Τα τελευταία αρκετά χρόνια κάθε καλοκαίρι ταξίδευα με τον Νίκο από όταν τελείωσε την έκτη δημοτικού, φέτος θα ήταν το πρώτο καλοκαίρι που δεν θα ταξιδεύαμε μαζί ....
Όλα αυτά τα χρόνια ταξιδέψαμε, ταλαιπωρηθήκαμε, ζοριστήκαμε, βραχήκαμε, γνωρίσαμε ο ένας καλύτερα τον άλλο, είδαμε μέρη μακρινά αλλά και κοντινά, δημιουργήσαμε αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν για πάντα ....
Μεγάλωσε και αυτός ...
Ελπίζω κάποια στιγμή να με συντροφεύει καβαλώντας την δική του μηχανή ...
(από του χρόνου δηλαδή)
Τέλος εποχής λοιπόν ή η αρχή μια νέας;
το μέλλον θα δείξει ....
Εδώ και ένα χρόνο ήθελα να περάσω το πέρασμα του Μπάρου καθώς και τον δρόμο που ενώνει το Πατιόπουλο με το Περδικάκι.
Όλο το σκεφτόμουν αλλά δεν το έκανα ...
Τελικά το πήρα απόφαση μετά απο μια αρκετά δύσκολη εβδομάδα με πολλή ένταση ...
Οι μέρες περνούσαν χωρίς να το αποφασίζω.
Παρασκευή , μια μέρα πρίν φύγω και δεν έχω κανονίσει τίποτα, δεν έχω όρεξη, για πρώτη φορά βαριέμαι να ταξιδέψω ...
Οι ώρες περνούν , μεσημεριάζει και μετά από παρότρυνση της συζύγου που με έβλεπε να βασανίζομαι το παίρνω απόφαση, αύριο φεύγω ...
Ανοίγω τους χάρτες ηλεκτρονικούς και χάρτινους ...
Βρίσκω πρώτα το μέρος που θα διανυκτερεύσω μετά το πέρασμα του Μπάρου.
Παίρνω τηλέφωνο στο καταφύγιο στα Πράμαντα το σηκώνει ένας ευγενέστατος και πολύ φιλικός κύριος , ο Μπάμπης , μου ζητάει τηλέφωνο να με πάρει πίσω σε 5 λέπτα, του δίνω το σταθερό τηλέφωνο των γονιών μου ... (το μυαλό μου ήταν αλλού)
Η ώρα περνάει δεν με παίρνει τηλέφωνο και κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και ξαφνικά θυμάμαι ότι δεν του έδωσα το δικό μου τηλέφωνο αλλά των γονιών μου ...
Είχε πάρει τηλέφωνο και το είχε σηκώσει η μητέρα μου και με ζήταγε με το μικρό μου όνομα και του έλεγε ότι εγώ εχω φύγει εδώ και πολλά χρόνια απο εκεί ...
Τον παίρνω τηλέφωνο και μου το εξιστορούσε και γέλαγα …
Μου λέει ότι θα μπορούσα να περάσω την βραδιά μου στο καταφύγιο, ηρέμησα, έριξα άλλη μια γρήγορη ματιά στους χάρτες ...
Θα ταξίδευα απο επαρχιακούς δρόμους, το σχεδιάζω στα γρήγορα στο google maps και το στέλνω στο κινητό μου ...
Μέχρι το βράδυ που κοιμήθηκα δεν είχα ετοιμάσει τίποτα η μάλλον σχεδόν τίποτα απλά έβαλα να φορτίσουν οι μπαταρίες απο τις κάμερες ...
Ακόμα και ο γιός μου απόρησε, δεν θα ετοιμάσεις τίποτα με ρώτησε, αύριο του απάντησα ...
Έπεσα για ύπνο σχετικά αργά κατά τις 2 και ξύπνησα κατά τις 8 το Σάββατο το πρωί.
