Σήμερα γάμος γίνεται

[estebahn]

Το τριπάκι ‘γέφυρα από νησάκι σε νησάκι’ συνεχίζεται σταθερά, που και που τα βουνά βέβαια καλύπτουν με την σκιά τους το τοπίο.



Και επρόκειτο όντως για ψηλά βουνά, δεν σου πάει στο μυαλό ότι βρίσκεσαι σε νησάκια.










Η μάσκα του VFR πλέον έχει περιέλθει σε σιχαμένη κατάσταση από τα μυγάκια, υποθέτω ότι με τόσο περπάτημα βρωμάω το ίδιο.

Σιχτιρίζω την ώρα και την στιγμή που δεν πήρα μαγιώ, από γεμάτες παραλίες άλλο τίποτε.








Και τα χρώματα δεν τα λες πολύ μακριά από Ιόνιο.

 

[estebahn]

Διαλέγω να κινηθώ βόρεια και να βγω από τον κύριο δρόμο των Lofoten,αυτό σημαίνει φερι για Melbu. Σε αντίθεση με τον νότο δεν υπάρχει ψυχή από προσωπικό, είναι και η απόσταση πιο μεγάλη οπότε τα δρομολόγια έχουν μικρότερη συχνότητα. Εμφανίζονται τρεις Γάλλοι με ένα αυτοκινούμενο. Η κυρία ψιλοταραγμένη με ρωτάει αν ξέρω πόσο κοστίζει να περάσει απέναντι. Δεν έχω ιδέα, αλλά αν έχεις φτάσει ως εδώ πάνω πώς μπορεί να είναι αυτό καθοριστικός παράγοντας; Με αρχίζει στην κουβέντα για το πόσο έχουν αλλάξει τα νησιά, πριν δέκα χρόνια που πρωτοήρθε δεν υπήρχε τουρισμός εδώ πάνω.








Ταυτόχρονα ο άντρας της με τον φίλο του παίρνουν τα καλάμια και λένε σε χαλαρή πως πάνε να βγάλουν κανένα ψάρι για το βραδινό στο μισάωρο μέχρι να έρθει το καράβι.

Βρίσκω και εγώ ευκαιρία και πάω από την άλλη μεριά του μόλου να βάλω τα πόδια μου μες στο νερό, δεν είναι αγαπημένη μου αίσθηση αυτή του να νιώθω τον ιδρώτα να στεγνώνει πάνω μου. Μαζεύω και τρία πολύχρωμα σαλιγκάρια από τα βραχάκια, ώσπου βλέπω το βαπόρι να πλησιάζει, οπότε και πάω προς τη μηχανή.



Σαλιγκάρια εγώ; Ε ο Γάλλος δεν υπερέβαλλε έβγαλε αυτό το κτήνος και δεν έδειξε και καθόλου εντυπωσιασμένος από το κατόρθωμα του!

Έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα στο καράβι και έτσι βλέπω επιτέλους από πολύ κοντα την πλώρη να ανοίγει προς τα πάνω ενώ πάμε να δέσουμε.










Ήρεμος επαρχιακός ως το Sortland με τα νερά να έχουν κατέβει σε στάθμη.





Το δωμάτιο είναι απογοήτευση δυστυχώς. Το σπίτι ανήκει στον Τούρκο κεμπαμπτζη της περιοχής, έχει βάλει τρια μαστόρια από την Λευκορωσία να δουλεύουν και ως τις έντεκα ακούς μόνο τροχούς, πριόνια και μπλιέτ.

Καβαλάω το μηχανάκι για να βρω τίποτε σε φαγάδικο ανοικτό, στο δρόμο σκέφτομαι πως από άποψη εικόνων και ομορφιάς μάλλον ή σημερινή ήταν η ομορφότερη ημέρα του ταξιδιού. Πριν ξεκινήσω το ταξίδι αναρωτιόμουν αν συνηθίζοντας την φύση της Ελβετίας, των Άλπεων, θα κατάφερνε η Νορβηγία να με εντυπωσιάσει. Ήταν αφελής η αμφιβολία μου.


Λοφότεν λοιπόν, αξίζουν ένα ταξίδι μόνα τους.

 

[estebahn]

Ημέρα 9η, 20/07/'19
Sortland (NO) – Andøya (NO) – Torsken (NO) – Brensholmen (NO) – Tromsø (NO) , 314km

Από το Sortland όπου βρίσκομαι έχω σκοπό να περάσω το βράδυ στο Tromsø που είναι η τελευταία πόλη του βορά. Ως εκεί φτάνει κανείς σχετικά εύκολα, μάλιστα παρότι είμαι ακόμη στα νησιά είναι εφικτό να περάσεις στην στεριά μέσω γεφυρών. Αλλά παρά είναι απλό αυτό το σχέδιο. Βλέπω στον χάρτη πως υπάρχουν ακτοπλοϊκές συνδέσεις στα βόρεια, αυτές θα μου επιτρέψουν να δω άλλα τρια νησιά και να κάνω και καλύτερη βόλτα. Μάλιστα επειδή τα δρομολόγια αυτά εκτελούνται μόνο καλοκαίρι και όχι τώρα που γράφω, το Google Maps δεν εμφανίζει την πορεία που ακολούθησα ως επιλογή, εξ’ ου και ο χάρτης από το TomTom.

Αναχώρηση λοιπόν με το Πολεμικό Ναυτικό να έχει δέσει κοντά στο σπίτι!


Μόνο ποδηλάτες συναντώ στο δρόμο μου, ξεκινούν νωρίς για να γλιτώσουν όση ζέστη γίνεται.



Επιτέλους καταφέρνω να φωτογραφίσω τις περίφημες νορβηγικές πινακίδες που προειδοποιούν για πέρασμα ταράνδου. Έχουν γίνει μέχρι και σουβενίρ αυτές οι πινακίδες, βέβαια μόνο την προειδοποίηση έχω δει μέχρι στιγμής και όχι τα ζώα καθ’ αυτά.







Εντοπίζω εναν υπερκυριλέ ξενώνα που διαφημίζει ότι σερβίρει πρωινό. Γιατί όχι; Χρόνος υπάρχει.





Σε μέρος που υπάρχει τζακούζι στην αυλή, το ‘γδύσιμο’ στον λογαριασμό είναι δεδομένο, τουλάχιστον ο ξενοδόχος μου δίνει συμβουλές για την διαδρομή: Είναι προτιμότερο κατά τα λεγόμενα του να κινηθώ από την δυτική ακτή αν με ενδιαφέρει το τοπίο. Χρόνο έχω μπόλικο, μιας και το καράβι φεύγει μεσημέρι, οπότε γιατί όχι;



Πόσα χρώματα στα λουλούδια. Και πόσο καμένος ο ουρανός.

 

[estebahn]

Το έχω ήδη αναφέρει, από τα μέρη αυτά είναι σημαντικό να περνούν μεγάλα πλοία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μερικές φορές οι γέφυρες να έχουν μορφή ράμπας απογείωσης! Τα μικρά πιξελ στην κορυφή είναι μια παρέα με τουριστικά BMW.



Αναμνήσεις αλυκών Μεσολογγίου, να έρχονται και εδώ τα ΚΑΠΗ για ιαματικά μπάνια στην μούτελη; (ήτοι η λάσπη της λιμνοθάλασσας)



Απ’ ότι φαίνεται, οι νησιώτες δεν είναι ιδιαίτερα εφευρετικοί με τα ονόματα των χωριών, αρκεί ένα από τα πρώτα γράμματα της αλφαβήτας και πετάνε και ένα κυκλάκι κάπου εκεί γύρω να υπάρχει.



Πιάνοντας θάλασσα το τοπίο αγριεύει, η πρωινή συννεφιά βοηθάει στην μουνταμάρα. Όσο και να μας καλωσορίζει στο Voss η επιγραφή, δεν ανοίγει και η καρδιά σου!



Αμμουδεροί κολπίσκοι εδώ και εκεί με γαλανά νερά, η απόλυτη ερημιά.



Λες και δεν υπάρχει διάβρωση, τα βράχια παραμένουν πριονωτά ώσπου χάνονται στον ωκεανό.

 

[estebahn]

Συναντάω κάτι σαν μνημείο, από περιέργεια αποφασίζω να περπατήσω ως τον φάρο.



Η ησυχία δεν περιγράφεται. Κάτι μαύρα πουλιά πετούν, αυτά και το νερό.



Και απεραντοσύνη της θάλασσας.



Από αυτές τις ακτές ξεκινούσαν οι Βίκινγκ για την άγνωστη δύση μέσα σ’ ένα βαρκάκι λίγο μεγαλύτερο από το της χθεσινής μου κωπηλασίας, cojones όχι αστεία. Φίλε η επόμενη στεριά από εδώ ευθεία είναι η Γροιλανδία. Η οποία αυτή την στιγμή μάλλον είναι πιο κοντά από το πατρικό μου.



To Anchorage της Αλάσκα είναι επίσης σημαντικά πιο νότια από εμένα. Διάολε, ΠΟΥ είμαι;



Καθώς έχω αρχίσει να αγριεύομαι με προσεγγίζουν μερικά ντόπια πρόβατα, απ’ ότι φαίνεται δεν πολυφοβούνται τους ανθρώπους.



Δεν τους βλέπουν και συχνά θα μου πεις!



Λεπτομέρειες από την χλωρίδα της περιοχής. Δεν υπάρχει απλά γρασιδάκι, αλλά όλα αυτές οι πιο ιδιαίτερες πόες.

Ο ουρανός βαραίνει, ακόμη και τα σύννεφα μου φαίνονται απειλητικά.








Τούνελ λαξευμένα στο βράχο, ούτε τσιμέντο ούτε τίποτε. Σε ένα από αυτά έχω την πρώτη μου συνάντηση με τάρανδο. Το τεράστιο ζώο απλά κάθεται στην έξοδο του τούνελ αγέρωχο, απ’ ότι έμαθα το συνηθίζουν για να τους δροσίζει το ψυχρό ρεύμα αέρα. Εννοείται πώς αν τρακάρεις με τάρανδο λίγα πράγματα θα βρούνε να μαζέψουν, ακόμη και αν οδηγείς αυτοκίνητο.

Άλλο απρόσμενο: Διαστημικό Κέντρο, κοινοπραξία αρκετών ευρωπαϊκών χωρών. Τι άλλο θα βρω;

 

[estebahn]

Φτάνω στις Andenes απ’ όπου θα φύγει το πλοίο μου νωρίτερα της αναχώρησης, κάνω μια μικρή βόλτα και πίνω έναν καφέ.



Δεν το συμπάθησα ιδιαίτερα το μέρος, αλλά έμαθα πώς από εδώ ξεκινούν εκδρομές για παρακολούθηση φαλαινών, αν είμαι τυχερός ίσως δω και από το δικό μου δρομολόγιο.



Στο λιμάνι παίρνω θέση στην ουρά, ωστόσο το παιδί που κόβει τα εισιτήρια με προτρέπει να περάσω μπροστά στο κομμάτι των μοτοσυκλετών. Εκεί συναντάω ένα ζευγάρι Ελβετών στα 60τόσα τους, ταξιδεύουν με τις δύο Virago τους και μάλιστα στο τιμόνι πέρα από πυξίδα ( έχουν κάνει και την πιο ελβετική προσθήκη που θα μπορούσα να σκεφτώ: Ένα αναλογικό ρολόι! Δυστυχώς όλες οι φωτογραφίες που έβγαλα με κινητό χάθηκαν, μαζί τους και η συγκεκριμένη.

Σύντομα εμφανίζεται και μια μπλε Goldwing με τρέιλερ. Αναβάτης ένας θηριώδης Νορβηγός συνομήλικος των Ελβετών μαζί με την γυναίκα του, την υπερ-γιαγια. Οι μοτοσυκλετιστές είμαστε σαν τα σκυλιά, με το που βλέπουμε κάποια νέα φάτσα πάμε πίσω του και όπως τα σκυλιά μυρίζουν το ένα την ‘ουρά’ του άλλου για αναγνώριση, έτσι και εμείς με την πινακίδα. Η έλλειψη GR στην παλιά μου πινακίδα, αλλά και το πλαίσιο με το όνομα συνεργείου στα ελληνικά δείχνει αυτές τις μέρες να είναι το καλύτερο σπάσιμο πάγου, όλοι από εκεί ξεκινάνε. Έτσι και τώρα, οπότε με το παρεάκι περνά ευχάριστα η ώρα ώσπου να σαλπάρουμε.

Πιάνω κατάστρωμα θέλοντας να δω τις φάλαινες, αν όντως διασταυρωθούμε. Παρατηρώ τις μπότες μου, το παντελόνι. Δέκα μέρες τώρα με βροχή, ζέστη από το πρωί μέχρι συνήθως το βράδυ φορεμένα σερί έχουν καταντήσει χιλιοβρώμικα. Αλλά βέβαια ξέρετε τι λένε περί shinny armour.



Στο πλοίο συμβαίνει και κάτι ασυνήθιστο: Πετυχαίνω όχι ένα, αλλά δύο ζευγάρια δίδυμων κοριτσιών ντυμένα ασορτί.








Τελικά βγαίνει ένας ζεστός ήλιος που με νυστάζει. Ξαπλώνω στον πάγκο με τα σωσίβια με το μπουφάν να μου κάνει σκιά στα μάτια, και αποκοιμιέμαι, αν περάσουν οι φάλαινες όλο και κάποιος θα φωνάξει. Πρέπει να ήταν από τους καλύτερους ύπνους που έκανα. Τόση ξεγνοιασιά και με τον ήλιο να με νανουρίζει κάπου στην κορυφή του πλανήτη. Σχεδόν σαν να είμαι σε πλοίο της γραμμής για διακοπές στο Αιγαίο.

 

[estebahn]

Με ξυπνάνε ομιλίες, δεν ήταν για κοπάδι φαλαινών, απλά φτάνουμε και έχουν βγει όλοι στο κατάστρωμα να δούνε την θέα.







Να και οι Νορβηγοί με την Goldwing.



Το νησάκι μοιάζει εκπληκτικό.



Δείτε το νερό πώς ξεκινάει από την κορυφή του βουνού για να καταλήξει στη θάλασσα.

Σιγά – σιγά φαίνεται και ο μόλος.








Το χωριουδάκι του Gryllefjord δείχνει πραγματικά όμορφο.

Ρόμπα τον έκαναν τον Sakte.

Από ντοκιμαντέρ με εντυπωσίαζαν τα σκαριά αυτά με το μικρό μήκος και το μεγάλο βύθισμα. Υποθέτω η γεωμετρία αυτή τους δίνει σταθερότητα όταν πιάνει καιρός. Εντελώς άλλης σχεδίασης σε σχέση με ελληνικό καΐκι



Κηπάκος με προσωπική προβλητούλα, αυτά είναι.

 

[estebahn]

Βοηθάω τον Νορβηγό να κοτσάρει το τρέιλερ, με βοηθάει και αυτός να κάνουμε όπισθεν το VFR που με ανάγκασαν να παρκάρω με τη μούρη, έτοιμοι για έξοδο. Δυστυχώς, η Ελβετίδα μπλέκει τον τροχό της σε αυτά τα τεράστια μπουλόνια στο δάπεδο των πλοίων και πέφτει στατικά το Virago πάνω της. Ευτυχώς ούτε η ίδια, ούτε το μηχανάκι έπαθαν κάτι, ωστόσο αποφασίζουν να πάρουν δυο ανάσες στο λιμάνι.

Το ζεύγος της Goldwing με ενημερώνει ότι θα πηγαίνει χαλαρά, ωστόσο κάθε άλλο παρά βιάζομαι, οπότε συνταξιδεύουμε, ίδιο προορισμό έχουμε έξαλλου. Στην πρώτη διασταύρωση οι απόψεις διίστανται, το GPS μου και του συζύγου λέει αριστερά, η υπερ-γιαγιά με τον χάρτη στο χέρι επιμένει πως δεξιά είναι η σωστή πορεία. Ποιόν θα ακούγαμε; Φυσικά αυτήν. Κάναμε λάθος και γυρίσαμε πίσω ξανά; Φυσικά!

Ο δρόμος δεν έχει σχέση με τις άψογες οδούς της υπόλοιπης χώρας, είναι παρατημένος με μπόλικες λακκούβες. Το τρέιλερ μπροστά μου χορεύει καρσιλαμά, σπάνια πατάνε και οι δύο τροχοί του κάτω. Σταματάω μόνο πριν κατηφορίσουμε για μια φωτό του παρατηρητηρίου.






Με κόπο προσπερνάω στο σπασμένο δρόμο τα αυτοκίνητα που ξεφόρτωσε μαζεμένα το καράβι, με λίγη… μεσογειακή διάθεση ξαναφτάνω την παρέα. Σε όλη την διαδρομή, καθισμένη στον θρόνο της πίσω σέλας η γιαγιά βγάζει σέλφι και μου κάνει και νόημα να χαμογελάσω σε μερικές.

Το εξακύλινδρο έχει σχεδόν μείνει από βενζίνη, ευτυχώς βρίσκουμε στο Botnhamn. Δεν βρίσκουμε ωστόσο το παραμικρό σε φαγάδικο και θέλουμε και καμιά ώρα μέχρι να έρθει το καράβι μας. Θυμάμαι τα ροδάκινα και τα digestive που έχω στo tankbag μέέέρες τώρα, από το μακρινό Aurland και τα μοιράζομαι μαζί τους, εκτίμησαν περισσότερο απ’ ότι περίμενα την χειρονομία.

Μου λένε για τα ταξίδια τους, έχουν γυρίσει την Ευρώπη όλη με τη μηχανή. Παλιότερα είχαν ένα Bandit 1200, αλλά ‘too fast, he was travelling at above 150 aaaaalll the time’, με το GL έχουν κατέβει ως την Ιταλία. Στο τρέιλερ κουβαλάνε σκηνή, αλλά δεν την έχουν χρησιμοποιήσει, μένουν σε δωμάτια. Κλείνοντας μου το μάτι μου εξομολογείται πώς κουβαλάει και δυο πεντόλιτρα βαρελάκια μπύρας σε ψυγειάκι για τα βράδια.

Ο σύζυγος ήταν μηχανικός σε εξέδρες άντλησης πετρελαίου, έχει φάει τα νιάτα του στον Περσικό και τώρα απολαμβάνει την σύνταξη ταξιδεύοντας. Θαύμασα την ενέργεια τους, το κέφι τους, συχνά στην Ελλάδα βλέπω πώς το τρίπτυχο πρέφα – καφενείο – Αυτιάς είναι το χόμπι του συνταξιούχου συχνά, αυτό το ζευγάρι απέχει αισθητά.

Με ρωτούν για το δικό μου ταξίδι, όταν τους αφηγούμαι το πλάνο η γιαγιά μου λέει ‘you are keeping the flame alive young man’, από τα μεγαλύτερα κομπλιμέντα που μου έχουν κάνει. Μου δίνει και μια συμβουλή για ένα μέρος στη Φινλανδία όπου σου δίνουν κόσκινο και μπορείς να ψάξεις για ψήγματα χρυσού στο ποτάμι, μάλιστα αν βρεις, τα μπαρ έχουν ζυγαριά ακριβείας για να πληρώσεις την μπύρα σου με… χρυσό!

Με την κουβέντα και τις ιστορίες η ώρα περνά και το καράβι μας φτάνει. Επιμένω στα ανεμοδαρμένα καταστρώματα.





Ανεμογεννήτριες λοιπόν και εδώ.



Και η πιο λεία, λεπτή λωρίδα χιονιού που έχω δει.



Άλλος ένας instafamous in the making.

 

[estebahn]

Δεν έχω κλείσει ακόμη την διανυκτέρευση, έτσι βρίσκω ένα δωμάτιο στο AirBnB. Η απάντηση είναι ‘Geia sas, you are welcome’. Υποθέτοντας ότι πρόκειται για άλλη μια ντόπια που ξεκαλοκαίριασε στα πάτρια δεν δίνω σημασία, στην πορεία όμως την συνομιλίας μαθαίνω ότι η ιδιοκτήτρια του σπιτιού είναι Ρουμάνα, παντρεμένη με Έλληνα και μιλάει άψογα ελληνικά! Κοίτα να δεις, τόσες μέρες δεν έχω πετύχει έναν περαστικό έλληνα και από απίστευτη σύμπτωση, μέσα απ’ όλα τα πιθανά δωμάτια έπεσα τώρα σε Έλληνες!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, προσεγγίζουμε την ακτή, βλέπω ήδη ένα σπιτάκι…δημοτικού συμβούλου.

Από την άλλη, ένας απογευματινός ουρανός με τον ήλιο χαμένο μες στα σύννεφα.

Οι συνταξιδιώτες μου ανακοινώνουν ότι θα συνεχίσουν από άλλη διαδρομή, οι δρόμοι μας εδώ χωρίζουν. Here I go again on my own που έλεγαν και οι Whitenake.
Τα μαγευτικά Lofoten είναι πια παρελθόν, αξίζουν με το παραπάνω επίσκεψη. Ο δρόμος ανοίγεται ξανά μπροστά μου.

 

[estebahn]

Δυο τσιγάρα είναι το Tromso, βρίσκω το γουστόζικο σπίτι, αλλά οι ιδιοκτήτες θα δουλεύουν ως αργά.

Βόλτα στην πόλη λοιπόν! Υπάρχουν όμορφες λεπτομέρειες διάσπαρτες.

Στο βάθος διακρίνω και τον ναό της πόλης που είναι φημισμένος για το ιδιαίτερο σχήμα του.

Πράσινο παντού.

Φλερτ και χαριτωμενιές στην πλατειούλα.

Υπάρχουνε ένας – δυο δρόμοι που πάνε να σου δώσουν εικόνα μεγάλης πόλης.

Αυτό που ξεχωρίζει ωστόσο είναι η παραθαλάσσια ζώνη.

Απ’ ότι έμαθα αργότερα, η γέφυρα είναι τόσο ψηλή καθώς συχνά έρχονται κρουαζιερόπλοια εδώ, ειδικά για να δουν το Βόρειο Σέλας τον Χειμώνα. Στην απέναντι όχθη ο ναός που προανέφερα.

Πόσο να με κρατήσουν τα digestive που μοιράστηκα με τους Νορβηγούς, πεινασμένος ψάχνω κάπου να τσιμπήσω. Ωπ, πώς το είπατε αυτό; Δεν ήξερα καν ότι σερβίρεται νόμιμα: Το μενού έχει φιλέτο φάλαινας! Εννοείται πως το παραγγέλνω. Αν δεν το ανέφερε κανείς, δεν σου περνούσε από το μυαλό ότι αυτό δεν είναι μοσχάρι!

Χορτάτος συνεχίζω τον περίπατο, καμία βιασύνη, έτσι κι αλλιώς ξέρω προκαταβολικά ότι δεν πρόκειται να νυχτώσει ούτε απόψε.

Αυτό είναι σε βιτρίνα ανθοπωλείου.

Τελικά είναι… τάση τα περίτεχνα καπάκια υπονόμων. Και το ΔΑ (Δήμος Αγρινίου) το είχα για μεγάλη customια!

(και μια γόπα κάτω από τον τάρανδο, έτσι για να μην πιστεύουμε ότι οτιδήποτε εκτός συνόρων είναι αγγελικά πλασμένο!)

 

[estebahn]

Λαμβάνω μήνυμα ότι οι σπιτονοικοκύρηδες είναι σπίτι, οπότε ανηφορίζω για να τους συναντήσω. Καθόμαστε στο ξύλινο μπαλκόνι, απ’ ότι μου λένε όλο αυτό είναι θαμμένο στο χιόνι τον χειμώνα.



Περιχαρής που μιλάω μετά από τόσες μέρες ελληνικά, ακούω την ιστορία τους. Ροδίτης αυτός, σεζόν στην Ρόδο η κυρία, γνωρίστηκαν, ξεκίνησαν να είναι μαζί μέχρι που αποφάσισαν να αφήσουν την Ελλάδα και να έρθουν εδώ. Απ’ ότι μαθαίνω υπάρχει μεγάλη κοινότητα Ελλήνων εδώ, τριψήφιος αριθμός, οι περισσότεροι δουλεύουν σε φαγάδικα. Μου λένε ιστορίες για τους Νορβηγούς, το πρόβλημα του αλκοολισμού, τους μήνες με το σκοτάδι τον Χειμώνα. Κάποια στιγμή εμφανίζεται και ένα παλικάρι που μένει στο σπίτι, μάγειρας και αυτός από Κρήτη. Μου κάνει μάλιστα ένα σχόλιο που δεν περίμενα, ότι φαίνεται πως μένω χρόνια εκτός Ελλάδας γιατί είναι περίεργη η προφορά μου. Κουζουλέ, δεν είναι σπαστά, είναι Αγρινιώτικα!

Θες το σκοτάδι που δεν έπεφτε, θες η όρεξη όλων για κουβέντα, όσο και να μην πολυταιριάζαμε μας πήρε δύο με το πίτσι- πίτσι. Ώρα για ύπνο όμως, αυτοί δουλεύουν το πρωί και εγώ έχω δρόμο. Πολύ συγκεκριμένο δρόμο.

 

[estebahn]

Ημέρα 10η, 21/07/’19
Tromsø (NO) – Svensby (NO) – Nordkapp (NO) – Honningsvåg (NO), 567km

OK, κομμένα τα ψέματα. Ολόκληρο ταξίδι έχω αποφύγει να μιλήσω για τα πλάνα μου και την διαδρομή μου. Αλλά ως εδώ που έφτασα δεν θέλει πια ιδιαίτερη φαντασία. Βόρειο Ακρωτήρι. Nordkapp.

Αυτό το μέρος έχει αποκτήσει τεράστια φήμη τα τελευταία χρόνια, σε βαθμό που έχω διαβάσει να έχουν φτάσει να το αποκαλούν ‘το προσκύνημα του ευρωπαίου μοτοσυκλετιστή’ και άλλα κλισέ. Έχω διαβάσει για πολλούς που πήγαν ως εκεί μόνο και μόνο για την φωτό, για το τικ στην bucket list. Όλα αυτά τα ‘must’ αρκούν για να τσιγκλήσουν την ξεροκεφαλιά μου και να πω ότι δεν πρόκειται να πατήσω το πόδι μου ποτέ. Και πράγματι, μέχρι μερικούς μήνες αυτή την γνώμη είχα. Διάφοροι παράγοντες με έκαναν το τελευταίο διάστημα να μην με χωράει ο τόπος. Και η ιδέα του να φτάσω στο Άκρο, στο Τέρμα του δρόμου άρχισε να γίνεται δελεαστική. Πολλά είπα όμως για τώρα, πίσω στην αφήγηση.

 

[estebahn]

Είμαι μόνος όταν ξυπνάω στο σπίτι της Κατερίνα. Κατά τα γνωστά πλέον, λάδωμα αλυσίδας και φόρτωμα, η αγαπημένη μου ρουτίνα. Καβάλα λοιπόν, σε πέντε λεπτά διασχίζω την έντονα ανηφορική γέφυρα για τα κρουαζιερόπλοια που φωτογράφιζα χθες. Η απλούστερη διαδρομή θα ήταν να ακολουθήσω τον Ε8 πριν πέσω στον Ε6. Αλλά μπαααα ο επαρχιακός πάντα έχει περισσότερο ενδιαφέρον.



Ο ‘91’ κινείται σε μια μικρή κοιλάδα μεταξύ βουνών πρoτού καταλήξει στο λιμανάκι του Breivikeidet.Φτάνοντας εδώ, μου κάνει εντύπωση πόσο χαμηλά είναι το νερό, από την πλευρά που έχω ορατότητα έστω. Τι στο καλό, πού θα περάσει καράβι από εδώ;



Ο έρωτας δεν κρύβεται βέβαια ούτε στην άμπωτη.



Παρατηρώ από τις πινακίδες ότι το βανάκι μπροστά μου είναι από το διπλανό καντόνι στην Ελβετία, είκοσι λεπτά μακριά μου. Χαρούμενα χαιρετώ τους γείτονες, αλλά εισπράττω πολύ χλιαρή απόκριση, μάλλον ενόχλησα, οπότε τους αφήνω και πάω να δω το λιμάνι. Από την αντίθετη μεριά του κυματοθραύστη, όντως υπάρχει επαρκές βάθος νερό, νταξ’ δεν θα προσαράξουμε.







Εν πλω χαζεύω την καγκούρικη χρυσοτάμπελη εξάτμα του πλοίου, δεν έχω ξαναπετύχει τόσο γυαλιστερή.

Τα γλαροπούλια για κάποιο λόγο έχουν meeting στη μέση του τίποτα.



Βλέπω ότι άπαξ και φτάσουμε απέναντι έχουμε σύμφωνα με τα νορβηγικά όρια ταχύτητας ελάχιστο χρόνο για να προλάβουμε το επόμενο καράβι. Το να το χάσουμε σημαίνει αναμονή 2 ώρες ή οδήγηση ελάχιστα λιγότερο για τον γύρο του φιορδ. Μάλιστα.

Μας και μας έχουν βάλει μπροστά, τα μηχανάκια ξεκινάμε πριν τα αυτοκίνητα. Μπροστά δυο Φιλανδοί με Fazer και κάτι άλλο, πίσω δυο Ιταλικά GS, ένας Νορβηγός με B-King και τελευταίος εγώ.

Οι πρώτοι του γκρουπ πάνε σαν κότες και φρενάρουν και υπερβολικά πολύ στις στροφές. Είναι ίσως κάπως αγενές, αλλά δεν έχω όρεξη να περιμένω άνευ λόγου ένα δίωρο στο λιμάνι. Κατεβάζω δυο, προσπερνάω όλο το γκρουπ και εξαφανίζομαι.

Ακολουθώ το κόλπο που έμαθα την πρώτη ημέρα στην χώρα από τους ντόπιους κόβοντας μόνο εντός κατοικημένων περιοχών. Σέρνομαι λοιπόν με 50 σ’ ένα χωριό όταν το ένα εκ των δύο ιταλικών GS με περνάει με διπλάσια χιλιόμετρα. Una fatsa, una ratsa, μέχρι το λιμάνι παίζουμε κυνηγητό. Φτάνοντας, του ζητάω συγγνώμη που τον πέρασα καθώς δεν ήθελα να χάσουμε το πλοίο. Είναι εκεί γύρω στα 50, θυμίζει ελαφρώς back to the future και δεν καταλαβαίνει γρυ αγγλικά. Ο φίλος του, δικάβαλος με το αερόψυκτο είναι στην ηλικία μου και ευτυχώς το έχει με τις γλώσσες.

Επιβιβαζόμαστε και πιάνουμε κουβέντα. Έρχονται από την Ρώμη, μάλιστα ο τρελός επιστήμονας είχε ξαναέρθει Νορβηγία, αλλά έβρεχε καθημερινά, οπότε ξανακάνει το ταξίδι για να χαρεί τα μέρη. Μα πόσο τυχερός ήμουν πια με τον καιρό!



Τους αφήνω για να ανέβω πιο ψηλά να δω την θέα, εξάλλου είναι το τελευταίο από τα δεκάδες φέρι αυτών των ημερών.

Το ιταλικό τιμ δεξιά στην πλώρη.

 

[estebahn]

Ξεκινώντας, πιάνουμε ρυθμό πολύ πάνω από τα όρια ταχύτητας, τα δυο GS, εγώ και το B-King. Από την σύντομη κουβέντα μας ο Suzukαίος της παρέας είναι από την περιοχή, οπότε ξέρει που μπορούμε να τρέξουμε χωρίς φόβο αστυνομίας. Δεν προσπερνάει βέβαια… μεσογειακά, όπως οι Ιταλοί, με αποτέλεσμα να τρέχουμε να τους προλάβουμε. Πρώτη φορά στις μέχρι τώρα ημέρες είδα 180 στο κοντέρ.

Η διαδρομή δίπλα στη θάλασσα είναι υπέροχη, αλλά δεν θέλω να χάσω την παρέα και έτσι αποφασίζω να κάψω μερικά καρέ σταματώντας μόνο όπου σταματάμε οι τέσσερις μοτοσυκλέτες.








Και η θέα αξίζει, ω αξίζει πολύ!





Ακόμη και τα σύννεφα έχουν έναν δυναμισμό σ’ αυτό το κάδρο.



Άλλο ένα παρεάκι που θα ‘θελα να του δώσω την φωτογραφία!



Το B-King χαιρετά στην Alta, λίγα χιλιόμετρα μετά τα GS χρειάζονται βενζίνη. Τους περιμένω στον ανεφοδιασμό, αποφασίζουν να μείνουν και φαγητό, οπότε αποχαιρετώ.

 

[estebahn]

Σκάρτα διακόσια χιλιόμετρα απομένουν. Χιλιάδες είναι πίσω μου. Το τοπίο αλλάζει, δεν υπάρχουν πια τα όμορφα βουνά, είμαι μακριά από την θάλασσα σε μια λοφώδη περιοχή. Άλλος τόπος. Φυσάει δαιμονισμένα και ξαφνικά πιάνει ένα μπουρίνι. Σταματώ στηρίζοντας με κόπο την μηχανή για να βάλω το πάνω αδιάβροχο. Πολλαπλά ουράνια τόξα, ανεμοβρόχι και γαλάζιος ουρανός, όλα ταυτόχρονα μπροστά από τον φακό μου. Είναι άλλος πλανήτης εδώ.





Η μπόρα δεν κρατάει πάρα πολύ, ξαναπιάνω θάλασσα έχοντας την για πρώτη φορά στα δεξιά μου. Πρώτη πινακίδα που αναφέρει τον προορισμό. Εκατόν εικοσιεννιά.



Δεν πιστεύω σε μεταφυσικά, ενέργειες και λοιπά συναφή. Αλλά αυτό το μεσημέρι με έχει πιάσει μια λύσσα να φτάσω. Τόσες μέρες, χώρες, στροφές, ευθείες κυνηγάω αυτόν τον προορισμό και τώρα τον έχω μπροστά μου. Δεν υπάρχει πείνα, κούραση, βροχή, δίψα, τίποτε, κολλημένος στη σέλα οδηγώ σβέλτα προς το Ακρωτήρι.

Γέφυρες, ένα μεγάλο υγρό τούνελ, τα αφήνω όλα πίσω μου.








Είμαι κοντά.



Τελευταία διασταύρωση, αυτός ο δρόμος οδηγεί στο Nordkapp και μόνο. Φυσάει αδιανόητα πολύ, ανά σημεία στα υψίπεδα αναγκάζομαι να βγαίνω ο μισός εκτός μοτοσυκλέτας για να κρατήσω την πορεία που θέλω. Και όσο στρίβεις και η πορεία του ανέμου είναι σταθερή, πρέπει ταυτόχρονα να προσαρμόζεις την θέση του σώματος σου καθώς η γωνία προσβολής του ανέμου αλλάζει.

Και ξαφνικά όλα τελειώνουν. Φτάνω. Είμαι στο Βόρειο Ακρωτήρι.

Κατεβάζω το σταντ, δέος με κατακλύζει. Έχω σχεδόν δακρύσει από την συγκίνηση, ποιός εγώ που τα χλεύαζα αυτά. Είμαι στο Βόρειο Ακρωτήρι. Εγώ και το VFR. Μόνοι μας. Ω ρε μάγκα!

 

[snpl]

Αυτό το μέρος έχει αποκτήσει τεράστια φήμη τα τελευταία χρόνια, σε βαθμό που έχω διαβάσει να έχουν φτάσει να το αποκαλούν ‘το προσκύνημα του ευρωπαίου μοτοσυκλετιστή’ και άλλα κλισέ. Έχω διαβάσει για πολλούς που πήγαν ως εκεί μόνο και μόνο για την φωτό, για το τικ στην bucket list. Όλα αυτά τα ‘must’ αρκούν για να τσιγκλήσουν την ξεροκεφαλιά μου και να πω ότι δεν πρόκειται να πατήσω το πόδι μου ποτέ. Και πράγματι, μέχρι μερικούς μήνες αυτή την γνώμη είχα. Διάφοροι παράγοντες με έκαναν το τελευταίο διάστημα να μην με χωράει ο τόπος. Και η ιδέα του να φτάσω στο Άκρο, στο Τέρμα του δρόμου άρχισε να γίνεται δελεαστική.

Προδόοοοοοτηηηης....

 

[estebahn]

Να την πω την αμαρτία μου, οι φαγωμάρες στο άλλο τόπικ τις προάλλες μου έβαλαν την φιτιλιά να ποστάρω το ταξιδιωτικό.
Ε, τώρα που κάθομαι όλη μέρα με τον τραυματισμό, ευκαιρία ήταν

 

[estebahn]

Συνέρχομαι, παίρνω την φωτογραφική και περπατάω το πάρκιγκ. Το πρώτο FI που πετυχαίνω αυτές τις ημέρες, ασήμαντο γεγονός.

Εκτυφλωτικός ήλιος λάμπει, μου έκανε το χατίρι.

Πρώτο μνημείο, του 1873 παρακαλώ, ο βασιλιάς Όσκαρ ο δεύτερος το ανήγειρε για να συμβολίσει το που φτάνει το βασίλειο της Νορβηγίας.

Και εκεί στο βάθος στέκει ο βράχος. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι είμαι εδώ. Στο τέλος του δρόμου.

Απέραντο γαλάζιο, από εδώ δεν πάει πιο πάνω. Δεν ξέρω αν στο δικό μου μυαλό είναι αυτό τόσο μεγάλο, δεν θέλω να πω ‘πρέπει να πας για να το καταλάβεις’, αλλά το γεγονός ότι στον πλανήτη (με αστερίσκους έστω) αυτό είναι το όριο το βρίσκω σχεδόν συγκλονιστικό.

‘Sense of achievement’σου λέει μετά, αυτό δυστυχώς πρέπει να το νιώσεις στο πετσί σου για να το καταλάβεις, για να αποκτήσει ένα νόημα. Ξεκούραστα έρχεσαι με αεροπλάνο εδώ με τις Χαβαγιάνας σου. Αλλά είναι μισή και βγάλε εμπειρία σε σχέση με το να πιάσεις μια σέλα και όλες τις σκέψεις σου και να έρθεις εδώ. Ή μάλλον ΩΣ εδώ, αυτά τα δυο γράμματα κάνουν την διαφορά.
Επίτηδες άφησα την σκιά μου στο κάδρο. Από εκεί που δείχνει το βέλος υπάρχει μόνο θάλασσα. Ο βόρειος πόλος είναι μόλις 3.000 χιλιόμετρα από εδώ. Κάπου εκεί στον υγρό ορίζοντα.

Την δεδομένη στιγμή, η ‘σιδεριά’ καθ’ αυτή έχει έναν κάποιο κόσμο.

Είναι απλό μνημείο και όμως τόσο συμβολικό. 71ο 10’ 21”, η εσχατιά.

 

[estebahn]

Παρατηρώ και αυτή την επιγραφή. Μααααααλλον πλέον δεν επιτρέπονται πλέον μοτοσυκλέτες εδώ. Αλλά θα επανέλθω.

Το μνημείο ‘τα παιδιά της Γης’. Τριγύρω του υπάρχει σύμπλεγμα δίσκων με παραστάσεις, ωστόσο ένα γκρουπ από παιδάκια με ειδικές ανάγκες φωτογραφίζεται εκεί, θεώρησα σωστό να μην ενοχλήσω.

Πάω να βρω ένα σημείο να καθίσω, να χορτάσει το μυαλό μου τον χώρο. Κοντά στη περίφραξη βλέπει κανείς ότι ο βράχος έχει σημαντικό ύψος σε σχέση με το νερό.

Και συνεχίζω το χούι να κάνω κόσμο instafamous.

Κάθομαι αρκετή ώρα κατάχαμα και απλά χαζεύω το άπειρο που είναι εντυπωσιακό ακριβώς επειδή από εδώ συνειδητοποιείς πόσο πεπερασμένο είναι!

Κάποια στιγμή παίρνω την απόφαση να σηκωθώ, θέλω να δω την έκθεση.

 

[estebahn]

Με το που μπαίνω μέσα βλέπω να περιφέρεται στο βάθος ο Γερανός με το GS που είχα πετύχει την πρώτη μέρα στο καράβι από Δανία και τις προάλλες στο καράβι για Lofoten. Σκασμένος στα γέλια περιμένω να με δει. Αντιδρά με τον ίδιο τρόπο. Του σφίγγω το χέρι. ’Τόσες μέρες δεν συστηθήκαμε, Στέφανος. Κάτσε να σε κεράσω μια μπύρα να τα πούμε’.
Προτιμάει κόκα κολα, τον κερνάω και πιάνουμε την κουβέντα για ώρα πολλή. Τον λένε Russel, είναι Γερμανός μεγαλωμένος στη Σκωτία και είναι μεγαλοστέλεχος σε εταιρεία ΙΤ. Ενδιαφέρων άνθρωπος στην κουβέντα, λέμε ιστορίες για αυτό και τα περασμένα ταξίδια μας για ώρα.
Μου εξηγεί πώς βιώνοντας (κατά τα λεγόμενα του) κρίση μέσης ηλικίας αποφάσισε να αγοράσει το GS και να κάνει αυτό το ταξίδι. Βλέποντας πόσες Χαρλει κυκλοφορούν μετανιώνει για το ότι δεν το έκανε με το Χαρχαρ του. Αλλά ίσως του χρόνου έρθουν με την γυναίκα με το αυτοκινούμενο. Ως εικόνα προφιλ στο whatsapp έχει ένα quad, απ’ ότι φαίνεται έχει ένα τουλάχιστον όχημα από κάθε κατηγορία.
Και δεν περιορίζεται στα επίγεια, έχει και ένα drone Mavic Pro μαζί του. Μάλιστα μου λέει ότι δεν το έχει πετάξει ακόμη εδώ γύρω, οπότε επ’ ευκαιρίας προτείνει να του κάνω παρέα σε μια πτήση. Δεν είχα ξαναδεί κάποιο ακριβό drone, είναι εντυπωσιακό το πόσα πράγματα μπορούν να κάνουν τα εξελιγμένα μοντέλα. Χάρη σ’ αυτό έχω και μερικές αεροφωτογραφίες από τον βράχο. Μάλιστα όσο είμαστε έξω φτάνουν και οι Ιταλοί με τα GS, ποιος το περίμενε ότι θα έβρισκα γνωστούς στο Nordkapp!
Η μπαταρία τελειώνει μετά από δέκα λεπτά και επιστρέφουμε στο καφέ. Μια νταρντανογυναίκα στέκεται δίπλα μας. Έχοντας την ευκαιρία να την γνωρίσει το πρωί, ο Russel μου εξηγεί ότι είναι η χειρίστρια της μπουλντόζας του παρκινγκ, αυτή έχει βάλει την επιγραφή ότι όποια μοτοσυκλέτα περνάει την κορδέλα θα κάνει βουτιά στο νερό. Προσπαθώντας να είναι χαριτωμένη μου λέει πώς μετά τη μια το πρωί που κλείνει το μέρος δεν την πειράζει να περνάει κανείς την κορδέλα. Μπίνγκο! Πάω να αλλάξω κουβέντα ρωτώντας πώς είναι να οδηγείς μια τέτοια μπουλντόζα. Δεν της κάνει αίσθηση το παιχνιδάκι λέει, μέχρι πρόσφατα δούλευε σε ανθρακωρυχεία και χειριζόταν το αντίστοιχο του μετροπόντικα για την διάνοιξη των στοών. Αφροδίιιιιιτη μου!

(Η απεικόνιση των troll είναι αυτή, δεν είναι σέλφι με το κοράσιο)
Ο Russel θέλει να γυρίζει στην σκηνή του που είναι καμια 150αρια χιλιόμετρα μακριά, οπότε χαιρετιόμαστε έχοντας ανταλλάξει αριθμούς με σκοπό να συναντηθούμε το επόμενο απόγευμα στην Φινλανδία.