Στις χώρες της Νότιας Αφρικής με BMW 850 GS

[2travelonmotorcycle]

Κάθε ταξίδι μικρό ή μεγάλο κάθε προορισμός κοντινός ή μακρινός μας γεμίζει , μας ομορφαίνει τη ζωή και μας κάνει πιο πλούσιους . Είναι όμως κάποια ταξίδια που κάνουν κάτι παραπάνω . Αλλάζουν τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο και μένουν χαραγμένα στο μυαλό σου για χρόνια .

Τον Σεπτέμβριο του 2023 ταξιδέψαμε στις χώρες της Νοτίου Αφρικής με μοτοσυκλέτα .

20 ημέρες και λίγο παραπάνω από 6.000 χλμ με BMW 850GS από Ν.Αφρική σε Μποτσουάνα , Ζιμπάμπουε , Ζάμπια ,Ναμίμπια και πάλι Ν. Αφρική . Οι διαδρομές ποικίλες , μοναδικές , μέσα σε εθνικά πάρκα , επαρχιακούς δρόμους ,απομακρυσμένα και φτωχικά χωριά . Κάθε μέρα βλέπαμε και κάτι νέο , εντυπωσιακό .Στην Μποτσουάνα στο δρόμο μας συντρόφευαν ελέφαντες , ζέβρες και καμηλοπαρδάλεις . Στην Ζιμπάμπουε ακούσαμε και μείναμε άναυδοι από τον “ καπνό που βροντά “, τους καταρράκτες Victoria . Στην Ζάμπια ντόπιοι μας βοήθησαν να τραβήξουμε τα πεσμένα δέντρα που μας έκλειναν το δρόμο και να ξεκολλήσουμε την μηχανή μας από την άμμο . Στις ατελείωτες ερημικές εκτάσεις της Ναμίμπια θαυμάσαμε , γελάσαμε , κινδυνεύσαμε , φοβηθήκαμε και ξανά οδηγήσαμε , όχι πιο σοφοί , αλλά σίγουρα αλλαγμένοι .

12 Σεπτέμβρη 2023 και πρώτη στάση στην Αιθιοπία που γιόρταζε την πρωτοχρομιά του 2016 !

Το ίδιο απόγευμα με δεύτερη πτήση φτάνουμε στο Johannesburg και μας υποδέχεται ο Μαντέλα .

Από την πόλη φύγαμε αμέσως και διανυκτερεύσαμε στην Pretoria ένα κοντινό προάστιο ώστε να είμαστε κοντά στην εταιρία που θα νοικιάζαμε τη μοτοσυκλέτα .

Την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί μας παρέλαβε από το ξενοδοχείο μας ο Daryl ένας απίστευτα χαλαρός τύπος που μαζί με την κόρη του είναι ιδιοκτήτες της Sama Tours και συνοδοί γκρουπ σε ταξίδια με μοτοσυκλέτα . Από την ίδια εταιρία είχαμε νοικιάσει ένα F700 GS το 2019 όταν ταξιδέψαμε σε Ν. Αφρική , Λεσότο και Σουαζιλάνδη και μας είχαν αφήσει αρκετά καλές εντυπώσεις . Τώρα διαλέξαμε ένα BMW 800 GS και νωρίς το πρωί ήμασταν έτοιμοι να το παραλάβουμε .

Κάναμε τα διαδικαστικά και πριν το μεσημέρι ήμασταν στο δρόμο με προορισμό τη Μποτσουάνα .

Στην περιοχή του Johannesburg υπάρχει μεγάλη εγκληματικότητα και αυτό το καταλαβαίνεις από τα σπίτια που έχουν κάγκελα στα παράθυρα και συρματοπλέγματα πολλές φορές ηλεκτροφόρα στους φράχτες .

Όταν όμως βγεις στο δρόμο το σκηνικό αλλάζει . Οι άνθρωποι είναι πιο γελαστοί , τα σπίτια πιο ανοιχτά και η αίσθηση φυλακής χάνεται . Ο μόνος κίνδυνος που υπάρχει σε αυτή τη διαδρομή είναι τα άγρια Αφρικανικά σκυλιά .

Κάνουμε την πρώτη στάση για φωτογραφία στο σημείο που περνάει ο τροπικός του Αιγόκερω και οδηγώντας σε ένα έρημο δρόμο διανυκτερεύουμε σε ένα μοτέλ πριν τα σύνορα .

Πρωί και συνεχίζουμε για τα σύνορα για την Μποτσουάνα .

Ο Ντάριλ μας έχει δώσει τα απαραίτητα έγγραφα και τις εξουσιοδοτήσεις ώστε να μπορούμε να περνάμε χωρίς πρόβλημα .Βέβαια όταν ταξιδεύεις με μηχανάκι σε άλλο όνομα πάντα υπάρχει ένας έλεγχος παραπάνω και πιθανές καθυστερήσεις . Με τις κατάλληλες διευκρινήσεις όμως και χαμόγελο καταφέραμε σε μία ώρα να περάσουμε τα σύνορα .

 

[2travelonmotorcycle]

Η πρώτη μέρα στη Μποτσουάνα είχε πολλά χιλιόμετρα . Έχουμε πορεία βόρεια αρχικά στον Α1 και μετά στον Α14 . Δεξιά και αριστερά του δρόμου υπάρχουν μικροί οικισμοί με καλύβες συχνά περιφραγμένοι που στην άκρη τους έχουν μία τουαλέτα κοινή και μερικές φορές ένα πηγάδι .

Αν και τα οχήματα που συναντάμε είναι ελάχιστα υπάρχουν πάγκοι που πουλάνε φρούτα και διάφορα άλλα για τους οδηγούς . Σε έναν τέτοιο σταματήσαμε και γνωρίσαμε την οικογένεια ενός βοσκού που πουλούσε ματζούνια για όλες τις ασθένειες . Αγοράσαμε για να τους βοηθήσουμε αλλά δεν ήπιαμε .

Το τοπίο όσο ανεβαίνουμε αλλάζει και η βλάστηση γίνεται πιο χαμηλή .

Στις ατέλειωτες ευθείες δεν υπάρχουν βενζινάδικα και εμείς έχουμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της μικρής αυτονομίας .
Μόλις λοιπόν βρήκαμε βενζινάδικο αμέσως γεμίσαμε και ζητήσαμε να πάρουμε και μαζί μας . Αφού δεν είχαμε κάποιο δοχείο αγοράσαμε ένα μπουκάλι 5λιτρο νερό και αφού μοιράσαμε το περιεχόμενο σε μπουκάλια των εργαζόμενων τους το δώσαμε να το γεμίσουν . Αλλά δεν τους το επέτρεπαν οι κανόνες !!! Για αυτό και γέμισαν ένα δικό τους δοχείο και ένας υπάλληλος πήγε με τον Κώστα σε διπλανό οικόπεδο για να κάνει τη μεταφορά .

Συνήθως πάνω σε κόμβους υπάρχει μία πόλη σημείο ανεφοδιασμού με καταστήματα , αγορές , εστιατόρια και καύσιμα . Εδώ λοιπόν είχαμε και το πρώτο μας γεύμα στη Μποτσουάνα σε ένα μαγαζί ντόπιων που μας κοίταζαν περίεργα αλλά και ήθελαν να μάθουν για εμάς . Φάγαμε νόστιμο κοτόπουλο με ρύζι , που θα τρώγαμε σχεδόν κάθε μέρα το επόμενο διάστημα και συνεχίσαμε .

Ο Κώστας έχει σχεδιάσει τις διαδρομές μας μέσα από εθνικά πάρκα .Η Μποτσουάνα είναι από τις λίγες χώρες πλέον που επιτρέπουν διάσχιση σε Εθνικά πάρκα με μηχανή .

Οι πρώτες πινακίδες που προειδοποιούν για ελέφαντες εμφανίζονται μαζί με τα πρώτα τεράστια ζώα . Όταν νυχτώσει κοιμόμαστε σε ένα μικρό ξενοδοχείο πάνω στο δρόμο και την επόμενη ξεκινάμε για τα πάρκα .

 

[2travelonmotorcycle]

Μπαίνουμε στο Makgadikgadi Pans Natural Park . Εδώ ζήσαμε μία από τις ομορφότερες ημέρες της ζωής μας .

Ελέφαντες , καμηλοπαρδάλεις και ζέβρες είναι παντού δίπλα μας , διασχίζουν το δρόμο , βοσκάνε , πίνουν νερό και μας κοιτάνε άλλες φορές αδιάφορα και άλλες δείχνοντας την ενόχλησή τους .

Μια στρουθοκάμηλος τρέχει δίπλα μας σε έναν διαφορετικό αγώνα ταχύτητας στον οποίο εννοείτε χάσαμε .

Στο πάρκο υπάρχουν πολλά άγρια ζώα , ακόμα και λιοντάρια , ο πληθυσμός τους όμως είναι μικρός και αποφεύγουν τον αυτοκινητόδρομο , οπότε δεν συναντήσαμε κάποιο .

Συχνά υπάρχουν σημεία ελέγχου για την αποφυγή μεταφοράς ασθενειών στα ζώα .

Διανυκτερεύουμε στη Gweta περιοχή γνωστή για τις τεράστιες φωλιές τερμιτών αλλά και τα γιγάντια δέντρα baobab .

Αυτά τα εντυπωσιακά τεράστια δέντρα ονομάζονται και δέντρα της ζωής από τους ντόπιους . Το ύψος τους φτάνει τα 30 μέτρα και ο κορμός τους τα 11 !Μοιάζει σαν να είναι οι ρίζες πάνω και είναι πολύ σημαντικά για την Μποτσουάνα και τις υπόλοιπες Αφρικανικές χώρες . Μάλιστα πιστεύεται ότι αν κόψετε ένα λουλούδι από ένα δέντρο baobab, οι πιθανότητες να φαγωθείτε από ένα λιοντάρι είναι αυξημένες. Αλλά εάν πίνετε νερό στο οποίο έχουν μουλιάσει σπόροι από baobab, θα είστε ασφαλείς από επίθεση κροκοδείλου.

Ξεκινάμε μια υπέροχη χωμάτινη διαδρομή που μας οδηγεί σε ένα δάσος baobab . Εντυπωσιαστήκαμε από τα τεράστια δέντρα .

Βγαίνοντας βρήκαμε ένα ξενοδοχείο και κάναμε μία στάση για καφέ . Εκεί συναντήσαμε ένα γκρουπ Αυστραλών μοτοσυκλετιστών που έκαναν την διαδρομή αντίστροφα από εμάς . Μας προειδοποίησαν ότι δεν θα τα καταφέρναμε στην Ναμίμπια έτσι φορτωμένοι και δικάβαλοι αλλά τι ξέρουν οι Αυστραλοί ..

 

[2travelonmotorcycle]

Πήραμε έναν μυθικό δρόμο , τον Elephant Road .

Εδώ βρίσκεται ο μεγαλύτερος πληθυσμός ελεφάντων της χώρας . Ο δρόμος αλλάζει , έχουμε αρκετή άμμο πηγαίνουμε σιγά αλλά σε κάποια στροφή έχουμε την πρώτη μας πτώση . Το αστείο είναι ότι μας είχαν προειδοποιήσει σε αυτό το σημείο να μην κατεβουμε από τη μηχανή γιατί οι ελέφαντες , αν και φαίνονται γλυκούληδες , είναι σε αγέλες και συχνά αγριοι . Σκέψου να έρθει τώρα ένας να πατήσει τη μηχανή και να την κάνει χαλκομανία λέω στον Κώστα που δεν ενθουσιάστηκε με το αστείο μου . Τέλος πάντων .

Πλησιάζουμε στο πάρκο Chobe βρίσκουμε βενζινάδικο γεμίζουμε και φεύγοντας ξαναπέφτουμε . Μας βοηθάνε να σηκώσουμε τη μηχανή αλλά μας έχει σπάσει ένα μέρος της μανέτας του συμπλέκτη . Ευτυχώς με όσο έμεινε ο Κώστας μπορεί να οδηγήσει .

Αργά το απόγευμα φτάνουμε στο Chobe και μένουμε έξω από το πάρκο . Την επόμενη μέρα νοικιάζουμε μια βάρκα και κάνουμε σαφάρι στον Chobe river . Το μέρος είναι μαγικό . Είναι η φύση στα καλύτερα της . Ιπποπόταμοι , βουβάλια , κροκόδειλοι και αμέτρητα πουλιά είναι παντού .

Και φυσικά ελέφαντες , πολλοί , αμέτρητοι .

 

[2travelonmotorcycle]

Μετά από 2 ημέρες στο Chobe συνεχίζουμε για τα σύνορα με την Ζιμπάμπουε .

Είχαμε ακούσει από άλλους ταξιδιώτες ότι πρόκειται για ένα σύνορο χρονοβόρο , όπου πολλές φορές σου δημιουργούν προβλήματα για να "λαδώσεις¨. Η ουρά από τα φορτηγά ήταν τεράστια αλλά ευτυχώς την προσπεράσαμε χωρίς πρόβλημα . Κάναμε αίτηση για την ενιαία visa KAZANGULA που θα μας έδινε αργότερα γρηγορότερη πρόσβαση στην Ζάμπια . Η μεγάλη καθυστέρηση είναι συνήθως για τα οχήματα αφού πρέπει να πληρώσουν ασφάλεια και ένα τέλος χρήσης δρόμου στα σύνορα . Είχαμε διαβάσει για τεράστια ποσά και είχαμε αγωνία . Τελικά μετά από αρκετή καθυστέρηση ,αφού ο υπεύθυνος έβλεπε ποδόσφαιρο και δεν είχε όρεξη να ασχοληθεί μαζί μας , καταφέραμε να περάσουμε .

Δώσαμε 100 δολάρια για βίζα και μόλις 20 για τη μοτοσυκλέτα . Κάποιοι είχαν δώσει την προηγούμενη μέρα 100 για μοτοσυκλέτα . Δεν το πιστεύαμε ... και χωρίς λάδωμα .

Αυτό ήταν το πρώτο μαγαζί που συναντήσαμε μετά τα σύνορα . Εστιατόριο , τουαλέτα για τους τουρίστες αλλά και συνάλλαγμα .

H Ζιμπάμπουε είναι μία από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο . Η δικτατορία του Μπουγκάμπε οδήγησε την χώρα στην εξαθλίωση . Μόλις απομακρυνθείς από τα τουριστικά μέρη βλέπεις γυναίκες και παιδιά να κουβαλούν νερό για χιλιόμετρα .Το οδόστρωμα είναι κάκιστο και άσφαλτος υπάρχει μόνο στους κεντρικούς δρόμους . Το νόμισμα της χώρας έχει υποτιμηθεί τόσο πολύ που δεν έχει καμία αξία . Μπορείς να το πάρεις μόνο σαν σουβενίρ . Στις πόλεις χρησιμοποιούν μόνο δολάρια Αμερικής ενώ στα χωριά γίνονται και ανταλλαγές προιόντων .

Το πιο τουριστικό μέρος της χώρας είναι οι καταρράκτες Βικτώρια . Σε αυτή την πόλη που δημιουργήθηκε για να καλύψει τις ανάγκες των τουριστών όλα είναι άκρως ακριβά . Υπάρχουν ακριβά ξενοδοχεία και εστιατόρια και ο καφές στοιχίζει 4 $ !!! Βρήκαμε το πιο οικονομικό δωμάτιο που υπήρχε και πήγαμε στους καταρράκτες .

Τους καταρράκτες μπορείς να τους δεις και από την Ζάμπια και από την Ζιμπάμπουε . Από την μεριά της Ζιμπάμπουε όμως είναι πιο εντυπωσιακοί και για αυτό έχουν και ακριβότερη είσοδο . 60 $ το άτομο . Άξιζε το αντίτιμο με το παραπάνω . Οι καταρράκτες Βικτώρια , ή ο καπνός που βροντά για τους ντόπιους είναι οι μεγαλύτεροι σε μήκος της γης .

Αν και στα ταξίδια τρώμε συνήθως στον δρόμο ή σε μαγειρεία ντόπιων ,για να ενισχύσουμε την τοπική οικονομία, εδώ πήγαμε για φαγητό στο καλύτερο εστιατόριο της πόλης . Το φαγητό για άλλη μια φορά ήταν κοτόπουλο με ρύζι αλλά ο χώρος ήταν ιδιαίτερος , όλα τα επιπλα ήταν από παλιά ανακυκλωμένα υλικά και τα μισά έσοδα πηγαίνουν στο δημόσιο σχολείο της πόλης .

 

[stavrouliasp]

Χίλια μπράβο και πάλι παιδιά!! Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!

 

[2travelonmotorcycle]

Ήρθε η ώρα να αφήσουμε την Ζιμπάμπουε για την Ζάμπια . Ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς αφού έχουμε να περάσουμε 2 δύσκολα σύνορα .

Αυτή η γέφυρα είναι το σύνορο ανάμεσα στην Ζιμπάμπουε και την Ζάμπια . Έχει αρκετή κίνηση κυρίως από μικροπωλητές , φορτηγά εμπορευμάτων και τουρίστες που θέλουν να δουν τους καταρράκτες και από τις 2 χώρες . Στην Ζάμπια έχει μικρότερη ροή νερού αλλά μπορείς να κολυμπήσεις στην άκρη ακριβώς .

Η διαδικασία εισόδου της μοτοσυκλέτας στην Ζάμπια ήταν απίστευτα χρονοβόρα . Ένας εργαζόμενος έπρεπε να κάνει έλεγχο αν ταιριάζει το πλαίσιο στην άδεια με αυτό του οχήματος και η ουρά μέσα για να πάρεις το έντυπο ελέγχου και να πιάσεις σειρά ήταν τεράστια . Όση ώρα ο Κώστας περίμενε στην ουρά εγώ καθόμουν δίπλα στην μοτοσυκλέτα και φύλαγα τα πράγματα ,όχι τόσο από τους ανθρώπους όσο από τις μαιμούδες που μπορούσαν να σου τα κλέψουν όλα σε λίγα λεπτά . Εκεί συναντήσαμε έναν άλλο μοτοσικλετιστή , έναν Βέλγο που ερχόταν από Ανγκόλα και πήγαινε Μαλάουι . Τις 3 ώρες περίπου που περίμενα αρκετοί ήρθαν και μου έπιασαν κουβέντα . Μου έκανε εντύπωση η ευγένεια τους και τα καλά Αγγλικά που μιλούσαν και βρήκα ευκαιρία να πάρω πληροφορίες για την χώρα . Δύο άντρες με πλησίασαν και μου ζήτησαν να τους προσλάβω για να μπορέσουν να έρθουν στην Ευρώπη , κάτι που δεν νομίζω ότι μπορεί να έχει κάποια ισχύ οπότε και αρνήθηκα ευγενικά . Η απάντηση μου δεν άλλαξε την συμπεριφορά τους απέναντι μου . Ο ένας μάλιστα μας κάλεσε και στο σπίτι του για καφέ .

Με τα διαβατήρια σφραγισμένα μπήκαμε στην χώρα και οδηγήσαμε κατα μήκος του ποταμού Zambezi , που είναι ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος ποταμός στην χώρα . Είδαμε πολλούς να ψαρεύουν αν και ο ποταμός είναι γεμάτος κροκόδειλους .

Ο λόγος που ήρθαμε στην Ζάμπια ήταν ο Μ10 . Η διαδρομή μέχρι το Sesheke είναι από τις πιο δύσκολες στη χώρα , λόγω του κακού οδοστρώματος . Όσο μας προειδοποιούσαν να μην τον κάνουμε τόσο ήξερα ότι ο Κώστας αποκλείεται να άλλαζε γνώμη . Το πρόβλημα σε αυτόν τον δρόμο είναι ότι αν συμβεί κάτι στο μηχανάκι δεν σε καλύπτει η οδική ( μας κάλυπτε μόνο για Ν. Αφρική ) και θα πρέπει να βρεις μόνος κάποιο φορτηγό να σε μεταφέρει στην πρωτεύουσα που απέχει 2 μέρες δρόμο .

Σε αρκετά σημεία είχε στρατιωτικά μπλόκα . Αν και τα μπλόκα με τρομάζουν η αλήθεια είναι ότι δεν μας έγινε κανένας έλεγχος ποτέ . Μόλις μας έβλεπαν τουρίστες μας έκαναν νόημα να προχωρήσουμε .

Στην αρχή ο δρόμος ήταν καλός και με κάποια κίνηση .Αυτοκίνητα υπήρχαν ελάχιστα αλλά βλέπαμε αρκετά ποδήλατα .

Συνέχισε να είναι καλός αλλά είχε συνέχεια κλαδιά και έπρεπε να κατεβαίνω και να τα τραβάω για να περάσουμε .

Κάποια στιγμή αναγκαστικά βγήκαμε από τον δρόμο και οδηγούσαμε σε παράδρομο με βαθειά άμμο . Σε αρκετά κομμάτια η μηχανή κόλλαγε και εγώ κατέβαινα για να διευκολύνω τον Κώστα . Δεξιά και αριστερά υπήρχαν καλύβες και οι κάτοικοι μας χαιρετούσαν . Κάποια στιγμή κολλήσαμε . Αμέσως βγήκε μια κοπέλα και μας βοήθησε να ξεκολλήσουμε την μοτοσυκλέτα και να την ανεβάσουμε πάλι στον ¨κεντρικό" δρόμο.

Λίγα χιλιόμετρα μετά ο δρόμος άλλαξε πάλι . Είχε τόσες πολλές λακκούβες που νιώθαμε σαν να είμαστε στο λούνα παρκ και πηγαίναμε δεξιά - αριστερά , πάνω -κάτω .

150 χλμ περίπου οδηγήσαμε σε αυτές τις συνθήκες ,τις οποίες εκείνη την στιγμή τις βρήκαμε δύσκολες αλλά σε σχέση με ότι συναντήσαμε τις επόμενες μέρες ήταν οκ .

Κατάκοποι και έχοντας έρθει στα όρια μας με τη ζέστη βρήκαμε ένα ωραίο μέρος για να δροσιστούμε λίγο . Σύντομα ήρθαν πολλά παιδιά από ένα παρακείμενο σχολείο τα οποία μπήκαν μέσα στο μαγαζί και 1-1 έβγαζε έξω το κεφάλι του και γέλαγε μαζί μας .

Φτάσαμε νωρίς στην συνοριακή πόλη Sesheke . Εδώ οι καλύβες έχουν δώσει τη θέση τους σε καταστήματα προχειροφτιαγμένα δεξια και αριστερά του δρόμου . Αυτό που μας εντυπωσιάζει περισσότερο είναι τα αμέτρητα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας . Και όχι μόνο στις πόλεις , ακόμα και στους απομακρυσμένους οικισμούς υπάρχει μαγαζί για να ανανεώσεις μονάδες για το τηλέφωνο .

Η Αφρική είναι ένας δύσκολος τόπος . Με την μοτοσυκλέτα , το ποδήλατο ή το αυτοκίνητο σου σαν ανεξάρτητος ταξιδιώτης περνάς από μέρη μη τουριστικά , βλέπεις την πραγματική ζωή , προσπαθείς μάταια να καταλάβεις . Την ώρα που ταξιδεύαμε , με την ασφάλεια που δίνει στον δυτικό τουρίστα η πιστωτική του , αισθανόμασταν τόσο όμορφα έχοντας δίπλα μας τα άγρια ζώα , μπροστά μας να απλώνεται μία φύση ανεπανάληπτη και το προνόμιο να επικοινωνούμε με νέους ανθρώπους και να γνωρίζουμε νέους πολιτισμούς . Την ίδια όμως στιγμή δεν μπορούσαμε παρά να νιώσουμε στεναχώρια και συχνά οργή όταν βλέπαμε ένα παιδί να κουβαλάει νερό για χιλιόμετρα ή να αναγκάζεται να δουλέψει από πολύ μικρό . Στις μέρες του ταξιδιού δεν ξέρω αν γίναμε καλύτεροι άνθρωποι , μάλλον όχι , αλλά σίγουρα άλλαξε η ιεραρχία μας στο τι είναι σημαντικό και τι όχι. .

Στο μικρό διάστημα που περάσαμε στη Ζάμπια είδαμε ανθρώπους τόσο ζεστούς και φιλικούς που μας εντυπωσίασε . Αν και στα μέρη που διασχίσαμε στη χώρα η ακραία φτώχια είναι ο κανόνας δεν νιώσαμε ούτε μια φορά κίνδυνο . Το αντίθετο μάλιστα . Νιώσαμε ευπρόσδεκτοι .
Από τη Ζάμπια φύγαμε γρήγορα αλλά σίγουρα θα γυρίσουμε ξανά σε κάποιο άλλο μελλοντικό ταξίδι . Σειρά έχει η Ναμίμπια .

 

[2travelonmotorcycle]

Χίλια μπράβο και πάλι παιδιά!! Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!

Ευχαριστούμε Παντελή . Έπεται συνέχεια σε πανέμορφες και ενδιαφέρουσες χώρες


Sent from my iPhone using Tapatalk

 

[2travelonmotorcycle]

Η διαδικασία εξόδου από την Ζάμπια ήταν σχετικά εύκολη . Όταν όμως προσπαθήσαμε να περάσουμε στην Ναμίμπια άρχισαν τα προβλήματα .

Πριν το ταξίδι είχα επικοινωνήσει με την πρεσβεία της Ναμίμπια για να βγάλουμε βίζες . Μου είπαν ότι από τον Ιούλιο του 23 οι Έλληνες μπορούν να πάρουν visa on arrival . Τους εξήγησα ότι δεν θα μπαίναμε αεροπορικώς αλλά από κάποιο χερσαίο σύνορο και μάλιστα έστειλα και mail που ζητούσα να μάθω τι ισχύει για τα χερσαία . 12/8/23 με πήραν τηλέφωνο από το προξενείο και μου επιβεβαίωσαν ότι μπορούμε να μπούμε χωρίς πρόβλημα . Όταν όμως φτάσαμε στην Ναμίμπια μας αρνήθηκαν την είσοδο . Μας ενημέρωσαν ότι μόνο στο αεροδρόμιο ή σε κάποια πρεσβεία μπορούσαμε να πάρουμε βιζα και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω στην Ζάμπια και να πάμε στην Λουσάκα να κάνουμε αίτηση στο εκεί προξενείο και να περιμένουμε . Αυτό σήμαινε τουλάχιστον 5 μέρες καθυστέρηση . Αν και είμαι πάντα πολύ ήρεμη και ψύχραιμη άρχισα να φωνάζω . Τους έδειξα τα mail και την επικοινωνία με το προξενείο και αρνιόμουν να γυρίσω πίσω . Ο Κώστας με έβγαλε έξω και προσπάθησε με περισσότερη διπλωματία . Τελικά ο υπεύθυνος αστυνομικός παραδέχτηκε ότι έχει συμβεί και άλλη φορά να δοθούν λάθος οδηγίες σε τουρίστες . Στόχος τους ήταν πράγματι οι Ευρωπαίοι να παίρνουν visa και στα χερσαία αλλά αυτό ήταν εφικτό μόνο στις κύριες εισόδους όπως με τη Νότια Αφρική λόγω έλλειψης εξοπλισμού . Το σύνορο που διαλέξαμε εμείς ήταν σίγουρα το λιγότερο τουριστικό και οι υποδομές που είχε ήταν παρωχημένες . Για να μας βρουν λύση μας πρότειναν να μπούμε στη χώρα με αστυνομική συνοδεία και να μας πάνε στο αστυνομικό τμήμα μήπως βρεθεί λύση .Μόλις μας είδε η διευθύντρια του τμήματος είπε με βλοσυρό ύφος στον αστυνομικό που μας συνόδευε ότι θα έκανε ένα τηλεφώνημα και αν τα κατάφερνε αλλιώς θα έπρεπε να μας γυρίσει πίσω στην Ζάμπια πριν σκοτεινιάσει .Εγώ είχα απελπιστεί . Ο Κώστας ατάραχος είχε βγάλει το χάρτη και σημείωνε εναλλακτικές διαδρομές . Θα πάμε Μοζαμβίκη και Μαλάουι μου λέει . Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον είχε χαρεί με την αναποδιά . Εγώ πάλι έκανα πρόβα τι θα πω στην υπάλληλο του προξενείου στην Ελλάδα όταν γυρίσουμε …

Σχεδόν 4 ώρες μας άφησαν όρθιους έξω στο δρόμο με 43 βαθμούς και χωρίς σταγόνα νερό που μας είχε τελειώσει αλλά δεν μπορούσαμε και να απομακρυνθούμε για να αγοράσουμε . Προσπαθούσαν βέβαια να βρουν λύση και τα κατάφεραν . Σε μόλις 4 ώρες η βίζα είχε φτάσει στα σύνορα . Μας γύρισαν πίσω , πάλι με συνοδεία ,περιμέναμε άλλη μία ώρα περίπου και λίγο πριν νυχτώσει είχαμε σφραγίδες στα διαβατήρια . Ο αξιωματικός υπηρεσίας είχε σχεδόν όση χαρά είχαμε και εμείς . Μάλιστα μας βρήκε και μέρος για να κοιμηθούμε .

Κοιμηθήκαμε σε ένα δωμάτιο δίπλα στο ποτάμι ακριβώς μετά τα σύνορα και το πρωί αντικρίσαμε την υπέροχη θέα του ποταμού .

Μαζί αντικρίσαμε και αυτήν την πινακίδα .

Ευτυχώς που η τουαλέτα ήταν μέσα στο δωμάτιο και δεν βγήκαμε ανυποψίαστοι έξω την νύχτα .

Και συνεχίσαμε σε μία από τις πιο όμορφες χώρες που έχουμε δει ποτέ .

Ξεκινήσαμε με προμήθειες για τον δρόμο και με κάρτα sim και σύντομα μπήκαμε στο πάρκο Bwabwata .

Τη Ναμίμπια δεν μπορείς να την περιγράψεις . Θα προσπαθήσω να μεταφέρω λίγες εικόνες από τα τοπία της σχεδόν σίγουρη ότι θα την αδικήσω .



Το πρώτο που μας έκανε εντύπωση αυτή την πρώτη μέρα μας στου δρόμους της χώρας ήταν ότι έξω ήταν πολύς κόσμος μαζεμένος και υπήρχε μία αίσθηση γιορτής . Θέλοντας να μάθουμε τι συμβαίνει κάναμε στάση και πιάσαμε κουβέντα με κάποιους που μιλούσαν Αγγλικά .

Μία φορά τον μήνα περνάει από τα χωριά ο ταχυδρόμος που μοιράζει τις συντάξεις ή ένα ελάχιστο επίδομα διαβίωσης σε όλους τους άντρες . Το ποσό είναι 70 $ περίπου . Εκείνη την ημέρα ο δρόμος γεμίζει υπαίθρια χασάπικα , αφού ο κόσμος αγοράζει κρέας , σακιά με αλεύρι και ζάχαρη αλλά και αλκοόλ . Οι άντρες πίνουν αρκετά και δυστυχώς μεθάνε . Κάποια στιγμή που πλησιάσαμε μία παρέα αντρών που "γιόρταζε¨ αισθανθήκαμε λίγο άβολα και φύγαμε . Αγοράσαμε όμως νόστιμη σούπα που μαγείρευαν δίπλα από τον δρόμο σε τεράστια καζάνια .

 

[2travelonmotorcycle]

Η Ναμίμπια είναι η δεύτερη πιο αραιοκατοικημένη χώρα στον κόσμο μετά την Μογγολία . Οι ατελείωτοι δρόμοι της χωρίζονται σε B ,C, D , όπου Β οι ασφαλτοστρωμένοι , C οι στρωμένοι με χώμα ή χαλίκι και D οι off road . Σε Β πατήσαμε ελάχιστα ... Οι C έχουν καλό πατημένο χώμα μου λέει ο Κώστας . Τον συγχωρώ για το ψέμα , πήγαινε πρώτη φορά .

Το πρόβλημα σε αυτούς του C δρόμους είναι ότι είναι "κυματιστοί" . Επειδή περνάει γκρέιτερ και τους ισιώνει σε άλλα σημεία το οδόστρωμα είναι σκλήρό σαν πέτρα και σε άλλα είναι σαθρό , έχει άμμο και εύκολα μπορεί να χαθεί η πρόσφυση . Είναι σαν να οδηγάς και ταυτόχρονα να κάνεις γυμναστική σε κάποιο μηχάνημα δόνησης . Μετά από 1-2 ώρες πάνω στη μοτοσυκλέτα σε τέτοιους δρόμους δεν υπάρχει σημείο στο σώμα που να μην πονάει ... Εδώ αυτήν τη δεύτερη μέρα στη Ναμίμπια καταλάβαμε ότι τα 500+ ημερήσια χιλιόμετρα που είχαμε στόχο για τις επόμενες μέρες θα έβγαιναν πολύ πολύ δύσκολα ...

Πρώτος σταθμός ο μετεωρίτης Hoba , ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος γνωστός μετεωρίτης στη Γη , ζυγίζει 60 τόνους και προσέκρουσε στην γη πριν από 80 χιλιάδες χρόνια .Τον βρήκε τυχαία ένας αγρότης την ώρα που όργωνε και λόγω του τεράστιου βάρους του δεν μετακινήθηκε ποτέ . Η διαδρομή μέχρι τον μετεωρίτη είναι δύσκολη αποκλειστικά σε χωματόδρομο και μέσα σε άλλα χωράφια !!! . Αγγίζοντας το απόκοσμο αυτό μέταλλο αισθάνθηκα απίστευτο δέος . Η υφή του αλλά και η ενέργεια που ένιωθες με το άγγιγμα δεν μπορεί να περιγραφεί .

 

[2travelonmotorcycle]

Σειρά στη λίστα μας έχει το Etosha National Park . Φτάσαμε αργά και βρήκαμε ένα δωμάτιο λίγα μέτρα έξω από το πάρκο το οποίο μπορείς να επισκεφτείς με το αυτοκίνητό σου αλλά όχι με μοτοσυκλέτα .

Το Etosha είναι ένα από τα μεγαλύτερα σε έκταση πάρκα στην Αφρική, καθώς και από τα πλουσιότερα σε είδη ζώων. Η ονομασία του πάρκου προέρχεται από την τοπική διάλεκτο Ndogdo · στην οποία Etosha σημαίνει μέγας λευκός τόπος, και χαρακτηρίζει την αχανή αλυκή που καταλαμβάνει το ένα τέταρτο της όλης έκτασης του πάρκου .
Την επόμενη μέρα το πρωί μοιραστήκαμε ένα τζιπ με άλλους ένοικους του ξενοδοχείου και ξεκινήσαμε την βόλτα μας .

Αν και είχαμε έρθει σε στενή επαφή με πολλά ζώα οδηγώντας στην Μποτσουάνα εδώ μας εντυπωσίασε ο τεράστιος πληθυσμός ζώων αλλά και ότι βρεθήκαμε μια ανάσα από λιοντάρια , ύαινες αμέτρητες πανέμορφες αξιαγάπητες και όχι τόσο όμορφα γκνου .

Επίσης μας εξέπληξε πόσο αυστηροί είναι στην απαγόρευση των drone . Γίνονται εξονυχιστικοί έλεγχοι και αν βρουν drone πληρώνεις τεράστιο πρόστιμο , σβήνονται τυχόν λήψεις και το παίρνεις πίσω κατά την έξοδό σου από τη χώρα . Ο λόγος είναι η προστασία των ζώων από τους λαθροκυνηγούς που με τα drone τα εντοπίζουν και τα θανατώνουν .

Το Etosha ήταν το μόνο πάρκο ζώων με είσοδο που επισκεφτήκαμε στη Ναμίμπια . Ο λόγος είναι το τεράστιο κόστος που έχει η είσοδος σε αυτά . Εδώ πληρώσαμε σχεδόν 150 $ το άτομο .

 

[2travelonmotorcycle]

Ύστερα από μία απίστευτη διαδρομή μέσα από οικισμούς φτάσαμε σε έναν οικισμό των Himba στη Βόρεια Ναμίμπια . Οι Himba είναι ένας λαός ημι-νομαδικός που αντιστέκεται στο μοντέρνο τρόπο ζωής.

Ξέραμε ότι μπορείς να επισκεφτείς κάποια χωριά αρκεί να συνοδεύεσαι από κάποιον ντόπιο οδηγό ο οποίος έχει πάρει έγκριση από τον αρχηγό του οικισμού αφού κάθε χωριό έχει έναν άντρα αρχηγό που παίρνει όλες τις σημαντικές αποφάσεις .

Εμείς αποφασίσαμε να πάμε μόνοι μας . Στην προσπάθεια μας να προσεγγίσουμε έναν οικισμό χαθήκαμε και από λάθος βρεθήκαμε σε έναν άλλο μικρότερο αλλά και πιο αυθεντικό . Πρώτα μας είδαν τα παιδιά που άρχισαν να τρέχουν δίπλα μας και μετά ο άντρας φύλακας του χωριού . Αφού ζητήσαμε και πήραμε άδεια αρχίσαμε να περπατάμε ανάμεσα στα σπίτια και να φωτογραφίζουμε . Εκτός από τον άντρα αρχηγό δεν μίλαγε κανείς έστω λίγα Αγγλικά και η συνεννόηση ήταν δύσκολη .

Το γεγονός ότι δεν μας περίμεναν έκανε πιο ενδιαφέρουσα την επίσκεψη αφού την ώρα που πήγαμε είδαμε γυναίκες να μαγειρεύουν , να χτίζουν σπίτια με κοπριά αγελάδας , ακόμα και να καθαρίζονται με καπνό .

Οι γυναίκες Himba δεν κάνουν μπάνιο και δεν πλένουν τα ρούχα τους . Αυτή η συνήθεια έχει μείνει από το παρελθόν όταν το νερό ακόμα ήταν λιγοστό και μόνο οι άνδρες είχαν το δικαίωμα να πλυθούν. Αντί για νερό ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούν μία κόκκινη
πάστα σώματος από χώμα και κάνουν καθημερινό «μπάνιο» με καπνό από βότανα ώστε να μυρίζουν ωραία .

Οι Himba είναι πολυγαμικοί . Όποιος άντρας έχει να δώσει 20 αγελάδες στον πατέρα μιας κοπέλας μπορεί να την πάρει . Ζουν όλοι μαζί και οι γυναίκες φροντίζουν τα παιδιά η μία της άλλης . Στο χωριό που πήγαμε ζούσαν 7 άντρες , 40 γυναίκες και πολλά παιδιά τα οποία μεγαλώνουν σαν αδέλφια .

Οι γυναίκες κάνουν όλες τις δουλειές , χτίζουν καλύβες , μαγειρεύουν , καθαρίζουν , ασχολούνται με τα ζώα .Οι άντρες ασχολούνται με την κτηνοτροφία ή ξεκουράζονται . Μάλιστα οι άντρες είχαν και κινητά τα οποία φόρτιζαν με ηλιακό συλλέκτη . Τα παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο .

Άντρες και γυναίκες βγάζουν τα 4 μπροστινά τους δόντια στην ηλικία των 12 ετών .



Όταν πηγαίνεις σε αυτά τα χωριά πρέπει πάντα να προσφέρεις κάτι στον αρχηγό . Αλεύρι , ζάχαρη , φρούτα ή λίγα χρήματα . Δεν είναι απαιτητικοί , κανείς δεν ζητάει τίποτα , κανένα παιδί δεν ζητιάνεύει αλλά με την προσφορά ενισχύεις την κοινότητα .Εμείς δώσαμε 20 $ και μπισκότα στα παιδιά .

Η μέρα που περάσαμε με τους Himba ήταν μία από τις μέρες που σκέφτεσαι ότι αυτός είναι ο λόγος που αξίζει να ταξιδεύεις .

 

[2travelonmotorcycle]

Ύστερα από μία απίστευτη διαδρομή μέσα από οικισμούς φτάσαμε σε έναν οικισμό των Himba στη Βόρεια Ναμίμπια . Οι Himba είναι ένας λαός ημι-νομαδικός που αντιστέκεται στο μοντέρνο τρόπο ζωής.

Ξέραμε ότι μπορείς να επισκεφτείς κάποια χωριά αρκεί να συνοδεύεσαι από κάποιον ντόπιο οδηγό ο οποίος έχει πάρει έγκριση από τον αρχηγό του οικισμού αφού κάθε χωριό έχει έναν άντρα αρχηγό που παίρνει όλες τις σημαντικές αποφάσεις .

Εμείς αποφασίσαμε να πάμε μόνοι μας . Στην προσπάθεια μας να προσεγγίσουμε έναν οικισμό χαθήκαμε και από λάθος βρεθήκαμε σε έναν άλλο μικρότερο αλλά και πιο αυθεντικό . Πρώτα μας είδαν τα παιδιά που άρχισαν να τρέχουν δίπλα μας και μετά ο άντρας φύλακας του χωριού . Αφού ζητήσαμε και πήραμε άδεια αρχίσαμε να περπατάμε ανάμεσα στα σπίτια και να φωτογραφίζουμε . Εκτός από τον άντρα αρχηγό δεν μίλαγε κανείς έστω λίγα Αγγλικά και η συνεννόηση ήταν δύσκολη .

Το γεγονός ότι δεν μας περίμεναν έκανε πιο ενδιαφέρουσα την επίσκεψη αφού την ώρα που πήγαμε είδαμε γυναίκες να μαγειρεύουν , να χτίζουν σπίτια με κοπριά αγελάδας , ακόμα και να καθαρίζονται με καπνό .

Οι γυναίκες Himba δεν κάνουν μπάνιο και δεν πλένουν τα ρούχα τους . Αυτή η συνήθεια έχει μείνει από το παρελθόν όταν το νερό ακόμα ήταν λιγοστό και μόνο οι άνδρες είχαν το δικαίωμα να πλυθούν. Αντί για νερό ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούν μία κόκκινη
πάστα σώματος από χώμα και κάνουν καθημερινό «μπάνιο» με καπνό από βότανα ώστε να μυρίζουν ωραία .

Οι Himba είναι πολυγαμικοί . Όποιος άντρας έχει να δώσει 20 αγελάδες στον πατέρα μιας κοπέλας μπορεί να την πάρει . Ζουν όλοι μαζί και οι γυναίκες φροντίζουν τα παιδιά η μία της άλλης . Στο χωριό που πήγαμε ζούσαν 7 άντρες , 40 γυναίκες και πολλά παιδιά τα οποία μεγαλώνουν σαν αδέλφια .

Οι γυναίκες κάνουν όλες τις δουλειές , χτίζουν καλύβες , μαγειρεύουν , καθαρίζουν , ασχολούνται με τα ζώα .Οι άντρες ασχολούνται με την κτηνοτροφία ή ξεκουράζονται . Μάλιστα οι άντρες είχαν και κινητά τα οποία φόρτιζαν με ηλιακό συλλέκτη . Τα παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο .

Άντρες και γυναίκες βγάζουν τα 4 μπροστινά τους δόντια στην ηλικία των 12 ετών .



Όταν πηγαίνεις σε αυτά τα χωριά πρέπει πάντα να προσφέρεις κάτι στον αρχηγό . Αλεύρι , ζάχαρη , φρούτα ή λίγα χρήματα . Δεν είναι απαιτητικοί , κανείς δεν ζητάει τίποτα , κανένα παιδί δεν ζητιάνεύει αλλά με την προσφορά ενισχύεις την κοινότητα .Εμείς δώσαμε 20 $ και μπισκότα στα παιδιά .

Η μέρα που περάσαμε με τους Himba ήταν μία από τις μέρες που σκέφτεσαι ότι αυτός είναι ο λόγος που αξίζει να ταξιδεύεις .

Και κάτι που ξέχασα . Τοὺς ηλικιωμένους πάνω απο 40 τους πηγαίνουν σε άλλα χωριά , αφού δεν μπορούν να προσφέρουν , και τους φροντίζουν μέχρι να πεθάνουν. Ευτυχώς δεν μας ρώτησαν την ηλικία μας


Sent from my iPhone using Tapatalk

 

[2travelonmotorcycle]

Η διαδρομή που έχουμε σχεδιάσει διασχίζει στο μεγαλύτερο μέρος χωριά και οικισμούς .Προτιμάμε την ερημιά και την μοναξιά των απομακρυσμένων περιοχών . Σε πόλεις πηγαίνουμε μόνο όταν είναι πρέπει κυρίως για καύσιμα και προμήθειες .

Μια από τις πόλεις που κάναμε στάση ήταν το εντυπωσιακό Outjo .

Εδώ είδαμε τις γερμανικές επιρροές τόσο στην αρχιτεκτονική των κτιρίων όσο και στο ντύσιμο αντρών και γυναικών .

Στη Ναμίμπια οι Γερμανοί είναι ιδιοκτήτες των περισσοτέρων επιχειρήσεων , εστιατορίων και ξενοδοχείων . Η αποικιοκρατία απλά άλλαξε όνομα και λέγεται παγκοσμιοποίηση μας λέει με πίκρα ένας ντόπιος όταν πιάσαμε κουβέντα τρώγοντας νόστιμη μηλόπιτα σε ένα καφέ .

Πάντως αφού οι πόλεις δεν μας ταιριάζουν γρήγορα πήγαμε ξανά στους αγαπημένους χωματόδρομους .

Η Ναμίμπια είναι συγκλονιστική . Σίγουρα μία από τις ομορφότερες χώρες που έχουμε δει αλλά σίγουρα και μία από τις πιο απαιτητικές στην οδήγηση . Στην απέραντη έκταση της χώρας το οδόστρωμα αλλάζει διαρκώς .

Ατελείωτες ευθείες ,πάσα ορεινές και ημιορεινές διαδρομές και ίχνος ανθρώπινης ζωής για εκατοντάδες χιλιόμετρα .

Το μεγαλύτερο μέλημά μας είναι να μην μείνουμε από βενζίνη και νερό . Έχουμε σημειώσει τα βενζινάδικα και είμαστε προσεκτικοί να μην ξεμείνουμε σε κάποια ερημιά όπου το σήμα είναι ανύπαρκτο .

 

[2travelonmotorcycle]

Η 23η Σεπτέμβρη ήταν μία από τις πιο δύσκολες, όμορφες και αξέχαστες ημέρες που ζήσαμε στο ταξίδι μας .

Η διαδρομή μας 550 χιλιόμετρα τα περισσότερα μέσα στο Skeleton Coast σε ένα από τα πλέον επικίνδυνα μέρη στον κόσμο . Αρχικά κάναμε ανεφοδιασμό σε νερό και μπουκάλια με βενζίνη αφού μέσα στο πάρκο δεν υπάρχει απολύτως τίποτα .

Η Ακτή των Σκελετών είναι το σημείο που οι αμμόλοφοι της ερήμου Ναμίμπ συναντούν τον Ατλαντικό Ωκεανό .Εδώ και χρόνια αποτελεί ένα ιδιαίτερο εθνικό πάρκο όπου πρέπει να δηλώσεις είσοδο και έξοδο ώστε αν δεν δώσεις σημεία ζωής μετά από κάποιες ώρες να σε ψάξουν . Η διάσχιση του επιτρέπεται μόνο συγκεκριμένες ώρες τη μέρα . Δεν είναι μόνο η έλλειψη νερού και φαγητού που μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα αλλά κυρίως οι συμμορίες που συχνά στήνουν ενέδρα σε ταξιδιώτες και οι δύσκολες συνθήκες οδήγησης .

Όταν δώσαμε τα διαβατήρια μας για να δηλωθούμε η υπεύθυνη του πάρκου εντυπωσιάστηκε από τη χώρα μας και τη γλώσσα . Δεν είχε ακούσει ποτέ την Ελλάδα και ήθελε να της μιλήσουμε για αυτήν .

Στα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα στο πάρκο είχαμε την αίσθηση ότι δεν είμαστε στη γη αλλά σε κάποιον άλλο πλανήτη . Το σεληνιακό και απόμακρο τοπίο ήταν κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί και που μάλλον δεν θα ξαναδούμε .

Σε πολλά σημεία έχουν δημιουργηθεί αμμόλοφοι και πρέπει να κατέβω από τη μοτοσυκλέτα μέχρι να τους περάσει ο Κώστας .

Όπως περιμέναμε δεν υπάρχει σήμα . Ας πηγαίνουμε πιο σιγά μην αφήσουμε εδώ τα κοκαλάκια μας λέω στον Κώστα που νομίζω πήγαινε με 40 …

Ένα μέρος της διαδρομής είναι ο salt road . Εδώ η άμμος με το αλάτι φτιάχνουν ένα αρκετά γλιστερό οδόστρωμα . Είχαμε την αίσθηση ότι κάναμε πατιναζ σε πάγο .

Η ακτή πήρε το όνομα της από τα οστά των νεκρών ζώων αλλά και από τα αμέτρητα κουφάρια πλοίων αφού στην περιοχή έχουν ξεβραστεί περισσότερα από 500 ναυάγια . Εξαιτίας των θυελλωδών ανέμων , της πυκνής ομίχλης και των απρόβλεπτων ρευμάτων πολλά πλοία ναυαγούσαν στην περιοχή . Οι ναυτικοί που κατάφερναν να φτάσουν στην στεριά δεν είχαν καμία πιθανότητα επιβίωσης σε αυτήν την ακτή και πέθαναν από δίψα .

 

[2travelonmotorcycle]

Για τους ντόπιους είναι " Η Γη που έφτιαξε ο Θεός νευριασμένος " ενώ για τους Πορτογάλους θαλασσοπόρους είναι η "Πύλη της Κολάσεως ¨ .

Κάποια στιγμή αδειάσαμε και το τελευταίο μπουκάλι βενζίνης και ελπίζαμε να μας φτάσει μέχρι την πρώτη πόλη έξω από το πάρκο .

Πριν ξεκινήσουμε το πρωί είχαμε δει ότι υπάρχει ένα κατάλυμα που βρίσκεται στην έξοδο του πάρκου .Επικοινωνήσαμε και μας ενημέρωσαν ότι δεν υπάρχει δωμάτιο αλλά θα μπορούσαμε να κάτσουμε στο σαλόνι και να πιούμε ένα τσάι .Αυτός ήταν ο στόχος μας .

Το τοπίο μας μαγεύει και δεν θέλουμε να βγούμε αλλά αν και ξεκινήσαμε πρωί η ώρα έχει περάσει αρκετά .

Άρχισε να βρέχει και έπρεπε να αντιμετωπίσουμε και τη λάσπη , που μας δυσκολεύει και το κρύο , αφού η θερμοκρασία μόλις έφυγε ο ήλιος έπεσε στους 5 βαθμούς . Κρυώνω απίστευτα .

Έχουμε δεξιά μας τον Ατλαντικό . Ο άνεμος δεν περιγράφεται . Ο Κώστας κρατάει τη μηχανή όρθια με δυσκολία . Αν δεν πέσουμε τώρα …

Φτάσαμε στην άκρη του πάρκου χωρίς καθόλου καύσιμα .Δηλώνουμε την έξοδο και ρωτάμε αν μπορούν να μας δώσουν λίγη βενζίνη . Δεν έχουν . Η πρώτη πόλη απέχει 60 χλμ. Και δεν θα φτάσουμε σίγουρα .

Η ελπίδα μας είναι το ξενοδοχείο έξω από την πύλη . Έχει σκοτεινιάσει όταν φτάσαμε και πήγαμε να τους ζητήσουμε να περάσουμε το βράδυ σε κάποιο καναπέ στο λόμπι και αν μπορούσαν να μας προμηθεύσουν καύσιμα να φτάσουμε την επόμενη μέρα στο βενζινάδικο . Όταν μπήκαμε έτρεμα τόσο από το κρύο που δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω . Κάθισα δίπλα στη φωτιά για να στεγνώσω . Εκείνη τη στιγμή με πλησίασε ο Κώστας και μου είπε ότι υπάρχει δωμάτιο και θα μέναμε εκεί . Δεν το πιστεύαμε . Στεγνώσαμε , φάγαμε σούπα και ζεσταθήκαμε . Μάλιστα στη reception υπήρχε ένα υποτυπώδες wi fi αρκετό για να στείλω ένα μήνυμα στα παιδιά ότι όλα είναι καλά .

Το βράδυ στο δωμάτιο ετοιμάζοντας την αυριανή διαδρομή κοιτάζαμε το σημείο που ήμασταν στο χάρτη και δεν το πιστεύαμε .

 

[2travelonmotorcycle]

Μια νέα μέρα ξεκινάει . Το πρωί αγοράσαμε βενζίνη στο ξενοδοχείο και ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε .

Επόμενος σταθμός το Cape Cross. Μετά από μία διαδρομή σε άμμο και λάσπη αντικρίζουμε τους επιβλητικούς σταυρούς του cape cross

Οι σταυροί αυτοί θυμίζουν όλους τους ναυτικούς που έχασαν την ζωή τους αλλά και τους μεγάλους θαλασσοπόρους .

Προχωράμε λίγο ακόμα και φτάνουμε σε μια από τις πιο μεγαλύτερες αποικίες φώκιας στον κόσμο. Περισσότερες από 100.000 φώκιες ζουν εδώ

Αυτά τα πανέμορφα εξυπνα αλλά και καθόλου φιλικά ζώα μας μάγεψαν . Είδαμε μητέρες να ταιζουν τα μικρά ,ζευγάρια να ερωτοτροπούν , αρσενικά να τσακώνονται άγρια για την κυριαρχία .

Εδώ δεν υπάρχει καμία ανθρώπινη παρέμβαση και τα ζώα που πεθαίνουν μένουν εκεί μέχρι την πλήρη αποσύνθεσή της με αποτέλεσμα να υπάρχει μια έντονη δυσοσμία . Όμως ήταν τόσο μαγικό το θέαμα και τόσο έντονη η εμπειρία που το παραβλέψαμε .

Επόμενη στάση το ναυάγιο Zeila . Το καράβι αυτό που ξεκίνησε από την Ινδία , βυθίστηκε το 2008 και τώρα έχει γίνει ένα καταφύγιο για πουλιά και πόλος έλξης τουριστών .

Αφού περάσαμε άλλη μία αμμοθύελλα φτασαμε στο Walvis Bay με τα αμέτρητα flamingos .

 

[2travelonmotorcycle]

Βρισκόμαστε στην 14η ημέρα που έμελλε να είναι η πιο κουραστική και η πιο επικίνδυνη του ταξιδιού . Είχαμε ενημερωθεί για τα χιλιόμετρα που θα ακολουθήσουν από άλλους ταξιδιώτες που θεωρούν αδύνατο μηχανή φορτωμένη και δικάβαλο να περάσει . Έχουμε 550 χλμ μπροστά μας μέχρι τον επόμενο προορισμό .

Για άλλη μια φορά περνάμε τον τροπικό .

Ο δρόμος που κάνουμε δεν είναι τόσο έρημος . Αντίθετα χρησιμοποιείται από τουριστικά αυτοκίνητα κυρίως 4Χ4 . Επειδή ο δρόμος κλείνει συχνά εξαιτίας της άμμου περνάνε αγροτικά μηχανήματα γκρέιντερ για να τον ανοίξουν . Όπως ο δρόμος που είχαμε συναντήσει τις πρώτες μέρες στην Ναμίμπια έτσι και εδώ αντιμετωπίζουμε ένα οδόστρωμα σκληρό σαν πέτρα σε σημεία και μαλακό λόγω της άμμου σε άλλα .Για διακόσια περίπου χιλιόμετρα είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα φοβερό αέρα και ένα τόσο κυματιστό δρόμο που πονάει όλο μας το σώμα από τις δονήσεις .

Η μέση ταχύτητα έχει πέσει στα 40 και πολλές φορές κινδυνεύσαμε με πτώσεις . Αλλά εδώ το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν άλλο. Ήταν ένας θάμνος . Τα φύλλα του είναι σαν βελόνες και μπορούν να τρυπήσουν τα λάστιχα πολύ εύκολα . Ο αέρας τα μεταφέρει στο κέντρο του δρόμου και πρέπει συνέχεια να έχεις το νου σου για να τα αποφύγεις . Αυτός είναι ο λόγος που τα αυτοκίνητα εχουν 2 ρεζέρβες !!

Σαν στόχο για να ξεκουραστούμε είχαμε βάλει το Solitaire . To Solitaire δεν είναι πόλη . Είναι ένα μέρος που έχει ένα supermarket , βενζινάδικο , λαστιχάδικο , εστιατόριο και μερικά απλά δωμάτια . Σκεφτείτε ένα χάνι . Όταν φτάσαμε εδώ ήταν 6 το απόγευμα .

Ο Κώστας ήθελε να μην συνεχίσουμε άλλο . Εγώ όμως ήθελα να συνεχίσουμε και να φτάσουμε στο SOSSUVLEI . Λάθος μου .

Πριν τις 7 είχε νυχτώσει . Φωτισμός εννοείται δεν υπήρχε πουθενά και ο δρόμος σε αυτά τα χιλιόμετρα ήταν το λιγότερο κακός .Άμμος , χώμα , λακκούβες , πέτρες και το απόλυτο σκοτάδι . Το δυσκολότερο που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν τα ζώα . Κοπάδια από oryx πετάγονταν μπροστά μας και τα αποφεύγαμε τελευταία στιγμή . Τα ζώα έτρεχαν σαν δαιμονισμένα για εύρεση νερού και φαγητού . Δεν βλέπαμε την ζούγκλα αλλά την ακούγαμε και ήταν το ίδιο τρομακτικό .Το νυχτερινό κυνήγι είχε αρχίσει .

Δεν μιλούσαμε μεταξύ μας για ώρα λες και έτσι θα ξορκίζαμε το κακό . Δεν θέλαμε ούτε να σκεφτούμε την περίπτωση πτώσης .Χωρίς σήμα , σε έναν δρόμο που στην καλύτερη περίπτωση θα πέρναγε ένα τζιπ με τουρίστες το επόμενο πρωί . Έχουμε φτάσει στα όριά μας . Κρατιέμαι να μην κλάψω , λέω διάφορες προσευχές και κάνω ένα τάμα . Πάντα κάνω ένα τάμα όταν τα βρίσκω σκούρα . Μου δίνει δύναμη .

Τέσσερις ώρες μας πήρε να κάνουμε τα 80 χιλιόμετρα μέχρι το δωμάτιο . Φτάσαμε στον προορισμό μας αργά το βράδυ εξαντλημένοι . Η ξενοδόχος μας περίμενε και μάλιστα μας ετοίμασε κάτι να φάμε . Δεν το πίστευε ότι κάναμε νύχτα αυτόν το δρόμο .

Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο ο Κώστας με κοίταξε και είπε . Δεν θέλω να οδηγήσω ξανά σε χώμα . Κράτησε την υπόσχεσή του μία ημέρα . Την μεθεπόμενη κάναμε πάλι 350 χλμ χώμα .

 

[2travelonmotorcycle]

Όπως ήταν αναμενόμενο την επόμενη μέρα δεν καβαλήσαμε . Σηκωθήκαμε χαράματα για να πάμε στους αμμόλοφους του Sossuvlei πριν η ζέστη γίνει ανυπόφορη . Το θέαμα ήταν πραγματικά εντυπωσιακό .

Περπατήσαμε στους υψηλότερους και αρχαιότερους αμμόλοφους του κόσμου.

Μετά από μία ώρα περπάτημα περίπου φτάσαμε στην εντυπωσιακή Deadvlei με το απολιθωμένο δάσος σήμα κατατεθέν της χώρας .

 

[Asxetos]

Παιδιά εντάξει πλάκα μας κάνετε; Είστε αξιοθαύμαστοι, δεν είναι για όλους αυτά τα πράγματα. Εύχομαι να μην τελειώσει ποτέ το ταξίδι σας, να τα γυρίσετε όλα από 2-3 φορές