Τιτιβίσματα Νορβηγίας. Πως τελικά αντιμετώπισα τον μινώταυρο Nordkapp, αλλά και όχι μόνο…

nikanthi

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονίκη
Όνομα
Νικος
Μοτό
fzs1000
Τι να γράψω τώρα για αυτό το ταξίδι που διέρκησε 47 ημέρες και διανύθηκαν 13.820 km και ήταν ουσιαστικά, το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικο… Ειλικρινά δεν ξέρω. Οπότε ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή μπας και βγάλω κάποια άκρη.

Μου είχε καρφωθεί αυτή η ιδέα το να ταξιδέψω στη Νορβηγία από την ώρα που είχα γυρίσει από τις περσινές μου διακοπές. Το ήθελα, το πίστευα αλλά φυσικά δεν ήξερα αν θα μπορούσα να το πραγματοποιήσω. Θεωρητικά θα μπορούσα να πάω αλλά με το πρακτικό της όλης ιστορίας τι γίνεται. Τελοσπάντων ο χειμώνας περνούσε και εγώ ονειρευόμουν.

Βεβαίως όσο ονειρευόμουνα τα όνειρα μου τις περισσότερες φορές κατέληγαν σε εφιάλτες από το άγχος για το τι θα αντιμετωπίσω εκεί έξω, μιας και οι ταξιδιωτικές μου εμπειρίες ήταν κάτω του μηδενός. Ο μεγαλύτερος μου φόβος ήταν κλασσικά, μην μείνω πουθενά με το μηχανάκι μιας και οι επισκευαστικές μου ικανότητες είναι κατά πολύ κατώτερες, από τις ταξιδιωτικές μου... Και περνούσε ο χειμώνας.

Τελικά έκανα ένα ταξιδιωτικό πρόγραμμα για τη Νορβηγία στο οποίο, το πως να μεταβώ ως εκεί το άλλαξα είκοσι φορές αλλά ο κορμός του ευτυχώς, έμεινε ανεπηρέαστός. Πως σχεδιάζεις τώρα αυτό το ταξίδι χωρίς να ξέρεις τι τιφλα σου από σχεδιασμούς… Χα και αυτό, είναι μεγάλη ιστορία! Ευτυχώς που ανακάλυψα μια ιστοσελίδα στο ίντερνετ και βρήκα τις πιθανές μου διαδρομές σχεδόν έτοιμες. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνω εγώ ήταν, να συναρμολογήσω αυτές τις 18 ωραιότερες κατά τους νορβηγούς διαδρομές της χώρας τους, σαν κομμάτια ενός μεγάλου ταξιδιωτικού παζλ. http://www.nasjonaleturistveger.no/en/routes Ε μετά από δύο μέρες τα κατάφερα, αποθήκευσα τις διαδρομές στον υπολογιστή και δεν της ξανάνοιξα τέσσερις ημέρες προτού να ξεκινήσω. Αυτό το έκανα για δύο λόγους πρώτον, γιατί ήθελα να ξεχάσω τα αξιοθέατα που επρόκειτο να δω στο δρόμο μου έτσι ώστε, να είναι σαν έκπληξη. Αλλά φυσικά και γιατί με αγχώναν.

Καλές οι διακοπές αλλά με το άγχος τι κάνεις! Για να αποβάλλω το άγχος έπρεπε να το φιλοσοφησω διαφορετικά το όλο φάσμα του ταξιδιού. Όσο σκεφτόμουν για το ταξίδι και τους στόχους μου με δημιουργούσαν προσδοκίες και οι προσδοκίες, άγχος και ανασφάλεια. Οπότε είπα στον εαυτό μου… Νίκο άσε τα προγράμματα στην άκρη ξεκινα με το καλό, δεν σου αρκεί. Πίστευες ποτέ οτι θα έκανες αυτό το ταξίδι. Οπότε ξεκινά το με το καλό και ότι δεις, γευτείς οσμιστης και βιώσεις θα είναι μπόνους… και εκεί ηρέμησα.

Όσο βεβαίως εγώ ηρεμούσα η μάνα μου φρικερνε! Δεν μπορούσε να το χωνέψει τι επρόκειτο να κάνω… Κοιτούσε τον χάρτη και έβαζε κολλύριο στα μάτια. Προσπαθούσε βεβαίως να με μεταπείσει θέτοντας μου προβληματισμούς του στυλ

- Δεν φοβάσαι να κάνεις ένα τόσο μακρινό ταξίδι!

-Όχι!

-Και αν πάθει κάτι η μοτοσυκλέτα;

-Θα πάρω την οδική βοήθεια.

-Και αν πάθεις κάτι εσύ;

- Θα πάω στο νοσοκομείο!

-Να πας βρε αγόρι μου αλλά πάνε με παρέα, όχι μονος σου.

- Μονος θα περάσω πιο καλά

Είχα χαλαρώσει τελείως με την σκέψη του ταξιδιού και οι απαντήσεις μου ήταν απαθέστατες σε σημείο, που η μάνα μου σαλτερνε ακόμα περισσότερο.

Η Ανθή ήταν σε καλά γενικώς επίπεδα ψυχολογίας και όχι μονο, αλλα πολλές φορες που σκεπτόμουν να αναβάλω το ταξίδι αυτή μου έλεγε… Ούτε να το συζητάς, θα πας! Αλλά η μάνα μου, ήταν έτοιμη για το μοναστήρι.

Ο καιρός περνούσε και εγώ σαν γνήσιος ταξιδευτής έκανα τις απαραίτητες αγορές όπως σκηνή sleeping bag και φωτογραφική μηχανή μιας και, από τις πάμπολλες ταξιδιωτικές μου περιπλανήσεις τα χρόνια που πέρασαν, δεν είχα τίποτα γιατί πολύ απλά… Δεν είχα πάει πουθενά έτσι ώστε να το χρειαστώ.

Και στους καφέδες με τα παλικάρια από το φόρουμ το είχα βουλώσει τελείως. Στην αρχή του χειμώνα τους είχα τρελάνει με ερωτήσεις αλλά στην συνέχεια, ούτε που αναφερόμουν στη Νορβηγία... Λες και την είχαν απαγάγει εξωγήινοι. Που και που ευλόγως με ρωτούσαν.

– Ρε Νίκο θα πας ή θα μείνεις με την προετοιμασία;

– Έτσι λέω.

Η σε άλλες συζητήσεις

– Μάλλον Νίκο δεν θα πας φέτος;

– Έτοιμος είμαι, πήρα σκηνή sleeping bag και φωτογραφική μηχανή.

– Και τι, δεν θα πρέπει να οργανώσεις

– Σιγά!!

Έκανα οδική βοήθεια, πανευρωπαϊκή κάρτα υγείας. Έβγαλα δύο κάρτες αναλήψεως απο δύο διαφορετικές τράπεζες ώστε να έχω ασφάλεια, και σε περίπτωση που κάτι συμβεί με την μια, να έχω την άλλη… Και ενημερώθηκα προς έκπληξή μου για τις χρεώσεις που θα έχω χρησιμοποιώντας τες στο εξωτερικό. Κάθε τράπεζα είχε την δίκια της πολιτική. Έχουμε και λέμε…

Η Πειραιώς με είπε ότι σε συναλαγες εκτός ευρώ έχουνε 2% προμήθεια στις αγορές που θα κάνω, σε βενζινάδικα σουπερμάρκετ και λοιπά… Και για αναλήψεις σε συνάλλαγμα, θα έχω 2% συν μια προμήθεια.

Η δε Eurobank με είπε ότι όλες οι συναλλαγές που θα κάνω θα έχουν ταρίφα χρεώσεις σε οποιαδήποτε μου δοσοληψία, 2,5 ευρώ. Δεν μπορούσα να το πιστέψω!! Και μιλώντας με την υπάλληλο στο τηλέφωνο την ρωτάω…

- Δηλαδή μου λέτε ότι αν αγοράσω μια σοκολάτα με ενα ευρώ θα πληρώσω δυόμιση ευρώ προμήθεια

- Ναι

- Δηλαδή μου λέτε να μην αγοράσω προϊόντα από το εξωτερικό

- Οχι δεν σου λέμε αυτό

- Μα εμμέσως αυτό μου λέτε….

Απάντηση φυσικά δεν πειρα… Για αναλήψεις όμως από το εξωτερικό είχε μικρότερες χρεώσεις από την Πειραιώς. Οπότε τα πράγματα ήταν απλά, με την μία κάρτα θα εκανα αγορές και με την άλλη ανάληψης χρημάτων. Λεφτά θα με έστελναν τμηματικά σε όποια κάρτα τα χρειαζόμουν έτσι ώστε, να μην υπάρχουν τα λεφτά μου μέσα σε ένα λογαριασμό. Γιατί αν γινόταν κάτι με τον εκάστοτε λογαριασμό, πιθανόν να μην είχα άλλα ευκαιρία λεφτά για να μεταφέρω στον άλλον λογαριασμό… Και η Ανθή σε ρόλο μάνατζερ, θα με έστελνε το κομπόδεμα μιας για να το ξοδεύω απονήρευτα και με ευλάβεια. Καλό βεβαίως θα είναι σε αυτήν την περίπτωση, να μην μάλωνα με την Ανθή στη διάρκεια του ταξιδιού, γιατί μόνο με ωτοστόπ θα γυρνούσα πίσω... Ουφ πάει και αυτό.

Το φειζερ κατά τη διάρκεια του χειμώνα ήταν ασφαλισμένο διπλό κλειδωμένο και χωρίς πινακίδες έτσι ώστε, εξεπίτηδες να μην είμαι σε θέση να το οδηγήσω αφενός, για να μην αποκτήσει φθορές και αφετέρου, για να μην του δημιουργούσα εγώ φθορες.

Τις πινακίδες της έβαλα για να πάω εκδρομή με το forum στο Ζαγόρι και αφού γυρίσαμε με το καλό, για να πάω μια μονοήμερη εκδρομή στη Βουλγαρία όπου με τράκαρε ένας εκσκαφέας. Άλλη περίπτωση και αυτή!! Σίγουρα μια ανεπανάληπτη εμπειρία που όμως, δεν ήταν πολύ ενθαρρυντική για το επικείμενο μου ταξίδι ,πόσο μάλλον για τη μάνα μου. Όταν με τράκαρε ο εκσκαφέας με ενα km και ξεκολλούσε το όγκο του από την κατεστραμμένη ποια, μάσκα του φέιζερ το πρώτο πράγμα που ειπα στην Ανθη ήταν… Οχι ρε μάγκα, πάει το ταξίδι!

Αυτές οι δύο ήταν όλο και όλο οι ταξιδιωτικές μου περιπέτειες με το φειζερ για 10 μήνες. Δύο εκδρομές και μια τράκα. Τέλεια!!

Με την ασφάλεια κλασσικά δεν έβγαλα έμμεσα άκρη εμένα εντωμεταξύ, ο καιρός με πίεζε για να φύγω γιατί πολύ απλά μέχρι να φύγω, φοβόμουν να πάω με το φειζερ ακόμα στο περίπτερο για τσιγάρα… Μην και τυχόν συμβεί κάτι. Οπότε έλεγα να φύγω να γυρίσω για να πάω και για κανένα μπάνιο με το Φέιζερ στο υπόλοιπο του καλοκαιριού, γιατί για να πήγαινα για μπάνιο πριν, χλωμό.

Το διάστημα που είχα αρχίσει να αγοράζω τα απαραίτητα για το ταξίδι έβαλα και το φειζερ σε γκαράζ μην λέω μην, μετά από τόσα όνειρα πήγαινα να πάρω το φειζερ και εμένα με τα κλειδιά στο χέρι. Βρε πλήρωσε λίγα παραπάνω ευρώ για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο μην και τυχόν , οι μόνες σου ταξιδιωτικές εμπειρίες με την καινούργια σου σκηνή είναι στο κέντρο του σαλονιού σου.

Τα επαγγελματικά μου ήταν δόξα τω Θεώ σε μαγευτική κατάσταση έτσι ώστε χωρίς αναστολές να εξαφανιστώ από προσώπου γης αλλά δυστυχώς (μάλλον ευτυχώς), τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα υπολόγισα. Τρεις εβδομάδες προτού να ξεκινήσω έκανα μία μικρή επέμβαση και δύο εβδομάδες ήμουν τέζα. Δεν μπορούσα να κάτσω ούτε στον καναπέ, φυσικά για οδήγηση ούτε λόγος και η παραίτηση μου από την εργασία έγινε με συνοπτικές διαδικασίες. Τώρα τι σχέδια να κάνεις για ένα ταξίδι στη Νορβηγία με τον κώλο επάνω, άντε πείτε μου εσείς. Φυσικά και δεν έκανα, απλώς περίμενα να αποθεραπευτώ να περάσει ο καιρός για να ξεκινήσω. Εντωμεταξύ όσο ήμουν με τον κώλο επάνω και ερχόταν η μάνα μου να με επισκεφτεί και εγώ την έλεγα, ότι μόλις γίνω καλά μετά από μία εβδομάδα θα πάω στη Νορβηγία για να κάνω 11.000 km, με κοιτούσε σαν δαιμονισμένο.

Δόξα τω Θεώ έγινα καλά και αφου με τις παρεκκλίσεις της μάνας μου ρώτησα τον γιατρό, αν θα έχω πρόβλημα να ταξιδέψω με το Φέιζερ και με είπε, όχι (βεβαίως ξέχασα να του επισημάνω για το που ήθελα να ταξιδεψω) Αρχισα να ξαναμπαίνω σε ταξιδιωτικό πλάνο λίγες μέρες πια, από το να ξεκινήσω.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Παίρνω το παπί μετά από δύο βδομάδες μη οδήγησης από το σπίτι, δοκιμάζω κατά πόσο είμαι σε κατάσταση να ταξιδέψω ένα km μέχρι το γκαράζ. Παίρνω το φέιζερ και το πάω στο συνεργείο. Από το φοβο μου να διάνισω πέντε km για να πάω στον μηχανικό, ξέχασα και τις εγχειρήσεις και τα πάντα. Φτάνω στο μηχανικό, Μάκη να σε ευχαριστήσω και από εδω για την άψογη δουλειά που με έκανες, χωρίς το μηχανάκι να πάθει το παραμικρό. Μου λέει είμαι φουλ ξανά φέρτο. Τώρα τι να του πω εγώ, ότι φοβάμαι να το ξαναφέρω ενώ σκοπεύω να ταξιδέψω στη Νορβηγία. Καλά λέω στο αφήνω εδώ και θα επικοινωνήσουμε. Να ναι καλά ο άνθρωπος σε τρεις μέρες μου το είχε έτοιμο και όχι μόνο ετοιμο, άλλα σε υπεραριστη κατάσταση. Μου έφτιαξε και τη μάσκα στο μέτρο του δυνατού έτσι ώστε, να μην έχω πρόβλημα στο να ταξιδέψω.

Φυσικά τα ευχαριστώ πρέπει να δοθούν και στον Πασχάλη που με σύστησε στο μηχανικό αλλά και που μεσολάβησε στον λάστιχα, να με προσέξουν ιδιαίτερα. Περνάνε οι μέρες παίρνω το φειζερ αλλά ήμουν μέσα στην τύχη μου άτυχος. Το λαστιχαδικο από το συνεργείο το χώριζαν 500 μετρα απόσταση αλλά εγώ θα έπρεπε να το ξαναπάω εκεί αύριο, γιατί είχε δυστυχώς περάσει η ώρα. Φρίκη! Δεν ξέρω κατά πόσο σας φαίνονται λογικά η υπερβολικά όλα αυτά αλλά εγώ, πραγματικά φοβόμουν μην κάτι συμβεί την τελευταία στιγμή και ματαιώσω την αναχώρηση μου. Δηλαδή τον μοναδικό μου ουσιαστικά στόχο για αυτό το ταξίδι.




Αλλάζω λάστιχα μου λέει ο λάστιχας ότι έχω στραβή μπροστινή ζάντα. Τον ρωτάω αν έχει πρόβλημα μου λέει, όχι. Οπότε λέω άστο, ούτως ή άλλως τόσο καιρό έτσι το οδηγάω και με ελαττωματικό ρουλεμάν τιμονιού αλλά και με στραβή ζάντα οπότε ποιος ο λόγος να το αλλάξω, αφού είναι σε κατάσταση που δεν πρόκειται να μου δημιουργήσουν θέματα ασφαλείας στο δρόμο. Μόνο και μόνο για να αλλάξω την οδηγική συμπεριφορά της μοτοσικλέτας... Πάω που πάω σαν κότα στο δρόμο, τουλάχιστον ας έχουμε και ένα άλλοθι! Εντωμεταξύ μου λεει κάντο μια βόλτα να δεις άμα σε ενοχλεί και βλέπουμε μετέπειτα. Ναι καλά σίγουρα! Και με το που πήγα το φειζερ στο σπιτι πλέον θα κυκλοφορούσε, μόνο για το φόρτωμα του, και το αντίο.

Εδώ να γράψω ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο από τότε που πήρα το Φαζερ, το λέω φειζερ. Δεν ξέρω γιατί μάλλον μου κόλλησε στραβά! Και πέρσι στο ταξίδι μου έτσι το έλεγα και φέτος, έτσι το λέω. Οπότε για να μην έχουμε καμία μήνυση από την Yamaha, ας θεωρήσουμε ότι το φειζερ είναι το παρατσούκλι... Του φαζερ και όλοι θα είμαστε ευτυχισμένοι...

Το φόρτωμα των αποσκευών ήταν μια μεγάλη ιστορία μια και, είχα πολύ περιορισμένο χώρο αφού να φανταστείτε ούτε χώρο για κωλόχαρτο δεν είχα, δεν χωρούσε. Βεβαίως πήρα πολλές συσκευασίες απολυμαντικά μαντηλάκια αλλά κολόχαρτο, όχι.

Εδώ θέλω να ξανά ευχαριστήσω τον Πασχάλη που είχε προθυμοποιηθεί να μου δώσει τις βαλίτσες του για το ταξίδι και να του ζητήσω συγνώμη που δεν τον τίμησα ,αλλά λόγω κωλύματος που έχω στον εγκέφαλο θέλω να είμαι αυτάρκης. Με ότι έχω να ταξιδέψω. Γιατί φυσικά θα της είχα πολύ άγχος! Αν ου μη γένοιτο έπεφτα σε καμιά χαράδρα, πρώτα τις βαλίτσες θα κοιτούσα αν έπαθαν καμιά ζημιά και μετέπειτα το μηχανάκι… Κάτι φυσικά που δεν ήθελα να το υποστώ! Αλλα και για έναν ακόμα, πιο σημαντικό λόγο που θα τον συνειδητοποιούσα στην πορεία του ταξιδιού. Μην τυχόν κάνω καμιά ζημιά στα αυτοκόλλητα του Πασχάλη που είναι πάνω στις βαλίτσες. Εντάξει οι βαλίτσες είναι υλικά αγαθά και επισκευαζονται, αλλά τα αυτοκόλλητα αναμνήσεις, αναμνήσεις που δεν ήθελα επουδενί να τις διακινδυνεύσω.

Πίσω στην κεντρική βαλίτσα έβαλα αρκετά ζευγάρια κοντομάνικα κάλτσες και εσώρουχα διπλωμένα σαν ρόλο έτσι ώστε, να μην πιάνουν χώρο τα οποία φυσικά σιγά-σιγά, θα τα εξφεντονιζα σε διάφορες βουνοκορφές ως κάποιο προσωπικό μου αυτοκόλλητο και αυτομάτως, θα εξοικονομούσα και περισσότερο χώρο. Προμήθειες φαγητού ήταν μηδενικές δεν πήρα ούτε μία κονσέρβα μαζί μου, τίποτα ούτε αλάτι. Αδιάβροχά το παντελόνι της μηχανής, φαρμακειο δύο ζευγάρια χοντρές μπλούζες, φόρμα σαμπουάν και διάφορα. Πέδιλα ανατομικούς τύπους σαν αυτά που πουλάνε στα φαρμακεία. Παπλοματοθηκη πολυεργαλείο φαγητού δίχως όμως να έχω φαγητό μαζί μου, δύο σεικερ για καφέ και 100 φακελάκια νες καφέ.


Για το φειζερ δεν πήρα τίποτα μαζί μου ούτε καν σετ επισκευής ελαστικού μιας και που στην τελική, δεν ηξερα να το χρησιμοποιήσω παρά μόνο από αυτά που είχα δει από το ίντερνετ. Πήρα πέντε πίσω λάμπες για το φέιζερ μιας που της καίει, και κάποια μικρό εργαλεία… αυτά και πολλά ήταν.

Α μιας που ποτέ δεν είχα στήσει σκηνή στη ζωή μου την έστησα τρεις φορές το σαλόνι μου και πλέον, ήμουν πανέτοιμος.

Αγόρασα και μια action camera των 50 € χωρίς να μπορώ να την τοποθετήσω στο μηχανάκι γιατί πολύ απλά, συνοδευόταν με βάση ποδηλάτου και έβρισκαν οι λήψεις της πάνω στα πλαστικά του φέιζερ. Τελικά με τα πολλά, πήρα μια βάση για κράνος που δεν μπορούσα να την τοποθετήσω στην κεφαλή του κράνος, γιατί σε εκείνο το σημείο το κράνος μου σχηματίζει μύτη και δεν έμπαινε το αυτοκόλλητο. Εν ολίγοις κόλλησα το αυτοκόλλητο στραβά και έκανα μια τρυπά στο νερό κάτι που όμως τελικά ,αποδείχθηκε ότι ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί.

Και έτσι φτάσαμε 9 Ιουνίου λίγες ώρες πριν την επικείμενη αναχώρησή μου, εγώ φυσικά να διαβάζω ανελλιπώς το ταξιδιωτικό από τα κομάντα της Κοζάνης και να σφίγγετε όσο ναναι το στομαχι μου. Να βλέπω ειδήσεις από το ίντερνετ για εποχές των παγετώνων, χιονοθύελλες εγκλωβισμούς λεωφορείων από τον σφοδρό χιονιά. Ξεριζώματα δέντρων από τους ανέμους και ακυρώσεις δρομολογίων πλοίων και άλλα ενθαρρυντικά. Λέγοντας στον εαυτό μου, καλύτερα να αντιμετωπίσω τέτοιες συνθήκες παρά αυτό που βιώνω τώρα. Δύο εβδομάδες στο σπίτι και περπατώντας 500 μετρα να λαχανιάζω από την εξάντληση προερχόμενη φυσικά, από την πολλή ξάπλα. Πάμε και βλέπουμε έλεγα. Το πολύ πολύ να μετατοπίσω το πρόγραμμα μου έτσι ώστε, τα βουνά της Νορβηγίας να τα διασχίσω στο γυρισμό του ταξιδιού... Θα δούμε.

Πάω να παρω την Ανθη από τη δουλειά και σταματαω, στην παραλία της καλαμαριας οπου ενα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα με ξεπροβόδιζε για το μεγάλο μου ταξίδι...



Η οριζοντες πλεον ηταν ανοιχτη και η περιπετεια καραδοκουσε καπου στον οριζοντα... Περνω την Ανθη παμε βλεπουμε το ηλιοβασιλεμα και καπου εκει, ουσιαστικα θα χοριζαν για λιγο καιρο και οι δρομοι μας.

Αυτά πάνω κάτω τα πριν του ταξιδιού. Κατά τα άλλα πάλι θα ήθελα την ειλικρινή σας γνώμη προς όλα τα τεκτενόμενα του ταξιδιού, πολλα βεβαίως τα καταλαβαινω κι εγώ ο ίδιος γιατί ας μην κρυβόμαστε, ταξιδεύοντας βγάζω καλώς ή κακώς όλα τα ταξιδιωτικά μου απωθημένα στην φορά.

Αυτόν τον πρόλογο τον είχα γράψει προτού να ξεκινήσω να γράφω το οδοιπορικό μου, στο περσινό μου ταξιδιωτικό τον είχα σβήσει και είχα γράψει άλλον... Αλλά φέτος επέλεξα να τον κρατήσω. Εντάξει είναι λίγο βαρύς, αλλά δυστυχώς τα δρώμενα της ζωή μας δεν είναι αψήφιστα όπως δηλαδή θα πρεπει, να είναι στης διακοπές μας.

Κατά τα αλλα από εδώ και εμπρός, ξεκιναει ένα εύθυμο κείμενο γεμάτο με σάτιρα και αυτοσαρκασμό, για να είναι όσο το δυνατόν ευχάριστη η ανάγνωση του… Μιας που μπορεί να είναι και διπλό σε όγκο, από το περσινό μου. ..
 

nikanthi

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονίκη
Όνομα
Νικος
Μοτό
fzs1000
ΤΕΤΑΡΤΗ 10 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 1

Το πρωί ξύπνησα κατά τις έξι, αφού ήπια ένα καφέ και έκανα δυο τσιγάρα πήγα έφερα το φειζερ από το γκαράζ για να φορτώσω τα πράγματα. Είχα σκεφτεί φυσικά να τα φορτώσω από το προηγούμενο βράδυ άλλα για τον φόβο των Ιουδαίων αλλά περισσότερο για τον δικό μου, ειπα βρε λες να γίνει καμιά μαλακία με τα πράγματα που θα έχω μέσα στο γκαράζ και ενώ είμαι έτοιμος να φύγω, δεν πάω πουθενά. Χέστο! Οπότε τα φόρτωσα το πρωί. Το είπα σκεφτόμουν και την πιο απίθανη, ως πιθανή περίπτωση που θα μπορούσε να αναβάλει την αναχώρησή μου



Και είπα σιγά σιγά να ξεκινήσω



Στην φωτογραφία πιστεύω φαίνεται ότι με διακατέχει μια αλφα χαλαρότητα ενώ η Ανθή όπως βλέπετε, έβγαζε ήδη καπνούς από το ζόρι της. Θα 'σκαγε σαν θερμοσίφωνας! Μέχρι που χαιρετηθήκαμε, αυτή για να πάει στη δουλειά και εγώ... στη Νορβηγία

Κάνω διακόσια μετρά και σταματαω το μηχανάκι, δεν θυμάμαι για πιο λογο αλλα ήμουν ανήσυχος. Έκανα τον σταυρό μου πήγα χαιρέτισα την μανα μου και ξεκίνησα πολύ σιγά σαν χεσμένος να βγω από την Θεσσαλονίκη και να κατευθυνθώ προς τους ευζώνους. Ημουν τόσο φοβισμένος που επέλεξα να κάνω ένα μίνι κύκλο και να πάω από την εθνική ως ένα σημείο προς τα σύνορα, μόνο και μόνο για να αποφύγω ένα κομμάτι της μοναστηρίου το οποίο, από την διέλευση των πολλών φορτηγών έχει σκαφτεί η άσφαλτος και σχηματίζει αυλακιές σαν τάφρους. Γαμο να έκανα τόσο άγχος δεν θα είχα...

Αλλά σαν κύλισαν τα πρώτα χιλιόμετρα και άρχισα σιγά σιγά να οδηγώ όλες οι σκέψεις άδειασαν το μυαλό μου μέχρι να φτάσω στα σύνορα



Περνώντας τα είχα άλλες ανησυχίες του στιλ, πως θα διαλευσω τα έργα που γινόντουσαν στην γειτονική χώρα. Σίγουρα ήταν επικίνδυνα αλλά στην περίπτωση μου και πολύ ψυχοφθόρα, γιατί κάθε τόσο έβλεπα και 2 – 3 εκσκαφής να κάνουν την δουλειά τους και εγώ φυσικά, να κάνω τον σταυρό μου. Οι μνήμες βλέπεται από το πρόσφατο ατύχημα ήταν νωπές τόσο ημερολογιακά, αλλά πόσο μάλλον οδηγικά μιας και είχα δεν είχα διανύσει 300 km με το φέιζερ από εκείνο το ατύχημα. Μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει ότι εκατοντάδες ποδηλάτες κυκλοφορούσαν στην κεντρική αρτηρία των Σκοπίων είτε οδηγώντας, είτε περπατώντας. Τώρα που πήγαιναν και τι έκαναν ο θεός και η ψυχή τους. Ντόπια αμάξια δεν έβλεπα πουθενά άλλα, ποδήλατα εκατοντάδες




Μια οι ύποπτες φάτσες από τους ποδηλάτες μία το ότι εγώ ήθελα να φύγω όσο πιο γρήγορα από τα Σκόπια στάσεις δεν έκανα πουθενά παρά μόνο, για να βγάλω την παραπάνω φωτογραφία, για βενζίνη και για να πληρώνω τα διόδια.

Φτάνω στα διόδια βλέπω αντίτιμο 60 δηνάρια (1 € ). Αλλά αν πλήρωνες σε ευρώ έδινες 1,5 ευρώ. Σκέφτηκα να ρωτήσω τον υπάλληλο γιατί 1,5 ευρώ, προσφέρεται και καφέ...



Με το που τελειώνουν τα έργα ο δρόμος γίνεται κανονική εθνική αρτηρία και εγώ έφτασα στα σύνορα της Σερβίας όπου όμως με περίμενε ουρά και μποτιλιάρισμα.
Τώρα τι κάνουμε περνάμε μπροστά ή δεν περνάμε...Χα εδώ σε θέλω! Ας το λέω δεν μας παίρνει και περίμενα ευλαβικά στην σειρά μου λες και οδηγούσα τουριστικό λεωφορείο...





Εντωμεταξύ τσουλώντας το φέιζερ έβλεπα να κάνουν ελέγχους σε αυτοκίνητα και δύο μοτοσικλέτες και αναρωτιόμουνα, λες να είμαι τόσο τυχερός... Φτάνοντας ακόμα πιο κοντά σπρώχνοντας το μηχανάκι, γλίστρησε μία το δεξί μου πόδι. Συγκρατώ με το φρενο το φειζερ κοιτω κάτω, είχε λάδια ...Ουπς τι είναι πάλι τούτο. Εντωμεταξύ φοβόμουν μην τα πατήσω κιόλας και με γλιστρήσει η ρόδα. Κάνω ένα ελιγμό τα προσπερνάω, δίνω διαβατήριο, ευτυχώς επειδή είμαι έλληνας δεν με ελέγχουν τίποτα και μπήκα στη Σερβία.



Από όσο θυμάμαι και εκεί είχε έργα αλλά ευτυχώς όχι για πολύ... Αλλά εγώ ήμουν ήδη κουρασμένος και ήθελα κάπου να ξεκουραστώ και τότε είδα αυτό ...



Ρωτάω αν σερβίρουν καφέ παρκάρω το φέιζερ και ανεβαίνω επάνω ...



Βασικά ήταν εστιατόριο όλοι έτρωγαν καφέ όμως, ηπιε μόνο ένας. Καλά μέχρι να συνεννοηθώ με τον σερβιτόρο για το τι καφέ ήθελα ήταν ιστορία. Το πάλεψα δεν μπορώ να πω αλλά μόλις με είπε αν με τον καφέ μου θέλω και... κοκα κόλα το παράτησα τελείως. Φέρε οτι θες και να σαι καλά... Ε ναι!




Αφού στάνιαρα ξεκίνησα, κάπου όμως στο δρόμο με έπιασε καταιγίδα και έτρεξα πανικόβλητος να σωθώ σε ένα βενζινάδικο. Η το έχεις το adv ή δεν το 'χεις... Mπαίνοντας στην βοηθητική λωρίδα για το βενζινάδικο, πάτησα την άσπρη διαχωριστική γραμμή τσιμπώντας λίγο το φρένο κα με πέταξε κολια το μηχανάκι. Θέλει προσοχή η άσπρες γραμμές γλιστραν σαν διάολοι

Εδώ να πω ότι λόγω έλλειψης χώρου φορούσα την επένδυση από το μπουφάν αλλά όχι την επένδυση από το παντελόνι, και ήδη είχα γίνει μούσκεμα.





Εκεί γνώρισα κάποιους πολωνούς που επέστρεφαν σπίτι τους αφού είχαν πάει στην Ρουμανία να περάσουν τα γνωστά περάσματα






Εμένα όταν με ρωτούσαν (σε όλο το ταξίδι)που πήγαινα τους έλεγα ότι πάω στη Γερμανία και όχι τον πραγματικό μου προορισμό. Δεν ήθελα να το ματιάξω, δεν ήθελα να το γρουσουζέψω, δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω. Δεν ήθελα ίσως να καυχηθώ για το μακρινό μου στόχο, ίσως λίγο από όλα. Πάντως σε κανέναν σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου δεν τους ελεγα την αλήθεια παρά μόνο φυσικά, όταν έφτασα στην Νορβηγία και με κοιτούσαν όλοι σαν... ούφο!
Εδώ τους φαινόταν απίστευτο που πήγαινα στη Γερμανία με τα όσα διάβαζαν και άκουγαν στα ΜΜΕ για το ότι συνέβαινε με την Ελλάδα, οποτε και να τους έλεγα το πιο πιθανό ήταν να μην με πίστευαν.

Με τις συζητήσεις ο καιρός καθάρισε και εγώ ξεκίνησα ...

Βενζινάδικο και καφές ξανά...




Κάπου στο δρόμο όμως με ξανάπιασε μπορα και εγώ για να σωθώ σταματώ κάτω από μία λεπτή γέφυρα (αφού και κάτω από τη γέφυρα βρεχομουν.) Με αστραπιαίες κινησεις ξεντύνομαι βγάζω τα βρεγμένα ρούχα βάζω στεγνά και τα αδιάβροχα αυτή την φορά και μετά από αυτό το μίνι στριπτίζ, ξανά ξεκινάω για βενζινάδικο φυσικά μπας και γλιτώσω.




Αφού ξανά ήπια καφέ χωρίς φυσικά να έχω φάει τίποτα από το πρωί, παρατηρούσα αυτή την παρέα των τούρκων που γυρνούσαν από την χώρα τους πίσω στην Γερμανία όπου και ζούσαν. Μου έκαναν τρελή εντύπωση οι εξατμίσεις ελευθέρας που φορούσαν, μιλάμε τραντάζονταν ο τόπος. Και αναρωτιόμουν εγώ ο απειρος ταξιδευτής... Γιατί να βγάλω τοσο άγχος για να βρω και φυσικά, να πληρώσω σιγαστήρα για την δικιά μου την εξάτμιση ενώ αυτοί κυκλοφορούσαν με πυροβόλα όπλα... Απάντηση δεν πήρα, αλλά από αυτο που κατάλαβα στο επερχόμενο μου ταξίδι ήταν, το ότι εγώ ίσως είχα την πιο σιγανή μη εργοστασιακή εξάτμιση σε ολόκληρη την Ευρώπη.(Αυτές οι πληροφορίες είναι κάθαρα δικά μου βιώματα και φυσικά, κανέναν δεν ενθαρρύνω να ταξιδέψει με θορυβώδη εξάτμιση στην Ευρώπη άσχετος φυσικά που όλες οι εξατμίσεις, ακόμα και στη Νορβηγία ήταν, ντουντούκες )

Ενώ είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει,κατω απο ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα που με συντρόφευε στο δρόμο, έφτανα πλέον κοντά στο Νόβι Σαντ. Φτάνω στην πόλη ήταν ήδη εννέα και... Τώρα, άντε βρες ξενοδοχείο το οποίο να είναι και κοντά στο κέντρο έτσι ώστε, εύκολα να μπορέσω να περιηγηθώ τριγύρω. Φτάνω σε μια διασταύρωση ανάβει πρασινο στρίβω δεξιά, ακούω κορναρίσματα και πάνε να με εμβολίσουν διερχόμενα αυτοκίνητα.Ω ρε μάγκα τι γίνεται εδώ πέρασα με κόκκινο; Εντωμεταξύ να οδηγάω στα χαμένα έχοντας την προσοχή μου και στα αυτοκίνητα αλλά και στο να βρω ξενοδοχείο. Πετάγονται κάτι πεζοι στο δρόμο πάω να τους πατήσω. Πω πώ φυλακή θα με βάλουν! Οδηγάω όσο μπορώ πιο προσεκτικά βλέπω μέσα σε ένα στενό αυτό...



Πολύ υποχθόνιο ξενοδοχείο το είδα αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Μπαίνω μέσα τρέχοντας φοβούμενος τα πράγματα στη μηχανή. Και ηταν μες στην χλίδα.

Μου λέει η ρεσεψιόν...

- 42 € η βραδιά, με υπόγειο πάρκινγκ και το κέντρο πέντε λεπτά περπάτημα...

-Μέσα

-Το δωμάτιο δεν θα το δεις ;

-Θα μου αρέσει της λέω... Να βάλουμε το φέιζερ στο γκαράζ

Αποθηκεύω το φέιζερ ανεβαίνω πάνω στο δωμάτιο και βλέπω αυτό...



Ρε συ που ήρθα στο Χίλτον της Σερβίας







Παραδόξως όμως με χάλασε η χλιδη του. Εγώ ήμουν σε φάση καταδρομικής αποστολής στην Νορβηγία, ή τουλάχιστον έτσι το ονειρευόμουν. Σε ένα τέτοιο μέρος έρχεσαι με το ταίρι σου όχι μόνος, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια αυτό βρήκα, θα το υποστώ.Αν ήταν κανένα ελεεινό και τρισάθλιο ξενοδοχείο θα το γούσταρα περισσότερο αλλά δεν βαριέσαι, και η χλιδή καλή είναι μωρε. Ούτως σι άλλος αύριο θα με περίμενε μία τελείως διαφορετική νύχτα...

Έκανα μπανάκι και βγήκα για τη βραδινή μου βόλτα...















Καλά στο Νόβι Σαντ γινόταν πανικός. Κόσμος να περιφέρεται στα μπαράκια και στης καφετέριες, να γίνεται χαμός. Τα εστιατόρια να είναι γεμάτα, νεολαία να είναι μαζεμένοι γύρο από της πλατιές και να πίνουν μπύρες. Αλλού να τραγουδάνε κάτω από τον ήχο κάποιας κιθάρας και εγώ, να περιφέρομαι σαν χαμένος χωρίς να ξέρω που να πρώτοκοιτάξω. Τελος παντον αφου εκανα κάποιες βόλτες και χάζεψα όλου του είδους τα αξιοθέατα, χωρίς ακόμα να καταλάβω ποια είναι τα πιο εντυπωσιακά...







Γαμήθηκα στης φωτογραφίες δεν μπορείτε να πείτε … Δυστυχώς με της νυχτερινές λήψεις δεν τα πάω καλά …Oύτε με της μεσημεριανές …Kαι ίσως και με της πρωινές…
Εμ στα ακίνητα αξιοθέατα κουνιόμουν εγώ …Στα κινούμενα αξιοθέατα κουνιόταν αυτά…(Τι είπατε? Aν οι φωτογραφήσεις που αφορούσαν της Σερβες κουνήθηκαν και καλά, και φυσικα διαγράφηκαν λίγο προτού να της δείξω στην Ανθή για να μην μου φέρει, την DSLR στο κεφάλι …ΑΜΑΝ ΠΙΑ.)

Bρε ευτυχώς που πάω σε μια χώρα που δεν νυχτώνει ποτέ αλλιώς με δεκα φωτογραφίες θα γυρνούσα πίσω. Και το συμπέρασμα …Aν είσαι φωτογράφος της δεκάρας, και θέλεις να έχεις φωτογραφίες που να βλέπονται, επί 24ωρου βάσεως …Μόνο στην Νορβηγία πρέπει να πας

Οσο έτρωγα κάτι οικονομικό να ρεφάρουμε λίγο την τιμή του ξενοδοχείου...



Eμαθα εκ τον υστέρων ότι εκείνοι την ώρα στο περίπου, τα κομάντο από την Κοζάνη έφταναν στο Νοβι Σαντ έχοντας ολοκλήρωση πια το νορβηγικό τους όνειρο… Ετσοι είναι οι κύκλοι της ζωής, άλλοι οτι ολοκληρώνουν άλλοι το ξεκινάνε. Παντός ήταν απίστευτο που την ίδια μέρα την ίδια ώρα στο ίδιο τόπο και για το ίδιο ταξίδι, βρεθήκαμε σε ένα ξένο τόπο χωρίς να το γνωρίζουμε και δυστυχως, χωρίς να συναντηθούμε… Παντός την αύρα τους μου την έδωσαν, και τα κατάφερα και εγώ μετα από πολλές μέρες να γυρίσω ακέραιος στην πατρίδα.

Και αφου εφαγα, επέστρεψα με τα πόδια πίσω...



 
Τελευταία επεξεργασία:

nikanthi

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονίκη
Όνομα
Νικος
Μοτό
fzs1000
Σας Ευχαριστώ για της ευχες και τα καλα σας λογια....

Η φωτογραφιες μηπως ειναι τεραστιες η ετσιι της βλεπω εγω... τεραστιες με την ασκημη ενοια εννοω
 

Papadopaidi

Μέλος
Περιοχή
Patras
Όνομα
Παύλος
Μοτό
R1150GS '00 (ABS)
Φίλε πολύ χύμα στο κύμα λέμε.
Μ'αρέσεις. Προχώρα το γιατί
πιστεύω ότι θα έχει πολύ
"αντβεντουριά" τίγκα στα απρόοπτα
κ την περιπέτεια. :yew:
 

George_M.

..ο Βαρθολομαίος..!
Περιοχή
Ανατολικα της Αττικης...
Όνομα
George.
Μοτό
R1100GS 75th Aniversary Edition.
θα περασουμε χειμωνα φινο εφετο,νεα ταξιδιωτικα επη ξεδιπλωνονται φρεσκοτατα το ενα μετα το αλλο στις οθονες μας!!
Νικολα καλη αρχη κ παντα πολυχρονος κ πολυταξιδεμενος!:friendship:
 

todor

在中國,我們信任
Περιοχή
ΒΟΛΟΣ
Όνομα
ΘΟΔΩΡΗΣ
Μοτό
Τίμιος Κινέζος
μια χαρά!!! 2η Νορβηγία με απολαυστική περιγραφή!!!!!!

αλλά αν πάει και με τον ρυθμό των κοζανίτικων κομάντο...ίσα που αλλάζουμε και χρονιά διαβάζοντάς το ;)
 

StepaS

Μέλος
Περιοχή
Νάουσα
Όνομα
Vag
Μοτό
KTM Adventure 990 `09
Και πάλι χρόνια σου πολλά ρε φίλε!!! Το είπες και το έκανες! Δεν άλλαξες το ¨τιτιβίσματα"... δεν πειράζει. Ήδη είσαι απολαυστικός! Περιμένω ανυπόμονα την συνέχεια!!!
 

nikanthi

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονίκη
Όνομα
Νικος
Μοτό
fzs1000
Εννοείται οτι θα παει μεχρι την Πρωτοχρονιά ποιου χρονου ομως δεν ξερω... σιγα σιγα θα το ανεβαζω για να μην το κανω στης ονομασιες οπως το περσινο... λεμε τωρα... αλλα τουλαχιστον θα το προσπαθησω... μια μερα, την ημερα θα ανεβαζω στο περίπου


Γενικα να σας ευχαριστησω για τα καλα σας λογια για τις ευχες και για τα παντα...ειλικρινα δεν εχω λογια...
 
Τελευταία επεξεργασία:

Fenta

Μέλος
Περιοχή
ΚΑΒΑΛΑ
Όνομα
Tάκης
Μοτό
R 1200GS ADV LC
701 Aurora
CCM 644 '05
Kawasaki KLR 250 '96
Νικόλα πολύχρονος με καθυστέρηση.
Προβλέπεται ταξιδάρα, για δώσε να γουστάρουμε.
 

XR Maniac

Skipper
ADVRIDE Team
Περιοχή
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Όνομα
Κωστας
Μοτό
NX 650-HRC Gandhi!!
s1000xr
Πολύχρονος Νικόλα. .....
Για πάμε γρήγορα τη ταξιδάρα σου, γιατι ο κόσμος δεν αντέχει ρυθμό σουρδων :D
 

nikanthi

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονίκη
Όνομα
Νικος
Μοτό
fzs1000
Με τον ρυθμο τον κομαντο και να θελω δεν μπορω να το παω... 11000 χιλιομετρα σε 14 μερες...χλομο... :) Ευχαριστώ.και παλι για της ευχες
 

XR Maniac

Skipper
ADVRIDE Team
Περιοχή
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Όνομα
Κωστας
Μοτό
NX 650-HRC Gandhi!!
s1000xr
Με τον ρυθμο τον κομαντο και να θελω δεν μπορω να το παω... 11000 χιλιομετρα σε 14 μερες...χλομο... :) Ευχαριστώ.και παλι για της ευχες
Τον ιντερνετικο ρυθμό. ....πρπει να τον έχεις, ομως:)

advφον!!
 

giannis_transalp

Μέλος
Περιοχή
ATHENS
Όνομα
giannis
Μοτό
transalp 650 model 2001
Σας Ευχαριστώ για της ευχες και τα καλα σας λογια....

Η φωτογραφιες μηπως ειναι τεραστιες η ετσιι της βλεπω εγω... τεραστιες με την ασκημη ενοια εννοω
Πολύ άμεση και ειλικρινής αφήγηση. Χρειάζεται πολύ θάρρος για να μοιράζεσαι όλα τα συναισθήματα. Ένα μεγάλο μπράβο και στην Ανθή.
 

nikanthi

Μέλος
Περιοχή
Θεσσαλονίκη
Όνομα
Νικος
Μοτό
fzs1000
ΠΕΜΤΗ 11 - 06 -2015 ΗΜΕΡΑ 2

Ξυπνάω το πρωί κατά τις έξι, αράζω λίγο και μετά κάνω ένα καφέ να στανιάρω ώστε, να μην μαζέψω και τα πράγματα μου με την τσίμπλα στο μάτι. Προσπαθώντας να βολέψω τα ρούχα μου στην βαλίτσα μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω μια μινι ψυχανάλυση του χαρακτήρα μου...

Το να είσαι χύμα χαρακτήρας όπως εγώ και να μην σε νοιάζει τίποτα παρά μόνο να ξεκινήσεις και έχει ο θεός, είναι καλό γιατί δεν σε νοιάζει το πως θα ξεκινήσεις... Το που θα αποθηκεύσεις τα πράγματα σου ας πούμε, ελα μωρε σιγά. Αλλά όταν έρθει η ώρα να τα χρησιμοποιήσεις, θα φας μια φλασιά γιατί πολύ απλά θα πρέπει να τα ξανά τοποθετήσεις πίσω στην θέση τους όπως ακριβώς ήταν πριν, για να χωρέσουν.Και αν τα πράγματα σου είναι τοποθετημένα με ακρίβεια ταξη και λεπτομέρεια που θα ζήλευαν και οι χειρουργικές αίθουσες των νοσοκομείων για να μπορέσουν να μεταφερθούν, ε και είσαι χύμα σαν χαρακτήρας έχεις θέμα. Τελοσπάντων μετά από μια ωρα τα κατάφερα...

Εξαντλημένος από την προσπάθεια κατεβαίνω κάτω να τα τοποθετήσω και στο φέιζερ. Άλλο ένα μισάωρο τουλάχιστον. Και είπα να φάω το πρωινό μου, έλα μου όμως που ακριβώς μπροστά από την τζαμαρία του ξενοδοχείου ήταν ένα αποφρακτικο φορτιγο και δεν μπορούσα να παρκάρω εκεί το φέιζερ για να μπορώ να το βλέπω. Tώρα; Να ξανα κατεβάσω το φέιζερ στο γκαράζ, βαριόμουν.Να ξαναβγάλω τα πράγματα από το φέιζερ μην και τυχόν μου τα κλέψουν, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Οπότε το πρωινό μου ήταν καφές στο όρθιο, με τη συνοδεία των γνωστών αρωμάτων και έξω για να κοιτάω το μηχανάκι





Εντωμεταξύ δεν σας το είπα, σιγά μην το ξεχάσω. Eίχα κάνει 100 € σε σερβικά χρήματα από την Θεσσαλονίκη αλλά εγώ επειδή ήμουν κλασικά στον κόσμο μου, δεν ήξερα την τύφλα μου πόσα χιλιόμετρα είχα να διανύσω στην Σερβία, για να πάω στην Κροατία. Ούτε καν είχα μπει στον κόπο να κοιτάξω τον χάρτη.Eδώ δεν είχα κοιτάξει καλά-καλά τον χάρτη της Νορβηγίας, της Σερβίας θα κοιτάξω. Tελοσπάντων πάω στη ρεσεψιόν να πληρώσω και του λέω, με αέρα εκατο καρδιναλίων...

- Γίνεται να σε πληρώσω μισά ευρώ μισά σερβικά...

- Με κοιτάει περίεργα μου λέει... Nαι αλλά το ευρώ που θα σου δώσω δεν θα είναι τα γνήσια...

- Τι!! (Δεν το κατάλαβα αυτό...)

- Ναι! Καλά είναι αλλά δεν ειναι γνησια, στην Σερβία δεν θα έχεις πρόβλημα...

- Καλά, θα σε πληρώσω σε τοπικό νόμισμα. Με επεισε με την μία...

Πληρώνω, πάω έξω στον καύσωνα, φοράω και το μπουφάν με την επένδυση ανοίγω το κινητό – GPS για πρώτη φορά στο ταξίδι για να ξεκινήσω και να καταφέρω, να βγω από αυτήν την πόλη αλλά ο φίλος μου ο Τομ είχε άλλα σχέδια. Για 20 λεπτά δεν έπιανε σημα από το δορυφόρο,τρελάθηκα! Τώρα πως θα βγούμε από το Νόβι Σαντ. Ξεκινάω μέσα σε χιλιάδες βρισίδια κάνω 300 m και σταματάω μέχρι να βγάλει σήμα το GPS, Τίποτα! Ήμουν έτοιμος να αφήσω το φέιζερ εκεί και να γυρίσω πίσω με τα ΚΤΕΛ, μέχρι που εκ θαύματος ευτυχώς έβγαλε σήμα. Ανεβαίνω γρήγορά στο μηχανάκι μην ο Τομ ξανά αλλάξει γνώμη και ξεκινάω. Τα παλιότερα χρόνια που δεν υπήρχαν GPS πώς οι ταξιδευτές, έβρισκαν τα ξενοδοχεία, αφού έφευγαν για βόλτα τα ξανά έβρισκαν και γενικώς κινιόντουσαν μέσα στης πόλεις, εντάξει φαντάζομαι δύσκολα έως πολύ δύσκολα!!

Στο θέμα όμως... Εντάξει πόση ώρα θα έκανα να βγω από την πόλη, Ναι καλά! Αυτό να με πηγαίνει μέσα από πάρκινγκ αυτοκινήτων μέσα από πάρκα, να μου λέει να στρίψω μέσα από χωμάτινα μονοπάτια που είχαν τα πάρκα, με εμένα να τα προσπερνάω και αυτό να με ξαναστέλνει από εκεί ,Σάλταρα! Μετά από καμιά ώρα στο πανέμορφο κατά τα άλλα Νόβι Σαντ τα κατάφερα και βγήκα επιτέλους στην εθνική...

Κάνοντας την περιήγηση μου στην πόλη κατάλαβα και τις κυκλοφοριακές συνθήκες που επικρατούσαν στην γειτονική χώρα. Αν είσαι σε διασταύρωση με φανάρι και θες να στρίψεις δεξιά μπορείς φυσικά να στρίψεις μόλις ανάψει το πράσινο, αλλά και αυτοί που οδηγάνε (προς την ίδια κατεύθυνση που στρίβεις εσύ) ευθεία έχουν και αυτοί πράσινο, οπότε στρίβεις ναι μεν αλλά πρέπει να προσέχεις να μην σε πατήσουν κιόλας...

Α... Για να πάω από Θεσσαλονίκη στο Νόβισαντ και μετέπειτα να κινηθώ προς το Ζάγκρεμπ δεν βόλευε γιατί θα έπρεπε να γυρίσω πίσω καμιά 70 km και μετέπειτα να ξανά κινηθώ προς την ίδια γεωγραφική κατεύθυνση, αλλά από διαφορετικό δρόμο προς Ζάγκρεμπ.Σε μένα ρε θα πάω κοφτά. Θα κατευθυνθώ νότια μέχρι να βγω στο κεντρικό και μετά βουρ για Ζάγκρεμπ. Έλα που όμως αυτός ο κατα τα αλλά δευτερεύων κεντρικός της Σερβίας περνούσε μέσα από δεκάδες χωριά και όλοι οι οδηγοι να πετάγονται στον δρόμο σαν...Άντε να μην πω!

Εγώ να έχω χεστεί πάνω μου... Τα όρια να είναι 50 km/h και εγώ μέσα στο λιοπύρι φορώντας και την επένδυση να έχω λιωσει. Εκεί πήγε να με εμβολίσει και ένας βούλγαρος ο οποίος στρίβοντας αυτός αριστερά πήγε να με καρφώσει στην πίσω ρόδα ενώ εγώ πήγαινα ευθεία. Μιλάμε για εκατοστα με είδε. Πω πω πάλι από βούλγαρο θα την έτρωγα! Πάμε να φύγουμε από εδώ έλεγα και στον γυρισμό πρώτα ο θεός βλέπουμε από που θα γυρίσουμε.

Ήμουν που ήμουν φρικαρισμένος, αλλα ο Τομ ήθελε να με δώσει και αλλο ενδιαφέρον στην μέρα μου και με έστριψε μέσα από κάτι εργοστάσια και κάτι δρόμους που οδηγούσαν σε μια βιομηχανική περιοχή αλλά σίγουρα όχι προς το Ζάγκρεμπ. Αφού ρώτησα κάποιους έξω από ένα εργοστάσιο...

- Ζάγκρεμπ...

- da!!

Τι da ρε παιδια, που παω!!

Βγαίνω επιτέλους σε κάπως μία πιο κεντρική αρτηρία διανύω 3 km και φτάνω σε διόδια. Καλά τι είναι αυτοί οι σέρβοι ρε συ ακόμα και εδώ τον καρράδρομο έβαλαν διόδια. Εντωμεταξύ και εδώ έβλεπα πολλά ποδήλατα. Φτάνω μπροστά, μου λέει η υπάλληλος...

- Πασπορτ

- Τι πασπορτ βρε μαντάμ από το Νόβι Σαντ έρχομαι δεν πέρασα καμιά μπάρα να κόψω εισιτήριο για να σου πληρώσω τα διόδια. Δεν έχω πασπορτ...

- Πασπορτ!! Μου λεει

- Δεν εχω πασπορτ...

- Σερβια πασπορτ...

- Αααααα τώρα κατάλαβα, πω πω μιλάμε έγραψα πάλι. Έφτασα στα σύνορα και νόμιζα ότι ήταν διόδια... Καλά σύνορα σε αυτόν τον καράδρομο!

Τέλος πάντων ατάραχος σαν να μην συνέβη τίποτα, δίνω τα απαραίτητα έγγραφα και περνάω μαζι με τα ποδήλατα,.. Συνορα και ποδήλατα, αλλο και τουτο παλι! Στην νέκρα ζωνή διασχίζω ένα ποτάμι, το gps να με λέει να στρίψω μέσα από το ποτάμι δεξιά. Καλά χάζεψες και εσύ... Ήμουν τόσο περήφανος για το κατόρθωμα μου, που μόλις μπήκα Κροατία και κατάλαβα ότι ο συνοριακός φύλακας μιλούσε αγγλικά, του είπα για την παπάρα μου . Ναι, τι και αν έγινα ξεφτίλα και στις δυο χώρες εγώ πάντως,γούσταρα!

Η διαδρομή στην Κροατία ήταν πανέμορφη φτανω σε μια λίμνη...



Που δεν είχε όμως πουθενά να πιω καφέ (παροτι ειχε εγκαταστασεις για καμπινκ) και συνέχισα για κάποια χιλιόμετρα μέχρι που ξαναπέρασα τα σύνορα για Σερβία.Ρε συ πλάκα με κάνετε,τι ήταν αυτό πάλι! Αν είναι να περνάω σύνορο κάθε 10 km, μετά από έξι μήνες θα φτάσω στην Νορβηγία.

Και σαν να το ξέρα, βγαίνω από τον παράδρομο στον κεντρικό, κόβω εισιτήριο από τα διόδια για να μπω στην εθνική και μετά από 500 μετρα, φτανω στα διόδια για να το εξαργυρώσω, οτι ναναι...

Του δίνω το εισιτήριό μου λέει 0,50 ευρώ.

- Για 500 μετρα;

- Ναι μου λέει...

Η φάση ήταν ότι όταν έφτασα στα διόδια το ραντάρ δεν με έπιασε, και ξανα τσούλησα το μηχανάκι προς τα πίσω καμία εκατο μετρα για να με πιάσει και να πληρώσω μισό ευρώ… αλλιώς θα πλήρωνα παραπάνω.

Μετά από λίγο ευτυχώς μπήκα Κροατία.

Για την Κροατία ευτυχώς δεν έχω να πω πολλά, οι δρόμοι ήταν τεράστιοι και σε άψογη κατάσταση με εμένα πλέον να έχω απαλλαγή από το οτιδήποτε άγχος παρά μόνο, να προμηθευτώ Βινιετα μετά για την Σλοβενια.

Τέλος πάντων απτόητος συνέχισα και αφού βρήκα Βινιετα, πέρασα από το Ζάγκρεμπ όπου με περίμενε ένα μεγαλοπρεπές μποτιλιάρισμα αρκετών χιλιομέτρων. Αλλά δεν έσκασα, όχι! Εκανα κάτι σφήνες ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και εξαφανίστηκα. Ε ναι, αφού είχα ήδη κλείσει 24 ωρες οδηγικής εμπειρίας στο εξωτερικό, τους πήρα και τον αέρα.

Το βενζινάδικο που έβαλα πρώτη φορά μόνος μου βενζίνη...



Όταν έφτανα στα βενζινάδικα έμπαινα πρώτα μέσα και ρωτούσα …

- Πρώτα βάζω βενζίνη και μετα πληρώνω… Δεν ήξερα, αφού δεν είχα ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό.

- Μου έλεγαν, ότι βάζω πρώτα βενζίνη και μετα πληρώνω.

Εβγαινα έξω, φούλαρα και μετα ξανά έμπαινα στο βενζινάδικο για να πληρώσω… Ναι μιλάμε ήταν διαδικασία.

Μετέπειτα άραξα μπας και ξεκουραστώ λίγο από το μπες βγες στο βενζινάδικο….




Αγορασα ένα νερό που το πλήρωσα 2,5 € τα 500 ml αλλά τουλάχιστον το απόλαυσα σαν να ήτανε ...



Σαμπάνια.

Σαμπάνια και καφές δεν ταιριάζει οπότε μετά από λίγα χιλιόμετρα χτύπησα ένα καφεδάκι στο όρθιο...





Αφού πήγα σε δεκαπεντε βενζινάδικα για να βρω Βινιετα μοτοσυκλέτας για την Σλοβενια τελικά, στο τελευταίο πριν τα σύνορα τη βρήκα. Μετά από ένα λεπτό σκάνε μύτη ένα ζευγάρι πολωνών που οδηγούσαν και οι δύο, και μου λεει η κόπελα... Ρε συ είναι πολύ κρίμα με τόση ζέστη και να μην μπορούμε, να πιούμε μπύρες!



Αλλά τελικά ούτε μπύρες ήπιαν ούτε Βινιετα πήραν μιας και εγώ είχα πάρει ήδη την τελευταία.

Όταν έβγαινα από τα βενζινάδικα οδηγούσα πολύ προσεκτικά μην και τυχόν επειδή περνούσα μπροστά από το παρκινγκ με της νταλίκες, με εμβολίσει καμία. Και όντως, σε ένα βενζινάδικο την ώρα που πέρασα από μπροστά της, ξεκίνησε μια.

Και μπαίνω Σλοβενια. Στη Σλοβενια τα πρώτα χιλιόμετρα που οδήγησα ήταν μέσα από μία καταπληκτική διαδρομή αλλά μετά ο δρόμος από όσο θυμάμαι, μετατράπηκε σε εθνική.

Εντάξει τυπικό το θέμα αλλά θα πρέπει να σας το πω, χαρτη της Ευρώπης δεν είχα επάνω μου παρά μόνο το κινητό. Το κινητό το είχα κλειστό για να μη μου τρώει την μπαταρία. Αλλά φυσικά και να μην με ζαλίζει το κεφάλι μιας και κάθε τόσο οταν περνούσα τα όρια ταχύτητας η από καμιά κάμερα, βαρούσε η κουδούνα στα μηνίγγια μου.Μπορεί να με στέλνει από όπου ναναι αλλά, η κουδούνα κουδούνα. Ο Τομ ήταν χειρότερος και από γυναίκα σε περίοδο, οποτε τον έκλεισα και ησύχασα. Οδηγούσα βλέποντας μόνο τις ταμπέλες μέχρι φυσικά που μπερδεύτηκα (Ε καιρός ήταν!) Ηθελα να πάω από το Μάριμπορ στο Γκρατς, αλλά φτάνοντας στο Μάριμπορ πουθενά δεν είχε πινακίδες στο δρόμο για Γκρατς και εγώ, μπερδεύτηκα και έστριψα για Λουμπιανα, καμία σχέση! Ευτυχώς μετά από 20 km το κατάλαβα και αφού πήρα τηλέφωνο την Ανθη να την ενημερώσω για το κατόρθωμα μου, ξεκίνησα για πίσω.

Ρίχνοντας κλασικά όλα τα μπινελίκια του κόσμου είμαι στην εθνική ανάμεσα σε εκατοντάδες νταλίκες και βαράει το τηλέφωνο... Δεν το δίνω σημασία συνεχίζω...Και να βαράει και να βαράει και να βαράει, Ωπα ρε συ λέω τι έγινε... Σταματάω στην άκρη του δρόμου και παίρνω τηλέφωνο

- Έλα τι έγινε;

- Να, μπορείς να πας και από Λουμπλιάνα...

Τρελάθηκα!! Αλλά εκείνη την ώρα θυμήθηκα οτι η Ανθή ήταν ο οικονομικός μου τραπεζίτης και, άλλαξα αμέσως τα λόγια που ήθελα να πω...

- Ζουζουνίτσα μου, μην με παίρνεις οχτώ φορές τηλέφωνο, πάρε με μία γιατί ανησυχώ μην έγινε τίποτα. Και μία είναι αρκετή! Σε αγαπώ πολύ αλλά κλείνω τώρα γιατί έρχονται καμιά εκατοστη νταλίκες να με πατήσουν, φιλάκια τα λέμε το βράδυ...

Φτάνω στο Μάριμπορ μπαίνω στην πόλη και προσπαθώ να βρω την έξοδο για Γκρατς, μεγάλο φυστικομα! Εντωμεταξύ ο Τομ να έχει ψιλό μπλοκάρει γιατί η Αυστρία ήταν σε άλλο χαρτη και το Μάριμπορ, ήταν στα σύνορα του χαρτη που χρησιμοποιούσα ηδη. Οπότε δεν μπορούσα να του πω πάνε με Αυστρία, γιατί η Αυστρία δεν υπήρχε στον χάρτη. Μετά από τρελό βρισίδι και τρία υπογλώσσια αφού πέρασε καμιά ώρα τα κατάφερα. Ούτε στον εχθρό μου δεν εύχομαι τέτοιο μανίκι...

Σταματαω σε ένα βενζινάδικο για διάλλειμα αλλα και να παρω βινιετα για την αυστρια και βλέπω, έναν αυστριακό μηχανόβιο ο οποίος, δύστυχος είχε ατύχημα στην Σλοβενία… Το πόδι του ήταν πραγματικά χάλια, κρίμα!! Τον έπιασα συζήτηση και με είπε όταν ξεκίνησε το μηχανάκι του, ξέχασε να μαζέψει τον πλαγιοστατη και καρφώθηκε…

- Καλά με ανοιχτό πλαγιοστατη δεν σβήνει ο κινητήρας αν βάλεις πρώτη

- Σβήνει, αλλα σήμερα δεν έσβησε…

Πω πω σοκαρίστηκα! Περίμενε τον φίλο του να τον πάει σπίτι και την μηχανή θα την επέστρεφε η οδική βοήθεια. Μιλάμε από το σοκ μου, ξέχασα να βάλω βενζίνη στο φειζερ

Πλέον είχε αρχίσει να σουρουπώνει και μπαίνω επιτέλους Αυστρία. Περνάω κάτι τεράστια τούνελ και συνέχεια να βλέπω τον δείκτη της βενζίνης να είναι κάτω από τη μέση. Και άλλο τούνελ 10 km, να βγαίνω να ξαναμπαίνω σε άλλο, αλλά βενζινάδικο πουθενά. Να έχω διασχίσει 70 km και να μην βρίσκω βενζίνη. Είχα αρχίσει να αγχώνομαι αδικαιολόγητα ναι μεν μιας και είχα για 70 km βενζίνη αλλά αγχώθηκα.

Γενικά το θέμα της βενζίνης ήταν το μόνο που με αγχωνε στο ταξίδι. Αν έπεφτε στα ένα τέταρτο φρικερνα, για αυτό έβαζα συνέχεια και ανελλιπώς βενζίνη για να 'χω το κεφάλι μου ήσυχο.

Βρίσκω επίτελους βενζιναδικο το οποιο, ήταν από το αντίθετο ρεύμα κατεύθυνσης και ανέβηκα μια αερογέφυρα για να το προσεγκισω. Φουλάρω το μηχανάκι πάω να πληρώσω δίνω την κάρτα, μου λέει δεν είναι αποδεκτή...

- Τι!!

Ξανά προσπάθει... Τίποτα...ΤΩΡΑ!!! Βρε λες να χρεωκοπήσαμε σκέφτηκα...

Φυσικά ειχα και την δεύτερη κάρτα αλλά και μετρητά μαζί μου, αλλά αν από τώρα χαλούσε η μία από τις δύο κάρτες μου, θα είχα πρόβλημα στη συνέχεια του ταξιδιού. Πληρώνω με μετρητά και παίρνω τηλέφωνο την Ανθή να μιλήσει με την τράπεζα. Με παίρνει τηλέφωνο μου λέει, εσυ πρέπει να μιλήσεις εμένα δεν με εξυπηρετούν επειδή η καρτα, είναι στο δικο σου όνομα

Παίρνω τηλέφωνο από Αυστρία μου βγαίνει ο αυτόματος τηλεφωνητής και να μου λέει το κομπιούτερ

- Τι πρόβλημα έχετε...

- Να συλλαβιζω Κάρτα...

- Δεν σας κατάλαβα επαναλάβετε...

- ΚΑΡΤΑ!!!

- Δεν σας κατάλαβα επαναλάβετε...

Δηλαδή έλεος!!Τελικά άνοιξε η γραμμή της λέω το πρόβλημα μου... Ναι μου λέει, κάναμε αναβάθμιση στο σύστημα για αυτό δεν πέρασε η συναλλαγή σας, τώρα θα είναι εντάξει... Όντως!

Αλλά αναρωτήθηκα εγώ, αν δεν είχα αλλά λεφτά η άλλη κάρτα τι θα γινόταν. Θα γινόμουν ξεφτίλα και πιθανόν να κατέληγα στο μπουντρούμι γιατί η τράπεζα έκανε αναβάθμιση στο λογισμικό της...Απίστευτο και όμως ελληνικό!! Έριχνα της κατάρες δεν το συζητώ, και να μουρμουραω … Πουστηδες το ταξίδι μου εγώ φέτος ότι και να γίνει, θα το κανω!!

Τρώω ένα σάντουιτς να ηρεμήσω και ξεκινάω ενώ ήδη είχε ψιλό νυχτώσει. Μπαίνω σε ένα τεράστιο τούνελ και φτάνοντας προς την έξοδο του βλέπω από την αντίθετη κατεύθυνση τον δρόμο να είναι βρεγμένος, σουπερ! Φτάνω στην έξοδο του και να γίνεται χαλασμός κυρίου, βροχή αέρας μπουμπουνητά αστραπές, τώρα!!

Σταματάω μεσα στο τουνελ, λίγο προτού να εκτεθώ στον αγριεμένο ουρανό και στην άκρη του δρόμου, φοράω τα αδιάβροχα με τις νταλικες να περνάνε σε απόσταση μέτρου από δίπλα μου. Όσο μπορώ πιο γρήγορα ντύνομαι και ξεκινάω.

Παιδιά εντάξει τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναζήσει... Να γίνεται κατακλυσμός, οι βροντές να πέφτουν και να αντιλαλούν μέσα στα βουνά σαν βόμβες. Ο δρόμος να μην έχει καθόλου φώτα, οι διαχωριστικές γραμμές κατεύθυνσης να είναι σβησμένες και εγώ, να οδηγάω μέσα στην μαυρίλα λες και οδηγούσα πάνω στην θάλασσα. Δεν έβλεπα τίποτα!! Άναψα τα αλάρμ απ' το φειζερ, έκανα το σταυρό μου... Και αναρωτιόμουν που πάω!

Να πηγαίνω με 60 km, τα αμάξια να με προσπερνάνε σαν τρελά, ο δρόμος να είναι κατηφορικός και να μην βλέπω τίποτα. Πω πω λέω, να φτάσω σε ένα βενζινάδικο να σωθώ.Και τότε φτάνω σε κάτι διόδια, καλά και διόδια και Βινιετα, τι κόλπο είναι αυτό... Η βροχή εν τω μεταξύ να δυναμώνει και αλλό και να αναπηδάει στο οδόστρωμα σαν μπαλάκια του πινγκ πονγκ.

Πληρώνω το αντίτιμο και λεω την κόπελά να κάτσω κάπου να περάσει λίγο η μπόρα...

- Δεν έχει πουθενά να κάτσεις... Μου λέει ψυχρά

- Εδώ δίπλα μήπως στην άλλη μπάρα, δεν βλέπω να λειτουργεί...

- Όχι λειτουργεί με αυτόματο σύστημα πληρωμών... Μου απαντάει με το ίδιο γερμανικό στυλ.

Εγω μιλωντας της γελούσα κιόλας, οχι φυσικά από χαρά αλλα από αγωνία ίσως και φόβο.Τώρα που θα πάω...

Κάνω να ξεκινήσω... Και τότε πετάγεται η κοπέλα που πραγματικά και αυτή θα πρέπει να φοβήθηκε για μένα και μου λέει... Να εδώ παραδίπλα μπορείς να περιμένεις λίγο...

Παρκάρω το φέιζερ...



Αράζω στο όρθιο και απολαμβάνω τους βομβαρδισμούς του ουρανού πάνω από τις Άλπεις... Μιλάμε για εκοφαντικές καταστάσεις!!



Εντάξει σκεφτείτε λίγο την κατάσταση μου... Πρώτη φορά ταξιδεύω στις Άλπεις, είναι βράδυ, δεν έχω που να κοιμηθώ, εξω γίνεται πόλεμος... Και εγώ είμαι στη μέση του πουθενά κάτω από την μπάρα των διοδίων και να νιωθω πραγματικη ευτηχια. Βεβαια ένιωθα ευλογημένος που ζούσα τέτοιες καταστάσεις, τώρα που είμαι ασφαλής, γιατι πιο πριν... Αστο!

Το ήξερα, τέτοιο δέος δεν επρόκειτο να ξαναζήσω στο ταξίδι μου και να που τελικά είχα δίκιο. Αυτη πραγματικά ήταν η πιο μεγαλειώδης στιγμή σε όλο το ταξίδι! Το ότι δεν επρόκειτο να ξαναζήσω τέτοια συγκίνηση στο ταξίδι το ήξερα... Το τι θα κάνω μετά από εδώ που κόλλησα όμως δεν ήξερα...

Παίρνω την Ανθή τηλέφωνο

- Ρε συ Ανθή είμαι στης Άλπεις κάτω από κάτι διόδια και έξω γίνεται χαμός. Ακούς τα μπουμπουνητά που πέφτουν, ο θεός να με φιλαει. Καλά μιλάμε δεν έβλεπα τίποτα στο δρόμο

- Εγώ σε είπα στην Αυστρία δεν έχει φώτα..

- Μην ανησυχείς αν δεν κοπάσει η βροχή δεν φεύγω από εδώ. Η μάνα μου πώς είναι

- Καλύτερα είναι, συνηλθε. Αφού έφυγες, τι άλλο να κάνει..

Είχα και το ανχος για την μάνα μου μην φουντάρει πουθενά σαν τον Αιγέα απο κανενα βραχο, που περίμενε να έρθει ο γιος του από την μάχη με τον μινώταυρο… Που στην σημερινή μας εποχή ονομάζεται Νordkapp!!:)

Ο μινώταυρος Nordkapp με περίμενε και εγω, μετά από καμιά ώρα που έκοψε λίγο η βροχή ξαναξεκινησα. Άναψα και πάλι τα αλάρμ και ευτυχώς, μετά από καμιά 15 km βρίσκω βενζινάδικο.Μπαίνω μέσα, χαιρετάω τους υπαλλήλους σαν να ήταν η ρεσεψιόν κάποιου πεντάστερου ξενοδοχείου, γιατί ήξερα ότι από εκεί αποκλείεται να έφευγα.






Ξενοδοχείο βενζινάδικο λοιπόν και μια χαρά.Μέσα στην τιμή της κράτησης μου είχε και δείπνο...





Αλλά εντάξει, δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί η ρεσεψιονίστ του βενζινάδικου την κατάλαβε την δουλειά και με κοιτούσε περίεργα. Κατά τις τέσσερις όμως το πρωί τους έγραψα και κοιμήθηκα το πολύ μια ωρα...

Συνεχίζεται...
 
Top Bottom