Οδοιπορικο στην Τυνησια

desert fox

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονικη
Όνομα
Δημητρης
Μοτό
Σε αναμονη......
Οπως σας υποσχεθηκα λοιπον θα παραθεσω εδω το ταξιδι μας στην Τυνησια οπως το εξιστορει ενας απο τους πεντε της ομαδας ο καλος μου φιλος Λακης (Diverlakis )ανεβαζοντας καποιες φωτο και βιντεο για να ζωντανεψω οσο το δυνατον την πολυ καλη αφηγηση του.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΤΥΝΗΣΙΑ

Ένα από τα πολλά καλά που έχει η χώρα μας, είναι όπως ξέρουμε όλοι, η γεωγραφική της θέση. Πράγμα που με τους ιδιαιτέρως ανίκανους πολιτικούς που έχουμε, από «όπλο», έχει γίνει μειονέκτημα. Αλλά αυτό δεν θα μας απασχολήσει αυτή τη στιγμή. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, μία εκ των οποίων είναι και η Αφρική...

Κάθε ταξιδευτής και κάτοχος των λεγόμενων “on-off” μηχανών, πιστεύω ότι κάπου στην άκρη του μυαλού του έχει την Αφρική και τη Σαχάρα. Δεν θα αποτελούσαμε εξαίρεση λοιπόν εμείς...

Ένας καλός και σχετικά κοντινός προορισμός λοιπόν για να πάρουμε μια καλή γεύση από έρημο και Αφρική, και να τεστάρουμε τους εαυτούς μας και τις μηχανές μας για κάποια σχέδια που έχουμε για το μέλλον, ήταν η Τυνησία. Η αλήθεια είναι ότι μας φόβιζαν λίγο τα τελευταία γεγονότα εκεί, καθώς και η γενικότερη αναταραχή στον αραβικό κόσμο, αλλά η επιθυμία μας να πάμε ήταν πολύ μεγάλη...

Τυχαία μια μέρα που μιλούσα στον κουνιάδο μου για το ταξίδι αυτό, έμαθα ότι υπήρχε ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο στη Λάρισα όπου ο άνδρας της κοπέλας που το έχει είναι Τυνήσιος, και δουλεύει και ο ίδιος σε αυτό το τομέα. Μια πολύ καλή ευκαιρία λοιπόν, αγοράζοντας τα εισιτήρια για τα καράβια Ελλάδα-Ιταλία, και Ιταλία-Τυνησία, από το εν λόγω πρακτορείο, να μάθουμε και μερικές χρήσιμες πληροφορίες. Μια χαρά.

Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα προς το τέλος του Σεπτεμβρίου, πήγα στο πρακτορείο των παιδιών όπου και γνώρισα τον Abdallah. Τρομερό παιδί, ευγενικότατο και με πολλή αγάπη για τη πατρίδα του. Και πάνω απ’ όλα πολύ καλός στη δουλειά του. Συγκινήθηκεαρκετά όταν έμαθε ότι θέλουμε να ταξιδέψουμε με αυτόν το τρόπο στη Τυνησία, σε εποχές μάλιστα που δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον από το Ελληνικό κοινό για εκεί. Έτσι λοιπόν με μεγάλη του χαρά θα μας έδινε όσες πληροφορίες χρειαζόμασταν για το ταξίδι, και θα ήταν στη διάθεση μας και για ότι δυσκολία αντιμετωπίζαμε εκεί. Μας καθησύχασε σε ότι αφορά στη κατάσταση εκεί, λέγοντας μας να αποφύγουμε μόνο ένα μικρό κομμάτι στη κεντρική Τυνησία που ήταν ακόμα σε μια κάποια αναταραχή.

Έτσι λοιπόν μετά από λίγο καιρό κλείσαμε τα εισιτήρια, και μπήκαμε στην τελική ευθεία της προετοιμασίας μας για το ταξίδι. Η ημερομηνία αναχώρησης ορίστηκε για την Πέμπτη 27/10/2011.

Αν και η διάρκεια του ταξιδιού θα ήταν σχετικά σύντομη (10 ημέρες), τα πράγματα που θα έπρεπε να πάρουμε μαζί ήταν αρκετά. Αιτία αυτού ήταν, πρώτον γιατί οι κλιματολογικές συνθήκες θα άλλαζαν κατά πολύ στη διάρκεια του ταξιδιού, και δεύτερον, είχαμε σχεδιάσει να κατασκηνώσουμε όπου οι συνθήκες μας το επέτρεπαν. Ε, ξέρετε τώρα... «Αdventure» ταξίδι χωρίς κάμπινγκ λέει? Δέν λέει... Και ειδικότερα στη Σαχάρα. Τι ωραία που ηχεί στ’ αυτιά και τι σκηνές σου έρχονται στο μυαλό όταν το λές... Κάμπινγκ στη Σαχάρα!

Έτσι λοιπόν έπρεπε να κανονίσουμε για αρκετά ρούχα λόγω του κλίματος όπως είπαμε, σκηνές-υπνόσακους-φαγητά κλπ είδη κάμπινγκ, εργαλεία, λάδια-ξύδια για της μηχανές, κάμερες, φορτιστές, μπαταρίες, χάρτες, καθώς και αρκετά φάρμακα. Από απλά αναλγητικά και αντισηπτικά, μέχρι ενέσεις κορτιζόνης και αντιβιοτικά για τσιμπίματα σκορπιών (η έρημος έχει αρκετούς...). Σε αυτό βοήθησε πολύ εννοείται, ο γιατρός της παρέας μας, ο Κυριάκος.

Εδώ θα ήθελα να πω – οι ταξιδευτές το ξέρουν καλά – ότι όση χαρά σου δίνει το ταξίδι, άλλη τόση χαρά σου δίνει και η προετοιμασία του... Ακόμα και τα έξοδα τα «γουστάρεις», αν εξαιρέσεις φυσικά τη μουρμούρα των γυναικών... Ορίστε μας, τόσα έξοδα ο κύριος για να κάνει το κέφι του και εγώ θα κάτσω εδώ σαν τη Πηνελόπη να δουλεύω και να τον περιμένω. Αλλά δεν θα γυρίσεις με το καλό? Θα σου δείξω εγώ. Θα με πας εκεί και εκεί, θα με πας και στο γάμο της ξαδέλφης μου που δεν ήθελες να έρθεις... Και όλα αυτά τα ωραία που ακούμε εμείς οι παντρεμένοι που δυστυχώς ΔΕΝ έχουμε ψυχή... (Πλάκα κάνω μωρό μου, για τους άλλους τα γράφω αυτά.)

Με αυτά και μ’ αυτά λοιπόν ήρθε η πολυπόθητη 27/11, ημέρα της αναχώρησης μας.

Η ομάδα ήταν.
Ο Κυριάκος με BMW R 1200 GS adve




Ο Νότης με BMW R 1200 GS

Ο Δημήτρης (desert fox ) με HONDA XLV 1000

Ο Μάνος (manosxlv) με HONDA XLV 1000

...και εγώ (diverlakis) με BMW R 1200 GS ADVE

Όαση η ομάδα έτσι? Μόνο ο Αντωνίου δεν ήρθε μαζί μας, γιατί όπως είπε και ο κελεμπίας, τι να το κάνεις το παλτό στην έρημο...



Ημέρα 1η. 27/10/11. Λάρισα - Ηγουμενίτσα

Το ραντεβού ορίστηκε το απογευματάκι κατά τις 16:00 με 16:30 έξω από το σπίτι του Νότη. Ο Δημήτρης που θα ερχόταν από Θεσσαλονίκη θα περνούσε από Τύρναβο να πάρει το Μάνο, αυτοί με τη σειρά τους θα περνούσαν από εμένα και ο Κυριάκος θα περίμενε στο σπίτι του Νότη απ’ όπου και θα ξεκινούσαμε. Έτσι και έγινε. Αφού μαζεύτηκε όλη η ομάδα, μετά από μερικές φωτογραφίες και λίγο καλαμπούρι, το ταξίδι αρχίζει...


Πρώτη στάση τα Ιωάννινα, όπου ο Νότης είχε δουλέψει στο παρελθόν. Μας πήγε σε ένα φανταστικό εστιατόριο δίπλα στη λίμνη που το είχε ένας φίλος του, όπου και φάγαμε πάρα μα πάρα πολύ καλά. Θα το έβαζα άνετα μέσα 5-10 καλύτερα μαγαζιά που έχω φάει στη ζωή μου. Δεν θυμάμαι στοιχεία, όνομα κλπ, αλλά στη πρώτη ευκαιρία θα τα μάθω και θα σας τα πω. Αξίζει να το επισκευτείτε αν ο δρόμος σας πάει προς τα εκεί. Η ώρα πέρασε και θα έπρεπε να ξεκινήσουμε για Ηγουμενίτσα. Στο πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε βγαίνοντας από τα Ιωάννινα σταματήσαμε να γεμίσουμε βενζίνη, και εκεί έπεσε το πρώτο γέλιο όταν τα παιδιά που δουλεύανε εκεί ρώτησαν που πάμε. Έπρεπε να δείτε την έκφραση τους. Είμαι σίγουρος ότι δεν το πιστέψανε. Παρ’ όλα αυτά χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε για το λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Φτάνοντας και καθώς μπαίναμε στο λιμάνι, ένας βλαξ λιμενικός, (ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι), χαρακτηριστικό δείγμα τεμπέλη ανεγκέφαλου δημοσίου υπαλλήλου, ήθελε να μανουριαστεί με τον Μάνο επειδή τον πέρασε για Τούρκο, λόγω ενός αυτοκόλλητου της Τουρκίας που είχε στις βαλίτσες του, που είχε βάλει στο τελευταίο ταξίδι μας στη γείτονικη χώρα. Αφού κατάλαβε ο ανεγκέφαλος ότι είμαστε Έλληνες, δεν ζήτησε συγνώμη, αλλά αρκέστηκε στο να πει στο Μάνο να βγάλει το αυτοκόλλητο. Φυσικά ο Μάνος τον συνέδεσε με Κάϊρο... Δεν μπορούσαμε όμως να μη θυμηθούμε την συμπεριφορά των αντίστοιχων οργάνων στη Τουρκία, κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού μας ταξιδιού εκεί, που ήταν τρομερά φιλική, περισσότερο δε όταν μαθένανε ότι ήμαστε Έλληνες. Δυστυχώς ο λαός μου, (όχι η χώρα μου), με πληγώνει και με κάνει να ντρέπομαι σε κάθε μου ταξίδι. Τέλος πάντων...


Η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη για τις 23:50 αλλά με τη γνωστή πλέον καθυστέρηση ξεκινήσαμε κατά τις 01:30... Η θάλασσα ήταν μια χαρά, τακτοποιηθήκαμε στις καμπίνες μας και δεν άργησε να μας πάρει ο ύπνος μετά από τα απαραίτητα πειράγματα και αστεία. Το όλο σκηνικό θύμηζε έντονα πενταήμερη. Τέλεια!!! Ευτυχώς δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό μας, να μας χαλάσει έστω και λίγο, ότι εκείνο το βράδυ οι πολιτικοί μας (...), αυτοϊκανοποιόντουσαν (για να μη το πω αλλιώς), στις Κάννες, υπογράφοντας ότι τους δίνανε...


Ημέρα 2η. 28/10/11. Bari – Palermo679χλμ

Έτσι λοιπόν μετά από μία ήσυχη νύχτα, το πρωί περίπου στις 09:00 φτάσαμε στο Bari. Ξεκινάμε λοιπόν για Σικελία. Η διαδρομή από superstradaκαι autostrada, δεν έλεγε τίποτα, πολύ μονότονη, άρχισε λίγο να ομορφαίνει καθώς πλησιάζαμε προς ReggioCalabriaγια να περάσουμε Σικελία. Καμιά 80αριά χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στη VillaS. Giovanni, όπου θα πέρναμε το φέρυ για Messina, το τοπίο είχε γίνει απλά... καταπληκτικό!! Στα αριστερά μας το βουνό, και στα δεξιά μας το χάος...!!! Γκρεμός και πάνω του κυριολεκτικά «κρεμασμένα» χωριουδάκια με μεσαιωνικά κάστρα και δρομάκια που κατέληγαν στις αμέτρητες παραλίες. Το ίδιο σκηνικό βλέπεις και στη Σικελία. Δυστυχώς σαν φοιτητής που ήμουν στη βόρεια Ιταλία, δεν είχα επισκευθεί ποτέ τα νότια της χώρας. Λάθος μου. Αποφασίσαμε όμως να ξαναέρθουμε εδώ με τις γυναίκες μας και να τα «αλωνίσουμε» τα μέρη...
Απογευματάκι λοιπόν πια και το ηλιοβασίλεμα μας βρίσκει στο φέρυ για Messina.
Μέχρι να βγούμε από τη Messina το σκοτάδι είχα πέσει κανονικά. Να πω εδώ ότι είχαμε αποφασίσει, εγώ, ο Νότης και ο Κυριάκος να μείνουμε σε ξενοδοχείο στο Palermo, ενώ ο Μάνος και ο Δημήτρης θέλανε να μείνουν σε κάμπινγκ λίγο πιο έξω από την πόλη. Έτσι και έγινε. Χωρίσαμε καμιά 100αριά χιλιόμετρα από το Palermo. Τα παιδιά κατασκηνώσανε σε μια λουτρόπολη την Cefalu, και εμείς σε ένα ξενοδοχείο που είχε βρει ο Κυριάκος, δίπλα στο λιμάνι του Palermo. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, τηλεφωνήσαμε στα παιδιά να μάθουμε αν όλα ήταν καλά με το κάμπινγκ. Εκεί ήταν που ανησυχήσαμε αρκετά μαθαίνοντας κάποια άσχημα νέα. Η μηχανή του Μάνου έβγαλε πρόβλημα... Το σωληνάκι της βενζίνης είχε τρυπήσει, και έπρεπε τα παιδιά μέσα στα σκοτάδια στο κάμπινγκ και με όλη τη κούραση να βγάλουν το ντεπόζιτο για να δουν αν μπορούν να φτιάξουν τη βλάβη. Το φελέκι μου... αύριο πρωί φεύγει το καράβι και ξαναέχει δρομολόγιο μετά από μια εβδομάδα για Τύνιδα. Έτσι μέσα στην αγωνία, μείναμε σύμφωνοι με τα παιδιά να ξανατηλεφωνηθούμε το πρωί για να δούμε τι έγινε και τι θα κάνουμε. Εμείς που μέναμε κοντά στο λιμάνι, έπρεπε το πρωί να κανονίσουμε να βγάλουμε και εισητήρια για Τύνιδα. Και δεν έφταναν όλα αυτά, δεχόμαστε και ένα τηλέφωνο από φίλο στην Ελλάδα και μας λέει ότι η τηλεόραση είπε ότι σε μία πόλη στη Τυνησία πέφτουν πυροβολισμοί... Τέλεια λέμε... Περιπέτεια δεν θέλαμε? Περιπέτεια θα έχουμε! Και ξανά το φελέκι μου...



 
Τελευταία επεξεργασία:

desert fox

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονικη
Όνομα
Δημητρης
Μοτό
Σε αναμονη......
Τηλεφωνώ λοιπόν βραδυάτικα, μεσάνυχτα στην Ελλάδα, στον Abdallah, μήπως ξέρει κάτι περισσότερο. Ευτυχώς είναι καθησυχαστικός. Έγιναν κάποια μικροεπεισόδια στο μέρος που μας είχε πει στη κεντρική Τυνησία, από κάποιους που δεν αναγνωρίζουν τα αποτελέσματα των εκλογών που έγιναν, αλλά τίποτα περισσότερο. Ο αδελφός του μας είπε, ήταν ήδη με τουρίστες στη Hamammet (τη πόλη που θα κάναμε τη πρώτη διανυχτέρευση μας), και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Του είχα εμπιστοσύνη, και έτσι έπαψε να με απασχολεί αυτό και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα παιδιά και το πρόβλημα στη μηχανή του Μάνου. Από τα πολλά μας πήρε ο ύπνος, με την ελπίδα την επόμενη να πάνε όλα καλά και να πραγματοποιηθεί το ταξίδι μας.
Ημέρα 3η. 29/10/11. Palermo – Τύνιδα

Ξυπνώντας το πρωί, όπως ήταν φυσικό, το πρώτο πράγμα που έκανα πριν ακόμα πλύνω δόντια, ήταν να τηλεφωνήσω στα παιδιά. Δεν το σηκώνουν το τηλέφωνο. Εκεί κάπου ψιλοησύχασα. Το πιο πιθανό είναι να έχουν φτιάξει τη βλάβη και να είναι στο δρόμο, σκέφτηκα. Έτσι και έγινε. Όπως μας είπαν αργότερα, έβγαλαν το ντεπόζιτο, βρήκαν τη τρύπα στο σωληνάκι της βενζίνης, έκοψαν ένα κομμάτι από το σωληνάκι των αναθυμιάσεων και κάνανε bypassκολλώντας το με κόλλα δύο συστατικών. Μια χαρά τα καταφέρανε τα μαστόρια... Εμείς λοιπόν αφού φάγαμε ένα πολύ καλό πρωινό, φορτώσαμε και κατεβήκαμε στο λιμάνι να κανονίσουμε για τα εισιτήρια. Σε λίγο ήρθαν και τα παιδιά. Αφού τελειώσαμε με τα διαδικαστικά βρεθήκαμε στην αρχή μια μεγάλης ουράς αυτοκινήτων που ήταν φορτωμένα με ότι μπορείς να φανανταστείς, περιμένοντας το καράβι. Και ως συνήθως επιβιβαστήκαμε κάνα 3ωρο αργότερα από την ώρα που θα έπρεπε... Το καράβι ασφυκτικά γεμάτο από τυνήσιους που γυρνούσαν στη πατρίδα τους, και από κάποιους λίγους ιταλούς, μεταξύ αυτών και μερικοί μηχανόβιοι που πήγαιναν και αυτοί στη Σαχάρα.





Το ταξίδι δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο, λόγω του ότι έβγαλε πολύ άσχημο καιρό, πολύ κούνημα, και αρκετά άτομα μας έδειξαν τι είχαν φάει τις τελευταίες ώρες... Τέλος πάντων από τα πολλά φτάσαμε στη Τύνιδα κατά τις 20:00 με 20:30 το βράδυ. Μεγάλη ταλαιπωρία στο τελωνείο. Χαρτούρα πολλή να συμπληρώσουμε, υπογραφές επί υπογραφών, σφραγίδες επί σφραγίδων, αριθμοί πλαισίων, τι καύσιμο καίμε, τι χρώμα είναι η μηχανή, άντε πάλι υπογραφές... Φάγαμε κάνα 2ωρο και εκεί
Αφού τελειώσαμε με τη γραφειοκρατία λοιπόν, ετοιμαζόμαστε για να φύγουμε για Hamammet, περίπου 70 χλμ έξω από την Τύνιδα όπου είχαμε κλείσει ξενοδοχείο για τη πρώτη μας διανυχτέρευση. Καβαλάμε λοιπόν και με το που βγαίνουμε από το λιμάνι, ωπ, αρχίζει η βροχή. Τι να κάνουμε, σταματάμε να φορέσουμε αδιάβροχα. Ξανακαβαλάμε και αρχίζουμε μέσα στη νύχτα να οδηγούμε προς Hamammet. Ευτυχώς βρίσκουμε εύκολα τον δρόμο, χάρη στις οδηγίες που μας είχε δώσει ο Abdallah. Πλησιάζοντας όμως στη Hamammet, καμιά 10αριά χλμ πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο, γίνεται το έλα να δεις... Μιλάμε για ΤΗΝ θεομηνία...!!! Από την βροχή δεν έβλεπες στα 5 μέτρα μπροστά σου, ο αέρας πρέπει να ήταν πάνω από 8-9 μποφόρ. Το καταλάβαμε την μεθεπόμενη μέρα που είδαμε τις ζημιές... Με πολύ μεγάλη δυσκολία οδηγούμε τα τελευταία χιλιόμετρα και βρίσκουμε επιτέλους το ξενοδοχείo μας. Ανεβάζουμε τις μηχανές πάνω σε ένα επίπεδο από τη ράμπα που ανεβάζουν τα καρότσια οι αχθοφόροι – το οποίο ήταν μαρμάρινο και καταλαβαίνετε πως γλυστρούσε με τις μηχανές φορτωμένες – και τις στριμώχνουμε κάτω από το σκέπαστρο της εισόδου για να μπορέσουμε να ξεφορτώσουμε. Φυσικά πιο μούσκεμα δεν μπορούσαμε να γίνουμε. Το καλό με τις ταλαιπωρίες στα ταξίδια είναι ότι τις θυμάσαι μετά ευχάριστα. Καλές και κακές στιγμές, δυσκολίες και απρόοπτα, όλα αυτά είναι το ταξίδι... Αν το θυμάσαι αυτό τις δύσκολες στιγμές τις ξεπερνάς εύκολα. Κρατήστε το αυτό. Είναι καλό κόλπο... Ετσι λοιπόν κουρασμένοι και βρεγμένοι, πάμε στα δωμάτια μας και την πέφτουμε για ύπνο.




Το επόμενο πρωί ξύπνησα πρώτος από την αγωνία για τον καιρό. Δυστυχώς οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν... Ο καιρός ίδιος με το βράδυ. Βροχή, πολύ βροχή, και ο αέρας τρελός, να προσπαθεί να ξεριζώσει τους φοίνικες στο κήπο του ξενοδοχείου... Ξυπνάω τον Μάνο. Bro του λέω, δεν μας βλέπω να φεύγουμε από εδώ σήμερα. Πάμε να ξυπνήσουμε στο άλλο δωμάτιο και τα παιδιά να δούμε τι θα κάνουμε. Βγαίνοντας από το δωμάτιο, τι να δούμε. Ο διάδρομος του ξενοδοχείου πλημμυρισμένος. Και το ξενοδοχείο μιλάμε καλό, 4άρι και από τα καλά 4άρια. Ξυπνάμε τα παιδιά, κατεβαίνουμε για πρωινό και την πέφτουμε στο internet γεμάτοι αγωνία, να δούμε τον αυριανό καιρό και ανάλογα να σχεδιάσουμε τη διαδρομή. Δεν μας έπαιρνε να χάσουμε και δεύτερη μέρα. Ευτυχώς τα προγνωστικά ήταν σχετικά καλά για την επόμενη. Έτσι λοιπόν την πέσαμε στο ξενοδοχείο μέχρι να κοπάσει η βροχή το μεσημεράκι, και να κόψει ο αέρας, έτσι ώστε να βγούμε για μια μικρή βόλτα με τα πόδια στη Hamammet. Το ταξίδι μας προς την έρημο θα περίμενε μια μέρα...
Με την ευκαιρία εδώ, θα σας γράψω λίγα πράγματα για την Τυνησία. Ελπίζω να μη γίνομαι κουραστικός.
Με τη μια άκρη να βρέχεται από τα νερά της Μεσογείου, απέναντι από τη Σικελία, και την άλλη βυθισμένη στην έρημο Σαχάρα της Αφρικής, η Τυνησία είναι ένας καταπληκτικός σύνδεσμος μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Επηρεάστηκε αρχικά από διάφορους σημαντικούς πολιτισμούς. Υπήρξε το κέντρο της Καρχηδονιακής αυτοκρατορίας και ένα από τα πιο γνωστά λιμάνια της Μεσογείου. Το 146 π.Χ. καταλήφθηκε από τη Ρώμη και μετατράπηκε σε Ρωμαϊκή επαρχία. Ακόμα, ακολούθησαν διάφορες δυναστίες χαρίζοντας στη Τυνησία την ιδιότητα του σταυροδρομιού διαφόρων πολιτισμών.
Ο εντυπωσιακός αρχαιολογικός πλούτος αυτής της χώρας επιβεβαιώνει τη σημαντική ιστορική πορεία της, όπως τα Φοινικικά, Ρωμαϊκά και Αραβομουσουλμανικά καλώς διατηρημένα μνημεία, τα φρούρια (Ριμπατς), τα τζαμιά, τις βυζαντινές ορθόδοξες και καθολικές εκκλησίες και βέβαια τις τεράστιες Μεδίνες. Στην πορεία του χρόνου Εβραίοι, Ανδαλουσιανοί, Ιταλοί και Μαλτέζοι έκαναν τα σπίτια τους εδώ και εμπλούτισαν τον Τυνησιακό πολιτισμό με όλες τις απόψεις της Μεσογείου, δημιουργώντας αυτό το μοναδικό πλούτο ποικιλομορφίας. Σύμβολα, χρώματα, γεύσεις που τα συναντάμε παντού έχουν τις ρίζες τους πολύ βαθιά στο παρελθόν της Τυνησίας και στους λαούς που πέρασαν από το φιλόξενο αυτό τόπο. Το ψάρι, σύμβολο καλής τύχης για τους Καρχηδόνιους και τους Ρωμαίους, χρησιμοποιείται για τον ίδιο σκοπό μέχρι και σήμερα, καθώς ουρές ψαριών στις ψάθινες ομπρέλες δίπλα στη θάλασσα χαρίζουν καλή τύχη. Προσωπικά παρατήρησα ουρές ψαριών και πάνω στους ουρανούς πολλών φορτηγών... Τα πήλινα κεραμίδια της Ανδαλουσίας εξακολουθούν να γίνονται με τις ίδιες τεχνικές αποτυπώνοντας τουρκικά και ιταλικά μοτίβα. Οι κούκλες ζάχαρης από τη Σικελία είναι μέρος του τυνησιακού δημοφιλούς πολιτισμού όπως και τα διάσημα πλέον υφαντά και τατουάζ των Βερβερίνων. Αυτά τα λίγα γενικά για τη Τυνησία. Το ταξίδι το δικό μας όμως θα επικεντρωθεί στην έρημο Σαχάρα και τις οάσεις. Θα μιλήσουμε παρακάτω σχετικά...
Ημέρα 5η. 31/10/11. Hamammet – Redeyef – Tozeur 474 χλμ.

Την επόμενη μέρα λοιπόν με το καιρό σαφώς καλύτερο, ξεκινάμε το πρωί με κατεύθυνση την Σαχάρα. Στα πρώτα χιλιόμετρα αφού αφήσαμε τη Hamammet, είναι εμφανή τα σημάδια της διήμερης κακοκαιρίας. Πλημμυρισμένα χωράφια και δρόμοι, λάσπη παντού, φορτηγά και λεωφορεία εκτός δρόμου κολλημένα κλπ... Μετά από μερικά χιλιόμετρα όμως τα πράγματα καλυτερεύουν, ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του και ο καιρός είναι καθαρά ανοιξιάτικος. Ήλιος και όχι πολύ υψηλή θερμοκρασία. Περίπου 18-20 βαθμοί. Τέλειος για οδήγηση μοτοσυκλέτας δηλαδή. Ευτυχώς μας αποζημιώνει, σκεφτήκαμε όλοι! Το τοπίο αρχικά καθαρά μεσογειακό, με πολλά χωράφια γεμάτα ελαιόδεντρα. Το ότι είσαι σε αραβική χώρα το θυμάσε μόνο μέσα στα χωριά. Στο δρόμο το τοπίο θα μπορούσε να είναι και από κάποιο μέρος στην Ελλάδα ή στην Ιταλία. Περνώντας η ώρα και τα χιλιόμετρα και κατεβαίνοντας νοτιότερα, το τοπίο αρχίζει να αλλάζει. Γίνεται πιο ερημικό. Πιο ξερό. Η ζέστη υψηλότερη.

Προορισμός μας το χωριό του φίλου μας του Abdallah το Redeyef απ’ όπου αρχίζει και η γνωστή – ιδιαίτερα στους μηχανόβιους - , Rommelpiste. Ουσιαστικά πρόκειται για τον δρόμο που άνοιξε ο Γερμανός στρατάρχης Έρβιν Ρόμελ, (αλεπού της ερήμου), για να περάσει με τα πάντσερ του προς την Λιβύη. Λίγο πριν φτάσουμε στο Redeyef, το τοπίο μας έχει συνεπάρει. Είμαστε πια στη έρημο! Όχι ακόμα σε αυτό που φανταζόμαστε για τη Σαχάρα, δηλαδή αμμόλοφοι κλπ, - αυτά θα τα βλέπαμε πιο κάτω, πιο νότια - , αλλά πιο «άγρια» έρημο, με χώμα πέτρα και λιγοστούς θάμνους.





Αφού φτάσαμε στο Redeyefλοιπόν, σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο να ρωτήσουμε από που θα βγούμε στη Rommelpiste. Μέσα σε λίγα λεπτά λοιπόν μαζεύτηκαν καμιά 20αριά μηχανάκια με νεαρούς, και προσφέρθηκαν να μας πάνε συνοδεία στην αρχή της πίστας... Το τί έγινε δεν το φαντάζεστε. Κορναρίσματα, μαρσαρίσματα, χαμός. Το διασκεδάζανε πραγματικά τα παιδιά αλλά και εμείς. Ένα μεγαλο κονβόϊ από μηχανάκια και στη μέση εμείς... Αφού κάναμε όλοι μαζί κάνα-δυό χιλιόμετρα ανάμεσα σε σκουπιδότοπους – μιλάμε για πολύ σκουπίδι -, φτάσαμε στην αρχή του δρόμου που ψάχναμε. Εκεί αφού αποχαιρετήσαμε τα παιδιά μπήκαμε επιτέλους στη Rommelpiste. Hαρχή δεν έλεγε και τίποτα το ιδιαίτερο. Ένας χωμάτινος δρόμος, με μιά μεγάλη ανηφόρα στο βάθος. Μάλιστα είχα και μιά εντελώς ήλιθια πτώση σε αυτό το σημείο. Ενώ οδηγούσαμε όρθιοι, βλέπω ένα κομμάτι με αρκετή και βαθιά λάσπη. Κάνω λάθος εκτίμηση νομίζοντας ότι είναι στεγνή και ρηχή, βουτάω με φόρα μέσα, βυθίζεται το μπροστινό, το χάνω, και πάρτον κάτω τον λεβέντη... Ευτυχώς μηδέν ζημιές. Το μόνο που έπαθε μια προσωρινή ζημιά ήταν ο εγωισμός μου. Ρε εγώ ο «χωματερός» να την πάθω έτσι? Μιλάμε για γελοία βουτιά. Δεν πειράζει όμως ξανασκέφτηκα. Πήραμε το βάπτισμα του πυρός στη Σαχάρα εγώ και η μπουμπού μου... Λασπωθήκαμε και μας άρεσε! Συνεχίζουμε λοιπόν προς τη μεγάλη ανηφόρα, την ανεβαίνουμε και μετά από ένα μικρό σπάσιμο, βγαίνουμε σε ένα ξέφωτο με κ α τ α π λ η κ τ ι κ ή θέα στη Σαχάρα από ψηλά. Όλα τα λεφτά. Αφού σταματάμε για τις απαραίτητες φωτογραφίες και πανηγυρισμούς που επιτέλους φτάσαμε στο πρώτο μας στόχο, καβαλάμε και βουρ για παιχνίδια στο χώμα και στις πέτρες!! Και όλα αυτά με τα θηρία φορτωμένα μέχρι τα μπούνια... Δεν πειράζει όμως. Γι’ αυτό δεν φτιάχτηκαν? Unstoppableδεν λέει η διαφήμιση? Δώσε λοιπόν. Λες και είχες δεκάχρονα στη Disneyland. Ακριβώς οι ίδιες κραυγές και συμπεριφορά. Είναι αυτές οι στιγμές που δυστυχώς οι άλλοι που δεν ασχολούνται με τη μοτοσυκλέτα, και βασικά οι γυναίκες μας, δεν μπορούν να καταλάβουν. Είναι αυτές οι στιγμές που σου δίνουν χρόνια ζωής. Είναι αυτές οι στιγμές που δεν θέλεις να τελειώσουν. Και όταν τελειώσουν δεν τις ξεχνάς ποτέ. Είναι αυτές οι στιγμές που ΜΟΝΟ η μοτοσυκλέτα σου χαρίζει!! Και με κοροϊδεύουν μερικοί γιατί μιλάω στη μπουμπού μου σαν να είναι άθρωπος... Είναι!! Και έχει περισσότερη ψυχή από αρκετούς ανθρώπους που γνωρίζω. Ξέρω ότι εσείς με καταλαβαίνετε...







Αφού λοιπόν κάνουμε καμιά 40αριά χιλιόμετρα στο χώμα και στις πέτρες παίζοντας, βγαίνουμε στην άσφαλτο με κατεύθυνση την όαση Tozeur.
Ο ήλιος είναι στη δύση του και οι εικόνες μαγευτικές...

Έπρεπε όμως να βιαστούμε για να βρούμε κάμπινγκ και να στήσουμε τις σκηνές νωρίς. Ναι αμέ, πως το θέλω... Με φωτογραφίες κλπ, φτάνουμε βράδυ στη Tozeur, και αρχίζουμε να στήνουμε μέσα στα σκοτάδια. Οι άλλοι το διασκεδάζουν αλλά εμένα με έχουν πιάσει τα διαόλια μου γιατί η σκηνή που κουβάλησα μαζί μου ήταν υπερπαραγωγή, με διπλά υφάσματα, προθαλάμους, παράθυρα πόρτες, αυλές, κήπους... Την είχα δανειστεί από ένα φίλο για καλή, αλλά αυτή ήταν τρίκαλη... Είναι από αυτές που τις στήνεις και τις ξεστήνεις μετά από έναν μήνα. Ευχαριστώ τα παιδιά που με βοηθήσανε με το στήσιμο, που δεν με αφήσανε να της βάλω φωτιά, και υπόσχομαι να αγοράσω μία igloo για το επόμενο ταξίδι. Όταν ηρέμησα όμως μετά από λίγο, το καταφχαριστήθηκα. Είμαστε κάτω από Φοίνικες πάνω στη άμμο της Σαχάρας μέσα σε μια όαση. Τι λές τώρα ρε φίλε... Που είμαστε ρε bro?? φώναζε συνεχώς ο Μάνος... Όαση η ομάδα, απαντούσε ο Κυριάκος... Αποκαμωμένοι πια, τρώμε τις κονσέρβες μας και τα τορτελίνια που μαγείρεψε ο Μάνος και την πέφτουμε στις σκηνές για ύπνο.

 
Τελευταία επεξεργασία:

desert fox

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονικη
Όνομα
Δημητρης
Μοτό
Σε αναμονη......



Ξύπνησα το πρωί με έναν σάκο για μαξιλάρι και μια μπότα αγκαλιά... Ανοίγω το φερμουάρ της πόρτας, βγαίνω έξω και βρίσκομαι στον παράδεισο. Μέσα στους φοίνικες με πρωινή δροσούλα στην έρημο. Ο Μάνος φτιάχνει καφεδάκι, ο Νότης τραβάει βίντεο, ο Δημήτρης το παίζει ταρζάν πάνω στους φοίνικες, ο Κυριάκος την έχει κάνει και τραβάει φωτογραφίες στο χωριό. Τα είπαμε για αυτές τις στιγμές. Μη τα ξαναλέμε. Εσείς ξέρετε...
Πίνουμε λοιπόν το καφεδάκι μας, τρώμε το πρωινό μας, ξεστήνουμε, φορτώνουμε και ξεκινάμε για την – όπως αποδείχθηκε – την ωραιότερη του ταξιδιού μας...
Ημέρα 6η. 01/11/11. Tozeur – Douz – KsarGhilane 272 χλμ.


Η διαδρομή είναι βγαλμένη από τις σελίδες και τα ντοκιμαντέρ του nationalgeographic… Έρημος, σκόρπιες μικρές οάσεις, φυτείες χουρμαδιών, αποξηραμένες ατελείωτες αλμυρές λίμνες, αμμόλοφοι, καμήλες... Εμείς σε νιρβάνα, οδηγούμε, σταματάμε για φωτογραφίες, σταματάμε για τσιγάρο και πλακίτσα στους κυριολεκτικά «ερημικούς» δρόμους, και ξανά οδήγηση και ξανά φωτογραφίες...

Πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες διαδρομές στη Τυνησία, καθώς διασχίζει τη Σατ αλ-Τζάριντ, τη μεγαλύτερη αλμυρή λίμνη που εκτείνεται μέχρι πέρα μακριά στον ορίζοντα. Η διαδρομή αυτή αποτελεί τμήμα της μεγαλύτερης τουριστικής διαδρομής που οδηγεί από τη Ταουζάρ στη Τζάρμπα, μέσω της Ματμάτα. Έως τα μέσα του 19ου αιώνα, από το δρόμο αυτόν μεταφέρονταν οι δούλοι στο μεγάλο σκλαβοπάζαρο του Κιμπιλί (η σημαντικότερη εμπορική πόλη των οάσεων της Νεφζάουα). Στη μέση της αλμυρής αυτής λίμνης, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να αγοράσουμε τα γνωστά «ρόδα της ερήμου». Όχι ότι δε θα βρείτε και αλλού, αλλά εκεί θα βρείτε τα καλύτερα και μεγάλη συλλογή για να διαλέξτε.



Είναι το γνωστότερο και φθηνότερο σουβενίρ που θα βρείτε στη νότια Τυνησία. Μερικές φορές, θα το βρείτε τεχνητά χρωματισμένο (ανοιχτό πράσινο, γαλάζιο ή κόκκινο), όμως η ομορφιά του έγκειται στο φυσικό του χρώμα, που είναι καφεγκρίζο. Συνήθως, βρίσκεται κάτω από αρκετά μέτρα άμμου. Όσον αφορά τη χημική σύστασή του, αποτελείται από γύψο (κρυστάλλους θειικού ασβεστίου) που υφίσταται κρυστάλλωση από τα υπόγεια νερά, παίρνοντας το σχήμα ανοιχτού τριαντάφυλλου. Είναι το σύμβολο της Σαχάρας.

Έτσι κατά το μεσημεράκι φτάσαμε στην όαση της Douz. Η «ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΣΑΧΑΡΑΣ», όπως αποκαλείται η Ντουζ, βρίσκεται στην άκρη του Μεγάλου Εργκ που εκτείνεται δυτικά μέχρι το Μαρόκο. Η όαση, που βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος των μεγάλων αμμόλοφων, αποτελεί την αφετηρία για την εξερεύνηση της Σαχάρας. «Παρατάξαμε» τις μοτοσυκλέτες μας στη μέση της κεντρικής πλατείας της Ντουζ και αφού ήπιαμε ένα καφεδάκι μαζί με μια παρέα γερμανών όπου κάνανε το ταξίδι με 4Χ4, και ανταλλάξαμε πληροφορίες, ξεχυθήκαμε στην αγορά για ψώνια, απαραίτητα για την αποφυγή της υπτάμενης παντόφλας, που θα έπεφτε στο σπίτι, αν στην ερώτηση των συζύγων μας, «τι μου έφερες ?», η απάντηση ήταν... τίποτα.


Τελειώσαμε λοιπόν και με αυτές τις υποχρεώσεις και καβαλάμε με πορεία προς την καρδιά της ερήμου το KsarGhilane. Αρχικά, η λέξη «κσαρ» (στο πληθυντικό, κσουρ) σήμαινε την οχυρωμένη σιταποθήκη σε βερβερικά χωριά με δύσκολη πρόσβαση. Αυτή η μικρή όαση της Σαχάρας, 147 χλμ. νοτιοανατολικά της Ντουζ και 100 χλμ. δυτικά του Σενίνι, περιβάλλεται από τους αμμόλοφους του Μεγάλου Ανατολικού Εργκ. Σε αυτό το απομονωμένο σημείο, οι Ρωμαίοι είχαν χτίσει ένα οχυρό. Μέχρι σήμερα διακρίνονται τα λείψανα μιας ακρόπολης, που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την όαση. Ο δρόμος τελείως έρημος, τα μοναδικά οχήματα που συναντήσαμε ήταν κάποια 4Χ4 λίγο πριν φτάσουμε. Ένας δυνατός αέρας «έβαζε» την έρημο μέσα στον δρόμο, κάνοντας την διαδρομή μέσα στο ηλιοβασίλεμα μαγική. Καμήλες δεξιά και αριστερά του δρόμου, μας κοιτούσαν απορρημένες, συμπληρώνοντας τη μαγεία του τοπίου.






Φτάνοντας λοιπόν στο KsarGhilane, έπρεπε να διασχίσουμε καμιά 500αριά μέτρα πολύ παχιάς άμμου για να φτάσουμε στο κάμπινγκ όπου θα περνούσαμε τη νύχτα μας. Πράγμα που όπως καταλαβαίνετε, δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα με τα θηρία φορτωμένα και με 70/30 λάστιχα. Παρ’ όλα αυτά τα καταφέραμε μια χαρά. Φτάνοντας λοιπόν στο κάμπινγκ “Paradis”, μας περίμενε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Θα περνούσαμε τη βραδιά μας παρέα με τα πληρώματα του ράλυ Τυνησίας. Πληρώματα που τα περισσότερα τρέχουν και στο Παρί-Ντακάρ. ΤΕΛΕΙΑ λοιπόν. Που είμαστε και με ποιους είμαστε... Ζούσαμε ένα όνειρο! Το φαντάζεστε νομίζω... Δεν ξέραμε τι να πρωτοκοιτάξουμε. Το τοπίο? Τα «τέρατα», μηχανές, αυτοκίνητα, φορτηγά, γουρούνες. Συνεργεία με τους μηχανικούς να δουλεύουν πυρετοδώς σε βάρδιες (όλη μέρα και νύχτα), οδηγοί, βοηθοί κλπ. Βάλτε λοιπόν 5 μηχανόβιους ταξιδιάριδες, σαν εμάς, μέσα εκεί και κάντε τη πρόσθεση... Το αποτέλεσμα? ΟΑΣΗ. Οπτική, πνευματική, και περιβαλλοντολογική, ΟΑΣΗ. Το βράδυ έπεσε γρήγορα. Κάναμε τις βόλτες μας, φάγαμε μαζί με όλα τα πληρώματα, παρακολουθήσαμε κάποια briefings που κάνανε οι οργανωτές του αγώνα στις ομάδες. Συνομιλήσαμε με οδηγούς και μηχανικούς. Κάναμε κάποιες διορθώσεις και σφυξίματα στις μηχανές μας και πήγαμε για ύπνο στις έτοιμες στημένες, σκηνές βεδουίνων. Η επομένη θα ήταν δύσκολη μέρα.


Είχαμε κανονίσει να ξυπνήσουμε νωρίς, να πάρουμε πρωινό, να κάνουμε βόλτα με γουρούνες στους αμμόλοφους, και να ξεκινήσουμε την επιστροφή μας για πίσω. Δυστυχώς λόγω της ημέρας που χάσαμε στη Hamammet, με τα παιχνίδια του καιρού, δεν μπορούσαμε να κάτσουμε άλλη μια μέρα εδώ. Έπρεπε να προλάβουμε το καράβι, γιατί είχε μόνο μία φορά την εβδομάδα για Ιταλία.
Έτσι και κάναμε λοιπόν. Μετά το πρωινό, πήραμε όλοι από μια γουρούνα και βουρ για τους μεγάλους αμμόλοφους. Παιχνίδι, φωτογραφίες, πλάκα... Είπαμε. 10χρονα στη Disneyland… Και έτσι λοιπόν στεναχωρημένοι που τέλειωσε η τρομερή αυτή εμπειρία, ανεβήκαμε στις μοτοσυκλέτες μας για τον δρόμο της επιστροφής...






 
Τελευταία επεξεργασία:

desert fox

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονικη
Όνομα
Δημητρης
Μοτό
Σε αναμονη......
Οι φωτογραφίες σε μένα δεν εμφανίζονται! Αν οι υπόλοιποι τις βλέπουν, τότε κάτι εγώ πρέπει να κάνω...:pc:
Ισως βιαστικα λιγο ... παραλληλα ετοιμαζομαι για την αυριανη εξορμηση και κραταω και τον μικρο..:blackeye:
Θα διορθωθει μολις βρω χρονο... παρακαλω την επιεικεια σας..:)
 

George_M.

..ο Βαρθολομαίος..!
Περιοχή
Ανατολικα της Αττικης...
Όνομα
George.
Μοτό
R1100GS 75th Aniversary Edition.
Οι φωτογραφίες σε μένα δεν εμφανίζονται! Αν οι υπόλοιποι τις βλέπουν, τότε κάτι εγώ πρέπει να κάνω...:pc:
ουτε κ γω τις βλεπω.
δεν πειραζει θάναμενουμε την διορθωση του φιλου Δημητρη!:friendship:
 

ΗΛΙΑΣ

Μέλος
Περιοχή
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Όνομα
ΗΛΙΑΣ
Μοτό
XLV 1000, XRV 650, HUSKY WR 250
Δημήτρη πολύ ωραίο ταξιδιωτικό με πληροφορίες που θα αξιοποιηθούν δεόντος για όποιον το προσπαθήσει !!
Να είστε καλά όλη η παρέα .....ταξιδάτη!!!
 

paschalis

gone4riding
Περιοχή
Thessaloniki
Όνομα
Πασχάλης
Μοτό
R 1200 GS 'O4
Το ωραιο κειμενο ειναι λοιπον του Λακη,ελπιζω να καβαλατε και να τριγυρνατε ακομη παρεα!Τον γιατρο σας παλι τον κυνηγαω γιατι μου χρωσταει τις φωτογραφιες απο το 1200 με συνεπιβατη τον αρχηγο του χωριου των Massai!

adv phone
 
Περιοχή
Πλαταιές Κιθαιρωνας
Όνομα
ΛΕΩΝΙΔΑΣ.
Μοτό
GS 1150 ADV
Οπως σας υποσχεθηκα λοιπον θα παραθεσω εδω το ταξιδι μας στην Τυνησια οπως το εξιστορει ενας απο τους πεντε της ομαδας ο καλος μου φιλος Λακης (Diverlakis )ανεβαζοντας καποιες φωτο και βιντεο για να ζωντανεψω οσο το δυνατον την πολυ καλη αφηγηση του.


ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΤΥΝΗΣΙΑ

Ένα από τα πολλά καλά που έχει η χώρα μας, είναι όπως ξέρουμε όλοι, η γεωγραφική της θέση. Πράγμα που με τους ιδιαιτέρως ανίκανους πολιτικούς που έχουμε, από «όπλο», έχει γίνει μειονέκτημα. Αλλά αυτό δεν θα μας απασχολήσει αυτή τη στιγμή. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, μία εκ των οποίων είναι και η Αφρική...

Κάθε ταξιδευτής και κάτοχος των λεγόμενων “on-off” μηχανών, πιστεύω ότι κάπου στην άκρη του μυαλού του έχει την Αφρική και τη Σαχάρα. Δεν θα αποτελούσαμε εξαίρεση λοιπόν εμείς...

Ένας καλός και σχετικά κοντινός προορισμός λοιπόν για να πάρουμε μια καλή γεύση από έρημο και Αφρική, και να τεστάρουμε τους εαυτούς μας και τις μηχανές μας για κάποια σχέδια που έχουμε για το μέλλον, ήταν η Τυνησία. Η αλήθεια είναι ότι μας φόβιζαν λίγο τα τελευταία γεγονότα εκεί, καθώς και η γενικότερη αναταραχή στον αραβικό κόσμο, αλλά η επιθυμία μας να πάμε ήταν πολύ μεγάλη...

Τυχαία μια μέρα που μιλούσα στον κουνιάδο μου για το ταξίδι αυτό, έμαθα ότι υπήρχε ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο στη Λάρισα όπου ο άνδρας της κοπέλας που το έχει είναι Τυνήσιος, και δουλεύει και ο ίδιος σε αυτό το τομέα. Μια πολύ καλή ευκαιρία λοιπόν, αγοράζοντας τα εισιτήρια για τα καράβια Ελλάδα-Ιταλία, και Ιταλία-Τυνησία, από το εν λόγω πρακτορείο, να μάθουμε και μερικές χρήσιμες πληροφορίες. Μια χαρά.

Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα προς το τέλος του Σεπτεμβρίου, πήγα στο πρακτορείο των παιδιών όπου και γνώρισα τον Abdallah. Τρομερό παιδί, ευγενικότατο και με πολλή αγάπη για τη πατρίδα του. Και πάνω απ’ όλα πολύ καλός στη δουλειά του. Συγκινήθηκεαρκετά όταν έμαθε ότι θέλουμε να ταξιδέψουμε με αυτόν το τρόπο στη Τυνησία, σε εποχές μάλιστα που δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον από το Ελληνικό κοινό για εκεί. Έτσι λοιπόν με μεγάλη του χαρά θα μας έδινε όσες πληροφορίες χρειαζόμασταν για το ταξίδι, και θα ήταν στη διάθεση μας και για ότι δυσκολία αντιμετωπίζαμε εκεί. Μας καθησύχασε σε ότι αφορά στη κατάσταση εκεί, λέγοντας μας να αποφύγουμε μόνο ένα μικρό κομμάτι στη κεντρική Τυνησία που ήταν ακόμα σε μια κάποια αναταραχή.

Έτσι λοιπόν μετά από λίγο καιρό κλείσαμε τα εισιτήρια, και μπήκαμε στην τελική ευθεία της προετοιμασίας μας για το ταξίδι. Η ημερομηνία αναχώρησης ορίστηκε για την Πέμπτη 27/10/2011.

Αν και η διάρκεια του ταξιδιού θα ήταν σχετικά σύντομη (10 ημέρες), τα πράγματα που θα έπρεπε να πάρουμε μαζί ήταν αρκετά. Αιτία αυτού ήταν, πρώτον γιατί οι κλιματολογικές συνθήκες θα άλλαζαν κατά πολύ στη διάρκεια του ταξιδιού, και δεύτερον, είχαμε σχεδιάσει να κατασκηνώσουμε όπου οι συνθήκες μας το επέτρεπαν. Ε, ξέρετε τώρα... «Αdventure» ταξίδι χωρίς κάμπινγκ λέει? Δέν λέει... Και ειδικότερα στη Σαχάρα. Τι ωραία που ηχεί στ’ αυτιά και τι σκηνές σου έρχονται στο μυαλό όταν το λές... Κάμπινγκ στη Σαχάρα!

Έτσι λοιπόν έπρεπε να κανονίσουμε για αρκετά ρούχα λόγω του κλίματος όπως είπαμε, σκηνές-υπνόσακους-φαγητά κλπ είδη κάμπινγκ, εργαλεία, λάδια-ξύδια για της μηχανές, κάμερες, φορτιστές, μπαταρίες, χάρτες, καθώς και αρκετά φάρμακα. Από απλά αναλγητικά και αντισηπτικά, μέχρι ενέσεις κορτιζόνης και αντιβιοτικά για τσιμπίματα σκορπιών (η έρημος έχει αρκετούς...). Σε αυτό βοήθησε πολύ εννοείται, ο γιατρός της παρέας μας, ο Κυριάκος.

Εδώ θα ήθελα να πω – οι ταξιδευτές το ξέρουν καλά – ότι όση χαρά σου δίνει το ταξίδι, άλλη τόση χαρά σου δίνει και η προετοιμασία του... Ακόμα και τα έξοδα τα «γουστάρεις», αν εξαιρέσεις φυσικά τη μουρμούρα των γυναικών... Ορίστε μας, τόσα έξοδα ο κύριος για να κάνει το κέφι του και εγώ θα κάτσω εδώ σαν τη Πηνελόπη να δουλεύω και να τον περιμένω. Αλλά δεν θα γυρίσεις με το καλό? Θα σου δείξω εγώ. Θα με πας εκεί και εκεί, θα με πας και στο γάμο της ξαδέλφης μου που δεν ήθελες να έρθεις... Και όλα αυτά τα ωραία που ακούμε εμείς οι παντρεμένοι που δυστυχώς ΔΕΝ έχουμε ψυχή... (Πλάκα κάνω μωρό μου, για τους άλλους τα γράφω αυτά.)

Με αυτά και μ’ αυτά λοιπόν ήρθε η πολυπόθητη 27/11, ημέρα της αναχώρησης μας.

Η ομάδα ήταν.

Ο Κυριάκος με BMW R 1200 GS adve



Ο Νότης με BMW R 1200 GS


Ο Δημήτρης (desert fox) με HONDA XLV 1000

Ο Μάνος (manosxlv) με HONDA XLV 1000


(diverlakis) με BMW R 1200 GS ADVE



Ημέρα 1η. 27/10/11. Λάρισα - Ηγουμενίτσα

Το ραντεβού ορίστηκε το απογευματάκι κατά τις 16:00 με 16:30 έξω από το σπίτι του Νότη. Ο Δημήτρης που θα ερχόταν από Θεσσαλονίκη θα περνούσε από Τύρναβο να πάρει το Μάνο, αυτοί με τη σειρά τους θα περνούσαν από εμένα και ο Κυριάκος θα περίμενε στο σπίτι του Νότη απ’ όπου και θα ξεκινούσαμε. Έτσι και έγινε. Αφού μαζεύτηκε όλη η ομάδα, μετά από μερικές φωτογραφίες και λίγο καλαμπούρι, το ταξίδι αρχίζει...

Πρώτη στάση τα Ιωάννινα, όπου ο Νότης είχε δουλέψει στο παρελθόν. Μας πήγε σε ένα φανταστικό εστιατόριο δίπλα στη λίμνη που το είχε ένας φίλος του, όπου και φάγαμε πάρα μα πάρα πολύ καλά. Θα το έβαζα άνετα μέσα 5-10 καλύτερα μαγαζιά που έχω φάει στη ζωή μου. Δεν θυμάμαι στοιχεία, όνομα κλπ, αλλά στη πρώτη ευκαιρία θα τα μάθω και θα σας τα πω. Αξίζει να το επισκευτείτε αν ο δρόμος σας πάει προς τα εκεί. Η ώρα πέρασε και θα έπρεπε να ξεκινήσουμε για Ηγουμενίτσα. Στο πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε βγαίνοντας από τα Ιωάννινα σταματήσαμε να γεμίσουμε βενζίνη, και εκεί έπεσε το πρώτο γέλιο όταν τα παιδιά που δουλεύανε εκεί ρώτησαν που πάμε. Έπρεπε να δείτε την έκφραση τους. Είμαι σίγουρος ότι δεν το πιστέψανε. Παρ’ όλα αυτά χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε για το λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Φτάνοντας και καθώς μπαίναμε στο λιμάνι, ένας βλαξ λιμενικός, (ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι), χαρακτηριστικό δείγμα τεμπέλη ανεγκέφαλου δημοσίου υπαλλήλου, ήθελε να μανουριαστεί με τον Μάνο επειδή τον πέρασε για Τούρκο, λόγω ενός αυτοκόλλητου της Τουρκίας που είχε στις βαλίτσες του, που είχε βάλει στο τελευταίο ταξίδι μας στη γείτονικη χώρα. Αφού κατάλαβε ο ανεγκέφαλος ότι είμαστε Έλληνες, δεν ζήτησε συγνώμη, αλλά αρκέστηκε στο να πει στο Μάνο να βγάλει το αυτοκόλλητο. Φυσικά ο Μάνος τον συνέδεσε με Κάϊρο... Δεν μπορούσαμε όμως να μη θυμηθούμε την συμπεριφορά των αντίστοιχων οργάνων στη Τουρκία, κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού μας ταξιδιού εκεί, που ήταν τρομερά φιλική, περισσότερο δε όταν μαθένανε ότι ήμαστε Έλληνες. Δυστυχώς ο λαός μου, (όχι η χώρα μου), με πληγώνει και με κάνει να ντρέπομαι σε κάθε μου ταξίδι. Τέλος πάντων...

Η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη για τις 23:50 αλλά με τη γνωστή πλέον καθυστέρηση ξεκινήσαμε κατά τις 01:30... Η θάλασσα ήταν μια χαρά, τακτοποιηθήκαμε στις καμπίνες μας και δεν άργησε να μας πάρει ο ύπνος μετά από τα απαραίτητα πειράγματα και αστεία. Το όλο σκηνικό θύμηζε έντονα πενταήμερη. Τέλεια!!! Ευτυχώς δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό μας, να μας χαλάσει έστω και λίγο, ότι εκείνο το βράδυ οι πολιτικοί μας (...), αυτοϊκανοποιόντουσαν (για να μη το πω αλλιώς), στις Κάννες, υπογράφοντας ότι τους δίνανε...




Ημέρα 2η. 28/10/11. Bari – Palermo679χλμ

Έτσι λοιπόν μετά από μία ήσυχη νύχτα, το πρωί περίπου στις 09:00 φτάσαμε στο Bari. Ξεκινάμε λοιπόν για Σικελία. Η διαδρομή από superstradaκαι autostrada, δεν έλεγε τίποτα, πολύ μονότονη, άρχισε λίγο να ομορφαίνει καθώς πλησιάζαμε προς ReggioCalabriaγια να περάσουμε Σικελία. Καμιά 80αριά χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στη VillaS. Giovanni, όπου θα πέρναμε το φέρυ για Messina, το τοπίο είχε γίνει απλά... καταπληκτικό!! Στα αριστερά μας το βουνό, και στα δεξιά μας το χάος...!!! Γκρεμός και πάνω του κυριολεκτικά «κρεμασμένα» χωριουδάκια με μεσαιωνικά κάστρα και δρομάκια που κατέληγαν στις αμέτρητες παραλίες. Το ίδιο σκηνικό βλέπεις και στη Σικελία. Δυστυχώς σαν φοιτητής που ήμουν στη βόρεια Ιταλία, δεν είχα επισκευθεί ποτέ τα νότια της χώρας. Λάθος μου. Αποφασίσαμε όμως να ξαναέρθουμε εδώ με τις γυναίκες μας και να τα «αλωνίσουμε» τα μέρη...

Απογευματάκι λοιπόν πια και το ηλιοβασίλεμα μας βρίσκει στο φέρυ για Messina.

Μέχρι να βγούμε από τη Messina το σκοτάδι είχα πέσει κανονικά. Να πω εδώ ότι είχαμε αποφασίσει, εγώ, ο Νότης και ο Κυριάκος να μείνουμε σε ξενοδοχείο στο Palermo, ενώ ο Μάνος και ο Δημήτρης θέλανε να μείνουν σε κάμπινγκ λίγο πιο έξω από την πόλη. Έτσι και έγινε. Χωρίσαμε καμιά 100αριά χιλιόμετρα από το Palermo. Τα παιδιά κατασκηνώσανε σε μια λουτρόπολη την Cefalu, και εμείς σε ένα ξενοδοχείο που είχε βρει ο Κυριάκος, δίπλα στο λιμάνι του Palermo. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, τηλεφωνήσαμε στα παιδιά να μάθουμε αν όλα ήταν καλά με το κάμπινγκ. Εκεί ήταν που ανησυχήσαμε αρκετά μαθαίνοντας κάποια άσχημα νέα. Η μηχανή του Μάνου έβγαλε πρόβλημα... Το σωληνάκι της βενζίνης είχε τρυπήσει, και έπρεπε τα παιδιά μέσα στα σκοτάδια στο κάμπινγκ και με όλη τη κούραση να βγάλουν το ντεπόζιτο για να δουν αν μπορούν να φτιάξουν τη βλάβη. Το φελέκι μου... αύριο πρωί φεύγει το καράβι και ξαναέχει δρομολόγιο μετά από μια εβδομάδα για Τύνιδα. Έτσι μέσα στην αγωνία, μείναμε σύμφωνοι με τα παιδιά να ξανατηλεφωνηθούμε το πρωί για να δούμε τι έγινε και τι θα κάνουμε. Εμείς που μέναμε κοντά στο λιμάνι, έπρεπε το πρωί να κανονίσουμε να βγάλουμε και εισητήρια για Τύνιδα. Και δεν έφταναν όλα αυτά, δεχόμαστε και ένα τηλέφωνο από φίλο στην Ελλάδα και μας λέει ότι η τηλεόραση είπε ότι σε μία πόλη στη Τυνησία πέφτουν πυροβολισμοί... Τέλεια λέμε... Περιπέτεια δεν θέλαμε? Περιπέτεια θα έχουμε! Και ξανά το φελέκι μου...



Τηλεφωνώ λοιπόν βραδυάτικα, μεσάνυχτα στην Ελλάδα, στον Abdallah, μήπως ξέρει κάτι περισσότερο. Ευτυχώς είναι καθησυχαστικός. Έγιναν κάποια μικροεπεισόδια στο μέρος που μας είχε πει στη κεντρική Τυνησία, από κάποιους που δεν αναγνωρίζουν τα αποτελέσματα των εκλογών που έγιναν, αλλά τίποτα περισσότερο. Ο αδελφός του μας είπε, ήταν ήδη με τουρίστες στη Hamammet (τη πόλη που θα κάναμε τη πρώτη διανυχτέρευση μας), και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Του είχα εμπιστοσύνη, και έτσι έπαψε να με απασχολεί αυτό και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα παιδιά και το πρόβλημα στη μηχανή του Μάνου. Από τα πολλά μας πήρε ο ύπνος, με την ελπίδα την επόμενη να πάνε όλα καλά και να πραγματοποιηθεί το ταξίδι μας.

Ξυπνώντας το πρωί, όπως ήταν φυσικό, το πρώτο πράγμα που έκανα πριν ακόμα πλύνω δόντια, ήταν να τηλεφωνήσω στα παιδιά. Δεν το σηκώνουν το τηλέφωνο. Εκεί κάπου ψιλοησύχασα. Το πιο πιθανό είναι να έχουν φτιάξει τη βλάβη και να είναι στο δρόμο, σκέφτηκα. Έτσι και έγινε. Όπως μας είπαν αργότερα, έβγαλαν το ντεπόζιτο, βρήκαν τη τρύπα στο σωληνάκι της βενζίνης, έκοψαν ένα κομμάτι από το σωληνάκι των αναθυμιάσεων και κάνανε bypassκολλώντας το με κόλλα δύο συστατικών. Μια χαρά τα καταφέρανε τα μαστόρια... Εμείς λοιπόν αφού φάγαμε ένα πολύ καλό πρωινό, φορτώσαμε και κατεβήκαμε στο λιμάνι να κανονίσουμε για τα εισιτήρια. Σε λίγο ήρθαν και τα παιδιά. Αφού τελειώσαμε με τα διαδικαστικά βρεθήκαμε στην αρχή μια μεγάλης ουράς αυτοκινήτων που ήταν φορτωμένα με ότι μπορείς να φανανταστείς, περιμένοντας το καράβι. Και ως συνήθως επιβιβαστήκαμε κάνα 3ωρο αργότερα από την ώρα που θα έπρεπε... Το καράβι ασφυκτικά γεμάτο από τυνήσιους που γυρνούσαν στη πατρίδα τους, και από κάποιους λίγους ιταλούς, μεταξύ αυτών και μερικοί μηχανόβιοι που πήγαιναν και αυτοί στη Σαχάρα.





Το ταξίδι δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο, λόγω του ότι έβγαλε πολύ άσχημο καιρό, πολύ κούνημα, και αρκετά άτομα μας έδειξαν τι είχαν φάει τις τελευταίες ώρες... Τέλος πάντων από τα πολλά φτάσαμε στη Τύνιδα κατά τις 20:00 με 20:30 το βράδυ. Μεγάλη ταλαιπωρία στο τελωνείο. Χαρτούρα πολλή να συμπληρώσουμε, υπογραφές επί υπογραφών, σφραγίδες επί σφραγίδων, αριθμοί πλαισίων, τι καύσιμο καίμε, τι χρώμα είναι η μηχανή, άντε πάλι υπογραφές... Φάγαμε κάνα 2ωρο και εκεί.

Αφού τελειώσαμε με τη γραφειοκρατία λοιπόν, ετοιμαζόμαστε για να φύγουμε για Hamammet, περίπου 70 χλμ έξω από την Τύνιδα όπου είχαμε κλείσει ξενοδοχείο για τη πρώτη μας διανυχτέρευση. Καβαλάμε λοιπόν και με το που βγαίνουμε από το λιμάνι, ωπ, αρχίζει η βροχή. Τι να κάνουμε, σταματάμε να φορέσουμε αδιάβροχα. Ξανακαβαλάμε και αρχίζουμε μέσα στη νύχτα να οδηγούμε προς Hamammet. Ευτυχώς βρίσκουμε εύκολα τον δρόμο, χάρη στις οδηγίες που μας είχε δώσει ο Abdallah. Πλησιάζοντας όμως στη Hamammet, καμιά 10αριά χλμ πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο, γίνεται το έλα να δεις... Μιλάμε για ΤΗΝ θεομηνία...!!! Από την βροχή δεν έβλεπες στα 5 μέτρα μπροστά σου, ο αέρας πρέπει να ήταν πάνω από 8-9 μποφόρ. Το καταλάβαμε την μεθεπόμενη μέρα που είδαμε τις ζημιές... Με πολύ μεγάλη δυσκολία οδηγούμε τα τελευταία χιλιόμετρα και βρίσκουμε επιτέλους το ξενοδοχείo μας. Ανεβάζουμε τις μηχανές πάνω σε ένα επίπεδο από τη ράμπα που ανεβάζουν τα καρότσια οι αχθοφόροι – το οποίο ήταν μαρμάρινο και καταλαβαίνετε πως γλυστρούσε με τις μηχανές φορτωμένες – και τις στριμώχνουμε κάτω από το σκέπαστρο της εισόδου για να μπορέσουμε να ξεφορτώσουμε. Φυσικά πιο μούσκεμα δεν μπορούσαμε να γίνουμε. Το καλό με τις ταλαιπωρίες στα ταξίδια είναι ότι τις θυμάσαι μετά ευχάριστα. Καλές και κακές στιγμές, δυσκολίες και απρόοπτα, όλα αυτά είναι το ταξίδι... Αν το θυμάσαι αυτό τις δύσκολες στιγμές τις ξεπερνάς εύκολα. Κρατήστε το αυτό. Είναι καλό κόλπο... Ετσι λοιπόν κουρασμένοι και βρεγμένοι, πάμε στα δωμάτια μας και την πέφτουμε για ύπνο.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα πρώτος από την αγωνία για τον καιρό. Δυστυχώς οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν... Ο καιρός ίδιος με το βράδυ. Βροχή, πολύ βροχή, και ο αέρας τρελός, να προσπαθεί να ξεριζώσει τους φοίνικες στο κήπο του ξενοδοχείου... Ξυπνάω τον Μάνο. Bro του λέω, δεν μας βλέπω να φεύγουμε από εδώ σήμερα. Πάμε να ξυπνήσουμε στο άλλο δωμάτιο και τα παιδιά να δούμε τι θα κάνουμε. Βγαίνοντας από το δωμάτιο, τι να δούμε. Ο διάδρομος του ξενοδοχείου πλημμυρισμένος. Και το ξενοδοχείο μιλάμε καλό, 4άρι και από τα καλά 4άρια. Ξυπνάμε τα παιδιά, κατεβαίνουμε για πρωινό και την πέφτουμε στο internet γεμάτοι αγωνία, να δούμε τον αυριανό καιρό και ανάλογα να σχεδιάσουμε τη διαδρομή. Δεν μας έπαιρνε να χάσουμε και δεύτερη μέρα. Ευτυχώς τα προγνωστικά ήταν σχετικά καλά για την επόμενη. Έτσι λοιπόν την πέσαμε στο ξενοδοχείο μέχρι να κοπάσει η βροχή το μεσημεράκι, και να κόψει ο αέρας, έτσι ώστε να βγούμε για μια μικρή βόλτα με τα πόδια στη Hamammet. Το ταξίδι μας προς την έρημο θα περίμενε μια μέρα...



Με την ευκαιρία εδώ, θα σας γράψω λίγα πράγματα για την Τυνησία. Ελπίζω να μη γίνομαι κουραστικός.

Με τη μια άκρη να βρέχεται από τα νερά της Μεσογείου, απέναντι από τη Σικελία, και την άλλη βυθισμένη στην έρημο Σαχάρα της Αφρικής, η Τυνησία είναι ένας καταπληκτικός σύνδεσμος μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Επηρεάστηκε αρχικά από διάφορους σημαντικούς πολιτισμούς. Υπήρξε το κέντρο της Καρχηδονιακής αυτοκρατορίας και ένα από τα πιο γνωστά λιμάνια της Μεσογείου. Το 146 π.Χ. καταλήφθηκε από τη Ρώμη και μετατράπηκε σε Ρωμαϊκή επαρχία. Ακόμα, ακολούθησαν διάφορες δυναστίες χαρίζοντας στη Τυνησία την ιδιότητα του σταυροδρομιού διαφόρων πολιτισμών.

Ο εντυπωσιακός αρχαιολογικός πλούτος αυτής της χώρας επιβεβαιώνει τη σημαντική ιστορική πορεία της, όπως τα Φοινικικά, Ρωμαϊκά και Αραβομουσουλμανικά καλώς διατηρημένα μνημεία, τα φρούρια (Ριμπατς), τα τζαμιά, τις βυζαντινές ορθόδοξες και καθολικές εκκλησίες και βέβαια τις τεράστιες Μεδίνες. Στην πορεία του χρόνου Εβραίοι, Ανδαλουσιανοί, Ιταλοί και Μαλτέζοι έκαναν τα σπίτια τους εδώ και εμπλούτισαν τον Τυνησιακό πολιτισμό με όλες τις απόψεις της Μεσογείου, δημιουργώντας αυτό το μοναδικό πλούτο ποικιλομορφίας. Σύμβολα, χρώματα, γεύσεις που τα συναντάμε παντού έχουν τις ρίζες τους πολύ βαθιά στο παρελθόν της Τυνησίας και στους λαούς που πέρασαν από το φιλόξενο αυτό τόπο. Το ψάρι, σύμβολο καλής τύχης για τους Καρχηδόνιους και τους Ρωμαίους, χρησιμοποιείται για τον ίδιο σκοπό μέχρι και σήμερα, καθώς ουρές ψαριών στις ψάθινες ομπρέλες δίπλα στη θάλασσα χαρίζουν καλή τύχη. Προσωπικά παρατήρησα ουρές ψαριών και πάνω στους ουρανούς πολλών φορτηγών... Τα πήλινα κεραμίδια της Ανδαλουσίας εξακολουθούν να γίνονται με τις ίδιες τεχνικές αποτυπώνοντας τουρκικά και ιταλικά μοτίβα. Οι κούκλες ζάχαρης από τη Σικελία είναι μέρος του τυνησιακού δημοφιλούς πολιτισμού όπως και τα διάσημα πλέον υφαντά και τατουάζ των Βερβερίνων. Αυτά τα λίγα γενικά για τη Τυνησία. Το ταξίδι το δικό μας όμως θα επικεντρωθεί στην έρημο Σαχάρα και τις οάσεις. Θα μιλήσουμε παρακάτω σχετικά...

Ημέρα 5η. 31/10/11. Hamammet – Redeyef – Tozeur 474 χλμ.

Την επόμενη μέρα λοιπόν με το καιρό σαφώς καλύτερο, ξεκινάμε το πρωί με κατεύθυνση την Σαχάρα. Στα πρώτα χιλιόμετρα αφού αφήσαμε τη Hamammet, είναι εμφανή τα σημάδια της διήμερης κακοκαιρίας. Πλημμυρισμένα χωράφια και δρόμοι, λάσπη παντού, φορτηγά και λεωφορεία εκτός δρόμου κολλημένα κλπ... Μετά από μερικά χιλιόμετρα όμως τα πράγματα καλυτερεύουν, ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του και ο καιρός είναι καθαρά ανοιξιάτικος. Ήλιος και όχι πολύ υψηλή θερμοκρασία. Περίπου 18-20 βαθμοί. Τέλειος για οδήγηση μοτοσυκλέτας δηλαδή. Ευτυχώς μας αποζημιώνει, σκεφτήκαμε όλοι! Το τοπίο αρχικά καθαρά μεσογειακό, με πολλά χωράφια γεμάτα ελαιόδεντρα. Το ότι είσαι σε αραβική χώρα το θυμάσε μόνο μέσα στα χωριά. Στο δρόμο το τοπίο θα μπορούσε να είναι και από κάποιο μέρος στην Ελλάδα ή στην Ιταλία. Περνώντας η ώρα και τα χιλιόμετρα και κατεβαίνοντας νοτιότερα, το τοπίο αρχίζει να αλλάζει. Γίνεται πιο ερημικό. Πιο ξερό. Η ζέστη υψηλότερη.





Προορισμός μας το χωριό του φίλου μας του Abdallah το Redeyef απ’ όπου αρχίζει και η γνωστή – ιδιαίτερα στους μηχανόβιους - , Rommelpiste. Ουσιαστικά πρόκειται για τον δρόμο που άνοιξε ο Γερμανός στρατάρχης Έρβιν Ρόμελ, (αλεπού της ερήμου), για να περάσει με τα πάντσερ του προς την Λιβύη. Λίγο πριν φτάσουμε στο Redeyef, το τοπίο μας έχει συνεπάρει. Είμαστε πια στη έρημο! Όχι ακόμα σε αυτό που φανταζόμαστε για τη Σαχάρα, δηλαδή αμμόλοφοι κλπ, - αυτά θα τα βλέπαμε πιο κάτω, πιο νότια - , αλλά πιο «άγρια» έρημο, με χώμα πέτρα και λιγοστούς θάμνους.
Αφού φτάσαμε στο Redeyefλοιπόν, σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο να ρωτήσουμε από που θα βγούμε στη Rommelpiste. Μέσα σε λίγα λεπτά λοιπόν μαζεύτηκαν καμιά 20αριά μηχανάκια με νεαρούς, και προσφέρθηκαν να μας πάνε συνοδεία στην αρχή της πίστας... Το τί έγινε δεν το φαντάζεστε. Κορναρίσματα, μαρσαρίσματα, χαμός. Το διασκεδάζανε πραγματικά τα παιδιά αλλά και εμείς. Ένα μεγαλο κονβόϊ από μηχανάκια και στη μέση εμείς... Αφού κάναμε όλοι μαζί κάνα-δυό χιλιόμετρα ανάμεσα σε σκουπιδότοπους – μιλάμε για πολύ σκουπίδι -, φτάσαμε στην αρχή του δρόμου που ψάχναμε. Εκεί αφού αποχαιρετήσαμε τα παιδιά μπήκαμε επιτέλους στη Rommelpiste. Hαρχή δεν έλεγε και τίποτα το ιδιαίτερο. Ένας χωμάτινος δρόμος, με μιά μεγάλη ανηφόρα στο βάθος. Μάλιστα είχα και μιά εντελώς ήλιθια πτώση σε αυτό το σημείο. Ενώ οδηγούσαμε όρθιοι, βλέπω ένα κομμάτι με αρκετή και βαθιά λάσπη. Κάνω λάθος εκτίμηση νομίζοντας ότι είναι στεγνή και ρηχή, βουτάω με φόρα μέσα, βυθίζεται το μπροστινό, το χάνω, και πάρτον κάτω τον λεβέντη... Ευτυχώς μηδέν ζημιές. Το μόνο που έπαθε μια προσωρινή ζημιά ήταν ο εγωισμός μου. Ρε εγώ ο «χωματερός» να την πάθω έτσι? Μιλάμε για γελοία βουτιά. Δεν πειράζει όμως ξανασκέφτηκα. Πήραμε το βάπτισμα του πυρός στη Σαχάρα εγώ και η μπουμπού μου... Λασπωθήκαμε και μας άρεσε! Συνεχίζουμε λοιπόν προς τη μεγάλη ανηφόρα, την ανεβαίνουμε και μετά από ένα μικρό σπάσιμο, βγαίνουμε σε ένα ξέφωτο με κ α τ α π λ η κ τ ι κ ή θέα στη Σαχάρα από ψηλά. Όλα τα λεφτά. Αφού σταματάμε για τις απαραίτητες φωτογραφίες και πανηγυρισμούς που επιτέλους φτάσαμε στο πρώτο μας στόχο, καβαλάμε και βουρ για παιχνίδια στο χώμα και στις πέτρες!! Και όλα αυτά με τα θηρία φορτωμένα μέχρι τα μπούνια... Δεν πειράζει όμως. Γι’ αυτό δεν φτιάχτηκαν? Unstoppableδεν λέει η διαφήμιση? Δώσε λοιπόν. Λες και είχες δεκάχρονα στη Disneyland. Ακριβώς οι ίδιες κραυγές και συμπεριφορά. Είναι αυτές οι στιγμές που δυστυχώς οι άλλοι που δεν ασχολούνται με τη μοτοσυκλέτα, και βασικά οι γυναίκες μας, δεν μπορούν να καταλάβουν. Είναι αυτές οι στιγμές που σου δίνουν χρόνια ζωής. Είναι αυτές οι στιγμές που δεν θέλεις να τελειώσουν. Και όταν τελειώσουν δεν τις ξεχνάς ποτέ. Είναι αυτές οι στιγμές που ΜΟΝΟ η μοτοσυκλέτα σου χαρίζει!! Και με κοροϊδεύουν μερικοί γιατί μιλάω στη μπουμπού μου σαν να είναι άθρωπος... Είναι!! Και έχει περισσότερη ψυχή από αρκετούς ανθρώπους που γνωρίζω. Ξέρω ότι εσείς με καταλαβαίνετε...
Kαπου εδω νομιζω οτι πρεπει να πεσει το πρωτο βιντεο..



Αφού λοιπόν κάνουμε καμιά 40αριά χιλιόμετρα στο χώμα και στις πέτρες παίζοντας, βγαίνουμε στην άσφαλτο με κατεύθυνση την όαση Tozeur.
Ο ήλιος είναι στη δύση του και οι εικόνες μαγευτικές...

Έπρεπε όμως να βιαστούμε για να βρούμε κάμπινγκ και να στήσουμε τις σκηνές νωρίς. Ναι αμέ, πως το θέλω... Με φωτογραφίες κλπ, φτάνουμε βράδυ στη Tozeur, και αρχίζουμε να στήνουμε μέσα στα σκοτάδια. Οι άλλοι το διασκεδάζουν αλλά εμένα με έχουν πιάσει τα διαόλια μου γιατί η σκηνή που κουβάλησα μαζί μου ήταν υπερπαραγωγή, με διπλά υφάσματα, προθαλάμους, παράθυρα πόρτες, αυλές, κήπους... Την είχα δανειστεί από ένα φίλο για καλή, αλλά αυτή ήταν τρίκαλη... Είναι από αυτές που τις στήνεις και τις ξεστήνεις μετά από έναν μήνα. Ευχαριστώ τα παιδιά που με βοηθήσανε με το στήσιμο, που δεν με αφήσανε να της βάλω φωτιά, και υπόσχομαι να αγοράσω μία igloo για το επόμενο ταξίδι. Όταν ηρέμησα όμως μετά από λίγο, το καταφχαριστήθηκα. Είμαστε κάτω από Φοίνικες πάνω στη άμμο της Σαχάρας μέσα σε μια όαση. Τι λές τώρα ρε φίλε... Που είμαστε ρε bro?? φώναζε συνεχώς ο Μάνος... Όαση η ομάδα, απαντούσε ο Κυριάκος... Αποκαμωμένοι πια, τρώμε τις κονσέρβες μας και τα τορτελίνια που μαγείρεψε ο Μάνος και την πέφτουμε στις σκηνές για ύπνο.



Ξύπνησα το πρωί με έναν σάκο για μαξιλάρι και μια μπότα αγκαλιά... Ανοίγω το φερμουάρ της πόρτας, βγαίνω έξω και βρίσκομαι στον παράδεισο. Μέσα στους φοίνικες με πρωινή δροσούλα στην έρημο. Ο Μάνος φτιάχνει καφεδάκι, ο Νότης τραβάει βίντεο, ο Δημήτρης το παίζει ταρζάν πάνω στους φοίνικες, ο Κυριάκος την έχει κάνει και τραβάει φωτογραφίες στο χωριό. Τα είπαμε για αυτές τις στιγμές. Μη τα ξαναλέμε. Εσείς ξέρετε...
Πίνουμε λοιπόν το καφεδάκι μας, τρώμε το πρωινό μας, ξεστήνουμε, φορτώνουμε και ξεκινάμε για την – όπως αποδείχθηκε – την ωραιότερη του ταξιδιού μας...

Ημέρα 6η. 01/11/11. Tozeur – Douz – KsarGhilane 272 χλμ.

Η διαδρομή είναι βγαλμένη από τις σελίδες και τα ντοκιμαντέρ του nationalgeographic… Έρημος, σκόρπιες μικρές οάσεις, φυτείες χουρμαδιών, αποξηραμένες ατελείωτες αλμυρές λίμνες, αμμόλοφοι, καμήλες... Εμείς σε νιρβάνα, οδηγούμε, σταματάμε για φωτογραφίες, σταματάμε για τσιγάρο και πλακίτσα στους κυριολεκτικά «ερημικούς» δρόμους, και ξανά οδήγηση και ξανά φωτογραφίες...

Πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες διαδρομές στη Τυνησία, καθώς διασχίζει τη Σατ αλ-Τζάριντ, τη μεγαλύτερη αλμυρή λίμνη που εκτείνεται μέχρι πέρα μακριά στον ορίζοντα. Η διαδρομή αυτή αποτελεί τμήμα της μεγαλύτερης τουριστικής διαδρομής που οδηγεί από τη Ταουζάρ στη Τζάρμπα, μέσω της Ματμάτα. Έως τα μέσα του 19ου αιώνα, από το δρόμο αυτόν μεταφέρονταν οι δούλοι στο μεγάλο σκλαβοπάζαρο του Κιμπιλί (η σημαντικότερη εμπορική πόλη των οάσεων της Νεφζάουα). Στη μέση της αλμυρής αυτής λίμνης, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να αγοράσουμε τα γνωστά «ρόδα της ερήμου». Όχι ότι δε θα βρείτε και αλλού, αλλά εκεί θα βρείτε τα καλύτερα και μεγάλη συλλογή για να διαλέξτε.

Είναι το γνωστότερο και φθηνότερο σουβενίρ που θα βρείτε στη νότια Τυνησία. Μερικές φορές, θα το βρείτε τεχνητά χρωματισμένο (ανοιχτό πράσινο, γαλάζιο ή κόκκινο), όμως η ομορφιά του έγκειται στο φυσικό του χρώμα, που είναι καφεγκρίζο. Συνήθως, βρίσκεται κάτω από αρκετά μέτρα άμμου. Όσον αφορά τη χημική σύστασή του, αποτελείται από γύψο (κρυστάλλους θειικού ασβεστίου) που υφίσταται κρυστάλλωση από τα υπόγεια νερά, παίρνοντας το σχήμα ανοιχτού τριαντάφυλλου. Είναι το σύμβολο της Σαχάρας.

Έτσι κατά το μεσημεράκι φτάσαμε στην όαση της Douz. Η «ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΣΑΧΑΡΑΣ», όπως αποκαλείται η Ντουζ, βρίσκεται στην άκρη του Μεγάλου Εργκ που εκτείνεται δυτικά μέχρι το Μαρόκο. Η όαση, που βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος των μεγάλων αμμόλοφων, αποτελεί την αφετηρία για την εξερεύνηση της Σαχάρας. «Παρατάξαμε» τις μοτοσυκλέτες μας στη μέση της κεντρικής πλατείας της Ντουζ και αφού ήπιαμε ένα καφεδάκι μαζί με μια παρέα γερμανών όπου κάνανε το ταξίδι με 4Χ4, και ανταλλάξαμε πληροφορίες, ξεχυθήκαμε στην αγορά για ψώνια, απαραίτητα για την αποφυγή της υπτάμενης παντόφλας, που θα έπεφτε στο σπίτι, αν στην ερώτηση των συζύγων μας, «τι μου έφερες ?», η απάντηση ήταν... τίποτα.



Τελειώσαμε λοιπόν και με αυτές τις υποχρεώσεις και καβαλάμε με πορεία προς την καρδιά της ερήμου το KsarGhilane. Αρχικά, η λέξη «κσαρ» (στο πληθυντικό, κσουρ) σήμαινε την οχυρωμένη σιταποθήκη σε βερβερικά χωριά με δύσκολη πρόσβαση. Αυτή η μικρή όαση της Σαχάρας, 147 χλμ. νοτιοανατολικά της Ντουζ και 100 χλμ. δυτικά του Σενίνι, περιβάλλεται από τους αμμόλοφους του Μεγάλου Ανατολικού Εργκ. Σε αυτό το απομονωμένο σημείο, οι Ρωμαίοι είχαν χτίσει ένα οχυρό. Μέχρι σήμερα διακρίνονται τα λείψανα μιας ακρόπολης, που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την όαση. Ο δρόμος τελείως έρημος, τα μοναδικά οχήματα που συναντήσαμε ήταν κάποια 4Χ4 λίγο πριν φτάσουμε. Ένας δυνατός αέρας «έβαζε» την έρημο μέσα στον δρόμο, κάνοντας την διαδρομή μέσα στο ηλιοβασίλεμα μαγική. Καμήλες δεξιά και αριστερά του δρόμου, μας κοιτούσαν απορρημένες, συμπληρώνοντας τη μαγεία του τοπίου.

Φτάνοντας λοιπόν στο KsarGhilane, έπρεπε να διασχίσουμε καμιά 500αριά μέτρα πολύ παχιάς άμμου για να φτάσουμε στο κάμπινγκ όπου θα περνούσαμε τη νύχτα μας. Πράγμα που όπως καταλαβαίνετε, δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα με τα θηρία φορτωμένα και με 70/30 λάστιχα. Παρ’ όλα αυτά τα καταφέραμε μια χαρά. Φτάνοντας λοιπόν στο κάμπινγκ “Paradis”, μας περίμενε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Θα περνούσαμε τη βραδιά μας παρέα με τα πληρώματα του ράλυ Τυνησίας. Πληρώματα που τα περισσότερα τρέχουν και στο Παρί-Ντακάρ. ΤΕΛΕΙΑ λοιπόν. Που είμαστε και με ποιους είμαστε... Ζούσαμε ένα όνειρο! Το φαντάζεστε νομίζω... Δεν ξέραμε τι να πρωτοκοιτάξουμε. Το τοπίο? Τα «τέρατα», μηχανές, αυτοκίνητα, φορτηγά, γουρούνες. Συνεργεία με τους μηχανικούς να δουλεύουν πυρετοδώς σε βάρδιες (όλη μέρα και νύχτα), οδηγοί, βοηθοί κλπ. Βάλτε λοιπόν 5 μηχανόβιους ταξιδιάριδες, σαν εμάς, μέσα εκεί και κάντε τη πρόσθεση... Το αποτέλεσμα? ΟΑΣΗ. Οπτική, πνευματική, και περιβαλλοντολογική, ΟΑΣΗ. Το βράδυ έπεσε γρήγορα. Κάναμε τις βόλτες μας, φάγαμε μαζί με όλα τα πληρώματα, παρακολουθήσαμε κάποια briefings που κάνανε οι οργανωτές του αγώνα στις ομάδες. Συνομιλήσαμε με οδηγούς και μηχανικούς. Κάναμε κάποιες διορθώσεις και σφυξίματα στις μηχανές μας και πήγαμε για ύπνο στις έτοιμες στημένες, σκηνές βεδουίνων. Η επομένη θα ήταν δύσκολη μέρα.





Είχαμε κανονίσει να ξυπνήσουμε νωρίς, να πάρουμε πρωινό, να κάνουμε βόλτα με γουρούνες στους αμμόλοφους, και να ξεκινήσουμε την επιστροφή μας για πίσω. Δυστυχώς λόγω της ημέρας που χάσαμε στη Hamammet, με τα παιχνίδια του καιρού, δεν μπορούσαμε να κάτσουμε άλλη μια μέρα εδώ. Έπρεπε να προλάβουμε το καράβι, γιατί είχε μόνο μία φορά την εβδομάδα για Ιταλία.

Έτσι και κάναμε λοιπόν. Μετά το πρωινό, πήραμε όλοι από μια γουρούνα και βουρ για τους μεγάλους αμμόλοφους. Παιχνίδι, φωτογραφίες, πλάκα... Είπαμε. 10χρονα στη Disneyland… Και έτσι λοιπόν στεναχωρημένοι που τέλειωσε η τρομερή αυτή εμπειρία, ανεβήκαμε στις μοτοσυκλέτες μας για τον δρόμο της επιστροφής...





Ημέρα 7η. 02/11/11. KsarGhilane – Matmata – Sfax - Sousse

Πρώτος προορισμός το βερβέρικο χωριό Ματμάτα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 650 μ. και 40 χλμ νότια του Κάμπις. Πρόκειται για το μεγαλύτερο και γνωστότερο τρωγλοδυτικό χωριό, όπου τα σπίτια έχουν σκαφτεί στο βράχο για να προστατεύονται από την έντονη ζέστη της ημέρας. Η οικοδομική τεχνική, που επιτρέπει στα δωμάτια να διατηρούν σταθερή θερμοκρασία (γύρω στους 17ο C) όλο το χρόνο, έχει παράδοση εκατοντάδων ετών. Επισκευθήκαμε κάποια από αυτά τα σπίτια και κάναμε μία γρήγορη βόλτα στο χωριό. Τα varaderoκαθώς και το GSτου Νότη έπρεπε να ανεφοδιαστούν με βενζίνη. Τα adve, το δικό μου και του Κυριάκου, είχαν ακόμη αρκετό απόθεμα. Βενζινάδικα στη περιοχή δεν υπήρχαν. Έτσι είχαμε την εμπειρία να ανεφοδιαστούμε με καύσιμα μέσω πλαστικών μπιτονιών που μας έφεραν οι ντόπιοι. Τώρα το τι πληρώσαμε και πόσο βάλαμε ένας Θεός το ξέρει... Γενικά η βενζίνη στη Τυνησία κυμαινόταν στα 0,60-0,65 ευρώ το λίτρο.
Φεύγουμε λοιπόν από τη Ματμάτα με ψιλόβροχο και με την Σφαξ στα gpsμας, όπου προγραμματίζαμε να κοιμηθούμε και το επόμενο πρωί αφού θα κάναμε μια επίσκεψη στο ElJemκαι στο κολοσσαίο του θα γυρίζαμε Τύνιδα. Ο δρόμος προς Σφαξ είχε πολύ κίνηση και με κατά τόπους αρκετή βροχή. Μας παίδεψε αρκετά γιατί ήθελε πολύ προσοχή. Όπως σε όλα τα αραβικά κράτη οι κανόνες του κοκ δεν είναι και πολύ γνωστοί... Όχι πως στη χώρα μας είναι καλύτερα τα πράγματα δηλαδή, αλλά τέλος πάντων δεν είναι και όπως εκεί. Φτάνουμε λοιπόν πτώματα από τη κούραση στη Σφαξ, και ανακαλύπτουμε ότι ξενοδοχείο με πάρκινγκ πολύ απλά δεν υπάρχει. Μόνο ένα υπήρχε υπερλούξ 5άρι με 390 ευρώ το δωμάτιο. Γεια σας λοιπόν και αφού τρώμε μια απίστευτη μα απίστευτη ταλαιπωρία μέχρι να βγούμε από την πόλη, λόγω κίνησης και κυκλοφοριακού χάους, βράδυ πια παίρνουμε το δρόμο για ElJemμήπως και φανούμε πιο τυχεροί. 60 χιλιομετράκια λοιπόν ακόμα μέσα στα σκοτάδια και σε φορτηγά και μηχανάκια χωρίς φώτα... Ναι θέλει μεγάλη προσοχή το βράδυ σε αυτούς τους δρόμους για τι εκτός των σβηστών φώτων παίζουν και πολλά κάρα με ζώα μέσα στη μέση. Φτάνουμε στο ElJem, ψάχνουμε για ξενοδοχείο, αλλά τζίφος. Ένα δυό που υπήχαν στη περιοχή ήταν γεμάτα. Η ώρα και οι συνθήκες απαγορευτικές για κάμπινγκ. Τι να κάνουμε, κουρασμένοι, βρεγμένοι και πεινασμένοι ξεκινούσαμε για Sousse. Στο KsarGhilane, είχα μιλήσει με κάτι Ιταλούς που κάνανε την αντίθετη πορεία από εμάς, και μου είχαν πει ότι είχαν μείνει σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο στη Σους που είχε και πάρκινγκ. Ευτυχώς θυμόμουν που μου είχαν πει ότι βρήσκεται. Άλλα 90 χλμ λοιπόν στον δρόμο μέσα στα σκοτάδια... Από τα πολλά φτάνουμε αργά το βράδυ στη Σους, που αν και αρκετά προχωρημένη η ώρα, έσφυζε από ζωή. Η βροχή είχε κόψει, ο αέρας όμως πολύ δυνατός. Ο καιρός που είχαμε αφήσει πίσω μας κατεβαίνοντας στην έρημο μας περίμενε απ’ ότι κατάλαβα... Βρίσκουμε σχετικά εύκολα το ξενοδοχείο, και πάμε στο πάρκινγκ του που ήταν στο πίσω δρόμο. Αμ δε. Το πάρκινγκ γεμάτο. Χώρος για τις μηχανές μήδέν. Αυτό ήταν λέμε. Τελικά αφού μιλήσανε οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου μεταξύ τους, μας άνοιξαν το καλοκαιρινό μπαρ και βάλαμε τις μηχανές μέσα από τη παραλία. Πάλι καλά... Ανεβήκαμε στα δωμάτια και μετά από τρία απανωτά ντουζάκια που έκανα για να ξεβρωμίσω και να φύγει η άμμος απο πάνω μου, καθώς και λίγη κονσέρβα για να μας κόψει λίγο την πείνα την πέσαμε για ύπνο σαν σακιά από τη κούραση...

Ξεκούραστοι λοιπόν το επόμενο πρωί, και με έναν καταγάλανο και ηλιόλουστο ουρανό είχαμε τον χρόνο να κάνουμε μια βολτίτσα στη πανέμορφη Σους με την εντυπωσιακή μεδίνα της και τα πολύχρωμα παζάρια της. Το καράβι θα έφευγε το βράδυ από Τύνιδα και τα χιλιόμετρα μέχρι εκεί ήταν μόνο 155 από εθνική. Αρά είχαμε αρκετό χρόνο για τη βόλτα μας.

Η Sousse, η πρωτεύουσα του Σαχελ είναι η τρίτη σε μέγεθος πόλη της Τυνησίας. Ιδρύθηκε από τους Φοίνικες τον 9ο αιώνα π.Χ. και, για ένα διάστημα, υπήρξε ναυτική βάση του Αννίβα. Την εποχή των Καρχηδονιακών πολέμων, η Sousseήταν μία από τις σημαντικότερες πόλεις των Φοινίκων, μαζί με τη Καρχηδόνα και την Υτίκη. Η σύγχρονη πόλη είναι ένα δημοφιλές θέρετρο με αμμουδερή παραλία, με ιστορική περιτοιχισμένη μεδίνα και μ’ ένα εξαιρετικό μουσείο με ψηφιδωτά του 2ου και 3ου αιώνα μ.Χ.

Ψωνίσαμε, ήπιαμε καφεδάκι και ξεκινήσαμε σιγά σιγά για Τύνιδα. Φτάσαμε αργά το μεσημεράκι στη Τύνιδα, ήπιαμε ακόμα ένα καφεδάκι, κάναμε τσεκ στα εισιτήρια μας και με τη γνωστή 2ωρη – 3ωρη καθυστέρηση επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για την επιστροφή. Τα συναισθήματα όπως καταλαβαίνετε, ανάμικτα. Χαρά, στεναχώρια όλα μαζί...



Ακόμα θυμάμαι και γελάω ένα περιστατικό στο Μέτσοβο όπου σταματήσαμε νωρίς το πρωί της Κυριακής, να πιούμε ένα καφεδάκι και να αποχαιρετήσουμε τον Δημήτρη που θα συνέχιζε μόνος του για Θεσσαλονίκη. Μόλις σχόλασε λοιπόν η εκκλησία, ήρθε κόσμος στο καφενεδάκι που καθήσαμε. Μια παρέα από 2-3 ζευγάρια 60-65 χρονών κάθησε δίπλα μας. Βρε καλώς τους λεβέντες μας λένε. Για που το βάλατε? Μας ρωτάνε. Επιστρέφουμε τους απαντάμε. Επιστρέφουμε από Τυνησία. Από πού??? Ξαναρωτάνε.... Μετά τους ακούσαμε να συζητάνε το πόσο μακριά είναι η Τυνησία και από ότι καταλάβαμε δεν μας πολυπιστέψαν. Μάλλον θεώρησαν ότι τους κάναμε πλάκα...

Άλλο ένα ταξίδι μας λοιπόν έφτασε στο τέλος του. Άλλη μια περιπέτεια με τους αγαπημένους μου φίλους έλαβε τέλος. Κούραση, γέλιο, αγωνία, γνώσεις, γνωριμίες, νεύρα, νοσταλγία... Όλα είχαν μετατραπεί σε ένα τεράστιο χαμόγελο φτάνοντας στο σπίτι και βλέποντας τη Σοφιάνα να με περιμένει στην είσοδο του πάρκινγκ. Πως τα περάσατε? Με ρωτάει. Τέλεια, μου έλειψες, της απαντώ και την πέρνω αγκαλιά. Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τα πρόσωπα των φίλων μου να μου λένε. Λάκη τώρα στο επόμενο, κάτι πιο δύσκολο, πιο μακρινό. Μην ανησυχείτε μάγκες. Ήδη ετοιμάζεται... Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ παιδιά!!

Εδώ θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον φίλο μας Abdallah, την γυναίκα του, Τέρρη Κουφοδήμου, και το πρακτορείο ταξιδίων τους, “LarissaExpress” Κουμουνδούρου 16, Λάρισα, για τη πολύτιμη βοήθειά τους.

Τέλος, ευχαριστώ και ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ για το ενδιαφέρον σας, και την αγάπη που δείχνετε για τα οδοιπορικά μου. Ελπίζω να μη σας κούρασα, και να κατάφερα να σας «ταξιδέψω» μαζί μας.

Στο επόμενο λοιπόν, κοιτώντας προς την Ανατολή...

Video :



The "desert foxes

Eπειδη μου πηρε αρκετη ωρα το ανεβασμα των φωτογραφιων (σηκωσα πανω απο 40 φωτο , αλλα ο server δεν αφηνει πανω απο 20 κι ετσι αναγκαστικα να σβησω τις μισες )θα ανεβαζω κι αλλες τις επομενες ημερες μεσα στο ταξιδιωτικο.
Ελπιζω να ταξιδεψατε εστω και νοητα μαζι μας...
ταξιδεψαμε φιλε κ ως συντροχοι να εισαι σιγουρος ότι τετοια ταξίδια περνανε το πετσι μας,να ειστε καλα παντα να ταξιδευετε.:ok: :friendship:
 

desert fox

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονικη
Όνομα
Δημητρης
Μοτό
Σε αναμονη......
Το ωραιο κειμενο ειναι λοιπον του Λακη,ελπιζω να καβαλατε και να τριγυρνατε ακομη παρεα!Τον γιατρο σας παλι τον κυνηγαω γιατι μου χρωσταει τις φωτογραφιες απο το 1200 με συνεπιβατη τον αρχηγο του χωριου των Massai!

adv phone
Αυτη την φωτο την εδειξε σε καποιον μηχανοβιο στο καραβι που το επαιζε πολυταξιδεμενος και μολις την ειδε:friend: γουρλωσε τα ματια και σηκωθηκε κι εφυγε .χαχαχα...:pointu:
 

Morfeas

ΜΟΤΟταξιδιώτης
Περιοχή
Athens-Alimos
Όνομα
Δημήτρης Κατσούλας
Μοτό
BMW R1200 GSA
Triumph scrambler 900
Και γαμώ! Ωραίες φωτό, δυνατή παρέα και Αγαπημένος τόπος!

Μακάρι να "ανοίξει" πάλι τα τουριστικά φτερά της αυτή η χώρα....και να ξεφύγει από την μέγγενη της "Αραβικής άνοιξης"...για να μπορέσει να την γνωρίσει όσο περισσότερος κόσμος γίνεται...

παίδες εύχομαι η επόμενη εξόρμηση να είναι ακόμα μακρύτερα....
 

desert fox

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονικη
Όνομα
Δημητρης
Μοτό
Σε αναμονη......







Ημέρα 7η. 02/11/11. KsarGhilane – Matmata – Sfax - Sousse


Πρώτος προορισμός το βερβέρικο χωριό Ματμάτα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 650 μ. και 40 χλμ νότια του Κάμπις. Πρόκειται για το μεγαλύτερο και γνωστότερο τρωγλοδυτικό χωριό, όπου τα σπίτια έχουν σκαφτεί στο βράχο για να προστατεύονται από την έντονη ζέστη της ημέρας. Η οικοδομική τεχνική, που επιτρέπει στα δωμάτια να διατηρούν σταθερή θερμοκρασία (γύρω στους 17ο C) όλο το χρόνο, έχει παράδοση εκατοντάδων ετών. Επισκευθήκαμε κάποια από αυτά τα σπίτια και κάναμε μία γρήγορη βόλτα στο χωριό. Τα varaderoκαθώς και το GSτου Νότη έπρεπε να ανεφοδιαστούν με βενζίνη. Τα adve, το δικό μου και του Κυριάκου, είχαν ακόμη αρκετό απόθεμα. Βενζινάδικα στη περιοχή δεν υπήρχαν. Έτσι είχαμε την εμπειρία να ανεφοδιαστούμε με καύσιμα μέσω πλαστικών μπιτονιών που μας έφεραν οι ντόπιοι. Τώρα το τι πληρώσαμε και πόσο βάλαμε ένας Θεός το ξέρει... Γενικά η βενζίνη στη Τυνησία κυμαινόταν στα 0,60-0,65 ευρώ το λίτρο.





Φεύγουμε λοιπόν από τη Ματμάτα με ψιλόβροχο και με την Σφαξ στα gpsμας, όπου προγραμματίζαμε να κοιμηθούμε και το επόμενο πρωί αφού θα κάναμε μια επίσκεψη στο ElJemκαι στο κολοσσαίο του θα γυρίζαμε Τύνιδα. Ο δρόμος προς Σφαξ είχε πολύ κίνηση και με κατά τόπους αρκετή βροχή. Μας παίδεψε αρκετά γιατί ήθελε πολύ προσοχή. Όπως σε όλα τα αραβικά κράτη οι κανόνες του κοκ δεν είναι και πολύ γνωστοί... Όχι πως στη χώρα μας είναι καλύτερα τα πράγματα δηλαδή, αλλά τέλος πάντων δεν είναι και όπως εκεί. Φτάνουμε λοιπόν πτώματα από τη κούραση στη Σφαξ, και ανακαλύπτουμε ότι ξενοδοχείο με πάρκινγκ πολύ απλά δεν υπάρχει. Μόνο ένα υπήρχε υπερλούξ 5άρι με 390 ευρώ το δωμάτιο. Γεια σας λοιπόν και αφού τρώμε μια απίστευτη μα απίστευτη ταλαιπωρία μέχρι να βγούμε από την πόλη, λόγω κίνησης και κυκλοφοριακού χάους, βράδυ πια παίρνουμε το δρόμο για ElJemμήπως και φανούμε πιο τυχεροί. 60 χιλιομετράκια λοιπόν ακόμα μέσα στα σκοτάδια και σε φορτηγά και μηχανάκια χωρίς φώτα... Ναι θέλει μεγάλη προσοχή το βράδυ σε αυτούς τους δρόμους για τι εκτός των σβηστών φώτων παίζουν και πολλά κάρα με ζώα μέσα στη μέση. Φτάνουμε στο ElJem, ψάχνουμε για ξενοδοχείο, αλλά τζίφος. Ένα δυό που υπήχαν στη περιοχή ήταν γεμάτα. Η ώρα και οι συνθήκες απαγορευτικές για κάμπινγκ. Τι να κάνουμε, κουρασμένοι, βρεγμένοι και πεινασμένοι ξεκινούσαμε για Sousse. Στο KsarGhilane, είχα μιλήσει με κάτι Ιταλούς που κάνανε την αντίθετη πορεία από εμάς, και μου είχαν πει ότι είχαν μείνει σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο στη Σους που είχε και πάρκινγκ. Ευτυχώς θυμόμουν που μου είχαν πει ότι βρήσκεται. Άλλα 90 χλμ λοιπόν στον δρόμο μέσα στα σκοτάδια... Από τα πολλά φτάνουμε αργά το βράδυ στη Σους, που αν και αρκετά προχωρημένη η ώρα, έσφυζε από ζωή. Η βροχή είχε κόψει, ο αέρας όμως πολύ δυνατός. Ο καιρός που είχαμε αφήσει πίσω μας κατεβαίνοντας στην έρημο μας περίμενε απ’ ότι κατάλαβα... Βρίσκουμε σχετικά εύκολα το ξενοδοχείο, και πάμε στο πάρκινγκ του που ήταν στο πίσω δρόμο. Αμ δε. Το πάρκινγκ γεμάτο. Χώρος για τις μηχανές μήδέν. Αυτό ήταν λέμε. Τελικά αφού μιλήσανε οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου μεταξύ τους, μας άνοιξαν το καλοκαιρινό μπαρ και βάλαμε τις μηχανές μέσα από τη παραλία. Πάλι καλά... Ανεβήκαμε στα δωμάτια και μετά από τρία απανωτά ντουζάκια που έκανα για να ξεβρωμίσω και να φύγει η άμμος απο πάνω μου, καθώς και λίγη κονσέρβα για να μας κόψει λίγο την πείνα την πέσαμε για ύπνο σαν σακιά από τη κούραση...

Ξεκούραστοι λοιπόν το επόμενο πρωί, και με έναν καταγάλανο και ηλιόλουστο ουρανό είχαμε τον χρόνο να κάνουμε μια βολτίτσα στη πανέμορφη Σους με την εντυπωσιακή μεδίνα της και τα πολύχρωμα παζάρια της. Το καράβι θα έφευγε το βράδυ από Τύνιδα και τα χιλιόμετρα μέχρι εκεί ήταν μόνο 155 από εθνική. Αρά είχαμε αρκετό χρόνο για τη βόλτα μας.

Η Sousse, η πρωτεύουσα του Σαχελ είναι η τρίτη σε μέγεθος πόλη της Τυνησίας. Ιδρύθηκε από τους Φοίνικες τον 9ο αιώνα π.Χ. και, για ένα διάστημα, υπήρξε ναυτική βάση του Αννίβα. Την εποχή των Καρχηδονιακών πολέμων, η Sousseήταν μία από τις σημαντικότερες πόλεις των Φοινίκων, μαζί με τη Καρχηδόνα και την Υτίκη. Η σύγχρονη πόλη είναι ένα δημοφιλές θέρετρο με αμμουδερή παραλία, με ιστορική περιτοιχισμένη μεδίνα και μ’ ένα εξαιρετικό μουσείο με ψηφιδωτά του 2ου και 3ου αιώνα μ.Χ.

Ψωνίσαμε, ήπιαμε καφεδάκι και ξεκινήσαμε σιγά σιγά για Τύνιδα. Φτάσαμε αργά το μεσημεράκι στη Τύνιδα, ήπιαμε ακόμα ένα καφεδάκι, κάναμε τσεκ στα εισιτήρια μας και με τη γνωστή 2ωρη – 3ωρη καθυστέρηση επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για την επιστροφή. Τα συναισθήματα όπως καταλαβαίνετε, ανάμικτα. Χαρά,
στεναχώρια όλα μαζί...






Το επόμενο πρωί φτάσαμε στο Παλέρμο. Είχαμε κανονίσει να περάσουμε μία μέρα βολτάροντας στην ορεινή Σικελία και να πάρουμε το πλοίο από Μπάρι το επόμενο βράδυ. Έτσι λοπόν μετά από μιά μέρα γεμάτη στροφιλίκια και αρκετό κρύο στα Σιτσιλιάνικα βουνά, πήραμε τον δρόμο για Μπάρι, απ’ όπου πήραμε και το καράβι για Ηγουμενίτσα την επόμενη ημέρα.
Ακόμα θυμάμαι και γελάω ένα περιστατικό στο Μέτσοβο όπου σταματήσαμε νωρίς το πρωί της Κυριακής, να πιούμε ένα καφεδάκι και να αποχαιρετήσουμε τον Δημήτρη που θα συνέχιζε μόνος του για Θεσσαλονίκη. Μόλις σχόλασε λοιπόν η εκκλησία, ήρθε κόσμος στο καφενεδάκι που καθήσαμε. Μια παρέα από 2-3 ζευγάρια 60-65 χρονών κάθησε δίπλα μας. Βρε καλώς τους λεβέντες μας λένε. Για που το βάλατε? Μας ρωτάνε. Επιστρέφουμε τους απαντάμε. Επιστρέφουμε από Τυνησία. Από πού??? Ξαναρωτάνε.... Μετά τους ακούσαμε να συζητάνε το πόσο μακριά είναι η Τυνησία και από ότι καταλάβαμε δεν μας πολυπιστέψαν. Μάλλον θεώρησαν ότι τους κάναμε πλάκα...

Άλλο ένα ταξίδι μας λοιπόν έφτασε στο τέλος του. Άλλη μια περιπέτεια με τους αγαπημένους μου φίλους έλαβε τέλος. Κούραση, γέλιο, αγωνία, γνώσεις, γνωριμίες, νεύρα, νοσταλγία... Όλα είχαν μετατραπεί σε ένα τεράστιο χαμόγελο φτάνοντας στο σπίτι και βλέποντας τη Σοφιάνα να με περιμένει στην είσοδο του πάρκινγκ. Πως τα περάσατε? Με ρωτάει. Τέλεια, μου έλειψες, της απαντώ και την πέρνω αγκαλιά. Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τα πρόσωπα των φίλων μου να μου λένε. Λάκη τώρα στο επόμενο, κάτι πιο δύσκολο, πιο μακρινό. Μην ανησυχείτε μάγκες. Ήδη ετοιμάζεται... Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ παιδιά!!

Εδώ θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον φίλο μας Abdallah, την γυναίκα του, Τέρρη Κουφοδήμου, και το πρακτορείο ταξιδίων τους, “LarissaExpress” Κουμουνδούρου 16, Λάρισα, για τη πολύτιμη βοήθειά τους.

Τέλος, ευχαριστώ και ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ για το ενδιαφέρον σας, και την αγάπη που δείχνετε για τα οδοιπορικά μου. Ελπίζω να μη σας κούρασα, και να κατάφερα να σας «ταξιδέψω» μαζί μας.

Στο επόμενο λοιπόν, κοιτώντας προς την Ανατολή...





The "desert foxes"

 
Τελευταία επεξεργασία:

desert fox

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονικη
Όνομα
Δημητρης
Μοτό
Σε αναμονη......
Οπως σας υποσχεθηκα λοιπον θα παραθεσω εδω το ταξιδι μας στην Τυνησια οπως το εξιστορει ενας απο τους πεντε της ομαδας ο καλος μου φιλος Λακης (Diverlakis )ανεβαζοντας καποιες φωτο και βιντεο για να ζωντανεψω οσο το δυνατον την πολυ καλη αφηγηση του.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΤΥΝΗΣΙΑ

Ένα από τα πολλά καλά που έχει η χώρα μας, είναι όπως ξέρουμε όλοι, η γεωγραφική της θέση. Πράγμα που με τους ιδιαιτέρως ανίκανους πολιτικούς που έχουμε, από «όπλο», έχει γίνει μειονέκτημα. Αλλά αυτό δεν θα μας απασχολήσει αυτή τη στιγμή. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, μία εκ των οποίων είναι και η Αφρική...

Κάθε ταξιδευτής και κάτοχος των λεγόμενων “on-off” μηχανών, πιστεύω ότι κάπου στην άκρη του μυαλού του έχει την Αφρική και τη Σαχάρα. Δεν θα αποτελούσαμε εξαίρεση λοιπόν εμείς...

Ένας καλός και σχετικά κοντινός προορισμός λοιπόν για να πάρουμε μια καλή γεύση από έρημο και Αφρική, και να τεστάρουμε τους εαυτούς μας και τις μηχανές μας για κάποια σχέδια που έχουμε για το μέλλον, ήταν η Τυνησία. Η αλήθεια είναι ότι μας φόβιζαν λίγο τα τελευταία γεγονότα εκεί, καθώς και η γενικότερη αναταραχή στον αραβικό κόσμο, αλλά η επιθυμία μας να πάμε ήταν πολύ μεγάλη...

Τυχαία μια μέρα που μιλούσα στον κουνιάδο μου για το ταξίδι αυτό, έμαθα ότι υπήρχε ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο στη Λάρισα όπου ο άνδρας της κοπέλας που το έχει είναι Τυνήσιος, και δουλεύει και ο ίδιος σε αυτό το τομέα. Μια πολύ καλή ευκαιρία λοιπόν, αγοράζοντας τα εισιτήρια για τα καράβια Ελλάδα-Ιταλία, και Ιταλία-Τυνησία, από το εν λόγω πρακτορείο, να μάθουμε και μερικές χρήσιμες πληροφορίες. Μια χαρά.

Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα προς το τέλος του Σεπτεμβρίου, πήγα στο πρακτορείο των παιδιών όπου και γνώρισα τον Abdallah. Τρομερό παιδί, ευγενικότατο και με πολλή αγάπη για τη πατρίδα του. Και πάνω απ’ όλα πολύ καλός στη δουλειά του. Συγκινήθηκεαρκετά όταν έμαθε ότι θέλουμε να ταξιδέψουμε με αυτόν το τρόπο στη Τυνησία, σε εποχές μάλιστα που δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον από το Ελληνικό κοινό για εκεί. Έτσι λοιπόν με μεγάλη του χαρά θα μας έδινε όσες πληροφορίες χρειαζόμασταν για το ταξίδι, και θα ήταν στη διάθεση μας και για ότι δυσκολία αντιμετωπίζαμε εκεί. Μας καθησύχασε σε ότι αφορά στη κατάσταση εκεί, λέγοντας μας να αποφύγουμε μόνο ένα μικρό κομμάτι στη κεντρική Τυνησία που ήταν ακόμα σε μια κάποια αναταραχή.

Έτσι λοιπόν μετά από λίγο καιρό κλείσαμε τα εισιτήρια, και μπήκαμε στην τελική ευθεία της προετοιμασίας μας για το ταξίδι. Η ημερομηνία αναχώρησης ορίστηκε για την Πέμπτη 27/10/2011.

Αν και η διάρκεια του ταξιδιού θα ήταν σχετικά σύντομη (10 ημέρες), τα πράγματα που θα έπρεπε να πάρουμε μαζί ήταν αρκετά. Αιτία αυτού ήταν, πρώτον γιατί οι κλιματολογικές συνθήκες θα άλλαζαν κατά πολύ στη διάρκεια του ταξιδιού, και δεύτερον, είχαμε σχεδιάσει να κατασκηνώσουμε όπου οι συνθήκες μας το επέτρεπαν. Ε, ξέρετε τώρα... «Αdventure» ταξίδι χωρίς κάμπινγκ λέει? Δέν λέει... Και ειδικότερα στη Σαχάρα. Τι ωραία που ηχεί στ’ αυτιά και τι σκηνές σου έρχονται στο μυαλό όταν το λές... Κάμπινγκ στη Σαχάρα!

Έτσι λοιπόν έπρεπε να κανονίσουμε για αρκετά ρούχα λόγω του κλίματος όπως είπαμε, σκηνές-υπνόσακους-φαγητά κλπ είδη κάμπινγκ, εργαλεία, λάδια-ξύδια για της μηχανές, κάμερες, φορτιστές, μπαταρίες, χάρτες, καθώς και αρκετά φάρμακα. Από απλά αναλγητικά και αντισηπτικά, μέχρι ενέσεις κορτιζόνης και αντιβιοτικά για τσιμπίματα σκορπιών (η έρημος έχει αρκετούς...). Σε αυτό βοήθησε πολύ εννοείται, ο γιατρός της παρέας μας, ο Κυριάκος.

Εδώ θα ήθελα να πω – οι ταξιδευτές το ξέρουν καλά – ότι όση χαρά σου δίνει το ταξίδι, άλλη τόση χαρά σου δίνει και η προετοιμασία του... Ακόμα και τα έξοδα τα «γουστάρεις», αν εξαιρέσεις φυσικά τη μουρμούρα των γυναικών... Ορίστε μας, τόσα έξοδα ο κύριος για να κάνει το κέφι του και εγώ θα κάτσω εδώ σαν τη Πηνελόπη να δουλεύω και να τον περιμένω. Αλλά δεν θα γυρίσεις με το καλό? Θα σου δείξω εγώ. Θα με πας εκεί και εκεί, θα με πας και στο γάμο της ξαδέλφης μου που δεν ήθελες να έρθεις... Και όλα αυτά τα ωραία που ακούμε εμείς οι παντρεμένοι που δυστυχώς ΔΕΝ έχουμε ψυχή... (Πλάκα κάνω μωρό μου, για τους άλλους τα γράφω αυτά.)

Με αυτά και μ’ αυτά λοιπόν ήρθε η πολυπόθητη 27/11, ημέρα της αναχώρησης μας.

Η ομάδα ήταν.
Ο Κυριάκος με BMW R 1200 GS adve




Ο Νότης με BMW R 1200 GS

Ο Δημήτρης (desert fox ) με HONDA XLV 1000

Ο Μάνος (manosxlv) με HONDA XLV 1000

...και εγώ (diverlakis) με BMW R 1200 GS ADVE


Όαση η ομάδα έτσι? Μόνο ο Αντωνίου δεν ήρθε μαζί μας, γιατί όπως είπε και ο κελεμπίας, τι να το κάνεις το παλτό στην έρημο...



Ημέρα 1η. 27/10/11. Λάρισα - Ηγουμενίτσα

Το ραντεβού ορίστηκε το απογευματάκι κατά τις 16:00 με 16:30 έξω από το σπίτι του Νότη. Ο Δημήτρης που θα ερχόταν από Θεσσαλονίκη θα περνούσε από Τύρναβο να πάρει το Μάνο, αυτοί με τη σειρά τους θα περνούσαν από εμένα και ο Κυριάκος θα περίμενε στο σπίτι του Νότη απ’ όπου και θα ξεκινούσαμε. Έτσι και έγινε. Αφού μαζεύτηκε όλη η ομάδα, μετά από μερικές φωτογραφίες και λίγο καλαμπούρι, το ταξίδι αρχίζει...


Πρώτη στάση τα Ιωάννινα, όπου ο Νότης είχε δουλέψει στο παρελθόν. Μας πήγε σε ένα φανταστικό εστιατόριο δίπλα στη λίμνη που το είχε ένας φίλος του, όπου και φάγαμε πάρα μα πάρα πολύ καλά. Θα το έβαζα άνετα μέσα 5-10 καλύτερα μαγαζιά που έχω φάει στη ζωή μου. Δεν θυμάμαι στοιχεία, όνομα κλπ, αλλά στη πρώτη ευκαιρία θα τα μάθω και θα σας τα πω. Αξίζει να το επισκευτείτε αν ο δρόμος σας πάει προς τα εκεί. Η ώρα πέρασε και θα έπρεπε να ξεκινήσουμε για Ηγουμενίτσα. Στο πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε βγαίνοντας από τα Ιωάννινα σταματήσαμε να γεμίσουμε βενζίνη, και εκεί έπεσε το πρώτο γέλιο όταν τα παιδιά που δουλεύανε εκεί ρώτησαν που πάμε. Έπρεπε να δείτε την έκφραση τους. Είμαι σίγουρος ότι δεν το πιστέψανε. Παρ’ όλα αυτά χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε για το λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Φτάνοντας και καθώς μπαίναμε στο λιμάνι, ένας βλαξ λιμενικός, (ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι), χαρακτηριστικό δείγμα τεμπέλη ανεγκέφαλου δημοσίου υπαλλήλου, ήθελε να μανουριαστεί με τον Μάνο επειδή τον πέρασε για Τούρκο, λόγω ενός αυτοκόλλητου της Τουρκίας που είχε στις βαλίτσες του, που είχε βάλει στο τελευταίο ταξίδι μας στη γείτονικη χώρα. Αφού κατάλαβε ο ανεγκέφαλος ότι είμαστε Έλληνες, δεν ζήτησε συγνώμη, αλλά αρκέστηκε στο να πει στο Μάνο να βγάλει το αυτοκόλλητο. Φυσικά ο Μάνος τον συνέδεσε με Κάϊρο... Δεν μπορούσαμε όμως να μη θυμηθούμε την συμπεριφορά των αντίστοιχων οργάνων στη Τουρκία, κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού μας ταξιδιού εκεί, που ήταν τρομερά φιλική, περισσότερο δε όταν μαθένανε ότι ήμαστε Έλληνες. Δυστυχώς ο λαός μου, (όχι η χώρα μου), με πληγώνει και με κάνει να ντρέπομαι σε κάθε μου ταξίδι. Τέλος πάντων...
Η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη για τις 23:50 αλλά με τη γνωστή πλέον καθυστέρηση ξεκινήσαμε κατά τις 01:30... Η θάλασσα ήταν μια χαρά, τακτοποιηθήκαμε στις καμπίνες μας και δεν άργησε να μας πάρει ο ύπνος μετά από τα απαραίτητα πειράγματα και αστεία. Το όλο σκηνικό θύμηζε έντονα πενταήμερη. Τέλεια!!! Ευτυχώς δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό μας, να μας χαλάσει έστω και λίγο, ότι εκείνο το βράδυ οι πολιτικοί μας (...), αυτοϊκανοποιόντουσαν (για να μη το πω αλλιώς), στις Κάννες, υπογράφοντας ότι τους δίνανε...



Ημέρα 2η. 28/10/11. Bari – Palermo679χλμ

Έτσι λοιπόν μετά από μία ήσυχη νύχτα, το πρωί περίπου στις 09:00 φτάσαμε στο Bari. Ξεκινάμε λοιπόν για Σικελία. Η διαδρομή από superstradaκαι autostrada, δεν έλεγε τίποτα, πολύ μονότονη, άρχισε λίγο να ομορφαίνει καθώς πλησιάζαμε προς ReggioCalabriaγια να περάσουμε Σικελία. Καμιά 80αριά χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στη VillaS. Giovanni, όπου θα πέρναμε το φέρυ για Messina, το τοπίο είχε γίνει απλά... καταπληκτικό!! Στα αριστερά μας το βουνό, και στα δεξιά μας το χάος...!!! Γκρεμός και πάνω του κυριολεκτικά «κρεμασμένα» χωριουδάκια με μεσαιωνικά κάστρα και δρομάκια που κατέληγαν στις αμέτρητες παραλίες. Το ίδιο σκηνικό βλέπεις και στη Σικελία. Δυστυχώς σαν φοιτητής που ήμουν στη βόρεια Ιταλία, δεν είχα επισκευθεί ποτέ τα νότια της χώρας. Λάθος μου. Αποφασίσαμε όμως να ξαναέρθουμε εδώ με τις γυναίκες μας και να τα «αλωνίσουμε» τα μέρη...
Απογευματάκι λοιπόν πια και το ηλιοβασίλεμα μας βρίσκει στο φέρυ για Messina.
Μέχρι να βγούμε από τη Messina το σκοτάδι είχα πέσει κανονικά. Να πω εδώ ότι είχαμε αποφασίσει, εγώ, ο Νότης και ο Κυριάκος να μείνουμε σε ξενοδοχείο στο Palermo, ενώ ο Μάνος και ο Δημήτρης θέλανε να μείνουν σε κάμπινγκ λίγο πιο έξω από την πόλη. Έτσι και έγινε. Χωρίσαμε καμιά 100αριά χιλιόμετρα από το Palermo. Τα παιδιά κατασκηνώσανε σε μια λουτρόπολη την Cefalu, και εμείς σε ένα ξενοδοχείο που είχε βρει ο Κυριάκος, δίπλα στο λιμάνι του Palermo. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, τηλεφωνήσαμε στα παιδιά να μάθουμε αν όλα ήταν καλά με το κάμπινγκ. Εκεί ήταν που ανησυχήσαμε αρκετά μαθαίνοντας κάποια άσχημα νέα. Η μηχανή του Μάνου έβγαλε πρόβλημα... Το σωληνάκι της βενζίνης είχε τρυπήσει, και έπρεπε τα παιδιά μέσα στα σκοτάδια στο κάμπινγκ και με όλη τη κούραση να βγάλουν το ντεπόζιτο για να δουν αν μπορούν να φτιάξουν τη βλάβη. Το φελέκι μου... αύριο πρωί φεύγει το καράβι και ξαναέχει δρομολόγιο μετά από μια εβδομάδα για Τύνιδα. Έτσι μέσα στην αγωνία, μείναμε σύμφωνοι με τα παιδιά να ξανατηλεφωνηθούμε το πρωί για να δούμε τι έγινε και τι θα κάνουμε. Εμείς που μέναμε κοντά στο λιμάνι, έπρεπε το πρωί να κανονίσουμε να βγάλουμε και εισητήρια για Τύνιδα. Και δεν έφταναν όλα αυτά, δεχόμαστε και ένα τηλέφωνο από φίλο στην Ελλάδα και μας λέει ότι η τηλεόραση είπε ότι σε μία πόλη στη Τυνησία πέφτουν πυροβολισμοί... Τέλεια λέμε... Περιπέτεια δεν θέλαμε? Περιπέτεια θα έχουμε! Και ξανά το φελέκι μου...



 
Top Bottom