Magelanos
Μέλος
8-8-19 ΠΕΜΠΤΗ (TJK-Murghab-Μουρκχαμπ 231χιλ. Homestay Pamir Hotel 28e )
Έχουμε κουμπώσει τα χάπια μας για το υψόμετρο, που μας τα παραχώρησαν κάτι τουρίστες εδώ στον ξενώνα επιστρέφοντας από Τατζικιστάν. Τυχεροί γιατί δεν είχαμε βρει κάτι για να αντιμετωπίσουμε το υψόμετρο χωρίς απρόοπτα. Και έχουμε μπροστά μας τα μεγαλύτερα σε ύψος περάσματα για σήμερα!!!
Ήρθε και ένας πιτσιρικάς με ηλεκτροκολληση για να φτιάξει το σταντ. Του δίνω μια βίδα οχταρα για να βάλει να πιάσει το ελατήριο. Το κολλά όπως νάνε και ξεκινά να βάλει το διπλό ελατήριο.
Που να τεντώσει και να μπει.. Με ιδικά εργαλεία μπαίνει αυτό στα συνεργεία. Ε τι να λέμε τώρα, να του λέω άστο δεν πειράζει, έχουμε δρόμο μπροστά μας πρέπει να φύγουμε. Τίποτα αυτός εκεί να το βάλει.
Μετα από ένα χαμένο δίωρο μπήκε κατά λάθος. Οκ του δίνουμε κάτι, και πατάμε μίζα να φύγουμε. Περνάμε πρώτα από το βενζινάδικο να αλλάξουμε χρήμα.
Βγαίνουμε έξω από την πόλη.
Όρε τι έχουν να δουν τα ματάκια μας και σήμερα!!!
Έχουμε στρίψει στην διασταύρωση, και αυτός ο δρόμος κακής ποιότητας θα μας οδηγήσει στα σύνορα και στην καρδιά των Παμιρ!!!
Φτάνοντας στα σύνορα του Κιργισταν και ξεκινώντας την γραφειοκρατική δουλειά, λέγοντας να πληρώσουμε και κάτι που δεν καταλαβαίναμε, σαν πράσινο τέλος και καλά, μας ζώνουν τα φίδια για το από δω και πέρα. Η μηχανή έχει πολύ βάρος, μέχρι εδώ ήρθαμε και η ανάρτηση σε κάθε ανωμαλία του δρόμου, πάτωνε συνέχεια και δεν ξέρω αν θα μας ανεβάσει στα υψόμετρα λόγο καρμπυρατέρ.
Και για ακόμα μια φορά (άμα σε θέλει) φτάνει ένα τζιπ να περάσει τα σύνορα. Πιάνει κουβέντα η Μόνικα. Ένας ντόπιος οδηγός με δυο τουρίστες μέσα όπου τον έχουν καβατζωσει για να τους πηγαίνει σε σημεία για πεζοπορία. Θα διανυκτερεύσουν στην πόλη Karakul με την ομώνυμη λίμνη.
Και η Μόνικα σκέφτεται το θεϊκό!! Τους ρώτησε αν μπορούν να πάρουν την μπαγκαζιερα και έναν σάκο μέχρι Karakul!!! Ναι λένε και χωρίς δεύτερη σκέψη τα φορτώνουμε. Βγάζει και φωτώ την πινακίδα του οχήματος (ούτε αυτό θα το σκεφτόμουν) για παν ενδεχόμενο.
Τους ευχαριστήσαμε και ξεκινήσαμε να κάνουμε το γνωστό No Man’s Land ανάμεσα στις δυο χώρες. Και δεν είναι και λίγο, τουλάχιστον 20χιλ ανηφορικό χωμάτινο και με το πρώτο μεγάλο πέρασμα στα 4.280μ ύψος.
Έχουμε κουμπώσει τα χάπια μας για το υψόμετρο, που μας τα παραχώρησαν κάτι τουρίστες εδώ στον ξενώνα επιστρέφοντας από Τατζικιστάν. Τυχεροί γιατί δεν είχαμε βρει κάτι για να αντιμετωπίσουμε το υψόμετρο χωρίς απρόοπτα. Και έχουμε μπροστά μας τα μεγαλύτερα σε ύψος περάσματα για σήμερα!!!
Ήρθε και ένας πιτσιρικάς με ηλεκτροκολληση για να φτιάξει το σταντ. Του δίνω μια βίδα οχταρα για να βάλει να πιάσει το ελατήριο. Το κολλά όπως νάνε και ξεκινά να βάλει το διπλό ελατήριο.
Που να τεντώσει και να μπει.. Με ιδικά εργαλεία μπαίνει αυτό στα συνεργεία. Ε τι να λέμε τώρα, να του λέω άστο δεν πειράζει, έχουμε δρόμο μπροστά μας πρέπει να φύγουμε. Τίποτα αυτός εκεί να το βάλει.
Μετα από ένα χαμένο δίωρο μπήκε κατά λάθος. Οκ του δίνουμε κάτι, και πατάμε μίζα να φύγουμε. Περνάμε πρώτα από το βενζινάδικο να αλλάξουμε χρήμα.
Βγαίνουμε έξω από την πόλη.
Όρε τι έχουν να δουν τα ματάκια μας και σήμερα!!!
Έχουμε στρίψει στην διασταύρωση, και αυτός ο δρόμος κακής ποιότητας θα μας οδηγήσει στα σύνορα και στην καρδιά των Παμιρ!!!
Φτάνοντας στα σύνορα του Κιργισταν και ξεκινώντας την γραφειοκρατική δουλειά, λέγοντας να πληρώσουμε και κάτι που δεν καταλαβαίναμε, σαν πράσινο τέλος και καλά, μας ζώνουν τα φίδια για το από δω και πέρα. Η μηχανή έχει πολύ βάρος, μέχρι εδώ ήρθαμε και η ανάρτηση σε κάθε ανωμαλία του δρόμου, πάτωνε συνέχεια και δεν ξέρω αν θα μας ανεβάσει στα υψόμετρα λόγο καρμπυρατέρ.
Και για ακόμα μια φορά (άμα σε θέλει) φτάνει ένα τζιπ να περάσει τα σύνορα. Πιάνει κουβέντα η Μόνικα. Ένας ντόπιος οδηγός με δυο τουρίστες μέσα όπου τον έχουν καβατζωσει για να τους πηγαίνει σε σημεία για πεζοπορία. Θα διανυκτερεύσουν στην πόλη Karakul με την ομώνυμη λίμνη.
Και η Μόνικα σκέφτεται το θεϊκό!! Τους ρώτησε αν μπορούν να πάρουν την μπαγκαζιερα και έναν σάκο μέχρι Karakul!!! Ναι λένε και χωρίς δεύτερη σκέψη τα φορτώνουμε. Βγάζει και φωτώ την πινακίδα του οχήματος (ούτε αυτό θα το σκεφτόμουν) για παν ενδεχόμενο.
Τους ευχαριστήσαμε και ξεκινήσαμε να κάνουμε το γνωστό No Man’s Land ανάμεσα στις δυο χώρες. Και δεν είναι και λίγο, τουλάχιστον 20χιλ ανηφορικό χωμάτινο και με το πρώτο μεγάλο πέρασμα στα 4.280μ ύψος.