Σήμερα γάμος γίνεται

[estebahn]

Δεν ξέρω αν υπέφερε λιγότερο σε σχέση με το Βελιγράδι την δεκαετία του ’90, από τον πόλεμο, αλλά το κέντρο τουλάχιστον δείχνει σε άριστη κατάσταση, παράδειγμα πχ ότι υπάρχει μέχρι και ολόκληρη πανοπλία στη …ζωφόρο.

Αλλά ανεξάρτητα από το αν καταστράφηκαν ή όχι τα κτήρια, διάολε ο πόλεμος δεν είναι καθόλου μακρινή ανάμνηση μισού αιώνα εδώ πέρα, ξεκάθαρα θυμάμαι να φιλοξενούνται στην πόλη μου παιδάκια από την Σερβία όταν ήμουν Δημοτικό. Αλλά αυτό το δεδομένο απόγευμα εδώ στο Novi Sad είναι όλα άψογα.

Και δεν αναφέρομαι απαραίτητα στην μανούλα που φωτογραφίζει το πιτσιρίκι!

Δίπλα ο καθεδρικός του Αγίου Γεωργίου, μου αρέσει η αρχιτεκτονική των ναών εδώ.

Το καμπαναριό μάλιστα έχει και χρυσές νότες εδώ και εκεί.

Αρχικά υποθέτω ότι η πρόσοψη αναφέρεται στον δικό μας Πλάτωνα, μια επιγραφή όμως μάλλον με διορθώνει.

Έχω φύγει από το πλακοστρωμένο ιστορικό κέντρο, αυτή η γειτονιά θυμίζει σ’ ένα βαθμό τα Μανάβικα στα Τρίκαλα, όπως και εκεί, έτσι και εδώ φαγάδικα, μπαράκια. Τα χειρόγραφα στον τοίχο πολύ μου αρέσουν.

Οι μυρωδιές από τις κουζίνες πολύ γνώριμες, υπάρχουν μάλιστα και ελληνικά σουβλατζίδικα. Κρατάω την όρεξη μου για την αγαπημένη μου σέρβικη κουζίνα. Απ΄ όλες τις σημαίες στον τοίχο του χόστελ, μονάχα το Ηνωμένο Βασίλειο δεν θα αποτελέσει κομμάτι αυτού του ταξιδιού!

 

[estebahn]

Σουρουπώνει και εγώ χαμένος σε κάτι στενάκια.

Τα βήματα μου με βγάζουν στο πάρκο Dunavski, του Δούναβη δηλαδή.

Είναι ατμοσφαιρικά στο μισοσκόταδο με την λιμνούλα στο κέντρο.

Ίσως και ελαφρώς τρομακτικά με αυτό τον μοναχό και το παιδάκι να αιωρείται στη μέση του.

Κάτω από τις λάμπες το άγαλμα χρυσαφίζει, στα παγκάκια τριγύρω νεαρά ζευγαράκια ανταλλάσσουν φιλιά την ώρα που άστεγος κοιμάται δίπλα τους.

Το δρομάκι με βγάζει σε μια από τις ωραιότερες εικόνες.

Ένα ξύλινο κιόσκι τέσσερα σκαλάκια ψηλό. Στο κέντρο του τρεις μουσικοί με βιολιά και κοντραμπάσο ( να παίζουν φανταστικές μελωδίες. Τριγύρω τους καμια εικοσαριά κόσμου, όλοι καλοντυμένοι, η αστική τάξη να τους χειροκροτεί. Δυο κοριτσάκια μικρά χαρούμενα να χορεύουν. Κάθομαι σ’ έναν κορμό και απολαμβάνω τα έγχορδα. Τι ομορφιά!

Πιάνω ένα παγκάκι δίπλα στο ανθοστολισμένο σιντριβάνι, η γλυκιά μουσική αντηχεί ακόμη πίσω μου.

Τελευταία βραδιά απόψε. Από αύριο μέρη οικεία. Είτε στη διαδρομή για Ελλάδα, είτε στην ίδια την Ελλάδα, είτε μεθαύριο σπίτι. Με πιάνει μια μικρή μελαγχολία, το ομολογώ. Δεκαοκτώ ολόκληρες ημέρες μόνος, πάει μια βδομάδα από το Ακρωτήρι και μια αιωνιότητα από την δουλειά και τις έγνοιες της. Αλλά μου ταίριαξε όμορφα αυτή η μοναξιά, αυτός ο τεράστιος αριθμός νέων βιωμάτων, αυτές οι ατελείωτες ώρες καβάλα, τα βραδάκια με μια φωτογραφική στον ώμο και το ίδιο εξάτσεπο παντελόνι τρεις βδομάδες σερί. Ο κύκλος σχεδόν κλείνει. Δικοί μου άνθρωποι με περιμένουν, δικά μου μέρη. Αλλά μια μικρή στενοχώρια για τον ταξιδιωτικό εαυτό παραμένει.

 

[estebahn]

Υπέροχο το πάρκο του Δούναβη, αλλά θέλω να δω και τον ξεχωριστό ποταμό καθαυτόν. Άιντε πάμε. Ξεφεύγοντας από το πολύ φροντισμένο κέντρο, συναντά κανείς και πιο φθαρμένα κτήρια, χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Και να ‘τος, ο τεράστιος ποταμός, αυτός που τόσο άλλαξε την ιστορία των πόλεων που χτίστηκαν δίπλα του. Κρίνοντας από το μεγάλο κάστρο / παλάτι απέναντι, πίσω από τη φωτισμένη γέφυρα, το ίδιο συνέβη και εδώ.

Παίζω με το διάφραγμα δίνοντας όγκο στα νερά, ο νωχελικός ρυθμός που κυλάνε είναι το κάτι άλλο.

Να και η γέφυρα που είδα από το ξενοδοχείο, σχεδόν τυχαία αλλά φαίνεται λες και το πλεούμενο έχει εξοκείλει στη μάντρα.

Άλλα βαρκάκια είναι κάπως πιο… dodgy, αλλά συνθέτουν όμορφες φωτογραφίες.

Ένα τους μάλιστα είναι και κάτι σαν πλωτό μπιτσόμπαρο, έχουν ρίξει και άμμο γύρω από τις καρέκλες.

Από τη μια θέλω να περάσω απέναντι, από την άλλη η απόσταση δεν είναι μικρή και είμαι όλη μέρα νηστικός. Χαζεύω λίγο ακόμη τα νερά και παίρνω τον δρόμο μου για το κέντρο, απόψε πρέπει να βρω μια από τις αγαπημένες μου σαλάτες Σόπσκα.

 

[estebahn]

Έχοντας πια βραδιάσει, τα μέρη που είδα το σούρουπο είναι αλλιώτικα, όπως πχ το δημαρχείο.

Στο όμορφο ντεκόρ συντελούν και οι Σέρβες, η συγκεκριμένη με τα ρολερς φέρνει έναν αέρα Δυτικής Ακτής.

Αλλά και πιο απλές σαν την πατριώτισσα της δεν εγείρουν σίγουρα παράπονα.

Επιστροφή σε πιο αθώα θεματολογία με τα φωτισμένα κτήρια να έχουν άλλη χάρη.

Μιας και δεν είμαι προς τα… Μανάβικα ζορίζομαι να βρω εστιατόριο, τελικά διαλέγω ένα, αλλά το μενού είναι τόσο ιταλικό που παίρνω ποτό αντί φαγητού. Καθώς απολαμβάνω τις γουλιές καθισμένος έξω παρατηρώ από το μπαλκόνι το τυπικό βαλκανικό σύστημα ασφαλείας, γιαγιά που έχει κρεμάσει το λαιμό από το παράθυρο και δεν της ξεφεύγει χιλιοστό.

 

[estebahn]

Βόλτας συνέχεια, μπαρ πολλά φαγάδικο γιοκ.

Το συγκεκριμένο μπαράκι μάλιστα λέγεται Αθήνα, οι δεσμοί και η γειτνίαση είναι εμφανείς.
Παίρνει το μάτι μου μια σκοτεινή στοά και στο βάθος της ένα γουστόζικο μαγαζί, δεν μπορεί, εδώ θα έχουν μεζεδάκια!

Τζίφος, και εδώ μόνο ποτά. Αλλά είναι τόσο ευχάριστος ο χώρος που λέω να πάρω άλλο ένα. Παραγγέλνοντας τζιν η σερβιτόρα με ρωτά αν θέλω να δοκιμάσω κάποιο Σέρβικό.
-Γιατί όχι;
-Έχουμε δύο, το ένα είναι ακριβό, θες από αυτό;
-Και δεν βάζεις;
Περίπου τέσσερα ευρώ έκανε το ακριβό! Κάθεται λίγο στο τραπέζι και μιλάμε, στο δίπλα τραπέζι η παρέα επίσης συζητά στα αγγλικά, έχει έναν άλφα διεθνή αέρα το κατάστημα.
Αυτό που δεν έχει είναι φαγητό, οπότε η αναζήτηση συνεχίζεται. Έχω κάνει ανάληψη κάτι σαν είκοσι ευρώ σε δηνάρια με στόχο τις Πεκάρα, τους αγαπημένους μου φούρνους των Σέρβων. Πετυχαίνω μια… εφημερεύουσα, επιτέλους σφολιατοειδή! Μασούλημα στο χέρι περπατώντας νύχτα σε μια άγνωστη πόλη, αγαπημένες συνήθειες. Α ρε Σερβία!

 

[estebahn]

Ημέρα 18η, 29/07/’19
Novi Sad (SRB) – Dragoman (BG) – Granitsa (BG) – Siatista (GR) – Agrinio (GR), 1282km

Ξυπνάω χαλαρά, χουζουρεύω αρκετή ώρα και με το πάσο μου παίρνω το πρωινό μου στο ξενοδοχείο. Έχω χιλιόμετρα μπροστά μου, αλλά δεν είναι τραγικά πολύς δρόμος. Στόχος γι’ απόψε να είμαι κάπου στη Μακεδονία ή τη Θράκη. Δυστυχώς ελάχιστες ευκαιρίες είχα ως τώρα να δω ειδικά τα Θράκη, οπότε ένα πέρασμα δεν είναι κακή ιδέα.

Αν προσπαθήσει κανείς να ενώσει πχ το Novi Sad με τη Θεσαλλονίκη πχ, η προφανής διαδρομή είναι να διασχίσει σουβλάκι την επιμήκη χώρα της Σερβίας, να συνεχίσει στα Σκόπια και μετά από περίπου 750 χιλιόμετρα να απολαύσει φραπεδιά. Με έχετε μάθει ως τώρα φαντάζομαι, παραείναι απλό αυτό για τα γούστα μου. Ώρα για επιπλοκές.

Κάπου εκεί στο 2008 αποκτώ πρώτη φορά ADSL και χαζεύουμε με τον πατέρα μου το νέο ως εμπειρία τότε Google Earth. Όπως όλοι, όταν σου δίνεται ένα πρόγραμμα που μπορεί να σου δείξει οτιδήποτε στον πλανήτη, όποιο μνημείο του πολιτισμού μας, ποιό είναι το πρώτο πράγμα που θα ψάξεις; Μα το σπίτι σου. Χορτάτοι από την δορυφορική εικόνα της ταράτσας μας, αναζητώ το επόμενο μέρος που είναι το χωριό του παππού στην Ευρυτανία όπου περνούσα τα καλοκαίρια μου ως παιδί. Εισάγοντας στην αναζήτηση Granitsa, το google είχε πετάξει άλλο ένα χωριό στην βορειοδυτική Βουλγαρία. Από τότε, περισσότερα από δέκα χρόνια πριν, μου είχε εντυπωθεί αυτό το χωριό. Ε μια χώρα δίπλα είμαι, αμαρτία δεν είναι να μην περάσω; Να πω ένα ‘γειά’, να προτείνω μια αδελφοποίηση.

Να ο ενδιάμεσος σταθμός λοιπόν. Ρότα προς τα εκεί και φτάνοντας με το καλό, διαλέγω πού θα περάσω την νύχτα, κάπου στην Κερκίνη ή προς την Καβάλα. Μπορεί και Σαλονίκη.
Ο δρόμος δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, οπότε περισσότερη αφήγηση και οδήγηση, παρά εικόνες.

 

[estebahn]

Χαιρετάω τον βαριεστημένο φύλακα του parking, ανεβαίνω την σχεδόν κατακόρυφη ράμπα και ξεκινάω. Μάταια προσπαθώ στο βενζινάδικο να ξοδέψω τα υπόλοιπα δηνάρια, οι τιμές απλά είναι υπερβολικά χαμηλές. Ως το Βελιγράδι η Εθνική Οδός είναι μια χαρά δρόμος, κινείσαι με ασφάλεια γρήγορα και δεν πληρώνεις και πενήντα φορές διόδια. Μόνο γεγονός άξιο αναφοράς ένα κρυμμένο στη νεκρή μου γωνία αυτοκίνητο με το οποίο παραλίγο να ανταλλάξουμε πλαστικό προφυλακτήρων και βαλίτσας.

Είμαι βέβαιος ότι η σωστή διαδρομή είναι με κατεύθυνση τη Νις, ωστόσο το GPS αδιάλλακτα επιμένει στη διχάλα να πάω προς Βελιγράδι. Εν τέλει με ξαναπάει προς Νις, ωστόσο θέλησε να με ξαναπεράσει από μέρη γνώριμα, το 2017 ενθουσιασμένος ρόλαρα εδώ δίπλα από το αγαπημένο μου κτήριο της Zepter.

Αναγνωρίζω ένα ένα τα σημεία, μέχρι και το βενζινάδικο που έβαλα βενζίνη τότε. Αναμνήσεις, αναμνήσεις. Από αυτές με ξεμπλέκει το ενδιαφέρον σχετικά κομμάτι μετά την έξοδο της πόλης. Στροφιλίκι με την καμια δεν το λες, αλλά είναι έντονα κατηφορικό με μπόλικες καμπές τις οποίες αν θες να περάσεις σβέλτα αναγκαστικά πρέπει να δώσεις αρκετές κλίσεις. Ωραίο ξεμούδιασμα, περνάω λίγο επιθετικότερα απ’ ότι θα ήθελα ένα R1200RT εκεί πέρα.

Το κομμάτι ως την Νις είναι η Τρίτη φορά που το κατηφορίζω. Και τις τρεις χαρακτηρίζεται από αφόρητη ζέστη. Θυμάμαι ότι το 2017 στο παρά τσακ δεν μείναμε από βενζίνη εκεί τριγύρω, αν ενδιαφέρει κανέναν η ιστορία θα προσθέσω το link.

Κάπου εκεί θυμάμαι πως υπάρχει η πρώτη ταμπέλα που αναφέρει την Ελλάδα, διατηρώ μια ελπίδα πως θα συναντήσω και το πρώτο αυτοκίνητο με ελληνικές πινακίδες, αλλά φευ.
Αν μετά τη Νις αντί για απ’ ευθείας νότια προς Ελλάδα στρίψεις προς Σόφια και Βουλγαρία, ο δρόμος από αυτοκινητόδρομο μετατρέπεται σε επαρχιακό που περνάει από φαράγγι παράλληλα με τον ποταμό Nisava. Ή έστω έτσι ήταν το 2016. Από τότε ίσως η κατασκευή του νέου δρόμου να έχει ολοκληρωθεί.
Αλλά η αλήθεια είναι πώς τα έργα ελάχιστα έχουν προχωρήσει, το ενδιαφέρον κομμάτι είναι ακόμη η κύρια οδός. Από τότε θυμάμαι τα διαδοχικά, μικρού μήκους τούνελ, ίσως κάτι λιγότερα από είκοσι στον αριθμό.

Ξέθαψα από το αρχείο μια φωτογραφία από τότε, τρία χρόνια και μια εβδομάδα πριν σύμφωνα με τα metadata. Φοράω και το AGV του avatar μου εκεί. Ε ρε εποχές!

 

[estebahn]

Ευτυχώς σήμερα η κίνηση είναι ελάχιστη (συν το μονοκάβαλο)και έτσι χαίρομαι περισσότερο το πιο ενδιαφέρον αυτό κομμάτι, κατασκευής ΤΕΡΝΑ σημειωτέον.
Τα σύνορα δεν είναι μακριά, ακριβώς όπως και την προηγούμενη φορά η ουρές των αυτοκινήτων έχουν μήκος εύκολα δυο χιλιόμετρα, των φορτηγών στη δεξιά λωρίδα δεν το συζητώ, σε άλλο ταχυδρομικό κώδικα βρίσκεται το άκρο.

Όπως και στα σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας, έτσι και εδώ η ουρά αποτελείται κατά κανόνα από αυτοκίνητα γερμανικών πινακίδων με τούρκους επιβάτες. Ο κόσμος έχει σκυλοβαρεθεί στο ‘περίμενε’, οι περισσότεροι έχουν ανοιχτές τις πόρτες των αυτοκινήτων και προσπαθούν να ξεμουδιάσουν, αρκετοί τα σπρώχνουν όπως οι ταξιτζήδες στην πιάτσα για να μην ξεψυχήσουν οι μπαταρίες.

Ελίσσομαι όσο μου επιτρέπουν οι βαλίτσες ανάμεσα στην ουρά, οι περισσότεροι ευτυχώς με το που με ακούνε κλείνουν τις πόρτες. Γενικά, προσπαθώ να είμαι διακριτικός, υποθέτω ότι όταν είσαι παλουκωμένος τρεις ώρες στο ίδιο σημείο και βλέπεις μηχανάκια να προσπερνάνε, ε δεν θέλει και πολύ να σου γυρίσει το μάτι, ειδικά στην ευέξαπτη χερσόνησο μας ακόμη λιγότερο.

Το σφύριγμα ενός υπαλλήλου με φωσφοριζέ γιλέκο με προβληματίζει, πιθανότερη αντίδραση μου φαίνεται η (τουλάχιστον) κατσάδα. Ευτυχώς ο άνθρωπος μου κάνει νόημα να πάω από την ΛΕΑ για να μην περιμένω, χάνω λιγότερο χρόνο έτσι. Απ’ ότι φαίνεται έχει κάνει νωρίτερα σινιάλο στο RT που βρήκα στο Βελιγράδι, ο τύπος είναι μπροστά μου και καθώς πιάνει βροχή όλο και περισσότεροι μας επιτρέπουν να τους πάρουμε τη θέση ως το στεγασμένο σημείο ελέγχου. Καλό θα ήταν να μην ξανανοσταλγήσω διόδια ο Σαββατογεννημένος!

Απ’ ότι θυμάμαι, το κομμάτι ως την βουλγάρικη πρωτεύουσα είναι αρχικά όμορφο δάσος και μετά καλό δρόμος. Αμ δε! Όχι για το δάσος βέβαια, αλλά για τον δρόμο. Στον κύριο δρόμο άνουν έργα και εκτρέπουν όλη την κίνηση σε παράλληλο του, μόνο που αντί για άσφαλτο πρόκειται για καλντερίμι. Ναι, λιθόστρωτο καλντερίμι. Δεν ξέρω ποιος το θεώρησε καλή ιδέα αυτό για δρόμο στη μέση του πουθενά. Θυμάμαι ότι το ίδιο συμβαίνει σε λεωφόρους στη Σόφια, αλλά πες εκεί δίνει έναν αέρα γραφικότητας. Εδώ τι δίνει πέρα από κόστη;

Με τις χιλιάδες νταλίκες που περνάνε από εδώ, όχι απλά καθιζήσεις έχει, δεν έχει μείνει τετραγωνικό μέτρο επίπεδο. Λάσπη και νερόλακοι από την βροχή που πέφτει συμπληρώνουν το σκηνικό. Θαύμα. Το VFR κοπανάει παντού με τα 20-30 χιλιόμετρα που πηγαίνουμε, το λυπάται η ψυχή μου. Σφίγγω με τα πόδια το ντεπόζιτο όσο μπορώ και έχω χαλαρά τα χέρια στα clip on, όχι ότι βοηθιέται δραματικά η κατάσταση. Σε αυτές τις ταχύτητες με πρώτη – δευτέρα ανεβάζει και θερμοκρασίες, ένα δράμα που δεν λέει να τελειώσει. Το ρουλεμάν λαιμού μου δεν ήταν ήδη σε καλή κατάσταση, μετά από τον κατσικόδρομο χειροτέρεψε κι άλλο. Τα πιο ατελείωτα ~15 χιλιόμετρα του ταξιδιού.

 

[estebahn]

Με κλέβει και ο βενζινάς λέγοντας πως χάλασε το POS, αλλά μπορεί να δεχτεί τα μετρητά ευρώ μου σε δική του ισοτιμία, αυτή την φορά δεν με ενθουσιάζει και τόσο η Βουλγαρία. Ευτυχώς, ο δρόμος μετά τη Σόφια είναι καλός αυτοκινητόδρομος που μου επιτρέπει να καταπιώ τα χιλιόμετρα αβίαστα. Η έξοδος μου για την Γρανίτσα είναι στην κωμόπολη Dupnica.

Έχει πάει 3:30 το μεσημέρι όταν βγάζω την πρώτη φωτογραφία της ημέρας, το θλιβερό εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας Bobov Dol. Μέχρι και τα ηλιοτρόπια δείχνουν απογοητευμένα. Ταινιόδρομοι μεταφέρουν το κάρβουνο ποιος ξέρει από πού, σχεδόν μοιάζει το τοπίο με τα λιγνιτικά δικά μας λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιότερα.


Σταματώντας για την φωτογραφία βλέπω και την άθλια κατάσταση της μοτοσυκλέτας, είχε που είχε την βρωμιά χιλιάδων χιλιομέτρων, μετά την εντουράδα στο πλακόστρωτο συναγωνίζεται τα αστικά GS σε adve χαρακτήρα.

Ο δρόμος είναι ευχάριστος, δεν περιμένω να υπάρχει τροχαία εδώ και οδηγώ πιο… ελεύθερα, ωστόσο πετυχαίνω δύο μπλόκα μέσα σε κάτι σαν δέκα χιλιόμετρα! Επίσης στην κορυφή του λόφου βλέπω κάτι σν το αρχηγείο των Power Rangers, ω μην μου το κάνεις αυτό, έχω τρέλα με αυτά τα μνημεία, όπως πολλάκις έχω δείξει.


Το ψάχνω λίγο, αλλά δεν καταφέρνω να βρω από πού έχει κανείς πρόσβαση, αρκούμαι σε μια φωτογραφία λίγο πιο κοντινή.


Μετά το Novi Chiflik (Νέο Τσιφλίκι; ) αφήνω τον κεντρικό δρόμο για έναν αγροτικό που οδηγεί στην Γρανίτσα. Ο πιο ασήμαντος, ο πιο δευτερεύων των στόχων επετεύχθη.

 

[estebahn]

Άντε να δούμε και το χωριό. Είχα μια φρούδα ελπίδα ότι θα επικοινωνήσω σ έναν κάποιο μικρό βαθμό με τον κόσμο, σε κάποια γλώσσα ότι θα αστειευτούμε για την απόλυτη συνωνυμία. Ονειροβατούσα.


Κάντε λίγο εικόνα. Μεσημέρι καλοκαιριού με κουφόβραση, στον πρώτο μαχαλά του καλοκαιριού ούτε γάτα. Στον δεύτερο κάτι σαν πλατεία, κάτι σαν παλιό κοινοτικό γραφείο. Στα σκαλιά του κατάχαμα καθισμένοι τέσσερις άνθρωποι, οι δυο κάπως νέοι. Στο άλλο άκρο της πλατείας ένας μπάρμπας πίνει μπύρες. Και εμφανίζεται μια τουριστική μοτοσυκλέτα φορτωμένη, με ξένες πινακίδες, με έναν τύπο με ασπρο-κόκκινο μουφάν μες στο λιοπύρι. Όλα τα μάτια τα νιώθω διαπεραστικά πάνω μου.


Σβήνω, βγάζω κράνος και χαιρετώ με το χέρι τον τύπο με τις μπύρες. Συνεχίζει να με κοιτά βαθιά μέσα στα μάτια σαν να μην έχει δει τον χαιρετισμό μου. Του χαμογελώ αμήχανα, ουδεμία αντίδραση, απλά με καρφώνει. How to Ξένιος Ζεύς. ΟΚ, μήνυμα ελήφθη, δεν θα έχουμε αδελφοποίηση με την Ευρυτανία, ας περπατήσω λίγο το χωριό.

Το σχολείο υπ’ αριθμόν 201, μπρρ με τρομάζει λιγάκι αυτό το σύστημα αρίθμησης. Ναι διευκολύνει τα διοικητικά σε σχέση με το να λέγεται ‘Α/ΘΕΣΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΑΝΩ ΠΟΤΑΜΙΑΣ’, αλλά βγάζει ένα συναίσθημα ότι είσαι απλά αριθμός στο σύστημα, κάπως σαν τα εργοστάσια πολεμικού υλικού στην Σοβιετική Ένωση.

Σαν κτήριο δεν είναι άσχημο, θυμίζει ηπειρώτικη αρχιτεκτονική, αλλά είναι αφημένο στην μοίρα του με παράθυρα καλυμμένα, λαμπάκια χριστουγεννιάτικα να χάσκουν, ειδικά τα σακιά στην είσοδο δεν ξέρω που κολλάνε.

Από το προαύλιο φαίνεται και η εικόνα φιλοξενίας που περιέγραψα πριν.


Δεν θα μου ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι στο χωριό δεν ζει πια κόσμος, η εγκατάλειψη είναι τρομακτική, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ένα τέτοιο επίπεδο διαβίωσης είναι φυσιολογικό για τους ντόπιους. Ένα παράθυρο σωστό δεν υπάρχει. Ποιος σκέφτηκε να βγάλει υδρορροή πάνω από τα κεφάλια των περαστικών; Γιατί να κάνεις γκράφιτι με... σκουριά;


Πόσα χρόνια μπορεί να είναι παρατημένο ένα κεντρικό κτήριο για να καταλήξουν τα μπαλκόνια έτσι;


Δεν μου κάνει εντύπωση που τα παιδάκια στην στραπατσαρισμένη πινακίδα μοιάζουν να προσπαθούν να φύγουν ροβολώντας από εδώ. Α, ο πίνακας με τα κηδειόχαρτα κοινό στοιχείο με Ελλάδα, μάλιστα έχουν και φωτογραφία του εκλιπόντος, όπως στη Θεσσαλία.

 

[estebahn]

Τυχαίως συναντώ και σπίτι όπου πρέπει πρόσφατα να υπήρξε θάνατος, τον μαύρο φιόγκο τον ερμηνεύω ως πένθος. Πόσο στραβή είναι αυτή η πόρτα, τον χειμώνα πρέπει να μπαίνει ατελείωτο κρύο. Πρέπει να είσαι αδιανόητα φτωχός για να μην την επισκευάζεις.


Σκισμένες αφίσες, ένα κτήριο μόνο με κοτετσόσυρμα στα παράθυρα και άσπρη μπογιά να γράφει σε άψογα αγγλικά ‘Fuck The Police’, επτάμιση χρόνια στέκει εκεί.


Ένα (ω, τι έκπληξη!) αφημένο μνημείο πεσόντων του χωριού από το ‘40. Αναρωτιέμαι αν κάποιοι από τους νεκρούς έπεσαν από ελληνικά βόλια.


Κάποτε αυτό πρέπει να ήταν εργοστάσιο ή έστω βιοτεχνία. Τώρα είναι άλλο ένα μισοδιαλυμένο κτήριο στο fallout της εδώ επαρχίας.


Σφραγισμένες πόρτες, σάπιες παλέτες, πεσμένοι σοβάδες, χρειάζεται να υποδείξω σε πιο άκρο του κτηρίου είναι ο Βορράς;


Ηλιοφαγωμένες αφίσες, μάλλον από εκλογές, αμπαρωμένα πορτοπαράθυρα, αλλά… Snooker Zone! Μα είναι απίστευτος αυτός ο τόπος!


Ίσως το μόνο όμορφο στοιχείο, ο πελαργός!

 

[estebahn]

Ώρα να δω τι θα κάνω. Έχω ήδη 550 χιλιόμετρα στην πλάτη μου και πολλές ώρες οδήγησης λόγω συνόρων και εντουράδας, κοντεύει 5:30. Το διαβολάκι με τσιγκλάει. Ωρε; Λες; Να το πάρω μονοκοπανιά για Αγρίνιο; Το GPS λέει πως είναι άλλα 650+ χιλιόμετρα.

-Βέφα πάμε;
-Κωλόπαιδο, μόνο από λιθόστρωτα μην με ξαναπάς, τα υπόλοιπα τα έχουμε.

Έτερη συνεννόηση μιας και δεν έχω κλειδιά του σπιτιού μαζί μου:

-Έλα μάνα, πού είστε;
- Στο χωριό παιδί μου, Γρανίτσα.
-Α, και εγώ!
-ΗΡΘΕΣ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕΣ ΕΚΠΛ…

Χμμ ναι, δεν πολυεκτίμησε το αστειάκι μου, δύο στις δύο συνεννοήσεις με αποκαλούν δίκαια κωλόπαιδο. Το βραδάκι θα είναι Αγρίνιο. Δεν θέλω να φτάσω ιδιαίτερα αργά για να μην τους κρατήσω ξύπνιους, από την άλλη πέραν της απόστασης έχω και άλλη μια ώρα να χάσω λόγω της διαφορετικής ζώνης ώρας. Αλλά αν το πάρω αδιάκοπα, σταματώντας μόνο για βενζίνη, κατά το GPS θα είμαι λίγο πριν τα μεσάνυχτα Αγρίνιο.

Challenge accepted! Όποιος έχει ποτέ δοκιμάσει να βάλει σε μεγάλη απόσταση κόντρα με το GPS ξέρει για τι πράγμα μιλάω, η παραμικρή πτώση ρυθμού ή στάση σημαίνει μεγάλη πτώση της μέσης ωριαίας, ύπουλο πράγμα οι μουαγιέν.

Μίζα και φύγαμε, αντίο θλιβερή Γρανίτσα.

(Ούτε στην επιγραφή δεν υπάρχει συνοχή, Granica η μία, Granitsa η άλλη)

 

[estebahn]

Μετράω πρώτο, δεύτερο μπλόκο στα γνωστά σημεία από πριν και ανοίγω προσπερνώντας τα τρακτερ με +150 με την ψευδαίσθηση οτι ο δρόμος είναι 'καθαρός'. Ευτυχώς κάποιος μου παίζει φώτα και κόβω, τρίτο μπλόκο σε αυτό το δευτερεύον κωλοδρομάκι! Μάλλον ο Εσκομπάρ έχει εξοχικό εδώ πάνω;

Ο δρόμος για Kulata γνωστός, στο τελευταίο του κομμάτι είναι στενός σχετικά και στριφτερός, θέλει αποφασιστικότητα και εντελώς ανοικτό το γκάζι για να προσπεράσεις ακόμη και με μοτοσυκλέτα. Το έχω πάρει περισσότερο πατριωτικά απ’ ότι θα έπρεπε και πιέζω παραπάνω απ’ ότι είναι… ευγενικό για τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου, αλλά έχει τόση πλάκα! Άλλες δυο φορές γλιτώνω στο τσακ από την βουλγάρικη αστυνομία, έχει τριτώσει, ίσως θα έπρεπε να κόψω λιγάκι. Πω φίλε, το 2016 μικρότερη διαδρομή της σημερινής έγινε σε τέσσερις ημέρες με τρεις διανυκτερεύσεις (Νις, Σόφια, Καστοριά), σε κάθε τομέα έκτοτε έχουν αλλάξει τα δεδομένα.

Εκεί στα τελευταία χωριά πριν τα σύνορα αρχίζει να εμφανίζεται δειλά ‘ελληνικό’ στοιχείο με τη μορφή μαγαζιών με ελληνόφωνες πινακίδες. Από χρόνια μου είναι γνωστό ότι αρκετοί περνούν τα σύνορα για φθηνές επισκέψεις στον οδοντίατρο. Ωστόσο οι μπόλικες ταμπέλες ‘κομμωτήριο’ υποδηλώνουν ότι με την κρίση όχι μόνο σφραγίσματα, βενζίνη ή σουπερμάρκετ είναι αιτία να περάσεις από Kulata. Κάτω από δέκα χιλιόμετρα πριν τον συνοριακό σταθμό συναντώ επιτέλους και οχήματα με ελληνικές πινακίδες, μια παρέα από τρια on-off είναι μπροστά μου.

Στο βουλγάρικο κομμάτι ο συνοριακός φύλακας στέκει στη μέση του δρόμου, πολύ εκτός του φυλακίου με τα χέρια στη μέση. Μας κάνει νόημα να βγάλουμε τα κράνη και κόβει φάτσες, όντας ο Robocop έχει αποστηθίσει τα βιομετρικά στοιχεία κάθε κακοποιού και έτσι δεν έχει ανάγκη να δει τα χαρτιά μας, γνέφει με το κεφάλι ‘προχωράτε’.

 

[estebahn]

Και να’μαι. Δεκατέσσερις χώρες μετά. Δεκαοκτώ ημέρες. Εννέα χιλιάδες οκτακόσια χιλιόμετρα. Δυο γαλανόλευκες που ανεμίζουν μπροστά μου. Σπίτι; Σπίτι.



Λες και δεν ακούγεται τίποτε γύρω μου, λες και μπορώ να ακούσω το πανί από τις σημαίες στο απογευματινό αεράκι. Από την Ελβετία στην κορυφή του πλανήτη και ‘κάτω’ στην Ελλάδα καβάλα σε μια μηχανή. Όσο και να μην σε αγγίζουν κάποια πράγματα το δέος το νιώθεις σε μια τέτοια στιγμή, μετά από ένα τέτοιο ταξίδι.

 

[Kardabix]

Καλά μερικές φωτογραφίες από την πανέμορφη πόλη (Αγρίνιο) χάθηκε να βάλεις;;; Γρανιτσα πάντως σημαίνει σύνορο , γιαυτό μάλλον έχει τόσες πολλές!

 

[estebahn]

Κάτσε, έρχεται και η πατρίδα!

Ακριβώς λόγω αυτού που λες, και στηνΕλλάδα είχε περισσότερες Γρανιτσες (ίσως 7; Πρέπει να ρωτήσω τον φαδερ) , αλλά πολλές μετονομάστηκαν τα τελευταία χρόνια.

 

[Kardabix]

Κάτσε, έρχεται και η πατρίδα!

Ακριβώς λόγω αυτού που λες, και στηνΕλλάδα είχε περισσότερες Γρανιτσες (ίσως 7; Πρέπει να ρωτήσω τον φαδερ) , αλλά πολλές μετονομάστηκαν τα τελευταία χρόνια.

Το είχα βρει κάποτε και αν θυμάμαι είναι σλαβικης προέλευσης...

 

[estebahn]

We lcome, do you lcome? Δεν με νοιάζει ούτε η φθορά, ούτε τίποτε, χαμογελάω ως τα’ αυτιά που οι ρόδες μου κυλούν σ’ αυτόν τον χάρτη.


Ώρα εβδόμη απογευματινή με την πλάτη φορτωμένη χιλιόμετρα. Πόσος χρόνος χρειάζεται για να διασχίσεις την χώρα; Κούμπωμα πρώτης και βλέπουμε. Σπάω την σταθερή μου παράδοση να αποζητάω φρέντο με το που πατάω ελληνικό χώμα, ο δρόμος με περιμένει. Η τριάδα με τα ον-οφ έχει φύγει αρκετά μπροστά, τους προφταίνω, οδηγώ λίγο παρέα τους, αλλά ο ρυθμός πρέπει να παραμείνει ψηλά, χαιρετώ με το πόδι και εξαφανίζομαι.

Αν υπάρχουν ραντάρ και κάμερες από τις Σέρρες και κάτω τα τσιγκλάω όλα, το VFR γράφει χιλιόμετρα προσπερνώντας αβέρτα. Συντομότερα απ’ ότι θυμόμουν φτάνω έξω από τη Θεσσαλονίκη, με την άκρη του βλέμματος μου βλέπω την πόλη, σταθερά αθετημένη υπόσχεση μου μια βόλτα στη συμπρωτεύουσα. Κάτι σαν νοσταλγία, σαν μικρή ή πικρή χαρά με διακατέχει. Ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης μαζί με μια περίεργη αίσθηση ξεριζωμού, κάτι ανάκατο, αλλά και ευχάριστο, οικείο. Συννεφιασμένο απόγευμα σε ουρανό ελληνικό. Και το κοντέρ να αθροίζει χιλιόμετρα συνεχώς.

 

[estebahn]

Πρώτο σούρουπο στην Ελλάδα για φέτος το καλοκαίρι. Της κουλτούρας δυστυχώς ή ευτυχώς δεν πολυείμαι, από τις Μερκούρη συχνότερα ασχολούμαι με την Ειρήνη παρά με τη Μελίνα και ο Μαζώ είναι σταθερά ψηλά στις playlists μου. Αλλά μερικά ποιήματα που ανά τα χρόνια μου έχουν αρέσει τα κρατάω σ’ ένα αρχείο. Ένα τους που ναι μεν δεν έχω αποστηθίσει αυτολεξεί αλλά μου έρχεται στο μυαλό αυτό το βραδάκι:

Η νύχτα μας εχώρισεν
από όσους αγαπάμε
πριν μας χωρίσει η ξενιτιά.
(Να ‘ναι όλοι εκεί στο μόλο; )
Σφύρα, καράβι αργήσαμε.
κι αν φτάσουμε όπου πάμε,
στάσου λίγο, μα ύστερα
σφύρα να φεύγουμε όλο.

Όντως στάθηκα λίγο, όντως αργήσαμε, όντως πρέπει να φεύγουμε όλο. Για να συμβεί αυτό όπως προανέφερα πρέπει να κρατηθεί ο ρυθμός. Είναι δεν είναι δέκα οι φορές που έχω βολτάρει την Εγνατία και ξέρω πως ο ανεφοδιασμός είναι θέμα, πρέπει να βγεις εκτός αυτοκινητόδρομου. Μέχρι στιγμής έχω καταφέρει παρά τα σύνορα και τις ελάχιστες φωτο να μην παρεκκλίνω του χρόνου άφιξης που υπολόγισε το GPS από τη Γρανίτσα ακόμη. Βλέποντας τα εναπομείναντα χιλιόμετρα, υπολογίζω ότι αν εξαντλήσω το ρεζερβουάρ μου, μπορώ να φτάσω Αγρίνιο με έναν ανεφοδιασμό λιγότερο κερδίζοντας κανένα δεκάλεπτο, ούτε ο Jean Todt τέτοιες στρατηγικές pit stop. Αφήνω λοιπόν Βέροια, Κοζάνη πίσω μου και οδηγώ, οδηγώ, οδηγώ. Στις πεδιάδες έξω από την Κοζάνη το φως έχει πια λιγοστέψει. Κάπου εδώ ήταν η πρώτη και τελευταία δικάβαλη βόλτα με το VFR στην Ελλάδα, μια ανάσα πριν μπει ο περασμένος Χειμώνας.

 

[estebahn]

Η τελευταία παύλα στο βενζινόμετρο δεν απέχει πολύ, δεξί φλας στην Σιάτιστα. Κατά το GPS, το βενζινάδικο είναι δίπλα στην έξοδο, το πετυχαίνω κλειστό. Το google λέει ότι έπρεπε να είναι ανοικτό, αλλά τουλάχιστον υπάρχει άλλο ανοικτό σε λίγα χιλιόμετρα, μικρό το κακό. Έλα που αυτό το άλλο δείχνει να είναι κλειστό από χρόνια. Τι κακόγουστο αστείο είναι αυτό;
ΟΚ, αναγκαστικά πάμε για το κέντρο της Σιάτιστας, υπάρχουν άλλα δύο εκεί. Τζίφος, το πρώτο κλειστό. Με ζώνουν τα φίδια σιγά – σιγά. Πρώτη φορά που θα χρησιμοποιήσω ελληνικά και από τα καντήλια μου μου φαίνεται πως θα μετατραπούν σε γαλλικά: Ρωτάω έναν περαστικό για το αν είναι ανοικτό το τελευταίο βενζινάδικο στην άλλη άκρη της κωμόπολης το οποίο είναι πια και ύστατη επιλογή. ‘Α μπορεί και να το προλάβεις ανοικτό. Αλλά μην ανησυχείς, ανοίγει πολύ πρωί ο μπαρμπα Σώτος’. Μα είναι απάντηση τώρα αυτή; Βράζω και δεν μπορώ να χαρώ το γεγονός ότι επιτέλους είμαι σε ελληνική πόλη με την όμορφη καλοκαιρινή βραδινή ζωή της. Στα νεύρα μου επάνω κάνω ακούσια και ένα παντιλίκι στην κεντρική πλατεία, λίγο ακόμη και θα είχαμε sequel του Ξουράφη!

Για καλή μου τύχη το βενζινάδικο είναι ανοικτό, αν δεν ήταν πραγματικά θα έπρεπε να ψάξω για ξενώνα στο χωριό, η βενζίνη δεν θα επαρκούσε για τίποτε. Άντε πάμε πάλι Εγνατία. Αλλά πού ‘ντη η Εγνατία οέο; Η είσοδος στον αυτοκινητόδρομο προς Ιωάννινα είναι κλειστή! Όχι απλά κλειστή, οριακά κατεδαφισμένη! Χωρίς κάποια ενημέρωση ή προειδοποίηση. Αν είναι δυνατόν! Τρέμοντας από νεύρα ψάχνω εναλλακτική στον χάρτη, αν πάρω μικρότερους δρόμους μες στη νύχτα μέχρι την επόμενη είσοδο θα χάσω ακόμη περισσότερο χρόνο. Η λύση είναι μια: Να πάρω την Εγνατία προς τα πίσω. Έξαλλος γυρίζω προς Κοζάνη διακοσαρισμένος μες στο σκοτάδι. Η μόνη επαφή που είχα ως τώρα με τη Σιάτιστα ήταν ένα κωλόπαιδο στο στρατό, η δεύτερη επαφή δεν είναι καθόλου καλύτερη, τα καντήλια πάνε σύννεφο μέσα στο κράνος.

Με πιάνει το παράπονο μέσα από το θυμό, ρε γαμώτο τη μισή Ευρώπη διέσχισα, γιατί τόσο καψώνι στη χώρα μου; Ήρεμος καθώς τα γράφω τώρα μου φαίνεται τουλάχιστον υπερβολική η αντίδραση μου, αλλά την ώρα που το βιώνω μου κακοφαίνεται πολύ. Το καπέλο που έχω φάει είναι γύρω στα πενήντα χιλιόμετρα και περίπου το ίδιο σε λεπτά της ώρας. Για να γλιτώσω κάτι λεπτά ξεκίνησα και βρίσκομαι με το πλάνο στον κουβά.