Οχι, που θα σας έπαιρνα χαμπάρι ότι θα πηγαίνατε σε τέτοια απίστευτης ομορφιάς μέρη και δεν θα ερχόμασταν κι εμείς...
Μηχανή φέτος δεν έπαιξε σε αυτές τις ολιγοήμερες διακοπές και βασικός λόγος είναι ότι δεν μπόρεσα να αποχωριστώ τα δυο πολύ καλά φιλαράκια που έχω, τον Φέλιξ και τον Έλμερ!
οπότε φόρτωμα όλοι μαζί στο αμάξι και βουρ για τα βουνά!
Πρώτη στάση για τα πρώτα οξυγόνα, στην Αγία Κυριακή Περτουλίου (εκκλησάκι πάνω στον δρόμο), λίγο κάτω από τα λιβάδια Περτουλίου. Πολύ καλό μέρος για ελεύθερο και οργανωμένο κάμπινγκ βουνού.
Στήσαμε τα πράγματα μας και απλά αράξαμε να απολαύσουμε την φύση.
Απογευματινός περίπατος στην γύρω περιοχή.
Ο φίλος μου ο Φέλιξ σε στιγμές χαλάρωσης και πλήρης ευτυχίας...
Το βράδυ ήρθε στο βουνό, μαζί και η χαμηλή θερμοκρασία, περίπου 5 βαθμούς...
Την πέσαμε κάτω από τους υπνόσακους νωρίς γιατί την επομένη νωρίς το πρωί είχε πεζοπορική ανάβαση στο όρος Κόζιακα.
Το ξημέρωμα ήρθε και η ανάβαση ξεκίνησε με χαμόγελα ευτυχίας!
Το καταφύγιο του Κόζιακα, απλά πανέμορφο, τοποθετημένο σε ένα πανέμορφο πλάτωμα λίγο πριν την κορυφή, ακόμη χτίζεται...
Πληροφορίες προσέγγισης του καταφυγίου με όχημα: Λίγο μετά το χιονοδρομικό του Περτουλίου υπάρχει σήμανση και δρόμος δασικός που τερματίζει σε ένα μαντρί με Αγελάδες και μερικά μεγάλα τσομπανόσκυλα να σε περιμένουν (άκακα στον άνθρωπο). Ο δρόμος μέχρι εκεί είναι αρκετά βατός, από εκεί και για τα επόμενα 300-400 μέτρα η κλίση του δρόμου γίνεται τρομερά απότομη και ο δρόμος είναι προσπελάσιμος μόνο με ένα μικρο ερπυστριοφορό. Μηχανές εντούρο τον περπατούν άνετα. Για τα μεγάλα On-Off θα πρέπει ο αναβάτης ή να είναι πολύ έμπειρος ή πολύ τρελός!
Αφήσαμε το καταφύγιο και τραβήξαμε για κορυφή. Η θέα από εκεί είναι απόλαυση!
Από την μια μεριά όλος ο θεσσαλικός κάμπος απλώνεται μπροστά σου και από την άλλη όλη η νότια Πίνδος.
Η ανάβαση όπως και η κατάβαση επίπονη αλλά αξίζει να το προσπαθήσεις.
Το βράδυ ήρθε και πάλι στο βουνό, κρασάκι και καλή παρέα γύρω απ την φωτιά, έκλεισε κοιτώντας μια τις φλόγες και μια τα αστέρια.
Την επομένη το πρωί τα φορτώσαμε και τραβήξαμε να βρούμε τους τρελοΜανιακούς που γύριζαν την χωμάτινη Ελλάδα και μας τρέλαιναν με τις ανταποκρίσεις τους μέσα από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης.
Μια στάση για δροσερό καφέ στην λίμνη Πλαστήρα επιβάλλεται εάν κινείσαι σε εκείνα τα μέρη...
Αφήσαμε την λίμνη γρήγορα και ανηφορίσαμε για τα μεγαλειώδη βουνά των Αγράφων.
Το ραντεβού με τον Κώστα και την Ελένη είχε οριστεί στο περίπου, όποιος έφτανε πρώτος στην περιοχή, να έβρισκε και το μέρος της διανυκτέρευσης μας. Το μέρος βρέθηκε γρήγορα, σε ένα μικρο πάρκο αναψυχής που φτιάχτηκε στο πρόσφατο παρελθόν και τώρα έχει εγκαταλειφθεί στην μοίρα του. Η ταμπέλα όμως εκεί, να μας θυμίζει ότι το έργο έγινε κάποτε με κοινοτικά κονδύλια...
Το μέρος είχε εντοπιστεί, οι Μανιακοί στέγνωναν τα παπούτσια τους από τα πλάτσα πλούτσα στο Πάντα Βρέχει και εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία για μια βόλτα στα Επινιανά για χαιρετισμούς στον Κώστα.
Προετοιμασία στον χώρο διαμονής και στιγμές χαλάρωσης με τα φιλαράκια μου λίγο πριν συναντηθούμε με τα παιδιά.
Ο Αγραφιώτης ποταμός μας έκανε καλή παρέα.
οι Μανιακοί κατέφθασαν και ο Φέλιξ έτρεξε πρώτος να τους υποδεχτεί!
Αγκαλιές, φιλιά, κουβέντες ατελείωτες, κρασάκι συντροφιά με μια καλή φωτιά μέχρι το επόμενο πρωί.
Το πρωί ξανά φόρτωμα, γέμισμα νερό για τον δρόμο κατευθείαν απ την πηγή και φύγαμε!
Η λίμνη Κρεμαστών και ο Αγαλιανός ποταμός μας περίμεναν να μας φιλοξενήσουν.