Μείνε στην απλότητα.
Δεν θέλω να γράψω άλλο ένα άρθρο με λεπτομερείς περιγραφές
για τον τάδε φακό, το βινιετάρισμα που κάνει, σε ποιο σημείο
και πόσο παραμορφώνει, πόσο λιγότερο η παραπάνω 'μποκέ' έχει
σε σύγκριση με κάποιον άλλο, άλλωστε δεν είμαι και ειδικός για κάτι τέτοιο.
Αυτό που με αρέσει όμως αρκετά συχνά είναι να κουνάω τα θεμέλια της σκέψης μου
γιατί αυτό με κρατά στο παρών, ζωντανό φρέσκο και σε δημιουργική ανησυχία.
Μέσα σε ένα διάστημα αναβάθμισης του εξοπλισμού μου
έμεινα για μερικές βδομάδες με έναν και μόνο φωτογραφικό φακό
τον παλιό Nikkor 50mm f1.4 ούτε D είναι ούτε σειρά G
και ούτε ξέρω και ποιας χρονολογίας είναι δεν τα δίνω και πολύ βάση αυτά,
κοιτώ αν με κάνει δουλειά και αν με προκαλεί για δράση.
Στην αρχή δεν ήθελα να ασχοληθώ καθόλου μαζί του, ούτε να βγάλω φωτογραφίες.
Αφού πούλησα τους παλιούς μου καλούς ευρυγώνιους
περιμένονταςτα τα καινούργια κανόνια καθότις πωρωμένος ευρυγωνιάκιας
και λάτρης του τοπίου και της ταξιδιωτικής φωτογραφίας.
Μόλις τον κούμπωσα όμως πάνω στην D750 με μεγάλη έκπληξη
είδα ότι δουλεύει κανονικά, γρήγορος και φωτεινός.
Πήγα πολλά χρόνια πίσω και ξεπήδησαν αναμνήσεις απο την δεκαετία του '80
και την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή με φιλμ μια ρώσικη ΖΕΝΙΤ 122
και καλά συλλεκτική έκδοση 50 χρόνια μετά απο τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Με αυτή την μηχανούλα με είχε μπει το σαράκι και η αγάπη της φωτογραφίας,
τριγυρνούσα μόνος και έβγαζα φωτογραφίες με αυτό το μικρό τεθωρακισμένο κομμάτι
φωτογραφικής εξέλιξης του τότε στα χέρια μου προσπαθώντας να μάθω
τα μυστικά της φωτογραφίας.
Κάθε κλικ είχε διπλή και τριπλή σκέψη καθότι και τα φιλμ και η εμφάνιση
τους ακριβό σπόρ τις εποχές εκείνες.
Την είχα πάρει τότε Σαλλονίκη μεταχειρισμένη απο ένα παζάρι
που γινόταν στο δρόμο δίπλα απο τα πανεπιστήμια και την Ροτόντα.
Μέσα στο συνονθύλευμα και τα χρώματα του παζαριού σαν να με φώναξε
Εεει φίλε δοκίμασε με και δεν θα χάσεις!!
Την πιάνω στα χέρια μου, καλή φαίνεσαι την είπα, ούτε ανμπόξινγκ ούτε εγγύηση.
Κάνω τα παζάρια με τον μικροπωλητή που με έλεγε ότι είναι πολύ καλή και συλλεκτική
και κάτι άλλα ακαταλαβίστικα, συμφωνούμε στην τιμή και του λεω κράτα την
μην την δώσεις σε κανέναν έρχομαι σε λίγο να την αγοράσω,
τρέχω σπίτι πέρνω τα χρήματα που είχα μαζέψει αν δεν κάνω λάθος 15.000 δραχμές πρέπει να ήταν,
ζαχάρωνα μια Νίκον τότε αλλά δεν έφτανε με τίποτε το μπάτζετ.
Δεν θα ξεχάσω το κρυφό μου χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά αφήνοντας
πίσω μου το παζάρι και ψάχνοντας το κοντινότερο φωτογραφάδικο για να αγοράσω μερικά φίλμ.
Δεν θέλω να γράψω άλλο ένα άρθρο με λεπτομερείς περιγραφές
για τον τάδε φακό, το βινιετάρισμα που κάνει, σε ποιο σημείο
και πόσο παραμορφώνει, πόσο λιγότερο η παραπάνω 'μποκέ' έχει
σε σύγκριση με κάποιον άλλο, άλλωστε δεν είμαι και ειδικός για κάτι τέτοιο.
Αυτό που με αρέσει όμως αρκετά συχνά είναι να κουνάω τα θεμέλια της σκέψης μου
γιατί αυτό με κρατά στο παρών, ζωντανό φρέσκο και σε δημιουργική ανησυχία.
Μέσα σε ένα διάστημα αναβάθμισης του εξοπλισμού μου
έμεινα για μερικές βδομάδες με έναν και μόνο φωτογραφικό φακό
τον παλιό Nikkor 50mm f1.4 ούτε D είναι ούτε σειρά G
και ούτε ξέρω και ποιας χρονολογίας είναι δεν τα δίνω και πολύ βάση αυτά,
κοιτώ αν με κάνει δουλειά και αν με προκαλεί για δράση.
Στην αρχή δεν ήθελα να ασχοληθώ καθόλου μαζί του, ούτε να βγάλω φωτογραφίες.
Αφού πούλησα τους παλιούς μου καλούς ευρυγώνιους
περιμένονταςτα τα καινούργια κανόνια καθότις πωρωμένος ευρυγωνιάκιας
και λάτρης του τοπίου και της ταξιδιωτικής φωτογραφίας.
Μόλις τον κούμπωσα όμως πάνω στην D750 με μεγάλη έκπληξη
είδα ότι δουλεύει κανονικά, γρήγορος και φωτεινός.
Πήγα πολλά χρόνια πίσω και ξεπήδησαν αναμνήσεις απο την δεκαετία του '80
και την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή με φιλμ μια ρώσικη ΖΕΝΙΤ 122
και καλά συλλεκτική έκδοση 50 χρόνια μετά απο τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Με αυτή την μηχανούλα με είχε μπει το σαράκι και η αγάπη της φωτογραφίας,
τριγυρνούσα μόνος και έβγαζα φωτογραφίες με αυτό το μικρό τεθωρακισμένο κομμάτι
φωτογραφικής εξέλιξης του τότε στα χέρια μου προσπαθώντας να μάθω
τα μυστικά της φωτογραφίας.
Κάθε κλικ είχε διπλή και τριπλή σκέψη καθότι και τα φιλμ και η εμφάνιση
τους ακριβό σπόρ τις εποχές εκείνες.
Την είχα πάρει τότε Σαλλονίκη μεταχειρισμένη απο ένα παζάρι
που γινόταν στο δρόμο δίπλα απο τα πανεπιστήμια και την Ροτόντα.
Μέσα στο συνονθύλευμα και τα χρώματα του παζαριού σαν να με φώναξε
Εεει φίλε δοκίμασε με και δεν θα χάσεις!!
Την πιάνω στα χέρια μου, καλή φαίνεσαι την είπα, ούτε ανμπόξινγκ ούτε εγγύηση.
Κάνω τα παζάρια με τον μικροπωλητή που με έλεγε ότι είναι πολύ καλή και συλλεκτική
και κάτι άλλα ακαταλαβίστικα, συμφωνούμε στην τιμή και του λεω κράτα την
μην την δώσεις σε κανέναν έρχομαι σε λίγο να την αγοράσω,
τρέχω σπίτι πέρνω τα χρήματα που είχα μαζέψει αν δεν κάνω λάθος 15.000 δραχμές πρέπει να ήταν,
ζαχάρωνα μια Νίκον τότε αλλά δεν έφτανε με τίποτε το μπάτζετ.
Δεν θα ξεχάσω το κρυφό μου χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά αφήνοντας
πίσω μου το παζάρι και ψάχνοντας το κοντινότερο φωτογραφάδικο για να αγοράσω μερικά φίλμ.
:l2:
