Σήμερα γάμος γίνεται

[estebahn]

Κάτι σαν παλάτι; Σαν μέγαρο; Κάτι αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακό εδώ στις ερημιές, προσπαθώ να καταλάβω από τη μια τη χρήση του και από την άλλη το τι είδους άνθρωποι έμεναν σ’ αυτά τα μέρη παλιότερα.

Μέχρις ώρας, τα Tatra δείχνουν ηπιότερα βουνά απ’ ότι περίμενα και η διαδρομή δεν είναι κάτι το συγκλονιστικό, ίσως και λόγω μουντού φωτισμού με τη συννεφιά. Μικρές λεπτομέρειες που μαρτυρούν ότι βρίσκεσαι σε πιο φτωχική χώρα: Τα κολωνάκια στις άκρες του δρόμου είναι όλα κουρεμένα.

Συνεχίζω να ανεβαίνω στον έρημο δρόμο, μόνο μερικοί ποδηλάτες εδώ και εκεί.

Μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση ότι όσο φτωχικά, απλοϊκά και να είναι τα σπίτια και τα μαγαζάκια των χωριών, οι εκκλησίες είναι υπερπαραγωγές, μια και μια και σε άριστη κατάσταση όλες. Τι υπονοεί αυτό;

Η κατηφόρα μετά τον αυχένα είναι απολαυστικό στροφιλίκι, ευκαιρία να πατήσουν λίγο και τα πλαϊνά του νέου μου ελαστικού!

Στο τέρμα της κατηφόρας βρίσκεται η λίμνη Liptovská, επί των ακτών της αρχίζει να υπάρχει ο πολύ κακός τουρισμός, ειδικά από το σημείο που επανέρχομαι στο κυρίως οδικό δίκτυο. Μεγάλες ταμπέλες στα άκρα του δρόμου διαφημίζουν ψεύτικες οικογένειες να χαμογελούν στο νέο τους σπίτι επί της λίμνης, διαφημίσεις για χειμερινά σπόρ και σαλέ. Αποκορύφωμα του κιτσαριού η τεράστια Tatralandia, ένα εμπορικό κέντρο – theme park στη μέση του πουθενά. Δήθεν μοντέρνα μαγαζιά, αχανή parking, εκνευρισμένος κόσμος να κορνάρει, τι χάλι!

Μεταξύ άλλων νεροτσουλήθρες! Όσος νεοπλουτισμός υπάρχει στη Σλοβακία έχει μαζευτεί εδώ, ‘θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος, μ’ αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος’. Τα Tatra που ήρθα εγώ να δω δε έχουν ουδεμία σχέση με την Tatralandia, όπου φύγει φύγει.

 

[estebahn]

Η ψιχάλα με πιάνει στην παρακείμενη πόλη Liptovský Mikuláš. Δείχνει να έχει ένα όμορφο κομμάτι, αλλά κυρίως υπάρχουν τα τεράστια μπλοκ πολυκατοικιών που συναντάς στην ανατολική Ευρώπη, η αεροφωτογραφία είναι πιο περιγραφική.

Δεν με ψήνει να μείνω εδώ ούτε καν για να προστατευτώ από την βροχή. Από την άλλη, με τις μέχρι τώρα ορεινές εικόνες δεν έχω δει και τίποτε ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Εκεί δεξιά μου υπάρχουν μερικά βουνά, ας δώσω μια ευκαιρία. Πορεία προς Vyšná Boca. Το δασωμένο τοπίο όντως αξίζει, αλλά οδρόμος είναι παρατημένος, δεν υπάρχει καμιά διαγράμμιση και λακούβες, μπαλώματα παντού. Το VFR κοπανάει και μαζί με το ψιλόβροχο δεν εμπνέομαι για παλικαριές. Μάλλον κάτι με μεγαλύτερη διαδρομή αναρτήσεων θα έχει περισσότερη πλάκα εδώ.

Και σίγουρα πλάκα θα έχει με ένα κτήνος σαν και αυτό. Ενδεικτικό που πόσο χιόνι πρέπει να πιάνει εδώ τον Χειμώνα.

Είναι πάντως σίγουρα ατμοσφαιρικά, κάτι ξεθωριασμένες τουριστικές μονάδες παρατημένες χρόνια ξεπετάγονται εδώ και εκεί ανάμεσα στα έλατα.

Και με την αντάρα να ρίχνει την ορατότητα στα λίγα μέτρα.

Κάπου εδώ ξεκινούν οδοιπορικά μονοπάτια, γουστόζικη σήμανση.

 

[estebahn]

Συναντώ και κάτι σαν πανδοχείο, όλη μέρα νηστικός οπότε ευκαιρία για τσίμπημα. Δεν το πιάνει ο φακός, αλλά η κλίση της ανηφόρας πίσω από τα στιβαγμένα ξύλα είναι απίστευτη, κάτι πιτσιρίκια σχεδόν στα τέσσερα σκαρφαλώνουν.

Εντός ο χώρος είναι αρκούντως ζεστός, ξύλο παντού και το τζάκι να ψιλοκαίει.

Άστο να βρέχει!

Εντός του καταστήματος η συνεννόηση είναι ίδιας ποιότητας με την μάρκα των ουρητηρίων.

Με τα πολλά φέρνουν μια κοπελίτσα (από πού την έφεραν ιδέα δεν έχω!) που δεν μιλάει κάποια γερμανικά, οπότε χαζοσυννενούμαστε και μου φέρνει ένα παραδοσιακό πιάτο, κάτι σαν σβολιασμένο τυρί με πατάτες και μπέικον. Ε με το χειμερινό κρύο θα πηγαίνει ταμάμ κάτι τέτοιο.

Ώσπου να τελειώσω το φαγητό η ομίχλη έχει μετακινηθεί, πλέον ο ήλιος την χτυπά από πάνω δημιουργώντας όμορφες εικόνες.

 

[estebahn]

Το κατηφορικό κομμάτι είναι σαφώς ομορφότερο και με τον δρόμο σε καλύτερη κατάσταση, πλέον πραγματικά είναι όμορφα και βλέπεις την πραγματική Σλοβακία χωρίς χαζοκαταναλωτικές επιρροές.
Επιρροές από το παρελθόν είναι πολλές, απομεινάρια οχυρού στο πουθενά.

Από το χωριουδάκι αυτό με εντυπωσιάζει το ότι η μισή πλαγιά είναι νεκροταφείο. Επίσης, είναι εμφανές το αλαλούμ των σπιτιών, παράγκες, πολυκατοικίες, βίλες, ένας αχταρμάς.

Σε βενζινάδικο το πρωί είχα δει ότι υπήρχε συνάντηση ΜΧ-5 στην περιοχή και πράγματι λίγο έξω από το Brezno το παρεάκι από καμια τριανταριά miata να βολτάρει διπλωμένο στις στροφές. Στο Brezno βρίσκομαι από λάθος στην πλοήγηση, αλλά η όμορφη πλατεία του με τραβάει για μια φωτογραφία.

Είναι νωρίς το απόγευμα και απ’ ότι φαίνεται είναι στα μαζέματα κάποιου παραδοσιακού φεστιβάλ για το Σαββατοκύριακο, ένας νεαρός ντυμένος με παραδοσιακή φορεσιά χτυπάει μανιωδώς ένα τεράστιο τύμπανο. Ίσως λόγω ελληνικών επιρροών δεν το αντιλαμβάνομαι αρχικά, αλλά μετά από λίγο μου φαίνεται ότι τα παιδάκια που παίζουν εδώ γύρω σαν να είναι λίγο πιο σκουρόχρωμα απ’ ότι θα περίμενε κανείς τόσο βόρεια.
Δεν δίνω σημασία και συνεχίζω τον δρόμο μου, στο δίπλα χωριό όμως είναι πιο εμφανές: Η κύρια κοινωνική ομάδα που φαίνεται να μένει εδώ είναι αυτή των τσιγγάνων. Δεν είχα ιδέα ότι στη Σλοβακία υπάρχουν τέτοιες κοινότητες, νόμιζα ότι στην γειτονική Ρουμανία είναι μεγάλος ο αριθμός τους.
Έχω περάσει από τις μη τουριστικές περιοχές της Βοσνίας, της Κροατίας, της Αλβανίας, έχω βρεθεί σε κάτι εξαθλιωμένα χωριά στο Ομάν, αλλά η φτώχεια που αντικρίζω εδώ δεν έχει προηγούμενο κανένα. Δεν είναι ότι βλέπεις έναν τόπο που δεν έχει χρήματα, είναι ότι βλέπεις ένας τόπο που μάλλον είχε στο παρελθόν, αλλά πλέον δεν υπάρχουν καν κάτοικοι. Χωριά ολόκληρα παρατημένα, σφραγισμένα σπίτια με σοβάδες πεταμένους , σκουριά και φθορά. Αλλά κατά τ’ άλλα ας οργανώσουμε rodeo!

Αυτή η αντίθεση είναι που με παλαβώνει: Για λόγους που μένει να ανακαλύψω, ο πληθυσμός δείχνει να έχει φύγει, αλλά όσοι έχουν απομείνει δείχνουν παρατημένοι από την ζωή, μια κατάντια και μια έλλειψη επιθυμίας να είναι η καθημερινότητα ομορφότερη. Η εικόνα είναι πολύ χαρακτηριστική:

Στο focus δεν πιάνω ότι δουλεύει όποια λάμπα θυμάται, αλλά ότι ο τρόπος που διάλεξε να πιάσει τον προφυλακτήρα είναι τσέρκι. Στα κάγκελα δεν πιάνω την σκουριά, αλλά το ότι η ταμπέλα του τρένου είναι..σφυροκοπημένη. Το κτήριο στο βάθος ΜΙΑ ευθεία γραμμή δεν έχει, πάνελ κρέμονται από παντού. Αλλά στη μεσοτοιχία σεμεδάκια και δορυφορική τηλεόραση. Πιάνεται η ψυχή σου από την παρακμή.

 

[estebahn]

Το τρένο που περνά την διάβαση είναι μια αργοκίνητη ρωσική αμαξοστοιχία. Συνήθως στην δυτική Ευρώπη τα τρένα είναι ο ταχύτερος τρόπος μετακίνησης, εδώ παρά τις στάσεις και το ότι έχω περισσότερη απόσταση από αυτό να διανύσω το προσπερνάω συνεχώς, δείχνει να μην πηγαίνει με πάνω από 60.
Τα επόμενα χωριά είναι από τα πιο φτωχικά που έχω δει ποτέ μου. Δεκάδες τσιγκανάκια τρέχουν στον κεντρικό δρόμο, ένα διαλυμένο περιπολικό σταματάει και τα πιτσιρίκια έντρομα εξαφανίζονται. Πολλής κόσμος περπατά από τα χωράφια μεταξύ των χωριών, οι περισσότεροι κρατούν λευκούς πλαστικούς κουβάδες σαν αυτούς με το πλαστικό χρώμα. Στους κουβάδες κουβαλούν κάτι σαν καρπό, δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς και όπως περνούν τα αυτοκίνητα χυμάνε να τα σταματήσουν να τους πουλήσουν ότι στο καλό έχουν στον κουβά. Μιλάμε για τριάντα ή σαράντα άτομα, όχι έναν και δυο. Ομολογώ ότι δεν τόλμησα να σταματήσω για φωτογραφία.
Λίγο έξω από το Telgart συναντώ ένα όμορφο τοξωτό πέτρινο γεφύρι, αξίζει μια στάση για φωτογραφία.

Αλλά για στάσου, ο καρβουνιάρης είναι ακόμη πίσω μου, μάλλον αξίζει να τον περιμένω λίγα λεπτά και να τον πετύχω να διασχίζει την σιδηροδρομική γέφυρα. Πράγματι, μετά από λίγo ακούω τη φασαρία και το σαραβαλάκι εμφανίζεται μέσα από τα έλατα χαρίζοντας μου το καρέ.

Την ίδια ιδέα φαίνεται πως έχουν και μερικοί ακόμη περιπατητές, εκ των δύο με το πατίνι σας αφήνω εσάς να μαντέψετε ποια είναι μάνα και ποια κόρη.

 

[estebahn]

Συνεχίζω να κινούμαι σε ερημιές και δάση, πάνω από τη λίμνη Palkmanska είναι ιδανικό σημείο για μια γουλιά νερό. Χωριουδάκια ριγμένα εδώ και εκεί συν κάποια μέρη που το χειμώνα μάλλον είναι πίστες σκι.

Αλλά για τώρα το θαλάσσιο ποδήλατο είναι πιο ταιριαστό.

Σημείωση: Η λωρίδα γης που χωρίζει την λίμνη στα δυο είναι η σιδηροτροχιά του ΟΣΕ (ΟΣΣ για να ακριβολογώ!)



Το επόμενο κομμάτι είναι από τα οδηγικά καλύτερα της ημέρας, διαδοχικές φουρκέτες με ωραία όμως ροή και καλή άσφαλτο. Το πιστάκι τελικά είναι όντως πιστάκι, όπως ανακαλύπτω στην βάση του η οποία αποτελεί την αφετηρία της τοπικής… Πιτίτσας!

 

[estebahn]

Βλάχοβο, Πέτροβο, τα επόμενα χωριά εύκολα θα μπορούσαν εξ ονόματος να ανήκουν στα Ζαγοροχώρια, τόσο κοινές ονομασίες! Έχουν ενδιαφέρον οι λόγοι αυτών των ομοιοτήτων (και καταλήξεων). Οι ομοιότητες σταματούν στο όνομα δυστυχώς για τους Σλοβάκους: Ολόκληρες τσιμεντένιες πολυκατοικίες με όλα τα παράθυρα σφραγισμένα με σανίδες πλην ενός ή δύο διαμερισμάτων όπου βλέπω φώτα αναμμένα. Πόσο ψυχοπλακωτικό μπορεί να είναι να ζεις σε κάτι τέτοιο; Και κυρίως ποιος ο λόγος που υπήρξε ανάγκη να κατασκευαστούν πολυκατοικίες στην εξοχή και πλέον δεν ζει κανείς εδώ;
Εν μέρει την απάντηση την παίρνω παρακάτω, χάσκουν τα σκουριασμένα απομεινάρια μιας βιομηχανίας. Siderit λέει η επιγραφή, απ’ ότι προδίδουν και τα ερείπια μάλλον σιδηρουργία ήταν το πάλαι ποτέ. Και αυτό το γαμωrodeo είναι παντού!

Τόση εγκατάλειψη, οροφές γκρεμισμένες, σάπια ξύλα, βρωμιά, το φουγάρο ξεχαρβαλωμένο και αυτό το εθνικό έθιμο με τα αποκεφαλισμένα κολωνάκια!

Στην άλλη μεριά του εργοστασίου εγκαταλελειμμένη μια τεράστια στάση λεωφορείου, τις καλές ημέρες χιλιάδες εργαζομένων πρέπει να κατέφθαναν με τα λεωφορεία για την βάρδια εδώ. Πρέπει να ήταν τόσος ο κόσμος που, όπως μαρτυρά και η επιγραφή ΚΙΝΟ, υπήρχε ανάγκη για σινεμά. Τώρα; Ερείπια, διαλυμένοι τοίχοι και βεβαίως δορυφορικό πιάτο!


Έχω στενοχωρηθεί πολύ τις τελευταίες ώρες με αυτό το μεθαποκαλυπτικό σκηνικό γύρω μου. Βλέποντας τα πράγματα με άλλη σκοπιά, μπορεί κανείς να πει ότι είναι όλα αυτά και μια ομορφιά αυτού του ταξιδιού: Το πρώτο σκέλος με την άψογη, φυσικά όμορφη Νορβηγία και το απόκοσμο άνω άκρο του πλανήτη. Το δεύτερο σκέλος, ως εδώ έστω, με χώρες περισσότερο ή λιγότερο φτωχές, δοκιμασμένες από την ιστορία και τα καθεστώτα τους. Είναι τόσο μεγάλες οι διαφορές που είναι σαν να πρόκειται για δύο ολότελα διαφορετικά ταξίδια, όχι ένα. Και νιώθω τυχερός που μπορώ να το / τα πραγματοποιήσω και να δω τόσο ετερόκλητα πράγματα.

 

[estebahn]

Σε μια από τις ελάχιστες μεγάλες ευθείες συναντώ μπλόκο της τροχαίας, ένας ευτραφής αστυνομικός σημαδεύει όσους τολμούν να τρέξουν στο μοναδικό για τα αυτοκίνητα σημείο προσπέρασης. Ακριβώς όπως συμβαίνει και στα μέρη μου, κοντά στην Αμβρακία. Θα μου πεις, ο κόσμος γύρω του παραπαίει, η προσπέραση είναι το πρόβλημα;
Πιάνοντας την πεδιάδα, το κυριότερο αξιοθέατο είναι το επιβλητικό κάστρο Krasna Horka, από την κορυφή του λόφου όπου στέκει θα ελέγχει όλο τον κάμπο.

Η φωτό δεν αποτυπώνει καλά το μέγεθός του, ψάχνοντας για αντιπροσωπευτικότερη αεροφωτογραφία ανακαλύπτω ότι πρόσφατα κάηκε σχεδόν ολοσχερώς, γεγονός που δικαιολογεί και τον γερανό δίπλα του.

Το τελευταίο κομμάτι για σήμερα είναι απλά φλαταδούρες στο λιόγερμα με προορισμό το Kosice. Σαν να παρανυχτώνει νωρίς εδώ και δεν φταίει ότι κακόμαθα από τον Βορρά, κύριος λόγος είναι το ότι βρίσκομαι σχετικά ανατολικά, αλλά η ζώνη ώρας είναι κοινή με μέρη σαν πχ την Γαλλία. Όπως και να έχει, το φως έχει λιγοστέψει πολύ την ώρα που μπαίνω στην πόλη.
Δεν δυσκολεύομαι πολύ να βρω το ξενοδοχείο μου, είναι ένα πάρα πολύ παλιό κτίριο στο κέντρο. Σίγουρα έχει δει καλύτερες μέρες (όπως απ’ ότι φαίνεται και όλη η χώρα!), αλλά από εκείνες τις ημέρες πάει καιρός, πολλής καιρός. Για ένα τριαντάευρο πέραν του πρωινού και του parking έχω διόροφο δωμάτιο με εσωτερική σκάλα, σαλονάκι με δύο (!) τηλεοράσεις και δεν ξέρω πόσες γλάστρες. Πού είναι τα ορεινά καλυβάκια που έμενα στη Νορβηγία; Πίσω, σ’ ένα άλλο ταξίδι.

 

[estebahn]

Μέχρι να φτάσω στο δωμάτιο πρέπει να νικήσω το τελικό boss. Ο ρεσεψιονίστ είναι η επιτομή της γραφειοκρατίας, θα μπορούσε να είναι υπερπροϊστάμενος στη ΔΟY, μούσα του Ludwig von Mises: Ένας ασθενικός ανθρωπάκος στο βασίλειο του, την κακοφωτισμένη ξύλινη ρεσεψιόν με μια συλλογή εντύπων και σφραγίδων τριγύρω του.
Πριν από εμένα για check in περιμένει μια οικογένεια ντόπιων και όσο και αν δεν καταλαβαίνω την γλώσσσα, τους έχει κάνει το βίο αβιώτο. Περιμένω ίσως και είκοσι λεπτά μέχρι να τους εγγράψει πιθανώς μέχρι και στα εκλογικά μητρώα. Στο ενδιάμεσο εμφανίζεται ένα τιμ τριών χαρλεάδων. Το να είσαι ντυμένος με τα μοτοσυκλετιστικά είναι ακόμη και πεζή λόγος χαιρετούρας, αλληλογνέφουμε και πιάνουν την κουβέντα. Η γλώσσα τους περιέχει μπόλικα ‘ρο’ με τον τρόπο που τα προφέρουν στην Ινδία. Ωπα! ‘Ρε παιδιά μπας και είστε Νορβηγοί;’ Παθαίνουν μεγάλη πλάκα που αναγνωρίζω ηχητικά την γλώσσα τους, ο πάγος έχει σπάσει τελείως και μοιραζόμαστε ιστορίες μέχρι να εκδώσει έντυπο χορήγησης ΑΦΜ ο ρεσεψονίστ.
Δυο ΦΠΑ και έναν ΕΝΦΙΑ μετά έρχεται η σειρά μου, ελπίζω να ξεμπερδέψω σβέλτα αλλά φευ. Με βάζει να γράψω σε τρια έγγραφα τα πλήρη στοιχεία μου, μόλις δε διασταυρώνει από το διαβατήριο ότι ο τόπος γέννησης είναι Αμαρούσιο και όχι Μαρούσι, ε μόνο που δε με στέλνει στο γκουλάγκ για εσχάτη προδοσία. Κάνω δε και δεύτερο λάθος και στην Αίτηση 4Δ/79 για το πρωινό δεν δηλώνω θέλω αυγά ή όχι, φτου και απ’ την αρχή. Ε ρε μπελάς!
Με τα πολλά παίρνω κλειδιά, ξεφορτώνω μηχανάκι, κάνω μπάνιο και περιμένω και λίγο να φορτίσει η φωτογραφική, τα αναφέρω αυτά για να τονίζω ότι περνάει καμια ώρα μέχρι να ξεκινήσω για βόλτα. Ε οι Χαρλεάδες είναι ακόμη εκεί, έτοιμοι να θυμηθούν το χούι των προγόνων τους, να πίνουν κρασί από τα κρανία των εχθρών τους. Μου εξηγούν ότι στα ουκρανικά σύνορα το πρωί πέρασαν μετά από κανένα τρίωρο, εδώ μάλλον θα το ξημερώσουν!

 

[estebahn]

Δυο βήματα με χωρίζουν από το κεντρικό κομμάτι του Kosice, κατά κανόνα είναι ένα επίμηκες πεζοδρομημένο κομμάτι με ένα πάρκο στο πλάι το οποίο λόγω ώρας δεν είναι ψηλά στις προτεραιότητες. Οι πρώτες εικόνες δείχνουν μια πόλη με έντονα αστικά στοιχεία, γραμμές τρόλει, ράγες τραμ, ψηλά κτήρια και φωτεινές επιγραφές παντού τριγύρω. Μικρά ή μεγάλα καζίνο, ο τζόγος δείχνει σημαντικό κομμάτι της διασκέδασης, μάλλον προσελκύει κόσμο από τα τριγύρω αγροτικά μέρη η πόλη.

Επαναλαμβάνομαι, αλλά η αρχιτεκτονική μαρτυρά ότι υπήρξαν μέρες που πέρασε πλούτος από εδώ.

Και για άγνωστο λόγο, εντοπίζω και ελληνικό προξενείο, δεν μπορώ να καταλάβω τι σκοπιμότητα επιτελεί στο μικρό Κόσιτς.

Αυτό που με διαφορά δεσπόζει στον πεζόδρομο είναι ο καθεδρικός της Αγίας Ελισάβετ, επιβλητικό κτίσμα αδιαμφισβήτητα.

Όλες αυτές οι ακμές, οι αντηρίδες στήριξης του, το ρολόι στο βάθος, το όλο σύνολο βγάζει μια μεγαλοπρέπεια.
Στο ημίφως πιο πολύ φαίνεται το χρώμα της οροφής από το ξωκλήσι, παρά του ίδιου του ναού, υπέροχες αποχρώσεις σε πράσινο και κόκκινο.

Σε όλες του τις λεπτομέρειες σπουδαίο κτίσμα.

Ξανάγραψα για τα gargoyles και το πόσο μ’ αρέσουν ε;

Και ατμοσφαιρικό στο μισοσκόταδο θα έλεγα.

Ελλείψει ευρυγώνιου χρειάζονται μερικά ακροβατικά, αλλά τελικά χωράει ολόκληρος στο κάδρο από γωνία που κάνει και την προοπτική πιο ενδιαφέρουσα.

Στο χεμ… ‘ιδιαίτερου σχήματος’ παρακείμενο πύργο έχουν αποθέσει αυτή που υποθέτω κάποτε ήταν η καμπάνα του καθεδρικού.

Τρισδιάστατο πάζλ για μποντιμπιλτεράδες, η αξία αυτού του κομματιού κάποτε πρέπει να ήταν το ΑΕΠ της πόλης.

Στα πόδια τους γράφει ότι είναι Άγιοι, θα ορκιζόμουν ότι επρόκειτο για άρχοντες του πάλαι ποτέ ή στρατιωτικούς ηγέτες. Τι διαφορές ψάχνω τώρα θα μου πεις.

 

[estebahn]

Πάμε μαζί και όπου θες, από Γλυφάδα Μαρακές, το θυμάται πια κανείς το σουξεδάκι; Απομονώνοντας γωνίες θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι βρίσκεται στο άλλο άκρο της πρώην Τσεχοσλοβακίας, προς Πράγα μεριά.

Και εικόνες σαν αυτή το επιβεβαιώνουν.

Ή το σύμπλεγμα αγαλμάτων – αγγέλων που απαρτίζουν το ‘σιντριβάνι που τραγουδάει’.

Μα τι σύνθεση! Όποτε βλέπω τέτοιας αισθητικής μέρη αναρωτιέμαι ιστορικά πώς εξελίχθηκαν, γιατί είναι τόσο πιο περιποιημένα σε σχέση με την Ελλάδα; Φταίει το ότι αναπτύχθηκαν σε περιόδους πλούτου σε αντίθεση με το οικοδομικό μας μπουμ της αντιπαροχής; Δεν έχω βρει πειστικότερη απάντηση χωρίς κομματικές αποχρώσεις.
Υπέροχα μπαράκια ολούθε, ποιο να πρωτοδιαλέξεις.

Από ζωή πάντως μάλλον υποτονικά θα τα έλεγα τα πράγματα, καθήμενοι αρκετοί, αλλά από κυκλοφορία μέτρια πράγματα, καμία σχέση με την περασμένη βραδιά στον Λούμπλιν ή με τις δύο περασμένες στις Βαλτικές χώρες.
Εντοπίζω μια μπυραρία κάπως… ρουστίκ, μεζεδάκια στον ξύλινο πάγκο με χάζεμα της πόλης. Μετά από άλλη μία επτακοσάρα χιλιομέτρων η πρώτη γουλιά βραδινής μπύρας είναι βάλσαμο.

 

[estebahn]

Σκουπίζοντας τον αφρό της τελευταίας γουλιάς από τα μουστάκια (προβλήματα ε; ) πάω να δω αυτό που μοιάζει να είναι το τελευταίο κομμάτι του κυρίως πεζόδρομου. Βαθιές αυλακιές του τραμ ορίζουν το βάθος, ο καθεδρικός στο φόντο και λίγοι περαστικοί, πόσο όμορφα, απρόσμενα όμορφα στο Κόσιτς.

Ψάχνοντας παγωτατζίδικο διασταυρώνομαι με ένα νεαρό ζευγάρι και ώπ, με γελούν τα αυτιά μου; Αυθόρμητα, χωρίς να το σκεφτώ χαιρετάω, πέρα από τους οικοδεσπότες του AirBnB δεν έχω πετύχει Έλληνες πουθενά. Τα παιδιά κάνουν μεταπτυχιακό στο εδώ πανεπιστήμιο, αναμενόμενα με ρωτούν τι με βγάζει προς τα εδώ. Ε τι το ‘θελα και απάντησα; Με το που τους λέω ότι κάνω ένα ταξίδι με τη μηχανή και διαπιστώνουν ότι το κάνω μόνος ε στροφή 180 μοιρών κυριολεκτικά. Ο τύπος την τραβάει σχεδόν αγκαζέ τύπου ‘Κούλα πάμε να φύγουμε’ και βαδίζουν σβέλτα σχεδόν χωρίς να καληνυχτίσουν. ΟΚ, το κατανοώ ότι δεν είναι ούτε συνηθισμένο ούτε ίσως στα όρια του ‘νορμάλ’ ένα τέτοιο ταξίδι, αλλά με παραξενεύει και με ψιλοστενοχωρεί αυτή τους η αντίδραση.
Φινάλε κεντρικού, πάμε προς τους παράδρομους.

Eδώ η σλοβάκικη εκδοχή του Bellagio.

Ένα από τα μπαράκια δείχνει ενδιαφέρον, πίνω ένα τελευταίο ποτάκι και παίρνω τον δρόμο για το δωμάτιο αφού κάνω ένα τελευταίο πέρασμα από τον κεντρικό.

Συλλογιέμαι τις εικόνες τις ημέρας, από τα κιτς εμπορικά κέντρα, στα παρθένα βουνά, έπειτα στην ανείπωτη φτώχεια και τέλος στο ξεπεσμένο αλλά με χαρακτήρα Κόσιτς. Τα είχε όλα αυτή η ημέρα, χαίρομαι που είδα λιγότερο γνωστές όψεις μιας ελάχιστα γνωστής χώρας. Χαλάλι η στενοχώρια που μου έβγαλε η ζωή των ανθρώπων. Αύριο;

 

[estebahn]

Ημέρα 17η, 28/07/’19
Košice(SK) – Arad (RO) – Szeged (H) – Novi Sad (SRB), 611km

Ώρα για αποφάσεις. Ο γάμος είναι σε πέντε ημέρες. Τα πράγματα έχουν πάει πρίμα ως τώρα από άποψη εικόνων, συναισθημάτων, καιρού, αλλά το εξετάζω χρονικά και μόνο για τώρα. Δεν βρίσκομαι και πάρα πολύ βόρεια πια, οι πέντε μέρες είναι υπεραρκετές για να πιάσω χαλαρά την Σλοβενία, να ξαναδω την ενδοχώρα της Βοσνίας, να τακτοποιήσω κάτι εκκρεμότητες στο Μαυροβούνιο και με το πάσο μου να είμαι Ηγουμενίτσα για να πάρω το βαπόρι για Κέρκυρα.

Αλλά αυτό τα πλάνο σημαίνει ότι δεν θα περάσω καθόλου από Αγρίνιο για να δω την οικογένεια μου. Έχω λόγους να μην τρελαίνομαι στην ιδέα να δω την πόλη, αλλά ξέρω αφενός πόσο λείπει ένα ξενιτεμένο παιδί στους γονείς, αφετέρου πόσο δύσκολοι ήταν οι τελευταίοι μήνες γι’ αυτούς. Ας μην είμαι εγωιστής, έχω αφιερώσει 20 ημέρες διακοπών στον εαυτό μου, είναι τουλάχιστον δίκαιο να κάνω πράγματα και αυτούς. Χαλάλι τα Βαλκάνια, θα τα δω σε επόμενη ευκαιρία.

Οπότε; Οπότε πορεία προς Νότο για να μείνουν ένα – δυο βράδια για Αγρίνιο. Αλλά πού προς νότο; Κοντά μου είναι η Βουδαπέστη, το ’17 πέρασα δυο μέρες εκεί, δεν νομίζω ότι έχω λόγο να ξαναπάω. Επίσης, οι οδηγικές μου αναμνήσεις από την χώρα είναι αυτές αχανών επίπεδων εκτάσεων με ζέστη, ατελείωτη ζέστη. Μάλλον θα παρακάμψω κατά το δυνατόν την Ουγγαρία.

Τι απομένει; Η Ρουμανία. Να μια χώρα που δεν έχω επισκεφτεί ακόμη. Ξέρω πως αξίζει ένα ταξίδι μόνη της, ειδικά τα βουνά της. Ο χρόνος που τους αρμόζει έχω αποφασίσει πως δεν υπάρχει, οπότε ας χρησιμοποιήσω την χώρα ως παράκαμψη της Ουγγρικής πεδιάδας βλέποντας την Τιμισοάρα, έχω διαβάσει τα καλύτερα σε ταξιδιωτικό του kpapageo.
Στόχος διανυκτέρευσης η Σερβία. Βελιγράδι έχω πάει ήδη δύο φορές, το Novi Sad δεν το έχω δει ακόμη όμως. ΟΚ, έτοιμη η διαδρομή χοντρικά.

 

[estebahn]

Παρά τα διπλότυπα, την σφραγίδα αποστίλ και το χαρτόσημο, το πρωινό του ξενοδοχείο δεν τρώγεται με τίποτε. Μιας και βιασύνη δεν υπάρχει, πάω μια βολτούλα ποδαράτη ως κέντρο να βρω κάτι να τσιμπήσω.

Συναντάω ένα μικρό καφέ ακριβώς έξω από μεγάλο γυάλινο σύμπλεγμα γραφείων, εργαζόμενοι πίνουν στα όρθια δυο γουλιές προτού πιάσουν δουλειά. Με σερβίρει μια ξεπεσμένη εμφανώς καμπαρετζού. Τριγύρω μου σε κόπι – παστε (sic) το ίδιο κτήριο παντού. Κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να τα διαφοροποιήσουν με χρώματα, ρίγες.


Μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια ενός παλιού τεχνικού διευθυντή μου όποτε του πήγαινα κακά σχέδια: ‘ Στεφάνος (πάντα με παρατόνιζε), you are polishing a turd, boy’. Αυτολεξεί, γυαλίζεις κουράδες, το νόημα που έχει εφαρμογή στη θέα μου είναι το δικό μας ‘τον αράπη και αν τον πλένεις’.

Φόρτωμα, φουλάρισμα και τραβάω σιγά σιγά προς την έξοδο της πόλης. Υπάρχει κάτι ακόμη που θέλω να δω από την πόλη. Το Κόσιτς είναι γνωστό για την χαλυβουργία του, η US Steel είναι κολοσσός με 13.500 εργαζόμενους στην πόλη! Να η αιτία της ερημοποίησης της επαρχίας χθες; Να η αιτία της σαρδελοποίησης στους πύργους; Όσο οδηγώ προς την έξοδο της πόλης ατέλειωτα βιομηχανικά κτήρια του πιο βρώμικου είδους διαδέχονται το ένα το άλλο.


Από αεροφωτογραφία διακρίνεται μόνο μικρό μέρος τους, η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο δυστοπική.

Ακόμη και στον χάρτη φαίνεται εύκολα το τεράστιο σιδηροδρομικό δίκτυο που εξυπηρετεί την χαλυβουργία, σε μέγεθος είναι συγκρίσιμο με καθ’ αυτή την πόλη.

Να μερικά καλαμπόκια που δεν θα ήθελα να φάω!

 

[estebahn]

Τα σύνορα είναι πάρα πολύ κοντά. Μπαίνοντας Ουγγαρία χρειάζεσαι βινιέτα, οπότε σταματάω αμέσως μετά σ’ ένα στέκι νταλικέρηδων να την πάρω. Ο ξύπνιος υπάλληλος μάλιστα όταν μου δίνει το έντυπο μου λέει ‘kalo dromo’, απ’ ότι φαίνεται είναι μπόλικοι οι οδηγοί που πίνουν έναν καφέ εδώ.

Κατά τα’ άλλα η Ουγγαρία είναι ακριβώς όπως θυμόμουν, ακριβώς ότι θα ήθελα να αποφύγω. Όσο βλέπει το μάτι σου (όχι πολύ λόγω έλλειψης υψομετρικών και έλλειψης διαύγειας λόγω ζέστης) ίσωμα και καλαμπόκι.


Με την ζέστη που κάνει είναι να απορείς που δεν σκάει να γίνει ποπ κορν. Να ‘ναι καλά όποιος πρωτοσχεδίασε καλοκαιρινά μπουφάν! Την ρουτίνα σπάνε πού και πού έργα στο δρόμο, τα χιλιόμετρα κυλούν μονότονα.

Ταμπέλες δείχνουν προς Βουδαπέστη. Με πόσο διαφορετική ψυχολογία πρόπερσι πήγαινα με το CBR να συναντήσω την κοπέλα μου στην πόλη αυτή. Αυτή τη φορά θα πάρω άλλη πορεία, στροφή στη οδό Μ3 προς τα Ρουμάνικα σύνορα τικαροντας την επιλογή ‘αποφυγή αυτοκινητοδρόμων’ στο GPS.


Ο συνοριοφύλακας διαλέγει να το παίξει bad cop, και γιατί έρχεσαι στη Ρουμανία και πού πας και από πού ξεκίνησες και πού θα διανυκτερεύσεις, κακιά πεθερά! Προς έκπληξη μου, ούτε αυτός ζητάει να δει πράσινη κάρτα, φαίνεται πώς δεν πολυελέγχεται πια το έγγραφο αυτό.

Να ‘μαι λοιπόν σε άλλη μια χώρα στην οποία δεν είχα ξαναβρεθεί ως τώρα. Ευρωπαϊκές σημαίες μεν, αλλά ο αέρας εδώ στα σύνορα έχει κάτι από Ανατολή. Η εικόνα που αποκομίζω είναι αυτή μιας βρωμιάς, μιας προχειρότητας, μιας ασχήμιας.

Στην πόλη της Orodea εξακολουθώ να έχω αυτή την εικόνα τσαπατσουλιάς. Στα επόμενα χωριά η γνώμη μου παραμένει ίδια.

Παράδειγμα: Χρειάζεσαι κάτι ψηλό να τοποθετήσεις τις κεραίες σου. Υπάρχουν πολλές λύσεις να υλοποιήσεις την κατασκευή αυτή. Ναι μεν δεν είναι ανάγκη να την φτιάξεις από πεντελικό μάρμαρο, αλλά όταν κοτσάρεις αυτόν τον τσιμεντοεμετό σε σχήμα φρεζάτης βίδας πάνω από το χωριό σου, ε τακτοποίησε έστω λίγο τον συρφετό καλωδίων να μην χάσκουν σαν καταϊφι!

Έτερο παράδειγμα η πολυκατοικία παρακάτω με τους… ημιυπαίθριους. Ο καθένας διαφορετικά κουφώματα και όλοι μαζί διαγωνισμό ποιος έχει το ασχημότερο μπαλκόνι.


Δεν είναι η έλλειψη χρημάτων, είναι το άρπα-κόλα που μέχρι στιγμής χαρακτηρίζει το κομμάτι της χώρας που βλέπω.

 

[estebahn]

Φάνηκε στο φόντο και της προηγούμενης φωτογραφίας, ο καιρός έχει από ώρα αρχίσει να βαραίνει. Αλλά όχι παντού.

Πίσω μου βρέχει.


Στην κατεύθυνση μου ρίχνει καλό νερό.


Αριστερά μου όμως έχει ανοίξει, σχεδόν γαλανός ουρανός.


Ναι, από το ίδιο σημείο είναι τραβηγμένες οι τρεις φωτογραφίες. Εθελοτυφλώ για το νερό και αποφασίζω ότι μια ψιχάλα που θα περάσει από το καλοκαιρινό μπουφάν θα είναι δροσιά μετά το ιδροκόπημα του πρωινού, οπότε αφήνω τα αδιάβροχα στη βαλίτσα. Boy was I wrong!

Αρχικά όντως είναι ήπια βροχή, για κακή μου τύχη πέφτω σε τρεις αγρότες που έχουν αποφασίσει να βγάλουν σε κομβόι βόλτα τις θεριζοαλωνιστικές μηχανές τους. Πλάτος κοντά δυο λωρίδες. Μέσα στα χωριά και μέχρι και με κότες στην άσφαλτο τα περιθώρια προσπέρασης είναι λίγα, οπότε αναγκαστικά μουλιάζω στην ουρά των αυτοκινήτων που δημιουργείται αφού κινούνται με οριακά 0 χιλιόμετρα. Πταίσμα.

Η βροχή δυναμώνει όταν τους έχω περάσει, αλλά λυπάμαι τον κόπο του να βρω πέρασμα, οπότε δεν σταματώ για αδιάβροχα. Ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται, σωστά;
Λάθος, λάθος μέγιστο. Μπαίνοντας στην πόλη του Arad η καταιγίδα μαίνεται μανιασμένα, μιλάμε για τουλούμια (μονάδα του SI) νερό. Η πόλη θα έδειχνε όντως όμορφη, με εντυπωσιακά κτίσματα και αγάλματα, αλλά δεν έχω περιθώριο να πάρω τα μάτια μου από τον δρόμο. Πλακόστρωτα που γλιστρούν, βιαστικοί οδηγοί αυτοκινήτων και απαίσια ορατότητα από το κράνος μου, δυνατό κοκτέιλ.

Γλιστράω έντονα χάρη στις διαμήκεις γραμμές του τραμ που δεν γίνεται να αποφύγω, το πράγμα έχει γίνει πια επικίνδυνο. Βρίσκω ένα βενζινάδικο και σταματώ κάτω από το υπόστεγο του μέχρι να κόψει. Μα τι αφελής ιδέα να μείνω μόνο με το καλοκαιρινό μπουφάν! Το δένω απλωμένο πάνω στον σάκο με χταπόδια και φοράω το χειμερινό να ζεσταθεί ελαφρώς το κοκαλάκι μου. Βλέπω ότι έχω λάβει ειδοποίηση push στο κινητό για ακραία καιρικά φαινόμενα. Έγκαιρα την είδα! Την τελευταία εβδομάδα αλλάζω καθημερινά χώρα με αποτέλεσμα οι διαφημίσεις που βλέπω στο ίντερνετ να αφορούν την… χθεσινή ημέρα, ευτυχώς το σύστημα προειδοποίησης έχει ταχύτερη απόκριση!

Όταν κάποια στιγμή κόβει η βροχή ξεμυτίζω από το υπόστεγο, ίσα για μια δειλή φωτογραφία της όμορφης γέφυρας.

 

[estebahn]

Λέω στο GPS ότι νταξ’ μετά το μπουγέλο δεν με πειράζει να με πάει μέσω αυτοκινητοδρόμων πλέον. Κάπου όμως κάνω πατατιά και αφαιρώ την Timisoara από ενδιάμεσο προορισμό, το αντιλαμβάνομαι πια όταν είμαι σε Εθνική χωρίς δυνατότητα αναστροφής. Και ήμουν τόσο μα τόσο κοντά πια!

Το χειρότερο είναι ότι με πηγαίνει μέσω Ουγγαρίας, στα σύνορα το αδιαχώρητο από ουρές.


Ευτυχώς πια δεν βρέχει, αλλά έχει βγάλει αυτή την αποπνικτική κουφόβραση μετά από καλοκαιρινή βροχή. Δυσανασχετεί εξίσου και το VFR, δεν νομίζω ότι φταίνε τα διαμήκως τοποθετημένα ψυγεία του, αλλά στο σταμάτα – ξεκίνα των συνόρων το βεντιλατέρ δουλεύει αδιάκοπα και πάραυτα ζορίζεται να ρίξει την θερμοκρασία.

Ξενερωμένος που έχασα την όμορφη Timisoara διανύω τα λίγα χιλιόμετρα που με χωρίζουν από τον τέταρτο συνοριακό σταθμό για σήμερα. Αντίο Ουγγαρία, καλώς με στην αγαπημένη Σερβία.


Το ‘καλώς με’ είναι ευφημισμός κα μόνον, μιας και πρόκειται για κυριότερη οδό, η ουρά είναι πολλές φορές μεγαλύτερη. Τρίτη φορά που έρχομαι προς τα εδώ, πλέον δεν με εκπλήσσουν καθόλου οι ουρές MPV/ wagon με γερμανικές πινακίδες και μπαγκαζιέρες, πενήντα κουτσούβελα και μαντηλοφορούσα συνοδηγό: Τούρκοι της Γερμανίας που επιστρέφουν για διακοπές. Και πάντα αναρωτιόμουν για το target group οχημάτων σαν το πληκτικό Sharan της Volkswagen ή το ακόμη πιο άχρωμο αδερφάκι του από την Seat.

Λόγω γκαντεμιάς ( ο υπάλληλος στη λωρίδα μου αποφασίζει να κατεβάσει την μπάρα και να εξαφανιστεί για κανένα τέταρτο, τώρα για τσιγάρο πήγε, είχε κάποιο θέμα δεν ξέρω, αλλά το κάνει ενώ είμαι τρίτος στην ουρά για να περάσω, οπότε αλλαγή λωρίδας δεν παίζει λόγω μπαριερών. Εμφανίζεται ένα τηλεοπτικό συνεργείο, κάτι πιτσιρίκια κρεμασμένα από τα ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων να κλαίνε, ζέστη από τα δεκάδες μοτέρ στο ρελαντί… Σύνορα δεν ήθελες μεγάλε; Λούσου τα τώρα! Τουλάχιστον έχω κάτι περισσότερο από άπλετο χρόνο για να φωτογραφίσω τις σημαίες.

 

[estebahn]

Ανοίγουν οι μπάρες και επιστρέφω Σερβία, πρέπει οι περισσότερες σφραγίδες στο διαβατήριο μου να είναι από αυτή τη χώρα. Αμέσως μετά την αλλαγή χώρας σταματάω να φορέσω το στεγνό πια καλοκαιρινό μου μπουφάν. Βαθιά αναπνοή, ααααχ βαλκανική σκουπιδίλα.


Το φαινόμενο το παρατήρησα και λίγα λεπτά πριν, φαίνεται πώς οι πολύωρες αναμονές είναι συχνές σε τούτα τα σύνορα και για ένα – δυο χιλιόμετρα πριν το σημείο ελέγχου στα άκρα του δρόμου υπάρχουν κυριολεκτικά βουναλάκια σκουπιδιών από όσους βαριεστημένα περιμένουν στα αυτοκίνητα τους. Σύμφωνα με την παραπάνω εικόνα και κάδο να περίμεναν, μικρή διαφορά θα έκανε. Α, δεν ανέφερα τις γόπες, τα λάστιχα μου πατούν 80% άσφαλτο, 20% γόπα. Ακούγεται γκρίνια η παράγραφος, αλλά μου βγάζει και μια οικειότητα η όλη κατάσταση.

Έχω σχεδόν βάλει το μπουφάν όταν ένα παρεάκι τριων κατάμαυρων AMG με φασαριόζικες εξατμίσεις ξεκινά μαρσάροντας, εδώ είμαστε! Κρίνοντας από την τριάδα που ακολουθώ, αλλά και από το σύνολο της κυκλοφορίας, τα όρια ταχύτητας είναι χεμ… λιγότερο περιοριστικά στις Εθνικές της Σερβίας, οι 160αρες είναι ο κανόνας. Εξαίρεση του τα μπόλικα Skoda Felicia που σέρνονται με 80 στην αριστερή.

Δεν ξέρω αν φταίνε οι κάπως πιο παρατεταμένα υψηλές ταχύτητες, αλλά σταματώντας για νερό παρατηρώ ότι το πλαστικό καπάκι της αριστερής μπαγκαζιέρας έχει κάνει φτερά! Μάλιστα μες στον Οκτώβρη εξαφανίστηκε και της άλλης βαλίτσας, απογοητευτικό λίγο για καινούριες βαλίτσες.


Κατά τ’ άλλα το σκηνικό παρόμοιο, ρόκες καλαμποκιού παντού.


Α ρε VFRακι, χιλιόμετρα και εμπειρίες που γράφουμε!

 

[estebahn]

Το ξενοδοχείο είναι πολύ κεντρικά και έχει και υπόγειο parking, αλλά με δυσκολεύει πολύ στο να το βρω. Παρκάρω πρόχειρα τη μηχανή και αρχίζω με τα πόδια την αναζήτηση του. Βέβαια, δεν θα ήταν η καλύτερη ιδέα να αφήσω όλα μου τα πράγματα αλα-Νορβηγία πάνω στο μηχανάκι, οπότε ζώνομαι σάκο και tankbag. Αυτό σημαίνει ότι αφού κάνω το check in και πάω έπειτα να παρκάρω δεν έχω μαζί μου τίποτε από GPS ή κινητό, γεγονός που δεν αποτελεί συνήθως θέμα. Ωστόσο, δεν βρίσκω σημείο για αναστροφή στη λεωφόρο, πέφτω και σε μονόδρομους, οπότε καταλήγω μπλεγμένος στα στενά αντιδιαμετρικά του δρόμου που με έφερε μες στην πόλη, δηλαδή σε μέρη που δεν έχω ξαναβρεθεί. Ευτυχώς με τον προσανατολισμό τα πάω καλά, θα ήταν αστείο να χαθώ με τέτοιο τρόπο!

Το δωμάτιο μου έχει θέα στο δρόμο, πόσο πιο οικείες εικόνες: Το γρασίδι δεν είναι καθόλου ομοιόμορφο, οι διαγραμμίσεις είναι σβησμένες, η άσφαλτος καθρέφτης, το λεωφορείο ύποπτα θυμίζει τα σαραβαλάκια τη γραμμής 6 στην Πάτρα. Μαγαζάκια παντού, άναρχη δόμηση και κόσμος να κυκλοφορεί. Κάθε φορά στη Σερβία νιώθω σχεδόν σαν να είμαι πίσω στην Ελλάδα.


Βέβαια η θέα στον ορίζοντα απέχει από τα ελληνικά δεδομένα. Και κάτι σαν γέφυρα αλα-Σύδνεϋ εκεί πίσω πίσω. Για να δούμε.

 

[estebahn]

Η πρώτη εντύπωση βολτάροντας και η μεγαλύτερη διαφορά σε σχέση με μάλλον το σύνολο των μερών που είδα τις τελευταίες εβδομάδες είναι το πόσος κόσμος είναι έξω και κάνει απλά την βόλτα του αυτό το τυχαίο απόγευμα καθημερινής. Την νοσταλγώ αυτή τη βαλκανική ζωή που το σχόλασμα δεν σημαίνει κλείδωμα στο σπίτι μέχρι το επόμενο πρωί.
Συναντώ και αρκετές αντιθέσεις, όπως το ξεχαρβαλωμένο κτίσμα με την γιγαντοοθόνη να κοστίζει μάλλον περισσότερο από διαμέρισμα και τα κινητά που διαφημίζει να κοστίζουν μάλλον πάνω από μηνιάτικο.

Ή αυτό το φανταστικό κτίσμα, πώς έχει συνδυαστεί η κλασσική πρόσοψη με το γυάλινο μοντέρνο κομμάτι. Η επιγραφή της Conti δεν είναι ούτε διαφήμιση ούτε εναλλακτική του VOVOS, πρόκειται για κέντρο R&D του τεράστιου αυτού προμηθευτή αυτοκινητοβιομηχανιών. Να ‘χαμε και στην Ελλάδα ένα τέτοιο, μπορεί η καθημερινότητα μου να ήταν άλλη.

Αν δεν κάνω λάθος, η γραφή είναι εβραϊκά;

Συναντάω και πιο χριστιανικές εκκλησίες, η ύπαρξη τους είναι μόνο πρόφαση για χάζεμα των καλοκαιρινά ντυμένων δεσποινίδων.

Ξεκινάω το πεζοδρομημένο κέντρο, πρώτα συναντώ το Εθνικό Θέατρο. Η καμένη λάμπα απλά προσδίδει χαρακτήρα!

Στο βάθος διακρίνεται ο ναός Градско језгро, το ‘θρησκευτικό’ ενδιαφέρον αυξάνεται.

Η πλατεία αυτή είναι πραγματικά όμορφο μέρος να βρίσκεσαι.

Στο άλλο άκρο της υπάρχει και το –αν κατάλαβα καλά- δημαρχείο της πόλης.

Από την μια κυριλλικό αλφάβητο, από την άλλη μοντέρνες αυτοκινητοβιομηχανίες και ανάμεσα η Σερβία. Να χωρέσουμε λιγάκι και την Ελλάδα παρακαλώ;