Ο Gύρος τση ΚρήτηS

[yns]

Και επιτέλους φτάσαμε σε ίσιο δρόμο! Το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς όταν έρθει από εδώ είναι η έξοδος του ιδανικού για αναρρίχηση και πολύ στενού φαραγγιού Μεσοσφήνι με την μικρή παραλία του Βοϊδομάτη με κρυστάλλινα νερά και μια επιβλητική σπηλιά μέσα στη θάλασσα στο ανατολικό της τοίχωμα που δυστυχώς χάνει πολλά από την ομορφιά της από ένα αυθαίρετο που είναι χτισμένο ακριβώς πάνω στα βράχια. Στην φωτογραφία είναι η δυτική πλευρά της.

Και αυτή είναι η έξοδος του φαραγγιού. Λόγω των ορμητικών νερών που τρέχουν την άνοιξη ο δρόμος καταστρεφόταν συνέχεια και έτσι χτίστηκε ένα μικρό φράγμα που κατεύθυνε τον χείμαρρο από κάτω του.

Πλέον τα πολλά νερά είχαν φύγει αλλά φαίνεται ξεκάθαρα η στάθμη τους.

 

[yns]

Έπρεπε να βιαστούμε. Η ώρα ήταν 6 και αν και ο ήλιος θα έδυε στις 8, τα επιβλητικά βουνά στα δυτικά μας θα έκαναν το σκοτάδι να πέσει νωρίτερα. Φύσαγε αρκετά και έπρεπε να βρούμε ένα καλό κατάλυμα για το βράδυ. Ο Μάνος είχε πικρή εμπειρία από προηγούμενη κατασκήνωσή του στην περιοχή και εξέφρασε τις αμφιβολίες του για το στήσιμο των σκηνών κοντά στην θάλασσα. Όπως και να'χε μια βόλτα μέχρι τις καταπληκτικές παραλίες της περιοχής έπρεπε να την κάνουμε.

 

[yns]

Μετά από την σύντομη βόλτα μας αποφασίσαμε τελικά να στήσουμε τις σκηνές σε μια μεγάλη αλάνα στη μέση του χωριού που χρησιμεύει για πάρκινγκ για αυτοκίνητα και βάρκες. Μια βάρκα δίπλα στις σκηνές θα έπαιρνε τον ρόλο του ανεμοφράκτη για τον αέρα που κατέβαινε με δύναμη από το φαράγγι του Αμπά.

Είχε έρθει η ώρα για το δείπνο!

Η δύση πλησίαζε και ήμασταν εξουθενωμένοι από την ημέρα που τελείωνε. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα στο χωριό πριν κοιμηθούμε. Στο κοντέρ φαίνονται τα συνολικά χιλιόμετρα και η μέση κατανάλωση μέχρι τότε.

 

[yns]

Ο οικισμός, ο οποίος δεν παίρνει και βραβείο για την αισθητική των κτισμάτων δεδομένου του μέρους, ήταν σχεδόν έρημος. Τα σπίτια κλειστά και μόνο ένα καφενεδάκι με 2-3 θαμώνες που μας κοιτούσαν με περιέργεια. Τα νερά της φωτογραφίας προέρχονται από τον καταρράκτη του Αμπά που θα επισκεπτόμασταν την επόμενη μέρα.

Το ένα από τα 3 βυζαντινά εκκλησάκια.

 

[yns]

Η παραλία με τα βότσαλα και την χοντρή άμμο και τα βαθιά γαλάζια νερά που βρέχει το χωριό.

Και 2 "τελειωμένοι" ταξιδιώτες, εμφανώς εύθυμοι από την μέχρι τώρα έκβαση της εκδρομής τους να κάνουν βλακείες...

Στις 8:30 ήμασταν μέσα στις σκηνές μας και στις 8:31 άρχισε να με νανουρίζει το ροχαλητό του Μάνου...

Η 3η μέρα της εκδρομής είχε μόλις τελειώσει....

 

[manosp]

 

[yns]

Και ο χάρτης με τη διαδρομή της 3ης μέρας.

Χιλιόμετρα μέρας: 171. Σύνολο: 630.​

 

[manosp]

Μέρα 4η - Δευτέρα του Πάσχα 16 Απρίλη 2012​

4η μέρα του Gύρου τση ΚρήτηS και πολύ πριν τα ξυπνητήρια μας ενοχλήσουν έχουμε σηκωθεί γεμάτοι ενέργεια και όρεξη για την σημερινή μας περιπέτεια...
Η διαδικασία γνωστή, μαζεύουμε τις σκηνές, πίνουμε το καφεδάκι με το πρωινό μας και ξεκινάει η συζήτηση... ή μήπως ξεχνώ κάτι...;;;

Μάνος (και ενώ έχω μαζέψει την σκηνή μου και ώρα): άντε ρε Γιάννη θα τελειώσεις με το μάζεμα της σκηνής.....
Γιάννης: σε δυο λεπτά τελειώνω...
Μάνος: ναι ναι, ξέρω... άιντε το πρωινό σε περιμένει....

μετά από 15 λεπτά...

Μάνος: ρε Γιάννη εκεί πάνω δεν είναι ο καταρράκτης του Αμπά;
Γιάννης: μισό λεπτό, πακετάρω την σκηνή και έρχομαι...
Μάνος: πφφφφφ... (χμμμμμμμ εκεί είναι καλά το θυμάμαι)... Γιάννη θα πάμε στον Αμπά σήμερα...

και επιτέλους ο Γιάννης έτοιμος με το στρατιωτικό καφεδάκι στο χέρι...

 

[manosp]

Και μετά λοιπόν την καθιερωμένη καθυστέρηση του να μαζέψει ο Γιάννης και την συζήτηση μας, ήρθε η ώρα για περιπέτεια... ξεκινάει η ανάβαση και μερικές εκατοντάδες μέτρα μετά έχω το ίδιο συναίσθημα που με κυριεύει όποτε βρίσκομαι στον τόπο τούτο... σήμερα θα καταλάβετε τι πάει να πει Αστερούσια και γιατί τα θεωρώ την ομορφότερη οροσειρά της Κρήτης... (αν στο Βάι απόλαυσα το ωραιότερο πρωινό καφέ στο φοινικόδασος, σήμερα ήταν η μέρα για την ωραιότερη πρωινή οδήγηση)...

Αριστερά στην φωτογραφία διακρίνεται ο δρόμος απ τον οποίο ήρθαμε χθες και ακριβώς μπροστά μας αυτός που σήμερα φεύγουμε... πολύ πέταλο λέμε...
(Σημείωση: από το καλοκαίρι του 2017 ο συγκεκριμένος δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος)

Ανεβαίνοντας ψηλά με θέα τον χωματόδρομο που λίγα λεπτά πριν περνούσαμε και φυσικά το απέραντο γαλάζιο...

​

Και μπροστά μας προς την δυτική πλευρά τα επιβλητικά βουνά που λες και τα έκοψαν απότομα λίγο πριν βουτήξουν στην θάλασσα...

 

[manosp]

Ο ήλιος έχει ξεπροβάλει και με το που ξεμυτίζει από τις κορφές αρχίζει τα παιχνίδια του πάνω στην θάλασσα και στις κορφές των βουνών χαρίζοντας μας μοναδικές εικόνες λες και έχουν εγκαταστήσει μόνιμα το photoshop στην περιοχή μαζί με τον καλύτερο χειριστή του....

Αμέτρητες οι στάσεις μας για φωτογραφίες αλλά όσες και αν σας δείξουμε με τίποτα δεν μπορείς να καταγράψεις το τοπίο που μαζί με τις μυρωδιές και το οξυγόνο συνθέτουν την απολυτή ικανοποίηση για την αγάπη που τρέφει ένας άνθρωπος για την φύση και την μοναδικότητα της...

 

[manosp]

Συνεχίζοντας μερικές εκατοντάδες μέτρα φτάνουμε στην κορυφή και λίγο πριν το χωρίο Παράνυμφοι ο Γιάννης δεν μου χαλάει χατίρι. Στρίβουμε αριστερά στον μοναδικό τσιμεντόδρομο, ανοίγουμε μια πόρτα που έχει τοποθετήσει ένας βοσκός, συνεχίζουμε για λίγο ακόμα και φτάνουμε στον καταρράκτη Αμπά....

Παρκάρουμε τις μηχανές κάνουμε δέκα βήματα και μπροστά μας ο καταρράκτης του Αμπά με το νερό να πέφτει από 145 μέτρα ύψος. Λίγοι γνωρίζουν ότι το απροσπέλαστο αυτό σημείο των Αστερουσίων φιλοξενεί τον μεγαλύτερο αριθμό αρπακτικών πτηνών στην Ευρώπη. Τα πουλιά βρίσκουν καταφύγιο στο φαράγγι του Αμπά, μακρυά από τον άνθρωπο και κοντά στο νερό, που λείπει από τα Αστερούσια...

μια αναμνηστική φώτο...

και στρέφοντας τον φακό νότια οι Τρεις Εκκλησιές που είχαμε διανυκτερεύσει το προηγούμενο βράδυ.

 

[manosp]

Οι μηχανές μας παρκαρισμένες έχοντας θέα το Λιβυκό πέλαγος....

μια μικρή εξερεύνηση στα πέριξ....

και αμέσως επιβίβαση για να συνεχίσουμε...

 

[manosp]

Δυτικά βρίσκεται η χιονισμένη ακόμα οροσειρά του Ψηλορείτη...

Λίγο βορειότερα διακρίνεται η εύφορη πεδιάδα της Μεσσαράς... το τραπεζοειδές βουνό που φαίνεται στον ορίζοντα είναι ο Γιούχτας και πίσω του βρίσκεται το Ηράκλειο.

και γυρνώντας τον φακό προς την ανατολή τα Λασιθιώτικα βουνά.

και στο νότο το Λιβυκό πέλαγος να ζεσταίνεται από τις ακτίνες του ήλιου που σιγά σιγά ανεβαίνει..

​

Πανοραμική

 

[manosp]

Συνεχίζοντας και λίγο αργότερα αν είχαμε φιλμ στις μηχανές σίγουρα θα είχαμε γεμίσει δεκάδες σε αυτή την στάση μας....

αλλά ειλικρινά πιστεύω πως θα άξιζε.................

δεν ξέρω ποιο χέρι κρατούσε το πινέλο αλλά το έργο που δημιούργησε είναι απίστευτο......!!!

Μέρος της διαδρομής που ακολουθήσαμε φαίνεται στην προηγούμενη φώτο....

 

[manosp]

Συνεχίσαμε λίγες εκατοντάδες μέτρα και λίγο πριν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε προς Μονή Κουδουμά, σαν τα μικρά παιδιά που λένε "μία ακόμα μία ακόμα", έτσι κι εμείς σταματήσαμε για μια ακόμα φορά για να απολαύσουμε το θέαμα συνεχίζοντας να γεμίζουμε MB τις κάρτες μας.....

 

[manosp]

Εδώ ξεκινά κάτι παράλογο: ενώ το χαρακτηριστικό στα Αστερούσια που καλύπτονται κυρίως από χώμα είναι ότι δύσκολα θα δεις δέντρα, μόλις αρχίσεις να κατηφορίζεις προς Μονή Κουδουμά ξεκινά ένα πευκόδασος φυτεμένο κυριολεκτικά πάνω σε πέτρες!!!

Η ψηλότερη κορυφή στα Αστερούσια ο Κόφινας στα 1231 μέτρα...

και το πευκόδασος

 

[manosp]

Όμορφη διαδρομή με πολύ όμορφη θέα... το ίδιο μάλλον πίστευε και ο τύπος για τον οποίο έστησαν το σταυρό κάτω αριστερά...

Κοιτώντας ανατολικά φαίνονται οι Τρεις Εκκλησιές και ο δρόμος που ακολουθήσαμε για την ανάβαση μας αφού οι δυο τόποι δεν συνδέονται με κάποιο άλλο δρόμο από παραλιακά...

Δυτικά μας σε ανάγλυφο απλωμένα τα νότια παράλια του νομού Ηρακλείου...

και μπροστά μας η Μονή Κουδουμά...

 

[manosp]

Συνεχίσαμε την κατάβαση μας για περίπου 15 λεπτά και κάνα χιλιόμετρο πριν φτάσουμε στο μοναστήρι συνειδητοποιήσαμε πως μάλλον δύσκολα θα επικοινωνήσουμε από τα κινητά μας διαβάζοντας το παρακάτω σημείωμα στο τζάμι ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου...

"Gina και Martin!
Χριστός ανέστη, πίσω από το αμάξι μου είναι ένα μονοπάτι, μετά από 50 μέτρα έχω βάλει ένα κόκκινο παρεό στα χαλάσματα και μετά σε 3 λεπτά αριστερά είναι η σκηνή μου (δεν έχει σήμα η cosmote)
Γαβριέλα"

...και μετά σου λέει με την μεγαλύτερη πληθυσμιακή κάλυψη..... παπαρια....

αν και είχα άλλα σχέδια...Gina, Γαβριέλα, κόκκινο παρεό... άλλου ταξίδευα αλλά μου τα χαλούσε ο Martin και αποφάσισα να συνεχίσω προς την Μονή.....

 

[yns]

Και φτάνουμε επιτέλους, στην μονή! Παρκάραμε μακρυά από δέντρα καθώς οι πάντα πεινασμένες κατσίκες καραδοκούσαν.

Απέναντι τα ερείπια από παλαιότερα κελιά.

Οι οδηγίες πολλές και παντού. Τι δεν καταλλλαβαίνεις;

 

[yns]

Το πολύ παλιό μοναστήρι που είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, είναι χτισμένο δίπλα στην παραλία. Αυτός κι ο λόγος που σε κάποια φάση της ιστορίας του εγκαταλείφθηκε εξ'αιτίας των πολλών πειρατικών επιδρομών.

Στεκούμενοι στην πόρτα ξαφνικά ακούμε ψαλμούς να έρχονται από πίσω μας! Μια λιτανεία με μοναχούς και κάποιους πιστούς ερχόταν από το μονοπάτι που οδηγεί στο σπήλαιο του Αγίου Αντωνίου ψάλλοντας το "Χριστός Ανέστη". Το θέαμα κατανυκτικό και δεν είχε καμία σχέση με την Ανάσταση που κάναμε 2 μέρες πριν στην Ιεράπετρα.

Την μορφή που έχει τώρα το μοναστήρι την πήρε το 1878 όταν άρχισε η αναστήλωσή του από τους μοναχούς Παρθένιο και Ευμένιο.