mAthosalas
I love my GS
Ειναι αποβραδο,αν και το καλοκαιρακι εχει μυρισει για τα καλα,οι ισχυροι αερηδες μάς θυμιζουν οτι βρισκομαστε στην αγκαλια τού γαλαζιου τού Αιγαιου "Α 7 τοπικα 8 γρηγορα Α 9" μάς ελεγε η ΕΜΥ...
Καποιο νησακι,Υπηρετουμε την Πατριδα,καλα ειμαστε και γουσταρουμε τη δουλεια μας.Ψιλοπειραγματα και κουβεντουλα,χαζολόγημα μεχρι να περασει η βάρδια να παμε στη φαμίλια μας.Ολα κυλανε ηρεμα και ο Πετρος προσφερεται να κερασει τα σουβλακια ετσι γιατι αυριο θα βγει αδειουχος να παει στη μανα να τους δει.Χειμωνας περασε και δεν πηρε αδεια,που να πας;Ολοι μια παρεα στο νησι.Αλλά κι απο την αλλη η πεινα εχει αρχισει και χαραζει τους δικους της ηχους στα στομαχια.
-"Ναι ρε μαλακα,θα σου φερω και σενα,οκ"...απαντα κοφτά στο κινητο που μολις χτυπησε.
-"ΟΧΙ...!σε 5' να ειστε ετοιμοι φυγαμε,βαλτε μπροστα τη μηχανή να ζεσταινει το πετρελαιο"!
Στην αλλη ακρη ο καπετανιος!Ειχαμε κληση επείγοντος.Φευγαμε για κοντινο νησι,παμε για μεταφορα ασθενους...Βλεπεις η Πατριδα εχει φροντισει τα ταλαιπωρημενα και κουρασμενα κορμια των ανθρωπων της αγονης γραμμης,εκτος απο απλετη αξιοπρεπεια και Πατριωτισμο που διαθετουν,να μην εχουν δικαιωμα στο Ονειρο...Ενα Ονειρο που ακουει στο ονομα της Ιατρικης Περιθαλψης...Καποια νησια ειναι Κατωτερης Ελλαδας μα ποτέ ειναι η αληθεια δεν ακουσα να παραπονιεται κανεις ντοπιος,να λεμε και την αληθεια.
Τα ρολογια σταματουν οι σκεψεις για φαμιλιες και ωραρια τελειωνουν μεχρι να 'ρθει εις περας αυτο που αναλαβαμε.Ολα μπορουν να περιμενουν,οι συνανθρωποι προηγουνται.
Χαιρεταμε το απανεμο λιμανι και κοστα-κοστα οσο μπορουμε για να αποφυγουμε την θαλασσοταραχη στ'ανοιχτα, τραβαμε ροτα για το νησι της αγονης Γραμμης...Ξερουμε οτι μας περιμενουν θαρρείς σαν Σωσιες,οπως παντα.
Τετοιες στιγμες απλα δεν βλεπεις την πραγματικη μανία της θαλασσας αλλά το βλεμμα ταξιδευει μεσα απο την ΨΥΧΗ και τραβάς σχεδον υπνωτισμενος με ενα σκοπο,την αλληλοβοηθεια και την ανθρωπιά.Δεν παιζει ρόλο ποσα παιρνεις,δεν σε νοιαζει αν τα πιτσιρικια και η γυναικα στο σπιτι θα σε δουν αμα ξυπνησουν το πρωι...Ποια κουραση και μαλακιες.Ολοι εκει ειμαστε!
Η μηχανη βογγαει,το σκαρι δεν ειναι και καινουριο δα,αλλωστε τα καινουρια τα πανε στις επανω "Πρωτευουσες", εδω κατω εχουμε ο,τι απομενει...Ο καπετανιος αμιλητος το βλεμμα στον Οριζοντα και τιποτα δεν σπαει την αλμυρα που μας μαστιγωνει.Βουβη η παρεα αλλά οχι αδεια!Ολα δειχνουν σαν Λουνα Παρκ μεσα σε νερα που ισα ισα ξεχωριζεις το κυμα απο την πλωρη,αλλες φορες παιζεις παιχνιδια στην μπαντα για να μη σε γυρισει ο καιρος κατα που θελει και σε τσακισει.Κανεις δεν συλλογιεται περιττα...
-"...τι σου πε ρε Καπετανιε;"ειπα να σπασω το αγχος της ωρας...
-"Παμε να παρουμε τη γυναικα,παιδια!Ετοιμογεννη,αλλά σπασανε τα νερα και θα τη φερουμε μεσα"...
Χαρας Ευαγγέλια!Ω ρε πουστη μου σκεφτομαι μονομιας,μια ψυχη ερχεται,κοντρα στον καιρο και στη δυσκολια της Παραμεθοριου και της σκληρης αγονης ζωης στα νησακια.Εδω περα αλλωστε αλλου ειναι οι αξίες...παρασάγκας διαφορετικες απο τις μεγαλουπολεις...
Με τα πολλα και αφου η διαδρομη αντι για συνηθως 1 ωρα και ενα 20λεπτο εγινε 2μιση γεματες μια κι ο καιρος δεν μας σιγονταρε αλλά ειχε φουσκωσει-απο περηφανια θαρρεις για το νεογγενητο ερχομο;-φτασαμε στην Χωρα.Βλεπεις μεσ΄τη σκοτουρα σου προσωπα απο αλλες εποχες θαρρεις,να στεκονται στο λιμανι...Η γυναικα πισω στο αμαξι,ο πατερας δίπλα να δινει κουραγιο και μια τσαντουλα με τα χρησιμα για τη γεννα...Μπροστα στεκει λεβεντικα ο γεροντας της μανας!Ολοι χαιρονται κι ας ανησυχουνε για το παιχνιδι με το χρονο- ο κινδυνος υπαρχει αλλά κανεις δεν τον συλλογιζεται!!!Μας αντικρυζουν με κεινο το βλεμμα που σε καρφωνει στην καρδια...που χωρις να σου μιλανε βλεπεις οτι σε περιμενανε και απο σενα κρεμονται!!!Σφιγγει η καρδια,στεγνωνει το στομα αληθεια λεω!
"Καλως τα παληκαρια" ακους το γεροντα τον κυρ-Βαβίθη και λες οτι οι ανθρωποι τουτοι ξεχωριζουν μεσα σου, δινοντας νοημα στην λεξη "ανθρωπιά".Απλοι-καλοσυνατοι δουλεμενοι απ'τη ζωη και τη θαλασσα μα παντα με ενα καλο λογο στο στομα.Λες να τα δωσω ολα και ξεχνας ποιος εισαι και τι σε περιμενει πισω...
Βοηθαμε την ετοιμογεννη, την βολευουμε στην καμπινα. Ο γιατρος δεν ηρθε μαζι,δεν προλαβαινε να κατεβει απ'το Νοσοκομειο του Νησιου αλλά εχουμε επαφη με το τηλεφωνο για οτι χρειαστει μεχρι να την αναλαβει.
-Βαλτε ρε παληκαρια μια ρακή για το δρομο προσταζει ο γέροντας. Θα φυγει και η κουραση,θα μαλακωσει και ο καιρος μεσα σου.Η Λεμονίτσα,η κυρα του Στεφανή εχει τα ζόρια της... ομως δεν ειναι απο τα κοριτσακια που εχεις συναντησει στην Ελλαδα των Πολεων.Εχει μια πυγμη στον πονο και δεν αφηνει να την καταβαλλει.
-"Αντε και να'ρθει η πιτσιρικα στη ζωη μας"πεταγεται ο Στεφανης...
...και αν τον κοιταξεις στα ματια θαρρεις οτι ειναι ερωτευμενος με τη γυναικα,τη μικρη του γυναικα, χωρις καν να την εχει αντικρυσει ακομα,αλλά ειναι τοσο δυνατο που το βλεπεις!....
Δεν ξερω ρε γαμωτο,τετοιες στιγμες προσωπικα με κανουν να νοιωθω τεραστιος κι ας εισαι μια σταγονα στη θαλασσα που σε βαραει απ'ολες τις μπαντες με δυναμη!
Προχωραμε για τη Χωρα,αλλά η πιτσιρικα μαλλον δεν εχει και χρονο να περιμενει να πιασουμε λιμανι...
-"Χτύπα ενα τηλεφωνο στον ντοκτορα ρε Κωστα"μου γνεφει ο Καπταιν.
-"Ναι ναι" ακριβως ετσι θα κανετε,δεν ειναι τιποτα"...
αλλωστε η Λεμονιτσα εχει αλλους δυο γιους φερει,ειναι μαθημενη...Τρωμε ενα ζορι γιατι εμεις ντοκτορες δεν ειμαστε αλλά επουδενι δεν θ'αφησουμε τη στιγμη να μας προσπερασει.Ειμαστ'εδω και ολα θα πανε με "καλωσυνη" που λενε και οι ναυτικοι...Καλα μας τα'πε ο Ντοκτορας...και....ειναι η πρωτη φορα που αντικρυζω το κεφαλι ενος μικρου παιδου να ξεπροβαλλει απο τη ζεστασια της μητρικης αγκάλης εκει μεσα προς τον εξω κοσμο...Τι κι αν η θαλασσα δεν γαληνεψε καθολου κι αυτη η πουτ@να...μεσ'το σκαφακι κανεις δεν ασχολειται με τη ροτα,εδω κοιταμε να παρει ροτα η μικρη προς τη ζωη...
Ο Γιαννης εχει παρει το τιμονι και ο καπετανιος βοηθαει κι αυτος.Δεν ξερω...αν εχει τυχει σε καποιον ν'ακουσει το πρωτο κλαμμα ενος μωρου,ενος αγγελου,θα νοιωθει τη στιγμη που γευτηκαμε ολοι εκει μεσα.
Το κινητο πηρε φωτια...
-"...κοψτε το λωρο και καντε κι αυτο και ετσι να προσεξετε και...."
Ολα δουλευανε λες σε ταινια.Μα καπου στην ακρη του μυαλου νοιωθεις οχι κομπαρσος αλλά πρωταγωνιστης...
Η εικονα της μανας με τη μικρη αγκαλια μας εχει φερει ολους να σφιγγουμε τα χερια λες και καναμε κανα κατορθωμα θαρρεις...Πιανω το γεροντα παράμερα να εχει βουρκωσει αλλά οχι κλαψιαρικα... λεβεντικα και περηφανα ρε συ!Και λες οτι αν κρατησω τα ζουμιά απο τα ματια θα'χω ξεπερασει τον εαυτο μου....Βουβαμαρα για λιγο...Ολοι χαζευουμε την μικρουλα!!!
Ο πατερας της μικρης δινει λογο στον Καπετανιο"αφου το ζητησες να το τηρησεις"...Η μικρη θα βαφτιστει απ'αυτον κι ας μην τον ειχε ταξει κατα πως λενε για Νονο...
Πιανουμε λιμανι,ο Ντοκτορας εκει για τα παραπανω και επιστημονικα.Εμεις μεχρι εδω το παμε το σκαρι,δεν παει πιο εξω...
Τι να γραψεις μετα σε Ημερολογιο και βαρδια;Ποια βαρδια;Τι να πληρωθεις;Δεν θες τιποτα.Πραγματικα!Εχεις λιωσει σαν ανθρωπος,εχεις γεμισει την καρδια,εχεις συνηδητοποιησει οτι καποια πραγματα δεν τα προσπερνας με καμμια δυναμη,καποιες στιγμες σε τρεφουν!
Γλυκεια η κουραση και βαριά η καληνυχτα...Καθενας τραβαει για σπιτι του...εχει σχεδον ξημερωσει..Το φιλι στην δικια μου πιτσιρίκα δεν ξερω,μου βγηκε ισως πιο ζεστο απο ποτέ!!!Κι ας κοιμοτανε,εγω το χαρηκα λες και ...χαζομπαμπα,ας ειναι!Τα ματια κλεισανε,η ψυχη ομως...
Η μικρουλα βαφτιστηκε μηνες μετα,στο ξωκλησι του μικρου νησιου.Ο Καπετανιος στολιστηκε,φορεσαμε κι εμεις τα επισημα μας,πηραμε και τις φαμιλιες μας και παμε για να γλεντήσουμε...Ο χαμος εγινε...
Η Παρασκευουλα ετσι την ηθελε η μανα της να την πει ο Παπάς,ειναι σημερα 16 χρονων!...
Απο τοτε κραταμε τα τηλεφωνα "Οποτ'ερχοστε στο νησι το σπιτι μας δικο σας" απαιτησε σχεδον ο πατερας της Παρασκευουλας...Δεν εχω μπορεσει να παω μια βολτα απο τοτε.
Το σιγουρο ομως ειναι οτι τετοιες εμπειριες δεν ξεχνιωνται.Και να θες να ξεγελασεις τον εαυτο σου,καθε που φτανει τετοια μερα,εκει....κλεινεις τα ματια και ξαναβλεπεις τα παντα λες κι ειναι τωρα...
Γλυκιες αναμνησεις....ωραιοι ανθρωποι...δυνατες στιγμες
Ονοματα-Νησια-Καταστασεις...δεν εχει σημασια ποιος και που.Σημασια εχει η στιγμη.Το να μοιραζεσαι λενε ειναι σημαντικοτερο απο το να βιωνεις!
Καποιο νησακι,Υπηρετουμε την Πατριδα,καλα ειμαστε και γουσταρουμε τη δουλεια μας.Ψιλοπειραγματα και κουβεντουλα,χαζολόγημα μεχρι να περασει η βάρδια να παμε στη φαμίλια μας.Ολα κυλανε ηρεμα και ο Πετρος προσφερεται να κερασει τα σουβλακια ετσι γιατι αυριο θα βγει αδειουχος να παει στη μανα να τους δει.Χειμωνας περασε και δεν πηρε αδεια,που να πας;Ολοι μια παρεα στο νησι.Αλλά κι απο την αλλη η πεινα εχει αρχισει και χαραζει τους δικους της ηχους στα στομαχια.
-"Ναι ρε μαλακα,θα σου φερω και σενα,οκ"...απαντα κοφτά στο κινητο που μολις χτυπησε.
-"ΟΧΙ...!σε 5' να ειστε ετοιμοι φυγαμε,βαλτε μπροστα τη μηχανή να ζεσταινει το πετρελαιο"!
Στην αλλη ακρη ο καπετανιος!Ειχαμε κληση επείγοντος.Φευγαμε για κοντινο νησι,παμε για μεταφορα ασθενους...Βλεπεις η Πατριδα εχει φροντισει τα ταλαιπωρημενα και κουρασμενα κορμια των ανθρωπων της αγονης γραμμης,εκτος απο απλετη αξιοπρεπεια και Πατριωτισμο που διαθετουν,να μην εχουν δικαιωμα στο Ονειρο...Ενα Ονειρο που ακουει στο ονομα της Ιατρικης Περιθαλψης...Καποια νησια ειναι Κατωτερης Ελλαδας μα ποτέ ειναι η αληθεια δεν ακουσα να παραπονιεται κανεις ντοπιος,να λεμε και την αληθεια.
Τα ρολογια σταματουν οι σκεψεις για φαμιλιες και ωραρια τελειωνουν μεχρι να 'ρθει εις περας αυτο που αναλαβαμε.Ολα μπορουν να περιμενουν,οι συνανθρωποι προηγουνται.
Χαιρεταμε το απανεμο λιμανι και κοστα-κοστα οσο μπορουμε για να αποφυγουμε την θαλασσοταραχη στ'ανοιχτα, τραβαμε ροτα για το νησι της αγονης Γραμμης...Ξερουμε οτι μας περιμενουν θαρρείς σαν Σωσιες,οπως παντα.
Τετοιες στιγμες απλα δεν βλεπεις την πραγματικη μανία της θαλασσας αλλά το βλεμμα ταξιδευει μεσα απο την ΨΥΧΗ και τραβάς σχεδον υπνωτισμενος με ενα σκοπο,την αλληλοβοηθεια και την ανθρωπιά.Δεν παιζει ρόλο ποσα παιρνεις,δεν σε νοιαζει αν τα πιτσιρικια και η γυναικα στο σπιτι θα σε δουν αμα ξυπνησουν το πρωι...Ποια κουραση και μαλακιες.Ολοι εκει ειμαστε!
Η μηχανη βογγαει,το σκαρι δεν ειναι και καινουριο δα,αλλωστε τα καινουρια τα πανε στις επανω "Πρωτευουσες", εδω κατω εχουμε ο,τι απομενει...Ο καπετανιος αμιλητος το βλεμμα στον Οριζοντα και τιποτα δεν σπαει την αλμυρα που μας μαστιγωνει.Βουβη η παρεα αλλά οχι αδεια!Ολα δειχνουν σαν Λουνα Παρκ μεσα σε νερα που ισα ισα ξεχωριζεις το κυμα απο την πλωρη,αλλες φορες παιζεις παιχνιδια στην μπαντα για να μη σε γυρισει ο καιρος κατα που θελει και σε τσακισει.Κανεις δεν συλλογιεται περιττα...
-"...τι σου πε ρε Καπετανιε;"ειπα να σπασω το αγχος της ωρας...
-"Παμε να παρουμε τη γυναικα,παιδια!Ετοιμογεννη,αλλά σπασανε τα νερα και θα τη φερουμε μεσα"...
Χαρας Ευαγγέλια!
Ω ρε πουστη μου σκεφτομαι μονομιας,μια ψυχη ερχεται,κοντρα στον καιρο και στη δυσκολια της Παραμεθοριου και της σκληρης αγονης ζωης στα νησακια.Εδω περα αλλωστε αλλου ειναι οι αξίες...παρασάγκας διαφορετικες απο τις μεγαλουπολεις...Με τα πολλα και αφου η διαδρομη αντι για συνηθως 1 ωρα και ενα 20λεπτο εγινε 2μιση γεματες μια κι ο καιρος δεν μας σιγονταρε αλλά ειχε φουσκωσει-απο περηφανια θαρρεις για το νεογγενητο ερχομο;-φτασαμε στην Χωρα.Βλεπεις μεσ΄τη σκοτουρα σου προσωπα απο αλλες εποχες θαρρεις,να στεκονται στο λιμανι...Η γυναικα πισω στο αμαξι,ο πατερας δίπλα να δινει κουραγιο και μια τσαντουλα με τα χρησιμα για τη γεννα...Μπροστα στεκει λεβεντικα ο γεροντας της μανας!Ολοι χαιρονται κι ας ανησυχουνε για το παιχνιδι με το χρονο- ο κινδυνος υπαρχει αλλά κανεις δεν τον συλλογιζεται!!!Μας αντικρυζουν με κεινο το βλεμμα που σε καρφωνει στην καρδια...που χωρις να σου μιλανε βλεπεις οτι σε περιμενανε και απο σενα κρεμονται!!!Σφιγγει η καρδια,στεγνωνει το στομα αληθεια λεω!
"Καλως τα παληκαρια" ακους το γεροντα τον κυρ-Βαβίθη και λες οτι οι ανθρωποι τουτοι ξεχωριζουν μεσα σου, δινοντας νοημα στην λεξη "ανθρωπιά".Απλοι-καλοσυνατοι δουλεμενοι απ'τη ζωη και τη θαλασσα μα παντα με ενα καλο λογο στο στομα.Λες να τα δωσω ολα και ξεχνας ποιος εισαι και τι σε περιμενει πισω...
Βοηθαμε την ετοιμογεννη, την βολευουμε στην καμπινα. Ο γιατρος δεν ηρθε μαζι,δεν προλαβαινε να κατεβει απ'το Νοσοκομειο του Νησιου αλλά εχουμε επαφη με το τηλεφωνο για οτι χρειαστει μεχρι να την αναλαβει.
-Βαλτε ρε παληκαρια μια ρακή για το δρομο προσταζει ο γέροντας. Θα φυγει και η κουραση,θα μαλακωσει και ο καιρος μεσα σου.Η Λεμονίτσα,η κυρα του Στεφανή εχει τα ζόρια της... ομως δεν ειναι απο τα κοριτσακια που εχεις συναντησει στην Ελλαδα των Πολεων.Εχει μια πυγμη στον πονο και δεν αφηνει να την καταβαλλει.
-"Αντε και να'ρθει η πιτσιρικα στη ζωη μας"πεταγεται ο Στεφανης...
...και αν τον κοιταξεις στα ματια θαρρεις οτι ειναι ερωτευμενος με τη γυναικα,τη μικρη του γυναικα, χωρις καν να την εχει αντικρυσει ακομα,αλλά ειναι τοσο δυνατο που το βλεπεις!....
Δεν ξερω ρε γαμωτο,τετοιες στιγμες προσωπικα με κανουν να νοιωθω τεραστιος κι ας εισαι μια σταγονα στη θαλασσα που σε βαραει απ'ολες τις μπαντες με δυναμη!
Προχωραμε για τη Χωρα,αλλά η πιτσιρικα μαλλον δεν εχει και χρονο να περιμενει να πιασουμε λιμανι...
-"Χτύπα ενα τηλεφωνο στον ντοκτορα ρε Κωστα"μου γνεφει ο Καπταιν.
-"Ναι ναι" ακριβως ετσι θα κανετε,δεν ειναι τιποτα"...
αλλωστε η Λεμονιτσα εχει αλλους δυο γιους φερει,ειναι μαθημενη...Τρωμε ενα ζορι γιατι εμεις ντοκτορες δεν ειμαστε αλλά επουδενι δεν θ'αφησουμε τη στιγμη να μας προσπερασει.Ειμαστ'εδω και ολα θα πανε με "καλωσυνη" που λενε και οι ναυτικοι...Καλα μας τα'πε ο Ντοκτορας...και....ειναι η πρωτη φορα που αντικρυζω το κεφαλι ενος μικρου παιδου να ξεπροβαλλει απο τη ζεστασια της μητρικης αγκάλης εκει μεσα προς τον εξω κοσμο...Τι κι αν η θαλασσα δεν γαληνεψε καθολου κι αυτη η πουτ@να...μεσ'το σκαφακι κανεις δεν ασχολειται με τη ροτα,εδω κοιταμε να παρει ροτα η μικρη προς τη ζωη...
Ο Γιαννης εχει παρει το τιμονι και ο καπετανιος βοηθαει κι αυτος.Δεν ξερω...αν εχει τυχει σε καποιον ν'ακουσει το πρωτο κλαμμα ενος μωρου,ενος αγγελου,θα νοιωθει τη στιγμη που γευτηκαμε ολοι εκει μεσα.
Το κινητο πηρε φωτια...
-"...κοψτε το λωρο και καντε κι αυτο και ετσι να προσεξετε και...."
Ολα δουλευανε λες σε ταινια.Μα καπου στην ακρη του μυαλου νοιωθεις οχι κομπαρσος αλλά πρωταγωνιστης...
Η εικονα της μανας με τη μικρη αγκαλια μας εχει φερει ολους να σφιγγουμε τα χερια λες και καναμε κανα κατορθωμα θαρρεις...Πιανω το γεροντα παράμερα να εχει βουρκωσει αλλά οχι κλαψιαρικα... λεβεντικα και περηφανα ρε συ!Και λες οτι αν κρατησω τα ζουμιά απο τα ματια θα'χω ξεπερασει τον εαυτο μου....Βουβαμαρα για λιγο...Ολοι χαζευουμε την μικρουλα!!!
Ο πατερας της μικρης δινει λογο στον Καπετανιο"αφου το ζητησες να το τηρησεις"...Η μικρη θα βαφτιστει απ'αυτον κι ας μην τον ειχε ταξει κατα πως λενε για Νονο...
Πιανουμε λιμανι,ο Ντοκτορας εκει για τα παραπανω και επιστημονικα.Εμεις μεχρι εδω το παμε το σκαρι,δεν παει πιο εξω...
Τι να γραψεις μετα σε Ημερολογιο και βαρδια;Ποια βαρδια;Τι να πληρωθεις;Δεν θες τιποτα.Πραγματικα!Εχεις λιωσει σαν ανθρωπος,εχεις γεμισει την καρδια,εχεις συνηδητοποιησει οτι καποια πραγματα δεν τα προσπερνας με καμμια δυναμη,καποιες στιγμες σε τρεφουν!
Γλυκεια η κουραση και βαριά η καληνυχτα...Καθενας τραβαει για σπιτι του...εχει σχεδον ξημερωσει..Το φιλι στην δικια μου πιτσιρίκα δεν ξερω,μου βγηκε ισως πιο ζεστο απο ποτέ!!!Κι ας κοιμοτανε,εγω το χαρηκα λες και ...χαζομπαμπα,ας ειναι!
Τα ματια κλεισανε,η ψυχη ομως...Η μικρουλα βαφτιστηκε μηνες μετα,στο ξωκλησι του μικρου νησιου.Ο Καπετανιος στολιστηκε,φορεσαμε κι εμεις τα επισημα μας,πηραμε και τις φαμιλιες μας και παμε για να γλεντήσουμε...Ο χαμος εγινε...
Η Παρασκευουλα ετσι την ηθελε η μανα της να την πει ο Παπάς,ειναι σημερα 16 χρονων!...
Απο τοτε κραταμε τα τηλεφωνα "Οποτ'ερχοστε στο νησι το σπιτι μας δικο σας" απαιτησε σχεδον ο πατερας της Παρασκευουλας...Δεν εχω μπορεσει να παω μια βολτα απο τοτε.
Το σιγουρο ομως ειναι οτι τετοιες εμπειριες δεν ξεχνιωνται.Και να θες να ξεγελασεις τον εαυτο σου,καθε που φτανει τετοια μερα,εκει....κλεινεις τα ματια και ξαναβλεπεις τα παντα λες κι ειναι τωρα...
Γλυκιες αναμνησεις....ωραιοι ανθρωποι...δυνατες στιγμες
Ονοματα-Νησια-Καταστασεις...δεν εχει σημασια ποιος και που.Σημασια εχει η στιγμη.Το να μοιραζεσαι λενε ειναι σημαντικοτερο απο το να βιωνεις!
Τελευταία επεξεργασία:
Το να μοιραζεσαι λενε ειναι σημαντικοτερο απο το να βιωνεις!
:yrk::l2:
