alfa7
for Life
Δεν έχεις τίποτα...ούτε εγώ βλέπω....
Στους δρόμους του AdvtrOFFy 2018 27-28 Ιουνίου
- Thread starter R.E.H
- Ημερομηνία δημιουργίας
δεν είναι τίποτα απλά δεν έχεις φαντασία
al800
Μέλος
Η άχαρη στιγμή που μετά από τόση προσπάθεια πρέπει κάποιος να πει ότι έγινε κάποιο λάθος με τα λινκ των φωτό...
al800
Μέλος
Η αν μιλάμε για καλλιτεχνικη περιγραφή επιπέδου μαεβιους παχατουριδη.
Aldebaran
Πορτοκαλί μέλος.
- Όνομα
- Γιάννης
- Μοτό
-
KTM 690 Enduro '08
Voge SR4 Max
Ένας καλός τρόπος για να δεις αν οι φώτο φαίνονται στους άλλους, είναι να μπεις σε ανώνυμη περιήγηση, δηλαδή σαν να μπαίνει κάποιος χωρίς λογαριασμό.
Μην το έχετε μόνο για το youporn.
Χρησιμοποιήστε το και για το Google photos.
Μην το έχετε μόνο για το youporn.
Χρησιμοποιήστε το και για το Google photos.
MEG@
Μέλος
- Όνομα
- Τελης
- Μοτό
- KTM 390 ADV
Όλα οκ
George_M.
..ο Βαρθολομαίος..!
Εγώ μόνο μια..
Aldebaran
Πορτοκαλί μέλος.
- Όνομα
- Γιάννης
- Μοτό
-
KTM 690 Enduro '08
Voge SR4 Max
Παναγιώτη τζίφος.
Κάνε μια προσπάθεια ακόμα.
Αν ανεβάζεις από Google photos να θυμάσαι ότι πρέπει να κάνεις εντελώς ξεχωριστό κοινόχρηστο άλμπουμ, και μετά μόνο από εκεί να ανοιξεις την φώτο και να κάνεις αντιγραφή τοποθεσίας.
Αλλιως δεν τις εμφανίζει.
Παθών πολλάκις.
Κάνε μια προσπάθεια ακόμα.
Αν ανεβάζεις από Google photos να θυμάσαι ότι πρέπει να κάνεις εντελώς ξεχωριστό κοινόχρηστο άλμπουμ, και μετά μόνο από εκεί να ανοιξεις την φώτο και να κάνεις αντιγραφή τοποθεσίας.
Αλλιως δεν τις εμφανίζει.
Παθών πολλάκις.
Srider
Βόρειο Μέλος
Το ξεκίνησα λάθος και δεν κατάφερα να το διορθώσω....
Ανέβασα πάλι τις φώτο με λινκ απο το postimage
Τώρα ξέρω για την επόμενη φορά ....
Αν δεν φαίνονται πάλι θα τις εκτυπώσω και θα τις παραδώσω εγώ προσωπικά σε όποιον θέλει να τις δει
Aldebaran
Πορτοκαλί μέλος.
- Όνομα
- Γιάννης
- Μοτό
-
KTM 690 Enduro '08
Voge SR4 Max
Παναγιώτη ωραία βολταρα καματε, ο Γιάννης είναι εκπληκτικός χαρακτήρας και εσυ είσαι ονειρικός ταξιδευτής.
Σχετικά με τα κοκκαλια λίγο θέλατε και μετά ξεκινούσαν τα εύκολα, δεν πειράζει, πάντα πρέπει να αφήνουμε εκκρεμότητες.
Θα ήθελα να ερχόμουν και εγώ αλλά το timing δεν ταίριαζε.
Σχετικά με τα κοκκαλια λίγο θέλατε και μετά ξεκινούσαν τα εύκολα, δεν πειράζει, πάντα πρέπει να αφήνουμε εκκρεμότητες.
Θα ήθελα να ερχόμουν και εγώ αλλά το timing δεν ταίριαζε.
Αν το ξέραμε θα συνεχίζαμε ...
Αλλά δεν πειράζει next time ...
amyroukai
Big Membered Wunderkind
Να πω και δυό λόγια για την "βόλτα της παρηγοριάς" με το θεριό.
Ξεκίνησα ξενερωμένος και αργά, με αρχική σκέψη να πάω να πιω καφέ αλλά επειδή δεν θα τους προλάβαινα μήπως τελικά πήγαινα απλά κάτι άλλο στριφτερό. Οι προβλέψεις του Garmin (και του here, τα screenshots είναι μεταγενέστερα) δεν ήταν υπέρ μου. 9:09 προ μεσημβρίας έγραφε το ρολόι στην ώρα που έβαλα μπρος στο βενζινάδικο με εκτίμηση άφιξης την ώρα που οι άλλοι θα έφταναν στην πρώτη βουνοκορφή.
Πάμε λοιπόν λίγο χαλαρά, ξέρει ο gsmaniac με 120 γιατί η Βόρεια ΕΟ έχει πιο χαμηλό όριο από την Καταυλακιώτισσα, το garmin θέλει να πάω από το άλλο ίχνος αλλά δεν του κάνω την χάρη. Το XR χασμουριέται και επειδή δεν έχω κάτι να με "ενοχλεί" και να απαιτεί την προσοχή μου πέραν του με πόσα ταξιδεύω (η διαδρομή ως την Άμφισσα είναι χιλιοβολταρισμένη και δεν απαιτεί σκέψη στο πως να πάω) και πόση βενζίνη έχω, χαζεύω την ώρα άφιξης που όλο και "κονταίνει". Με έναν όμορφο ρυθμό, χωρίς άγχος και πίεση πουθενά, οι πέντε και δεκαοκτώ λεπτά έγιναν τρεις και τριαντατέσσερα με μιά στάση για καύσιμο και μία για σέλφι στο ίδιο σημείο που είχαμε σταματήσει με τον antsoar προ ετών στην λίμνη. Το GPS τα υπολόγισε λάθος
Η Άφρικα είναι ήδη εκεί, ο Παναγιώτης θα έπρεπε να είναι εκεί, στην πλατεία δεν είναι κανείς... Και έρχεται ο Γιάννης από πίσω από την εκκλησία να χαιρετήσει, έψαχνε κεραία (Vodafone μηδέν σήμα στην Αρτοτίνα). Πάμε στο τραπέζι του, έρχεται η κλασσική γιαγιά με το κλασικό τριμμένο πουλοβεράκι και το κλασσικό φουστάνι και την κλασική καμπούρα και τις κλασικές ρυτίδες και το κλασικό κομοδινί μαλλί και τα ροζιασμένα χέρια και κρατάει τσεκούρι. Της λέω "γιαγιά ήρθες για παραγγελία σίγουρα γιατί σε βλέπω με το εργαλείο αγριεμένη" εντάξει έπρεπε να περιμένω ότι θα πέσει στο κενό, μου λέει "έρχομαι για παραγγελία αμέσως" της ξαναλέω "χωρίς το τσεκούρι, ναι;" "ναι έρχομαι αμέσως". Πολλά καλά έχουν οι βουνίσιοι, αυτό δεν είναι ένα από αυτά. Ο Γιάννης έχει προλάβει να μάθει όλη την ιστορία τους, ζουν εκεί όλο τον χρόνο (χαρά στα κουράγια τους). Το καφενείο, η εκκλησία, τα πλατάνια, όλο το μέρος φωνάζει ησυχαστήριο. Εκτός από ησυχία έχει και ΠΟΛΛΕΣ μύγες εκεί πάνω, οι δύο γιαγιάδες έχουν κάνει μάχη με τις μυγοσκοτώστρες αλλά χάνουν, οπότε έρχεται η καφετζού με το υπερόπλο μπαιγκόν. Και εκεί που λέω θα ψεκάσει τις μύγες, ψεκάζει την φίλη της ΠΑΝΤΟΥ, ψεκάζεται η ίδια ΠΑΝΤΟΥ, ψεκάζει καρέκλες τραπέζια και κάθεται χαλαρή να συζητήσει. Η πλατεία έχει μυρίσει πιο πολλά χημικά και από τα εξάρχεια σε έφοδο ΜΑΤ αλλά είναι Σάββατο πρωί στην Αρτοτίνα και είδες τελικά ο άνθρωπος έχει αντοχές ως οργανισμός.
Με τα πολλά έρχεται και ο Παναγιώτης, πίνει έναν μονό ελληνικό, κερνάει κιόλας (ευχαριστώ και πάλι) και ετοιμάζονται να φύγουν. Το Himalayan είναι πιο όμορφο φορτωμένο, δείχνει πολεμικό.
Φεύγουν τα παιδιά, μιά δυό φωτό ακόμα, πάω για φαγητό στο Χάνι.
Είχα δει στο GPS και το επιβεβαίωσε ο Γιάννης μετά ότι οδηγούσαμε επάνω στην κορυφογραμμή κάποια στιγμή. Μαγική εικόνα που αν δεν έχεις το μαραφέτι δεν την αντιλαμβάνεσαι λόγω δέντρων. Σε ένα κόψιμο της βλάστησης, σταματάω για φωτό. Νομίζω ότι έχω βγάλει το fazer στο ίδιο σημείο πριν κάποια χρόνια.
Κατεβαίνοντας για την λίμνη...
Ο μίνι καταρράκτης δεν φαίνεται καλά (ή και καθόλου)
Οι στροφές είναι ατελείωτες, το οδόστρωμα καλό με λίγα ξεσύρματα χαλίκι και πολλή τούρτα κακά αγελάδας. Πρασινάδα ολούθε.
Μιά στιγμή να δροσιστούμε. Απέναντι από τις βρύσες πλατάνι και μεγάλο τραπέζι για να ξαποστάσει αρκετός κόσμος. Τώρα που το ξαναβλέπω, λάθος πλατάνι τράβηξα.
Το φράγμα δεν το βλέπουμε συχνά (δηλαδή πρακτικά ποτέ) από αυτή την πλευρά. Συνήθως περνάμε από πάνω και φεύγουμε βόρεια ή νότια.
Φτάνω στο Χάνι πάλι λίγο νωρίτερα, χαλαρά, αλλά ζεσταμένος και πεινασμένος. Ζαρκαδάκι κοκκινιστό, βλήτα με σκόρδο και μιά ψητή φέτα, πρωτεΐνες για αναπλήρωση δυνάμεων.
Παρέα ο μούργος που τον διώχνουν από τα άλλα τραπέζια (μην τον ταΐζετε, οδηγία από χρόνια). Ο φακός τον αδικεί, είναι τεράστιος.
Πάμε για Πάτρα, να πάρω έναν τηλέφωνο μήπως και.... Καφέ χρωστάμε πολύ καιρό.
Σταματάω και για μιά (κάκιστη) φωτό με την γέφυρα, δεν είχα πολλά κέφια, έκανε ζέστα.
Καφές με θέα γέφυρα, πολύ νερό και πάμε για πίσω...
Το GPS έπεσε μέσα στην επιστροφή.
Απολογισμός ημέρας θετικός, τα είπα αλλού για το μηχανάκι. Ξεκούραστα όμορφα χιλιόμετρα, για να ασχολείσαι με την διαδρομή και τίποτα άλλο... Τόσες ώρες σέλα τόσο χαλαρά ποτέ άλλοτε.
Την επόμενη φορά ελπίζω να κάνω "κανονική" και όχι της παρηγοριάς βόλτα.
Ξεκίνησα ξενερωμένος και αργά, με αρχική σκέψη να πάω να πιω καφέ αλλά επειδή δεν θα τους προλάβαινα μήπως τελικά πήγαινα απλά κάτι άλλο στριφτερό. Οι προβλέψεις του Garmin (και του here, τα screenshots είναι μεταγενέστερα) δεν ήταν υπέρ μου. 9:09 προ μεσημβρίας έγραφε το ρολόι στην ώρα που έβαλα μπρος στο βενζινάδικο με εκτίμηση άφιξης την ώρα που οι άλλοι θα έφταναν στην πρώτη βουνοκορφή.
Πάμε λοιπόν λίγο χαλαρά, ξέρει ο gsmaniac με 120 γιατί η Βόρεια ΕΟ έχει πιο χαμηλό όριο από την Καταυλακιώτισσα, το garmin θέλει να πάω από το άλλο ίχνος αλλά δεν του κάνω την χάρη. Το XR χασμουριέται και επειδή δεν έχω κάτι να με "ενοχλεί" και να απαιτεί την προσοχή μου πέραν του με πόσα ταξιδεύω (η διαδρομή ως την Άμφισσα είναι χιλιοβολταρισμένη και δεν απαιτεί σκέψη στο πως να πάω) και πόση βενζίνη έχω, χαζεύω την ώρα άφιξης που όλο και "κονταίνει". Με έναν όμορφο ρυθμό, χωρίς άγχος και πίεση πουθενά, οι πέντε και δεκαοκτώ λεπτά έγιναν τρεις και τριαντατέσσερα με μιά στάση για καύσιμο και μία για σέλφι στο ίδιο σημείο που είχαμε σταματήσει με τον antsoar προ ετών στην λίμνη. Το GPS τα υπολόγισε λάθος
Η Άφρικα είναι ήδη εκεί, ο Παναγιώτης θα έπρεπε να είναι εκεί, στην πλατεία δεν είναι κανείς... Και έρχεται ο Γιάννης από πίσω από την εκκλησία να χαιρετήσει, έψαχνε κεραία (Vodafone μηδέν σήμα στην Αρτοτίνα). Πάμε στο τραπέζι του, έρχεται η κλασσική γιαγιά με το κλασικό τριμμένο πουλοβεράκι και το κλασσικό φουστάνι και την κλασική καμπούρα και τις κλασικές ρυτίδες και το κλασικό κομοδινί μαλλί και τα ροζιασμένα χέρια και κρατάει τσεκούρι. Της λέω "γιαγιά ήρθες για παραγγελία σίγουρα γιατί σε βλέπω με το εργαλείο αγριεμένη" εντάξει έπρεπε να περιμένω ότι θα πέσει στο κενό, μου λέει "έρχομαι για παραγγελία αμέσως" της ξαναλέω "χωρίς το τσεκούρι, ναι;" "ναι έρχομαι αμέσως". Πολλά καλά έχουν οι βουνίσιοι, αυτό δεν είναι ένα από αυτά. Ο Γιάννης έχει προλάβει να μάθει όλη την ιστορία τους, ζουν εκεί όλο τον χρόνο (χαρά στα κουράγια τους). Το καφενείο, η εκκλησία, τα πλατάνια, όλο το μέρος φωνάζει ησυχαστήριο. Εκτός από ησυχία έχει και ΠΟΛΛΕΣ μύγες εκεί πάνω, οι δύο γιαγιάδες έχουν κάνει μάχη με τις μυγοσκοτώστρες αλλά χάνουν, οπότε έρχεται η καφετζού με το υπερόπλο μπαιγκόν. Και εκεί που λέω θα ψεκάσει τις μύγες, ψεκάζει την φίλη της ΠΑΝΤΟΥ, ψεκάζεται η ίδια ΠΑΝΤΟΥ, ψεκάζει καρέκλες τραπέζια και κάθεται χαλαρή να συζητήσει. Η πλατεία έχει μυρίσει πιο πολλά χημικά και από τα εξάρχεια σε έφοδο ΜΑΤ αλλά είναι Σάββατο πρωί στην Αρτοτίνα και είδες τελικά ο άνθρωπος έχει αντοχές ως οργανισμός.
Με τα πολλά έρχεται και ο Παναγιώτης, πίνει έναν μονό ελληνικό, κερνάει κιόλας (ευχαριστώ και πάλι) και ετοιμάζονται να φύγουν. Το Himalayan είναι πιο όμορφο φορτωμένο, δείχνει πολεμικό.
Φεύγουν τα παιδιά, μιά δυό φωτό ακόμα, πάω για φαγητό στο Χάνι.
Είχα δει στο GPS και το επιβεβαίωσε ο Γιάννης μετά ότι οδηγούσαμε επάνω στην κορυφογραμμή κάποια στιγμή. Μαγική εικόνα που αν δεν έχεις το μαραφέτι δεν την αντιλαμβάνεσαι λόγω δέντρων. Σε ένα κόψιμο της βλάστησης, σταματάω για φωτό. Νομίζω ότι έχω βγάλει το fazer στο ίδιο σημείο πριν κάποια χρόνια.
Κατεβαίνοντας για την λίμνη...
Ο μίνι καταρράκτης δεν φαίνεται καλά (ή και καθόλου)
Οι στροφές είναι ατελείωτες, το οδόστρωμα καλό με λίγα ξεσύρματα χαλίκι και πολλή τούρτα κακά αγελάδας. Πρασινάδα ολούθε.
Μιά στιγμή να δροσιστούμε. Απέναντι από τις βρύσες πλατάνι και μεγάλο τραπέζι για να ξαποστάσει αρκετός κόσμος. Τώρα που το ξαναβλέπω, λάθος πλατάνι τράβηξα.
Το φράγμα δεν το βλέπουμε συχνά (δηλαδή πρακτικά ποτέ) από αυτή την πλευρά. Συνήθως περνάμε από πάνω και φεύγουμε βόρεια ή νότια.
Φτάνω στο Χάνι πάλι λίγο νωρίτερα, χαλαρά, αλλά ζεσταμένος και πεινασμένος. Ζαρκαδάκι κοκκινιστό, βλήτα με σκόρδο και μιά ψητή φέτα, πρωτεΐνες για αναπλήρωση δυνάμεων.
Παρέα ο μούργος που τον διώχνουν από τα άλλα τραπέζια (μην τον ταΐζετε, οδηγία από χρόνια). Ο φακός τον αδικεί, είναι τεράστιος.
Πάμε για Πάτρα, να πάρω έναν τηλέφωνο μήπως και.... Καφέ χρωστάμε πολύ καιρό.
Σταματάω και για μιά (κάκιστη) φωτό με την γέφυρα, δεν είχα πολλά κέφια, έκανε ζέστα.
Καφές με θέα γέφυρα, πολύ νερό και πάμε για πίσω...
Το GPS έπεσε μέσα στην επιστροφή.
Απολογισμός ημέρας θετικός, τα είπα αλλού για το μηχανάκι. Ξεκούραστα όμορφα χιλιόμετρα, για να ασχολείσαι με την διαδρομή και τίποτα άλλο... Τόσες ώρες σέλα τόσο χαλαρά ποτέ άλλοτε.
Την επόμενη φορά ελπίζω να κάνω "κανονική" και όχι της παρηγοριάς βόλτα.