Το ταξίδι μετράει ή ο προορισμός?
- Thread starter Aldebaran
- Ημερομηνία δημιουργίας
Aldebaran
Πορτοκαλί μέλος.
- Όνομα
- Γιάννης
- Μοτό
-
KTM 690 Enduro '08
Voge SR4 Max
Ευχαριστώ ΓιώργαρεΕξαιρετικη καταδρομικη ημερησια καπταιν-Γιαννοτωρα μπορεσα και την ειδα. Και στις επομενες!
Καπταιν είσαι ωραίος. Με μια διανυκτερευσούλα ακόμα καλύτερος.
Το μακρινό 2006 από χομπυ έκανα μόνο ιστιοπλοΐα. Που με έχανες που με έβρισκες στη θάλασσα. Εκεινο το καλοκαίρι μετά από ένα hard core ράλι Αιγαίου τον Ιούλιο, τον Αύγουστο τρέξαμε και ράλι Ιονίου για … χαλάρωση! Αμιγώς γυναικείο πλήρωμα τότε… Το ράλι κατέληγε Ζάκυνθο και μου είχε τάξει ο φίλος μου μετά τον τερματισμό τετραήμερο βουνό - ξενο πραγμα για μένα τότε, καθόλου για εκεινον.
Με μαζεύει από την Κυλλήνη και ανηφορίζουμε προς Ευρυτανία. Περναμε Προυσο και στη γέφυρα στα Διπόταμα κάνουμε στάση να χαζεψουμε. Στάση που έγινε μπάνιο στη συμβολή των ποταμών. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ Κρικελιώτη (μια δροσερή θάλασσα) και Καρπενησιώτη (μπάνιο σε τρύπα στους παγους στο νότιο πόλο)!!!
Μείναμε σε ένα πολύ όμορφο ξενώνα στη Βουτύρο.
Την πρώτη μέρα ανεβήκαμε στο διάσελο της Καλιακούδας από το Μεγάλο Χωριό με τα πόδια! Θυμάμαι το δέος που αισθανόμουν κατακτώντας βήμα βήμα όλο αυτό τον ορεινό όγκο. Θυμάμαι που μου εξηγούσε για τις σάρες… Θυμάμαι τις τελευταίες ένα -δυο φουρκέτες τις ανέβαινα κάθετα «να φτάσουμε επιτέλους». Θυμάμαι που έβλεπα τα τζιπ που κατέβαιναν από την άλλη μεριά προς Παντα Βρέχει, τις εξαιρετικές κλίσεις του δρόμου. Θυμάμαι πόσο πιο δύσκολη μου φάνηκε η επιστροφή. Νόμιζα θα με προδώσουν τα πόδια μου από την κούραση.
Η επόμενη μέρα είχε Πάντα Βρέχει, τουριστάκια με τα τζιπ…
Μια από τις πιο ωραίες εμπειρίες της ζωής μου, 15αύγουστος στο βουνό, μετά από παρά πολύ θάλασσα. Όσες φορές έχω περάσει έκτοτε, με αυτοκίνητο, με μηχανή, πάντα τη μνημονεύω. Πάντα ψάχνουν τα μάτια μου την Καλιακούδα, και την κοιτάζω με την πονηριά που κοιτάζεις έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεσαι ένα μεγάλο μυστικό.
Σε ευχαριστώ Γιάννη που μου τα θύμισες.
Το μακρινό 2006 από χομπυ έκανα μόνο ιστιοπλοΐα. Που με έχανες που με έβρισκες στη θάλασσα. Εκεινο το καλοκαίρι μετά από ένα hard core ράλι Αιγαίου τον Ιούλιο, τον Αύγουστο τρέξαμε και ράλι Ιονίου για … χαλάρωση! Αμιγώς γυναικείο πλήρωμα τότε… Το ράλι κατέληγε Ζάκυνθο και μου είχε τάξει ο φίλος μου μετά τον τερματισμό τετραήμερο βουνό - ξενο πραγμα για μένα τότε, καθόλου για εκεινον.
Με μαζεύει από την Κυλλήνη και ανηφορίζουμε προς Ευρυτανία. Περναμε Προυσο και στη γέφυρα στα Διπόταμα κάνουμε στάση να χαζεψουμε. Στάση που έγινε μπάνιο στη συμβολή των ποταμών. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ Κρικελιώτη (μια δροσερή θάλασσα) και Καρπενησιώτη (μπάνιο σε τρύπα στους παγους στο νότιο πόλο)!!!
Μείναμε σε ένα πολύ όμορφο ξενώνα στη Βουτύρο.
Την πρώτη μέρα ανεβήκαμε στο διάσελο της Καλιακούδας από το Μεγάλο Χωριό με τα πόδια! Θυμάμαι το δέος που αισθανόμουν κατακτώντας βήμα βήμα όλο αυτό τον ορεινό όγκο. Θυμάμαι που μου εξηγούσε για τις σάρες… Θυμάμαι τις τελευταίες ένα -δυο φουρκέτες τις ανέβαινα κάθετα «να φτάσουμε επιτέλους». Θυμάμαι που έβλεπα τα τζιπ που κατέβαιναν από την άλλη μεριά προς Παντα Βρέχει, τις εξαιρετικές κλίσεις του δρόμου. Θυμάμαι πόσο πιο δύσκολη μου φάνηκε η επιστροφή. Νόμιζα θα με προδώσουν τα πόδια μου από την κούραση.
Η επόμενη μέρα είχε Πάντα Βρέχει, τουριστάκια με τα τζιπ…
Μια από τις πιο ωραίες εμπειρίες της ζωής μου, 15αύγουστος στο βουνό, μετά από παρά πολύ θάλασσα. Όσες φορές έχω περάσει έκτοτε, με αυτοκίνητο, με μηχανή, πάντα τη μνημονεύω. Πάντα ψάχνουν τα μάτια μου την Καλιακούδα, και την κοιτάζω με την πονηριά που κοιτάζεις έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεσαι ένα μεγάλο μυστικό.
Σε ευχαριστώ Γιάννη που μου τα θύμισες.
Τελευταία επεξεργασία:
ΛΕΩΝΙΔΑΣ.
Cowboy
Δεν ξέρω πώς είχε γίνει αυτό αλλά το είχα αφήσει στην μέση το όμορφο μονοήμερο κ σιδεροκωλο οδοιπορικό.
Δύο χρόνια μετά κ με βροχή το απόλαυσα.
Μπράβο ρε Γιανναρε!!!!
Δύο χρόνια μετά κ με βροχή το απόλαυσα.
Μπράβο ρε Γιανναρε!!!!
Aldebaran
Πορτοκαλί μέλος.
- Όνομα
- Γιάννης
- Μοτό
-
KTM 690 Enduro '08
Voge SR4 Max
Εγώ σε ευχαριστώ που με διάβασες, Νατάσσα.
Η τελευταία σου παράγραφος εκφράζει έντονες αναμνήσεις.
