Το ταξίδι δεν είναι ποτέ θέμα χρημάτων αλλά κουράγιου. P. C.
Πρόσφατα είδα ξανά μια απο αυτές τις κοινότυπες εκφράσεις που δεσπόζουν στο διαδίκτυο. Χωρίς να ξέρω καν αν είναι πραγματική έκφραση ή όχι του Paulo Coelhio και από πoιο βιβλίο του ( Αλχημιστής; ) μου έκανε εντύπωση και σας την μεταφέρω με αφορμή αυτό το ταξιδιωτικό. Μάλιστα την επεκτείνω και λέω ότι δεν είναι θέμα χρόνου, χρήματος ή παρέας αλλα καθαρά θέμα κουράγιου και μιας σχετικής αποφασιστικότητας.
Όταν είπα στον στενό μου κύκλο ότι τελικά φέτος θα πάω ταξίδι γιατί πολύ απλά το χρωστάω στον εαυτό μου, όλοι μου είπαν αρχικά μπράβο και καλά κάνεις κλπ. Η επόμενη ερώτηση ήταν με ποιους θα πάω. Η απάντηση μου ήταν “Δεν έχω κανέναν γνωστό μου κατά νου που μπορεί να έρθει, θα αφήσω την πρόσκληση ανοιχτή. Το ταξίδι θα το κάνω όμως είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο”. Εκεί είναι που αρχίζουν όλα τα αποθαρρυντικά σχόλια του στυλ, “αλλο είναι να έχεις κάποιον δίπλα αλλο να πας μόνος”, “σε περίπτωση που συμβεί κάτι”, “εγώ δεν θα πήγαινα έτσι” κλπ κλπ Δεν λέω ότι έχουν απαραίτητα άδικο ή ότι τα σχόλια είναι κακοπροαίρετα (περισσότερο το αντίθετο) αλλά αγνοούν μια σημαντική παράμετρο του τρόπου σκέψης μου. Αν περίμενα να έχω τις ιδανικές συνθήκες για να κάνω κάτι που θέλω, τότε ίσως να μην το έκανα ποτέ. Δεν περιμένω να ευθυγραμιστούν οι πλανήτες Χρήμα, Χρόνος, Παρέα. Αρκεί το θέλω μου να είναι ισχυρό και όλα τα υπόλοιπα θα συνηγορήσουν. Έχω αποδεχτεί ότι ο χρόνος και το χρήμα έχουν διαφορετική τροχιά που σχεδόν ποτέ μα ποτέ δεν συγκλίνουν και όσον αφορά την παρέα… ναι καλή και άγια είναι αλλά δεν πρέπει να αποτελεί μοναδικό αποτρεπτικό παράγοντα. Προτάσεις ωστόσο έγιναν απο φίλους για να ακολουθήσουν μερικώς ή σε όλο το ταξίδι αλλά για διάφορους δικούς τους λόγους δεν κατέστη δυνατό. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν πάω κάπου μακριά, δεν κάνω κάτι το ιδιαίτερο. Απλά θα κάνω το “δαλματικό” μου όπως το έχουν κάνει πολλοί άλλοι πριν από μένα. Τα Βαλκάνια δεν είναι όπως ήταν κάποτε ή όπως αρκετοί “γνώστες” λένε και το διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια. Μαλιστα τολμώ να πω ότι συγκλίνουν ολοένα και περισσότερο στην ελληνική μας πραγματικότητα.
Φώτο που τράβηξα κατά την διάρκεια του ταξιδιού και δύσκολα θα μπορούσε κανείς να μου πει σε ποια από τις χώρες που πέρασα ανήκει.
Ένα πρώτο πλάνο προϋπήρχε και πληροφορίες είχα πολλές από άλλα ταξιδιωτικά αλλά και φίλους που είχαν τσουλίσει τις ρόδες τους στα ίδια μέρη. Η εποχή ήταν ένα ρίσκο από θέμα καιρού αλλά από την μία ήθελα να γλυτώσω τις ορδές κόσμου στα τουριστικά μέρη και από την άλλη δεν μπορώ την αφόρητη ζέστη. Προτιμώ να ταξιδεύω υπό βρόχη (νορμάλ καταστάσεις, όχι να ρίχνει καρέκλες και τραπέζια μαζί) παρά με ντάλα καλοκαιριάτικο ήλιο φορώντας την απαραίτητη και αναγκαία προστατευτική πανοπλία ενός μοτοσυκλετιστή που σέβεται τον εαυτό του. Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν με κάποιο μαγικό τρόπο, το ιερό δικαίωμα της άδειας από την εργασία δόθηκε, η μηχανή ετοιμοπόλεμη και η διάθεση στο φουλ.
Το λοιπόν είχα το Που, το Πότε και το Πως….
- Δυτικά Βαλκάνια (Δαλματικές Ακτές, Λίμνες Πλίτβιτσε, Βελιγράδι και πίσω)
- 6 Χώρες: Σκόπια, Αλβανία, Μαυροβούνιο, Βοζνία, Κροατία, Σερβία
- Χάρτης Western Balkans Sep. 2018
Αυτή είναι η διαδρομή που ακολουθησα για 10 μέρες, στο περίπου 4000 χλμ.
Η κύρια διαφορά με την αρχική διαδρομή που είχα φτιάξει είναι ότι την δευτερη μέρα δεν μπήκα τελικά στα ενδώτερα του Μαυροβουνίου (βλ. Ντούρμιτορ και άλλες ομορφιές). Ο καιρός είχε άλλη γνώμη αφού είχε σχηματίσει μαυρα σύννεφα τύπου Mordor (hard core αστραπόβροντα) και ήμουν σε πορεία να βρεθώ στο κέντρο του κακού χαμού. Το προηγούμενο βράδυ στην διανυκτέρευση μου στην Μπούντβα αυτός ο χαμός έκανε το πέρασμά του και ήξερα τι με μέλλει αν αγνοήσω τα φαινόμενα και πάω προς τα εκεί. Η άλλη αλλαγή στο πλάνο είναι ότι δεν μπήκα Βουλγαρία στην επιστροφή αλλά συνέχισα μετά την Νις προς Σκόπια για διανυκτέρευση στην Μπίτολα.
Πρόσφατα είδα ξανά μια απο αυτές τις κοινότυπες εκφράσεις που δεσπόζουν στο διαδίκτυο. Χωρίς να ξέρω καν αν είναι πραγματική έκφραση ή όχι του Paulo Coelhio και από πoιο βιβλίο του ( Αλχημιστής; ) μου έκανε εντύπωση και σας την μεταφέρω με αφορμή αυτό το ταξιδιωτικό. Μάλιστα την επεκτείνω και λέω ότι δεν είναι θέμα χρόνου, χρήματος ή παρέας αλλα καθαρά θέμα κουράγιου και μιας σχετικής αποφασιστικότητας.
Όταν είπα στον στενό μου κύκλο ότι τελικά φέτος θα πάω ταξίδι γιατί πολύ απλά το χρωστάω στον εαυτό μου, όλοι μου είπαν αρχικά μπράβο και καλά κάνεις κλπ. Η επόμενη ερώτηση ήταν με ποιους θα πάω. Η απάντηση μου ήταν “Δεν έχω κανέναν γνωστό μου κατά νου που μπορεί να έρθει, θα αφήσω την πρόσκληση ανοιχτή. Το ταξίδι θα το κάνω όμως είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο”. Εκεί είναι που αρχίζουν όλα τα αποθαρρυντικά σχόλια του στυλ, “αλλο είναι να έχεις κάποιον δίπλα αλλο να πας μόνος”, “σε περίπτωση που συμβεί κάτι”, “εγώ δεν θα πήγαινα έτσι” κλπ κλπ Δεν λέω ότι έχουν απαραίτητα άδικο ή ότι τα σχόλια είναι κακοπροαίρετα (περισσότερο το αντίθετο) αλλά αγνοούν μια σημαντική παράμετρο του τρόπου σκέψης μου. Αν περίμενα να έχω τις ιδανικές συνθήκες για να κάνω κάτι που θέλω, τότε ίσως να μην το έκανα ποτέ. Δεν περιμένω να ευθυγραμιστούν οι πλανήτες Χρήμα, Χρόνος, Παρέα. Αρκεί το θέλω μου να είναι ισχυρό και όλα τα υπόλοιπα θα συνηγορήσουν. Έχω αποδεχτεί ότι ο χρόνος και το χρήμα έχουν διαφορετική τροχιά που σχεδόν ποτέ μα ποτέ δεν συγκλίνουν και όσον αφορά την παρέα… ναι καλή και άγια είναι αλλά δεν πρέπει να αποτελεί μοναδικό αποτρεπτικό παράγοντα. Προτάσεις ωστόσο έγιναν απο φίλους για να ακολουθήσουν μερικώς ή σε όλο το ταξίδι αλλά για διάφορους δικούς τους λόγους δεν κατέστη δυνατό. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν πάω κάπου μακριά, δεν κάνω κάτι το ιδιαίτερο. Απλά θα κάνω το “δαλματικό” μου όπως το έχουν κάνει πολλοί άλλοι πριν από μένα. Τα Βαλκάνια δεν είναι όπως ήταν κάποτε ή όπως αρκετοί “γνώστες” λένε και το διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια. Μαλιστα τολμώ να πω ότι συγκλίνουν ολοένα και περισσότερο στην ελληνική μας πραγματικότητα.
Φώτο που τράβηξα κατά την διάρκεια του ταξιδιού και δύσκολα θα μπορούσε κανείς να μου πει σε ποια από τις χώρες που πέρασα ανήκει.
Ένα πρώτο πλάνο προϋπήρχε και πληροφορίες είχα πολλές από άλλα ταξιδιωτικά αλλά και φίλους που είχαν τσουλίσει τις ρόδες τους στα ίδια μέρη. Η εποχή ήταν ένα ρίσκο από θέμα καιρού αλλά από την μία ήθελα να γλυτώσω τις ορδές κόσμου στα τουριστικά μέρη και από την άλλη δεν μπορώ την αφόρητη ζέστη. Προτιμώ να ταξιδεύω υπό βρόχη (νορμάλ καταστάσεις, όχι να ρίχνει καρέκλες και τραπέζια μαζί) παρά με ντάλα καλοκαιριάτικο ήλιο φορώντας την απαραίτητη και αναγκαία προστατευτική πανοπλία ενός μοτοσυκλετιστή που σέβεται τον εαυτό του. Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν με κάποιο μαγικό τρόπο, το ιερό δικαίωμα της άδειας από την εργασία δόθηκε, η μηχανή ετοιμοπόλεμη και η διάθεση στο φουλ.
Το λοιπόν είχα το Που, το Πότε και το Πως….
- Δυτικά Βαλκάνια (Δαλματικές Ακτές, Λίμνες Πλίτβιτσε, Βελιγράδι και πίσω)
- 6 Χώρες: Σκόπια, Αλβανία, Μαυροβούνιο, Βοζνία, Κροατία, Σερβία
- Χάρτης Western Balkans Sep. 2018
Αυτή είναι η διαδρομή που ακολουθησα για 10 μέρες, στο περίπου 4000 χλμ.
Η κύρια διαφορά με την αρχική διαδρομή που είχα φτιάξει είναι ότι την δευτερη μέρα δεν μπήκα τελικά στα ενδώτερα του Μαυροβουνίου (βλ. Ντούρμιτορ και άλλες ομορφιές). Ο καιρός είχε άλλη γνώμη αφού είχε σχηματίσει μαυρα σύννεφα τύπου Mordor (hard core αστραπόβροντα) και ήμουν σε πορεία να βρεθώ στο κέντρο του κακού χαμού. Το προηγούμενο βράδυ στην διανυκτέρευση μου στην Μπούντβα αυτός ο χαμός έκανε το πέρασμά του και ήξερα τι με μέλλει αν αγνοήσω τα φαινόμενα και πάω προς τα εκεί. Η άλλη αλλαγή στο πλάνο είναι ότι δεν μπήκα Βουλγαρία στην επιστροφή αλλά συνέχισα μετά την Νις προς Σκόπια για διανυκτέρευση στην Μπίτολα.
Τελευταία επεξεργασία:
