ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ II
Πέντε μέρες, τόσο μείναμε στη Βαρκελώνη. Το Youth Hostel στο Ελ Μάσνου αποδείχθηκε μια εξαιρετική επιλογή γιατί εκτός του ότι είχαμε συνάψει εξαιρετικές σχέσεις με τις μαγείρισσες και με αυτό τον τρόπο εξασφαλίσαμε δωρεάν δεύτερες μερίδες, είχαμε και πρόσβαση για μπάνιο στις υπέροχες αμμώδεις παραλίες της ευρύτερης περιοχής. Σε όλες τις παραλίες –και ήταν αρκετές- από τη Βαρκελώνη μέχρι το Ματαρό υπήρχε συγκοινωνία μέσω Ηλεκτρικού τρένου. Εμείς βέβαια πηγαίναμε σχεδόν παντού με τις μηχανές.
Τα απογεύματα περίσσευε ο χρόνος για τις επισκέψεις μας στη πόλη του Σαλβαδόρ Νταλί, του Χουάν Μιρό και του Αντόνι Γκαουντί. Περπατήσαμε στα κλασικά μέρη που πηγαίνουν όλοι στη Βαρκελώνη, στη πλατεία Catalunya, στο διάσημο δρόμο Las Ramblas και επισκεφθήκαμε τη Σαγρέδα Φαμίλια.
-
Ένα από τα μέρη που έχω παρατηρήσει πως αγνοούν πολλοί από αυτούς που έχουν επισκεφθεί τη Βαρκελώνη είναι το Tibidabo. Το Tibidabo κατά βάση είναι τρία πράγματα, ο λόφος Tibidabo, το τελεφερίκ Tibidabo και το πάρκο ψυχαγωγίας (λούνα παρκ) Tibidabo. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά, είναι και η «Templo Expiatorio del Sagrado Corazón de Jesús», δηλαδή η Εκκλησία της Ιερής Καρδιάς του Ιησού. Βρίσκεται στη κορυφή του λόφου Tibidabo και κύριο χαρακτηριστικό της είναι το εμβληματικό άγαλμα του Ιησού που θυμίζει έντονα το αντίστοιχο άγαλμα στο Rio de Janeiro.
Πέρα από τα αξιοθέατα, τις ομορφιές και τις νέες εικόνες που αποκομίζει κανείς στα ταξίδια υπάρχουν και οι στιγμές. Αυτές οι στιγμές συνήθως δεν έχουν συλληφθεί από το κλείστρο μιας φωτογραφικής στιγμής αλλά χαράσσονται βαθιά στη μακριά μνήμη του εγκεφάλου μας.
Η 2η μέρα μας στη Βαρκελώνη ήταν περιπετειώδης. Αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε από το Youth Hostel στο El Masnu με σκοπό να πιούμε ένα ποτό. Από το El Masnu μέχρι τη Βαρκελώνη διανύαμε 20 χλμ προκειμένου να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης. Η πρώτη ευχάριστη νότα ήρθε σε ένα φανάρι όπου μας πλεύρισε ένα Suzuki GSX-R 750 και μη βιαστείτε να υποθέσετε οτιδήποτε για τη μηχανή. Εν έτη 1993 για πρώτη φορά βλέπαμε σε τέτοια μηχανή θηλυκό καβαλάρη και τι καβαλάρη! Τα 30 όσα δευτερόλεπτα κράτησε το κόκκινο του φαναριού κοιταζόμασταν μεταξύ μας για να βεβαιωθούμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι κάτι το αληθινό. Φυσικά αυτός ο πανέμορφος κορίτσαρος αντιλαμβανόταν όλο το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που εκπέμπαμε με τα μάτια μας, σκανάροντας το υπέροχο κορμί της και το ξανθό μαλλί της. Το πράσινο άναψε, το κεφάλι της περιστράφηκε προς το μέρος μας και κλείνοντας μας το μάτι της… χούφτωσε το γκάζι και εξαφανίστηκε! Μείναμε Μ-Α-Λ-Α-Κ-Ε-Σ!
Γυρνούσαμε στους δρόμους της Βαρκελώνης σχεδόν άσκοπα αφού δεν βρίσκαμε κάποιο σημείο με μπαράκια. Το κέντρο της Βαρκελώνης μοιάζει σαν ένα τεράστιο σταυρόλεξο. Τα τετράγωνα είναι σχεδόν τέλεια και είναι πολύ εύκολο όταν δε ξέρεις τη πόλη να χαθείς. Η λεωφόρος Diagonal είναι μια διαγώνιος που τέμνει κατά μήκος το κέντρο της πόλης και ο λόγος της κατασκευής της ήταν ακριβώς αυτός, δηλαδή να μπορείς να αναγνωρίζεις σε ποιο ύψος του κέντρου της πόλης βρίσκεσαι. Κάποια στιγμή είδαμε δυο ζευγάρια πάνω σε μηχανές, σκεφτήκαμε πως αν τους ακολουθούσαμε ίσως η τύχη μας χαμογελούσε υποθέτοντας πως και αυτοί για διασκέδαση θα πήγαιναν. Και έτσι και έγινε! Καταλήξαμε σε μια γειτονιά γεμάτη από μπαράκια. Αφήσαμε τις μηχανές μας και αρχίσαμε να μπαίνουμε από μπαράκι σε μπαράκι, σε άλλα πίναμε ποτάκι σε άλλα όχι. Κανονική μπαρότσαρκα. Κάτι που ήταν περίεργο στα μάτια μας ήταν πως όλα τα μπαράκια είχαν ιδιωτικούς σεκιουριτάδες και πως στις 21:00 ήταν όλοι οι θαμώνες στο τσακίρ κέφι, ενώ προς τις 23:00 άρχιζε να αραιώνει ο κόσμος. Εμείς έπρεπε μέχρι τα μεσάνυχτα να επιστρέψουμε στο Youth Hostel γιατί αυτοί ήταν οι κανόνες, τα μεσάνυχτα η εξώπορτα κλείδωνε και δεν έμπαινε κανένας. Έλα που όταν βγήκαμε από το τελευταίο μπαράκι είχαμε χάσει τελείως το προσανατολισμό μας και δεν βρίσκαμε που είχαμε αφήσει της μηχανές. Η Diagonal για εμάς δεν ήταν παρά μια Διαγώνιος που δεν βοηθούσε καθόλου. Πάνω που είχαμε αρχίσει να απελπιζόμαστε βλέπω αρκετές εκατοντάδες μέτρα μακριά τα ίδια δυο ζευγάρια που μας έφεραν στη περιοχή να περνάνε με τις μηχανές τους. Πήγαμε και βρήκαμε τις μηχανές που ήταν πολύ κοντά στο σημείο που πέρασαν.
Στην επιστροφή ανέβηκα ως συνεπιβάτης στο XT του Βαγγέλη και έδωσα να οδηγήσει το KLE ο Γιώργος Λ. με συνεπιβάτη τον Γιώργο Μ. Ήμασταν αρκετά βιαστικοί αφού με τη καθυστέρηση της αναζήτησης των μηχανών μας ίσα που προλαβαίναμε να φτάσουμε πριν τα μεσάνυχτα στο Youth Hostel, όταν… ένα HONDA CIVIC με τέσσερις Ισπανιδούλες μας προσπέρασε και οι δυο που καθόντουσαν στο πίσω κάθισμα μας χαιρετούσαν από το παρμπρίζ της πίσω 5ης πόρτας. Πηγαίναν με μια κάποια ταχύτητα και ο Βαγγέλης γκάζωσε για να τις ακολουθήσει πράγμα που δεν έκανε ο Γιώργος Λ. με το KLE μου. Σύντομα αρχίσαμε τη νοηματική με τα κορίτσια ρωτώντας που πηγαίνουν. Μας είπαν για ποτό και μας έκαναν νεύμα να τις ακολουθήσουμε… Δεν το ζω αυτό…
Συμφωνήσαμε με τον Βαγγέλη πως οι Γιώργηδες μεγάλα παιδιά είναι, άλλωστε είχαν προλάβει να δουν το ασφάλτινο φλερτ και υποθέσαμε πως θα καταλάβουν.
Καμιά 20αριά χλμ παρακάτω τα κορίτσια μας είχαν οδηγήσει σε ένα beach bar κάπου στο Ματαρό και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο τους συνέβη κάτι εντελώς απροσδόκητο! Εισπράξαμε από 4 φιλάκια στο μάγουλο! Αργότερα μάθαμε ότι συνηθιζόταν στην Ισπανία αυτής της μορφής ο θερμός χαιρετισμός, αλλά και πάλι…
Είχε περάσει καμιά ώρα που χόρευα με τη Sandra όταν διαπίστωσα πως κάτι με ακανόνιστη μορφή υπήρχε στη τσέπη μου. ΓΑΜΩ ΤΟ ΜΟΥ. Το μπρελόκ με το κλειδί του δωματίου μας το είχα εγώ. Πάγωσα στη σκέψη ότι οι Γιώργηδες καθόντουσαν στα σκαλοπάτια και περίμεναν τους δυο Δον Ζουάν να επιστρέψουν. Εξηγήσαμε στη Sandra και τις φίλες της ότι έπρεπε να φύγουμε για λίγο για να δώσουμε τα κλειδιά και ήταν εντυπωσιακό ότι δεν ήθελαν να μας αφήσουν. Τελικά φύγαμε και όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο η εξώπορτα –όπως ήταν αναμενόμενο- ήταν κλειδωμένη. Μας είδε ο νυχτοφύλακας και τον ρωτήσαμε για να μας πει πως τους είχε ανοίξει αυτός γιατί εκτός από την εξώπορτα είχε κλειδιά πασπαρτού και για τα δωμάτια. Τον ρωτήσαμε αν μπορούσε να μας ανοίξει για να μιλήσουμε στους φίλους μας και αφού καταφέραμε να συνεννοηθούμε μας άνοιξε για να μπούμε αλλά δε μας άνοιξε για να ξαναβγούμε. Είχαμε ανέβει για να πούμε τι συμβαίνει στους Γιώργηδες οι οποίοι δεν ήθελα να ακολουθήσουν –τρελλό- στο πάρτυ που είχαμε στήσει με τα κορίτσια. Όταν ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στο μπαράκι ο νυχτοφύλακας αποφάσισε ότι δεν… ήταν και λίγο πιωμένος και… άκρη δε βγάλαμε. Προσπαθήσαμε να αποδράσουμε αλλά όλα τα παράθυρα του ισογείου είχαν κάγκελα και η κεντρική είσοδος ήταν στην εποπτεία του Ορέστη Μακρή. Μια κανονική φυλακή.
Τα επόμενα δυο βράδια αναζητήσαμε ανεπιτυχώς τα κορίτσια στο ίδιο μπαράκι. Το ζήτημα της εισόδου-εξόδου στο Youth Hostel είχε λυθεί για τους τέσσερις Έλληνες. Επενδύαμε λίγες πεσέτες στην αγορά ενός μπουκαλιού κρασιού για τον πλέον φίλο νυχτοφύλακα και είχαμε απεριόριστη πρόσβαση στο έμπα-έβγα. Τι να το κάνεις…
Τη προτελευταία μέρα πήγαμε στον ζωολογικό κήπο της Βαρκελώνης ο οποίος ήταν τεράστιος. Πέντε ώρες εκεί μέσα και δεν τα είδαμε όλα. Πήραμε μια καλή γεύση και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε.