George_M.
..ο Βαρθολομαίος..!
''Μπαίνω μέσα, χαιρετάω τους υπαλλήλους σαν να ήταν η ρεσεψιόν κάποιου πεντάστερου ξενοδοχείου, γιατί ήξερα ότι από εκεί αποκλείεται να έφευγα''.
θΕΟΣ...
ilbig:
θΕΟΣ...
ilbig:
Τιτιβίσματα Νορβηγίας. Πως τελικά αντιμετώπισα τον μινώταυρο Nordkapp, αλλά και όχι μόνο…
- Thread starter nikanthi
- Ημερομηνία δημιουργίας
Συνέχισε Νικόλα. .....μια χαρα φαίνονται
ακολουθεις την γνωριμη οδο και φιλικη προς εμενα ....οτι κατσει!!!! η αλλιως ...μπομπα χαρακιρι!!!!σε γνωστους ρυθμους ....goodmorning vietnam!!!
χαιρομαι αφανταστα !!!!!!
χαιρομαι αφανταστα !!!!!!
nikanthi
Μέλος
Σας ευχαριστω για τα μηνύματα και πως αγκαλιαζεται το ταξιδιωτικο οπως και περσι...
Το βραδι η συνεχεια μπας και φυγω επιτελους απο το βενζιναδικο...
Το βραδι η συνεχεια μπας και φυγω επιτελους απο το βενζιναδικο...
christof40
Μέλος
- Όνομα
- χριστοφορος
- Μοτό
- cbr r1 gsxr το γνωστο ninja
διαβαζω με πολυ ενδιαφερων γιατι απολαμβανω τον τροπο που εκφραζεσαι και μ αρεσουν τα χυμα ταξιδια (ετσι τα κανω και γω περιπου)
βιενετα δεν εχω πληρωσει ποτε μου τα τελευταια 15 χρονια
η βιενετα ειναι για να μπορεις να κινηθεις στο εθνικο τους δικτυο,στο επαρχιακο δεν χρειαζεται
παντα απο επαρχιακο ταξιδευω γιατι........
δεν καθυστερω πολυ απ οτι να πηγαινα απο εθνικη (ΜΙΚΡΗ ΔΙΑΦΟΡΑ)
η φυση και ο δρομος ειναι παντα πιο διασκεδαστικος και ενδιαφερων
βενζιναδικα βρισκεις πιο συχνα
αν με πιασει κατακλυσμος ολο και καπου θα καβατζωθω,ενω στην εθνικη μονο σε παρκιν η βενζιν-αδικο
ιδιως στην σλοβενια το επαρχιακο της δικτυο ειναι ονειρο (η χωρα μικρο σπιτι στο λειβαδι)
περιπετειακιας εισαι και συ σαν και μενα,μην ξαναπας απο εθνικη λεμεεεε
βιενετα δεν εχω πληρωσει ποτε μου τα τελευταια 15 χρονια
η βιενετα ειναι για να μπορεις να κινηθεις στο εθνικο τους δικτυο,στο επαρχιακο δεν χρειαζεται
παντα απο επαρχιακο ταξιδευω γιατι........
δεν καθυστερω πολυ απ οτι να πηγαινα απο εθνικη (ΜΙΚΡΗ ΔΙΑΦΟΡΑ)
η φυση και ο δρομος ειναι παντα πιο διασκεδαστικος και ενδιαφερων
βενζιναδικα βρισκεις πιο συχνα
αν με πιασει κατακλυσμος ολο και καπου θα καβατζωθω,ενω στην εθνικη μονο σε παρκιν η βενζιν-αδικο
ιδιως στην σλοβενια το επαρχιακο της δικτυο ειναι ονειρο (η χωρα μικρο σπιτι στο λειβαδι)
περιπετειακιας εισαι και συ σαν και μενα,μην ξαναπας απο εθνικη λεμεεεε
Jimmis Varda
Μέλος
Πολυ καλος ως εδω......Αλλα και η συνεχεια θα ειναι....................................
Ριχνω πολυ γελιο με την παρτη σου............Τα λες ωραια............
ΑΓΑΛΜΑ στην γυναικα σου........................ilbig: 
ilbig:
Ριχνω πολυ γελιο με την παρτη σου............Τα λες ωραια............
ΑΓΑΛΜΑ στην γυναικα σου........................
ilbig: ilbig:
ΘΕΟΣ...!!!! αυτή η ατάκα με αποτελείωσε!!!''Μπαίνω μέσα, χαιρετάω τους υπαλλήλους σαν να ήταν η ρεσεψιόν κάποιου πεντάστερου ξενοδοχείου, γιατί ήξερα ότι από εκεί αποκλείεται να έφευγα''.
θΕΟΣ...
Alexmak 125
Μέλος
- Περιοχή
- Αστακος, Αιτωλοακαρνανια
- Όνομα
- Αλεξανδρος
- Μοτό
-
Derbi Senda DRD 125
BMW f800 gs (το προβληματικό)
Δώσε Τιτιβίσματα Νίκο!!!!
Αναμένουμε την συνέχεια!!
ilbig:
Αναμένουμε την συνέχεια!!
ilbig:
nikanthi
Μέλος
Έχουμε και λέμε η μέρα πέρασε εγώ όμως, κοιμήθηκα δεν κοιμήθηκα μια ωρα οπότε... Συνεχίζουμε.
Ξυπνάω το πρωί ζάντα, λέω να πιω καφέ, σίγα μην αγοράσω καφέ. Σκέφτομαι να πάρω ένα νερό, αλλά θυμάμαι ότι έκανε 2,5 ευρώ το μπουκάλι, Βρε ουστ! Είχε μία βρύση έξω από το βενζινάδικο χτυπάω ένα καφέ στο σέικερ, πίνω μια γουλιά ήταν σαν κατρουλιό, μπλιαχ! Αλλα παραδόξως με ξύπνησε, με ένα τσιγάρο ήμουν τσίτα. Πάμε να φύγουμε λέω μην ξανά νυστάξω...
Βγάζω μια φωτογραφία από το βενζινάδικο στις πεντέμισι το πρωί...
Και μέσα στην ομίχλη προτού καν ξημερώσει, οδηγάω στις Άλπεις για πρώτη φορά ουσιαστικά στη ζωή μου...
Ευκαιρία για απολογισμό λοιπόν...Αν ήταν να συγκρίνω το πρώτο με το δεύτερο βράδυ των διακοπών μου θα έλεγα... Αν ήμουν μαζί με την Ανθή θα διάλεγα το πρώτο (Όχι αν μπορούσα ας έκανα και αλλιώς γιατί αν διάλεγα το δεύτερο, από nikanthi θα λεγόμουν... nik-NO MORE-anthi!!) Αλλά μιας και ήμουν μόνος πιο πολύ γούσταρα το δεύτερο. Τα γαμ...α σου μένουν, και δόξα τω Θεώ σε αυτό το ταξίδι είμαι φουλ από δαύτα.
Ωραία είναι δεν λέω να ταξιδεύεις στις Άλπεις από την εθνική αλλά καλύτερα είναι να την διασχίζεις από τους επαρχιακούς, οποτε παράκαμψη και μέσα στα βουνά...
Ζαλίστηκα! Η διαδρομή ήταν εκπληκτική με εμένα να κοιτάω δεξιά αριστερά σαν χαζός. Ο Τομ να με ανεβάζει μέσα από βουνά και να με ξανακατεβάζει από κατηφόρες με 23% κλήση. Πω πω ο θεός να με φιλάει,δεν φοβόμουν χάζεψα! Αφού έκανα κάμποση ώρα μέσα στα βουνά ξαφνικά βλέπω πινακίδα και να που έφτασα, στο μοναδικό μέρος που σχεδίασα να επισκεφτώ προτού ξεκινήσω το ταξίδι μου...
Το Χαλστατ, μία λίμνη μέσα σε ένα αλπικό πλανήτη...
Πω πω κάποτε είχα δει τυχαία φωτογραφίες από αυτό το μέρος στο ίντερνετ και να που τώρα βρίσκομαι εδώ. Να που έρχεται κάποια στιγμή που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα...
Για να ζήσεις τα όνειρα σου όμως θα πρέπει πρώτα, να παρκάρεις το μηχανάκι...Που όμως, εδώ σε θέλω!! Φοβόμουν να το αφήσω χύμα, μηχανή δεν είδα πουθενά παρκαρισμένη... Οπότε τι κάνουμε! Αφού έκανα μέσα σε μία ζέστη θανάτου (και ακόμα δεν είχε πάει εννέα το πρωί) τρεις γύρες το μέρος για να βρω να παρκάρω, αγανάκτησα και το έβαλα σε ένα πάρκινγκ υπό πληρωμή...Ε ΝΑΙ!! Στο τελος θα σκασουμε κιολας!!
Μία όμως ότι εγώ ήμουν σεληνιασμένος που βρισκόμουν σε αυτό το πανέμορφο μέρος αλλα και οσο νανε, επηρεασμένος λόγω της κούρασης από το πενηντάλεπτο ύπνο στο βενζινάδικο… Ξεκίνησα τον περίπατό μου με το παντελόνι της μηχανής, το μπουφάν την επένδυση, αλλά και μία μάλλινη μπλούζα που φορούσα αποβραδίς στο βενζινάδικο... Ενα έχω να πω, όσο πανέμορφη είναι η αλπική φύση άλλο τόσο δεν παλεύεται η αλπική ζέστη, και με τη μάλλινη μπλούζα...ΕΒΡΑΣΑ!! Οι κινέζοι πιο πολύ εμένα φωτογράφιζαν πως έσταζα παρα το Χαλστατ... Τι και αν οι κινέζοι γύρισαν λοιπόν πίσω στην χώρα τους με άδεια χέρια εγώ όμως, έβγαλα κάποιος φωτογραφίες. Πάμε λοιπόν μπας και σωθείτε από την ανελέητη μου πάρλα ...
Ο παραλιακός πεζόδρομος
Κάποιες γεύσεις από την αυστριακή αρχιτεκτονική...
Κάποιες φωτογραφίες από την πλατεία του χωριού
Καταρράκτες να πέφτουν από το πουθενά
Μια εκκλησία που δεν ξέρω τίποτα περισσότερο για αυτήν...
Ένα ορυχείο αλατιού που ανέβαινες επάνω με τελεφερίκ...
Σκηνές ανθρώπινης ευτυχίας...
Είχε τόσο ζέστη που και χωρίς την μάλλινη μπλούζα ήταν αδύνατο να κάτσω στην παραλία να πιω καφέ, οπότε έκατσα από πίσω στην μικρή πλατεία του χωριού.
Πάω σε ένα ξενοδοχείο - καφέ, ρωτάω αν σερβίρουν καφέ, μου λένε...
- Με πρωινο;
- NO!!
Και έκατσα λίγο μπας και στανιάρω, μετά τον καφέ ξανά τριγύρισα λίγο...
Ώσπου έφτασα στο γκαράζ να πάρω το μηχανάκι. Έσταζα από τον ιδρώτα σαν να είχα βγει από την θάλασσα. Ρωτάω τον υπάλληλο εκεί αν οι χρεώσεις για μηχανή είναι ίδιες με αυτοκίνητο, ναι μου λέει... Πάω να πληρώσω.,αλλά με λυπήθηκε μάλλον στην κατάσταση που ήμουν και μου το χάρισε. Τι βγάλαμε και τζάμπανταν μια χαρά.
Ξυπνάω το πρωί ζάντα, λέω να πιω καφέ, σίγα μην αγοράσω καφέ. Σκέφτομαι να πάρω ένα νερό, αλλά θυμάμαι ότι έκανε 2,5 ευρώ το μπουκάλι, Βρε ουστ! Είχε μία βρύση έξω από το βενζινάδικο χτυπάω ένα καφέ στο σέικερ, πίνω μια γουλιά ήταν σαν κατρουλιό, μπλιαχ! Αλλα παραδόξως με ξύπνησε, με ένα τσιγάρο ήμουν τσίτα. Πάμε να φύγουμε λέω μην ξανά νυστάξω...
Βγάζω μια φωτογραφία από το βενζινάδικο στις πεντέμισι το πρωί...
Και μέσα στην ομίχλη προτού καν ξημερώσει, οδηγάω στις Άλπεις για πρώτη φορά ουσιαστικά στη ζωή μου...
Ευκαιρία για απολογισμό λοιπόν...Αν ήταν να συγκρίνω το πρώτο με το δεύτερο βράδυ των διακοπών μου θα έλεγα... Αν ήμουν μαζί με την Ανθή θα διάλεγα το πρώτο (Όχι αν μπορούσα ας έκανα και αλλιώς γιατί αν διάλεγα το δεύτερο, από nikanthi θα λεγόμουν... nik-NO MORE-anthi!!) Αλλά μιας και ήμουν μόνος πιο πολύ γούσταρα το δεύτερο. Τα γαμ...α σου μένουν, και δόξα τω Θεώ σε αυτό το ταξίδι είμαι φουλ από δαύτα.
Ωραία είναι δεν λέω να ταξιδεύεις στις Άλπεις από την εθνική αλλά καλύτερα είναι να την διασχίζεις από τους επαρχιακούς, οποτε παράκαμψη και μέσα στα βουνά...
Ζαλίστηκα! Η διαδρομή ήταν εκπληκτική με εμένα να κοιτάω δεξιά αριστερά σαν χαζός. Ο Τομ να με ανεβάζει μέσα από βουνά και να με ξανακατεβάζει από κατηφόρες με 23% κλήση. Πω πω ο θεός να με φιλάει,δεν φοβόμουν χάζεψα! Αφού έκανα κάμποση ώρα μέσα στα βουνά ξαφνικά βλέπω πινακίδα και να που έφτασα, στο μοναδικό μέρος που σχεδίασα να επισκεφτώ προτού ξεκινήσω το ταξίδι μου...
Το Χαλστατ, μία λίμνη μέσα σε ένα αλπικό πλανήτη...
Πω πω κάποτε είχα δει τυχαία φωτογραφίες από αυτό το μέρος στο ίντερνετ και να που τώρα βρίσκομαι εδώ. Να που έρχεται κάποια στιγμή που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα...
Για να ζήσεις τα όνειρα σου όμως θα πρέπει πρώτα, να παρκάρεις το μηχανάκι...Που όμως, εδώ σε θέλω!! Φοβόμουν να το αφήσω χύμα, μηχανή δεν είδα πουθενά παρκαρισμένη... Οπότε τι κάνουμε! Αφού έκανα μέσα σε μία ζέστη θανάτου (και ακόμα δεν είχε πάει εννέα το πρωί) τρεις γύρες το μέρος για να βρω να παρκάρω, αγανάκτησα και το έβαλα σε ένα πάρκινγκ υπό πληρωμή...Ε ΝΑΙ!! Στο τελος θα σκασουμε κιολας!!
Μία όμως ότι εγώ ήμουν σεληνιασμένος που βρισκόμουν σε αυτό το πανέμορφο μέρος αλλα και οσο νανε, επηρεασμένος λόγω της κούρασης από το πενηντάλεπτο ύπνο στο βενζινάδικο… Ξεκίνησα τον περίπατό μου με το παντελόνι της μηχανής, το μπουφάν την επένδυση, αλλά και μία μάλλινη μπλούζα που φορούσα αποβραδίς στο βενζινάδικο... Ενα έχω να πω, όσο πανέμορφη είναι η αλπική φύση άλλο τόσο δεν παλεύεται η αλπική ζέστη, και με τη μάλλινη μπλούζα...ΕΒΡΑΣΑ!! Οι κινέζοι πιο πολύ εμένα φωτογράφιζαν πως έσταζα παρα το Χαλστατ... Τι και αν οι κινέζοι γύρισαν λοιπόν πίσω στην χώρα τους με άδεια χέρια εγώ όμως, έβγαλα κάποιος φωτογραφίες. Πάμε λοιπόν μπας και σωθείτε από την ανελέητη μου πάρλα ...
Ο παραλιακός πεζόδρομος
Κάποιες γεύσεις από την αυστριακή αρχιτεκτονική...
Κάποιες φωτογραφίες από την πλατεία του χωριού
Καταρράκτες να πέφτουν από το πουθενά
Μια εκκλησία που δεν ξέρω τίποτα περισσότερο για αυτήν...
Ένα ορυχείο αλατιού που ανέβαινες επάνω με τελεφερίκ...
Σκηνές ανθρώπινης ευτυχίας...
Είχε τόσο ζέστη που και χωρίς την μάλλινη μπλούζα ήταν αδύνατο να κάτσω στην παραλία να πιω καφέ, οπότε έκατσα από πίσω στην μικρή πλατεία του χωριού.
Πάω σε ένα ξενοδοχείο - καφέ, ρωτάω αν σερβίρουν καφέ, μου λένε...
- Με πρωινο;
- NO!!
Και έκατσα λίγο μπας και στανιάρω, μετά τον καφέ ξανά τριγύρισα λίγο...
Ώσπου έφτασα στο γκαράζ να πάρω το μηχανάκι. Έσταζα από τον ιδρώτα σαν να είχα βγει από την θάλασσα. Ρωτάω τον υπάλληλο εκεί αν οι χρεώσεις για μηχανή είναι ίδιες με αυτοκίνητο, ναι μου λέει... Πάω να πληρώσω.,αλλά με λυπήθηκε μάλλον στην κατάσταση που ήμουν και μου το χάρισε. Τι βγάλαμε και τζάμπανταν μια χαρά.
nikanthi
Μέλος
Αλλά ακόμα δεν είχα τελειώσει με το μέρος... Γύρισα λίγα χιλιόμετρα πίσω και πήγα στο Dachstein, έκοψα εισιτήριο για να ανέβω πάνω στο βουνό όπου με περίμεναν, δύο εκπλήξεις...
Mπαίνω σε τελεφερίκ για πρώτη φορά στη ζωή μου, βεβαίως σφίχτηκα λίγο γιατί τα παλαιότερα χρόνια είχα υψοφοβία, αλλά πληρώνοντας 40 € εισιτήριο ξεπέρασα την ανησυχία μου με τη μία...
Η πρώτη ατραξιόν να την πω (και μετά κάποιοι λένε ότι δεν είμαι βλήμα! ) ήταν ένα σπήλαιο κάπου ψηλά μέσα στο βουνό. Όλα καλά αλλά ένα έχω να πω... Κόβοντάς τα εισιτήρια δεν υπήρχε η παραμικρή ενημέρωση για το ότι θα έπρεπε να περπατήσω σχεδόν μια ωρα σε μία ανηφόρα θανάτου μέχρι να φτάσω εκεί. Έκπληξη !! Άντε εμένα δεν με πειράζει μιας και ήμουν ήδη βατραχάνθρωπος από τον ιδρώτα, αλλά υπήρχαν και ηλικιωμένοι άνθρωποι ανάμεσα μας που μόλις μάθαιναν τα νέα... (φυσικά αφού ήδη είχαν κόψει το εισιτήριο και ανέβει πάνω στο βουνό) χλόμιαζαν!
Ε ναι, και μετά λένε για τα ελληνικά δεδομένα, σε αναλόγου είδους τουριστικές εξορμήσεις, Πηγαίνετε στην Αυστρία και μετά τα λέμε!
Καλή μου ανάβαση λοιπόν ...
Και φτάνω επιτέλους στην κορυφή, ξέρετε κλασικά ήταν φουλ στους κινέζους. Οι κινέζοι φωτογραφίζουν τα πάντα από τα σουβενίρ, μέχρι και εμένα.Πλησιάζω μία κινέζα και τη ρωτάω
- Μιας που εσείς σαν λαός ξέρετε τα πάντα για την φωτογραφία, τι μου προτείνεις για ρύθμιση στην φωτογραφική μηχανή για να έχω το καλύτερο αποτέλεσμα...
Ε ναι σιγά μην έχανα την ευκαιρία για ένα μίνι μάθημα φωτογραφίας. Τελοσπάντων μου λέει και είμαι έτοιμος πλέον να αποτυπώσω το μεγαλείο της σπηλιάς, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα και πολύ καλά...
Μπαίνουμε στο σπήλαιο όπου πάλι καλά, μας άφησαν να βγάλουμε φωτογραφίες και ξεκινάμε...
Στην αρχή σαν ορεκτικό μας έδειχναν και το πιο σημαντικό, μας πρόβαλαν και τόνιζαν με απίθανους χρωματισμούς διάφορα απολιθώματα που υπήρχαν στους βράχους..
.
Μέχρι φυσικά να μπούμε στο κυρίως θέμα που δεν ήταν άλλο από το να δούμε...
Τα παγόβουνα μέσα στη σπηλιά...
Μαγεία...
Τις φωτογραφίες δεν τις πολυ πέτυχα αλλά θα μάθω που θα πάει...
Μέσα στο σπήλαιο ανέβαινες εκατοντάδες μεταλλικά σκαλιά τα οποία ήταν μούσκεμα από την υγρασία μιας που, έσταζε νερό από την οροφή και εγώ φυσικά προσευχόμουν να μη φάω καμιά βούτα αφού οι μπότες της μηχανής, γλιστράνε ακόμα και στην άμμο... Eυτυχώς τα κατάφερα.
Το καλό ήταν πέρα βέβαια από το υπερθέαμα, οτι είχε και ψόφο και στάνιαρα λιγάκι.
Αφού τελείωσε η ξενάγηση, μετά από τόσα σκαλοπάτια βγήκαμε φυσικά από ένα πολύ πιο ψηλό σημείο από ότι μπήκαμε στη σπηλιά και μας υποδέχθηκε μια ονείρεμενη θέα...
Mπαίνω σε τελεφερίκ για πρώτη φορά στη ζωή μου, βεβαίως σφίχτηκα λίγο γιατί τα παλαιότερα χρόνια είχα υψοφοβία, αλλά πληρώνοντας 40 € εισιτήριο ξεπέρασα την ανησυχία μου με τη μία...
Η πρώτη ατραξιόν να την πω (και μετά κάποιοι λένε ότι δεν είμαι βλήμα! ) ήταν ένα σπήλαιο κάπου ψηλά μέσα στο βουνό. Όλα καλά αλλά ένα έχω να πω... Κόβοντάς τα εισιτήρια δεν υπήρχε η παραμικρή ενημέρωση για το ότι θα έπρεπε να περπατήσω σχεδόν μια ωρα σε μία ανηφόρα θανάτου μέχρι να φτάσω εκεί. Έκπληξη !! Άντε εμένα δεν με πειράζει μιας και ήμουν ήδη βατραχάνθρωπος από τον ιδρώτα, αλλά υπήρχαν και ηλικιωμένοι άνθρωποι ανάμεσα μας που μόλις μάθαιναν τα νέα... (φυσικά αφού ήδη είχαν κόψει το εισιτήριο και ανέβει πάνω στο βουνό) χλόμιαζαν!
Ε ναι, και μετά λένε για τα ελληνικά δεδομένα, σε αναλόγου είδους τουριστικές εξορμήσεις, Πηγαίνετε στην Αυστρία και μετά τα λέμε!
Καλή μου ανάβαση λοιπόν ...
Και φτάνω επιτέλους στην κορυφή, ξέρετε κλασικά ήταν φουλ στους κινέζους. Οι κινέζοι φωτογραφίζουν τα πάντα από τα σουβενίρ, μέχρι και εμένα.Πλησιάζω μία κινέζα και τη ρωτάω
- Μιας που εσείς σαν λαός ξέρετε τα πάντα για την φωτογραφία, τι μου προτείνεις για ρύθμιση στην φωτογραφική μηχανή για να έχω το καλύτερο αποτέλεσμα...
Ε ναι σιγά μην έχανα την ευκαιρία για ένα μίνι μάθημα φωτογραφίας. Τελοσπάντων μου λέει και είμαι έτοιμος πλέον να αποτυπώσω το μεγαλείο της σπηλιάς, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα και πολύ καλά...
Μπαίνουμε στο σπήλαιο όπου πάλι καλά, μας άφησαν να βγάλουμε φωτογραφίες και ξεκινάμε...
Στην αρχή σαν ορεκτικό μας έδειχναν και το πιο σημαντικό, μας πρόβαλαν και τόνιζαν με απίθανους χρωματισμούς διάφορα απολιθώματα που υπήρχαν στους βράχους..
.
Μέχρι φυσικά να μπούμε στο κυρίως θέμα που δεν ήταν άλλο από το να δούμε...
Τα παγόβουνα μέσα στη σπηλιά...
Μαγεία...
Τις φωτογραφίες δεν τις πολυ πέτυχα αλλά θα μάθω που θα πάει...
Μέσα στο σπήλαιο ανέβαινες εκατοντάδες μεταλλικά σκαλιά τα οποία ήταν μούσκεμα από την υγρασία μιας που, έσταζε νερό από την οροφή και εγώ φυσικά προσευχόμουν να μη φάω καμιά βούτα αφού οι μπότες της μηχανής, γλιστράνε ακόμα και στην άμμο... Eυτυχώς τα κατάφερα.
Το καλό ήταν πέρα βέβαια από το υπερθέαμα, οτι είχε και ψόφο και στάνιαρα λιγάκι.
Αφού τελείωσε η ξενάγηση, μετά από τόσα σκαλοπάτια βγήκαμε φυσικά από ένα πολύ πιο ψηλό σημείο από ότι μπήκαμε στη σπηλιά και μας υποδέχθηκε μια ονείρεμενη θέα...
nikanthi
Μέλος
Τσιγάρο για να ξαποστάσω και πάλι πίσω στην βάση μας οπου με περίμενε και άλλη ξενάγηση. Πήρα αλλο τελεφερίκ αυτήν τη φορά και ανέβηκα ακόμα πιο πάνω στα 2100 m. Εδώ να πω καθώς ανέβαινε το τελεφερίκ, οι στήλες που το συγκρατούσαν είχαν ανομιοροφή υψομετρική διαφορά οπότε για να τους διασχίσουμε, το τελεφερίκ έδωσε μια απότομη ώθηση και μας τίναξε με φορά προς τα εμπρός, σαν να μας εκσφενδόνισε στο κενό. Χέστηκα αλλά γούσταρα κιόλας! Ουφ αφού γλίτωσα, πάμε πάνω να δούμε τι θα μας δείξει το βουνό...
Αλλά επειδή είχα υποψίες αν τα μπινελίκια που έριξα για τις αυστριακές τουριστικές υπηρεσίες είχαν υπόσταση το τσέκαρα, και ρώτησα έναν υπάλληλο...
- Τα πέντε δάχτυλα (όχι μούντζα), τα πέντε δάχτυλα είναι μακριά από δω.
- Όχι εδώ είναι.
- Έχει περπάτημα.
- Όχι εδώ είναι...
Ναι καλά, 50 λεπτά περπάτημα μέχρι να φτάσω... (Εδω κολλάει η μούντζα)
Η θέα φτάνοντας με το τελεφερίκ στο βουνό
Και περπατώντας προς τα πέντε δάχτυλα...
Μέχρι που έφτασα (από ότι με είπαν) σε μία από τις πιο διάσημες θεές των Άλπεων...
Εντάξει ήταν τρελα...
Καθώς ανέβαινα με το δεύτερο τελεφερίκ για να δω την μούντζα ( τα πέντε δάχτυλα ήθελα να πω), είδα μαζί μου στο βαγόνι κάποιους να κουβαλάνε κάτι τεράστιους ορειβατικούς σάκους. Βασικά σκέφτηκα να τους ρωτήσω αν κουβαλάνε κανένα πτώμα μαζί τους αλλά το άφησα, γιατι κανείς Γερμανός δεν μιλαει αγγλικα . Μέχρι που εξ ουρανού πραγματικά, μου ήρθε η απάντηση...
Ανεμόπτερα... Απίστευτο!!!
Εκείνη την ώρα βασικά βλέποντας τους, σκέφτηκα να πάρω ένα τηλέφωνο τη μάνα μου και να την πω... Ότι μόλις γυρίσω από το ταξίδι με το καλό, θα πουλήσω το φέιζερ μπας και επιτέλους ηρεμήσει και να ασχοληθώ... με τον ανεμοπτερισμο!!
Αλλά επειδή είχα υποψίες αν τα μπινελίκια που έριξα για τις αυστριακές τουριστικές υπηρεσίες είχαν υπόσταση το τσέκαρα, και ρώτησα έναν υπάλληλο...
- Τα πέντε δάχτυλα (όχι μούντζα), τα πέντε δάχτυλα είναι μακριά από δω.
- Όχι εδώ είναι.
- Έχει περπάτημα.
- Όχι εδώ είναι...
Ναι καλά, 50 λεπτά περπάτημα μέχρι να φτάσω... (Εδω κολλάει η μούντζα)
Η θέα φτάνοντας με το τελεφερίκ στο βουνό
Και περπατώντας προς τα πέντε δάχτυλα...
Μέχρι που έφτασα (από ότι με είπαν) σε μία από τις πιο διάσημες θεές των Άλπεων...
Εντάξει ήταν τρελα...
Καθώς ανέβαινα με το δεύτερο τελεφερίκ για να δω την μούντζα ( τα πέντε δάχτυλα ήθελα να πω), είδα μαζί μου στο βαγόνι κάποιους να κουβαλάνε κάτι τεράστιους ορειβατικούς σάκους. Βασικά σκέφτηκα να τους ρωτήσω αν κουβαλάνε κανένα πτώμα μαζί τους αλλά το άφησα, γιατι κανείς Γερμανός δεν μιλαει αγγλικα . Μέχρι που εξ ουρανού πραγματικά, μου ήρθε η απάντηση...
Ανεμόπτερα... Απίστευτο!!!
Εκείνη την ώρα βασικά βλέποντας τους, σκέφτηκα να πάρω ένα τηλέφωνο τη μάνα μου και να την πω... Ότι μόλις γυρίσω από το ταξίδι με το καλό, θα πουλήσω το φέιζερ μπας και επιτέλους ηρεμήσει και να ασχοληθώ... με τον ανεμοπτερισμο!!
nikanthi
Μέλος
Όταν έχεις όμως και μία γυναίκα στο σπίτι, μαμάδες ουσιαστικά δεν έχεις μία αλλά δύο. Ουπς το ξέχασα αυτό, πάμε να φύγουμε γιατί με περιμένουν τα πεθερικά μου στο Μόναχο, εχω δρόμο ακόμα. Πρωτου να ξεκινήσω όμως μοναχός για το Μόναχο έπρεπε να ξαναπερπατήσω καμιά ώρα πίσω για να πάρω το πρώτο τελεφερίκ, οποτε ευκαιρία για να δούμε λίγο ακόμα το μέρος.Φτάνω σε μια εξέδρα για να δω πιο αμφιθεατρικά το τοπίο και τσουπ, τι βλέπουν τα ματάκια μου...
Ένα μέρος που επρόκειτο να πάω, Απίστευτο! (Ασχετα που τελικά δεν πήγα). Ανεβαίνοντας σε μια εξέδρα είχε μικρά πινακάκια με κάποια από τα αξιοθέατα του κόσμου, οπου φυσικά και τα της Νορβηγίας δεν θα μπορούσαν να λείπουν
Μετέπειτα έφτανες σε ένα σημείο που αν ήθελες έδινες το στίγμα σου στο διαδίκτυο...Εγώ όμως έπρεπε να φύγω για να δώσω το στίγμα μου και στα πεθερικά μου...
Αφού κατέβηκα δύο τελεφερίκ...
πήρα το φειζερ και ξεκίνησα.
Ο Τομ κλασικά με έκανε ξεναγήσεις από παραμυθένια τοπία, μέχρι που τα έφτυσα και άραξα να ξεκουραστώ.
Ήδη είχα ψοφήσει και αργά το απόγευμα μπαίνω στο Μόναχο ευελπιστώντας, ότι ο Τομ θα με πάει στη διεύθυνση που μέναν τα πεθερικά μου. Στρίψε από εδώ στρίψε από εκεί πλησίαζα, φτάνω στο χιλιόμετρο και βαράει το τηλέφωνο... Ήταν η Ανθή που αναρωτιόταν τι ώρα θα φτάσω στο σπίτι. Ελα μου όμως, που την ώρα που βάρεσε το τηλέφωνο ο Τομ έδωσε προτεραιότητα στην εισερχόμενη μου κλήση και έχασα την στροφή για το σπίτι... Με αποτέλεσμα εκεί που είχα ενα km για να φτάσω να έχω τώρα δεκα, σουπερ...
Βασικά στο Μόναχο και σε κάθε μεγαλούπολη του εξωτερικού είναι μεγάλη φρίκη να οδηγείς μοτοσυκλέτα μέσα στην πόλη. Μια τα φανάρια κάθε 100 m, μια το ότι οδηγάς σαν αυτοκίνητο. Το οτι φοβάσαι μη γλιστρήσεις στις γραμμές του τραμ και αν προσθέσεις, τα απίστευτα χαμηλά όρια ταχύτητας, ε δεν θέλει και άλλο. Οπότε τα δεκα km παραπάνω είναι θέμα. Και οχι μονο γιατί...Τον τομ μονο τον άκουγα και δεν τον έβλεπα, γιατί δεν είχα θήκη για να βλέπω το κινητό ( Σιγα μωρέ τη να κάνω την θήκη!) Και η φωνητικές του κατεύθυνσης με μπέρδευαν. Μου έλεγε στρίψε σε 100 μετρά, αλλα εγώ δεν ήξερα αν έπρεπε να στρίψω… π.χ. στα ογδόντα μετρα που είχε και άλλη στροφή. Χωρίς να βλέπεις τα 100 με τα 80 μετρα δεν απέχουν και πολύ. Και αν έστριβα λάθος, ο τομ μέχρι να συνελθει και να ξανά χαράξει πορεία περνούσε κάποια ώρα και εγώ, έφτανα σε άλλη διασταύρωση και δεν ήξερα προς τα πού να κατευθυνθώ.… Οποτε καταλαβαίνετε τη φυστικομα έτρωγα!! Αν είσαι οργανωμένος ταξιδιώτης και δεν έχεις ξανά ταξιδέψει πουθενά για να δεις τη μπορείς να πάθεις, αυτά παθαίνεις… Ε για να μην μακρηγορώ (τώρα μακρηγορείς που έφτασες, τόση ώρα μας έβγαλες την ψυχή) έφτασα.
Αφού με καλοδέχτηκαν πήρα τηλέφωνο την Ανθή να της πω τα νέα...
- Θυμάσαι που είχαμε ξεκαθαρίσει στους γονείς σου ότι αύριο θα φύγω, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις
- Ναι
- Αλλαξα γνώμη, δεν με πάει καρδιά να τους αφήσω μετά από λίγες ώρες. Τόσο με περίμεναν, γαϊδουριά μεγάλη
- Ναι έτσι είναι
- Ε βέβαια, υπάρχει και θεός!
- Αγάπη μου εσύ
- Έτσι βέβαια...
- Ναι ...
- Θα έχω την ευκαιρία να κάνω ένα ακόμα μικρό πέρασμα από τις Άλπεις...
- Κουφάλα!!
Καλό σας βράδυ....
Το ότι συμπτιξα δύο μέρες του ταξιδιού σε μια δεν ξέρω κατά πόσο το βλέπετε σωστό... Αλλά όσο αφορά εμένα, αυτό που κατάλαβα σε αυτό το ταξίδι είναι το πόσο τελικά διαφέρουν οι ημερολογιακές με τη τις ταξιδιωτικές μέρες ενός ταξιδιού. Οι ημερολογιακές μέρες μπορεί να έχουν μηδενική χρονικά ταξιδιωτική υπόσταση... Όπως και το ότι μία ταξιδιωτική μέρα, να έχει πολλά εικοσιτετράωρα διάρκεια ανάλογα πάντα, με τις συνθήκες του ταξιδιού...
Ένα μέρος που επρόκειτο να πάω, Απίστευτο! (Ασχετα που τελικά δεν πήγα). Ανεβαίνοντας σε μια εξέδρα είχε μικρά πινακάκια με κάποια από τα αξιοθέατα του κόσμου, οπου φυσικά και τα της Νορβηγίας δεν θα μπορούσαν να λείπουν
Μετέπειτα έφτανες σε ένα σημείο που αν ήθελες έδινες το στίγμα σου στο διαδίκτυο...Εγώ όμως έπρεπε να φύγω για να δώσω το στίγμα μου και στα πεθερικά μου...
Αφού κατέβηκα δύο τελεφερίκ...
πήρα το φειζερ και ξεκίνησα.
Ο Τομ κλασικά με έκανε ξεναγήσεις από παραμυθένια τοπία, μέχρι που τα έφτυσα και άραξα να ξεκουραστώ.
Ήδη είχα ψοφήσει και αργά το απόγευμα μπαίνω στο Μόναχο ευελπιστώντας, ότι ο Τομ θα με πάει στη διεύθυνση που μέναν τα πεθερικά μου. Στρίψε από εδώ στρίψε από εκεί πλησίαζα, φτάνω στο χιλιόμετρο και βαράει το τηλέφωνο... Ήταν η Ανθή που αναρωτιόταν τι ώρα θα φτάσω στο σπίτι. Ελα μου όμως, που την ώρα που βάρεσε το τηλέφωνο ο Τομ έδωσε προτεραιότητα στην εισερχόμενη μου κλήση και έχασα την στροφή για το σπίτι... Με αποτέλεσμα εκεί που είχα ενα km για να φτάσω να έχω τώρα δεκα, σουπερ...
Βασικά στο Μόναχο και σε κάθε μεγαλούπολη του εξωτερικού είναι μεγάλη φρίκη να οδηγείς μοτοσυκλέτα μέσα στην πόλη. Μια τα φανάρια κάθε 100 m, μια το ότι οδηγάς σαν αυτοκίνητο. Το οτι φοβάσαι μη γλιστρήσεις στις γραμμές του τραμ και αν προσθέσεις, τα απίστευτα χαμηλά όρια ταχύτητας, ε δεν θέλει και άλλο. Οπότε τα δεκα km παραπάνω είναι θέμα. Και οχι μονο γιατί...Τον τομ μονο τον άκουγα και δεν τον έβλεπα, γιατί δεν είχα θήκη για να βλέπω το κινητό ( Σιγα μωρέ τη να κάνω την θήκη!) Και η φωνητικές του κατεύθυνσης με μπέρδευαν. Μου έλεγε στρίψε σε 100 μετρά, αλλα εγώ δεν ήξερα αν έπρεπε να στρίψω… π.χ. στα ογδόντα μετρα που είχε και άλλη στροφή. Χωρίς να βλέπεις τα 100 με τα 80 μετρα δεν απέχουν και πολύ. Και αν έστριβα λάθος, ο τομ μέχρι να συνελθει και να ξανά χαράξει πορεία περνούσε κάποια ώρα και εγώ, έφτανα σε άλλη διασταύρωση και δεν ήξερα προς τα πού να κατευθυνθώ.… Οποτε καταλαβαίνετε τη φυστικομα έτρωγα!! Αν είσαι οργανωμένος ταξιδιώτης και δεν έχεις ξανά ταξιδέψει πουθενά για να δεις τη μπορείς να πάθεις, αυτά παθαίνεις… Ε για να μην μακρηγορώ (τώρα μακρηγορείς που έφτασες, τόση ώρα μας έβγαλες την ψυχή) έφτασα.
Αφού με καλοδέχτηκαν πήρα τηλέφωνο την Ανθή να της πω τα νέα...
- Θυμάσαι που είχαμε ξεκαθαρίσει στους γονείς σου ότι αύριο θα φύγω, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις
- Ναι
- Αλλαξα γνώμη, δεν με πάει καρδιά να τους αφήσω μετά από λίγες ώρες. Τόσο με περίμεναν, γαϊδουριά μεγάλη
- Ναι έτσι είναι
- Ε βέβαια, υπάρχει και θεός!
- Αγάπη μου εσύ
- Έτσι βέβαια...
- Ναι ...
- Θα έχω την ευκαιρία να κάνω ένα ακόμα μικρό πέρασμα από τις Άλπεις...
- Κουφάλα!!
Καλό σας βράδυ....
Το ότι συμπτιξα δύο μέρες του ταξιδιού σε μια δεν ξέρω κατά πόσο το βλέπετε σωστό... Αλλά όσο αφορά εμένα, αυτό που κατάλαβα σε αυτό το ταξίδι είναι το πόσο τελικά διαφέρουν οι ημερολογιακές με τη τις ταξιδιωτικές μέρες ενός ταξιδιού. Οι ημερολογιακές μέρες μπορεί να έχουν μηδενική χρονικά ταξιδιωτική υπόσταση... Όπως και το ότι μία ταξιδιωτική μέρα, να έχει πολλά εικοσιτετράωρα διάρκεια ανάλογα πάντα, με τις συνθήκες του ταξιδιού...
Τελευταία επεξεργασία:
nikanthi
Μέλος
Δεν μπορούσα να το ανεβάσω από μια online Φώτο, τελικά την έσβησα και τα κατάφερα… πω πω τη ήταν αυτό, μιλάμε τα είδα όλα…
Σουπερ.......αν και την τελευταία εξίσωση με τις ημέρες, δεν νομίζω να την καταλαβα
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι δεν κατεβαίνεις εύκολα από την σελα και η φωτογραφική μάλλον είναι dslr.....
Οι φώτο στην Αυστρία. ....τρομερες
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι δεν κατεβαίνεις εύκολα από την σελα και η φωτογραφική μάλλον είναι dslr.....
Οι φώτο στην Αυστρία. ....τρομερες