Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Βγαίνω στην ψιχάλα για φαγητό, έξω έχει νυχτώσει φουλ και είναι κάπως ψαρωτικά ανάμεσα στα έρημα σπίτια. Στον χάρτη βρίσκω ένα και μοναδικό εστιατόριο ανοικτό στο χωριό, το δουλεύει μόνος του ένας τυπάκος. Με ενημερώνει ότι και τα τρια τραπέζια που έχει είναι κλεισμένα και λυπάται πολύ. Αποκαρδιωμένος γυρνάω να φύγω, κοντοστέκομαι κάτω από μια ομπρέλα στην αυλή με τη βροχή να έχει δυναμώσει. Πρέπει να έδειχνα πολύ καημένος, ο πιτσιρικάς με λυπήθηκε και βγήκε έξω να με φιλέψει μια πλαστική σακούλα με... δυο ντοματίνια!

Χαμογελάω με την χειρονομία και του λέω να μου βάλει μια μπύρα να την πιω εκεί στην ομπρέλα. Ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται, με μουσκεμένο μπουφάν τραβάω γουλιές μετά από μια ζόρικη μέρα.

Ο τυπάκος έρχεται χαρούμενος μετά από κανένα δεκάλεπτο, κάποιοι ακύρωσαν και έτσι βρέθηκε ένα τραπέζι για μένα. Μου φτιάχνει ένα ραγού που το εξαφανίζω ξενηστικωμένος. Πριν το σερβίρει, μου αφήνει τυλιγμένη σε ρολό μια μικρή πετσετούλα. Απορημένος τον κοιτώ, αναρωτιέμαι αν είναι σπόντα για το ότι τα ρούχα μου έχουν γεμίσει το μαγαζί του νερά, εν τέλει είναι για καθαρισμό των χεριών. Είμαι μπιτ χωριάτης.

 

[estebahn]

Προτού πάω στο δωμάτιο, σταματάω στο μοναδικό 7eleven της περιοχής να πάρω κανένα νερό για το δωμάτιο. Ενώ πληρώνω, μπαίνει μέσα ένας μεσήλικας λευκός με την γιαπωνέζα συνοδό του. Κοιταζόμαστε όπως τα σκυλιά που πάνε να μυρίσουν το ένα το άλλο. ‘Μιλάς αγγλικά; Δικιά σου είναι η μοτοσυκλέτα; Το απόγευμα πέρασες έξω από το σπίτι μας, λέγαμε ποιος τρελός είναι με τέτοιο καιρό έξω. Έχω ένα Triumph 675 εγώ. Α, από την Ελλάδα; Πόσο έχει πάει η spanakopita και το souvlaki τώρα, ακούω έχετε ακρίβεια. Πωωω ωραία χρόνια, έκανα κάτι δουλειές στην Γλυφάδα, όλη μέρα μπάφο στην παραλία και σεξ, καλά περνάτε οι Έλληνες. Τι δουλειά έχεις στην Kitakaruisawa;΄

Ο Αυστραλός με έχει πάρει μονότερμα και η αλήθεια είναι ότι χαίρομαι πολύ που μπορώ να κάνω μετά από μέρες μια ολόκληρη κουβέντα με άνθρωπο. Με ενημερώνει ότι το χωριό με το τεράστιο όνομα είναι γνωστό επειδή εδώ έφερνε τον Λένον η Γιόκο Όνο. Κρατάει χιόνι τον χειμώνα και είναι γνωστό θέρετρο. Ωστόσο, η Ιαπωνία χτυπήθηκε από μεγάλη ύφεση στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 και έτσι στην περιοχή υπάρχουν δώδεκα χιλιάδες κλειστές εξοχικές κατοικίες! Ο ίδιος αγόρασε το δικό του για ένα πενιχρό ποσό, κάτι σαν δύο GS και ένα τριβάλιτσο. Η γυναίκα του τον τραβάει να φύγουν, αλλά αυτός εκεί, στο τέλος μου λέει αν θέλω να πάω αύριο από το σπίτι για καφέ. Φεύγοντας, μου γράφει το insta του σ’ ένα χαρτί και μου εύχεται καλούς δρόμους. Τα αγαπώ αυτά τα τυχαία!

 

[Augotaraxos]

‘Μιλάς αγγλικά; Δικιά σου είναι η μοτοσυκλέτα; Το απόγευμα πέρασες έξω από το σπίτι μας, λέγαμε ποιος τρελός είναι με τέτοιο καιρό έξω. Έχω ένα Triumph 675 εγώ. Α, από την Ελλάδα; Πόσο έχει πάει η spanakopita και το souvlaki τώρα, ακούω έχετε ακρίβεια. Πωωω ωραία χρόνια, έκανα κάτι δουλειές στην Γλυφάδα, όλη μέρα μπάφο στην παραλία και σεξ, καλά περνάτε οι Έλληνες. Τι δουλειά έχεις στην Kitakaruisawa;΄

Πιο ρωμιός και από τους ρωμιούς ο Αυστραλός.

 

[Γιώργος 1]

Πιο ρωμιός και από τους ρωμιούς ο Αυστραλός.

Έπρεπε ο καφές που θα τον κέρναγε στο σπίτι, να είναι φραπές.

 

[estebahn]

Ημέρα 7η, 06/09/’23
Kitakaruisawa – Matsumoto – Takayama – Kuchihora - Shirakawa, 357km

Τα αλιχτίσματα των σκυλιών στα δίπλα δωμάτια δεν με αφήνουν να κάνω τον καλύτερο ύπνο, σηκώνομαι και ξεκινάω το αγαπημένο τελετουργικό των ταξιδιών, πακετάρισμα και δέσιμο των αποσκευών στην μοτοσυκλέτα. Η διαδικασία είναι γενικά πιο ευχάριστη όταν τα ρούχα που φοράς δεν είναι νωπά, ειδικά μπότες και γάντια. Αν δεν βρέχει πολύ, θα τα στεγνώσει ο αέρας σκέφτομαι με φρούδες ελπίδες.

 

[estebahn]

Με το πρωινό φως μπορώ να δω καλύτερα την πρώην τουριστική περιοχή. Ξεκινάμε με τον δρόμο με τις λεύκες, χθες την νύχτα το θρόισμα όλων αυτών των δέντρων ήταν ψαρωτικότερο.

Σπίτια χωμένα μες στα δέντρα, προφανώς και δεν αποψίλωσαν το οικόπεδο όταν έχτιζαν, αλλά με τα ελληνικά δεδομένα σου δίνεται η αίσθηση πώς το μέρος είναι εγκαταλελειμμένο έναν αιώνα και πρόλαβαν να φυτρώσουν όλα αυτά στην αυλή.

Άλλα πιο περιποιημένα, εν χρήση σπίτια φέρνουν σε σαλέ της Βόρειας Ευρώπης έτσι όπως είναι φτιαγμένα με κορμούς. Και γνωρίζοντας την Ιαπωνική ξυλοτεχνία, υποθέτω ότι υπάρχουν ελάχιστες πρόκες.

Αλλά αυτό που με καίει να δω, είναι αυτά τα συγκροτήματα ίδιων μεγαλύτερων κτηρίων.

 

[estebahn]

Μα γιατί να θες να κάνεις διακοπές σε κάτι τέτοιο; Αυτό που δεν αποτυπώνει η φωτό είναι ότι υπήρχαν σειρές ολόκληρες από δαύτα, φανταστείτε ξέρω ‘γω δέκα σειρές με είκοσι φορές το ίδιο σπίτι η κάθε μια, πυκνά μεταξύ τους, να έχεις το ντουβάρι δίπλα σου.

Εγκατάλειψη πλήρης, που την τονίζει περισσότερο η βλάστηση και η έλλειψη κάποιου εξωτερικού χώρου.

Με γυμνό μάτι εκείνη την ώρα νομίζω ότι πρόκειται για εξωτερικούς... νιπτήρες, πλέον βλέπω ότι είναι υπερχείλιση κάποιων υδροδοχείων ίσως θέρμανσης.

 

[estebahn]

Και παρατημένα μαγαζάκια μονοψήφιων τετραγωνικών, τα γύρισα χθες μες στη βροχή πεινασμένος.

Δείτε εδώ καλυβάκι, δεν χωράς να ανοίξεις τα χέρια σου αν είσαι μέσα του.

Κατηφορίζω προς την Ueda που είναι κάπως μεγαλύτερη πόλη, ορυζώνες κατακίτρινοι στα χωράφια τριγύρω.

Φοβούμενος ότι το μενού στο ξενοδοχείο έχει... friskies, την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια, το πρωινό μου θα είναι στη σέλα από πού αλλού, τα αγαπημένα 7eleven. H δεσποινίς δίπλα μου έχει παρκάρει το αγροτικό – kei car της το οποίο ειρωνικά πρέπει να έχει μεγαλύτερο εμβαδό φόρτωσης από μοντέρνα θηριώδη διπλοκάμπινα pick ups.

Προφανώς και θέλω να γευτώ την εξαιρετική ιαπωνική κουλτούρα, αλλά αυτά τα convenience stores είναι ακριβώς αυτό, βολικά. Παρκάρεις έξω και σε τρία λεπτά έχεις βγει με ότι τραβάει η όρεξη σου, κρύο, ζεστό, παγωμένο, ψάρι, παγωτό, φύκια, ό,τι θες. Κοτόπουλο τηγανιτό για μένα παρακαλώ.

 

[estebahn]

Μετά το Matsumoto ο δρόμος ανηφορίζει, ανά σημεία και σήμερα θα προσεγγίσει τα 1500 η διαδρομή. Υπάρχουν μπόλικα λεωφορεία και φορτηγά που σέρνονται, με το μικρό πλάτος του δρόμου πρέπει να ξεζουμίζω το μοτέρ στην ανηφόρα για να απαλλαγώ από δαύτα. Ωστόσο, τα έργα είναι συχνά και υπάρχουν προσωρινά φανάρια καθώς υπάρχει μόνο μια λωρίδα διαθέσιμη και για τα δύο ρεύματα. Στα φανάρια αυτά τοποθετούν πέρα από ένα λουλούδι με LED, και μια οθόνη με αντίστροφη μέτρηση ως το πράσινο. Δεν είναι σπάνιο να βλέπεις νούμερα τύπου επτά λεπτά αναμονής. Τα αυτοκίνητα δημιουργούν ουρές, δεν έχω ιδέα πόσο περισσότερο χρόνο χρειάζονται στην αναμονή σε σχέση με την μηχανή.

Εξαιτίας των δυο παραπάνω γεγονότων, δεν μου κάνει καρδιά να πολυσταματήσω για φωτό, παρατηρώ το τοπίο εν κινήσει και έχω να παραθέσω τον τεράστιο αριθμό φραγμάτων και τεχνητών λιμνών. Καθώς το ποτάμι κατεβαίνει το βουνό ανά πολύ μικρές αποστάσεις το μαζεύουν σε φράγματα. Αναρωτιέμαι αν η σκοπιμότητα είναι ο έλεγχος της ροής στις μεγάλες καταιγίδες, η ύδρευση των ορυζώνων ή η ηλεκτροπαραγωγή. Αναζητώντας το, βλέπω ότι παράγουν 50GW σαν χώρα. Ως τάξη μεγέθους, η Ελλάδα είναι στα 4Gigawatt.

Αλλά αυτό έχει ως κοινό η Ιαπωνία με την Ελλάδα είναι η εγκατάλειψη της υπαίθρου. Κλειστά μαγαζιά παντού, μαραζωμένα χωριά. Αφημένα καφέ, δεν βρίσκω ένα μέρος να πιω ένα ρόφημα.

Ναι, είναι ορεινά εδώ πέρα και δεν είναι Χειμώνας για...Happy Snow που γράφει δίπλα μου, αλλά η εγκατάλειψη είναι άλλο πράγμα. Υποθέτω πώς τα lockdown εδώ που κράτησαν πολύ περισσότερο απ’ ότι στην Ελλάδα, γονάτισαν τον τουρισμό , είναι μια επεξήγηση για τα όσα βλέπω.

 

[estebahn]

Την στάση πάντως την έκανα για να βάλω αδιάβροχα, ξαναβρέχει, αλλά πλέον το συνηθίζω και επίσης είμαι λιγότερο ηλίθιος και φοράω και το αδιάβροχο παντελόνι. Με πάει έτσι σερί, διασχίζω την ορεινή διαδρομή στο Terashi με ήπιους ρυθμούς λόγω βρόχας. Μου τραβάει το μάτι το πόσα σημεία έχει για τοποθέτηση και αφαίρεση αντιολισθητικών αλυσίδων, είναι βαρύς ο Χειμώνας εδώ, όσο και αν σε ξεγελάει η σκέψη ‘έλα μωρέ, σε νησί είμαι’.

Η Takayama δείχνει όμορφη καθώς την περνάω και βλέπω και μια ωραία αγορά, δεν πα’ να ρίχνει, θα κάνω μια στάση να την δω πεζός. Μια κουβέντα είναι βέβαια αυτή, πού να αφήσω έτσι την μηχανή με τα μπαγκάζια; Είναι μεν ασφαλέστατη χώρα, αλλά ας μην προκαλέσω τόσο την τύχη μου. Σ’ ένα βενζινάδικο μια γελαστή βενζινοπώλις μου επιτρέπει να παρκάρω σ’ ένα υπόστεγο. Από τις αποσκευές παίρνω το μόνο μη αντικαταστήσιμο, το διαβατήριο, κα με φορεμένα τα αδιάβροχα φεύγω να δω την πόλη.

 

[estebahn]

Όσα χρόνια έμενα στην Αγγλία δεν υπέκυψα, αρκούμενος στις κουκούλες, αλλά σήμερα δεν υπάρχει επιλογή: Αγοράζω ομπρέλα.

Τυπικό σπιτάκι, συρόμενη ξύλινη πόρτα, καμία θέα στο εσωτερικό, κηπάκος, ποδήλατο και καφέ, καφέ παντού.

Γερμανόφωνο καφέ ονόματι Mozart! Πώς είπατε;

Αυτό δεν είναι σπιράλ έξοδος κινδύνου. Αυτό είναι τσουλήθρα για να κατέβεις από τον τρίτο. Ιάπωνες!

Διαλέγω να πιστεύω ότι είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος ο κυριούλης.

Θέλεις κάτι με μάσκα κλασσική, αλλά δεν βγαίνεις οικονομικά, τι κάνεις; Micra Βεβαίως!

Ναι δίπλα του Alfa Romeo είναι. Για το μέγεθος της εταιρείας, υπάρχουν αρκετά μοντέλα, το ίδιο και από Renault. Αν και δείχνουν να λατρεύουν τα ρετρό ευρωπαϊκά, Mini Cooper, Fiat 500, VW Beetle.

 

[onroad]

Αυτό δεν είναι σπιράλ έξοδος κινδύνου. Αυτό είναι τσουλήθρα για να κατέβεις από τον τρίτο. Ιάπωνες!

.

Είμαι πριν χρονια σε ένα 8οροφο ξενοδοχειο , κάνει ένα σεισμό 8,2 ρίχτερ , και από τον 8ο έως το ισόγειο πρέπει να έκανα καλύτερο χρόνο από τον Γιουσέιν Μπολτ .

 

[estebahn]

8,2

Είχα αποκτήσει μια φοβία με τους σεισμούς εκεί στο 2008 που έκανε διαδοχικά ισχυρούς (καλά όχι 8 ρίχτερ!) στην Δυτική Ελλάδα. Είμαι στο καράβι για Ανκόνα λοιπόν, κουνάει την νύχτα και μες στον ύπνο μου το μεταφράζω ως 'σεισμός, εκτοξεύσου' και όπως πετάγομαι από την κουκέτα σκάω με το κούτελο στο ταβάνι, μελανιά για δυο βδομάδες. Κράνος και στον ύπνο

 

[estebahn]

Θα έδειχνε πολύ επιβλητικότερη η παγόδα με καλύτερο καιρό.

Αλλά οι ουρανοί έχουν ανοίξει. Το κόκκινο είναι γραμματοκιβώτιο, τα συναντάς παντού, φαίνεται πως υπάρχει αρκετή έντυπη αλληλογραφία ακόμη.

Φτάνω στη γέφυρα που διέσχισα με την μοτοσυκλέτα πριν και με έψησε να σταματήσω. Φιγούρες παραμορφωμένες με σκοπό ίσως να τρομάξουν;

Πλησιάζω την όμορφη αγορά, έχω ιδρώσει περπατώντας με τα αδιάβροχα.

 

[estebahn]

Μαγαζάκια σαφώς τουριστικά, αλλά για τον ξένο ιδιαίτερα.

Χώνομαι σ’ ένα από αυτά, δείχνει να πουλάει πορσελάνες, αλλά έχει και φαγητό.

Η συνεννόηση είναι ζόρικη, βρίσκομαι με τα κάτωθι στο τραπέζι, το δεξί έχει σως σόγιας, το αριστερό μια τσιχλώδη υφή, δεν κατάλαβα ποτέ από τι είναι φτιαγμένο, νόστιμο ήταν πάντως.

Φαντασματάκια σαν αυτά του Super Mario από το Game Boy στολίζουν το εστιατόριο.

Μα γκίνια, μία φορά έρχεσαι εδώ, να μπλέξω με τέτοια βροχή;

 

[estebahn]

Μικροσκοπικά μαγαζάκια και ναοί με καλοκουρεμένα πεύκα, πόσο γραφικά!

Πάω να πάρω ξανά την μηχανή για να οδηγήσω μια μικρή απόσταση, στο άκρο της πόλης υπάρχει ένα αξιοθέατο που έχω σταμπάρει, το υπαίθριο μουσείο Hida Folk Village. Πρόκειται για μια αναπαράσταση Ιαπωνικού χωριού της εποχής Edo, δηλαδή του 17ου αιώνα, αποτελούμενη από καμια τριανταριά οικήματα όλων των χρήσεων.

Μάλιστα έχουν κυκλώσει και το κτίριο όπου κατασκευάστηκε το πρώτο Ιαπωνικό κράνος, το RX1.

Στην είσοδο φτάνει κανείς μέσω μιας σκάλας από βαρβάτα αγκωνάρια.

 

[estebahn]

Μπαίνοντας στον χώρο, το πρώτο που αντικρίζεις είναι μια λίμνη, στην αντίπερα όχθη της απλώνεται το χωριό.

Θεωρητικά η θέα είναι εντυπωσιακή, η πινακίδα δείχνει την κορυφογραμμή των λεγόμενων Ιαπωνικών Βορείων Άλπεων, εγώ μόνο ένα σύννεφο θα δω.

Επικεντρώνομαι λοιπόν στο χωριό, που κάθε άλλο παρά απογοητεύει.

Η γενική αισθητική με τις μεγάλες καλύβες με τις αχυρένιες οροφές χωμένες στο πράσινο δεν φέρνει ακριβώς στην τυπική εικόνα που έχουμε οι Ευρωπαίοι για την Ιαπωνική αρχιτεκτονική. Θα έλεγα πως μάλλον το χωριό του Αστερίξ μου θυμίζει περισσότερο.

 

[estebahn]

Κοντά στην λίμνη, ρυάκια κινούν τροχούς από κτίσματα που ίσως είναι νερόμυλοι, θα τα δω σε λίγο.

Ο μουντός φωτισμός και τα φθινοπωρινά χρώματα ίσως αφαιρούν από την αίγλη του μέρους, ορίστε πώς δείχνει Χειμώνα με λιακάδα:

Από την προβλήτα μπορείς να ταΐσεις κάτι θρεφτάρια Koi Fish, είναι μαθημένα και καθώς κανείς πλησιάζει τρίβονται στην επιφάνεια.

Είναι καρτ ποσταλ όμως με όλο αυτό το πράσινο, δεν είναι;

 

[Augotaraxos]

Μπαίνοντας στον χώρο, το πρώτο που αντικρίζεις είναι μια λίμνη, στην αντίπερα όχθη της απλώνεται το χωριό.

Θεωρητικά η θέα είναι εντυπωσιακή, η πινακίδα δείχνει την κορυφογραμμή των λεγόμενων Ιαπωνικών Βορείων Άλπεων, εγώ μόνο ένα σύννεφο θα δω.

Επικεντρώνομαι λοιπόν στο χωριό, που κάθε άλλο παρά απογοητεύει.

Η γενική αισθητική με τις μεγάλες καλύβες με τις αχυρένιες οροφές χωμένες στο πράσινο δεν φέρνει ακριβώς στην τυπική εικόνα που έχουμε οι Ευρωπαίοι για την Ιαπωνική αρχιτεκτονική. Θα έλεγα πως μάλλον το χωριό του Αστερίξ μου θυμίζει περισσότερο.

Πω πω επικό τοπίο. Ίσα ίσα που με αυτόν τον καιρό σου έκατσε καλά φωτογραφικά καθώς όπως φιλτράρεται το φως από τα σύννεφα δίνει μία μυστηριακή αίσθηση και προσωπικά πιστεύω πως αναδεικνύει πιο ωραία το τοπίο.

 

[Γιώργος 1]

Το κόκκινο είναι γραμματοκιβώτιο, τα συναντάς παντού, φαίνεται πως υπάρχει αρκετή έντυπη αλληλογραφία ακόμη.

Το περίεργο δεν είναι το γραμματοκιβώτιο, αλλά ο στύλος με τα καλώδια
Είναι εικόνα τριτοκοσμικής χώρας.