Σήμερα γάμος γίνεται

[estebahn]

Ένας ηλίθιος τραυματισμός με κρατά για τους επόμενους μήνες μακριά από μοτοσυκλέτες, εργασία, σχεδόν και πληκτρολόγιο. Βρίσκομαι λοιπόν με περισσότερο κενό χρόνο απ’ ότι συνήθως, οπότε σκέφτηκα να ανεβάσω ένα ταξιδιωτικό μου από το καλοκαίρι του 2019.

Έκτοτε άπειρα πράγματα έχουν αλλάξει (το lockdown φάνταζε ανήκουστο τότε!), ο κόσμος έχει αλλάξει, εγώ έχω αλλάξει. Ωστόσο, θα το ανεβάσω χωρίς αλλαγές, όπως το κατέγραψα τότε το φθινόπωρο του ’19, όσο και αν κομμάτια του είναι σήμερα άτοπα.

Μίας και το κείμενο είναι μεγάλο, μην διστάσετε να ποστάρετε ενδιάμεσα, είναι βαρετός μονόλογος αλλιώς. Έτσι κι αλλιώς πρόκειται για αντιγραφή – επικόλληση, δεν διακόπτεται κάποια ροή σκέψεων. Πάμε λοιπόν!

 

[estebahn]

Εισαγωγή


Είναι λίγο περίεργη ηλικία τα τριάντα. Ξαφνικά όλοι συγκατοικούν ή και παντρεύονται, οι εγκυμοσύνες πλέον είναι εκούσιες, τα πάρτυ ηπιότερα και τα hangover συχνότερα, τα μαλλιά λιγότερα και τα κιλά περισσότερα. Προφανώς και υπερβάλλω για να δώσω μια χιουμοριστική διάθεση, αλλά η αλήθεια συχνά δεν απέχει πολύ.

Εμένα τα τριάντα με βρήκαν να έχω μόλις μετακομίσει για δουλειά στην Ελβετία δοκιμάζοντας σε τρίτη ξένη χώρα την τύχη μου. Νέος τόπος, νέος περίγυρος, νέος τρόπος δουλειάς, νέος απ’ την αρχή κοινωνικός κύκλος. Επιπλέον ανακατατάξεις: Κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας στην οικογένεια μου, όπως και σε προσωπικό επίπεδο το ότι με την συνταξιδιώτισσα σε προηγούμενα εκδρομικά που έχω καταγράψει χώρισαν οι δρόμοι μας. Εν ολίγοις γύρισε ο κόσμος μου ανάποδα με διπλό άξελ και πιρουέτα. Ψιλοπράγματα.

Η παιδική μου φίλη, η Μαρίνα, ακολούθησε κάπως περισσότερο την πεπατημένη και μου ανακοίνωσε κάπου προς το Φλεβάρη ότι το αγόρι της της έκανε πρόταση γάμου. Θα κατέβαιναν τον Αύγουστο από Γερμανία όπου μένουν για να παντρευτούν στην Κέρκυρα. Πέρα από το ότι ήμουν καλεσμένος, μου πρότεινε να περάσουμε και μερικές μέρες η παλιοπαρέα στο νησί πριν το γάμο. Με έναν ζόρικο χειμώνα εν εξελίξει η ιδέα της χαλάρωσης στην Κέρκυρα ήταν πολύ δελεαστική, άσε που θα μπορούσα να δω και τους Παξούς που χρόνια θέλω να επισκεφθώ και δεν το ‘χω καταφέρει. Για μια φορά έκλεισα και ‘γώ νωρίς αεροπορικά και δεν τα βρήκα σε τιμή νεφρού. Έξοχα.

 

[estebahn]

Περνούσε ο καιρός και μέσα μου κάτι με έτρωγε. Το περασμένο καλοκαίρι δεν είχε roadtrip το πρόγραμμα, αφού δύο διαδοχικά σουκού παντρεύτηκε φίλη μου και φίλη της τότε κοπέλας μου, αφήνοντας το ενδιάμεσο πενθήμερο ως τις εν Ελλάδι μέρες μου για διακοπές. Δηλαδή έτσι θα πηγαίνει από ‘δω και πέρα; Πλάνα άλλων θα καθορίζουν τα καλοκαίρια μου;

Η καθημερινότητα σ’ αυτή την νέα χώρα κυλούσε αρκετά καλά δεδομένου του πόσο φρέσκος είμαι στην κλειστή αυτή κοινωνία, όμως μια επιθυμία για ταξίδι μ’ έτρωγε, μια τάση φυγής. Από την άλλη, με δεδομένο τον γάμο στην Κέρκυρα οριακά έμενε καμια βδομάδα άδειας για ταξίδι, που φτάνει και περισσεύει όταν οι Άλπεις φαίνονται από το παράθυρο της δουλειάς, όμως εμένα δεν με χωρούσε ο τόπος. Ήθελα να πάω κάπου μακριά. Φαγώθηκα με τα λυσσακά μου ένα διάστημα, ώσπου το πήρα απόφαση.

Η φάση ήταν σ’ ένα βαθμό now or never, καθώς για να κάνει κανείς ένα πολυήμερο ταξίδι, πέραν της όρεξης, χρειάζονται και ορισμένοι άλλοι παράγοντες: Χρόνος και για πρώτη φορά ήμουν σε δουλειά που επέτρεπε συνεχόμενη άδεια. Οικονομικά επίσης με έπαιρνε. Τέλος παρέα. Ε, αυτή δεν υπήρχε με τη μορφή φίλων ή κοπέλας, αλλά μαζί της δεν υπήρχε και η ανάγκη να συγχρονίσεις τους παραπάνω δύο παράγοντες. Solo λοιπόν. Και κάπου το είχα ανάγκη αυτό.

Στις καλένδες λοιπόν οι Παξοί και το αραλίκι εκεί, ο δρόμος με καλεί. Στράφι τα αεροπορικά και άντε να ανακοινώσεις τα καθέκαστα σε μαινόμενη μέλλουσα νύφη! Ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε…

Μην τα πολυλογώ παραπάνω, το χοντρικό πλάνο είχε αναχώρηση από Ελβετία, ταξίδι στο άγνωστο, γάμο στσι Κορφού (sic) και επιστροφή στο γραφείο. Κολλώντας ότι άδεια είχα ως τα Χριστούγεννα έβγαιναν 17 εργάσιμες ήτοι 3.5 βδομάδες. Δεν έχω λείψει ποτέ από δουλειά τόσο!

 

[estebahn]

Δεν το κρύβω, ένιωθα ανακουφισμένος, ισχύει το ‘με το ζόρι παντρειά δε γίνεται’. Απομένει να ορίσει κανείς το πού είναι το ‘μακρινό ταξίδι’. Αρχική μου σκέψη δυτική Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία και επιστροφή Ελλάδα κάνοντας της ακτογραμμή της Μεσογείου. Δεν είχα δει ποτέ την Ιβηρική και ευκαιρία να συναντούσα φιλαράκια μου στα Πυρηναία και την Μασσαλία.

Άλλη ιδέα τα αγαπημένα Βαλκάνια, δυο ταξίδια εκεί και τα μέρη με είχαν εντυπωσιάσει πάρα πολύ. Και ίσως μπορούσα να δω για πρώτη φορά την Ρουμανία και την Μαύρη Θάλασσα.

Μπα, σκέφτηκα, μεγάλε, αν είναι να πας μακριά, πήγαινε ΠΟΛΥ μακριά. Όσο πάει ο δρόμος. Να δεις αν εκεί σε χωράει ο τόπος. Κοίταξα βόρεια στο χάρτη. Σκανδιναβία here I come!

 

[estebahn]

Προετοιμασία


Πήρα τη σωστή απόφαση, το ήξερα, έβλεπα πόσο με γέμιζε η προετοιμασία του ταξιδιού σε σχέση με την (μη) προσμονή των Παξών. Διάβασα ταξιδιωτικά άλλων, οδηγούς και τουριστικές πληροφορίες και έβγαλα ένα χοντρικό πλάνο με μέρη που ήθελα να δω. Προσπάθησα να το αφήσω αρκετά φλου γιατί αφενός δεν ήθελα να ξέρω κάθε λεπτομέρεια ενός τόπου προτού καν τον δω και αφετέρου πολλά μπορεί να ανατραπούν όταν ταξιδεύεις μέρες. Έκλεισα μόνο το καράβι από Δανία για Νορβηγία και το Ηγουμενίτσα – Ανκόνα της επιστροφής. Ενδιάμεσα τους ό,τι ήθελε προκύψει.

Το VFR δεν ήθελε πολλά πράγματα. Πρόσφατα είχα αγοράσει πλαϊνές βαλίτσες (πρώτη φορά χωρίς σαμάρια!), τον λοιπό εξοπλισμό τον είχα από άλλα ταξίδια, μόνη προσθήκη η αγορά GPS επίσης για πρώτη φορά. Επέλεξα το Rider 550 της Tomtom, κάποια στιγμή θα του γράψω και ένα review. Παρέα με ένα συνάδελφο εγκαταστήσαμε το σύστημα φόρτισης του μαζί με ένα βολτόμετρο (αν καείς με το χυλό, εεε τον ανορθωτή….) και αυτό ήταν όλο. Φρέσκα λαδάκια και έτοιμοι για δρόμο.

Το πακετάρισμα ήθελε μια στρατηγική, τι πάει πού για να είναι εύκολα προσβάσιμο και αποθηκευμένο με σχετικά αντικείμενα, δεν έχει νόημα σε άλλη βαλίτσα να είναι τα αδιάβροχα και σε άλλη οι γκέτες.

Προσπάθησα να σκεφτώ οτιδήποτε μπορούσε να πάει στραβά και πώς να το αποφύγω: Μοίρασα έξτρα κλειδιά, λίγα μετρητά και τραπεζικές κάρτες σε κάθε σημείο ώστε να υπάρχει backup, πακέταρα από βερμούδα ως ισοθερμικά και περίσσεψε και άπειρος χώρος στα μπαγκάζια. Πάντα χρήσιμος όταν παύουν να είναι τακτοποιημένα τα περιεχόμενα μετά από μερικές μέρες! Και φυσικά ως αντίσταση- καπρίτσιο στους οργανωτικούς Ελβετούς όλα αυτά έγιναν μια μέρα πριν την αναχώρηση η οποία είχε προγραμματιστεί για τις 12 Ιουλίου.

 

[estebahn]

Ημέρα 1η, 12/07/’19
Luterbach (CH), Basel (CH), Göttingen (DE), 631km

Ξυπνάω αρκετά πριν τις έξι, τόσο για να ξεμπερδεύω με τη δουλειά μια ώρα αρχύτερα, όσο και γιατί δεν με κολλάει ύπνος. Κατεβαίνω να φορτώσω την μηχανή και μιλώντας με την γειτόνισσα κατά το κούμπωμα των βαλιτσών το VFR κυλάει ελαφρώς μπροστά μισοδιπλώνοντας το σταντ του. Παρ’ ολίγον πτώση πριν καν βάλω μπροστά, θα ήταν μάλλον ρεκόρ αυτό! Πακετάρω πρόχειρα στο χταπόδι ένα ζευγάρι πολιτικά παπούτσια για να μην είμαι με τις μπότες στο γραφείο και κλείνω την πόρτα. ΑΝ όλα πάνε καλά θα την ξανανοίξω σε σχεδόν μήνα. Αλλά πολλά μπορούν να συμβούν ως τότε. Πρώτο κλίκ αυτού του ταξιδιού και έφυγα για δουλειά.

Στο γραφείο λες και όλοι έχουν μυριστεί ότι θα λείψω και θυμούνται όποιο πιθανό και απίθανο πρόβλημα αποσιωπούσαν εδώ και δυο μήνες. Από εκεί που τα είχα βάλει σε μια σειρά όλα, ξαφνικά χάος. Τηλέφωνα με Ταϊλάνδη που σχολούσε για Σαββατοκύριακο, τηλέφωνα στις ΗΠΑ που τέτοια ώρα κοιμόταν και ένας πανικόβλητος process engineer από την Chiang Mai να μου φωνάζει ‘πικ τολελάν Στεφανόζ, πικ τολελάν’ (ήτοι big tolerance’, τον ρώτησα ‘στην μάνα σου το πες;’ μέχρι να βγάλουμε άκρη). Επίσης συνειδητοποιώ ότι η μόνη προκαταβολική οργάνωση που έχω κάνει, το εισιτήριο του πλοίο από Δανία είναι λάθος ώρα και πρέπει να βγάλω καινούριο. Καλά τα πάω μέχρι στιγμής ε;

Παίρνω έναν καφέ και κοιτάω τη βροχή που έχει αρχίσει να πέφτει, στο βάθος η μηχανή με περιμένει. Σε λίγες ώρες τίποτε από τα του γραφείου δεν θα έχει σημασία.

Πράγματι, βασανιστικά μεν, αλλά η ώρα περνά. Ιεροτελεστικά φοράω τις μπότες και βάζω το ‘out of office autoreply, you haven’t seen Pantelis’. Μιζάρισμα στο ψιλόβροχο, ο V4 γουργουρίζει. Φύγαμε.

Για πού; Σκοπός είναι να μοιράσω την απόσταση ως το λιμάνι του Hirtshalls απ’ όπου αναχωρεί το (σωστό!) πλοίο μου την Κυριακή το πρωί. Οπότε για το μισό της Παρασκευής που απομένει το σχέδιο είναι να φτάσω όσο μακρύτερα στη Γερμανία γίνεται ώστε να ελαφρύνω κατά το δυνατόν την υπόλοιπη διάσχιση της χώρας την Κυριακή.

Το Αμβούργο είναι πολύ μακριά και η Φρανκφούρτη πολύ κοντά, ως συμβιβασμό έχω επιλέξει την μικρή πόλη του Göttingen, δείχνει γραφική για μια βραδινή βόλτα και απέχει ‘μόλις’ 631km από την δουλειά, τα οποία σε συνθήκες Autobahn βγαίνουν σ’ ένα απόγευμα, δεν βγαίνουν;

 

[estebahn]

Η Βασιλεία και τα σύνορα δεν είναι ιδιαίτερα μακριά, υπό κανονικές συνθήκες σε σκάρτη ώρα είσαι εκεί. Αλλά σχόλασμα Παρασκευής Ιουλίου δεν είναι ακριβώς κανονικές συνθήκες. Είμαι ακόμη ψαρωμένος με τον όγκο των βαλιτσών και το βάρος της φορτωμένης μοτοσυκλέτας, οπότε η έτσι και αλλιώς δύσκολη διήθηση στις ελβετικές εθνικές οδούς είναι ακόμη πιο ζόρικη. Δεν είναι λίγα τα σημεία που η κίνηση είναι ακινητοποιημένη εντελώς, ιδρώνω μες στο χειμερινό μου μπουφάν σε αυτές τις ταχύτητες.

Παραδόξως είμαι ο μόνος με μοτοσυκλέτα που συναντώ και στα δυο ρεύματα. Λίγο πριν την Βασιλεία πετυχαίνω ένα ηλικιωμένο ζευγάρι σε δυο Harley, από άποψη στυλ το ζουν με πέτσινα, κρόσια, καρώ πουκάμισα, ωστόσο περιμένουν σταματημένοι πίσω από τα αυτοκίνητα. Τους προσπερνώ και συνεχίζω να κινούμαι ανάμεσα στα αμάξια όταν παρατηρώ ότι η σύζυγος με ακολουθεί στο μποτιλιάρισμα ενώ ο μουσάτος παραμένει στην αναμονή! Σε φανάρι με ρωτά αν πηγαίνω και εγώ για το φεστιβάλ μοτοσυκλέτας της Βασιλείας. Τα πλάνα μου είναι αλλιώτικα, στις παρυφές της πόλης βρίσκονται τα σύνορα με Γερμανία.

‘Δυστυχώς’ είναι τυπικά σύνορα, καμία σημαία, κανένας σταθμός, μόνο μια ταμπέλα. Αλλά ευκαιρία για ξεκάπνισμα στην Autobahn άνευ ορίων ταχύτητας, έχω πολλά χιλιόμετρα να καλύψω.

Ξινή η χαρά. Η κίνηση είναι πυκνή και τα έργα πυκνότερα στην Autobahn 5, σε βαθμό που κάνω πάρτι όποτε μπορώ να κρατήσω 140 για πάνω από μισό λεπτό. Παρεμπιπτόντως, η αρίθμηση των Autobahn δεν είναι τυχαία, οι έχουσες μονό αριθμό διασχίζουν την χώρα από Βορρά σε Νότο και οι περιττό από Ανατολή σε Δύση. Έξυπνος μνημονικός κανόνας.

Αδιάφορα χιλιόμετρα που το VFR καταπίνει αβίαστα. Επίσης δείχνει πολύ πιο ανεπηρέαστο στο φόρτωμα σε σχέση με το CBR. Βεβαίως με το 600 τις περισσότερες φορές ήμουν δικάβαλος. Με κάτι τέτοιες σκέψεις περνάει ο Δεληβοριάς από το μυαλό μου ‘θέλω να σε ξεπεράσω’, μπρρρρρ….

Και τα χιλιόμετρα τσουλούν, από τα ελάχιστα αξιοθέατα η Φρανκφούρτη και η θέα στους ‘ουρανοξύστες’ της. Έχω βρεθεί μόνο στο αεροδρόμιο για μια πτήση με ανταπόκριση και από τότε θυμάμαι το skyline (όχι το R34!) της προσγείωσης, και από τον δρόμο είναι εξίσου όμορφα. (φωτό από το google)



Η ζέστη και ο ιδρώτας του Ελβετικού κομματιού είναι πια παρελθόν, ώρες τώρα έχει βαρυσυννεφιά και μπροστά μου εμφανώς βρέχει. Τουλούμια.



Σε μια σπάνια κρίση προνοητικότητας σταματώ για αδιάβροχα. Στάση πρώτη σε parking Εθνικής οδού. Ξέρω πώς τις επόμενες μέρες έρχονται μπόλικα τέτοια μέρη. Και πώς το VFR θα είναι η μόνη παρέα. Ανυπομονώ!

 

[estebahn]

Η εκτίμηση μου είναι καλή, ούτε πέντε χιλιόμετρα μετά ανοίγουν οι ουρανοί. Αρχικά αυτό μου φαίνεται καλό σημάδι, με τόσο έντονη βροχή το σύννεφο θα εκτονωθεί γρήγορα. Ούτε καν. Ρίχνει τουλούμια, σε βαθμό που νιώθεις τις χοντρές σταγόνες μια-μια πάνω σου. Την μεγαλύτερη βροχή που έχω φάει ποτέ μου την έφαγα το καλοκαίρι του ’17 διασχίζοντας πάλι την Γερμανία, οριζοντίως εκείνη τη φορά. Ε και η σημερινή μπόρα δεν μένει πολύ πίσω. Καντάρια. Με την κίνηση και τα έργα έχω χάσει πολύ χρόνο σε σχέση με το πού ήλπιζα να είμαι και πριν καν ξεκινήσει η βροχή είχε αρχίσει να σουρουπώνει, αλλά τώρα με τέτοιο καιρό το φως είναι ελάχιστο. Δεν ισχύει το ίδιο και για την ένταση του νερού!

Τα χρόνια που έμενα Αγγλία συνήθισα να καβαλάω με βροχή, δεν με ενοχλεί όσο θυμάμαι να πειράζει παιδιά που βολτάραμε στην Ελλάδα παλιότερα, αλλά το μεγάλο μου πρόβλημα είναι η ορατότητα: Τα φώτα των απέναντι αντανακλώνται σε κάθε μια από τις σταγόνες της ζελατίνας του κράνους, αποπροσανατολιστικό όταν ψάχνεις την χάραξη του δρόμου στο σκοτάδι. Είκοσι χιλιόμετρα, πενήντα χιλιόμετρα και το νερό πέφτει αδιάκοπα. Ανά φάσεις είναι τόσο έντονη η βροχή που ακολουθώ απλά νταλίκες μόνο και μόνο επειδή το περίγραμμα με φώτα γύρω από την καρότσα είναι το μόνο πράγμα που μπορούν να διακρίνουν τα μάτια μου. Τρομακτικό, επικίνδυνο και εξαντλητικό.

Κακή ιδέα να παραμείνω με καλοκαιρινά γάντια, το νερό έχει προφανώς περάσει παντού, να είναι καλά ο πρώην ιδιοκτήτης που έχει βάλει θερμαινόμενα γκριπ στο μηχανάκι. Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, υγρασία βρίσκει το δρόμο της ανάμεσα στο πάνω μέρος του pinlock και καθ’ αυτή τη ζελατίνα. Αναγκάζομαι να οδηγώ με τον λαιμό τέρμα γερμένο πίσω ώστε το βλέμμα μου να περνάει από το καθαρό κομμάτι της ζελατίνας, σίγουρα γελοίο θέαμα. Α, και στο πλάι πινακίδες που προειδοποιούν για υδρολίσθηση. Τι να την κάνω αυτή την πληροφορία, να βάλω την κάμερα να γράφει την σαβούρα; Ααααχ περιπετειωδώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι.

Είμαι ήδη κανένα εξάωρο στη σέλα, σταματώ για βενζίνη και Red bull να το πάρω ίσως λίγο πάνω μου, στο κινητό με περιμένουν κακά μαντάτα από την δουλειά, αλλά διάολε, αυτή η καταιγίδα είναι την δεδομένη στιγμή πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα. Τσακώνομαι με τον εαυτό μου που δεν διάλεξε να μείνει στο κοντινότερο Kassel, μόνο και μόνο επειδή το Göttingen έδειχνε γραφικότερο. Παραδόξως, μέχρι να τελειώσω τον καυγά η βροχή κόβει ακαριαία, λες και έκλεισε κάνουλα. Τέτοια ώρα ο δρόμος είναι άδειος, οπότε επιτέλους μπορώ να καλύψω τα τελευταία χιλιόμετρα με αξιοπρεπείς ταχύτητες.

Στιγμές πριν τα μεσάνυχτα παρκάρω σε κάτι σαν πλατειούλα κοντά στο σημείο που το GPS δίνει για το κατάλυμα μου.

 

[estebahn]

Πριν λύσω καν το tankbag με πλησιάζει ένας μαυρούλης σκάρτα πενήντα κιλά. ‘Αστυνομικός είσαι;’, ρωτά στα Γερμανικά. Τι σκατά, δεν την περίμενα την ερώτηση! ‘ Τουρίστας αδερφέ'. Όταν στην επόμενη ερώτηση απαντώ ότι είμαι από Ελλάδα αφήνει την σκυθρωπή έκφραση και σκάει χαμογελάρα. ‘Griechenland, orthodox Bruder!’, ήταν από την Ερυθραία (όχι της Αττικής, την άλλη!) και για κάποιο λόγο ξετρελάθηκε. Na so was που λένε και οι Γερμανοί.

Υπό μάλης τα μουσκεμένα μπαγκάζια και πάμε να δούμε τι είναι το δωμάτιο. Μιας και ταξιδεύω χωρίς κοπέλα, ελάχιστα με απασχολεί το πού θα μείνω. Πριβέ τουαλέτα, ανέσεις, αισθητική χώρου, αποφασίζω πώς σε αυτό το ταξίδι για ‘πρώτη’ φορά δεν με απασχολούν στο ελάχιστο.

Βεβαίως το αποψινό δωμάτιο είναι… ιδιαίτερο. Ένα παλιό ξύλινο σπίτι, πραγματικά παλιό. Η ξύλινη σκάλα θυμίζει άπειρα την αντίστοιχη από την τελική ενέδρα στη διάσωση του στρατιώτη Ράιαν. Μετά τον ημιόροφο ο διάκοσμος γίνεται ακόμη πιο creepy και οι φωτό δεν μεταδίδουν την μυρωδιά!



Από την άλλη άκρη του σκοτεινού χωλ ακούγεται θόρυβος, απ΄ ότι φαίνεται έχω και συγκατοίκους. Αφήνω κράνος και αποσκευές στο γραφειάκι, παρά την δουλειά και την ζόρικη 600άρα χιλιομέτρων έχω άπειρη ενέργεια και όρεξη για βόλτα. Αλλαγή σε πολιτικό παντελόνι και με δικαιολογία την πείνα, φωτογραφική ανά χείρας και πάμε να δούμε τι λέει αυτό το Göttingen επιτέλους!

 

[estebahn]

Πριν λύσω καν το tankbag με πλησιάζει ένας μαυρούλης σκάρτα πενήντα κιλά. ‘Αστυνομικός είσαι;’, ρωτά στα Γερμανικά. Τι σκατά, δεν την περίμενα την ερώτηση! ‘ Τουρίστας αδερφέ'. Όταν στην επόμενη ερώτηση απαντώ ότι είμαι από Ελλάδα αφήνει την σκυθρωπή έκφραση και σκάει χαμογελάρα. ‘Griechenland, orthodox Bruder!’, ήταν από την Ερυθραία (όχι της Αττικής, την άλλη!) και για κάποιο λόγο ξετρελάθηκε. Na so was που λένε και οι Γερμανοί.
Υπό μάλης τα μουσκεμένα μπαγκάζια και πάμε να δούμε τι είναι το δωμάτιο. Μιας και ταξιδεύω χωρίς κοπέλα, ελάχιστα με απασχολεί το πού θα μείνω. Πριβέ τουαλέτα, ανέσεις, αισθητική χώρου, αποφασίζω πώς σε αυτό το ταξίδι για ‘πρώτη’ φορά δεν με απασχολούν στο ελάχιστο.
Βεβαίως το αποψινό δωμάτιο είναι… ιδιαίτερο. Ένα παλιό ξύλινο σπίτι, πραγματικά παλιό. Η ξύλινη σκάλα θυμίζει άπειρα την αντίστοιχη από την τελική ενέδρα στη διάσωση του στρατιώτη Ράιαν. Μετά τον ημιόροφο ο διάκοσμος γίνεται ακόμη πιο creepy και οι φωτό δεν μεταδίδουν την μυρωδιά!

Από την άλλη άκρη του σκοτεινού χωλ ακούγεται θόρυβος, απ΄ ότι φαίνεται έχω και συγκατοίκους. Αφήνω κράνος και αποσκευές στο γραφειάκι, παρά την δουλειά και την ζόρικη 600άρα χιλιομέτρων έχω άπειρη ενέργεια και όρεξη για βόλτα. Αλλαγή σε πολιτικό παντελόνι και με δικαιολογία την πείνα, φωτογραφική ανά χείρας και πάμε να δούμε τι λέει αυτό το Göttingen επιτέλους!


Το αναμμένο φως στην σοφίτα είναι το δωμάτιο μου, με μια πρώτη ματιά η παλιά πόλη έχει χρώμα και χαρακτήρα.

Αρκετά μπαράκια εδώ και εκεί, για περασμένα μεσάνυχτα στην Γερμανία τα πράγματα δεν είναι εντελώς νεκρά.


Ο καθεδρικός δεσπόζει στην κεντρική πλατεία, εντάξει, δεν είναι ο ομορφότερος ναός που έχω δει, αλλά έχει μια παρουσία.

Ειρωνεία: Εστιατόριο Μπίσμαρκ και δίπλα κατάστημα με αμερικανικό στρατιωτικό ρουχισμό. Ποιος έχασε τον Δεύτερο Παγκόσμιο είπαμε;

Περπατάω κάθε στενάκι του κέντρου, ξέρω ότι όσο καθυστερώ τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να βρω μόνο κανένα παρακμιακό κεμπάμπ ανοικτό και το στομάχι διαμαρτύρεται. Εν τέλει καταλήγω σε μια βαυαρική μπυραρία. Από συνήθεια τους μιλάω ελβετογερμανικά και με κοιτούν απορημένοι, ευτυχώς συνεννοούμαι και απολαμβάνω μια θεσπέσια (για την πείνα μου) πατατοσαλάτα και μια από τις αγαπημένες μου θολές μπύρες. Γεια μας και καλό δρόμο!

Περασμένες μια βρίσκω τον δρόμο για το δωμάτιο, το VFR αράζει με κάτι άλλες παλιόγριες εκεί γύρω.

 

[estebahn]

Ημέρα 2η, 13/07/’19
Göttingen (DE) – Hvide Sande (DK) – Løkken (DK), 884km

Το φως με ξυπνά νωρίς, το δωμάτιο γύρω μου δείχνει πολύ διαφορετικό σε σχέση με το περασμένο βράδυ. Από το παράθυρο της σοφίτας βλέπω μια συννεφιασμένη μέρα να έχει ξημερώσει. Δεν βαριέσαι, τουλάχιστον δεν βρέχει. Το πρωινό μου είναι μισό kinder bueno που έχει ξεμείνει στο tankbag από βενζινάδικο την προηγούμενη ημέρα. Την γουστάρω τρελά την φάση, το πλουσιότερο πρωινό να μου είχαν, πάλι αυτό το ξύπνημα Σαββάτου θα διάλεγα.

Μεγάλη δουλειά η νέα αυτή (για μένα) ευκολία των βαλιτσών, τις είχα αφημένες την νύχτα στη μηχανή και έτσι το πρωινό φόρτωμα είναι παιχνιδάκι. Αρκετά πριν τις οκτώ αποχαιρετώ το Göttingen, η είσοδος στην Autobahn είναι κοντά.

Έχω να διασχίσω άλλη μισή Γερμανία για τον πρώτο στόχο της ημέρας που είναι τα σύνορα με την Δανία. Διαδικαστικά χιλιόμετρα μέσω Εθνικής, αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική για να βγει η απόσταση. Βέβαια, απ΄ ότι φαίνεται λογαριάζω χωρίς τον ξενοδόχο, στην Autobahn με περιμένειξανά ένας συνδυασμός έργων και μποτιλιαρίσματος, οι μουαγιέν είναι γελοία χαμηλές. Τουλάχιστον η βροχή είναι λιγότερη σήμερα, παραμένει σε επίπεδα ψιχάλας μόνο.

Όχι ότι συνηθίζω το αντίθετο, αλλά εκνευρισμένος από το πόσο αργά φεύγουν τα χιλιόμετρα απλά στρώνομαι και οδηγώ ακατάπαυστα σταματώντας μόνο για βενζίνη, άντε και τουαλέτα. Αξιοθέατο που βρήκα να περιγράψω θα σχολιάσει κανείς, αλλά οι τουαλέτες στα αχανή parking της Autobahn… ανακουφίζουν καμιά εικοσαριά άτομα ταυτόχρονα και έχουν το εντυπωσιακό στοιχείο του ότι μόλις κανείς βγει από μια, μπεκάκια από το πάτωμα ψεκάζουν νερό παντού καθαρίζοντας όλον των χώρο, ναι και τους τοίχους!

Πέραν των… απόπατων, άξιο λόγου μόνο το βιομηχανικό Αμβούργο. Στην είσοδο του οι πινακίδες προειδοποιούν για STAU. Τα γερμανικά μου δεν φτάνουν για να καταλάβω τι θέλουν να πουν και δεν έχουν μπει στον κόπο να έχουν αγγλική ενημέρωση, στην πράξη μαθαίνω ότι η λέξη σημαίνει μποτιλιάρισμα. Πράγματι, όλο το Αμβούργο είναι ακίνητο, πηγμένο. Ταυτόχρονα, παρά τις διηγήσεις για το αντίθετο, το κομμάτι του που μπορώ να δω είναι μάλλον η πιο βιομηχανική πόλη που έχω αντικρύσει. Αγωγοί, γερανοί στο λιμάνι, ναυπηγεία, conteiners,τα πάντα σχηματίζουν έναν από τους λιγότερο επιθυμητούς τόπους για να ζει κανείς. Κρατάω μπόλικες πισινές μιας και αρκετοί μου έχουν πει τα καλύτερα, η δική μου εικόνα είναι χείριστη (φωτό από Google)

Ευτυχώς πετυχαίνω έναν ντόπιο με R6 και εντελώς ελεύθερη εξάτμιση που δεν κωλώνει στην διήθηση. Χάρη στα ντεσιμπέλ του σωλήνα του, τα περισσότερα αμάξια ανοίγουν δρόμο και ξεμπερδεύουμε κάάάποια στιγμή από την γκρίζα πόλη.

 

[estebahn]

Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω ακόμη μπόλικο δρόμο επί της ΕΟ 7 ως τα σύνορα. Συν μια έξοδος που πήρα λάθος, είναι περασμένο μεσημέρι μέχρι να πλησιάσω προς Flensburg με το GPS όλο και να μεταθέτει χρονικά την άφιξη μου.

Στο τελευταίο βενζινάδικο επί γερμανικού εδάφους επικρατεί Ο συνωστισμός, μπορεί και να περίμεναν δέκα αυτοκίνητα ανά αντλία. Έχοντας ελάχιστη αμόλυβδη στο ρεζερβουάρ υπομένω την ουρά κάνοντας την τελευταία μου συναλλαγή σε ευρώ για πολλές ημέρες.

Και αυτά τα σύνορα είναι μια τυπικότητα, χωρίς ούτε καν μια σημαιούλα, ένα κάτι! Αλλά ρε φίλε, είμαι σε σκανδιναβική χώρα! Και επιτέλους η αλλαγή είναι αισθητή: Μεταξύ Ελβετίας και Γερμανίας ακόμη και ο σχεδιασμός των πινακίδων στον δρόμο είναι πανομοιότυπος, πέραν της ‘κοινής’ γλώσσας. Ε εδώ καταλαβαίνω ότι είμαι όντως κάπου καινούρια. Κόκκινα γράμματα και χαρακτήρες που συναντάς μόνο όταν παίζεται πρόβλημα με το Unicode. Αρχίζω να μπαίνω σε ταξιδιωτικό mood!



Έχω φάει άπειρο καπέλο στην πηγμένη Γερμανία, αλλά άπειρο είναι και το μπούχτισμα μου από την εθνική οδό δυο μέρες σερί, αποφασίζω να μην ακολουθήσω τον εύκολο δρόμο για τον βορρά της χώρας, αλλά να κάνω κάτι πιο ενδιαφέρον. Βουρ για επαρχιακό.



Το τοπίο είναι αρκετά όμορφο, αν και πολύ επίπεδο.



Απελπιστικά επίπεδο.



Τουλάχιστον χρωματικά είναι όμορφες οι αντιθέσεις του πράσινου με τα σπαρτά.

 

[estebahn]

Αυτό που δεν είναι καθόλου όμορφο, είναι η αρχιτεκτονική των σπιτιών, αν απλά μου έδειχναν τον τόπο θα έβαζα στοίχημα ότι βρίσκομαι κάπου στη νότια Αγγλία. Αν το καλοσκεφτείς, σαν απόσταση είναι κάπως κοντά, ωστόσο τα χωριουδάκια στερούνται χαρακτήρα αποτελούμενα από πανομοιότητα σπίτια από τούβλο, μικρά παράθυρα και ένα πρόχειρο βάψιμο σε λερωμένο λευκό. Μπλιαξ!

Ενδιαφέρουσα ιδέα μου φάνηκε η εξής για να βεβαιώνονται ότι στις εισόδους των οικισμών φρενάρεις στο όριο των 50: Μαζί με την πινακίδα με το όνομα του χωριού σε κάθε ρεύμα εισόδου κοτσάρουν και κάτι σαν νησίδα που δημιουργεί… chicane. Ακριβώς όπως στις πίστες της Formula 1 όταν ήθελαν να κάνουν κάποιες ευθείες λιγότερο γρήγορες!

Αναγκάζομαι σε στάση στο χωριουδάκι Nymindegab (ονοματάρα; ) για να χαζέψω το μουσείο του. Σ’ ένα βαθμό το βλέμμα τραβάει αρχικά ο μαύρος ανεμόμυλος, αλλά με μια προσεκτική ματιά βλέπει κανείς ότι πίσω από την τζαμαρία κρύβεται ένας ολόκληρος σκελετός φάλαινας!



Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο θηριώδες θηλαστικό ποτέ, μένω να το χαζεύω. Δυστυχώς οι αντανακλάσεις του γυαλιού δεν επιτρέπουν να φανεί όσο εντυπωσιακά το είδαν τα μάτια μου.



Και φτάνω στον λόγο της παράκαμψης μου από την Δανέζικη (Δανική ακούεται αδόκιμο!) ενδοχώρα: Πίσω από το… σημαιοστολισμένο ανάχωμα βρίσκεται η Βόρεια Θάλασσα, πρώτη μου επαφή με την θάλασσα σ’ αυτό το ταξίδι.



Τελευταία φορά την αντίκρισα από το μακρινό Essex της Αγγλίας και η εικόνα παραμένει ολόιδια, ο ίδιος δαιμονισμένος αέρας φυσάει αδιάκοπα. Για τους φαν του kite surfing πολύ καλά νέα. Στην Sony μου φάνηκαν αξιότερα εστίασης τα χόρτα βεβαίως!

 

[estebahn]

Στο χάρτη –τουλάχιστον- η διαδρομή έδειχνε ενδιαφέρουσα με δυο – τρεις λιμνοθάλασσες να χωρίζονται από τη θάλασσα με μια μικρή λωρίδα γης. Στην μεγαλύτερη από αυτές τις λιμνοθάλασσες βρίσκεται χτισμένο το Hvide Sande, ακριβώς γύρω από το κανάλι που ενώνει την λιμνοθάλασσα με την Βόρεια Θάλασσα.

Πέριξ του καναλιού βρίσκεται η πιο καταθλιπτική ιχθυόσκαλα που έχω συναντήσει ποτέ μου. Χιλιάδες γλάροι να κράζουν αδιάκοπα, έντονη μυρωδιά ψαριού, τσιμέντο, το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόμουν ποτέ να κάνω θα ήταν… πικνικ!



Δεν ξέρω αν η ταχύτητα περιστροφής της ανεμογεννήτριας είναι ο λόγος που τρομάζει τα γλαροπούλια, πάντως δεκάδες από αυτά διαλέγουν να κουρνιάσουν στα ριζά της.



Ευτυχώς το ‘χωριό’ καθ’ αυτό είναι συμπαθητικότερο, η σκανδιναβική αισθητική κάνει την εμφάνισή της.





Στο λιμανάκι βρίσκεται μάλιστα και ένα ξύλινο ιστιοφόρο, για τουριστικούς σκοπούς.



Αποφασίζω να σταματήσω για φαγητό σ’ ένα μαγαζάκι και μιας και είμαι παραθαλάσσια λίγο ψάρι επιβάλλεται. Προς απογοήτευσή μου, το πιάτο μου είναι φτυστό με εγγλέζικα fish and chips. Αυτό που οι ντόπιοι δείχνουν να τιμούν παραδόξως είναι το παγωτό, με τέτοια βαρυσυννεφιά κουμπωμένος στο χειμερινό μου μπουφάν δεν το λιγουρεύομαι στο ελάχιστο.





Καβάλα όμως, είναι ήδη επτά παρά και έχω ένα γεμάτο τρίωρο ως το κατάλυμα που μόλις έκλεισα.

 

[estebahn]

Τριγύρω στην ακτή συναντώ αρκετές φορές σιδηροκατασκευές σαν την παρακάτω, μοιάζουν με ραντάρ του Β’ΠΠ, αλλά δεν έχω ιδέα ποια είναι η πραγματική τους χρήση, ΑΝ υπάρχει δηλαδή.



Για τα επόμενα αρκετά χιλιόμετρα κινούμαι παράλληλα με την ακτογραμμή, ωστόσο η θάλασσα δεν είναι ορατή, μεγάλοι αμμόλοφοι με πολύ ελαφριά βλάστηση ορθώνονται ανάμεσα στο δρόμο και το νερό. Στις παρυφές τους δεκάδες camping αλλά και εξοχικά σπίτια, πόσο απαίσια μπορεί να είναι η καθημερινότητα για να έρθεις ΕΔΩ για διακοπές; Βλακωδώς δεν βγάζω καμία φωτογραφία για του λόγου το αληθές και όσο και αν θέλω να μπω σε κάποιον από τους κάθετους δρόμους που οδηγούν στην θάλασσα η ιδέα της βαρυφορτωμένης μοτοσυκλέτας σε αμμώδη δρόμο με αποτρέπει.

Τουλάχιστον οι ντόπιοι καλλιτέχνες δημιουργούν πρωτοφανή για τα μάτια μου κατασκευάσματα με την έντονα κίτρινη άμμο, από το Renault και μόνο καταλαβαίνει κανείς ότι τα στήθη αριστερά είναι κανένα μέτρο σε διάμετρο!



Κοιτώντας στην οθόνη του GPS το σχήμα αυτής της λωρίδας γης, το μυαλό μου πετάει ξαφνικά στην Γύρα της Λευκάδας και τους σέρφερ εκεί, με πιάνουν τα γέλια στο πόσο διαφορετικά είναι τα δύο μέρη. Διάολε, πρώτο καλοκαίρι της ζωής μου που δεν θα πατήσω στο νησί!

 

[estebahn]

Μακριά από την θάλασσα, υπάρχουν μόνο ατελείωτα χωράφια με (νομίζω) σιτάρι, ατελείωτα όμως. Μόνο η φωνή του GPS μου κρατά συντροφιά όσο σέρνομαι με 80 στις έρημες πεδιάδες, αυτοκίνητα μηδέν, οι στρατιωτικές βάσεις που συναντώ και αυτές δείχνουν έρημες.



Και πόσο τυπική εικόνα Δανίας, συστοιχίες ανεμογεννητριών στο Pandrup.



Τελευταίο φουλάρισμα γι’ απόψε κοντά στο Blokhus,το πρατήριο έχει κάτι σαν βιτρίνα με vintage προϊόντα της Texaco και σχετικών εταιρειών, όπως επίσης και ένα μοτοσυκλετάκι που σύμφωνα με την επιγραφή είναι τοπικό κατασκεύασμα.

Ενώ το χαζεύω ένας πιτσιρικάς με μοτοποδήλατο σταματά και κοζάρει το φορτωμένο VFR. Τον πετυχαίνω παρέα με άλλους τρεις- τέσσερις στην έξοδο του χωριού να έχουν στήσει τα μηχανάκια στην άκρη και να τα λένε, πού ‘ναι οι εποχές που βολτάραμε όλη νύχτα το Αγρίνιο με 50αρια TGB;

 

[estebahn]

Γενικά, όταν ακούω για ‘μοτοσυκλετιστικά στέκια’, ‘biker friendly hotel’ και λοιπά παρεμφερή, είμαι πολύ επιφυλακτικός. Στην προκειμένη, ενώ έτρωγα τα fish and chips πριν λίγες ώρες, ανακάλυψα τυχαία στο AirBnB το Biker’s Rest το οποίο σαν θέση βολεύει για το βαπόρι το επόμενο πρωί, οπότε δεν χρειάζεται περεταίρω σουξου-μουξου. Αυτό που βλέπω όμως φτάνοντας ξεπερνά την εικόνα που δημιούργησα από τις φωτογραφίες.

Πρόκειται για μια παλιά φάρμα την οποία ο ιδιοκτήτης έχει μετατρέψει σε... στάβλο για μοτοσυκλέτες. Όταν μου ανοίγει την θεόρατη συρόμενη πόρτα, το θέαμα είναι αναπάντεχο.



Τρακτέρ και ZZR παρεούλα, κάθε κατηγορίας μοτοσυκλέτα διανυκτερεύει εδώ απόψε. Από Hyosung 650 μέχρι την χρυσαφί (όνομα και πράγμα) Goldwing του ιδιοκτήτη.






Ξύλινα δωματιάκια ή και εξώστης αν θες να κοιμηθείς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δίπλα στην μηχανή σου.





Στο βάθος ένα μικρό εργαστήρι, όπως μου εξηγεί ο ‘σπιτονοικοκύρης’, ‘κάπως πρέπει να περάσει ο Χειμώνας, τα λύνουμε και τα ξαναδένουμε όλα’.



Ο υπόλοιπος χώρος είναι εξίσου ατμοσφαιρικός, ένα μεγάλο δωμάτιο με κάθε λογής μοτοσυκλετιστικό διάκοσμο, αφίσες από αγώνες, κράνη με αφιερώσεις, έναν τοίχο που οι φιλοξενούμενοι αφήνουν τις υπογραφές τους. Υπάρχει κουζίνα, μπάρμπεκιου, πλυντήρια, ό,τι θα μπορούσε κανείς να χρειαστεί για να αναπαυτεί από τον δρόμο.

Περιμένω την σειρά μου να κάνω μπάνιο (δεν με πείραξε καθόλου αυτό το χύμα!) και αράζω στους μεγάλους καναπέδες για να δω το πλάνο της επόμενης μέρας αγκαλιά με το GPS και τις σημειώσεις μου. Όλοι είναι πολύ φιλόξενοι, πολύ ανοιχτοί απέναντι μου και ας είμαι εύκολα 20-30 χρόνια μικρότερος. Πώς να το πω, νιώθω ότι αυτοί είναι οι ‘τρου’ μοτοσυκλετιστές και η αποδοχή που μου δείχνουν με ξαφνιάζει. Με ενδιαφέρον ρωτούν για την Ελλάδα, την κατάσταση στη χώρα, για το ταξίδι μου. Δεν τους φαίνεται τόσο τρελό όσο σε μη μοτοσυκλετιστές. Ο ιδιοκτήτης μου πασάρει ένα μπλοκάκι ‘Τράβα μια γραμμή για κάθε μπύρα που παίρνεις από το ψυγείο και δυο για κάθε πίτσα και κάνουμε την σούμα το πρωί’. Αυτά είναι ντιλ, ωραία βραδιά!

 

[estebahn]

Ημέρα 3η, 14/07/’19
Løkken (DK) – Hirtshals (DK) – Evje (NO) – Høle (NO) - Songesand kai (NO), 371km

Ιδιαίτερος λόγος για πρωινό ξύπνημα δεν υπάρχει, αλλά η αγωνία δεν με αφήνει να κοιμηθώ ιδιαίτερα αργά: Σήμερα το απόγευμα θα βρίσκομαι Νορβηγία. Μάγκα μου, μέχρι πριν πολύ λίγα χρόνια όλο αυτό ήταν αδιανόητο. Αλλά να ‘μαι, θα γίνει η σημερινή μου πραγματικότητα!

Πληρώνω τα χθεσινοβραδινά τεφτέρια και βγάζω την μηχανή από την αποθήκη. Βαρυσυννεφιά αλλά ποιος νοιάζεται;



Πρώτο βήμα της ημέρας η άφιξη στο λιμάνι του Hirtshals, κάτι σαν μισή ώρα μακριά.



Άλογα βόσκουν κοντά στον φάρο, μάλιστα ένας παππούς βάζει το (τρομαγμένο) εγγονάκι να τα χαϊδέψει.



Πριν καν το καταλάβω βρίσκομαι στις παρυφές του χωριού, ένα βαπόρι έχει ήδη σαλπάρει γι’ απέναντι.



Πρώτος εφησυχασμός: Δεν έχει κύμα. Μετά από ένα παρ’ ολίγον ναυάγιο (υπερβάλλω) στα Κύθηρα με τον klab έχω πάρει φόβο με τα βαπόρια. Αλλά απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα σήμερα δεν θα αφήσω τα έντερα μου στους νιπτήρες. Αν μη τι άλλο καλό αυτό!

Κάνω την βόλτα του χωριού, δεν λέει και πολλά είναι η αλήθεια. Ευτυχώς βρίσκω κάτι σαν φούρνο για να τσιμπήσω κάτι, να πιω έναν καφέ για να περάσει κάπως η ώρα ως την άφιξη. Πιάνω κάτι σαν πάσο στην τζαμαρία, το VFR απέναντι, μόνη συντροφιά εδώ πάνω. Και πού ‘σαι ακόμα μάστορα!

 

[estebahn]

Μα δεν θα μπορούσε να είναι εγγλέζικη pub το φόντο; Ελπίζω πάνω από τ’ αυλάκι να είναι αλλιώτικη η αισθητική των κτηρίων.

Ζορίζομαι ελαφρώς να βρω την αποβάθρα της ακτοπλοϊκής μου, αλλά εν τέλει βγαίνει άκρη, γειά χαραντάν Δανία!



Στο check-in ζητούν για πρώτη φορά διαβατήριο, μετά από έναν γρήγορο έλεγχο το κόκκινο καρτελάκι με τον προορισμό μου ανεμίζει στον αριστερό καθρέπτη. Πάω να πάρω σειρά στην λωρίδα των μοτοσυκλετών, μένει κανέναν δίωρο ως την αναχώρηση.

Οι γερμανοί μπροστά μου είναι πατέρας και γιός και συνταξιδεύουν με το GS και ΚΤΜ, τα ψιλολέμε, αλλά δεν είναι λαλίστατοι. Το ότι ο πατέρας έμοιαζε με τον ορθοδοντικό της εφηβείας μου δεν βοηθάει να ανοιχτώ.



Για να σκοτώσω τον χρόνο χαζεύω το λιμάνι, λογικά η μπλε γέφυρα χρησιμεύει για το ξεφόρτωμα των εμπορικών πλοίων. Ο τύπος στα δεξιά με το κίτρινο λουκέτο στο GS θα παίξει ρόλο στο ταξίδι, μόνο μετά την επιστροφή συνειδητοποίησα ότι τον έχω απαθανατίσει στο λιμάνι.



Η ώρα περνά βασανιστικά αργά, λαδώνω αλυσίδα και ελέγχω τα δεσίματα στον σάκο, αλλά πόσο να κρατήσουν αυτά; Πεντάλεπτο; Ευτυχώς σκάει κόσμος σιγά-σιγά, ευκαιρία να περιεργαστώ δίκυκλα.



Αχνοφαίνεται ένα ποδήλατο, σε πρώτο κάδρο η εξέλιξη των GS. Πιο πίσω με τα υπέρβαρα τουριστικά μια παρέα προχωρημένης ηλικίας. Πρώτη φορά βλέπω τέτοιο sidecar σε Goldwing. Το παρεάκι των Σαλαμινομάχων βάζει πολύ, μα πολύ δυνατά στα ηχεία του Honda το Another Brick In The Wall των Pink Floyd τραβώντας την προσοχή όλων. Στα δικά μου μάτια με K1600GTL και το υπερεξοπλισμένο Goldwing ε δεν σε λες και ρέμπελο ακριβώς!

Κάποια στιγμή το πλοίο φτάνει και έχει ένα χαρακτηριστικό που δεν έχω ξαναδεί: Η πλώρη του περιστρέφεται και αποκαλύπτει τις εισόδους στα γκαράζ. Τελικά η μπλε γέφυρα σε αυτό χρησιμεύει!

 

[estebahn]

εν ξέρω πόση ώρα κρατά το ξεφόρτωμα, φαίνεται πώς χιλιάδες αυτοκίνητα βγαίνουν χωρίς σταματημό από τα ατελείωτα γκαράζ. Φτάνει και η ώρα την επιβίβασης, μας κάνουν νόημα και σε παράταξη μπουκάρουμε όλα τα μηχανάκια, κάπου προς την ίσαλο γραμμή. Το CBF και το CBR μου τα είχα βάλει σε βαπόρι, για την Βέφα είναι η πρώτη φορά και ο Γερμανός με το κίτρινο λουκέτο που προανέφερα προσφέρεται να με βοηθήσει με τους ιμάντες μιας και απ’ ότι φαίνεται σε αντίθεση με την Ελλάδα είναι ευθύνη των αναβατών το δέσιμο. Μάλιστα με προτρέπει να χρησιμοποιήσω το μπουφάν μου ως προστατευτικό της σέλας από την φθορά των ιμάντων.

Για να βεβαιωθώ ότι το μηχανάκι γέρνει το μέγιστο στο πλαϊνό στάντ στρίβω το τιμόνι αριστερά με αποτέλεσμα το δεξί γκριπ να γκρεμίσει το κράνος μου από τον αριστερό καθρέφτη με έναν ανατριχιαστικό ήχο πάνω στο σιδερένιο κατάστρωμα. Μιλάμε ούτε όταν έπεφτε G3 στον στρατό δεν έκανε τέτοιο ήχο. Ανήσυχος εξετάζω την ζημιά, έχει σπάσει το πλαστικό που στηρίζει την ζελατίνα ανοικτή με αποτέλεσμα να μην πολυστέκεται στην θέση της και να μην υπάρχουν πια τα διακριτά σκαλοπατάκια μερικού ανοίγματος. Καλά ξεκινάμε!

Με μια μικρή ξενέρα κατευθύνομαι στο πάνω κατάστρωμα. Όση ώρα διήρκησε το φόρτωμα ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του τουλάχιστον.



Να και ένα δίδυμο σκάφος.








Λύνουν τους κάβους και η Δανία αποτελεί παρελθόν. Τελικά η αμμώδης παραλιούλα αποτελεί το μόνο όμορφο κομμάτι αυτού του χωριού – λιμανιού με τα σπιτάκια από κόκκινο τούβλο.



Όσο το καράβι μανουβράρει (είπαμε μπήκε με πλώρη, οπότε πρέπει να γυρίσει) εντός του λιμενοβραχίονα, εκατοντάδες γλάροι ξεσηκώνονται. Αρχικά κολυμπούν στα απόνερα ενώ κάνουμε… αναστροφή και έπειτα πετούν γύρω μας. Φαντάζομαι ότι οι προπέλες φέρνουν πιθανώς ψάρια στην επιφάνεια και γι’ αυτό η συμπεριφορά τους, όπως και να έχει είναι θέαμα.





Η λιακάδα προσελκύει επιβάτες στο κατάστρωμα, το χαίρονται δεόντως. Ε ρε να μην υπάρχει μια Eλληνίδα μάνα να τους κατσαδιάσει που κάθονται ‘καταϊ, στα βρώμ'κα’!