Τα της εκδρομής...
Δεν διαφέρουν και πολύ από την τυπική μεγάλη βόλτα, με το πρόσθετο του προσανατολισμού.
Λίγο με χάλασε το ότι άλλαξε η αφετηρία, πράγμα το οποίο σήμαινε ότι έπρεπε να κατέβω στο περίπτερο "με το στανιό" για να πάω πάλι στην Θήβα, μιά που η εκκίνηση ήταν από το Δίστομο. Τι ανωμαλία και αυτή δεν το καταλαβαίνω, βάλε την αψίδα στο Δίστομο και είναι πιο απλό. Εν τω μεταξύ έχω ξυπνήσει νωρίς μεν, όχι επαρκώς νωρίς δε και φτάνω στις 8 την ώρα που μαζεύουν, παίρνω σφραγίδα εκκίνησης και την συμβουλή να μην τρέχω (ΟΚ γνωστό αλλά ξέρεις αρχή της ημέρας και ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ) και ξεκινάω στον σκατόδρομο της ΠΕΟ Θηβών, όπως κατάλαβες μου αρέσει πολύ αυτή η διαδρομή #όχι. Εννοείται ότι δεν πετυχαίνω κανέναν στον δρόμο που να μπορώ να αναγνωρίσω ότι είναι συμμετέχων και λίγο νιώθω κάπως, αλλά τέλος πάντων. Α ναι και κλασικά, ο
kon/nos θα με καταλάβει, ενώ έχω συνδέσει το NAVI στον υπολογιστή και έχω φορτίσει και ενημερώσει κάτι κοκοψίνια, αρνείται να ανάψει και μέχρι Θήβα πάω με την ελπίδα ότι ΚΑΠΟΙΑ στιγμή θα λειτουργήσει. Όχι ότι χρειάζεται στην αρχή της ημέρας, αλλά λέμε τώρα, πιο μετά θα χρειαστεί.
Στο Δίστομο έχουν φύγει οι περισσότεροι. Ξεχνάω ότι έχω roadbook στο τάνκμπαγκ και ρωτάω για τις πρώτες φωτογραφίες (ναι ξέρω μην το πεις, εντάξει, το άγχος της πρώτης φοράς). Βενζίνη θα βάλω στην Ιτέα, κλασικά. Φτάνει και για Λιδορίκι αλλά είχαν πει ότι ο λόκαλ κάνει νερά μερικές φορές και... το ρισκάρεις, όχι.
Από το Δίστομο ακολουθείς ένα περίπλοκο roadbook με μεγάλη απόκλιση χιλιομέτρων (το πενφέ μετρημένο στην ΕΟ από τον Άγιο Στέφανο ως την αρχή της ΕΟ Κορίνθου έχασε 100 μέτρα, το θεωρώ ακριβές, το όχημα της λέσχης όχι) για να πας στο Λιδορίκι. Σε κάποια φάση αναρωτιέμαι αν το roadbook περιγράφει άλλον δρόμο (λόγω των αποκλίσεων) τελικά όχι, είναι ο κλασικός Δίστομο Δεσφίνα Ιτέα κλπ κλπ κλπ. Νέο κομμάτι (προσωπικά) ότι περνάμε μέσα από το χωριό Μαλανδρίνο (δεν χάνετε απολύτως τίποτα αν και κάποιος έλεγε ότι έχει μιά ενδιαφέρουσα ταβέρνα) και βγαίνουμε πάλι στον γνωστό δρόμο.
Ξανά βενζίνη για σιγουριά στο Λιδορίκι. Κάπου στο Λιδορίκι έπρεπε να έχει ένα ΣΕΔ και δεν είχε. Κάνεις τον γύρο της λίμνης από την βόρεια πλευρά (απορώ γιατί ανέφεραν το χωριό Σκιά που είναι ΠΟΛΥ πιο πέρα από την διασταύρωση) και φτάνεις στο Φράγμα. Μέχρι εδώ το έργο έχει παίξει πιο πολλές φορές από τον "Ιησού από την Ναζαρέτ".
Το βιβλίο σε ανεβάζει από Κροκύλειο προς Γραμμένη Οξιά που πάλι έχει γίνει ξανά και συνεχίζουμε για Γαρδίκι. Εδώ έχει και τον χωματόδρομο... Όπου στην αρχή κόβω και περνάω τα πρώτα κομμάτια "σταματημένος" φοβούμενος κυρίως τα λάστιχα και νομίζω εδώ είδα πρώτη φορά τον Απόλλωνα με το 1290Τ και τον Ηλία με το 800XC οι οποίοι με πέρασαν και έφυγαν. Στο "καθαρό" χωμάτινο κομμάτι έχω λίγο ξεθαρρέψει και ανεβαίνω με καμιά 40αριά κοντερίσια και σε κάποια σημεία όρθιος, δεν βολεύει το τακνμπαγκ αλλά το λυπάμαι το μηχανάκι που κοπανιέται. Ανηφορίτσα, οπότε όλα καλά
Φωτό στο μνημείο, δυό κουβέντες με όσους είναι εκεί και πάμε πάλι. Ήρωας το παλικάρι με το hayabusa, ο δρόμος μέχρι εκεί δεν ήταν κακός αλλά στο χώμα... τέλος πάντων πέρασε και είναι χαρούμενος αλλά το πρόσωπό του έχει σημάδια στρες.
Μετά το μνημείο συναντιόμαστε ξανά με το 1290Τ. Το XR δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ακουστική επαφή με άλλες μοτοσικλέτες, καλύπτει τα πάντα αλλά κάτι μου φάνηκε ότι άκουσα πίσω και πάμε μαζί. Δεν πιέζομαι γιατί δεν ξέρω τον δρόμο σαν ποιότητα καθόλου και δεν με πιέζει και ο πίσω, οπότε όλα καλά. Δεν θυμάμαι σε ποιό σημείο πέρασε μπροστά αλλά κάπου εκεί "κόλλησα" στα δύο παιδιά αυτά και ευτυχώς με δέχτηκαν σαν παρέα. Οι διαδρομές εκεί επάνω είναι όμορφες, "τόσο-όσο" ανοιχτές και με σχετικά ΟΚ άσφαλτο.
Ο Απόλλωνας είχε περάσει σαν ίχνος την διαδρομή στο XT και ήταν εύκολο να την ακολουθήσεις. Το NAVI τρώει σκαλώματα και με τον αριθμό των χωριών που μπορείς να βάλεις αλλά και με το να "απορρίψει" την πλοήγηση σε χωριό που προσπέρασες, οπότε αν ακολουθείς την γραμμή παίζεις τζόκερ την τύχη σου, θέλει συνέχεια zoom out για να βεβαιώνεσαι που σε πάει. Κάνει και το άλλο εξαιρετικό, του δίνεις (από το τηλέφωνο) τα χωριά με την σειρά του roadbοok και αυτό τα προσθέτει στην διαδρομή ανάποδα... Πράγμα που σιχτίρισα όταν πήραμε ένα έξτρα roadbook μετά το Καρπινίς το οποίο μας έκανε τουρνέ δυτικά πριν κατέβουμε προς Αγρίνιο και προς Αιτωλικό. Σε μιά φωτό στην πλατεία Αγίου Γεωργίου αν θυμάμαι σωστά το χωριό βρίσκουμε ευκαιρία να πάρουμε ανάσα, νερό και μας πιάνουν την κουβέντα τα πιτσιρίκια του χωριού. Μιά θαραλλέα του νηπιαγωγείου θέλει φωτογραφία στο 1290 και δεν της χαλάς χατήρι. Οι υπόλοιποι θέλουν να ξέρουν πόσο πιάνουν τα μηχανάκια, υπερατού τελική ταχύτητα. Εντυπωσιάζονται με το 265 του XR "μπορείτε να τρέξετε φεύγοντας;" Ε, είπαμε, όχι, εντάξει. Να παίξουν με το γκάζι; Ναι, αλλά να περιμένετε δυό λεπτά να φύγουμε, να το βάλω μπροστά. Βγάζουν σειρά, έρχεται ένας σοβαρός να βγει φωτό πάνω στο XR, η μικρή μετά το 1290 αποφάσισε να πάρει γεύση από την αντίπαλο εταιρεία, έχει μηχανάκι η νονά της λέει και κάποιος άλλος συγγενής έχει πενφέ λέει η γιαγιά. Από τα 65 παιδιά του χωριού έχουμε μιά ντουζίνα που κάνει χαμό με τους ξένους. Έρχεται η ώρα να φύγουμε, βάζω μπρος και τα πιτσιρίκια χώνουν ξερόγκαζα ενθουσιασμένα, μερικά ξανάρχονται, έρχονται και άλλα πιτσιρίκια από δίπλα μαγαζιά, αυτές είναι οι φάσεις που μένουν. Να ξαναπάμε λέει, πάω στοίχημα ότι αν πάμε με αυτοκίνητο θα ξενερώσουν. Φεύγοντας ρίχνω μιά δυό γκαζιές ακόμα στην άλλη μεριά της πλατείας για να φάω ένα γαλλικό από μιά γιαγιά που μένει δίπλα στην εκκλησία και μάλλον της ζαλίσανε τα πιτσιρίκια τα αυτιά προηγουμένως, νομίζω ότι οι φωνές από τα μικρά που χαμογελάνε κερδίζουν.
Αιτωλικό για σφραγίδα, φωτό (θάνατος η μυρωδιά φεύγοντας, λες και είναι βόθρος) και ξενοδοχείο. Ήθελα μιά "ινσταγκραμική" από την ιερά πόλη Μεσολογγίου αφού περάσαμε δίπλα από τα τείχη, είπαμε δεν υπάρχει χρόνος, δηλαδή υπάρχει αλλά φωτογραφίες υπέροχες είχε σε όλη την διαδρομή θεωρητικά, ακόμα εκεί θα γυρίζαμε. Έχει ένα διαολεμένο αέρα στην ΕΟ μετά, το XR εννοείται δεν νιώθει, το Τ το ίδιο, το XC το βλέπω λίγο να ταλαιπωρείται.
Βενζίνη, ξενοδοχείο. Δεν ρωτάω αν θα κατέβουν μετά, για παρλαπίπας είμαι και λίγο περίεργος μερικές φορές, τι να πεις "αγοράκια θα γίνουμε φίλοι" όπως στο δημοτικό, ευχαριστώ για την παρέα.
Παίρνω το κορίτσι τηλέφωνο, πάω για φαγητό, λίγες κουβέντες με τον Χρήστο και τον Στέφανο, στην είσοδο ένας παππούς έκανε παρατήρηση στον μέτρ ότι έχουν χαλάσει το φαγητό και ότι ήταν ΚΑΠΟΤΕ λόγος να πάει κανείς στο ξενοδοχείο, πόσο χάλια να είναι; Με ρωτάει ο μετρ από ποιά παρέα είμαι, του λέω με τους Γκούτσι "σας είδα χωρίς μπότες και απόρησα" του λέω όλη μέρα τις φοράμε, λίγο διάλειμμα με το πάνινο πρέπει, γελάμε. Ο μπουφές αξιόλογος (δοκίμασα λίγο από όλα εκτός από το πανέ κοτόπουλο) είναι κοινότυπο αλλά γκρικ μουζάκα είχα να φάω χρόνια γιατί δεν τον τρώει κανείς στο σπίτι και ήταν ΟΚ για εστιατορικός. Όντως δεν ήταν να πας εκεί για φαγητό για το φαγητό ενώ μπορείς να πας σε ταβέρνα (φαντάζομαι έχει και άλλες με θέα θάλασσα στο Ρίο), εγώ δεν είχα παράπονο. Έρχονται και τα παιδιά κάτω, πίνουμε και μιά μπύρα. Τώρα κάνει νύστα... Περνάω την επόμενη ημέρα στο GPS και κοιμάμαι προετοιμασμένος να ξυπνήσω αν έρθει ο συγκάτοικος. Κούραση τίποτα παραπάνω από το "κανονικό" των 750 χιλιομέτρων, δηλαδή όλα καλά.
Ξύπνημα στις 6παρά, περιμένω να ανοίξει ο μπουφές στις 6:30 όπου πάλι δοκιμάζω τα περισσότερα από λίγο (το εννοώ, να μην είμαι πύθωνας σε νάρκη όλη την ημέρα), η απλή ομελέτα καλή και παίρνω ένα κομματάκι ακόμα. Δωμάτιο ντους και κάτω.
Από την ομάδα του Στέφανου μου λένε να πάω μαζί τους, αν δεν θέλουν παρέα τα παιδιά την δεύτερη ημέρα θα το δοκιμάσω, αλλά ευτυχώς δεν έχουν θέμα. Γνωρίζονται με Μαρίνο, με Σπύρο, με τον καβαδίας, ξέρουν την vaelsod, ο κόσμος είναι μικρός μερικές φορές. Η δεύτερη μέρα ξεκινάει περίεργα γιατί η σωστή έξοδος είναι κλειστή λόγω έργων και είπαμε να έχει σασπένς το roadbook αλλά τέτοιες χοντράδες ΠΡΕΠΕΙ να τις αναφέρει, να γιατί ΠΡΕΠΕΙ κάποιος της λέσχης να κάνει την διαδρομη ΜΕ ΜΗΧΑΝΗ. Για να βγούμε στην Χαλανδρίτσα πρέπει να πάμε μέσω Αλβανίας, τελικά κάνουμε μιά μικρή χωματάδα στου χαντάκ κυριολεκτικά δίπλα στην ΕΟ και αφηνόμαστε στα GPS. Περνάει μία ώρα και ακόμα είμαστε στην Πάτρα, που να το πεις και ποιός να σε πιστέψει, έχουμε δει κάτι συνοικισμούς και κάτι χωράφια που δεν τα ξέρει ούτε αυτός που τα έχει, τουλάχιστον είμαστε κοντά σε ποτάμι και στο πράσινο, τι να πεις, έχει χειρότερα μέρη να χαζογυρίζεις. Με τα πολλά βγαίνουμε στην είσοδο της Χαλανδρίτσας, δεν μπαίνουμε στο χωριό αλλά πάμε προς τον επόμενο προορισμό, όπου έχει και φωτογραφία. Περνάμε το χωριό, πουθενά το σημείο, λέμε plot twist κάπου θα είναι σε στενάκι. Ρωτάω έναν παππού, μας στέλνει στην εκκλησία του χωριού, δεν είναι αυτό. Γυρίζει ο Ηλίας πιο πίσω, δεν είναι. Εκεί που λέμε δεν γ... πάμε παρακάτω και ό,τι βγει, ξεπαρκάροντας ο Απόλλωνας σκουντάει το XC του Ηλία και... λίγη βενζίνη, μιά μανέτα που ευτυχώς έχει σημείο εκτόνωσης (στο XR δεν έχει ο συμπλέκτης, να κόψω εγώ πρέπει μετά από αυτό που είδα) και ένα φλας, πιθανώς μιά σπασμένη βάση του προστατευτικού του ψυγείου. Σημειωτέον, φοράει μανιτάρια... Κάποιοι κόβονται στο μάθημα "χωμάτινη μηχανή και πτώση", κύριοι Άγγλοι εσάς λέω. Το ηθικόν ακμαιότατον, θυμούνται πως γνώρισαν την Vaelsod που είχε δανείσει λεβιέ ταχυτήτων από το XR της για το Boneville του Απόλλωνα, που τότε τον είχε ρίξει περίπου με τον ίδιο τρόπο ο Ηλίας και τώρα πήρε πίσω τα δανεικά! Το φωτοσημείο όπως είπα είναι δύο χωριά πιο κάτω και αν είχε κάνει κάποιος την διαδρομή θα το ήξερε, ναι; Ναι. Θα είχαμε γλιτώσει χρόνο, χρήμα, νεύρα (όσο και χαλαρός να είσαι, έχεις χάσει μία ώρα από μαλακία και μετά πόσο ακόμα από μαλακία, ναι; ναι). Συνεχίζουμε χωρίς πολλά πολλά όπως τα λέει το βιβλίο, κάνω ένα δυό βιαστικά χαζά περάσματα σε αυτοκίνητα μέχρι να καταλάβω ότι η μέρα δεν έχει καν ξεκινήσει και δεν θα τελειώσει αν πάω έτσι, reset, τουλάχιστον η θέα είναι όμορφη. Πρώτη στάση στην/στα Αροάνια και ανεφοδιασμό από βρύση στα κάμελ τανκ. Συνεχίζουμε, βλέπω που είναι ο "Μύλος" στα Τριπόταμα που έλεγε ο μάνιακ, βγαίνουμε Αρχαία Ολυμπία όπου έχει δοκιμασία regularity μέσα από το δάσος, Κρέστενα, ακολουθούμε για Ναό Επικούρειου Απόλλωνα, πάμε Διαβολίτσι, ΕΑΜ ΕΛΛΑΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ και καταλήγουμε Μεσσήνη και ΣΕΔ με καφέ που δεν πρόλαβα να πιώ γιατί παρήγγειλα ζεστό και τυρόπιτα. Εκεί νομίζω ότι μιλήσαμε με τον Γιάννη με το γκρι Τ1200 λίγο βιαστικά όπως όλα της ημέρας.
Κάπου μετά την Ολυμπία, ενώ έχω βρει τον ρυθμό μου και πάω σβέλτα για τα δικά μου δεδομένα κουλαμάρας, πατάω μιά από αυτές τις τρύπες με χαλίκι και φεύγει το μηχανάκι απότομα και ξαναπιάνει, τόσο όσο να τρομάξω λίγο. ΟΚ, χαζομάρα μου γιατί χάζευα. Λίγο πιο κάτω σε κομμάτι που είναι πιο φρέσκο/μαύρο από τα άλλα χάνω ΠΑΛΙ το μπροστινό με πολλά αυτή τη φορά, δεν έχω στο μυαλό μου το εντουράδικο "μην βάλεις πόδι" και γλιτώνω το πέσιμο, αλλά πονάω γιατί η μπότα όπως όλοι καταλαβαίνετε εκτοξεύτηκε πίσω στο σαμάρι (να γιατί όχι σιδερένιες βαλίτσες λένε αρκετοί) και γόνατο και προσαγωγός λίγο την άκουσαν. Φαντάσου να είχα πέσει και να είχε εξαρθρωθεί και το πόδι σε ένα δυό σημεία... Η μέρα δεν ήταν καλή και αυτό μου χάλασε την ψυχολογία γιατί δεν κατάλαβα γιατί έγινε, οπότε μετά ως την Μεσσήνη πήγα πιο κότα και από τις ορίτζιναλ και έπρεπε να πιεστώ πολύ για να μείνω με τα παιδιά, άσε τα άλλα γκρουπ, σε μιά φάση που είχα πολλούς που ήρθαν πίσω απλά άναψα αλαρμ και έκανα δεξιά να φύγουν, το κοντέρ έγραψε 33333 οπότε έπρεπε να το βγάλω φωτό (τρου στόρι, είχε πλάκα η σύμπτωση).
Συνεχίζουμε και πιέζομαι να αφήνω τα φρένα πιο νωρίς, να ανοίγω το γκάζι λίγο παραπάνω, να μένω κοντά στους άλλους, βρίσκω σιγά σιγά το κουράγιο να πλησιάζω τον Ηλία, όπου δοκιμάζω να τον αφήνω να φύγει και να κλείνω την απόσταση στην είσοδο της στροφής (ο Ηλίας έχει ένα εξαιρετικά ασφαλή ρυθμό) αλλά μάλλον κάπου τον ενόχλησε το βουητό του τετρακύλινδρου που αναγκαστικά πρέπει να στρίβει με πρώτη και μου κάνει νόημα να φύγω μπροστά, οπότε αρχίζει ένας νέος γύρος με τον Απόλλωνα και νιώθω καλά όσο δεν έχει χαλίκια κάτω. Μυστράς και φεύγουμε για Γύθειο όπου πετυχαίνουμε Ζακυνθινό πούλμαν με Πολωνούς τουρίστες και πιάνουμε κουβέντα με τον οδηγό. Την ώρα που φεύγει έρχονται οι άλλοι μπουλούκι οπότε λος πούλος. Πάμε για Καστάνιτσα και Άστρος όπου και "τελειώνει" η ημέρα σαν πλοήγηση αν δεν έχει έκπληξη. Οι δρόμοι εκεί επάνω είναι η χειρότερη κατάληξη ενός γεμάτου διημέρου γιατί είναι βομβαρδισμένοι.... Σε μιά φουρκέτα με σπάνια καλή άσφαλτο φεύγουμε με τον Απόλλωνα γλιστρώντας σε "κρυμμένο" μαύρο χαλίκι, αυτή τη φορά έχω σφίξει το ντεπόζιτο με τα γόνατα και πριν την άκρη καταλαβαίνουμε και οι δύο ότι αφήνουμε φρένα και στρίβει, αλλά ναι, close call. Το πισινό χορεύει και αυτό αλλά κατανοητό γιατί με πρώτη τι περιμένεις, αν και μία φορά που ξεχάστηκα σπίναρε και με πέμπτη από χαμηλά, δρομάρες όχι αστεία.
Φτάνουμε παραλία, έχω κουραστεί, δεν πεινάω "κανονικά" αλλά με έχει τσακίσει ένας πονοκέφαλος και λέω στην επόμενη στάση ντεπόν γιατί δεν παλεύεται. Το συζητάμε με τα παιδιά, είμαστε θεωρητικά για καλή θέση γενικής αλλά δεν είναι αγώνας είπαμε, οπότε... Δεν πίνουμε έναν καφέ, γιατί αν πάμε Πάχη μάλλον θα πάμε και σπίτι; Ήταν τέλεια ιδέα γιατί το λίγο φαγητό και η καφεΐνη με ίσιωσαν. Δοκιμή και στα φώτα του XR με τις νέες λάμπες. Η μεσαία σκάλα παραμένει διεκπεραιωτική αν και καλύτερη από πριν, η μεγάλη είναι απλά αποκάλυψη, πρέπει να ξαναπάω Βωβούσα βράδι για δοκιμή (τι σκαρφίζομαι ο άτιμος). Λες να μην είναι ίδιες οι δύο λάμπες; Δεν παίζει αυτό, μάλλον οι καθρέφτες του προβολέα είναι κούκου. Τώρα που το λέω ίσως το δοκιμάσω να τις κάνω μιά αλλαγή να μου φύγει η ιδέα.
Τερματισμός με αναθυμιάσεις στο ντεπόζιτο, φωτογραφίες, λίγη κουβέντα μέχρι να έρθουν οι επόμενοι στην αψίδα, ανταλλάσσουμε τηλέφωνα, βενζίνη και χαλαρά σπίτι γιατί πετυχαίνω περιπολικό που πάει με 130 στην ΕΟ, δηλαδή η ημέρα πραγματικά περίεργη όλη...
Η μόνη κούραση που νιώθω έντονα είναι στους τραπεζοειδείς μυς, ανάμεσα στις ωμοπλάτες.
Σήμερα είναι σαν να μην πήγα τόσα χιλιόμετρα βόλτα. Πραγματικά περίμενα να με "λιώσει" χειρότερα από την βόλτα με το 950 αυτό το ΣΚ, αλλά ούτε καν, προπονημένο δεν με λες με τίποτα, οπότε παίζουν δύο ενδεχόμενα. Το XR είναι μη-χα-να-ρα που τρώει τα πάντα και φτύνει τα κουκούτσια χαλαρό ή το 36ωρο αυτό δεν ήταν από τα άσχημα, διαλέγεις και παίρνεις.
Οι διαδρομές ήταν ωραίες, ίσως κάποια σημεία τα ξαναπάω με πιο πολλή ΕΟ για να φτάσω (πχ Καρπενήσι και μετά).
Και του χρόνου
Νομίζω ότι δεν θα υπάρχει θέμα αν ανεβάσω τις διαδρομές που κατέγραψε το GPS, λίγο υπομονή να κατεβάσω στο bootcamp και να μοντάρω.
