Σήμερα γάμος γίνεται

[estebahn]

Α, ναι, ξέρω τι εννοείς! Ήμουν στον Ορειβατικό Αγρινίου ως παιδάκι στα '90ies, μετά τεμπέλιασα

Αυτό που περιγράφω συνήθως το κάνουν πολύ μαζικά για την φωτό, το έχω δει και στην Κρήτη έντονα

Ο όρος είναι rock staking, αν το γκουγκλάρεις θα δεις ότι για αυτό το μαζικό... πόστιασμα υπάρχουν πολλές ενστάσεις για την φθορά του περιβάλλοντος.

 

[estebahn]

Ποδαράτη βόλτα και η πόλη λοιπόν σαν πρώτη εικόνα δεν είναι καθόλου άσχημη.



Κοντά στο ποτάμι μάλιστα τα χρωματιστά σπιτάκια συνθέτουν όμορφη εικόνα. Παρατηρείστε τις ξύλινες βάσεις τους, είτε επειδή τον χειμώνα ανεβαίνει η στάθμη του ποταμιού είτε επειδή ανεβαίνει η θάλασσα με την πλημμυρίδα.








Στην πλατειούλα υπάρχει παιδότοπος με άμμο για να πειραματίζονται οι εκκολαπτόμενοι πολιτικοί μηχανικοί, ακόμη και στο άγαλμα υπάρχει κουβαδάκι!



Τείνει να γίνει συνηθισμένος διάκοσμος το κρέμασμα ομπρελών, κάπως πιο στοιχισμένα εδώ σε σχέση πχ με το Βελιγράδι.



Από κόσμο επικρατεί ηρεμία, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους γλάρους, δεκάδες από αυτούς κροάζουν παντού, σχεδόν σε κουραστικό βαθμό. Πέτυχα έναν να εποπτεύει τα μπαλέτα.



Πολύ διαφορετική η αισθητική των κτηρίων, τείνει να μου αρέσει αυτό το κοκκινόασπρο που υπάρχει παντού, ξεκινώντας από την σημαία τους.



Και προσπάθειες να ομορφύνει η καθημερινότητα: Αυτή θα μπορούσε να είναι μια συνηθισμένη σκάλα. Αλλά την έκαναν σχεδόν τέχνη. Αν περισσεύει το μπάτζετ θα μου πεις..



Κάπου εδώ λέρωσα την γωνία του φακού μου. Το αντιλήφθηκα σχετικά γρήγορα, αλλά οι επόμενες φωτογραφίες θα έχουν μια μουτζούρα.

Πιο κοντά στο νερό, αντανακλάσεων συνέχεια.



Το κανώ δείχνει να είναι δημοφιλής ασχολία, ίσα που ξεχωρίζει μες στο κόκκινο.



Άλλο παιχνίδι που πέτυχα αρκετές φορές είναι ισορροπία σε κάτι τέτοια κατασκευάσματα, είδα και μερικές σαβούρες, η χαρά του οδοντοτεχνίτη!



Σχεδόν China Town θυμίζει η γέφυρα, τι χρήση έχουν οι τροχαλίες δεν κατάλαβα ομολογώ.








Ω, CRF250L rally, σπάνιο κομμάτι ε;

 

[estebahn]

To παρκάκι είναι κάτι σαν παλιό νεκροταφείο με οβελίσκους και ταφόπλακες.



Ο μακαρίτης ο επίσκοπος λεγόταν Θορ. Ελάχιστα πιο κουλ από το Θρασύβουλος.

Το παρκάκι καταλήγει στον καθεδρικό του Nidaros, επιβλητικός ναός με τις οροφές να σπάνε χρωματικά και τον όγκο.



Κάπου εδώ παίρνω πρέφα την λίγδα στον φακό, οι επόμενες φωτό επιστρέφουν σε κανονικότερα δεδομένα.

Η πρόσοψη του ναού είναι ένας κατακόρυφος τοίχος, σχηματικά θα έλεγε κανείς ότι θυμίζει την Παναγία των Παρισίων.



Η λεπτομέρεια όμως είναι που με τραβάει, ίσως καμια εκατοστή αγάλματα διακοσμούν τον κατακόρυφο όγκο.



Και με λεπτομέρεια, όχι τίποτε χοντροδουλειές.



Αδυναμία μου μετά από ένα παιδικό του mega στα 90ies είναι τα Gargoyles που στολίζουν τις υδρορροές, εδώ ζωόμορφα αγάλματα.



Μα να μην ξέρω πώς τους λένε στο instagram τους ανθρώπους, να έχουν την αγκαλιά τους για σουβενίρ!

 

[estebahn]

Ακόμη βέβαια δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω το εμπορικό κέντρο της πόλης, κάπου με ζωή. Ο σιδηροδρομικός σταθμός βρίσκεται από την απέναντι πλευρά του καναλιού, αλλά μπα, μάλλον 'κακόφημα' είναι εδώ.





Προς τα εδώ δείχνει να ζωντανεύει το πράγμα. Τα μοντέρνα μαγαζάκια αραδιασμένα το ένα δίπλα στο άλλο είναι πολύ κοντά στο μάτι με το Bristol.



Hipsterιες παντού, το παλιό καρνάγιο είναι γεμάτο gluten free και τα συναφή εστιατόρια.



Αλλά το λιμάνι έχει ζωή.



Έχουν διατηρήσει στοιχεία της παλιάς του χρήσης, όπως τους γερανούς ή αυτό το βαρούλκο. Εργασία εξαμήνου στο τρίτο έτος ήταν ο σχεδιασμός ενός τέτοιου, χαβαλές που είχε πέσει!



Ήλπιζα να βρω ντόπια κουζίνα να δοκιμάσω, ατύχησα, την έχουν απαρνηθεί για πιο δυτικά φαγητά: Μπέργκερ με γλυκοπατάτες. Απ’ όλα τα πράγματα που θα μπορούσαν να αντιγράψουν από τους Άγγλους, επέλεξαν την Indian Pale Ale, μια ζεστή εκδοχή πικρής μπύρας.

Καθρέπτης κανονικός. Η ώρα είναι δέκα το βράδυ ε;



Ένας περίπατος ακόμη, μιας και έχει τόσο φως. Το λες και περίτεχνο το καπάκι του υπονόμου.



Σ’ ένα από αυτά τα ξύλινα μένω απόψε. Δεν μπορώ με τίποτε να χωνέψω το πόσο φως έχει βραδιάτικα.

 

[estebahn]

Ημέρα 7η, 18/07/’19
Trondheim (NO) – Bodø (ΝΟ), 705km

Το δωματιάκι έχει παράθυρο στην οροφή, έτσι το φως με ξυπνά αρκετά πριν τις έξι. Έχω συμπληρώσει μια βδομάδα στον δρόμο και απομένουν άλλες δυόμιση για πάρτη μου, υπέροχα! Τις τελευταίες 5 μέρες σουλατσάρω στην νότια σχετικά Νορβηγία και πράγματι το κομμάτι αυτό δείχνει να έχει τόσα να δώσει στον ταξιδιώτη. Αν θέλω όμως να δω και το άνω μέρος της χώρας, αναγκαστικά πρέπει να υπάρξουν και πιο ‘διεκπεραιωτικές’ ημέρες, η σημερινή είναι μια από αυτές.

Τι σημαίνει όμως ‘Νότια Νορβηγία’ και πόσο πραγματικά μεγάλη είναι αυτή η χώρα; Είναι λίγο δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς. Ξεκινάω με δυο αριθμητικά στοιχεία: Από το νοτιότερο μέχρι το βορειότερο άκρο της (ηπειρωτικής) Ελλάδας έχουμε μια ευθεία γραμμή γύρω στα 675 χιλιόμετρα. Στην ηπειρωτική Νορβηγία αυτό το νούμερο είναι χίλια χιλιόμετρα μεγαλύτερο. Αυτό δεν λέει πολλά, για να καταλάβει κανείς το πόσο εκτείνεται από Νότο προς Βορρά (ή μάλλον από Βορρά ως… πολύ Βορρά) αυτή η σκανδιναβική χώρα υπάρχει μια ενδιαφέρουσα σελίδα, η thetruesize.com που σου επιτρέπει να σύρεις μια χώρα πάνω στον παγκόσμιο χάρτη διορθώνοντας ταυτόχρονα τα λάθη της Μερκατορικής προβολής. Με μια εικόνα, αν η Νορβηγία ξεκινούσε από το Ταίναρο, το άνω άκρο της θα ήταν σχεδόν όσο βόρεια βρίσκεται το Κίεβο ή η Πράγα!

 

[estebahn]

Επτακόσια χιλιόμετρα με περιμένουν χωρίς πολλά αξιοθέατα και μάλλον χωρίς πολλές διαδρομές για συγκινήσεις. Παλιότερα θα με τρόμαζε μια τέτοια απόσταση, μάλλον πια έχει μάθει ο κώλος μου και με απασχολεί πιο πολύ η βαρεμάρα. Λάδωμα αλυσίδας, φόρτωμα και δρόμο. Να ‘ταν αυτή ακόμη η ρουτίνα μου.

Εθνική οδός Ε6 λοιπόν, για πρώτη φορά όσο βρίσκομαι στη Νορβηγία πετυχαίνω δρόμο σχεδόν σαν την Κορίνθου – Πατρών με διάζωμα και πάνω από μια λωρίδα ανά κατεύθυνση. Και βέβαια η τροχαία τιμά το γεγονός δεόντως με ένα γενναιόδωρο όριο πρώτη φορά τριψήφιο. Μιλάμε τελικιάσματα, σε Mach έπρεπε να μετράται η ταχύτητα! Παραδόξως, οι Νορβηγοί έχουν εδώ άλλη μια παραξενιά: Σε αρκετές πινακίδες κάτω από το όριο γράφουν και μονάδες. Γιατί; Υπήρχε περίπτωση να μιλάμε για γιάρδες το δευτερόλεπτο; Για στάδια την ώρα; Και μάλιστα γράφουν km/t. Ότι; Στη μονάδα του χρόνου, όποια έχετε ευχαρίστηση; Λογικά στη γλώσσα τους σημαίνει ‘ώρα’, περιττό πλήρως όμως. (φωτό από το ιντερνετ)

Οι ώρες και τα χιλιόμετρα απλά περνούν. Μόνη έγνοια οι κάμερες ταχύτητας, ευτυχώς το Tomtom με προειδοποιεί όχι μόνο για ατές, αλλά και για τα σημεία μέτρησης μέσης ωριαίας. Εκεί καταγράφουν την στιγμή που περνάς ένα σημείο και ξανά το ίδιο μετά από μια απόσταση πχ 10 χιλιόμετρα. Γνωρίζοντας πόσο χρόνο σου πήρε να διασχίσεις το κομμάτι αλλά και το μήκος του υπολογίζουν την μέση ωριαία και σου λένε ‘κύριος έτρεχες’. Ο πλοηγός είναι αρκετά καλά φτιαγμένος ώστε να μου δείχνει το όριο αλλά και την μέση ταχύτητα όσο κινούμαι στο επικίνδυνο κομμάτι για να μπορώ να κρίνω αν πρέπει να κόψω ή αν με παίρνει να κάνω και καμια προσπέραση. Βγάζω το καπέλο.

Όσο ανεβαίνω, τόσο ο δρόμος επανέρχεται σε απλά μια λωρίδα ανά κατεύθυνση άνευ νησίδας. Πετυχαίνω ένα Harley δικάβαλο, το να τους ακολουθώ με βοηθά να μην ξεχνιέμαι και περνάω το όριο έτσι συνταξιδεύουμε αρκετά. Ο τύπος μου κάνει αρκετές φορές νόημα να προσπεράσω, του γνέφω αρνητικά και έτσι πορευόμαστε παρέα προσπερνώντας ταυτόχρονα τα αυτοκίνητα.

Συναντούμε την ταμπέλα – σύνορο χαίρομαι που βγάζει και αυτός φλας για στάση.



Nord Norge ή Βόρεια Νορβηγία, από εδώ και πάνω σοβαρεύει το πράγμα. Όνειρο μου φαίνεται ότι είμαι εδώ πέρα. Όσο φωτογραφίζω το ζευγάρι με την Χάρλει έχει παρκάρει πιο πέρα και έρχεται προς το μέρος μου. Χαμογελαστός τους δίνω το χέρι και πιάνουμε κουβέντα, είναι Σουηδοί που τριγυρνάνε με την μηχανή, σκόπευαν να πάνε στα μέρη που ήμουν στις αρχές της εβδομάδας, αλλά η κακοκαιρία τους έσπρωξε βόρεια. Ποια κακοκαιρία; Τόσο τυχερός, πέτυχα το μόνο παράθυρο καλοκαιριού; Στο άκουσμα του ταξιδιού μου ο τύπος μου αποκρίνεται ‘Which demon brings you up here?’. Τώρα μας γάμησες μεγάλε!

Αποφασίζουμε να προχωρήσουμε παρέα αν και η σύζυγος πεινάει, οπότε μου εξηγούν πώς με την πρώτη ευκαιρία θα σταματήσουν για φαγητό.

Προχωράμε, αλλά πάμπολα έργα μας καθυστερούν, σε πολλά σημεία υπάρχει και φανάρι ώστε να περνάνε ένα ένα ρεύμα. Τουλάχιστον βγήκε μια φωτογραφία με τα παιδιά!




Πράγματι, στο πρώτο ας το πω ταβερνάκι βγάζουν φλας, αλληλοκορνάρουμε και οι δρόμοι μας χωρίζουν.



Το τοπίο είναι δασικό, αν και πλέον έχει αλλάξει πολύ σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες, δεν βλέπεις πια απόκρημνα βράχια, όλα είναι 'κάπως' πιο λεία.



Από λίμνες άλλο τίποτε βέβαια.

Καιρός μπόμπα, πεντακάθαρη ατμόσφαιρα.



Όχι όμως μέσω της ζελατίνας, έχει μαζέψει νεκρά έντομα από χιλιάδες χιλιόμετρα.



Εγώ, το φορτωμένο VFR και η άσφαλτος, το τιμ των ημερών.

 

[estebahn]

Δρόμος, δρόμος και πάλι δρόμος στον Νορβηγικό βορρά.



Όταν αποζητώ βενζίνη συναντώ δίπλα στο βενζινάδικο και επονομαζόμενο μουσείο μοτοσυκλέτας, βέβαια απ΄έξω μια μικρογραφία Diablo και ένα στρατιωτικό τζιπ είχε. Δεν πήρα την απόφαση να μπω μέσα, τράβηξα προς την αντλία.



Κλασσικά νηστικός πίνω ένα Red Bull στο γρασίδι του βενζινάδικου, περιεργάζομαι τα ντόπια αυτοκίνητα, έχουν όλα ένα ζευγάρι προβολέων αλογόνου τουλάχιστον 8-10 ιντσών στη μάσκα, πρέπει να είναι απαραίτητοι για την χειμερινή ορατότητα ή μάλλον την έλλειψη της.

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω ένα ζεύγος εξηντάρηδων με ένα RV, ξέρετε, αυτά τα πολύ πολύ μακριά αυτοκινούμενα. Ο τύπος προβληματισμένος κοιτάζει έναν τροχό και παλεύει με τον αέρα. Βλέπω την γερμανική πινακίδα, οπότε του προσφέρω μιλώντας στην γλώσσα του το πιεσομετράκι. Ενθουσιάζεται υπέρ του δέοντος που κάποιος του μίλησε γερμανικά και που διαπίστωσα το πρόβλημα και προσφέρθηκα να βοηθήσω. ‘Βέβαια, στις μηχανές σας χρειάζεται περισσότερο αυτό το μαραφέτι. Αλλά που είναι οι υπόλοιποι; Δεν ήθελαν βενζίνη;’ Υπόλοιποι; Ποιοί υπόλοιποι; Γουρλώνει τα μάτια: ‘Allein? Bist du ganz verrückt?’ που σε ξηρομερίτικα μεταφράζεται σε ‘Μονάχος σ’; Το ‘ι΄ς μπιτ χαμένο;’

 

[estebahn]

Λίγα χιλιόμετρα μετά τον θυμήθηκα τον τύπο. Μποτιλιάρισμα, ο δρόμος δείχνει κλειστός, κανείς στο αντίθετο ρεύμα και το δικό μου ακίνητο. Προσεκτικά προσπερνάω τα αυτοκίνητα για να πάω προς το μπροστά μέρος της ουράς, ένας με FJR μου κάνει έντονα νόημα να σταματήσω. Παρκάρω δίπλα του, προσπαθώ να καταλάβω τι έργα κάνουν και τι είναι αυτός ο θόρυβος που ακούω.

Μου εξηγεί ότι έχει γίνει μεγάλο τρακάρισμα με μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητο, ο ήχος που ακούω είναι ελικόπτερο που έχει έρθει να πάρει τραυματίες ενώ μετά από δέκα λεπτά φτάνει και δεύτερο. Μου κόβονται τα πόδια. Όσο και να αποδέχεσαι τον κίνδυνο, όσο και να προσπαθείς να εξοικειωθείς με την θνητότητα, όταν το βλέπεις μπροστά σου είναι αλλιώς.

Υπάρχουν αρκετά ασθενοφόρα, έρχεται και το δεύτερο ελικόπτερο, τουλάχιστον δείχνει να υπάρχει οργάνωση παρά το πόσο μακριά βρισκόμαστε. Οι οδηγοί των αυτοκινήτων έχουν βγει από τα οχήματα, μια κυρία μου δείχνει ειδησεογραφική σελίδα που αναφέρει ότι οι μοτοσυκλέτες είναι δύο και συγκρούστηκαν με αυτοκίνητο που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Βουβαμάρα.

Κάποια στιγμή απομακρύνουν τους τραυματίες και ο δρόμος ανοίγει. Στ’ αριστερά μου βλέπω στο χαντάκι την μια μοτοσυκλέτα. Κράνη, σπασμένες μπαγκαζιέρες, ρούχα παντού. Γίνεται η καρδιά μου πέτρα. Για τα επόμενα χιλιόμετρα ζορίζομαι αρκετά, καθόλου δεν βοηθάνε και τα ατελείωτα έργα. Έχουν σκάψει ίσως και τριάντα χιλιόμετρα δρόμου, δεν καταλαβαίνω τον λόγο να το κάνεις όλο σε μια φάση. Έτσι για όλη αυτή την απόσταση οδηγούμε σε γδαρμένη άσφαλτο / χαλίκι 3Α / λάσπη / λακούβες, θέλει μεγάλη προσοχή με το φορτωμένο μηχανάκι και το θολωμένο μυαλό.

 

[estebahn]

Η σημερινή ημέρα όπως προανέφερα δεν έχει τόσο αξιοθέατα, όσο ορόσημα. Πρώτο ήταν η ‘Βόρεια Νορβηγία’ την οποία εδώ και λίγες ώρες διασχίζω. Το δεύτερο είναι ακριβώς μπροστά μου: Ο Αρκτικός Κύκλος.

Πω ρε φίλε, αλήθεια δεν το περίμενα ότι θα έβλεπα ποτέ τούτα τα μέρη, πόσο μάλλον με μοτοσυκλέτα! Πριν αρχίσω να δουλεύω, δυο επισκέψεις στην Μακεδονία ήταν το βορειότερο που είχα ποτέ μου βρεθεί και τώρα είμαι στον Αρκτικό Κύκλο.

Πώς ορίζεται ο Αρκτικός Κύκλος; Είναι το νοτιότερο σημείο στο οποίο κατά τo θερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος είναι ορατός για 24ωρες. Σε απλά ελληνικά; Από εδώ και πάνω το καλοκαίρι ο ήλιος απλά χαμηλώνει στον ορίζοντα, αλλά δεν νυχτώνει. Αλλά όλα αυτά επεξηγούνται καλύτερα στο Κέντρο, ας το εξερευνήσω.

Πέριξ του κυρίως κτηρίου υπάρχουν τρία μνημεία.



Το 66ο 33’ είναι το γεωγραφικό πλάτος. Ναι, είναι βόρεια ο Αρκτικός!

Το μακρινότερο εκ των μνημείων είναι και το εντυπωσιακότερο, ο πιτσιρικάς συμφωνεί.

Τονίζεται παντού ο πλανήτης ως σφαίρα, όταν φτάνεις προς τους πόλους της Γης αρχίζει να αποκτά άλλη σημασία στο μυαλό!

Και να μην ανέμιζαν σημαίες, και να μην υπήρχε η ξανθούλα, το σκηνικό έχει εντυπωθεί ως Νορβηγικό στο μυαλό μου.



Πέρα από τις απαραίτητες πετρούλες (duh!)το κυρίως κτήριο είναι ενδιαφέρον στο μάτι.





Σύμφωνα με την εικόνα της εισόδου, το Χειμώνα θάβεται στο χιόνι!



Πέραν του εκτενούς gift shop, υπάρχουν ταριχευμένα ζώα της περιοχής, όπως και επεξήγηση της τροχιάς του ήλιου.








Μάλιστα, παραδίπλα στο σινεμά παίζει και ένα σύντομο φιλμ που επεξηγεί το φαινόμενο. Τα γραφικά του ήταν ωραία, ωστόσο όση ώρα κάθισα δεν έπαιξε σε κάποια γλώσσα που κατανοώ.

 

[estebahn]

Ώρα για επίθεση στο εστιατόριο! Τόσες μέρες δεν βρήκα ευκαιρία, τώρα που μου δίνεται η δυνατότητα θα δοκιμάσω κάτι τοπικό. Ραγού τάρανδου! Όση ώρα περιμένω το πιάτο μου δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι… τα αποφάγια της μερίδας μου κοσμούν τον τοίχο.



Δεν είμαι φαν του να φωτογραφίζεις το γεύμα σου, αλλά εδώ αλλάζει κάπως το πράγμα. Για την ιστορία γευστικότατος και ναι είναι μαρμελάδα στην πάνω γωνία.



Έξω καλοκαίρι, ποιος Αρκτικός;



Το διάλειμμα μου επέτρεψε να αφήσω το τρακάρισμα κάπως πιο πίσω στο κεφάλι μου, με ανανεωμένη όρεξη συνεχίζω τη διαδρομή μου.





Αλήθεια εδώ πάνω ξαφνικά σπάνισαν τα Tesla, μάλλον το δίκτυο φόρτισης δεν έχει αναπτυχθεί στον αρκτικό ακόμη.
Σιδηρόδρομος ακριβώς πάνω στο νερό και βουνάρες στον ορίζοντα. Τελικά η διαδρομή δεν ήταν απλά μια πληκτική Εθνική Οδός.



Με τα πολλά καταφτάνω στην κωμόπολη του Bodø, τον προορισμό μου γι’ απόψε. Έχω κλείσει ένα δωματιάκι στο σπίτι του Jorgen, ενός συνταξιούχου Νορβηγού. Καλοσυνάτος άνθρωπος, απ’ ότι κατάλαβα τον έχει φάει η μοναξιά και γι’ αυτό νοικιάζει φθηνά ένα δωμάτιο με την ελπίδα πως θα ξεπέφτει κανένας άνθρωπος να λένε καμιά κουβέντα. Οι Χειμώνες εδώ του είναι ανυπόφοροι γ’ αυτό και περνάει έξι μήνες το χρόνο στην Ταϋλάνδη με το που σκοτεινιάζει στο Bodø. Για να με ευχαριστήσει, με το που μπαίνω σπίτι έχει βάλει και βλέπει στην δορυφορική ελληνικό ποδόσφαιρο!

Πιάνουμε κουβέντα, του ζητάω να μάθει για το τρακάρισμα, τα ελικόπτερα έφεραν τους τραυματίες σο νοσοκομείο της πόλης. Στα τοπικά νέα γράφουν πώς δεν διατρέχουν κίνδυνο. Με προειδοποιεί να προσέχω φορτηγά από Λιθουανία και Πολωνία καθώς συχνά οι νταλικιέρηδες ανηφορίζουν μονοκοπανιά από τις χώρες τους για να φορτώσουν ψάρι και αποκοιμιούνται στο τιμόνι από την εξάντληση. Τα λέω αρκετά με τον Jorgen, ωστόσο θέλω να δω την μικρή πόλη και απαρνούμαι την πρόταση του να καθίσουμε σπίτι.

Να σημειώσω ότι ακόμη και τώρα, σχεδόν τρεις μήνες μετά, ακόμη πού και πού μου στέλνει στο whatsapp αυτές τις εικόνες που μόνο 60χρονοι χρησιμοποιούν και δεν ξέρω ποιος σχεδιάζει τύπου ‘have a good Wednesday!!!!!’ με γκλιτερ στα γράμματα και ένα τριαντάφυλλο στο φόντο. Creepy?

 

[estebahn]

Σε δέκα λεπτά με τα πόδια είμαι στο κέντρο, δεν υπάρχουν πολύ περισσότερα από μια μαρίνα είναι η αλήθεια.



Από την άλλη, το μικρό λιμανάκι έχει τόσα να δεις.








Κύριο αξιοθέατο για μένα είναι ο ήλιος. Ανάλογα με το τι υπάρχει ανάμεσα σ’ εσένα και τον ορίζοντα, τον χάνεις στιγμιαία, ωστόσο έχει καρφωθεί σ’ ένα ύψος και αρνείται να κατηφορίσει περισσότερο, το διάχυτο φως παραμένει σταθερό και ισοδύναμο με 7-8 το απόγευμα σε δεδομένα ελληνικού καλοκαιριού.





Πιάνω να περπατάω τον λιμενοβραχίονα μην χορταίνοντας τα παιχνίδια του φωτός.








Τα νερά γαλανά με μπλε μέδουσες να κολυμπούν ανάμεσα στα φύκια.



Αυτή η ανάμειξη μυτερών βουνών με θάλασσα με έχει εντυπωσιάσει τόσο σ’ αυτήν την χώρα.








Η πιτσιρικαρία μαζεύεται γύρω από την σημαία για κανένα τσιγάρο στα κλεφτά.

Από την εξωτερική μεριά του λιμανιού τα νερά δεν είναι στάσιμα, πηγαίνω προς τα βράχια που ψαρεύει ο τύπος και βγάζω τα παπούτσια για να βρέξω τα κουρασμένα πόδια μου.



ΟΚ δεν είναι πάγος το νερό, κάθε άλλο. Όσο χαλαρώνω εκεί παρατηρώ ένα μικρό ελικοφόρο να προσγειώνεται, δεν είχα πάρει πρέφα ότι υπάρχει αεροδρόμιο.



Τι γαλήνη.

 

[estebahn]

Γυρνάω προς τα μαγαζάκια, μια μπυρίτσα τώρα θα είναι ότι πρέπει.



Να σου και ένα όχημα του Google Street View, χρόνια θέλω να δω ένα και τώρα το βρίσκω παρκαρισμένο!



Στα περισσότερα μαγαζιά τρώω χυλόπιτα όταν ζητάω μια μπύρα.

-Συγγνώμη κλείσαμε

-Μα από τώρα; Ντάλα ήλιο;

-Είναι 11:30 κύριε!

Πόσο μπερδεύεται ο οργανισμός με όλο αυτό, απλά αναβάλλεται η κούραση, η υπνηλία. Βρίσκω ευτυχώς ένα…after για να πιω την μπύρα μου, ευτυχώς έχω μαζί μου γυαλιά ηλίου γιατί ο ήλιος είναι φάτσα φόρα στον ορίζοντα.



Να κάτι που αξίζει τα μάτια να δουν, ο ήλιος του μεσονυκτίου. Αδιανόητες έννοιες.

Περπατάω μπερδεμένος προς το σπίτι κοιτώντας διαρκώς το ρολόι, πώς να μην αμφιβάλλεις όταν από το μπαλκόνι βλέπεις αυτό;



Μου στέλνουν μήνυμα κάτι φιλαράκια από Ελλάδα για το πού είμαι. Λοιπόν, από κινητό προκειμένου να χωρέσουν και αυτοί και εγώ στην οθόνη πρέπει να κάνεις το μέγιστο επιτρεπτό ξεζουμάρισμα στο google maps!

Κοιτάζω ξανά έξω από το παράθυρο. Δηλαδή τώρα λέμε καληνύχτα;

 

[estebahn]

Ημέρα 8η, 19/07/’19
Bodø (ΝΟ) – Å (NO) – Melbu (NO) – Sortland (NO), 315km

Ο λόγος που διάλεξα να μείνω στο Bodø είναι το ότι από εδώ φεύγουν τα καράβια για τα νησιά Lofoten, είναι αρκετά ξακουστός προορισμός, μέχρι και ο Καββαδίας τα έχει αναφέρει. Αποτελούν έναν από τους κύριους λόγους που ανέβηκα τόσο βόρεια, ευελπιστώ να είναι αντάξια των περιγραφών και των προσδοκιών.
Τελικά είναι της μοίρας μου το πολύ πρωινό ξύπνημα σ’ αυτό το ταξίδι, έξι και μισή είμαι στημένος στο λιμάνι. Είναι πιο φωτεινά σε σχέση με τα μεσάνυχτα, αλλά δεν το λες και τρελή διαφορά!

Με το που μπαίνω στα γκαράζ του πλοίου, ώπα δίπλα μου ένα GS με κίτρινο λουκέτο στα μπαγκάζια. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Γερμανό που με βοήθησε να δέσω την μηχανή στο καράβι από Δανία. Απίστευτο, μια ολόκληρη εβδομάδα μετά ξανασυναντιόμαστε. Θα μπορούσαν οι δρόμοι μας να είναι τόσο διαφορετικοί και όμως καταλήξαμε να παίρνουμε άγρια χαράματα το ίδιο δρομολόγιο.
Τον χαιρετώ χαρούμενος, με αναγνωρίζει αμέσως ‘the Greeeek!’ και με ρωτάει πώς είναι το κράνος, το θυμάται ο διάολος ότι έπεσε μπροστά του.
Συζητάμε για το ταξίδι μας και την απίστευτη τύχη του να πετυχαίνουμε διαρκώς καλοκαιρινό καιρό. Τελικά έχουμε ακολουθήσει σχετικά παρεμφερή πορεία, είχα όρεξη να πούμε κι άλλα, αλλά θέλει να κοιμηθεί λιγάκι, οπότε τον αφήνω και βγαίνω προς τα έξω.

 

[estebahn]

Η στεριά είναι πια μακριά μας.

Δεν θα μπορούσε να είναι Αιγαίο εδώ; Μια αλλαγή στη σημαία μόνο!



Άλλη μια περίσταση που θα ήθελα να μπορούσα να της δώσω την φωτογραφία!



Πλέον διακρίνονται μπροστά τα νησιά, είναι σαν μυτερές κορυφές βουνών που βγαίνουν μέσα από τον Ατλαντικό. Πρώτη εικόνα εντυπωσιακή.








Είναι αρκετές ώρες η διαδρομή με το καράβι, πλέον όμως κοντεύουμε να πιάσουμε λιμάνι, να και χιόνι Ιούλιο μήνα ακριβώς δίπλα στη θάλασσα.



Αποβίβαση και νατος ο Στέφανος στα Lofoten. Για σήμερα δεν έχω συγκεκριμένο πλάνο, οι αποστάσεις είναι σχετικά μικρές, οπότε θέλω απλά να σουλατσάρω σταματώντας εδώ και εκεί, όπου μου τραβάει κάτι την προσοχή.



Έχουμε δέσει στο σχεδόν νοτιότερο άκρο του αρχιπελάγους, ωστόσο αποφασίζω να πάω ως το πραγματικό άκρο, ο λόγος είναι το όνομα το χωριού. Λέγεται απλά Å, με αυτό το κυκλάκι για κορώνα.

Στις παρυφές του υπάρχει και παραλιούλα με καταγάλανα νερά.



Κρίνοντας από τα αυτοκόλλητα, μάλλον δεν είμαι ο μόνος που εντυπωσιάστηκε από το όνομα.

Το κέντρο του χωριού είναι κάτι σαν διατηρητέο, δεν πολυεπιτρέπονται οχήματα. Εξερεύνηση με τα πόδια λοιπόν. Κόσμος βγάζει βόλτα τα σκυλάκια του, μια γκαλερί στο βάθος, όμορφα πράγματα.

 

[Juohmaru!]

Είναι απολαυστικός ο τρόπος που γράφεις... Επίσης κουκλί το (συγκεκριμένο) VFR!
Μου αρέσει ΚΑΙ γι' αυτό το ταξιδιωτικό σου!!!


Υ.Γ. 15 χρόνια πριν που έκανα ένα παρόμοιο ταξίδι στα μέρη εκεί πάνω, θυμάμαι ότι το μάτι μετά από λίγες μέρες "συνηθίζει" την ομορφιά της Νορβηγίας, που βρίσκεται αψεγάδιαστη παντού γύρω σου, και δεν σου κάνει πλέον εντύπωση όπως στην αρχή! Οι φωτογραφίες σου το επιβεβαιώνουν...

 

[estebahn]

Σ' ευχαριστώ Είναι μεγάάάλο το κείμενο και ελπίζω να μην κουράζει στην ανάγνωση (ή το σκρολάρισμα!)

Ισχύει αυτό που λες με τις εντυπώσεις, αλλά να σου πω την αλήθεια τα νησιά Lofoten μάλλον είναι ότι ομορφότερο έχω ποτέ δει

 

[estebahn]

Βλέπω αυτό το κόκκινο καφέ, ωραίο θα ήταν ένα καφεδάκι στην λιακάδα τώρα.



Απ΄ έξω αποξηραίνουν ψάρια, σαν πλάσματα από 3.000 μέτρα βάθος είναι με τα στόματα έτσι ανοικτά.

Εντός του καφέ η διακόσμηση είναι ευχάριστη επίσης.



Μου ετοιμάζουν στο μπαρ τον καφέ και μου λένε ‘άστο πληρώνεις μετά, τα βρίσκουμε’. Το πόσο παραξενεύτηκα μάλλον ήταν εμφανές, ένας πελάτη δίπλα μου λέει ότι ‘Amazing, they are so sympatisch!’ Σε απ’ ευθείας μετάφραση στα ελληνικά αυτό θα σήμαινε ‘συμπαθητικός’, δεν είναι όμως δόκιμη φράση στα αγγλικά. Ωπ τον τσάκωσα, ‘συγγνώμη, μήπως είστε Ελβετός;’. Ψοφάει στα γέλια που τον κατάλαβα και επιμένει να με προσκαλέσει στο τραπέζι του απ’ έξω. Είναι ένα ζευγάρι από την Λουκέρνη (δηλαδή καμια ώρα από εδώ που μένω), γύρω στα 35 και έχουν αφήσει τις δουλειές τους για ένα εξάμηνο προκειμένου να ταξιδέψουν ως το Nordkapp. Με ποδήλατα. Ναι με ποδήλατα! Να σου πέφτει το σαγόνι. Όταν με το καλό φτάσουν θα επιστρέψουν με καράβι ως την Ολλανδία, όπου μένει κάποιος ποδηλάτης με τον οποίον γνωρίστηκαν στον δρόμο. Εντυπωσιακό! Σε ερώτηση περί τι τους λείπει περισσότερο η κοπέλα σχεδόν σπαρακτικά μου απαντάει ‘το μπανάκι μουυυ’.’

Τελειώνοντας τον καφέ, οι ποδηλάτες μου έχουν συστήσει τον αρχαίο φούρνο του χωριού ως κάτι που δεν πρέπει να χάσω. Άδικο δεν είχαν.



Και αν δεν πολυφαίνεται, η επιγραφή αυτή προειδοποιεί για το Kraken, το μυθικό τέρας που κατασπαράζει καράβια. Με την μπουνάτσα σήμερα είναι λιγότερο απειλητικό.









Επόμενος σταθμός η Reine.



Ψαροχώρι και εδώ, παραδόξως τα θαλασσινά στον ήλιο βρωμούσαν λιγότερο απ΄ ότι φανταζόμουν.



Ωραία εικόνα πάντως, λες και βλέπεις… αμπέλι σχεδόν.



Με το που παρκάρω στο κέντρο σταματά μια κοπέλα με F800GS δίπλα μου, όπως και όλοι τελικά έχει πάει στα ελληνικά νησιά και αναπολεί το πόσο πλάκα είχε να βολτάρεις με νοικιάρικο σκουτεράκι στην Κεφαλονιά.

Το χωριό έχει μερικά σοκάκια για περπάτημα, είναι η ώρα τέτοια όμως που οι περισσότεροι προτιμούν τους πάγκους για φαγητό.

 

[estebahn]

Διαλέγω να πάω προς την γέφυρα που πέρασα μπαίνοντας στο χωριό, ίσως από τις αγαπημένες μου εικόνες όλου του ταξιδιού.



Τα χρώματα, τα σχήματα, η θάλασσα, τα σπίτια, το χιονάκι, απ΄ όπου και να το πιάσω είναι απλά υπέροχα.

Μάλιστα ο μικρός μόλος σχεδόν μοιάζει με ψεύτικο παιχνίδι, βγήκε σχεδόν tilt shift αυτή η φωτογραφία.



Εντάξει, δεν είναι Atlantic Road, αλλά εντυπωσιακές όλες αυτές οι γέφυρες που ενώνουν τα συμπλέγματα των νησιών.



Ατέλειωτη ομορφιά σ’ αυτά τα μέρη.



Και κάτι που δεν περίμενα, μια μεγάλη παραλία στο Ramberg με λευκή άμμο, γαλάζια νερά και κόσμο να κάνει μπάνιο.



Δεν είχα διανοηθεί την ανάγκη να φέρω μαγιώ, φάση θα είχε να βουτούσα.



Νομίζοντας ότι έχω αφήσει τα fjord αρκετά πιο νότια, η πινακίδα προς το Nusfjord με κάνει να αλλάξω πορεία. Η διαδρομή άξιζε, το φιορδ όχι.

 

[estebahn]

Χιλιόμετρα μετά, το βλέμμα μου τραβάει μια αλλόκοτη εκκλησία, σίγουρα δεν την λες βασιλική με τρούλο.

Γελάδια βόσκουν με τον ουρανό μονάχα πίσω τους, ωστόσο το πιο περίεργο είναι αυτό το επίμηκες καλύβι.





Επιστρέφω στον κεντρικό για να δω περί τίνος πρόκειται. Μάλιστα, μουσείο Viking. Και δεν το επισκέπτομαι;

Η αρχική αίθουσα με τα ευρήματα στα γύρω χωράφια είναι απογοήτευση, ο χάρτης που μου έδωσαν ωστόσο λέει ότι το ‘καλύβι’ που είδα είναι αντίγραφο του σπιτιού φύλαρχου βικινγκ, ίσως εκεί έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Η είσοδος μάλιστα είναι διακοσμημένη με τους γνωστούς δράκους του πολιτισμού αυτού.

Μέσα στο κτήριο υπάρχουν ‘διαμερίσματα', σε καθένα από τα οποία εργαζόμενοι με παραδοσιακές φορεσιές παριστάνουν τους τεχνίτες, άλλος είναι κτηνοτρόφος, άλλος βυρσοδέψης.

Και να από κοντά τα alien αποξηραμένα πλάσματα της θάλασσας που πέτυχα και νωρίτερα.



Οι δεσποινίδες απ’ έξω στο πνεύμα του cosplay και αυτές κάνουν ότι μαγειρεύουν. Η ξανθιά δε, ειχε απίστευτα λευκό χρώμα μαλλιών και δέρματος.

Στο δεύτερο μισό του κτίσματος βρίσκονται οι ας πούμε κοινόχρηστοι χώροι του χωριού. Πραγματοποιούν και ξενάγηση στα νορβηγικά, οπότε δεν κατάλαβα γρυ. Ο δράκος δεσπόζει στη μέση (ναι ρε γι’ αυτό έβγαλα την φωτογραφία!)

Ξυλόγλυπτα και υφαντά στους τοίχους με την χαρακτηριστική Norsk νοοτροπία, πόσο μ’ αρέσουν αυτά! Για την μυθολογία της Kαλεβάλα έμαθα ως παιδί μέσα από το περιοδικό ΚΟΜΙΞ που δημοσίευσε μια πολύ καλή μετάφραση ιστορίας του Ντον Ρόσα που σε έβαζε για τα καλά στο κλίμα.





Προσοχή στην λεπτομέρεια: Στην έξοδο κινδύνου δεν υπάρχει ένα απλό ανθρωπάκι από γραμμούλες, αλλά ένας Βίκινγκ!

 

[estebahn]

Μετά την έξοδο, επιγραφή ενημερώνει πως υπάρχει Drakkar (το γνωστό πλοίο με το οποίο οι Βίκινγκ διέσχιζαν τον Ατλαντικό) αραγμένο στην δίπλα λίμνη. Απόσταση 1.5 χιλιόμετρο με την επιστροφή να είναι ανηφόρα. Μην έχοντας αυτό το δεδομένο υπ’ όψη, έχω έρθει ως εδώ με παντελόνι cordura και μπότες. Ναι, ΟΚ, δεν έχω να σέρνω μπουφάν και κράνος (χύμα αφημένα στην μηχανή, I love Norway), αλλά και πάλι θα με φάει η ζέστη.

Η περιέργεια νικά, ανοίγω τα φερμουάρ του παντελονιού πιο ψηλά και από σκισίματα σε φόρεμα αοιδού σε σκυλάδικο και ξεκινάω.

Στην πορεία υπάρχουν σημεία για τοξοβολία ή ρίψη τσεκουριού σε στόχο, σημεία για ιππασία, αλλά και μια καλύβα σιδηρουργού.



Σε αντίθεση με τους συναδέλφους του πιο πριν, που θεωρητικά και μόνο μαγείρευαν, αυτός έχει όντως καμίνι και σφυρηλατεί πυρωμένο σίδερο, τον λυπήθηκα μες στην ζέστη. Από παρουσιαστικό όμως, είναι σίγουρα απόγονος των… προγόνων του.



Όχι δεν είναι αυτό το ντράκαρ, απλά έδειχνε όμορφο.



Το σκάφος καθ’ αυτό είναι σε κλίμακα 1:2, παρατηρώ ότι έχει κινητήρα Honda, ειρωνικό το ‘you meet the nicest people on a Honda’, αν σκεφτεί κανείς το ότι οι συγκεκριμένοι είναι γνωστοί ως βίαιοι κατακτητές.



Ένα πανύψηλο παλικάρι με ξανθιά γενειάδα μας λέει πώς αν μαζευτούμε έξι τουλάχιστον, θα πάμε βόλτα στην λίμνη. Δεν είχα ιδέα ότι γίνεται αυτό, γαμώ.

Εν τέλει μαζευόμαστε, φοράμε σωσίβια και περιμένω να βάλει μπρος να κάνουμε ρομαντζάδα. Αμ δεν κατάλαβα καλά! Το μοτέρ υπάρχει για έκτακτη ανάγκη, η βόλτα κανονικά γίνεται με πανί. Αλλά σήμερα έχει νηνεμία, οπότε μια λύση μένει: Να τραβήξουμε κουπί! Ω ρε φίλε! Μα που να πάμε με αυτά τα κουπάκια; Να για ποιο λόγο απαιτούνται τουλάχιστον έξι άτομα για να ξεκινήσει η βόλτα.



Μας μοιράζει τα κουπιά και ξεκινάμε να κωπηλατούμε. Δίνει τον ρυθμό, ταυτόχρονα μας αναφέρει και ιστορικά στοιχεία για τις περιπέτειες των προγόνων του. Είναι κουραστικό, αλλά έχει την πλάκα του. Σύμφωνα με το GPS του, η μεγαλύτερη ταχύτητα που πιάσαμε είναι 1.5 χιλιόμετρο την ώρα. Κανένα μισάωρο μετά επιστρέφουμε για να πάρουν σειρά οι επόμενοι.



Και τώρα ανάβαση ως το parking. Πρέπει να έχασα ένα κιλό σε ιδρώτα λόγω παντελονιού και μόνο. Κάποιοι πιο προνοητικοί έθαψαν το TDM τους κάτω από πράγματα και λογικά τριγυρνούσαν ανάλαφροι.