Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης

[Markas]

Μέσα στην κατήφεια των ημερών, ή μάλλον κόντρα σε αυτήν, λέω να ανεβάσω σιγά σιγά, σε συνέχειες, το τρομερό ταξίδι που έκανα το περασμένο καλοκαίρι.
Προειδοποιώ τους moderators ότι σε αυτό το ταξιδιωτικό βρίζω... αρκετά! Είχα λόγο όμως, συχωρέστε με παρακαλώ.
Επίσης, προειδοποιώ τους πάντες ότι το ταξιδιωτικό θα είναι μεγάλο!
Πολλές οι μέρες, άλλες πιο γεμάτες από άλλες, μαζεύονται πάντως πολλά. Αναμνήσεις και εικόνες, ευτυχώς που αυτά πλέον τα έχω στο ιδιωτικό μου αρχείο, να έχω να θυμάμαι. Λόγο όγκου αλλά και λόγο του ότι δεν είναι ακόμα 100% έτοιμο και διορθωμένο, θα ανεβάζω μία με δύο μέρες τη φορά. Όσοι βαριούνται τα πολλά πολλά, υπάρχει και το live που έγραφα εν κινήσει εδώ: Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης
Ότι γράφτηκε γράφτηκε, τώρα πάμε στην αναλυτική και βελτιωμένη οπτικά (σίγουρα) και περιγραφικά (ελπίζω) όψη του ίδιου ταξιδιωτικού.

 

[Markas]

ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΕΤΑ, ΜΗ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ, ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΒΑΡΙΕΣΤΕ!

Δε θέλω να σας κουράσω πολύ, όμως θαρρώ πως είναι σημαντικό να αναφέρω μερικά πράγματα για τη μηχανή και μερικές από τις ετοιμασίες που έκανα πριν το ξεκίνημα. Πληροφορίες που ίσως φανούν χρήσιμες σε άλλους ταξιδιώτες. Πάμε λοιπόν:
Η μηχανή, BMW F800GS του 2009.
Δύο λόγια για την ετοιμασία της μηχανής:
Λάστιχα, MetzelerTourance, ύστερα από πολύ καιρό τακούνια. Τα λάστιχα είναι μεν καινούρια αλλά παλαιάς κατασκευής, 3,5 χρόνια παλαιά, είχαν ξεμείνει σε κάποια αποθήκη, ευκαιρία να τα βουτήξω εγώ με τιμή 100 ευρώ κάτω. Για να δούμε, πώς θα μας πάνε;
Λάδια μηχανής αλλαγή, γιατί είμαι στα 35500, προβλέπεται να κάνω γύρω στα 6500-7000 χλμ και θα περάσω το όριο των 40.000 χλμ χωρίς σέρβις.
Αυτά για τη μηχανή , και πολλά της είναι. Ευκαιρία να αποδείξει την αξιοπιστία της
Από μπαγκάζια, έχω από παλιά μία τεράστια TOP CASE 53 λτ KAPPA. Αυτήν θα την έχω άδεια από την αρχή. Μπουφάν σε στάση, τρόφιμα, νερά, όλο και κάτι θα πάει εκεί. Για τα κράνη πήρα κλειδαριές ποδηλάτου για να τα δέσω στο τιμόνι. Αν υπάρχει πρόβλημα, έτσι θα δένω και τα μπουφάν. Στο πλάι, δύο πλαϊνές αλουμινένιες μπαγκαζιέρες Nomada πολωνικές από την εταιρία Holan, Διαστάσεις : 31lt η αριστερή λόγω εξάτμισης (η γκρινιάρα και η αφορμή για αυτό το ταξίδι) και 38 lt η δεξιά.
Από πάνω δένω τις δύο "επικαθήμενες" όπως τις λέω εγώ, της trax. Δε θυμάμαι ακριβείς διαστάσεις, αλλά μεγαλώνουν με φερμουάρ, είναι σταθερές και έχουν αδιάβροχη θήκη. Στη 38ρα κουμπώνει τέλεια, στην 31ρα είναι λίγο μεγάλη αλλά δεν προβληματίζει. Το μόνο που με προβληματίζει είναι η ευκολία με την οποία μπορεί κάποιος να τις βγάλει και να τις πάρει σπίτι του. Θα τις δέσω θαρρώ με λουκέτο μπας και αποθαρρύνω τον επίδοξο κλέφτη. Όχι πως έχω σκοπό να μείνω στιγμή μακριά από τη μηχανή χωρίς αρκετές προφυλάξεις...Τάνκμπαγκ της BMW, από παλιά και αυτό, έχει αυξομειούμενο όγκο, δεν εμποδίζει, μειώνει μάλιστα τους στροβιλισμούς του αέρα στις μεγάλες ταχύτητες.
Μπόλικα λίτρα μπαγκάζια, δε θα τα γεμίσω όλα, νάχω χώρο για να βάλω αναμνηστικά.Πάμε τώρα στους συμμετέχοντες (το μόνο ενδιαφέρον κομμάτι):
Εγώ καταρχάς...
Θα ξεκινήσω μόνος.
Κάπου στη μέση έχω ραντεβουδάκι με τη γυναίκα μου την Κική, ένα μεσημέρι στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης. Αν δεν ξεχαστώ, θα περάσω να την πάρω, και
6 μέρες μετά, θα τη γυρίσω σώα και αβλαβή ελπίζω στη Βαρκελώνη για να επιστρέψει Ηράκλειο.
Και μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα βρω ελπίζω το δρόμο να επιστρέψω και εγώ.

Ετοιμασίες για τους αναβάτες;
Προπόνηση σε πολύωρη οδήγηση δε χρειάζεται παραπάνω, είμαστε και οι δύο συνηθισμένοι.

Για μεγαλύτερη σωματική αντοχή, το έχουμε ρίξει και οι δύο στο τρέξιμο, πολλά χιλιόμετρα κάθε βδομάδα (10-20 κάθε φορά, 30-40+ τη βδομάδα), πλέον νιώθω να πλημμυρίζω από ενέργεια συνεχώς! Σκοπός; Να κάνω 600-1000 χλμ τη μέρα και το βράδυ που θα παρκάρουμε τη μηχανή σε φυλαγμένο χώρο, να έχουμε την αντοχή να αλωνίζουμε περπατώντας για να ρουφήξουμε όσο γίνεται περισσότερες γεύσεις, αρώματα και εικόνες από τα μέρη που θα επισκεφτούμε.

Ταυτότητες μόνο χρειαζόμαστε, όχι διαβατήρια, Ευρωπαϊκές κάρτες υγείας που λειτουργούν ως βιβλιάρια και έχουμε ασφάλιση σε όλες τις χώρες που θα επισκεφτούμε (παρέχεται δωρεάν από τον ασφαλιστικό μας φορέα) αλλά και πράσινη κάρτα της ασφαλιστικής για τη μηχανή.

Και βεβαίως λεφτά. Δυστυχώς, πολλά λεφτά, μόνο τα εισιτήρια ακτοπλοϊκά και αεροπορικά βγαίνουν 600-700 ευρώ. Βάλε βενζίνες, βάλε διόδια, άστα.
Και εννοείται ξενοδοχείο. Καλή η σκηνή αλλά θα χαλαλίσω λίγα ευρώ παραπάνω για ένα κρεβάτι το βράδυ αγκαλιά με τη γυναίκα της ζωής μου.
Για να μην πληρώσω όμως αυτό το κρεβάτι χρυσάφι, booking.com, κάθε βράδυ όταν φτάνουμε σε κάποια πόλη, θα κλείνω ξενοδοχείο από εκεί συγκρίνοντας τιμές και θα βάζω τη διεύθυνση στο gps για να με πάει.

GPS...
Είμαστε στον αιώνα της πληροφορίας!
Ένα γνήσιο κινέζικο smartphon έχω (όχι σαν τα άλλα που λένε samsung πχ αλλά είναι MadeinChina) το Χαβάι Υ300, ή κάτι τέτοιο. Δωρεάν application : Mapfactor: GPS Navigation. Κατέβασα τους απαραίτητους δωρεάν χάρτες, όλα έτοιμα. Το δοκίμασα κιόλας!!! Μπορεί να μην έχει όλες μα όλες τις οδούς, μπορεί να έχει μία μικρή καθυστέρηση, μπόρεσα όμως να το δοκιμάσω και δουλεύει μια χαρά! Έτοιμος και από εκεί. Για ακόμα μεγαλύτερη άνεση όμως το σύνδεσα με την ενδοσυνεννόηση...
Ενδοσυνεννόηση; Α ναι, πήρα και μία τέτοια. Albrecht, AE 600S FullFaceedition. Δουλεύει με καλώδια, συνδέεται με τηλέφωνο, λειτουργεί και ως ραδιόφωνο. Βάζεις τα ακουστικά, κολλάς με σκρατς το μικρόφωνο, κουμπώνεις εσύ και συνεπιβάτης τα καλώδια, έτοιμοι. Μιλάει σιγά σιγά και σε μέτρια ευαισθησία ρυθμισμένο ακούγεται σα να έχει το στόμα δίπλα στο αυτί σου. Μέχρι χοντρικά τα 120 όλα είναι καλά. Αλλά και μέχρι τα 150 που δοκιμάσαμε, μια χαρά ακουγόταν απλά έπρεπε να μιλάμε δυνατά λόγω της φασαρίας από τον αέρα. Και μουσικούλα να παίζει από το κινητό και να χαμηλώνει αυτόματα για τις οδηγίες του GPS που δίνει το γκομενάκι του Navigator, χλίδα σου λέω, όλη μέρα θα το έχω ανοιχτό! Η μπαταρία που παίρνει είναι 3xΑΑΑ που βρίσκεις παντού αν και άλλοι λένε πως κρατάει πολύ καιρό κάθε σετ. 100 Ευρώπουλαφύγανε εκεί, πάει και αυτό.

Όταν πλέον το βράδυ θα παρκάρουμε τη μηχανή και θα θέλουμε να δούμε τα αξιοθέατα, τέλος οι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Είπαμε, είμαστε στον αιώνα της πληροφορίας. Roaming στο κινητό για να μπορούμε να χρησιμοποιούμε το τηλέφωνο χωρίς πρόβλημα. και με 15 ευρώ έχω απεριόριστο ίντερνετ για επτά μέρες να ψάχνω ξενοδοχεία, να ψάχνω αξιοθέατα, να στέλνω μηνύματα και να ανεβάζω και καμιά φωτογραφία να ζηλεύετε όσοι δεν ταξιδέψετε μακριά για φέτος.
Επειδή τα χιλιόμετρα θα είναι πολλά και το φαγητό κατά τη διάρκεια της ημέρας μπορεί να μας πέσει κάπως βαρύ στο στομάχι, έχω κανονίσει το εξής...
Βούτηξα από τη μάνα μου 1,5+ κιλό σταφίδες, αγόρασα άλλο ένα κιλό φουντούκια, καλά θα την κάνουμε ταράτσα, τρικούβερτο γλέντι!
Θα ταξιδεύουμε και σε κάθε στάση θα μασαμπουκιάζω μερικές φούχτες φουντουκοσταφίδα. Εγγυημένο φαγητό το χειμώνα σε μάχιμες χωμάτινες εκδρομές, και για καλοκαίρι όμως μία χαρά. Δε χαλάει λόγω ζέστης, δίνει άφθονη ενέργεια, δεν πειράζει το στομάχι, δε προκαλεί άγνωστες αλλεργίες (αν έχεις, θα το ξέρεις). Κατά τα άλλα, φρούτα, σάντουιτς, γάλα, όλα αγορασμένα από σουπερ μάρκετ στο δρόμο (γιαυτό και θα έχω το topcase άδειο, αν χρειαστεί να βάλω κάτι). Αυτά δε θα είναι απόλαυση, απλά ικανοποιούν βιολογική ανάγκη για ενέργεια και βιταμίνες.
Το βράδυ, τουλάχιστον όταν είμαστε με την Κική, θα έχει ρομαντικούς περιπάτους και γνωριμία με τοπικά εδέσματα σε ταβέρνες. Αν βέβαια οι τιμές είναι κάπως λογικές, γιατί Γαλλία είχα φάει μία φορά τοπικές σπεσιαλιτέ και δεν ήθελα άλλη.
Πάμε για μερικές ακόμα όμως ετοιμασίες...
Παραμάνες! Εντελώς άχρηστες όποτε τις πήρα, άκρως απαραίτητες όποτε δεν τις πήρα. Το καλό: Πιάνουν ελάχιστο χώρο.
Ελαστικοί ιμάντες. Πάρε να έχεις 4 για το καλό τουλάχιστον! Μπορεί να χρησιμεύσουν και ως σκοινί απλώματος.
Μανταλάκια! Θα έχουμε σκοινί και δε θα έχουμε μανταλάκια;
Και πως θα πλένουμε τα ρούχα; Γιατί, ναι, εννοείται, θα πλένουμε δυο ρούχα κάθε βράδυ. 14 μέρες, 14 μπλούζες και 14 κάλτσες - εσώρουχα; Δε νομίζω...
Για να δούμε πώς θα γίνεται το πλύσιμο τώρα. Δεν ξέρω για τη δικιά σας τη γιαγιά, η δικιά μου παλιά τουλάχιστον στο χωριό, όταν δεν είχε ΟΜΟ έπλενε τα ρούχα με πράσινο σαπούνι. Δε χύνεται, δε σκορπάει, δε λερώνει.
Και για λούσιμο; Πράσινο σαπούνι.
Και για αφροντούζ; Πράσινο σαπούνι.
Και για να σκουπίζεσαι μετά την τουαλέτα; Ε, ένα κωλόχαρτο χρειάζεται εδώ νομίζω, το πράσινο σαπούνι δε θα κάνει καλή δουλειά. Αλλά πέρα από κωλόχαρτο, μία καλή ιδέα είναι να πάρω και χαρτομάντηλα αλλά και μωρομάντηλα.
Για την τουαλέτα; Μωρομάντηλα!
Για να πλύνεις τα χέρια σου χωρίς νερό; Μωρομάντηλα!
Για να ξεβγάλεις πρόχειρα έναν λεκέ; Μωρομάντηλα!
Για να φρεσκάρεις το δέρμα σου; Μωρομάντηλα!
Για προστασία από τον ήλιο όμως, μια και μιλάμε για πολύωρη οδήγηση, χρειάζεσαι αντηλιακό. Αντηλιακό στη μούρη, αντηλιακό στα χέρια, αν δε καλύπτεται κάτι από το μπουφάν - γάντια.

 

[Markas]

Πάμε λοιπόν; Πάμε:

Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης



.​

 

[Markas]

Κάτσετε ωρέ κοπέλια να σας πω μία ιστορία. Μία ιστορία μοτοσυκλετιστική, ταξιδιάρικη. Να, καθίστε εδώ, στη σκιά και ξεκινάω μόλις φέρει η Κική τα καφεδάκια, γιατί θα μας πάρει ώρα να σας τα πω όλα. Αν και…​

Όχι όλα, μερικά δε λέγονται, πρέπει να τα ζήσεις, να τα μυρίσεις, να τα γευτείς, να τα νιώσεις.​

Ας πάμε όμως να τα δούμε από την αρχή.​

Εν αρχή είχαμε μία βαλίτσα, αλουμινένια. Να, αυτήν συγκεκριμένα, που βλέπετε στη φώτο. Αλουμινένια, γερή, γυαλιστερή, με τις φθορές της, τις γρατζουνιές της, έχει πλέον αυτό που λέμε προσωπικότητα!​

​

​

​

Και πού δεν έχουμε πάει μαζί με αυτήν τη βαλίτσα…​

Από εξωτικές παραλίες…​

​

​

​

​

​

…μέχρι τα άγρια βουνά, ψηλά, πάνω από 2000 μέτρα!​

​

​

​

​

​

Και τι δεν έχουμε κάνει μαζί…​

Έχουμε ανέβει ανηφόρες…​

​

​

​

​

​

…κατέβει κατηφόρες.​

​

​

​

​

​

Μου κουβαλούσε σκηνή και μπαγκάζια, για εμένα και την Κική, ακούραστα τόσον καιρό. Τόσο στην καυτή άμμο…​

​

​

​

​

​

…όσο και στα παγωμένα χιόνια.​

​

​

​

​

​

Μέχρι και τούμπες φάγαμε παρέα!​

​

​

​

​

​

Κι όμως, παρά τις τόσες εμπειρίες που ζήσαμε μαζί, παραμένει σχεδόν original, με μόνα παράσημα τις γρατζουνιές που περήφανα δείχνει σε όλες τις άλλες, αυτές τις καλογυαλισμένες, τις άψογες. Σιγά σιγά όμως άρχισε να ζηλεύει κάτι άλλες, μάχιμες και αυτές, που διαπρέπουν σε άλλο τερέν, σε ταξίδια στο εξωτερικό μακρινά, γεμάτα με άλλες μυρουδιές και υποσχέσεις ατελείωτων χιλιομέτρων και περιπέτειας.​

​

​

​

​

​

«Εγώ πότε θα πάω εξωτερικό;» μου έλεγε και ξανάλεγε με καημό. Ε, δεν άντεξα και εγώ, «τέλος» είπα, «φέτος ήρθε η στιγμή, ετοιμάσου για ταξίδι!». Περιττό να σας πω πως ξετρελάθηκε από τη χαρά της η μπαγκαζιέρα. Τέλος οι μπελάδες και η ενασχόληση προς το παρόν με τα αλουμινένια κουτιά και τις παραξενιές τους, αρχή μπελάδων για εμένα.​

Καταρχάς, πού να πάμε; Μπορεί η μπαγκαζιέρα μου να μην έχει πάει σε πολλά μέρη, εγώ όμως την Ευρώπη την έχω γυρίσει αρκετά παλαιότερα. Από τότε βέβαια κράτη έχουν διαλύσει (Γιουγκοσλαβία), χωρίσει (Τσεχοσλοβακία), ή και ενωθεί (Ανατολική-Δυτική Γερμανία), στα μέρη πάντως έχω πάει. Με τις φασαρίες στην ανατολική Ευρώπη και την απόσταση της βόρειας, η μόνη καλή επιλογή που βλέπω είναι Ιβηρική χερσόνησος στα Δυτικά.​

​

​

​

​

​

Αρκετή μελέτη σε χάρτες και αξιοθέατα μέσω ίντερνετ αργότερα, η διαδρομή βγαίνει στο περίπου. Ευκαιρία να αιτιολογήσω και τον τίτλο αυτού του ταξιδιωτικού, «Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης». Σύμφωνα με το http://en.wikipedia.org/wiki/Extreme_points_of_Europe λοιπόν, έχουμε μόνο δύο σαφή ηπειρωτικά άκρα της Ευρώπης, προσβάσιμα με μηχανή. Το δυτικότερο, Caboda Roca στην Πορτογαλία, και το νοτιότερο, Punta de Tarifa στην Ισπανία. Το ανατολικότερο είναι κάπου στα Ουράλια όρη της Ρωσίας (ασαφές) ενώ το βορειότερο είναι το Kinnarodden στη Σουηδία, χωρίς πρόσβαση όμως από δρόμο. Το Nordkap είναι κοντά, δεν είναι όμως το βορειότερο ηπειρωτικό σημείο (βρίσκεται σε νησί, πάλι όμως δεν είναι το βορειότερο, περισσότερα στο http://en.wikipedia.org/wiki/North_Cape,_Norway)​

​

​

​

​

​

Εδώ όμως δε σας έφερα για μαθήματα γεωγραφίας, εξάλλου δεν έχει σημασία μόνο ο προορισμός αλλά και το ίδιο το ταξίδι. Και τι ταξίδι, ταξιδάρα!​

 

[Markas]

Φτιάξε, μάζεψε, τσέκαρε τη λίστα, σιγά σιγά τα πράγματα μπήκαν εκεί που έπρεπε και από το πρωί του Σαββάτου η μηχανή είναι έτοιμη για αναχώρηση. Χμμ, τώρα που τη βλέπω, ίσως θα έπρεπε να της είχα ρίξει ένα πλυσιματάκι αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Σάββατο βράδυ και ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Αποχαιρετώ την οικογένεια, οριστικοποιώ το ραντεβού με την Κική και φεύγω. Μοναχικός καουμπόης με στόχο ημέρας το λιμάνι. Στο φανάρι κάτω από το σπίτι μου κοιτάζω τον δείκτη χιλιομέτρων. 35288 χλμ δείχνει. 3 χλμ αργότερα φτάνω στο λιμάνι αφού έχω μαζέψει στη διαδρομή τον Σπύρο @enkefalos και τον Γιώργο @Slane που ήρθαν να με χαιρετήσουν.

Το πλοίο ετοιμάζεται να σαλπάρει, εγώ ανεβαίνω, παρκάρω τη μηχανή και προσπαθώ να μαζέψω τα πράγματα που πρέπει να πάρω μαζί μου. ΠΟΛΥ άγχος, πρώτη φορά φεύγω τόσες μέρες από την οικογένειά μου, ειδικά με μηχανή, ξεχνάω πράγματα, βάζω, βγάζω στο σακίδιο πλάτης για να έχω μαζί μου, άντε, όλοι οι άλλοι μοτοσυκλετιστές ήρθαν, και ανέβηκαν, εγώ γιατί δεν μπορώ να κάνω πιο γρήγορα;

Κάποια στιγμή τα καταφέρνω και εγώ, προλαβαίνω τουλάχιστον να ρίξω μία ματιά στο Ηράκλειο και την Κρήτη που αφήνω πίσω.

Πλέον είμαι μόνος...






Τέλος πρώτης μέρας.



.​

 

[Markas]

Μικρή παύση για ρύθμιση κάποιων ακόμα λεπτομερειών και πάμε για τη δεύτερη μέρα

 

[ktasos]

Για πάμε παρακάτω.

 

[Markas]

Για πάμε παρακάτω.

Κάθε αρχή και δύσκολη φίλε Τάσο. Κάνω κάτι ρυθμίσεις που με καθυστερούν αλλά σε λίγο είμαι έτοιμος για τη δεύτερη μέρα!

 

[Markas]

.

Ξημερώνει…

Πού βρίσκομαι;


Α, Ελλάδα, λογικά πρέπει να φτάνουμε από στιγμή σε στιγμή Πειραιά.

.​

 

[Markas]

Η δεύτερη μέρα ξημερώνει και με βρίσκει τελικά λιγότερο μόνο από όσο νόμιζα! Από την προηγούμενη ήξερα πως θα βρεθούμε με τον Σταύρο @The Doctor (photoagora.gr) για να μου δανείσει τη gopro του για όλο το ταξίδι χωρίς όρους και προϋποθέσεις! Περίμενα λοιπόν πως θα τον δω κάποια στιγμή στο λιμάνι αλλά μαζί του είχαν έρθει και άλλα παιδιά που μου κάνανε ολόκληρη τελετή υποδοχής! Πραγματικά πολύ συγκινητική στιγμή.
Μαζί με την τελετή παραλαβής παράδοσης της gopro Hero 3 black (με τηλεχειρισμό της κάμερας) αποφασίζεται ταχύρυθμο μάθημα στη λειτουργία της και κουβεντούλα με τα φιλαράκια.
Να και οι πρώτες φωτογραφίες! Selfie με το Σταύρο αριστερά.

Σταύρος @The Doctor , Νίκος @NIKOS PAPADOPOULOS , Κώστας @gsmaniac , Σταύρος @staga1200

Ο χρόνος με την κουβέντα περνάει γρήγορα και εγώ πρέπει να φύγω, έχω να προφτάσω και το καράβι στην Πάτρα. Αποχαιρετισμός λοιπόν.

​

 

[Markas]

Τώρα είμαι πραγματικά μόνος.
Πλέον όμως δε νιώθω στενάχωρα.
Πλέον νιώθω ο δρόμος να με τραβάει σα μαγνήτης.
Άμα όμως δε σε θέλει ….

Δεν προλαβαίνω να κάνω ούτε 10 χιλιόμετρα μετά τα πρώτα διόδια και νιώθω ένα έντονο τσίμπημα στο αριστερό χέρι!
Γαμότγαμότ, τι σκατά, να δεις που μου μπήκε μία σφήκα μέσα από το μανίκι και θα αρχίσει να ράβει. Αρχίζω να βαράω στο αριστερό μανίκι σφαλιάρες στο ύψος της τσιμπιάς μπας και σταματήσω τη σφήκα εκεί και πράγματι, δε νιώθω νέο πόνο. (Δεν είναι η πρώτη φορά που την παθαίνω)
«Οκ, το ξεκάναμε το ζουζούνι Νικολή. Και τώρα; Τι κάνουμε;»
«Εγώ λέω να κάνεις μία στάση να βάλεις λίγη κρέμα για τσιμπήματα που έχεις στο φαρμακείο.»
«Πάλι στάση; Πριν 5 λεπτά δε σταματήσαμε για τα διόδια; Στα μύδια μας το τσίμπημα, δε θα αφήσουμε ένα ζωύφιο να μας σταματήσει.»
«Φύγαμε!»
(Η φωτογραφία τραβήχτηκε πολύ αργότερα)

Βολτάρω σε μία «εθνική οδό» με διόδια και γεμάτη έργα, κλειστά κομμάτια, περιορισμένες λουρίδες, κίνηση, νταλίκες κτλ.
Βολτάρω χαλαρά γιατί φαντάζεστε πλάκα να έχω ατύχημα πριν καν βγω έξω; Ξεφτίλα! Άσε που θα πονέσει… μάλλον.
Καλιά όχι, καλιά το χαλαρό cruising.
Πρώτη στάση και αυτή με βαριά καρδιά, λίγο έξω από το Ρίο να θαυμάσω αυτό το έργο τέχνης, τη Γέφυρα.
5 λεπτά στάση στην άκρη του δρόμου, φωτογραφία, τηλέφωνο σπίτι πως όλα είναι καλά, φουλ για συνέχεια, ο δρόμος με καλεί, με μαγνητίζει!
ΥΓ: Για πρώτη και όχι τελευταία φορά, σταματώντας στην άκρη , σταματάνε και ένα σωρό άσχετοι να με ρωτήσουνε αν έχω πρόβλημα, αν χρειάζομαι βοήθεια κτλ. Αυτήν τη φορά ήταν ένας φιλικός κύριος σε ένα αμάξι (BMW σου λέει, θα χάλασε) και ένα ασθενοφόρο που έτυχε να περνάει από εκεί! (Αναβάτης BMW σου λέει, καφετέρια κοντά δεν υπάρχει, δεν θα είναι στα καλά του).

Σύντομα, πολύ σύντομα για τα γούστα μου, φτάνω Πάτρα. Check in στο πλοίο; Ναι, χρειάζεται και αυτό όταν πας εξωτερικό. Καφεδάκι καταδρομικό, βολταράκι στην Πάτρα, πεπονάκι από σουπερ μάρκετ για τις βιταμίνες, περνάει η ώρα, φεύγουμε!

​

 

[Ironbutt]

Αναμενουμε με αγωνια!!!!!!!!!
Ποσο ομορφα ταξιδευω και εγω παντα εστω και νοητα μεσα απο τα ταξιδιωτικα!!!

 

[Markas]

Πώς γίνεται και περνάει η ώρα έτσι γρήγορα ρε παιδιά; Απίστευτο, είμαι συνεχώς στην τσίτα, όλο βιάζομαι να κάνω το ένα, να πακετάρω το άλλο, να αλλάξω το παράλλο, μόνο πάνω στη μηχανή, οδηγώντας νιώθω χαλαρός. Κάπως έτσι έγινε και λουσμένος στον ιδρώτα, ξέχασα να πάρω αλλαξιά μαζί μου από τη μηχανή. Σε πολλούς έτυχε, λίγοι τα καταφέρνουν όσο καλά τα κατάφερα εγώ !
Οδηγίες λοιπόν:
Τι κάνουμε; Καταρχάς μπάνιο.
Μετά πλένουμε τα ρούχα.
Τα στύβουμε (ειδικά τα εσώρουχα ).
Τα φοράμε βρεγμένα.
Βγάζουμε μια μάλλον κοινή selfie Duckface στη χέστρα.
Τέλος, βγαίνουμε έξω στον Ήλιο μπας και γλιτώσουμε την πνευμονία στο φουλ κλιματιζόμενο πλοίο.
Αν δεν το ξέρατε, έτσι, τα ρούχα όταν στεγνώσουν είναι σα σιδερωμένα!
Τι, δεν κρατάτε σαπούνι; Ούτε εγώ, το ξέχασα στα μπαγκάζια. Αλλά και τα σαπούνια του καραβιού, μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους. Άντε, όλα εγώ θα σας τα λέω;

Μπανιαρίστικα, σουλουπώθηκα, ώρα για ύπνο; Συνήθως αυτό συμβαίνει στη γραμμή Αθήνα-Ηράκλειο που έχω συνηθίσει. Εδώ όμως ξεκινήσαμε μεσημέρι και έχει ακόμα πολύ δρόμο. Χάνοντας – βρίσκοντας σήμα Ελληνικό στο κινητό, θαυμάζοντας τις όμορφες ακτές της Ελλάδος, περνάει η ώρα και φτάνουμε Ηγουμενίτσα. Εκεί αποκτάω για παρέα στη καμπίνα άλλους τρεις (προφανώς αρσενικούς) συνταξιδιώτες (ήμουν μόνος μέχρι τότε). Καλό; Κακό; Πείτε με τυχερό, αυτή η ιδιότυπη ξαφνική συγκατοίκηση σπάνια εξελίσσεται αδιάφορα. Η κουβέντα μάλιστα ανάβει μόλις εξομολογούμαι πως ταξιδεύω με μηχανή.

What happens on the ship stays on the ship όμως, οπότε χωρίς πολλά πολλά σας χαιρετώ για την ώρα.

ΥΓ: Το τσίμπημα της σφήκας με φαγουρίζει όλη μέρα τρελά, μέχρι να με βαρεθεί και αυτό και να το ξεχάσω πριν πάω για ύπνο.

ΤΕΛΟΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΜΕΡΑΣ



.​

 

[Markas]

Διάλειμμα, οριστικό για σήμερα. Οικογένεια καλεί αλλά υπάρχουνε και κάποιες αλλαγές που θέλω να κάνω τελευταία στιγμή στο ταξιδιωτικό. Από αύριο αρχίζει το ΖΟΥΜΙ!

Αναμενουμε με αγωνια!!!!!!!!!
Ποσο ομορφα ταξιδευω και εγω παντα εστω και νοητα μεσα απο τα ταξιδιωτικα!!!

Ναι φίλε, πόσο δίκιο έχεις. Θαρρώ όλοι μας εμπνευστήκαμε από κάποιες ιστορίες άλλων, πρωτοπόρων ταξιδευτών που μας ξεφοβίσανε και μπορέσαμε να κάνουμε την υπέρβαση πραγματοποιώντας τα δικά μας, κάθε φορά μοναδικά ταξίδια. Ελπίζω και μέσα από εδώ να καταφέρεις να ταξιδέψεις λίγο μαζί μου απλά διαβάζοντάς το.

 

[ktasos]

Ελα να προχωράμε. Ηδη νομίζω ότι συνταξιδεύουμε.

 

[Slane]

Τώρα τι κάνουμε μου λες..Από τη μία περίμενα πως και πως να σε διαβάσω από την άλλη φοβάμαι ότι βλέποντας τις φωτογραφίες και διαβάζοντας σε μπορεί να επιβάλλω στον εαυτό μου μνημόνιο χειρότερο από αυτά που ζούμε και να την ψάχνω για κατά κει..

Πάντως αν χρειαστείς βοήθεια στο ανέβασμα φωτογραφιών θα είμαι ένα τηλεφώνημα μακριά έτσι;;;

 

[Markas]

Ξημερώνει…
Πού βρίσκομαι;
Ποιος ροχαλίζει;
Α ναι, στο πλοίο, λίγο έξω από τα παράλια της Ιταλίας στην Αδριατική θάλασσα.
Βγαίνω λίγο έξω, τι είναι αυτό, κρύο; Και τα πάντα βρεγμένα.
Σκατά, η μετεωρολογική υπηρεσία του κινέζου (του smartφονιού μου δηλαδή) καλά τα έλεγε, καταιγίδες στην Ανκόνα.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι… χέστηκα για τον καιρό.
Τι χρειάζεται ο άνθρωπος όταν ταξιδεύει; Τροφή και ύδωρ για το μυαλό και το σώμα. Είμαι πλήρης!

​

 

[Markas]

Benvenuti in Italia!!!
Φτάνουμε επιτέλους Ανκόνα. Ώρα για το πρώτο αυτοκόλλητο που θα διακοσμήσει τη δύστροπη μπαγκαζιέρα μου.
Φτάσαμε αλλά δεν έχουμε πολύ χρόνο γιατί θαρρώ πως σα να καθυστερήσαμε λιγάκι.

Αργά φτάσαμε ε; Για κάτσε να κάνω τους υπολογισμούς μου… Κάννες είπα να φτάσω σήμερα. Το πρώτο και μοναδικό ξενοδοχείο που έχω κλείσει για όλο το ταξίδι. Ιταλοτραφέντες μοτοφίλοι, μου είπαν πολλές φορές πως αυτό δε γίνεται. Εγώ είχα πει πως ναι, γίνεται. Γιατί; Γιατί το πλοίο υποτίθεται φτάνει Ανκόνα 10:20. Το google maps λέει πως Άνκόνα Κάννες είναι 721 χλμ και θέλω 7 ώρες και 9 λεπτά. Πες 10 λεπτά για να είμαι μέσα. 17:00 λοιπόν χωρίς στάσεις. Βάλε για στάσεις πόσο, δύο ώρες; Ε, ο ξενοδόχος στις Κάννες μου είχε δηλώσει πως στις 19:00 κλείνει το μαγαζί, αν είναι να έρθω αργότερα θα χρειαστεί να τους πάρω τηλέφωνο να συνεννοηθώ…. Και δεν ξέρουν γρι αγγλικά ή άλλες ξένες παρακμιακές γλώσσες. Αυτά τουλάχιστον κατάλαβα διαβάζοντας μέσω του Google translate το μήνυμα που μου έστειλαν.

Χμμ, Νικολή, μόνος τα σκέφτηκες όλα ε; Άρχισες πάλι τις μαλακίες, ξέρεις τι ώρα είναι; 11:00 ΤΟΠΙΚΗ ώρα (12:00 Ελλάδος) μόλις αποβιβάστηκες και παλεύεις να καλωδιωθείς. Βιάζεσαι είπαμε! Ακουστικά στο κράνος, σύνδεση με ενδοεπικοινωνία, σύνδεση με κινητό, για μουσική και GPS, σύνδεση κινητού με πρίζα, τι διάολο γιατί δε δουλεύει η ενδοεπικοινωνία; Τελειώσανε οι μπαταρίες, την είχα αφήσει ανοιχτή. Βάλε άλλες μπαταρίες, βγάλτα όλα, βρες άλλες μπαταρίες, σύνδεσε τα πάλι, φύλαγμα κινητού στο αδιάβροχο τανκ μπαγκ, τα καλώδια που σκατά να τα βάλω, τέλος, τα έβαλα.

ΠΑΜΕ!
PS: Πριν αποβιβαστώ και καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού, το κινητό επέλεγε τη μία το ένα, την άλλη το άλλο δίκτυο. Το πρόγραμμά μου roaming μου έδινε το δωρεάν χρόνο ομιλίας μου με επιβάρυνση 45 λεπτά ανά κλήση. Φτάνοντας καθυστερημένα στο λιμάνι, ελάχιστα έξω από αυτό, νόμιζα πως μπορούσα άφοβα να πάρω τηλέφωνο. Έλα μου όμως που το κινητό μου είχε επιλέξει εκείνη τη στιγμή να παίρνει σήμα από το maritime δίκτυο του πλοίου (μου είχε στείλει μήνυμα πως άλλαξε δίκτυο αλλά είχα χάσει το λογαριασμό, καμία δεκαπενταριά φορές άλλαξε, μόνο το πρωί). Ήταν τα 10+ ακριβότερα λεπτά που μίλησα ποτέ στη ζωή μου, 57 ευρώπουλα πήγε το μαλλί! )

​

 

[Markas]

Ωραίος καιρός για την ώρα, ήλιος, λες να γλιτώσω τη βροχή; Ήλιος; Με τυφλώνει ο Ήλιος; ΓΑΜΟΤ, ξέχασα τα γυαλιά!​

Πάνω στον πανικό μου, ξέχασα να φορέσω τα γυαλιά που είχα ακουμπήσει σε μία βαλίτσα. Επιστρέφω από την ίδια διαδρομή (3-4 χλμ) μπας και… αλλά δεν. ​

Φτου, δεν πειράζει, επειδή ξέρω τι μούσκαρος είμαι ώρες ώρες (την έχω ξαναπάθει) βγάζω τα δεύτερα γυαλιά μου και επιτέλους ξεκινάω! ​

Και σταματάω λίγο αργότερα για να φουλάρω μπενζίνα, Ιταλιάνικη αυτή τη φορά.​

​

​

Ένα θα πω για την Ιταλιάνικη μπενζίνα. Είναι ακριβή! ​

Και σαν τιμή (1,85 στον εθνικό, Ελλάδα είναι 1,65) αλλά και ρουφιέται μάνι μάνι. Ίσως φταίει και η οδήγησή μου που πλέον γίνεται αρκετά πιο επιθετική. 130 το όριο στην Autostrata που τρυπώνω σύντομα, πάω στο όριο και με περνάνε οι μισοί. 140-150 λοιπόν με κάποιο ντόπιο λαγουδάκι μπροστά να με ειδοποιεί όταν πλησιάζει ραντάρ. Όλα τέλεια λοιπόν; Ε, σχεδόν…​

Πάνω που είχα πιάσει ρυθμό, βλέπω μπροστά μου σύννεφα και αρχίζει να μυρίζει βροχή. Νεούδι ακόμα στον εθνικό των Ιταλιάνων, σταματάω στην άκρη του δρόμου χύμα στην Λ.Ε.Α. να βάλω αδιάβροχα. Μεγάλο λάθος, ειδικά στην Ιταλία. Η Λ.Ε.Α είναι στενή και δε προσφέρεται για στάσεις. Κάθε 1-1,5 χλμ έχει μικρά πάρκιγκ ανάγκης που βολεύουν μία χαρά. Εγώ όμως δε το ήξερα, οπότε είμαι σταματημένος με Νταλίκες να περνάνε ξυστά, φασαρία, χαμός και εγώ να παλεύω τα αδιάβροχα. Τα βάζω, καλωδιώνομαι πάλι (άλλο βάσανο και αυτό) πάω να ξεκινήσω, δεν ακούγεται το GPS. Το παλεύω από εδώ, το παλεύω από εκεί έχει χαλάσει το καλώδιο που συνδέει το κινητό με την ενδοεπικοινωνία και κατ’επέκταση τα ακουστικά. ΓΑΜΟΤ, παλιομπουρδ, κτλ… Τζάμπα λέω τα γαλλικά μου, δεν υπάρχει λύση. Ακουστικά δεν έχω άλλα, το GPS-κινητό θα το χρησιμοποιώ στο υπόλοιπο ταξίδι μόνο οπτικά, στερεωμένο στο τιμόνι. Και αν βρέχει… Αν βρέχει, δεν έχω GPS, πάω με τις πινακίδες και το ένστικτο.​

​

​

​

​

​

Οι ουρανοί ανοίγουν, βρέχει ακατάπαυστα και ένας μοναχικός καουμπόης σκίζει τον παγωμένο αέρα και τη βροχή. Στάσεις; Μόνο εξ ανάγκης για βενζίνα. Γεμίζω, πληρώνω, μία χούφτα φουντουκοσταφίδες, μία γουλιά νερό, κατούρημα και φύγαμε πάλι, ο δρόμος με καλεί, με μαγνητίζει.​

Στην αρχή τα πράγματα είναι καλά. Η κίνηση μετρημένη. Η βροχή σταμάτησε. Μετά όμως αρχίζει η κίνηση. ΠΟΛΛΗ κίνηση. Εκεί ειδικά λίγο πριν την Μπολόνια, τι κακός χαμός ήτανε αυτός. Τέσσερις λωρίδες, όλες μπλοκαρισμένες. Και χωρίς να έχει συμβεί μάλιστα ατύχημα. Λύση; Μου τη δίνει ένας amigo Italiano μοτοσυκλετιστής που χώνεται δεξιά στη Λ.Ε.Α. και συνεχίζει απτόητος. Λύση ανάγκης, ακολουθώ και εγώ από κοντά προσπερνώντας τα σταματημένα αμάξια με ταχύτητες 60 χλμ. Δύο φορές συνέβη αυτό, και άλλες δύο φορές έφαγα καλή βροχή.​

​

​

​

​

​

​

 

[Markas]

Ο καιρός καλυτέρεψε, στάση σε μίνι πάρκιγκ, βγάζω τα αδιάβροχα γιατί γίνομαι μουσκίδι στον ιδρώτα. Τι ώρα είναι; Αμάν, 15:00 και έχω πολύ δρόμο ακόμα, δεν προλαβαίνω να φτάσω με τίποτα μέχρι τις 19:00 στις Κάννες. Πάμε να πάρουμε τηλέφωνο το Γάλλο να δούμε τι θα μου πει.
« Αλλό; Πάρλε βου Εγγλέζ; Αλεμάν;» Τον πούλο ε; Τι σκατά έμαθα τις ξένες γλώσσες; Δε βαριέσαι, θα μιλήσει η γλώσσα του σώματος…
Μόνο που ο τυπάς είναι 400 χλμ μακριά και μιλάτε μέσω ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ. Χαμένε! Πουτάνα τα έκανες πάλι.
Όταν ζούσα στη Γερμανία, τότε που πήγαινα δημοτικό, θυμάμαι είχα κάνει μία χρονιά Γαλλικά. Η πόλη που έμενα μάλιστα, απείχε μόνο 200 χλμ από Γαλλία! Μην πω πως πρέπει να είχα κάνει καμάκι μία φορά σε Γαλλίδα. Ηρεμία, τζάμπα ο πανικός, αφού τόχω το Γαλλικό προφανώς.
Για να δούμε…
«Λοιπόν Μεσιέ, μάι νάεμ ιζ Μίστερ Μάρκας, ρεζερβέσιον, ροομ, ροομ.»
«ΟυίΟυί, ζαριβέ λάετ, ροομ κέυ, οκ, νο προμπλέμ;». Τάδε έφη Μάρκας, πηγαίνοντας πάνω κάτω από την αγωνία του κάπου στην Autostrata και κουνώντας χέρια στη νοηματική για καλό και για κακό μήπως κατά κάποιο μαγικό τρόπο άρχιζε να καταλαβαίνει και ο άλλος.
Εν τέλει, γατάκι ο Γάλλος, κατάλαβε τα πάντα και μου εξήγησε πως ναι, κανένα πρόβλημα να αργήσω, αυτός όμως έχει κλείσει παρέα στην μπυραρία της γειτονιάς εκεί που πάνε για πρέφα κάθε Κυριακή βράδυ, δίπλα στου Φρανσουά του μπαρμπέρη που έχει αυξήσει τις τιμές αλλά αξίζει μία βόλτα γιατί λίγο παρακάτω πουλάνε κάτι κρουασάν καλά και φτηνά και αν θέλω να περάσω το βράδυ να κεράσει μία μπύρα. Α και θα χρειαστεί να γράψω έναν κωδικό.
«Κόντ;» ρωτάω;
«Κόντ!» μου λέει.
«Οκ, πάμε»
«deux», « ούν, ντέ, 2, Οκ»
«quatre» «Ε, το κουάτρο δε ξέρω, 4χ4, οκ και εδώ»
«huit» «Τι είπες μάστορα; Ψιτ; Πάρτο πάλι»
«un deux trois quatre cinq six sept huit» «ένα δύο τρία τέσσερα πέντε έξι επτά οκτώ, 8, το βρήκαμε και αυτό. Οκ!»
«Six» «Ε, καλά, αυτό είναι εύκολο, 6»
«Argh» «‘Οπα μάστορα, έπαθες πράμα;»
«Argh» « Argh;»
«A. A. Αaaaa» «Α;»
«Α» «Α!»
«οui» «Βι, οκ, μερσι μεσιέ τα λέμε αύριο»

Τι να πω. Την μπυραρία δεν παίζει να τη βρω. Τους αριθμούς τους κατάλαβα. Αυτό το Α όμως; Θα δούμε, το πολύ πολύ να κοιμηθώ σε κάνα παγκάκι.

​