Ήταν γύρω στις εφτά το απόγευμα είχα περίπου 250 km για το Μόναχο. Λογικά θα τα καταφέρω να φτάσω προτού να περάσει η ώρα και αισθάνομαι άσχημα, που τα πεθερικά μου θα το ξενυχτούσαν περιμένοντας με. Αλλά ξαφνικά βλέπω μία πινακίδα στο δρόμο και δεν αντιστάθηκα τον πειρασμό.Ε ναι, αυτό δεν θα το έχανα με τίποτα. Βγαίνω από την εθνική κάνω αρκετά χιλιόμετρα φτάνω στο χωριό του, ρωτάω που είναι. Μου λένε σε λίγα χιλιόμετρα όλο ευθεία φτανεις. Εντωμεταξύ ο τομ επειδή έχω παρεκκλίνει της πορείας μου να έχει σαλτάρει... Εγώ να τον γράφω και να οδηγώ με μία προσμονή άλλο πράγμα. Φτάνω στην είσοδο, σταματάω μπροστά στον φύλακα.
– Να περάσω.
– Όχι απαγορεύεται.
– Μα έκανα τόσα χιλιόμετρα, σας παρακαλώ.
– Όχι λυπούμαστε δεν γίνεται.
– Είμαι από Ελλάδα αφήστε με για ένα λεπτό να μπω μέσα.
– Όχι, αλλά αν θες πάνε από την άλλη πλευρά. Εκεί μπορεί να σε αφήσουν να μπεις.
Φτάνω στην άλλη πλευρά, ρωτάω έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο που έκανε προπόνηση στις αθλητικές εγκαταστάσεις του μέρους
- Μπορώ να μπω μέσα για λίγα δευτερόλεπτα.
– Όχι, αλλά αν θες πάνε από το μουσείο.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι έφτασα εκεί, και δεν μπορούσα να μπω μέσα. Έριχνα ΤΟ βρισίδι για τους γερμανούς. Καλά τι είναι αυτοί ρε συ, μα τόσο απανθρωπιά να το πω! Δηλαδή τι θα πείραζε να έμπαινα για ένα λεπτό μέσα. Φτάνω στο μουσείο ήταν κλειστό, κρίμα! Πως κοιτάω βλέπω έναν γερμανό να κατεβαίνει τις σκάλες, εγώ ακομα έβριζα με πλησιάζει και με ρωτάει.
– Τι έπαθες;
– Να δεν με αφήνουν να μπω μέσα.
– Πάνε απο εδω, αυτό το σημείο δεν φυλάσσεται.
– Σοβαρά δεν είναι παράνομο;
– Όχι έλα πάμε μαζί.
Ανεβαίνω τις σκάλες και σκέφτομαι οτι τελικά όλοι γερμανοί που τους έβριζα με έμμεσο τρόπο μου λέγαν πως να πάω, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα το πως να πάω! Φτάνουμε στα τελευταία σκαλοπάτια, περπατάμε πλέον στο ισιάδη... Και τότε φτάνω επιτέλους.
Και κοκάλωσα.
Στην πίστα του Ηockenheim
Εντάξει μιλάμε για τρελή εμπειρία. Η πίστα ήταν ψηλό ερειπωμένη γιατί φέτος, δεν γινόντουσαν αγώνες της φόρμουλα 1 αλλά του χρόνου, θα επαναλειτουργούσε κανονικά. Πάντως διοργανώνονται πολλά trackdays με κόστος από ότι με είπαν γύρω στα 25 € ανά συμμετεχοντα. ( Οτι με είπαν σας λέω ) Και αγώνες αυτοκινήτων άλλων κατηγοριών.
Το συναίσθημα που νιώθεις όταν βρίσκεσαι σε μία πίστα αγώνων, δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε φωτογραφίες γιατί δεν είναι κάποιο αξιοθέατο, μία φυσική ομορφιά ένα τοπίο ή κάποιο μνημείο. Αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που πάλλεται και δονείται από ζωή, ένταση και πάθος. Και οταν παραβρίσκεσαι σε κάποιον αγώνα, όλα αυτά τα συναισθήματα εγκρίνονται από την αδρεναλίνη... Οταν όμως βρίσκεσαι όπως εγώ σε μια στιγμή μη λειτουργίας της πίστας, κλείνεις τα μάτια διαλέγεις νοερα κάποιον αγώνα και απλά βρίσκεσαι εκεί... Μέσω των αναμνήσεων σου. Απερίγραπτο συναίσθημα!
Παίρνω την Ανθή τηλέφωνο.
– Ανθή ξέρεις που είμαι; Στην πίστα Ηockenheim
– Σώπα ρε!
– Ναι μπορεί να αργήσω να πάω στους δικούς σου, πάρτους τηλέφωνο να μην ανησυχούν.
– Τι ώρα θα φτάσεις.
– Μάλλον κατά τις 2300.
Ναι καλά... Ξεκινάω μετά από αρκετή ώρα, βρίσκω την εθνική και κατευθύνομαι για Μόναχο. Κάνω 100 km, νύχτα πια και με πιάνει καταιγίδα. Σταματάω στην άκρη του δρόμου φοράω τα αδιάβροχα και συνεχίζω να οδηγώ. Πάλι όμως φοβήθηκα γιατί στον δρόμο από το σκοτάδι και την αναπήδηση της βροχής, δεν φαινόταν τίποτα. Ούτε φώτα δεν είχε ούτε οι διαχωριστικές γραμμές ηταν εμφανής... Νίκο αστο δεν είμαστε για τέτοια βραδυατικα. Ευτυχώς βρίσκω βενζινάδικο με McDonald's. Παίρνω την Ανθή να την ενημερώσω ότι από εδώ δεν φεύγω με τίποτα γιατί φοβάμαι και άραξα, ακούγοντας τις βροντές και βλέποντας τις αστραπές πάνω από τη γερμανική επικράτεια.
Με παίρνει η αδελφή μου τηλέφωνο
- Νικο έφτασες
- Όχι βρε Κατερίνα πήγα στην πιστα Hochenheim και με έπιασε νύχτα
- Και που θα μείνεις
- Α εδώ στο βενζινάδικο
Ξαφνικά επικράτησε σιγή δευτερολέπτων….
- Κατερίνα Κατερίνα με ακούς … Τι έγινε έπεσε η γραμμή!! Κατερίνα…
- Έλα βρε σε ακούω… Τα κάστρα σε άρεσαν
- Δεν τα βρήκα…
- …
- - Κατερίνα Κατερίνα… Τι έπαθε πάλι το κινητό!! Κατερίνα!!!!!
Εκεί με πλησιάζει μια γυναικα γύρω στα 35 γεμάτη με τατουάζ από το πρόσωπό εως κάτω, και μου λέει... Οτι και αυτή φοβήθηκε παρότι ήταν με αμάξι, γιατί είχε μηδενική ορατότητα στο δρόμο. Τελικά το πιο ασφαλές μέρος για να οδηγείς βράδυ στην Ευρώπη μου φαίνεται ότι είναι η Ελλάδα. Αφού και φώτα έχει, αλλά και ευδιάκριτες γραμμές κατεύθυνσης. Να και κάπου που είμαστε μπροστά γιατί κατά τα άλλα...
Η τριανταπεντάρα μου έλεγε τα δικά της... Εγώ να σκέφτομαι ότι τα μόνα άτομα που με προσέγγισαν σε αυτό το ταξίδι ήταν η τρελή και τα ρεμάλια... Γιατί άραγε!!!!!!
Η βροχή έκοψε χαιρετηθήκαμε με την γυναίκα, αυτή ξεκίνησε το δρόμο της και εγώ πήρα τηλέφωνο την Ανθή.
– Ανθή έκοψε η βροχή αλλά δεν φεύγω από εδώ. Ούτως ή άλλως πέρασε η ώρα και να ξεκινήσω, θα φτάσω πολύ αργά στο Μόναχο και θα ανησυχήσω τους δικούς σου που θα έχουν την αγωνία τους για μένα. Είπες ότι δεν θα πάω το βράδυ;
– Ναι...
– Η μάνα σου ότι σε είπε;
– Που θα κοιμηθείς το βράδυ.
– Και συ τι είπες;
– Όπου κοιμάσαι πάντα.
– Τι την είπες;
– Όπου κοιμάσαι πάντα.
Πωπώ… Μας πήραν ολοι χαμπάρι!!
Τρώω από το ταχυφαγείο χτυπάω κάτι παγωτά, μπαίνω στο advride και ξανά ενημερώνομαι για την πρόθεση του Πασχάλη και του Μάρκου να ταξιδέψουν στη Νορβηγία... Αλλά και για την αγωνία τους με το γνωστό τραπεζικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Λεω και εγω το κατιτίς μου.
Μιας που εχω αράξει για άλλοι μια φορα σε βενζινάδικο λογο καταιγίδας... και κλασικά φορτιζω το κινητό. .. να πω...
Λετε να βρεθούμε στο δρομο....παντος ετσοι όπως βλέπω την κατάσταση ... μαλλων το ταξίδι μου...θα διαρκέσει λίγο περισσότερο απο τα εφτά χρονια στο Θιβέτ. ...
Τελικά δεν έπεσα και πολύ έξω…
Τότε στο ταχυφαγείο μπαίνει μια παρέα τριών νεαρών ελλήνων, τους ακούω που μιλάνε και τους χαιρετάω. Οι δύο ήταν έλληνες της διασποράς και ο τρίτος πρόσφατος οικονομικός μετανάστης και μου λέει, ότι στη Γερμανία τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για αυτόν και μάλλον, θα γυρίσει στην Ελλάδα. Κατά τα άλλα αυτό, δεν υπήρχε η παραμικρή άλλη επικοινωνία με τα παιδιά. Ένα γεια σας και ένα αντίο, τίποτε άλλο!
Τελικά την πιο ψυχρή αντιμετώπιση στο ταξίδι μου την βρήκα από αυτά τα ελληνόπουλα κάπου σε ένα βενζινάδικο στη Γερμανία. Όχι από τους σκανδιναβούς αλλά από έλληνες του εξωτερικού. Δεν με πείραξε, αλλά σαν συμπερασμα το αναφέρω ότι τελικά, μάλλον άλλη γνώμη έχουμε για τους έλληνες και άλλη είναι η πραγματικότητα. Οι νορβηγοί προθυμοποιήθηκα να με κεράσουν φαγητό και οι έλληνες, με αγνόησαν παντελώς. Αυτή είναι όμως η μαγεία του ταξιδιού, γιατί αν δεν ταξιδέψεις πως θα διδαχτείς.
Η ώρα πέρασε ξαναπήγα στο βενζινάδικο, παρκάρω το Φέιζερ και έξω σε μία καφετέρια που είχε τραπεζάκια.... Φυτεύτηκα χωρίς κράνος αυτήν τη φορά, αλλά μόνο με το full face και έριξα, επιτέλους τον καλύτερο ύπνο του ταξιδιού.
ilbig:
