Τριήμερο στη Βόρεια Ταϊλάνδη

[estebahn]

Ημέρα 2η, 29/05/22
Pai – Nam Lod Cave – Ban Rak Thai – Mae Hong Son, 179km

Τα πουλιά έχουν στήσει ρωμαϊκό όργιο στο παράθυρο του δωματίου μου από τις 5 το πρωί, οπότε το (πρώτο έστω!) εγερτήριο είναι πολύ νωρίς. Όχι απόλυτα ξεκούραστος, τσιμπάω κάτι και βουρ για checkout.

Επιτέλους μου κόβει να δέσω το σακίδιο εγκάρσια στη σέλα και όχι κατά μήκος. Αλλά στην πράξη διαπιστώνω αυτό που διαβάζω διαρκώς, πόσο λιγότερο χώρο έχει μια μοτοσυκλέτα της κατηγορίας σε σχέση με πχ το VFR μου. Πάνω απ’ όλα μου λείπει η ευκολία του tankbag για φωτογραφική και ένα μπουκάλι νερό, αναγκάζομαι να οδηγώ με τη μηχανή περασμένη χιαστί στον ώμο.

Μικρή σημασία έχουν αυτά, φύγαμε!

 

[estebahn]

Κάτι που δεν περίμενα σε ένα τέτοιο ταξίδι, είναι να οδηγήσω τρίτη φορά το ίδιο κομμάτι, λόγω του πήγαινε-έλα στη Phu Pa Mok. Αλλά τριγυρνώντας σε μέρη τόσο αλλιώτικα, θα ήμουν τρελός να χαλιέμαι.

Ζούγκλα λέμε!

Γεφυράκι φτιαγμένο από bamboo.

Ομοίως καλυβάκι. Ομοίως και το ντιβάνι μπροστά του. Το υλικό βρίσκεται σε αφθονία και το χρησιμοποιούν και για δομικούς ρόλους, όπως το γεφυράκι.

 

[estebahn]

Στάση για προμήθειες σε κεφαλοχώρι. Μικρά μαγαζάκια παντού με ότι προϊόν μπορείς να φανταστείς. Και αδέσποτα επίσης παντού, όπως ο σκυλάκος της φωτό.

Τα σκυλιά τους επίσης είναι όλα με πολύ κοντό τρίχωμα, πετυχαίνω και μπόλικα που μοιάζουν με Shiba Inu, τα γνωστά good boiz των ιντερνετικών memes. Οι αγελάδες τους πάλι καμία σχέση με τις ελβετικές. Εν μέρει λόγω του μικρότερου κεφαλιού, αλλά κυρίως επειδή είναι πιο κοκαλιάρες. Ισχνές αγελάδες, δεν το λένε τυχαία.

 

[estebahn]

Η δουλειά μου έχει να κάνει με την ηλεκτροκίνηση και όλη αυτή την (κατά τη γνώμη μου) βλακώδη τάση του εξηλεκτρισμού της αυτοκίνησης. Αλλά βλέποντας άπειρα συνεργεία παντού στο δόμο μου με λυμένα μοτεράκια να τα μαστορεύουν, είμαι σίγουρος, οι ΜΕΚ εκτός Κίνας και Δύσης δεν έχουν φάει τα ψωμιά τους: Ένα υπόστεγο στο χώμα, εργαλεία χάμω και όλα επισκευάζονται.

Νομίζω ότι δεν θα έρθουν οι μέρες που θα μπαίνει κάποιος στο συνεργείο του μάστρο- Πανουπόνγκ να του αλλάξει έναν πυκνωτή 20 πικοφαράντ στον On Board Charger, μόνο και μόνο για την εργαστηριακή καθαριότητα που απαιτούν αυτές οι συσκευές.

 

[tattoopanther]

Το κουλό είναι ότι όση καλούμπα καλώδιο περισσέψει, την αφήνουν να κρέμεται τυλιγμένη. Και επίσης όταν υπάρχει βλάβη, μιας και δεν μπορούν να ξέρουν πιο καλώδιο κόπηκε, απλά περνάνε μια γραμμή ακόμη

Τους περισσεύει σύρμα μάλλον .. άπλα!!!!
Τι να πεις φίλος όπως τους κοφτει και όπως μάθει κανείς ..
Το άλλο άκρο που είδα στην Αυστραλία σε πολλές περιοχές είναι θαμμένα δεν βλέπεις καλώδιο στον αέρα!

 

[konkost]

Σε περίπτωση που σας μπέρδεψα, το ταξιδιωτικό δεν τέλειωσε, έχει δύο ημέρες ακόμη. Πρέπει μόνο να βρίσκω χρόνο με τη δουλειά να το προχωράω, παίρνει μπόλικη ώρα!

Εννοια σου και υπομονη εχουμε

 

[Juve_750]

Μάλλον εννοείς την πυγμαχία, αλλά παίζει και το σχετικό κοκτέιλ, πίστεψε με, δεν θα ξεκολλάς από τα μπαράκια, αμα με νοάς

Muay Thai ή Thai Boxing το άθλημα .
Mai Thai το ποτό.

Και σε νοαω πολύ καλά

 

[panavour]

κουνουπια εχει σ αυτα τα κλιματα?πως την εβγαζες το βραδυ?

 

[estebahn]

κουνουπια εχει σ αυτα τα κλιματα?πως την εβγαζες το βραδυ?

Παραδόξως μηδέν κουνούπια. Τα δωμάτια που κοιμήθηκα άλλα έντομα είχαν, αλλά κουνούπι δεν
Και εκτός, στο δρόμο ή σε εστιατόρια επίσης κανένα θέμα δυό βδομάδες ποη ήμουν εκεί. Ίσως άλλη περίοδο να είναι πρόβλημα, μην σου πω ψέμματα

 

[estebahn]

Χάνομαι μερικές φορές στο δρόμο, με τα πολλά το βρίσκω και ξεμακραίνω από τον ‘κεντρικό’ οδηγώντας σε κάτι χωριά ξεχασμένα από Θεούς, Βούδες και δαίμονες. Όλα με όνομα αποτελούμενο από τρεις μονοσύλλαβες λέξεις.

Εδώ, σε μια μπανανοφυτεία.

Μιλάμε για γενναίο τσαμπί, δεν χωράει στη ζυγαριά του Βασιλόπουλου.

Μια από τις λίγες μάλλον φωτό με το μούτρο του CRF, κατά τη γνώμη μου ως 250 με τη λευκή μάσκα και τον ορθογώνιο προβολέα ήταν πολύ πιο όμορφο.

 

[estebahn]

Κάπου μάλλον τα έχω μπλέξει, βρίσκομαι σε χωματόδρομο της… κυριολεκτικής και όχι υποτιμητικής Μπανανίας.

Δεν της φαίνεται στην φωτό, αλλά είναι από τις πιο απότομες ανηφόρες που έχω διασχίσει. Αδελφοποίηση της περιοχής με το Παγκράτι άμεσα, να είναι καλά η πολύ κοντή πρώτη του CRF.

Ξαναβρίσκω τον (μεταφορικά) ίσιο δρόμο, από άποψη ποιότητας δηλαδή!

 

[estebahn]

Προορισμός μου το σύμπλεγμα σπηλαίων Nam Lod. Στην είσοδο αλλάζω ευτυχώς σε αθλητικό και βερμούδα και με πάρα πολύ σπασμένα Αγγλικά συνεννοούμαι να τους αφήσω τα πράγματα μου για όσο θα είμαστε μέσα.

Είναι υποχρεωτικό να πας με οδηγό και απ’ ότι έχω διαβάσει, οι περισσότεροι πηγαίνουν ως εκεί σε γκρουπ. Εγώ είμαι κούκος, οπότε πληρώνω τα 500 Baht και μου δίνουν μια γριούλα στη ηλικία της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου. Ζεύεται μια λάμπα θυέλλης και ξεκινάμε να περπατάμε. Να μια… Νational Geographic εμπειρία που δεν περίμενα!

Περπατάμε κανένα δεκάλεπτο ήδη, κληματσίδες παντού και ένα σοκάκι που μου φέρνει για κάποιο λόγο στο μυαλό το Plitvice της πολύ πολύ πολύ μακρινής Κροατίας.

Φτάνουμε κάποια στιγμή, ρίχνει η γραία και μια προσευχή στο εικόνισμα προτού μπούμε μέσα. Για καλή τύχη ίσως; Ενθαρρυντικό δεν το λες πάντως!

 

[estebahn]

Ένα ποταμάκι ρέει στην είσοδο της σπηλιάς, άπειρα ψάρια παρασέρνονται στο ρεύμα του.

Εξίσου μη πεπερασμένα πουλιά πετάνε γύρω μας, τα τραβάει η δροσιά του σπηλαίου προφανώς.

‘Ουέεειιττττ τρι μινιτζζ κααααα’ που λέει η γριά και καταπιάνεται να ανάψει τη λάμπα. Το έχει κάνει τόσες φορές στο ίδιο ακριβώς σημείο, που δακτύλιος έχει σχηματιστεί στο έδαφος με το σχήμα της λάμπας.

Προσπαθώ να της πιάσω κουβέντα, αλλά φαίνεται πώς τα αγγλικά της είναι σαν NPC από video game: Προκαθορισμένες φράσεις που εκστομίζει όταν βρεθούμε δίπλα από συγκεκριμένο σημείο. ‘Λοουυυυκ λαίκ ποπ κορν καααααα’ για τον επόμενο γεωλογικό σχηματισμό. Το khaaa είναι δήλωσης ευγενείας από τις Ταϊλανδές και φινάλε κάθε πρότασής τους.

 

[estebahn]

Μπαίνουμε όλο πιο βαθιά στο σπήλαιο, το σκοτάδι απόλυτο, με τον φακό της μου δείχνει νυχτερίδες στην κορυφή, είμαστε σε ΠΟΛΥ μεγάλη αίθουσα, ίσως να είναι και 50 μέτρα ψηλά η οροφή. Μόνο τα βήματα μας ακούγονται στο γλιστερό βράχο. Μαγεία.

Σταλακτίτες, κίονες, τόσοι πολλοί σχηματισμοί, είναι πανέμορφα. Δυστυχώς βγάζω φωτό μόνο με το κινητό οπότε η ποιότητα των εικόνων δεν είναι η καλύτερη.

Βόας, ελέφαντας, η γρια μου δείχνει τους σχηματισμούς.

“Λοουυκ λεεικ μποοουυμπ’ μου λέει για τον παρακάτω.

 

[estebahn]

Επιτέλους συναντάμε και άλλο κόσμο, κάπου μακριά βλέπω τις λάμπες άλλων οδηγών.

Συναντάμε κάτι που κάποτε ήταν τοιχογραφία, αλλά πλέον έχει καταστραφεί. Στο δεύτερο σπήλαιο συναντάμε κάτι εντυπωσιακότερο, ξύλινα φέρετρα χιλιετιών!

 

[estebahn]

Το καλύτερο όμως κομμάτι τώρα έρχεται: Σχεδόν σαν τον Δυρρό, το σπήλαιο είναι εν μέρει πλημμυρισμένο. Στην ‘παραλία’ περιμένουν μπόλικοι ‘βαρκάρηδες’ με κάτι βαρκούλες φτιαγμένες από (τι άλλο; ) μπαμπού να μας περάσουν παραπέρα. Η γριά ακουμπάει τη λάμπα της μπροστά για να βλέπουμε και ο βαρκάρης ξεκινάει να σπρώχνει χρησιμοποιώντας ένα μπαμπού ως το βυθό. Έχει τόσο πολύ ψάρι που οριακά νιώθω πώς ο άνθρωπος πιο πολύ ψάρια ακουμπάει με το μπαμπού, παρά βυθό. Δυστυχώς το κινητό χωλαίνει.

Κάπου μακρύτερε αρχίζει να φαίνεται μια νέα έξοδος του σπηλαίου. Έχω μείνει άφωνος.

 

[estebahn]

Ανηφορίζουμε κάτι ξύλινες σκάλες, η γρια μου δείχνει την πετσέτα στο κεφάλι της ‘μπερντς σιτ α λοτ’ και λύνεται στα γέλια. Όντως η γαλερία αυτή είναι μες στην κοτσιλιά, δεν φαίνεται βράχος. Πάρα πολλά πουλάκια ψόφια στο έδαφος, πέφτουν από τις φωλιές της οροφής προτού να είναι έτοιμα να πετάξουν. Και ατελείωτα αυγά σπασμένα.

Έχω πάθει πλάκα με το τι βλέπουν τα μάτια μου!

Δεν ξέρω πόσο κρατάει το τουρ, τυχαία θα πω πώς ήμασταν κανένα δίωρο περπατώντας και κάνοντας βαρκάδα εκεί μέσα. Τι μέρος!

 

[estebahn]

Συνεχίζω το δρόμο μου και αφήνω λίγο τις εικόνες να μιλήσουν: Μυτερά βουνά, ξένες γραφές και βουδιστικοί ναοί.

Και αυτά τα –για μενα- τόσο εξωτικά ρυζοχώραφα που κάποιοι διαρκώς τα δουλεύουν.

Stairway to heaven και πιξελιασμένα αντίσκηνα, θα μπορούσε να βρίσκεται κάπου εντελώες εντελώς αλλού το μέρος.

Εξαιρετική και η πατέντα της σκίασης, ούτε τον δροσερό αέρα σου κόβει από μπροστά και έχεις και ορατότητα πίσω.

 

[estebahn]

Προορισμός μου είναι η Ban Rak Thai, ακριβώς στα σύνορα με την Μιανμάρ. Και είναι μέρος κάπως απροσδόκητο. Πρόκειται για μια κοιλότητα νερού, σαν μικρή τεχνητή λίμνη. Και τριγύρω της είναι φτιαγμένο ένα κινέζικο χωριό! Λες και παίζεις Crash bandicoot, έχουν μεταφέρει για κάποιο λόγο την Κινέζικη αρχιτεκτονική εδώ.

Κάτι σαν σινικό τοίχος, καταστήματα Κινέζικης αισθητικής, μέχρι και μια βαρκούλα που νωχελικά μεταφέρει κόσμο από την μια άκρη της λίμνης στην άλλη.

 

[estebahn]

Αποφασίζω να κυκλώσω την λίμνη και φτάνοντας από τη μεριά του φράγματος σταματώ για φωτό στον ναό και την παγόδα.

Ξαφνικά, ένα κοντοκουρεμένο πιτσιρίκι με γραπώνει από την πλάτη και αρχίζει να σκαρφαλώνει στη σέλα, δεν το περίμενα!

Μια γριά έχει το μόνο ανοικτό μαγαζάκι, με νοήματα συνεννοούμαστε και μου φτιάχνει μια καυτερή σούπα. Να είναι καλά το image search, της έδειξα φωτογραφία μαχαιροπίρουνων, αλλιώς ακόμη με τα ξυλάκια θα παιδευόμουν. Σημείωση εδώ, στην Ταϊλάνδη δεν χρησιμοποιούν ιδιαίτερα chopsticks, αλλά αυτό που δεν χρησιμοποιούν καθόλου είναι το μαχαίρι. Ό,τι και να παραγγείλεις σου φέρνουν πιρούνι και κουτάλι και πρέπει να χρησιμοποιήσεις την ακμή του κουταλιού για να κόψεις το φαγητό σου!

Γεύμα με την μοτοσυκλέτα αραγμένη ακριβώς απέναντι και νερό στο φόντο. Με υποχωρήσεις, αλλά μου θύμισε Ελλάδα το σκηνικό.