Το πρώτο μου ποδηλατικό ταξίδι, Σκωτία 2017
- Thread starter antsoar
- Ημερομηνία δημιουργίας
antsoar
Μέλος
- Όνομα
- Αντώνης
- Μοτό
- SWM RS300R
Εκείνη τη μέρα κατάφερα να κάνω 45 χιλιόμετρα. Αλλά λίγο πριν το τέλος σχεδόν κατέρρευσα.
Ήταν μια μικρή ανηφόρα που χανόταν σε αριστερή στροφή. Πάνω στην προσπάθεια έκανα λάθος και αντί να κατεβάσω ανέβασα ταχύτητα. Το ποδήλατο έμεινε ακίνητο. Σηκώθηκα όρθιος στα πετάλια αλλά δεν μπόρεσα να το κάνω να προχωρήσει. Σταμάτησα και ένιωσα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω άλλο.
Έκανα άκρη στα χόρτα και κάθισα κάτω. Ζαλιζόμουν και ένιωθα ότι δεν μπορώ να σηκωθώ. Πρέπει να πέρασα μισή ώρα καθισμένος εκεί στην άκρη του δρόμου. Όταν σηκώθηκα τρέκλιζα ακόμα.
Έσπρωξα το ποδήλατο μέχρι το τέλος της ανηφόρας και συνέχισα. Ευτυχώς 3 χιλιόμετρα παρακάτω βρήκα ξενοδοχείο. Το μοναδικό για πολλά χιλιόμετρα στην περιοχή.
Έπρεπε να επανασχεδιάσω το πλάνο μου.
Το όλο εγχείρημα ήταν ένα πολύ καλό μάθημα όσον αφορά την διαχείριση της ενέργειας.
Σήμερα το βλέπω από άλλη οπτική και χαμογελάω με τα απανωτά λάθη μου. Μάλιστα αργότερα έμαθα ότι οι ποδηλάτες χρησιμοποιούν τον όρο «σούρωσα» για να περιγράψουν το απότομο άδειασμα του οργανισμού από δυνάμεις, που οφείλεται σε έλλειψη γλυκογόνου. Τότε όμως ένιωθα σαν να με χτύπησε κεραυνός από το πουθενά.
Ήταν ένα μάθημα που κράτησα καλά στο μυαλό μου στο επόμενο ταξίδι στην Αυστρία.
Τώρα θα έμενα στο ξενοδοχείο μέχρι την επόμενη χωρίς να κάνω τίποτα, φαγητό και ύπνος.
Το πρώτο σκέλος είχε πολύ ανηφόρα μέχρι το κάστρο
Το μονοπάτι είχε εξαιρετική σήμανση
Στενή γέφυρα, ίσα που χωράνε τα σαμάρια και από κάτω περνάει ένα μαύρο ποτάμι.
Ήταν μια μικρή ανηφόρα που χανόταν σε αριστερή στροφή. Πάνω στην προσπάθεια έκανα λάθος και αντί να κατεβάσω ανέβασα ταχύτητα. Το ποδήλατο έμεινε ακίνητο. Σηκώθηκα όρθιος στα πετάλια αλλά δεν μπόρεσα να το κάνω να προχωρήσει. Σταμάτησα και ένιωσα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω άλλο.
Έκανα άκρη στα χόρτα και κάθισα κάτω. Ζαλιζόμουν και ένιωθα ότι δεν μπορώ να σηκωθώ. Πρέπει να πέρασα μισή ώρα καθισμένος εκεί στην άκρη του δρόμου. Όταν σηκώθηκα τρέκλιζα ακόμα.
Έσπρωξα το ποδήλατο μέχρι το τέλος της ανηφόρας και συνέχισα. Ευτυχώς 3 χιλιόμετρα παρακάτω βρήκα ξενοδοχείο. Το μοναδικό για πολλά χιλιόμετρα στην περιοχή.
Έπρεπε να επανασχεδιάσω το πλάνο μου.
Το όλο εγχείρημα ήταν ένα πολύ καλό μάθημα όσον αφορά την διαχείριση της ενέργειας.
Σήμερα το βλέπω από άλλη οπτική και χαμογελάω με τα απανωτά λάθη μου. Μάλιστα αργότερα έμαθα ότι οι ποδηλάτες χρησιμοποιούν τον όρο «σούρωσα» για να περιγράψουν το απότομο άδειασμα του οργανισμού από δυνάμεις, που οφείλεται σε έλλειψη γλυκογόνου. Τότε όμως ένιωθα σαν να με χτύπησε κεραυνός από το πουθενά.
Ήταν ένα μάθημα που κράτησα καλά στο μυαλό μου στο επόμενο ταξίδι στην Αυστρία.
Τώρα θα έμενα στο ξενοδοχείο μέχρι την επόμενη χωρίς να κάνω τίποτα, φαγητό και ύπνος.
Το πρώτο σκέλος είχε πολύ ανηφόρα μέχρι το κάστρο
Το μονοπάτι είχε εξαιρετική σήμανση
Στενή γέφυρα, ίσα που χωράνε τα σαμάρια και από κάτω περνάει ένα μαύρο ποτάμι.
antsoar
Μέλος
- Όνομα
- Αντώνης
- Μοτό
- SWM RS300R
Ναι, διασχίζει τη χώρα οριζόντια και ενώνει την ανατολική με την δυτική ακτή.Πραγματικά αυτό το μονοπάτι ακολουθεί πορεία 230 χλμ??? Τέλειο Αντώνη!
Εδώ περισσότερα: Home | John Muir Way
......Στέφανε ψήνεσαι;
antsoar
Μέλος
- Όνομα
- Αντώνης
- Μοτό
- SWM RS300R
Την άλλη μέρα το πρωί φόρτωσα το ποδήλατο και βγήκα ξανά στο μονοπάτι. Η διαδρομή ήταν μαγική.
Πριν φύγω για το ταξίδι συζητούσα με ένα φίλο και μου έλεγε ότι αυτή η περιοχή είναι από τις πιο αδιάφορες στη Σκωτία.
Ποδηλατούσα και έλεγα από μέσα μου «είχε άδικο».
Στην πορεία βέβαια συνειδητοποίησα ότι αυτό που εννοούσε ήταν ότι το τοπίο δεν αλλάζει με τον δραματικό τρόπο που αλλάζει στα Highlands. Είναι ένα παραμυθένιο μέρος που επαναλαμβάνετε, είναι η ομορφιά του κάλους, στα highlands είναι η ομορφιά του δέους.
Η διαδρομή ήταν φλαταδούρα, υπήρχαν σημεία που κάλυπτα χιλιόμετρα χωρίς να κάνω σχεδόν τίποτα. Κόσμος παντού, ζευγάρια, κοπέλες με ποδήλατα, παππούδες που τρέχανε!
Η δύναμη όμως δεν είχε επιστρέψει, 25 χιλιόμετρα κατάφερα να κάνω πριν αναζητήσω ξενοδοχείο και πάλι. Ουσιαστικά το ποδηλατικό μέρος είχε τελειώσει. Την άλλη μέρα θα έπαιρνα τρένο για Εδιμβούργο.
Το κατάλυμα της προηγούμενης νύχτας.
The John Muir Way
Πριν φύγω για το ταξίδι συζητούσα με ένα φίλο και μου έλεγε ότι αυτή η περιοχή είναι από τις πιο αδιάφορες στη Σκωτία.
Ποδηλατούσα και έλεγα από μέσα μου «είχε άδικο».
Στην πορεία βέβαια συνειδητοποίησα ότι αυτό που εννοούσε ήταν ότι το τοπίο δεν αλλάζει με τον δραματικό τρόπο που αλλάζει στα Highlands. Είναι ένα παραμυθένιο μέρος που επαναλαμβάνετε, είναι η ομορφιά του κάλους, στα highlands είναι η ομορφιά του δέους.
Η διαδρομή ήταν φλαταδούρα, υπήρχαν σημεία που κάλυπτα χιλιόμετρα χωρίς να κάνω σχεδόν τίποτα. Κόσμος παντού, ζευγάρια, κοπέλες με ποδήλατα, παππούδες που τρέχανε!
Η δύναμη όμως δεν είχε επιστρέψει, 25 χιλιόμετρα κατάφερα να κάνω πριν αναζητήσω ξενοδοχείο και πάλι. Ουσιαστικά το ποδηλατικό μέρος είχε τελειώσει. Την άλλη μέρα θα έπαιρνα τρένο για Εδιμβούργο.
Το κατάλυμα της προηγούμενης νύχτας.
The John Muir Way
antsoar
Μέλος
- Όνομα
- Αντώνης
- Μοτό
- SWM RS300R
Και φτάνουμε ξανά στην αρχή της διήγησης.
Κάποια στιγμή πάω να ρωτήσω πληροφορίες για το πώς μπορώ να φτάσω εύκολα στο Εδιμβούργο και ανακαλύπτω πως ένας υπάλληλος στο ξενοδοχείο είναι Έλληνας. Είχε δοκιμάσει και στην Ολλανδία αλλά δεν του έκατσε και ήρθε εδώ για καλύτερα. Συζητάμε για λίγη ώρα, χαλαρώνω και αποφασίζω να ξεκινήσω.
Έξω η βροχή έχει κόψει, μαζεύω τις δυνάμεις μου και βγαίνω στο δρόμο.
Το Εδιμβούργο είναι υγρό και σκοτεινό. Το hostel είναι παλιό και μυρίζει. Αυτή τη φορά στο θάλαμο που μένω υπάρχει μόνο ένας συγκάτοικος. Ένας ηλικιωμένος Σκοτσέζος που έχει κλείσει με τις υποχρεώσεις της ζωής και γυρνάει την χώρα. Μου μιλάει ακατάπαυστα με βαριά προφορά και καταλαβαίνω τα μισά.
Από την πόλη πήρα μόνο μια γεύση αλλά θα ήθελα να επιστρέψω και να χαθώ στα στενά περισσότερο. Αύριο επιστρέφω Αθήνα.
Το πρωί σηκώνομαι με την ησυχία μου. Έχω την ασφάλεια του τρένου, αυτή τη φορά δεν θα κάνω τα 10 χιλιόμετρα μέχρι το αεροδρόμιο. Φορτώνω, παίρνω και την τσάντα που είχε μείνει στο hostel όλες αυτέ τις μέρες και βγαίνω να απολαύσω τον τελευταίο καφέ στην πόλη. Μπαίνω στο σταθμό με το ποδήλατο και πάω άνετος για εισιτήριο. Η υπάλληλος με αποθαρρύνει, είναι μπέρδεμα μου λέει να φτάσεις στο αεροδρόμιο. Έχει λεωφορείο ακριβώς απ’ έξω και δέχονται ποδήλατα. Ξανα βγαίνω στο δρόμο και πάω στο σταθμό των λεωφορείων. Όχι, μου λένε, για να πάρουμε ποδήλατα πρέπει να είναι πακέτο. Πάρε το τραμ, ο σταθμός είναι 500 μέτρα από εδώ. Αν με διώχναν και από το τραμ σίγουρα θα έδερνα κάποιον.
Αεροδρόμιο, ξεμοντάρισμα, πακετάρισμα και πτήση για Αθήνα.
Το hostel της πρώτης και της τελευταία βραδιάς
Εδιμβούργο
Κάποια στιγμή πάω να ρωτήσω πληροφορίες για το πώς μπορώ να φτάσω εύκολα στο Εδιμβούργο και ανακαλύπτω πως ένας υπάλληλος στο ξενοδοχείο είναι Έλληνας. Είχε δοκιμάσει και στην Ολλανδία αλλά δεν του έκατσε και ήρθε εδώ για καλύτερα. Συζητάμε για λίγη ώρα, χαλαρώνω και αποφασίζω να ξεκινήσω.
Έξω η βροχή έχει κόψει, μαζεύω τις δυνάμεις μου και βγαίνω στο δρόμο.
Το Εδιμβούργο είναι υγρό και σκοτεινό. Το hostel είναι παλιό και μυρίζει. Αυτή τη φορά στο θάλαμο που μένω υπάρχει μόνο ένας συγκάτοικος. Ένας ηλικιωμένος Σκοτσέζος που έχει κλείσει με τις υποχρεώσεις της ζωής και γυρνάει την χώρα. Μου μιλάει ακατάπαυστα με βαριά προφορά και καταλαβαίνω τα μισά.
Από την πόλη πήρα μόνο μια γεύση αλλά θα ήθελα να επιστρέψω και να χαθώ στα στενά περισσότερο. Αύριο επιστρέφω Αθήνα.
Το πρωί σηκώνομαι με την ησυχία μου. Έχω την ασφάλεια του τρένου, αυτή τη φορά δεν θα κάνω τα 10 χιλιόμετρα μέχρι το αεροδρόμιο. Φορτώνω, παίρνω και την τσάντα που είχε μείνει στο hostel όλες αυτέ τις μέρες και βγαίνω να απολαύσω τον τελευταίο καφέ στην πόλη. Μπαίνω στο σταθμό με το ποδήλατο και πάω άνετος για εισιτήριο. Η υπάλληλος με αποθαρρύνει, είναι μπέρδεμα μου λέει να φτάσεις στο αεροδρόμιο. Έχει λεωφορείο ακριβώς απ’ έξω και δέχονται ποδήλατα. Ξανα βγαίνω στο δρόμο και πάω στο σταθμό των λεωφορείων. Όχι, μου λένε, για να πάρουμε ποδήλατα πρέπει να είναι πακέτο. Πάρε το τραμ, ο σταθμός είναι 500 μέτρα από εδώ. Αν με διώχναν και από το τραμ σίγουρα θα έδερνα κάποιον.
Αεροδρόμιο, ξεμοντάρισμα, πακετάρισμα και πτήση για Αθήνα.
Το hostel της πρώτης και της τελευταία βραδιάς
Εδιμβούργο
antsoar
Μέλος
- Όνομα
- Αντώνης
- Μοτό
- SWM RS300R
Σε μια κουβέντα με ένα φίλο, λίγο καιρό πριν φύγω, λέγαμε ότι κάθε ταξίδι έχει πολλές πτυχές. Σαν να εμπεριέχει άλλα, μικρότερα ταξίδια μέσα του. Και ανάλογα με ποιόν μιλάς και τα ενδιαφέροντά του, ξετυλίγεις και τις αντίστοιχες. Για σένα όμως που το κάνεις υπάρχουν όλες μαζί.
Για μένα αυτές είναι οι πτυχές που είχε το ταξίδι:
Η Σκωτία. Τι μαγικό μέρος είναι αυτό! Πως γίνεται χωρίς να έχουν ψηλές κορυφές να έχουν τόσο επιβλητικό, απόκοσμο τοπίο! Σίγουρα θα επιστρέψω κάποια στιγμή τόσο για τα highlands όσο και για το σκοτεινό Εδιμβούργο.
The John Muir Way. Κάποια στιγμή πριν φύγω, σκεφτόμουν μήπως είναι απλά ένα τουριστικό τέχνασμα. Χαράζεις μια διαδρομή, της δίνεις ένα όνομα, το προβάλεις και λίγο και βουαλά! Έχεις ένα πόλο έλξης για τουρίστες. Καμία σχέση, είναι μια αυθεντική εμπειρία, και αν κάποιος με ρωτήσει αν αξίζει τον κόπο να κάνει το ταξίδι μόνο για το μονοπάτι θα απαντήσω ένα καθαρό Ναι!
Μια, νέα πτυχή για μένα, ήταν η εμπειρία των hostel. Πρέπει να πω ότι τέντωσα πολύ την ανοχή μου στις μυρωδιές και την απλυσιά αυτή τη φορά. Αν και νομίζω πως δεν το έχουν με την καθαριότητα στο νησί γενικότερα. Ήταν κάτι που θεωρούσα μεγάλο εμπόδιο και περιορισμό αν ήθελα να κάνω σοβαρά ταξίδια. Πάει το ξεπεράσαμε και αυτό!
Το solo ταξίδι και οι σκέψεις που το συνοδεύουν. Ναι θα ήθελα πολύ να είμαι μαζί με ένα φίλο. Περισσότερο για να μπορώ να σχολιάσω τα τοπία, τους ανθρώπους, την όλη εμπειρία ακριβώς την στιγμή που την βίωνα. Αλλά αν είναι δύσκολο να ταιριάξεις με κάποιον σε ένα κανονικό ταξίδι, στο ποδήλατο είναι 10 φορές περισσότερο. Ειδικά για μένα που είμαι σε μέτριο επίπεδο, ούτε θα μπορούσα να ακολουθήσω έναν πολύ έμπειρο αλλά και κάποιος με το δικό μου επίπεδο μάλλον θα εκνευρίζαμε ο ένας τον άλλον. Απόλαυσα την αυτονομία μου και δεν ένιωσα πουθενά μόνος σε όλο το ταξίδι
Από τα πολύ αγαπημένα μου.
Το σύστημα της οργάνωσης και τα mini logistics. Η λιτή οργάνωση του κόσμου σου. Το πως θα φορτώσεις τις τσάντες, που θα είναι τι, οι πατέντες που θα χρειαστεί να κάνεις στην διαδρομή. Από τις αγαπημένες μου ιεροτελεστίες το πρωινό φόρτωμα, και η μαγική στιγμή που βγάζεις το ποδήλατο στο δρόμο για να ξεκινήσεις την ημέρα. Ζεν.
Και φυσικά η ίδια η ποδηλασία, η φυσική προσπάθεια και το ταξίδι με ποδήλατο.
Υπήρχαν στιγμές στις ανηφόρες του Isle of Sky που έβριζα από μέσα μου και έλεγα, την επόμενη φορά που θα μου καρφωθεί μια τρελή ιδέα στο μυαλό να θυμηθώ να με χαστουκίσω να περάσει. Αλλά μόλις πέρναγα την κορυφή της ανηφόρας και το βαρύ ποδήλατο ρολάριζε αβίαστα με εμένα επάνω να απολαμβάνω το τοπίο, το ξέχναγα.
Ανακάλυψα ότι το ταξίδι με ποδήλατο είναι μαγική εμπειρία.
Ναι θέλει μια basic φυσική κατάσταση και μια ιδέα για το πώς να διαχειριστείς μια πολυήμερη προσπάθεια, και ναι ο καιρός είναι ένας παράγοντας που μπορεί να σου χαλάσει τα σχέδια.
Αλλά το να βρίσκεσαι σε κίνηση όλη μέρα, σε μια ταχύτητα που το μυαλό προλαβαίνει να ρουφήξει τις εικόνες, τις μυρωδιές τους ήχους της φύσης. Ο λιτός τρόπος ζωής και η ελευθερία που νιώθεις όντας αυτόνομος κουβαλώντας όλα σου τα υπάρχοντα επάνω στο αγαπημένο σου ποδήλατο. Η πρόσβαση που έχεις παντού στις πόλεις σε πάρκα πεζόδρομους πλατείες, στα μέσα μεταφοράς. Όλο αυτό το κάνει μια εμπειρία μοναδική.
Την βραδιά πριν επιστρέψω ήθελα να πιω ένα ωραίο καφέ. Δεν είχα πιει καφέ της προκοπής σε όλο το ταξίδι. Ήμουν κουρασμένος και είχα περπατήσει αρκετά στο Εδιμβούργο. Έστριψα τυχαία σε ένα στενό και μετά σε ένα άλλο και βρέθηκα έξω από την βουή της πόλης. Μπροστά μου ήταν ένα μαγαζί με μαύρες καρέκλες και λιτή διακόσμηση. Είχε μόνο ένα πελάτη και μια όμορφη ξανθιά γυναίκα που σέρβιρε. Κάθισα εκεί πολύ ώρα, τακτοποίησα τις σημειώσεις μου και ήπια τον πιο ωραίο καφέ του ταξιδιού. Ήταν ένας όμορφος τρόπος για να κλείσει αυτός ο κύκλος.
Για μένα αυτές είναι οι πτυχές που είχε το ταξίδι:
Η Σκωτία. Τι μαγικό μέρος είναι αυτό! Πως γίνεται χωρίς να έχουν ψηλές κορυφές να έχουν τόσο επιβλητικό, απόκοσμο τοπίο! Σίγουρα θα επιστρέψω κάποια στιγμή τόσο για τα highlands όσο και για το σκοτεινό Εδιμβούργο.
The John Muir Way. Κάποια στιγμή πριν φύγω, σκεφτόμουν μήπως είναι απλά ένα τουριστικό τέχνασμα. Χαράζεις μια διαδρομή, της δίνεις ένα όνομα, το προβάλεις και λίγο και βουαλά! Έχεις ένα πόλο έλξης για τουρίστες. Καμία σχέση, είναι μια αυθεντική εμπειρία, και αν κάποιος με ρωτήσει αν αξίζει τον κόπο να κάνει το ταξίδι μόνο για το μονοπάτι θα απαντήσω ένα καθαρό Ναι!
Μια, νέα πτυχή για μένα, ήταν η εμπειρία των hostel. Πρέπει να πω ότι τέντωσα πολύ την ανοχή μου στις μυρωδιές και την απλυσιά αυτή τη φορά. Αν και νομίζω πως δεν το έχουν με την καθαριότητα στο νησί γενικότερα. Ήταν κάτι που θεωρούσα μεγάλο εμπόδιο και περιορισμό αν ήθελα να κάνω σοβαρά ταξίδια. Πάει το ξεπεράσαμε και αυτό!
Το solo ταξίδι και οι σκέψεις που το συνοδεύουν. Ναι θα ήθελα πολύ να είμαι μαζί με ένα φίλο. Περισσότερο για να μπορώ να σχολιάσω τα τοπία, τους ανθρώπους, την όλη εμπειρία ακριβώς την στιγμή που την βίωνα. Αλλά αν είναι δύσκολο να ταιριάξεις με κάποιον σε ένα κανονικό ταξίδι, στο ποδήλατο είναι 10 φορές περισσότερο. Ειδικά για μένα που είμαι σε μέτριο επίπεδο, ούτε θα μπορούσα να ακολουθήσω έναν πολύ έμπειρο αλλά και κάποιος με το δικό μου επίπεδο μάλλον θα εκνευρίζαμε ο ένας τον άλλον. Απόλαυσα την αυτονομία μου και δεν ένιωσα πουθενά μόνος σε όλο το ταξίδι
Από τα πολύ αγαπημένα μου.
Το σύστημα της οργάνωσης και τα mini logistics. Η λιτή οργάνωση του κόσμου σου. Το πως θα φορτώσεις τις τσάντες, που θα είναι τι, οι πατέντες που θα χρειαστεί να κάνεις στην διαδρομή. Από τις αγαπημένες μου ιεροτελεστίες το πρωινό φόρτωμα, και η μαγική στιγμή που βγάζεις το ποδήλατο στο δρόμο για να ξεκινήσεις την ημέρα. Ζεν.
Και φυσικά η ίδια η ποδηλασία, η φυσική προσπάθεια και το ταξίδι με ποδήλατο.
Υπήρχαν στιγμές στις ανηφόρες του Isle of Sky που έβριζα από μέσα μου και έλεγα, την επόμενη φορά που θα μου καρφωθεί μια τρελή ιδέα στο μυαλό να θυμηθώ να με χαστουκίσω να περάσει. Αλλά μόλις πέρναγα την κορυφή της ανηφόρας και το βαρύ ποδήλατο ρολάριζε αβίαστα με εμένα επάνω να απολαμβάνω το τοπίο, το ξέχναγα.
Ανακάλυψα ότι το ταξίδι με ποδήλατο είναι μαγική εμπειρία.
Ναι θέλει μια basic φυσική κατάσταση και μια ιδέα για το πώς να διαχειριστείς μια πολυήμερη προσπάθεια, και ναι ο καιρός είναι ένας παράγοντας που μπορεί να σου χαλάσει τα σχέδια.
Αλλά το να βρίσκεσαι σε κίνηση όλη μέρα, σε μια ταχύτητα που το μυαλό προλαβαίνει να ρουφήξει τις εικόνες, τις μυρωδιές τους ήχους της φύσης. Ο λιτός τρόπος ζωής και η ελευθερία που νιώθεις όντας αυτόνομος κουβαλώντας όλα σου τα υπάρχοντα επάνω στο αγαπημένο σου ποδήλατο. Η πρόσβαση που έχεις παντού στις πόλεις σε πάρκα πεζόδρομους πλατείες, στα μέσα μεταφοράς. Όλο αυτό το κάνει μια εμπειρία μοναδική.
Την βραδιά πριν επιστρέψω ήθελα να πιω ένα ωραίο καφέ. Δεν είχα πιει καφέ της προκοπής σε όλο το ταξίδι. Ήμουν κουρασμένος και είχα περπατήσει αρκετά στο Εδιμβούργο. Έστριψα τυχαία σε ένα στενό και μετά σε ένα άλλο και βρέθηκα έξω από την βουή της πόλης. Μπροστά μου ήταν ένα μαγαζί με μαύρες καρέκλες και λιτή διακόσμηση. Είχε μόνο ένα πελάτη και μια όμορφη ξανθιά γυναίκα που σέρβιρε. Κάθισα εκεί πολύ ώρα, τακτοποίησα τις σημειώσεις μου και ήπια τον πιο ωραίο καφέ του ταξιδιού. Ήταν ένας όμορφος τρόπος για να κλείσει αυτός ο κύκλος.
Τελευταία επεξεργασία:
barbadinos
Μέλος
Αντώνη τι να πω μου έφτιαξες την διάθεση....RESPECT
:crs:
:crs:
antsoar
Μέλος
- Όνομα
- Αντώνης
- Μοτό
- SWM RS300R
Μπα, ήτανε παντού, ακόμα και μέσα σε εστιατόρια. Ίσως να φταίει και η πολύ υγρασία.
akis92
Μέλος
Τρομερη εμπειρια φαινεται το μονοπατι αυτο...ποσο μαλλον σε συνδυασμο με το isle of skye..το επικινδυνο εκει ειναι μην κατασκηνωσεις εξω απο κανα αποστακτηριο και δεν θες να φυγεις.
Στάλθηκε από το Mi A3 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Στάλθηκε από το Mi A3 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
antsoar
Μέλος
- Όνομα
- Αντώνης
- Μοτό
- SWM RS300R
Ένας φίλος πήγε πέρυσι 15 μέρες μόνο για τα αποστακτήρια... Σε όλες τις φωτογραφίες είναι χαμογελαστός
Επιτέλους βρέθηκε ο χρόνος να το διαβάσω με την ησυχία μου...
Φοβερές εικόνες, πανέμορφα μέρη...!
Πάντως στα μάτια τα δικά μου το ταξίδι αυτό είναι άθλος...
Εύχομαι οι τρελές ιδέες σου Αντώνη να μη σταματήσουν ποτέ να υπάρχουν...
Φοβερές εικόνες, πανέμορφα μέρη...!
Πάντως στα μάτια τα δικά μου το ταξίδι αυτό είναι άθλος...
Εύχομαι οι τρελές ιδέες σου Αντώνη να μη σταματήσουν ποτέ να υπάρχουν...
antsoar
Μέλος
- Όνομα
- Αντώνης
- Μοτό
- SWM RS300R
Σε ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που σε ταξίδεψε.Επιτέλους βρέθηκε ο χρόνος να το διαβάσω με την ησυχία μου...
Φοβερές εικόνες, πανέμορφα μέρη...!
Πάντως στα μάτια τα δικά μου το ταξίδι αυτό είναι άθλος...
Εύχομαι οι τρελές ιδέες σου Αντώνη να μη σταματήσουν ποτέ να υπάρχουν...
Πάντως θέλω να πω ότι το δυσκολότερο μέρος σε κάτι τέτοιο είναι η απόφαση να ξεκινήσεις. Από εκεί και μετά τα υπόλοιπα βρίσκουν τον δρόμο τους.
Οι Σκανδιναβοί λένε "Το μίλι της εξώπορτας", ότι δηλαδή το δυσκολότερο μέρος σε ένα ταξίδι είναι το πρώτο μίλι έξω από την πόρτα σου, έξω από την βολή σου και την ασφάλεια σου.
Εννοείται πως δεν είμαι καμιά ιδιαίτερη περίπτωση ούτε κάνας σπουδαίος ποδηλάτης, απεναντίας. Για αυτό το λέω, αν κάποιος θέλει να ξεκινήσει κάτι που τον βγάζει έξω από το comfort zone, η πρώτη "βουτιά" είναι, μετά κολυμπάς.
Christos:)
Μέλος
Εξαιρετική περιγραφή και φωτογραφίες, ευχαριστώ που με ταξίδεψες.
(Για τα highlands μόνο, που στην πραγματικότητα είναι lowlands, δεν έχουμε την ίδια άποψη, για μένα ήταν μια απογοήτευση...)
(Για τα highlands μόνο, που στην πραγματικότητα είναι lowlands, δεν έχουμε την ίδια άποψη, για μένα ήταν μια απογοήτευση...)