Τέτοιες μέρες, Φεβρουάριο μήνα με 20 βαθμούς θερμοκρασία δε χάνονται με τίποτα. Το πρόβλημα όμως είναι πως ο,τι θα έκανα θα έπρεπε να γίνει μέχρι τις 4 η ώρα που θα έπρεπε να γυρίσω σπίτι για τις καθημερινές υποχρεώσεις. Συνηθίζω να κάνω μονοήμερες καταδρομικές ανεξαρτήτως χιλιομέτρων λόγω του ότι χρόνος για δι(τρι)ήμερα είναι απειροελάχιστος, αλλά σήμερα λόγω του ότι θα ξεκινούσα και σχετικά αργά έπρεπε να περιοριιριστώ εντός νομού Αττικής. Το ζάρι της σκέψης για σήμερα έπεσε στην παραλία Βαρνάβα. Ξεκινάω λοιπόν από κέντρο Αθήνας βγαίνω εθνική οδό, έξοδος Αγίου Στεφάνου, Καπανδρίτι και μέσω μιας φανταστικής διαδρομής φτάνω στο χωριό Βαρνάβα. Από εκεί μια ταμπέλα και το gps μου δείχνουν την κατεύθυνση για την παραλία η οποία απέχει περίπου 12 χιλιόμετρα αν θυμάμαι καλά, αλλά εγώ επέλεξα να κινηθώ λίγο διαφορετικά αρχικά για να πάρω και μια γεύση του χωριού. Έκανα μια μικρή περιπλάνηση με τη μηχανή στα στενάκια και η αίσθηση που μου ερχόταν ήταν ότι βρισκόμουν πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Συνεχίζω έναν ανηφορικό ευθύ δρόμο που στο τέρμα τού ξεπρόβαλε η εκκλησία. Από εκεί συνεχίζω και η διαδρομή του gps μου αλλάζει κατεύθυνση από αυτή που μου έδειχνε αρχικά αλλά σχεδόν με την ίδια ώρα άφιξης. Και δεν πάω από εδώ λέω.. Συνεχίζω και ο δρόμος με βγάζει σε ένα παλιό στρατόπεδο όπου τερματίζει και αριστερά με πηγαίνει από έναν χωματόδρομο ο οποίος δείχνει να οδηγεί προς την παραλία. Η θέα από το σημείο είναι φανταστική
Τον έβλεπα βατό το χωματόδρομο και με έτρωγε να πάω από εκεί. Πάω λέω και βλέπουμε
Συνεχίζω το χωματόδρομο, περνάω μπροστά από κάτι σπίτια και μετά από κάποιες στροφές τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν. Ο δρόμος άρχιζε να κατηφορίζει πιο απότομα, να στενεύει και το κυριότερο να χαλάει με βαθιά λουκία και πέτρες. Σταματάω και σκέφτομαι για λίγο αν θα συνέχιζα ή θα γυρνούσα πίσω.
Από τη μια λέω ΟΚ το έχω, δεν είναι και τόσο τραγικό έχω περάσει και πολύ χειρότερα ( αλλά με την προηγούμενη μηχανή, ένα F800GS). Από την άλλη όμως ήμουν μόνος μου, χωρίς πλήρη εξοπλισμό μιας και δεν ήμουν προετοιμασμένος για χώμα, η ώρα πέρναγε και δεν είχα πολλά περιθώρια καθυστερήσεων σε περίπτωση που γινόταν κάτι, οπότε με συνοπτικές διαδικασίες κάνα δυο φωτογραφίες και μεταβολή για να πάω από την πεπατημένη
Και η ασφάλτινη διαδρομή όμως με αποζημίωσε. Ένα απίστευτο πιστάκι που σχεδόν σε κάθε στροφή είχες φόντο το απέραντο γαλάζιο.
Στη διαδρομή συνάντησα και έναν από τους δύο πύργους της περιοχής, ο αρχαιοελληνικός, ο οποίος χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π.Χ, αποτελούσε τμήμα της βόρειας οχύρωσης των Αθηναίων και χρησίμευε ως αμυντικός πύργος, φυλάκιο και φρυκτωρία.
Φτάνοντας λίγο πριν την παραλία συναντάω το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου
Και ακριβώς απέναντι το μουσείο άρτου το οποίο φιλοξενεί λένε πάνω από 3000 κεντημένα είδη ψωμιού με διακόσμηση από την Ελλάδα και 40 χώρες του εξωτερικού.
Την ώρα που πήγα ήταν κλειστό, αλλά ούτως η άλλως δε θα προλάβαινα να το επισκεφθώ. Κάποια άλλη φορά.
Η παραλία λίγο παρακάτω με το μικρό λιμανάκι της,όμορφη, γαλήνια και ερημωμένη μου χάρισε λίγες στιγμές ακόμη ηρεμίας και χαλάρωσης ολοκληρώνοντας τη φόρτιση των μπαταριών μου για σήμερα.
Στάλθηκε από το Mi A1 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Τον έβλεπα βατό το χωματόδρομο και με έτρωγε να πάω από εκεί. Πάω λέω και βλέπουμε
Συνεχίζω το χωματόδρομο, περνάω μπροστά από κάτι σπίτια και μετά από κάποιες στροφές τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν. Ο δρόμος άρχιζε να κατηφορίζει πιο απότομα, να στενεύει και το κυριότερο να χαλάει με βαθιά λουκία και πέτρες. Σταματάω και σκέφτομαι για λίγο αν θα συνέχιζα ή θα γυρνούσα πίσω.
Από τη μια λέω ΟΚ το έχω, δεν είναι και τόσο τραγικό έχω περάσει και πολύ χειρότερα ( αλλά με την προηγούμενη μηχανή, ένα F800GS). Από την άλλη όμως ήμουν μόνος μου, χωρίς πλήρη εξοπλισμό μιας και δεν ήμουν προετοιμασμένος για χώμα, η ώρα πέρναγε και δεν είχα πολλά περιθώρια καθυστερήσεων σε περίπτωση που γινόταν κάτι, οπότε με συνοπτικές διαδικασίες κάνα δυο φωτογραφίες και μεταβολή για να πάω από την πεπατημένη
Και η ασφάλτινη διαδρομή όμως με αποζημίωσε. Ένα απίστευτο πιστάκι που σχεδόν σε κάθε στροφή είχες φόντο το απέραντο γαλάζιο.
Στη διαδρομή συνάντησα και έναν από τους δύο πύργους της περιοχής, ο αρχαιοελληνικός, ο οποίος χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π.Χ, αποτελούσε τμήμα της βόρειας οχύρωσης των Αθηναίων και χρησίμευε ως αμυντικός πύργος, φυλάκιο και φρυκτωρία.
Φτάνοντας λίγο πριν την παραλία συναντάω το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου
Και ακριβώς απέναντι το μουσείο άρτου το οποίο φιλοξενεί λένε πάνω από 3000 κεντημένα είδη ψωμιού με διακόσμηση από την Ελλάδα και 40 χώρες του εξωτερικού.
Την ώρα που πήγα ήταν κλειστό, αλλά ούτως η άλλως δε θα προλάβαινα να το επισκεφθώ. Κάποια άλλη φορά.
Η παραλία λίγο παρακάτω με το μικρό λιμανάκι της,όμορφη, γαλήνια και ερημωμένη μου χάρισε λίγες στιγμές ακόμη ηρεμίας και χαλάρωσης ολοκληρώνοντας τη φόρτιση των μπαταριών μου για σήμερα.
Στάλθηκε από το Mi A1 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk