Σύρος - Κως - Σύρος σε 36ώρες

[Αιγαιοπλόος]

Σύρος - Κως - Σύρος (2010). Ένα μοτολατρικό και καραβολατρικό ταξίδι διάρκειας 36ωρών. Κάτι σαν το προσωπικό μου ... 36ωρο.

Τα ωραιότερα ταξίδια είναι αυτά που γίνονται χωρίς "αφορμή".
Με "αιτία" μεν αλλά χωρίς "αφορμή".

Και εξηγούμαι εξαρχής. Η αιτία υπάρχει πάντα μέσα σου. Είναι αυτό που σε "καίει", ρε παιδί μου, κινητοποιώντας σε. Είναι το βαθύ "θέλω" σου. Είναι ο εαυτός σου.
Αντίθετα, η αφορμή δεν είναι παρά ένα ξεσήκωμα. Με αφορμή έναν γάμο π.χ. μπαίνω στο πλοίο και πάω στο τάδε νησί.

Θα έχετε ακούσει πολλούς που λένε "μωρέ θέλω να πάω στο τάδε μέρος αλλά δεν έχει κάτσει ως τώρα". Ψάχνουν μια αφορμή για να ικανοποιήσουν την Αιτία.
Και αν το καλοσκεφτείς, η αφορμή λειτουργεί στη ζωή σαν δικαιολογία. Σου λέει ο άλλος, "τι να κάνω, πρέπει να πάω εκεί για το γάμο, για τη βάφτιση, για το συνέδριο κλπ".

Δεν είναι κακό πράγμα οι "αφορμές" στη ζωή. Εξυπηρετούν κι αυτές το σκοπό τους. Σε μια εποχή που το ταξιδεύειν άνευ σκοπού είναι - για πολλούς - κοινωνικώς κατακριτέο, οι αφορμές δίνουν ένα "άλλοθι" στον καταπιεσμένο από τους ανέραστους "τριγύρω" λάτρη των δίχως εμφανή λόγο ταξιδιών. Θυμηθείτε όμως ότι δεν ήταν πάντοτε έτσι τα πράγματα. Παλιά υπήρχε η έννοια του περιηγητή. Και έχαιρε σεβασμού ο περιπλανώμενος. Η περιήγηση σήμαινε γνώση.

Το Transalp εδώ και πολύ καιρό έχει βαρεθεί να ... φρενάρει λίγο πριν πέσει στη θάλασσα. Όπερ σημαίνει ότι ο αναβάτης του έχει ανάγκη από μια σύντομη περιήγηση.

Σύρος - Κως - Σύρος, λοιπόν.

Με το αγαπημένο και συνεπέστατο εδώ και πολλά χρόνια στη γραμμή BLUE STAR 2.
Δύσκολα θα πω καλά λόγια για ένα βαπόρι αλλά όταν μια εταιρία εξυπηρετεί το νησί σου σχεδόν 365 μέρες το χρόνο επί σειρά ετών και δε σε "θυμάται" μόνο το καλοκαιράκι για να βγάλει "φράγκα", αυτό κάτι λέει. Με το πλοίο αυτό θα ταξιδέψεις και το καταχείμωνο. Κι αν προσθέσεις και την ευγένεια του πληρώματος που σου δένει τη μοτοσυκλέτα σου με ωραίο τρόπο, είναι σημαντικό.


Διευθέτησα τις οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις (που δεν είναι και λίγες) και το χωρίς "εμφανή" λόγο ταξίδι (βλ. αφορμή) θα γινόταν μοναχά για έναν λόγο: Την Αιτία. Την επιθυμία για ένα σύντομο καραβολατρικό ταξίδι μαζί με τη μοτοσυκλέτα.

Τα των εισιτηρίων τα κανόνισε, όπως πάντα, ο φίλος ναυτικός πράκτορας Βασιλικός. Ένα άτομο και μια μοτοσυκλέτα Σύρος - Κως και επιστροφή την επόμενη μέρα. Δεν είχα σκοπό να πάρω καμπίνα, παρά μόνο αν βρισκόταν χωρίς άλλο άτομο μέσα (δε γουστάρω "στρατιωτικές" καταστάσεις και ποδαρίλα). Η "ατομική" καμπίνα ευρέθη, σε τιμή απλού κρεβατιού, βεβαίως και με το εισιτήριο ανά χείρας σταματώ τη μοτοσυκλέτα στα κάγκελα του λιμανιού.

Ώρα 22.20 και ο βάπορας της Δωδεκανήσου μπαίνει στο λιμάνι της Ερμούπολης.

Είναι "βαρύ" αυτό το βαπόρι στο μάτι, λόγω μεγέθους και "χτισίματος". Παρά το μέγεθος "ελέφαντα" όμως, έχει άψογη μανούβρα και φαίνεται να "ακούει" καλά. Πέφτει στη θέση 3 και 4, διότι τα 25 μέτρα του πλάτους του χρειάζονται 2 θέσεις. Για να καταλάβετε το πλάτος του πλοίου, σας λέω ότι ο Ισθμός έχει πλάτος 24 μέτρα, δηλ. το Blue Star 2 δε χωράει.

 

[Αιγαιοπλόος]

Ταξίδι με καμπίνα και ανέσεις είναι κάτι εντελώς σπάνιο για μένα.
Χλιδοτουρίστας λοιπόν, παραλαμβάνω την κάρτα - κλειδί και πηγαίνω μόνος στην καμπίνα, χωρίς συνοδεία του πληρώματος φυσικά.
Είπαμε χλιδή αλλά όχι και να με πηγαίνουν στην καμπίνα, λες και δεν ξέρω να κυκλοφορήσω στο βαπόρι! Δεν είμαστε κι από βουνό. Σε λιμάνι μεγάλωσα.

Το ταξίδι έχει ήδη ξεκινήσει και η βόλτα στο κατάστρωμα είναι αναγκαία. Αυτός είναι και ο λόγος που δε γουστάρω τα ταχύπλοα.
Η έλλειψη καταστρώματος ισοδυναμεί με φυλακή. Σα να ταξιδεύεις με λεωφορείο, ρε πστη μου. Τι να γουστάρεις, έτσι;
Έχετε δει εσείς ποτέ κανέναν "λεωφορειολάτρη"; Αγνωστη λέξη. Στο λεωφορείο είσαι σαν τιμωρημένος. Σαν να σου λένε "κάτσε (στη θεσούλα σου) και σκάσε". Ήμαρτον όμως.
Κατάστρωμα λοιπόν και δεν το συζητάω καν.
Στο κατάστρωμα έχεις ό,τι τραβάει η καρδιά σου. Είσαι ελεύθερος.
Κι έχοντας κοιμηθεί κυριλέ στην καμπίνα, είμαι "σούπερ", που λένε.

Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από έναν καλό καφέ παραπλέοντας τις ακτές; Οχι πείτε μου.
Έχοντας περάσει από την Πάτμο και τη Λέρο φτάνουμε στην Κω.

Η άφιξη στο λιμάνι ενός νησιού με το ξημέρωμα έχει άλλη χάρη. Είναι σαν να μπαίνεις σε νέο σκηνικό. Λες και το νησί ξημέρωσε μόνο για σένα.

Με αυτήν την "εγωιστική" σκέψη στο μυαλό, βάζω μπουφάν/κράνος/γάντια και περιμένω να πατήσω ρόδες και πόδια στο νησί του Ιπποκράτη.
Και οι τρεις καταπέλτες (δύο για οχήματα και ένας για τους επιβάτες) πέφτουν για να είναι άνετη και γρήγορη η αποβίβαση.

Ο Βάπορας αδειάζει αρκετό κόσμο και μπόλικα φορτηγά στην Κω ενώ πολλοί είναι κι αυτοί που επιβιβάζονται για τη Ρόδο.

Ελάχιστα λιμάνια της Ελλάδας είναι κλειστά και προστατευμένα σε όλους τους καιρούς. Το λιμάνι της Κω είναι στην ουσία μη λιμάνι. Ένας ευρύχωρος μεν ντόκος αλλά τελείως ανοιχτός προς το πέλαγος, αποδεικνύει τη σημασία που έχει δώσει η πολιτεία σε ένα νησί που και μόνο λόγω του τουρισμού έχει προσφέρει πολλά στην οικονομία. Μόνο που η "εθνική" οικονομία κάνει πολύ "οικονομία" στα λιμενικά έργα.

6 το πρωί λοιπόν και ξεκινάει η πρώτη "αναγνωριστική" βόλτα σε μια έρημη (προς το παρόν) πόλη, γεμάτη πλατείες, πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους 2 λωρίδων παρακαλώ...

Η Κως σου δείχνει με τον πιο εύσχημο τρόπο πόσο ταιριαστό μπορεί να είναι το ελληνικό στοιχείο με την ανατολική αρχιτεκτονική και τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής.

Μια όμορφη και λειτουργική πανάρχαια ελληνική πόλη (που σε κάθε γωνιά της βλέπεις σημαντικά αρχαία), που έχει όμως σεβαστεί και τα μουσουλμανικά μνημεία και που έχει υλοποιήσει τη σύγχρονη αστική αντίληψη της Ευρώπης, η οποία δίνει προτεραιότητα στον πεζό και τον ποδηλάτη.

Και όταν μιλάμε για "ποδήλατα" στην Κω, δεν εννοούμε πέντε δέκα ποδήλατα με πιτσιρικάδες. Είναι εκατοντάδες τα ποδήλατα και τα χρησιμοποιούν ΟΛΟΙ. Νέοι και γέροι, ντόπιοι και ξένοι.

Κάποτε ήταν δρόμος διπλής κατεύθυνσης με στενά πεζοδρόμια. Τώρα είναι μονόδρομος με φαρδύτερα πεζοδρόμια και ποδηλατόδρομο.
Τι δεν καταλαβαίνεις;

 

[Αιγαιοπλόος]

Ο πρωινός καφές στο χέρι τελείωσε. Ώρα για δράση.
Η Κως είναι ... κάτω απ' τις ρόδες μου!

 

[Αιγαιοπλόος]

Τα αρχαία που βλέπεις έχουνε κάτι λιγότερο από δυόμισι χιλιάδες χρόνια εδώ.

Ασκληπιείο Κω. Εδώ δίδαξε ο Ιπποκράτης...

 

[Αιγαιοπλόος]

Η βόλτα σε όλο το νησί συνεχίζεται. Μια 50αριά χιλιόμετρα είναι από τη μια άκρη του νησιού (πόλη της Κω) μέχρι την άλλη (Κέφαλος).
Το νησί είναι γενικώς επίπεδο και η όλη οδική κατάσταση είναι για χαλαρή βόλτα.

 

[Αιγαιοπλόος]

Η επιστροφή μου στην πόλη της Κω έπεσε γύρω στο μεσημέρι.
Παρκάρω κυριλέ και ψάχνω για φαγητό.

Η μοναχική περιήγηση έχει τη γοητεία της, δε λέω. Αλλά όταν έρθει η ώρα του φαγητού, η γοητεία του ξέγνοιαστου μοναχικού δίτροχου καβαλάρη ... ξεθωριάζει. Ταβέρνα και μόνος είναι πεταμένα λεφτά, γνώμη μου. Δε γίνεται να περνάνε απ' το μυαλό σου τόσες εικόνες που μόλις είδες κι εσύ να κοιτάζεις τη ... χωριάτικη.

"Χτύπησα" ένα πιτόγυρο με απ' όλα στα όρθια, έβαλα κράνος και ανέβηκα πάλι στη μοτοσυκλέτα. Μη με ρωτήσετε αν το τζατζίκι και το κρεμμύδι πάνε με το κράνος, καλοκαίρι καιρό. Σας το λέω καθαρά, δεν πάνε. Τουλάχιστον είχα το τζαμάκι ανοιχτό. Συνεπιβάτη δεν είχα. Οπότε, No problem.

 

[Αιγαιοπλόος]

Ο χρόνος περνάει και ετοιμάζομαι να αναχωρήσω. Το Blue Star 2 φεύγει στις 20.00 και, όπως ξέρετε, δεν έχει καθυστέρηση.
Κάνω μια τελευταία βόλτα στους πεζόδρομους της πόλης κι έχω την αίσθηση ότι αυτή η εικόνα θα μου λείψει.

Σας κάνει εντύπωση η φράση "θα μου λείψει"; Δε θα 'πρεπε. Ακόμη κι αυτό που έχεις ζήσει για λίγες ώρες, γίνεται "δικό σου", όταν αξίζει και όταν σε σέβεται. Και η πόλη της Κω σέβεται τον άνθρωπο. Κάτοικο ή περιηγητή, δεν έχει σημασία.

Σε λίγο επιβιβάζομαι για Σύρο...

Το Blue Star 2 αναχωρεί στην ώρα του από την Κω για Λέρο - Πάτμο - Σύρο - Πειραιά.

Στο προτελευταίο λιμάνι κατεβαίνω. Τα άλλα δυο θα τα δω από το κατάστρωμα.

Νύχτα μεν αλλά οι καραβολάτρες δε ... μασάνε.

Στα πλοία που πιάνουν σε πολλά λιμάνια υπάρχουν δύο ειδών επιβάτες.
Αυτοί που θεωρούν όλα τα ενδιάμεσα λιμάνια "μπελά" και δε κοιτάζουν ούτε από το παράθυρο απέξω κατά την άφιξή τους (άσε που άμα έχει και ήλιο, κατεβάζουν και το σκιάδιο). Κι από την άλλη είναι αυτοί που θεωρούν αδιανόητο να σταματάει το πλοίο σε ένα νησί και να μη βγαίνουν στο κατάστρωμα να "δουν".

Η μανούβρα στο λιμάνι ενός νησιού δεν είναι απλά μια "Στάση", όπως π.χ. η "Στάση Καλλιφρονά στην Πατησίων". Είναι μια μικρή παρέμβαση στη ζωή ενός νησιού. Το ανθρώπινο μελίσσι γύρω από τον καταπέλτη δηλώνει ότι η άφιξη του πλοίου έχει και κοινωνική σημασία για το νησί, όχι μόνο μεταφορική.

Λοιπόν. Δε χρειάζεται να πω σε ποιά κατηγορία ανήκω. Ήμουν ήδη στο κατάστρωμα, προτού ακουστεί το "May I have your attention please", όταν το πλοίο έφτασε στη Λέρο.

 

[Αιγαιοπλόος]

Η Λέρος, αν και μια σταλιά νησί, έχει το ασφαλέστερο λιμάνι στα Δωδεκάνησα και ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια στη Μεσόγειο. Μιλάω για το Λακκί, έναν μεγάλο κόλπο - λιμάνι με την όψη τεράστιας λίμνης, η οποία αφήνει ένα άνοιγμα μόλις 400 μέτρων στην πλευρά της ανοιχτής θάλασσας. Η ελληνική πολιτεία βέβαια προίκισε το σπουδαίο αυτό λιμάνι με τη μικρή προβλήτα που βλέπετε αλλά αυτό είναι μια άλλη (ελληνική) ιστορία.

 

[Αιγαιοπλόος]

Επόμενο νησί, η Πάτμος.
Λένε πως είναι το νησί της Αποκάλυψης. Και δεν έχουν κι άδικο, αν κρίνω από αυτό που ... αποκαλύφθηκε λίγο μετά την πρόσδεση του πλοίου...

Κόσμος μπόλικος περιμένει να επιβιβαστεί.

Μόνο που η κυλιόμενη σκάλα είναι έρημη.

Ξαναβγαίνω στο κατάστρωμα και παρατηρώ τρία περίεργα πράγματα.
Το ένα είναι ότι σταματάνε οι μηχανές του πλοίου. Σαν να έφτασε το πλοίο στον τελικό του προορισμό.
Το δεύτερο είναι ότι το πλοίο δίνει και τρίτο κάβο (ενώ όλοι περιμέναμε αναχώρηση εντός λίγων λεπτών).
Και το τρίτο είναι ότι τα φορτηγά που περίμεναν για επιβίβαση, άρχισαν να φεύγουν ένα ένα.

Θαύμα;

Ελληνικό. Δε θέλει και πολύ προσπάθεια να μαντέψει κανείς. Είχε γίνει τηλεφώνημα για βόμβα.

Όπερ σημαίνει ότι, σύμφωνα με τους κανονισμούς, το πλοίο πρέπει να εκκενωθεί πλήρως από τους επιβάτες, να ελεγθεί, να γίνει ξανά η επιβίβαση και να αποπλεύσει.
Η εκκένωση και η επιβίβαση ήταν παιχνιδάκι μπροστά στο γολγοθά του "ελέγχου".
Διότι ο έλεγχος τους καραβιού για τη βόμβα πρέπει να γίνει από ειδικά εκπαιδευμένο σκύλο. Και το νησί της Αποκάλυψης δε μπορούσε να μας "αποκαλύψει" ειδικά εκπαιδευμένο σκύλο.

Πανικός δεν υπήρξε. Το πλήρωμα είχε τον επαγγελματισμό που οφείλει να έχει, ενημέρωσε τους επιβάτες και σιγά σιγά το πλοίο άδειασε τους επιβάτες στον ντόκο της Πάτμου.

Εν αναμονή λοιπόν του σκύλου...
Όχι όποιου κι όποιου, όμως. Σκύλου ειδικού στην ανίχνευση τυχόν βόμβας.
Και τέτοιον είπαμε ότι η Πάτμος δε έχει.
Το πιο κοντινό νησί που διαθέτει τέτοιο σκύλο ποιό είναι; Για μαντέψτε. Η Σάμος.
Έχει και η Κως, μας είπαν αλλά η Σάμος (το Πυθαγόρειο συγκεκριμένα) είναι πιο κοντά.

Σάμος λοιπόν και περιμένουμε. Η κατοικία του πολυπόθητου σκύλου είναι στην πρωτεύουσα της Σάμου, το Βαθύ.
Ο κύριος ... σκύλος θα μεταβεί οδικώς από το Βαθύ στο Πυθαγόρειο και από εκεί θα τον παραλάβει σκάφος του λιμενικού σώματος για να τον φέρει στην Πάτμο.
Κάτι σε Πρόεδρο Δημοκρατίας μου φέρνει η όλη κατάσταση..

Οι ώρες περνούν κι εμείς περιμένουμε τον τετράποδο ... σωτήρα μας. Κάθε που έμπαινε βάρκα ή καϊκι στο λιμάνι, όλος ο κόσμος κοιτούσε μπας και είναι ο ... Λυτρωτής.

Νύχτα, δροσούλα, ησυχία (παρά τα 600 άτομα που περιμέναμε στο λιμάνι). Σαν ταινία του Αγγελόπουλου ήμασταν. Αγγελόπουλος στη κυριολεξία, όμως. 4 ώρες χρειάστηκαν για να έρθει ο σκύλος και άλλη μια για να μας ... γαβγίσει το ΟΚ.
Το να παραπονεθώ εγώ για ταλαιπωρία θα ήταν ύβρις μπροστά στη θέα γονιών με μωρά, γέρων και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στο κάτω κάτω, το κλειστό ουζερί μου έδωσε μια πρόχειρη λύση, ενώνοντας τέσσερις καρέκλες για λίγη ξεκούραση.

 

[Αιγαιοπλόος]

09:15 είμαι στη Σύρο.

Τέλος;

Το ερώτημα σηκώνει κουβέντα...

Πώς τον λένε αυτόν που μόλις επιστρέψει από ένα ταξίδι σκέφτεται το επόμενο;

Θαλασσο-μανή;

Δρομο-μανή;

Έχω κι από τα δύο. Φάρμακο δεν υπάρχει κι ελπίζω να μη βρεθεί ποτέ.

Μόνο ... "ομοιοπαθητική" θεραπεία. Στη θάλασσα απαντάμε με θαλασσινό ταξίδι και στο δρόμο με οδικό.

Ώρα καλή σε όλους.

Να έχετε πολλά δίτροχα χιλιόμετρα...