Σήμερα γάμος γίνεται

[estebahn]

Δε βαριέσαι. Σάμπως αυτά τα άγχη και οι διορίες είναι τίποτε άλλο από περιορισμοί που ο ίδιος αυθαίρετα έβαλα; Με αυτή τη σκέψη ηρεμώ, ξαπλώνω πίσω από τα fairing και ανοίγω τη ζελατίνα να με χτυπήσει βραδινό αεράκι. Τα μέρη αρχίζουν και γίνονται οικεία, όσο και αν το σκοτάδι κρύβει τα βουνά, όλο και κάτι θυμίζουν τα πάντα γύρω μου. Τα τούνελ της Εγνατίας, άλλοτε ότι μεγαλύτερο είχα διασχίσει, πλέον δύσκολα συγκρίσιμα με τα νορβηγικά, σχετικά πάντοτε τα μεγέθη.

Παρατηρώ κάτι περίεργο στα διόδια: Παρόλο που υπάρχουν δύο ή τρεις σταθμοί άδειοι, οι νταλίκες διαλέγουν να κάνουν ουρά πίσω από έναν σταθμό ο οποίου δεν είναι ούτε e-pass ούτε καν ακριανός. Κάτι θα ξέρουν σκέφτομαι και στοιχίζομαι μαζί τους, ίσως ο δίπλα σταθμός να δείχνει ανοικτός αλλά να μην είναι. Μα όχι, ξεκάθαρα βλέπω τον υπάλληλο στο κουβούκλιο. Η απορία μου λύνεται όταν έρχεται η ώρα να πληρώσω: Η υπάλληλος είναι μια ξανθούλα πιτσιρίκα και έχει πέσει σύρμα μεταξύ των συναδέλφων!
Από το Μέτσοβο και μετά όλα γνωστά, νιώθω πως οι ρόδες μου κυλούν σε ‘δικά μου’ μέρη. Κατηφορίζοντας βλέπω τα φώτα των Ιωαννίνων να καθρεφτίζονται στην Παμβώτιδα. Ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να σταματήσω, αλλά διάολε είναι γλυκό το συναίσθημα.

Τα χιλιόμετρα της ημέρας έχουν προ πολλού ξεπεράσει τα χίλια, αλλά πια δεν με νοιάζει. Δεν υπάρχει κούραση, δεν υπάρχει πιάσιμο, δεν υπάρχει αέρας, δεν υπάρχει μοτέρ. Λες και στην απόλυτη ησυχία της νύχτας το VFR έχει κλειδώσει εκεί στα 170 και πλαγιάζει αριστερά – δεξιά στην Ιόνια ρέοντας στο τοπίο.

 

[estebahn]

Ένα πράγμα με χαλούσε με αυτή τη μοτοσυκλέτα, δεν την ένιωθα δικιά μου. Καλή, χρυσή, τεχνικά θαυμαστή, αλλά δεν ήταν ‘μου’. Το CBF ήταν η πρώτη, αυτή με τις ατέλειωτες φοιτητικές παρεïστικες βόλτες, το CBR η πρώτη με την οποία ταξίδεψα εκτός Ελλάδος, η καθημερινή συντροφιά στην Αγγλία, ένα σωρό βιώματα, μαστορέματα, βόλτες με παρέα στην ίδια ή σε διπλανές σέλες. Το VFR; ίσα που πρόλαβα λίγες βδομάδες να το βολτάρω πριν μετακομίσω Ελβετία, έπειτα για μισό χρόνο δεν το είδα και έκτοτε το καβαλάω πάντα μονάχος. Δεν ‘πα να πήγαμε στο Νορντκαπ, στη Βαλτική ή τα Τάτρα, η φορά που το ένιωσα πρώτη φορά δικό μου – δικό μου είναι σ’ αυτόν τον Μαραθώνιο απόψε.
Παιδάκι, προ ίντερνετ, λιμπιζόμουν το φρέσκο τότε PlayStation 2 και διάβαζα και ξαναδιάβαζα μανιωδώς ένα περιοδικό με τα παιχνίδια του λανσαρίσματος του. Από τότε θυμάμαι ένα παιχνίδι με σαμουράι και το άρθρο να μιλάει για Jinba ittai ήτοι το δέσιμο μεταξύ αναβάτη και αλόγου, ε ένα τέτοιο πράγμα συνέβη απόψε, διάολε μέχρι και τα αντίβαρα ξέβαψαν από τις άπειρες ώρες που καβαλάω τελευταία το VFR ΜΟΥ.

Άρτα, Αμφιλοχία και να η πρώτη πινακίδα που γράφει ‘Αγρίνιο’ . Παίρνω την έξοδο, κομμένα τα αστεία, σε λίγο θα είμαι στην πόλη μου. Αφήνω τις λίμνες πίσω μου, μαζί τους και την τεχνητή του Στράτου. Κάθε στροφή γνωστή από εδώ και πέρα.



Στην ίδια είσοδο, στην ίδια ταμπέλα είχα ανεβάσει φωτογραφία από το ταξίδι του ’17 στο Αγγλία – Ελλάδα. Αγρίνιο φίλε, λίγο πριν τη μια το πρωί με 1.300 χιλιόμετρα (συν εντουράδα) μες στην ημέρα και εννιά ακόμη χιλιάδες επιπλέον από το ξεκίνημα. Κάπου εκεί στα αυτιά τελειώνει το χαμόγελο.

 

[estebahn]

Σαν υπνωτισμένος μηχανικά διαλέγω τη διαδρομή μες στην πόλη, το μυαλό μου δεν το πολυχωράει ότι είμαι εδώ, είναι τέτοια η εναλλαγή των εικόνων, σαν ψέμα! Φτάνω σπίτι, ο πατέρας μου χαμογελαστός με περιμένει να μου ανοίξει το parking. Αγκαλιαζόμαστε και παρκάρω, πρέπει να είναι το πιο τελετουργικό γύρισμα κλειδιού έβερ καθώς σβήνω το μοτέρ. Μικρά ‘τσικ τσικ’ της εξάτμισης που κρυώνει καθώς ξεκουμπώνω τις βαλίτσες, στην γωνία το CBR σαν παραπονεμένο να λέει ‘μαζί πότε;’

Χαρές και από την μάνα μου, ρωτούν, θέλουν να μάθουν, αλλά δεν είναι τώρα η ώρα, ώρα για ύπνο. Ξαπλωμένος στο εφηβικό μου κρεβάτι με τα πόδια κλασσικά κρεμασμένα από το παράθυρο κοιτώ με υπερένταση το ταβάνι. Πόσα δωμάτια, πόσα κρεβάτια, πόσες χώρες, πόσες εικόνες για να βρεθώ εδώ; Μεγάλη η κούραση, αλλά το μάτι γαρίδα. Αγρίνιο!

 

[estebahn]

Ημέρες 19η-21η, 30/07/’19 – 01/08/’19
Αγρινιάρα (GR), ελάχιστα km

Είναι λίγο αλλόκοτο μετά από τόσες μέρες να μην έχεις να κάνεις τίποτε, να μην έχεις να δεις κάτι νέο, κάπως ανάποδο μετά από κάποιες εβδομάδες συνεχόμενου ταξιδιού! Πίνω το πρώτο καφεδάκι με τους δικούς μου, αν έχεις καιρό να το χαρείς έχει άλλη αξία στο μπαλκόνι μαζί με κουβέντες με δικά σου άτομα.
Από τις πρώτες μου έγνοιες να βάλω την μπαταρία στο CBR, την βγάζω από το φορτιστή και κατεβαίνω στο parking. Το άτιμο, με μισή μιζιά παίρνει μπρος. Έχω κατέβει με τις παντόφλες και βερμούδα , σκοπός μου είναι απλά να διαπιστώσω ότι όλα λειτουργούν εντάξει.

Αλλά μάταιη προσπάθεια να αντισταθώ σ’ αυτόν τον τετρακύλινδρο ήχο καθώς ξαπλωμένος στο τεπόζιτο αφήνω το μοτέρ να ζεσταθεί. Δεν γαμιούνται όλα, κουμπώνω γλυκά πρώτη και το βγάζω μια βόλτα έτσι χύμα στη γειτονιά. Πόσο μικρότερο δείχνει, πόσο επιθετικότερα τα μαρσπιέ, πόσο ελαφρύτερη αίσθηση ακόμη και στο ξεπαρκάρισμα. Κάνω μια γουργουριστή βόλτα το τετράγωνο, ξαναφτάνω στην πολυκατοικία αλλά αίσθηση να κατέβω δεν μου κάνει. Δεύτερη γύρα. Ε στην τρίτη χουφτώνω το γκάζι με πρώτη, το μοτέρ σελινιάζεται, οι σφυγμοί ανεβαίνουν, ο ήχος με πωρώνει. Το γουστάρω αυτό το μηχανάκι τόσο πολύ. Με στεναχωρεί που κάθεται πια τον περισσότερο καιρό, αλλά το προτιμώ παροπλισμένο, καρδιά να το δώσω δεν μου κάνει. Για στιγμές όπως αυτά τα ακράνωτα χαμόγελα που μου προσφέρει.

Το πρωινό το περνάω πηγαίνοντας τις δυο μοτοσυκλέτες διαδοχικά στο βουλκανιζατέρ, η προγραμματισμένη για Χριστούγεννα τράμπα ελαστικών πραγματοποιείται και επίσης η Βέφα αποκτά και νέα λάδια, δυστυχώς αυγουστιάτικα τα ρουλεμάν λαιμού στο Αγρίνιο είναι πιο δυσεύρετα και από μελομακάρονα.

 

[estebahn]

Tο επόμενο διήμερο περνά χαλαρά με φίλους, οικογένεια, αθερίνα Τριχωνίδας και βόλτες τριγύρω με το F4, το αγαπώ τόσο αυτό το μηχανάκι! Τόσο δεμένο, τόσο πρόθυμο να στροφάρει, τόσο στα δικά μου μάτια όμορφο.

Μετά τα μηχανάκια, σενιάρισμα και σ’ εμένα τον ίδιο, κούρεμα γιατί ο γάμος πλησιάζει και είμαι σαν αγροίκος. Και πράγματι, την προπαραμονή η κουμπάρα με καλεί ‘είναι πολύ σημαντικό για τη νύφη αύριο να είσαι από το πρωί εδώ’. Σε τέτοιες προσταγές συνήθως δεν δίνω μεγάλη σημασία, άσε που το πλάνο μου έλεγε χαλαρή αναχώρηση από Αγρίνιο, μπάνιο στον Όρμο του Οδυσσέα και απόγευμα πέρασμα Κέρκυρα. Αλλά παρα-χάλασα χατίρια και παρα-κοίταξα την πάρτη μου τελευταία. Ας όψεται. Διάλειμμα στα πάτρια τέλος, ξυπνητήρι νωρίς αύριο.

 

[estebahn]

Ημέρα 22η, 02/08/’19
Αγρίνιο – Φιλιππιάδα – Πάργα – Σύβοτα – Κέρκυρα, 220km

Το CBR ξαναπαίρνει αποβραδίς τη θέση του πάνω στο paddock stand, λίγο μετά τις τέσσερις το πρωί έχω φορτώσει και αποχαιρετήσει τους δικούς μου. Σπρώχνω σβηστή τη μηχανή από το πάρκινγκ για να μην ξυπνήσει τους πάντες ο αντίλαλος, άντε να δούμε πότε θα ξαναπατήσουν οι τροχοί αυτό το τσιμέντο. Ε ρε γαμώτο, το ‘χει η μοίρα μου να φεύγω!
‘Κλάκ’ πρώτης και ξανά στο δρόμο, απαθανατίζοντας πρώτα το άψογο γκράφιτι της γειτονιάς, ταιριαστό με την ώρα αναχώρησης μου.

 

[estebahn]

Μια δροσιά την έχει στην Ιόνια, ήλπιζα από ψηλά να δω το χάραμα στον Αμβρακικό, αλλά είναι αφενός πολύ νωρίς, αφετέρου ο δυτικός προσανατολισμός δεν βοηθά ιδιαίτερα. Αφήνω τον αυτοκινητόδρομο στην Φιλιππιάδα, είπαμε, να φύγω νωρίς, αλλά όχι να χάσω και τη βόλτα. Βέβαια με το σκοτάδι και τα πολλά σκυλιά που συναντάω δεν είναι και τα πιο απολαυστικά μου χιλιόμετρα, ευτυχώς μέχρι να βγω στο Κανάλι, στη θάλασσα έχει φέξει λιγάκι.

Αγαπημένη διαδρομή από εδώ ως και την Πάργα, μες στο πεύκο με το Ιόνιο δίπλα σου. Πιτσιρίκι με έστελναν κατασκήνωση στη Λούτσα και έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτό το κομμάτι της χώρας, χαμογελάω περνώντας δίπλα από την είσοδο. Στις παρυφές τις Πάργας πετυχαίνω είτε ξενύχτηδες που τρεκλίζουν επιστρέφοντας από ολονυκτία, είτε φιτ μεσήλικες που έχουν βγει για τρέξιμο βγάζοντας βόλτα το σκυλί, διαφορετικές όψεις τουρισμού!

Δεν έχει πάει έξι και μισή όταν σβήνω στην σχεδόν έρημη Πάργα. Πόσα καλοκαίρια που έλεγε και ο Δάκης.


Αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακή η Νορβηγία, αλλά τόσες οι αναμνήσεις σ’ αυτά εδώ τα μέρη, χάραμα στο Ιόνιο!


Τη φιδογυριστή διαδρομή ως τα Σύβοτα έχω χρόνια να την κάνω, τον θυμόμουν σε καλύτερη κατάσταση τον δρόμο, αλλά είναι απολαυστική η θέα όπως και να έχει, ειδικά καθώς δειλά ανεβαίνει η θερμοκρασία και αρχίζουν και τα τζιτζίκια. Κάποτε κάποιες πρώτες διακοπές εδώ. Κάποτε.


Πες μου πώς να αποφύγεις όλα τα κλισέ περί ‘αθάνατου ελληνικού καλοκαιριού’!

 

[estebahn]

Σαν να είχε μέρες να μπαρκάρει το VFR!


Πιάνω κατάστρωμα και ο καραβίσιος φρέντο δεν συγκρίνεται με του καλύτερου barista.


Βαρκούλες αρμενίζουν, με πιο οικείες σημαίες πλέον.




Στην Κέρκυρα έχω από παιδάκι να πάω και οι εικόνες είναι πολύ θολές στο μυαλό μου. Πλησιάζοντας νιώθω ότι από κάπου θα βγει η Βλαχοπούλου!




Πανέμορφο το σκηνικό πάντως και γεμάτο (ναυτική και όχι μόνο) κυκλοφορία το κανάλι.

 

[estebahn]

Φτάνοντας η υποδοχή είναι θερμή, προτού αρχίσουν τα του γάμου, πού ως γνωστόν είναι δύσκολα, προλαβαίνω ένα καφεδάκι σαν σωστός τουρίστας στο Κανόνι με το Ποντικονήσι πιάτο μαζί με τις προσγειώσεις των charters.

Απαλλαγμένο από βαλίτσες, το VFR ελίσσεται στον παραλιακό καθ’ οδόν για παραλία. Α ρε γαμώτο, να μια υπέροχη χρήση μοτοσυκλετών, δικάβαλο για μπανάκι με ψιλοκούβεντο εν κινήσει. Με το νου σου από την θάλασσα στα μπουτάκια και όχι στο αν πας με 52 αντί για 50km/h. Μακάρι να είχα την ευκαιρία για τέτοιου είδους ανάλαφρες βόλτες συχνότερα.

Πρώτη βουτιά για φέτος και σταδιακά το τσούρμο αρχίζει να μαζεύεται. Παλιοί συμμαθητές, συμφοιτητές, γείτονες, αλλά στην πλειοψηφία τους νέες σε εμένα φυσιογνωμίες από καμιά εικοσαριά χώρες και τρεις ηπείρους: Όπως προανέφερα, ο γαμπρός είναι Ισπανός και ζουν με τη φίλη μου στη Γερμανία, οπότε ο κύκλος τους είναι… από παντού!

Γνωριμίες με νέο κόσμο αλλά και συνάντηση με τους συγκατοίκους μου μετά από καιρό, μοιράζομαι το δωμάτιο με ένα φίλο από την πρώτη Δημοτικού και μια φίλη από το Λύκειο. Τα έχει φέρει έτσι η ζωή που κοντεύουν δέκα καλοκαίρια που δεν έχουμε κάνει παρέα διακοπές, αυτό το τριήμερο είναι πολύ καλή ευκαιρία να αναπληρώσουμε.

Το υπόλοιπο της ημέρας κυλά ‘λαϊκ χίαρ νόγουεαρ’, επιτέλους λίγο στερεοτυπικό ελληνικό καλοκαίρι που μου έλειπε: Βόλτα στα καντούνια, παγωτά, ταβερνάκι για βραδινό και ποτά σε ‘καλοκαιρινό’, όπως τα λέγαμε κάποτε, μέχρι να ξημερώσει. La vie est belle.

 

[estebahn]

Ημέρες 23η -24η, 03-04/08/’19
Κέρκυρα, λίγα km

Και να η ‘μεγάλη’ μέρα, σήμερα ΟΝΤΩΣ γάμος γίνεται. Ευτυχώς το πρωινό μου είναι ελεύθερο οπότε προλαβαίνω να πεταχτώ μέχρι τον Ύψο όπου όντως έχει γίνει απόβαση από οριακά ενήλικες ιταλιδούλες. Χρονικά δεν υπάρχει περιθώριο για ιδιαίτερο άραγμα στην παραλία, επιβάλλεται… αφαλάτωση και ώρα να βάλω το πουκάμισο που τόσες και τόσες μέρες έπιανε το κάτω μέρος της μπαγκαζιέρας.

Η τελετή καθ’ αυτή όμορφη σ’ ένα μέρος ονόματι ‘παρατηρητήριο του Κάιζερ’ με θέα σε μεγάλο μέρος του νησιού. Δεν είναι να απορείς με το πόσο μπίζνα είναι οι γάμοι εκεί πάνω!

Περίεργο να βλέπεις παιδική σου φίλη να παντρεύεται: Έχετε γνωριστεί παιδάκια στην ίδια αίθουσα, ξεκινάτε με…goodies μετά το διαγώνισμα, έπειτα πρώτες έξοδοι, φοιτητιλίκι, κοινές διακοπές, κάποια στιγμή δουλειά και μπουμ να 'τη με νυφικό μπροστά σου.

Ίσως με τον καιρό καθώς όλο και περισσότεροι θα παίρνουν αυτόν τον δρόμο να συνηθίζεται η ιδέα και εικόνα, αλλά μιας και είναι ο πρώτος κοντινός μου άνθρωπος που ζω σε τόσα στάδια της ζωής, η εικόνα με ξαφνιάζει τόσο.

Αλλά ας μην μείνω άλλο σ’ αυτά, ώρα για πάρτι σε παρακείμενο μπιτσόμπαρο. Συνεχίζοντας τις υψηλού επιπέδου αναφορές στα μέγιστα καλλιτεχνήματα του ελληνικού μουσικού στερεώματος, επιτρέψτε μου να επιβεβαιώσω το δίδυμο Τσαμπά / Τσαλίκη για ραβασάκια στα γλέντια

 

[estebahn]

Ξινή η χαρά δυστυχώς: Μέρα πλέον μας βρίσκει στην πόλη της Κέρκυρας να ψάχνουμε ανοικτό φούρνο μετά τα άφτερ. Δεν ξέρω τι κοκτείλ ποντικοφάρμακου, βαλβολίνης άξονα GS και ραγού τάρανδου είχε αυτή η ζαμπονοτυρόπιτα, αλλά όλο το επόμενο πρωινό πεθαίνω από πονόκοιλο, εμετούς και ψήνομαι στον πυρετό.

Δυο κουτάκια ήλπιζα να μην χρειαστώ από τις αποσκευές μου σ’ αυτό το ταξίδι, τα εργαλεία και το φαρμακείο. Και το Honda αποδείχτηκε πιο αξιόπιστο από εμένα τον ίδιο! Πέραν της εξάντλησης του πυρετού αυγουστιάτικα είμαι τόσο ξενερωμένος με την όλη κατάσταση, μια φορά συναντιέται μετά από αιώνες αυτό το παρεάκι ανθρώπων και εγώ το περνάω κάπου μεταξύ νιπτήρα και παπλωμάτων.

Κατά το βραδάκι έχω μπουχτίσει από την ολοήμερη ξάπλα, έχει πέσει κάπως και ο πυρετός και αποφασίζω να πάρω τη μηχανή να πάω στην πόλη να πάρω κάτι σε φαγώσιμο. Όσο περιμένω να ψηθούν δυο σουβλάκια κοτόπουλο ο μαγαζάτορας με βλέπει με κράνος και αρχίζει να μου μιλάει για το Monster του. Ξαφνικά νιώθω τόσο χάλια, τέτοια σκοτοδίνη, κάτι για ιμάντες λέει, αλλά δεν τον ακούω πια. ‘Σορι αδερφέ’ διακόπτω και βγαίνω τρέχοντας από το μαγαζί. Πρέπει να είμαι ο μόνος στο νησί που ξερνάει γονατιστός στα καντούνια από δηλητηρίαση και όχι μεθύσι. Σκατάάάά!

 

[estebahn]

Ημέρα 25η, 05/08/’19
Κέρκυρα – Ηγουμενίτσα, λίγα km, μερικά ναυτικά μίλια

Μετά από λαπάδες και αντιπυρετικά το ξημέρωμα με βρίσκει σ’ ένα μικρό βαθμό καλύτερα. Πηγαίνω για μια αποχαιρετιστήρια βουτιά στη θάλασσα, ένα ‘εις το επανιδείν/Auf wiedersehen’ στους νεόνυμφους και ώρα για πακετάρισμα. Ναι μεν νιώθω αδύναμος, αλλά μου έχει λείψει η διαδικασία, ουσιαστικά είναι και η τελευταία φορά που την επαναλαμβάνω. Θα μου πεις ‘Μεγάλε, 25 ημέρες στο δρόμο, δεν χόρτασες;’

Οι συγκάτοικοι αποφασίζουν να περάσουμε μαζί απέναντι, το καράβι μου φεύγει βράδυ, οπότε θα συνεχίσουν και αυτοί με δροσιά για τους προορισμούς τους. Νωρίς το απόγευμα τελευταίος καφές στην Κέρκυρα. Καφές για τους άλλους δηλαδή, με το διαλυμένο μου στομάχι περιορίζομαι σε σόδα. Ώρα για απέναντι.

 

[estebahn]

Δυστυχώς δεν την χάρηκα την Κέρκυρα όσο θα ήθελα, αλλά απ’ όλα τα σημεία του ταξιδιού, μάλλον έτυχε να αρρωστήσω σε αυτό με τις μικρότερες συνέπειες και την περισσότερη στήριξη.


Χαζεύουμε από το κατάστρωμα τα πλεούμενα, η σιλουέτα του Κάστρου χάνεται σιγά σιγά.






Ο ήλιος πιάνει να γέρνει, μ’ αυτό το φως η θάλασσα ανακατεμένη από τις προπέλες γεμίζει 50 shades of blue.


Φεγγάρι κάπου εκεί στην γωνία, το φως λιγοστεύει.




Μέχρι να φτάσουμε προς Θεσπρωτία οι αποχρώσεις αλλάζουν τελείως.

 

[estebahn]

Το VFR είναι μπροστά μπροστά στο αμπάρι, μέχρι να ξεπαρκάρουν το αυτοκίνητο τα παιδιά προλαβαίνω οριακά τα τελευταία δευτερόλεπτα ήλιου στην προβλήτα.


Τελευταίο σούρουπο ελληνικού καλοκαιριού για το ’19 και είναι μόλις 5η Αυγούστου.

 

[estebahn]

Καθόμαστε σ’ ένα καφέ της Ηγουμενίτσας πιο πολύ για να πούμε μερικές τελευταίες κουβέντες. Βλέπω ότι ανησυχούν για το πόσο γερός είμαι, αλλά δεν υπάρχει λόγος. Τους ξεπροβοδίζω και πάω για το check-in, χαρτονάκι Ancona στη χιλιοβρώμικη ζελατίνα, Ελλάδα γιοκ.


Είτε πρόκειται για λιμάνι, αεροδρόμιο, οτιδήποτε, κάθε μα κάθε φορά με στενοχωρεί αυτή η μεταβατική στιγμή που αφήνω την Ελλάδα, που παύει να είναι δεδομένο ότι οι τριγύρω σου μιλούν ελληνικά και πρέπει να πατήσεις Shift+Alt στο μυαλό. Μη θέλοντας να καθυστερήσω τους φίλους μου, έχω έρθει πολύ νωρίτερα απ’ ότι χρειάζεται στο λιμάνι. Είναι ολόκληρη διαδικασία με διαβατήρια κλπ να ξαναβγεις από την προβλήτα, οπότε μόνη λύση η υπομονή.

Μοναδική μοτοσυκλέτα στην ουρά είναι ένα GS, ο αναβάτης Ελβετός, σαν τις κατσαρίδες αυτοί οι άνθρωποι τελικά. Έχει μόλις γυρίσει από Κρήτη, διαφορετικά άκρα της Ευρώπης διαλέξαμε. Μην πω ψέματα, δεν μου κάνει καρδιά για πολλά μπλα-μπλα, πιάνω την άκρη του τσιμέντου και απολαμβάνω την βραδινή δροσούλα και την φεγγαράδα.

 

[estebahn]

Γύρω στις έντεκα εμφανίζεται το Superfast στον ορίζοντα.


Ακόμη και μετά από έξι χρόνια που έμεινα Πάτρα και τα έβλεπα καθημερινά σχεδόν, ακόμη με εντυπωσιάζουν με τον όγκο τους αυτά τα σκαριά, ειδικά όταν μανουβράρουν στο λιμάνι.


Τακάρω τη μηχανή και έμπειρος πλέον παίρνω μαζί μόνο tankbag και μπουφανάκι. Έχω κλείσει καμπίνα, μέχρι να την βρω στα δαιδαλώδη καταστρώματα έχουμε σαλπάρει. Σκουντουφλάω στα σκοτεινά, ένας μεσήλικας Γερμανός κοιμάται ήδη στην διπλανή κουκέτα και δεν πολυσυγκινείται από το ‘Grüße, Entschuldigung’ μου. Αδύναμος από το περασμένο διήμερο και ψιλονηστικός ναρκώνομαι σε βαθύ ύπνο, τέτοιον που έχω εβδομάδες να κάνω.

 

[estebahn]

Ημέρα 26η, 06/08/’19
Αδριατική, Ancona (I) – Solothurn (CH), 766km

Όπως πάντα στα πλοία, ο καπετάνιος νιώθει ατιμασμένος αν η ψύξη του κλιματιστικού δεν τσαφώνει μισόλιτρη μπύρα κατακαλόκαιρο, οπότε εκ των πραγμάτων κοιμάμαι κουκουλωμένος ολόκληρος. Αυτό αφενός βοηθάει στο να ανακτήσω κάποιες δυνάμεις, αφετέρου στο να περάσουν κάποιες από τις ατελείωτες νεκρές ώρες αν είσαι μόνος εν πλω. Έτσι κλείνω εύκολα εννέα ώρες συνεχόμενου ύπνου, όταν ξεμυτίζω από τα παπλώματα η Αδριατική λούζεται στον πρωινό ήλιο.


Βαριέμαι στην καμπίνα και ο Γερμανός δίπλα ακόμη κοιμάται (πού τον βάζει τόσον ύπνο; ), οπότε για να μην τον ενοχλήσω τριγυρνώντας παίρνω βόλτα τα καταστρώματα. Πιτσιρίκια τσαλαβουτούν στην πισίνα – γούρνα, άλλοι κοιμούνται ακόμη στο κατάχαμα κατάστρωμα, ελάχιστοι πίνουν καφέ.


Συνειδητοποιώ ότι είναι η τελευταία ευκαιρία μου για τους επόμενους μήνες να χαρώ έναν φρέντο. Όσο και να μην έχω εμπιστοσύνη στο στομάχι μου η λαχτάρα για ένα καφεδάκι υπερισχύει.

 

[estebahn]

Βρίσκω ευτυχώς μια καρέκλα στην πρύμνη. Ναι έχει ντάλα ήλιο, φασαρία και καυσαέρια, αλλά αραχτός με τα πόδια στην σιδερένια κουπαστή δεν έχω καλύτερο. Πάνε πια τρεις βδομάδες απ’ όταν προσπερνούσα σουβλάκι τις ορδές αυτοκινούμενων κοντά στο Praikestolen.


Οι προπέλες δίνουν νωχελικά τον ρυθμό, το ίδιο νωχελικά βυθίζομαι στην καρέκλα αφήνοντας τον ήλιο να με μπαϊλίσει (sic) πάνω από τα όχι και τόσο σκούρα γυαλιά. Στην ανοικτή θάλασσα, μη έχοντας κανένα σημείο αναφοράς, μόνο με νερό στον ορίζοντα ούτε η ταχύτητα ούτε ο χρόνος έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Δεν ξέρω πόση ώρα χάνομαι σε κάτι μεταξύ σκέψεων και ύπνου. Τελευταία ημέρα σήμερα, Για τους περισσότερους αυτά τα καράβια σημαίνουν την αρχή του ταξιδιού, για ‘μενα τον ανάποδο είναι το φινάλε. Φέρνω στο μυαλό μου εικόνες, μέρη, στιγμές, χιλιόμετρα, πρόσωπα αυτών των ημερών. Είναι τόσες πολλές, τόσες πυκνές οι πληροφορίες και τέτοιο το τέμπο εναλλαγής τους που δεν έχω προλάβει τις τελευταίες εβδομάδες να τα καλοσκεφτώ, να τα τακτοποιήσω λίγο στο κεφάλι μου. Και σίγουρα έχω βγάλει από το μυαλό μου την δουλειά, σε μεγάλο βαθμό ακόμη και τις παρέες της Ελβετίας, την πόλη ολόκληρη. Ζητούμενο διακοπών αυτό ε;

 

[estebahn]

Την τελευταία φορά που πήρα αυτό το καράβι, την Άνοιξη, η άφιξη ήταν κάποια στιγμή πριν το μεσημέρι. Το εισιτήριο μου γράφει μόνο ώρα επιβίβασης, στα ανοικτά δεν έχω ιντερνετ για να το ελέγξω, αλλά βλέποντας από το GPS πόσο μεσοπέλαγα είμαστε, μάλλον η ώρα άφιξης είναι διαφορετική. Έχω και ένα γεμάτο δεκάωρο οδήγησης μέχρι την Ελβετία, χμμμ δεν τα υπολόγισα πάρα πολύ καλά. Ήλπιζα ανεβαίνοντας να κάνω ένα πέρασμα από το πάσο του Γκόταρντ για να σπάσει η μουντίλα του αυτοκινητόδρομου, αλλά όπως πάει το πράγμα, μάλλον δεν με παίρνει χρονικά. Δε βαριέσαι, θα ήταν αχαριστία να πω ότι δεν περιπλανήθηκα τελευταία.

Βέβαια, ο κακός υπολογισμός μου αυτός σημαίνει ταυτόχρονα ότι έχω περισσότερες νεκρές ώρες να περάσω στο καράβι. Σέρνομαι από εδώ και από εκεί ακούγοντας τους τσακωμούς και τις ιστορίες των νταλικέρηδων, πλάκα – πλάκα δεν αναμένεται να ακούσω άλλα ελληνικά πέρα από τα δικά τους για το επόμενο διάστημα.

 

[estebahn]

Κάποια στιγμή αρχίζουν να φαίνονται οι ιταλικές ακτές στον ορίζοντα, χρησιμοποιώντας το οπτικό ζουμ εν είδη κιαλιών παρατηρώ την πόλη ενόσω η πλειοψηφία συνωστίζεται στις σκάλες για τα γκαράζ.


Κρουαζιερόπλοια υπό ανακατασκευή, βιομηχανικοί γερανοί και μια πιο παραδοσιακή αρχιτεκτονική, η μικρή αυτή πόλη φαίνεται να έχει λίγο απ’ όλα.








Κοντεύει τρεις μέχρι να δέσουμε, τραβάω ένα τελευταίο στερεοτυπικό καρέ με τα αφρισμένα νερά, η αλήθεια είναι ότι θα περάσει καιρός μέχρι να ξαναδώ την θάλασσα.

Ξεμπαρκάρω και είμαι ακόμη με βερμούδα, βρίσκω μια γωνά απόμερη για να αλλάξω στα μοτοσυκλετιστικά. Ενώ είμαι ξυπόλυτος και παλεύω να φορέσω το παντελόνι, συνειδητοποιώ ότι έχω παρκάρει έξω από το λυόμενο του λιμεναρχείου και δυο ένστολες με κοιτάνε γελώντας. Εχμμμμ άλλο ένα fail στη συλλογή!