Χωμάτινο μάθημα level 1, με τον Δημήτρη Χελιωτη

[orla13]

Ήταν πολύ ωραίο σκ μάθαμε πράγματα, εγώ ξεπέρασα και τον εαυτό μου σε κάνα 2 σημεία, ευχαριστώ το φόρουμ που το κανόνισε! Τώρα εξάσκηση

 

[Aldebaran]

Ήταν πολύ ωραίο σκ μάθαμε πράγματα, εγώ ξεπέρασα και τον εαυτό μου σε κάνα 2 σημεία, ευχαριστώ το φόρουμ που το κανόνισε! Τώρα εξάσκηση

Έτοιμος για Ελάτη είσαι! Προχώρα το!

 

[g1ann1s]

Περιμένουμε να δούμε και καμία φωτό ή κανα βιντεάκι για τιΖερ! Άκουσα για μπενφε που δεν έπεσε και παίρνω τα πάνω μου!

 

[Koutalianos]

Εννοείται πως κανένας δεν θέλει να πέσει κ το εύχομαι σε όλα τα παιδιά.Πιο σημαντικό όμως (για εμένα)είναι όταν πέσουμε να ξανασηκωθουμε και να είμαστε καλα.Να σημειώσω απλά ότι αν είχα καθαρά εντουραδικες μπότες (φορούσα forna adventure) δεν θα είχα πάθει τίποτα.Εννοειται πως αν έχει γίνει καλά το πόδι μου και υπάρχουν θέσεις θα ξαναέρθω

 

[amyroukai]

Καλημέρα και καλή εβδομάδα στους αγαπητούς τηλεθεατές

Μιά κουβέντα παραπάνω λοιπόν, όσο είναι φρέσκα.
Κατ' αρχήν να δώσω μιά ΜΕΓΑΛΗ μούτζα στην γκούγκλ που ξέρει να ρωτάει "τι χρώμα βρακί φορούσες όταν πήγες στο ΤΑΔΕ μαγαζί για καφέ και πες και αν φορούσαν μάσκες και αν είχε κόσμο" αλλά δεν κατέγραψε την διαδρομή που κάναμε όλο το ΣΚ πλην των στάσεων, το ίδιο ακριβώς ΕΠΙΚΟ φέιλ το yamaha my ride το Σάββατο και το ίδιο ακριβώς το Orux maps καταγραφή ίχνους την κυριακή.

Ας πάμε στα σημαντικά τώρα, που ήταν το "μάθημα". Τα εισαγωγικά εξήγησα ήδη γιατί. Να πω εδώ ότι η συνολική μου εμπειρία στο χώμα πριν το "μάθημα" είναι τρεις, συνολικά ούτε 200 χιλιόμετρα, ημέρες/διαδρομές. Ναι ξέρω, ΟΚ, μην μου πείτε ότι λέει η γυναίκα μου, γιατί το πήρα το Χ αφού δεν το κάνω κάτι, δεν πρωτοτυπείτε, έχετε όλοι δίκιο. Μπορώ, γουστάρω, καλά έκανα και όταν αλλάξω γνώμη θα μπει αγγελία.

Ο Δημήτρης Χελιώτης εστιάζει στην ουσία του πράγματος: Πας εκδρομή, τι μπορεί να συναντήσεις μπροστά σου, πως θα το περάσεις για να πας την εκδρομή σου ευχάριστα. Λέβελ ένα και τέτοια δεν υπάρχουν, υποθέτουμε ότι πάει η παρέα με τα μεγάλα της ον-οφ κάπου, απλό απολύτως ρεαλιστικό σενάριο. Ξεκινήσαμε, μετά από μιά "περίεργη" για εμένα διαδρομή με ανηφόρια κατηφόρια (αναγκαία για να φτάσεις στο σημείο αλλά η έλλειψη γνώσης και εμπειρίας με έκανε να σκεφτώ ότι αν ξεκινάμε έτσι καλύτερα να πάω σπίτι μου, είχα άδικο) φτάσαμε στο πρώτο "λιβάδι" και έφτιαξε μιά αυτοσχέδια διαδρομή λίγων μέτρων για να δει τι ξέρουμε, πως κινούμαστε, ανάμεσα στα δέντρα πριν βγούμε στο ξέφωτο. Τερέν χώμα με φύλλα επάνω, δηλαδή στο μάτι του εντελώς άσχετου ξέρετε πως φαίνεται, τρέχει γύρω γύρω ένα υστερικό ρομπότ και φωνάζει DANGER WILL ROBINSON, το μαλακό τερέν σημαίνει ότι ή γκαζώνεις ή σβήνει ή σταματάς, όλα ανεπιθύμητα τόσο νωρίς το πρωί. Τελειώνει αυτό και πάμε στο ανοιχτό κομμάτι, στροφές με χαμηλή ταχύτητα. Αναγκαίες για να αποκτήσεις αίσθηση του πως στρίβει το μηχανάκι και πως πρέπει να βάζεις το σώμα σου, άσκηση που μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε αλάνα. Κάπως ξεμαγκώνει το πράγμα και αισθάνομαι πιο άνετα. Πάμε μιά μικρή διαδρομή, ε, φτάνουμε στην πρώτη κατηφόρα. Φαίνεται τεράστια. Αποφασίζω ότι τέλος πάντων δεν πάει στο καλό, χώμα είναι κάτω και να πέσεις μόνο η κορντούρα θα πάθει κάτι. Υπάρχει ένα απρόοπτο με δύο μηχανάκια που είχαν κακές στιγμές, το ένα με τραυματισμό το άλλο όχι, δεν βοηθάει στο ψυχολογικό κομμάτι. Τέλος πάντων έχοντας κάνει την κατηφόρα και την ανηφόρα με το πόδι έχω καταλάβει ότι το μυαλό παίζει πολύ βρώμικο παιχνίδι και όντως έτσι είναι, περνάει άνετα και κακώς ανησυχούσα.

Φεύγουμε για διαδρομή, χώμα, έχω αρχίσει και λίγο αισθάνομαι καλύτερα το μηχανάκι. Δεν περνάω καλά ακριβώς, δεν υποφέρω όμως. Επόμενη μεγάλη κατηφόρα, χώμα με λάσπη στο τέλος της που πρέπει να κατέβεις και να στρίψεις μόλις κατέβεις. Θυμίζω ότι ΕΓΩ τα βλέπω δύσκολα όλα γιατί εμπειρία και γνώση μηδέν, δεν σημαίνει ότι ήταν δύσκολα, ναι; Ναι. Κατεβαίνω με τον μη ενδεδειγμένο τρόπο, κολλημένο πίσω φρένο και ποδαράκι κάτω μέχρι σχεδόν που ίσιωσε στο μυαλό μου, δεν έχω ιδέα αν ήταν όντως στην ευθεία το μηχανάκι όταν άφησα το φρένο. Κατέβηκε; Ναι. Όλα καλά; Ναι. Είπαμε το σημαντικό είναι να περάσεις το εμπόδιο. Πάμε παρακάτω, μπαίνουμε σε... μην ρωτήσεις τι ήταν αυτό, το τούνελ της αγάπης. Καθιστός γιατί δεν χωρούσα λόγω κλαδιών και φάρδος όσο το μηχανάκι, δυσκολία δεν έχει πέραν του ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ. Άλλο πλάτωμα, άλλο αυτοσχέδιο πιστάκι, άσκηση τεχνικής λίγο πιο γρήγορα. Βρήκαμε εκεί τον γείτονά μου βοσκό/πολιτική προστασία που είχε καεί παγιδευμένος στην Δροσοπηγή με έναν ακόμα που κάηκε ζωντανός και έναν που ακόμα ταλαιπωρείται (αυτό είναι επιτυχία των ΜΜΕ που παρουσίασαν έναν άλλο άνθρωπο ως το μοναδικό θύμα της φωτιάς, πόσους ακόμα δεν ξέρουμε). Χάρηκα που τον είδα γιατί οι φήμες στο χωριό ξέρετε πως είναι "μάθαμε ότι είναι Φρανκεστάιν, όχι μάθαμε ότι είναι Ρόμποκοπ, όχι μάθαμε πως πλέον είναι Λυκάνθρωπος, μάθαμε ότι πήγε στο φεγγάρι" κλπ. Και μετά ήρθε το (στεγνό) ποτάμι... Κροκάλα που δεν μου έδινε καθόλου εμπιστοσύνη για ροή, οπότε ήταν απλά "βηξίματα" μέχρι το επόμενο γκαπ στον μπροστινό τροχό. Θα ήταν καλύτερα αν ήμουν πιο ξεκούραστος, αλλά η απειρία πληρώνεται με κόπωση.

Την δεύτερη ημέρα όλα ήταν διαφορετικά. Η διαδρομή είχε ροή, οι ανηφόρες ήταν... αστείες για το μηχανάκι, ακόμα άσχημες για το μυαλό, οι κατηφόρες ήταν αστείες για το μηχανάκι, ακόμα άσχημες για το μυαλό. Δες τώρα όμως, εκεί που κατέβαινα τα πάντα με πρώτη κλειστό γκάζι και φρένο τώρα είχα δευτέρα κυρίως, πρώτη όταν τρόμαζα και λίγα φρένα ή καθόλου φρένα ή και γκάζι και στις περισσότερες περιπτώσεις είχα και καλό "απόθεμα" εγκεφαλικής προσπάθειας για να διαλέξω γραμμή ή να αλλάξω γραμμή. Αργότερα στην ημέρα βελτιώθηκα και άλλο στο θέμα αν και όταν έτρωγε καμιά καλή σφαλιάρα το τιμόνι τα έχανα λίγο, μπορείς να βάλεις και Κ αντί για Χ εκεί, σωστό θα είναι. ΠΑΛΙ τελευταίος ήμουν, αλλά δεν ανέβαζα ένα εκατομμύριο σφυγμούς, δεν με έλουζε κρύος ιδρώτας αλλά μόνο ο κανονικός της σωματικής προσπάθειας και στις περισσότερες φάσεις είχα καταφέρει να μην σφίγγω το τιμόνι, όχι δεν είναι καθόλου αυτονόητο για πολλούς λόγους.

Φτάνουμε στην κατηφόρα του εφιάλτη... Πέτρα και μεγάλη κλίση. Το μυαλό μπλοκάρει γιατί η αντίδραση επιβίωσης λέει "αν πέσεις, ξέρεις τι έρχεται μετά και είσαι στην μέση του πουθενά". Ο Δημήτρης και ο Δημήτρης (Χελιώτης και jimmatas) έχουν την σωστή τακτική στο μυαλό. Το δικό μου μυαλό όμως... Αποφασίζω ότι υπάρχει "οπτικός κίνδυνος" μέχρι ένα σημείο και από εκείνο το σημείο και μετά μπορώ να αφήσω φρένα γιατί ΒΛΕΠΩ μιά γραμμή που μου αρέσει. Έφτασα περίπου ένα μέτρο πριν το σημείο μου. ΣΗΜΕΡΑ λοιπόν που το σκέφτομαι λέω πόσο μλκς, ένα μέτρο δεν είναι μιά περιστροφή τροχού. Αλλά εκείνη την ώρα, παρά τις φιλότιμες παρακινήσεις των Δημήτρηδων κέρδιζαν οι αντιδράσεις επιβίωσης. Στο τελευταίο πάτα άσε του πίσω φρένου, το αριστερό πόδι δεν βρίσκει έδαφος και φεύγω αριστερά στο "κενό", οπότε σφίγγω τιμόνι λες και θα κρατιόμουν από κάπου και... πάρε τον κάτω με μηδέν χιλιόμετρα και ηχητικό εφέ μιά ξερογκαζιά από το τραβηγμένο ασυναίσθητα χειριστήριο. Σβήνω, οι Δημήτρηδες κρατάνε το μηχανάκι για να ανέβω επάνω και είμαι στο σημείο μου οπότε τσουλάω το υπόλοιπο. Η συνέχεια ήταν χωρίς απρόοπτα. Σταματήσαμε σε ένα σημείο που έχει μιά κοπάνα και εξήγησε ο Χελιώτης γιατί θα έπρεπε να περάσουμε από εκεί, δεν είχα καν σκέψη να το κάνω, έφτασε το πρώτο. Ήταν εύκολο για τα μηχανάκια αλλά πολύ κοντά σε χρόνο με την άλλη. Το υπόλοιπο κομμάτι ανοιχτό χώμα (πρέπει να έφτασα σε τριψήφιο αριθμό στο κοντέρ ή κοντά γιατί είχε γεμίσει καλά η τρίτη σε σημεία) και πέτρα για το τέλος που με κούρασε, χωρίς να ανησυχήσω για κάτι στην διαδρομή, ίσα ίσα που αυτά τα ανοιχτά κομμάτια ήταν αυτό που έπρεπε για να φανεί το πως το πάτημα των μαρσπιέ επηρεάζει την κίνηση.

Πρώτος και πιο σημαντικός λόγος για την κόπωση... Ο πρώην ιδιοκτήτης ήταν 1,70. Εγώ στο 1.86 είμαι... Ας πούμε οριακά προς το στενό σε φυσιολογικές συνθήκες. Όταν οδηγείς οι συνθήκες δεν είναι φυσιολογικές, πρέπει να πας μπροστά, πίσω, αριστερά, δεξιά και πόνεσε και η μέση από το σκύψιμο και οι τετρακέφαλοι από την πίεση και οι ώμοι γιατί σε πολλές συνθήκες δεν είχα άλλο τρόπο στήριξης από το τιμόνι αφού τα γόνατα έπιαναν "αέρα" εκτός αν λύγιζα πολύ τα πόδια που δεν γίνεται να οδηγήσεις έτσι για πολλή ώρα και δεν μπορούσα να πάω τόσο μπροστά που να γίνει αυτό που λέει ο Tcaks "weightless rider¨. Επίσης ανακάλυψα ότι ναι μεν έχω την "αντίδραση επιβίωσης" να κάτσω (φάση θα πατήσω κάτω να σωθώ; μάλλον) αλλά καθιστός δεν έχω σωστό έλεγχο, δηλαδή πιάσε το αυγό και... Τέλος πάντων, όταν είναι το μηχανάκι χωρίς αλλαγές στην κινητική του κατάσταση είναι οριακά ΟΚ, όταν πρέπει να μετακινηθώ επάνω θέλει περισσότερη άπλα. Οπότε πρέπει να κάνω αυτό που είχε προτείνει ο Σπύρος endtourista με το κατέβασμα μαρσπιέ και το σήκωμα τιμονιού. Δεύτερο πρέπει να σορτάρω την ανάρτηση γιατί το πίσω είναι σκληρότερο από όσο "πρέπει" και δεν διαβάζει καλά, πηδάει πολύ. Δεν με ανησυχεί ακριβώς στην οδήγηση γιατί δεν το καταλαβαίνω στο τιμόνι αλλά το στιγμιαίο χάσιμο δύναμης το καταλαβαίνω. Λόγος να μαλακώσει το πίσω είναι να πατάω κιόλας, ήταν άδικο το πέσιμο στην κατηφόρα.


Απολογισμός σαββατοκύριακου... Άξιζε και με το παραπάνω. Όλα βγήκαν με "τόση-όση" πίεση ώστε να μην νιώσω πουθενά δυσφορία, εκτός από την γνωστή μία στιγμή, η δε βελτίωση που είδα ήταν απλά θεαματική και το λέω για καλό γιατί γενικά δεν είμαι ευγενικός με τον εαυτό μου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Χελιώτη, στον Giwrgos με το 690 που έκανε την σκούπα την περισσότερη ώρα και στο φόρουμ γιατί εκτός από ευχάριστο πέρασμα του χρόνου είναι και φυτώριο, έστω και για γέρικα δέντρα.




ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι τα ΚΤΜ ήθελαν χάδι από κατσαβίδι
Το R12000GS δεν έπεσε όντως, κάπου άφησε ένα τουκάνο ουρμπάνο "μύτη παπαγάλου" μόνο.
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα είχα διευκολυνθεί από την πιο απλωτή θέση του 950 ή θα είχα σιχτιρίσει λόγω βάρους, μικρότερων διαδρομών και άγχους για τα πλαστικά του.
Επίσης να πω ότι πέραν του ύψους, το Χ είναι απλά ΤΕΛΕΙΟ για άπειρο αναβάτη. Το μοτέρ είναι ντίζελ και τραβάει από το μηδέν, ο συμπλέκτης φιλικός, τα φρένα το ίδιο, οι μεγάλες διαδρομές καταπίνουν τα πάντα και είσαι μαγκεν ντε βοτανικ και καλύπτει και βοηθάει στην ασχετοσύνη. Μπορεί κάποια στιγμή να γίνει "λίγο", πιθανότερο είναι πως όχι.

Φωτογραφίες σε λίγο αν και τελικά έβγαλα ελάχιστες, το μυαλό ήταν αλλού.

 

[amyroukai]

Και ένα τεράστιο θαυμαστικό στον turtle με το τρανσαλπ που περνάει τα πάντα ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΙΝΟ γιατί το πίνει με το μπουρί της σόμπας.

 

[HAWK_46]

Καλημέρα και καλή εβδομάδα στους αγαπητούς τηλεθεατές

Μιά κουβέντα παραπάνω λοιπόν, όσο είναι φρέσκα.
Κατ' αρχήν να δώσω μιά ΜΕΓΑΛΗ μούτζα στην γκούγκλ που ξέρει να ρωτάει "τι χρώμα βρακί φορούσες όταν πήγες στο ΤΑΔΕ μαγαζί για καφέ και πες και αν φορούσαν μάσκες και αν είχε κόσμο" αλλά δεν κατέγραψε την διαδρομή που κάναμε όλο το ΣΚ πλην των στάσεων, το ίδιο ακριβώς ΕΠΙΚΟ φέιλ το yamaha my ride το Σάββατο και το ίδιο ακριβώς το Orux maps καταγραφή ίχνους την κυριακή.

Ας πάμε στα σημαντικά τώρα, που ήταν το "μάθημα". Τα εισαγωγικά εξήγησα ήδη γιατί. Να πω εδώ ότι η συνολική μου εμπειρία στο χώμα πριν το "μάθημα" είναι τρεις, συνολικά ούτε 200 χιλιόμετρα, ημέρες/διαδρομές. Ναι ξέρω, ΟΚ, μην μου πείτε ότι λέει η γυναίκα μου, γιατί το πήρα το Χ αφού δεν το κάνω κάτι, δεν πρωτοτυπείτε, έχετε όλοι δίκιο. Μπορώ, γουστάρω, καλά έκανα και όταν αλλάξω γνώμη θα μπει αγγελία.

Ο Δημήτρης Χελιώτης εστιάζει στην ουσία του πράγματος: Πας εκδρομή, τι μπορεί να συναντήσεις μπροστά σου, πως θα το περάσεις για να πας την εκδρομή σου ευχάριστα. Λέβελ ένα και τέτοια δεν υπάρχουν, υποθέτουμε ότι πάει η παρέα με τα μεγάλα της ον-οφ κάπου, απλό απολύτως ρεαλιστικό σενάριο. Ξεκινήσαμε, μετά από μιά "περίεργη" για εμένα διαδρομή με ανηφόρια κατηφόρια (αναγκαία για να φτάσεις στο σημείο αλλά η έλλειψη γνώσης και εμπειρίας με έκανε να σκεφτώ ότι αν ξεκινάμε έτσι καλύτερα να πάω σπίτι μου, είχα άδικο) φτάσαμε στο πρώτο "λιβάδι" και έφτιαξε μιά αυτοσχέδια διαδρομή λίγων μέτρων για να δει τι ξέρουμε, πως κινούμαστε, ανάμεσα στα δέντρα πριν βγούμε στο ξέφωτο. Τερέν χώμα με φύλλα επάνω, δηλαδή στο μάτι του εντελώς άσχετου ξέρετε πως φαίνεται, τρέχει γύρω γύρω ένα υστερικό ρομπότ και φωνάζει DANGER WILL ROBINSON, το μαλακό τερέν σημαίνει ότι ή γκαζώνεις ή σβήνει ή σταματάς, όλα ανεπιθύμητα τόσο νωρίς το πρωί. Τελειώνει αυτό και πάμε στο ανοιχτό κομμάτι, στροφές με χαμηλή ταχύτητα. Αναγκαίες για να αποκτήσεις αίσθηση του πως στρίβει το μηχανάκι και πως πρέπει να βάζεις το σώμα σου, άσκηση που μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε αλάνα. Κάπως ξεμαγκώνει το πράγμα και αισθάνομαι πιο άνετα. Πάμε μιά μικρή διαδρομή, ε, φτάνουμε στην πρώτη κατηφόρα. Φαίνεται τεράστια. Αποφασίζω ότι τέλος πάντων δεν πάει στο καλό, χώμα είναι κάτω και να πέσεις μόνο η κορντούρα θα πάθει κάτι. Υπάρχει ένα απρόοπτο με δύο μηχανάκια που είχαν κακές στιγμές, το ένα με τραυματισμό το άλλο όχι, δεν βοηθάει στο ψυχολογικό κομμάτι. Τέλος πάντων έχοντας κάνει την κατηφόρα και την ανηφόρα με το πόδι έχω καταλάβει ότι το μυαλό παίζει πολύ βρώμικο παιχνίδι και όντως έτσι είναι, περνάει άνετα και κακώς ανησυχούσα.

Φεύγουμε για διαδρομή, χώμα, έχω αρχίσει και λίγο αισθάνομαι καλύτερα το μηχανάκι. Δεν περνάω καλά ακριβώς, δεν υποφέρω όμως. Επόμενη μεγάλη κατηφόρα, χώμα με λάσπη στο τέλος της που πρέπει να κατέβεις και να στρίψεις μόλις κατέβεις. Θυμίζω ότι ΕΓΩ τα βλέπω δύσκολα όλα γιατί εμπειρία και γνώση μηδέν, δεν σημαίνει ότι ήταν δύσκολα, ναι; Ναι. Κατεβαίνω με τον μη ενδεδειγμένο τρόπο, κολλημένο πίσω φρένο και ποδαράκι κάτω μέχρι σχεδόν που ίσιωσε στο μυαλό μου, δεν έχω ιδέα αν ήταν όντως στην ευθεία το μηχανάκι όταν άφησα το φρένο. Κατέβηκε; Ναι. Όλα καλά; Ναι. Είπαμε το σημαντικό είναι να περάσεις το εμπόδιο. Πάμε παρακάτω, μπαίνουμε σε... μην ρωτήσεις τι ήταν αυτό, το τούνελ της αγάπης. Καθιστός γιατί δεν χωρούσα λόγω κλαδιών και φάρδος όσο το μηχανάκι, δυσκολία δεν έχει πέραν του ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ. Άλλο πλάτωμα, άλλο αυτοσχέδιο πιστάκι, άσκηση τεχνικής λίγο πιο γρήγορα. Βρήκαμε εκεί τον γείτονά μου βοσκό/πολιτική προστασία που είχε καεί παγιδευμένος στην Δροσοπηγή με έναν ακόμα που κάηκε ζωντανός και έναν που ακόμα ταλαιπωρείται (αυτό είναι επιτυχία των ΜΜΕ που παρουσίασαν έναν άλλο άνθρωπο ως το μοναδικό θύμα της φωτιάς, πόσους ακόμα δεν ξέρουμε). Χάρηκα που τον είδα γιατί οι φήμες στο χωριό ξέρετε πως είναι "μάθαμε ότι είναι Φρανκεστάιν, όχι μάθαμε ότι είναι Ρόμποκοπ, όχι μάθαμε πως πλέον είναι Λυκάνθρωπος, μάθαμε ότι πήγε στο φεγγάρι" κλπ. Και μετά ήρθε το (στεγνό) ποτάμι... Κροκάλα που δεν μου έδινε καθόλου εμπιστοσύνη για ροή, οπότε ήταν απλά "βηξίματα" μέχρι το επόμενο γκαπ στον μπροστινό τροχό. Θα ήταν καλύτερα αν ήμουν πιο ξεκούραστος, αλλά η απειρία πληρώνεται με κόπωση.

Την δεύτερη ημέρα όλα ήταν διαφορετικά. Η διαδρομή είχε ροή, οι ανηφόρες ήταν... αστείες για το μηχανάκι, ακόμα άσχημες για το μυαλό, οι κατηφόρες ήταν αστείες για το μηχανάκι, ακόμα άσχημες για το μυαλό. Δες τώρα όμως, εκεί που κατέβαινα τα πάντα με πρώτη κλειστό γκάζι και φρένο τώρα είχα δευτέρα κυρίως, πρώτη όταν τρόμαζα και λίγα φρένα ή καθόλου φρένα ή και γκάζι και στις περισσότερες περιπτώσεις είχα και καλό "απόθεμα" εγκεφαλικής προσπάθειας για να διαλέξω γραμμή ή να αλλάξω γραμμή. Αργότερα στην ημέρα βελτιώθηκα και άλλο στο θέμα αν και όταν έτρωγε καμιά καλή σφαλιάρα το τιμόνι τα έχανα λίγο, μπορείς να βάλεις και Κ αντί για Χ εκεί, σωστό θα είναι. ΠΑΛΙ τελευταίος ήμουν, αλλά δεν ανέβαζα ένα εκατομμύριο σφυγμούς, δεν με έλουζε κρύος ιδρώτας αλλά μόνο ο κανονικός της σωματικής προσπάθειας και στις περισσότερες φάσεις είχα καταφέρει να μην σφίγγω το τιμόνι, όχι δεν είναι καθόλου αυτονόητο για πολλούς λόγους.

Φτάνουμε στην κατηφόρα του εφιάλτη... Πέτρα και μεγάλη κλίση. Το μυαλό μπλοκάρει γιατί η αντίδραση επιβίωσης λέει "αν πέσεις, ξέρεις τι έρχεται μετά και είσαι στην μέση του πουθενά". Ο Δημήτρης και ο Δημήτρης (Χελιώτης και jimmatas) έχουν την σωστή τακτική στο μυαλό. Το δικό μου μυαλό όμως... Αποφασίζω ότι υπάρχει "οπτικός κίνδυνος" μέχρι ένα σημείο και από εκείνο το σημείο και μετά μπορώ να αφήσω φρένα γιατί ΒΛΕΠΩ μιά γραμμή που μου αρέσει. Έφτασα περίπου ένα μέτρο πριν το σημείο μου. ΣΗΜΕΡΑ λοιπόν που το σκέφτομαι λέω πόσο μλκς, ένα μέτρο δεν είναι μιά περιστροφή τροχού. Αλλά εκείνη την ώρα, παρά τις φιλότιμες παρακινήσεις των Δημήτρηδων κέρδιζαν οι αντιδράσεις επιβίωσης. Στο τελευταίο πάτα άσε του πίσω φρένου, το αριστερό πόδι δεν βρίσκει έδαφος και φεύγω αριστερά στο "κενό", οπότε σφίγγω τιμόνι λες και θα κρατιόμουν από κάπου και... πάρε τον κάτω με μηδέν χιλιόμετρα και ηχητικό εφέ μιά ξερογκαζιά από το τραβηγμένο ασυναίσθητα χειριστήριο. Σβήνω, οι Δημήτρηδες κρατάνε το μηχανάκι για να ανέβω επάνω και είμαι στο σημείο μου οπότε τσουλάω το υπόλοιπο. Η συνέχεια ήταν χωρίς απρόοπτα. Σταματήσαμε σε ένα σημείο που έχει μιά κοπάνα και εξήγησε ο Χελιώτης γιατί θα έπρεπε να περάσουμε από εκεί, δεν είχα καν σκέψη να το κάνω, έφτασε το πρώτο. Ήταν εύκολο για τα μηχανάκια αλλά πολύ κοντά σε χρόνο με την άλλη. Το υπόλοιπο κομμάτι ανοιχτό χώμα (πρέπει να έφτασα σε τριψήφιο αριθμό στο κοντέρ ή κοντά γιατί είχε γεμίσει καλά η τρίτη σε σημεία) και πέτρα για το τέλος που με κούρασε, χωρίς να ανησυχήσω για κάτι στην διαδρομή, ίσα ίσα που αυτά τα ανοιχτά κομμάτια ήταν αυτό που έπρεπε για να φανεί το πως το πάτημα των μαρσπιέ επηρεάζει την κίνηση.

Πρώτος και πιο σημαντικός λόγος για την κόπωση... Ο πρώην ιδιοκτήτης ήταν 1,70. Εγώ στο 1.86 είμαι... Ας πούμε οριακά προς το στενό σε φυσιολογικές συνθήκες. Όταν οδηγείς οι συνθήκες δεν είναι φυσιολογικές, πρέπει να πας μπροστά, πίσω, αριστερά, δεξιά και πόνεσε και η μέση από το σκύψιμο και οι τετρακέφαλοι από την πίεση και οι ώμοι γιατί σε πολλές συνθήκες δεν είχα άλλο τρόπο στήριξης από το τιμόνι αφού τα γόνατα έπιαναν "αέρα" εκτός αν λύγιζα πολύ τα πόδια που δεν γίνεται να οδηγήσεις έτσι για πολλή ώρα και δεν μπορούσα να πάω τόσο μπροστά που να γίνει αυτό που λέει ο Tcaks "weightless rider¨. Επίσης ανακάλυψα ότι ναι μεν έχω την "αντίδραση επιβίωσης" να κάτσω (φάση θα πατήσω κάτω να σωθώ; μάλλον) αλλά καθιστός δεν έχω σωστό έλεγχο, δηλαδή πιάσε το αυγό και... Τέλος πάντων, όταν είναι το μηχανάκι χωρίς αλλαγές στην κινητική του κατάσταση είναι οριακά ΟΚ, όταν πρέπει να μετακινηθώ επάνω θέλει περισσότερη άπλα. Οπότε πρέπει να κάνω αυτό που είχε προτείνει ο Σπύρος endtourista με το κατέβασμα μαρσπιέ και το σήκωμα τιμονιού. Δεύτερο πρέπει να σορτάρω την ανάρτηση γιατί το πίσω είναι σκληρότερο από όσο "πρέπει" και δεν διαβάζει καλά, πηδάει πολύ. Δεν με ανησυχεί ακριβώς στην οδήγηση γιατί δεν το καταλαβαίνω στο τιμόνι αλλά το στιγμιαίο χάσιμο δύναμης το καταλαβαίνω. Λόγος να μαλακώσει το πίσω είναι να πατάω κιόλας, ήταν άδικο το πέσιμο στην κατηφόρα.


Απολογισμός σαββατοκύριακου... Άξιζε και με το παραπάνω. Όλα βγήκαν με "τόση-όση" πίεση ώστε να μην νιώσω πουθενά δυσφορία, εκτός από την γνωστή μία στιγμή, η δε βελτίωση που είδα ήταν απλά θεαματική και το λέω για καλό γιατί γενικά δεν είμαι ευγενικός με τον εαυτό μου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Χελιώτη, στον Siam με το 690 που έκανε την σκούπα την περισσότερη ώρα και στο φόρουμ γιατί εκτός από ευχάριστο πέρασμα του χρόνου είναι και φυτώριο, έστω και για γέρικα δέντρα.




ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι τα ΚΤΜ ήθελαν χάδι από κατσαβίδι
Το R12000GS δεν έπεσε όντως, κάπου άφησε ένα τουκάνο ουρμπάνο "μύτη παπαγάλου" μόνο.
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα είχα διευκολυνθεί από την πιο απλωτή θέση του 950 ή θα είχα σιχτιρίσει λόγω βάρους, μικρότερων διαδρομών και άγχους για τα πλαστικά του.
Επίσης να πω ότι πέραν του ύψους, το Χ είναι απλά ΤΕΛΕΙΟ για άπειρο αναβάτη. Το μοτέρ είναι ντίζελ και τραβάει από το μηδέν, ο συμπλέκτης φιλικός, τα φρένα το ίδιο, οι μεγάλες διαδρομές καταπίνουν τα πάντα και είσαι μαγκεν ντε βοτανικ και καλύπτει και βοηθάει στην ασχετοσύνη. Μπορεί κάποια στιγμή να γίνει "λίγο", πιθανότερο είναι πως όχι.

Φωτογραφίες σε λίγο αν και τελικά έβγαλα ελάχιστες, το μυαλό ήταν αλλού.

 

[XR Maniac]

Καλημέρα και καλή εβδομάδα στους αγαπητούς τηλεθεατές

Μιά κουβέντα παραπάνω λοιπόν, όσο είναι φρέσκα.
Κατ' αρχήν να δώσω μιά ΜΕΓΑΛΗ μούτζα στην γκούγκλ που ξέρει να ρωτάει "τι χρώμα βρακί φορούσες όταν πήγες στο ΤΑΔΕ μαγαζί για καφέ και πες και αν φορούσαν μάσκες και αν είχε κόσμο" αλλά δεν κατέγραψε την διαδρομή που κάναμε όλο το ΣΚ πλην των στάσεων, το ίδιο ακριβώς ΕΠΙΚΟ φέιλ το yamaha my ride το Σάββατο και το ίδιο ακριβώς το Orux maps καταγραφή ίχνους την κυριακή.

Ας πάμε στα σημαντικά τώρα, που ήταν το "μάθημα". Τα εισαγωγικά εξήγησα ήδη γιατί. Να πω εδώ ότι η συνολική μου εμπειρία στο χώμα πριν το "μάθημα" είναι τρεις, συνολικά ούτε 200 χιλιόμετρα, ημέρες/διαδρομές. Ναι ξέρω, ΟΚ, μην μου πείτε ότι λέει η γυναίκα μου, γιατί το πήρα το Χ αφού δεν το κάνω κάτι, δεν πρωτοτυπείτε, έχετε όλοι δίκιο. Μπορώ, γουστάρω, καλά έκανα και όταν αλλάξω γνώμη θα μπει αγγελία.

Ο Δημήτρης Χελιώτης εστιάζει στην ουσία του πράγματος: Πας εκδρομή, τι μπορεί να συναντήσεις μπροστά σου, πως θα το περάσεις για να πας την εκδρομή σου ευχάριστα. Λέβελ ένα και τέτοια δεν υπάρχουν, υποθέτουμε ότι πάει η παρέα με τα μεγάλα της ον-οφ κάπου, απλό απολύτως ρεαλιστικό σενάριο. Ξεκινήσαμε, μετά από μιά "περίεργη" για εμένα διαδρομή με ανηφόρια κατηφόρια (αναγκαία για να φτάσεις στο σημείο αλλά η έλλειψη γνώσης και εμπειρίας με έκανε να σκεφτώ ότι αν ξεκινάμε έτσι καλύτερα να πάω σπίτι μου, είχα άδικο) φτάσαμε στο πρώτο "λιβάδι" και έφτιαξε μιά αυτοσχέδια διαδρομή λίγων μέτρων για να δει τι ξέρουμε, πως κινούμαστε, ανάμεσα στα δέντρα πριν βγούμε στο ξέφωτο. Τερέν χώμα με φύλλα επάνω, δηλαδή στο μάτι του εντελώς άσχετου ξέρετε πως φαίνεται, τρέχει γύρω γύρω ένα υστερικό ρομπότ και φωνάζει DANGER WILL ROBINSON, το μαλακό τερέν σημαίνει ότι ή γκαζώνεις ή σβήνει ή σταματάς, όλα ανεπιθύμητα τόσο νωρίς το πρωί. Τελειώνει αυτό και πάμε στο ανοιχτό κομμάτι, στροφές με χαμηλή ταχύτητα. Αναγκαίες για να αποκτήσεις αίσθηση του πως στρίβει το μηχανάκι και πως πρέπει να βάζεις το σώμα σου, άσκηση που μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε αλάνα. Κάπως ξεμαγκώνει το πράγμα και αισθάνομαι πιο άνετα. Πάμε μιά μικρή διαδρομή, ε, φτάνουμε στην πρώτη κατηφόρα. Φαίνεται τεράστια. Αποφασίζω ότι τέλος πάντων δεν πάει στο καλό, χώμα είναι κάτω και να πέσεις μόνο η κορντούρα θα πάθει κάτι. Υπάρχει ένα απρόοπτο με δύο μηχανάκια που είχαν κακές στιγμές, το ένα με τραυματισμό το άλλο όχι, δεν βοηθάει στο ψυχολογικό κομμάτι. Τέλος πάντων έχοντας κάνει την κατηφόρα και την ανηφόρα με το πόδι έχω καταλάβει ότι το μυαλό παίζει πολύ βρώμικο παιχνίδι και όντως έτσι είναι, περνάει άνετα και κακώς ανησυχούσα.

Φεύγουμε για διαδρομή, χώμα, έχω αρχίσει και λίγο αισθάνομαι καλύτερα το μηχανάκι. Δεν περνάω καλά ακριβώς, δεν υποφέρω όμως. Επόμενη μεγάλη κατηφόρα, χώμα με λάσπη στο τέλος της που πρέπει να κατέβεις και να στρίψεις μόλις κατέβεις. Θυμίζω ότι ΕΓΩ τα βλέπω δύσκολα όλα γιατί εμπειρία και γνώση μηδέν, δεν σημαίνει ότι ήταν δύσκολα, ναι; Ναι. Κατεβαίνω με τον μη ενδεδειγμένο τρόπο, κολλημένο πίσω φρένο και ποδαράκι κάτω μέχρι σχεδόν που ίσιωσε στο μυαλό μου, δεν έχω ιδέα αν ήταν όντως στην ευθεία το μηχανάκι όταν άφησα το φρένο. Κατέβηκε; Ναι. Όλα καλά; Ναι. Είπαμε το σημαντικό είναι να περάσεις το εμπόδιο. Πάμε παρακάτω, μπαίνουμε σε... μην ρωτήσεις τι ήταν αυτό, το τούνελ της αγάπης. Καθιστός γιατί δεν χωρούσα λόγω κλαδιών και φάρδος όσο το μηχανάκι, δυσκολία δεν έχει πέραν του ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ. Άλλο πλάτωμα, άλλο αυτοσχέδιο πιστάκι, άσκηση τεχνικής λίγο πιο γρήγορα. Βρήκαμε εκεί τον γείτονά μου βοσκό/πολιτική προστασία που είχε καεί παγιδευμένος στην Δροσοπηγή με έναν ακόμα που κάηκε ζωντανός και έναν που ακόμα ταλαιπωρείται (αυτό είναι επιτυχία των ΜΜΕ που παρουσίασαν έναν άλλο άνθρωπο ως το μοναδικό θύμα της φωτιάς, πόσους ακόμα δεν ξέρουμε). Χάρηκα που τον είδα γιατί οι φήμες στο χωριό ξέρετε πως είναι "μάθαμε ότι είναι Φρανκεστάιν, όχι μάθαμε ότι είναι Ρόμποκοπ, όχι μάθαμε πως πλέον είναι Λυκάνθρωπος, μάθαμε ότι πήγε στο φεγγάρι" κλπ. Και μετά ήρθε το (στεγνό) ποτάμι... Κροκάλα που δεν μου έδινε καθόλου εμπιστοσύνη για ροή, οπότε ήταν απλά "βηξίματα" μέχρι το επόμενο γκαπ στον μπροστινό τροχό. Θα ήταν καλύτερα αν ήμουν πιο ξεκούραστος, αλλά η απειρία πληρώνεται με κόπωση.

Την δεύτερη ημέρα όλα ήταν διαφορετικά. Η διαδρομή είχε ροή, οι ανηφόρες ήταν... αστείες για το μηχανάκι, ακόμα άσχημες για το μυαλό, οι κατηφόρες ήταν αστείες για το μηχανάκι, ακόμα άσχημες για το μυαλό. Δες τώρα όμως, εκεί που κατέβαινα τα πάντα με πρώτη κλειστό γκάζι και φρένο τώρα είχα δευτέρα κυρίως, πρώτη όταν τρόμαζα και λίγα φρένα ή καθόλου φρένα ή και γκάζι και στις περισσότερες περιπτώσεις είχα και καλό "απόθεμα" εγκεφαλικής προσπάθειας για να διαλέξω γραμμή ή να αλλάξω γραμμή. Αργότερα στην ημέρα βελτιώθηκα και άλλο στο θέμα αν και όταν έτρωγε καμιά καλή σφαλιάρα το τιμόνι τα έχανα λίγο, μπορείς να βάλεις και Κ αντί για Χ εκεί, σωστό θα είναι. ΠΑΛΙ τελευταίος ήμουν, αλλά δεν ανέβαζα ένα εκατομμύριο σφυγμούς, δεν με έλουζε κρύος ιδρώτας αλλά μόνο ο κανονικός της σωματικής προσπάθειας και στις περισσότερες φάσεις είχα καταφέρει να μην σφίγγω το τιμόνι, όχι δεν είναι καθόλου αυτονόητο για πολλούς λόγους.

Φτάνουμε στην κατηφόρα του εφιάλτη... Πέτρα και μεγάλη κλίση. Το μυαλό μπλοκάρει γιατί η αντίδραση επιβίωσης λέει "αν πέσεις, ξέρεις τι έρχεται μετά και είσαι στην μέση του πουθενά". Ο Δημήτρης και ο Δημήτρης (Χελιώτης και jimmatas) έχουν την σωστή τακτική στο μυαλό. Το δικό μου μυαλό όμως... Αποφασίζω ότι υπάρχει "οπτικός κίνδυνος" μέχρι ένα σημείο και από εκείνο το σημείο και μετά μπορώ να αφήσω φρένα γιατί ΒΛΕΠΩ μιά γραμμή που μου αρέσει. Έφτασα περίπου ένα μέτρο πριν το σημείο μου. ΣΗΜΕΡΑ λοιπόν που το σκέφτομαι λέω πόσο μλκς, ένα μέτρο δεν είναι μιά περιστροφή τροχού. Αλλά εκείνη την ώρα, παρά τις φιλότιμες παρακινήσεις των Δημήτρηδων κέρδιζαν οι αντιδράσεις επιβίωσης. Στο τελευταίο πάτα άσε του πίσω φρένου, το αριστερό πόδι δεν βρίσκει έδαφος και φεύγω αριστερά στο "κενό", οπότε σφίγγω τιμόνι λες και θα κρατιόμουν από κάπου και... πάρε τον κάτω με μηδέν χιλιόμετρα και ηχητικό εφέ μιά ξερογκαζιά από το τραβηγμένο ασυναίσθητα χειριστήριο. Σβήνω, οι Δημήτρηδες κρατάνε το μηχανάκι για να ανέβω επάνω και είμαι στο σημείο μου οπότε τσουλάω το υπόλοιπο. Η συνέχεια ήταν χωρίς απρόοπτα. Σταματήσαμε σε ένα σημείο που έχει μιά κοπάνα και εξήγησε ο Χελιώτης γιατί θα έπρεπε να περάσουμε από εκεί, δεν είχα καν σκέψη να το κάνω, έφτασε το πρώτο. Ήταν εύκολο για τα μηχανάκια αλλά πολύ κοντά σε χρόνο με την άλλη. Το υπόλοιπο κομμάτι ανοιχτό χώμα (πρέπει να έφτασα σε τριψήφιο αριθμό στο κοντέρ ή κοντά γιατί είχε γεμίσει καλά η τρίτη σε σημεία) και πέτρα για το τέλος που με κούρασε, χωρίς να ανησυχήσω για κάτι στην διαδρομή, ίσα ίσα που αυτά τα ανοιχτά κομμάτια ήταν αυτό που έπρεπε για να φανεί το πως το πάτημα των μαρσπιέ επηρεάζει την κίνηση.

Πρώτος και πιο σημαντικός λόγος για την κόπωση... Ο πρώην ιδιοκτήτης ήταν 1,70. Εγώ στο 1.86 είμαι... Ας πούμε οριακά προς το στενό σε φυσιολογικές συνθήκες. Όταν οδηγείς οι συνθήκες δεν είναι φυσιολογικές, πρέπει να πας μπροστά, πίσω, αριστερά, δεξιά και πόνεσε και η μέση από το σκύψιμο και οι τετρακέφαλοι από την πίεση και οι ώμοι γιατί σε πολλές συνθήκες δεν είχα άλλο τρόπο στήριξης από το τιμόνι αφού τα γόνατα έπιαναν "αέρα" εκτός αν λύγιζα πολύ τα πόδια που δεν γίνεται να οδηγήσεις έτσι για πολλή ώρα και δεν μπορούσα να πάω τόσο μπροστά που να γίνει αυτό που λέει ο Tcaks "weightless rider¨. Επίσης ανακάλυψα ότι ναι μεν έχω την "αντίδραση επιβίωσης" να κάτσω (φάση θα πατήσω κάτω να σωθώ; μάλλον) αλλά καθιστός δεν έχω σωστό έλεγχο, δηλαδή πιάσε το αυγό και... Τέλος πάντων, όταν είναι το μηχανάκι χωρίς αλλαγές στην κινητική του κατάσταση είναι οριακά ΟΚ, όταν πρέπει να μετακινηθώ επάνω θέλει περισσότερη άπλα. Οπότε πρέπει να κάνω αυτό που είχε προτείνει ο Σπύρος endtourista με το κατέβασμα μαρσπιέ και το σήκωμα τιμονιού. Δεύτερο πρέπει να σορτάρω την ανάρτηση γιατί το πίσω είναι σκληρότερο από όσο "πρέπει" και δεν διαβάζει καλά, πηδάει πολύ. Δεν με ανησυχεί ακριβώς στην οδήγηση γιατί δεν το καταλαβαίνω στο τιμόνι αλλά το στιγμιαίο χάσιμο δύναμης το καταλαβαίνω. Λόγος να μαλακώσει το πίσω είναι να πατάω κιόλας, ήταν άδικο το πέσιμο στην κατηφόρα.


Απολογισμός σαββατοκύριακου... Άξιζε και με το παραπάνω. Όλα βγήκαν με "τόση-όση" πίεση ώστε να μην νιώσω πουθενά δυσφορία, εκτός από την γνωστή μία στιγμή, η δε βελτίωση που είδα ήταν απλά θεαματική και το λέω για καλό γιατί γενικά δεν είμαι ευγενικός με τον εαυτό μου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Χελιώτη, στον Siam με το 690 που έκανε την σκούπα την περισσότερη ώρα και στο φόρουμ γιατί εκτός από ευχάριστο πέρασμα του χρόνου είναι και φυτώριο, έστω και για γέρικα δέντρα.




ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι τα ΚΤΜ ήθελαν χάδι από κατσαβίδι
Το R12000GS δεν έπεσε όντως, κάπου άφησε ένα τουκάνο ουρμπάνο "μύτη παπαγάλου" μόνο.
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα είχα διευκολυνθεί από την πιο απλωτή θέση του 950 ή θα είχα σιχτιρίσει λόγω βάρους, μικρότερων διαδρομών και άγχους για τα πλαστικά του.
Επίσης να πω ότι πέραν του ύψους, το Χ είναι απλά ΤΕΛΕΙΟ για άπειρο αναβάτη. Το μοτέρ είναι ντίζελ και τραβάει από το μηδέν, ο συμπλέκτης φιλικός, τα φρένα το ίδιο, οι μεγάλες διαδρομές καταπίνουν τα πάντα και είσαι μαγκεν ντε βοτανικ και καλύπτει και βοηθάει στην ασχετοσύνη. Μπορεί κάποια στιγμή να γίνει "λίγο", πιθανότερο είναι πως όχι.

Φωτογραφίες σε λίγο αν και τελικά έβγαλα ελάχιστες, το μυαλό ήταν αλλού.

Βρε αμιρου... Λες και πήγες στον ψυχοθεραπευτη και έβγαλες τα σωθικά σου, ήταν το σεντόνι
Συνεχισε την προπόνηση, μην χάνεις ευκαιρία να πηγαίνεις χώμα... Είναι και δίπλα σου τα χώματα
Σαγκαπω

 

[amyroukai]

Βρε αμιρου... Λες και πήγες στον ψυχοθεραπευτη και έβγαλες τα σωθικά σου, ήταν το σεντόνι

Κατά μία έννοια αυτή είναι η ουσία του μαθήματος.

Να βγάλεις την άγνοια και τον φόβο και να βάλεις την γνώση και την εμπειρία. Μπορεί να μην φύγει όλος ο φόβος αμέσως αλλά είναι σίγουρο ότι αν γίνει η αρχή, θα υπάρχει συνέχεια. Μόλις γίνει η απομυθοποίηση του άγνωστου, ανοίγει νέος ορίζοντας, νέοι δρόμοι, απόλαυση μιας άλλης Ελλάδας από μέσα, όχι από μακριά.



Για να συνεχίσουμε το ψυχολογικό που λες, η επιμονή των απολυταρχικών καθεστώτων κάθε μορφής στην ύπαρξη αμόρφωτων υπηκόων έχει ακριβώς αυτή την επιδίωξη. Η άγνοια φυλακίζει με πολλούς τρόπους.

 

[Aldebaran]

amyroukai

Στη θέση σου θα πήγαινα στη χωμάτινη της Ελάτης αν είχα το περιθώριο χρόνου / υποχρεώσεων.
Νομίζω θα σου δώσει μεγάλο μπούστ.

 

[thenos]

amyroukai

Στη θέση σου θα πήγαινα στη χωμάτινη της Ελάτης αν είχα το περιθώριο χρόνου / υποχρεώσεων.
Νομίζω θα σου δώσει μεγάλο μπούστ.

Ναι,ναι...
Και να μας την πει μετά...
"Φιλαράκι εγώ έχω βγάλει το σχολειό...
Είμαι για hard πράματα και όχι για αυτές τις φλώρικες φλαταδούρες που μας έφερες..."

 

[thenos]

Μπράβο στους συμμετέχοντες καθώς και στον συντονιστή του σχολείου gsmaniac
καθώς η ΕΥΚΑΙΡΊΑ που σας δίνεται να μάθετε χρήσιμα πράγματα για την εκτός δρόμου οδήγηση από κάποιον γνώστη πρέπει να μην περάσει χαμένη από όποιον ενδιαφέρεται να μάθει.
Ως αυτοδίδακτος θα ήθελα να είχα και εγώ μία τέτοια ευκαιρία κάποια στιγμή γιατί σίγουρα όσο οδηγάς, διαβάζεις, βλέπεις μαθαίνεις αλλά πάντα θα υπάρχει κάτι το οποίο θα μπορεί να γίνει καλύτερα και πιο εύκολα απ' ότι εφαρμόζεις ως τώρα.
Και ναι το μυαλό κάνει περίεργα παιχνίδια όπως λέει και ο Γιάννης παραπάνω.
Υπάρχουν κατηφόρες τις οποίες συνήθως φοβάμαι ειδικά όταν έχουν λάσπη αλλά επίσης τις ίδιες κατηφόρες με λάσπη της έχω κατέβει πολύ πιο άνετα κι ποιο γρήγορα όταν το μυαλό είναι ποιο χαλαρό...
Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Χελιώτη και να του υπενθυμίσω ότι εκείνο το σπαστήρι στο οποίο προσπαθούσε να ανέβει ο πατήρ Τασούλης με τρία διαφορετικά μηχανάκια αυτός δεν το δοκίμασε καν...

 

[amyroukai]

Να πούμε και στα παιδιά του επόμενου (των επόμενων; όσο έχει χρόνο ο ΔΧ τέλος πάντων) γκρουπ να κοιτάξουν και να φτιάξουν την εργονομία ΠΡΙΝ το μάθημα. Θέλει το τιμόνι πιο όρθιο; Πιο πάνω; Οι μανέτες βολεύουν καθιστοί και όρθιοι; Πειραματιστείτε και κάντε αλλαγές για να είναι πιο εύκολη η μέρα σας, να είναι η προσοχή στα σημαντικά.

 

[dodos]

Παίδες καθότι άσχετος με το άθλημα ,ότι έχω κάνει όσο πειραματιζομαι μόνος σε εύκολα ή δύσκολα κομμάτια, με μικρό 250αρακι μπορεί να συμμετάσχει κάποιος η θα ήταν προτιμότερο να είναι όλα μικρά?

 

[Padis]

Βρε αμιρου... Λες και πήγες στον ψυχοθεραπευτη και έβγαλες τα σωθικά σου, ήταν το σεντόνι

Ρε μην τον λυπάστε λέω τον χίψτερ...
Θέλει ντάντεμα σαν μωρό. Και πως μαθαίνουν κολύμπι τα μωρά ?
Α, να γειά σου. Πέτα τον στα βαθιά.

Δώστου ανηφορικό μονοπάτι σαθρό με ρίζες κι άστον....

Κι εγώ σ'αγκαπω ρε...

 

[amyroukai]

Η ανηφόρα με ΣΤΕΓΝΗ ρίζα και πέτρα είναι μιά χαρά, ως μία κλίση τέλος πάντων. Στην κατηφόρα με σαθρό και ρίζες πάμε πίσω από εκεί που ήρθαμε


Nα συμπληρώσω επίσης ότι το σκληρός καριόλης FLY Racing παντελόνι πήρε και την τιμητική τρύπα από την εξάτμιση στο πατζάκι. ΕΥΤΥΧΩΣ δεν είχε πόδι από μέσα αλλά μπότα σε εκείνο το σημείο (λογικά έγινε όταν ξάπλωσε) και δεν έγινε τίποτα άλλο σε ζημιά.

 

[#skliros_kariolis (geez996)]

Ρε μην τον λυπάστε λέω τον χίψτερ...
Θέλει ντάντεμα σαν μωρό. Και πως μαθαίνουν κολύμπι τα μωρά ?
Α, να γειά σου. Πέτα τον στα βαθιά.

Δώστου ανηφορικό μονοπάτι σαθρό με ρίζες κι άστον....

Κι εγώ σ'αγκαπω ρε...


ΕΓΩ ΘΑ ΤΟΝ ΑΦΗΝΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΜΙΖΑ...

Η ανηφόρα με ΣΤΕΓΝΗ ρίζα και πέτρα είναι μιά χαρά, ως μία κλίση τέλος πάντων. Στην κατηφόρα με σαθρό και ρίζες πάμε πίσω από εκεί που ήρθαμε


Nα συμπληρώσω επίσης ότι το σκληρός καριόλης FLY Racing παντελόνι πήρε και την τιμητική τρύπα από την εξάτμιση στο πατζάκι. ΕΥΤΥΧΩΣ δεν είχε πόδι από μέσα αλλά μπότα σε εκείνο το σημείο (λογικά έγινε όταν ξάπλωσε) και δεν έγινε τίποτα άλλο σε ζημιά.

Στα εξηγω ωραια ?

 

[Turtle]

Είναι όπως τα λέει ο Γιάννης. Νομίζω όλοι ξεπεράσαμε τον εαυτό μας. Δυστυχώς την πρώτη μέρα εγκατέλειψαν δύο παιδιά. Δεν ξέρω ακριβώς και για τους δύο αλλά νομίζω πως ήταν κυρίως θέμα μποτας.
Η πρώτη μέρα είχε πιο τεχνικά θέματα που σε βοηθούσαν να λυθείς πάνω στη μοτοσυκλέτα και να ξεπεράσεις κάποιους φόβους.
Την δεύτερη μέρα τελειώσαμε όσοι ξεκινήσαμε, αλλά δεν ξεκίνησαν δύο. Νομίζω η μια περίπτωση ήταν πάλι θέμα μπότας και η άλλη μέσης. Η μέρα αυτή περιελάμβανε μια βόλτα γύρω από την Πάρνηθα που κατά τόπους κάναμε στάσεις για να φτιαχτεί κάποιο πιατάκι για τεχνική οδήγηση. Στην βόλτα είχαμε την ευκαιρία να εφαρμόσουμε όσα μάθαμε την προηγουμένη.
Σε κάθε σημείο του ΣΚ υπήρχε χαμόγελο εκτός από τις δύο αποχωρήσεις την πρώτη μέρα.
Τώρα ο γιατρός όλο έλεγε δεν έχω λάστιχο και όλο πέτρες μου πέταγε. Έλεγε ότι ζορίζεται και το πήγαινε αέρα. Όταν ήταν στενά άνοιγε δρόμο και για τους πίσω (να γιατί μποξερ). Τον Μπάμπη Δυστυχώς δεν τον ήθελε από την Παρασκευή. Ο Γιάννης με το 950 στάθηκε άτυχος στην αρχή της πρώτης μέρας. Ο Νίκος έμεινε δυστυχώς από μεση. Ο Γιώργος όπου είχε πιατάκι έσκαβε με το ΚΤΜ. Ο Δημήτρης με το τενερε άνοιγε τα πιστακια με τον Χελιωτη. Ο Αμιρου μέσα στις επόμενες δύο βόλτες δεν θα λέει όχι σε κανένα χωματόδρομο. Ο Αλέξης έβαλε το 390 να κάνει εντουρο και αναρωτιόταν πόσο μπορεί να το δώσει. Ο Σωτήρης απέδειξε αυτό που λέω και εγώ ότι τα ΤΑ δύσκολα λένε όχι. Ο Δημήτρης με το CRF έδειξε ότι τα 250 μπορούν να σταθούν δίπλα στα μεγάλα στις φλαταδουρες και πρώτη φορά τον είδα χωρίς κάμερα (την πρώτη μερα). Εγώ πάλι όλα αυτά τα μέρη που λέει ο αμιρου δεν τα είδα. Να φανταστείτε στο ποτάμι που λέει νόμιζα θα το κάναμε μετά το φαγητό (δεν ειχε νερο και έλεγα ειναι απλα πέτρες, ότι να'ναι). Άντε τώρα στην επόμενη βόλτα με περισσότερη αυτοπεποίθηση.

 

[Turtle]

Αυτές είναι όσες πρόλαβα να τραβήξω (δεν το έχω και πολύ με αυτά). Είναι όλες την πρώτη μέρα. Την Κυριακή ξεχάστηκα αλλά δεν ξεχάστηκε ο Δημήτρης και έφερε την κάμερα. Πραγματικά όσοι ενδιαφέρεστε και μπορείτε μην το χάσετε εκτός από έναν εξαιρετικό δάσκαλο θα συναντήσετε και έναν εξαιρετικό άνθρωπο.

Στάλθηκε από το iQS805 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[XR Maniac]

Παίδες καθότι άσχετος με το άθλημα ,ότι έχω κάνει όσο πειραματιζομαι μόνος σε εύκολα ή δύσκολα κομμάτια, με μικρό 250αρακι μπορεί να συμμετάσχει κάποιος η θα ήταν προτιμότερο να είναι όλα μικρά?

Φυσικά μπορείς να κάνεις μάθημα με ότι έχεις.
Και αυτό το μάθημα που μιλάμε, είχε από 250 έως 1200