Μία περίεργη ιστορία από την φωτιά.
Ο σκύλος βρίσκει συχνά "φίλους", μας είχε κουβαλήσει ότι είχε απομείνει από το κουφάρι μιας αλεπούς πέρυσι.
Πριν λίγες μέρες βρήκε, δεν ξέρω που, ένα πουλί. Οκ, τον έχω δει να πιάνει σπουργίτι που πετάει χαμηλά (μία μπουκιά) αλλά αυτό ήταν άλλη φάση. Είχε πεθάνει, έχει μουμιοποιηθεί, έχει γίνει "ξύλο" και απλά το κουβαλάει σαν κούκλα. Γελάμε και εμείς με τον ζόμπι φίλο, λίγο σιχαμερός, τόσο δα.
Όταν ήταν η φάση εκκένωσης, του φοράμε λουρί, αυτοκίνητο, η κούκλα του είχε μείνει στο πλατυσκαλο, τα ζόμπι δεν εκκενώνονται.
Γυρνάμε, το ζόμπι άφαντο. Νεκρά πουλιά δεν φεύγουν, ναι; Αέρα δεν είχε, ναι; Φωτιά δεν πήρε εκείνο το σημείο, ναι; Οκ γελάσαμε πάλι, λίγο σπούκι αλλά έχουμε πιο σοβαρά θέματα να δούμε.
Ερχόμαστε να μείνουμε, με τον σκύλο. Λέμε ευτυχώς που χάθηκε το ολίγο σιχαμερό ζόμπι, φαντάζεσαι να έρθει πίσω, ΧΑ ΧΑ ΧΑ.
γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.