Manouel650
Μέλος
Στο δρόμο της επιστροφής και η περιπέτεια συνεχίζεται...
Στα σύνορα πρέπει να πάμε νωρίς, με καλή διάθεση, νερό και τσιγάρα για να κερνάμε τριγύρω και να περνάει η ώρα. Γύρω στις 3 ώρες έκανα να μπω στη Τουρκία. Εξυπηρετικοί όμως και από τις 2 πλευρές, δεν έχω κανένα παράπονο.
Στο δρόμο και μέχρι το Bitlis(έχει ωραία παλιά πόλη) με σκίσανε στα μπλόκα. Μόλις τους έλεγα ότι έρχομαι από το Ιράκ, μου λέγανε έλα δίπλα και μου αδειάζανε τα πράγματα από τις βαλίτσες. Με χαβαλέ βέβαια, αστειάκια, τσάι, αλλά...ΠΡΟΣΟΧΗ, δε λέμε ότι ερχόμαστε από το Κουρδιστάν, γιαυτούς δεν υπάρχει τέτοια χώρα. Είναι όπως εμείς με τα Σκόπια, όλος ο κόσμος τα λέει Μακεδονία, κι εμείς FYROM.
Τέλος πάντων, στο δρόμο είχα πάλι πολύ ωραίες εικόνες...
Και βέβαια, η απαραίτητη ξεκούραση του ταξιδευτή...
Τώρα, επειδή έχασα τη μέρα στα μπλόκα και στα σύνορα, αποφάσισα να το τραβήξω όσο μπορούσα και να φτάσω στο Erzurum με σκοπό αν δεν τα καταφέρω, να κοιμηθώ έξω όπου βρεθώ. Μόλις όμως έπεσε η νύχτα, έπεσε και μια απίστευτη υγρασία που τρυπούσε κόκαλα. Με κόπο κατάφερα να φτάσω σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά που λέγεται Varto(κάπου πάνω από το Ντιγιαρμπακίρ στο χάρτη). Κι εκεί που ήμουν απελπισμένος βρήκα ένα Μοτέλ, δίπλα σ ένα βενζινάδικο. Πήρα κάτι κονσέρβες για φαγητό, ήταν και κάτι φορτηγατζήδες κι έτρωγαν κι αυτοί κονσέρβες, με καλέσανε, μου δώσανε ζεστό τσάι, μοιραστήκαμε ότι υπήρχε και ζεστάθηκα μέσα κι έξω...
Στα σύνορα πρέπει να πάμε νωρίς, με καλή διάθεση, νερό και τσιγάρα για να κερνάμε τριγύρω και να περνάει η ώρα. Γύρω στις 3 ώρες έκανα να μπω στη Τουρκία. Εξυπηρετικοί όμως και από τις 2 πλευρές, δεν έχω κανένα παράπονο.
Στο δρόμο και μέχρι το Bitlis(έχει ωραία παλιά πόλη) με σκίσανε στα μπλόκα. Μόλις τους έλεγα ότι έρχομαι από το Ιράκ, μου λέγανε έλα δίπλα και μου αδειάζανε τα πράγματα από τις βαλίτσες. Με χαβαλέ βέβαια, αστειάκια, τσάι, αλλά...ΠΡΟΣΟΧΗ, δε λέμε ότι ερχόμαστε από το Κουρδιστάν, γιαυτούς δεν υπάρχει τέτοια χώρα. Είναι όπως εμείς με τα Σκόπια, όλος ο κόσμος τα λέει Μακεδονία, κι εμείς FYROM.
Τέλος πάντων, στο δρόμο είχα πάλι πολύ ωραίες εικόνες...
Και βέβαια, η απαραίτητη ξεκούραση του ταξιδευτή...
Τώρα, επειδή έχασα τη μέρα στα μπλόκα και στα σύνορα, αποφάσισα να το τραβήξω όσο μπορούσα και να φτάσω στο Erzurum με σκοπό αν δεν τα καταφέρω, να κοιμηθώ έξω όπου βρεθώ. Μόλις όμως έπεσε η νύχτα, έπεσε και μια απίστευτη υγρασία που τρυπούσε κόκαλα. Με κόπο κατάφερα να φτάσω σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά που λέγεται Varto(κάπου πάνω από το Ντιγιαρμπακίρ στο χάρτη). Κι εκεί που ήμουν απελπισμένος βρήκα ένα Μοτέλ, δίπλα σ ένα βενζινάδικο. Πήρα κάτι κονσέρβες για φαγητό, ήταν και κάτι φορτηγατζήδες κι έτρωγαν κι αυτοί κονσέρβες, με καλέσανε, μου δώσανε ζεστό τσάι, μοιραστήκαμε ότι υπήρχε και ζεστάθηκα μέσα κι έξω...