Παναγιώτης Κ.
Μέλος
Πολύ συχνά ακούω την φράση «εκεί που πήγαινα, ξαφνικά έσκασε το λάστιχο…..». Πραγματικά, είναι να απορεί κανείς με πόση ευκολία φορτώνουμε την δική μας αδιαφορία ή αμέλεια, στα καημένα τα λάστιχα. Και εξηγούμαι: Μετά από πολλά χρόνια στον τεχνικό τομέα των ελαστικών, έχοντας εξετάσει εκατοντάδες (να μην πω χιλιάδες) «σκασμένα» λάστιχα διαφόρων τύπων, και έχοντας αναλώσει ώρες εκπαίδευσης, μελέτης βιβλιογραφίας και αρχείων εταιρειών, με λύπη μου σας πληροφορώ πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαζομάρα από αυτή την έκφραση.
Αγαπητοί φίλοι (και φίλες), ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ είναι οι φορές που το λάστιχο θα σκάσει ξαφνικά. Αφήνοντας απ’ έξω την πιθανή αστοχία υλικού, πράγμα πολύ σπάνιο (κάτω από το 0.1%), αυτό θα συμβεί μόνο όταν χτυπήσουμε με δύναμη αιχμηρό αντικείμενο που θα «σφάξει» το λάστιχο, ή αν το βροντήξουμε σε πέτρα, πεζοδρόμιο ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Δηλαδή, θα μου πείτε, μόνο τότε σκάνε τα λάστιχα; Όχι φυσικά, αλλά μόνο τότε σκάνε ΞΑΦΝΙΚΑ. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τα λάστιχα σκάνε επειδή αμελήσαμε να εξαλείψουμε τις αιτίες που τα οδήγησαν στο αναπόφευκτο σκάσιμο.
Ποιες είναι αυτές οι αιτίες; Πρώτη και καλύτερη η υπερθέρμανση του ελαστικού. Κύριες αιτίες αυτής είναι α) οι χαμηλές πιέσεις, β) το υπέρβαρο, γ) συνδυασμός των α και β. Όταν το λάστιχο λειτουργεί με χαμηλές πιέσεις ή (και) με υπέρβαρο, είναι καθισμένο, και τότε συμβαίνουν τα εξής δύο: Πρώτον, αυξάνεται η επιφάνεια επαφής του με το δρόμο και μεγαλώνουν οι εξωτερικές τριβές, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η θερμοκρασία του ελαστικού από το πέλμα προς τον σκελετό. Δεύτερον, παραμορφώνεται ο σκελετός και τσακίζονται τα λινά, αυξάνοντας υπερβολικά την θερμοκρασία αυτή τη φορά όμως από μέσα προς τα έξω. Αυτή η διπλή αύξηση της θερμοκρασίας, σε συνδυασμό με την παρατεταμένη παραμόρφωση (και άρα αδυνάτισμα του σκελετού), είναι που οδηγεί στο ΜΠΑΜ που θα ακούσετε ξαφνικά, αλλά που μόνο ξαφνικά δεν δημιουργήθηκε.
Μία άλλη αιτία είναι το καρφάκι, η προκούλα, το συρματάκι που καρφώθηκε στο λάστιχο και δεν το πήραμε χαμπάρι, οπότε το λαστιχάκι μας χάνει λίγο αέρα και πάμε στην πιο πάνω περίπτωση.
Επίσης, όσοι έχετε το χόμπι να ανεβοκατεβαίνετε πεζοδρόμια προσέξτε. Επειδή ο σκελετός και η γόμα των ελαστικών ΔΕΝ είναι αεροστεγή, τα tubeless ελαστικά έχουν «αλειμμένη» στο εσωτερικό τους μια λεπτή μεμβράνη που κάνει την δουλειά της σαμπρέλας. Όταν όμως ανεβοκατεβαίνουμε πεζοδρόμια και τσακίζουμε το λάστιχο ανάμεσα σε πεζοδρόμιο και ζάντα, τότε η μεμβράνη αυτή χάνει την αεροστεγή της ιδιότητα, πέφτει η πίεση στο λάστιχο και πηγαίνουμε πάλι στην πρώτη περίπτωση.
Πώς τα προλαβαίνουμε αυτά; Μα είναι πάρα πολύ απλό, ελέγχουμε συχνά τις πιέσεις μας, πάντα με κρύα λάστιχα και κατά προτίμηση με δικό μας αξιόπιστο πιεσόμετρο. Τα 15 – 20 Ευρώ που κοστίζει και το δύο λεπτά την εβδομάδα για τον έλεγχο θα σας γλυτώσουν από πολλά, στην καλύτερη από ένα άχρηστο λάστιχο. Για την χειρότερη δεν νομίζω να χρειάζεται πολλή φαντασία.
Και για του λόγου το αληθές, δείτε κάποιες περιπτώσεις που έμεινε λάστιχο για να φωτογραφηθεί:
Εδώ βλέπουμε την αρχέγονη αιτία, στην αριστερή φώτο η μεμβράνη έχει ρυτιδιάσει (πρώτο στάδιο) και στην δεξιά έχει καρβουνιάσει. Φανταστείτε τι γίνεται από κάτω της……..
Το καρβούνιασμα και το αποτέλεσμα:
Εξωτερική άποψις:
Έλα μωρέ ένα τόσο δα πεζοδρομιάκι είναι………
Αγαπητοί φίλοι (και φίλες), ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ είναι οι φορές που το λάστιχο θα σκάσει ξαφνικά. Αφήνοντας απ’ έξω την πιθανή αστοχία υλικού, πράγμα πολύ σπάνιο (κάτω από το 0.1%), αυτό θα συμβεί μόνο όταν χτυπήσουμε με δύναμη αιχμηρό αντικείμενο που θα «σφάξει» το λάστιχο, ή αν το βροντήξουμε σε πέτρα, πεζοδρόμιο ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Δηλαδή, θα μου πείτε, μόνο τότε σκάνε τα λάστιχα; Όχι φυσικά, αλλά μόνο τότε σκάνε ΞΑΦΝΙΚΑ. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τα λάστιχα σκάνε επειδή αμελήσαμε να εξαλείψουμε τις αιτίες που τα οδήγησαν στο αναπόφευκτο σκάσιμο.
Ποιες είναι αυτές οι αιτίες; Πρώτη και καλύτερη η υπερθέρμανση του ελαστικού. Κύριες αιτίες αυτής είναι α) οι χαμηλές πιέσεις, β) το υπέρβαρο, γ) συνδυασμός των α και β. Όταν το λάστιχο λειτουργεί με χαμηλές πιέσεις ή (και) με υπέρβαρο, είναι καθισμένο, και τότε συμβαίνουν τα εξής δύο: Πρώτον, αυξάνεται η επιφάνεια επαφής του με το δρόμο και μεγαλώνουν οι εξωτερικές τριβές, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η θερμοκρασία του ελαστικού από το πέλμα προς τον σκελετό. Δεύτερον, παραμορφώνεται ο σκελετός και τσακίζονται τα λινά, αυξάνοντας υπερβολικά την θερμοκρασία αυτή τη φορά όμως από μέσα προς τα έξω. Αυτή η διπλή αύξηση της θερμοκρασίας, σε συνδυασμό με την παρατεταμένη παραμόρφωση (και άρα αδυνάτισμα του σκελετού), είναι που οδηγεί στο ΜΠΑΜ που θα ακούσετε ξαφνικά, αλλά που μόνο ξαφνικά δεν δημιουργήθηκε.
Μία άλλη αιτία είναι το καρφάκι, η προκούλα, το συρματάκι που καρφώθηκε στο λάστιχο και δεν το πήραμε χαμπάρι, οπότε το λαστιχάκι μας χάνει λίγο αέρα και πάμε στην πιο πάνω περίπτωση.
Επίσης, όσοι έχετε το χόμπι να ανεβοκατεβαίνετε πεζοδρόμια προσέξτε. Επειδή ο σκελετός και η γόμα των ελαστικών ΔΕΝ είναι αεροστεγή, τα tubeless ελαστικά έχουν «αλειμμένη» στο εσωτερικό τους μια λεπτή μεμβράνη που κάνει την δουλειά της σαμπρέλας. Όταν όμως ανεβοκατεβαίνουμε πεζοδρόμια και τσακίζουμε το λάστιχο ανάμεσα σε πεζοδρόμιο και ζάντα, τότε η μεμβράνη αυτή χάνει την αεροστεγή της ιδιότητα, πέφτει η πίεση στο λάστιχο και πηγαίνουμε πάλι στην πρώτη περίπτωση.
Πώς τα προλαβαίνουμε αυτά; Μα είναι πάρα πολύ απλό, ελέγχουμε συχνά τις πιέσεις μας, πάντα με κρύα λάστιχα και κατά προτίμηση με δικό μας αξιόπιστο πιεσόμετρο. Τα 15 – 20 Ευρώ που κοστίζει και το δύο λεπτά την εβδομάδα για τον έλεγχο θα σας γλυτώσουν από πολλά, στην καλύτερη από ένα άχρηστο λάστιχο. Για την χειρότερη δεν νομίζω να χρειάζεται πολλή φαντασία.
Και για του λόγου το αληθές, δείτε κάποιες περιπτώσεις που έμεινε λάστιχο για να φωτογραφηθεί:
Εδώ βλέπουμε την αρχέγονη αιτία, στην αριστερή φώτο η μεμβράνη έχει ρυτιδιάσει (πρώτο στάδιο) και στην δεξιά έχει καρβουνιάσει. Φανταστείτε τι γίνεται από κάτω της……..
Το καρβούνιασμα και το αποτέλεσμα:
Εξωτερική άποψις:
Έλα μωρέ ένα τόσο δα πεζοδρομιάκι είναι………
