Πάρ'το δυτικά για Πυρηναία (2019)

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Πυρηναία Όρη.

Ένα ταξίδι που με γυρόφερνε για αρκετό καιρό... φέτος ωστόσο είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου να περπατήσει και αυτή η ιδέα. Ένα κομμάτι της Γηραιάς Ηπείρου που θεωρείται, όχι άδικα, must μοτοσυκλετιστικός προορισμός με ιδιαίτερες ορεινές διαδρομές και περάσματα που διασχίζουν αρκετούς αλπικούς αυχένες, κοιλάδες και υψίπεδα...



Τα Πυρηναία σχηματίστηκαν σε παλαιότερη εποχή συγκριτικά με το αντίπαλο δέος τις Άλπεις κα αποτελούν το φυσικό σύνορο της Γαλλίας με την Ισπανία. Οι ψηλότεροι ορεινοί όγκοι συναντιούνται στα κεντρικά Πυρηναία ή αλλιώς ψηλά Πυρηναία με ψηλότερη κορυφή το όρος Ανέτο στα 3.404μ. στην Ισπανική πλευρά.

Ο προορισμός φυσικά σε ένα ταξίδι με μηχανή είναι απλά ένας τίτλος. Μια γενική κατεύθυνση προς τα που θα κινηθείς (στην συγκεκριμένη περίπτωση Δυτικά). Στον δρόμο σου -όπου και να επιλέξεις να πας- θα συναντήσεις αρκετά σημεία ενδιαφέροντος που θα σε τραβάνε σαν μαγνήτης. Ετσι και σε αυτό το ταξίδι... Τοσκάνη, ιταλική και γαλλική Ριβιέρα, πάσα στις γαλλικές Άλπεις, γραφικά χωριά-πόλεις στην Προβηγκία, Ανδόρα και άλλα πολλά τεχνητά εμπόδια που με “καθυστέρησαν" μέχρι να φτάσω στο προορισμό μου.

Το δυσκολότερο μέρος του σχεδιασμού όπως πάντα είναι αυτά που θα πρέπει να αφήσεις έξω για μια άλλη φορά. Κάτι που όμως το ξέρεις πριν καλά καλά ξεκινήσεις και το αποδέχεσαι ως αναπόφευκτο. Όσο καλά και να έχεις οργανώσει το ταξίδι σου ο χρόνος δεν φτάνει. Είναι μια πολυτέλεια που δεν την έχουμε. Συνήθως αφήνεις τα κοντινά και επικεντρώνεσαι στα πιο μακρινά που ίσως είναι πιο δύσκολο να τα ξαναπροσεγγίσεις.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΑΞΙΔΙΟΥ
Ιούλιος 2019
Διάρκεια: 14 μέρες. 12 μέρες δρόμος + 2 Καράβι (Ανκόνα)
Χιλιόμετρα: 5000+
Χώρες: Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία (Σαν Μαρίνο, Μονακό και Ανδόρρα)

 
Τελευταία επεξεργασία:

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
1η μέρα

Διαδικαστικά Αθήνα, Πάτρα και καράβι για Ανκόνα. Το καράβι απομακρύνεται από το λιμάνι και άλλο ένα ταξίδι έχει ξεκινήσει. Το ότι ταξιδεύω μόνος (αυτή την φορά) δεν σημαίνει ότι δεν θα έχω παρέα κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Παρέα στο πλοίο, ένα ζευγάρι μοτοταξιδευτές από Ρόδο, ο Στέφανος και η Βίκυ.



Έχοντας χαράξει την δικιά τους όμορφη διαδρομή στις Γαλλο-ελβετο-ιταλικές Άλπεις είχαμε αρκετά να πούμε. Κρατάω το σχόλιο της Βίκυς που λέει ότι της είχε τάξει βόλτα σε βουνά και έχουν καταλήξει να κάνουν κρουαζιέρα. Λογικό αν έχεις δυο διαδοχικά περάσματα Ρόδο-Αθήνα και Πάτρα-Ανκόνα. Ξαφνικά ένιωσα προνομοιούχος που ξεκίνησα από Αθήνα. Καραβίσιος ύπνος χωρίς πολλές πολλές ανέσεις και αναμονή για το πότε θα πατήσει ξανά δρόμο η μότο.

2η μέρα
Ankona <1h45'> Perugia <3h> Pisa <1h> La Spezia
Ancona to Via Francesco Crispi, 166 (6h 450km)

Λιμάνι Ανκόνας… γνώριμο πλέον τοπίο.


Αναμονή που ήταν πιο μεγάλη από ότι περίμενα αφού η ΑΝΕΚ έκανε πάλι το θαύμα της με 3½ ώρες καθυστέρηση από την αναγραφόμενη. Μόλις ξεμπαρκάρουμε χαιρετάω τον Στέφανο και την Βίκυ και χωρίς να χάσω λεπτό πιάνω επαρχιακό δίκτυο (SS) με πρώτο στοπ την πρωτεύουσα της Umbria, την Perugia.

Οι SS (Strada Stratale) παρότι δεν είναι Autostrada είναι αρκετά γρήγοροι δρόμοι, με μεγάλες ευθείες σε διαδοχικά τούνελ και χωρίς διόδια. Ότι χρειαζόμουν δηλαδή για να καλύψω με ρυθμό κάποια χιλιόμετρα σε όμορφο τοπίο. Ειδικά όταν μπαίνετε Τοσκάνη αν σας παίρνει χρονικά επιλέγετε να αποφύγετε δρόμους με αντίτιμο και να επιλέγετε επαρχιακούς. Χάνετε σε χρόνο κερδίζετε σε εικόνες.

Γενικά το οδικό δίκτυο της γειτονικής χώρας τουλάχιστον στο κεντρικό και βόρειο τμήμα της που έχω ταξιδέψει είναι αρκετά καλό, σαφώς καλύτερο από το δικό μας, και συνδέει γρήγορα όλα τα κεντρικά σημεία. Αυξημένη κίνηση συνήθως συναντάς προς Μιλάνο και Ρώμη ιδίως Κυριακές. Λογικό αφού είναι και τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα της χώρας. Υψηλό αντίτιμο στις autostrada που σε συνδυασμό με το υψηλό κόστος βενζίνης κάνουν την μετακίνηση σχετικά ακριβή (μην φανταστείτε όμως μεγάλες διαφορές με μας). Τις περισσότερες φορές κατά την είσοδο παίρνεις ένα απόκομμα το οποίο κρατάς μέχρι την έξοδο και βάση αυτού υπολογίζεται το αντίτιμο που σας αναλογεί. Προσοχή γιατί αν τυχών το χάσετε θα πρέπει να πληρώσετε σαν να κάνατε όλη την διαδρομή κάτι που μπορεί να σας στοιχίσει αρκετά ακριβά αν πχ είστε στην Α1 που συνδέει Μιλάνο με Νάπολη (κόστος αν δεν κάνω λάθος γύρω στα 55 ευρώ για 800 περίπου χιλ.). Η πληρωμή με τα tickets δεν ισχύει σε όλες τις Autostrada στην Ιταλία καθώς υπάρχουν Autostrada με ελεύθερη πρόσβαση (οι κυκλικές γύρω από μεγάλες πόλεις) καθώς και Autostrada όπως η Α8 και η A9 που έχουν σταθερό αντίτιμο ανεξάρτητα της απόστασης που θα διανύσεις, όπου απλά πληρώνεις στο κισσέ και παίρνεις απόδειξη όπως κάνουμε και εμείς εδώ. Αποφεύγεις να περάσεις όπου έχει ένδειξη μόνο για telepass (κίτρινη ταμπέλα).

TIP: Για πληρωμές σε διόδια στα ταξίδια με διευκολύνει να έχω μια χρεωστική κάρτα ή prepaid φορτισμένη με κάποιο μικρό ποσό (να αντέχω οικονομικά το ταξίδι ακόμα και αν στα πολλά βάλε βγάλε μου παραπέσει) σε μια τσέπη εύκαιρη εκτός πορτοφολιού.

Όπως αρκετές πόλεις στην Ιταλία έτσι και η Perugia έχει ZTL, ζώνη περιορισμένης κυκλοφορίας. Κυριακή όμως είναι ελεύθερα για τις μηχανές (κάθε πόλη με ZTL στην Ιταλία έχει τους δικούς της κανόνες που καλό είναι να έχετε ρίξει μια ματιά πριν το ταξίδι σας). Έτσι έκανα ένα γρήγορο πέρασμα και χάθηκα στα στενά της... αρκετό για να πω ότι θέλω να ξανάρθω και να αφιερώσω περισσότερο χρόνο την επόμενη φορά.



Πόλεις όπως η Arezzo και η Lucca του αρχικού πλάνου καθώς και κάποιες φώτο Τοσκανικής υπαίθρου είναι κερασμένες από την ΑΝΕΚ για μια άλλη φορά. Από την άλλη βέβαια είχα εχθρό την ζέστη που δυσκόλευε το ταξίδι αλλά ακόμα περισσότερο τις στάσεις. Ανακάλυψη του ταξιδιού τα rest area stops που είχαν για σήμανση ένα παγκάκι σε πράσινη πινακίδα κατά μήκος κλειστών αυτοκινητόδρομων.

Μια βοήθεια από τον Γούγλη... η πινακίδα


... και πως είναι ο χώρος.


Μοιάζουν με εξόδους όμως είναι μικρές παρακάμψεις από τον κεντρικό που σε οδηγούν σε ένα αλσίδιο όπου αρκετοί οδηγοί, κυρίως φορτηγατζήδες και καμπερς, αράζουν σε κάποια σκιά-παγκάκι και ρίχνουν μια ολιγόλεπτη σιέστα ή γευματίζουν, πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους. Αρνητικό ότι υπάρχουν και σκουπίδια, για να μην λέμε μόνο τα δικά μας. Μισό μπουκαλάκι νερό το ήπια έκεί και άλλο μισό το λούστηκα για να μπορέσω να συνεχίσω το ταξίδι. (Μάθημα από άλλα ταξίδια να έχω πάντα καβάτζα νερό).

Ο δρόμος με οδηγούσε στην αγαπημένη Φλωρεντία όμως πέρασα απ’ έξω αφού την είχα ξαναεπισκευτεί πρόπερσι (αν είχα χρόνο θα ξαναπήγαινα ευχαρίστως) και συνέχισα καρφί για Πίζα μέσω της A11 ή όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι Firenze-Mare αφού σε οδηγεί στην θάλασσα της Λιγυρίας.

Στην Πίζα υπάρχει ZTL αλλά είναι ελευθερο για δίκυκλα, έτσι σχετικά εύκολα βρίσκω parking έξω από την πύλη της Πιάτσα Ντελ Ντουόμο στην Πίζα (λίγο ήμουν να έμπαινα μέσα γα να βγάλω αναμνηστική με το όχημα, αν δεν μου έκανε νόημα ένας Αφρικανός ότι υπάρχουν κάμερες). Εκεί όπως φανερώνει η ονομασία είναι ο καθεδρικός της πόλης με το κυκλικό βαπτηστήριο και το καμπαναριό που δεν είναι άλλο πέρα από τον ξακουστό κεκλιμένο πύργο της Πίζας (αυτός που γέρνει ντε…). Καμπαναριό χωρίς καμπάνες όμως αφού κρίθηκε ότι το βάρος τους επιβάρυναν το ήδη επιβαρυμένο κτίσμα και έχουν αφερεθεί εδώ και καιρό.





Ακόμα και αν θεωρείτε ότι ο πύργος αποτελεί ένα κατασκευαστικό λάθος που κατάφεραν και το έσωσαν και το έκαναν αξιοθέατο διατηρώντας σκόπιμα την κλίση του, δεν παυει η πλατεία Πιάτσα Ντελ Ντουόμο στο σύνολο της να είναι ένα must see αξιοθέατο δικαιολογημένα χαρακτηρισμένο ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς.

Πολυάριθμες προσπάθειες έχουν καταβληθεί για την επαναφορά του πύργου σε έναν κατακόρυφο προσανατολισμό ή τουλάχιστον προκειμένου να αποτραπεί από την πτώση. Δυστυχώς, οι περισσότερες από αυτές τις προσπάθειες ναυάγησαν, ορισμένες μάλιστα επιδείνωσαν τη κλίση του. Στις 27 Φεβρουαρίου 1964, η κυβέρνηση της Ιταλίας ζήτησε βοήθεια με σκοπό να προληφθεί ο πύργος από την κατάρρευση. Θεωρήθηκε, ωστόσο, σημαντικό να διατηρηθεί η τρέχουσα κλίση του, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο, ιδιαίτερο στοιχείο έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην προώθηση της τουριστικής βιομηχανίας της Πίζας.

Μια πολυεθνική ομάδα εργασίας αποτελούμενη από μηχανικούς, μαθηματικούς και ιστορικούς συγκεντρώθηκε στα νησιά Αζόρες με σκοπό να συζητηθούν οι πιθανοί τρόποι σταθεροποίησης του πύργου. Πιο συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε ότι η κλίση αυξανόταν σε συνδυασμό με τα πιο μαλακά θεμέλια της χαμηλότερης πλευράς του. Παράλληλα, πολλές μέθοδοι προτάθηκαν για τη σταθεροποίηση του, συμπεριλαμβανομένης της προσθήκης 800 τόνων αντίβαρων μολύβδου στην ανυψωμένη πλευρά της βάσης του.

Στις 7 Ιανουαρίου 1990, έπειτα από περισσότερες από δυο δεκαετίες διαρκών μελετών που αφορούσαν τη σταθεροποίηση και εξαιτίας της αιφνίδιας κατάρρευσης του καμπαναριού του Καθεδρικού Ναού της Παβία (Torre civica di Pavia) το 1989, απαγορεύτηκε η είσοδος στους επισκέπτες. Οι καμπάνες αφαιρέθηκαν προκειμένου να μειωθεί μερικό βάρος ενώ 18 χαλύβδινοι τένοντες αγκίστρωσαν τον πύργο στο έδαφος δημιουργώντας έτσι μια ασφαλή ανάσχεση στον κίνδυνο κατάρρευσης. Οι πολυκατοικίες και τα σπίτια στον δρόμο για τον πύργο εκκενώθηκαν για λόγους ασφαλείας. Η λύση που επιλέχθηκε για να αποφευχθεί η κατάρρευση του πύργου ήταν να μετατοπιστεί ο κατακόρυφος άξονας ελαφρώς σε μια πιο ασφαλή γωνία, αφαιρώντας 38 κυβικά μέτρα (1·342 κυβικές ίντσες) χώματος κάτω από τη βάση της υπερυψωμένης κατάληξης του. Συνεπώς, ο πύργος ισιώθηκε κατά 45 εκατοστά (17,7 inches), επιστρέφοντας έτσι στην θέση που είχε το 1838. Έπειτα από μια δεκαετία διορθωτικής ανοικοδόμησης και προσπαθειών σταθεροποίησης, ο πύργος κρίθηκε εκ νέου επισκέψιμος στις 15 Δεκεμβρίου 2001 και ανακηρύχθηκε ως σταθερός.

Τον Μάιο του 2008, μηχανικοί ανακοίνωσαν πως ο πύργος είχε σταθεροποιηθεί και για πρώτη φόρα στην μακρόχρονη ιστορία του, είχε σταματήσει να κινείται. Επίσης, δήλωσαν πως θα παραμείνει έτσι για τουλάχιστον 200 χρόνια.

πηγή: Wikipedia

Εκεί πραγματικά είναι να βρεις ένα σημείο και να παρατηρείς τον κόσμο που προσπαθεί να βγάλει την κλασσική φωτογραφία που στηρίζει ή σπρώχνει τον πύργο.

Ένα από τα tmelapse που κυκλοφορούν...

Με βαριά καρδιά φεύγω πριν σουρουπώσει αφού θα ήθελα να δω το μέρος και φωταγωγημένο. Όμως ήδη είχα επικοινωνήσει με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος που θα εμενα το βράδυ και του είχα πει ότι θα έκανα late check in κατά μία ώρα αργότερα από το προβλεπόμενο, οπότε δεν με έπαιρνε να το καθυστερήσω και άλλο.

Με τα πολλά έφτασα στην La Spezia όπου θα διανυκτέρευα. Αύριο είχε πρωινό ξύπνημα και τουρ στα "πέντε χωριά”.

3η μέρα
La Spezia <> Portofino <> Genova <> Monte Carlo, Monaco <> Nice, France
https://goo.gl/maps/RZyNh5iEcwEdrnNy5 (330km 5h)

To Cinque terre οπως προδίδει το όνομά του είναι οι λεγόμες πέντε γαίες ή χωριά. Τα πέντε χωριά ονομάζονται από Νότο προς Βορρά: Riomaggiore, Manarola, Corniglia, Vernazza, και Monterosso al Mare και είναι σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους. Υπάρχει μονοπάτι (Via dell'Amore) που τα ενώνει για όσους θέλουν να το κάνουν περπατητό αλλά λόγω κάποιων κατολισθήσεων κάποια κομμάτια του παραμένουν κλειστά μέχρι νεωτέρας (Manarola - RIomaggiore). Υπάρχει φυσικά οδική σύνδεση (θα πρέπει όμως να αναλογιστείτε ότι σε τουριστική περίοδο υπάρχει αρκετή κίνηση), καθώς επίσης δρομολόγια τοπικού τρένου και καραβάκια με συχνές ανταποκρίσεις.

Χάρη στα γεωγραφικά χαρακτηριστικά της περιοχής, οι Cinque Terre θεωρούνται ένα από τα πιο όμορφα παράκτια ιταλικά αξιοθέατα για το μοναδικό φυσικό τους σκληρό και τραχύ περιβάλλον, το οποίο μαλακώνει από την κατασκευή των αναβαθμίδων και των ζωνών καλλιέργειας, οι οποίες κατεβαίνουν προς τη θάλασσα με απότομες πλαγιές.

Το έργο του ανθρώπου στο πέρασμα των αιώνων έχει διαμορφώσει το έδαφος δημιουργώντας τις περίφημες πεζούλες στην πλαγιά προς τη θάλασσα, λόγω της ιδιαίτερης γεωργικής τεχνικής που επιδιώκει να εκμεταλλευτεί όσο το δυνατόν περισσότερο τις απότομες πλαγιές που οδηγούν στη θάλασσα. Έτσι έχει δημιουργηθεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και συναρπαστικά τοπία της Λιγουρίας. (Το θαυμάζεις μόνο αν το δεις από ψηλά).

Ο πιο γρήγορος και αποτελεσματικός τρόπος να κινηθείς στην συγκεκριμένη περιοχή είναι το τοπικό τρένο (La Spezia-Levanto). Κλείνω επομένως ηλεκτρονικά το εισιτήριο μου (απεριόριστες διαδρομές για μια μέρα) για να μην περιμένω σε ουρές και αφήνω πίσω την πανοπλία της μηχανής ώστε άνετος-καλοκαιρινός να εμπλακώ στο κουβάρι με όλους τους άλλους τουρίστες. Το νωρίς επιβαλλόταν για τρεις λόγους. Να κερδίσω χρόνο, να αποφύγω όσο δυνατόν την ζέστη αλλά και το μεγάλο πλήθος των τουριστών, που όσο περνούσε η ώρα έκαναν κανονική απόβαση από γη και από θάλασσα.

Από τα πέντε χωριά, επισκέφθηκα τα τρία. Riomaggiore, Manarola και Vernazza. Άφησα το Corniglia (το μοναδικό από τα χωριά που δεν βρέχεται από θάλασσα) και το Monterosso που προσελκύει λόγω παραλίας λουόμενους.


Riomaggiore (το πολύχρωμο jenga)




Manarola (θέα από το κοιμητήριο)




Vernazza (... πλέον ανακάμπτει από τις κατασροφές που προκλήθηκαν από πλημμύρες)


Έκανα τις βόλτες μου, έβγαλα τις φωτογραφίες μου, ήπια τον καφέ μου και πήρα το αγαπημένο pistaccio παγωτό των Ιταλών αλλά και δικό μου. Εκεί έκανα άλλη μια ανακάλυψη γευσιγνωσίας το focaccia di pesto κοινώς καλαμαράκια με σάλτσα πέστο σερβιρισμένα στο χέρι σε χωνάκι.

Ο χρόνος όμως πέρασε χωρίς να το καταλάβω ιδιαίτερα και έπρεπε να επιστρέψω La Spezia να πάρω την μηχανή και να αρματωθώ για το υπόλοιπο ταξίδι που είχα να κάνω εκείνη την μέρα. Στην επιστροφή ήταν και η μοναδική περίπτωση που πέτυχα έλεγχο εισιτηρίων, όπου έδειξα με το κινητό το ηλεκτρονικό μου εισιτήριο. Δεν στην χαρίζουν εύκολα εκεί ακόμα και αν είσαι τουρίστας. Μάλιστα υπάρχει πρόστιμο ακόμα και αν σε δουν να πηγαίνεις στα μονοπάτια φορώντας σαγιονάρες (δικαιολογημένο εν μέρη).

Ακόμα και σε ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της Ιταλίας υπάρχουν μυστικά μέρη να ανακαλύψεις, μικρούς θησαυρούς όπως τους ονομάζω. Είναι καλό όποτε μπορούμε να ξεφεύγουμε από τα γνωστά μονοπάτια και να επεκτείνουμε το εύρος που θα κινηθούμε.

Για παράδειγμα από La Spezia μπορεί να πάει κάποιος εύκολα στο Portovenere που μπορεί να θεωρηθεί ίσως η αρχή για το πάρκο cinque terre. Το αγαπημένο χωρίο των ντόπιων από ότι κατάλαβα, από θέμα γραφικότητας και ομορφιάς και αφού δεν υπάρχει σύνδεση με τρένο είναι και πιο ήσυχο από κόσμο. Βρίσκεται και αυτό στην λίστα με τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς όπως και το cinque terre. Εκεί υπάρχει και το κατάφυτο νησάκι Tino με τον φάρο San Venere, το οποίο όμως είναι χαρακτηρισμένο ως στρατιωτική περιοχή άρα κλειστό προς τους επισκέπτες. (Ανοίγει μόνο μία φορά τον χρόνο τον Σεπτέμβριο κατά την διάρκεια του τοπικού φεστιβάλ).

Φεύγοντας ακολουθώ τον κεντρικό δρόμο της Ιταλικής Ριβιέρας που οδηγεί στην Γένοβα. Εκεί είχα δύο επιλογές είτε να πάω στο κέντρο της Γένοβας και να κάνω sighseeing είτε να πάω στο παραθαλάσσιο Πορτοφίνο. Επέλεξα το δεύτερο και δεν το μετάνιωσα. Γενικά προτιμώ γραφικά χωριουδάκια αντί για τα μεγάλα αστικά κέντρα. Πόσο μάλλον που για να πας και να γυρίσεις Πορτοφινο διανύεις ακτογραμμή και βλέπεις θάλασσα. Το να χαρακτηρίζεις βέβαια το Πορτοφίνο ως χωριουδάκι δεν είναι απόλυτα σωστό. Είναι τοπ γνωστό καλοκαιρινό θέρετρο και σημείο συνάντησης για το διεθνές jet set (η χαρά του σκαφάτου). Ευτυχώς νωρίς απόγευμα που έφτασα δεν είχε τον πανικό που περίμενα οπότε χάρηκα την βόλτα μου. Και να είδα κάποιον γνωστό δεν το λέω… ομερτά!

Αν θέλει κάποιος μπορεί να περπατήσει στην πράσινη διαδρομή που οδηγεί στην εκκλησία St George, στο Castello Brown ή ακόμα πιο μακριά στον φάρο, έχοντας υπέροχη θέα από τον κόλπο του Πορτοφίνο και περνώντας κάποιες από τις εξοχικές βίλες του μέρους. Αρκετές πανοραμικές φωτογραφίες του Πορτοφίνο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο είναι από αυτά τα σημεία. Μια εναλλακτική πρόταση είναι να νοικιάσει κάποιος μια βάρκα ή να ακολουθήσει ένα μίνι τουρ με kayak για να έχει μια διαφορετική οπτική του μέρους.

Θα μπορούσε επίσης να συνδυαστεί με μια επίσκεψη στο γραφικό χωριό Camogli (το έμαθα αφότου έφυγα από εκεί) ή και μια επίσκεψη στο (πρώην;) αβαείο του San Fruttuoso (δεν δέχονται επισκέψεις κάθε μέρα οπότε θέλει να το τσεκάρετε πριν πάτε).

Πορτοφίνο (σημείο συνάντησης για VIP και όχι μόνο)





Στην συνέχεια κατευθύνθηκα προς την Γένοβα. Σκόπευα να κάνω μια σύντομη στάση στον φάρο Lanterna που θεωρείται σύμβολο της πόλης και είναι ο ψηλότερος της Μεσογείου (έχω μια τρέλα). Μου έκοψε όμως την φόρα ένας καραμπινιέρι αφού μου είπε ότι ο δρόμος προς τον φάρο είναι κλειστός και ότι αν ήθελα να τον προσεγγίσω με την μηχανή θα έπρεπε να πάω από το κέντρο της πόλης, κάτι που φυσικά απλά δεν έπαιζε.

Ο φάρος Lanterna στην Γένοβα (φώτο από Γουγλη)


  • Ψηλότερος φάρος στην Μεσόγειο (76μ).
  • Αν συνυπολογιστεί και ο βράχος πάνω στον οποίο είναι χτισμένος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ο ψηλότερος στην Ευρώπη (117μ).
  • Είναι ο τρίτος παλιότερος φάρος στον κόσμο, ωστόσο έχει υποστεί αρκετές ανακατασκευές.
  • Είναι από τους λίγους φάρους στον κόσμο που λειτουργούν με το φως τους (λόγω ύψους και θέσης) προειδοποιητικά και για πλοία αλλά και για αεροπλάνα.

Επόμενος προορισμός το ταπεινό και φτωχό Μόντε Κάρλο στο Μονακό.
Η πρωτεύουσα του Μονακό είναι η Πόλη του Μονακό, ενώ το Μόντε Κάρλο είναι μία περιοχή που βρίσκεται και το καζίνο.
Εκεί και η περίφημη στροφή της Formula 1.





Για μια περιοχή που συγκεντρώνει τόσο πλούτο δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Ναι χάνεις τον λογαριασμό από τα ακριβά αυτοκίνητα που θα δεις γύρω σου, ναι το ντύσιμο αρκετών είναι εκλεπτυσμένο κλπ… αλλά πολύ τσιμέντο και γυαλί για τα γούστα μου στα κτήρια. Σύγχρονοι πύργοι ματαιοδοξίας συνήθως με βιτρίνες με επώνυμα-απλησίαστα brand στο ισόγειο και αρκετούς ορόφους στον ουρανό, τράπεζες κλπ. Διασκέδασα λίγο με μερικούς οδηγούς ακριβών αυτοκινήτων αφού τους έκανα να σταματούν στην διάβαση που οδηγούσε στο cafe de paris ώστε να περάσω απέναντι και να βγάλω φωτο με στημένη την φωτογραφική μηχανή. Όπως μου είπαν Γάλλοι στην γειτονική Nice που πήγα αργότερα, το χαρακτηρίζουν σόου εντυπωσιασμού... "και που να δεις τι γίνεται σε εποχή grand prix” μου είπαν χαρακτηριστικά.



Η Nice ήταν η επιλογή για την διανυκτέρευση μου. Είχα κλείσει σε προσεγμένο hostel στην καρδιά της πόλης το οποίο αποδείχτηκε πολύ καλή επιλογή αφού είχαμε φτιάξει ένα παρεάκι με δύο αμερικανίδες, έναν νοτιο αφρικάνο και έναν καναδό και πέρασε το βράδυ αρκετά ευχάριστα. Το μόνο ίσως που με χάλασε είναι ότι ενώ μου είχαν πει ότι θα έχω parking για την μηχανή σε ειδικό αίτημα μου (κανονικά δεν έχουν), αποδείχτηκε ότι ήταν αρκετά μακριά από το κατάλυμα και επομένως την άφησα έξω στον δημόσιο δρόμο.

Συνήθως δεν τα κλείνω από πριν, αλλά κατά την διάρκεια του ταξιδιού και είναι σχετικά budget αφού στην ουσία μένω εκεί για έναν ύπνο και ίσως ένα πρωινό. Εξαίρεση αποτέλεσαν τα δύο πρώτα στο Cinque Terre δηλαδή και στην Νικαια, που αφενός ήθελα να εξασφαλίσω ότι δεν θα το έχω έννοια στην αρχή του ταξιδιού αφετέρου μιλάμε για άκρως τουριστικές περιοχές και η επιλογή της τελευταίας στιγμής δεν είναι ότι καλύτερο. Όχι ότι δεν θα βρεις να μείνεις αλλά ίσως το πληρώσεις πολύ πιο ακριβά από ότι αξίζει. Ως πλατφόρμα επιλογής χρησιμοποιούσα το booking και έκλεινα βάση τιμής αλλά και βαθμολογίας από επισκέπτες. Τα άλλα κριτήρια που κοίταγα ήταν να έχω χρονικά μεγάλο περιθώριο στο check-in και να βολεύει η τοποθεσία για αυτά που ήθελα να δω. Ειδικό αίτημα ήταν να έχω ασφαλές parking που το έκανα λίγο πιο συγκεκριμένο στην συνέχεια (πχ καλυμμένο, κοντά, σε κλειστό χώρο κλπ) γιατί διαπίστωσα ότι την λέξη ασφαλές την αντιλαμβάνονται αρκετά διαφορετικά ο καθένας. Καλό είναι να έχετε αν μπορείτε και μια τηλεφωνική επικοινωνία με ένα υπεύθυνο εκεί που είναι να πάτε. Ο τύπος καταλύματος της αρεσκείας μου είναι τα B&B (Bed and Brekfast) που εκεί έχω βρει αρκετά διαμαντάκια και ας χρειαστεί να μοιραστώ το μπάνιο μερικές φορές. Φυσικά ακόμα και budget που ταξιδεύω δίνω έμφαση στην καθαριότητα κάνοντας σκόντο ίσως σε κάποιες άλλες ανέσεις. Η καλύτερη στιγμή για να κλείσω διαμονή είναι είτε το βράδυ πριν αφού έχω αράξει, είτε το πρωί κατά την διάρκεια του πρωινού. Ο λόγος είναι ότι έχω σύνδεση wifi εξασφαλισμένη και ενημερώνω στο καπάκι της συσκευές πλοήγησης για να υπολογίσω με μεγαλύτερη ακρίβεια τους χρόνους.
 
Τελευταία επεξεργασία:

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
4η μέρα
Nice <> Γαλλικές Άλπεις (col de la bonette 2802 alt.) <> Verdon <> Avignon
Nice to Avignon 9h 500km

Η επόμενη μέρα είχε νωρίς πρωινό και ένα μινι τουρ στην πόλη. Η πόλη μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής την ζωή της πόλης την γνώρισα, λίγο το βράδυ και περισσότερο το πρωί, γλυτώνοντας έτσι την πολύ ζέστη, κίνηση κλπ





Από εδώ και πέρα ξεκίναγε το γαλλικό μέρος του ταξιδιού το οποίο δεν είχα συνειδητοποιήσει από την αρχή πόσο μεγάλο θα ήταν. Και πως να μην είναι μεγάλο αφού σάρωσα την Νότια Γαλλία δύο φορές. Μία στο πήγαινε και μία στο έλα. Βέβαια είχα έναν άσσο στο μανίκι μου αφού γνωρίζω την γλώσσα (είχα μείνει κάποια χρόνια Β. Γαλλία) και με το που πάτησα το πόδι μου ξανά στην γη των τρικολόρε σαν να γύρισε ένας διακόπτης οικειότητας μέσα μου.

Μετά την Νίκαια αποχαιρέτησα και την τουριστο-κοσμοπολίτικη ζωή αφού αντί να το συνεχίσω κατά μήκος της γαλλικής ριβιέρας δυτικά, πήγα βόρεια. Το πλάνο έλεγε γαλλικές Άλπεις και η διάθεση μου ανέβαινε όσο αυξανόταν και το υψόμετρο. Στα 2802μ. που βρίσκεται το Col de la Bonnette νομίζω η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Δεν έχασα την ευκαιρία να ακολουθήσω το ανηφορικό μονοπάτι και να βρεθώ στην κορυφή (2862μ.) με 360° πανοραμική θέα μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι.


Col de la Bonette (2802m.)







* Επιτέλους βρήκα που προσγειώθηκε το μενίρ του Οβελίξ όταν βαρέθηκε να το κουβαλάει και το πέταξε στον αέρα.

Είχα αποχαιρετήσει για τα καλά την ζέστη της πεδιάδας και έβλεπα το τελευταίο χιόνι να λιώνει στις κορυφές από τον ήλιο που είχε. Σκηνικό όμως που άλλαξε πολύ γρήγορα αφού μέχρι να κατέβω από το βουνό με τα πόδια για να πάρω την μηχανή είχαν αρχίσει και οι πρώτες σταγόνες σε συνδυασμό με αέρα. Τα βουνά είναι πάντα απρόβλεπτα και έχουν το δικό τους μικρόκλιμα. Ακόμα και έτσι όμως η θερμοκρασία παρέμενε οριακά σε διψήφιο αριθμό και το προτιμούσα από τους μίνι καύσωνες.

Για αυτούς που αγαπούν την φύση οι γαλλικές Άλπεις είναι ο απόλυτος προορισμός στην Γαλλία. Αυτή η περιοχή προσφέρει μερικά από τα πιο θεσπέσια φυσικά τοπία στην Ευρώπη με γιγαντιαία βουνά, κρυστάλλινες λίμνες, ορμητικούς καταρράκτες και παρθένα δάση.

Αυτό που με ανησυχούσε περισσότερο όμως ήταν ο χρόνος αφού η σημερινή μέρα ήταν η πιο πιεσμένη οδηγικά του ταξιδιού μέχρι να φτάσω Avignon που θα ήταν η διανυκτέρευση μου. Τα χιλιόμετρα του αρχικού πλάνου δεν ήταν πάρα πολλά (γύρω στα 500) αλλά ο δρόμος ήταν φουλ στην φουρκέτα και δεν επέτρεπε μεγάλες ταχύτητες. Ο πλοηγός έλεγε 9 ώρες καθαρής οδήγησης. Επιπλέον ο καιρός έκλεινε ακόμα περισσότερο και έβλεπα μαύρα σύννεφα καταιγίδας, τύπου mordor με συχνές αστραπές κλπ, προς τα εκεί που ήθελα να πάω. Σε κάποια στιγμή αποφασίζω ότι δεν με παίρνει χρονικά να το ρισκάρω και έτσι αφήνω την επίσκεψη μου στο Verdon και συνεχίζω δυτικά προς τα εκεί που ο καιρός ήταν πιο ανοιχτός. Κλασσική περίπτωση που βλέπεις ήλιο μπροστά σου και πίσω στους καθρέπτες βλέπεις μια μαυρίλα να σε κυνηγάει. Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα αρκετές φορές, επειδή είμαι αρκετά πεισματάρης, να κάνω αναστροφή όμως τελικά δεν το έκανα αφού αν ήμουν οριακά πριν μετά θα ήμουν ήδη over. Το καλό είναι ότι η διαδρομή από Barcellonette μέχρι και την λίμνη Lac de Serre-Ponçon είναι οδηγικά απολαυστική και έχει κάποια σημεία που μπορείς να σταματήσεις και να θαυμάσεις την θέα. Από εκεί και πέρα δεν βρήκα κάποιον λόγο να σταματήσω. Ο χρόνος που “κέρδισα” αφιερώθηκε στο να περπατήσω περισσότερο στην πόλη της Avignon βραδάκι πλέον και αφού είχα τακτοποιηθεί σαν κύριος στο κατάλυμα που θα έμενα. Και έτσι απλά... δημιουργείται ακόμα ένα απωθημένο που θα με στοιχειώνει κάθε φορά που θα θυμάμαι αυτό το ταξιδιωτικό. Όσοι έχουν πάει Verdon μπορούν ελεύθερα να μου πουν τι έχασα.

Avignon..






5η μέρα
Avignon<>Bezier<>Col de Pailheres<>Port d'Envalira AD200, (alt 2400)<>Andorra La vella
Avignon to Andorra la Vella 6h20' 420km

Την επόμενη μέρα ευχαρίστησα τον οικοδεσπότη Gerard ο οποίος μου είχε δώσει οδηγίες για το πως θα κινηθώ με δωρεάν τοπικό λεωφορείο ως πιο αποτελεσματικό-γρήγορο τρόπο στο κλειστό κέντρο της πόλης (αφήνοντας την μηχανή ασφαλή σε κλειστό χώρο στην αυλή του), και ξεκίνησα πάλι το ταξίδι μου νωρίς ώστε να γλιτώσω πάλι την ζέστη της πεδιάδας,.

Σήμερα θα άφηνα πίσω μου την Γαλλία και θα έμπαινα Ανδόρα. Πριν όμως κάνω αυτό είχα βάλει στόχο να δω κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Κάτι που έχει χαρακτηριστεί ως παγκόσμιο θαύμα (world wonder) από την Unesco.





Το κανάλι του Μιντί (γαλλ. Canal du Midi) είναι υδάτινος δίαυλος μήκους 240 χιλιομέτρων στη νότια Γαλλία που κατασκευάστηκε τον 17ο αιώνα. Το κανάλι συνδέει το κανάλι του ποταμού Γκαρόν με την λιμνοθάλασσα του Τω στην ακτή της Μεσογείου και μαζί με το κανάλι του Γκαρόν σχηματίζουν το Κανάλι των Δύο Θαλασσών (Canal des Deux Mers), το οποίο συνδέει την Μεσόγειο με τον Ατλαντικό Ωκεανό και επιτρέπει την διέλευση μικρών πλοιαρίων παρακάμπτοντας με αυτόν τον τρόπο την ιβηρική χερσόνησο. Η κατασκευή του καναλιού του Midi θεωρήθηκε ως το πλέον μεγάλο έργο της εποχής του. Ακόμη και σήμερα παραμένει αξιοθαύμαστο ως επίτευγμα της μηχανικής και αποτελεί τον πλέον δημοφιλή υδάτινο δρόμο της Ευρώπης για τουριστικούς κυρίως λόγους.

Φυσικά δεν μπορεί κάποιος σε ένα road trip να επισκεφτεί όλο το έργο στο μήκος του. Μπορεί ωστόσο να ακολουθήσει μια από τις τουριστικές διαδρομές με πλοιάριο στα πιο πράσινα μέρη του αφού για να διατηρηθεί ως έχει έχουν φυτέψει στρατηγικά πάνω από 40000 πλατάνια κατά μήκος στις όχθες. Επίσης μπορεί να δει πως λειτουργεί με υδατοφράκτες σε σημεία που υπάρχει ανισόπεδη ροή. Εγώ επέλεξα να πάω στο Μπεζιέ και συγκεκριμένα στους εννέα υδατοφράκτες "9 Ecluse De Fonseranes”.

Ένα από τα πλέον σημαντικά προβλήματα ήταν αυτό που αντιμετωπίστηκε κατά την διέλευσή του από την Μπεζιέ. Εκεί κατασκευάστηκαν οκτώ (εννέα?) υδατοφράκτες εν είδει κλίμακας, που έπρεπε να διανοιχτούν σε βράχο και το κανάλι έπρεπε να "κατέβει" ένα λόφο, του οποίου η κλίση του φυσικά δεν ήταν σταθερή. Όλοι οι υδατοφράκτες έπρεπε να περιέχουν τον ίδιο όγκο νερού, αλλά δεν ήταν δυνατό να έχουν όλοι το ίδιο σχήμα. Παρόλ' αυτά, κατασκευάστηκαν με επιτυχία και δεν χρειάστηκε καμία διορθωτική παρέμβαση εκ των υστέρων. Το εκπληκτικό στην όλη κατασκευή είναι ότι ανατέθηκε στους αδελφούς Μεντάιγ (Medhailes) ως υπεργολαβία και το εργατικό δυναμικό αποτέλεσαν κυρίως γυναίκες.

Παρότι είχα επιλέξει να μην περάσω από κεντρικούς δρόμους και διόδια εκείνη την μέρα πριν και μετά το Μπεζιέ δεν χάρηκα τόσο την διαδρομή. Ναι μεν η περιοχή ήταν προστατευόμενο πάρκο αλλά σαν υδροβιότοπος δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να δείξει. Στην συνέχεια όμως λίγο πριν το Perpignan αλλάζω κατεύθυνση και πλέον ο δρόμος (D117) σταδιακά ανηφορίζει. Πιο στενός δρόμος με ευθείες στην αρχή αλλά το τοπίο δεξιά και αριστερά μου είχε ομορφύνει αρκετά. Από ότι κατάλαβα από ταμπέλες που περνούσα αλλά και από τα πολλά αμπέλια απλωμένα σε μεγάλη έκταση σαν χαλί βρισκόμουν σε δρόμο κρασιού. Στο βάθος άρχισαν να φαίνονται οι πρώτες κορυφές των Καταλανικών Πυρηναίων και μαζί με αυτές γκρι σύννεφα βροχής. Είναι από τις περιπτώσεις που ξεφεύγουν ακτίνες του ήλιου και φωτίζουν το τοπίο γύρω σου και το κάνουν ακόμα πιο μαγευτικό.

Την πραγματική όμως έκπληξη την συνάντησα όταν αφήνοντας τον D117 μπήκα στον D118 o οποίος περνάει από το φαράγγι του St-George. Εκεί το σκηνικό ήταν απόκοσμο. Δεξιά και αριστερά είχα τις συμπληγάδες. Βράχια που υψωνόντουσαν για αρκετά μέτρα αφήνοντας ένα μικρό πέρασμα που ίσα ίσα μοιραζόντουσαν ένας στενός δρόμος μονής κατεύθυνσης και ένα ποτάμι. Ανήκει στα balcony roads της χώρας (Balcony roads in France). Αξίζει και με το παραπάνω κάποιος να τους εντάξει στο πλάνο του όταν ψάχνει γραφικές διαδρομές. Σε εκείνο το σημείο με έπιασε βροχή και για λίγο χαλάζι που έκανε το πέρασμα ακόμα πιο δραματικό. Λόγω συνθηκών όμως δεν έχω αρκετό υλικό να δείξω.

Μια βοήθεια από τον Γούγλη.


Μπαίνοντας τον D25 ο δρόμος έγινε αρκετά πιο ανηφορικός με φουρκέτες να διαδέχονται η μία την άλλη. Η βροχή συνέχισε να με συνοδεύει μέχρι και την κορυφή του πάσου Col de Paillères στα 2000μ όπου όταν έφτασα ήμουν μόνος μου μέχρι που εμφανίστηκαν δύο Βέλγοι με βανάκι και φορτωμένα τα ποδήλατά τους. Από την άλλη μεριά του βουνού ο καιρός ήταν ανοιχτός οπότε πριν φύγω έβγαλα και τα αδιάβροχα.

Col de Paillères (2002μ.)


Απόψε ήταν να μείνω Ανδόρρα και πιστεύω ότι ήταν καλή επιλογή να μπω από την Γαλλική πλευρά όχι μόνο λόγω όμορφης διαδρομής αλλά επίσης επειδή έτσι πέρασα και ένα μεγάλο μέρος της έκτασης του Πριγκιπάτου. Παρότι σχετικά απομονωμένη αφού δεν διαθέτει αεροδρόμιο ή λιμάνι μου έκανε εντύπωση ότι οι δρόμοι είναι φτιαγμένοι στην εντέλεια μέχρι και το τελευταίο άκρο. Πρώτη φορά πάω σε πάσο στα 2400+ μέτρα και ο δρόμος είναι τρεις λωρίδες κυκλοφορίας. Φυσικά η Ανδόρρα είναι γνωστή λόγω των ιδιαίτερων φοροαπαλλαγών της κάτι που φαίνεται κυρίως στα καύσιμα αφού η συνάντησα και τιμή βενζίνης κάτω από 1 ευρώ το λίτρο. Τέλος κατέχει το ρεκόρ μακροζωίας διεθνώς.

Ανδόρρα


Η πρωτεύουσα της Ανδόρρας είναι η Ανδορρα λα Βέλα στα σύνορα με Ισπανία. Σαν πόλη η Ανδόρρα λα Βέλα δεν με κέρδισε τόσο, ίσως γιατί προτιμώ κάτι πιο παραδοσιακό και όταν έχεις βιτρίνες ταμπέλες καταστήματα όσο και να είναι προσεγμένα (που ήταν αρκετά) η πόλη αποκτά διαφορετικό χαρακτήρα.

Αρκετά καλή επιλογή ήταν το μέρος της διαμονής μου λίγο έξω από την πόλη. Σε μια σύντομη καταπράσινη διαδρομή έφτασα στο Hotel Camp del Serrat. Αναφέρω το όνομα γιατί το συστήνω ανεπιφύλακτα αν κάποιος βρεθεί με μηχανή εδώ.
 
Τελευταία επεξεργασία:

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
6η μέρα
Andorra <> port de bonaigua alt. 2072m <> Val d'Aran <> Bielsa
Andorra la Vella to Bielsa 5h30' 300km

Είναι η μέρα που στην ουσία συνειδητοποιώ ότι δεν έχω κανένα ιδιαίτερο πλάνο. Ναι κάνω και τέτοια. Δεν υπήρχαν άλλωστε και μεγάλες απαιτήσεις αφού το μόνο στάνταρ ήταν το μέρος που θα μείνω το βράδυ (διπλή διανυκτέρευση όπως θα αναφέρω στην συνέχεια), στην ισπανική Bielsa που απείχε περίπου 250χλ άντε με παρακάμψεις να τον έκανα 300. Ρώτησα να μου πουν ποια είναι η πιο γραφική διαδρομή, η πιο ορεινή κλπ ρύθμισα gps και ξεκίνησα στο περίπου. Βγαίνοντας από την πόλη στην ουσία περνάς και τα σύνορα της Ανδόρρας και περνάς Ισπανία.



Για κάποιο λόγο εκείνη την ημέρα με ενδιέφερε μόνο η οδηγική απόλαυση αφού το Ισπανικό οδικό δίκτυο αλλά και το γύρω τοπίο μου θύμισε Ελλάδα. Συναντάω και άλλες μηχανές στο δρόμο και δοκίμαζα τα φρέσκα μου σχετικά λάστιχα. Δεν συνάντησα άλλωστε και πολλές αστικές περιοχές που εκεί είμαι κάτι παραπάνω από κύριος. Φτάνοντας στο χωριό-πόλη Sort το gps με πήγε αριστερά αλλά έκανα αναστροφή και μπήκα μέσα. Γραφικό μέρος, καλή στάση για καφέ. Εκεί συνάντησα ένα ζευγάρι Ισπανών που είχαν και αυτοί vstrom και τους είχα πάει ανταγωνιστικά (γκουχ γκουχ) στο δρόμο καθώς ερχόμουν. Τους λέω που πηγαίνω και ρωτάω αν υπάρχει κάποιο καλό πάσο στην διαδρομή. Μου λένε για το Port de la Bonaigua και ότι και αυτοί σχεδιάζουν να πάνε προς τα εκεί. Μην τα πολυλέω καταλήξαμε να πίνουμε καφεδάκι και για ένα μεγάλο μέρος της ημέρας συνταξιδεύαμε.

Port de la Bonaigua


Το port de la Bonaigua στα 2073μ. στα Πυρηναία ήταν αρκετά συμπαθητικό πάσο και το χάρηκα. Η λέξη Port στα ισπανικά υποδηλώνει πάσο όπως το Col στα γαλλικά και το Paso στα Ιταλικά. Η λέξη Bonaigua σημαίνει καλά νερά στην τοπική διάλεκτο. Βέβαια τα καλύτερα ήταν στην συνέχεια αφού το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μας ήταν μέσα στην κοιλάδα του Αράν (Val d'Aran). Ισως αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση είναι το πόσο ανέπαφα από την ανθρώπινη παρουσία είναι αυτά τα μέρη. Αυτά τα πράσινα λιβάδια με χαμηλή βλάστηση που εκτείνονται όσο πάει το ανθρώπινο μάτι με γιγαντιαία βουνά γύρω γύρω που σου έδιναν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην ερημιά. Κάτι το οποίο δεν απείχε ιδιαίτερα από την πραγματικότητα αφού όλες αυτές οι περιοχές της Καταλανίας είναι σχετικά αποκομμένες με δικιά τους τοπική γλώσσα τα Αρανικά. Μάλιστα τον χειμώνα η μόνη δίοδος που υπάρχει με τον νότο είναι η σύραγγα της Βιέγια που κατασκευάστηκε μόλις το 1948. Στην τοπική πανίδα υπάρχουν και καφέ αρκούδες (δυστυχώς σαν προστατευόμενο είδος πλέον).

Val d'Aran (χιονοδρομικό Baqueira)


Τυπικό τοπίο στα Πυρηναία


Η οικονομία της περιοχής βασίζεται κυρίως στον χειμερινό τουρισμό λόγω μεγάλων χιονοδρομικών κέντρων που υπάρχουν στην περιοχή όπως η Baqueira. H Μεγαλύτερη πόλη της περιοχής είναι η Βιέγια όπου εκεί αποχαιρέτησα και τους Ισπανούς.

7η μέρα
Bielsa to Bielsa (5 πάσα στα Πυρηναία + Λούρδη)
(col d' aspin, col de tourmalet alt. 2115,, Lourdes, col de soulor alt. 1470, col d' aubisque, col de pourtalet alt 1794):
Bielsa to Bielsa 7h 360km

Η σημερινή μέρα είχε μια ιδιαιτερότητα. Στην ουσία είχα φτάσει στον προορισμό μου, στην καρδιά των Πυρηναίων. Επέλεξα να μείνω εδώ δύο βραδιές αντί να το πάω όσο πήγαινε μέχρι τον Ατλαντικό στο Σαν Σεμπαστιάν και πίσω. Θα μπορούσα να το κάνω εύκολα εκμεταλλευόμενος και μια μέρα μπαλαντέρ που κρατάω στα ταξίδια μου όμως από όσο ήξερα εδώ είναι το καλύτερο κομμάτι των Πυρηναίων και αυτό ακριβώς ήθελα να δω.
Κυκλική διαδρομή επομένως από Ισπανία, Γαλλία και ξανά Ισπανία. Ο καιρός σύμμαχος μου, η διαθεση μου στο ναδίρ και φύγαμε. Πέντε πάσα και μια ιστορική πόλη η Λούρδη στην Γαλλία.

Μπορεί το πέρασμα των συνόρων στις δύο αυτές χώρες να είναι τυπική υπόθεση, όμως πέρα από τις πινακίδες το καταλάβαινες και από την ποιότητα των δρόμων. Σαφώς το γαλλικό οδικό δίκτυο ήταν πιο περιποιημένο, με καλύτερη άσφαλτο και σωστές ευδιάκριτες διαγραμμίσεις. Κάτι άλλο που συνειδητοποίησα ειδικά σε αυτή την περιοχή είναι ότι τα ορεινά περάσματα εδώ ανήκουν στους ποδηλάτες. Τόσοι ώστε να χάνεις τον λογαριασμό. Μικροί μεγάλοι σε ηλικία, άντρες-γυναίκες, οικογένειες, αθλητές αλλά και πλανόδιοι ταξιδευτές ΟΛΟΙ με ποδήλατα. Ένιωθα σαν να κλέβω αφού με το γύρισμα του δεξιού καρπού πέρναγα εύκολα τις ανηφόρες ενώ έβλεπα άλλους να αγκομαχούν στο πετάλι. Αθλοπαιδεία σε όλο της το μεγαλείο. Και εκεί που είχαν όλον τον σεβασμό μου να σου και ο περπατητής γενειοφόρος με τον σάκο με τα ηλιακά πάνελ στην πλάτη που έχει ξεχάσει από που ξεκίνησε και που πάει. ΟΚ κάπου εδώ κατεβαίνω… τα είδα όλα.

Τα πάσα με την σειρά που τα πέρασα ηταν το col d’ aspin, σχετικά χαμηλό και γραφικό πράσινο πάσο, το col de tourmalet (2115μ) ίσως το πιο γνωστό της περιοχής λόγω κυρίως και του ποδηλατικού Γύρου της Γαλλίας (Tour de France), το col de soulor (1470μ), το col d’ aubisque (1709μ.) και το col de pourtalet (1794μ.) που με πέρασε ξανά στην ισπανική πλευρά.

Col de Tourmalet




Col de Soulor


Col d'Aubisque




Col de Pourtalet





Ανάμεσα στο tourmalet και το soulor έκανα μια παράκαμψη και επισκεύτηκα την πόλη της Λούρδης. Πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους τόπους στον τομέα του προσκυνήματος και του θρησκευτικού τουρισμού όπως αντίστοιχα οι Άγιοι Τόποι. Σήμερα η Λούρδη φιλοξενεί περίπου έξι εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο από όλες τις γωνιές του κόσμου.

Ο ναός - ιερό της Παναγίας της Λούρδης έχει κατασκευαστεί πάνω από το σπήλαιο που λένε ότι εμφανίστηκε η ίδια η Παναγία και το νερό της πηγής που αναβλίζει από εκεί θεωρείται ότι κατέχει θεραπευτικές ιδιότητες.

Μπορεί να μην είμαι τόσο της θρησκείας αλλά δεν παύει να σέβομαι την πίστη των άλλων.

Notre Dame de Lourdes






Στο εσωτερικό το ναού


Στο col dε soulor γνώρισα μια παρέα Γάλλων που συνταξιδέψαμε μέχρι και το col de pourtalet. Το col d’ aubisque και το col de pourtalet συνδέονται από τον περίφημο D918, άλλο ένα διάσημο balcony road της Γαλλίας, όπου περνάς διαδοχικά σκαμμένα τουνελ στον βράχο.

Επιστροφή Bielsa από τον Ν-260 (όχι κάτι το ιδιαίτερο) αλλά χορτασμένος με τις εικόνες που είδα στην διάρκεια της ημέρας.



8η μέρα
Bielsa > Foix > Carcassonnes
Bielsa to Carcassonne 5h 285km

Το ξεκίνημα της επιστροφής. Χαλαρά επομένως με την ίδια συνταγή. Όχι πάρα πολλά χιλιόμετρα αλλά επιλογή επαρχιακού δικτύου με κάποια πάσα ενδιάμεσα. Σημερινός προορισμός μου το Carcassonne στην Γαλλία. Ίσως η πιο πράσινη διαδρομή που έκανα στο ταξίδι αφου ναι μεν πέρασα αρκετά πάσα αλλά με μικρό υψόμετρο κάτι που επέτρεπε να υπάρχει αρκετή υψηλή βλάστηση τριγύρω. Κάτι που το εκτιμούσα αφού όπου σκιά και δροσιά. Επιστροφή στα πεδινά πλέον και συγκεκριμμένα στο Καρκασσόν.

Το Καρκασσόν είναι από τα μέρη που δεν τα χάνεις είτε στο πήγαινε είτε στο έλα. Η πιο γνωστή οχυρωμένη μεσαιωνική πόλη της Γαλλίας, με σημαντική προϊστορία. Το απρόσβλητο των οχυρώσεων της πόλης είχε τέτοια φήμη, ώστε ποτέ δεν δέχθηκε επίθεση κατά την διάρκεια του εκατονταετούς πολέμου. Οι διπλές οχυρώσεις αυτές περιβάλλουν όλη την παλιά πόλη που βρίσκεται σε λοφώδες ύψωμα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να φαίνονται επιβλητικές από μακριά και πραγματικά εντυπωσιάζουν τον ανυποψίαστο επισκέπτη. Είναι τόσο καλοδιατηρημένα που έχεις την αίσθηση ότι θα συναντήσεις πραγματικούς ιππότες να ξεπροβάλλουν από τις πύλες. Αυτό οφείλεται κυρίως σε έναν Γάλλο οραματιστή ο οποίος το 1850 κατάφερε να επιτύχει την έκδοση ενός διατάγματος που απαγόρευε την διάλυση των οχυρώσεων και την αποκομιδή λίθων από αυτές, ενώ πέτυχε και την αποκατάστασή τους.

Καρκασόν Πανοραμική από Γούγλη




9η μέρα
Carcassonnes <> Montpellier <> Pont-en-Royans
Carcassonne to Pont-en-Royans 4h20’ 400km

Πάλι στα πεδινά της Γαλλίας επομένως με αντίθετη όμως κατεύθυνση αυτή την φορά. Χωρίς να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον οδηγικά η περιοχή αποφάσισα να αφιερώσω χρόνο και να επισκεφτώ το Montpellier. Πρόκειται για γνωστή φοιτητούπολη αφού το ένα τρίτο του πληθυσμού είναι φοιτητές κάποιου από τα πανεπιστήμια ή τα εκπαιδευτικά ιδρύματα που εδρεύουν στην πόλη. Καλοκαίρι που πήγα ωστόσο μου φάνηκε άδεια, κάτι που όμως μου έδωσε την ευκαιρία να περιηγηθώ με σχετική ευκολία στο κέντρο της πόλης.

Μονπελιέ









Το καλό είναι ότι άφησα σχετικά νωρίς τα πεδινά πάλι και κατευθύνθηκα βορειο-ανατολικά προ την κατεύθυνση της Grenoble. Μάλιστα συνάντησα και μια καλοκαιρινή μπόρα η οποία όμως με βρήκε προετοιμασμένο με την πιο τέλεια αλλαγή σε αδιάβροχα που έχω κάνει σε ταξίδι. Έντονη βροχόπτωση για κανά 20 λεπτο αλλά μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου είχα ήδη στεγνώσει από τον ήλιο που ακολούθησε.

Η ευχάριστη έκπληξη ήταν στο Pont-en-Royans το μέρος που θα έμενα και το βράδυ. Παρότι είναι σχετικά μικρό χωριό λόγω ίσως Κυριακής ο κόσμος είχε μαζευτεί στο ειδικά διαμορφωμένο παραποτάμιο πάρκο όπου έκαναν το μπάνιο τους και χόρευαν στους ρέγκε ήχους ενός live συγκροτήματος. Ντόπιοι πιτσιρικάδες σκαρφάλωναν στα κάθετα βράχια και βουτούσαν απο αρκετά μέτρα μέσα στο ποτάμι προσφέροντας θέαμα.

Pont-en-Royans









Ισως και να υπάρχουν άγγελοι που μας προσέχουν.... ;)

Εκεί ήπια τον καφέ μου, έκανα την βόλτα μου και στην συνέχεια γευμάτισα. Σημαντικό για όσους βρεθούν Γαλλία. Τα εστιατόρια έχουν αυστηρά ωράρια λειτουργίας με μικρό περιθώριο όπου σερβίρουν 7μιση με 9μιση το απόγευμα αν δεν κάνω λάθος (πάει και ανάλογα την περιοχή). Απλά ξεχνάτε το σερβίρισμα αργότερα αφού θα σας πουν απλά είμαστε εστιατόριο. Από εκεί και πέρα παίζουν μπάλα μόνο κεμπαμπτζίδικα, κρεπερί και πιτσαρίες (αν είστε τυχεροί σε μεγάλη πόλη).

10η μέρα
Pont-en-Royans <> Annecy <> Col de l' Iseran <> Torino
Pont-en-Royans to Turijn 7h15’ 450km

Το σημερινό πρόγραμμα ήταν βεβαρημένο οπότε ήμουν στο πόδι από νωρίς. Τυποποιημένο πρωινό στο εστιατόριo-cafe του ξενοδοχείου το οποίο θα μπορούσα να αποφύγω αφού οι περισσότεροι ντόπιοι ερχόντουσαν μόνο για καφέ και τραπεζάκι με μια τσάντα φρεσκοψημένα καλούδια από τον φούρνο απέναντι!!! Για αρχή είχα να διανύσω γύρω στα 60χιλ. για να βρεθώ πάλι εκεί που ξεκίνησα. Κυκλική διαδρομή στο Vercors κάτι που δεν το χάνεις με τίποτα. Πρέπει να είναι μία από τις ομορφότερες διαδρομές που έχω κάνει και σίγουρα η ομορφότερη διαδρομή του ταξιδιού. Highlight το Combe Laval ή αλλιώς ο δρόμος D76. Άλλο ένα balcony road το οποίο όμως σου κόβει την ανάσα από την ομορφιά του.


Combe Laval






Η υπόλοιπη διαδρομή είναι μέσα σε δάσος με στρωτά εσάκια να διαδέχονται το ένα το άλλο.

Στην συνέχεια ανηφόρισα προς άλλον έναν από τους πιο ειδυλλιακούς προορισμούς της Γαλλίας, την πόλη Ανσί (Annecy). Πρόκειται για πανέμορφη πόλη δίπλα σε λίμνη με κανάλια να την διασχίζουν από άκρη σε άκρη , γεφυράκια, δρομάκια παλιά πόλη με κάστρο κλπ. Μπορεί να μην έχει γόνδολες αλλά δίκαια πιστεύω έχει κερδίσει τον χαρακτηρισμό ως η Βενετία των Άλπεων.

Annecy









Η πόλη είναι επίσης και ορμητήριο για τις Άλπεις, ειδικά τον χειμώνα αφού υπάρχουν αρκετές πίστες σκι τριγύρω. Πραγματικά εδώ ένιωσα ότι έχω ένα σωρό σειρήνες γύρω μου να με καλούν. Βόρεια είσαι μια ανάσα από την Ελβετία (40χιλ. από Γενεύη), ανατολικά έχεις το Μοντ Μπλανκ (100χιλ. από Σαμονί) που με την σειρά του είναι ορμητήριο για αρκετά διάσημα ελβετο-ιταλικά πάσα. Πραγματικός μοτοσυκλετιστικός παράδεισος να χαθείς για μέρες. Αυτό ακριβώς που δεν είχα όμως και έπρεπε να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να αρχίσω την κατάβαση με προορισμό το Τορίνο. Φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να επιλέξω ως διαδρομή ξανά μέρος του δρόμου των Μεγάλων Άλπεων (ορεινή διαδρομή που ξεκινάει από την λίμνη της Γενεύης και διασχίζει τις γαλλικές Άλπεις περνώντας από τα υψηλότερα πάσα, ώστε να καταλήξει στην γαλλική Ριβιέρα). Το κομμάτι που πέρασα διέσχιζε το μαγευτικό col de l’ iseran στα 2,770μ. αλπικές λίμνες, ορμητικούς καταρράκτες και τοπία χαρίζοντας μου εικόνες που ακόμα και τώρα εκστασιασμένος προσπαθώ να χωνέψω. Ευτυχώς που έχω βιντεο-ντοκουμέντα γιατί ούτε ο ίδιος δεν θα με πίστευα!

D902 / Col De l'Iseran


La Dame du Lac (The Lady of the Lake) στην λίμνη Chevril.
Κάτω από το νερό υπάρχει ένα βυθισμένο χωριό. Ο μύθος λέει ότι κατά την διάρκεια της υποχρεωτικης μετοίκησης του χωριού μια κυρία αρνήθηκε να αφήσει το σπίτι της. Αυτό οδήγησε στον πνιγμό της όταν το χωριό πλημμύρησε από τα νερά και το το άγαλμα αναπαριστά την ίδια που αγναντεύει το χαμένο χωριό στη λίμνη από ψηλά.

Col de l'Iseran (2770μ.)




Στην συνέχεια ο δρομος προσφέρει οδηγική απόλαυση με πανέμορφα τοπία περνώντας από το πάσο Col du Mont-Cenis (2083μ.) λίγο πριν την ομόνυμη λίμνη.

Γαλλικές Άλπεις, Mont Cenis Lake (2000μ.)


Το ιδιαίτερο πυραμοειδές εκκλησάκι στην λίμνη.


Φυσικά υπάρχει και σύντομος δρόμος να περάσεις από Γαλλία Ιταλία μέσα από τούνελ, αλλά όταν είναι ανοιχτό το πάσο απλά δεν χάνεις την ευκαιρία να ταξιδέψεις και να θαυμάσεις αυτό το αλπικό τοπίο. Είπαμε χάνεις σε χρόνο κερδίζεις σε εικόνες και σε αυτή την περίπτωση και σε χρήμα γιατί είτε περάσεις από το τούνελ του Mont Blanc βορειότερα ή από το τούνελ του Frejus νοτιότερα, το πέρασμα του τούνελ θα σου κοστίσει 30 ευρώπουλα συν τα όποια επιπρόσθετα διόδια συναντήσεις στην πορεία.

Με τα πολλά έφτασα πάλι επί ιταλικού εδάφους, και συγκεκριμένα στο Τορίνο όπου θα έμενα για το βράδυ.
 
Τελευταία επεξεργασία:

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
11η μέρα
Τορίνο<>Μιλάνο<>Λίμνη Κόμο
Turijn to Como 4h40’ 260km

Δυόμισι μέρες είχα πλέον στην διάθεση μου μέχρι να πάρω το καράβι της επιστροφής. Είχα χρόνο επομένως να κλείσω κάποιες εκκρεμότητες πριν αρχίσω το κατέβασμα. Μια επίσκεψη στο Μιλάνο και ο γύρος της λίμνης Κόμο ήταν στο αρχικό πλάνο με ερωτηματικό αν με έφτανε ο χρόνος και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις όταν πας στο Μιλάνο είναι η επίσκεψη στην πλατεία Duomo. Ο ναός (duomo) του Μιλάνο αποτελεί σήμα κατατεθέν της πόλης, ενώ παράλληλα είναι η 3η μεγαλύτερη εκκλησία στην Ευρώπη. (Μετά τον Αγ. Πέτρο στο Βατικανό και τον Καθεδρικό της Σεβίλλης στην Ισπανία).

Έφτασα σε απόσταση αναπνοής με την μηχανή στην πλατεία του καθεδρικού και την άφησα έτσι όπως ήταν φορτωμένη σε ένα από τα parking μηχανών (με κάποιο ρίσκο φυσικά αλλά το καλό είναι ότι υπήρχαν καραμπινιέρι δίπλα). Έβαλα την στολή του τουρίστα, φορτώθηκα τον απαραίτητο φωτογραφικό εξοπλισμό και ακολούθησα το πλήθος μέχρι την πλατεία του Καθεδρικού.

Εδω να πω ότι όσο οίκεια αισθάνομαι στα βουνά τόσο άβολα νιώθω όταν βρίσκομαι περιτριγυρισμένος από ορδές τουριστών στις πόλεις. Ειδικά η πλατεία του Καθεδρικού είναι το σημείο αυτό που χάνεσαι πραγματικά στο πλήθος. Ο καθεδρικός δε, είναι θεόρατος και επιβλητικός και σε κάνει να αισθάνεσαι ακόμα πιο μικρός. Όσο και να τον έχεις δει σε φωτογραφίες από κοντά είναι τελείως διαφορετικά. Δίπλα έχεις το "σαλόνι του Μιλάνου” την μαγευτική Galleria Vittorio Emanuele II, την εντυπωσιακή θολωτή στοά που ενώνει την πλατεία του καθεδρικού με την πλατεία της Σκάλας του Μιλάνο.

Ο καθεδρικός του Μιλάνο


Galleria Vittorio Emanuele II


Ο χρόνος όμως περασε γρήγορα και εγώ άρχισα να κουράζομαι με όλα αυτά που κουβάλαγα. Εννοείται ότι δεν κάνεις ούτε το αστείο να ακουμπήσεις κάτι κάπου γιατί θα κάνει φτερά. Εκεί αποκτάς μάτια και στην πλάτη, ειδικά αν δεν έχεις ένα δεύτερο άτομο για κάλυψη.

Ξανά στους δρόμους επομένως αποφεύγοντας τις μεγάλες αρτηρίες με κατεύθυνση άλλη μία “εκκρεμότητα" την λίμνη Κόμο.

Το αρχικό πλάνο προέβλεπε να κάνω οριακά τον γύρο της λίμνης εντός της ημέρας. Όμως έχοντας δει τις προβλέψεις για τον καιρό είχα αναρτήσει εναλλακτικό σχέδιο. Η διαμονή μου επομένως άλλαξε και αντί να γίνει σε κάποιο από τα παραλίμνια χωριά έκλεισε στην ομόνυμη πόλη Κόμο. Επιλογή που μου έκατσε λαχείο. Για δεύτερη φορά αναφέρω όνομα καταλύματος το B&B La Chiave di Sol επειδή το συστήνω ανεπιφύλακτα. Κανονικά ήταν να μοιραστώ το σπίτι με άλλο ένα ζευγάρι (ο καθένας φυσικά στον δικό του χώρο) οι οποίοι όμως ακύρωσαν οπότε είχα όλη την ελευθερία και άνεση του σπιτιού για πάρτι μου. Η οικοδεσπότης μου παρέδωσε τα κλειδιά και το μπουτόν για το κλειστό γκαράζ που θα έβαζα την μηχανή δίνοντας μου και κάποιες χρήσιμες πληροφορίες για το πως θα κινηθώ στην λίμνη, που θα βρω να φάω κλπ.

Περισυλλογή για το πλάνο της αυριανής μέρας.


Αφου τακτοποιήθηκα ξεκινάω τον γύρο της λίμνης ο οποίος όμως είναι πάνω από 100χιλ. και επειδή περνάει συχνά πυκνά από παραλίμνια χωριουδάκια δεν μπορείς να αναπτύξεις ταχύτητα και θέλει χρόνο. Υπάρχει μεν αυτοκινητόδρομος περιμετρικά όμως ο σκοπός μου ήταν να δω την λίμνη. Βέβαια όπως μου είπε η Laura υπάρχει shortcut στην πόλη Bellagio όπου υπάρχουν φέρρυ που σε μεταφέρουν είτε δυτικά στην Tremezzina είτε ανατολικά στην Varenna. Όσο πλησίαζα όμως Bellagio τόσο πιο κλειστός γινόταν ο καιρός. Σαν να ειχε χωρίσει η λίμνη στα δύο με το βόρειο τμήμα της μέσα στα μαύρα σύννεφα και το νότιο να παραμένει σχετικά καθαρό. Για να αποφύγω επομένως την καταιγίδα αποφάσισα να επιστρέψω πίσω και να κάνω τον κυκλο της λίμνης το πρωί της επομένης.

Εκείνο το βράδυ πρέπει να έκανα τον καλύτερο ύπνο του ταξιδιού.

12η μέρα
Κόμο <> Κύκλος της Λίμνης<> Bolognia
Como to Bologna 5h10’ 375km

Φρέσκος ξεκούραστος και μετά από ένα καλό σπιτικό πρωινό ξεκινάω να κάνω τον κύκλο της λίμνης. Αυτή την φορά δεν χρειαζόταν να ακολουθήσω τον δρομο για Bellagio αφού το είχα δει και είχα αποφασίσει να κάνω όλη την υπόλοιπη παραλίμνια διαδρομή χωριό χωριό. Το GPS βέβαια είχε άλλη άποψη αφού του άρεσε να με βγάζει στον περιφερειακό αυτοκινητόδρομο με τα συνεχόμενα διαδοχικά τούνελ ώσπου το έκλεισα και ησύχασα.

Πρώτη στάση η βίλα του Κλούνεϊ. Αστιεύομαι φυσικά αφού ήταν κάτι που σχολιάζαμε με την Laura την προηγούμενη μέρα. Ακόμα και να θέλεις να δεις την βίλα είναι σκέτο φρούριο με οπτική πρόσβαση μόνο δια θαλάσσης. Εκεί από ότι μου είπε η Laura πήγαιναν διάφορες κοπελίτσες με πλεούμενα και φώναζαν “George, George" μπας και βγει ο γνωστός σταρ του Hollywood. Δεν ξέρω, δεν σχολιάζω με ποιον άλλον τρόπο προσπαθούσαν να τον δελεάσουν.

Στα δικά μας τώρα η διαδρομή ναι μεν γραφική ωραία αλλά προσωπικά την περίμενα πιο εντυπωσιακή ίσως και επική. Φαντάζομαι για κάποιους Ευρωπαίους που δεν έχουν τόσο επαφή με το υγρό στοιχείο μια παράκτια διαδρομή έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από ότι για εμάς που το έχουμε συνηθίσει. Μαλιστα πριν την εντάξω στο πλάνο μου είχα διαβάσει ότι θεωρείται η τρίτη καλύτερη παράκτια διαδρομή στην Ευρώπη μετά το Atlantic road στην Νορβηγία και το Estoril Ocean Drive στην Πορτογαλία. Το πάτημα στο record της gopro πάντως το έκανα με μικρότερη συχνότητα από άλλες διαδρομές του ταξιδιού. Όμορφα χωριά θεωρώ ότι ήταν το Bellagio, η Varrena, το Tremezzo, το Mennagio κ.α.

Λίμνη Κόμο


Για να κάνω το γύρο της λίμνης άλλαξα το αρχικό πλάνο που προέβλεπε ως τελευταία διανυκτέρευση το Urbino και έβαλα διανυκτέρευση την Bologna. Επομένως μέσω autostrada έφαγα τα χιλιόμετρα και άρχισα να κατεβαίνω νοτιότερα. Βράδυ είχε μια σύντομη βόλτα για παγωτό και για ιταλικό φαγητό.

13η ημέρα
Bologna<>San Marino<>Urbino<>Ankona
Bologna to De Haven van Ancona 4h10’ 280km

Είχα ξαναμείνει Bologna στο παρελθόν αλλά δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ το κέντρο της. Κάτι που είχα σκοπό να κάνω αυτή την φορά. Επομένως σπάω τον κανόνα που έλεγε πρώτα πρωινό και μετά οτιδήποτε άλλο και φεύγω σχεδόν χαράματα για το κέντρο της πόλης. Χωρίς κίνηση σταμάταγα με την μηχανή και έβγαζα φωτογραφίες δεξιά αριστερά. Τουλάχιστον πέρασα από τα σημεία που ήθελα και γύρισα μετά στο Β&B που είχα κλείσει για να ικανοποιήσω και την ανάγκη του πρωινού γεύματος που μου είχε γίνει πλέον συνήθεια. Η επικοινωνία με την κουβανέζα ιδιοκτήτρια ήταν μέσω google translator αφού μίλαγε μόνο ιταλικά και ισπανικά αλλά μια χαρά συνεννοηθήκαμε.

Bologna





Το πλοίο έφευγε 4μιση το απόγευμα οπότε είχα χρόνο για άλλη μια μικρή διαδρομή. Με δύο περίπου ώρες οδήγηση από Μπολώνια κάνω την καθιερωμένη μου πλέον επίσκεψη στο San Marino όπου αγοράζω διάφορα αναμνηστικά και κάνω βόλτα στην San Marino Citta. Κάθε φορά που πάω εκεί ανακαλύπτω και κάτι διαφορετικό, αλλά αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι η χαλαρή ατμόσφαιρα που εμπνέει το μέρος.

San Marino (libertas)










Για να είμαι όμως σωστός είχα αφήσει ακόμη μια εκκρεμότητα και έπρεπε να την κλείσω. Αφού φούλαρα στο Αγιο Mαρίνο έφυγα καρφί για Urbino. Ο δρόμος που διέσχιζε την επαρχία της Umbria άσφαλτος μεν αλλά στενός που απαιτούσε προσοχή και δεν επέτρεπε μεγάλες ταχύτητες. Σκεφτόμουν τα χιλιόμετρα που είχα κάνει στο ταξίδι και λέω πόσο τραγικό θα ήταν να γίνει καμιά στραβή εδώ. Φυσικά όλα κύλησαν ομαλά και έκανα μια καταδρομική επίσκεψη στους δρόμους του ιδιαίτερου μεσαιωνικού Urbino (άλλο ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco).

Είχε έρθει η ώρα όμως να κατευθυνθώ προς Ανκόνα όπου θα έπαιρνα το καράβι της επιστροφής.
 
Τελευταία επεξεργασία:

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Υπάρχει μια σκοτεινή - αρνητική πλευρά όταν ταξιδεύεις με μηχανή για πολλές μέρες. Το μυαλό σου δεν προλαβαίνει να αποτυπώσει όλα όσα εναλλάσσονται μπροστά στα μάτια σου σε σύντομο χρόνο και σε κάποιο σημείο δεν ξέρεις καλά καλά τι έκανες χθες. Το καλό είναι ότι η πληροφορία υπάρχει και όταν χαλαρώσεις από το ταξίδι όλα αυτά αναδομούνται και οργανώνονται στην μνήμη σου ώστε να τα θυμάσαι για πολύ καιρό ακόμα.

Κάθε μέρα είναι ξεχωριστή, μια νέα αρχή. Κάθε μέρα δημιουργείς ένα νέο πλάνο, βάζεις έναν μικρό στόχο. Στην ουσία αποκτάς έναν ρυθμό και κάνεις κάποια πράγματα σχεδόν μηχανικά. Να φτάσω στην ώρα μου, να βάλω βενζίνη, να ασφαλίσω την μηχανή, να φορτίσω τις συσκευές, να κλείσω την διαμονή, να μην ξεχάσω τίποτα πίσω κ.ο.κ.

Θέλει μια σχετική οργάνωση αλλά κυρίως καθαρό μυαλό. Για αυτό είναι σημαντικό να μπορείς να ξεκουράζεσαι, να μην είσαι αφυδατωμένος, να έχεις κανονικά γεύματα, να έχεις τον χρόνο σου να κάνεις κάποια πράγματα.

Η λέξη κλειδί είναι η εμπειρία. Μαθαίνεις τι είναι σημαντικό και επικεντρώνεσαι σε αυτό και αφήνεις άλλα τα οποία είναι μικρότερης σημασίας. Έτσι φτάνεις στο ζητούμενο που δεν είναι άλλο από το να μπορείς να χαλαρώσεις και να απολαύσεις το ταξίδι σου.

 
Τελευταία επεξεργασία:

XR Maniac

Skipper
ADVRIDE Team
Περιοχή
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Όνομα
Κωστας
Μοτό
NX 650-HRC Gandhi!!
s1000xr
Ωραία περιγραφή και φώτο, γεμάτο πληροφορίες για τους επόμενους που θα ταξιδέψουν σε αυτά τα μέρη.
Εμενα μου αρέσει κάθε φορά που διαβάζω για τόπους που έχω πάει, οι διαφορετικες εντυπώσεις και φυσικά ο ενθουσιασμός που φαίνεται σε γραπτά χωρίς φανφάρες και ηρωισμους.
Να είσαι καλά να τριγυρνας Σωκρατη :crs:
 

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Ωραία περιγραφή και φώτο, γεμάτο πληροφορίες για τους επόμενους που θα ταξιδέψουν σε αυτά τα μέρη.
Εμενα μου αρέσει κάθε φορά που διαβάζω για τόπους που έχω πάει, οι διαφορετικες εντυπώσεις και φυσικά ο ενθουσιασμός που φαίνεται σε γραπτά χωρίς φανφάρες και ηρωισμους.
Να είσαι καλά να τριγυρνας Σωκρατη :crs:
Ευχαριστώ Κώστα.

Κάθε περιγραφή είναι υποκειμενική και βασίζεται στο πως βιώνει ο καθένας μας το ταξίδι. Ακόμα και εγώ ο ίδιος να περάσω από τα ίδια σημεία δευτερη φορά θα τα δω διαφορετικά. Ωστόσο δίνω πληροφορίες όσο μπορώ γιατί έτσι πήρα και εγώ πληροφορίες από άλλους που είχαν πάει πριν από μένα. Έχεις έναν μπουσουλα και από εκεί και πέρα το προσαρμόζεις στα δικά σου θέλω, στο δικό σου ταξιδιωτικό πρόγραμμα.
 

George_M.

..ο Βαρθολομαίος..!
Περιοχή
Ανατολικα της Αττικης...
Όνομα
George.
Μοτό
R1100GS 75th Aniversary Edition.
Μ'αρεσε, το ταξιδι σαν προορισμος.
Το παντρεμα του κυριως στοχου με τα περιφερειακα για λογους προσβασιμοτητας κ η ειλικρινης ματια/αποψη για οσα ειδες.
Στα επομενα ευχομαι!
 

mxersraz

Βοσκός
Περιοχή
Κρήτη
Όνομα
Ορέστης
Μοτό
xrv750 , crf450
Πολύ όμορφο και περιεκτικό ταξιδιωτικό!
Θα ζητήσω τα φώτα σου σύντομα για μια βόλτα/διανυκτέρευση που σχεδιάζω Λα Σπέτσια και στα πέριξ!
 

intruder

Μέλος
Περιοχή
Καζανη
Όνομα
ΓΙΩΡΓΟς
Μοτό
SUZUKI GSX1250FA ''ADVENTURE''
Ταξιδαρα μπραβο σου ρε φιλε μοναχικε καβαλάρη!!!!!!Τετοια ταξιδιωτικα μας ανοιγουν τα ματια για ωραια μερη
 

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Πολύ ωραίο οδοιπορικό! Με κάνει να σκέφτομαι να μην κατέβω καλοκαίρι ελλαδα! :roflmao:
Επιβάλεται να τα γυρίσεις όλα εκεί... έχει ψωμί.

Τότε είχαμε αφήσει και στίγμα.....
 
Top Bottom