Σήμερα γάμος γίνεται

[estebahn]

Ώρα να δω την υπόλοιπη έκθεση στο υπόγειο.
Απ’ ότι φαίνεται η πλειοψηφία των τουριστών παραμένει στην σφαίρα, εδώ δεν υπάρχουν ούτε δέκα άτομα, έτσι ο χώρος παραμένει ατμοσφαιρικός. Βοηθάει βέβαια και το ότι είσαι κάτω από το έδαφος.
Υπάρχει ένα διόραμα με όσα ζώα καταφέρνουν να ζήσουν εδώ πάνω, απ΄ ότι φαίνεται υπάρχουν και puffins, αλλά δεν είχα την τύχη να τα συναντήσω.

Έπειτα, ένα ημισκοτεινό δωμάτιο που επεξηγεί την σημασία της κλίσης του άξονα περιστροφής της γης και τις επιπτώσεις αυτής όταν είσαι στους πόλους. Ακόμη και αν από φυσική δεν τα πας ιδιαίτερα καλά, ο τρόπος που εξηγείται το βόρειο σέλας και ο ήλιος του μεσονυκτίου γίνεται κατανοητός.
Σε αρκετά σημεία σου υπενθυμίζεται το πόσο βόρεια είσαι, 71 μοίρες, 10 πρώτα λεπτά και 21 δεύτερα. Είναι σχεδόν βέβαιο πως στην ζωή μου αυτό το ρεκόρ δεν θα σπάσει.

Στο άλλο άκρο του διαδρόμου υπάρχει αίθουσα σινεμά, το δεκαπεντάλεπτο φιλμ που προβάλλεται δεν είναι εκπαιδευτικού χαρακτήρα, πιο πολύ καλλιτεχνικό με υπέροχα πλάνα που απεικονίζουν κόσμο να έρχεται μες στο χειμώνα στο Ακρωτήρι με κάθε μέσο, από τάρανδο μέχρι μοτοσυκλέτα και εκχιονιστικό μηχάνημα. Αισθητικά άψογη παραγωγή, πολύ κρίμα που δεν λαμβάνει προσοχής από τους τουρίστες.
Για το τέλος έχω αφήσει τον διάδρομο με την ιστορική εξέλιξη του σημείου. Υπάρχουν κάποιες μάλλον κωμικές φιγούρες (μου θύμισαν κουκλοθέατρο στην ΕΤ1 αρχές δεκαετίας ‘90) με τους… πιονιέρους να φτάνουν εδώ.

Οι πραγματικές φωτογραφίες είναι πολύ εντυπωσιακότερες, είναι αξιοθαύμαστο να βλέπεις τον κόσμο πριν εκατό, διακόσια χρόνια να φτάνει εδώ χωρίς goretex ή οτιδήποτε πέραν τον καθημερινών του ρούχων.

Μάλιστα, καθώς δεν υπήρχε οδική πρόσβαση, για την άφιξη του βασιλιά και την ανέγερση του μνημείου της πρώτης φωτογραφίας (το επισκέφθηκα αν θυμάστε αμέσως μόλις πάρκαρα), αναγκάστηκαν να φτιάξουν ένα ανηφορικό μονοπάτι φτάνοντας ως εδώ δια θαλάσσης.

Μόχθος όχι ψέματα. Για έναν συμβολισμό. Και εκεί έγκειται, όπως εγώ το ερμηνεύω, η αξία του να βρεθείς εδώ.

 

[estebahn]

Περνάω μπόλικη ώρα διαβάζοντας τα διάφορα ιστορικά στοιχεία, το μέρος με μαγνητίζει. Παίρνω κάποια στιγμή απρόθυμα την απόφαση να ξαναβγώ στην επιφάνεια, ακόμη επηρεασμένος από το ιδιαίτερο αυτό μέρος. Καβάλα στην Βέφα, έχω κλείσει ένα hostel στο Honningsvag, καμιά τριανταριά χιλιόμετρα από εδώ.
Δεν είμαι μεγάλος φαν αυτών των χώρων, το δωμάτιο μου είναι ένα δίκλινο με δυο κρεβάτια, σκεπάσματα τυλιγμένα σε σελοφάν και έναν νιπτήρα (!). Με τόσες πόρτες αραδιασμένες στον φαρδύ διάδρομο μάλλον με κυριλέ κελιά μοιάζουν οι χώροι. Τα κοινόχρηστα ντουζ είναι σχεδόν της ίδιας λογικής με τον στρατό, μισές πόρτες η μια δίπλα στην άλλη. Πλένομαι και πιέζω τον εαυτό μου να κοιμηθεί πριν τις έντεκα. Το Honningsveg λουσμένο στον … νυχτερινό ήλιο με καλεί από το παράθυρο μου για βόλτα, αλλά έχω τα δικά μου πλάνα.

 

[estebahn]

Ημέρα 11η, 22/07/’19
Honningsvåg (NO) – Norkapp (NO) – Rovaniemi (FI), 741km

Το ξυπνητήρι χτυπά στις τρείς το πρωί. Που φυσικά είναι ντάλα ήλιος, αλλά το ερώτημα είναι ‘γιατί’. Το πλάνο μου είναι απλό: Η Ρόζα η Μπουλντόζα χθες είπε πώς μετά τη μια το πρωί ο χώρος στο Ακρωτήρι κλείνει και είναι εφικτό να πλησιάσεις με την μοτοσυκλέτα σου. Έτσι θα μπορέσω να χαρώ τον χώρο με την ησυχία μου και ταυτόχρονα μπορώ να εκμεταλλευτώ το ότι εδώ δεν βραδιάζει ποτέ και οδηγώντας μες στη ‘νύχτα’ να καταπιώ βαρετά Φινλανδικά χιλιόμετρα.
Σύντομα βρίσκομαι στην διασταύρωση που οδηγεί στο Ακρωτήρι, δεκατρία χιλιόμετρα για το τέρμα.

Προφανώς και δεν συναντάω κανέναν, βλέπω σκηνές εδώ και εκεί, αυτοκινούμενα παρκαρισμένα σε μερικά σημεία, άνθρωπος ουδείς. Ευτυχώς φυσάει λιγότερο παλαβά σε σχέση με χθες αναγκάζοντας με λιγότερα ζογκλερικά στη μοτοσυκλέτα. Φτάνοντας στο πάρκινγκ πρέπει κανείς να κάνει λιγάκι endurο για να ξεπεράσει τα εμπόδια, πιστεύω ότι είναι πιθανό το επόμενο καλοκαίρι να μην είναι εφικτή καμία ώρα η πρόσβαση.
Το να είσαι στο Ακρωτήρι είναι εμπειρία από μόνο του, προσπάθησα να το εξηγήσω στα της προηγούμενης ημέρας. Αλλά το να είσαι στο Ακρωτήρι μόνος σου, εσύ και ο εαυτός σου είναι άλλο πράγμα. Ξημέρωμα, καθισμένος στο τσιμέντο με την πλάτη γερμένη στην υδρόγειο. Με γυαλιά ηλίου γιατί ο ήλιος που στέκει εκεί πάνω από τον Πόλο στον ορίζοντα είναι εκτυφλωτικός. Με μόνο ήχο τα τσικ τσικ της εξάτμισης που κρυώνει, όσο αυτά ακούγονται μες στο σφύριγμα του αέρα που σου ανακατεύει τα μαλλιά. Μονάχος. Πολύ προσωπική στιγμή. Δεν ξέρω αν την αποδίδω με λέξεις αρκετά έντονα, αν δεν νιώσεις εκεί μικρός δεν θα νιώσεις πουθενά.

Στήνω το VFR για μερικές φωτογραφίες. Του Αγίου Δημητρίου, πριν εννέα μήνες το πρωτοαντίκρισα σ’ ένα πεζοδρόμιο στο Γαλάτσι. Και τώρα είμαστε εδώ.



Μία και μοναδική φωτογραφία θα βάλω τον εαυτό μου από αυτό το ταξίδι, ένα σουβενίρ.
Nordkapp, 22 Ιούλιου 2019, ώρα 4:37 το πρωί.

Απλά μετακινήθηκε λίγο πιο δεξιά σε σχέση με το που τον άφησα χθες το βράδυ.


Τελευταίες εικόνες, έχω μείνει κοντά μια ώρα εδώ να σκέφτομαι, ώρα για δρόμο όσο και αν δεν το θέλω.

Τι τόπος. Εδώ στο άκρο του πλανήτη φαίνονται (ή μου φαίνονται) όλα διαφορετικά.

 

[estebahn]

Είδα καλά; Μου φαίνεται πως εκεί πίσω από την λίμνη κάτι σαλεύει. Ε όχι! Σβήνω την μηχανή για να μην τους τρομάξω. Ένα κοπάδι ταράνδων που βόσκει.

Απίστευτη τύχη! Τους παρατηρώ με ζουμ από μακριά για να μην εξαφανιστούν, πρώτη φορά που βλέπω αυτά τα ζώα.

Η γούνα τους δείχνει κάπως μαδημένη, δεν ξέρω αν είναι τρόπος να αντιμετωπίσουν την θερινή ζέστη.

Και τα κέρατα τους είναι χνουδωτά, δεν έχουν την υφή που έχουν τα ελάφια.

Η αγέλη έχει και μερικά μάλλον νεογέννητα μέλη, δεν έχουν αναπτύξει ακόμη κέρατα.

Απρόσμενη εικόνα μου φύλαγε το Nordkapp στον αποχαιρετισμό μας.
Αφήνω το Honnisnsgvag πίσω, η θάλασσα είναι τόσο ήρεμη, σχεδόν αριτίδιαστη.


Πριν τις έξι το πρωί αποχαιρετάω την κοινότητα Nordkapp. Αν άξιζε να έρθει κανείς ως εδώ; Αδιαμφισβήτητα ναι.

Αντίο και στην θάλασσα που είχα κάθε μέρα δίπλα μου, επόμενη συνάντηση μας σε 1.500 χιλιόμετρα. Το τοπίο παύει να είναι πια το άγριο, εξωτικό, βραχώδες των προηγούμενων ημερών, πιο ομαλοί λόφοι και χαμηλή βλάστηση το αντικαθιστούν.
Ανάμεσα τους ξεπετιούνται θηριώδεις τάρανδοι με κέρατα που ξεπερνάνε το ένα μέτρο τρομάζοντας με πολλές φορές.



Γράφω χιλιόμετρα αδιάκοπα, μέχρι που στον ποταμό Anarjohka φτάνω στα σύνορα. Φινλανδία μπροστά μου.

Εδώ τελειώνει το πρώτο σκέλος του ταξιδιού.

 

[estebahn]

Για την Φινλανδία δεν έχω ακούσει από πουθενά ότι έχει κάποιο οδηγικό ενδιαφέρον. Απ΄ ότι διάβαζα πρόκειται για έναν τόπο σε μεγάλο ποσοστό επίπεδο με δάση να πλαισιώνουν τον δρόμο εκμηδενίζοντας την θέα. Μπορώ πλέον να επιβεβαιώσω αυτά τα γραφόμενα.
Πριν βρεθώ σ’ αυτή τη θέση, υπολόγιζα να διασχίσω την χώρα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, ει δυνατόν με μία ή δύο διανυκτερεύσεις. Η πολύ πρωινή αναχώρηση από το Ακρωτήρι σημαίνει ότι έχω ώρες μπροστά μου για να πετύχω κάτι τέτοιο, όχι ότι υπάρχει και νύχτα να με πιάσει δηλαδή.
Πριν της εννιά το πρωί έχω ξεκινήσει τη διάσχιση, τι πληκτικός όρος σε σχέση με το δέος του Νόρντκαπ κάποιες ώρες πριν. Από τις πρώτες εμφανείς αλλαγές είναι στα ονόματα των μερών: Δεν είναι μόνο ότι τα περισσότερα δείχνουν να έχουν την κατάληψη –εμι, αλλά είναι εμφανές ότι η γλώσσα ουδεμία σχέση έχει με νορβηγικά. Ή με γερμανικά. Ή με Ρώσικα. Για τα περισσότερα μέρη που συναντώ δεν έχω ιδέα πώς προφέρονται. Ελπίζω για το κάτω – κάτω της πινακίδας να μην πέφτω πολύ έξω!

Όταν μίλησα περί ευθειών στο δάσος ίσως να νόμιζε κανείς ότι υπερβάλλω. Ιδού:

Τα όρια είναι αστεία χαμηλά και το GPS συνεχώς με προειδοποιεί για κάμερες. Απ΄ ότι βλέπω και οι ντόπιοι δεν ξεφεύγουν των ορίων, οπότε πρέπει να σέρνομαι. Τόσο που μερικές φορές ξεχνιέμαι με πέμπτη, οι στροφές παραμένουν πολύ χαμηλά. Με αυτούς τους ρυθμούς και τα (μη) ανοίγματα του γκαζιού το VFR καίει αέρα κοπανιστό, γεγονός που σε κάνει να αναρωτιέσαι: Αν μια τετρακύλινδρη μοτοσυκλέτα 800 κυβικών και δεκαεπτά ετών (μην πιάσουμε πότε σχεδιάστηκε) μπορεί να κάψει τόσο λίγο, αχρείαστες οι πολυπλοκότητες των μοντέρνων κινητήρων, τελικά στον δεξί καρπό βρίσκεται το μυστικό όσων αποζητούν οικονομία.
Εμμέσως ίσως είναι ορατό από την πάνω φωτογραφία, ένα μεγάλο πρόβλημα που δεν θα περίμενε κανείς στην Λαπωνία είναι η αντηλιά. Από την σχεδόν ραστώνη των χαμηλών ταχυτήτων σε ευθείες που κυνηγάνε τον ορίζοντα μαζί με το… μπαϊλισμα (αν χρειαστεί παρέχω μετάφραση!) αναλαμβάνει να σε γλιτώσει η τοπική πανίδα. Τάρανδοι παντού. Τα τεράστια ζώα συχνά σε παρεάκια πολλές φορές περπατάνε νωχελικά στην άσφαλτο, άλλες αράζουν απλά και δυστυχώς μερικές πετάγονται τρομαγμένα από το δάσος και διασχίζουν κάθετα τον δρόμο. Προφανώς και το χρώμα τους έχει εξελιχθεί ώστε να είναι δυσδιάκριτα στο δάσος, οπότε πρέπει να είσαι σε ακόμη μεγαλύτερη εγρήγορση. Χρειάζονται τρία τέσσερα πολύ δυνατά φρεναρίσματα και δεκάδες άλλα στα οποία τους βλέπεις από μακριά και σταδιακά σχεδόν ακινητοποιείσαι μέχρι να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Ω τι διασκέδαση! Αλλά η πραγματική μου ανησυχία είναι άλλη.

 

[estebahn]

Ενός κακού μύρια έπονται λένε. Και εδώ ανοίγει μια παρένθεση. Η μάλλον η παρένθεση ανοίγει τον περασμένο Νοέμβρη: Όσο βρίσκεται στην Αγγλία το CBR μου φοράει τουριστικά bridgestone T30, μάλιστα λόγω μιας ταβανόπροκας που κατέστρεψε το προφίλ του πίσω, το τρέχον Τ30 είναι ολόφρεσκο. Το VFR αγοράζεται με κάτι μαύρα πράγματα που ελαστικά είναι μόνο κατ’ όνομα.
Χριστούγεννα λοιπόν, ολιγοήμερες διακοπές στην Ελλάδα και έχω ήδη παραγγείλει ένα σετ ΒΤ16Pro. Αφού οι δύο μοτοσυκλέτες φοράνε ίδιες διαστάσεις ελαστικών, ευκαιρία για τράμπα: Το F4 να φορέσει κάτι πιο σπορ, ειδικά εφόσον δεν προβλέπονται και πολλά χιλιόμετρα, αφού θα παραμείνει Ελλάδα, και το VFR να κληρονομήσει τα τουριστικά λάστιχα.
Αμ δε. Εκείνο το πρωινό του Δεκέμβρη ένα σωληνάκι βενζίνης στο 600 αποφασίζει πως η στεγανότητα δεν το εμπνέει. Βάζοντας μπρος ανακαλύπτω ότι το μοτέρ καθώς ζεσταίνεται αρχίζει να καίει / εξατμίζει την βενζίνη με την οποία είναι λουσμένο. Το CBR δεν μπορεί να πάει ως το βουλκανιζατέρ να φορέσει τα λάστιχα που έχω αγοράσει, οπότε παίρνω την (ίσως επιπόλαιη) απόφαση να τα βάλω στο 800αρι, αφού ο χρόνος πιέζει.
Ξέρω πώς τα συγκεκριμένα λάστιχα δεν θα βγάλουν όλο το ταξίδι. Και γι’ αυτό από τον Μάιο δεν έχω γράψει πολλά χιλιόμετρα. Επίσης τα έχω κατά το δυνατόν φυλάξει από παρατεταμένες υψηλές ταχύτητες ή εθνικές οδούς. Τέλος φλας μπακ, επιστροφή στην Φινλανδία.

 

[estebahn]

Σε μια από τις εκατοντάδες λίμνες αποφασίζω να κάνω μια στάση να σπάσει η βαρεμάρα, υπάρχει ένα όμορφο camping.

Ένα δροσερό αναψυκτικό στο λουλουδάτο μπαλκονάκι είναι ότι πρέπει.

Δυστυχώς προσωπικό γιοκ, οπότε μόνο νερό –κάτουρο που κουβαλάω μαζί μου στο μενού. Οι υψηλές θερμοκρασίες σημαίνουν και μπόλικα έντομα, τα ζουμιά τους σε όλη τη μάσκα κάνουν το VFR να φαίνεται λες και βγήκε από αγώνα paintball.

Κάτι απροσδιόριστο έχει στάξει στα πλαστικά, ότι και αν είναι, είναι λαχταριστό για τις πιο τροφάτες μύγες που έχω δει, κοντεύουν το μέγεθος του λεβιέ ταχυτήτων!

(Επίσης φαίνεται και το πλάτος των επίπεδων επιφανειών του fairing πο επιτρέπουν να ακουμπάς γάντια).
Έχω την συνήθεια μετά από στάσεις να κάνω έναν οπτικό έλεγχο στη μοτοσυκλέτα, σε αυτή τη στάση ανακαλύπτω πόσο γρήγορα έχουν φθείρει τα απανωτά χιλιόμετρα το πίσω λάστιχο, η κορώνα πλέον έχει ένα σαφές επίπεδο σημείο. Καλώς τα μου!
Κατά τα’ άλλα, στο ίδιο έργο θεατής με την φλαταδούρα. Τουλάχιστον τα συννεφάκια είναι όμορφα.

Μια πινακίδα που δεν βλέπεις κάθε μέρα: Ένα ντεπόζιτο δρόμο βρίσκεται η… Ρωσία! Όχι, αλήθεια, πολύ δύσκολα θα το πίστευα ότι θα τσουλούσαν εδώ οι ρόδες μου.

(Παρατηρείστε και το πόσο πιο ξένοι είναι οι φθόγγοι των Φινλανδικών)
Το ότι ο… Βλαδήμηρος δεν είναι πολύ μακριά γίνεται εμφανές στο ξεβαμμένο καλυβάκι. Επιγραφή σε κυριλλικό, να τολμήσω την πρόβλεψη ότι η πρώτη λέξη σε κόκκινα γράμματα σημαίνει μαγαζί;

Το πιο ενδιαφέρον πράγμα είναι να βλέπω την ένδειξη χιλιομέτρων που απομένουν στο GPS να αλλάζει, 300, 200, 100, 50, κάποια στιγμή φτάνω σ’ ένα μέρος όπου παιδί ίσως ξετρελαινόμουν: Στο χωριό του Αϊ-Βασίλη.

 

[estebahn]

Στέλνω στον Russel, δεν περίμενε ότι θα έφτανα τόσο νωρίς και είναι κανένα δίωρο μακριά, οπότε θα δω τον χώρο μόνος. Βέβαια κατά πόσο ταιριάζει Αι-Βασίλης και χιόνια με τους 27 βαθμούς του θερμομέτρου, είναι μεγάλη κουβέντα!

Με το πάθημα των Βικινγκ να μου έχει γίνει μάθημα αποφασίζω να αφήσω τις μπότες στη μηχανή και να βολτάρω με αθλητικά, ξεκινώντας από τον χώρο στον οποίο μπορούν τα πιτσιρίκια να βγάλουν φωτο με τον Santa.

Κόστος όχι μακριά από 50ευρο. Αν είναι δυνατόν. Ο προθάλαμος μάλιστα έχει την πιο τραγική εικόνα Χριστουγέννων που μπορώ να φανταστώ: Κάτι στραβοτοποθετημένες κούκλες που θυμίζουν βιτρίνα καταστήματος ‘νεοτερισμών’ του ’80, αίσχος.

Είχα ακούσει τα καλύτερα γι’ αυτό το μέρος, δεν θα μπορούσα να έχω πιο εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη. Η εμπορευματοποίηση των Χριστουγέννων από την Coca Cola είναι επιπέδου φιλανθρωπίας μπροστά σ’ αυτό το πάρκο. Wanna-be σαλέ / εστιατόριο.

Καμια δεκαριά μαγαζιά με ότι σαχλοκινέζικο ασυσχέτιστο μπορεί να φανταστεί κανείς. Από ψεύτικους ‘πολύτιμους’ λίθους μέχρι μαχαίρια (!).

Είχα πριν μερικά χρόνια βρεθεί σε ένα τριτοκλασάτο mall σε ινδική συνοικία στα Εμιράτα, αυτό μου θυμίζουν τα μαγαζιά που βλέπω.
Το μόνο κάπως αποδεκτό κιόσκι είναι το ταχυδρομείο του Αγίου.

Εντός του πετυχαίνω και την επιγραφή ‘155 ημέρες ως τα Χριστούγεννα’, σας πρόλαβαν φέτος Jumbo, η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε λίγο μετά του Αι-Λιος εδώ.

Και μια φιγούρα από τα παιδικά χρόνια των λιγότερο πιτσιρικάδων, θυμάται κανείς τα Μούμινς;

680 χιλιόμετρα το Βόρειο Ακρωτήρι και 3200 η Αθήνα. Δίνει μια διάσταση του πού είναι η Λαπωνία.

Την ίδια διάσταση προσπαθεί να δώσει και το γεγονός πώς το πάρκο είναι χτισμένο πάνω στον Αρκτικό. Αλλά καμία σχέση με το συναίσθημα που η ίδια γραμμή εμπνέει στη Νορβηγία.

Δεν βοηθά και το 32άρι σον υδράργυρο.

 

[estebahn]

Πλήρως ξενερωμένος σκέφτομαι να φύγω πριν ολοκληρώσω την βόλτα, από την άλλη είναι αρκετός ο χρόνος ως το ραντεβού με τον Γερμανό, οπότε ας τριγυρίσω λιγάκι.
Φαίνεται πως δεν ήμουν στην naughty list φέτος, η ανταμοιβή μου είναι ένα random πεταμένο πισινό λάστιχο που τόσο χρειάζομαι.

Περιμένω κανένα ζόρικο μονοκύλινδρο, εννοούν σκύλους, αλλά ο χώρος είναι κλειστός.

Όπως και τα περισσότερα εκθέματα. Απογοήτευσης συνέχεια.

Φτου και ήθελα να το παρκάρω εδώ!

Κατανοώ ότι αν πας Γενάρη στην Σαντορίνη λίγα πράγματα θα βρεις. Το ίδιο πιθανώς ισχύει και εδώ. Αλλά η εικόνα με το 80% των χώρων κλειστό είναι ξενέρωμα.

 

[estebahn]

Ευτυχώς εντοπίζω μια επισκέψιμη σκηνή Σάμι (τοπικές φυλές), αυτό είναι πιο ενδιαφέρον θέαμα.

Μάλιστα δίπλα υπάρχει ένας περιφραγμένος χώρος με τάρανδους, κατ' εξαίρεση επισκέψιμος. Αν θέλεις πληρώνεις μερικά ευρώ με αντάλλαγμα χλωρά κλαδιά για να τους ταΐσεις.

Η υπάλληλος δέχεται να κρατήσει τα μεζεδάκια προκειμένου να φωτογραφίσω τον...κερατά. Ο μικρός με τα κέρατα είναι τεσσάρων μηνών και απ’ ότι μου λέει η δεσποινίδα Santa Baby όλοι γεννιούνται προς Μάρτη, το ίδιο και οι άγριοι που είδα τα ξημερώματα στο Ακρωτήρι.

Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν και λευκοί. Φαίνονται εντονότερα τα χνουδωτά κέρατα σε αυτόν. Κοκκινομύτη δεν πετυχαίνω πάντως, και άλλος μύθος του καταναλωτισμού.

Αυτοί έπιασαν την σκιά για να προστατευτούν από την μεσημεριανή ζέστη. Την επόμενη βδομάδα απ' ότι διάβασα ότι αρκετοί ψόφησαν αυτό το καλοκαίρι λόγω θερμοκρασιών.

Τα κέρατα τους είναι το κάτι άλλο!

 

[estebahn]

Ο Russel με ειδοποιεί ότι έχασε το κυλινδράκι του λεβιέ ταχυτήτων στο GS του! Κατάφερε να φτάσει σε χωρίο και να το αντικαταστήσει με βίδα, αλλά έχει χάσει τόσο χρόνο που θα μείνει εκεί απόψε. Φτου, τσάμπα έκλεισα διανυκτέρευση εδώ, θα μπορούσα να προχωρήσω τουλάχιστον ως την Oulu, την κοντινότερη πόλη.

Επιστρέφω στη μηχανή, τα πράγματα μου με περιμένουν χωρίς εκπλήξεις στη θέση τους. Θα μου λείψει αυτή η υπερβολική ασφάλεια.

Πάω προς την πόλη του Ροβανιέμι. Για κάποιο λόγο δεν νιώθω αρκούντως άνετα να αφήσω τα πράγματα μου στη μηχανή, οπότε φορτωμένος με μπουφάν, κράνος και το tankbag ως σακίδιο η κινητικότητα μου μειώνεται πολύ. Άσε που κάπου χάνω και το αδιάβροχο κάλυμμα του tankbag. Προσθέτοντας και την ζέστη που με ταλαιπωρεί, ψάχνω απλά έναν δροσερό χώρο να φάω. Το κομμάτι των πεζόδρομων που εξερευνώ δεν με ενθουσιάζει, κάτι ιρλανδέζικες pub μάλλον άσχετες με τον τόπο τις βρίσκω.
Χορτάτος βολτάρω λίγο προς το ποτάμι / λίμνη. Άσχημα δεν το λες.

Υπάρχει και παραλία που μπανιαρίζεται κόσμος. Από την εικόνα για άλλη μια φορά σ’ αυτή τη χώρα αυτό που αξίζει να κρατήσει κανείς είναι τα συννεφάκια τύπου 'χαρούμενοι φίλοι Bob Ross'.

Αλλά εμμονή με τον Άγιο Βασίλη, έχουμε βγάλει την μπέμπελη και ο μικρός κυκλοφορεί με σκούφο!


Είναι νωρίς, αλλά αφενός το μέρος δεν με κερδίζει, αφετέρου η ζέστη και η αϋπνία με κουράζουν. Αποσύρομαι προς το δωμάτιο, ο σπιτονοικοκύρης μου γι’ απόψε είναι ο τοπικός ραδιοφωνικός άνκορμαν, ό,τι να ‘ναι! Το δεύτερο μισό της ημέρας απογοήτευση. Αλλά το πρώτο μισό ήταν τόσο δυνατή εμπειρία που μου αρκεί ως σκέψη ενώ χαλαρώνω στο κρεβάτι. Με τον ήλιο σταθερά να στέκει έξω από τις κουρτίνες μου.

 

[estebahn]

Ημέρα 12η, 23/07/’19
Rovaniemi (FI) – Helsinki (FI) – Tallinn (EST), 852km

Ο στόχος έχει μπει από την προηγούμενη ημέρα: Η Φινλανδία πρέπει να φεύγει. Και με την μέχρι τώρα εμπειρία από αυτή τη χώρα αυτό προβλέπεται να γίνει άνευ συγκινήσεων. Με το να μείνω στο Rovaniemi την περασμένη νύχτα όμως (σχετικά βόρεια δηλαδή) είμαι αναγκασμένος να καλύψω αρκετά χιλιόμετρα απόψε. Ιδανικά θα ήθελα να μην αναγκαστώ να περάσω δεύτερη βραδιά εντός Φινλανδίας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προλάβω πλοίο από Ελσίνκι για το Ταλίν της Εσθονίας.
Σύμφωνα με το GPS, χρειάζομαι 9:30 ώρες καθαρής οδήγησης ως το Ελσίνκι. Βάλε και μπλέξιμο μες στην πόλη, βάλε και το ότι πρέπει να είσαι κάποια ώρα νωρίτερα στο λιμάνι, βάλε και στάσεις για βενζίνη, τα περιθώρια στενεύουν. Αν θέλω να έχω και ένα συντελεστή ασφαλείας, χοντρικά το 12ωρο δεν το γλιτώνω, που σημαίνει ότι ακόμη και με αναχώρηση νωρίς , το πλοίο που θα πρέπει να προλάβω θα πρέπει να φεύγει αργά το απόγευμα. Για πολύ καλή μου τύχη, υφίσταται τέτοιο δρομολόγιο.

 

[estebahn]

όψη.

Οι πιέσεις είναι σωστές, οι ταχύτητες σταθερές και ανά περίπου τριακόσια χιλιόμετρα που σταματάω για βενζίνη το πέλμα στο κέντρο όλο και εξαφανίζεται. Είχα φωτογραφίες από κάθε στάση, αλλά όπως προανέφερα, όλες οι εικόνες του κινητού μου χάθηκαν.
Τα χιλιόμετρα βασανιστικά αργά κυλούν, έχουν πια εξαφανιστεί και οι μοτοσυκλέτες εντελώς από τον δρόμο. Εκεί που στη Νορβηγία δεν προλάβαινες να χαιρετάς, εδώ δεν υπάρχει κανείς. ‘Μόνος οδηγάω μόνος, ατέλειωτος ο δρόμος’ έλεγε ο Πορτοκάλογλου, βέβαια εδώ δεν υπάρχουν ‘ατέλειωτες στροφές’. Μόνο ευθείες. Και κωνοφόρα στον Ε75. Ναι το ίδιο όνομα δρόμου με την Αθηνών – Θεσσαλονίκης.

Μια σκέψη μου έρχεται ξάφνου στο μυαλό που δεν μπορεί παρά να με κάνει να χαμογελάσω: Σήμερα είναι η 23η Ιουλίου. Εννέα ολόκληρα καλοκαίρια πριν, σαν σήμερα απέκτησα την πρώτη μου μοτοσυκλέτα, το CBF 250. Πέρασα όλο εκείνο το απόγευμα κάνοντας βόλτες στο parking του Lidl Περισσού μην μπορώντας να χωνέψω την χαρά μου. Και τώρα, εννέα χρόνια μετά κατηφορίζω από Ακρωτήρι. Ένα μεγάλο ταξίδι όλα αυτά τα χρόνια!

 

[estebahn]

Άσχετο στοιχείο: Από την αρχή του ταξιδιού θεωρούσα πώς το κουμπί δίπλα από τον μεγεθυντικό φακό στο GPS ήταν απλά ένα βελάκι. Από χθες με έχουν πιάσει τα καντήλια με το τι είδους περίεργο bug μπορεί να προκαλέσει την περιστροφή κατά 180 μοίρες ενός εικονιδίου. Σε μια έξοδο για βενζίνη που το μάτι μου παρατηρεί την οθόνη καταλαβαίνω: Το κουμπί είναι πυξίδα. Δέκα μέρες τώρα κινούμουν σταθερά σχεδόν προς Βορρά. Και από χθες κινούμαι προς Νότο. Πράγματι, η πορεία είναι σχεδόν αποκλειστικά προς Νότο, μέσα σε δύο ημέρες θα περάσω δώδεκα Παράλληλους!

Πέραν μιας καταιγίδας που με παίρνει ξώφαλτσα δεν συμβαίνει τίποτε το συνταρακτικό στις επόμενες ώρες. Βέβαια ούτε και αυτή η βροχή στέκεται ικανή να ξεπλύνει το βρωμερό πλέον Honda, οι βαλίτσες είναι σε μαύρο χάλι, το κωλοφάναρο καφέ και ο σάκος αρχίζει επίσης να χάνει χρώμα.

Μιας και έχω βγάλει τα 850 χιλιόμετρα σταματώντας μόνο για βενζίνη, φτάνω στο Ελσίνκι νωρίτερα του αναμενόμενου. Έχω έτσι κάτι λιγότερο από δίωρο για να πάρω μια μικρή γεύση την Φινλανδικής πρωτεύουσας.

 

[estebahn]

Με μια πρόχειρη ματιά στο google, διαβάζω ότι για τον ελάχιστο χρόνο μου η συνοικία Katajanokka είναι μια καλή επιλογή και πολύ κοντά στο λιμάνι. Κατ’ αυτά που διαβάζω έχει και ένα άλφα αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, μιας και όσα βλέπω μπαίνοντας στην πόλη δεν με ενθουσιάζουν.

Παρκάρω και πράγματι η περιγραφή είναι ακριβής, όμορφα κτήρια και στο βάθος των γραμμών του τραμ ο ορθόδοξος καθεδρικός Uspenskin.

Κατευθύνομαι προς αυτόν χαζεύοντας τα κτήρια, κυρίως με μαγνητίζουν οι αιχμηρές κορυφές τους.

Κυκλώνω το παρκάκι του καθεδρικού, από την μπροστά μεριά του νεολαία κάθεται στα βραχάκια, ανάμεσά τους και μια γοητευτικότερη Παναγιωταρέα /Κρουέλα Ντε Βιλ.

Ένας τροχός, ένα σινεμά – τουρ του Ελσίνκι και όλη αυτή η ξυλοκατασκευή που είναι πισίνα: Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πράγματα να δει ή να κάνει κανείς, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω για ποιόν λόγο δεν μου κάθεται καλά αυτή η πόλη. Τουλάχιστον έχουν το αγαπημένο μου Piaggio Ape των δικών μας ρακοσυλλεκτών.

Στο λιμάνι κάποιο είδος… ποδηλατικής κρουαζιέρας έχει τελειώσει και ξεφορτώνουν τα ποδήλατα πετώντας τα από το πάνω κατάστρωμα.

Ο κυρίως καθεδρικός της πόλης πίσω από τα πλακόστρωτα στενάκια, όπως φαίνεται οι γραμμές του τραμ είναι παντού.

 

[estebahn]

Ίσως το έχετε παρατηρήσει, η εταιρεία παγωτών που στην Ελλάδα ξέρουμε ως Algida υπάρχει σε αρκετές χώρες με το ίδιο logo, αλλά με τελείως διαφορετικό όνομα για λόγους που δεν κατανοώ. Στην Αγγλία είναι Walls, στην Ελβετία είναι Lusso, εδώ απ’ ότι φαίνεται είναι Ingman. Αλλόκοτο marketing!

Συναντώ το παρκάκι Esplanadi, έναν επιμήκη χώρο με γκαζόν και λουλούδια. Στην πλευρά του βρίσκεται το απρόσμενα περίτεχνο καφέ, πίνω τσακ μπαμ κάτι δροσερό πριν πάρω τον δρόμο για πίσω.

Ω τι έκπληξη, δεν είμαστε μόνο εμείς οι χωρατατζήδες Μεσόγειοι που πετάμε σαμπουάν στα σιντριβάνια, συμβαίνει και εδώ στο Skatudden!

Φτάνω στο μηχανάκι και ξεκινώ για το λιμάνι. Δυστυχώς έχει μόλις φτάσει άλλο πλοίο και έχει ξεφορτώσει μερικές εκατοντάδες αυτοκίνητα με αποτέλεσμα όλος ο δρόμος να έχει φρακάρει. Δεν με παίρνει χρονικά να περιμένω, χώνομαι φουλ στο αντίθετο και προσπερνάω σωρηδόν. Τα πλακόστρωτα του περιπάτου είναι και το οδόστρωμα εδώ, δεν υπάρχει άσφαλτος. Σε μερικά γενναιότερα ανοίγματα πρώτης το φθαρμένο πίσω λάστιχο γλιστράει εδώ και εκεί. Κακή σήμανση, χάνοντας χρόνο καταφέρνω εν τέλει να βρω το σημείο επιβίβασης σχεδόν οριακά. Σταματάω δίπλα σε ένα μπλε ZX6-R J1, μπροστά μου ένα παρεάκι τριών μοτό, δυο άντρες και μια γυναίκα. Έχουν πινακίδες Εσθονίας, τους χαιρετάω και ρωτάω αν μπορούν να μου προτείνουν κάποιο μέρος να αλλάξω λάστιχο. Μας διακόπτουν εκ του πληρώματος, είναι ώρα να μπούμε στο πλοίο. Μέχρι να βοηθήσω τον αναβάτη του Ninja με το δέσιμο της μηχανής του οι υπόλοιποι τρεις έχουν -άγνωστο πώς- βρει ένα καφέ χαρτονάκι και μου έχουν γράψει δυο πιθανά μέρη για να βρω λάστιχο στο Ταλίν. Αγαπώ την μοτοσυκλετιστική αλληλεγγύη!

 

[estebahn]

Το παιδί με το Kawasaki μου προτείνει να πιούμε έναν καφέ στο σαλόνι, οπότε πιάνουμε κουβέντα. Είναι μισός Φινλανδός και πηγαίνει στην ανατολική Εσθονία να συναντήσει το εταίρο μισό της οικογένειας του. Είναι 20 και καβαλάει το 600αρι με ψεύτικα χαρτιά που το δηλώνουν περιορισμένο στα όρια του διπλώματος Α2. Το έχει ψιλοκαγκουρέψει με μια εξάτμιση σωλήνα, καθρέφτες bar end, ξήλωμα της… σιδεριάς που κρατάει τη μάσκα και το κυκλοφορεί με μπροστά λάστιχο του 2006! Είναι συγκολλητής στο επάγγελμα και δεν χορταίνει να μου παινεύεται για το ότι είναι ο καλύτερος στην ομάδα του στα γαζιά. Θαυμάζω το πόσο καλά αγγλικά μιλάει ενώ έχει τελειώσει μόνο κάτι σαν Γυμνάσιο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι πολύ αφοσιωμένος στην κουβέντα. Κάτι με αποσπά και με αναγκάζει να βγω στην κουπαστή.
Απόψε, διασχίζοντας την Βαλτική θα δω κάτι μετά από περισσότερο από μια εβδομάδα: Ηλιοβασίλεμα γαμώ την τρέλα μου!

 

[estebahn]

Απίστευτο το πόσο μπορεί να σε εντυπωσιάσει κάτι φαινομενικά τόσο μα τόσο σύνηθες! Πόσο μπορεί να μην είναι πια δεδομένο ότι ο ήλιος θα δύσει! Ευτυχώς παραμένει δεδομένο ότι θα ανατείλει αύριο το πρωί. Η Σκανδιναβία είναι πια παρελθόν, από αύριο Βαλτική.

Νύχτα πια μπαίνουμε στο Ταλίν. Στο μουσκεμένο αμπάρι ευχαριστώ τους Εσθονούς για τις πληροφορίες και ένα- ένα τα μηχανάκια παίρνουν μπρος (το ninja κάνοντας τους μεταλλικούς τοίχους να αντηχούν!) και οι ρόδες κυλούν για πρώτη φορά επί Εσθονικού εδάφους, μιας χώρας την οποία δεν αναγνωρίζεις πάντα στον χάρτη.
Σε κάθε διασταύρωση όλο και κάποιος από το κονβόι βγάζει φλας και χάνεται στην νύχτα, έρχεται και η δική μου σειρά.
Μην ξέροντας τι να περιμένω από αυτή τη χώρα, διαλέγω για πρώτη φορά στο ταξίδι να εμπιστευτώ το booking έναντι του Airbnb ευελπιστώντας να μην πετύχω καμια τρώγλη. Α, και κάτι με parking. Πόσο έξω μπορεί να πέσει κανείς! Κανένα τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα παρκάρω το VFR σε ένα ξύλινο (!) χαμόσπιτο ενός χωματόδρομου σε κάτι σαν εργατικές κατοικίες από τα κομμουνιστικά χρόνια. Άριστα τα κατάφερα.

 

[estebahn]

Ημέρα 13η, 24/07/’19
Tallinn (EST), 35km

Αμφιταλαντεύομαι ξυπνώντας. Να πάω για αλλαγή ελαστικού ή όχι; Ενδεχομένως να έχει άλλα χίλια χιλιόμετρα ζωής ως τα λινά. Αλλά θα είμαι κάπου που μου εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη από την Εσθονία σε χίλια χιλιόμετρα; Και αυτό το νούμερο είναι αυθαίρετη εκτίμηση μου, κανείς δεν αποκλείει ότι το τέλος της ζωής του ελαστικού δεν θα με βρει στην μέση του πουθενά. Τουλάχιστον εδώ έχω και δυο συστάσεις για μαγαζιά. Στην ενδοχώρα της Εσθονίας τι έχω; Η σώφρων επιλογή είναι να μην αφήσω την πόλη με τέτοιας φθοράς ελαστικό στη μηχανή, ο κύβος ερρίφθη.
Το χαρτονάκι που μου έχουν δώσει οι ντόπιοι μοτοσυκλετιστές έχει δύο πιθανά μέρη: Το πρώτο είναι μια έκθεση μοτοσυκλετών, το δεύτερο μια αντιπροσωπία Honda. Στην σελίδα τουλάχιστον, το πρώτο δείχνει καλύτερο, πέρνα του να πουλάει μεταχειρισμένα μηχανάκια είναι ταυτόχρονα αντιπρόσωπος και εξουσιοδοτημένο service της Ducati. Σ’ ένα βαθμό αυτό μου δίνει μια μικρή σιγουριά ότι δεν πρόκειται για το τελευταίο συνοικιακό μαγαζάκι. Πάμε και βλέπουμε!
Αν και στόχος είναι να τους πετύχω στο άνοιγμα, καθόλου βέβαιο δεν είναι ότι θα τελειώσει νωρίς η όλη δουλειά, οπότε πρέπει αναγκαστικά να αφήσω το δωμάτιο, δηλαδή να πάω ως εκεί με φουλ φορτωμένο το μηχανάκι. Στο κάτι-σαν-ακάλυπτο από το καλύβι που μένω βλέπω αυτό το ον να κάνει τσιγάρο. Αν δεν υπήρχαν τα σκουλαρίκια, θα ορκιζόμουν ότι είναι ο Βενιζέλος. Κάπως έτσι πρέπει να εμπνεύστηκε το ‘κάγκελα παντού’ ο Πανούσης.

Το λες με βεβαιότητα, η Σκανδιναβία είναι παρελθόν, εδώ είναι άλλος κόσμος, Βαλτική.

 

[estebahn]

Και αν το Ταλίν έχει μια βιτρίνα θελκτική στο παραθαλάσσιο μέτωπο, η βιομηχανική περιοχή του δεν είναι και ο καλύτερος τόπος για να βρεθεί κανείς. Διαλυμένη άσφαλτος και ένας ασύλληπτος αριθμός από φορτηγά, πού πάνε, τι μεταφέρουν;
Φτάνω στο συνεργείο – έκθεση – βουλκανιζατέρ- αντιπροσωπεία-γενικό εμπόριο, ευτυχώς μιλούν αγγλικά σε πολύ καλό επίπεδο. Με το που παρκάρω μιλούν (στα αγγλικά) με ένα παλικάρι που έχει αγοράσει από αυτούς ένα Harley. Ο τύπος γύρω στα 30, πιο θύμα δεν πάει, του έχουν πουλήσει κάτι σαν συνονθύλευμα ασύμβατων ανταλλακτικών, αναρωτιέται γιατί ο δείκτης βενζίνης στα όργανα δεν λειτουργεί και του εξηγούν ότι το ντεπόζιτο που του έχουν κοτσάρει δεν έχει καν φλοτέρ. Τουλάχιστον στον μέσα χώρο βλέπω Panigale και Monster που κάνουν σερβις, του πούστη, θα καταφέρουν να μου αλλάξουν ένα λάστιχο.
Έρχεται η σειρά μου, εξηγώ τι θέλω και πάμε να μου δείξει τα λάστιχα που έχει διαθέσιμα. Τέσσερις επιλογές: Ένα σετ Michelin κάτι, δυο σετ γόμες slick και ως εκ θαύματος έχουν ένα πισινό ΒΤ16, το μοντέλο που φοράω. Είναι 190αρι αντί για 180 και τετραετίας, αλλά τέτοιες ώρες τέτοια λόγια. Μου ‘εξηγεί’ ότι αποθηκευμένο δεν υπάρχει πρόβλημα και εξαετία να φτάσει, μπαίνω στον πειρασμό να του δείξω λίγο τις σφαγές στα ελληνικά fora, αλλά δεν υπάρχει λόγος.
Ένας από τους λόγους που διάλεξα να έρθω σε μέρος που πουλάει Ντουκάτι είναι ο εξής: Μονόμπρατσο. Τόσο το VFR, όσο και μεγάλο ποσοστό της γκάμας των Ιταλών φοράνε τέτοιο είδος ψαλιδιού. Ε και; Στην ως εκείνη την ώρα μοναδική αλλαγή πίσω ελαστικού, στο Αγρίνιο, ο τεχνικός παιδεύτηκε πάρα πολύ μέχρι να πιάσει την ζάντα στο μηχάνημα ζυγοστάθμισης. Περιμένω πως εδώ θα είναι πιο εξοικειωμένοι, οπότε χαζεύω τα μεταχειρισμένα, ανάμεσα τους υπάρχει ένα πλέον σπάνιο Aprilia Futura σε χαμηλή τιμή.
Ο μαγαζάτορας με πλησιάζει.
-Έχουμε πρόβλημα, δεν μπορώ να σου ζυγοσταθμίσω το λάστιχο. Αλλά αν θες μπορώ να σου κάνω μια έκπτωση.
-Πώς είναι λύση αυτό; , ρωτάω αγχωμένα.
-Θες μήπως να ξαναβάλουμε το παλιό πάνω; Δεν θα σου χρεώσω εργατικά.
Νταξ’ με δουλεύει τώρα λέω, δηλαδή το παλιό δεν θα θέλει ζυγοστάθμιση; Με ζώνουν φίδια και καντήλια μαζί. Τον βλέπω μαζεύεται.
-Κάτσε κάτσε θα πεταχτώ λίγο ως την Honda, κοντά είναι, μπορεί να μου δανείσουν αντάπτορα να στο ζυγοσταθμίσω.
Πράγματι, η δεύτερη επιλογή στο χαρτάκι ήταν η Honda. Τελικά τους πηγαίνει τη ζάντα και το ζυγοσταθμίζουν εκεί. Το εκλαμβάνω ως θεία δίκη για το ότι παραστράτησα από την φτερούγα προς… Λαδιστάν.