Σήμερα γάμος γίνεται

[estebahn]

Από τα πιο γνωστά κτίσματα της πόλης είναι αυτό της Ακαδημίας Επιστημών, δεν είναι μόνο τα πάνω από εκατό μέτρα ύψους του, είναι και το εκτόπισμα αυτών των ορθογωνικών όγκων, είναι κτήνος, χωρίς να είναι μια ακαλαίσθητη τσιμεντένια μάζα. Δεν έχω ιδέα για το τι είδους Έρευνα μπορεί να γίνεται εδώ μέσα, αλλά σίγουρα εμπνέει ένα σεβασμό.

Κοντεύει επτάμιση, το πλυντήριο θα έχει από ώρες τελειώσει και αν δεν το απλώσω σύντομα, δεν υπάρχει καμια περίπτωση να στεγνώσουν τα ρούχα ως το πρωί. Ο πιο απρόσμενος λόγος για να τελειώσει βόλτα, γίνομαι η μάνα μου!
Παίρνω κάτι που μοιάζει με παράκαμψη για να φτάσω προς το δωμάτιο, πέφτω σε μια μάλλον κακόφημη γειτονιά περνώντας σε κάτι σαν τούνελ κάτω από τις γραμμές του τρένου. Στο Birmingham είχα πλέξει σε ένα τέτοιο τούνελ με άστεγους, εδώ ευτυχώς είναι πιο εντάξει τα πράγματα.
Αυτά τα κτήρια έχουν δει καλύτερες μέρες σίγουρα, κάποιοι μπήκαν στον κόπο κάποτε να προσθέσουν τόσα στοιχεία για να τα ομορφύνουν. Σήμερα στέκουν βρώμικα, μάλλον οι τωρινοί ένοικοι ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για την δορυφορική.

Φτάνω στην γειτονιά "μου', ακόμη εντυπωσιάζομαι από το ότι υπάρχουν κτίσματα από ξύλο. Γκράφιτι, ένα στένσιλ για ‘pub’ , μόνο τακτικά δεν είναι όλα, όπως γράφει η ταμπέλα. Η μοντέρνα κοπελίτσα μάλλον εκπροσωπεί την νέα εικόνα της χώρας. Μπορεί και αυτά να είναι όλα στο μυαλό μου!


Ένα μουντό σούρουπο από το παράθυρο μου, τόσες μέρες που δεν νύχτωνε, ποτέ δεν χρειαζόμουν ήλιο!


Παλεύω με ανεμιστήρες , κρεμάστρες και παράθυρα να κάνω ότι μπορώ για να μην πακετάρω νωπά ρούχα, η νεκροψία το πρωί θα δείξει.

Λοιπόν, η φτηνιάρικη πόλη της Μονόπολης μόνο φτηνιάρκη όψη δεν βγάζει. Αντιθέσεις που εμένα με τραβάνε, αλλά και ένα πανέμορφο κέντρο για όποιον θέλει να εστιάσει στην αρτ νουβώ πλευρά. Ξέρω πως η Βαρσοβία και η Κρακοβία τα τελευταία χρόνια αποτελούν δημοφιλή προορισμό για οικονομικά τριήμερα Ελλήνων εκτός θερινής σεζόν. Θα πρότεινα να μπει και η Ρίγα στα υπ’ όψιν για κάτι παρόμοιο. Άνετα την ξαναέβλεπα με χιόνι.

 

[estebahn]

Ημέρα 15η, 26/07/’19
Riga (LV) – Kaunas (LT) – Lublin (PL), 763km

Επόμενος προορισμός; Γαμώ, να έχεις τον χάρτη μπροστά και να διαλέγεις που θα σε βρει η μέρα. Η Λιθουανία δεν με εμπνέει και Λευκορωσία όλοι με έχουν συμβουλέψει να μην πάω. Επόμενη επιλογή η Πολωνία. Την χώρα αυτή την έχω σε μεγάλη εκτίμηση έχοντας φιλαράκια εκεί τόσο από όταν έμενα Αγγλία, όσο και νυν συναδέλφους. Το περασμένο καλοκαίρι επισκέφτηκα το Poznan και το Bidgoszcz (ναι είναι δύσκολη στην προφορά γλώσσα!) και βάσει αυτού ανυπομονώ να ξαναπάω στη χώρα. Έχω ζητήσει πληροφορίες από ένα παιδί από την δουλειά και με έχει συμβουλέψει να πάω στην μικρή πόλη του Lublin, στα νοτιοανατολικά της χώρας. Γιατί όχι; Η απόσταση είναι σχεδόν όσα τα κυβικά του VFR, αλλά τις τελευταίες δύο ημέρες δεν έχω πολυγράψει χιλιόμετρα, έχω δυνάμεις.

 

[estebahn]

Μισό μήνα πλέον στο δρόμο, το πρωινό φόρτωμα των (φρεσκοπλυμμένων) έχει γίνει αυτοματοποιημένη διαδικασία. Σωστά; Familiarity breeds contempt λένε οι Άγγλοι και θα τους δώσω δίκιο. Ξεκινάω λοιπόν, βάζω βενζίνη, ελέγχω πιέσεις, δηλαδή ανεβοκατεβαίνω μερικές φορές από την σέλα. Περνάω την γέφυρα του ποταμού, είναι πλακόστρωτη με γλιστερές γραμμές τραμ. Στο τέλος του κατηφορικού της γέφυρας υπάρχει κάτι σαν καθίζηση, καθώς μπαίνω στην ‘λακούβα’ παίρνω ξαφνικά τον κόκκινο σάκο στην πλάτη! Τι στο καλό; Σταματάω τρομαγμένος συγκρατώντας τον όσο μπορώ με το αριστερό χέρι, αν δεν υπήρχε το επιπλέον πλάτος των βαλιτσών σίγουρα θα είχε πέσει στον γεμάτο κίνηση δρόμο. Ο ηλίθιος απλά τον είχα ακουμπήσει στη σέλα ξεχνώντας να τον δέσω. Τόσα φανάρια, στάση για βενζίνη και τα λοιπά, ούτε το είδα, ούτε το αντιλήφθηκα. Πάλι καλά που δεν προκάλεσα ατύχημα!

Ο δρόμος ως τα σύνορα παρόλο που θεωρητικά ενώνει δύο πρωτεύουσες δεν είναι κανένας τεράστιος αυτοκινητόδρομος, διασχίζει μικρά φθαρμένα χωριουδάκια εδώ και εκεί, από τα κύρια αξιοθέατα ένας ανεμόμυλος σαν αυτούς που κυνηγούσε ο Δον Κιχώτης.

Βλέπω ταμπέλα και για μουσείο έτερου παιδικού ήρωα, του Βαρώνου Μινχάουζεν. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είναι δυστυχώς έχω προσπεράσει. Δεν ξέρω αν άξιζε, αλλά πιτσιρικάς είχα τρέλα με τις ιστορίες του, δεν πειράζει!
Λιθουανία μπροστά μου. Όπως και κάθε προηγούμενη φορά, τα σύνορα είναι μια τυπικότητα, ούτε καν σημαία, ένα κολωνάκι μόνο.


Η Λετονική σημαία πίσω, πάμε για την τελευταία των χωρών της Βαλτικής.

 

[estebahn]

Ψύχρα στους κάμπους της Λιθουανίας, ξανά τράμπα για χειμερινό μπουφάν και βουρ στις πεδιάδες. Ήξερα ότι σ’ αυτά τα μέρη υπάρχει μόνο ένας ατελείωτος κάμπος, χαρακτηριστικά θυμάμαι στη Γεωγραφία στο σχολείο να διδάσκουν την Ουκρανία ως ‘τον σιτοβολώνα της Ευρώπης’, ε και εδώ παρόμοια είναι τα πράγματα.
Ανάμεσα στα ατελείωτα χρυσαφί φυτά νομίζω ότι βλέπω κάτι. Λες;


Παίρνω ένα κάθετο δρομάκι, απρόσμενη ευκαιρία του VFR να ποζάρει μπροστά σε MiG. Και τα ελικόπτερα βέβαια κτήνη.


Παίζατε και εσείς Ace Combat στο Playstation 1?

 

[estebahn]

Απ’ όλη την Λιθουανία, έχω διαλέξει ένα μέρος για να δω, λίγο έξω από το Κάουνας. Το μέρος αυτό είναι το Οχυρό Εννέα (Ninth Fort). Από λάθος του GPS καταλήγω να παρκάρω πρόχειρα στα χώματα στην άκρη της Εθνικής και μπαίνω στον χώρο από κάποια βοηθητική είσοδο.


Τι είναι λοιπόν αυτό το μέρος με τους αλλόκοτους τοίχους και τα κιγκλιδώματα;
Πρόκειται για μέρος της οχύρωσης της πόλης από τον 19ο αιώνα. Όσο το μέρος βρισκόταν υπό Ρωσικό έλεγχο, χρησιμοποιούταν ως κέντρο διανομής (!) πληθυσμού στα γκουλάγκ. Έπειτα, περνώντας σε γερμανικά χέρια έγινε χώρος εκτέλεσης Εβραίων τόσο από την Λιθουανία, όσο και από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Μπόλικη και μακάβρια ιστορία πίσω από αυτά τα τσιμέντα.

 

[estebahn]

Ο τούβλινος τοίχος στέκει σε κακό χάλι, κάτι κατεστραμμένες σκοπιές και αυτό είναι όλο στον προαύλιο χώρο. Στραβωμένα συρματοπλέγματα.


Αυτή είναι μια πόρτα που πριν ογδόντα χρόνια δεν θα ήθελες να διαβείς με τίποτε. Κάτω, μακρύτερα του πάρκου το Kaunas στέκει ασχημότατο.

Η κυρίως φρίκη είναι αυτός ο τοίχος στον προαύλιο χώρο. Η επιγραφή λιτά αναφέρει απλά ότι ‘δίπλα σε αυτόν τον τοίχο οι ναζί εκτελούσαν και έκαιγαν κόσμο το 1943-1944’.

Αυτό που δεν λέει είναι το ΠΟΣΟ κόσμο εκτέλεσαν. Η απάντηση καθηλωτική, περίπου πενήντα χιλιάδες ψυχές. Αυτό είναι σαν να λες πως μια πόλη σαν τη Λαμία έχει σκοτωθεί υποφέροντας εδώ ακριβώς μπροστά στα πόδια σου. Φρίκη.

 

[estebahn]

Δίπλα στον τοίχο έχει ανεγερθεί ένα τρομακτικό μνημείο 30 μέτρων για να θυμίζει το τι συνέβη εδώ.




Τεράστιες τσιμεντένιες φιγούρες γεμάτες απελπισία ξεπηδούν άτακτα από το χώμα, μερικά πρόσωπα παραδομένα, γροθιές υψωμένες. Βγάζει ένταση νομίζω όλο το κατασκεύασμα.




Αλαφιασμένος προσπαθώ να αντιληφθώ τα μεγέθη, πενήντα ολόκληρες χιλιάδες. Ναι, το Άουσβιτς είναι τάξεις μεγέθους μεγαλύτερο, δεν υποβαθμίζει όμως αυτό τον αριθμό των βασανισμένων.


Σε περίεργη διάθεση περπατώ προς την μηχανή, τελευταία ματιά πίσω, οι γροθιές ανάμεσα στα δέντρα.


Μπροστά μου το Kaunas δείχνει μποτιλιαρισμένη βρώμικη τσιμεντούπολη, αυτές οι κατασκευές σαν δώματα στις ταράτσες των κλουβιών – μπλοκ το κάνουν ακόμη ασχημότερο. Ευτυχώς ο δρόμος μου τραβά δεξιά, τετρακόσια χιλιόμετρα για την Βαρσοβία.

 

[estebahn]

Η Εθνική οδός που ακολουθεί είναι ποιοτικά ο καλύτερος δρόμος που έχω συναντήσει μέχρις ώρας στο ταξίδι. Ούτε Γερμανία, ούτε Δανία, ούτε Φινλανδία. Το όριο είναι 140, αλλά όλοι πάνε πιο πάνω. Έχοντας φρέσκο λάστιχο κρατάω γύρω στα 160, το VFR δεν έχει καλύτερη και τα χιλιόμετρα φεύγουν αβίαστα.
Η Ε67 στέφεται προς Βαρσοβία στα δυτικά, η δική μου πορεία είναι νότια μέσω της διαδρομής 19. Φοβόμουν ότι το σύνολο της απόστασης θα είναι πληκτικός αυτοκινητόδρομος, αλλά έκανα λάθος. Η 19 είναι μια χαρά δρόμος, περνάει από δεκάδες μικρά αγροτικά χωριουδάκια (ευτυχώς το Tomtom με προειδοποιεί για τις πολλές κάμερες), αλλά ακόμη και όταν οδηγείς στις πεδιάδες διαρκώς υπάρχουν εκατέρωθεν αραιά δέντρα που πλαισιώνουν τον δρόμο. Πώς είναι η Τοσκάνη με κυπαρίσσια ένα πράγμα, αλλά σε έκδοση ανατολικής Ευρώπης.

Και πελαργοί παντού, τύφλα να έχει η Φιλιππιάδα.

O Sebastian όταν μέναμε στο Coventry μετά από μπύρες πάντα μνημόνευε τα δάση της Πολωνίας και τις ηλεκτρικές καταιγίδες. Ε τα πετυχαίνω και τα δύο. Όντως υπάρχουν είτε συστάδες ενός – δύο χιλιομέτρων με δάση μες στον κάμπο, είτε μεγάλες εκτάσεις όπου για ώρα οδηγείς ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα. Όσο για τις καταιγίδες, για ώρες οδηγώ βλέποντας αστραπές και κυρίως ακούγοντας μπουμπουνητά, ευτυχώς τα φαινόμενα εκτονώνονται μακριά μου και την βγάζω μόνο με κανένα δεκάλεπτο καταιγίδας, ευτυχώς φοράω το χειμωνιάτικο μπουφάν, που σε κανένα μισάωρο έχει στεγνώσει.

Έχω μπει όμως σε mode σιδηροκωλίασης και οδηγώ ακατάπαυστα χωρίς στάσεις για φωτογραφίες όλων των ωραίων που βλέπω. Το καλό είναι πως έτσι καλύπτω αποστάσεις γρήγορα, πρέπει να μην είναι λίγο μετά τις έξι όταν φτάνω στο Lublin.

 

[estebahn]

Απ’ ότι φαίνεται έχω πέσει σε κάποιο φεστιβάλ στην πόλη, είναι και Παρασκευή και γίνεται χαμός από κόσμο. Με δυσκολία βρίσκω το δωμάτιο, αυτή τη φορά όχι γιατί είναι κάποιο καταγώγιο, αλλά για τον αντίθετο λόγο: Είναι ακριβώς δίπλα στο κάστρο, είναι το ιστορικό νοσοκομείο και καμία ντόπια δεν ξέρει ότι το έχουν μετατρέψει σε ξενοδοχείο. Ασύλληπτα καλό, ειδικά αν σκεφτείς ότι κοστίζει τα μισά από αντίστοιχο δωμάτιο στο… Αγρίνιο.

Δεν έχω λόγο να μείνω στους κήπους του, η πόλη σφύζει από ζωή και θέλω να πάρω μια γεύση.

Ξεκινώ από κάτι σαν αλάνα στη ρίζα του κάστρου που για τις ανάγκες του φεστιβάλ είναι γεμάτη με καντίνες με διάφορα είδη φαγητού, μπύρες, μπιχλιμπίδια. Στο βάθος υπάρχει και κάτι σαν camping που μένει η νεολαία για το φεστιβάλ.

Έχουν στήσει και διάφορα happenings, από μουσική μέχρι τόπλες (για άντρες) ισορροπία.

Η θέα από τον πύργο δείχνει υπέροχη, αν τον προλάβω ανοικτό καλό θα είναι να ανέβω.

Προς το παρόν υπάρχουν πολλοί κοντινότεροι δρόμοι να δω, όλοι γεμάτοι από το πλήθος. Εκείνες οι ταράτσες προς τα πάνω δείχνουν ενδιαφέρουσες. Το κτήριο στ΄ αριστερά εξακολουθεί να είναι μέρος του ξενοδοχείου!

Μάλιστα. Ελβετική ημέρα Ντουκάτι. Στην Πολωνία. Πώς συσχετίζονται αυτά οεο;

 

[estebahn]

Σ’ αυτό που δείχνει σαν κυρίως πλατεία μπροστά από το κάστρο ετοιμάζουν σκηνή, απ’ ότι φαίνεται η βραδιά θα έχει και live. Μα πόσο τυχερός να πέσω τυχαία πάνω σε φεστιβάλ;

Ναι είσοδος του κάστρου μοιάζει με γουρλωμένο βλέμμα, πιο πολύ να χασκογελάσεις σε κάνει παρά να νιώσεις δέος!

Με το μνημείο των πεσόντων βέβαια δεν χασκογελάς. Με εκπλήσσουν οι χρονολογίες ’43-’55, αφενός γιατί η Πολωνία ήταν η πρώτη χώρα που δέχτηκε γερμανική εισβολή (δηλαδή πολύ πριν το ’43), αφετέρου δεν εχω ιδέα για την ιστορία τους και γιατί μια δεκαετία μετά την λήξη του πολέμου είχαν ακόμη γεγονότα. Πάντως το σύνολο των Πολωνών που έχω συναναστραφεί είναι πολύ ευαίσθητοι σχετικά με τον Β’ΠΠ και ιδιαίτερα περήφανοι για την αντίσταση της χώρας τους.

Άλλο χαρακτηριστικό που δείχνει να είναι σύνηθες στις πόλεις τους είναι η ύπαρξη Εβραϊκών συνοικιών, πιθανώς η επιγραφή να μιλάει για κάτι άλλο, μόνο το αστέρι αναγνωρίζω.

Ο ήλιος αρχίζει να χάνεται γρήγορα πλέον, ειδικά ανάμεσα στα ψηλά κτήρια το φως λιγοστεύει.


Αυτό δεν σημαίνει ότι όλη η πόλη δεν είναι στο πόδι, όλοι αυτοί βγαίνουν από την τούβλινη πύλη. Ναι, είναι ωραία κορίτσια οι Πολωνές.

 

[estebahn]

Κάποια επέτειος 450 ετών εορτάζεται, τώρα τι και πώς δεν μου είναι σαφές.

Στον κεντρικό πεζόδρομο επικρατεί το αδιαχώρητο, αναγκάζομαι να κρατάω την κάμερα σχεδόν πάνω από το κεφάλι για να μην απαθανατίσω απλά περαστικούς. Για κάποιο λόγο βέβαια, δεν είναι η κακή κίνηση ή ο τουρισμός που αλλοιώνει, όλα δείχνουν πως πρόκειται απλά για μια πόλη που γιορτάζει και ότι οι κάτοικοι είναι αυτοί που έχουν βγει στον δρόμο.


Ένα όμορφο σιντριβάνι, ένα πλακάτ για φωτογράφιση, τα πάντα μου βγάζουν μια ευχάριστη εικόνα.

Ω και τι μάρμαρα!

Στην πλατεία έχουν μαζέψει όλα τα παιδάκια με κάτι σαν θεατρικό, πετυχαίνω σε αρκετές γωνίες αντίστοιχα.

Και μια συστοιχία σιντριβανιών.

Σαν τα κρύα τα νερά!

I love Lublin, και εγώ μαζί σας!

 

[estebahn]

Τράπεζα, ΕΛΤΑ (ΠΟΤΑ; ), ξενοδοχείο, όλα σε όμορφες εγκαταστάσεις.

Κάτι σαν μπαράκι με τοιχογραφίες παλιά λεωφορεία (μοιάζουν ύποπτα με τα ‘αστικά’ της Πάτρας!), άλλη μέρα θα με τραβούσε, αλλά απόψε έχει τόσο τζέρτζελο τριγύρω που προσπερνώ.

Και άλλη παράσταση στην οποία τα παιδάκια έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια.

Τα πολωνικά μου δεν μου επιτρέπουν να απολαύσω το θέαμα, αλλά παράπονο δεν έχω.

Ναι ναι για το μαρμάρινο κιόσκι μιλάω, πού είναι ο διδάκωρ ο Αγριομπίλιζας;

Τρίτη συνεχόμενη μέρα που πετυχαίνω αταίριαστο αμερικάνικο αυτοκίνητο μετά τον σερίφη και την Mustang!

Ώρα να περάσω την πολύβουη πύλη των τειχών και να δω την παλιά πόλη.

 

[estebahn]

Ένα απρόσμενο θέαμα με περιμένει γύρω από το Δημαρχείο: Έχουν τοποθετήσει αρκετά σχοινιά που το ενώνουν με τα παρακείμενα σπίτια και σχοινοβάτες ισορροπούν τριγύρω μου. Ούτε το περίμενα, ούτε το είχα ξαναδεί. Έχω μια υποψία ότι αυτό που αποκαλούμε ‘πολιτιστικές εκδηλώσεις’ στα μέρη μου υπολείπεται ελαφρώς.

Όσο σκοτεινιάζει όμορφα φώτα κάνουν την εμφάνιση τους. Πόσο περίεργο να κρέμεται κόσμος στο κάδρο σου!

Έξυπνη ιδέα οι παλιές φωτογραφίες στα παράθυρα.

Πόσο επίσης έξυπνη και απλή ιδέα τα αιωρούμενα γράμματα!

Μακέτα του καθεδρικού και με Μπράιγ παρακαλώ για τους τυφλούς.

Και από μακέτες άλλο τίποτε, το κάστρο στο βάθος να δούμε αν θα το προλάβω!

 

[estebahn]

Μάλλον ερείπια εδώ, ο δρόμος στο βάθος γεμάτος ταβέρνες και μπυραρίες, καρφίτσα δεν πέφτει καθώς τα στομάχια όλων αρχίζουν να διαμαρτύρονται.
Τρώω μερικές απορρίψεις, αλλά βρίσκω μια αυλή στον ξύλινο πάγκο της οποίας απολαμβάνω ένα κότσι και μερικές παγωμένες μπύρες, ντόπιες, μαύρες.


Όπως τρώω παίζει στο βάθος Rolling Stones, το πιάνει το αυτί μου:
‘How does it feel, how does it feel?
To be on your own, with no direction home
A complete unknown, like a rolling stone’
Ε, λοιπόν η απάντηση στην ερώτηση είναι ‘καθόλου άσχημα’. Έγραψα ήδη για το σωματικό κομμάτι, ότι προτού φύγω με προβλημάτιζε αν θα μπορώ να κάνω back to back 600-700 χιλιόμετρα κάθε μέρα. Το άλλο κομμάτι για το οποίο δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος είναι ψυχολογικά πώς θα ανταπεξερχόμουν σε ένα τόσο μοναχικό ταξίδι.
Τον τελευταίο μισό μήνα τριγυρνάω τον Βορρά μιλώντας μόνο περιστασιακά με τυχαίους ταξιδιώτες ή με όσους μου παραχωρούν ένα δωμάτιο σπίτι τους. Αλλά το 90+% του χρόνου μου είμαι ολομόναχος. Πριν κάποια χρόνια αυτό θα μου ήταν βαρετό, στενάχωρο, ίσως και αβάσταχτο.
Αλλά τη δεδομένη στιγμή είναι κάτι που αφενός επιζήτησα και αφετέρου ως τώρα απολαμβάνω: Έχει κάτι το λυτρωτικό το να βουτάς τη μηχανή και να είναι μόνη σου έγνοια το τομάρι σου, το ποια χώρα / πόλη / τόπο θα διαλέξεις να δεις μες στη μέρα σου, όλα αποφασισμένα στην στιγμή. Να κοιμάσαι σε μέρη πολύ έξω του comfort zone σου, να γεμίζεις το 24ωρο σου εντελώς αλλιώτικα από την εκτός ταξιδιού ζωή, θα ‘θελα να το αποκαλέσω ‘ελευθερία’ το κυρίαρχο συναίσθημα, αλλά παρα-τείνει στο κλισέ. Και όσο και αν η οδήγηση, η πλοήγηση, τα μέρη γύρω σου να σε αποσπούν, στην τελική είσαι εσύ και οι σκέψεις σου, μόνοι.
Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν υπήρξαν στιγμές που αποζήτησα την συντροφιά, οποιασδήποτε μορφής: Φιλαράκια, κοπέλα, συνταξιδίωτη. Ήταν λιγότερες απ’ ότι υπέθετα αυτές οι στιγμές. Πιο πολύ απ’ όλα με τρομάζει το γεγονός ότι οι η μοναξιά δεν με ενόχλησε. Αντιθέτως μάλλον.

 

[estebahn]

Μέχρι να αποσώσω την δεύτερη μπύρα έχει σκοτεινιάσει εντελώς, αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι έχει αραιώσει στο ελάχιστο ο κόσμος, το αδιαχώρητο επικρατεί παντού. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τον λόγο, δεν είναι ο κακός κόσμος όπως πχ σε ελληνικό παζάρι.

Νυχτερινή βολτούλα προς το κάστρο λοιπόν, απ’ ότι φαίνεται πέφτω επακριβώς στο κλείσιμο και απλά εκατοντάδες κόσμου βγαίνουν, δεν πρόλαβα να μπω τελικά.

Μικρό το κακό, βόλτα ξανά προς τα μπαράκια της παλιάς πόλης.


Έντονο το παιχνίδι με το φως εδώ τριγύρω, τόσο σε ναούς όσο και με τα ‘φαναράκια’ στα στενά που δημιουργούν ένα πολύ ιδιαίτερο κλίμα.

Να και τα μπαλόνια με φωτάκια που αν θυμάμαι καλά εμφανίστηκαν στην Ελλάδα τα περασμένα Χριστούγεννα.

 

[estebahn]

Στο δημαρχείο με τους σκοινοβάτες τα πράγματα είναι εντυπωσιακότερα με το σκοτάδι.

….από πολλές απόψεις!

 

[estebahn]

Ανακαλύπτω και την καβάτζα όπου η πιτσιρικαρία πάει για πιο… πριβέ στιγμές.

Μέχρι να διασχίσω τα πενήντα μέτρα του μπαλκονιού μόνο ζευγαράκια και ηχηρά φιλιά γύρω μου.

Μα τι κοπελάρες τριγύρω μου, περισσότερο όλων με εκπλήσσει η απλότητα τους, καλλονές πραγματικές . Ερωτεύομαι την καθίμενη Ραπουνζέλ, όσο και να επιμένω δεν την παντρεύει η μάνα της.

Βρίσκω ένα μπαράκι και απολαμβάνω το νυφοπάζαρο με το ποτό μου. Τυχαία μεν, αλλά δεν μπορούσε να έχει πέσει περισσότερο μέσα ο Szymon προτείνοντας μου το Lublin. Του χρόνου θα του πω να μου οργανώσει και τα προξενιά.

 

[estebahn]

Ημέρα 16η, 27/07/'19
Lublin (PL) - Liptovská Mara (SK) – Telgárt (SK) - Košice(SK), 706km

Τις τελευταίες ημέρες λίγο – πολύ έχω φάει τα λάστιχα μου σε φλαταδούρες και ευθείες. Στην πορεία μου για τον Νότο όμως βρίσκονται τα φημισμένα βουνά Tatra στην Σλοβακία, ε αμαρτία θα είναι να τα προσπεράσω. Βγάζω λοιπόν ένα πλάνο σαν τουρ ενός μέρους των ανατολικών βουνών, το κομμάτι που δείχνει ορεινότερο. Στην τριγύρω περιοχή ως πιο ενδιαφέρουσα πόλη για διανυκτέρευση μοιάζει το Košice, οπότε να το το πλάνο ημέρας!

 

[estebahn]

Η Πολωνία δεν είναι καθόλου μικρή χώρα, ευτυχώς με το να διανυκτερεύσω στο Lublin έβγαλα την περασμένη ημέρα μεγάλο μέρος της. Τα αρχικά χιλιόμετρα της ημέρας είναι όμορφος επαρχιακός διαμέσου φτωχικών χωριών στις πεδιάδες, είναι ευχάριστα στον S19.

Αμέσως επόμενο κεφάλαιο πραγματικός αυτοκινητόδρομος, άριστος μέχρι την Κρακοβία και το μποτιλιάρισμα στον περιφερειακό της. Ευτυχώς το κομμάτι αμέσως μετά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον , είναι ο δρόμος που οδηγεί στα περίφημα χιονοδρομικά του Zakopane. Λόγω του όγκου της κίνησης που (υποθέτω) δέχεται τον Χειμώνα, ο δρόμος έχει δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και αρκετά φιδογυριστή χάραξη για το μέγεθος του. Βολτάρουμε παρέα με ένα R6 σχεδόν ως τα σύνορα. Λίγο περισσότερα από τετρακόσια χιλιόμετρα ως εδώ, από ‘δω και πέρα ξεκινάει το πιο ενδιαφέρον σκέλος.

Σλοβακία μπροστά λοιπόν, κρίνοντας από την στραπατσαρισμένη ταμπέλα, ίσως να μην είναι και η πιο φροντισμένη χώρα! Το προπερασμένο καλοκαίρι διέσχισα το ανατολικό κομμάτι της χώρας, κοντά στην Μπρατισλάβα, η κύρια ανάμνηση είναι δυνατή βροχή και δάση. Σήμερα ναι μεν ο καιρός είναι βαρύς, αλλά τα δάση και οι ορεινές διαδρομένς είναι κάτι περισσότερο από ευπρόσδεκτα και αναμενόμενα σε μια χώρα που έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά δασικών εκτάσεων στα εδάφη της. Πάμε λοιπόν!

 

[estebahn]

Στα πρώτα χιλιόμετρα σ’ ένα βαθμό τα τοπία θυμίζουν Βόρεια Ελλάδα, είναι και τελευταία Κυριακή του Ιούλη οπότε σε πολλά σπίτια πετυχαίνω στολισμούς για γάμους, ο δρόμος με βγάζει και έξω από ‘εξοχικά κέντρα’ όπου γίνεται το (μεσημεριανό) γλέντι, μουσικές ακούγονται από μέσα, καλογυαλισμένες Mercedes απ’ έξω, όλοι ίδιοι είμαστε!
Στο χωριουδάκι Podbiel ξεστρατίζω από τον κύριο δρόμο και παίρνω μια απόμερη διαδρομή που ανηφορίζει. Ελάχιστα χιλιόμετρα πιο κάτω συναντώ ένα ΤΟΜΠ (τεθωρακισμένο όχημα μεταφοράς προσωπικού) αραγμένο στην άκρη του δρόμου με μια Σλοβάκικη σημαία κοτσαρισμένη πάνω του.

Μέχρι να ξεκαβαλήσω, ακούω από το βάθος κάτι που θυμίζει ήχο τρακτέρ στο πιο μπάσο και φασαριόζικο. Εμφανίζεται τότε μέσα από τις λάσπες το τρίτο όχημα της παρέας, άνευ πύργου και με τουρίστες εντός του! Τι στο καλό;

Παρατηρώ τότε την ταμπέλα, πρόκειται για επιχείρηση που αν μαζευτείς 9αδα, με λιγότερο από 10€ το κεφάλι σε πάει εντουράδα στο δάσος. Εξαιρετική φάση; Μερικές αμφιβολίες για το κατά πόσο κάνει καλό για πονοκεφάλους και πίεση τις έχω, τώρα για το ποια είναι τα locomotive organs, ε ας μην ρωτήσω!