Aldebaran
Πορτοκαλί μέλος.
- Όνομα
- Γιάννης
- Μοτό
-
KTM 690 Enduro '08
Voge SR4 Max
Στη συγκεκριμένη περίπτωση και τα δυο, ιδιαίτερα όταν ξεκινάς να ταξιδέψεις με προορισμό τα Ευρυτανικά βουνά και όταν οι διαδρομές έχουν πινελιές nomad, τότε το αποτέλεσμα μόνο εντυπωσιακό μπορεί να είναι.
Έχω ταξιδέψει αρκετά στη θάλασσα, την έχω δει και απ’τη γλυκιά και στοργική της μεριά, η οποία προσφέρει μια απίστευτη ενέργεια, εκπληκτικά χρώματα, παιχνιδίσματα του φωτός μέσα στο σύννεφο το οποίο αντανακλάται στον θαλασσινό καθρέπτη.
Αλλά την έχω δει και από τη θυμωμένη της μεριά, όπου αν δεν πας με τα νερά της και δεν υπακούσεις στις προσταγές της, είναι σίγουρο πως θα σε καταπιεί χωρίς οίκτο και θα σε κάνει να γνωρίσεις το μόνο αληθινό πράγμα σε αυτήν την ζωή, ας μη γίνω μακάβριος.
Η θάλασσα, έχει κάτι το οικείο για εμένα, δεδομένου ότι είμαι σε αυτήν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, την έχω αγαπήσει, την έχω μισήσει, καμιά φορά στη βάρδια μιλάω και μαζί της, τη θαυμάζω και της το λέω, έχουμε έναν κώδικα επικοινωνίας πολύ ιδιαίτερο. Ίσως δεν είναι η θάλασσα απέναντί μου, ίσως είναι το άλλο μου εγώ, ο εσωτερικός μου Εαυτός, ίσως μια αντανάκλαση της προσωπικότητάς μου, ίσως οι φοβίες μου, τα πάθη μου, οι αδυναμίες μου, τα μυστικά μου, και αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα τις ώρες που το σκοτάδι χάνει τη μάχη με το φως, εκεί που συνήθως εκείνη ηρεμεί και αποδίδει τα μέγιστα της ομορφιάς της.
Το βουνό, από την άλλη, έχει κάτι το διαφορετικό. Ως νέος στις ορεινές εμπειρίες, δε μπορώ να συλλάβω το μεγαλείο του. Αν δεν ζήσεις το βουνό σε όλες του τις εκφάνσεις, σε όλες του τις καταστάσεις, αν δεν κινδυνέψεις, αν δεν κρυώσεις, βραχείς, λασπωθείς, βρεθούν στο διάβα σου άγρια ζώα και γενικά αν δεν αντιμετωπίσεις καταστάσεις που απλά είναι φυσιολογικές να συμβαίνουν εκεί , τότε νομίζω δε μπορείς να καταλάβεις τι είναι το βουνό. Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν αντίστοιχες εμπειρίες και τους θεωρώ πρότυπα.
Ελπίζω και εγώ, να μπορέσω, να προλάβω να ζήσω αυτές τις εμπειρίες.
Συνεχίζεται...
Έχω ταξιδέψει αρκετά στη θάλασσα, την έχω δει και απ’τη γλυκιά και στοργική της μεριά, η οποία προσφέρει μια απίστευτη ενέργεια, εκπληκτικά χρώματα, παιχνιδίσματα του φωτός μέσα στο σύννεφο το οποίο αντανακλάται στον θαλασσινό καθρέπτη.
Αλλά την έχω δει και από τη θυμωμένη της μεριά, όπου αν δεν πας με τα νερά της και δεν υπακούσεις στις προσταγές της, είναι σίγουρο πως θα σε καταπιεί χωρίς οίκτο και θα σε κάνει να γνωρίσεις το μόνο αληθινό πράγμα σε αυτήν την ζωή, ας μη γίνω μακάβριος.
Η θάλασσα, έχει κάτι το οικείο για εμένα, δεδομένου ότι είμαι σε αυτήν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, την έχω αγαπήσει, την έχω μισήσει, καμιά φορά στη βάρδια μιλάω και μαζί της, τη θαυμάζω και της το λέω, έχουμε έναν κώδικα επικοινωνίας πολύ ιδιαίτερο. Ίσως δεν είναι η θάλασσα απέναντί μου, ίσως είναι το άλλο μου εγώ, ο εσωτερικός μου Εαυτός, ίσως μια αντανάκλαση της προσωπικότητάς μου, ίσως οι φοβίες μου, τα πάθη μου, οι αδυναμίες μου, τα μυστικά μου, και αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα τις ώρες που το σκοτάδι χάνει τη μάχη με το φως, εκεί που συνήθως εκείνη ηρεμεί και αποδίδει τα μέγιστα της ομορφιάς της.
Το βουνό, από την άλλη, έχει κάτι το διαφορετικό. Ως νέος στις ορεινές εμπειρίες, δε μπορώ να συλλάβω το μεγαλείο του. Αν δεν ζήσεις το βουνό σε όλες του τις εκφάνσεις, σε όλες του τις καταστάσεις, αν δεν κινδυνέψεις, αν δεν κρυώσεις, βραχείς, λασπωθείς, βρεθούν στο διάβα σου άγρια ζώα και γενικά αν δεν αντιμετωπίσεις καταστάσεις που απλά είναι φυσιολογικές να συμβαίνουν εκεί , τότε νομίζω δε μπορείς να καταλάβεις τι είναι το βουνό. Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν αντίστοιχες εμπειρίες και τους θεωρώ πρότυπα.
Ελπίζω και εγώ, να μπορέσω, να προλάβω να ζήσω αυτές τις εμπειρίες.
Συνεχίζεται...
Τελευταία επεξεργασία:
