Λοιπόν τώρα που τελειώσαμε την βάρδια βλακείας #1 και πριν συνεχίσουμε...
Εννοείται πως όταν κανονίσεις κάτι "ΚΑΛΟ" πάνε όλα λάθος και παρά λίγο να το ακυρώσω τελευταία στιγμή.
Αλλά ευτυχώς δεν, από πολλές απόψεις.
Δεν θα επεκταθώ στα εσωτερικά μου αλλά με έχει βάλει σε σκέψεις για πολλά και με λύπη είδα μερικούς δρόμους που δεν πήρα.
Χωρίς να δώσω πολλά σπόιλερ, αν έχετε δει την ταινία "Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς" η παρουσίαση είναι μιά τέτοια ταινία. Στο μυαλό του Δημήτρη, γιατί η Aurora είναι "αστεία μικρή" για αυτό που είναι και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο κουαρτέτο της κεντρικής ομάδας για το "αστεία μεγάλο" που έχει καταφέρει. Περίμενα, αλλά και όχι, τον σχεδιασμό να είναι τέτοιος (με πολλούς περιορισμούς έτσι σχεδιάζουμε και το μπετόν, πως θα πάρουμε το σωστό αποτέλεσμα για το φορτίο, το είδος του κτιρίου, το έδαφος, την σεισμική επιτάχυνση και διάρκεια με το ελάχιστο δομικό υλικό), αλλά το data logging και η ευελιξία και η ταχύτητα προσαρμογής στα δεδομένα που συλλέγονται είναι σε άλλο επίπεδο σε σχέση με αυτά που κάνουμε εμείς. Συζητήσαμε και το θέμα κόστους, καταλαβαίνεις τι πληρώνεις στην συγκεκριμένη περίπτωση και δεν είναι κάτι σαν την ανάλυση του άλλου θέματος με τον καφέ "τρεις το λάδι τρεις το ξίδι" γιατί ο "μπαρίστα" και η μεθοδολογία του έχει να κάνει πολλά στο τελικό αποτέλεσμα. Χαίρομαι που δουλεύει έτσι το πράγμα και για το ότι η μοντελοποίηση έχει φτάσει σε ρύθμιση τέτοια που συμφωνεί με τα πραγματικά δεδομένα καταστροφής (και θυμήθηκα συζήτηση με εμπειροτέχνη παλιότερα, έλα να δεις πως γίνεται το πράγμα σπουδαγμένε και πως δουλεύει ο κόσμος φτιάχνεις ένα με το μάτι και αν θέλει βελτίωση το ξανακοιτάς).
Θα συνεχίσω να διαφωνώ στο θέμα που συζητήθηκε με κρίσιμες βλάβες γιατί αρνούμαι να αποδεχτώ ότι είναι... αποδεκτή μιά τέτοια ανοησία σχεδιαστική ή εξαρτήματος που να γίνεται σκούπισμα κάτω από το χαλάκι, απλά γιατί υπάρχουν μή κρίσιμα μέρη που είναι αξιολογότατα αλλά άχρηστα (τι να τις κάνεις τις εξπλορ ούλτρα μάτζικ αν δεν παίρνει μπρος ή το κορυφαίο μοτέρ αν σπάει το κιβώτιο, τυχαία παραδείγματα από πράγματα που δεν έχουν γίνει ποτέ).
Το πιο σημαντικό ήταν η χαοτική διαφορά ανάμεσα στην νοοτροπία του αγωνιζόμενου και του... σουλατσαδόρου και τις ανάγκες των. Θέλουμε όλοι το λουκ "ντακαρίσιο" γιατί μας το πουλάνε ως δισκοπότηρο πιο ιερό και από ΤΑ600, το πόση δουλειά έχει από πίσω και πόσο... "όχι ακριβώς έτσι" είναι τα πράγματα που βλέπουμε ως αποτέλεσμα δεν είναι κάτι που επικοινωνείται συχνά, όπως και το γιατί 36000 το "ντακαρίσιο ρέπλικα" ενώ το "κόπι ντακαρίσιο ρέπλικα" έχει 8000 και πολλά άλλα που θα δείτε και θα συζητήσετε ελπίζω.
Αν υπάρξει επόμενη ενότητα μέσα από τώρα, το ευχαριστώ είναι λίγη λέξη για τα σημερινά ερεθίσματα και την κλεφτή ματιά σε έναν άλλο κόσμο.
Εσείς που δηλώσατε, απλά μην το χάσετε.
Υγ
Οσο εξωστρεφής φαίνομαι στο forum τόσο δεν είμαι ζωντανά, κυρίως με ανθρώπους που βλέπω πρώτη φορά. Η κοπέλα που μας υποδέχτηκε και την οποία έχουμε δει στο instagram να μιλάει για την εταιρεία, δεν είναι απλά μια κοπέλα που μιλάει για την εταιρεία αλλά ένα κομβικότατο δυναμικό μέλος της ομάδας εργασίας. Αυτό το καταλάβαμε αρκετά αργά στην συζήτηση όταν ο Δμήτρης περιέγραψε το πώς εργάζεται η aurora. Σε έναν κυρίως ανδοκρατούμενο χώρο είναι σπάνιες τέτοιες παρουσίες και επειδή επικεντρωθήκαμε στα μηχανήματα στο υλικό στους αγώνες και στην ματιά στο μυαλό του δημιουργού, γιατί τα αγοράκια σπάνια σταματάνε είναι πεντάχρονα, ένα μεγάλο μπράβο αξίζει και στην μαέστρο. Ευχαριστούμε πολύ και την Σοφία για τη φιλοξενία και για την μικρή συμμετοχή της κουβέντα (μην την πιάνεις από το χέρι άσε την να τα πει)