amyroukai
Big Membered Wunderkind
Κουβεντιάζουμε με ένα πολύ ωραίο παλικάρι, μερακλής, παλεύει με τα σίδερα να φτιάξει οτιδήποτε του έρθει στο κεφάλι κάθε φορά.
Τι έκανες, α πήγα μια βόλτα 600 χιλιόμετρα. Σε πόσες μέρες, ρωτάει. Από το πρωί στο απόγευμα ρε τρελέ, πόσες μέρες θες για 600 χιλιόμετρα, δυό γεμίσματα είναι. Μάλλον με θεωρεί πειραγμένο.
Τα μηχανάκια του είναι εργαλεία βασανισμού αναβάτη με θέση οδήγησης ό,τι να'ναι και μου ρίχνει αρκετά σε ύψος, μι πιανς, δεν βγαίνει εκτός ορίων Αθήνας. Είναι πολύ πολύ πολύ χαρούμενος και πολύ περήφανος για την δουλειά που ρίχνει και τον χαίρομαι. Δεν ξέρω αν ονειρεύτηκε ποτέ να φύγει το πρωί, να πιεί καφέ στη σκιά του φάρου στο Ταίναρο το μεσημέρι και να γυρίσει βράδυ σπίτι. Αυτές τις μέρες ολοκληρώνει ένα καφέ ρέισερ τύπου Πολ Σμαρτ σε άσχετη παμφτηνη βάση που το έστησε από το μηδέν και είναι τρελαμένος κάθε μέρα, πολυεστέρα, στόκο, τρίψιμο, δοκιμές χρώματα στον υπολογιστή. Αυτό το κάθε μέρα το ζηλεύω γιατί κάθε μέρα φτιάχνει κάτι, κάθε μέρα χαρά. Εγώ περιμένω να δω αν μπορέσω να πάω μια βόλτα ανάμεσα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά γιατί μετά έχουν υποσχεθεί ότι θα μας κλείσουν μόλις γυρίσει από τριήμερο πρωτοχρονιάς ο Μωυσής. Αν όντως γίνει αυτό αυτός θα είναι ακόμα πιο χαρούμενος γιατί θα μπορεί να προχωρήσει τα πρότζεκτ του που δεν χρειάζεται όλη την ημέρα ελεύθερη, ακόμα και μιά ώρα να έχει ΚΑΤΙ θα βάλει επάνω. Μπορεις να το πεις λάθος; Δεν μπορείς. Απλά δεν είναι αυτό που θέλω εγώ. Ο κάθε ένας με την χαρά του.
Το Ταίναρο δεν είναι τυχαίο παράδειγμα, πρώτη φορά πήγαμε ημερήσια εκεί δυό τρεις ζωές πιο πριν, Δεκέμβρη μήνα. Χαρούμενες εποχές, άδειο κεφάλι από σκοτούρες, μόνο που θα πάμε μας ένοιαζε και αν θα έχει πολλές στροφές. Δεν το προλαβαίνω φέτος μάλλον.
.....
