Τα συναισθήματα πολύ έντονα, πολύ όμως. Αφού μείναμε για ώρα έξω εκεί γύρω στη σφαίρα, με περιορισμένη σαφώς ορατότητα, επιστρέψαμε και πάλι μέσα στο κτίριο γιατί άρχισε ένα ψιλόβροχο. Ήξερα ότι δεν έχει νόημα με τέτοιο καιρό να επιστρέψουμε το βράδυ. Τον ήλιο τον ξεχνάμε. Ήξερα ότι η ορατότητά μου στα παγωμένα νερά του αρκτικού ωκεανού δεν ήταν χιλιόμετρα. Όμως σε εκείνο το σημείο, το ζητούμενο δεν είναι το πόσο μακριά μπορείς να δεις, αλλά το ένα και μοναδικό:
“Πού βρίσκομαι!!!”
Μάλιστα. Είναι το συναίσθημα του που βρίσκομαι, το δέος της αίσθησης του “βρίσκομαι στην άκρη του κόσμου”. Η ικανοποίηση του ότι τα καταφέραμε. Και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν κάναμε κανένα κατόρθωμα, δεν πρόκειται για τη διάσχιση της Αφρικής, δεν κάναμε τίποτα δύσκολο. Όμως αυτό που κάναμε, το προετοιμάσαμε με μεγάλη αγάπη έναν ολόκληρο χειμώνα, το ονειρευτήκαμε, το οργανώσαμε σωστά, το δουλέψαμε, επεξεργαστήκαμε με ζήλο και ατελείωτη διάθεση όλη τη διαθέσιμη πληροφορία, μέρα με τη μέρα, στερηθήκαμε για να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα για την υλοποίηση χρήματα, κουραστήκαμε για να εξασφαλίσουμε τις 22 ημέρες απουσίας από τη δουλειά, και ναι, για έναν ταξιδευτή που μπορεί να αισθάνεται όλα τα παραπάνω, είναι το δικό του “προσωπικό κατόρθωμα”, με την έννοια φυσικά που το περιέγραψα.
Έχω διαβάσει διάφορες απόψεις σχετικά με τη σημαντικότητα αυτού του προορισμού, του Nordkapp. Μερικοί τον υποτιμούν, θεωρούν ότι δεν έχει καμία αξία και ότι είναι απλά ένα πολυδιαφημισμένο project. Εντάξει, μπορεί να είναι εν μέρει υπερτιμημένος ο βράχος αλλά σε καμία περίπτωση δε θα δεχτώ ότι μπορεί ο ταξιδιώτης να τον απαξιώσει. Όταν έχεις κάνει τόσα χιλιόμετρα για να τον δεις, όταν έχεις ζήσει τόσες στιγμές αξέχαστες μέχρι εκεί, δεν μπορώ να δεχτώ ότι δε θα σου δώσει συγκίνηση να πατήσεις με τις δύο σου πολυαγαπημένες ρόδες σε αυτό το σημείο που σε θέτει στη άκρη της ηπείρου.
Έχω μάθει γενικά να μην υποτιμώ και να μην βλέπω τα πράματα με “τη μύτη ψηλά”. Και σε αυτό το ταξίδι, οι ευθείες της Γερμανίας μου θύμισαν το “μην υποτιμάς ποτέ” για άλλη μια φορά. Ακριβώς, οι ατέλειωτες βαρετές κατά τ’άλλα ευθείες του αυτοκινητοδρόμου, δε μου φάνηκαν καθόλου βαρετές, γιατί ήταν αυτές που θα με πήγαιναν στο όνειρο, στη Νορβηγία. Έτσι και ο βράχος, αυτός ο βράχος που λέγεται Nordkapp, δεν είναι ένας τυχαίος βράχος, είναι ο βράχος που όλο το χειμώνα ονειρευόμουν να πατήσω, είναι η άκρη της Ευρώπης και είναι ο βράχος που με γέμισε με πολύ μα πολύ έντονα συναισθήματα, ακόμα κι αν οι συνθήκες την ημέρα της επίσκεψής μου δεν ήταν ιδανικές, συναισθήματα τόσο όμορφα, που εύχομαι από καρδιάς σε όλους σας να ζήσετε έστω μία φορά κάποιες τέτοιες στιγμές.
Ο στόχος είχε πλέον επιτευχθεί.
Ποιος ήταν όμως ο στόχος; Να φτάσουμε στο Nordkapp ή να απολαύσουμε τη διαδρομή και τις ομορφιές της; Και τα δύο. Σε ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι θέλω να τα βλέπω όλα σφαιρικά, να μπαίνω μέσα σ’ όλα, να μην βάζω καλούπια, να αποδεσμεύομαι από τα κολλήματα, να μπορώ να πλησιάσω στην απόλυτη απόλαυση χωρίς να υποτιμώ τίποτα. Και το να βρεθείς στο Nordkapp, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποτιμηθεί.
Από το Nordkapp λοιπόν, με αγάπη και σεβασμό, προς κάθε εμπειρία που μας προσφέρει το κάθε ταξίδι που έχουμε την τύχη να υλοποιήσουμε
