Πλάκα είχε το χτεσινό.
Να ξεκινήσω από τα "στραβά", δεν προλάβαμε όλες τις στάσεις. Ε, δεν είχε άλλο στραβό. Το εγχείρημα ήταν ουτοπικό γιατί στα χωριά θες χρόνο να περπατήσεις, να δεις, να βρεις, οπότε και μόνος του να πήγαινε ο Γιάννης δεν θα έκανε δουλειά ακριβώς. Οργανωτικά "πολύτιμος χρόνος" χάθηκε στον καφέ νωρίς νωρίς και στις στάσεις σε βρύσες κλπ. Θα μου πεις, γίνεται αλλιώς; Ναι μεν, αλλά. Πχ, με τον Γιάννη τα λέμε καιρό από εδώ, δεν είχαμε αλλάξει κουβέντα σχεδόν εκτός. Με τον Θανάση ελάχιστα το προηγούμενο Σάββατο. Με τον Αφρικανό Γιάννη το ίδιο τότε στην Αρτοτίνα. Οπότε το κακό για την ολοκλήρωση της διαδρομής ήταν καλό κοινωνικά και παρεϊστικα, μπορώ να παραπονεθώ, όχι. Για τον Γιάννη δεν ξέρω αν και το ηλιοβασίλεμα στο γιόφυρο Μάναρη (ή Μανάρι, με γιώτα το γράφει ο σταθμός) ίσως λίγο αποζημίωσε.
Το γέλιο είχε ξεκινήσει από το πουρνό, όπου εννοείται έφυγα 15 λεπτά πιο μετά από ότι ήθελα ιδανικά, έχοντας ξεγράψει το ενδεχόμενο του να βρεθούμε με Αντώνη και Γιάννη. Είδα και τον αγαπημένο αρκετών μελών του φόρουμ Νίκο Σπανό με το τενερέ του στο δρόμο, λογικά καθ' οδόν για μάθημα. Χαλαρά και τσουκου-τσούκου ροβολάω τη ρούγα ως τα Καλάβρυτα, καθώς πλησιάζω Πάχη και σκεφτόμουν γιατί δεν είχαν δώσει ραντεβού στα ΣΕΑ πχ αφού ο Ιωάννης βγαίνει από το RO-RO μία έξοδο πριν, τι τα θες και από πίτα που δεν τρως και για δες ένα μηχανάκι στην ράμπα εξόδου και κάποιος παίρνει τηλέφωνο και τι μηχανάκι να είναι α, να ο Αντώνης.... Σταματάω με ασφάλεια πιο κάτω, στέλνω μήνυμα ότι τον πέρασα και προχωράω με το όριο για Καλάβρυτα. Το με το όριο δεν είναι σχήμα λόγου, CC 130χαω που λέει το Garmin, λέω θα με προφτάσουν τι στο καλό, 6.1 λίτρα/100 χαλιέται κανείς, όχι. Τελικά με ανεφοδιασμό έφτασα 9πμ στην Ζαχλωρού, περίμενε ήδη το Άφρικα, ήρθαν και οι αλλοι 20-25 λεπτά μετά. Μέχρι να βγουν μερικές φωτό και να πούμε δυό κουβέντες, περνάει η ώρα. Πάμε Καλάβρυτα για καφέ και σνακ, περνάει η ώρα...
Πρακτικά λοιπόν η βόλτα ξεκινάει στις 11 μετά από ανεφοδιασμό των υπολοίπων σε πρατήριο BP (Benzine of Peloponissos) με επίσκεψη στο μνημείο της επανάστασης του 1821 και στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας όπου βρίσκεται και η λέσχη Friends and Riders.
Επόμενη στάση το φράγμα, όπου περνάνε και δύο Ελβετοί φουλ κομπλέ με τις πενφέ και τις ντουκάτι τους.
Μετά έχουμε την γέφυρα... Όπου έχει και "λίγο χώμα". Όταν δεν ξέρεις τι σημαίνει "λίγο χώμα" και πως το εννοεί ο καθ' ένας δεν παίρνεις ρίσκα, ο Aldebaran πάει να δει μιά διαδρομή με "λίγο παραπάνω χώμα" και φεύγω να δω πόσο λίγο και πόσο προσβάσιμο για στριτ είναι το κανονικό. Το οποίο περνάει, το πήρα τραγικά φυλαγμένα γιατί δεν έχω προστασίες επάνω στο μηχανάκι και μιά πτώση πέραν του αισθητικού μέρους μπορεί να σημαίνει τρυπημένο καπάκι μοτέρ και τέλος βόλτας συν ταλαιπωρία για επιστροφή με οδική της μοτοσικλέτας. Κοτούλα κο-κο-κο και 400 μέτρα πριν το γεφύρι έρχεται ο Aldebaran "κουράγιο τελειώνει". Που είναι οι άλλοι; Περιμένουν ραπόρτο... Μιλάμε στο τηλέφωνο γιατί ο Αντώνης πολύ λογικά έχει τις ίδιες ανησυχίες με εμένα, έρχονται, προχωράμε χωρίς να τους περιμένουμε με Aldebaran για την επόμενη στάση φωτό. Στην γέφυρα και στο χωριό μετά, πετύχαμε συμμετέχοντες στο event του Χελιώτη. Κουβεντούλα γιατί είχαν Τ700, περνάει η ώρα, κλικ δεν έχει κάνει η κάμερα, που πάμε μετά; Πεινάτε δεν πεινάτε να φάμε να μην φάμε, τελικά αποφασίζει γενναία ο Γιάννης ότι θα φάμε στην ταβέρνα εκεί. Καλό το μαμ, εξαιρετική η συζήτηση αλλά ο δρόμος καλεί για συνέχεια και η ώρα δεν γυρίζει πίσω. Γίνονται πλάνα για άλλη βόλτα που να πιάσει κάποια σημεία που δεν θα προφταίναμε, υπολογίζουμε στο περίπου τις επόμενες στάσεις και προχωράμε. Ο Θανάσης αποχαιρετά, ο Αντώνης το ίδιο στην Μεγαλόπολη. Προς το γεφύρι μας συνοδεύει για λίγο ένα παπί τοπικού ήρωα της Μεγαλόπολης που πάει τάπα.
Γεφύρι, ηλιοβασίλεμα, μιά ομορφιά, τέλος της ημέρας... Επιστροφή. Μιά νέα απορία γεννιέται, αυτοί με τα σούπερ SUV θεωρούν ότι είναι οι απόλυτοι άρχοντες της ταχύτητας; ΛΟΛ πούσις.
Και η κόλαση η ίδια στην ΕΟ από όλους όσους αποφάσισαν ότι μιά μέρα πριν ανοίξουν τα σχολεία θα είναι η τελευταία της ζωής τους ευκαιρία για βουτιά, σήμερα λοκντάουν οι παραλίες στο μυαλό τους και έσπευσαν να λάβουν τελευταίον εναγκαλισμό με τον Σαρωνικό. Οδηγούσαν και σαν ζώα (σχετική φωτό πιο μετά) οπότε το πράγμα ήταν και κουραστικό και επικίνδυνο.
Με τις φωτό συνουσιάζεται λίγο το imgbb και η γραμμή του ίντερνετΣ στο χωριό (ο θεός να την κάνει σύνδεση και να την φυλάει γιατί λίγο καλύτερα από καθόλου 13 χρόνια ταλαιπωρία, τα έλεγε ο Χάρι Κλυνν γαμώ τον ΟΤΕ σας και γαμώ τις γραμμές σας να ουμ). Σκάβουν, σκάβουν, αν φτάσουν ποτέ και προς τα εδώ...
Μερσί μποκού μεσιέ Ζαν για την έμπνευση και την εκτέλεση. Θανάση είπαμε, ένα "μεγάλο" ον-οφ λείπει από την συλλογή... Γιατί όπως λέει και ο Γιάννης, το να φτάνεις στο χώμα και να αναρωτιέσαι αν περνάς είναι λίγο θεματάκι.
