Παναγιώτης Κ.
Μέλος
Ήταν Μάρτιος του 1999 όταν, μετά από έξι μήνες προπαραγγελίας, άνοιξα την κούτα που είχε μέσα της το Βαραντέρο μου.........
Πρώτα όμως λίγη ιστορία: Κατʼ αρχάς το Βαραντέρο είναι η δέκατη τρίτη μου (και τυχερή) μηχανή. Είχαν προηγηθεί, από το 1985 μέχρι το 1999, με χρονολογική σειρά XT 350, 2 Transalp 600, CBR 1000 F, YFM 350 Big Bear, Goldwing 1500, Africa 750, XX 1100 Blackbird, VFR 800, CB 750 F Boll dʼ or.
Πριν από 15+ χρόνια ψαχνόμουνα για μεγάλο On – Off. Φθινόπωρο του ΄98, μόλις είχα δώσει το Blackbird και είχα πάρει το VFR 800, αλλά και πάλι, μετά από μια ώρα οδήγησης, ο αυχένας και οι κλειδώσεις πίσω από τα γόνατα άρχιζαν να διαμαρτύρονται. Κοντά στα 40 πια και 1.84, μάλλον έπρεπε να αποχαιρετήσω τα "σκυφτά" και να ψάξω αλλού. Μονόδρομος λοιπόν τα μεγάλα Οn – Off. Υποψήφιες "νύφες" οι παρακάτω:
1. BMW R 1100 GS
2. BMW R 850 GS
3. Cagiva Grand Canyon
4. Cagiva Elephant
5. Honda Varadero
6. Honda XRV 750 Africa Twin
7. Yamaha TDM 850
Τα BMW απορρίφθηκαν λόγω ελλιπούς αντιπροσώπευσης στην Αν. Μακεδονία, υποτυπώδους προστασίας από τα στοιχεία της φύσης και χαμηλής απόδοσης, τα Cagiva λόγω ανύπαρκτης αντιπροσωπείας, "ύποπτης" αξιοπιστίας και ποιότητας κατασκευής, το Africa το είχα παλιότερα και θα ήταν ξαναζεσταμένο (και αργό) φαΐ, το TDM ήταν μια πολύ καλή επιλογή, αλλά το Varadero (που δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα στην Ελλάδα και το ήξερα μόνο από φωτογραφίες), ήταν αυτό που μου έκανε το ¨κλικ¨. Εμπιστεύομαι λοιπόν το ένστικτό μου, χώνω 500.000 δρχ προκαταβολή στον Σαρακάκη, δίνω το VFR, και επί έξι μήνες περιμένω με αγωνία να έρθουν τα πρώτα κομμάτια. Μάρτιος του '99 και πέφτει τηλέφωνο από τον αντιπρόσωπο: "Αύριο έρχονται, έλα να διαλέξεις χρώμα.....". Είχαμε συνεννοηθεί βλέπετε να φέρει ένα μαύρο και ένα χρυσό και να διαλέξω πιο θα πάρω. Προτίμησα το χρυσό.
Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά την απόφαση αυτή, είμαι ακόμα με το Varadero και, βλέποντας, ακούγοντας και διαβάζοντας τα περί αξιοπιστίας και ποιότητας παράπονα ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως, άλλων λιγότερο και άλλων περισσότερο, θεωρώ πως ήμουν από τους τυχερούς που αγόρασαν ένα από τα τελευταία πραγματικά ΑΞΙΟΠΙΣΤΑ μηχανάκια που κυκλοφόρησαν.
15 χρόνια γάμου, 15 χρόνια πίστης και αφοσίωσης.
.........Και δυστυχώς αυτά τα επιπλέον χρόνια φαίνονται μόνο σε μένα. Αυτή είναι σχεδόν σαν την πρώτη μέρα, σαν την Βουγιουκλάκη ένα πράμα……
Σʼ ευχαριστώ θείε Soihiro……..
Λίγα πράγματα για την μέχρι τώρα συμβίωσή μας:
Το μηχανάκι το κάνω σέρβις μόνος μου, τουτέστιν λάδια - φίλτρα κάθε 10.000 χλμ και αλλαγή όλα του τα "ζουμιά" κάθε δύο χρόνια.
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να παραγγείλω ανεμοθώρακα της GIVI μιας και ο εργοστασιακός ήταν μελετημένος για τον Hatori-San που κατά μέσο όρο πρέπει να είναι 25 πόντους κοντύτερος από το 1.84 που με έκανε η μάνα μου.
Το 2008 του φόρεσα αναρτήσεις ohlins μπρος πίσω (φούλ ρυθμιζόμενη η πίσω) και πραγματικά χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν το είχα κάνει από την πρώτη μέρα. Άλλο μηχανάκι και σε κράτημα και σε φρένα αλλά και σε άνεση. Γιαπωνέζικα γίδια, πόσο θα σας κόστιζε να είχατε από το εργοστάσιο σοβαρές αναρτήσεις και όχι τους σουμιέδες που μου δώσατε;
Πρώτη "σοβαρή" επέμβαση το 2009 όπου εν όψει μεγάλου δικάβαλου ταξιδιού στην Ευρώπη (3.411 χλμ ανεβοκατεβαίνοντας τους Δολομίτες), αλλάχτηκαν προληπτικά ο ανορθωτής και η αντλία βενζίνης μιας και όλοι οι "γνώστες" με είχαν πρήξει "τώρα θα σε αφήσει, ύστερα θα σε αφήσει". Ανορθωτής μπήκε του εμπορίου με μια μικρή πατέντα - ένα εξτρά ανεμιστηράκι υπολογιστή για καλύτερη ψύξη.
Αντλία βενζίνης και αυτή του εμπορίου, αυτοκινητάδικη KYOSAN που με το "κούρεμα" των αυτιών της έκατσε ακριβώς στην θήκη και την θέση της μανίσιας.
Με την ευκαιρία των επεμβάσεων αυτών έβαλα και πίσω φώτα ομίχλης
θερμαινόμενα γκριπς, βολτόμετρο και μια 12V παροχή
Τον Ιούνιο του ίδιου έτους γίνεται ένα σέρβις στην αντιπροσωπεία όπου γίνεται και καθαρισμός και ρύθμιση των καρμπυρατέρ μιας και τον τελευταίο χρόνο είχε αρχίσει να μου ανάβει λαμπάκι στα 240 με 250 χλμ αντί των 280 - 290 που με είχε συνηθίσει μέχρι τότε. Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής επιβίωσε μετ' επαίνων, η κατανάλωση γύρισε στα φυσιολογικά της επίπεδα.
Τον Φεβρουάριο του 2010 και εν όψει του επόμενου Ευρωπαϊκού ταξιδιού, έχοντας αρχίσει να αισθάνομαι και την λειτουργία της ντίζας λίγο τραχιά, αλλάζω ντίζα συμπλέκτη και δίσκους. Αμ' δε......... επιστρέφοντας τον Ιούνιο από τον αγώνα του Μουτζέλο (και μετά από τριήμερο "σκίσιμο" στα πάσα της Τοσκάνης που κυνηγιόμασταν με κάτι βορειοκάγκουρες με Μουλτιστράντες και GS - ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε, οι συχνάζοντες στο Με και Χωρίς Αφρό τους ξέρετε), την τελευταία μέρα νοιώθω ένα "κρακ" στον συμπλέκτη και το μηχανάκι αρχίζει να πατινάρει στο απότομο γκάζι. Επιστρέφω προσεκτικά στην Καβάλα όπου αλλάχτηκαν ξανά οι δίσκοι (μέσα στην εγγύηση μιας και υποθέσαμε αστοχία υλικού) αλλά σε έναν μήνα το ξαναέκανε. Επιστάμενη αναδρομή στα συμβάντα αποκάλυψε φαγωμένη τσιμούχα στεγανοποίησης του πείρου του συμπλέκτη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να περάσουν νερά μέσα στα ρουλεμάν των πείρων, να φύγουν οι μπίλιες τους (το "κρακ" που ένοιωσα), και να μην επανέρχεται τελείως ο συμπλέκτης κρατώντας τους δίσκους σε μη πλήρη επαφή. Η σωστή συντήρηση θα ήταν όταν έβγαζα το γαμοκάπακο (το καπάκι του εμπρός γραναζιού είναι - τέσσερεις βίδες δουλειά) να καθάριζα και να λίπαινα τα ρουλεμάν, πράγμα που δεν είχα κάνει ποτέ μιας και δεν αναφέρεται ούτε στο owner's ούτε στο workshop manual.
Η μόνη φορά που "φοβήθηκα" πως δεν θα με φέρει πίσω το μηχανάκι ήταν στο ξεκίνημα του ταξιδιού του 2012, πάλι στους Δολομίτες. Στην νυχτερινή διαδρομή προς Ηγουμενίτσα, ξαφνικά το βολτόμετρο δείχνει πρώτα λίγη και μετά μηδενική φόρτιση. Αυτόματη σκέψη ανορθωτής ή πηνία; Η απάντηση δόθηκε την επόμενη μέρα στην διαδρομή προς Μπολζάνο (και αφού είχα αλλάξει προληπτικά μπαταρία με ένα άλλο Βαραντέρο και είχα φάει το δούλεμα της αρκούδας από όλους τους "καλοθελητές")..............
........Η προετοιμασία για την αμοιβαία μεταμόσχευση ενώ περιμένουμε το βαπόρι:
........και οι γελαστοί καλοθελητάδες
Τελικά τί ήταν; Βραχυκυκλωμένο καλώδιο τροφοδοσίας του GPS που "τρέλανε" το βολτόμετρο.....
Κατά τα άλλα, πλην των αναλωσίμων, όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που έχει χρειαστεί το μηχανάκι είναι μία (από τις δύο) λάμπες του κωλοφάναρου το 2008, έναν αισθητήρα βενζίνης το 2012, δύο τεντωτήρες εκκεντροφόρων στα 80.000 χλμ., και μια στις τόσες λίγο WD 40 στους διακόπτες. Έχουν επίσης (πάντα προληπτικά) αλλαχτεί τα ρουλεμάν των τροχών στα 70.000 χλμ και τιμονιού (επίσης προληπτικά) στα 60 και στα 90.000 χλμ αφού έτσι και αλλιώς λύθηκε το μπροστινό σύστημα για αλλαγή λαδιών στα καλάμια. Τι άλλο; Α, ναι, οι βαλβίδες ΔΕΝ έχουν χρειαστεί ακόμη ρύθμιση...........
Το χρώμα του, η σέλα του, τα πλασικά καπάκια, τα πάντα είναι τα μανίσια (και σαν καινούργια).
Από εξτραδάκια, το μόνο που θεώρησα απαραίτητο ήταν οι μανίσιες βαλίτσες που εκτός από το ότι δεν προεξέχουν σαν τις after-market κάνοντας το μηχανάκι να μοιάζει με το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη, κρατάνε το μηχανάκι σταθερό και ευθύβολο μέχρι την τελική.
Σαν επίλογος: Για να μην υπάρξουν παρανοήσεις και τσουβάλιασμα, το συγκεκριμένο μηχανάκι είναι το made in Japan μοντέλο που βασικά σημαίνει 220 κιλά και πολύ καλύτερη ποιότητα κατασκευής από το made in Spain καρμπυρατεράτο και ψεκαστό που "κατάφεραν" να το "παχύνουν" στα 235 - 241 κιλάκια. Έχει σήμερα 93.000 χλμ, και πλην εμού το έχουν οδηγήσει μόνο τρείς φίλοι σε "αλλαξοκωλειές" με τα GS τους. Έχει κάνει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα με κατακλυσμιαία φαινόμενα όταν έπρεπε να προλάβουμε πλοία στην Ηγουμενίτσα, όταν περάσαμε όλα τα Απένινα με καταρακτώδη βροχή, όταν γυρνούσαμε με την κόρη μου από Πάσχα στην Κέρκυρα και η βροχή σταματούσε μόνο μέσα στα τούνελ της Εγνατίας, όταν ξεκινούσαμε (με χιόνια) για κοπή πίτας.
Σε ταξίδι εξακολουθεί να είναι κορυφαίο, όντας καλύτερο από ΟΛΑ τα σημερινά ΟΝ-ΟFF που έχω οδηγήσει (δεν έχω οδηγήσει Crosstourer, Tenere & GS adv), χάρις στην κορυφαία του ανεμο-βροχο κάλυψη και την βασιλική του σέλα. Τα φρένα του (πάντα μαμά τακάκια) κάποιοι ακόμα προσπαθούν να τα φτάσουν, κάποιοι τα έφτασαν και κάποιοι ίσως και να τα ξεπέρασαν αλλά εξακολουθούν να είναι άριστα χάρις στο Dual-CBS, ενώ η αναβάθμιση στις αναρτήσεις και "σωστές" επιλογές ελαστικών κάνουν πολλούς να ψάχνονται σε στριφτερές διαδρομές.
Η αυτονομία του με γρήγορη οδήγηση είναι στα 280-290 χλμ. μέχρι το λαμπάκι + 50-60 χλμ. ρεζέρβα με Ελληνική βενζίνη. Με Ιταλική, Αυστριακή, ακόμη και Βουλγάρικη, βάλτε άλλα πενήντα. Μαμώ τις βενζίνες μας........
Τα φώτα του κάνουν την νύχτα μέρα με πολύ καλή διασπορά δέσμης και εξαίρετο βάθος, ειδικά η μεγάλη σκάλα ψήνει λαγό στα εκατό μέτρα.
Πρώτα όμως λίγη ιστορία: Κατʼ αρχάς το Βαραντέρο είναι η δέκατη τρίτη μου (και τυχερή) μηχανή. Είχαν προηγηθεί, από το 1985 μέχρι το 1999, με χρονολογική σειρά XT 350, 2 Transalp 600, CBR 1000 F, YFM 350 Big Bear, Goldwing 1500, Africa 750, XX 1100 Blackbird, VFR 800, CB 750 F Boll dʼ or.
Πριν από 15+ χρόνια ψαχνόμουνα για μεγάλο On – Off. Φθινόπωρο του ΄98, μόλις είχα δώσει το Blackbird και είχα πάρει το VFR 800, αλλά και πάλι, μετά από μια ώρα οδήγησης, ο αυχένας και οι κλειδώσεις πίσω από τα γόνατα άρχιζαν να διαμαρτύρονται. Κοντά στα 40 πια και 1.84, μάλλον έπρεπε να αποχαιρετήσω τα "σκυφτά" και να ψάξω αλλού. Μονόδρομος λοιπόν τα μεγάλα Οn – Off. Υποψήφιες "νύφες" οι παρακάτω:
1. BMW R 1100 GS
2. BMW R 850 GS
3. Cagiva Grand Canyon
4. Cagiva Elephant
5. Honda Varadero
6. Honda XRV 750 Africa Twin
7. Yamaha TDM 850
Τα BMW απορρίφθηκαν λόγω ελλιπούς αντιπροσώπευσης στην Αν. Μακεδονία, υποτυπώδους προστασίας από τα στοιχεία της φύσης και χαμηλής απόδοσης, τα Cagiva λόγω ανύπαρκτης αντιπροσωπείας, "ύποπτης" αξιοπιστίας και ποιότητας κατασκευής, το Africa το είχα παλιότερα και θα ήταν ξαναζεσταμένο (και αργό) φαΐ, το TDM ήταν μια πολύ καλή επιλογή, αλλά το Varadero (που δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα στην Ελλάδα και το ήξερα μόνο από φωτογραφίες), ήταν αυτό που μου έκανε το ¨κλικ¨. Εμπιστεύομαι λοιπόν το ένστικτό μου, χώνω 500.000 δρχ προκαταβολή στον Σαρακάκη, δίνω το VFR, και επί έξι μήνες περιμένω με αγωνία να έρθουν τα πρώτα κομμάτια. Μάρτιος του '99 και πέφτει τηλέφωνο από τον αντιπρόσωπο: "Αύριο έρχονται, έλα να διαλέξεις χρώμα.....". Είχαμε συνεννοηθεί βλέπετε να φέρει ένα μαύρο και ένα χρυσό και να διαλέξω πιο θα πάρω. Προτίμησα το χρυσό.
Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά την απόφαση αυτή, είμαι ακόμα με το Varadero και, βλέποντας, ακούγοντας και διαβάζοντας τα περί αξιοπιστίας και ποιότητας παράπονα ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως, άλλων λιγότερο και άλλων περισσότερο, θεωρώ πως ήμουν από τους τυχερούς που αγόρασαν ένα από τα τελευταία πραγματικά ΑΞΙΟΠΙΣΤΑ μηχανάκια που κυκλοφόρησαν.
15 χρόνια γάμου, 15 χρόνια πίστης και αφοσίωσης.
Σʼ ευχαριστώ θείε Soihiro……..
Λίγα πράγματα για την μέχρι τώρα συμβίωσή μας:
Το μηχανάκι το κάνω σέρβις μόνος μου, τουτέστιν λάδια - φίλτρα κάθε 10.000 χλμ και αλλαγή όλα του τα "ζουμιά" κάθε δύο χρόνια.
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να παραγγείλω ανεμοθώρακα της GIVI μιας και ο εργοστασιακός ήταν μελετημένος για τον Hatori-San που κατά μέσο όρο πρέπει να είναι 25 πόντους κοντύτερος από το 1.84 που με έκανε η μάνα μου.
Το 2008 του φόρεσα αναρτήσεις ohlins μπρος πίσω (φούλ ρυθμιζόμενη η πίσω) και πραγματικά χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν το είχα κάνει από την πρώτη μέρα. Άλλο μηχανάκι και σε κράτημα και σε φρένα αλλά και σε άνεση. Γιαπωνέζικα γίδια, πόσο θα σας κόστιζε να είχατε από το εργοστάσιο σοβαρές αναρτήσεις και όχι τους σουμιέδες που μου δώσατε;
Πρώτη "σοβαρή" επέμβαση το 2009 όπου εν όψει μεγάλου δικάβαλου ταξιδιού στην Ευρώπη (3.411 χλμ ανεβοκατεβαίνοντας τους Δολομίτες), αλλάχτηκαν προληπτικά ο ανορθωτής και η αντλία βενζίνης μιας και όλοι οι "γνώστες" με είχαν πρήξει "τώρα θα σε αφήσει, ύστερα θα σε αφήσει". Ανορθωτής μπήκε του εμπορίου με μια μικρή πατέντα - ένα εξτρά ανεμιστηράκι υπολογιστή για καλύτερη ψύξη.
Αντλία βενζίνης και αυτή του εμπορίου, αυτοκινητάδικη KYOSAN που με το "κούρεμα" των αυτιών της έκατσε ακριβώς στην θήκη και την θέση της μανίσιας.
Με την ευκαιρία των επεμβάσεων αυτών έβαλα και πίσω φώτα ομίχλης
θερμαινόμενα γκριπς, βολτόμετρο και μια 12V παροχή
Τον Ιούνιο του ίδιου έτους γίνεται ένα σέρβις στην αντιπροσωπεία όπου γίνεται και καθαρισμός και ρύθμιση των καρμπυρατέρ μιας και τον τελευταίο χρόνο είχε αρχίσει να μου ανάβει λαμπάκι στα 240 με 250 χλμ αντί των 280 - 290 που με είχε συνηθίσει μέχρι τότε. Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής επιβίωσε μετ' επαίνων, η κατανάλωση γύρισε στα φυσιολογικά της επίπεδα.
Τον Φεβρουάριο του 2010 και εν όψει του επόμενου Ευρωπαϊκού ταξιδιού, έχοντας αρχίσει να αισθάνομαι και την λειτουργία της ντίζας λίγο τραχιά, αλλάζω ντίζα συμπλέκτη και δίσκους. Αμ' δε......... επιστρέφοντας τον Ιούνιο από τον αγώνα του Μουτζέλο (και μετά από τριήμερο "σκίσιμο" στα πάσα της Τοσκάνης που κυνηγιόμασταν με κάτι βορειοκάγκουρες με Μουλτιστράντες και GS - ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε, οι συχνάζοντες στο Με και Χωρίς Αφρό τους ξέρετε), την τελευταία μέρα νοιώθω ένα "κρακ" στον συμπλέκτη και το μηχανάκι αρχίζει να πατινάρει στο απότομο γκάζι. Επιστρέφω προσεκτικά στην Καβάλα όπου αλλάχτηκαν ξανά οι δίσκοι (μέσα στην εγγύηση μιας και υποθέσαμε αστοχία υλικού) αλλά σε έναν μήνα το ξαναέκανε. Επιστάμενη αναδρομή στα συμβάντα αποκάλυψε φαγωμένη τσιμούχα στεγανοποίησης του πείρου του συμπλέκτη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να περάσουν νερά μέσα στα ρουλεμάν των πείρων, να φύγουν οι μπίλιες τους (το "κρακ" που ένοιωσα), και να μην επανέρχεται τελείως ο συμπλέκτης κρατώντας τους δίσκους σε μη πλήρη επαφή. Η σωστή συντήρηση θα ήταν όταν έβγαζα το γαμοκάπακο (το καπάκι του εμπρός γραναζιού είναι - τέσσερεις βίδες δουλειά) να καθάριζα και να λίπαινα τα ρουλεμάν, πράγμα που δεν είχα κάνει ποτέ μιας και δεν αναφέρεται ούτε στο owner's ούτε στο workshop manual.
Η μόνη φορά που "φοβήθηκα" πως δεν θα με φέρει πίσω το μηχανάκι ήταν στο ξεκίνημα του ταξιδιού του 2012, πάλι στους Δολομίτες. Στην νυχτερινή διαδρομή προς Ηγουμενίτσα, ξαφνικά το βολτόμετρο δείχνει πρώτα λίγη και μετά μηδενική φόρτιση. Αυτόματη σκέψη ανορθωτής ή πηνία; Η απάντηση δόθηκε την επόμενη μέρα στην διαδρομή προς Μπολζάνο (και αφού είχα αλλάξει προληπτικά μπαταρία με ένα άλλο Βαραντέρο και είχα φάει το δούλεμα της αρκούδας από όλους τους "καλοθελητές")..............
........Η προετοιμασία για την αμοιβαία μεταμόσχευση ενώ περιμένουμε το βαπόρι:
........και οι γελαστοί καλοθελητάδες
Τελικά τί ήταν; Βραχυκυκλωμένο καλώδιο τροφοδοσίας του GPS που "τρέλανε" το βολτόμετρο.....
Κατά τα άλλα, πλην των αναλωσίμων, όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που έχει χρειαστεί το μηχανάκι είναι μία (από τις δύο) λάμπες του κωλοφάναρου το 2008, έναν αισθητήρα βενζίνης το 2012, δύο τεντωτήρες εκκεντροφόρων στα 80.000 χλμ., και μια στις τόσες λίγο WD 40 στους διακόπτες. Έχουν επίσης (πάντα προληπτικά) αλλαχτεί τα ρουλεμάν των τροχών στα 70.000 χλμ και τιμονιού (επίσης προληπτικά) στα 60 και στα 90.000 χλμ αφού έτσι και αλλιώς λύθηκε το μπροστινό σύστημα για αλλαγή λαδιών στα καλάμια. Τι άλλο; Α, ναι, οι βαλβίδες ΔΕΝ έχουν χρειαστεί ακόμη ρύθμιση...........
Το χρώμα του, η σέλα του, τα πλασικά καπάκια, τα πάντα είναι τα μανίσια (και σαν καινούργια).
Από εξτραδάκια, το μόνο που θεώρησα απαραίτητο ήταν οι μανίσιες βαλίτσες που εκτός από το ότι δεν προεξέχουν σαν τις after-market κάνοντας το μηχανάκι να μοιάζει με το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη, κρατάνε το μηχανάκι σταθερό και ευθύβολο μέχρι την τελική.
Σαν επίλογος: Για να μην υπάρξουν παρανοήσεις και τσουβάλιασμα, το συγκεκριμένο μηχανάκι είναι το made in Japan μοντέλο που βασικά σημαίνει 220 κιλά και πολύ καλύτερη ποιότητα κατασκευής από το made in Spain καρμπυρατεράτο και ψεκαστό που "κατάφεραν" να το "παχύνουν" στα 235 - 241 κιλάκια. Έχει σήμερα 93.000 χλμ, και πλην εμού το έχουν οδηγήσει μόνο τρείς φίλοι σε "αλλαξοκωλειές" με τα GS τους. Έχει κάνει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα με κατακλυσμιαία φαινόμενα όταν έπρεπε να προλάβουμε πλοία στην Ηγουμενίτσα, όταν περάσαμε όλα τα Απένινα με καταρακτώδη βροχή, όταν γυρνούσαμε με την κόρη μου από Πάσχα στην Κέρκυρα και η βροχή σταματούσε μόνο μέσα στα τούνελ της Εγνατίας, όταν ξεκινούσαμε (με χιόνια) για κοπή πίτας.
Σε ταξίδι εξακολουθεί να είναι κορυφαίο, όντας καλύτερο από ΟΛΑ τα σημερινά ΟΝ-ΟFF που έχω οδηγήσει (δεν έχω οδηγήσει Crosstourer, Tenere & GS adv), χάρις στην κορυφαία του ανεμο-βροχο κάλυψη και την βασιλική του σέλα. Τα φρένα του (πάντα μαμά τακάκια) κάποιοι ακόμα προσπαθούν να τα φτάσουν, κάποιοι τα έφτασαν και κάποιοι ίσως και να τα ξεπέρασαν αλλά εξακολουθούν να είναι άριστα χάρις στο Dual-CBS, ενώ η αναβάθμιση στις αναρτήσεις και "σωστές" επιλογές ελαστικών κάνουν πολλούς να ψάχνονται σε στριφτερές διαδρομές.
Η αυτονομία του με γρήγορη οδήγηση είναι στα 280-290 χλμ. μέχρι το λαμπάκι + 50-60 χλμ. ρεζέρβα με Ελληνική βενζίνη. Με Ιταλική, Αυστριακή, ακόμη και Βουλγάρικη, βάλτε άλλα πενήντα. Μαμώ τις βενζίνες μας........
Τα φώτα του κάνουν την νύχτα μέρα με πολύ καλή διασπορά δέσμης και εξαίρετο βάθος, ειδικά η μεγάλη σκάλα ψήνει λαγό στα εκατό μέτρα.
Τελευταία επεξεργασία:
...