Tener-ίσιος
Μέλος
- Όνομα
- Γιάννης
- Μοτό
- BMW R1200 GS LC
Αγαπητοί μου φίλοι και σύντροχοι, με αφορμή την ταινία που παραθέτω στο link παρακάτω, και την εμπειρία μου στο εξωτερικό τα τελευταία 8 σχεδόν χρόνια, όπου ζω μόνιμα πλέον, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου και προβληματισμούς, που έχουν να κάνουν με το πως βλέπει ο καθένας το μοτοσυκλετισμό, και τις ευκαιρίες που πιθανά να κρύβονται πίσω από αυτό το ζήτημα.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, θα μακρηγορήσω
Πρώτα μια μικρή αναδρομή για τα χρόνια μου ως μοτοσυκλετιστής στη Ελλάδα.
Όπως οι περισσότεροι από μας, με μεσαίου και μεγάλου κυβισμού Enduro on-off, έβρισκα την απόλαυση στις ορεινές, χωμάτινες, εξορμήσεις με καλή παρέα, είτε για μικρές βόλτες, είτε για ταξιδιωτικό Enduro όπου περιλαμβάνονταν και διανυκτερεύσεις, κατασκήνωση, και όλα τα συν-παρ-αμαρτούντα.
Με τον ίδιο, βίαιο τρόπο που έπρεπε να εγκαταλείψω τη χώρα μου, έπρεπε να εγκαταλείψω και τις μοτοσυκλετιστικές μου συνήθειες. Κι επικεντρώνομαι στο κομμάτι της on-off οδήγησης και μοτοσυκλετιστικής μου μέχρι τότε, απόλαυσης. Βρέθηκα στην μοναδική χώρα του κόσμου ίσως, (Γερμανία) που κάτι τέτοιο απαγορεύεται δια νόμου και διώκεται όχι μόνο από τους εκπροσώπους του, αλλά κι από τους πολίτες. Το ρίσκο λοιπόν μιας τέτοιας παραβίασης, είναι πολύ μεγάλο και με οδυνηρές συνέπειες. Αντ'αυτού βέβαια, είναι η μοναδική χώρα του κόσμου που ένα μέρος των αυτοκινητοδρόμων της, δεν έχουν κανένα όριο ταχύτητας και το μεγαλύτερο μέρος του επαρχιακού οδικού δικτύου, έχει τέτοια όρια ταχύτητας, που μοιάζουν περισσότερο με πρόκληση να τα πλησιάσεις και ίσως να τα αγγίξεις και σχεδόν αδύνατο να τα ξεπεράσεις. Ενδεικτικά να αναφέρω, σε στενό στριφτερό δρόμο, με φουρκέτες, με ανηφόρες και κατηφόρες, μέσα σε δάσος που τα δέντρα είναι κολλητά στις άκρες του δρόμου, μέσα από βουνά και λόφους, που μετά βίας χωράει 1½ αυτοκίνητο, το όριο μπορεί να είναι 100χλω. Πάντα άσφαλτος βέβαια.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον κλήθηκα να προσαρμοστώ και να αλλάξω τις συνήθειές μου.
Από την άλλη όμως, δεν μπόρεσα να χωνέψω, ότι όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα που δημιούργησε και εξέλιξε πρωτοποριακά την on-off κατηγορία μοτοσυκλετών, έχει 2-3 από τις μεγαλύτερες εταιρίες after-market on-off εξοπλισμού, και μια μεγάλη παράδοση με ταξιδιώτες πάνω σε μοτοσυκλέτες από την εποχή που δεν υπήρχαν GPS και Internet μέχρι και σήμερα, που φτάνουν από την Αλάσκα μέχρι τους πρόποδες των Ιμαλαϊων.
Πάνω σε αυτήν την παρατήρηση, βγήκαν και κάποια συμπεράσματα.
Συμπέρασμα 1ον: Σαφώς και υπάρχουν μοτοσυκλετιστές που τους αρέσει και κάνουν ότι έκανα κι εγώ κάποτε στα βουνά και τα χώματα. Απλά εκπληρώνουν την "τρέλα" τους σε άλλες χώρες, όπου αυτό δεν απαγορεύεται, και το κάνουν οργανωμένα, με σχεδιασμό, και σχετικά μεγάλο κόστος. Νορβηγία, Ισλανδία, Ισπανία, χώρες της κεντρικής Ασίας, πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και κάποιες βοριοαφρικανικές χώρες είναι μερικοί από τους ιδανικούς προορισμούς τους. Τελευταία μπαίνουν στο παιχνίδι και κάποιες ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ρουμανία το Μαυροβούνιο κλπ.
Συμπέρασμα 2ον: Η Ελλάδα σε αυτόν τον μοτοσυκλετιστικό χάρτη, είναι ανύπαρκτη. Σε αυτό συντελεί και η γεωγραφική της θέση που την κάνει δύσκολα πέρασμα για παραπέρα. Υπάρχουν άλλες οδοί που οδηγούν καλύτερα στην Ασία. Για μέσα στην Ευρώπη, ούτε συζήτηση, αφού στη θέση που βρίσκεται η Ελλάδα, στην άκρη της, μόνο ως τελικός προορισμός μπορεί να θεωρηθεί.
Τέλος, η κακή φήμη που υπάρχει γενικότερα για τις οδικές και οδηγικές συνθήκες στην Ελλάδα που τη καθιστούν επικίνδυνη, είναι κάποιοι από τους λόγους που συντελούν αρνητικά, για την προαναφερόμενη ανυπαρξία της Ελλάδας σε μοτοσυκλετιστικό επίπεδο.
Συμπέρασμα 3ον: Βλέποντας κάνεις το ACT Greece της Touratech, που έγινε το 2016, διαπιστώνει, ότι εάν κάποιος οργανώσει σωστά μια τέτοια ιστορία, αυτό θα δώσει την ευκαιρία να αναγνωρίσουν οι ξένοι μοτοσυκλετιστές, ότι η Ελλάδα δε χρειάζεται να μπει ως πέρασμα στον παγκόσμιο μοτοσυκλετιστικό χάρτη, αλλά ως αυτούσιος προορισμός, με πάρα πολλά προτερήματα σε ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.
Αν ακούσει κάποιος τα σχόλια των συμμετεχόντων, στο τέλος, με λίγα λόγια, θα ακούσει ότι αυτό που είδαν στην Ελλάδα, θα πρέπει να κάνεις 5 διαφορετικά ταξίδια, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Στην Ελλάδα οι εναλλαγές του τοπίου και των συνθηκών, είναι σε ανθρώπινη κλίμακα και δε χρειάζεται να επιλέξεις βουνό ή θάλασσα, ποτάμια ή λίμνες, κορυφογραμμές ή κοιλάδες. Τα έχεις όλα και τα έχεις μαζί σε απόσταση "βολής". Και το κυριότερο; Στην πόρτα της Ευρώπης.
Δεν αρκεί όμως να λέμε "είμαστε οι καλύτεροι κι έχουμε τα καλύτερα" όπως συχνά αλλαζονικά και με εσωστρέφεια ακούω στην Ελλάδα. Αν προσέξει κανείς πως παρουσιάζεται επαγγελματικά κάτι τέτοιο, από ανθρώπους με μεγάλη εμπειρία σε αυτό, όπως εν προκειμένω της Touratech και πως αυτό βγαίνει παραέξω, θα καταλάβει τη διαφορά αμέσως.
Επειδή λοιπόν με τους δρόμους δεν το'χουμε, οι πόλεις μας είναι για τα ανάθεμα, οι υποδομές μας σε πολύ χαμηλό έως ανύπαρκτο επίπεδο, η μόνη μας διέξοδος να δείξουμε κάτι καλό και να επωφεληθούν πολλοί άνθρωποι από αυτό, είναι να δείξουμε ότι ακόμη δεν έχουν αγγίξει τα αδέξια χεράκια μας προτού το καταστρέψουμε με αδιαφορία ή αυθαίρετες παρεμβάσεις. Θα αναφέρω ως παράδειγμα, ότι το γεγονός ότι σήμερα μιλάμε και προστατεύουμε το Βοϊδομάτη ως το καθαρότερο ποτάμι της Ευρώπης, οφείλεται σε κάτι "τρελούς" φυσιοδίφες χίπηδες επιστήμονες Γερμανούς, που κάπου στα μέσα 70 με 80 ανακάλυψαν αυτόν το θησαυρό στη χώρα μας και κινητοποιήθηκαν κάποιοι μηχανισμοί αργότερα για να προστατευθεί αυτό το διαμάντι.
Παραθέτω το link της ταινίας για όσους δεν την έχουν δει, και έχει σημασία να δει κανείς οικεία μέρη και διαδρομές που πιθανά κάποιοι να έχουμε περάσει από αυτά, πως παίρνουν άλλη διάσταση όταν παρουσιάζονται έξυπνα και με επαγγελματισμό.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, θα μακρηγορήσω
Πρώτα μια μικρή αναδρομή για τα χρόνια μου ως μοτοσυκλετιστής στη Ελλάδα.
Όπως οι περισσότεροι από μας, με μεσαίου και μεγάλου κυβισμού Enduro on-off, έβρισκα την απόλαυση στις ορεινές, χωμάτινες, εξορμήσεις με καλή παρέα, είτε για μικρές βόλτες, είτε για ταξιδιωτικό Enduro όπου περιλαμβάνονταν και διανυκτερεύσεις, κατασκήνωση, και όλα τα συν-παρ-αμαρτούντα.
Με τον ίδιο, βίαιο τρόπο που έπρεπε να εγκαταλείψω τη χώρα μου, έπρεπε να εγκαταλείψω και τις μοτοσυκλετιστικές μου συνήθειες. Κι επικεντρώνομαι στο κομμάτι της on-off οδήγησης και μοτοσυκλετιστικής μου μέχρι τότε, απόλαυσης. Βρέθηκα στην μοναδική χώρα του κόσμου ίσως, (Γερμανία) που κάτι τέτοιο απαγορεύεται δια νόμου και διώκεται όχι μόνο από τους εκπροσώπους του, αλλά κι από τους πολίτες. Το ρίσκο λοιπόν μιας τέτοιας παραβίασης, είναι πολύ μεγάλο και με οδυνηρές συνέπειες. Αντ'αυτού βέβαια, είναι η μοναδική χώρα του κόσμου που ένα μέρος των αυτοκινητοδρόμων της, δεν έχουν κανένα όριο ταχύτητας και το μεγαλύτερο μέρος του επαρχιακού οδικού δικτύου, έχει τέτοια όρια ταχύτητας, που μοιάζουν περισσότερο με πρόκληση να τα πλησιάσεις και ίσως να τα αγγίξεις και σχεδόν αδύνατο να τα ξεπεράσεις. Ενδεικτικά να αναφέρω, σε στενό στριφτερό δρόμο, με φουρκέτες, με ανηφόρες και κατηφόρες, μέσα σε δάσος που τα δέντρα είναι κολλητά στις άκρες του δρόμου, μέσα από βουνά και λόφους, που μετά βίας χωράει 1½ αυτοκίνητο, το όριο μπορεί να είναι 100χλω. Πάντα άσφαλτος βέβαια.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον κλήθηκα να προσαρμοστώ και να αλλάξω τις συνήθειές μου.
Από την άλλη όμως, δεν μπόρεσα να χωνέψω, ότι όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα που δημιούργησε και εξέλιξε πρωτοποριακά την on-off κατηγορία μοτοσυκλετών, έχει 2-3 από τις μεγαλύτερες εταιρίες after-market on-off εξοπλισμού, και μια μεγάλη παράδοση με ταξιδιώτες πάνω σε μοτοσυκλέτες από την εποχή που δεν υπήρχαν GPS και Internet μέχρι και σήμερα, που φτάνουν από την Αλάσκα μέχρι τους πρόποδες των Ιμαλαϊων.
Πάνω σε αυτήν την παρατήρηση, βγήκαν και κάποια συμπεράσματα.
Συμπέρασμα 1ον: Σαφώς και υπάρχουν μοτοσυκλετιστές που τους αρέσει και κάνουν ότι έκανα κι εγώ κάποτε στα βουνά και τα χώματα. Απλά εκπληρώνουν την "τρέλα" τους σε άλλες χώρες, όπου αυτό δεν απαγορεύεται, και το κάνουν οργανωμένα, με σχεδιασμό, και σχετικά μεγάλο κόστος. Νορβηγία, Ισλανδία, Ισπανία, χώρες της κεντρικής Ασίας, πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και κάποιες βοριοαφρικανικές χώρες είναι μερικοί από τους ιδανικούς προορισμούς τους. Τελευταία μπαίνουν στο παιχνίδι και κάποιες ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ρουμανία το Μαυροβούνιο κλπ.
Συμπέρασμα 2ον: Η Ελλάδα σε αυτόν τον μοτοσυκλετιστικό χάρτη, είναι ανύπαρκτη. Σε αυτό συντελεί και η γεωγραφική της θέση που την κάνει δύσκολα πέρασμα για παραπέρα. Υπάρχουν άλλες οδοί που οδηγούν καλύτερα στην Ασία. Για μέσα στην Ευρώπη, ούτε συζήτηση, αφού στη θέση που βρίσκεται η Ελλάδα, στην άκρη της, μόνο ως τελικός προορισμός μπορεί να θεωρηθεί.
Τέλος, η κακή φήμη που υπάρχει γενικότερα για τις οδικές και οδηγικές συνθήκες στην Ελλάδα που τη καθιστούν επικίνδυνη, είναι κάποιοι από τους λόγους που συντελούν αρνητικά, για την προαναφερόμενη ανυπαρξία της Ελλάδας σε μοτοσυκλετιστικό επίπεδο.
Συμπέρασμα 3ον: Βλέποντας κάνεις το ACT Greece της Touratech, που έγινε το 2016, διαπιστώνει, ότι εάν κάποιος οργανώσει σωστά μια τέτοια ιστορία, αυτό θα δώσει την ευκαιρία να αναγνωρίσουν οι ξένοι μοτοσυκλετιστές, ότι η Ελλάδα δε χρειάζεται να μπει ως πέρασμα στον παγκόσμιο μοτοσυκλετιστικό χάρτη, αλλά ως αυτούσιος προορισμός, με πάρα πολλά προτερήματα σε ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.
Αν ακούσει κάποιος τα σχόλια των συμμετεχόντων, στο τέλος, με λίγα λόγια, θα ακούσει ότι αυτό που είδαν στην Ελλάδα, θα πρέπει να κάνεις 5 διαφορετικά ταξίδια, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Στην Ελλάδα οι εναλλαγές του τοπίου και των συνθηκών, είναι σε ανθρώπινη κλίμακα και δε χρειάζεται να επιλέξεις βουνό ή θάλασσα, ποτάμια ή λίμνες, κορυφογραμμές ή κοιλάδες. Τα έχεις όλα και τα έχεις μαζί σε απόσταση "βολής". Και το κυριότερο; Στην πόρτα της Ευρώπης.
Δεν αρκεί όμως να λέμε "είμαστε οι καλύτεροι κι έχουμε τα καλύτερα" όπως συχνά αλλαζονικά και με εσωστρέφεια ακούω στην Ελλάδα. Αν προσέξει κανείς πως παρουσιάζεται επαγγελματικά κάτι τέτοιο, από ανθρώπους με μεγάλη εμπειρία σε αυτό, όπως εν προκειμένω της Touratech και πως αυτό βγαίνει παραέξω, θα καταλάβει τη διαφορά αμέσως.
Επειδή λοιπόν με τους δρόμους δεν το'χουμε, οι πόλεις μας είναι για τα ανάθεμα, οι υποδομές μας σε πολύ χαμηλό έως ανύπαρκτο επίπεδο, η μόνη μας διέξοδος να δείξουμε κάτι καλό και να επωφεληθούν πολλοί άνθρωποι από αυτό, είναι να δείξουμε ότι ακόμη δεν έχουν αγγίξει τα αδέξια χεράκια μας προτού το καταστρέψουμε με αδιαφορία ή αυθαίρετες παρεμβάσεις. Θα αναφέρω ως παράδειγμα, ότι το γεγονός ότι σήμερα μιλάμε και προστατεύουμε το Βοϊδομάτη ως το καθαρότερο ποτάμι της Ευρώπης, οφείλεται σε κάτι "τρελούς" φυσιοδίφες χίπηδες επιστήμονες Γερμανούς, που κάπου στα μέσα 70 με 80 ανακάλυψαν αυτόν το θησαυρό στη χώρα μας και κινητοποιήθηκαν κάποιοι μηχανισμοί αργότερα για να προστατευθεί αυτό το διαμάντι.
Παραθέτω το link της ταινίας για όσους δεν την έχουν δει, και έχει σημασία να δει κανείς οικεία μέρη και διαδρομές που πιθανά κάποιοι να έχουμε περάσει από αυτά, πως παίρνουν άλλη διάσταση όταν παρουσιάζονται έξυπνα και με επαγγελματισμό.
Τελευταία επεξεργασία: