4 χώρες, μια απέλαση και ένα πραξικόπημα
- Thread starter onroad
- Ημερομηνία δημιουργίας
christof40
Μέλος
- Όνομα
- χριστοφορος
- Μοτό
- cbr r1 gsxr το γνωστο ninja
προμηθεας cave moufa
military road
military road
christof40
Μέλος
- Όνομα
- χριστοφορος
- Μοτό
- cbr r1 gsxr το γνωστο ninja
christof40
Μέλος
- Όνομα
- χριστοφορος
- Μοτό
- cbr r1 gsxr το γνωστο ninja
συνορα αρμενιας
christof40
Μέλος
- Όνομα
- χριστοφορος
- Μοτό
- cbr r1 gsxr το γνωστο ninja
πρωτα χλμ ζτην αρμενια
η συνεχεια απο τους συνταξιδιωτες μου
η συνεχεια απο τους συνταξιδιωτες μου
paschalis
gone4riding
Καλως τον Romantiac του ανατολικου οριζοντα!Ταξιδαρα κανατε αλλα αφησατε εκρεμοτητες με τον Καυκασο
Abano pass και Omalo
Νεα ειναι τα παιδια θα ξαναπανε,ετσι για να εχουμε κι εμεις παρεα, οταν!
adv phone
onroad
Superhero
Ξανά στις οθόνες σας
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΑΡΜΕΝΙΑ
Το πέρασμα των συνόρων από τη Γεωργία προς την Αρμενία είχε κάποιες διαδικασίες και χρειαζόταν λίγο χρόνο. Συμπληρώσαμε έντυπα, πληρώσαμε ένα ποσό για να μπούμε στη χώρα. Η όλη διαδικασία μας πήρε περίπου δύο ώρες και ολοκληρώνοντας ετοιμαστήκαμε για να φύγουμε. Βγαίνοντας μας ενημέρωσαν ότι πρέπει να πάμε εκεί απέξω σε κάποιο ασφαλιστικό πράκτορα για να βγάλουμε μια ασφάλεια για τις μηχανές. Καβαλήσαμε τις μηχανές, τους αγνοήσαμε και φύγαμε. Στα πρώτα μέτρα μας έκαναν νοήματα διάφοροι τύποι, πετάχτηκαν μπροστά μας, τους προσπεράσαμε και συνεχίσαμε. Όπως καταλαβαίνετε, ποτέ δεν βγάλαμε αυτή την ασφάλεια.
Από τα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής νιώσαμε ότι έχουμε μπει σε μια Ασιατική χώρα, με τα καλά και τα άσχημα της: οι δρόμοι ήταν κατασκευασμένοι κατά την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, σπασμένοι, κατεστραμμένοι, με πολλές στροφές και λακούβες. Το τοπίο δεν ήταν έντονο πράσινο, σε αντίθεση με τις διαδρομές που κάναμε τις προηγούμενες ημέρες. Τα δέντρα και τα φυτά είχαν το χρώμα της ελιάς και ήταν κοντά και αραιά, η βλάστηση δεν ήταν πυκνή. Νιώθεις ότι κινείσαι σε φαράγγι.
Δεν οδηγήσαμε πολλά χιλιόμετρα μέσα στην Αρμενία, καθώς είχαμε ήδη κάνει αρκετά για να φτάσουμε στα σύνορα. Περάσαμε από ένα χωριό στο οποίο ζούσαν πολλοί μεταλλωρύχοι με τις οικογένειες τους , σταματήσαμε στο κέντρο του για μικρό διάλειμμα και ανασύνταξη . Με το που σταματήσαμε μπροστά μας αντικρίσαμε ένα παντοπωλείο που ονομαζόταν «Η μικρή Ελλάς»! (μάλλον έπρεπε να το λένε παντα – πωλείο γιατί πουλούσε τα πάντα, όπως και όλα τα μαγαζιά που είδαμε στην Αρμενία: φρούτα, μπισκότα, σαμπουάν, ανταλλακτικά , ρούχα, ότι μπορείς να φανταστείς!)
Συνεχίσαμε για μερικά χιλιόμετρα ακόμα, περνώντας μέσα από off road τουνελ και αποφασίσαμε να σταματήσουμε πριν νυχτώσει για διανυκτέρευση. Το πρώτο ξενοδοχείο στο οποίο σταματήσαμε ήταν over budget και προχωρήσαμε στο επόμενο, όπου και μείναμε τελικά. Το ξενοδοχείο ήταν παραποτάμιο, εκτός πόλεων, οπότε το πρόγραμμα δεν είχε βόλτα και αναζήτηση εστιατορίου, φάγαμε εκεί και ξεκουραστήκαμε.
Η βραδιά όμως είχε διάφορες ιστορίες: Αρχικά στο ξενοδοχείο γινόταν το γλέντι ενός γάμου, έτσι αποφάσισα να κάνω ένα πέρασμα σα γνήσιος guest star, αφήνοντας τα δύο άλλα πιτσουνάκια σε ρομαντικό τραπέζι δίπλα στο ποτάμι να ζήσουν μοναδικές στιγμές .
Επίσης, άξια ειδικής μνείας είναι η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου. Για να αποφύγω τους χαρακτηρισμούς, θα σας θυμίσω μια αξέχαστη στιγμή από την ταινία The Κόπανοι:
Μετά από αυτό το χαρούμενο στιγμιότυπο, και με αυτή την εικόνα στο μυαλό σας, θέλω να σημειώσω ότι από την ώρα που μπήκαμε, με κοίταζε στραβά και είχα αγριευτεί. Πήγαμε στο δωμάτιο μας, το οποίο ήταν μεγάλο, σαν στούντιο, και η πόρτα του ήταν τζαμόπορτα. Πάω να κλείσω την πόρτα και είναι χαλασμένη. Φτου σκέφτομαι, τι κάνουμε;;
Οι άλλοι από τον πολύ προβληματισμό έπεσαν για ύπνο κι εγώ πήρα τα εργαλεία γιατί ξαγρύπνησα και βάλθηκα να την επιδιορθώσω. Αφού την έφτιαξα και κλείδωσα, πάλι δε με έπαιρνε ύπνος. Πλησίασα στα παράθυρα και τραβούσα φωτογραφίες και χάζευα έξω.
Και ξαφνικά ξεκινάει μια ηλεκτρική καταιγίδα! Ο ένας κεραυνός πίσω από τον άλλο, ένα θέαμα που θύμιζε ταινία τρόμου. Στο καπάκι ξεκινάει να ρίχνει χαλάζι.
Όπως είχα ξεχαστεί και χάζευα από το παράθυρο από το πουθενά ΠΕΤΑΓΕΤΑΙ μπροστά μου έξω από το τζάμι η συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια. Χέστηκα πάνω μου λέμε. :arghh::arghh::arghh: Εξαφανίστηκα, πήγα προς τα μέσα, ξύπνησα τον Παντελή και του λεω ΡΕ, η άλλη είναι έξω από το δωμάτιο ξύπνα. Κάτι ψέλλισε και γύρισε από την άλλη.
Παίρνω όλες τις βαλίτσες, τις βάζω τη μια πάνω στην άλλη μπροστά στη μπαλκονόπορτα και έκανα ένα μικρό οχυρό. Μετά επιτέλους αποφάσισα να κοιμηθώ.
Το πρωί ξυπνήσαμε νωρίς, φάγαμε πρωινό κάτω από μια πέργκολα στο μεγάλο κήπο του ξενοδοχείου. Εκεί που πίναμε καφέ, βλέπουμε να ανοίγει η πόρτα ενός υπόγειου γκαράζ και ΑΥΤΗ να βγαίνει οδηγώντας μια Αμερικάνικη Limo . Εδώ να τονίσω ότι δύο στα τρία αυτοκίνητα που συναντούσαμε στο δρόμο ήταν παλιά LADA.Τα σχόλια δικά σας
Φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε. Η διαδρομή περιείχε και πάλι πολλά off road τούνελ, κινηθήκαμε σε μια κυκλική διαδρομή για να επισκεφθούμε δύο γνωστά μοναστήρια, μνημεία UNESCO. Τα μοναστήρια που επισκεφθήκαμε είναι τα Haghpat και Sanahin , δύο πολύ σημαντικά Βυζαντινά μοναστήρια , κέντρα μάθησης από το 10 – 13ο αιώνα. Είναι δείγματα Αρμένικης Χριστιανικής Αρχιτεκτονικής που αναπτύχθηκε από την ανάμειξη των στοιχείων της βυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής και την παραδοσιακή λαϊκή αρχιτεκτονική της περιοχή του Καυκάσου .
Οδηγώντας από το ένα μοναστήρι στο άλλο
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας νότια. Περάσαμε από ένα γνωστό χειμερινό θέρετρο της Αρμενίας.
Ξαφνικά, αμέσως μετά από αυτό το θέρετρο, η διαδρομή άλλαξε τελείως: Βρισκόμασταν μέσα στο δάσος, ανεβαίναμε συνεχώς υψόμετρο, σε μια τρελή διαδρομή με στροφές, καινούρια άσφαλτο και δύο ρεύματα ανά κατεύθυνση.
Κατευθυνθήκαμε προς τη λίμνη Sevan , σταματήσαμε λίγο για φωτογραφίες και ξεκούραση και συνεχίσαμε νότια σε επαρχιακούς δρόμους με μεγάλο υψόμετρο, άνω των 2000 μέτρων.
Κατά το μεσημέρι φτάσαμε στο Selim Pass, ένα γνωστό πέρασμα στο οποίο σταματήσαμε για ξεκούραση. Εκεί γνωρίσαμε κάποιους Ρώσους που ήρθαν αεροπορικώς στην Αρμενία και είχαν ενοικιάσει μηχανές για να κάνουν αυτές τις διαδρομές.Στη συνέχεια ξεκινήσαμε την εκπληκτική κατάβαση: φιδωτός δρόμος με καλή πρόσφυση, ανοιχτός καιρός και σωστή θερμοκρασία.
(συνεχίζεται)
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΑΡΜΕΝΙΑ
Το πέρασμα των συνόρων από τη Γεωργία προς την Αρμενία είχε κάποιες διαδικασίες και χρειαζόταν λίγο χρόνο. Συμπληρώσαμε έντυπα, πληρώσαμε ένα ποσό για να μπούμε στη χώρα. Η όλη διαδικασία μας πήρε περίπου δύο ώρες και ολοκληρώνοντας ετοιμαστήκαμε για να φύγουμε. Βγαίνοντας μας ενημέρωσαν ότι πρέπει να πάμε εκεί απέξω σε κάποιο ασφαλιστικό πράκτορα για να βγάλουμε μια ασφάλεια για τις μηχανές. Καβαλήσαμε τις μηχανές, τους αγνοήσαμε και φύγαμε. Στα πρώτα μέτρα μας έκαναν νοήματα διάφοροι τύποι, πετάχτηκαν μπροστά μας, τους προσπεράσαμε και συνεχίσαμε. Όπως καταλαβαίνετε, ποτέ δεν βγάλαμε αυτή την ασφάλεια.
Από τα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής νιώσαμε ότι έχουμε μπει σε μια Ασιατική χώρα, με τα καλά και τα άσχημα της: οι δρόμοι ήταν κατασκευασμένοι κατά την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, σπασμένοι, κατεστραμμένοι, με πολλές στροφές και λακούβες. Το τοπίο δεν ήταν έντονο πράσινο, σε αντίθεση με τις διαδρομές που κάναμε τις προηγούμενες ημέρες. Τα δέντρα και τα φυτά είχαν το χρώμα της ελιάς και ήταν κοντά και αραιά, η βλάστηση δεν ήταν πυκνή. Νιώθεις ότι κινείσαι σε φαράγγι.
Δεν οδηγήσαμε πολλά χιλιόμετρα μέσα στην Αρμενία, καθώς είχαμε ήδη κάνει αρκετά για να φτάσουμε στα σύνορα. Περάσαμε από ένα χωριό στο οποίο ζούσαν πολλοί μεταλλωρύχοι με τις οικογένειες τους , σταματήσαμε στο κέντρο του για μικρό διάλειμμα και ανασύνταξη . Με το που σταματήσαμε μπροστά μας αντικρίσαμε ένα παντοπωλείο που ονομαζόταν «Η μικρή Ελλάς»! (μάλλον έπρεπε να το λένε παντα – πωλείο γιατί πουλούσε τα πάντα, όπως και όλα τα μαγαζιά που είδαμε στην Αρμενία: φρούτα, μπισκότα, σαμπουάν, ανταλλακτικά , ρούχα, ότι μπορείς να φανταστείς!)
Συνεχίσαμε για μερικά χιλιόμετρα ακόμα, περνώντας μέσα από off road τουνελ και αποφασίσαμε να σταματήσουμε πριν νυχτώσει για διανυκτέρευση. Το πρώτο ξενοδοχείο στο οποίο σταματήσαμε ήταν over budget και προχωρήσαμε στο επόμενο, όπου και μείναμε τελικά. Το ξενοδοχείο ήταν παραποτάμιο, εκτός πόλεων, οπότε το πρόγραμμα δεν είχε βόλτα και αναζήτηση εστιατορίου, φάγαμε εκεί και ξεκουραστήκαμε.
Η βραδιά όμως είχε διάφορες ιστορίες: Αρχικά στο ξενοδοχείο γινόταν το γλέντι ενός γάμου, έτσι αποφάσισα να κάνω ένα πέρασμα σα γνήσιος guest star, αφήνοντας τα δύο άλλα πιτσουνάκια σε ρομαντικό τραπέζι δίπλα στο ποτάμι να ζήσουν μοναδικές στιγμές
.Επίσης, άξια ειδικής μνείας είναι η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου. Για να αποφύγω τους χαρακτηρισμούς, θα σας θυμίσω μια αξέχαστη στιγμή από την ταινία The Κόπανοι:
Μετά από αυτό το χαρούμενο στιγμιότυπο, και με αυτή την εικόνα στο μυαλό σας, θέλω να σημειώσω ότι από την ώρα που μπήκαμε, με κοίταζε στραβά και είχα αγριευτεί. Πήγαμε στο δωμάτιο μας, το οποίο ήταν μεγάλο, σαν στούντιο, και η πόρτα του ήταν τζαμόπορτα. Πάω να κλείσω την πόρτα και είναι χαλασμένη. Φτου σκέφτομαι, τι κάνουμε;;
Οι άλλοι από τον πολύ προβληματισμό έπεσαν για ύπνο κι εγώ πήρα τα εργαλεία γιατί ξαγρύπνησα και βάλθηκα να την επιδιορθώσω. Αφού την έφτιαξα και κλείδωσα, πάλι δε με έπαιρνε ύπνος. Πλησίασα στα παράθυρα και τραβούσα φωτογραφίες και χάζευα έξω.
Και ξαφνικά ξεκινάει μια ηλεκτρική καταιγίδα! Ο ένας κεραυνός πίσω από τον άλλο, ένα θέαμα που θύμιζε ταινία τρόμου. Στο καπάκι ξεκινάει να ρίχνει χαλάζι.
Όπως είχα ξεχαστεί και χάζευα από το παράθυρο από το πουθενά ΠΕΤΑΓΕΤΑΙ μπροστά μου έξω από το τζάμι η συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια. Χέστηκα πάνω μου λέμε. :arghh::arghh::arghh: Εξαφανίστηκα, πήγα προς τα μέσα, ξύπνησα τον Παντελή και του λεω ΡΕ, η άλλη είναι έξω από το δωμάτιο ξύπνα. Κάτι ψέλλισε και γύρισε από την άλλη.
Παίρνω όλες τις βαλίτσες, τις βάζω τη μια πάνω στην άλλη μπροστά στη μπαλκονόπορτα και έκανα ένα μικρό οχυρό. Μετά επιτέλους αποφάσισα να κοιμηθώ.
Το πρωί ξυπνήσαμε νωρίς, φάγαμε πρωινό κάτω από μια πέργκολα στο μεγάλο κήπο του ξενοδοχείου. Εκεί που πίναμε καφέ, βλέπουμε να ανοίγει η πόρτα ενός υπόγειου γκαράζ και ΑΥΤΗ να βγαίνει οδηγώντας μια Αμερικάνικη Limo . Εδώ να τονίσω ότι δύο στα τρία αυτοκίνητα που συναντούσαμε στο δρόμο ήταν παλιά LADA.Τα σχόλια δικά σας
Φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε. Η διαδρομή περιείχε και πάλι πολλά off road τούνελ, κινηθήκαμε σε μια κυκλική διαδρομή για να επισκεφθούμε δύο γνωστά μοναστήρια, μνημεία UNESCO. Τα μοναστήρια που επισκεφθήκαμε είναι τα Haghpat και Sanahin , δύο πολύ σημαντικά Βυζαντινά μοναστήρια , κέντρα μάθησης από το 10 – 13ο αιώνα. Είναι δείγματα Αρμένικης Χριστιανικής Αρχιτεκτονικής που αναπτύχθηκε από την ανάμειξη των στοιχείων της βυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής και την παραδοσιακή λαϊκή αρχιτεκτονική της περιοχή του Καυκάσου .
Οδηγώντας από το ένα μοναστήρι στο άλλο
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας νότια. Περάσαμε από ένα γνωστό χειμερινό θέρετρο της Αρμενίας.
Ξαφνικά, αμέσως μετά από αυτό το θέρετρο, η διαδρομή άλλαξε τελείως: Βρισκόμασταν μέσα στο δάσος, ανεβαίναμε συνεχώς υψόμετρο, σε μια τρελή διαδρομή με στροφές, καινούρια άσφαλτο και δύο ρεύματα ανά κατεύθυνση.
Κατευθυνθήκαμε προς τη λίμνη Sevan , σταματήσαμε λίγο για φωτογραφίες και ξεκούραση και συνεχίσαμε νότια σε επαρχιακούς δρόμους με μεγάλο υψόμετρο, άνω των 2000 μέτρων.
Κατά το μεσημέρι φτάσαμε στο Selim Pass, ένα γνωστό πέρασμα στο οποίο σταματήσαμε για ξεκούραση. Εκεί γνωρίσαμε κάποιους Ρώσους που ήρθαν αεροπορικώς στην Αρμενία και είχαν ενοικιάσει μηχανές για να κάνουν αυτές τις διαδρομές.Στη συνέχεια ξεκινήσαμε την εκπληκτική κατάβαση: φιδωτός δρόμος με καλή πρόσφυση, ανοιχτός καιρός και σωστή θερμοκρασία.
(συνεχίζεται)
Τελευταία επεξεργασία:
onroad
Superhero
Αποφασίσαμε να μείνουμε κάπου εκεί κοντά. Βρήκαμε μέσω του Lonely Planet ένα φανταστικό σπίτι, χωμένο στην άκρη του σπιτιού, το οποίο δεν το έβρισκες αν δεν το αναζητούσες. Η ιδιοκτήτρια προς έκπληξη μας μιλούσε καλά Αγγλικά.Αφού τακτοποιηθήκαμε και μας μίλησε λίγο για την πόλη, μας έδειξε πως θα μπορούσαμε να βάλουμε πλυντήριο και ότι άλλο χρειαζόμασταν, μας κάλεσε ταξί και μας έστειλε σε ένα κάμπινγκ ( το οποίο ήταν και αυτό δικό τους) και είχε εστιατόριο. Μαζί έστειλε και τις δύο κόρες της, οι οποίες ήταν super ευγενικές και μιλούσαν τέλεια Αγγλικά. Η μικρή ( 13 ετών ) μας είπε ότι σε μια εβδομάδα θα πήγαινε στην Ήπειρο, στα Τζουμέρκα για hiking. Ετοίμασαν το φαγητό μας, φάγαμε και μετά επιστρέψαμε. Κοιμηθήκαμε σχετικά νωρίς, το πρωί μας είχαν ετοιμάσει πρωινό, χαιρετίσαμε και ξεκινήσαμε τη διαδρομή.
Η ημέρα ήταν φανταστική: ακολουθήσαμε μια παραλίμνια διαδρομή, την οποία οι φωτογραφίες όπως τις είδα δεν μπορούν να αποτυπώσουν. Είχε φούξια λουλούδια που έμοιαζαν με λεβάντες και έφταναν έως το νερό.
Φτάσαμε σε ένα μέρος που οι Αρμένιοι ονομάζουν το Αρμένικο Stonehenge, το οποίο ήταν μια σκέτη μούφα .
Μετά θα συνεχίζαμε την ανάβαση για να πάμε σε ένα ψηλότερο σημείο όπου βρίσκονται τα διάσημα πετρογλυφικά. Είμασταν στα 2000 μέτρα και τα πετρογλυφικά ήταν στα 3400 μέτρα. Μπήκαμε σε ένα στενό χωμάτινο μονοπάτι ανάμεσα σε ψηλά φυτά και φτάνοντας περίπου στα 2400 το transalp άρχισε να «φτερνίζεται». Το ξεφορτώσαμε, κρύψαμε τις αποσκευές και δοκιμάσαμε να συνεχίσουμε μήπως και με λιγότερο βάρος κατάφερνε να ανέβει. Και είχαμε δίκιο! Ανέβηκε άλλα δέκα μέτρα
Αποφασίσαμε να το αφήσουμε εκεί και να συνεχίσουμε με δικάβαλο στο 990. Εγώ άνοιγα το δρόμο και ακολουθούσαν οι δυο τους. Αυτό ήταν κάτι που αναρωτιόμουν σε όλο το ταξίδι, αν δηλαδή αυτή η διαδρομή θα μπορούσε να γίνει δικάβαλο, τελικά χρειάστηκε να γίνει. Η ανάβαση ξεκίνησε κανονικά και μετά από κανένα χιλιόμετρο ακούω από την ενδοεπικοινωνία κάτι θορύβους σαν $%#^&@*Ε^&Ρ^ και καταλαβαίνω ότι σαβουριάστηκαν. Άφησα τη μηχανή και ξεκίνησα να κατεβαίνω με τα πόδια. Κατεβαίνοντας συνάντησα το Χριστόφορο να ανεβαίνει με τα πόδια και τον Παντελή με τη μηχανή, έτσι συνεχίσαμε για λίγη ώρα ώσπου να βρούμε λιγότερο απότομη ανηφόρα και να μπορέσει να ξανανέβει ο Χριστόφορος στο 990. Καταφέραμε να φτάσουμε στα 3300, συναντήσαμε μια λίμνη όπου και αράξαμε για αρκετή ώρα, βλέποντας τα σύννεφα να έρχονται κατά πάνω μας. Ο Παντελής έφυγε να αναζητήσει τα πετρογλυφικά. Μετά από λίγη ώρα επέστρεψε θριαμβευτής, φόρτωσε το Χριστόφορο και προχωρήσαμε λίγο πιο πάνω στα 3400 σε μια ακόμα πιο ωραία λίμνη, η μισή καλυμμένη από πάγο και γύρω γύρω τα πετρογλυφικά χιλιάδων χρόνων. Εκεί μείναμε αρκετή ώρα, αράξαμε, ξεκουραστήκαμε και απολαύσαμε τον καθαρό αέρα. Κάναμε εξαέρωση στα φρένα του 990 και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε.
Εδώ άφησα τη μηχανή για να κατηφορίσω και να δω τι έχει συμβεί
Κάπου εδώ αφήσαμε το Transalp
Και κάπως έτσι συνεχίστηκε η ανάβαση
Ξαφνικά , κοιτώντας το gps συνειδητοποιώ ότι τα σύνορα με το Αζερμπαιτζάν ήταν πολύ κοντά. Αποφάσισα να πάω μια μικρή βόλτα για να τα περάσω, σε τέτοιο υψόμετρο τα σύνορα είναι απλώς φυσικά. Ανέβηκα στα 3500 μέτρα, προχώρησα περίπου 1,5 χιλιόμετρο, διασχίζοντας μια οροσειρά με μοβ λουλούδια. Όταν πέρασα τα σύνορα έκανα ένα print screen το χάρτη του gps για απόδειξη, έκανα αναστροφή και γύρισα να βρω τους άλλους που συνέχιζαν την κατάβαση.
Κατεβαίνοντας πήραμε διαφορετικό μονοπάτι και χάσαμε το transalp. Όταν καταλάβαμε ότι φτάσαμε σε μια διασταύρωση που κανονικά θα έπρεπε να έχουμε βρει το μηχανάκι, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα κύκλο, να ανέβουμε ξανά το μισό δρόμο για να ξανακατέβουμε από το σωστό σημείο. Έτσι και έγινε και το βρήκαμε.
(συνεχίζεται)
Η ημέρα ήταν φανταστική: ακολουθήσαμε μια παραλίμνια διαδρομή, την οποία οι φωτογραφίες όπως τις είδα δεν μπορούν να αποτυπώσουν. Είχε φούξια λουλούδια που έμοιαζαν με λεβάντες και έφταναν έως το νερό.
Φτάσαμε σε ένα μέρος που οι Αρμένιοι ονομάζουν το Αρμένικο Stonehenge, το οποίο ήταν μια σκέτη μούφα .
Μετά θα συνεχίζαμε την ανάβαση για να πάμε σε ένα ψηλότερο σημείο όπου βρίσκονται τα διάσημα πετρογλυφικά. Είμασταν στα 2000 μέτρα και τα πετρογλυφικά ήταν στα 3400 μέτρα. Μπήκαμε σε ένα στενό χωμάτινο μονοπάτι ανάμεσα σε ψηλά φυτά και φτάνοντας περίπου στα 2400 το transalp άρχισε να «φτερνίζεται». Το ξεφορτώσαμε, κρύψαμε τις αποσκευές και δοκιμάσαμε να συνεχίσουμε μήπως και με λιγότερο βάρος κατάφερνε να ανέβει. Και είχαμε δίκιο! Ανέβηκε άλλα δέκα μέτρα
Αποφασίσαμε να το αφήσουμε εκεί και να συνεχίσουμε με δικάβαλο στο 990. Εγώ άνοιγα το δρόμο και ακολουθούσαν οι δυο τους. Αυτό ήταν κάτι που αναρωτιόμουν σε όλο το ταξίδι, αν δηλαδή αυτή η διαδρομή θα μπορούσε να γίνει δικάβαλο, τελικά χρειάστηκε να γίνει. Η ανάβαση ξεκίνησε κανονικά και μετά από κανένα χιλιόμετρο ακούω από την ενδοεπικοινωνία κάτι θορύβους σαν $%#
^&@*Ε^&Ρ^ και καταλαβαίνω ότι σαβουριάστηκαν. Άφησα τη μηχανή και ξεκίνησα να κατεβαίνω με τα πόδια. Κατεβαίνοντας συνάντησα το Χριστόφορο να ανεβαίνει με τα πόδια και τον Παντελή με τη μηχανή, έτσι συνεχίσαμε για λίγη ώρα ώσπου να βρούμε λιγότερο απότομη ανηφόρα και να μπορέσει να ξανανέβει ο Χριστόφορος στο 990. Καταφέραμε να φτάσουμε στα 3300, συναντήσαμε μια λίμνη όπου και αράξαμε για αρκετή ώρα, βλέποντας τα σύννεφα να έρχονται κατά πάνω μας. Ο Παντελής έφυγε να αναζητήσει τα πετρογλυφικά. Μετά από λίγη ώρα επέστρεψε θριαμβευτής, φόρτωσε το Χριστόφορο και προχωρήσαμε λίγο πιο πάνω στα 3400 σε μια ακόμα πιο ωραία λίμνη, η μισή καλυμμένη από πάγο και γύρω γύρω τα πετρογλυφικά χιλιάδων χρόνων. Εκεί μείναμε αρκετή ώρα, αράξαμε, ξεκουραστήκαμε και απολαύσαμε τον καθαρό αέρα. Κάναμε εξαέρωση στα φρένα του 990 και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε.
Εδώ άφησα τη μηχανή για να κατηφορίσω και να δω τι έχει συμβεί
Κάπου εδώ αφήσαμε το Transalp
Και κάπως έτσι συνεχίστηκε η ανάβαση
Ξαφνικά , κοιτώντας το gps συνειδητοποιώ ότι τα σύνορα με το Αζερμπαιτζάν ήταν πολύ κοντά. Αποφάσισα να πάω μια μικρή βόλτα για να τα περάσω, σε τέτοιο υψόμετρο τα σύνορα είναι απλώς φυσικά. Ανέβηκα στα 3500 μέτρα, προχώρησα περίπου 1,5 χιλιόμετρο, διασχίζοντας μια οροσειρά με μοβ λουλούδια. Όταν πέρασα τα σύνορα έκανα ένα print screen το χάρτη του gps για απόδειξη, έκανα αναστροφή και γύρισα να βρω τους άλλους που συνέχιζαν την κατάβαση.
Κατεβαίνοντας πήραμε διαφορετικό μονοπάτι και χάσαμε το transalp. Όταν καταλάβαμε ότι φτάσαμε σε μια διασταύρωση που κανονικά θα έπρεπε να έχουμε βρει το μηχανάκι, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα κύκλο, να ανέβουμε ξανά το μισό δρόμο για να ξανακατέβουμε από το σωστό σημείο. Έτσι και έγινε και το βρήκαμε.
(συνεχίζεται)
onroad
Superhero
Αφού βρήκαμε το μηχανάκι, συνεχίσαμε προς το μοναστήρι Tatev, στο οποίο για να πας ανεβαίνεις στο μακρύτερο τελεφερικ του κόσμου.
Στο δρόμο συναντήσαμε βροχή και ομίχλη. Βρίσκουμε το τελεφερίκ αλλά είχε κλείσει λόγω ώρας. Αλλά και πάλι, με τόση ομίχλη δεν θα βλέπαμε τίποτα. Αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδρομή με τις μοτοσυκλέτες, διαδρομή χωμάτινη, μέσα σε ένα φαράγγι που οδηγούσε σε ανάβαση ενός φιδωτού δρόμου, κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να κρατήσουμε τα μηχανάκια στην ευθεία, καθώς η λάσπη και η βροχή έκαναν ότι μπορούσαν για να μας ρίξουν κάτω. Φτάσαμε αλώβητοί στο μοναστήρι, το οποίο μπορούσαμε να το δούμε μόνο απέξω. Βρήκαμε ένα φύλακα και συζητήσαμε λίγο, μας εξήγησε ότι έκλεισε το cable car λόγω κακοκαιρίας και ότι θα το βλέπαμε καλύτερα αύριο. Τον ρωτήσαμε που θα μπορούσαμε να μείνουμε και μας είπε ότι έχει εκείνος ένα δωμάτιο αλλά σχολάει σε μισή ώρα. Είδαμε την πινακίδα από ένα καφέ και του είπαμε ότι θα πάμε να καθίσουμε εκεί να τον περιμένουμε. Πήγαμε στο καφέ, στο οποίο μόνο καφέ δεν παραγγείλαμε αφού πεινούσαμε σα λύκοι! Παραγγείλαμε ότι είχε ο κατάλογος ( «φέρε μια από όλα» ) και αράξαμε τρώγοντας. Ο τύπος που είχε το καφέ είχε και δωμάτια στο κοντινό χωριό, τα οποία μας πρότεινε και τσεκάροντας τα βρήκαμε να τα προτείνει και το Lonely Planet. Όταν ήρθε ο φύλακας τον ευχαριστήσαμε και του είπαμε ότι τελικά βρήκαμε δωμάτια.
Μετά από το λαίμαργο φαγητό μας οδήγησαν στα δωμάτια, ενώ η βροχή συνεχιζόταν.
Φτάσαμε σε ένα σπίτι, ανεβήκαμε πάνω, σκορπίσαμε τα πράγματα και χωριστήκαμε στα δύο δωμάτια. Πέσαμε για ύπνο νωρίς. Μέσα στη νύχτα κρύωνα και σηκώθηκα να ψάξω γύρω γύρω μήπως και βρω κάτι. Ψάχνοντας βρήκα άλλο ένα δωμάτιο που δεν το είχαμε δει, βρήκα ένα πάπλωμα και το πήρα. Γύρισα στο δωμάτιο και κοιμήθηκα ξανά μια χαρά.
Λίγο μετά ακούω θόρυβο . Ενώ είχαμε κλειδώσει ακούω κάποιον να ανοίγει την πόρτα και να μπαίνει μέσα. Σηκώνομαι πάνω ( όπως καταλαβαίνετε είχα το ρόλο του βραδινού φρουρού!) και βλέπω τον ιδιοκτήτη του καφέ με τη γυναίκα του να μπαίνουν μέσα με άνεση. Με χαιρετάνε και καταλαβαίνω ότι είναι το σπίτι τους, οπότε επέστρεψαν για να κοιμηθούν! Αφού πάνε προς το δωμάτιο τους συνειδητοποιώ ότι τους έχω πάρει και το πάπλωμα τους χαχαχαχα! Έκανα τον κινέζο και γύρισα και κοιμήθηκα.
Σκεφτόμουν ότι θα πάνε κουρασμένοι να κοιμηθούν και δε θα βρουν πάπλωμα και έκλαιγα από τα γέλια μόνος μου.
Το πρωί της επόμενης ημέρας ξυπνήσαμε κατά τις 7 και αφού καταλάβαμε ότι οι ιδιοκτήτες δεν πρόκειται να σηκωθούν οικειοθελώς όπως μας είχαν πει, τους ξυπνήσαμε για να μας φτιάξουν πρωινό. Φάγαμε, φορτώσαμε τα πράγματα, γρασάραμε τις αλυσίδες, εκτός από τον Παντελή τον οποίο μισούσαμε σε όλο το ταξίδι λόγω του αυτόματου συστήματος λίπανσης που έχει το μηχανάκι του ( ή να πω «είχε»).
Ο καιρός ήταν μουντός με πολλή ομίχλη και έτσι ενώ επισκεφθήκαμε ξανά το Tatev δεν είδαμε και πολλά από την ωραία θέα που είχαμε διαβάσει ότι έχει.
Πάνω από όλα η τέχνη
Νομίζω ότι σήμερα ξεπέρασα τον εαυτό μου!
Συνεχίζουμε πολύ σύντομα με το Yerevan και τις περιπέτειες του Ναγκόρνο Καραμπαχ
Στο δρόμο συναντήσαμε βροχή και ομίχλη. Βρίσκουμε το τελεφερίκ αλλά είχε κλείσει λόγω ώρας. Αλλά και πάλι, με τόση ομίχλη δεν θα βλέπαμε τίποτα. Αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδρομή με τις μοτοσυκλέτες, διαδρομή χωμάτινη, μέσα σε ένα φαράγγι που οδηγούσε σε ανάβαση ενός φιδωτού δρόμου, κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να κρατήσουμε τα μηχανάκια στην ευθεία, καθώς η λάσπη και η βροχή έκαναν ότι μπορούσαν για να μας ρίξουν κάτω. Φτάσαμε αλώβητοί στο μοναστήρι, το οποίο μπορούσαμε να το δούμε μόνο απέξω. Βρήκαμε ένα φύλακα και συζητήσαμε λίγο, μας εξήγησε ότι έκλεισε το cable car λόγω κακοκαιρίας και ότι θα το βλέπαμε καλύτερα αύριο. Τον ρωτήσαμε που θα μπορούσαμε να μείνουμε και μας είπε ότι έχει εκείνος ένα δωμάτιο αλλά σχολάει σε μισή ώρα. Είδαμε την πινακίδα από ένα καφέ και του είπαμε ότι θα πάμε να καθίσουμε εκεί να τον περιμένουμε. Πήγαμε στο καφέ, στο οποίο μόνο καφέ δεν παραγγείλαμε αφού πεινούσαμε σα λύκοι! Παραγγείλαμε ότι είχε ο κατάλογος ( «φέρε μια από όλα» ) και αράξαμε τρώγοντας. Ο τύπος που είχε το καφέ είχε και δωμάτια στο κοντινό χωριό, τα οποία μας πρότεινε και τσεκάροντας τα βρήκαμε να τα προτείνει και το Lonely Planet. Όταν ήρθε ο φύλακας τον ευχαριστήσαμε και του είπαμε ότι τελικά βρήκαμε δωμάτια.
Μετά από το λαίμαργο φαγητό μας οδήγησαν στα δωμάτια, ενώ η βροχή συνεχιζόταν.
Φτάσαμε σε ένα σπίτι, ανεβήκαμε πάνω, σκορπίσαμε τα πράγματα και χωριστήκαμε στα δύο δωμάτια. Πέσαμε για ύπνο νωρίς. Μέσα στη νύχτα κρύωνα και σηκώθηκα να ψάξω γύρω γύρω μήπως και βρω κάτι. Ψάχνοντας βρήκα άλλο ένα δωμάτιο που δεν το είχαμε δει, βρήκα ένα πάπλωμα και το πήρα. Γύρισα στο δωμάτιο και κοιμήθηκα ξανά μια χαρά.
Λίγο μετά ακούω θόρυβο . Ενώ είχαμε κλειδώσει ακούω κάποιον να ανοίγει την πόρτα και να μπαίνει μέσα. Σηκώνομαι πάνω ( όπως καταλαβαίνετε είχα το ρόλο του βραδινού φρουρού!) και βλέπω τον ιδιοκτήτη του καφέ με τη γυναίκα του να μπαίνουν μέσα με άνεση. Με χαιρετάνε και καταλαβαίνω ότι είναι το σπίτι τους, οπότε επέστρεψαν για να κοιμηθούν! Αφού πάνε προς το δωμάτιο τους συνειδητοποιώ ότι τους έχω πάρει και το πάπλωμα τους χαχαχαχα! Έκανα τον κινέζο και γύρισα και κοιμήθηκα.
Σκεφτόμουν ότι θα πάνε κουρασμένοι να κοιμηθούν και δε θα βρουν πάπλωμα και έκλαιγα από τα γέλια μόνος μου.
Το πρωί της επόμενης ημέρας ξυπνήσαμε κατά τις 7 και αφού καταλάβαμε ότι οι ιδιοκτήτες δεν πρόκειται να σηκωθούν οικειοθελώς όπως μας είχαν πει, τους ξυπνήσαμε για να μας φτιάξουν πρωινό. Φάγαμε, φορτώσαμε τα πράγματα, γρασάραμε τις αλυσίδες, εκτός από τον Παντελή τον οποίο μισούσαμε σε όλο το ταξίδι λόγω του αυτόματου συστήματος λίπανσης που έχει το μηχανάκι του ( ή να πω «είχε»
).Ο καιρός ήταν μουντός με πολλή ομίχλη και έτσι ενώ επισκεφθήκαμε ξανά το Tatev δεν είδαμε και πολλά από την ωραία θέα που είχαμε διαβάσει ότι έχει.
Πάνω από όλα η τέχνη
Νομίζω ότι σήμερα ξεπέρασα τον εαυτό μου!
Συνεχίζουμε πολύ σύντομα με το Yerevan και τις περιπέτειες του Ναγκόρνο Καραμπαχ
Τι καλυτερο ξημερωματα τσαγκαροδευτερας στην δουλεια να απολαμβανω τον (πολυ) πρωινο μου καφε "ταξιδευοντας" μεσα απο τις εικονες και την περιγραφη σε μερη που μαλλον δυσκολα θα δω
Ο καπνος στις παρακατω φωτο τι ηταν;
Ο καπνος στις παρακατω φωτο τι ηταν;
Χμμ...
Αυτη η παπαρουνα σαν πολυ υποπτη μου φαινεται...!
Ειναι και αυτο το βλεμμα σου
XLGeorge
Μέλος
- Όνομα
- George
- Μοτό
- αργά τζαμπανέζικα
Η παραπανω φωτο θυμιζει εντονα Βερλιγκα!
Δωστε πραμα παιδες
, ελπιζω να παω συντομα σ'αυτα τα μερη..
onroad
Superhero
Ο καπνός έβγαινε απο το βουνό , λογικά ήταν κάποια επεξεργασία μετάλου , πρωτόγονου βαθμού !!! Το ΚΤΕΛ τους ολα τα λεφτά !!! Αχαχαχα
Connected with smiling people only !!!
Τελευταία επεξεργασία:
paschalis
gone4riding
Διαισθανομαι ξαφνικα πως βρεθηκε νεο ακρωτηριο ονειρων.
Εχω ξαναδιαβασει για τα μερη εκει αλλα απο τη μια η δικια σας φρεσκια περιγραφη
κι απο την αλλη η φωνη του Μανου προχθες στο τηλεφωνο με τουμπαραν ασχημα.
Δωστε!
Εχω ξαναδιαβασει για τα μερη εκει αλλα απο τη μια η δικια σας φρεσκια περιγραφη
κι απο την αλλη η φωνη του Μανου προχθες στο τηλεφωνο με τουμπαραν ασχημα.
Δωστε!
christof40
Μέλος
- Όνομα
- χριστοφορος
- Μοτό
- cbr r1 gsxr το γνωστο ninja
πρωτη διανυκτερευση στην αρμενια
με πριβε δειπνο διπλα στο ποταμι
και στον δρομο ξανα...
μοναστηρι αδιευκρυνιστο
ο προαυλιος χωρος
και η θεα απο κει
μπλοκια
με πριβε δειπνο διπλα στο ποταμι
και στον δρομο ξανα...
μοναστηρι αδιευκρυνιστο
ο προαυλιος χωρος
και η θεα απο κει
μπλοκια
christof40
Μέλος
- Όνομα
- χριστοφορος
- Μοτό
- cbr r1 gsxr το γνωστο ninja
λιμνη sevan στα 2000 υψομετρο
το χανι της γραβιας
την επομενη μερα το μενου ειχε πετρες...φυτευτες στα 2000 υψομετρο και με πετρογλυφικα στα 3500 υψομετρο
πρωτα ομως να φουλαρουμε βενζινη
εδω να πω κατι...
τι σπαστικο ρε παιδια να χρειαζεται να γεμισεις 2 και 3 ξεχωριστα ντεποζιτα σε ενα μονο μηχανακι?
οι αρμενιοι που δεν βλεπουν συχνα μοτοσυκλετες ειχαν παθει πλακα οταν εβαζαν βενζινη στα ktm.
συνηθως βαζαν πρωτα τα ktm και μετα το transalp.
οταν γεμιζαν το τρανσαλπ δεν βαζαν την μανικα στην θεση της,περιμεναν μηπως τους ανοιξω κανα κρυφο ντεποζιτο να βαλουν και κει
ο φονεας...
οι πετρες φυτευτες στα 2000 υψομετρο
ο οργανωτης περιπετειας
και ο μπαλαρινος
πηγαινοντας στις πετρες με τα πετρογλυφικα στα 3500 υψομετρο
σε αυτα τα υψη το τρανσαλπακι τραβουσε ζορια,μεχρι που το παρατησαμε μοναχο του και συνεχισα δικαβαλος με τον περιπετειακια
πολυ δυσκολο να αποτυπωθει η ομορφια του τοπιου με την καμερα
το χανι της γραβιας
την επομενη μερα το μενου ειχε πετρες...φυτευτες στα 2000 υψομετρο και με πετρογλυφικα στα 3500 υψομετρο
πρωτα ομως να φουλαρουμε βενζινη
εδω να πω κατι...
τι σπαστικο ρε παιδια να χρειαζεται να γεμισεις 2 και 3 ξεχωριστα ντεποζιτα σε ενα μονο μηχανακι?
οι αρμενιοι που δεν βλεπουν συχνα μοτοσυκλετες ειχαν παθει πλακα οταν εβαζαν βενζινη στα ktm.
συνηθως βαζαν πρωτα τα ktm και μετα το transalp.
οταν γεμιζαν το τρανσαλπ δεν βαζαν την μανικα στην θεση της,περιμεναν μηπως τους ανοιξω κανα κρυφο ντεποζιτο να βαλουν και κει
ο φονεας...
οι πετρες φυτευτες στα 2000 υψομετρο
ο οργανωτης περιπετειας
και ο μπαλαρινος
πηγαινοντας στις πετρες με τα πετρογλυφικα στα 3500 υψομετρο
σε αυτα τα υψη το τρανσαλπακι τραβουσε ζορια,μεχρι που το παρατησαμε μοναχο του και συνεχισα δικαβαλος με τον περιπετειακια
πολυ δυσκολο να αποτυπωθει η ομορφια του τοπιου με την καμερα
christof40
Μέλος
- Όνομα
- χριστοφορος
- Μοτό
- cbr r1 gsxr το γνωστο ninja
στα 3300 συναντησαμε αυτο το υπερθεαμα
και λιγο πιο πανω στα 3500 αυτο..
παντελης στα πετρογλυφικα
κωστας στα πετρογλυφικα
και κλουνει στα πετρογλυφικα
και λιγο πιο πανω στα 3500 αυτο..
παντελης στα πετρογλυφικα
κωστας στα πετρογλυφικα
και κλουνει στα πετρογλυφικα
christof40
Μέλος
- Όνομα
- χριστοφορος
- Μοτό
- cbr r1 gsxr το γνωστο ninja
εισοδο στο ναγκορνο καραμπαχ
φτανοντας στην πρωτευουσα το stepanakert
μεσα στην πολη
και η απελαση ψηνεται...
συνεχιζεται