Tnν Κυριακή το πρωί ήρθε επιτέλους το μηχανάκι από τα Χανιά.
Πέρασε ένας μήνα από την συμφωνία, αλλά η επαρχία έχει τους δικούς της ρυθμούς.
Πήγα στον Πειραιά να το παραλάβω από το λιμάνι και είχα αυτή τη μοναδική χαρά που νιώθει κανείς όταν αποκτά νέο δίτροχο.
Η πρώτη παρατήρηση, ότι είναι πολύ ψηλό.
Ανέβηκα από τα αριστερά, ισορρόπησα και μεταφέρθηκα αιωρούμενος από τη δεξιά πλευρά ούτως ώστε να πατήσω τη μύτη του αριστερού ποδιού. Ουφ.
Μόλις ξεκίνησα όμως όλα όμορφα, αλλά σε κάθε φανάρι έπρεπε να σπάσω τη μέση πλαγίως για να πατήσω ή μάλλον για να ακουμπήσω το δρόμο !
Κατευθείαν σπίτι, για χάζεμα και μικρομαζέματα της μηχανής γιατί είχε κάποια θεματάκια.
Ντύσιμο και Υμηττό.
Στην πρώτη επαφή με το χώμα μου φάνηκε ασταθές και ελαφρύ. Καμία σχέση με το 1150 που πάει μόνο του.
Μετά από λίγα χλμ το συνήθισα και μπήκα σε δυσκολότερες μονοπατάδες.
Η μεγαλύτερη διαφορά ήταν η παντελής έλλειψη άγχους που μου βγάζει το 1150 και οφείλονται κυρίως στο βάρος της μηχανής και τι θα κάνω εάν πέσω.
Εδώ μόνο χαρά και ας είχε φαγωμένα λάστιχα (Metzeler MC360).
Ξεθαρρεύω και επιλέγω όλο και δυσκολότερα terain.
Συνάντησα 3 μεγάλες νερολασπολακκούβες .
Την πρώτη την πέρασα άκρη άκρη, σταθερός. Στη δεύτερη μπήκα περισσότερο προς το κέντρο. Ανετα Στην τρίτη μπήκα καράκεντρο και μάλιστα στα μισά βυθίστηκα αρκετά. Χόρεψε λίγο η ουρά αλλά βγήκα πολύ άνετα.
Ενθουσιασμός ! Με το 1150 τη λάσπη τη φοβόμουνα όσο τίποτα άλλο.
Πέφτοντας προς Κορωπί βλέπω ένα μικρό δρομάκο με σήμανση προς Πορφήτη Ηλία.
Το ακολουθώ, μπαίνω σε μεγάλη σαθρή κατηφόρα, με πρώτη, engine brake και πισινό φρένο ούφ κατέβηκα. Κανένα όμως άγχος για το τι θα κάνω στην επιστροφή, ένιωθα ότι με τον έναν ή άλλο τρόπο θα βγω. Αυτό ακολούθησε άλλες 2 φορές και μάλιστα ήτανε δυσκολότερες. Τον προφήτη τον έχασα γιατί το δρομάκι κατέληγε σε έναν πυλώνα. Τώρα επιστροφή.
Κοιτάζοντας την πρώτη ανηφοριά, μου φάνηκε πολύ δυσκολότερη από όταν την κατέβαινα. Μεγάλη κλίση, πολλά σαθρά Πήρα μια ανάσα και βούρ. Οριακά της έβγαλα όλες με μια μικρή πτώση στην τελευταία και ευκολότερη λίγο πριν το τέλος. Η πτώση σχεδόν στατική. Σκαρφαλώνω στο μηχανάκι αλλά δεν μπορώ να ξεκινήσω. Ηθελα λίγο πάτημα με το πόδι για ασφάλεια, αλλά δεν το είχα.
Κατέβηκα, έβαλα πρώτη και ανέβηκα περπατώντας χαλαρά τα 3-4 μέτρα που με χώριζαν από την κορυφή.
Μετά από αυτό κατάλαβα ότι το βάρος παίζει τεράστιο ρόλο στο onoff Ενα βάρος διαχειρίσιμο σε κάνει να αναζητάς την πρόκληση και αυτή με τη σειρά της σε πάει ένα βήμα παραπάνω.
Πραγματικά νιώθω ότι ανοίγεται ένας νέος δρόμος μπροστά μου και ανυπομονώ να τον διαβώ.
Από εδώ και πέρα θα έχω συμμετοχές σε διάφορες χωμάτινες διαδρομές του forum.
Πίσω τελευταίος, θα σας βλέπω και θα μαθαίνω.
Τέλος για το μηχανάκι, είναι ακριβώς αυτό που ήθελα. Αρκετά ελαφρύ, έχει δύναμη, νιώθω ότι μπορώ να ταξιδέψω μαζί του και θα είναι ένας καλός δάσκαλος για το χώμα.
Σήμερα βάλαμε και παπούτσια. Είχα διαβάσει διάφορα στο forum και είχα κάνει μια short list. Πήγα συστημένος από φίλο στο Riders Shop στο Κουκάκι. Τους είπα τα θέλω μου και μου προτείνανε Bridgestone X40, made in Japan παρακαλώ.
Γενικά για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο δεν έχω πολλά πάρε δώσε με αυτή την εταιρία. Τους εμπιστεύτηκα όμως και τα έβαλα. Η πρώτη παρατήρηση από την ασφάλτινη χρήση είναι ότι στρίβουν ευκολότερα από τα προηγούμενα, ίσως γιατί είναι περισσότερο στρογγυλά. Δεύτερη παρατήρηση ότι από τα πρώτα κιόλας μέτρα δεν κατάλαβα ότι είχα τακούνια και μάλιστα καινούρια.
Το μόνο μειονέκτημα, ότι η μηχανή ψήλωσε λίγο ακόμα !! Βλέπετε τα προηγούμενα λάστιχα ήτανε φαγωμένα !
Ψάχνω λοιπόν και βρίσκω μαγαζί στην Κυψέλη που πουλούσε ταπετσαρία για σέλες .... οπότε θα αλλάξω το σκισμένο κάλυμμα της σέλας και με την ευκαιρία θα το σκάψω και λίγο.
Α ! το όνομα του σουτζουκιου Zagar από τα ζαγάρι στα ελληνικά !
