ΣΑΒΒΑΤΟ 20 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 11
Ξυπνάω κατά τις εφτά και αφού ήπια καφέ, προσπάθησα να σημειώσω στο ημερολόγιό μου το τι έγινε εχθές. Δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα. Ήμουν τόσο κουρασμένος που το μυαλό μου ήταν, σαν μία κόλα λευκού χαρτιού. Με τα χίλια ζόρια έγραψα δέκα αράδες λέξεις και ξεκίνησα.
Όσο οδηγούσα δεν είχα σκέψεις ούτε συναισθήματα ενθουσιασμού λύπης η χαράς. Τίποτα, το απόλυτο κενό. Κοιτούσα μόνο σαν χαζός τριγύρω μου τη νορβηγική φύση πραγματικά αποσβολωμένος... Από τις ομορφιές που υπήρχαν γύρω μου. Αισθανόμουν σαν το μικρό παιδάκι που το πήγαν οι γονείς του σε μία έκθεση με σοκολάτες και να μην ξέρει, πια σοκολάτα να διαλέξει. Αυτό το φιόρδ η το άλλο, αυτό το καταρράκτη ή τους έξι που χυνωντουσαν παραδίπλα. Είχα σαστίσει! Πλέον δεν υπήρχε το παραμικρό συναίσθημα, παρά μόνο η απορία το που είμαι, το τι βλέπω και το τι ζω. Τίποτε άλλο.
Σήμερα οδηγούσα στον RV17 μία οδική αρτηρία που διασχίζει τη νορβηγική ακτογραμμή για 430 km και συμπεριλαμβάνει, έξι φέρρυ. Αυτό θα πει πώρωση!!!!Σήμερα πήρα συνολικά τέσσερα... Αλλά προτού να γίνουν όλα αυτά βλέπω από το δρόμο μια παραλία και κατευθείαν, αναστροφή και μέσα.
Ήπια καφέ κάτω από το καταπληκτικό κελαηδισμα ενός πουλιού
Που τιτίβιζε και αυτό τα δικά του...
Και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν σε μια παραλία κάπου στον ατλαντικό ωκεανό. Προχθές που διέσχισα το Atlantic road δεν σκέφτηκα ότι ήμουν στο Ατλαντικό ωκεανό, το σκέφτηκα όμως σήμερα... Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Κάνω λίγα χιλιόμετρα σταματάω μία αστραπιαία το μηχανάκι. Ο Χριστός και Παναγία
Ήταν μία κυρία δίπλα μου και την ρωτάω. Αυτός είναι ο Seven Sister.... Δεν ήξερε.
Βασικά δεν πρέπει να είναι αλλά μοιάζει.
Φοτο απο ιντερνετ
Κάθομαι και χαζεύω το καταρράκτη. Βγάζω μετρημένες δύο φωτογραφίες το φέιζερ και σκέφτομαι τις επιλογές μου.
Να κάνω τσιγάρο, δεν ήθελα.
Να πιω καφέ, είχα πιει.
Να κατασκήνωνα, ένιωθα ξεκούραστος.
Και μετά από δύο λεπτά έτσι απλά, ανέβηκα στο μηχανάκι και έφυγα από το πιο όμορφο καταρράκτη που είχα βρεθεί στη ζωή μου. Έλα μωρέ σιγά σε 500 m θα έχει άλλον...
Και από αυτή την αντίδραση μου κατάλαβα πλέον τα πάντα. Γιατί ας πούμε εκεί που σταματούσα εγώ δεν σταματούσε κανένας άλλος μηχανόβιος. Γιατί πολύ απλά η Νορβηγία έχει τόση ομορφιά παντού ολόγυρα σου, που το που θα κάτσεις και που θα σταθείς δεν εξαρτιέται από το τοπίο που θα σε γεμίσει, αλλά από τη διάθεσή σου εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Εγώ εκείνη την ώρα ήθελα να οδηγήσω και έφυγα. Σε άλλες περιπτώσεις ήθελα να απολαύσω και απολάμβανα. Γιατί αν πεις, σε κάθε ομορφιά της νορβηγικής υπαίθρου να σταματάς να αράζεις για να τιμήσεις το κάθε τοπίο όπως του αξίζει, δεν σε φτάνουν ούτε εικοσι ζωές ως νορβηγός πολίτης για να το κάνεις. Εντάξει έτρωγα και εγώ σκαλώματα σε διάφορα μέρη για πολλή ώρα, αλλά σε αυτόν τον καταρράκτη όχι.
Και όντως μετά από λίγα χιλιόμετρα...
Βρέθηκα σε ένα άλλο καταρράκτη. Εδώ έκανα και τσιγάρο και ξεκουράστηκα λίγο, όχι γιατί ήταν πιο όμορφος από τον προηγούμενο, χειρότερος ήταν... Αλλά επειδή έτσι ένιωθα εκείνη τη στιγμή.
Φτάνω στο λιμάνι να πάρω το δεύτερο φέρρυ της ημέρας (μήπως σας ζάλισα λίγο με τα φέρρυ... Δεν μιλάτε ε...)
- Πότε θα φύγουμε ρε παιδιά;
- Σε 3 ώρες.
- Μας γάμησες!
Και τώρα πως θα περάσει η ώρα, ευκαιρία να σας πω για τα φέρρυ. Αν πάρετε φέρρυ στη Νορβηγία να ξέρετε ότι δεν είναι παίξε γέλασε. Εντάξει υπάρχει τακτική συγκοινωνία ανά μια ώρα το πολύ, αλλά το Σαββατοκύριακο τα δρομολόγια είναι πολύ πιο αραιά. Και σήμερα είναι Σάββατο... Τέλεια! Δρομολόγια δεν αναγράφονται πουθενά στα λιμάνια η γράφονται στα νορβηγικά και ο θεός μαζί μας. Καλό θα είναι αν πάτε να έχετε μία ενημέρωση από το internet προτού να ξεκινήσετε το ταξίδι σας από Ελλάδα, γιατί αν πάτε όπως εγώ με το σταυρό στο χέρι... Δεν θα πιάσει!!!!!
Το λιμάνι είχε κάτι κοτρώνες στην προβλήτα του και πήγα να αράξω σε μια για να φάω κάτι. Όσο έτρωγα έβλεπε ένα σμήνος από ψαροπούλια να πετάει πάνω από το κεφάλι μου. Ήταν πραγματικά ανεπανάληπτο.
Αφού έφαγα χάζευα τους άλλους μηχανόβιους, που καθοντουσαν σε τραπέζια...
Εγω γιατι έκατσα στης κοτρόνες και όταν σηκώθηκα πιάστηκαν τα παΐδια μου…
Και κοιτωντας τις μηχανές τους...
Και τον εξοπλησμο τους, μου ήρθε... Που πας ρε Νίκο με την σακούλα στη Νορβηγία, να ανεμίζει λες και είναι κανένα λάφυρο. Μέχρι και εγώ απορούσα πραγματικά.
Αλλοι μιάμιση ώρα έμεινε να σας πω ότι στην Νορβηγία ο μέσος μισθός είναι 3500 ευρώ, ή να σας πω για τα φερρυ… Τι είπατε, αφού δεν τα παίρνουμε εμείς τι μας νοιαζει!! Καλά λοιπον, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή
Στο προηγούμενο Φ που πήρα γνώρισα μια παρέα από αυστριακούς μοτοσικλετιστες που πηγαίνουν και αυτή Νordkapp, συζητώντας με είπαν ότι θα έκαναν και αυτοί πάνω κάτω τη Νορβηγία.
– Και εγώ έτσι θα κάνω ρε παιδιά αλλά με χαλάνε τα 600 km που θα πρέπει να γυρίσω πίσω από τον ίδιο δρόμο ( Aφού δεν έχει άλλο)
– Εμείς θα πάρουμε το καράβι, από το Honningsvag έως το Tromso για να γλιτώσουμε την ίδια διαδρομή.
– Σώπα έχει καράβι, πόσο κάνει;
– 500 ευρο
– Ο Χριστός και Παναγία... Με καμπινα
- NO!!
Τελοσπάντων όσο τους μιλούσα μου έκανε εντύπωση που δεν έβγαζαν το κράνος από το κεφάλι. Λέω εντάξει, ούτως ή άλλως σε δεκαπεντε λεπτά θα φτάσουμε στη στεριά. Ανεβαίνουμε στο άλλο Φ τώρα, το οποίο είχε παραπάνω από μια ωρα πλεύση και ξανά πετυχαίνω τους αυστριακούς.
Ρε συ αυτοί γιατί δεν βγάζουν το κράνος.
Φορούσαν το κράνος για να ανέβουν στο πλοίο και μετά δεν το έβγαζαν. Μήπως τελικά δεν μας ραντίζουν μόνο στην Ελλάδα!
Πυροβολημένη τελείως. Ναι για σένα λέω!
Ήταν η δεύτερη φορά που άκουσα για αυτό το περίφημο θαλάσσιο δρομολόγιο της Νορβηγίας, (Η πρώτη ήταν από τον πολωνό φίλο μου στο καράβι για να πάω στο Μπέργκεν). Βρε λες να ακολουθήσω το πλάνο των πυροβολημένων, αλλά είναι τρελά λεφτά. Καλά θα δούμε θα το ψάξω στο internet.
)
ilbig:
