Μετανιώνω πικρά ήδη...
Τιτιβίσματα Νορβηγίας. Πως τελικά αντιμετώπισα τον μινώταυρο Nordkapp, αλλά και όχι μόνο…
- Thread starter nikanthi
- Ημερομηνία δημιουργίας
Nordic
Μέλος
- Όνομα
- Κωνσταντίνος
- Μοτό
- BMW R1200R, 2012
Aφού το είπες πως όπου σταματούσες έβγαζες το σείκερ... τι να άλλο να πείςΑμαν νόμιζα ότι σε απάντησα … αλλα τελικά δεν σε απάντησα
Όχι δεν την αγόρασα τελικά την κούπα, αφού ήμουν φουλ στους καφέδες…
με την ευκαιρία να σου πω πως το ότι σε έψαξαν με το που πάτησες την ρόδα στο έδαφος απ΄το καράβι σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με την ποσότητα αλκοόλ που μπορείς να φέρεις μέσα στην χώρα. Επειδή οι τιμές στο καράβι είναι πιό χαμηλές αρκετοί (ντόπιοι και τουρίστες) γεμίζουν τις μπαγκαζιέρες. Νορβηγοί που μένουν κοντά στα σύνορα με την Σουηδία πάνε στο systembolaget και αγοράζουν από εκεί. Αλλά αυτά είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...
keep riding
Τελευταία επεξεργασία:
nikanthi
Μέλος
Ξυπνάω πραγματικά κομμάτια. Το πλοίο είχε δέσει στο λιμάνι και εγώ αρον άρον, μαζεύω τα πράγματα μου να πατήσω επιτέλους στεριά. Κατεβαίνω στο λιμάνι του Moskenes και χάζεψα από την ομορφιά μου με κύκλωνε.
Τι σπιτάκια είναι αυτά τι χρώματα, πως ζούνε εδώ οι άνθρωποι πως νιώθουν. Εκεί τρώω φλασιά ότι δεν έχω νερό, οχι ρε συ πως θα πιω καφέ. Κάνω ένα τσιγάρο με στεγνό στόμα και ξεκινάω.
Κάνω κάποια χιλιόμετρα κοιτώντας με ανοιχτό το στόμα τριγύρω και εκεί με χτύπησε, σταματάω το μηχανάκι κοιτάω πίσω… Ρε συ ξέχασα το αδιάβροχο στο καράβι. Αναστροφή και πίσω... Ευτυχώς το καράβι δεν είχε πρωινό δρομολόγιο και το πρόλαβα. Ανεβαίνω παίρνω το αδιάβροχο και ξανά αράζω στο λιμάνι, να θαυμάσω λίγο από την ομορφιά του.
Ξεκινάω και μου ξανά έρχεται... Όχι ρε συ, γιατί δεν πήρα λίγο νερό από το καράβι να πιω καφέ. Μιλάμε έριξα τρελό μπινελίκι! Δεν πειράζει.. Και άρχισα να οδηγώ τον Ε 10 που διασχίζει τα Λαφοτεν μέσα από μία καταπληκτική παραλιακή διαδρομή.
Διέσχισα πολλές γέφυρες...
Που ένωναν τα μικρά νησάκια...
Μέχρι που ξανα έκανα στάση για τσιγάρο...
Και χάζευα τις πινελιές των χρωμάτων που έδινε ο ήλιος πάνω από την νορβηγική γη, για να δημιουργήσουν μία ζωγραφιά.
Επιτρέψτε μου να πω ότι ,για ένα κομμάτι η διαδρομή δεν μου άρεσε. Αφού υπέθεσα ότι η πραγματική μαγεία των Λαφοτεν δεν είναι τόσο η οδηγική διεσχιση τους, αλλά τα ίδια τα ψαροχώρια. Βλέπω πινακίδα για ένα χωριό και ανηφορίζω. Φτάνω στην πινακίδα που σηματοδοτούσε την είσοδο του χωριού, πάω αριστερά ξανα στρίβω δεξιά κάνω κάποια χιλιόμετρα από εδώ από εκεί, και ξαναβρέθηκα στην πινακίδα του χωριού. Ο Χριστός και η Παναγία πώς έγινε αυτό! Άσε τα ψαροχώρια, πάμε να φύγουμε... Και η διαδρομή τελικά πάλι με γοητευσε.
Τι σπιτάκια είναι αυτά τι χρώματα, πως ζούνε εδώ οι άνθρωποι πως νιώθουν. Εκεί τρώω φλασιά ότι δεν έχω νερό, οχι ρε συ πως θα πιω καφέ. Κάνω ένα τσιγάρο με στεγνό στόμα και ξεκινάω.
Κάνω κάποια χιλιόμετρα κοιτώντας με ανοιχτό το στόμα τριγύρω και εκεί με χτύπησε, σταματάω το μηχανάκι κοιτάω πίσω… Ρε συ ξέχασα το αδιάβροχο στο καράβι. Αναστροφή και πίσω... Ευτυχώς το καράβι δεν είχε πρωινό δρομολόγιο και το πρόλαβα. Ανεβαίνω παίρνω το αδιάβροχο και ξανά αράζω στο λιμάνι, να θαυμάσω λίγο από την ομορφιά του.
Ξεκινάω και μου ξανά έρχεται... Όχι ρε συ, γιατί δεν πήρα λίγο νερό από το καράβι να πιω καφέ. Μιλάμε έριξα τρελό μπινελίκι! Δεν πειράζει.. Και άρχισα να οδηγώ τον Ε 10 που διασχίζει τα Λαφοτεν μέσα από μία καταπληκτική παραλιακή διαδρομή.
Διέσχισα πολλές γέφυρες...
Που ένωναν τα μικρά νησάκια...
Μέχρι που ξανα έκανα στάση για τσιγάρο...
Και χάζευα τις πινελιές των χρωμάτων που έδινε ο ήλιος πάνω από την νορβηγική γη, για να δημιουργήσουν μία ζωγραφιά.
Επιτρέψτε μου να πω ότι ,για ένα κομμάτι η διαδρομή δεν μου άρεσε. Αφού υπέθεσα ότι η πραγματική μαγεία των Λαφοτεν δεν είναι τόσο η οδηγική διεσχιση τους, αλλά τα ίδια τα ψαροχώρια. Βλέπω πινακίδα για ένα χωριό και ανηφορίζω. Φτάνω στην πινακίδα που σηματοδοτούσε την είσοδο του χωριού, πάω αριστερά ξανα στρίβω δεξιά κάνω κάποια χιλιόμετρα από εδώ από εκεί, και ξαναβρέθηκα στην πινακίδα του χωριού. Ο Χριστός και η Παναγία πώς έγινε αυτό! Άσε τα ψαροχώρια, πάμε να φύγουμε... Και η διαδρομή τελικά πάλι με γοητευσε.
nikanthi
Μέλος
Βλέπω ένα ιδιωτικό νησάκι που ήταν παράκτια της στεριάς. Το σπίτι αλλα και ο κήπος του, εκτινόταν σε όλο το νησί…
Μια μικρή νησιώτικη φωλίτσα … Πάω στην είσοδο να βγάλω καμιά καλύτερη φωτογραφία, αλλα ειχε μπάρες και έφυγα… Ωραία όμως να μένεις σε ιδιωτικό νησάκι μέσα σε ένα σύμπλεγμα νησιών και για να φτάσεις στο πολιτισμό, να διανύεις εκατο μέτρα με τα πόδια
Πάω να βάλω βενζίνη σε ένα πρατήριο που ήταν κλειστό, βάζω την κάρτα μου γράφει η συναλλαγή σας δεν έγινε αποδεκτή. Την ξαναβάζω τα ίδια. Φρίκαρα. Η χαλασε η κάρτα ή, χρεωκοπήσαμε σκέφτηκα... Μες το άγχος πάω σε άλλο βενζινάδικο βάζω την κάρτα και όλα καλά, ουφ ευτυχώς. Οι μόνες μου έννοιες στο ταξίδι αυτές ήταν.
Έφτασα σε μια απίστευτη παράλια
Και έβγαλα επιτέλους κάποιες φωτογραφίες το φειζερ για να μην μου δώσει καμιά κλοτσιά
Το πρώτο που ήθελα στο ταξίδι ήταν να οδηγήσω, το δεύτερο να δω μετά να φωτογραφίσω και έτσι αναγκαστικά το μηχανάκι έμενε παραπονεμένο… Γιατί αν κατέβαινα συνέχεια να το φωτογραφίσω, στο τέλος δεν θα οδηγούσα…
Αλλά ευτυχώς κακία δεν μου κράτησε…
Μια μικρή νησιώτικη φωλίτσα … Πάω στην είσοδο να βγάλω καμιά καλύτερη φωτογραφία, αλλα ειχε μπάρες και έφυγα… Ωραία όμως να μένεις σε ιδιωτικό νησάκι μέσα σε ένα σύμπλεγμα νησιών και για να φτάσεις στο πολιτισμό, να διανύεις εκατο μέτρα με τα πόδια
Πάω να βάλω βενζίνη σε ένα πρατήριο που ήταν κλειστό, βάζω την κάρτα μου γράφει η συναλλαγή σας δεν έγινε αποδεκτή. Την ξαναβάζω τα ίδια. Φρίκαρα. Η χαλασε η κάρτα ή, χρεωκοπήσαμε σκέφτηκα... Μες το άγχος πάω σε άλλο βενζινάδικο βάζω την κάρτα και όλα καλά, ουφ ευτυχώς. Οι μόνες μου έννοιες στο ταξίδι αυτές ήταν.
Έφτασα σε μια απίστευτη παράλια
Και έβγαλα επιτέλους κάποιες φωτογραφίες το φειζερ για να μην μου δώσει καμιά κλοτσιά
Το πρώτο που ήθελα στο ταξίδι ήταν να οδηγήσω, το δεύτερο να δω μετά να φωτογραφίσω και έτσι αναγκαστικά το μηχανάκι έμενε παραπονεμένο… Γιατί αν κατέβαινα συνέχεια να το φωτογραφίσω, στο τέλος δεν θα οδηγούσα…
Αλλά ευτυχώς κακία δεν μου κράτησε…
Τελευταία επεξεργασία:
nikanthi
Μέλος
Σήμερα ο σκοπός μου ήταν να έφτανα στα Σενγια νησιά, εναν από τους μεγαλύτερους μου στόχους στο ταξίδι. Μέσα σε όλα είχα δει μια παραλία στο ίντερνετ, έπαθα σοκ και ήθελα να την επισκεφτώ.
Ένα δρομολόγιο για να πας από τα Λαφοτεν στα Σενγια ηταν να φτασεις στην Andenes και από εκεί, να παρεις το πλοίο για τα Σενγια. Εγώ είχα σκεφτεί να το έκανα μέσω αυτού το δρομολόγιο.
Και αντί για ένα φ... να έπαιρνα τρία. Μπορεί να τα έβριζα αλλά είχα εθιστεί κιόλας! Μαζοχισμός ως εκεί που δεν πάει.
Πάω να πάρω το καράβι, φτάνω στην προβλήτα και το βλέπω εκείνη την ώρα να ξεδενει από την στεριά. Και ο νορβηγός, να μου χαμογελάει με νόημα. Όχι ρε μάγκα για μισό λεπτό το έχασα. Γελούσα, μα τώσω πια γκαντεμιά. Δεν πειράζει, και πήρα την πιο φυσιολογική διαδρομή για να προσεγγίσω το νησί.Αν προλάβαινα το φέρρυ θα οδηγούσα στον 82 τώρα, θα οδηγήσω στον 85 μέχρι να συναντήσω τον 82... Καλά μιλάμε για τραγική διαφορά! Στη Νορβηγία έτσι είναι, νούμερα παίρνεις νούμερα αφήνεις και στο τέλος με αυτά που βλέπεις, γίνεσαι κι εσύ νούμερο.
Κάπου στο δρόμο είδα ένα νεαρό ζευγαράκι γύρο στα 20 που καναν οτοστόπ, σταματαω
- Που πατέ ρε παιδιά…
- Είμαστε από την Σουηδία και διασχίζουμε όλη την Νορβηγία με οτοστόπ
- Καλά δεν φοβάστε
- Όχι!!... Με απάντησαν λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στο κόσμο. Η ακόμα, σαν να απόρησαν κιόλας με την ερώτηση που τους έκανα.
Τελικά η ασφάλεια που σε προσδίδουν αυτές η χώρες σε ωθούν να κάνεις και πράγματα που στην χώρα μας ίσως, θα φαινόταν αδιανόητα… Ένταξη αν η διαπαιδαγώγηση σου στο σπίτι αλλά και από το σχολείο δεν περιέχει τον φόβο μην, σε κλέψουν σε βιάσουν σε σκοτώσουν και γενικός μην, σε εκμεταλλευτούν... Γιατί πολύ απλά τέτοια πράγματα στης κοινωνίες τους δεν υπάρχουν, οι απλά υπάρχουν κατά εξαίρεση και σε παρά πολύ μικρό ποσοστό … Κάνεις και εναλλακτικούς τρόπους ταξιδιωτικής αναζήτησης . Παντός αν ζούσαν στην Ελλάδα ίσως, το όχι που με είπαν να το σκεφτόταν λίγο περισσότερο
Φαντάζεστε να έλεγα την μάνα μου η την κάθε μάνα, ότι θα ταξιδέψω στην Ευρώπη με οτοστόπ σαν τους Σύριους , τι θα πάθαινε… Και αν ήμουν γυναίκα θα πέθαινε!!!! Το μονο σιγουρο ειναι, η θα με έστελνε η θα πήγαινε, στον ψυχίατρο!!
Όσο οδηγούσα δεν είχα καμία συναίσθηση το από πού έρχομαι και πού πάω, λογικα ήταν κάποιου είδους άμυνας του οργανισμού μου. Δεν σκεφτόμουν ήμουν 500 km πάνω από τον αρκτικό κύκλο και 4000 km μακριά από το σπίτι μου γιατί αγχωνόμουν. Οχι δεν το έφτανα μέχρι εκεί. Ελεγα είμαι σε ένα δρόμο που λέγεται 85, Στοπ !! Και οδηγάω χιλιόμετρο με χιλιόμετρο την φορά. Ετσι οδηγούσα χαλαρός και στην κοσμάρα μου... Βέβαια το ότι βρισκόμουν από 16 έως 36 ωρες στον δρόμο δεν ήταν πολύ χαλαρό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Ήμουν και πάλι κομμάτια λέω δεν πάει άλλο, και με το που βλέπω μία στάση σαν αυτές που έψαχνα στο internet, φορώντας γάντια κράνος και full face για να μην παγώσω (από το κρύο αλλά και λόγω κόπωσης) κοιμήθηκα καμιά ώρα.
Τότε έρχεται ένας αστυνομικός και να μετράει την απόσταση που έχω παρκάρει από την στάση. Έχω κάνει παρανομία να τον ρωτάω, να μην μου απαντάει. Και να μετράει... Έχω κάνει παρανομία νά τον ξαναρωτάω. Να μην μιλάει, και τότε πετάγομαι από τον ύπνο μου. Όνειρο ήταν!!! Είδα ότι με έγραφαν στον ύπνο μου. Μπορεί να ήμουν στην κοσμάρα μου αλλά υποσυνείδητα τελικά, είχα πολύ άγχος για το ταξίδι για αυτό είδα και το όνειρο. Αυτός ήταν ακόμα ένας λόγος που κοιμήθηκα στη στάση με όλον μου τον εξοπλισμό, οπότε στην περίπτωση που έμπλεκα, να υπήρχε μια πιθανότητα να μου την χάριζαν. Αφού πίνω καφέ να στανιαρω από τον εφιάλτη βλέπω την κοπέλα
Την κάνω νόημα από πού έρχεσαι
- Από το Nordkapp πήγαμε αεροπορικώς έως το Honningsvag και από εκεί θα κατέβουμε έως το Οσλο...
Τι άλλο να πεις! Τίποτα, παρα μονο να σκεφτείς και να αναλογιστείς...
Πέρασα αμέτρητες γέφυρες και κάποιες σαν αυτή, είχαν απίστευτη κλίση ανάβασης και μετέπειτα κατάβασης. Ίσως για να περνανε τα πλοία από κάτω. Ίσως, γιατί το χειμώνα τα κύματα να φτάνουν σε θεόρατα ύψη… Ποιος ξέρει, παντός ήταν απίστευτη οδηγικη εμπειρία
Πέρασα παράλιες που είχαν παντού αραδιασμένες κοτρόνες αντί για άμμο…
Αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο με γοήτευαν απίστευτα
Κάνω τα ψώνια μου και πιάνω επιτέλους τον 82 για να φτάσω στην Andenes. Κοντεύει πέντε παρά, φτάνω σε μια πόλη πριν να πάρω το πλοίο και ρωτάω κάποιος ντόπιους
– Για Antenes καλά πάω από εδώ;
– Ναι σε 20 km φτάνεις
– Ξέρετε τι ώρα έχει δρομολόγιο
– Το τελευταίο είναι στις πέντε
Τρελάθηκα! Σε δεκαπεντε λεπτά έφευγε το πλοίο και θα ξεμένα εκεί. Πάω όσο πιο γρήγορα μπορώ, εντάξει η κατάσταση μου δεν ήταν για γκάζια.... Μόνο που δεν έκλαψα στον δρόμο σοβαρά σας μιλάω. Όχι ρε συ πάλι τα ίδια!! Μπαίνω στην πόλη να ρωτάω από εδώ και από εκεί που είναι το λιμάνι, τελικά το βρίσκω. Φτάνω στην προβλήτα, βλέπω κόσμο μαζεμένο. Λες να το πρόλαβα, τους ρωτάω... Όχι εμείς θα πάμε για να δούμε φάλαινες. Ρωτάω έναν λιμενικό... Όχι μου λέει το έχασες , αύριο τώρα. Πω πω ξέμεινα το νησί! Τι να λέμε, φρίκη!
Σκέφτομαι να πάω να δω φάλαινες, δεν με συγκινούσε και πολύ. Τι να κάνω τώρα από τις πέντε, παίρνω την Ανθή τηλέφωνο
– Ρε Ανθή έχασα το τελευταίο καράβι που ήταν στις πέντε και ξέμεινα στο νησί
– Καλά από τόσο νωρίς
– Ναι γιατί ο καπετάνιος στις οχτώ πάει για ύπνο. Τι να κάνω τώρα από τις πέντε, μπορώ να φύγω να κάνω καμιά 200 km αλλά έτσι δεν θα πάω στα Σενγια. Καλά άμα είναι, θα πάω από εκεί στο γυρισμό. Αλλά δεν με βολεύει γαμώτο
– Κοιμήθηκες καθόλου
– Μιάμιση ώρα στο καράβι και σε μια στάση, έλα καλά είμαι
– Πανέ ξεκουράσου
– Δεν θέλω να ξεκουραστώ ρε Ανθη θέλω να οδηγήσω
– Μα αγάπη μου...
– Δεν νυστάζω ρε Ανθή θέλω να οδηγήσω ,τι να κάνω από τις πέντε εδώ
– Μα αγαπη μου...
– Καλά θα πάω να ξεκουραστώ
Δεν ήμουν καλά, το μόνο που ήθελα ήταν... Να οδηγήσω και να οδηγήσω και να οδηγήσω... Τίποτε άλλο!!!
Τώρα τι κάνουμε, πάω σε ένα ξενοδοχείο
– Πόσο κάνει το δωμάτιο
– 140 €
– Κράτα το!
Τριγυρνάω λίγο στην πόλη δεν κυκλοφορούσε ψυχή, από τις πέντε! Νέκρα παντού από τις πέντε και ήταν καλοκαίρι, το χειμώνα τι γίνεται εδω!!
Βρίσκω ένα ντόπιο μηχανόβιο που και αυτός πήγαινε σπίτι του, τον ρωτάω που έχει κάμπινγκ
– Εδώ στα 4 km
– Να σε ρωτήσω, έχει πουθενά εδώ κάποιο μαγαζί να βγεις έξω το βράδυ για ποτό
– Έχει ένα αλλά είναι κλειστό τώρα. Συνήθως Παρασκευή Σάββατο ανοίγει.
Καταλαβαίνετε τώρα πως ζούνε εκεί οι άνθρωποι. Για τουρισμό η Νορβηγία είναι μαγική αλλά άντε πάνε ζήσε εκεί να σε δω, και με έξι μήνες νύχτα το χειμώνα. Τον ευχαρίστησα και πάω στο κάμπινγκ, μπαίνω στη ρεσεψιόν και βλέπω τους ολλανδούς που ήμασταν μαζί στο καράβι για Λαφοτεν. Κοίταξε να δεις...
– Και εσείς εδώ
– Ναι έχει λίγη ώρα που ήρθαμε
– Η ρεσεψιόν που είναι
– Α θα έρθει μετά τις οχτώ τώρα έχει διάλειμμα. Πάνε στήσε την σκηνή σου και έλα μετά να πληρώσεις.
Όπως βλέπετε τα συστήματα στη Νορβηγία είναι ψιλοχύμα. Στηνω την σκηνή
Βγάζω κάποιες φωτογραφίες από το μέρος
Τον βόρειο ωκεανό
Πάω στην ρεσεψιόν και όντως, οκτω ακριβώς ήρθε. Περίμεναν γύρω στα 15 άτομα στην ουρά για να πληρώσουν, ο ένας πίσω από τον άλλον. Πηγαίνανε στην ρεσεψιόν και τους ρωτούσε... Αυτοκινούμενο; Πόσα άτομα; Πόσες σκηνές; Πόσες μέρες; Και πλήρωναν, αυτό ήταν ούτε να ελέγξει ούτε να δει. Ούτε καν να μπεις στο κόπο να περιηγηθεί στο μέρος για να δει, αν ήταν κανένας στο τζαμπέ. Τι να λέμε τώρα!!
Πάω πληρώνω 120 νοκ (12 €), κάνω ένα καφέ και βάζω να φορτίσω τα υπάρχοντά μου. Δεν πεινούσα ακόμα αφού, τα μεξικάνικα φασόλια που έφαγα εχθες ήταν δηλητήριο. Τρως μια κονσέρβα και για εικοσιτέσσερις ώρες, πίνεις σόδες…. Καλά πυρηνικά βάζουν μέσα!!
Τοτε έρχεται ένας άλλος ολλανδός με την κοπέλα του και με ρωτάει αν μπορεί να φάει δίπλα μου, φυσικά! Και με φέρνει κάτι χωριάτικα λουκάνικα και να μοσχοβολάει ο τόπος... Αν ήμουν έγκυος θα το ριχνα!! Εγώ εν τω μεταξύ μία εβδομάδα την έβγαζα με κασέρια και μεξικάνικα φασόλια, μιλάμε με εκτέλεσαν! Αφού πήρα τηλέφωνο την Ανθή να της πω το βάσανο μου
– Ρε Ανθή αυτοι εδώ με τα λουκάνικα με έστειλαν
– Εγώ τρώω μακαρόνια με κιμά
– Ασε με και εσυ!!!!
Εντάξει το ξεπέρασα.
Όσο έτρωγαν οι ολλανδοί πιάσαμε συζήτηση… Τους είπα εγώ περίπου ότι λένε όλη οι έλληνες για το ελληνικό κράτος και αυτός με είπε, ότι στην Ολλανδία όλοι οι ολλανδοί θεωρούν το κράτους τους, ως το καλύτερο τους φίλο ….Αν ξέρετε εσείς κανέναν που θεώρει το ελληνικό κράτος ως τον καλύτερο του φίλο πείτε τον, να τον γνωρίσω και εγώ…
Προτού να φάω τα κασέρια μου χάζεψα μια εικοσάχρονη κατάξανθη κοπέλα και το τι φορούσε.
Ποια ελληνίδα σε αυτήν την ηλικία θα κυκλοφορούσε σε δημόσιο χώρο με αυτές τις κάλτσες, τις γαλότσες και αυτή τη φόρμα, Καμία! Αυτή οι λαοι για το γυναικείο φύλο αναφέρομαι, ντύνονται κάπως έτσι και γυρνάνε όλο τον κόσμο... Oι δικές μας ντινονται αλλιώς, και πάνε στα μπουζούκια στα κλαμπ και στη Μύκονο. Έτσι είναι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Αφού πέρασε η ώρα πήγα στην σκηνή, έφαγα το κασεράκι μου και οσμίζοντας την αύρα του βόρειου ωκεανού, φορώντας ότι είχα και δεν είχα κοιμήθηκα για άλλη μία φορά ευτυχισμένος
Ένα δρομολόγιο για να πας από τα Λαφοτεν στα Σενγια ηταν να φτασεις στην Andenes και από εκεί, να παρεις το πλοίο για τα Σενγια. Εγώ είχα σκεφτεί να το έκανα μέσω αυτού το δρομολόγιο.
Και αντί για ένα φ... να έπαιρνα τρία. Μπορεί να τα έβριζα αλλά είχα εθιστεί κιόλας! Μαζοχισμός ως εκεί που δεν πάει.
Πάω να πάρω το καράβι, φτάνω στην προβλήτα και το βλέπω εκείνη την ώρα να ξεδενει από την στεριά. Και ο νορβηγός, να μου χαμογελάει με νόημα. Όχι ρε μάγκα για μισό λεπτό το έχασα. Γελούσα, μα τώσω πια γκαντεμιά. Δεν πειράζει, και πήρα την πιο φυσιολογική διαδρομή για να προσεγγίσω το νησί.Αν προλάβαινα το φέρρυ θα οδηγούσα στον 82 τώρα, θα οδηγήσω στον 85 μέχρι να συναντήσω τον 82... Καλά μιλάμε για τραγική διαφορά! Στη Νορβηγία έτσι είναι, νούμερα παίρνεις νούμερα αφήνεις και στο τέλος με αυτά που βλέπεις, γίνεσαι κι εσύ νούμερο.
Κάπου στο δρόμο είδα ένα νεαρό ζευγαράκι γύρο στα 20 που καναν οτοστόπ, σταματαω
- Που πατέ ρε παιδιά…
- Είμαστε από την Σουηδία και διασχίζουμε όλη την Νορβηγία με οτοστόπ
- Καλά δεν φοβάστε
- Όχι!!... Με απάντησαν λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στο κόσμο. Η ακόμα, σαν να απόρησαν κιόλας με την ερώτηση που τους έκανα.
Τελικά η ασφάλεια που σε προσδίδουν αυτές η χώρες σε ωθούν να κάνεις και πράγματα που στην χώρα μας ίσως, θα φαινόταν αδιανόητα… Ένταξη αν η διαπαιδαγώγηση σου στο σπίτι αλλά και από το σχολείο δεν περιέχει τον φόβο μην, σε κλέψουν σε βιάσουν σε σκοτώσουν και γενικός μην, σε εκμεταλλευτούν... Γιατί πολύ απλά τέτοια πράγματα στης κοινωνίες τους δεν υπάρχουν, οι απλά υπάρχουν κατά εξαίρεση και σε παρά πολύ μικρό ποσοστό … Κάνεις και εναλλακτικούς τρόπους ταξιδιωτικής αναζήτησης . Παντός αν ζούσαν στην Ελλάδα ίσως, το όχι που με είπαν να το σκεφτόταν λίγο περισσότερο
Φαντάζεστε να έλεγα την μάνα μου η την κάθε μάνα, ότι θα ταξιδέψω στην Ευρώπη με οτοστόπ σαν τους Σύριους , τι θα πάθαινε… Και αν ήμουν γυναίκα θα πέθαινε!!!! Το μονο σιγουρο ειναι, η θα με έστελνε η θα πήγαινε, στον ψυχίατρο!!
Όσο οδηγούσα δεν είχα καμία συναίσθηση το από πού έρχομαι και πού πάω, λογικα ήταν κάποιου είδους άμυνας του οργανισμού μου. Δεν σκεφτόμουν ήμουν 500 km πάνω από τον αρκτικό κύκλο και 4000 km μακριά από το σπίτι μου γιατί αγχωνόμουν. Οχι δεν το έφτανα μέχρι εκεί. Ελεγα είμαι σε ένα δρόμο που λέγεται 85, Στοπ !! Και οδηγάω χιλιόμετρο με χιλιόμετρο την φορά. Ετσι οδηγούσα χαλαρός και στην κοσμάρα μου... Βέβαια το ότι βρισκόμουν από 16 έως 36 ωρες στον δρόμο δεν ήταν πολύ χαλαρό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Ήμουν και πάλι κομμάτια λέω δεν πάει άλλο, και με το που βλέπω μία στάση σαν αυτές που έψαχνα στο internet, φορώντας γάντια κράνος και full face για να μην παγώσω (από το κρύο αλλά και λόγω κόπωσης) κοιμήθηκα καμιά ώρα.
Τότε έρχεται ένας αστυνομικός και να μετράει την απόσταση που έχω παρκάρει από την στάση. Έχω κάνει παρανομία να τον ρωτάω, να μην μου απαντάει. Και να μετράει... Έχω κάνει παρανομία νά τον ξαναρωτάω. Να μην μιλάει, και τότε πετάγομαι από τον ύπνο μου. Όνειρο ήταν!!! Είδα ότι με έγραφαν στον ύπνο μου. Μπορεί να ήμουν στην κοσμάρα μου αλλά υποσυνείδητα τελικά, είχα πολύ άγχος για το ταξίδι για αυτό είδα και το όνειρο. Αυτός ήταν ακόμα ένας λόγος που κοιμήθηκα στη στάση με όλον μου τον εξοπλισμό, οπότε στην περίπτωση που έμπλεκα, να υπήρχε μια πιθανότητα να μου την χάριζαν. Αφού πίνω καφέ να στανιαρω από τον εφιάλτη βλέπω την κοπέλα
Την κάνω νόημα από πού έρχεσαι
- Από το Nordkapp πήγαμε αεροπορικώς έως το Honningsvag και από εκεί θα κατέβουμε έως το Οσλο...
Τι άλλο να πεις! Τίποτα, παρα μονο να σκεφτείς και να αναλογιστείς...
Πέρασα αμέτρητες γέφυρες και κάποιες σαν αυτή, είχαν απίστευτη κλίση ανάβασης και μετέπειτα κατάβασης. Ίσως για να περνανε τα πλοία από κάτω. Ίσως, γιατί το χειμώνα τα κύματα να φτάνουν σε θεόρατα ύψη… Ποιος ξέρει, παντός ήταν απίστευτη οδηγικη εμπειρία
Πέρασα παράλιες που είχαν παντού αραδιασμένες κοτρόνες αντί για άμμο…
Αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο με γοήτευαν απίστευτα
Κάνω τα ψώνια μου και πιάνω επιτέλους τον 82 για να φτάσω στην Andenes. Κοντεύει πέντε παρά, φτάνω σε μια πόλη πριν να πάρω το πλοίο και ρωτάω κάποιος ντόπιους
– Για Antenes καλά πάω από εδώ;
– Ναι σε 20 km φτάνεις
– Ξέρετε τι ώρα έχει δρομολόγιο
– Το τελευταίο είναι στις πέντε
Τρελάθηκα! Σε δεκαπεντε λεπτά έφευγε το πλοίο και θα ξεμένα εκεί. Πάω όσο πιο γρήγορα μπορώ, εντάξει η κατάσταση μου δεν ήταν για γκάζια.... Μόνο που δεν έκλαψα στον δρόμο σοβαρά σας μιλάω. Όχι ρε συ πάλι τα ίδια!! Μπαίνω στην πόλη να ρωτάω από εδώ και από εκεί που είναι το λιμάνι, τελικά το βρίσκω. Φτάνω στην προβλήτα, βλέπω κόσμο μαζεμένο. Λες να το πρόλαβα, τους ρωτάω... Όχι εμείς θα πάμε για να δούμε φάλαινες. Ρωτάω έναν λιμενικό... Όχι μου λέει το έχασες , αύριο τώρα. Πω πω ξέμεινα το νησί! Τι να λέμε, φρίκη!
Σκέφτομαι να πάω να δω φάλαινες, δεν με συγκινούσε και πολύ. Τι να κάνω τώρα από τις πέντε, παίρνω την Ανθή τηλέφωνο
– Ρε Ανθή έχασα το τελευταίο καράβι που ήταν στις πέντε και ξέμεινα στο νησί
– Καλά από τόσο νωρίς
– Ναι γιατί ο καπετάνιος στις οχτώ πάει για ύπνο. Τι να κάνω τώρα από τις πέντε, μπορώ να φύγω να κάνω καμιά 200 km αλλά έτσι δεν θα πάω στα Σενγια. Καλά άμα είναι, θα πάω από εκεί στο γυρισμό. Αλλά δεν με βολεύει γαμώτο
– Κοιμήθηκες καθόλου
– Μιάμιση ώρα στο καράβι και σε μια στάση, έλα καλά είμαι
– Πανέ ξεκουράσου
– Δεν θέλω να ξεκουραστώ ρε Ανθη θέλω να οδηγήσω
– Μα αγάπη μου...
– Δεν νυστάζω ρε Ανθή θέλω να οδηγήσω ,τι να κάνω από τις πέντε εδώ
– Μα αγαπη μου...
– Καλά θα πάω να ξεκουραστώ
Δεν ήμουν καλά, το μόνο που ήθελα ήταν... Να οδηγήσω και να οδηγήσω και να οδηγήσω... Τίποτε άλλο!!!
Τώρα τι κάνουμε, πάω σε ένα ξενοδοχείο
– Πόσο κάνει το δωμάτιο
– 140 €
– Κράτα το!
Τριγυρνάω λίγο στην πόλη δεν κυκλοφορούσε ψυχή, από τις πέντε! Νέκρα παντού από τις πέντε και ήταν καλοκαίρι, το χειμώνα τι γίνεται εδω!!
Βρίσκω ένα ντόπιο μηχανόβιο που και αυτός πήγαινε σπίτι του, τον ρωτάω που έχει κάμπινγκ
– Εδώ στα 4 km
– Να σε ρωτήσω, έχει πουθενά εδώ κάποιο μαγαζί να βγεις έξω το βράδυ για ποτό
– Έχει ένα αλλά είναι κλειστό τώρα. Συνήθως Παρασκευή Σάββατο ανοίγει.
Καταλαβαίνετε τώρα πως ζούνε εκεί οι άνθρωποι. Για τουρισμό η Νορβηγία είναι μαγική αλλά άντε πάνε ζήσε εκεί να σε δω, και με έξι μήνες νύχτα το χειμώνα. Τον ευχαρίστησα και πάω στο κάμπινγκ, μπαίνω στη ρεσεψιόν και βλέπω τους ολλανδούς που ήμασταν μαζί στο καράβι για Λαφοτεν. Κοίταξε να δεις...
– Και εσείς εδώ
– Ναι έχει λίγη ώρα που ήρθαμε
– Η ρεσεψιόν που είναι
– Α θα έρθει μετά τις οχτώ τώρα έχει διάλειμμα. Πάνε στήσε την σκηνή σου και έλα μετά να πληρώσεις.
Όπως βλέπετε τα συστήματα στη Νορβηγία είναι ψιλοχύμα. Στηνω την σκηνή
Βγάζω κάποιες φωτογραφίες από το μέρος
Τον βόρειο ωκεανό
Πάω στην ρεσεψιόν και όντως, οκτω ακριβώς ήρθε. Περίμεναν γύρω στα 15 άτομα στην ουρά για να πληρώσουν, ο ένας πίσω από τον άλλον. Πηγαίνανε στην ρεσεψιόν και τους ρωτούσε... Αυτοκινούμενο; Πόσα άτομα; Πόσες σκηνές; Πόσες μέρες; Και πλήρωναν, αυτό ήταν ούτε να ελέγξει ούτε να δει. Ούτε καν να μπεις στο κόπο να περιηγηθεί στο μέρος για να δει, αν ήταν κανένας στο τζαμπέ. Τι να λέμε τώρα!!
Πάω πληρώνω 120 νοκ (12 €), κάνω ένα καφέ και βάζω να φορτίσω τα υπάρχοντά μου. Δεν πεινούσα ακόμα αφού, τα μεξικάνικα φασόλια που έφαγα εχθες ήταν δηλητήριο. Τρως μια κονσέρβα και για εικοσιτέσσερις ώρες, πίνεις σόδες…. Καλά πυρηνικά βάζουν μέσα!!
Τοτε έρχεται ένας άλλος ολλανδός με την κοπέλα του και με ρωτάει αν μπορεί να φάει δίπλα μου, φυσικά! Και με φέρνει κάτι χωριάτικα λουκάνικα και να μοσχοβολάει ο τόπος... Αν ήμουν έγκυος θα το ριχνα!! Εγώ εν τω μεταξύ μία εβδομάδα την έβγαζα με κασέρια και μεξικάνικα φασόλια, μιλάμε με εκτέλεσαν! Αφού πήρα τηλέφωνο την Ανθή να της πω το βάσανο μου
– Ρε Ανθή αυτοι εδώ με τα λουκάνικα με έστειλαν
– Εγώ τρώω μακαρόνια με κιμά
– Ασε με και εσυ!!!!
Εντάξει το ξεπέρασα.
Όσο έτρωγαν οι ολλανδοί πιάσαμε συζήτηση… Τους είπα εγώ περίπου ότι λένε όλη οι έλληνες για το ελληνικό κράτος και αυτός με είπε, ότι στην Ολλανδία όλοι οι ολλανδοί θεωρούν το κράτους τους, ως το καλύτερο τους φίλο ….Αν ξέρετε εσείς κανέναν που θεώρει το ελληνικό κράτος ως τον καλύτερο του φίλο πείτε τον, να τον γνωρίσω και εγώ…
Προτού να φάω τα κασέρια μου χάζεψα μια εικοσάχρονη κατάξανθη κοπέλα και το τι φορούσε.
Ποια ελληνίδα σε αυτήν την ηλικία θα κυκλοφορούσε σε δημόσιο χώρο με αυτές τις κάλτσες, τις γαλότσες και αυτή τη φόρμα, Καμία! Αυτή οι λαοι για το γυναικείο φύλο αναφέρομαι, ντύνονται κάπως έτσι και γυρνάνε όλο τον κόσμο... Oι δικές μας ντινονται αλλιώς, και πάνε στα μπουζούκια στα κλαμπ και στη Μύκονο. Έτσι είναι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Αφού πέρασε η ώρα πήγα στην σκηνή, έφαγα το κασεράκι μου και οσμίζοντας την αύρα του βόρειου ωκεανού, φορώντας ότι είχα και δεν είχα κοιμήθηκα για άλλη μία φορά ευτυχισμένος
Τελευταία επεξεργασία:
paschalis
gone4riding
Γιανναρε ο Δεκεμβριος ειναι πρωτης ταξεως σκαλοπατι να σταθεις και να δεις τι θα κανεις με το διτροχο τη χρονια που πλησιαζει...απειλητικα.Μετανιώνω πικρά ήδη...
Στοχευσε καλα κα το πετυχες.
Αν σε βοηθαει, ολες τις χρονιες που ανεβηκαμε επανω (εκτος απο το γαμηλιο) εφτιαχνα-με ενα φακελλακι
με τα του δωρου κι αλλα με κοπο φυλαγμενα που απο εξω εγραφε Norway.
Ευκολο δεν ειναι αλλα ουτε κι ακατορθωτο.
Νίκο με κάθε φωτογραφία που ποστάρεις μια ατάκα μονάχα έρχεται στο μυαλό μου...
"Μονάχα στη Νορβηγία!". Ξέρω πως ακούγεται υπερβολικό γιατί σίγουρα υπάρχουν εξίσου ή και ομορφότερα μέρη αλλά μάλλον όχι στην Ευρώπη, και ίσως όχι τόσο συγκεντρωμένα σε μια χώρα. Δεν είμαι και ο πιο πολυταξιδεμένος αλλά από τις όσες χώρες έχω διασχίσει ακόμη δεν έχω νιώσει πουθενά αλλού αυτό το δέος που σε κάνει σχεδόν να ξεχάσεις να κατεβάσεις το σταντ της μηχανής ενώ παρκάρεις.
Και το σημαντικότερο όλων ίσως είναι το γεγονός ότι για εμάς τους Έλληνες λάτρεις των μοτοταξιδιών είναι το ευκολότερο και συνάμα ομορφότερο ανδραγάθημα που μπορούμε να πετύχουμε στη μοτοσυκλετιστική μας ζωή. Έχει λοιπόν την ομορφία της η κάθε δυσκολία μέχρι να το επιτύχουμε...
"Μονάχα στη Νορβηγία!". Ξέρω πως ακούγεται υπερβολικό γιατί σίγουρα υπάρχουν εξίσου ή και ομορφότερα μέρη αλλά μάλλον όχι στην Ευρώπη, και ίσως όχι τόσο συγκεντρωμένα σε μια χώρα. Δεν είμαι και ο πιο πολυταξιδεμένος αλλά από τις όσες χώρες έχω διασχίσει ακόμη δεν έχω νιώσει πουθενά αλλού αυτό το δέος που σε κάνει σχεδόν να ξεχάσεις να κατεβάσεις το σταντ της μηχανής ενώ παρκάρεις.
Και το σημαντικότερο όλων ίσως είναι το γεγονός ότι για εμάς τους Έλληνες λάτρεις των μοτοταξιδιών είναι το ευκολότερο και συνάμα ομορφότερο ανδραγάθημα που μπορούμε να πετύχουμε στη μοτοσυκλετιστική μας ζωή. Έχει λοιπόν την ομορφία της η κάθε δυσκολία μέχρι να το επιτύχουμε...
nikanthi
Μέλος
ΤΡΙΤΗ 23 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 14
Ξύπνησα κάπως έτσι
Εντάξει τους λόγους τους ξέρετε προσθέστε και την υγρασία του ωκεανού, ηρθε και έδεσε ένα πράγμα! Κοιτάω το κινητό πέντε παρά… Πω πω!! Δεν πειράζει, καλύτερα ούτως ή άλλως το καράβι για τα Σένγια φεύγει στις οχτώ. Μαζεύω την σκηνή στο γνωστό χρόνο και πάω κατά τις έξι και, να πιω καφέ στην ρεσεψιόν του κάμπινγκ, Φυσικά ήμουν μόνος.
Κάνω καφέ βγαίνω έξω για τσιγάρο
Και ψάχνω για το ενδεχόμενο να πάρω καράβι μετά την επιστροφή μου από το Nordkapp. Από ότι κοιτούσα οι τιμές έως τον Μπόντο ήταν γύρω στα 200 € και το καράβι αποπλέε από το Honningsvag στις 6.30… Οι πυροβολημένοι γιατί πλήρωσαν 500, μάλλον τους έκοψαν για πυροβολημένους… και τους πυροβόλησαν! Οπότε γλυτώνω 500 km και μια διανυκτέρευση στο πλοίο, Δεν είναι και τραγικά! Καλά κάτσε να φτάσω πρώτα ο θεός στο Νordkapp, γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο και ανάλογα πως θα είναι τα πράγματα εκεί αποφασίζω. Σκεφτόμουν να έκανα ίσως και μια μέρα διάλειμμα από το ταξίδι στο Nordkapp για να στήσω τη σκηνή εκεί, για κανέναν άλλο λόγο. Ήθελα πάρα πολύ να στήσω σκηνή εκεί μπας και παγώσω και λίγο παραπάνω…
Παίρνω την μανά μου τηλέφωνο
- Μαμά τάξε μου…
- Τι;
- Σκέφτηκα με το που φτάσω στο Nordkapp να πάρω καράβι για να γυρίσω πίσω...
- (Βρε λες από το κρύο το παιδί μου να ξεματιάστηκε) Το καράβι φτάνει Ελλάδα;
- Όχι βρε μαμά, μέχρι το Τρομσο φτάνει…
- (Μπα ακόμα ματιασμένος είναι!!) Καλά…
- Πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα;
- Καλύτερα μην γυρνάς!!
Κοιτάω μια από το παράθυρο ο ένας μηχανόβιος ολλανδός από τους δύο, ξύπνησε και βγήκε έξω από τη σκηνή. Κοιτάω λίγο το κινητό για κανένα πεντάλεπτο ξανακοιτάω από το παράθυρο, είχε ήδη μαζέψει τα πράγματά του… Σοκαρίστηκα!! Εγώ γιατί έκανα δυο ωρες και αυτός πέντε λεπτά…
Έρχεται στο σαλονάκι και πιάσαμε κουβέντα
– Ρε φίλε έπαθα πλάκα μέσα σε πέντε λεπτά μάζεψες τα πάντα εγώ γιατί έκανα δυο ωρες
– Ποσό! (Αυτός σοκαρίστηκε πιο πολύ από εμένα)
Το αναλύσαμε ομως λίγο ακόμα. Αυτός εκανε χρόνια κάμπινγκ και είχε και το απαιτούμενο χώρο έτσι ώστε, να μην χρειάζεται να τα μαζεύει όλα στην εντέλεια για να χωρέσουν. Οπότε η έλλειψη χώρου και απειρίας με ξεσκιζε… Παίζει λίγο να φταίει και ο εαυτός μου, αλλά ας μην το αναλύσουμε και αυτό…
– Κρύωσες; Τον ρωτάω
– Καθόλου
– (Άλλη φλασιά) Στην Ολλανδία τόσο κρύο πιο μήνα έχει;
– Τον Μάιο έχει τέτοιες θερμοκρασίες
– Στην Ελλάδα τέτοιο ψόφο έχει το Δεκέμβριο
Για τους έλληνες είναι δύσκολο αυτό το ταξίδι γιατί πέρα από τα πολλά περισσότερα χιλιόμετρα έχουν να αντιμετωπίσουν και ασυνήθιστο για εμάς κρύο, μιας εμείς ζούμε σε τροπικά κλίματα κι εκεί ψόφο. Το μάθαμε και αυτό! Τελικά τα πάντα για αυτό το ταξίδι έμελε να τα μαθαίνω στο δρόμο και όχι από την Ελλάδα.
– Πήγατε από τα ψαροχώρια στα Λαφοντέν τον ρωτάω
– Ναι
– Γιατί ήρθαμε περίπου την ίδια ώρα
– Ναι νωρίς ήρθαμε, αφού πήγαμε και κρουαζιέρα για να δούμε φάλαινες
Καταλαβαίνετε τώρα με τι ταχύτητες οδηγούσα στο ταξίδι! Ξεκινήσαμε μαζί, αυτοι είδαν φάλαινες κρουαζιέρα δυο ωρων και έφτασαν και πιο γρήγορα από μένα. Για το MOTO GP ειμαι!! Αυτή η κρουαζιέρα κοστίζει 150 € και σε δίνουν εγγύηση αν δεν δεις φάλαινες ,σου γυρνάν τα λεφτά πίσω
– Πώς σου φαίνεται η Νορβηγία τον ρωτάω
– Γαμάτη!! Αλλα τι είναι αυτοι ρε συ, από τις εννέα κοιμούνται
Δηλαδή οι ολλανδοί λέγαν τους νορβηγούς μούχλες! Καταλαβαίνετε τι παίζει τώρα εκεί πάνω… Τον χαιρέτησα, ούτως ή άλλως θα βρισκόμασταν και στο καράβι αφού, θα κάναμε το ίδιο δρομολόγιο και ξεκίνησα. Φτάνω στο λιμάνι πρώτος.
Και να έχει ένα ψόφο, εναν αέρα, να βρέχει κιόλας. Δεν με χαλούσε όμως έρχονται και οι ολλανδοί και ξανά πιάσαμε κουβέντα.
Ανεβαίνουμε στο πλοίο δένουμε τα μηχανάκια
Εδω φαίνεται πόσο οργανωμένα έδενα τα πράγματα στο μηχανάκι μετά από μόλις δυο ώρες προσπάθειας… Αφού δεν μου έφευγε τίποτα στο δρόμο μια χαρά ήταν!
Οι ολλανδοί τραβούσαν φωτογραφίες τα μηχανάκια τους για πιεστήριο αν γίνει τίποτα με το καράβι και εγώ για να το θυμάμαι … πάντως έξυπνη σκέψη
Και σαλπάρουμε
Είχε τρελό αέρα, αφού άφησα την θήκη της DSLR σε ένα κάθισμα και πήγε να πετάξει σαν χαρταετός. Στο τσαφ την πρόλαβα. Και πως κοιτάω…
Ρε συ αυτές οι καρέκλες παραλίας τη δουλειά έχουν εδω πάνω! Για ηλιοθεραπεία της έχουν! Μιλάμε δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Άραξα και εγώ για να μαυρίσω λιγάκι.
Παιδιά να φυσάει να έχει τρικυμία, τα κύματα να πετάγονται στο δεύτερο κατάστρωμα το μισό πλοίο ακόμα και οι νορβηγοί να ξερνάνε και εγώ, να ουρλιάζω από την τρέλα. Είχα τέτοια ψυχολογία που ούτε τσουνάμι δεν με έπιανε!
Ο ένας ολλανδός βγήκε off. Ερχεται ο άλλος και με λέει... Ελα πάνω στο δεύτερο κατάστρωμα να δεις τι γίνεται. Μέσα τον λέω… ανεβαίνουμε πάνω δεν ήταν κανείς. Να μπαλαντζαρω από το κούνημα λες και έκανα πατινάζ χωρίς πατίνια. Κρατήθηκα από οπου μπορούσα παίρνω μια καρέκλα και άραξα μπροστά στο καράβι, δίπλα από το κουβούκλιο του καπετάνιου και έβλεπα τον άγριο βόρειο ωκεανό. Τι να λέμε τώρα, συγκλονιστική στιγμή! Ο καπετάνιος βλέποντας μας να χαμογελάει. Και εγώ με τον ολλανδό να ουρλιάζουμε!
Το χέρι μου είναι σχετικά σταθερό γιατί το έχω στήριξη πάνω στα κάγκελα του πλοίου, το καράβι κουναει...
– Πόσα μποφόρ έχει ρωτάω τον καπετάνιο
– Έξι με εφτά
– Είναι πολλά;
– Οχι μωρε, τίποτα δεν είναι αυτό.
Φαντάζεστε τώρα τι γίνεται εκεί τον χειμώνα.
Η τρικυμία που βίωσα σε εκείνη την μεταφορά μου προς τα νησιά αλλα και οι θεομηνία που αντιμετώπισα στης Άλπεις ήταν μακραν, ότι πιο αξιομνημόνευτο απέκτησα από αυτό το ταξίδι. Το οποιο δεν προήρθε από το φυσικό τοπίο, αλλα από τα καιρικά φαινόμενα που με συντρόφεψαν στο ταξίδι… Καιρικά φαινόμενα που όταν ασφαλής κάθεσαι άναυδος και τα παρακολουθείς, αλλα αν είσαι εκτεθειμένος σε αυτα τρέμεις για την ζωή σου… Τελικά αυτή δεν είναι οι μαγεία να ταξιδεύεις με μοτοσυκλέτα, γιατί είσαι ένα με τον καιρό … Και θα πρέπει να τον σεβαστείς για να επιβιώσεις
Ο καιρός κόπασε κάπως και φτάσαμε στο λιμάνι
Μετά από 2000 και, χιλιόμετρα στη Νορβηγία είδα επιτέλους βουνό. Αμήν!
Δένει το καράβι και ξεκινάω για να δω αυτό το νησί, αλλά και την παραλία των ονείρων μου. Έφυγα λέμε.
Έβρεχε όμως και έβριζα. Σήμερα βρήκε να βρέχει ο πούστης, στο μέρος που ήθελα να βγάλω τις πιο ωραίες φωτογραφίες. Δεν πειράζει τι να κάνουμε, και συνέχισα...
Όπως καταλαβαίνετε από τις αντιδράσεις μου ήμουν μέσα στην τρελα αλλά με αυτά που θα έβλεπα, θα ξανά χαπακωνομουν με εντατικούς ρυθμούς.
Ξύπνησα κάπως έτσι
Εντάξει τους λόγους τους ξέρετε προσθέστε και την υγρασία του ωκεανού, ηρθε και έδεσε ένα πράγμα! Κοιτάω το κινητό πέντε παρά… Πω πω!! Δεν πειράζει, καλύτερα ούτως ή άλλως το καράβι για τα Σένγια φεύγει στις οχτώ. Μαζεύω την σκηνή στο γνωστό χρόνο και πάω κατά τις έξι και, να πιω καφέ στην ρεσεψιόν του κάμπινγκ, Φυσικά ήμουν μόνος.
Κάνω καφέ βγαίνω έξω για τσιγάρο
Και ψάχνω για το ενδεχόμενο να πάρω καράβι μετά την επιστροφή μου από το Nordkapp. Από ότι κοιτούσα οι τιμές έως τον Μπόντο ήταν γύρω στα 200 € και το καράβι αποπλέε από το Honningsvag στις 6.30… Οι πυροβολημένοι γιατί πλήρωσαν 500, μάλλον τους έκοψαν για πυροβολημένους… και τους πυροβόλησαν! Οπότε γλυτώνω 500 km και μια διανυκτέρευση στο πλοίο, Δεν είναι και τραγικά! Καλά κάτσε να φτάσω πρώτα ο θεός στο Νordkapp, γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο και ανάλογα πως θα είναι τα πράγματα εκεί αποφασίζω. Σκεφτόμουν να έκανα ίσως και μια μέρα διάλειμμα από το ταξίδι στο Nordkapp για να στήσω τη σκηνή εκεί, για κανέναν άλλο λόγο. Ήθελα πάρα πολύ να στήσω σκηνή εκεί μπας και παγώσω και λίγο παραπάνω…
Παίρνω την μανά μου τηλέφωνο
- Μαμά τάξε μου…
- Τι;
- Σκέφτηκα με το που φτάσω στο Nordkapp να πάρω καράβι για να γυρίσω πίσω...
- (Βρε λες από το κρύο το παιδί μου να ξεματιάστηκε) Το καράβι φτάνει Ελλάδα;
- Όχι βρε μαμά, μέχρι το Τρομσο φτάνει…
- (Μπα ακόμα ματιασμένος είναι!!) Καλά…
- Πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα;
- Καλύτερα μην γυρνάς!!
Κοιτάω μια από το παράθυρο ο ένας μηχανόβιος ολλανδός από τους δύο, ξύπνησε και βγήκε έξω από τη σκηνή. Κοιτάω λίγο το κινητό για κανένα πεντάλεπτο ξανακοιτάω από το παράθυρο, είχε ήδη μαζέψει τα πράγματά του… Σοκαρίστηκα!! Εγώ γιατί έκανα δυο ωρες και αυτός πέντε λεπτά…
Έρχεται στο σαλονάκι και πιάσαμε κουβέντα
– Ρε φίλε έπαθα πλάκα μέσα σε πέντε λεπτά μάζεψες τα πάντα εγώ γιατί έκανα δυο ωρες
– Ποσό! (Αυτός σοκαρίστηκε πιο πολύ από εμένα)
Το αναλύσαμε ομως λίγο ακόμα. Αυτός εκανε χρόνια κάμπινγκ και είχε και το απαιτούμενο χώρο έτσι ώστε, να μην χρειάζεται να τα μαζεύει όλα στην εντέλεια για να χωρέσουν. Οπότε η έλλειψη χώρου και απειρίας με ξεσκιζε… Παίζει λίγο να φταίει και ο εαυτός μου, αλλά ας μην το αναλύσουμε και αυτό…
– Κρύωσες; Τον ρωτάω
– Καθόλου
– (Άλλη φλασιά) Στην Ολλανδία τόσο κρύο πιο μήνα έχει;
– Τον Μάιο έχει τέτοιες θερμοκρασίες
– Στην Ελλάδα τέτοιο ψόφο έχει το Δεκέμβριο
Για τους έλληνες είναι δύσκολο αυτό το ταξίδι γιατί πέρα από τα πολλά περισσότερα χιλιόμετρα έχουν να αντιμετωπίσουν και ασυνήθιστο για εμάς κρύο, μιας εμείς ζούμε σε τροπικά κλίματα κι εκεί ψόφο. Το μάθαμε και αυτό! Τελικά τα πάντα για αυτό το ταξίδι έμελε να τα μαθαίνω στο δρόμο και όχι από την Ελλάδα.
– Πήγατε από τα ψαροχώρια στα Λαφοντέν τον ρωτάω
– Ναι
– Γιατί ήρθαμε περίπου την ίδια ώρα
– Ναι νωρίς ήρθαμε, αφού πήγαμε και κρουαζιέρα για να δούμε φάλαινες
Καταλαβαίνετε τώρα με τι ταχύτητες οδηγούσα στο ταξίδι! Ξεκινήσαμε μαζί, αυτοι είδαν φάλαινες κρουαζιέρα δυο ωρων και έφτασαν και πιο γρήγορα από μένα. Για το MOTO GP ειμαι!! Αυτή η κρουαζιέρα κοστίζει 150 € και σε δίνουν εγγύηση αν δεν δεις φάλαινες ,σου γυρνάν τα λεφτά πίσω
– Πώς σου φαίνεται η Νορβηγία τον ρωτάω
– Γαμάτη!! Αλλα τι είναι αυτοι ρε συ, από τις εννέα κοιμούνται
Δηλαδή οι ολλανδοί λέγαν τους νορβηγούς μούχλες! Καταλαβαίνετε τι παίζει τώρα εκεί πάνω… Τον χαιρέτησα, ούτως ή άλλως θα βρισκόμασταν και στο καράβι αφού, θα κάναμε το ίδιο δρομολόγιο και ξεκίνησα. Φτάνω στο λιμάνι πρώτος.
Και να έχει ένα ψόφο, εναν αέρα, να βρέχει κιόλας. Δεν με χαλούσε όμως έρχονται και οι ολλανδοί και ξανά πιάσαμε κουβέντα.
Ανεβαίνουμε στο πλοίο δένουμε τα μηχανάκια
Εδω φαίνεται πόσο οργανωμένα έδενα τα πράγματα στο μηχανάκι μετά από μόλις δυο ώρες προσπάθειας… Αφού δεν μου έφευγε τίποτα στο δρόμο μια χαρά ήταν!
Οι ολλανδοί τραβούσαν φωτογραφίες τα μηχανάκια τους για πιεστήριο αν γίνει τίποτα με το καράβι και εγώ για να το θυμάμαι … πάντως έξυπνη σκέψη
Και σαλπάρουμε
Είχε τρελό αέρα, αφού άφησα την θήκη της DSLR σε ένα κάθισμα και πήγε να πετάξει σαν χαρταετός. Στο τσαφ την πρόλαβα. Και πως κοιτάω…
Ρε συ αυτές οι καρέκλες παραλίας τη δουλειά έχουν εδω πάνω! Για ηλιοθεραπεία της έχουν! Μιλάμε δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Άραξα και εγώ για να μαυρίσω λιγάκι.
Παιδιά να φυσάει να έχει τρικυμία, τα κύματα να πετάγονται στο δεύτερο κατάστρωμα το μισό πλοίο ακόμα και οι νορβηγοί να ξερνάνε και εγώ, να ουρλιάζω από την τρέλα. Είχα τέτοια ψυχολογία που ούτε τσουνάμι δεν με έπιανε!
Ο ένας ολλανδός βγήκε off. Ερχεται ο άλλος και με λέει... Ελα πάνω στο δεύτερο κατάστρωμα να δεις τι γίνεται. Μέσα τον λέω… ανεβαίνουμε πάνω δεν ήταν κανείς. Να μπαλαντζαρω από το κούνημα λες και έκανα πατινάζ χωρίς πατίνια. Κρατήθηκα από οπου μπορούσα παίρνω μια καρέκλα και άραξα μπροστά στο καράβι, δίπλα από το κουβούκλιο του καπετάνιου και έβλεπα τον άγριο βόρειο ωκεανό. Τι να λέμε τώρα, συγκλονιστική στιγμή! Ο καπετάνιος βλέποντας μας να χαμογελάει. Και εγώ με τον ολλανδό να ουρλιάζουμε!
Το χέρι μου είναι σχετικά σταθερό γιατί το έχω στήριξη πάνω στα κάγκελα του πλοίου, το καράβι κουναει...
– Πόσα μποφόρ έχει ρωτάω τον καπετάνιο
– Έξι με εφτά
– Είναι πολλά;
– Οχι μωρε, τίποτα δεν είναι αυτό.
Φαντάζεστε τώρα τι γίνεται εκεί τον χειμώνα.
Η τρικυμία που βίωσα σε εκείνη την μεταφορά μου προς τα νησιά αλλα και οι θεομηνία που αντιμετώπισα στης Άλπεις ήταν μακραν, ότι πιο αξιομνημόνευτο απέκτησα από αυτό το ταξίδι. Το οποιο δεν προήρθε από το φυσικό τοπίο, αλλα από τα καιρικά φαινόμενα που με συντρόφεψαν στο ταξίδι… Καιρικά φαινόμενα που όταν ασφαλής κάθεσαι άναυδος και τα παρακολουθείς, αλλα αν είσαι εκτεθειμένος σε αυτα τρέμεις για την ζωή σου… Τελικά αυτή δεν είναι οι μαγεία να ταξιδεύεις με μοτοσυκλέτα, γιατί είσαι ένα με τον καιρό … Και θα πρέπει να τον σεβαστείς για να επιβιώσεις
Ο καιρός κόπασε κάπως και φτάσαμε στο λιμάνι
Μετά από 2000 και, χιλιόμετρα στη Νορβηγία είδα επιτέλους βουνό. Αμήν!
Δένει το καράβι και ξεκινάω για να δω αυτό το νησί, αλλά και την παραλία των ονείρων μου. Έφυγα λέμε.
Έβρεχε όμως και έβριζα. Σήμερα βρήκε να βρέχει ο πούστης, στο μέρος που ήθελα να βγάλω τις πιο ωραίες φωτογραφίες. Δεν πειράζει τι να κάνουμε, και συνέχισα...
Όπως καταλαβαίνετε από τις αντιδράσεις μου ήμουν μέσα στην τρελα αλλά με αυτά που θα έβλεπα, θα ξανά χαπακωνομουν με εντατικούς ρυθμούς.
Τελευταία επεξεργασία:
nikanthi
Μέλος
Φτάνω σε ένα θεματικό πάρκο
Δεν με άρεσε πολύ και έφυγα. Συνεχίζω και ανηφορίζω ένα βουνό, αμήν! Εντωμεταξύ στο δρομο, βλέπω κάτι πινακίδες στα νορβηγικά που γράφουν κάτι περίεργα. Ε Νορβηγικά γραφει, τι με νοιάζουν εμένα και συνέχισα.
Και τότε φτάνω σε απιστευτο τοπίο. Καταρράκτης να χύνεται από τον Θεό και μια παγωμένη λίμνη ,ο ρε μάγκα που ήρθα. Χάζεψα !
Από απέναντι χινόντουσαν και άλλοι καταρράκτες. Ρε συ τέτοιο μέρος δεν έχω ξαναδεί. Κοκάλωσα! Προσπαθώ μέσα στην βροχή να βγάλω κάποιες φωτογραφίες, η DSLR να είναι μούσκεμα και εγώ να την γράφω. Αλλά μετά θυμήθηκα ότι έχω μεγάλο ταξίδι ακόμα και την έκρυψα. Δεν μπορούσα να χωνέψω το που ήμουν... Δεν μπορούσα να στρίψω τσιγάρο γιατί τα χέρια μου ήταν μούσκεμα και έφυγα...
Περνάω ένα θεοσκότεινο τούνελ σπηλιά που έσταζε από παντού και εκεί, είχε νορβηγικές πινακίδες αλλά επειδή δεν είχα το λεξικό μαζί μου τις αγνόησα! Και φτάνω στην θέα. Πω πω ρε παιδιά τρελάθηκα τι να λέμε τώρα!
Βγάζω από το κινητό φωτογραφίες και βρίζω για το κολοβρόχο. Ηταν δίπλα μου ένα ζευγάρι ισπανών με αυτοκίνητο που βγάζαν και αυτοί φωτογραφίες... Φυσικά είχαν και ομπρέλα για να μην βραχούν έξω από το αυτοκίνητο, οργανωμένοι! Και εκεί μου έρχεται και τους λέω... Μήπως μπορείτε να μου δώσετε την ομπρέλα να βγάλω φωτογραφίες με την DSLR γιατί βρέχει...Με κοιτούσαν λίγο περίεργα να το πω, γιατί άραγε. Με τα πολλά μου την δίνουν, πετάω την σακούλα στο πάτωμα για να μην χαλάσω τη φωτογραφία, παίρνω την ομπρέλα και παλεύω να βγάλω φωτογραφία, και να μην εστιάζει η μηχανή. Της μάνας σου! Και να παιδεύομαι τίποτα!! Εκει η Ισπανίδα με λυπήθηκε και με λεει...Ελα να σου κρατάω εγώ την ομπρέλα για να βγάλεις φωτογραφία. Παίρνει την ομπρέλα, εγώ προσπαθούσα να εστιάσω με την Ισπανίδα από πίσω να γίνεται μούσκεμα από την βροχή και εγώ, να είμαι στα στεγνά. Τι να λέμε τώρα!
Μια μάχιμη φωτογραφία
Μία με το φειζερ
Και μια με την καημένη την ισπανίδα που δεν ήξερε τη έμελλε να πάθει ...
Αφού ευχαρίστησα την Ισπανίδα που έσταζε από την βροχή, ξεκίνησα και κατηφόρισα ένα ελικοειδή δρόμο. Αμήν! Έβριζα για τον καιρό και τις φωτογραφίες αλλά το σκηνικό αυτό με την Ισπανίδα και την ομπρέλα ,δεν την αλλαζα με την καλύτερη φωτογραφία του κόσμου... Για αυτην βέβαια δεν ξέρω.
Κάνω κάποια χιλιόμετρα και αφού ξαναπέρασα ακόμα ένα τούνελ σπηλιά φτάνω στην παραλία. Πωπώ χάζεψα
Μου βγήκαν τα μάτια έξω
Είχαν στήσει και ένα σκέπαστρο για κάποια εκδήλωση προφανώς. Είχε κάποιους εργάτες οδοποιίας και τους ρωτάω
– Εδώ είναι η παραλία (εντωμεταξύ εκεί ήμουν αφού την έβλεπα)
– WHAT ;;;
Καλά μιλάμε τα είχα χάσει τελείως, δεν ήμουν καλά!
– No right Words... (Τι να πω ότι τα είχα χάσει τελείως) Ο δρόμος συνεχίζει από εδώ για να πάω...
– Ναι αλλά είναι κλειστός.
– Τι! (Συνηλθα με τη μία)
– Ναι!! Εχει πινακίδες στον δρόμο... Επειδή κάνουμε έργα το μισό δρόμο από εκεί που ήρθες τον κλείνουμε το πρωί, και τον άλλον μισό το απόγευμα. Δεν είδες τις πινακίδες;
– Της είδα αλλά ήταν στα νορβηγικά
– Σωστά (τελικά σε εκείνο το μέρος ακόμα και οι νορβηγοί, χαπακωμένοι είναι!! )
Ο νορβηγός παίρνει τηλέφωνο και ενημερώνεται, μετά μου λέει... Ναι είναι κλειστός ο δρόμος έως στις 16.30 και το άσχημο είναι, ότι μετά δεν θα προλάβεις να πάρεις το τελευταίο φέρρυ για να πας στην στεριά.
Μας γάμησες! Τώρα τι να κάνω, τους ευχαρίστησα και ξανα χαζεύω την παραλία. Τότε έρχεται ένα αμάξι με δυο κυρίες από την απέναντι πλευρά, καλά αυτές πως πέρασαν... Τις ρωτάω.
– Είναι ανοιχτός ο δρόμος;
– Όχι αλλά πέρνας δεν έχεις πρόβλημα.
Τώρα εγώ τι να κανω.Να πάω ή να μην πάω, ημουν και κάπως και το σκεφτόμουν κάπως έτσι.
Θα πάω και ό,τι γίνει, ξεκινάω και ο θεός βοηθός. Όσο οδηγούσα εντωμεταξύ βγήκε και ο ήλιος. Όχι ρε συ τώρα βγήκε και αυτός που έφυγα από την παραλία. Τι να κάνουμε, βρίσκω απαγορευτική πινακίδα στο δρόμο και την προσπερνάω... Πω πω ήμουν για φυλακή! Βρίσκω έναν εργάτη με σταματάει.
– Καλά που πας, δεν είδες την πινακίδα.
– Να , με είπαν ότι μπορώ να περάσω. (Εκει μιλαμε η καρδια μου πηγε να σταματησει)
– Ναι πάνε, δεν θα έχεις πρόβλημα να περάσεις με το μηχανάκι.
– Σίγουρα... (φοβόμουν κιολας μη με κλείσουν και σε κανένα... πολικό μπουντρούμι!!!)
– Ρε πάνε και αν σου πουν τίποτα πες τους, ότι σε έστειλα εγώ.
Ψιλοχύμα κατάσταση όπως βλέπετε, αλλο που δεν ήθελα και εγώ και ξεκινάω. Φτάνω στα έργα και βλέπω αυτό.
Όχι ρε μάγκα πως θα περάσω από εδω!
Οι εργάτες με κοιτάνε περίεργα.
– Τι θες εδώ;
– Να ο εργάτης πίσω με έστειλε, με είπε ότι μπορώ να περάσω
– Ε πέρασε.
Αλλά με το φέιζερ δεν μπορούσα να περάσω, Ξενέρωσα! Δεν μπορούσα να μπω στην διαδικασία να περιμένω τρεις ωρες να ανοίξει ο δρόμος, μετά να μην προλάβαινα το τελευταίο καράβι και να ξανα έχανα μία μέρα οδήγησης. Αυτό που ήθελα ήταν να οδηγήσω και να δω, όχι μόνο να δω... Και να γυρίσω πίσω.
Έβριζα στην αρχή αλλά βλέποντας τον ήλιο και σκεφτόμενος την παραλία γούσταρα και πάλι και με το που έφτασα.
Κοκάλωσα.
Να έρχομαι από την Ελλάδα με τις ομορφότερες παραλίες στον κόσμο και όσο αφορά εμένα, να βλέπω στη Νορβηγία την ομορφότερη που έχω δει ποτέ... Λέει πολλά.
Τα νερά ήταν καταπράσινα σαν σμαράγδια.
Μα τόσο ομορφιά … Λες και έβλεπα τον εαυτό μου στον καθρέπτη!!!!
Είχε και μια δεκαριά καταρράκτες που πέφταν από παντου. Εκεί ότι με έμεινε το έχασα και αυτό.
Να σας το κάνω παραστατικά. Είμαι καμιά ώρα στην παραλία και τριγυρνάω σαν τρελός. Κοιτάζω τους καταρράκτες τους βγάζω μονο μια φωτογραφία. Κοιτάζω από την άλλη, βλέπω άλλους 5,6 καταρράκτες να πέφτουν από παντού. Κοιτάω μια τον ήλιο δεν βοηθούσε... Χέστους! Δεν τους βγάζω φωτογραφία, αφού τους είδα εγώ, χεστους! Πάω να φύγω ανεβαίνω στο μηχανάκι λέω αμάν, δεν έβγαλα φωτογραφία το φειζερ... Κατεβαίνω βγάζω μόνο μια φωτογραφία το φέιζερ την κοιτάω, καλή είναι μωρέ και έφυγα.
Φτάνω στην θέα με την Ισπανίδα και εκεί έβγαλα 20 φωτογραφίες με το φέιζερ. Την ίδια στιγμή ήθελα να βγάλω την καλύτερη φωτογραφία του κόσμου και την άλλη, δεν με ένοιαζε τίποτα μόνο το ότι είμαι εγώ εκεί και βλέπω... Και ζω... Και νιώθω την στιγμή, χωρίς να έχω την παραμικρή ανάγκη να την αποθανατίσω παρά μόνο, να την κρατήσω βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Είχα χάσει τα λογικά μου.
Και ξαναπαιρνοντας τα τούνελ βρέθηκα και πάλι στην παγωμένη λίμνη που είχα χαζέψει πιο πριν. Κοιτάω μία τον καταρράκτη και ούτε που σταμάτησα. Τι να την κάνω τώρα την λίμνη με τόσα που είδα από τότε!!! Αυτό είναι η Νορβηγία, βλέπεις τα πάντα και ορίστε τι παθαίνεις. Θέλεις κι άλλο!
nikanthi
Μέλος
Γυρνώντας πίσω στο νησί πλέον είχα καταλάβει ότι κάπου εκεί τελειώνει και η περιήγηση μου στην Νορβηγία και το μόνο που επακολουθούσε, ήταν ο στόχος. Βέβαια για να έφτανα απο τον Ε6 στο Nordkapp από εκεί που ήμουν, κινήθηκα αρχικά σε ένα δρόμο που τον έλεγαν 86 και μετέπειτα στον 855.
Όμως για να φτάσω στον 855 ο 86 περνούσε μέσα από μία πόλη που λεγόταν Finisness και εκεί χάθηκα άσχημα. Έμπλεξα μέσα στην πόλη και δεν μπορούσα να βγω. Ρωτούσα νορβηγούς αλλα μου τα λέγαν λίγο περίεργα, τελοσπάντων φτάνω σε ένα εμπορικό που είχε μέσα σουπερμάρκετ και λέω, κάτσε να ρωτήσω αλλά και να ψωνίσω για το βράδυ. (Το βράδυ βέβαια εκεί που ήμουν ήταν μόνο στην θεωρία και όχι στην πράξη) Πάω στο πάρκινγκ και τρώω ένα κόλλημα γιατί έπρεπε να πληρώσω, και δεν ήξερα αν εγώ επειδή έχω μηχανή πρέπει να πληρώσω. Τελικά ευτυχώς όχι. Έβριζα βέβαια για την κατάσταση ότι πας να πουλήσεις τα λεφτά σου μέσα στο εμπορικό και για να το κάνεις, έπρεπε να τους πληρώσεις και το πάρκινγκ... Αλλά αυτά συμβαίνουν και στην Ελλάδα!
Βγαίνοντας είπα δεν γίνεται θα βάλω τον τόμ και με ξέσκισε, μάλλον το πήρε προσωπικά τόσες μέρες που τον έγραφα και αυτός μου έγραψε, ότι γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος!!!! Με πέθανε... Μέχρι και από δρόμους που κατέληγαν σε αδιέξοδο με πήγαινε, και μετά συνέχιζαν από χωμα. Πάλι μου ερχόταν να κλάψω, σοβαρά σας μιλάω. Μετά από καμιά ώρα βρίσκω το δρόμο οδηγάω 3-4 km και βλέπω έναν υπάλληλο της οδοποιίας και μου λέει, Στοπ! Έργα. Όχι ρε παιδιά... Το να κάνεις μια ωρα να βγεις από την πόλη και με το που βγεις, να περιμένεις άλλη μια ωρα για τα έργα, μόνο που δεν τον έδειρα.
Πολλά έργα παντού στη Νορβηγία είχε έργα ,αλλά δεν τα ανέφερα και αυτά γιατί μετά από τα Φ το Κ θα είχαμε και Ε....Ε ναι Ε( Έλεος)! Αφού σκεφτόμουν πως τα κομάντο από την Κοζάνη κάναν τόσο γρήγορα το ταξίδι, έργα δεν συνάντησαν! Μα για να κάνεις αυτό το ταξίδι σε τόσες μέρες είναι απίστευτο και με έργα, είναι αδύνατο! Όπως καταλάβατε για να περάσει η ώρα σκεφτόμουν διάφορα, για να μην ξεραθώ πουθενά από την κούραση σε καμιά γωνία του δρόμου. Σκάνε μύτη και άλλα αυτοκίνητά τους λέω τα ευχάριστα και περιμένω, ευκαιρία λοιπόν να σας πω για τα έργα...
Όσο κάνουν εργασίες οδοποιΐας οι νορβηγοί για ένα διάστημα κλείνουν και τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας και μετά από κάποια ώρα ανοίγουν μόνο το ένα. Όταν όμως δίνουν εντολή τα οχήματα από το ένα ρεύμα κυκλοφορίας να κινηθούν, μπροστά από το κομβόι μπαίνει ένα αμάξι της εταιρείας και δίνει το απαιτούμενο ρυθμό διέλευσης στα αυτοκίνητα. Έτσι αναγκαστηκα, όλοι οδηγάνε πίσω από το αμάξι της εταιρείας και κανείς δεν τρέχει. Απλά πράγματα! Και όταν περάσει το κομβόι το αμάξι της εταιρείας κάνει αναστροφή και δίνει πορεία στα άλλα αμάξια τις απέναντι κατευθύνσεις. Τα πιο απλά πράγματα στον κόσμο εμάς στην Ελλάδα γιατί μας φαίνονται διαστημικά.
Ανοίγει ο δρόμος μπαίνω στον 855 μετά από λίγα χιλιόμετρα Ε (έργα) Χ (Χέστε μας). Είχα και το φόβο με τα λάστιχα μην πουν το ποίημα από τους χαλικόδρομους που περνούσα. Αν είσαι 4500 km μακριά από το σπίτι σου και έχεις άλλα τουλάχιστον 6000 για να γυρίσεις σπίτι αυτά τα θεματάκια σε επηρεάζουν, όσο ναναι!
Μπαίνω επιτέλους στον Ε6 κάνω κάποια χιλιόμετρα μέσα στην βροχή και βλέπω μία τεράστια σκηνή λαπόνων, οχι ρε μάγκα το είδα και αυτό.
Μπαίνω ομως μέσα, και ξενέρωσα!! Δεν μου άρεσε καθόλου!! Αυτή η τουριστική έμπνευση των ανθρώπων με απώθησε ... Μα τόσες μέρες βρισκόμουν στον παράδεισο, τι να σου αρέσουν τα μενταγιόν και οι πάγκοι ... Το τσουκάλι όμως με τη φωτιά με έφτιαξε.
Γύρισα τριγύρω λίγο για να ζεσταθώ λιγάκι από το κρύο και πάω να φύγω,τότε έρχεται η λάπονά και μου λέει.
– Αυτά από την κοπέλα.
– Νατα μας!
Ήταν και ομορφούλα.
Μου έκανε και ματάκια.
Μετά το καφεδάκι και το τοστάκι με κρέας αμφιβόλου προελεύσεως ξεκίνησα ΜΟΝΟΣ για επάνω. Έκανα αρκετά χιλιόμετρα, σταματάω για βενζίνη και ρωτάω στο πρατήριο αν έχει πουθενά εδώ κοντά camping. Ναι εδώ στα 4 km. Πάω στη ρεσεψιόν κατά τις 8.30 και την ρωτάω, για σπιτάκι 440 νοκ (46 €) και για σκηνη 100 νοκ ( 11 €). Σε μισή ώρα εκλεινε όποτε βγαίνω έξω να καπνίσω ένα τσιγάρο και να το σκεφτώ.
Έξω από το προαύλιο χώρο του camping ήταν ένας νορβηγός που του είχε χαλάσει το αυτοκίνητο και πιάσαμε συζήτηση. Του ειπα οτι ερχομαι από την Ελλάδα και τα σχετικά, σκέφτομαι το αν θα μείνω σε σκηνή η σε δωμάτιο. Μου λέει αν θες έλα στο σπίτι μου να κοιμηθείς έχω ένα τεράστιο γκαράζ που έχει τα πάντα εκτός από τουαλέτα... Με φλασαρε και του λέω θα το σκεφτώ.
Γούσταρα να πάω φυσικά και για τα χρήματα αλλά πολύ περισσότερο για αυτήν την ανεπανάληπτη ταξιδιωτική εμπειρία, αλλά φοβόμουν κιόλας να μην μπλέξω. Τελικά του ειπα οχι θα μείνω εδώ σε σπιτάκι... Εκεί μάλλον μιλησε η ελληνική μου κουλτούρα και με αποτρέψετε να πω ναι.
Έτσι έχασα μία ανεπανάληπτη εμπειρία λίγα χιλιόμετρα πριν τον μεγάλο μου στόχο, αλλά κέρδισα την σιγουριά οτι αύριο ξεκινάω για επάνω χωρίς το άγχος πως και υπό τη συνθήκες, θα κοιμηθώ απόψε.
Έκλεισα δωμάτιο.
Πάρκαρα το φειζερ σε απόσταση από το σπιτάκι γιατί φοβόμουν μην γίνει καμιά μαλακιά με το γρασίδι και έχω αλλά πρωινιατικα
Από αυτό το camping αγόρασα και το αυτοκόλλητο τάρανδο για να το κολλήσω στο φειζερ και ξεκόλλησα επιτέλους, τις βιγγνετες της Αυστρίας και της Σλοβενιας που με συντρόφευαν σε όλο μου το ταξίδι, ως τα πρώτα ταξιδιωτικά αυτοκόλλητα που είχα κόλληση ποτε στο φειζερ από οποιονδήποτε ταξιδιωτικό προορισμό.
Έφαγα τα κλασικά και μετά από πολύ ώρα κατάφερα να κοιμηθώ σκεφτόμενος, ότι λογικά αύριο με 560 km να με χωρίζουν από την κορυφή, μάλλον θα τα καταφέρω.
Από εδώ κα εμπρός αλλάζει παλι λίγο το κείμενο… Γίνεται λιγο περίεργο μιας και ήμουν σε περίεργη ταξιδιωτικοί φάση. Μπορεί να με καταλάβετε μπορεί και πάλι όχι… Αλλα εγω τα έγραψα γιατί αν δεν τα έγραφα, δεν θα έγραφα και το ταξιδιωτικό….
Όμως για να φτάσω στον 855 ο 86 περνούσε μέσα από μία πόλη που λεγόταν Finisness και εκεί χάθηκα άσχημα. Έμπλεξα μέσα στην πόλη και δεν μπορούσα να βγω. Ρωτούσα νορβηγούς αλλα μου τα λέγαν λίγο περίεργα, τελοσπάντων φτάνω σε ένα εμπορικό που είχε μέσα σουπερμάρκετ και λέω, κάτσε να ρωτήσω αλλά και να ψωνίσω για το βράδυ. (Το βράδυ βέβαια εκεί που ήμουν ήταν μόνο στην θεωρία και όχι στην πράξη) Πάω στο πάρκινγκ και τρώω ένα κόλλημα γιατί έπρεπε να πληρώσω, και δεν ήξερα αν εγώ επειδή έχω μηχανή πρέπει να πληρώσω. Τελικά ευτυχώς όχι. Έβριζα βέβαια για την κατάσταση ότι πας να πουλήσεις τα λεφτά σου μέσα στο εμπορικό και για να το κάνεις, έπρεπε να τους πληρώσεις και το πάρκινγκ... Αλλά αυτά συμβαίνουν και στην Ελλάδα!
Βγαίνοντας είπα δεν γίνεται θα βάλω τον τόμ και με ξέσκισε, μάλλον το πήρε προσωπικά τόσες μέρες που τον έγραφα και αυτός μου έγραψε, ότι γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος!!!! Με πέθανε... Μέχρι και από δρόμους που κατέληγαν σε αδιέξοδο με πήγαινε, και μετά συνέχιζαν από χωμα. Πάλι μου ερχόταν να κλάψω, σοβαρά σας μιλάω. Μετά από καμιά ώρα βρίσκω το δρόμο οδηγάω 3-4 km και βλέπω έναν υπάλληλο της οδοποιίας και μου λέει, Στοπ! Έργα. Όχι ρε παιδιά... Το να κάνεις μια ωρα να βγεις από την πόλη και με το που βγεις, να περιμένεις άλλη μια ωρα για τα έργα, μόνο που δεν τον έδειρα.
Πολλά έργα παντού στη Νορβηγία είχε έργα ,αλλά δεν τα ανέφερα και αυτά γιατί μετά από τα Φ το Κ θα είχαμε και Ε....Ε ναι Ε( Έλεος)! Αφού σκεφτόμουν πως τα κομάντο από την Κοζάνη κάναν τόσο γρήγορα το ταξίδι, έργα δεν συνάντησαν! Μα για να κάνεις αυτό το ταξίδι σε τόσες μέρες είναι απίστευτο και με έργα, είναι αδύνατο! Όπως καταλάβατε για να περάσει η ώρα σκεφτόμουν διάφορα, για να μην ξεραθώ πουθενά από την κούραση σε καμιά γωνία του δρόμου. Σκάνε μύτη και άλλα αυτοκίνητά τους λέω τα ευχάριστα και περιμένω, ευκαιρία λοιπόν να σας πω για τα έργα...
Όσο κάνουν εργασίες οδοποιΐας οι νορβηγοί για ένα διάστημα κλείνουν και τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας και μετά από κάποια ώρα ανοίγουν μόνο το ένα. Όταν όμως δίνουν εντολή τα οχήματα από το ένα ρεύμα κυκλοφορίας να κινηθούν, μπροστά από το κομβόι μπαίνει ένα αμάξι της εταιρείας και δίνει το απαιτούμενο ρυθμό διέλευσης στα αυτοκίνητα. Έτσι αναγκαστηκα, όλοι οδηγάνε πίσω από το αμάξι της εταιρείας και κανείς δεν τρέχει. Απλά πράγματα! Και όταν περάσει το κομβόι το αμάξι της εταιρείας κάνει αναστροφή και δίνει πορεία στα άλλα αμάξια τις απέναντι κατευθύνσεις. Τα πιο απλά πράγματα στον κόσμο εμάς στην Ελλάδα γιατί μας φαίνονται διαστημικά.
Ανοίγει ο δρόμος μπαίνω στον 855 μετά από λίγα χιλιόμετρα Ε (έργα) Χ (Χέστε μας). Είχα και το φόβο με τα λάστιχα μην πουν το ποίημα από τους χαλικόδρομους που περνούσα. Αν είσαι 4500 km μακριά από το σπίτι σου και έχεις άλλα τουλάχιστον 6000 για να γυρίσεις σπίτι αυτά τα θεματάκια σε επηρεάζουν, όσο ναναι!
Μπαίνω επιτέλους στον Ε6 κάνω κάποια χιλιόμετρα μέσα στην βροχή και βλέπω μία τεράστια σκηνή λαπόνων, οχι ρε μάγκα το είδα και αυτό.
Μπαίνω ομως μέσα, και ξενέρωσα!! Δεν μου άρεσε καθόλου!! Αυτή η τουριστική έμπνευση των ανθρώπων με απώθησε ... Μα τόσες μέρες βρισκόμουν στον παράδεισο, τι να σου αρέσουν τα μενταγιόν και οι πάγκοι ... Το τσουκάλι όμως με τη φωτιά με έφτιαξε.
Γύρισα τριγύρω λίγο για να ζεσταθώ λιγάκι από το κρύο και πάω να φύγω,τότε έρχεται η λάπονά και μου λέει.
– Αυτά από την κοπέλα.
– Νατα μας!
Ήταν και ομορφούλα.
Μου έκανε και ματάκια.
Μετά το καφεδάκι και το τοστάκι με κρέας αμφιβόλου προελεύσεως ξεκίνησα ΜΟΝΟΣ για επάνω. Έκανα αρκετά χιλιόμετρα, σταματάω για βενζίνη και ρωτάω στο πρατήριο αν έχει πουθενά εδώ κοντά camping. Ναι εδώ στα 4 km. Πάω στη ρεσεψιόν κατά τις 8.30 και την ρωτάω, για σπιτάκι 440 νοκ (46 €) και για σκηνη 100 νοκ ( 11 €). Σε μισή ώρα εκλεινε όποτε βγαίνω έξω να καπνίσω ένα τσιγάρο και να το σκεφτώ.
Έξω από το προαύλιο χώρο του camping ήταν ένας νορβηγός που του είχε χαλάσει το αυτοκίνητο και πιάσαμε συζήτηση. Του ειπα οτι ερχομαι από την Ελλάδα και τα σχετικά, σκέφτομαι το αν θα μείνω σε σκηνή η σε δωμάτιο. Μου λέει αν θες έλα στο σπίτι μου να κοιμηθείς έχω ένα τεράστιο γκαράζ που έχει τα πάντα εκτός από τουαλέτα... Με φλασαρε και του λέω θα το σκεφτώ.
Γούσταρα να πάω φυσικά και για τα χρήματα αλλά πολύ περισσότερο για αυτήν την ανεπανάληπτη ταξιδιωτική εμπειρία, αλλά φοβόμουν κιόλας να μην μπλέξω. Τελικά του ειπα οχι θα μείνω εδώ σε σπιτάκι... Εκεί μάλλον μιλησε η ελληνική μου κουλτούρα και με αποτρέψετε να πω ναι.
Έτσι έχασα μία ανεπανάληπτη εμπειρία λίγα χιλιόμετρα πριν τον μεγάλο μου στόχο, αλλά κέρδισα την σιγουριά οτι αύριο ξεκινάω για επάνω χωρίς το άγχος πως και υπό τη συνθήκες, θα κοιμηθώ απόψε.
Έκλεισα δωμάτιο.
Πάρκαρα το φειζερ σε απόσταση από το σπιτάκι γιατί φοβόμουν μην γίνει καμιά μαλακιά με το γρασίδι και έχω αλλά πρωινιατικα
Από αυτό το camping αγόρασα και το αυτοκόλλητο τάρανδο για να το κολλήσω στο φειζερ και ξεκόλλησα επιτέλους, τις βιγγνετες της Αυστρίας και της Σλοβενιας που με συντρόφευαν σε όλο μου το ταξίδι, ως τα πρώτα ταξιδιωτικά αυτοκόλλητα που είχα κόλληση ποτε στο φειζερ από οποιονδήποτε ταξιδιωτικό προορισμό.
Έφαγα τα κλασικά και μετά από πολύ ώρα κατάφερα να κοιμηθώ σκεφτόμενος, ότι λογικά αύριο με 560 km να με χωρίζουν από την κορυφή, μάλλον θα τα καταφέρω.
Από εδώ κα εμπρός αλλάζει παλι λίγο το κείμενο… Γίνεται λιγο περίεργο μιας και ήμουν σε περίεργη ταξιδιωτικοί φάση. Μπορεί να με καταλάβετε μπορεί και πάλι όχι… Αλλα εγω τα έγραψα γιατί αν δεν τα έγραφα, δεν θα έγραφα και το ταξιδιωτικό….
alfa7
for Life
Άπαιχτη αφήγηση...εκεί που την έπεσες για ηλιοθεραπεία στο καράβι...πολύ γέλιο.....!
nikanthi
Μέλος
ΤΕΤΑΡΤΗ 24 - 06 -2015 ΗΜΕΡΑ 15
Ξύπνησα το πρωί μάζεψα τα πράγματά μου, ήπια καφέ και προετοιμάστηκα για τα τελευταία χιλιόμετρα της ανάβασης.
Ακόμα και τότε (ακόμα και τώρα που γράφω το ταξιδιωτικό) δεν κατάλαβα το από πού ξεκίνησα που έφτασα και που πάω. Έλεγα φτάνω στο Nordkapp δεν έλεγα, ξεκίνησα από την Ελλάδα και φτάνω στο Nordkapp. Γιατί αν έλεγα ξεκίνησα από την Ελλάδα θα έπρεπε να σκεφτώ, ότι πρέπει να γυρίσω στην Ελλάδα.Είπαμε χιλιόμετρο με χιλιόμετρο την φορά, και ξεκίνησα.
Στην αρχή ο δρόμος με οδηγούσε παραλιακά.
Μετέπειτα με πήγε από την ενδοχώρα.
Και με ανέβασε από βουνά.
Όπου είδα και χιόνι επιτέλους! Ρε συ που είναι τα χιόνια που αντιμετώπισαν τα κομάντο στο ταξίδι μόλις, 20 μέρες από τότε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω το κατά πόσο αλλαξαν οι κλιματολογικές συνθήκες μέσα σε μόλις τρεις εβδομάδες. Ευτυχώς βέβαια, αλλά εγώ όταν ξεκίνησα από την Ελλάδα δεν ήξερα ότι θα αλλάξουν. Για να βγάλω αυτή τη φωτογραφία ήταν ένα αυτοκινούμενο μπροστά μου και με εμπόδιζε να φωτογραφίσω. Καλά μιλάμε τι μπινελίκι έριξα δεν λέγεται. Εγώ παρακαλούσα να φύγει και αυτός, είχε αράξει και διαβάζε βιβλίο. Εκεί είδα και...
Από όσο γνωρίζω είναι μία παλιά Λαπωνική παράδοση που σου προσφέρει τύχη, αλλά εγώ δεν έστησα τα δικά μου πετραδάκια. Γιατί πιο τυχερός από την παρούσα στιγμή, πολύ δύσκολα θα ένιωθα.
Μετά ο δρόμος ξανά κατηφόρησε προς την παραλία για πολλά χιλιόμετρα.
Κάνω κάποια χιλιόμετρα και βλέπω δυο τρελούς εντουράδες.
Σταματάω τους πλησιάζω ήταν βέλγοι.
– Έρχεστε από το Nordkapp, τους ρωτάω;
– Όχι δεν πήγαμε στο Nordkapp αλλά στο Skarsvag που είναι το δεύτερο υψηλότερο σημείο στην Ευρώπη και εκεί, δεν κόβεις εισιτήριο.
– ;;;
Γνώρισα και γύφτους βέλγους. Όσο οδηγούσα το σκεφτόμουν... Αυτοι δεν πήγαν στο Nordkapp είτε από γυφτιά, είτε από φιλοσοφία. Το ότι δηλαδή, δεν γούσταραν να πληρώσουν το αντίτιμο για να πάνε σε ένα αν μη τι άλλο τουριστικό μέρος... Aλλά και πάλι δεν θα τους έμενε η απορία του πως είναι το Nordkapp. Aύριο μεθαύριο τι θα λένε σε άλλους συνοδοιπόρους ότι δεν πήγαμε μέχρι εκεί, για να μην πληρώσουμε 265 νοκ (27Ε), η το μειωμένο εισιτήριο με κόστος 165 νοκ (17€). Kαι αν συνυπολογίσεις οτι οι μισθοδοσίες στο Βέλγιο σε σχέση με την Ελλάδα είναι σε αξία χρημάτων, σαν να πλήρωναν λιγότερο από 10 € για τα ελληνικά πάντα δεδομένα... Κατέληξα ότι ήταν μεγάλη γύφτοι. Χειρότεροι και από τον Ταμτάκο!
Φυσικά είχα και τα τυχερά μου
Εκεί μιλησα με ένα νορβηγό που έμενε, στην περιοχή και είχε φορτωμένο πάνω στο αμάξι το ποδήλατο του για να εξερευνήσει δίτροχα και αυτός, της ομορφιές του τόπου του …Τον ρωτούσα ανά ποσα χιλιόμετρα έχει από εδώ και εμπρός βενζινάδικα και ποσα έργα θα έχω ακόμα την τιμή, να συναντήσω στον δρόμο μου… Και αυτός μου έλεγε ότι στην Νορβηγία είναι πολύ φυσιολάτρες και με την πρώτη ευκαιρία που θα τους δοθεί, ασχολούνται με την ποδηλασία το ψάρεμα την πεζοπορία. Αλλα δυστυχώς δεν έχουν πολους μήνες περιθώριο το χρονο, για να το κάνουν…
Τα χιλιόμετρα κυλούσαν και εγώ ήμουν στην κοσμάρα μου. Ημουν κουρασμένος, αλλά ο δρόμος από μόνος του με οδηγούσε πλέον παρά μόνο σε ένα προορισμό. Στάσεις έκανα μόνο τις απαραίτητες, γιατί φοβόμουν μην τυχόν και σβήσει το φέιζερ και δεν ξαναπάρει μπρος. Και όσες στάσεις έκανα, αφηνα τον κινητήρα αναμένω μην και τυχόν μπλέξω σε τίποτα, υπερβόρειες καταστάσεις. Πολλοί ταξιδευτές είχαν φτάσει στην πηγή και δεν ήπιαν νερό και εγώ φρόντιζα όσο μπορώ, και την παραμικρή πιθανότητα του ρίσκου νά την εξαλείψω, για να μην γίνω και εγώ ένα δύστυχες στατιστικό στοιχείο αυτού του ταξιδιού.
Και πλέον βλέπω τις πρώτες πινακίδες που αναγράφουν Nordkapp σε 300 km. Κοίταξε να δεις που τελικά έχω φτάσει πλέον σε απόσταση πινακίδας, από το βορειότερο ακρο της Ευρώπης. Απίστευτο! Και άλλη πινακίδα και άλλη πινακίδα και όλο πλησίαζα στο τέρμα. Με τις σκέψεις μου κενες όπως πάντα και το μόνο που να με απασχολεί, να είναι ο δρόμος. Φτάνω στο τελευταίο βενζινάδικο για να φουλάρω βενζίνη και πιάνω συζήτηση με έναν ντόπιο.
– Εδώ μένεις;
– Ναι εδώ.
– Πως είναι τα πράγματα το χειμώνα;
– Δύσκολα!! Eχει και έξι μήνες νύχτα είναι πολύ δύσκολα το χειμώνα εδώ πάνω, με θερμοκρασίες που αγγίζουν τους - 20 με - 25 βαθμούς Κελσίου.
– Απο θέρμανση πόσα λεφτά πληρώνετε;
– Τέσσερα με πέντε χιλιάρικα την σεζόν.
– Και στις δουλειές σας πως πάτε.
– Με snowmobil.
– Και πως την περνάτε την ζωή σας;
– Με πολύ αλκοόλ αλλιώς δεν παλεύεται με τίποτα.
– Έχει εργατικό προσωπικό εδώ πάνω;
– Ελάχιστο. Υπάρχει τρελή ζήτηση εργασίας γιατί κανείς δεν μπορεί να ζήσει κάτω από αυτές τις συνθήκες, μόνο οι ντόπιοι.
Είδα κανγκουρες μηχανόβιους...
Κοιτώντας τις ηλιαχτίδες του ήλιου στον ουρανό ελπίζοντας ότι ίσως να είμαι τυχερός, και να δω από το ακρωτήρι τον ήλιο του μεσονυκτίου. (Aυτό που είδα βέβαια... Oύτε που πλησίασε τον ήλιο του μεσονυκτίου, αλλά αυτά θα τα πούμε στην πορεία) Τι έμειναν 160 km και έφτασα.
Παίρνω την Ανθή τηλέφωνο κατά τις εννέα και την λέω ότι λογικά, σε δυο ωρες θα είμαι επάνω. Ξεκινάω απο το βενζιναδικο, κάνω 3 km κοιτάω μία τις πινακίδες... Ρε συ εδώ γιατί δεν γράφει Nordkapp. Σταματάω, ρωτάω ένα αμάξι που ερχόταν... Nordkapp από την άλλη πλευρά, ουπς! Mπερδεύτηκα και πήγα πίσω!! Kαλά μιλάμε απίστευτος! Γύρισα το μηχανάκι και ανηφόρισα. Eντάξει αυτό που έχω να πω είναι ότι ήταν τα καλύτερα 160 km της ζωής μου και δεν αναφέρομαι στο στόχο, αλλά στην διαδρομή.
Ο δρόμος πήγαινε παραλιακά δίπλα από τον ωκεανό μέσα σε ένα σεληνιακό τοπίο δίχως, κανένα ίχνος ζωής. Εκεί υπήρχες μόνο εσύ και το Nordkapp... Τίποτε άλλο.
Ξύπνησα το πρωί μάζεψα τα πράγματά μου, ήπια καφέ και προετοιμάστηκα για τα τελευταία χιλιόμετρα της ανάβασης.
Ακόμα και τότε (ακόμα και τώρα που γράφω το ταξιδιωτικό) δεν κατάλαβα το από πού ξεκίνησα που έφτασα και που πάω. Έλεγα φτάνω στο Nordkapp δεν έλεγα, ξεκίνησα από την Ελλάδα και φτάνω στο Nordkapp. Γιατί αν έλεγα ξεκίνησα από την Ελλάδα θα έπρεπε να σκεφτώ, ότι πρέπει να γυρίσω στην Ελλάδα.Είπαμε χιλιόμετρο με χιλιόμετρο την φορά, και ξεκίνησα.
Στην αρχή ο δρόμος με οδηγούσε παραλιακά.
Μετέπειτα με πήγε από την ενδοχώρα.
Και με ανέβασε από βουνά.
Όπου είδα και χιόνι επιτέλους! Ρε συ που είναι τα χιόνια που αντιμετώπισαν τα κομάντο στο ταξίδι μόλις, 20 μέρες από τότε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω το κατά πόσο αλλαξαν οι κλιματολογικές συνθήκες μέσα σε μόλις τρεις εβδομάδες. Ευτυχώς βέβαια, αλλά εγώ όταν ξεκίνησα από την Ελλάδα δεν ήξερα ότι θα αλλάξουν. Για να βγάλω αυτή τη φωτογραφία ήταν ένα αυτοκινούμενο μπροστά μου και με εμπόδιζε να φωτογραφίσω. Καλά μιλάμε τι μπινελίκι έριξα δεν λέγεται. Εγώ παρακαλούσα να φύγει και αυτός, είχε αράξει και διαβάζε βιβλίο. Εκεί είδα και...
Από όσο γνωρίζω είναι μία παλιά Λαπωνική παράδοση που σου προσφέρει τύχη, αλλά εγώ δεν έστησα τα δικά μου πετραδάκια. Γιατί πιο τυχερός από την παρούσα στιγμή, πολύ δύσκολα θα ένιωθα.
Μετά ο δρόμος ξανά κατηφόρησε προς την παραλία για πολλά χιλιόμετρα.
Κάνω κάποια χιλιόμετρα και βλέπω δυο τρελούς εντουράδες.
Σταματάω τους πλησιάζω ήταν βέλγοι.
– Έρχεστε από το Nordkapp, τους ρωτάω;
– Όχι δεν πήγαμε στο Nordkapp αλλά στο Skarsvag που είναι το δεύτερο υψηλότερο σημείο στην Ευρώπη και εκεί, δεν κόβεις εισιτήριο.
– ;;;
Γνώρισα και γύφτους βέλγους. Όσο οδηγούσα το σκεφτόμουν... Αυτοι δεν πήγαν στο Nordkapp είτε από γυφτιά, είτε από φιλοσοφία. Το ότι δηλαδή, δεν γούσταραν να πληρώσουν το αντίτιμο για να πάνε σε ένα αν μη τι άλλο τουριστικό μέρος... Aλλά και πάλι δεν θα τους έμενε η απορία του πως είναι το Nordkapp. Aύριο μεθαύριο τι θα λένε σε άλλους συνοδοιπόρους ότι δεν πήγαμε μέχρι εκεί, για να μην πληρώσουμε 265 νοκ (27Ε), η το μειωμένο εισιτήριο με κόστος 165 νοκ (17€). Kαι αν συνυπολογίσεις οτι οι μισθοδοσίες στο Βέλγιο σε σχέση με την Ελλάδα είναι σε αξία χρημάτων, σαν να πλήρωναν λιγότερο από 10 € για τα ελληνικά πάντα δεδομένα... Κατέληξα ότι ήταν μεγάλη γύφτοι. Χειρότεροι και από τον Ταμτάκο!
Φυσικά είχα και τα τυχερά μου
Εκεί μιλησα με ένα νορβηγό που έμενε, στην περιοχή και είχε φορτωμένο πάνω στο αμάξι το ποδήλατο του για να εξερευνήσει δίτροχα και αυτός, της ομορφιές του τόπου του …Τον ρωτούσα ανά ποσα χιλιόμετρα έχει από εδώ και εμπρός βενζινάδικα και ποσα έργα θα έχω ακόμα την τιμή, να συναντήσω στον δρόμο μου… Και αυτός μου έλεγε ότι στην Νορβηγία είναι πολύ φυσιολάτρες και με την πρώτη ευκαιρία που θα τους δοθεί, ασχολούνται με την ποδηλασία το ψάρεμα την πεζοπορία. Αλλα δυστυχώς δεν έχουν πολους μήνες περιθώριο το χρονο, για να το κάνουν…
Τα χιλιόμετρα κυλούσαν και εγώ ήμουν στην κοσμάρα μου. Ημουν κουρασμένος, αλλά ο δρόμος από μόνος του με οδηγούσε πλέον παρά μόνο σε ένα προορισμό. Στάσεις έκανα μόνο τις απαραίτητες, γιατί φοβόμουν μην τυχόν και σβήσει το φέιζερ και δεν ξαναπάρει μπρος. Και όσες στάσεις έκανα, αφηνα τον κινητήρα αναμένω μην και τυχόν μπλέξω σε τίποτα, υπερβόρειες καταστάσεις. Πολλοί ταξιδευτές είχαν φτάσει στην πηγή και δεν ήπιαν νερό και εγώ φρόντιζα όσο μπορώ, και την παραμικρή πιθανότητα του ρίσκου νά την εξαλείψω, για να μην γίνω και εγώ ένα δύστυχες στατιστικό στοιχείο αυτού του ταξιδιού.
Και πλέον βλέπω τις πρώτες πινακίδες που αναγράφουν Nordkapp σε 300 km. Κοίταξε να δεις που τελικά έχω φτάσει πλέον σε απόσταση πινακίδας, από το βορειότερο ακρο της Ευρώπης. Απίστευτο! Και άλλη πινακίδα και άλλη πινακίδα και όλο πλησίαζα στο τέρμα. Με τις σκέψεις μου κενες όπως πάντα και το μόνο που να με απασχολεί, να είναι ο δρόμος. Φτάνω στο τελευταίο βενζινάδικο για να φουλάρω βενζίνη και πιάνω συζήτηση με έναν ντόπιο.
– Εδώ μένεις;
– Ναι εδώ.
– Πως είναι τα πράγματα το χειμώνα;
– Δύσκολα!! Eχει και έξι μήνες νύχτα είναι πολύ δύσκολα το χειμώνα εδώ πάνω, με θερμοκρασίες που αγγίζουν τους - 20 με - 25 βαθμούς Κελσίου.
– Απο θέρμανση πόσα λεφτά πληρώνετε;
– Τέσσερα με πέντε χιλιάρικα την σεζόν.
– Και στις δουλειές σας πως πάτε.
– Με snowmobil.
– Και πως την περνάτε την ζωή σας;
– Με πολύ αλκοόλ αλλιώς δεν παλεύεται με τίποτα.
– Έχει εργατικό προσωπικό εδώ πάνω;
– Ελάχιστο. Υπάρχει τρελή ζήτηση εργασίας γιατί κανείς δεν μπορεί να ζήσει κάτω από αυτές τις συνθήκες, μόνο οι ντόπιοι.
Είδα κανγκουρες μηχανόβιους...
Κοιτώντας τις ηλιαχτίδες του ήλιου στον ουρανό ελπίζοντας ότι ίσως να είμαι τυχερός, και να δω από το ακρωτήρι τον ήλιο του μεσονυκτίου. (Aυτό που είδα βέβαια... Oύτε που πλησίασε τον ήλιο του μεσονυκτίου, αλλά αυτά θα τα πούμε στην πορεία) Τι έμειναν 160 km και έφτασα.
Παίρνω την Ανθή τηλέφωνο κατά τις εννέα και την λέω ότι λογικά, σε δυο ωρες θα είμαι επάνω. Ξεκινάω απο το βενζιναδικο, κάνω 3 km κοιτάω μία τις πινακίδες... Ρε συ εδώ γιατί δεν γράφει Nordkapp. Σταματάω, ρωτάω ένα αμάξι που ερχόταν... Nordkapp από την άλλη πλευρά, ουπς! Mπερδεύτηκα και πήγα πίσω!! Kαλά μιλάμε απίστευτος! Γύρισα το μηχανάκι και ανηφόρισα. Eντάξει αυτό που έχω να πω είναι ότι ήταν τα καλύτερα 160 km της ζωής μου και δεν αναφέρομαι στο στόχο, αλλά στην διαδρομή.
Ο δρόμος πήγαινε παραλιακά δίπλα από τον ωκεανό μέσα σε ένα σεληνιακό τοπίο δίχως, κανένα ίχνος ζωής. Εκεί υπήρχες μόνο εσύ και το Nordkapp... Τίποτε άλλο.
nikanthi
Μέλος
Ο δρόμος μετά μετατράπηκε σε ατέλειωτες ευθείες.
Μέχρι που ξανα πλεύρισε τον ωκεανό.
Μία κοιτούσα τον δρόμο μία τον ουρανό αν θα ήμουν τυχερός που ναι, τελικά ήμουν.
Κάνω στάση μιλάω με την Ανθή στο τηλέφωνο και την λέω, να μην με περιμένει γιατί οδηγάω πολύ σιγά και μάλλον, θα φτάσω κατά τις μία τελικά επάνω. Εκείνη μου έλεγε τα δικά της για την Ελλάδα και το τι γίνεται εκεί κάτω και της τα πετάω... Ρε Ανθή έχεις καταλάβει το που βρίσκομαι, τι μου λες τώρα! Δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται κάτω! (Τελικά βέβαια σε λίγες μέρες θα με ενδιέφερε αλλά εγώ δεν το ήξερα ακόμα) Σε αγαπώ πολύ τα λέμε αύριο, κοιμήσου τώρα ναι.
Συνεχίζω και εκεί ήταν το αποκορύφωμα. Ο δρόμος θαρρεις ότι ήταν στο ίδιο επίπεδο με την επιφάνεια της γης και είχα την εντύπωση, ότι οδηγούσα πάνω στη θάλασσα.
Τελικά έχει στοιχεία ζωής εκεί πάνω… Το χειμώνα πώς να είναι άραγε εκεί τα πράγματα. Αλλά αυτό βιωματικά, δεν θα ήθελα να το μάθω
Πέρασα ένα τούνελ που μέσα του είχε στροφές 180 μοιρών κι εγώ να ουρλιάζω... Και ένα ακόμα που διασχίζοντας το, από την απότομη κλίση του δρόμου νόμιζες οτι κατέβαινες στην κόλαση...Εγω να τσιμπιεμε μιας και δεν το χωρούσε ο νους μου οτι όλα αυτά που είχα διαβάσει σε πραγματικά αριστουργήματα ταξιδευτών, είμαι πλέον εκεί και τα ζω.
Και φτάνω επιτέλους στην τελευταία πινακίδα που γράφει Nordkapp 13 χιλιόμετρα αριστερά. Απίστευτο! Αυτό ήταν μεγάλη φλασιά για εμένα γιατί δεν γνώριζα ότι για να πας στο Nordkapp δεν είναι ευθεία ο δρόμος αλλά, 13 km πιο πριν ανηφορίζει στο βουνό. Στρίβω το μηχανάκι κάνω ενα km στο βουνό...
Και μετά ξαφνικά το τίποτα. Ομίχλη! Να μην βλέπω τίποτα σε απόσταση μέτρου.
Ρε μάγκα που πάω. Έβλεπα από την απέναντι πλευρά να κατεβαίνουν κατα δεκάδες τα τουριστικά λεωφορεία και εγώ να χαμογελάω, γιατί θα είμαι σχετικά μόνος στο ακρωτήρι. Οδηγάω και να μην βλέπω τίποτα. Αλλά να γουστάρω τρελά γιατί ναι αυτό ήθελα... Η να πάω στο Νordkapp με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες ή με τις χειρότερες, για να έχω να το θυμάμαι ακόμα περισσότερο! (Βέβαια υπάρχουν περιπτώσεις που πολλοί ταξιδευτές από τις δυσμενείς συνθήκες δεν κατάφεραν να φτάσουν στο τέρμα, αλλά και αυτές οι συνθήκες για εμένα, μια χαρά ακραίες ήταν) Αντε ακόμα ενα km, άντε ακόμα ενα km να φτάσω, και τότε βλέπω σε απόσταση μισού μέτρου ένα κοπάδι από ταράνδους να περνάει το δρόμο. Πω πω ο θεός να με βοηθήσει. Το βράδυ είναι πολύ επικίνδυνα να οδηγείς γιατί πλέον δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και οι τάρανδοι, εφησυχάζονται και βγαίνουν να βοσκήσουν. Να κάνω το σταυρό μου και να συνεχίζω ... Άντε λίγο ακόμα, να κοιτάω τα χιλιόμετρα από το φέιζερ, άντε ακόμα ενα. Ελα λίγο έμεινε, άντε να τα καταφέρω. Τώρα πρέπει να φτάνω, τι έμειναν ενα km, δύο άντε να τα καταφέρω... Και έφτασα! Τα κατάφερα!
Φτάνω στην μπάρα για να κόψω εισιτήριο, δεν ήταν κανείς. Τώρα! Περιμένω κανένα λεπτό να κορνάρω τίποτα. Τώρα να μπω ή να μην μπω... Φοβόμουνα μην αντι το Nordkapp, δω το μπουντρούμι του Nordkapp!!!!! Θα μπω και ο θεός μαζί μου, σιγά μην περιμένω. Οδηγάω κάποια μέτρα μέσα σε χαλικόστρωτο και να βρίζω, γαμώ τα λεφτά σας βάλτε λίγο άσφαλτο. Δηλαδή έλεος πια, τόσο γύφτοι! Βρίσκω έναν τουρίστα και κάνω το απίστευτο!
– Το Nordkapp που είναι;
– Εδώ είναι
– Η σφαίρα που είναι;
– Ευθεία.
Έφτασα στο Nordkapp και δεν ήξερα, που είναι το Nordkapp... Εντάξει ρε παιδιά σάμπως είχα ξαναπάει, συμβαίνουν αυτά! Άσε που δεν έβλεπα και τίποτα, για να χανόμαστε είμαστε! Ε δεν προνόησα να έπαιρνα ένα τουριστικό οδηγό από το μέρος... Tην άλλη φορά!!!!!
Πάω στο πάρκινγκ βλέπω κάποιους να έχουν στήσει σκηνές και εγώ, να μην ξέρω που να παρκάρω. Μια τα χαλίκια μια ο δυνατός αέρας που φυσούσε, φοβόμουν μη γίνει καμιά μαλακία και μπλέξω. Τελικά με κόβει και παρκάρω το φέιζερ ανάμεσα από δύο αυτοκινούμενα για προστασία, παίρνω την DSLR και ανηφοριζω. Φτάνω στην είσοδο του κτιρίου το οποίο είχε γυάλινες πόρτες και από την μπροστινή αλλά και από την πίσω πλευρά του. Σταματάω στην πόρτα περιμένω να ανοίξει, τίποτα. Εν τω μεταξύ μέσα είχε κόσμο αλλά με έγραφαν. Να χτυπάω το τζάμι τίποτα. Ρε παιδιά το κλείσαμε το μαγαζί, πλάκα με κάνετε!!! Έκανα 5500 km για να φτάσω στην σφαίρα και είμαι εκεί στα 100 m και να μην μπορώ να φτάσω... Στη σφαίρα επειδή οι υπάλληλοι θα πήγαιναν για ύπνο! Πολύ ταξιδευτές όπως προανέφερα δεν κατάφεραν να φτάσουν στο Nordkapp αλλά νομίζω μόνο ένας, πήγε στο Nordkapp και δεν έφτασε στην σφαίρα!!!! Γελούσα μα το θεό και τα είχα πάρει, ήμουν έτοιμος να ρίξω τα τζάμια. Τότε πως κοιτάω βλέπω τρεις μηχανόβιους να πηγαίνουν δίπλα από το κτίριο... Α έχει και από εκεί δρόμο. Δεν με έκοψε! Πάω κατά εκεί, περπατάω λίγα μέτρα και τότε το είδα...Πω πω απίστευτο συναίσθημα.
Εντωμεταξύ να μην βρέχει και εγώ να είμαι μούσκεμα από την υγρασία, να στάζω ολόκληρος από πάνω ως κάτω. Το ίδιο και η DSLR, την κρύβω και πάω τρέχοντας να φέρω το φέιζερ. Το βάζω μπρος, και πάω παραδίπλα από το κτίριο και να οδηγάω πάνω σε κάτι κοτρώνες... Δηλαδή μα τόσο γύφτοι! Παρκάρω το Φέιζερ από τη σφαίρα. Βγάζω την μουσκεμένη DSLR που έσταζε σαν βρεγμένο ρούχο, τραβάω φωτογραφία την κρύβω, και μετά αφέθηκα στη στιγμή!
Κοιτούσα την σφαίρα και δεν μπορούσα να το χωνέψω ότι βρισκόμουν εκεί. Με είχε πιάσει τρελή υπερένταση γυρνούσα γύρω γύρω από το υπόβαθρο της σφαίρας και δεν μπορούσα να το πιστέψω, και πότε πότε την κοιτούσα και σάστιζα. Αλλά φυσικά, γούσταρα και για την πιστόλα αλλά Greek way που τους έριξα... Λέω τους μηχανόβιους να με βγάλουν φωτογραφίες.
Και τους ρωτάω, θα μείνετε το πρωί. Οχι μου λένε, τι να κάνουμε εδώ ούτως ή άλλως και ο καιρός δεν βοηθάει. Δεν θα δούμε τίποτα.
Εγώ όμως ήθελα να κάτσω για να στήσω την σκηνή μου εκεί το είχα, μεγάλη θεληση να το κάνω.Αλλά φοβόμουν για το φειζερ μην μπούκωνε από την υγρασία και είχα άλλα. Το σκεφτόμουν και γελούσα... Φαντάζεσαι να έπαιρνε την τηλέφωνο την adac και να τους έλεγα ... Γεια σας είμαι στο Nordkapp, και δεν παίρνει μπρος το μηχανάκι...
Οι μηχανόβιοι μετά από λίγα λεπτά έφυγαν και εγώ τότε θυμήθηκα, ότι δεν βγήκα φωτογραφία με το φέιζερ και δεν ήταν κανείς άλλος εκεί να με φωτογραφίσει αλλά ευτυχώς, με έκοψε.
Ούτε που περιηγήθηκα στο μέρος, άσε που δεν έβλεπα και τίποτα αλλά εμένα εξαρχής η σφαίρα με ενδιέφερε και να τελικά που μόνο, την σφαίρα είδα. Εντάξει αν ήταν ανοιχτές οι εγκαταστάσεις θα πήγαινα παντού και θα αποκτούσα άλλη οπτική για το τόπο μέσα από το μουσείο και από ότι άλλο, είχε να μου προσφέρει το μέρος αυτό… Αλλα η πραγματικότητα είναι ότι ποτέ δεν με ένοιαζε να πάω στο Nordkapp ως μερος αλλά να πάω μέχρι το Nordkapp, ως τοποθεσια.
Κάπου εκεί αποφάσισα ότι μάλλον πρέπει να φύγω γιατί έχω και ένα καράβι που με περιμένει.
Τα συναισθήματα που ένιωθα κοιτάζοντας την ήταν δεος και θαυμασμός για τον τόπο στον οποίο βρισκόμουν. Μεγαλη χαρα αλλά σε καμία περίπτωση περηφάνεια. Στη χώρα που ζούμε περηφάνια πρέπει να νιώθουμε όταν πηγαίνουμε διακοπές και οχι, για το που πηγαίνουμε.Μπορεί να ήμουν εγώ που έφτασα στο τέρμα, αλλα θεωρώ … Οτι στο NORDKAPP, πήγε η οικογένεια μου που φοβόταν και ανησυχουσε για εμένα για ένα ταξίδι 11.000 και, χιλιομέτρων... Εγώ απλά, καραγούσταρα στις διακοπές μου.
Πάω να βάλω μπρος το φέιζερ, βαράω την μίζα τίποτα ξανά βαράω, τίποτα. Ο Χριστός και η Παναγία!! Τελικά με την τρίτη πήρε δύσκολα, και δεν ήμουν ούτε μια ωρα εκεί. Περνάω τα χαλίκια βγαίνω έξω από την πύλη και συνεχίζω να οδηγώ σε ένα ομιχλώδες τοπίο. Με μέσα από το κράνος μου να χαμογελώ, γιατί τελικά αυτό το ταξίδι έμελλε να είναι ο ορισμός του οτι δεν μετράει τελικά ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Αφού στον προορισμό μου δεν είδα τίποτα. Κάνω 12 km λίγο προτού να φτάσω στην διασταύρωση και κάνω μία στάση για τσιγάρο.
Με την ομίχλη πλέον να έχει εξαφανιστεί.
Και εκεί θυμήθηκα τους Ταμτακο βέλγους. Βρε δεν πάω στο Skarsvag να δω το μέρος αλλά να φάω και κάτι, γιατί είχα ψοφήσει από την πείνα. Και να περάσει λίγο η ώρα μέχρι να πάω στο Ηonningsvag για να δω, τι θα γίνει με το καράβι... Και πήγα.
Συνεχίζεται…
Τελευταία επεξεργασία:
nikanthi
Μέλος
Φτανω στο Skarsvag και αράζω πάω σε μία γέφυρα που σε οδηγούσε πιο μέσα στο χωριό. Ούτε που έψαξα κάποιο μέρος για να κάτσω να φάω και έκανα πικνικ στο όρθιο πάνω στο φέιζερ.
Και με πατατοσαλάτα στο δεύτερο ψηλότερο σημείο της Ευρώπης. Από εδώ και εμπρός μπήκα σε άλλου είδους ταξιδιωτικής περιπλάνησης. Δεν με ενδιέφερε τίποτα καμία υλική απόλαυση όπως, το που το πως θα φάω, η το που και πως θα κοιμηθώ. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν όταν πεινάσω να φάω, όταν νυστάξω να κοιμηθώ και να οδηγήσω, χαράζοντας αναμνήσεις στην ψυχή μου. Μα ήμουν στον παράδεισο και γηινες απολαύσεις στον παράδεισο, δεν χωρούν.
Εκεί με πλημύρισε η απόλυτη γαλήνη…
Κατά τις 3.30 το παίρνω απόφαση να ξεκινησω για το Honningsvag μιας και στις εξίμιση θα ερχόταν το καράβι. Έσφιξα τα δόντια και ξεκίνησα να οδηγώ τα 25 km που με χώριζαν από το λιμάνι, άϋπνος και ενώ ήδη είχα διανύσει 560 km για να φτάσω στο Nordkapp, αλλά με αρκετή προσπάθεια τα κατάφερα. Τέσσερις και κάτι φτάνω στο Honningsvag και κατευθείαν, ψάχνω να βρω το λιμάνι που θα αγκυροβολήσει το πλοίο. Δεν το έβρισκα πουθενά.
Αγχώθηκα, το καράβι θα έκανε ολιγόλεπτη στάση για να ξεκινήσει την πλεύση του και εγώ, θα έπρεπε να ήμουν στην προβλήτα για να επιβιβαστώ άμεσα αλλιώς θα ξέμενα εκεί. Δεν υπήρχε ψυχή πουθενά, να τριγυρνώ από εδώ και από εκεί και να ψάχνω το πιθανό σημείο που θα αγκυροβολήσει. Ρωτάω έναν ψαρά μου λέει από την άλλη πλευρά της πόλης.
Φτάνω σε ένα εστιατόριο και ρωτάω μία καθαρίστρια μου λέει δεν ξέρω. Τρελάθηκα, αλλά ευτυχώς το βρήκα.
Αριστερα από το κόκκινο κτήριο θα έδενε…
Hταν πέντε τα ξημερώματα δεν ήξερα τι να κάνω και άραξα σε ένα πεζούλι για να περάσει λίγο η ώρα. Ερχεται το πλοίο και τρώω φλασιά, αυτό δεν είναι μεταγωγικό πλοίο αλλά κρουαζιερόπλοιο.
Kαλά μιλάμε ούτε που έβγαλα φωτογραφία το πλοίο ειπαμε, ήμουν τελείως σε άλλη φάση.
Εκεί και πάλι αγχώθηκα, το φέιζερ θα μπορούσα να το μεταφέρω με αυτό το καράβι! Εν τω μεταξύ όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι πελάτες του ήταν πεζοι και μόνο εγώ είχα μηχανάκι. Δένει το κρουαζιερόπλοιο, βγαίνουν έξω οι υπάλληλοι του και τους ρωτάω... Tο φειζερ μπορώ να το επιβιβασω στο πλοίο, ναι. Αλλά πως, δεν έβλεπα πουθενά καμιά πόρτα να ανοίγει για να το φορτώσουν και τότε το είδα, δεν είχε πόρτα με ράμπα αλλά ασανσέρ. Αφού ξεφόρτωσαν τα εμπορεύματα τοποθέτησα το φέιζερ στον ανελκυστήρα και από εκεί στο πάρκινγκ.
Βέβαια πρώτα έβαλα το φειζερ στο καράβι και μετά, θα έκοβα εισιτήριο και είχα ένα άγχος να το πω, πόσο θα πληρώσω. Φοβόμουν μην με σκίσουν! Πάω σαν χεσμένος στη ρεσεψιόν να ρωτήσω τιμή, 200 € χωρίς καμπίνα με πρωινό, και στο Tromso θα έφτανα στις οχτώ το απογευμα. Καλά ειναι ευτυχος! Ανεβαίνω πάνω στο καράβι και εκεί χάζεψα και πάλι.
Βγάζω κάποιες φωτογραφίες και αράζω σε μία πολυθρόνα μπροστά στην περιμετρική τζαμαρία για να ξεκουραστώ και έβλεπα, τους νορβηγούς να κοιμούνται στο πάτωμα... Δηλαδή τόσο ζώα! Παίρνω τη μάνα μου τηλέφωνο.
– Μαμά έφτασα, γυρναω πισω
– Ηταν ωραία;
– Δεν ξέρω δεν είδα τίποτα, είχε ομίχλη αλλά τα τελευταία χιλιόμετρα ήταν από άλλο πλανήτη. Τώρα είμαι στο καράβι και πιθανόν να μην έχω σήμα, πάρε τηλέφωνο την Ανθη να μην ανησυχεί... Σ' αγαπώ πολύ.
Κοιμάμαι μια ωρα και κατά τις οχτώ πάω να φάω πρωινό. Είχε μπουφέ τριαντα μέτρων που έκανε τρεις φορές γύρα στο εστιατόριο. Παντού όμως είχε σαλάμια και κασέρια και εγώ με το που τα έβλεπα, μου γυρνούσαν τα μάτια ανάποδα... Μα μια βδομάδα τέτοια έτρωγα και εδώ, κασέρια να φάω! Τελοσπάντων βρίσκω κάτι σαν μαγειρεμένο φαγητό
Και μετά ήθελα να φάω επιτέλους ένα γλυκό. Τριγυρνάω το μπουφέ δεν είχε, ρωτάω έναν μάγειρα.
– Γλυκά έχετε.
– Οχι!!!
Καλα ειναι δυνατον!! Κάνω δεκα φέτες ψωμί με μερέντα και βγαίνω έξω να δω την υπερβόρεια νορβηγική ακτογραμμή. Όπως βλέπετε από το κρύο μου είχε ανοίξει λίγο η όρεξη.
Έβριζα όμως γιατί μην νομίζετε, ξέρω πολύ καλά τον εαυτό μου. Έβριζα γιατί στο Tromso θα έφτανα στις οχτώ και δεν θα είχα που να διανυκτερεύσω κι εγώ, επειδή θα ήμουν σχετικά ξεκούραστος από το καράβι θα ήθελα να οδηγήσω, με αποτέλεσμα ο ύπνος να πάει περίπατο. Σκεφτόμουν μήπως θα ήταν προτιμότερο να πάω οδηγώντας στο Hammerfest να πάρω το καράβι από εκεί, και να παρατείνω την πλευση μου κάποιες ωρες. Ετσι ώστε, να έφτανα ακόμα πιο βράδυ στην στεριά αλλά με το ίδιο κόστος... Καλά τι έριχνα δεν το συζητάω! Μάλλον δεν το είχα σκεφτεί καλα, αλλά μόλις υπολόγισα ότι με χώριζαν παραπάνω από 200 km απόσταση για να το κάνω αυτό, ηρέμησα με ότι τελικά πήρα τη σωστή απόφαση. Αυτό όμως δεν υπολόγισαν σωστά ήταν το θέμα του ύπνου στο καράβι... Σιγά εγώ μην σπαταλούσα την υπερβόρεια μου κρουαζιέρα στον ύπνο. Όσο κομμάτια και να ήμουν δεν ήθελα να κοιμηθώ, αλλά να δω. ..
Το καράβι εκανε σταση στο Hammerfest για μιάμιση ώρα και κατέβηκα να δω το μέρος. Όταν αποβιβαστήκαμε από το πλοίο μας ανακοίνωσαν, ότι η πόλη αυτή αποκηρύσσεται ως η πιο βόρεια πόλη σε όλο το κόσμο …. Αλλα έχουν θέμα γιατί και άλλες δυο πόλης μια στην Σιβηρία και μια στην Αλάσκα διεκδικούν το ίδιο αξίωμα και ο καθένας, λέει τα δικά του… Ορέ προβλήματα που έχει ο κόσμος
Το εισιτήριο μου στο καράβι ηταν σαν πιστωτική κάρτα και με το που αποβιβάστηκα, και ξανά επιβιβάστηκα από το Hammerfest μου σκάναραν την κάρτα έτσι ώστε, να γνωρίζουν το που βρίσκομαι. Σαν την Ελλάδα δηλαδή. Πήγα σ' ένα μουσείο φυσικής ιστορίας.
Όταν πρώτο μπήκα στο μουσείο επειδή πουλούσαν και διάφορα τουριστικά συμπράγκαλα ήμουν και ψιλό κομμάτια, μια ερώτηση με βασάνιζε… Τέλος πάντων το σκεφτομουν να ρωτήσω η όχι, και συνέχιζα ακάθεκτος να βγάζω φωτογραφίες …
Πάω αγοράζω ένα αυτοκόλλητο από το μέρος με 4,5ε και ως πελάτης ποια, είχα κάθε δικαίωμα να ρωτήσω το οτιδήποτε…
- Συγγνώμη αυτά τα ζώα είναι αληθινά;
- Όχι νεκρά είναι
- Ναι το βλέπω αυτό… Αλλά κάποτε ήταν;
- Φυσικά
Είδατε τελικά ήταν μουσείο φυσικής ιστορίας…. Τσεκαρισμένο!
Τι λέτε μιας που μάθαμε ότι είναι όντως μουσείο και λέγετε, Royal & Ancient Polar Bear Society να σας πω τι απεικονίζει το κάθε έκθεμα και γενικά, πληροφορίες για το τόπο αυτό… Η δεν με παίρνει;
Θα γράψω ρε, για να μην με θεωρήσετε και ανιστόρητο
ΤΟ Χάμερφεστ έχει μια μακρά ιστορία ως εμπορικό λιμάνι, και λέγεται Isbjørnklubben στη νορβηγικη - που σημαίνει απλά Πολική αρκούδα Club. Στο μονόκλινο δωμάτιο του μουσείου είναι μια ποικιλία από αναμνηστικά της πρώιμης ζωής του Χάμερφεστ, συμπεριλαμβανομένης μια πληθώρα από ταριχευμένα ζώα, και εξοπλισμού κατασκήνωσης, καθώς και μια συλλογή από φωτογραφίες, πίνακες ζωγραφικής, σχέδια και γραπτά του και από την ιστορία της πόλης .
Απεικονίζουν την πόλη όπως ήταν στους προηγούμενους αιώνες. Δείχνει ότι ήδη από τη αρχη του δέκατου έβδομου αιώνα, αυτή η μικρή πόλη ήταν ένας σύνδεσμος για τους ταξιδιώτες και τους εμπόρους στο βόρειο άκρο, και ένα σημείο συνάντησης για τους απομονωμένους ανθρώπους της Βόρειας Νορβηγίας. Τους εμπόρους από τη νότια Ευρωπη και τους κυνηγούς αλλα και τους εμπόρους που έρχονται δυτικά από το Αρτικο Ωκεανο και τη Ρωσια
Και αφου περπάτησα λίγο το μέρος, ανέβηκα στο καράβι για να συνεχίσω την κρουαζιέρα. Με αυτά που έβλεπα από το κατάστρωμα του πλοίου...
Δεν είχα την παραμικρή διάθεση να φωτογραφίσω το καράβι. Τι να λέμε τώρα!
Αλλά τελικά το έβγαλα με το ζόρι κάποιές φωτογραφίες. Ειχε τζακούζι.
Όπου είδα επιτελους και μαγιό...
Στην τιμή του εισιτηρίου είχα το δικαίωμα να κάνω και σάουνα με θέα τον ωκεανό αλλά δεν το τίμησα.
Τελευταία επεξεργασία:
nikanthi
Μέλος
Έκανε κάποιες ολιγόλεπτες στάσεις και σε αλλά λιμανάκια…
Σαλπάραμε..
Προσπάθησα να γράψω στο ημερολόγιο μου και μετά από πολύ κόπο, έγραψα μονο μια σειρά. Αυτό που έγραψα ήταν…. Πολύ κούραση , συνεχόμενες στάσεις, δεν θυμάμαι τίποτα. Αυτές ήταν και η τελευταίες λέξεις που έγραψα σε όλο μου το ταξίδι.
Επιασα συζήτηση με μία γερμανίδα που έδωσε 2500 Ευρώ για να κάνει αυτήν την κρουαζιέρα από το Μπέργκεν έως το Κίρκενες και πάλι πίσω, διάρκειας δύο εβδομάδων σε μια καμπίνα στο τρίτο υπόγειο του πλοίου. Το φαγητό ήταν μέσα στην τιμή αλλά φυσικά όχι, το αλκοόλ ούτε οι καφέδες. Βέβαια αν ήθελες, έπαιρνες μία κούπα από το καράβι αξίας 50 € και την ξαναγεμιζες με καφε, σε όλη την διάρκεια της κρουαζιέρας χωρίς περιορισμούς. Στο καράβι ηταν πιο πολύ ηλικιωμένοι επιβάτες, φαντάζομαι συνταξιούχοι που επέλεγαν αυτό τον τρόπο να περάσουν τις διακοπές τους. Αλλά όσον αφορά εμένα δεν αξίζει να δώσεις τόσα λεφτά για αυτήν την κρουαζιέρα διάρκειας δύο εβδομάδων γιατί οτι και να δεις, από τη θάλασσα θα την δεις. Δηλαδή πάνω-κάτω πανομοιότυπα τόπια θα αντικρίσεις.
Ξανακοιμήθηκα άλλες δύο φορές από καμιά ώρα και έπιασα συζήτηση με έναν νορβηγό μηχανόβιο αλλά, χωρίς μοτοσικλέτα. Θα πήγαινε να αγοράσει την καινούργια GS (το απλο), από το Τρομσο στην τιμή των 30.000 € και μετά είναι να απορείς, γιατί λένε οτι η Νορβηγία είναι πανάκριβη χώρα! Το καράβι έκανε και άλλες ολιγόλεπτες όμως στάσεις σε κάποια λιμάνια και δεν προλαβαίναμε να αποβιβαστούμε.
Είχε κάποιες καθυστερήσεις στο πρόγραμμα του και εγώ ήλπιζα, ότι ίσως να φτάσουμε λίγο πιο αργά στο Τρομσο. Ναι καλά, μέσα στην τιμή της κρουαζιέρας συμπεριλαμβανόταν και διάφορες εκδηλώσεις με αυστηρό χρονοδιάγραμμα όπως, ότι στο Τρομσο θα τους πήγαιναν να παρακολουθήσουν μία λυρική σκηνή μέσα στην εκκλησία. Ετσι, το πλοίο επιτάχυνε λίγο και φτάσαμε στο Τρομσο ακριβώς στις οχτώ.
Αυτές η φωτογραφίες είναι μέσα από την τζαμαρία του πλοίου μιας και βαριόμουν να βγω έξω, γιατί ήδη έκλαιγα την μοίρα μου για το τι με περιμένει…
Κατεβαίνουμε από το καράβι στο λιμάνι με τον καιρό να είναι έτοιμος να βρέξει, ξεκινάω ήμουν και κάπως και χάθηκα μέσα στο Τρομσο. Δεν μπορούσα να βγω με τίποτα. Βάζω αναγκαστικά τον Τομ εντάξει, πάντως από την πόλη δεν με έβγαλε και το Τρομσο, το είδα όλο! Τα νεύρα μου πάλι ήταν έτοιμα να σπάσουν και δεν κυκλοφορούσε ψυχή έξω από τις εννέα παρά. Τελικά μετά από αρκετά χιλιόμετρα μέσα στην πόλη βρίσκω έναν Ινδό φοιτητή, τον ρωτάω πως να βγω επιτέλους από την πολη και αυτός, μου είπε όλα τα εσώψυχα του.
Εκείνη την ώρα που άκουγα την εξομολόγηση του ινδού, ότι στη Νορβηγία είναι πολύ δύσκολη η ζωή για αυτόν, και κάνει ταυτόχρονα και δουλειά για να πληρώσει τις σπουδές του στα πεντε μετρα πιο πίσω, εμφανίζονται δύο δίμετρες νορβηγίδες θεες με τα μινι τους, και τα όλα τους. Ο ινδός να μου κλαίγεται και εγώ να έχω αλλιθορισει με τις νορβηγίδες και να βρίζω την τύχη μου, που αντί να πάρω πληροφορίες από τα κορίτσια να είμαι με τον Ινδό. Εντάξει μην το πάρετε πονηρά, αλλά πιο ωραίο δεν θα ήταν να μάθαινα πώς να έβγαινα από το τόμσο από δύο αιθέριες υπάρξεις, θεωρώ πως ναι!
Τελικά βγήκα από το Τρομσο και ξεκίνησα για όπου με βγάλει ο δρόμος και για αναζήτηση στέγης, θα το σκεφτόμουν όταν και όποτε την χρειαστώ. Οδηγάω όλο τον Ε8 και φτάνω αρκετά κουρασμένος κατά τις εντεκα στα βενζινάδικα που είχα φουλάρει την τελευταία διανυκτέρευση μου πριν το Nordkapp, και που από πίσω ήταν το κάμπινγκ που είχα κοιμηθεί. Σκέφτομαι να ξαναπάω στο καμπινγκ ομως δεν ήθελα, γιατί θα έπρεπε να στήσω σκηνή και μόνο που το σκεφτόμουν, κουραζόμουν. Λέω άστο θα κάτσω να ξεκουραστώ στο βενζινάδικο, να πιω καφέ και μόλις νιώσω δυνατός θα συνεχίσω...
Οπότε και η περιγραφή συνεχίζετε με το που πιω καφέ…
Σαλπάραμε..
Προσπάθησα να γράψω στο ημερολόγιο μου και μετά από πολύ κόπο, έγραψα μονο μια σειρά. Αυτό που έγραψα ήταν…. Πολύ κούραση , συνεχόμενες στάσεις, δεν θυμάμαι τίποτα. Αυτές ήταν και η τελευταίες λέξεις που έγραψα σε όλο μου το ταξίδι.
Επιασα συζήτηση με μία γερμανίδα που έδωσε 2500 Ευρώ για να κάνει αυτήν την κρουαζιέρα από το Μπέργκεν έως το Κίρκενες και πάλι πίσω, διάρκειας δύο εβδομάδων σε μια καμπίνα στο τρίτο υπόγειο του πλοίου. Το φαγητό ήταν μέσα στην τιμή αλλά φυσικά όχι, το αλκοόλ ούτε οι καφέδες. Βέβαια αν ήθελες, έπαιρνες μία κούπα από το καράβι αξίας 50 € και την ξαναγεμιζες με καφε, σε όλη την διάρκεια της κρουαζιέρας χωρίς περιορισμούς. Στο καράβι ηταν πιο πολύ ηλικιωμένοι επιβάτες, φαντάζομαι συνταξιούχοι που επέλεγαν αυτό τον τρόπο να περάσουν τις διακοπές τους. Αλλά όσον αφορά εμένα δεν αξίζει να δώσεις τόσα λεφτά για αυτήν την κρουαζιέρα διάρκειας δύο εβδομάδων γιατί οτι και να δεις, από τη θάλασσα θα την δεις. Δηλαδή πάνω-κάτω πανομοιότυπα τόπια θα αντικρίσεις.
Ξανακοιμήθηκα άλλες δύο φορές από καμιά ώρα και έπιασα συζήτηση με έναν νορβηγό μηχανόβιο αλλά, χωρίς μοτοσικλέτα. Θα πήγαινε να αγοράσει την καινούργια GS (το απλο), από το Τρομσο στην τιμή των 30.000 € και μετά είναι να απορείς, γιατί λένε οτι η Νορβηγία είναι πανάκριβη χώρα! Το καράβι έκανε και άλλες ολιγόλεπτες όμως στάσεις σε κάποια λιμάνια και δεν προλαβαίναμε να αποβιβαστούμε.
Είχε κάποιες καθυστερήσεις στο πρόγραμμα του και εγώ ήλπιζα, ότι ίσως να φτάσουμε λίγο πιο αργά στο Τρομσο. Ναι καλά, μέσα στην τιμή της κρουαζιέρας συμπεριλαμβανόταν και διάφορες εκδηλώσεις με αυστηρό χρονοδιάγραμμα όπως, ότι στο Τρομσο θα τους πήγαιναν να παρακολουθήσουν μία λυρική σκηνή μέσα στην εκκλησία. Ετσι, το πλοίο επιτάχυνε λίγο και φτάσαμε στο Τρομσο ακριβώς στις οχτώ.
Αυτές η φωτογραφίες είναι μέσα από την τζαμαρία του πλοίου μιας και βαριόμουν να βγω έξω, γιατί ήδη έκλαιγα την μοίρα μου για το τι με περιμένει…
Κατεβαίνουμε από το καράβι στο λιμάνι με τον καιρό να είναι έτοιμος να βρέξει, ξεκινάω ήμουν και κάπως και χάθηκα μέσα στο Τρομσο. Δεν μπορούσα να βγω με τίποτα. Βάζω αναγκαστικά τον Τομ εντάξει, πάντως από την πόλη δεν με έβγαλε και το Τρομσο, το είδα όλο! Τα νεύρα μου πάλι ήταν έτοιμα να σπάσουν και δεν κυκλοφορούσε ψυχή έξω από τις εννέα παρά. Τελικά μετά από αρκετά χιλιόμετρα μέσα στην πόλη βρίσκω έναν Ινδό φοιτητή, τον ρωτάω πως να βγω επιτέλους από την πολη και αυτός, μου είπε όλα τα εσώψυχα του.
Εκείνη την ώρα που άκουγα την εξομολόγηση του ινδού, ότι στη Νορβηγία είναι πολύ δύσκολη η ζωή για αυτόν, και κάνει ταυτόχρονα και δουλειά για να πληρώσει τις σπουδές του στα πεντε μετρα πιο πίσω, εμφανίζονται δύο δίμετρες νορβηγίδες θεες με τα μινι τους, και τα όλα τους. Ο ινδός να μου κλαίγεται και εγώ να έχω αλλιθορισει με τις νορβηγίδες και να βρίζω την τύχη μου, που αντί να πάρω πληροφορίες από τα κορίτσια να είμαι με τον Ινδό. Εντάξει μην το πάρετε πονηρά, αλλά πιο ωραίο δεν θα ήταν να μάθαινα πώς να έβγαινα από το τόμσο από δύο αιθέριες υπάρξεις, θεωρώ πως ναι!
Τελικά βγήκα από το Τρομσο και ξεκίνησα για όπου με βγάλει ο δρόμος και για αναζήτηση στέγης, θα το σκεφτόμουν όταν και όποτε την χρειαστώ. Οδηγάω όλο τον Ε8 και φτάνω αρκετά κουρασμένος κατά τις εντεκα στα βενζινάδικα που είχα φουλάρει την τελευταία διανυκτέρευση μου πριν το Nordkapp, και που από πίσω ήταν το κάμπινγκ που είχα κοιμηθεί. Σκέφτομαι να ξαναπάω στο καμπινγκ ομως δεν ήθελα, γιατί θα έπρεπε να στήσω σκηνή και μόνο που το σκεφτόμουν, κουραζόμουν. Λέω άστο θα κάτσω να ξεκουραστώ στο βενζινάδικο, να πιω καφέ και μόλις νιώσω δυνατός θα συνεχίσω...
Οπότε και η περιγραφή συνεχίζετε με το που πιω καφέ…
ilbig:
nikanthi
Μέλος
Αφού ήπια καφέ με το χαμόγελο στα χείλη βγήκα έξω να φάω και πάλι στο όρθιο πάνω στο φέιζερ.
Kαι μετά από ένα τετράωρο ξεκίνησα προς αναζήτηση κάποιας στάσεις λεωφορείων για μία ελάχιστη προφύλαξη από τον ψοφο, για να κοιμηθώ κανένα δίωρο.
Μου άρεσε που ήμουν και πάλι μεσα στην περιπετεια, αλλά πολύ γρήγορα μου έφυγε η ευχαρίστηση γιατί αντιλήφθηκα ότι στον Ε6 που πλέον κινούμουνα, δεν είχε στάσεις λεωφορείου πουθενά! Βέβαια αυτό δεν με χαλούσε ιδιαίτερα μιας και
Έβρισκα τα κατάλληλα σημεία και ξεκουραζόμουν καμιά ώρα χωρίς όμως φυσικά, να μπορώ να κοιμηθώ.
Τα χαράματα ποια ήμουν κομμάτια, λέω Νίκο δεν πάει άλλο πρέπει να ξεκουραστείς. Βρίσκω μία παράκαμψη από τον Ε6 που οδηγούσε σε κάποιο τουριστικό θέρετρο, κόβω μέσα το μηχανάκι μπας και βρω κάπου να αράξω. Ναι καλά, είχε ψόφο που να κοιμηθώ.
Έκατσά στο τράπεζί φόρεσα το full face και προσπάθησα να κλείσω τα μάτια μου.
Αλλά τελικά το έριξα στο τσιγάρο.
Ξανά ξεκινάω προς αναζήτηση κάποιας προφυλαγμένης στέγης, αλλά δεν υπήρχε τίποτα.
Συνέχεια έκανα στάση στα βενζινάδικα έπινα καφέ έκανα ένα τσιγάρο και συνεχιζα μέχρι το επόμενο βενζινάδικο, να έκανα τα ίδια ξανά. Πρέπει να ήταν εννέα με δεκα το πρωί όταν πια πραγματικά κατάκοπος, βρήκα επιτέλους μία στάση.
Παρκάρω το φειζερ και ετσι όπως ήμουν, χωρίς να βγάλω ούτε κράνος ούτε γάντια ούτε αδιάβροχο ούτε τίποτα προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά από την υπερένταση ο ύπνος μπορεί να με πήρε και μισή ώρα αργότερα. Εκεί είδα όνειρο οτι κοιμήθηκα πάνω στο μηχανάκι και τρανταχτικα στον υπνο μου. Εντάξει ξεκουράστηκα αυτό είχα πραγματικά ανάγκη να κλείσω μια δυο τα μάτια μου, πίνω καφέ και ξεκινάω.
Πικ νικ στην σελά…
Η αγαπημένες μου κοτρόνες …
Πήρα ένα φέρρυ που έκοβε τον Ε6 στα δυο και συνέχισα.
Πρέπει να ήταν γύρω στις τρεις το μεσημέρι όπου και πάλι είχα αρχίσει να τα φτύνω από την κούραση, κάνω στάση και βλέπω από απέναντί μου ένα κάμπινγκ πάνω σε ένα ύψωμα του δρόμου. Το σκέφτομαι και λέω όχι, θα συνεχίσω λίγο ακόμα να περάσει η ώρα μιας και βαριόμουν να την περάσω από το μεσημέρι στο κάμπινγκ. Και πιο μετά θα ψάξω να βρω κάπου να ξεκουραστώ. Εντάξει ήμουν καλά δεν ήμουν τόσο κομμάτια όπως πιο πριν, για αυτό και δεν έμεινα κιολας στο κάμπινγκ.Αλλιώς ούτε που θα το σκεφτομουν