John Garlic
Μέλος
- Όνομα
- Γιάννης
- Μοτό
- BMW R1200GS 2012 Triple Black
Ημέρα Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2022, τελευταίες προετοιμασίες μηχανής και εξοπλισμού, δε μπορώ να συγκεντρωθώ στα πράγματα διότι δε μπορώ να πιστέψω ότι την επόμενη μέρα αναχωρώ για Αφρική. Αναχωρώ για άλλη χώρα μα για άλλη ήπειρο!! Η παρέα είναι ήδη διαμελισμένη και έχει δώσει ραντεβού εκεί στην Τύνιδα. Εγώ Πάτρα ο Ανέστης Καβάλα ο Γιώργος η Λένα ο Αντρέας κι ο Κώστας Γερμανία.
Πέμπτη 22 επιβίβαση στο καράβι από Πάτρα για Μπάρι, στην Ηγουμενίτσα ανυπομονώ για την επιβίβαση του Ανέστη, ο οποίος σαν να μην έχει συνειδητοποιήσει κι ο ίδιος που πάμε...σαν να μπήκαμε στο καράβι για Ζάκυνθο. Το πρόγραμμα λέει Μπάρι-Παλέρμο και διανυκτέρευση εκεί, στο δρόμο όμως στη σκέψη των μακρυχέριδων του Παλέρμο αποφασίζουμε να διανυκτερεύσουμε Μεσσίνα.
Την επομένη λοιπόν Παλέρμο (χρησιμοποιήσαμε μια απαράδεκτη ιταλική autostrada με σπασίματα στην άσφαλτο και το περισσότερο κομμάτι με μονή λωρίδα χωρίς να καταλάβουμε γιατί αφού δε γίνονταν έργα στα κλειστά κομμάτια). Είμαστε στα πρακτορεία για έκδοση εισιτηρίων που είχαμε ήδη κλείσει και πληρώσει, κοιτάμε ρολόι έχουμε μόλις 45 λεπτά πριν τον απόπλου του καραβιού για Τύνιδα. Εδώ θα γίνει η πρώτη σημείωση για όποιον ετοιμάζει κάτι αντίστοιχο, οπωσδήποτε στο κινητό στοιχεία από τις κρατήσεις των ξενοδοχείων στα οποία πρόκειται να μείνετε. Για κάποιο λόγο το πρακτορείο τα ζητούσε επίμονα. Δε θέλω να μακρηγορήσω, έγινε ένας μίνι καυγάς πήραμε τα εισιτήρια και μπήκαμε καράβι. Εδώ ζητάμε απ’ το πλήρωμα μια φωτογραφία, κοινή σκέψη και των δύο "μόλις βγούμε από δω μέσα θα ΠΑΤΑΜΕ ΑΦΡΙΚΗ" !! Το χαμόγελο ήδη άρχισε να γίνεται μόνιμο αποτυχημένο μπότοξ.
Η υπόλοιπη παρέα εκ Γερμανίας βρίσκεται στο καράβι από Γένοβα για Τύνιδα και φτάνει την επόμενη μέρα το μεσημέρι ενώ εμείς το βράδυ της μέρας που ταξιδεύουμε. Επομένως το αρχικό σχέδιο ήταν να περνούσαμε τη μισή μέρα που είχαμε στην Τύνιδα μέχρι να συναντηθούμε, εμείς όμως αποφασίσαμε λίγες μέρες πριν να οδηγήσουμε το βράδυ που θα φτάσουμε κάνα διωράκι και να πάμε στο Bizerte. Ο σκοπός ήταν την άλλη μέρα να επισκεφθούμε το Cap Angela το βορειότερο ακρωτήρι της Αφρικής.
Βράδυ λοιπόν Σάββατο 24 κατεβαίνοντας απ’ τον καταπέλτη του καραβιού σκέφτομαι, αν εγώ αισθάνομαι έτσι ο Neil Armstrong πως αισθάνθηκε όταν πάτησε Σελήνη...ή έστω το στούντιο (ωπ σηκώθηκε σκόνη). Πρώτες εικόνες από λιμάνι και αστυνόμευση που θυμίζουν Ελλάδα πολλές δεκαετίες πριν. Ξεκινάει η ουρά για Λιμενικό-Αστυνομία-Τελωνείο το άγχος κορυφώνεται αν όλα θα είναι κομπλέ. Στα διαβατήρια μας βάζουν στην άκρη, αγγλικά ούτε για δείγμα! Ακούμε απ'τον ασύρματο φωνάζουν τον ανώτερό τους (chief). Μετά από κάνα τέταρτο ευτυχώς καταφθάνει ένα συλλεκτικό κομμάτι που δείχνει συμπάθεια προς τις μηχανές και έναν ενθουσιασμό στο logo BMW. Ζήτησαν και πάλι τις ξενοδοχειακές κρατήσεις, του εξηγούμε ότι τις έχει η υπόλοιπη παρέα που έρχεται αύριο. Μας ζήτησε να του γράψουμε τουλάχιστον όσο γίνεται περισσότερα μέρη από αυτά που θα πάμε, τα σημείωσε και μας άφησε! Τέλος αυτό ήταν, προχωρήσαμε σφραγίσαμε διαβατήρια, ένας υποτυπώδης έλεγχος και είμαστε στο δρόμο για Bizerte. Στη διάρκεια του δρόμου αν και σκοτάδι συναντήσαμε εικόνες και μυρωδιές που εξηγήθηκαν τις επόμενες μέρες που τα ξανασυναντήσαμε, με το πιο περίεργο να είναι οι συχνές δυσοσμίες. Μπαίνουμε Bizerte, τα βλέμματα των ξένων για εμάς ανθρώπων καθώς και οι συνθήκες δρόμου κτιρίων μας στέλνει ένα μικρό άγχος τύπου που ήρθαμε? Σε ένα stop πλευρίζω τον Ανέστη "μη σταματάς πουθενά θα μας φάνε λάχανο". Φτάνουμε ξενοδοχείο, εκεί λύσαμε την απορία για τις κρατήσεις και τους προορισμούς που ζητούσαν καθώς και ο ρεσεψιονίστ μας ρώτησε που πάμε και που θα μείνουμε την επόμενη μέρα. Ευγενέστατος και με τέλεια αγγλικά μας εξηγεί πως ενημερώνουν την αστυνομία για τους τουρίστες που πηγαίνουν και που καταλήγουν κάθε μέρα για λόγους δικής μας ασφάλειας. Αυτό έγινε σε κάθε ξενοδοχείο. Γρήγορα ύπνο το πρωί πρέπει να αγγίξουμε το ακρωτήρι.
Το πρωινό δε θα μπορούσε να είναι πιο οικείο καθότι μας ξύπνησε το καβγαδάκι ενός ζευγαριού Ελλήνων έξω απ'το μπαλκόνι!! Αν είναι δυνατόν κλαίμε απ’ τα γέλια. Στο δρόμο για το ακρωτήρι βλέπουμε για πρώτη φορά αυτό το μέρος με φως.. αρχίζουν να έρχονται εικόνες από ταινίες. Ο Ανέστης ήδη μου δείχνει το κεφάλι του.. ήταν το νόημα ότι "ο σκληρός δίσκος μυαλού και ματιών έχει ξεκινήσει και γράφει". Το ακρωτήρι στο τελείωμά του μας δυσκόλεψε καθότι το έδαφος ήταν αλλού βραχώδες και αλλού άμμος. Δεν κολλάμε όμως ξέρουμε ότι θα έρθουν δυσκολότερα επίσης πρέπει να το αγγίξουμε το μνημείο του ακρωτηρίου. Όντως φτάνουμε, η χαρά μας πολύ μεγάλη αγκαλιαζόμαστε και ξεκινάμε φωτογράφηση! Τη φωτογράφηση ήρθαν να εμπλουτίσουν και κάποιοι ντόπιοι που ήρθαν κι αυτοί να δουν το μνημείο και ζήτησαν οπωσδήποτε φωτογραφίες με τις μηχανές. Αρχικά πλησίασαν μόνο οι άντρες και ρίσκαρα λέγοντας φωνάξτε και τις γυναίκες, τότε ο Ανέστης παγωμένος αλλά χωρίς να σπάει το χαμόγελο για τον φακό μουρμουρίζει "Είσαι μαλάκας?! Θες να μας μαχαιρώσουν? Είναι κρίμα ακόμα δε κάναμε το ταξίδι μας". Χαχαχα Όλα καλά όμως κανένα πρόβλημα βγήκαμε όλοι παρέα και με τα χέρια στους ώμους σαν να γνωριζόμασταν. Φτάνει, καιρός να κατηφορίσουμε πάλι να συναντήσουμε την υπόλοιπη παρέα με την οποία δεν έχουμε καμία επαφή 1 μέρα τώρα. Μεσημεράκι συναναντιόμαστε όλοι πλέον μαζί στο λιμάνι, αγκαλιές φιλιά και αναστεναγμοί από τη ζέστη. Γίναμε μπουχός για ανταλλακτήριο χρημάτων κάρτες sim για ίντερνετ και τερματισμό στην Kairouan.
Σκοπός μας γενικά είναι να διασχίσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε από τη χώρα γι’ αυτό και οργανώσαμε ένα τουρ από τα μέρη που θέλαμε. Αφήνουμε τη ζωή στις πόλεις και διασχίζουμε κυρίως οικισμούς και οι μέρες ξοδεύονται στο δρόμο και σε ότι έχουμε βάλει να δούμε καθοδόν.
Επόμενη μέρα προορισμός είναι η Tozeur με στόχο όμως πρώτα τη διάσχιση του Romel Pass. (Ο ίσως σημαντικότερος στρατηγός του Χίτλερ εν ονόματι Romel δρούσε στην Αφρική με το γνωστό Africa Corps, το ψευδώνυμό του, Αλεπού της ερήμου. Εκεί λοιπόν υπήρχε ένας δρόμος που χρησιμοποιούσε ο στρατηγός για τη μεταφορά οχημάτων αρμάτων και προσωπικού όπου να μη γίνεται εύκολα αντιληπτός). Σε μια από τις στάσεις μας έχουμε την πρώτη συνάντηση με τα πιτσιρίκια. Μοναδικό συναίσθημα και καρφιτσωμένη εικόνα τα παιδιά με την χαρά τους που μας είδαν. Έτρεξαν πάνω σε μας για καραμέλες και σοκολάτες, ήμασταν απροετοίμαστοι, αφού είδαν ότι δεν είχαμε ζητούσαν ψηλά κέρματα. Ένας μεγαλωμένος που έδειχνε να είναι δάσκαλός τους άρχισε να τα κυνηγάει να τα μαζέψει δεν ήθελε να μας πλησιάζουν. Καταλαβαίνουμε πως μάλλον υπάρχει κάποιος φόβος να μη μας προκαλέσουν την οποιαδήποτε ζημιά ή απώλεια και ζητάμε εμείς τα ρέστα, κι άντε αυτοί να ανταποκριθούν. Κάποια "αλητάκια" του ξέφευγαν και ξαναέρχονται για φωτογραφία πάνω στις μηχανές. Ευτυχώς προλάβαμε και βγάλαμε όλοι μαζί πριν τα ξανακυνηγήσει με τη μαγκούρα! Φτάνοντας λοιπόν στο σημείου όπου τα χαρτιά και οι πληροφορίες του Γιώργου λένε ότι ξεκινάει το πάσο του Romel βλέπουμε χώμα βλέπουμε αμμόλοφους αλλά όχι από άμμο όχι έρημος δε ξέραμε τι ακριβώς και γιατί. Γεμάτοι ενέργεια εμείς αφήνουμε πίσω τους ενδοιασμούς για το που πάμε να χωθούμε και ορμάμε. Δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι πάνω στο δρόμο που θέλαμε έχει ξεκινήσει ένα λατομείο εξού και το λευκό χώμα. Συνεχίζουμε να ανεβοκατεβαίνουμε διασχίζοντας το λατομείο και συνειδητοποιούμε ότι πλέον αυτό που πατάμε είναι μια πολύ λεπτή σκόνη από σπασμένη πέτρα. Αυτό ήταν, ξεκίνησαν οι πρώτες πτώσεις τα κολλήματα και το πρώτο ξεθάψιμο! Το χαμόγελο όμως εκεί έχει μείνει αγκιστρωμένο, το απολαμβάνουμε όσο δεν πάει! Στην πορεία μας πιθανόν από κάποιο λάθος του gps ή ακόμα και από το μάτι μας που σκάλωνε κυριολεκτικά κάθε λίγα λεπτά απ’ τις μοναδικές εικόνες, χάνουμε την πορεία του Romel Pass όμως δε μας χαλάει έχουμε ήδη ανταμειφθεί από το τοπίο ώσπου συνεχίσαμε για το ξενοδοχείο μας στην Tozeur και ξεκούραση.
Ξημέρωμα Τρίτης 27, βροχή, φαίνεται ότι η μέρα δε θα πάει και πολύ καλά. Ωστόσο στο τέλος μας περίμενε άξια ανταμοιβή! Αφού ετοιμαστήκαμε περιμέναμε να κοπάσει η βροχή… όταν πλέον ήταν μόνο ψιχάλα ίσα έτσι για συντροφιά ανεβαίνουμε στις καλές μας και ξεκινάμε για την όαση Chebika, είναι λίγο έξω από την Tozeur, στο δρόμο συναντάμε μια μεγάλη πινακίδα με καμήλα και ακολουθεί η φωτογράφηση που της αρμόζει. Γύρω μας άμμος η οποία επιφανειακά έχει ποτίσει από τη βροχούλα. Δεν άργησαν να μπουν τα δαιμόνια στον Γιώργο και τον Κώστα τους εντουράδες οι οποίοι βούτηξαν για παιχνίδι με την άμμο! Οι γκαζιές σπάνε την μονοτονία της ησυχίας, οι τροχοί ζωγραφίζουν στην άμμο, εμείς στήνουμε κάμερες και κινητά, γίνεται παιχνίδι έχουν ξεσαλώσει. Λέμε με τον Ανέστη πάμε κι εμείς μωρέ? Με κοιτάει, δε το πολυσκέφτεται, μουρμουρίζει "τι μαλακίες κάνω και σας ακούω" βάζει μπρος και κατεβαίνουμε. Ξεκινάμε και παίζουμε κι εμείς με τις αγελαδίτσες μας σαν αρχάριοι δειλά δειλά.
Φτάνει το παιχνίδι όμως συνεχίζουμε την πορεία μας την οποία θα διακόψει η θέα ενός φαραγγιού που κόβει την ανάσα! Σταματάμε σε ένα από τα συχνά μαγαζάκια πλανόδιων με τουριστικά αναμνηστικά και πετρώματα. Εκεί ψωνίζοντας και χαζεύοντας το φαράγγι που φαίνεται σαν να έχει φυτρώσει παράταιρα, ανοίγει η κουβέντα με έναν καλοθελητή τον Faruk που μας πείθει ότι η Chebika δεν είναι κάτι τόσο τρομερό αλλά τουριστικό κι αυτός ξέρει ένα σημείο με καταρράκτη στο οποίο μπορούμε να κατέβουμε με τις μηχανές. Αφότου σκεφτήκαμε και έγιναν και τα απαραίτητα παζάρια για την αμοιβή του καλοθελητή οδηγού (η οποία γίνεται πάντα στο τέλος της ξενάγησης) φεύγουμε και μέσα σε λίγα λεπτά μας βάζει μέσα στο φαράγγι. Δεξιά κι αριστερά τοίχος από φοίνικες και βράχια, κάτω χώμα το οποίο γλύφει ένα τρεχούμενο νερό αλλού δυο πόντους αλλού ίσα μέχρι τις μπότες. Οι σκέψεις ανάμεικτες καθότι αρχίσαμε να γουστάρουμε λέμε ΝΑΙ κι άλλη adventure μέρα αλλά θα τη βγάλουμε καθαρή με αυτό το έδαφος το οποίο κάπου γινόταν πιο αμμώδες και κάπου πετρώδες; Σημειωτέων ο Faruk είναι με ένα παπί που κρατιέται με πλαστικές ταινίες και δεματικά, αλλά ήταν τόσο ελαφρύ που όπου κολλούσε το έπαιρνε στα χέρια και προχωρούσε. Φτάνουμε σε ένα εμπόδιο ένα τσιμεντένιο τοιχάκι που πρέπει να ανέβουμε με μοναδικό βοήθημα λίγη λάσπη στην άκρη δίπλα στα δέντρα. Εκεί ξεκινάνε οι πρώτες εντάσεις με τον Faruk "γιατί μας έφερες από δω, γιατί δε μας ενημέρωσες, πως θα προχωρήσουμε, πως είναι παρακάτω" . Η παρέα καλείται να αποφασίσει τι θα κάνουμε. Ο Γιώργος και ο Κώστας, οι πιο έμπειροι με τις αφρικάνες τους ανεβαίνουν σαν να μην υπήρχε μπροστά τους το τοιχάκι και φεύγουν να δουν τι υπάρχει παρακάτω. Πίσω προσπαθούμε να ξεθάψουμε το gs του Ανέστη που έσκαψε και χώθηκε στο ποταμάκι με τις πέτρες. "Δεν πάω πουθενά λέει! Δε θέλω να σπάσω το μηχανάκι μου! " και σωστά σκεφτόταν. Προσπαθώ με τον Αντρέα να τον πείσουμε να το ανεβάσει και να τον κρατάμε εμείς δεξιά κι αριστερά όμως αρνείται κάθετα "δε ρισκάρω να χτυπήσει κάποιος και να είμαστε στη μέση του φαραγγιού". Καλώς λέμε θα αφήσουμε τα τρία μηχανάκια εδώ στη μέση και θα πάμε ποδαράτοι για καταρράκτη, υποτίθεται είναι κοντά. Κοιτώντας το τοιχάκι με χτυπάει ο εγωισμός και το κόκκινο διαβολάκι "μην είσαι κότα ανέβασε το αφού το θες να το δοκιμάσεις". Φεύγω αποφασιστικός για τη μηχανή, ωχ ωχ λέει ο Αντρέας πήρε φόρα αυτός. Μπραπ μία καλή και λίγο πόδι για βοήθεια και ανέβηκα. "Μπράβο ρε κομάντο" λέει η Λένα, "άμα έπεφτα να δω τι θα κάναμε" της λέω. Με τα λίγα και τα πολλά οι μισοί με μηχανές οι άλλοι μισοί με τα πόδια προχωρήσαμε λίγο τα βράχια έκλεισαν το δρόμο, ενώ ο Faruk μας έδειξε φωτογραφίες με μηχανές στον καταρράκτη και καταρράκτη δεν είδαμε. Mission abort γυρνάμε πίσω φωνάζοντας και κατηγορώντας τον Faruk με τον οποίο έγινε πάλι καβγάς και παζάρι για μεγάλο ψαλίδι καθώς δεν είδαμε τίποτα!
Ξενερωμένοι και με τα κεφάλια κάτω φεύγουμε για το επόμενο στίγμα, μας προλαβαίνει όμως η πρώτη μεγάλη ανταμοιβή. Κυριολεκτικά πάνω στο δρόμο μας ένα κοπάδι από περίπου 50-60 καμήλες μας κόβει. Κατευθείαν σβήνουμε μηχανές και τσουλάμε κοντά τους να μη τις ενοχλήσουμε. Αυτές περνάνε από τη μια μεριά του δρόμου στην άλλη τόσο αργά και τόσο γαλήνια. Κάποιες κοντοστέκονται και ξύνονται στα κολωνάκια του δρόμου, κάποιες μας κοιτάνε. Ανταλλάσσουμε βλέμματα, νομίζω μια από αυτές μου είπε "τι κάνετε εσείς εδώ; δε θα έπρεπε να βρίσκεστε εδώ" ή τουλάχιστόν εγώ αυτό εισέπραξα. Αισθάνθηκα πραγματικά ξένος εκεί. Αφότου πέρασαν το δρόμο τρέχουμε πανικόβλητοι να προλάβουμε να τις απαθανατίσουμε με ότι έχουμε κάμερες κινητά drone, με τη Λένα να παίρνει σίγουρα βραβείο national geographic για την καλύτερη λήψη αυτή προς το ηλιοβασίλεμα. Τελευταία ανταμοιβή της ημέρας ήταν και ο προορισμός μας, το Mos Espa!! Μόνο οι λάτρεις των Star Wars ταινιών θα με νιώσουν. Είναι ένα από τα μέρη που έγιναν τα γυρίσματα μιας από τις πιο πετυχημένες σειρές ταινιών, τo Star Wars. Είναι εντυπωσιακό ότι από την παρέα μας των έξι ατόμων ήμουν ο μόνος φαν, κάποιοι μάλιστα το άκουγαν για πρώτη φορά! Φτάνουμε πηδάω από τη μηχανή και φορτώνομαι κάμερα με γεμάτη μπαταρία να γράφει συνέχεια! Ο Γιώργος με κοιτάει γελάει, "κατάλαβα, μπες και αλώνισε τα λέμε αργότερα" μου λέει.
Ορμάω μέσα, ο κόσμος πολύς αν και απόγευμα αργά αλλά εγώ σα να μη βλέπω κανέναν. Κοιτάω το μέρος και παραλληλίζω με τις ταινίες. Ξεκινάω βιντεοκλήση με ίσως έναν από τους μεγαλύτερους λάτρεις τον κουμπάρο μου τον Νίκο ο οποίος περίμενε πως και πως αυτή την κλήση και έχει μαζέψει όλη την οικογένειά του. Το μόνο που βλέπω από αυτούς είναι χαμόγελα και κρεμασμένα σαγόνια! Μοιράζονται τον ενθουσιασμό μου και τη μοναδικότητα της στιγμής! Ούτε αυτοί το πιστεύουν ότι το βλέπουν live από κάποιον που βρίσκεται όντως εκεί! Το σήμα ψηλό χάνεται κλείνουμε και έρχεται η υπόλοιπη παρέα η οποία με ενθουσιασμό μου λέει πως βρίσκεται εκεί ένας εκπρόσωπος της αμερικανικής πρεσβείας στην Τυνησία και λάτρης των BMW, μας επιτρέπει να μπούμε μέσα στον χώρο με τις μηχανές αφού ούτε συχνά έρχονται μηχανές αλλά και ο κόσμος σπάει γιατί πέφτει το φως. Χωθήκαμε γρήγορα μέσα φωτογραφηθήκαμε και ξεκινάει η ώρα του παιδιού και πάλι. Ήταν σαν μια παιδική χαρά. Εγώ ξεκινάω χωρίς να το καταλάβω βόλτα καβάλα σε μια καμήλα, μετά κι ο Ανέστης, ο Αντρέας και η Λένα συνεχίζουν βόλτα και φωτογραφίες, ο Γιώργος κι ο Κώστας εντοπίζουν μια πλαγιά από άμμο που ανεβοκατεβαίνουν τζιπ με τουρίστες, δε το σκέφτηκαν ούτε στιγμή όρμησαν και χάραξαν δικές τους ροδοσιές στην πλαγιά. Φεύγω κι εγώ να τους συναντήσω, καταλαβαίνω ότι δε το έχω.. ανεβαίνω όμως με τα πόδια να βοηθήσω σε λίγο ξεθάψιμο.
Στην επιστροφή μας για Tozeur συμβαίνει μια πολύ έντονη στιγμή για τη ζωή και τη μνήμη μου, άλλοι θα κοροϊδέψουν άλλοι θα συμμεριστούν, αδιαφορώ! Καλώ λοιπόν μέσω του Bluetooth του κράνους τον κουμπάρο μου και προσπαθώ να του περιγράψω το σκηνικό της ημέρας.. φτάνοντας στην περιγραφή των καμηλών και του σκηνικού του Star Wars η φωνή μου σταματάει, με ρωτάει τι έπαθα αλλά δε μπορώ να του απαντήσω, δε βλέπω μπροστά μου από τα δάκρυα. Η όλη εμπειρία ήταν τόσο έντονη που συγκινήθηκα και άρχισα να κλαίω σαν μικρό παιδί μέσα στο κράνος, δεν είχα ξαναβιώσει τόσο κλάμα από συγκίνηση χαράς με τη φωνή μου να μη βγαίνει και να μη μπορώ να το σταματήσω. Δεν υπερβάλλω, απλά ήταν για μένα πολύ ξεχωριστά όλα και ένιωθα το κατόρθωμα του να φτάνεις έστω ως εδώ!
Σε αυτό το σημείο πρέπει να περιγράψω λίγο αυτά που διασχίζουμε και να εξηγήσω και μια εκκρεμότητα. Το οδικό δίκτυο γενικά ήταν αναπάντεχα πάνω του καλού με πολύ καλά συντηρημένη άσφαλτο πάρα πολύ συχνά στρογγυλούς κόμβους καθώς και άπειρα σαμαράκια. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τη συχνότητά τους είχαμε τιναχτεί αρκετές φορές. Με εξαίρεση τις μεγάλες πόλεις και κυρίως τις παραθαλάσσιες που είναι και τουριστικές, οτιδήποτε άλλο συναντούσαμε ήταν χωριό ή οικισμός. Η αστυνόμευση στους δρόμους ήταν πολύ μα πολύ συχνή είτε από αστυνομία είτε από στρατό και μάλιστα πολλές φορές με οδοφράγματα, με εμάς όμως δεν ασχολήθηκε ποτέ κανείς. Η εκκρεμότητα που έχω να εξηγήσω είναι οι περίεργες εικόνες και οσμές που συναντούσαμε. Οι εικόνες ήταν που βλέπαμε πολύ συχνά ανθρώπους μόνους τους να περπατάνε, κάποιες φορές και στο σκοτάδι, κάποιοι άλλοι κάθονταν μέσα σε ερείπια να κάνουν το τσιγάρο τους ή να πιούν το τσάι τους. Αυτό που μας έδωσαν να καταλάβουμε όσοι μιλήσαμε είναι ότι αυτός είναι ο τρόπος ζωής τους, αυτό είναι το mentalist τους, δε θέλουν περισσότερα πράγματα θέλουν την ησυχία τους. Ακόμα και άτομα που επέστρεψαν από δουλειές στην Ευρώπη παραδέχτηκαν ότι δούλευαν πολύ και δε τους άρεσε. Οι οσμές, ήταν ένα συχνό φαινόμενο κατά την είσοδο ενός χωριού όπως και στην έξοδο δεξιά κι αριστερά από το δρόμο υπήρχαν άναρχες χωματερές σε πολλά σημεία βούρκος! Μύριζε για αρκετή απόστασή και σε συνδυασμό με τη ζέστη χειροτέρευε. Αυτό δε μπορούσαμε να το εξηγήσουμε, δηλαδή γιατί τόσο κοντά στα σπίτια τους. Μια όμορφη λεπτομέρεια είναι ότι ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο οικισμό οι κόμβοι που χρησιμοποιούσαν τόσο πολύ είχαν κάποιο έργο τέχνης άλλοτε πολύ αξιόλογο άλλοτε για να γελάς, αλλά πάντα υπήρχε ένα.
Τεράστια θετική εντύπωση μας άφησαν οι άνθρωποι αυτού του τόπου. Δεν συναντήσαμε πουθενά επιθετικούς ή δύστροπους ή επικίνδυνους ανθρώπους. Παντού μας υποδέχονταν με το χαμόγελο, πάντα ήθελαν να μας βοηθήσουν χωρίς να περιμένουν απαραίτητα αντίτιμο, φυσικά δε θα το αρνούνταν κιόλας. Από όπου περνούσαμε μας χαιρετούσαν μικροί μεγάλοι μας κυνηγούσαν τα παιδιά ενθουσιάζονταν μαζί μας σαν να περνούσε ο βασιλιάς καρνάβαλος ένα πράγμα.
Συνεχίζουμε...Τετάρτη, πολύ σημαντική μέρα, σήμερα θα αγγίξουμε Σαχάρα. Σήμερα θα κάνουμε την Σαχάρα εικόνα, κτήμα μας και όχι απλή περιγραφή από σχολικά βιβλία γεωγραφίας που είχαμε όλοι έως τώρα. Πρώτα όμως έχει σειρά η λίμνη Chott el Djerid, μια αποξηραμένη λίμνη η οποία στην επιφάνειά της σε συνδυασμό με βροχή και υγρασία έχει κρυσταλλωμένο αλάτι, όλα έτσι ταιριασμένα σε απόλυτη ευθεία στον ορίζοντα με αποτέλεσμα όταν βρισκόσουν μέσα έχανες τον ορίζοντα δεξιά και αριστερά από το παιχνίδι που έκανε η ανάκλαση και το φως. Τη λίμνη διασχίζει ένας μακρύς ευθύς δρόμος ο οποίος προσφέρεται για άπειρη φωτογράφηση καθώς κιόλας στο ενδιάμεσο έχουν στηθεί πλανόδια μαγαζάκια με τους ιδιοκτήτες να έχουν στήσει διάφορα σκηνικά εντός της λίμνης για να τραβήξουν κόσμο που θα κατέβει να φωτογραφηθεί και να ψωνίσει, έτσι κι εμείς φυσικά.
Συνεχίζουμε νότια, η απόσταση που πρέπει να καλύψουμε είναι μεγάλη, το μόνο που μας νοιάζει είναι τα ντεπόζιτα να είναι γεμάτα καθότι απομακρυνόμαστε πολύ από τον όποιο πολιτισμό συνεπώς και από βενζινάδικα. Ακολουθούν απέραντες ασφάλτινες ευθείες με ανηφόρες και κατηφόρες, δεξιά και αριστερά άμμος ξεροί θάμνοι και τι άλλο, καμήλες φυσικά, οι οποίες πλέον είχαν γίνει συχνό θέαμα αλλά όχι τόσο ώστε να μη σου παίρνει όλη την προσοχή. Γυρνούσα συνέχεια να τις χαζεύω, κάπου κάπου κοιτούσα και μπροστά μη πέσω πάνω σε κανέναν αλλά το μυαλό μου έλεγε "κοίτα όσο περισσότερο μπορείς, ρούφηξε τώρα αυτή τη στιγμή είναι η μόνη ευκαιρία, κατέγραψε όσα περισσότερα καρέ γίνεται στο μάτι που αύριο θα έχει καταρράκτη". Ο δρόμος σε μερικά σημεία χανόταν από λίγη άμμο καθώς αυτή έκανε τα δικά της παιχνίδια με τον αέρα παντού τριγύρω μας. Οι εικόνες που καταγράφω είναι πλέον ίδιες με περιοδικά και ντοκιμαντέρ.. απέραντη ευθεία, στο βάθος οι συνοδοιπόροι, τριγύρω άμμος και βουνά.
Στη διαδρομή αυτή έγινε μια στάση που άφησε το δικό της στίγμα στου καθενός την ψυχή. Μια ας πούμε καφετεριούλα, ήταν το σπίτι μιας οικογένειας. Ο πατέρας έλειπε πιθανόν κάπου με τα ζωντανά του, η γυναίκα όμως με την μικρή της κόρη μόλις μας αντίκρισε άναψε το μάτι και έφτιαξε κατευθείαν τσάι και μια παραδοσιακή πιτούλα για να μας καλοδεχτεί. Η επικοινωνία σχεδόν ακατόρθωτη καθώς η γυναίκα δε μιλούσε άλλη γλώσσα, δυστυχώς το ίδιο μέλλον προβλέπεται και για την κόρη της. Δε θα γνωρίσει ούτε το σχολείο ούτε τα γράμματα ούτε τους φίλους εκεί που θα μεγαλώσει. Είναι απολύτως μόνοι τους σε μια πολύ μεγάλη ακτίνα χιλιομέτρων. Μπαίνουμε μέσα στο σπιτάκι και μένουμε παγωτό! Οι τοίχοι είναι όλοι γραμμένοι, γεμάτοι αφιερώσεις και σημειώσεις από ταξιδιώτες! Πόσο θα κοστολογούσατε άραγε αυτό το οίκημα 4m x 7m;! Θα πω μεγάλη περιουσία! Διαβάζουμε κάποιες από αυτές βλέπουμε ημερομηνίες και σαφώς κοντοστεκόμαστε στην ελληνική σημείωση. Κάποιοw είχε περάσει πριν λίγα χρόνια του οποίου θα παραθέσω την αφιέρωση "Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΞΗ. ΕΔΩ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ! ". Πραγματικά, η κίνηση της γυναίκας αυτής η οποία δε ζήτησε απολύτως τίποτα σαν αντάλλαγμα δε μπορούσε να συγκριθεί πόσο μάλλον όταν είδαμε ότι τα λεφτά που της αφήσαμε στο τραπέζι από μόνοι μας δεν τα πλησίασε ούτε για να τα δει. Περίμενε να φύγουμε και αφού ήμασταν ήδη πάνω στις μηχανές τότε πήγε να μαζέψει τα ποτήρια και τα λεφτά.
Νωρίς το απογευματάκι πλέον έχουμε μπει Σαχάρα σιγά σιγά σταματάει η άσφαλτος και ακολουθεί για λίγο μόνο χαλίκι και έπειτα άμμος. Ήταν πραγματικά αναπάντεχο ότι η άσφαλτος θα μας πήγαινε μέχρι μέσα στην έρημο εκεί που είχαμε κλείσει διαμονή στο Ksar Ghilane του Jebil National Park. Εκεί μας υποδέχτηκαν δύο τύποι να μας δείξουν που θα κοιμηθούμε, ήταν κάτι μικρά χτιστά δωματιάκια ίσα ίσα για δυο κρεβάτια μονά και πιο πέρα κοινές ντουζιέρες και τουαλέτες για όλο το κατάλυμα οι οποίες δε πλησιάζονταν! Είχαμε κλείσει κανονικά διαμονή σε σκηνές λίγο πιο βαθιά στην έρημο αλλά μια μέρα πριν ξεκινήσει το ταξίδι μας, μας την ακύρωσαν.
Χωρίς να χάνουμε χρόνο φοράμε τα τουρμπάνια μας να το παίξουμε νομάδες και ανεβαίνουμε στις γουρούνες που είχαμε κανονίσει για βόλτα με οδηγό. Μόλις βγαίνουμε από την πέτρινη περίφραξη ξεκινάει ένας καταιγισμός συναισθημάτων εντάσεων εικόνων και συγκινήσεων για αυτό που αντικρίζουμε που όμως δεν έχουμε το χρόνο να σταματήσουμε να απολαύσουμε, πρέπει να συνεχίσουμε με τις γουρούνες τη διαδρομή γιατί έφτανε η δύση. Ύστερα από πολύ παιχνίδι και ατέλειωτο γέλιο με τις γουρούνες ο οδηγός μας σταματάει σε κάτι ερείπια και μας λέει πως είναι μικρό ρωμαϊκό κάστρο-φυλάκιο. Σκέφτομαι "και εδώ ρε Ρωμαίοι; Δε χορταίνατε; Θα μου πεις γιατί ο Μέγας Αλέξανδρος τι έκανε;". Επιστρέφουμε στα δωμάτια έχει μείνει λίγη ώρα ακόμα φως πριν ο ήλιος χαθεί τελείως. Βάζω σαγιονάρες και πάω στον τοίχο της περίφραξης δίπλα από τα δωμάτια και κοιτάω προς τα έξω προς τους αμμόλοφους, με βλέπει ο Γιώργος. "Τι κάνεις; " μου λέει, "θα πηδήξω του λέω πάω έξω", ακολουθεί κι αυτός και απορεί γελώντας "που πας ρε τρελέ τι θες να κάνεις; ". "Γιώργο δε μου φτάνει! Θέλω να αποθηκεύσω όσο μπορώ όσο χρόνο έχουμε. Αύριο πρωί φεύγουμε. Κάνε μου τη χάρη και άφησε με λίγο, αν θες κάτσε αλλά σε παρακαλώ μη μιλάς για λίγο" κατάλαβε.. Βγάλαμε δυο δοχεία να γεμίσουμε με άμμο για το σπίτι. Αισθάνομαι την κόρη των ματιών σε πλήρη διαστολή, δε χορταίνω να βλέπω το τοπίο, δε μου φτάνει! Η μεγαλύτερη μου έκπληξη είναι ότι η έρημος δεν αποτελείται από μικρούς κόκκους άμμου όπως θα φανταζόμασταν σαν μια παραλία, είναι τόσο ψιλή σαν πούδρα, σαν το αλεύρι, το χέρι έβαφε καφέ όπως βάφεται λευκό από το αλεύρι. Προσπαθώ να περπατήσω ξυπόλητος και είναι δύσκολο διότι είναι τόσο ελαφριά η σκόνη αυτή της ερήμου που το πόδι βυθιζόταν κάποιες φορές μέχρι τη μέση του καλαμιού. Δεν μπορώ να βρω τις λέξεις για να περιγράψω τη μοναδικότητα της στιγμής και του τοπίου. Οι λέξεις "μοναδικό, απίστευτο, τρελό, φανταστικό" θα μπορούσαν να περιγράψουν αυτό που αισθανόμουν αλλά δεν θα ήταν αρκετές. Το φως έπεσε τελείως και η σιωπή λύνεται. Συζητάμε για αυτή τη στιγμή που μόλις χαράζεται στο μυαλό σαν τατουάζ! Προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε που βρισκόμαστε! Το βράδυ που ήρθε επιβεβαιώθηκαν πάλι τα σχολικά βιβλία που λένε για την απότομη πτώση θερμοκρασίας. Τα δωμάτια διέθεταν κάποια αρκετά χρησιμοποιημένα παπλώματα που δε χρησιμοποιήσαμε. Κοιμάμαι και εύχομαι να ξυπνήσω νωρίς για να απολαύσω πάλι όσο μπορώ το τοπίο.
Έπιασε, ξύπνησα νωρίς βγήκα κατευθείαν πήδηξα το τοιχάκι και φυσικά συναντάω τον Γιώργο που γελάει και λέει "το ήξερα μωρή κάμπια ότι θα ρθεις" χαχαχα.. Κάνω το λάθος να βγάλω τις σαγιονάρες και να πατήσω ξυπόλητος. Η επιφάνεια της ερήμου δεν έχει συνέλθει ακόμα από την παγωνιά της νύχτας! Πάγωσα νόμιζα περνούσαν μαχαίρια από τους αστραγάλους. Αφού έκατσα όσο μου επέτρεπε ο χρόνος κι όχι η θέληση μου μαζέψαμε πράγματα διώξαμε κάποιες αράχνες από τα ρούχα μας και ύστερα από ένα γενναίο πρωινό φεύγουμε. Έτσι για την πληροφορία θα πω ότι άλλη μια έκπληξη ήταν το Wi-Fi στην έρημο. Ναι, μπορεί οι τουαλέτες να ήταν απλησίαστες και το νερό της ντουζιέρας να μύριζε σκουριά και χώμα αλλά είχανε Wi-Fi στο κατάλυμα!
Σήμερα Πέμπτη θέλαμε να καταφέρουμε μια διαδρομή για την οποία συζητήσαμε αρκετά με τον Γιώργο ο οποίος κατά την προετοιμασία του ταξιδιού μέσω δορυφορικών εικόνων είχε δει ότι ίσως και να είναι σκεπασμένη από άμμο σε κάποια κομμάτια για μεγάλη απόσταση. Δε μπορούσαμε όμως να είμαστε σίγουροι αλλά θέλαμε πολύ να το δοκιμάσουμε. Είπαμε να το δούμε και αν δεν, θα πάμε στο plan B. Δυστυχώς έτσι και έγινε, η διαδρομή από πολύ νωρίς ήταν σκεπασμένη σε αρκετά σημεία με άμμο κάτι που μας καθυστερούσε πολύ και βλέπαμε ότι δε θα προλάβουμε να την περάσουμε μέρα. Ο αρχηγός μας, ο Γιώργος δίνει το σύνθημα για πίσω. Ύστερα από μερικά γρήγορα σπρωξίματα και θαψίματα είμασταν πάλι στο χθεσινό δρόμο κάνοντας στάση ξανά στην απομονωμένη οικογένεια αυτή τη φορά για να κρεμάσουμε κι εμείς μέσα τη σημαία με τα ονόματά μας δίπλα στις υπόλοιπες, την ελληνική μας σημαία που είχε ο Ανέστης μέχρι στιγμής να ανεμίζει πλάι στη βαλίτσα της μηχανής του.
Εκεί ακολούθησε μια δύσκολη συζήτηση με τον Γιώργο και τον Ανέστη όσον αφορά την πορεία μας. Λόγω του δρόμου που δε μπορέσαμε να πάρουμε χάνουμε κάποια από τα αξιοθέατα που θέλαμε να δούμε, ένα από αυτά ήταν ένα σκηνικό των Star Wars που ήθελα οπωσδήποτε να πάω, το θολωτό σπίτι του Luke Skywalker. Κοιτάμε τους χάρτες και τους χρόνους μας. Πήγαινε-έλα έφτανε κάπου στις 6 ώρες οδήγηση και βάλε καμιά ώρα στο σημείο που ήθελα να δω και ήταν ήδη μεσημέρι. Ο Γιώργος δεν ήθελε να τραβήξει την ομάδα κάπου που δε την ενδιέφερε αλλά ούτε ήθελε να το στερήσει από εμένα. Του λέω να χωριστούμε να πάνε στο ξενοδοχείο κι εγώ να πάω μόνος εκεί και να τους συναντήσω το βράδυ στο ξενοδοχείο. Ούτε να το σκέφτεται δεν ήθελε, και ξέρω πολύ καλά ότι δε θα ησύχαζε από το άγχος του. Ο Ανέστης πετάγεται και λέει "Πάμε παρέα δε σε αφήνω μόνο τόσες ώρες μπορεί να γίνει οτιδήποτε, δε με ενδιαφέρει ο προορισμός θα ευχαριστηθώ τη διαδρομή, Γιώργο μην αγχώνεσαι το έχουμε". Ο Γιώργος σκέφτεται λίγο.. "το ξέρω ότι το έχετε, είναι εύκολοι οι δρόμοι είστε δύο αλλά ο χρόνος δε φτάνει θα σας προλάβει η νύχτα νωρίς και δεν έχουμε τηλέφωνα μόνο ίντερνετ που δε πιάνει παντού, τρομάζω στην ιδέα ότι ξεκινήσαμε έξι και μπορεί να γίνει το οτιδήποτε και να πρέπει να γυρίσουμε διαφορετικά ή να μη μπορώ να σας φτάσω και ούτε μπορώ να επιβάλλω κάτι στους άλλους". Αδέρφια μου και οι δύο! Αισθάνομαι πολύ τυχερός που τους έχω φίλους από τον στρατό και συνταξιδιώτες! Ξεχωριστά άτομα με ξεχωριστή θέση μέσα μου! Κατανοώ τους κινδύνους υποχωρώ και ξεκινάμε όλοι μαζί για Gabes όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Ήθελα πολύ να πάω αλλά όπως είπα και στα παιδιά δε θα ήθελα να ήμουν στη θέση του Γιώργου και να τον φέρω σε τέτοια κατάσταση, τον καταλαβαίνω θα ήταν πολύ εγωιστικό να επιμείνω, εξάλλου στο δρόμο μας για Gabes υπήρχε άλλη μια στάση για φαγητό όπου υπήρχε ακόμη ένα σκηνικό των γνωστών ταινιών το Hotel Sidi Idriss το οποίο δυστυχώς δεν ήταν ανάλογο των προσδοκιών μου ωστόσο με ικανοποίησε που το είδα.
Κάπου ανάμεσα στις μέρες αυτές σε μία από τις επικοινωνίες με τους γονείς μου είχα σχηματίσει μια άποψη που μοιράστηκα μαζί τους. Ύστερα από ότι είχα δει εκεί και από όλη αυτή την ξεχωριστή ομορφιά έφτασα στο συμπέρασμα πως εύχομαι ο πολιτισμός να μη φτάσει περισσότερο εδώ κάτω. Το μέρος αυτό είναι ακόμα ανέγγιχτο δε μπορώ να φανταστώ ακόμα πιο νότια τι γίνεται. Υπάρχει μια ομορφιά και ένας άλλος τρόπος ζωής που δε συγκρίνεται με άλλο μέρος κι αν έρθει περισσότερο ο πολιτισμός θα τα καταστρέψει όλα. Δυστυχώς αυτό είναι το βάρος που πρέπει να σηκώσει αυτός ό λαός. Οι γονείς μου κατάλαβαν και ενστερνίστηκαν αυτή μου τη σκέψη και συμπλήρωσαν πως αισθάνονται περήφανοι για εμένα και την παρέα μου για το κατόρθωμα που κάναμε να ταξιδέψουμε ως εδώ. Είναι λένε μια ιδέα που οι ίδιοι στην ηλικία μας δε θα σκεφτόντουσαν να κάνουν μόνοι τους και χωρίς ταξιδιωτικά πρακτορεία πόσο μάλλον να τολμούσαν με μηχανές. Στο δρόμο πλέον αφού έχουμε αφήσει πίσω την ομορφιά της Σαχάρας και των νόμιμων κατοίκων της, τις καμήλες, το κεφάλι μου παίζει ξανά και ξανά τις εικόνες που είναι τόσο φρέσκες. Συνεχίζει να αρνείται να συνειδητοποιήσει το τι έχει ζήσει το τι έχει χαράξει μέσα μου. Δεν ήθελε και πολύ, πάλι μερικά δάκρυα συγκίνησης και υπερηφάνειας κύλησαν. Σκέφτομαι όλους μου τους ανθρώπους σκέφτομαι πρόσωπα που θα ήθελα να τα μοιραστώ αυτά και δεν τα έχω. Μόλις έχω ζήσει ένα μοναδικό ταξίδι πολύ ξεχωριστής ομορφιάς.
Παρασκευή 30 λοιπόν έχει ξεκινήσει επίσημα από χθες η επιστροφή του ταξιδιού καθώς κατευθυνόμαστε βόρεια. Τώρα προορισμός ήταν το Monastir περνώντας από το Sfax κάνοντας στάση και στην επιβλητική ρωμαϊκή αρένα El Jem που έχουμε δει στην ταινία του Gladiator. Είναι φοβερό το ότι ένα τέτοιο μνημείο που στέκεται ακόμα καλά έχει ένα τελείως συμβολικό εισιτήριο και καμία οργάνωση εντός του αρχαιολογικού χώρου. Φαίνεται πως όποιοι και να προσπάθησαν να περάσουν τον πολιτισμό τους εδώ κάτω δεν τα κατάφεραν. Ο κόσμος δεν ασχολείται, έχει άλλη νοοτροπία κουλτούρα και τέχνη.
Σάββατο πρωί βρισκόμαστε στη Hammamet η οποία μαζί με το Monastir είναι δύο παραδοσιακές όμορφες πόλεις με διατηρημένη την τέχνη και τον χαρακτήρα στα κτίρια που έχει αυτός ο λαός. Είναι παραθαλάσσιες πόλεις, πολύ τουριστικές γι’ αυτό και τις διατηρούν έτσι. Και στις δύο πόλεις είναι η χαρά του έμπορα. Γενικότερα αυτός ο λαός επειδή είχε πάντα ασχολία με το εμπόριο είναι στην κουλτούρα τους η διαπραγμάτευση. Αλλά το ξεχωριστό είναι ότι δε θέλουν να φύγεις ανικανοποίητος θέλουν να κάνουν παζάρι αλλά να είσαι κι εσύ ευχαριστημένος και να φύγεις με κάτι στα χέρια. Αντιθέτως εάν δεν έκανες παζάρι υπήρχε μια κάποια ενόχληση, ακόμα κι αν το έπαιρνες στην πρώτη τιμή που σου έλεγαν ξενέρωναν διότι δεν έκανες παζάρι κι όπως έλεγαν συχνά "no my friend, business business". Θέλει λίγο προσοχή στο πως θα τους δείξεις τις προθέσεις σου, έτυχε να μας τραβήξουν κι από τα χέρια προκειμένου να μπούμε στο μαγαζί τους και να παζαρέψουμε κάτι.
Το πρόγραμμα έλεγε να επιστρέψουμε Τύνιδα μέχρι το μεσημέρι καθώς εγώ κι ο Ανέστης ταξιδεύαμε το απόγευμα για Παλέρμο ενώ τα υπόλοιπα παιδιά την επόμενη μέρα για Γένοβα. Όμως λόγω κακοκαιρίας ακυρώνεται το δικό μας δρομολόγιο. Για λίγο χαλαστήκαμε και αγχωθήκαμε διότι μας ένοιαζε και το καράβι από Μπάρι για Ελλάδα, τι θα γινόταν αν η κακοκαιρία κρατούσε πάνω από μια μέρα? Ευτυχώς όμως την επόμενη μέρα το πρωί φύγαμε κανονικά απλά το βράδυ που φτάσαμε αργά στη Σικελία χρειάστηκε να πάμε μέχρι τη Μεσσίνα για διανυκτέρευση λίγων μόνο ωρών προκειμένου να φύγουμε να προλάβουμε το καράβι από το Μπάρι. Στο καράβι για Ελλάδα μοιραστήκαμε την παρέα δύο άλλων αναβατών εκ των οποίων ο ένας, τι τύχη, είχε κάνει το ίδιο ταξίδι πριν 20 χρόνια και μόλις του έδειξα φωτογραφίες από την άσφαλτο πριν τη Σαχάρα τις κεραίες και το Wi-Fi κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Δεν υπήρχαν τότε αυτά, ήταν ένα άλλο ταξίδι σίγουρα.
Ζητώ συγγνώμη από όποιον τον κούρασα αλλά ξεκίνησα να κάνω ένα οδοιπορικό για την Τυνησία και κατέληξα σε διήγημα, έτσι μου βγήκε. Ελπίζω κάποιος να το διάβασε, κάποιος να του άρεσε. Όποιος ετοιμάζει κάτι αντίστοιχο και χρειάζεται την οποιαδήποτε πληροφορία θα μου χάριζε μεγάλη χαρά να μου τη ζητήσει και να τα πούμε. Ζω αυτό το ταξίδι στο μυαλό μου κάθε φορά που θα το φέρει η κουβέντα.
Πληροφοριακά το ταξίδι κόστισε περίπου 1.500€ με όλα μέσα όλα τα καράβια τα ξενοδοχεία βενζίνες φαγητά όλα!
Η διαδρομή μας σαν κύκλος που κάναμε ήταν πάνω κάτω αυτή:
Tunis - Bizerte - Cap Angela - Rommel Pass - Kairouan - Chebika Oasis - Mos Espa - Tozeur - Chott el Djerib - Douz - Ksar Ghilane Sahara desert - Matmata - Gabes - Sfax - Monastir - Hammamet - Tunis.
Πέμπτη 22 επιβίβαση στο καράβι από Πάτρα για Μπάρι, στην Ηγουμενίτσα ανυπομονώ για την επιβίβαση του Ανέστη, ο οποίος σαν να μην έχει συνειδητοποιήσει κι ο ίδιος που πάμε...σαν να μπήκαμε στο καράβι για Ζάκυνθο. Το πρόγραμμα λέει Μπάρι-Παλέρμο και διανυκτέρευση εκεί, στο δρόμο όμως στη σκέψη των μακρυχέριδων του Παλέρμο αποφασίζουμε να διανυκτερεύσουμε Μεσσίνα.
Την επομένη λοιπόν Παλέρμο (χρησιμοποιήσαμε μια απαράδεκτη ιταλική autostrada με σπασίματα στην άσφαλτο και το περισσότερο κομμάτι με μονή λωρίδα χωρίς να καταλάβουμε γιατί αφού δε γίνονταν έργα στα κλειστά κομμάτια). Είμαστε στα πρακτορεία για έκδοση εισιτηρίων που είχαμε ήδη κλείσει και πληρώσει, κοιτάμε ρολόι έχουμε μόλις 45 λεπτά πριν τον απόπλου του καραβιού για Τύνιδα. Εδώ θα γίνει η πρώτη σημείωση για όποιον ετοιμάζει κάτι αντίστοιχο, οπωσδήποτε στο κινητό στοιχεία από τις κρατήσεις των ξενοδοχείων στα οποία πρόκειται να μείνετε. Για κάποιο λόγο το πρακτορείο τα ζητούσε επίμονα. Δε θέλω να μακρηγορήσω, έγινε ένας μίνι καυγάς πήραμε τα εισιτήρια και μπήκαμε καράβι. Εδώ ζητάμε απ’ το πλήρωμα μια φωτογραφία, κοινή σκέψη και των δύο "μόλις βγούμε από δω μέσα θα ΠΑΤΑΜΕ ΑΦΡΙΚΗ" !! Το χαμόγελο ήδη άρχισε να γίνεται μόνιμο αποτυχημένο μπότοξ.
Η υπόλοιπη παρέα εκ Γερμανίας βρίσκεται στο καράβι από Γένοβα για Τύνιδα και φτάνει την επόμενη μέρα το μεσημέρι ενώ εμείς το βράδυ της μέρας που ταξιδεύουμε. Επομένως το αρχικό σχέδιο ήταν να περνούσαμε τη μισή μέρα που είχαμε στην Τύνιδα μέχρι να συναντηθούμε, εμείς όμως αποφασίσαμε λίγες μέρες πριν να οδηγήσουμε το βράδυ που θα φτάσουμε κάνα διωράκι και να πάμε στο Bizerte. Ο σκοπός ήταν την άλλη μέρα να επισκεφθούμε το Cap Angela το βορειότερο ακρωτήρι της Αφρικής.
Βράδυ λοιπόν Σάββατο 24 κατεβαίνοντας απ’ τον καταπέλτη του καραβιού σκέφτομαι, αν εγώ αισθάνομαι έτσι ο Neil Armstrong πως αισθάνθηκε όταν πάτησε Σελήνη...ή έστω το στούντιο (ωπ σηκώθηκε σκόνη). Πρώτες εικόνες από λιμάνι και αστυνόμευση που θυμίζουν Ελλάδα πολλές δεκαετίες πριν. Ξεκινάει η ουρά για Λιμενικό-Αστυνομία-Τελωνείο το άγχος κορυφώνεται αν όλα θα είναι κομπλέ. Στα διαβατήρια μας βάζουν στην άκρη, αγγλικά ούτε για δείγμα! Ακούμε απ'τον ασύρματο φωνάζουν τον ανώτερό τους (chief). Μετά από κάνα τέταρτο ευτυχώς καταφθάνει ένα συλλεκτικό κομμάτι που δείχνει συμπάθεια προς τις μηχανές και έναν ενθουσιασμό στο logo BMW. Ζήτησαν και πάλι τις ξενοδοχειακές κρατήσεις, του εξηγούμε ότι τις έχει η υπόλοιπη παρέα που έρχεται αύριο. Μας ζήτησε να του γράψουμε τουλάχιστον όσο γίνεται περισσότερα μέρη από αυτά που θα πάμε, τα σημείωσε και μας άφησε! Τέλος αυτό ήταν, προχωρήσαμε σφραγίσαμε διαβατήρια, ένας υποτυπώδης έλεγχος και είμαστε στο δρόμο για Bizerte. Στη διάρκεια του δρόμου αν και σκοτάδι συναντήσαμε εικόνες και μυρωδιές που εξηγήθηκαν τις επόμενες μέρες που τα ξανασυναντήσαμε, με το πιο περίεργο να είναι οι συχνές δυσοσμίες. Μπαίνουμε Bizerte, τα βλέμματα των ξένων για εμάς ανθρώπων καθώς και οι συνθήκες δρόμου κτιρίων μας στέλνει ένα μικρό άγχος τύπου που ήρθαμε? Σε ένα stop πλευρίζω τον Ανέστη "μη σταματάς πουθενά θα μας φάνε λάχανο". Φτάνουμε ξενοδοχείο, εκεί λύσαμε την απορία για τις κρατήσεις και τους προορισμούς που ζητούσαν καθώς και ο ρεσεψιονίστ μας ρώτησε που πάμε και που θα μείνουμε την επόμενη μέρα. Ευγενέστατος και με τέλεια αγγλικά μας εξηγεί πως ενημερώνουν την αστυνομία για τους τουρίστες που πηγαίνουν και που καταλήγουν κάθε μέρα για λόγους δικής μας ασφάλειας. Αυτό έγινε σε κάθε ξενοδοχείο. Γρήγορα ύπνο το πρωί πρέπει να αγγίξουμε το ακρωτήρι.
Το πρωινό δε θα μπορούσε να είναι πιο οικείο καθότι μας ξύπνησε το καβγαδάκι ενός ζευγαριού Ελλήνων έξω απ'το μπαλκόνι!! Αν είναι δυνατόν κλαίμε απ’ τα γέλια. Στο δρόμο για το ακρωτήρι βλέπουμε για πρώτη φορά αυτό το μέρος με φως.. αρχίζουν να έρχονται εικόνες από ταινίες. Ο Ανέστης ήδη μου δείχνει το κεφάλι του.. ήταν το νόημα ότι "ο σκληρός δίσκος μυαλού και ματιών έχει ξεκινήσει και γράφει". Το ακρωτήρι στο τελείωμά του μας δυσκόλεψε καθότι το έδαφος ήταν αλλού βραχώδες και αλλού άμμος. Δεν κολλάμε όμως ξέρουμε ότι θα έρθουν δυσκολότερα επίσης πρέπει να το αγγίξουμε το μνημείο του ακρωτηρίου. Όντως φτάνουμε, η χαρά μας πολύ μεγάλη αγκαλιαζόμαστε και ξεκινάμε φωτογράφηση! Τη φωτογράφηση ήρθαν να εμπλουτίσουν και κάποιοι ντόπιοι που ήρθαν κι αυτοί να δουν το μνημείο και ζήτησαν οπωσδήποτε φωτογραφίες με τις μηχανές. Αρχικά πλησίασαν μόνο οι άντρες και ρίσκαρα λέγοντας φωνάξτε και τις γυναίκες, τότε ο Ανέστης παγωμένος αλλά χωρίς να σπάει το χαμόγελο για τον φακό μουρμουρίζει "Είσαι μαλάκας?! Θες να μας μαχαιρώσουν? Είναι κρίμα ακόμα δε κάναμε το ταξίδι μας". Χαχαχα Όλα καλά όμως κανένα πρόβλημα βγήκαμε όλοι παρέα και με τα χέρια στους ώμους σαν να γνωριζόμασταν. Φτάνει, καιρός να κατηφορίσουμε πάλι να συναντήσουμε την υπόλοιπη παρέα με την οποία δεν έχουμε καμία επαφή 1 μέρα τώρα. Μεσημεράκι συναναντιόμαστε όλοι πλέον μαζί στο λιμάνι, αγκαλιές φιλιά και αναστεναγμοί από τη ζέστη. Γίναμε μπουχός για ανταλλακτήριο χρημάτων κάρτες sim για ίντερνετ και τερματισμό στην Kairouan.
Σκοπός μας γενικά είναι να διασχίσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε από τη χώρα γι’ αυτό και οργανώσαμε ένα τουρ από τα μέρη που θέλαμε. Αφήνουμε τη ζωή στις πόλεις και διασχίζουμε κυρίως οικισμούς και οι μέρες ξοδεύονται στο δρόμο και σε ότι έχουμε βάλει να δούμε καθοδόν.
Επόμενη μέρα προορισμός είναι η Tozeur με στόχο όμως πρώτα τη διάσχιση του Romel Pass. (Ο ίσως σημαντικότερος στρατηγός του Χίτλερ εν ονόματι Romel δρούσε στην Αφρική με το γνωστό Africa Corps, το ψευδώνυμό του, Αλεπού της ερήμου. Εκεί λοιπόν υπήρχε ένας δρόμος που χρησιμοποιούσε ο στρατηγός για τη μεταφορά οχημάτων αρμάτων και προσωπικού όπου να μη γίνεται εύκολα αντιληπτός). Σε μια από τις στάσεις μας έχουμε την πρώτη συνάντηση με τα πιτσιρίκια. Μοναδικό συναίσθημα και καρφιτσωμένη εικόνα τα παιδιά με την χαρά τους που μας είδαν. Έτρεξαν πάνω σε μας για καραμέλες και σοκολάτες, ήμασταν απροετοίμαστοι, αφού είδαν ότι δεν είχαμε ζητούσαν ψηλά κέρματα. Ένας μεγαλωμένος που έδειχνε να είναι δάσκαλός τους άρχισε να τα κυνηγάει να τα μαζέψει δεν ήθελε να μας πλησιάζουν. Καταλαβαίνουμε πως μάλλον υπάρχει κάποιος φόβος να μη μας προκαλέσουν την οποιαδήποτε ζημιά ή απώλεια και ζητάμε εμείς τα ρέστα, κι άντε αυτοί να ανταποκριθούν. Κάποια "αλητάκια" του ξέφευγαν και ξαναέρχονται για φωτογραφία πάνω στις μηχανές. Ευτυχώς προλάβαμε και βγάλαμε όλοι μαζί πριν τα ξανακυνηγήσει με τη μαγκούρα! Φτάνοντας λοιπόν στο σημείου όπου τα χαρτιά και οι πληροφορίες του Γιώργου λένε ότι ξεκινάει το πάσο του Romel βλέπουμε χώμα βλέπουμε αμμόλοφους αλλά όχι από άμμο όχι έρημος δε ξέραμε τι ακριβώς και γιατί. Γεμάτοι ενέργεια εμείς αφήνουμε πίσω τους ενδοιασμούς για το που πάμε να χωθούμε και ορμάμε. Δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι πάνω στο δρόμο που θέλαμε έχει ξεκινήσει ένα λατομείο εξού και το λευκό χώμα. Συνεχίζουμε να ανεβοκατεβαίνουμε διασχίζοντας το λατομείο και συνειδητοποιούμε ότι πλέον αυτό που πατάμε είναι μια πολύ λεπτή σκόνη από σπασμένη πέτρα. Αυτό ήταν, ξεκίνησαν οι πρώτες πτώσεις τα κολλήματα και το πρώτο ξεθάψιμο! Το χαμόγελο όμως εκεί έχει μείνει αγκιστρωμένο, το απολαμβάνουμε όσο δεν πάει! Στην πορεία μας πιθανόν από κάποιο λάθος του gps ή ακόμα και από το μάτι μας που σκάλωνε κυριολεκτικά κάθε λίγα λεπτά απ’ τις μοναδικές εικόνες, χάνουμε την πορεία του Romel Pass όμως δε μας χαλάει έχουμε ήδη ανταμειφθεί από το τοπίο ώσπου συνεχίσαμε για το ξενοδοχείο μας στην Tozeur και ξεκούραση.
Ξημέρωμα Τρίτης 27, βροχή, φαίνεται ότι η μέρα δε θα πάει και πολύ καλά. Ωστόσο στο τέλος μας περίμενε άξια ανταμοιβή! Αφού ετοιμαστήκαμε περιμέναμε να κοπάσει η βροχή… όταν πλέον ήταν μόνο ψιχάλα ίσα έτσι για συντροφιά ανεβαίνουμε στις καλές μας και ξεκινάμε για την όαση Chebika, είναι λίγο έξω από την Tozeur, στο δρόμο συναντάμε μια μεγάλη πινακίδα με καμήλα και ακολουθεί η φωτογράφηση που της αρμόζει. Γύρω μας άμμος η οποία επιφανειακά έχει ποτίσει από τη βροχούλα. Δεν άργησαν να μπουν τα δαιμόνια στον Γιώργο και τον Κώστα τους εντουράδες οι οποίοι βούτηξαν για παιχνίδι με την άμμο! Οι γκαζιές σπάνε την μονοτονία της ησυχίας, οι τροχοί ζωγραφίζουν στην άμμο, εμείς στήνουμε κάμερες και κινητά, γίνεται παιχνίδι έχουν ξεσαλώσει. Λέμε με τον Ανέστη πάμε κι εμείς μωρέ? Με κοιτάει, δε το πολυσκέφτεται, μουρμουρίζει "τι μαλακίες κάνω και σας ακούω" βάζει μπρος και κατεβαίνουμε. Ξεκινάμε και παίζουμε κι εμείς με τις αγελαδίτσες μας σαν αρχάριοι δειλά δειλά.
Φτάνει το παιχνίδι όμως συνεχίζουμε την πορεία μας την οποία θα διακόψει η θέα ενός φαραγγιού που κόβει την ανάσα! Σταματάμε σε ένα από τα συχνά μαγαζάκια πλανόδιων με τουριστικά αναμνηστικά και πετρώματα. Εκεί ψωνίζοντας και χαζεύοντας το φαράγγι που φαίνεται σαν να έχει φυτρώσει παράταιρα, ανοίγει η κουβέντα με έναν καλοθελητή τον Faruk που μας πείθει ότι η Chebika δεν είναι κάτι τόσο τρομερό αλλά τουριστικό κι αυτός ξέρει ένα σημείο με καταρράκτη στο οποίο μπορούμε να κατέβουμε με τις μηχανές. Αφότου σκεφτήκαμε και έγιναν και τα απαραίτητα παζάρια για την αμοιβή του καλοθελητή οδηγού (η οποία γίνεται πάντα στο τέλος της ξενάγησης) φεύγουμε και μέσα σε λίγα λεπτά μας βάζει μέσα στο φαράγγι. Δεξιά κι αριστερά τοίχος από φοίνικες και βράχια, κάτω χώμα το οποίο γλύφει ένα τρεχούμενο νερό αλλού δυο πόντους αλλού ίσα μέχρι τις μπότες. Οι σκέψεις ανάμεικτες καθότι αρχίσαμε να γουστάρουμε λέμε ΝΑΙ κι άλλη adventure μέρα αλλά θα τη βγάλουμε καθαρή με αυτό το έδαφος το οποίο κάπου γινόταν πιο αμμώδες και κάπου πετρώδες; Σημειωτέων ο Faruk είναι με ένα παπί που κρατιέται με πλαστικές ταινίες και δεματικά, αλλά ήταν τόσο ελαφρύ που όπου κολλούσε το έπαιρνε στα χέρια και προχωρούσε. Φτάνουμε σε ένα εμπόδιο ένα τσιμεντένιο τοιχάκι που πρέπει να ανέβουμε με μοναδικό βοήθημα λίγη λάσπη στην άκρη δίπλα στα δέντρα. Εκεί ξεκινάνε οι πρώτες εντάσεις με τον Faruk "γιατί μας έφερες από δω, γιατί δε μας ενημέρωσες, πως θα προχωρήσουμε, πως είναι παρακάτω" . Η παρέα καλείται να αποφασίσει τι θα κάνουμε. Ο Γιώργος και ο Κώστας, οι πιο έμπειροι με τις αφρικάνες τους ανεβαίνουν σαν να μην υπήρχε μπροστά τους το τοιχάκι και φεύγουν να δουν τι υπάρχει παρακάτω. Πίσω προσπαθούμε να ξεθάψουμε το gs του Ανέστη που έσκαψε και χώθηκε στο ποταμάκι με τις πέτρες. "Δεν πάω πουθενά λέει! Δε θέλω να σπάσω το μηχανάκι μου! " και σωστά σκεφτόταν. Προσπαθώ με τον Αντρέα να τον πείσουμε να το ανεβάσει και να τον κρατάμε εμείς δεξιά κι αριστερά όμως αρνείται κάθετα "δε ρισκάρω να χτυπήσει κάποιος και να είμαστε στη μέση του φαραγγιού". Καλώς λέμε θα αφήσουμε τα τρία μηχανάκια εδώ στη μέση και θα πάμε ποδαράτοι για καταρράκτη, υποτίθεται είναι κοντά. Κοιτώντας το τοιχάκι με χτυπάει ο εγωισμός και το κόκκινο διαβολάκι "μην είσαι κότα ανέβασε το αφού το θες να το δοκιμάσεις". Φεύγω αποφασιστικός για τη μηχανή, ωχ ωχ λέει ο Αντρέας πήρε φόρα αυτός. Μπραπ μία καλή και λίγο πόδι για βοήθεια και ανέβηκα. "Μπράβο ρε κομάντο" λέει η Λένα, "άμα έπεφτα να δω τι θα κάναμε" της λέω. Με τα λίγα και τα πολλά οι μισοί με μηχανές οι άλλοι μισοί με τα πόδια προχωρήσαμε λίγο τα βράχια έκλεισαν το δρόμο, ενώ ο Faruk μας έδειξε φωτογραφίες με μηχανές στον καταρράκτη και καταρράκτη δεν είδαμε. Mission abort γυρνάμε πίσω φωνάζοντας και κατηγορώντας τον Faruk με τον οποίο έγινε πάλι καβγάς και παζάρι για μεγάλο ψαλίδι καθώς δεν είδαμε τίποτα!
Ξενερωμένοι και με τα κεφάλια κάτω φεύγουμε για το επόμενο στίγμα, μας προλαβαίνει όμως η πρώτη μεγάλη ανταμοιβή. Κυριολεκτικά πάνω στο δρόμο μας ένα κοπάδι από περίπου 50-60 καμήλες μας κόβει. Κατευθείαν σβήνουμε μηχανές και τσουλάμε κοντά τους να μη τις ενοχλήσουμε. Αυτές περνάνε από τη μια μεριά του δρόμου στην άλλη τόσο αργά και τόσο γαλήνια. Κάποιες κοντοστέκονται και ξύνονται στα κολωνάκια του δρόμου, κάποιες μας κοιτάνε. Ανταλλάσσουμε βλέμματα, νομίζω μια από αυτές μου είπε "τι κάνετε εσείς εδώ; δε θα έπρεπε να βρίσκεστε εδώ" ή τουλάχιστόν εγώ αυτό εισέπραξα. Αισθάνθηκα πραγματικά ξένος εκεί. Αφότου πέρασαν το δρόμο τρέχουμε πανικόβλητοι να προλάβουμε να τις απαθανατίσουμε με ότι έχουμε κάμερες κινητά drone, με τη Λένα να παίρνει σίγουρα βραβείο national geographic για την καλύτερη λήψη αυτή προς το ηλιοβασίλεμα. Τελευταία ανταμοιβή της ημέρας ήταν και ο προορισμός μας, το Mos Espa!! Μόνο οι λάτρεις των Star Wars ταινιών θα με νιώσουν. Είναι ένα από τα μέρη που έγιναν τα γυρίσματα μιας από τις πιο πετυχημένες σειρές ταινιών, τo Star Wars. Είναι εντυπωσιακό ότι από την παρέα μας των έξι ατόμων ήμουν ο μόνος φαν, κάποιοι μάλιστα το άκουγαν για πρώτη φορά! Φτάνουμε πηδάω από τη μηχανή και φορτώνομαι κάμερα με γεμάτη μπαταρία να γράφει συνέχεια! Ο Γιώργος με κοιτάει γελάει, "κατάλαβα, μπες και αλώνισε τα λέμε αργότερα" μου λέει.
Ορμάω μέσα, ο κόσμος πολύς αν και απόγευμα αργά αλλά εγώ σα να μη βλέπω κανέναν. Κοιτάω το μέρος και παραλληλίζω με τις ταινίες. Ξεκινάω βιντεοκλήση με ίσως έναν από τους μεγαλύτερους λάτρεις τον κουμπάρο μου τον Νίκο ο οποίος περίμενε πως και πως αυτή την κλήση και έχει μαζέψει όλη την οικογένειά του. Το μόνο που βλέπω από αυτούς είναι χαμόγελα και κρεμασμένα σαγόνια! Μοιράζονται τον ενθουσιασμό μου και τη μοναδικότητα της στιγμής! Ούτε αυτοί το πιστεύουν ότι το βλέπουν live από κάποιον που βρίσκεται όντως εκεί! Το σήμα ψηλό χάνεται κλείνουμε και έρχεται η υπόλοιπη παρέα η οποία με ενθουσιασμό μου λέει πως βρίσκεται εκεί ένας εκπρόσωπος της αμερικανικής πρεσβείας στην Τυνησία και λάτρης των BMW, μας επιτρέπει να μπούμε μέσα στον χώρο με τις μηχανές αφού ούτε συχνά έρχονται μηχανές αλλά και ο κόσμος σπάει γιατί πέφτει το φως. Χωθήκαμε γρήγορα μέσα φωτογραφηθήκαμε και ξεκινάει η ώρα του παιδιού και πάλι. Ήταν σαν μια παιδική χαρά. Εγώ ξεκινάω χωρίς να το καταλάβω βόλτα καβάλα σε μια καμήλα, μετά κι ο Ανέστης, ο Αντρέας και η Λένα συνεχίζουν βόλτα και φωτογραφίες, ο Γιώργος κι ο Κώστας εντοπίζουν μια πλαγιά από άμμο που ανεβοκατεβαίνουν τζιπ με τουρίστες, δε το σκέφτηκαν ούτε στιγμή όρμησαν και χάραξαν δικές τους ροδοσιές στην πλαγιά. Φεύγω κι εγώ να τους συναντήσω, καταλαβαίνω ότι δε το έχω.. ανεβαίνω όμως με τα πόδια να βοηθήσω σε λίγο ξεθάψιμο.
Στην επιστροφή μας για Tozeur συμβαίνει μια πολύ έντονη στιγμή για τη ζωή και τη μνήμη μου, άλλοι θα κοροϊδέψουν άλλοι θα συμμεριστούν, αδιαφορώ! Καλώ λοιπόν μέσω του Bluetooth του κράνους τον κουμπάρο μου και προσπαθώ να του περιγράψω το σκηνικό της ημέρας.. φτάνοντας στην περιγραφή των καμηλών και του σκηνικού του Star Wars η φωνή μου σταματάει, με ρωτάει τι έπαθα αλλά δε μπορώ να του απαντήσω, δε βλέπω μπροστά μου από τα δάκρυα. Η όλη εμπειρία ήταν τόσο έντονη που συγκινήθηκα και άρχισα να κλαίω σαν μικρό παιδί μέσα στο κράνος, δεν είχα ξαναβιώσει τόσο κλάμα από συγκίνηση χαράς με τη φωνή μου να μη βγαίνει και να μη μπορώ να το σταματήσω. Δεν υπερβάλλω, απλά ήταν για μένα πολύ ξεχωριστά όλα και ένιωθα το κατόρθωμα του να φτάνεις έστω ως εδώ!
Σε αυτό το σημείο πρέπει να περιγράψω λίγο αυτά που διασχίζουμε και να εξηγήσω και μια εκκρεμότητα. Το οδικό δίκτυο γενικά ήταν αναπάντεχα πάνω του καλού με πολύ καλά συντηρημένη άσφαλτο πάρα πολύ συχνά στρογγυλούς κόμβους καθώς και άπειρα σαμαράκια. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τη συχνότητά τους είχαμε τιναχτεί αρκετές φορές. Με εξαίρεση τις μεγάλες πόλεις και κυρίως τις παραθαλάσσιες που είναι και τουριστικές, οτιδήποτε άλλο συναντούσαμε ήταν χωριό ή οικισμός. Η αστυνόμευση στους δρόμους ήταν πολύ μα πολύ συχνή είτε από αστυνομία είτε από στρατό και μάλιστα πολλές φορές με οδοφράγματα, με εμάς όμως δεν ασχολήθηκε ποτέ κανείς. Η εκκρεμότητα που έχω να εξηγήσω είναι οι περίεργες εικόνες και οσμές που συναντούσαμε. Οι εικόνες ήταν που βλέπαμε πολύ συχνά ανθρώπους μόνους τους να περπατάνε, κάποιες φορές και στο σκοτάδι, κάποιοι άλλοι κάθονταν μέσα σε ερείπια να κάνουν το τσιγάρο τους ή να πιούν το τσάι τους. Αυτό που μας έδωσαν να καταλάβουμε όσοι μιλήσαμε είναι ότι αυτός είναι ο τρόπος ζωής τους, αυτό είναι το mentalist τους, δε θέλουν περισσότερα πράγματα θέλουν την ησυχία τους. Ακόμα και άτομα που επέστρεψαν από δουλειές στην Ευρώπη παραδέχτηκαν ότι δούλευαν πολύ και δε τους άρεσε. Οι οσμές, ήταν ένα συχνό φαινόμενο κατά την είσοδο ενός χωριού όπως και στην έξοδο δεξιά κι αριστερά από το δρόμο υπήρχαν άναρχες χωματερές σε πολλά σημεία βούρκος! Μύριζε για αρκετή απόστασή και σε συνδυασμό με τη ζέστη χειροτέρευε. Αυτό δε μπορούσαμε να το εξηγήσουμε, δηλαδή γιατί τόσο κοντά στα σπίτια τους. Μια όμορφη λεπτομέρεια είναι ότι ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο οικισμό οι κόμβοι που χρησιμοποιούσαν τόσο πολύ είχαν κάποιο έργο τέχνης άλλοτε πολύ αξιόλογο άλλοτε για να γελάς, αλλά πάντα υπήρχε ένα.
Τεράστια θετική εντύπωση μας άφησαν οι άνθρωποι αυτού του τόπου. Δεν συναντήσαμε πουθενά επιθετικούς ή δύστροπους ή επικίνδυνους ανθρώπους. Παντού μας υποδέχονταν με το χαμόγελο, πάντα ήθελαν να μας βοηθήσουν χωρίς να περιμένουν απαραίτητα αντίτιμο, φυσικά δε θα το αρνούνταν κιόλας. Από όπου περνούσαμε μας χαιρετούσαν μικροί μεγάλοι μας κυνηγούσαν τα παιδιά ενθουσιάζονταν μαζί μας σαν να περνούσε ο βασιλιάς καρνάβαλος ένα πράγμα.
Συνεχίζουμε...Τετάρτη, πολύ σημαντική μέρα, σήμερα θα αγγίξουμε Σαχάρα. Σήμερα θα κάνουμε την Σαχάρα εικόνα, κτήμα μας και όχι απλή περιγραφή από σχολικά βιβλία γεωγραφίας που είχαμε όλοι έως τώρα. Πρώτα όμως έχει σειρά η λίμνη Chott el Djerid, μια αποξηραμένη λίμνη η οποία στην επιφάνειά της σε συνδυασμό με βροχή και υγρασία έχει κρυσταλλωμένο αλάτι, όλα έτσι ταιριασμένα σε απόλυτη ευθεία στον ορίζοντα με αποτέλεσμα όταν βρισκόσουν μέσα έχανες τον ορίζοντα δεξιά και αριστερά από το παιχνίδι που έκανε η ανάκλαση και το φως. Τη λίμνη διασχίζει ένας μακρύς ευθύς δρόμος ο οποίος προσφέρεται για άπειρη φωτογράφηση καθώς κιόλας στο ενδιάμεσο έχουν στηθεί πλανόδια μαγαζάκια με τους ιδιοκτήτες να έχουν στήσει διάφορα σκηνικά εντός της λίμνης για να τραβήξουν κόσμο που θα κατέβει να φωτογραφηθεί και να ψωνίσει, έτσι κι εμείς φυσικά.
Συνεχίζουμε νότια, η απόσταση που πρέπει να καλύψουμε είναι μεγάλη, το μόνο που μας νοιάζει είναι τα ντεπόζιτα να είναι γεμάτα καθότι απομακρυνόμαστε πολύ από τον όποιο πολιτισμό συνεπώς και από βενζινάδικα. Ακολουθούν απέραντες ασφάλτινες ευθείες με ανηφόρες και κατηφόρες, δεξιά και αριστερά άμμος ξεροί θάμνοι και τι άλλο, καμήλες φυσικά, οι οποίες πλέον είχαν γίνει συχνό θέαμα αλλά όχι τόσο ώστε να μη σου παίρνει όλη την προσοχή. Γυρνούσα συνέχεια να τις χαζεύω, κάπου κάπου κοιτούσα και μπροστά μη πέσω πάνω σε κανέναν αλλά το μυαλό μου έλεγε "κοίτα όσο περισσότερο μπορείς, ρούφηξε τώρα αυτή τη στιγμή είναι η μόνη ευκαιρία, κατέγραψε όσα περισσότερα καρέ γίνεται στο μάτι που αύριο θα έχει καταρράκτη". Ο δρόμος σε μερικά σημεία χανόταν από λίγη άμμο καθώς αυτή έκανε τα δικά της παιχνίδια με τον αέρα παντού τριγύρω μας. Οι εικόνες που καταγράφω είναι πλέον ίδιες με περιοδικά και ντοκιμαντέρ.. απέραντη ευθεία, στο βάθος οι συνοδοιπόροι, τριγύρω άμμος και βουνά.
Στη διαδρομή αυτή έγινε μια στάση που άφησε το δικό της στίγμα στου καθενός την ψυχή. Μια ας πούμε καφετεριούλα, ήταν το σπίτι μιας οικογένειας. Ο πατέρας έλειπε πιθανόν κάπου με τα ζωντανά του, η γυναίκα όμως με την μικρή της κόρη μόλις μας αντίκρισε άναψε το μάτι και έφτιαξε κατευθείαν τσάι και μια παραδοσιακή πιτούλα για να μας καλοδεχτεί. Η επικοινωνία σχεδόν ακατόρθωτη καθώς η γυναίκα δε μιλούσε άλλη γλώσσα, δυστυχώς το ίδιο μέλλον προβλέπεται και για την κόρη της. Δε θα γνωρίσει ούτε το σχολείο ούτε τα γράμματα ούτε τους φίλους εκεί που θα μεγαλώσει. Είναι απολύτως μόνοι τους σε μια πολύ μεγάλη ακτίνα χιλιομέτρων. Μπαίνουμε μέσα στο σπιτάκι και μένουμε παγωτό! Οι τοίχοι είναι όλοι γραμμένοι, γεμάτοι αφιερώσεις και σημειώσεις από ταξιδιώτες! Πόσο θα κοστολογούσατε άραγε αυτό το οίκημα 4m x 7m;! Θα πω μεγάλη περιουσία! Διαβάζουμε κάποιες από αυτές βλέπουμε ημερομηνίες και σαφώς κοντοστεκόμαστε στην ελληνική σημείωση. Κάποιοw είχε περάσει πριν λίγα χρόνια του οποίου θα παραθέσω την αφιέρωση "Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΞΗ. ΕΔΩ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ! ". Πραγματικά, η κίνηση της γυναίκας αυτής η οποία δε ζήτησε απολύτως τίποτα σαν αντάλλαγμα δε μπορούσε να συγκριθεί πόσο μάλλον όταν είδαμε ότι τα λεφτά που της αφήσαμε στο τραπέζι από μόνοι μας δεν τα πλησίασε ούτε για να τα δει. Περίμενε να φύγουμε και αφού ήμασταν ήδη πάνω στις μηχανές τότε πήγε να μαζέψει τα ποτήρια και τα λεφτά.
Νωρίς το απογευματάκι πλέον έχουμε μπει Σαχάρα σιγά σιγά σταματάει η άσφαλτος και ακολουθεί για λίγο μόνο χαλίκι και έπειτα άμμος. Ήταν πραγματικά αναπάντεχο ότι η άσφαλτος θα μας πήγαινε μέχρι μέσα στην έρημο εκεί που είχαμε κλείσει διαμονή στο Ksar Ghilane του Jebil National Park. Εκεί μας υποδέχτηκαν δύο τύποι να μας δείξουν που θα κοιμηθούμε, ήταν κάτι μικρά χτιστά δωματιάκια ίσα ίσα για δυο κρεβάτια μονά και πιο πέρα κοινές ντουζιέρες και τουαλέτες για όλο το κατάλυμα οι οποίες δε πλησιάζονταν! Είχαμε κλείσει κανονικά διαμονή σε σκηνές λίγο πιο βαθιά στην έρημο αλλά μια μέρα πριν ξεκινήσει το ταξίδι μας, μας την ακύρωσαν.
Χωρίς να χάνουμε χρόνο φοράμε τα τουρμπάνια μας να το παίξουμε νομάδες και ανεβαίνουμε στις γουρούνες που είχαμε κανονίσει για βόλτα με οδηγό. Μόλις βγαίνουμε από την πέτρινη περίφραξη ξεκινάει ένας καταιγισμός συναισθημάτων εντάσεων εικόνων και συγκινήσεων για αυτό που αντικρίζουμε που όμως δεν έχουμε το χρόνο να σταματήσουμε να απολαύσουμε, πρέπει να συνεχίσουμε με τις γουρούνες τη διαδρομή γιατί έφτανε η δύση. Ύστερα από πολύ παιχνίδι και ατέλειωτο γέλιο με τις γουρούνες ο οδηγός μας σταματάει σε κάτι ερείπια και μας λέει πως είναι μικρό ρωμαϊκό κάστρο-φυλάκιο. Σκέφτομαι "και εδώ ρε Ρωμαίοι; Δε χορταίνατε; Θα μου πεις γιατί ο Μέγας Αλέξανδρος τι έκανε;". Επιστρέφουμε στα δωμάτια έχει μείνει λίγη ώρα ακόμα φως πριν ο ήλιος χαθεί τελείως. Βάζω σαγιονάρες και πάω στον τοίχο της περίφραξης δίπλα από τα δωμάτια και κοιτάω προς τα έξω προς τους αμμόλοφους, με βλέπει ο Γιώργος. "Τι κάνεις; " μου λέει, "θα πηδήξω του λέω πάω έξω", ακολουθεί κι αυτός και απορεί γελώντας "που πας ρε τρελέ τι θες να κάνεις; ". "Γιώργο δε μου φτάνει! Θέλω να αποθηκεύσω όσο μπορώ όσο χρόνο έχουμε. Αύριο πρωί φεύγουμε. Κάνε μου τη χάρη και άφησε με λίγο, αν θες κάτσε αλλά σε παρακαλώ μη μιλάς για λίγο" κατάλαβε.. Βγάλαμε δυο δοχεία να γεμίσουμε με άμμο για το σπίτι. Αισθάνομαι την κόρη των ματιών σε πλήρη διαστολή, δε χορταίνω να βλέπω το τοπίο, δε μου φτάνει! Η μεγαλύτερη μου έκπληξη είναι ότι η έρημος δεν αποτελείται από μικρούς κόκκους άμμου όπως θα φανταζόμασταν σαν μια παραλία, είναι τόσο ψιλή σαν πούδρα, σαν το αλεύρι, το χέρι έβαφε καφέ όπως βάφεται λευκό από το αλεύρι. Προσπαθώ να περπατήσω ξυπόλητος και είναι δύσκολο διότι είναι τόσο ελαφριά η σκόνη αυτή της ερήμου που το πόδι βυθιζόταν κάποιες φορές μέχρι τη μέση του καλαμιού. Δεν μπορώ να βρω τις λέξεις για να περιγράψω τη μοναδικότητα της στιγμής και του τοπίου. Οι λέξεις "μοναδικό, απίστευτο, τρελό, φανταστικό" θα μπορούσαν να περιγράψουν αυτό που αισθανόμουν αλλά δεν θα ήταν αρκετές. Το φως έπεσε τελείως και η σιωπή λύνεται. Συζητάμε για αυτή τη στιγμή που μόλις χαράζεται στο μυαλό σαν τατουάζ! Προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε που βρισκόμαστε! Το βράδυ που ήρθε επιβεβαιώθηκαν πάλι τα σχολικά βιβλία που λένε για την απότομη πτώση θερμοκρασίας. Τα δωμάτια διέθεταν κάποια αρκετά χρησιμοποιημένα παπλώματα που δε χρησιμοποιήσαμε. Κοιμάμαι και εύχομαι να ξυπνήσω νωρίς για να απολαύσω πάλι όσο μπορώ το τοπίο.
Έπιασε, ξύπνησα νωρίς βγήκα κατευθείαν πήδηξα το τοιχάκι και φυσικά συναντάω τον Γιώργο που γελάει και λέει "το ήξερα μωρή κάμπια ότι θα ρθεις" χαχαχα.. Κάνω το λάθος να βγάλω τις σαγιονάρες και να πατήσω ξυπόλητος. Η επιφάνεια της ερήμου δεν έχει συνέλθει ακόμα από την παγωνιά της νύχτας! Πάγωσα νόμιζα περνούσαν μαχαίρια από τους αστραγάλους. Αφού έκατσα όσο μου επέτρεπε ο χρόνος κι όχι η θέληση μου μαζέψαμε πράγματα διώξαμε κάποιες αράχνες από τα ρούχα μας και ύστερα από ένα γενναίο πρωινό φεύγουμε. Έτσι για την πληροφορία θα πω ότι άλλη μια έκπληξη ήταν το Wi-Fi στην έρημο. Ναι, μπορεί οι τουαλέτες να ήταν απλησίαστες και το νερό της ντουζιέρας να μύριζε σκουριά και χώμα αλλά είχανε Wi-Fi στο κατάλυμα!
Σήμερα Πέμπτη θέλαμε να καταφέρουμε μια διαδρομή για την οποία συζητήσαμε αρκετά με τον Γιώργο ο οποίος κατά την προετοιμασία του ταξιδιού μέσω δορυφορικών εικόνων είχε δει ότι ίσως και να είναι σκεπασμένη από άμμο σε κάποια κομμάτια για μεγάλη απόσταση. Δε μπορούσαμε όμως να είμαστε σίγουροι αλλά θέλαμε πολύ να το δοκιμάσουμε. Είπαμε να το δούμε και αν δεν, θα πάμε στο plan B. Δυστυχώς έτσι και έγινε, η διαδρομή από πολύ νωρίς ήταν σκεπασμένη σε αρκετά σημεία με άμμο κάτι που μας καθυστερούσε πολύ και βλέπαμε ότι δε θα προλάβουμε να την περάσουμε μέρα. Ο αρχηγός μας, ο Γιώργος δίνει το σύνθημα για πίσω. Ύστερα από μερικά γρήγορα σπρωξίματα και θαψίματα είμασταν πάλι στο χθεσινό δρόμο κάνοντας στάση ξανά στην απομονωμένη οικογένεια αυτή τη φορά για να κρεμάσουμε κι εμείς μέσα τη σημαία με τα ονόματά μας δίπλα στις υπόλοιπες, την ελληνική μας σημαία που είχε ο Ανέστης μέχρι στιγμής να ανεμίζει πλάι στη βαλίτσα της μηχανής του.
Εκεί ακολούθησε μια δύσκολη συζήτηση με τον Γιώργο και τον Ανέστη όσον αφορά την πορεία μας. Λόγω του δρόμου που δε μπορέσαμε να πάρουμε χάνουμε κάποια από τα αξιοθέατα που θέλαμε να δούμε, ένα από αυτά ήταν ένα σκηνικό των Star Wars που ήθελα οπωσδήποτε να πάω, το θολωτό σπίτι του Luke Skywalker. Κοιτάμε τους χάρτες και τους χρόνους μας. Πήγαινε-έλα έφτανε κάπου στις 6 ώρες οδήγηση και βάλε καμιά ώρα στο σημείο που ήθελα να δω και ήταν ήδη μεσημέρι. Ο Γιώργος δεν ήθελε να τραβήξει την ομάδα κάπου που δε την ενδιέφερε αλλά ούτε ήθελε να το στερήσει από εμένα. Του λέω να χωριστούμε να πάνε στο ξενοδοχείο κι εγώ να πάω μόνος εκεί και να τους συναντήσω το βράδυ στο ξενοδοχείο. Ούτε να το σκέφτεται δεν ήθελε, και ξέρω πολύ καλά ότι δε θα ησύχαζε από το άγχος του. Ο Ανέστης πετάγεται και λέει "Πάμε παρέα δε σε αφήνω μόνο τόσες ώρες μπορεί να γίνει οτιδήποτε, δε με ενδιαφέρει ο προορισμός θα ευχαριστηθώ τη διαδρομή, Γιώργο μην αγχώνεσαι το έχουμε". Ο Γιώργος σκέφτεται λίγο.. "το ξέρω ότι το έχετε, είναι εύκολοι οι δρόμοι είστε δύο αλλά ο χρόνος δε φτάνει θα σας προλάβει η νύχτα νωρίς και δεν έχουμε τηλέφωνα μόνο ίντερνετ που δε πιάνει παντού, τρομάζω στην ιδέα ότι ξεκινήσαμε έξι και μπορεί να γίνει το οτιδήποτε και να πρέπει να γυρίσουμε διαφορετικά ή να μη μπορώ να σας φτάσω και ούτε μπορώ να επιβάλλω κάτι στους άλλους". Αδέρφια μου και οι δύο! Αισθάνομαι πολύ τυχερός που τους έχω φίλους από τον στρατό και συνταξιδιώτες! Ξεχωριστά άτομα με ξεχωριστή θέση μέσα μου! Κατανοώ τους κινδύνους υποχωρώ και ξεκινάμε όλοι μαζί για Gabes όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Ήθελα πολύ να πάω αλλά όπως είπα και στα παιδιά δε θα ήθελα να ήμουν στη θέση του Γιώργου και να τον φέρω σε τέτοια κατάσταση, τον καταλαβαίνω θα ήταν πολύ εγωιστικό να επιμείνω, εξάλλου στο δρόμο μας για Gabes υπήρχε άλλη μια στάση για φαγητό όπου υπήρχε ακόμη ένα σκηνικό των γνωστών ταινιών το Hotel Sidi Idriss το οποίο δυστυχώς δεν ήταν ανάλογο των προσδοκιών μου ωστόσο με ικανοποίησε που το είδα.
Κάπου ανάμεσα στις μέρες αυτές σε μία από τις επικοινωνίες με τους γονείς μου είχα σχηματίσει μια άποψη που μοιράστηκα μαζί τους. Ύστερα από ότι είχα δει εκεί και από όλη αυτή την ξεχωριστή ομορφιά έφτασα στο συμπέρασμα πως εύχομαι ο πολιτισμός να μη φτάσει περισσότερο εδώ κάτω. Το μέρος αυτό είναι ακόμα ανέγγιχτο δε μπορώ να φανταστώ ακόμα πιο νότια τι γίνεται. Υπάρχει μια ομορφιά και ένας άλλος τρόπος ζωής που δε συγκρίνεται με άλλο μέρος κι αν έρθει περισσότερο ο πολιτισμός θα τα καταστρέψει όλα. Δυστυχώς αυτό είναι το βάρος που πρέπει να σηκώσει αυτός ό λαός. Οι γονείς μου κατάλαβαν και ενστερνίστηκαν αυτή μου τη σκέψη και συμπλήρωσαν πως αισθάνονται περήφανοι για εμένα και την παρέα μου για το κατόρθωμα που κάναμε να ταξιδέψουμε ως εδώ. Είναι λένε μια ιδέα που οι ίδιοι στην ηλικία μας δε θα σκεφτόντουσαν να κάνουν μόνοι τους και χωρίς ταξιδιωτικά πρακτορεία πόσο μάλλον να τολμούσαν με μηχανές. Στο δρόμο πλέον αφού έχουμε αφήσει πίσω την ομορφιά της Σαχάρας και των νόμιμων κατοίκων της, τις καμήλες, το κεφάλι μου παίζει ξανά και ξανά τις εικόνες που είναι τόσο φρέσκες. Συνεχίζει να αρνείται να συνειδητοποιήσει το τι έχει ζήσει το τι έχει χαράξει μέσα μου. Δεν ήθελε και πολύ, πάλι μερικά δάκρυα συγκίνησης και υπερηφάνειας κύλησαν. Σκέφτομαι όλους μου τους ανθρώπους σκέφτομαι πρόσωπα που θα ήθελα να τα μοιραστώ αυτά και δεν τα έχω. Μόλις έχω ζήσει ένα μοναδικό ταξίδι πολύ ξεχωριστής ομορφιάς.
Παρασκευή 30 λοιπόν έχει ξεκινήσει επίσημα από χθες η επιστροφή του ταξιδιού καθώς κατευθυνόμαστε βόρεια. Τώρα προορισμός ήταν το Monastir περνώντας από το Sfax κάνοντας στάση και στην επιβλητική ρωμαϊκή αρένα El Jem που έχουμε δει στην ταινία του Gladiator. Είναι φοβερό το ότι ένα τέτοιο μνημείο που στέκεται ακόμα καλά έχει ένα τελείως συμβολικό εισιτήριο και καμία οργάνωση εντός του αρχαιολογικού χώρου. Φαίνεται πως όποιοι και να προσπάθησαν να περάσουν τον πολιτισμό τους εδώ κάτω δεν τα κατάφεραν. Ο κόσμος δεν ασχολείται, έχει άλλη νοοτροπία κουλτούρα και τέχνη.
Σάββατο πρωί βρισκόμαστε στη Hammamet η οποία μαζί με το Monastir είναι δύο παραδοσιακές όμορφες πόλεις με διατηρημένη την τέχνη και τον χαρακτήρα στα κτίρια που έχει αυτός ο λαός. Είναι παραθαλάσσιες πόλεις, πολύ τουριστικές γι’ αυτό και τις διατηρούν έτσι. Και στις δύο πόλεις είναι η χαρά του έμπορα. Γενικότερα αυτός ο λαός επειδή είχε πάντα ασχολία με το εμπόριο είναι στην κουλτούρα τους η διαπραγμάτευση. Αλλά το ξεχωριστό είναι ότι δε θέλουν να φύγεις ανικανοποίητος θέλουν να κάνουν παζάρι αλλά να είσαι κι εσύ ευχαριστημένος και να φύγεις με κάτι στα χέρια. Αντιθέτως εάν δεν έκανες παζάρι υπήρχε μια κάποια ενόχληση, ακόμα κι αν το έπαιρνες στην πρώτη τιμή που σου έλεγαν ξενέρωναν διότι δεν έκανες παζάρι κι όπως έλεγαν συχνά "no my friend, business business". Θέλει λίγο προσοχή στο πως θα τους δείξεις τις προθέσεις σου, έτυχε να μας τραβήξουν κι από τα χέρια προκειμένου να μπούμε στο μαγαζί τους και να παζαρέψουμε κάτι.
Το πρόγραμμα έλεγε να επιστρέψουμε Τύνιδα μέχρι το μεσημέρι καθώς εγώ κι ο Ανέστης ταξιδεύαμε το απόγευμα για Παλέρμο ενώ τα υπόλοιπα παιδιά την επόμενη μέρα για Γένοβα. Όμως λόγω κακοκαιρίας ακυρώνεται το δικό μας δρομολόγιο. Για λίγο χαλαστήκαμε και αγχωθήκαμε διότι μας ένοιαζε και το καράβι από Μπάρι για Ελλάδα, τι θα γινόταν αν η κακοκαιρία κρατούσε πάνω από μια μέρα? Ευτυχώς όμως την επόμενη μέρα το πρωί φύγαμε κανονικά απλά το βράδυ που φτάσαμε αργά στη Σικελία χρειάστηκε να πάμε μέχρι τη Μεσσίνα για διανυκτέρευση λίγων μόνο ωρών προκειμένου να φύγουμε να προλάβουμε το καράβι από το Μπάρι. Στο καράβι για Ελλάδα μοιραστήκαμε την παρέα δύο άλλων αναβατών εκ των οποίων ο ένας, τι τύχη, είχε κάνει το ίδιο ταξίδι πριν 20 χρόνια και μόλις του έδειξα φωτογραφίες από την άσφαλτο πριν τη Σαχάρα τις κεραίες και το Wi-Fi κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Δεν υπήρχαν τότε αυτά, ήταν ένα άλλο ταξίδι σίγουρα.
Ζητώ συγγνώμη από όποιον τον κούρασα αλλά ξεκίνησα να κάνω ένα οδοιπορικό για την Τυνησία και κατέληξα σε διήγημα, έτσι μου βγήκε. Ελπίζω κάποιος να το διάβασε, κάποιος να του άρεσε. Όποιος ετοιμάζει κάτι αντίστοιχο και χρειάζεται την οποιαδήποτε πληροφορία θα μου χάριζε μεγάλη χαρά να μου τη ζητήσει και να τα πούμε. Ζω αυτό το ταξίδι στο μυαλό μου κάθε φορά που θα το φέρει η κουβέντα.
Πληροφοριακά το ταξίδι κόστισε περίπου 1.500€ με όλα μέσα όλα τα καράβια τα ξενοδοχεία βενζίνες φαγητά όλα!
Η διαδρομή μας σαν κύκλος που κάναμε ήταν πάνω κάτω αυτή:
Tunis - Bizerte - Cap Angela - Rommel Pass - Kairouan - Chebika Oasis - Mos Espa - Tozeur - Chott el Djerib - Douz - Ksar Ghilane Sahara desert - Matmata - Gabes - Sfax - Monastir - Hammamet - Tunis.
Τελευταία επεξεργασία:
