71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη…

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 15
Inari (FI) – Rovaniemi – Oulunsalo (FI)
560 km


Αλλη μια μερα στο δρομο ξημερωσε. Αν και τεχνικα δεν νυχτωσε και ποτε. Το βραδυ επεσα να κοιμηθω με το φως του ηλιου εξω απ’ το μικρο παραθυρο του δωματιου να χτυπα τα στορια και το πρωι σηκωθηκα με ακριβως το ιδιο φως. Ο απολυτος αποπροσανατολισμος.
Το μονο που κρατουσε το σωμα μου απ’ την αποδιοργανωση ηταν το μεγαλο ρολοι στον τοιχο. «12 το βραδυ. Κοιμησου. 8 το πρωι. Ξυπνα.»

Πηγα στη κουζινα, εφτιαξα καφεδακι και εκατσα να χαζευω τη θεα της λιμνης απ’ τα μεγαλα παραθυρα του σαλονιου. Ο Marko κοιμοταν του καλου καιρου και δεν ημουν σε βιασυνη να τον ξυπνησω. Σκεφτηκα το ταξιδι μου και τα οσα ειχα δει μεχρι τωρα. Τα μερη που ειδα, τους ανθρωπους που γνωρισα, τις περιπετειες που εζησα.
Ειναι πολυ ιδιαιτερο συναισθημα να βγαινεις στο δρομο χωρις να ξερεις τι σε περιμενει. Σου δινει μια φοβερη ελευθερια που σπανια μπορεις να βρεις οταν εισαι εγκλωβισμενος στην καθημερινοτητα της «κανονικης» σου ζωης. Και καθε φορα που ταξιδευεις γυριζεις διψασμενος για αλλα τοσα, ξανα και ξανα. ««Ειν’ η δικη σου η ατελειωτη διψα / ειναι η διψα που σε κρατα ζωντανο / ειναι η διψα για καθαρο ουρανο« -ποσο αληθινο αυτο το στιχακι.

Θα μπορουμε να συνεχισουμε να ταξιδευουμε αραγε; Κοντρα στις αντιξοοτητες και σε ολα αυτα που μας θελουν γραναζακια του συστηματος; Και το μεγαλυτερο ερωτημα ολων: θα αντεξουμε να πληρωνουμε το τιμημα του ταξιδιωτη; Το ειχα πει και παλιοτερα: Αυτος που ταξιδευει παντα πρεπει να φευγει... Ειναι η ιδια η φυση του ταξιδιου αυτη.
Και το τιμημα το ειχα ηδη νοιωσει καλα στο πετσι μου σ’ αυτο το ταξιδι.
Γυριζεις τον κοσμο, παιρνεις απιστευτες εικονες, ζεις μοναδικες καταστασεις, γνωριζεις υπεροχους ανθρωπους... ομως ολα περνανε μπροστα σου σαν ταινια, εισαι εκει αλλα δεν εισαι πουθενα. Δεν ριζωνεις. Ευχη και καταρα μαζι.

Εγω ομως την αποφαση μου -για καλο η κακο- την ειχα παρει απο παλια και με ειχε οδηγησει εδω τωρα. Σε αυτο το πανεμορφο μερος να σχεδιαζω αλλη μια μερα ταξιδιου. Και οταν ανοιγα αυτους τους παλιους χιλιοσκισμενους χαρτες ηταν σαν το πιο λαμπρο φως της ημερας που εδιωχνε ολες τις σκοτεινες σκεψεις του νου.

Επρεπε να ξεκινησω να ετοιμαζομαι. Σχεδον 600 χιλιομετρα με χωριζαν απο το Oulu, οπου με περιμενε η υπεροχη Φινλανδη φιλη μου η Oili για να με φιλοξενησει στο πατρικο της. Ομως πριν απο αυτο δεν θα μπορουσα να παραλειψω ενα ακομα μερος που ηθελα απο καιρο να δω: το χωριο του Αη Βασιλη στο πασιγνωστο Rovaniemi και το περασμα του Αρκτικου κυκλου ξανα -προς τα νοτια αυτη τη φορα. Σημερα μας περιμενε αλλη μια μεγαλη μερα στο δρομο.



Πηγα και ξυπνησα τον πανυψηλο Φινλανδο που ροχαλιζε ακομα μακαριως -αν τον αφηνα θα κοιμοταν μεχρι τον αλλο μηνα! «Αντε Marko, ειναι ωρα να παρουμε τους δρομους φιλε!»

Οταν οι λεπτομερειες δειχνουν το μερακι των ανθρωπων: μπρελοκ μινι-κορμος (αληθινου) δεντρου...



Η συνεχεια γνωστη: το βασανο του μαζεματος των πραγματων και η γλυκεια προσμονη της αγνωστης διαδρομης που ανοιγεται μπροστα μας, η αιωνια υποσχεση οτι θα ξαναρθεις να δεις οσα δεν προλαβες, ο φιλος που χαμογελαει καβαλα στη μηχανη του, το κλικ της 1ης στο κιβωτιο και το κατεβασμα της ζελατινας... Φυγαμε!



Σημερα παροτι ο προορισμος και των δυο μας θα ηταν το Oulu, ο Marko δεν ηθελε να παρει το κεντρικο δρομο αλλα να κοψει μεσα απο μικρους επαρχιακους.

O Marko σημερα ηθελε να παει μεσω επαρχιακων δρομων μιας που οι απεραντες ευθειες του κεντρικου δρομου δεν ηταν οτι καλυτερο για τη μικρη Shadow. Εγω απ’ την αλλη μιας που ηθελα να δω και το Rovaniemi πριν τον τελικο προορισμο της μερας αποφασισα οτι θα ηταν καλυτερο να παρω την εθνικη οδο -κατι που θα αποδεικνυοταν σοφη επιλογη στη συνεχεια... Δωσαμε ραντεβου στο Oulu και αποχαιρετιστηκαμε προσωρινα. Θα τα λεγαμε παλι συντομα.

O δρομος αγνωστος απλωνοταν ξανα μπροστα μου, ενα πανεμορφο τοπιο και στα ακουστικα ο Warren Hayes με το Banks of the Deep End να τραγουδαει τις σκεψεις μου...
«On the banks of the deep end
Where your soul is your best friend
Searching for a reason to go astray
Wild dreams turn to nightmares
Silver clouds turn to golden stairs
And everything that you used to know is slipping away...»




Οδηγοντας πανω σ’ αυτο το σχετικα μικρο δρομο σκεφτομουν οτι αν αυτο ηταν η εθνικη οδος τους, τοτε οι μικροτεροι επαρχιακοι δρομοι πως θα ηταν; Μια σχετικα συντομη παρακαμψη μου εδωσε την απαντηση. Εδω οι ανθρωποι δεν θεωρουσαν την ασφαλτο ιδιαιτερα σημαντικη...



Πως μπορει μια πινακιδα να σου εξαψει τη φαντασια και να σε καθηλωσει;
Μπορει να γραφει Nord Kapp η και....



Βρισκομουν εξω απ’ το Ivalo τωρα τη τελευταια πολη της βορειας Φινλανδιας πριν τα συνορα με τη Ρωσσια. Τετοια ονοματα πολεων μου εμοιαζαν μυθικα και δεν μπορουσα να πιστεψω οτι ημουν τοσο κοντα τωρα! «Καποια αλλη φορα καλη μου» ψιθυρισα...

Εντελως τυπικα και με την ηλιθια τυχη μου καθως συνεχισα να ταξιδευω νοτια μεσα απ’ αυτο το απεραντο δασος που καποιοι ονομαζαν Φινλανδια ειδα τα συννεφα στον οριζοντα να πυκνωνουν. Ηταν τοσο πολυ να ζητησω μια μερα χωρις βροχη ετσι για αλλαγη;

Συντομα σαν ειρωνικη απαντηση στην ερωτηση μου η βροχη αρχισε να πεφτει δυνατα αλλα εγω συνεχισα. Ειπαμε: κρατουσα το «παραθυρο των δεκα λεπτων». Αντι να σταματαω καθε τρεις και λιγο για αδιαβροχα συνεχιζα κανονικα και μονο αν η βροχη δεν σταματουσε μεσα σε δεκα λεπτα εβρισκα ενα μερος να σταματησω, να στεγνωσω λιγο και να βαλω τα αδιαβροχα.

Αυτη τη φορα ολα εδειχναν οτι η τυχη δεν θα ηταν με το μερος μου. Τα δερματινα ειχαν αρχισει να μουσκευουν -μπορει να κρατουσαν ακομα αλλα αν συνεχιζα μεσα σ’ αυτη τη βροχη δεν θα εμενα στεγνος για πολυ.



Καπου εκει ενα βενζιναδικο εμφανιστηκε στη μεση του πουθενα. Γυρω μου το μονο που εβλεπα ηταν δαση, γκριζο ουρανο και βροχη. Ηταν να απορει κανεις γιατι αυτοι οι ανθρωποι εδω πανω ηταν τοσο καταθλιπτικοι;

Καθως εστριψα στην εισοδο του πρατηριου, ενα νεαρο παλικαρι στεκοταν στην ακρη του δρομου με ενα μεγαλο σακο διπλα του μουσκεμα απ’ τη βροχη, ενω περιμενε να βρεθει καποιος να τον παρει μαζι του. Οτοστοπ σε τετοιες συνθηκες....
Πηγα να τον λυπηθω ομως κοντοσταθηκα. Αταραχος και χαμογελαστος, εδειχνε να ειναι απολυτα ενταξει με τη κατασταση του. Χαμογελασα και εγω με τη σειρα μου. Μεγαλο πραγμα να μπορεις να δεχτεις τα χαρτια που σου μοιραζονται στη ζωη και να κανεις το καλυτερο που μπορεις με οτι εχεις. Μαθημα ζωης και Ζωης Ευτυχισμενης!

Παρκαρα τη μηχανη και πηγα κλασσικα κατευθειαν για τις τουαλετες για να στεγνωσω. Σκουπισμα κρανους, μπουφαν, παντελονιου, γαντιων και λοιπου εξοπλισμου... Τωρα ενοιωθα πολυ καλυτερα!
Βγηκα και επομενη σταση ηταν στο γκισε για τον απαραιτητο καφε, κανα δυο κρουασαν και ενα ομορφο χαμογελο: πρωινο on the road.

Εκατσα στα μικρα τραπεζακια στην ακρη της σαλας και χαζεψα τις μικρες λεπτομερειες της καθημερινοτητας των ντοπιων γυρω μου.
Ενοιωθα σαν ενας εξωτερικος παρατηρητης που εβλεπε μια ταινια να ξεδιπλωνεται μπροστα του: εξω απ’ τα παραθυρα η βροχη συνεχιζε να πεφτει δυνατα πανω στο γκριζο και μελαγχολικο σκηνικο. Υπο αλλες συνθηκες, με τους ανθρωπους να καθονταν εξω στον καλοκαιρινο ηλιο το μερος θα εμοιαζε εντελως διαφορετικο αλλα τωρα... Αυτο ελεγαν καλοκαιρι αυτοι οι ανθρωποι εδω;
Τιποτα δεν θυμιζε οτι ειμασταν στη καρδια του καλοκαιριου τωρα.

Στο απεναντι τραπεζι τεσσερα πιτσιρικια καθονταν χωρις να κανουν τιποτα: Δεν μιλουσαν, σχεδον δεν κινουνταν καν. Απλα καθονταν εκει δειχνοντας να βαριουνται απιστευτα. Μπροστα τους μια μικρη τηλεοραση εδειχνε ενα τελειως αχρωμο ντοκυμαντερ για το ψαρεμα, ενω ακριβως πισω τους ηταν μια σειρα απο «φρουτακια», οπου καποιοι μεγαλυτεροι ανθρωποι καθονταν και τα ταιζαν συνεχως χρηματα αδιαφορωντας για τα παντα γυρω τους.

Ενοιωσα μια βαθεια λυπη για αυτους. Εθισμενοι στο τζογο να χανουν τα λεφτα τους σε αυτες τις αηδιες... Δεν ειχαν τιποτα καλυτερο να κανουν ενα τετοιο πρωινο Σαββατου ρε γ@μωτο; Να πανε για δουλεια η για ψωνια; Να μεινουν στο κρεβατι με τις αγαπημενες τους; Να κανουν ερωτα; Να παιξουν με τα παιδια τους; Να παρουν ενα ομορφο πρωινο και να διαβασουν τα νεα, να πανε επισκεψη στους γειτονες, η απλα να περπατησουν στη βροχη παρεα με ενα φιλο;
Το θεαμα με εκανε γεμιζε μελαγχολια αλλα και θυμο μαζι. Ανοητοι ανθρωποι χαραμιζουν τις ζωες τους ενω εχουν ολα οσα καποιοι αλλοι παλευουν να βρουν. Ενα μερος που να λες σπιτι, μια οικογενεια, μια κοινοτητα.

Ενα απο τα παιδια τραβηξε ιδιαιτερα τη προσοχη μου. Ηταν το μεγαλυτερο ολων, ενα κοριτσι γυρω στα 14-15. Ειχε αυτη την υπεροχη Σκανδιναβικη ομορφια, ομως οντας στην εφηβια το προσωπο της ηταν γεματο σπυρια και κοκκιναδια. Εμοιαζε να ειναι η πιο απογοητευμενη ολων να βρισκεται σ’ αυτο το μερος. Προσπαθησα να σκεφτω το πως θα ενοιωθε. Να εισαι εφηβος με τις ορμονες να κανουν παρτυ, με το προσωπο σαν πιτσα απο τα σπυρια και να βρισκεσαι κολλημενος σε ενα τραγικο βενζιναδικο στη μεση του πουθενα, με τον πατερα πανω απο κεφαλι σου να τζογαρει κολλημενος στα μηχανηματα και εσυ να εισαι υποχρεωμενος να περιμενεις βλεποντας ενα ντοκυμαντερ για το πως ψαρευουν πεστροφες.

Γυρισε και με κοιταξε με ενα αδειο βλεμα. Στοιχηματιζα οτι θα προτιμουσε να βρισκεται οπουδηποτε αλλου στο κοσμο αυτη τη στιγμη. Δεν ηταν ομως η μονη που με κοιτουσε -οι υπολοιποι θαμωνες με παρατηρουσαν και εκεινοι διακριτικα αλλα δεν με πειραζε. Υποθετω οτι μεσα σ' ενα γκριζο σκηνικο που σπανιως αλλαζει, θα μπορουσα καλλιστα να ειμαι και πρασινος εξωγηινος που ειχε ερθει εδω να πιει καφε.

Οι σκεψεις μου διακοπηκαν αποτομα απο το βαρυ τετρακυλινδρο γουργουρητο καποιας μηχανης που ερχοταν. Κοιταξα εξω και μια παλια Honda CBR1000 με δυο αναβατες μπηκε στο βενζιναδικο και αραξε. Μπηκαν στο μαγαζι και πηγαν κατευθειαν στις τουαλετες, ακριβως οπως ειχα κανει και εγω. Εσκασα στα γελια! Η διαδρομη του μηχανοβιου: πρωτα πας στη τουαλετα να στεγνωσεις και μετα ολα τα υπολοιπα.

Τελικα ειμαστε παλαβη αλλα υπεροχη φαρα. Μονο ενας ιδιαιτερος τυπος ανθρωπου θα επελεγε να ρισκαρει τη ζωη του πανω σε δυο ροδες, εκτεθειμενος στα στοιχεια της φυσης με βροχη, αερα, χιονι, καυσωνα, αλλα να που καποιοι απο εμας το κανανε αυτο εσκεμμενα. Ηταν η αισθηση του να νοιωθεις ζωντανος; Η αναγκη να μεινεις οσο γινεται μακρυτερα απο τις αβουλες μαζες καταναλωτικων προβατων που επιλεγουν το «ασφαλες», που ακολουθουν τη λογικη και κανουν αυτα που κανουν ολοι οι υπολοιποι επειδη αυτο ειναι το σωστο;

Θα μπορουσαν να ειναι ολα αυτα και ακομα παραπανω. Οι δυο καβαλαρηδες βγηκαν απο τη τουαλετα και προσεξα οτι ηταν πατερας και γιος! Ποσο τελειο ηταν αυτο;; Χαμογελασα και σκεφτηκα οτι αυτο ηταν ενα ακομα μεγαλο μου ονειρο: να ταξιδευω μια μερα παρεα με τα παιδια μου σε αγνωστες διαδρομες του κοσμου.

Εξω η βροχη ειχε κοψει και ηταν ωρα να πηγαινω. Εγνεψα «γεια» στους μαυροφορεμενους αναβατες και βγηκα εξω. Ο φρεσκος αερας μυριζε εντονα βρεγμενο χωμα. Στην ακρη του δρομου το παλικαρακι ηταν ακομα εκει, ολη αυτη την ωρα μεσα στη βροχη. Τον χαιρετησα καθως περασα μπροστα του και εκεινος μου χαρισε ενα υπεροχο μεγαλο χαμογελο! Τελικα ο κοσμος ειναι πανεμορφος οταν εχεις τα ματια να τον δεις.



Με τη βροχη να ειναι παρελθον ο δρομος τωρα ηταν ανοιχτος για το Rovaniemi και ο ηλιος που εκανε δειλα την εμφανιση του πισω απ’ τα συννεφα αναδεικνυε την ομορφια αυτου του τοπου. Δαση και λιμνες μεχρι εκει που εβλεπε το ματι...





Μπορει εδω τα τοπια να ηταν πολυ διαφορετικα απο εκεινα της Νορβηγιας ομως δεν επαυαν να ειναι εξισου ομορφα με το τροπο τους.



Με τη διαθεση στα υψη τωρα, δυναμωσα το MP3 και ανοιξα το γκαζι. Oasis – Hello



Συντομα ειχα φτασει εξω απ’ το περιβοητο Rovaniemi. Aπο παιδι ακουγοντας για το «χωριο του Αη Βασιλη» θεωρουσα -οπως ο περισσοτερος κοσμος- οτι προκειται για καποιο χωριο. Ομως η πραγματικοτητα δεν θα μπορουσε να ειναι πιο διαφορετικη. Το Rovaniemi ειναι μια σχετικα μεγαλη πολη, ενω το χωριο του Αη Βασιλη στη πραγματικοτητα βρισκεται λιγα χιλιομετρα παραπερα και ειναι ενα μεγαλο θεματικο παρκο, κατι σαν τη Disneyland των Φινλανδων. Εξω απ’ τη πολη ομως; Γιατι;

Ο λογος ηταν απλος: ηθελαν να το χτισουν ακριβως επανω στον Αρκτικο Κυκλο.



Πολλοι που ερχονται εδω βρισκουν το μερος μια απελπιστικα κιτς τουριστικη σαχλαμαρα, ομως εγω ομολογω οτι μου αρεσε -ισως να βοηθουσε το οτι τα Χριστουγεννα ανεκαθεν ηταν ειναι η αγαπημενη μου εποχη του χρονου. Ομορφες, προσεγμενες μικρες λεπτομερειες, χριστουγεννιατικα στολιδια, διακοσμησεις, πολυχρωμα λουλουδια παντου...



Ηταν ηδη απογευμα και σε λιγες ωρες το παρκο θα εκλεινε οποτε η πρωτη σταση ηταν στα μικρα μαγαζακια με σουβενιρ για τα απαραιτητα αυτοκολλητα. Αυτο το μερος ηταν η χαρα του παιδιου.



Απο τα ηχεια που ηταν διασπαρτα στο παρκο ακουγονταν διαφορα χριστουγεννιατικα τραγουδια, μια μαλλον αποτομη αντιθεση με τη γλυκεια ζεστη του καλοκαιρινου απογευματος τωρα.
Καταλαβαινω οσους διαγραφουν το μερος αυτο ως μια στυγνη τουριστικη παγιδα τυπου Disneyland, αλλα αν δεν το επαιρνες πολυ στα σοβαρα αληθινα το διασκεδαζες με τη ψυχη σου. Εγω δεν χορταινα να περπαταω τριγυρω και να χαζευω σαν παιδι τα χρωματα και ολες τις απιθανες λεπτομερειες. Αν μη τι αλλο, ενας φωτογραφος εδω ειχε μπολικο υλικο στη διαθεση του.



Στο κεντρο του χωριου υπηρχε μια μεγαλη αυλη οπου δεσποζε ενα μεγαλο κτηριο: το γραφειο του κυρ Μπιλυ αυτοπροσωπως. (Βεβαια εδω τον ελεγαν Κλαους αλλα αυτο δεν ειχε και μεγαλη σημασια...)



Γυρω απο το χωριο, υπηρχε ενα μεγαλο αλσος γεματο δεντρα και μονοπατια οπου ο κοσμος μπορουσε να κανει περιπατους και να βλεπει -τι αλλο;- τους ταρανδους και τα μικρα σπιτακια των ξωτικων.



Oμως στην κυριως αυλη υπηρχε μια ακομα ατραξιον, και ο λογος για τον οποιον το "χωριο" ειχε φτιαχτει εδω ακριβως: ο Αρκτικος Κυκλος που ετεμνε το κεντρο του παρκου στη μεση και σηματοδοτουνταν με μια μεγαλη λευκη γραμμη με τις συντεταγμενες επανω της.
66° 32′ 35″: Arctic Circle ξανα



Τα παντα εδω ηταν φτιαγμενα απο πετρα και ξυλο, εναρμονισμενα με το περιβαλλον και οσο πιο κοντα σε ενα παραδοσιακο Φινλανδικο χωριουδακι οσο θα γινοταν.



Σκεφτηκα οτι εδω περα την περιοδο των Χριστουγεννων, με τα σπιτακια χιονισμενα και τα τζακια αναμμενα θα ηταν πραγματικα υπεροχα...



Μαλιστα, ολα αυτα τα σπιτακια που εμοιαζαν σαν ντεκορ στη πραγματικοτητα ηταν απολυτως λειτουργικα και χρησιμοποιουνταν κανονικα. Kαταστηματα, γραφεια, ξενοδοχεια, χωρις βεβαια να λειπει το σημαντικοτερο κτισμα: το ταχυδρομειο.





Mια πλευρα του τοιχου ηταν απ’ ακρη σ’ ακρη γεματη με μικρα κοκκινα ραφια με ταμπελες χωρων απο κατω και μεσα εκατονταδες γραμματα απο παντου. Εδω κατεληγαν ολα τα γραμματα που εστελναν τα παιδια ολου του κοσμου στον Αη Βασιλη.



Βλεπετε κατι γνωριμο στη φωτογραφια;



Πως θα ηθελα να καθομαι σε αυτη τη γωνια ενα χειμωνιατικο βραδυ και εξω να χιονιζει...



Απ’ εξω υπηρχε ενα δεντρο απο πινακιδες με διαφορους προορισμους στο κοσμο, μαλλον για να βρισκει το δρομο του πιο ευκολα ο Αγιος...



...αν και για να βρει κανεις το δρομο για το ξενοδοχειο μαλλον δεν χρειαζοταν καποια ιδιαιτερη σημανση, μιας που ξεχωριζε στην ακρη του μικρου χωριου.



Ο ηλιος τωρα ειχε νικησει κατα κρατος τα συννεφα στον ουρανο και ετσι επεστρεψα στη γραμμη του Αρκτικου για τον πιο ομορφη φωτογραφια του μερους...



...προτου χωθω μεσα στο αλσος για να εξερευνησω το υπολοιπο μερος.





Η πιο μεγαλη ομως εκπληξη ηταν το Santamus: ενα θεματικο εστιατοριο με απιθανο ντεκορ και ατμοσφαιρα, κυριολεκτικα κρυμμενο μεσα στο δασος.







Αυτο το μερος το χειμωνα θα πρεπει να ηταν υπεροχο. Κλισε το "βγαλμενο απο παραμυθι" αλλα εδω ταιριαζε κουτι: Χιονια παντου, κρυφοι φωτισμοι μεσα στην ομιχλη, παντου κερια αναμμενα, ενα μεγαλο πετρινο τζακι να καιει, φαγητο απο σεφ, ζωντανη μουσικη, σαουνα...



Η διακοσμηση θυμιζε εσκεμμενα τις καλυβες των πιονερων που ειχαν ερθει εδω πανω πριν πολλα χρονια ψαχνοντας για χρυσο και οι επισκεπτες μπορουσαν να παρουν μια γευση απο αυτη τη ζωη με αναλογες δραστηριοτητες περαν του απολαυστικου φαγητου.

Δυστυχως το εστιατοριο τωρα ηταν κλειστο αλλα στην αυλη του υπηρχε μια μεγαλη θρακα με ξυλινους κορμους με τομαρια ταρανδων επανω, οποτε δεν εχασα την ευκαιρια να ξαποστασω λιγο και να απολαυσω λιγη απο την ατμοσφαιρα. Ενοιωθα σαν τον Κοναν τον βαρβαρο!



Αυτο που δεν φαινοταν στη φωτογραφια ηταν τα σμηνη εκατομμυριων σκνιπων/βαμπιρ που τσιμπουσαν οπου εβρισκαν γυμνο δερμα -η μπαντανα δεν ηταν για εφε αλλα γιατι δεν αντεχα αλλες γεωτρησεις στη φαλακρα. Οι μικροσκοπικες αυτες σκνιπες, γνωστες και ως Mäkäräinen εδω, ηταν θρυλικες για τη προτιμηση τους στους ζουμερους και ανυποψιαστους τουριστες. Ηταν καιρος να πηγαινω...

Οπως ειχα πεσει εξω για το χωριο του Αη Βασιλη, ετσι ειχα πεσει τελειως εξω και για την «κωμοπολη». To Rovaniemi ηταν μια μεγαλη και μοντερνα πολη που σε τιποτα δεν θυμιζε τα γραφικα χριστουγεννιατικα χωριουδακια που ειχα στο νου μου...



Ηταν σχετικα νωρις το απογευμα ακομα και το στομαχι διαμαρτυροταν απο ωρα. Αφησα τη μηχανη στο κεντρικο πεζοδρομο της πολης και εκανα μια μικρη βολτα να δω το μερος και να βρω κατι να τσιμπησω.



Ο κοσμος εδω απολαμβανε το ποτο του στα μικρα μαγαζακια αριστερα και δεξια του δρομου μεσα σε μια πεντακαθαρη πολη και με τα ποδηλατα να εχουν το πρωτο λογο στη μετακινηση.



Ειχα φτασει σχεδον στο τελος του μεγαλο πεζοδρομου οταν ακουσα μια γνωριμη φωνη: «Hey my man!»
Ηταν ο Marko.
– Τι κανεις εσυ εδω ρε φιλε; Δεν θα πηγαινες κατευθειαν στο Oulu;
– Ετσι σκεφτηκα αρχικα αλλα μετα τη πρωινη μου περιπετεια αλλαξα το σχεδιο.
– Περιπετεια;
– Θυμασαι που ηθελα να παω απο επαρχιακους δρομους; Η διαδρομη που επελεξα τελικα αποδειχτηκε ενας ατελειωτος χωματοδρομος μεσα στο δασος. Εκανα γυρω στα εκατοπενηντα χιλιομετρα χωμα με το τσοπερ! Εγινε σαν γουρουνακι απο τις λασπες και τα χωματα -χωρια που δεν ηξερα αν θα μεινω απο βενζινη στη μεση του πουθενα! Ε, μετα απο αυτο η σταση για ξεμουδιασμα ηταν κατι παραπανω απο επιβεβλημενη.

Κατσαμε στη μεση του πεζοδρομου σε ενα υπαιθριο καφε να τα πουμε, να χαλαρωσουμε και να χαζεψουμε τη χαλαρη απογευματινη ζωη της πολης. Μετα απο τοσες μερες στην υπαιθρο ενοιωθα να μου εχει λειψει λιγο η ζωντανια μιας πολυχρωμης πολης...





Η συνεχεια μας βρηκε να ψαχνω παρεα με το Marko καποιο μαγαζι να τσιμπησουμε κατι. Τα εστιατορια στο πεζοδρομο ηταν εκτος συζητησης -πανακριβα και ψευτοκυριλε, χιλια χιλιομετρα μακρυα απο αυτο που ηθελα να βρω: ενα οικονομικο μαγαζακι να δοκιμασω την τοπικη κουζινα των Φινλανδων.

Τη λυση και στα δυο μετωπα την εδωσε -οσο περιεργο και αν ακουγοταν- μια πιτσαρια. Μπορει η πιτσα να ηταν ιταλικο πιατο αλλα εδω πανω τις σερβιραν με κρεας ταρανδου. Ευκαιρια να δοκιμασουμε κατι νεο λοιπον.



Η Αυρα εξω περιμενε υπομονετικα να ξαναβγουμε στο δρομο...



Ανανεωμενοι, με γεματα τα ντεποζιτα ανθρωπων και μηχανων καβαλησαμε για το τελευταιο κομματι που θα μας εβγαζε στο τελικο προορισμο της ημερας.



Η ωρα ηταν 9.30 το βραδυ και ο ηλιος βασιλευε πισω απο τα απεραντα λιβαδια φτιαχνοντας μοναδικες εικονες. Τελικα αυτη η χωρα ειχε πολυ κρυμμενη ομορφια -απλα ηθελε να εχεις τα ματια ανοιχτα για να τη δεις.



200 χιλιομετρα με χωριζαν απο το Oulu τωρα, ομως η ψυχρα της νυχτας που περνουσε μεσα απ’ το δερματινο μπουφαν εκανε τα χιλιομετρα να μοιαζουν ατελειωτα. Τουλαχιστον τωρα ειχαμε βγει στην εθνικη οδο, στο φυσικο περιβαλλον της καλης μου που γουργουριζε χαρουμενη που θα τεντωνε επιτελους λιγο τα ποδια της εξω απο τους στενους επαρχιακους που διεσχιζε τοσες μερες.



Εσκυψα πισω απ’ τα fairings, πηρα απο κοντα ενα «λαγο» και ανοιξα το γκαζι ακολουθοντας τον. Ανεβασαμε ρυθμο και γυρω στα μεσανυχτα ημουν στο Oulunsalo, το προαστιο της πολης οπου θα με φιλοξενουσε η φιλη μου. Η ωρα που ειχα φτασει ηταν εσκεμμενα αργα γιατι η Oili ηταν σε ενα γαμο με το συγγενολοι και θα ερχοταν μετα το γλεντι, οποτε δεν ειχε νοημα να βρισκομαι εδω απο νωρις.

Με το που εφτασα στο πολυ ομορφο σπιτι με το μεγαλο κηπο βγηκε εξω η μητερα της φιλης μου, μια θεοπαλαβη αξιαγαπητη γιαγια που με υποδεχτηκε με αγκαλιες και φιλια! Πηγα τα πραγματα μεσα και παροτι η φοβερη γιαγια δεν ηξερε λεξη απο Αγγλικα δεν ειχε κανενα προβλημα να συννενοηθουμε: νοηματα, χειρονομιες, παντομιμα και στο κατω κατω η μπυρα ειναι μπυρα σε ολες τις γλωσσες του κοσμου.

Συντομα εφτασε και η φιλη μου η Oili παρεα με το γιο της τον Ari και φιλη τους την Annika. Ηξερα οτι η Oili ηταν τρελαρα και αυτος ηταν ενας λογος που την αγαπουσα τοσο πολυ, αλλα τωρα εβλεπα απο που ειχε ...παρει! Μεσα στο μικρο διαδρομο φιλια, αγκαλιες, φωνες, γελια, πανικος -ο μυθος περι ψυχρων Σκανδιναβων συντριβοταν ανεπιστρεπτι.
Παρα το προχωρημενο της ωρας κατσαμε στη κουζινα τσιμπολογοντας μεζεδακια και πινοντας μπυρες μεχρι τις 3μιση το πρωι. Η γιαγια ειχε μια τεραστια πηλινη κουπα που γεμιζε συνεχως με μπυρα -μπορει να ειχε πιει και δωδεκα μπυρες και συνεχιζε απτοητη! Εδω οι ανθρωποι πινουν λεμε.

Πηγα να πεσω για υπνο σε κατασταση αποσυνθεσης πλεον εχοντας ηττηθει κατα κρατος στη μπυροποσια, ομως απεραντα ευτυχισμενος που ζουσα τετοιες στιγμες αναμεσα σε αγαπημενα προσωπα... Ποσο μαλλον που η μερα που ξημερωνε δεν ειχε χιλιομετρα αλλα χαλαρωση παρεα με τους φιλους μου στο ομορφο αυτο μερος.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 16

Oulu
Πως ειναι μια Φινλανδικη πολη; Πως ειναι τα κτηρια, οι δρομοι, η καθημερινοτητα των ανθρωπων εδω στη Σκανδιναβια; Χρονια εβλεπα ολους αυτους τους ψηλους ξανθους τουριστες στην Ελλαδα και αναρωτιομουν πως να ειναι η ζωη τους στις πατριδες τους -σημερα θα επαιρνα μια μικρη γευση. Μπορει πολλα απο τα σχεδια μου σε αυτο το ταξιδι να ειχαν αλλαξει ομως το να αφιερωσω μια επιπλεον μερα στη Φινλανδια και να την περασω με φιλους ηταν κατι που δεν θα εχανα με τιποτα –το μεγαλυτερο ταξιδι ειναι αυτο που κανουμε μεσα στις ζωες των ανθρωπων που συνανταμε...

Πρωινο ξυπνημα σε ενα ακομα φιλοξενο ομορφο σπιτι ανθρωπων που ειχαν την καλοσυνη να με δεχτουν σαν δικο τους ανθρωπο και να με περιποιηθουν με τον πιο ωραιο τροπο. Ο ηλιος που εμπαινε απο τα μεγαλα παραθυρα στο σαλονι με εκανε ασυναισθητα να χαμογελασω.

Σηκωθηκα και συναντησα τους φιλους μου στη κουζινα οπου μας περιμενε ενα βασιλικο πρωινο.
Το σπιτι εμοιαζε περισσοτερο με αγροκτημα η εστω με εξοχικη κατοικια παρα με σπιτι σε ενα προαστιο πολης. Η Paula, η φοβερη γιαγια ειχε μια φοβερη ικανοτητα να διακοσμει τα παντα με χειροτεχνιες, παλια αντικειμενα, ποστερ απο παλιες ταινιες και μπροσουρες.

Φαγαμε και βγηκαμε στον ομορφο κηπο για να απολαυσουμε τα καφεδακια μας στη λιακαδα -υπηρχε περιπτωση να μην ξεκινουσε ομορφα η μερα με μια τετοια θεα μπροστα μου;



Εδω οι ανθρωποι οταν εφτιαχναν πολεις και προαστια δεν τσιμενταριζαν τα παντα, παρα φροντιζαν να εναρμονισουν τις οικιες τους με το περιβαλλον που τους φιλοξενουσε, κυριολεκτικα χωμενες αναμεσα στο δασος, διπλα απο πανυψηλα δεντρα και μεγαλες χορτολιβαδικες εκτασεις.
Αυτο σημαινε οτι συχνα μπορουσες να συναντησεις καποιους πολυ ιδιαιτερους επισκεπτες στο κηπο σου...



Μεσα στο κηπο υπηρχε ενα μικρο γραφικο σπιτακι που καποτε χρησιμευε ως ξενωνας αλλα τωρα ηταν απλα διακοσμημενο με ενα σωρο απιθανες λεπτομερειες απο τη παλια ζωη της Φινλανδιας. Εδω εβρισκες οτι μπορουσες να φανταστεις! Ξυλινα ραφια κουζινας, παγκους και παλια τραπεζια, πολυχρωμα μπουκαλια, παλιες επιγραφες...



...πολυελαιους με κερια, καδρα με χειροτεχνιες, κεντηματα και δαντελωτες κουρτινες...



...ραπτομηχανες, παλια σιδερα ρουχων με καρβουνο, κουζινικα σκευη και βεβαια σεμεδακια!
Ημουν ενθουσιασμενος γιατι ολα αυτα τα παλια αντικειμενα ηταν σαν ενα παραθυρο στο χρονο: μπορουσα να παρω μια ιδεα για το πως ηταν η ζωη εδω στο παρελθον -τα εθιμα των ανθρωπων, το μερακι τους, οι καθημερινες συνηθειες τους, οι πατεντες τους σε δυσκολους καιρους, το βιωτικο τους επιπεδο.
Καθε τι παλιο παντα εχει να πει πολλα, αρκει να εχεις τη θεληση να ακουσεις...



Η Paula περα απο ολα αυτα τα ομορφα παλια αντικειμενα εφτιαχνε και διαφορα διακοσμητικα μονη της, οπως ενα απιθανο εξοφθαλμο ...γατι/γλαστρα φτιαγμενο απο παλια μεταλλικα αντικειμενα!
Η Oili παντα θεωρουσε οτι το γατι και αυτη ειχαν το ιδιο τρελο βλεμμα και φροντισε να μου αποδειξει την ομοιοτητα.
Δεν ξερω αν πρεπει να το παραδεχτω αλλα ετσι που τις εβλεπα μαζι ειχε δικιο!



Ο καφες ειχε τελειωσει, η μερα ειχε ζεστανει για τα καλα –ηταν ωρα να παμε να δουμε το Oulu, την μεγαλυτερη πολη της βορειας Φινλανδιας και 6η μεγαλυτερη της χωρας.


Παρεα με τον Ari και την Annika διασχισαμε τη μικρη γειτονια και βγηκαμε στο σταθμο του λεωφορειου που θα μας πηγαινε στο κεντρο.
Ειχα εντυπωσιαστει απο το μερος -η απιστευτη καθαριοτητα, η ταξη και η αψογη Σκανδιναβικη αισθητικη, το περιποιημενο γρασιδι στους κηπους, το εντονο κοκκινο χρωμα στους τοιχους...






Καθως διασχιζαμε ενα μικρο παρκινγκ ειδα μια σειρα απο χαμηλα κολωνακια μπροστα απο καθε θεση και αρχικα θεωρησα οτι ηταν παρκομετρα. Πλησιαζοντας ομως ειδα οτι ηταν ..πριζες ρευματος με χρονοδιακοπτη. Τι ηταν αυτο τωρα; Τσαμπα ρευμα για ηλεκτροκινητα οχηματα;



Τα παιδια μου εξηγησαν οτι αυτες οι πριζες ηταν οντως για αυτοκινητα αλλα δεν ειχαν να κανουν με αυτο που φανταζομουν.
Λογω των θερμοκρασιων που το χειμωνα μπορουσαν να φτασουν ευκολα τους -20 °C, τα αυτοκινητα με diesel ηταν εξοπλισμενα με μια ειδικη συσκευη με ηλεκτρικες αντιστασεις στο συστημα τροφοδοσιας καυσιμου. Ετσι τo χειμωνα συνεδεαν τα αυτοκινητα ολο το βραδυ στις πριζες αυτες για να αποτρεπουν τα καυσιμα απο το να παγωνουν -και αυτο ηταν μια δωρεαν παροχη του δημου!


Βεβαια δεν ηταν τυχαιο ολο αυτο. Βρισκομουν σε μια απο τις πλουσιοτερες και πιο ειρηνικες χωρες του κοσμου, με το καλυτερο εκπαιδευτικο συστημα στην Ευρωπη και ενα απο τα υψηλοτερα βιωτικα επιπεδα παγκοσμιως.
«Εδω οι ανθρωποι ειναι απλα σε αλλο επιπεδο» σκεφτηκα. Ισως καπως ετσι να ειναι η ζωη μετα απο 100-200 χρονια στον υπολοιπο ανεπτυγμενο κοσμο που θα μαθουν επιτελους να συνεργαζονται χωρις να θελουν να βγαλουν ο ενας το ματι του αλλου... Δεν μπορει, καποια στιγμη θα παψουμε να ειμαστε πιθηκια και θα εξελιχθουμε ως ειδος –αν εκρινα απο τα οσα εβλεπα εδω υπηρχε ελπιδα για κατι καλυτερο στο μελλον.


Η γλυκυτατη Annika μου εξηγουσε το πως ειναι η ζωη σε μια τετοια χωρα και εγω την ακουγα με ενδιαφερον ενω παρατηρουσα τα χαρακτηριστικα της. Μεγαλα φωτεινα μπλε ματια, ξανθα μαλλια, λευκο δερμα –σαν μια ζωντανη κουκλα Μπαρμπι.
Και δεν ηταν η μονη. Τα χρωματα των περισσοτερων ανθρωπων τριγυρω ηταν απιθανα για καποιον απο το νοτο, αλλα η πλακα ηταν οτι οι ιδιοι τα θεωρουσαν εντελως συνηθισμενα και ...βαρετα!
Τελικα ειναι στην ανθρωπινη φυση να θελουμε αυτο που δεν εχουμε...


Φτασαμε στο κεντρο και χαιρετησαμε και τα παιδια καθως επρεπε να φυγουν και εγω με την Oili ξεκινησαμε για τη βολτα μας στη πολη.



Το Oulu ειναι μια απο τις βορειοτερες μεγαλες πολεις στο κοσμο και το ονομα στην Φινλανδικη διαλεκτο σημαινει πλημμυρα. Θεωρειται ενα απο τα «ζωντανα εργαστηρια» της Ευρωπης, οπου οι κατοικοι πειραματιζονται δωρεαν με νεες τεχνολογιες οπως τις επικοινωνιες κοντινου πεδιου (NFC) και τις ubi-screens, μεγαλες οθονες αφης που βρισκονται διασπαρτες στη πολη και προσφερουν διαδραστικες υπηρεσιες στο κοινο.



H πολη ειναι χτισμενη στις οχθες του ποταμου Oulujoki, διπλα στον κολπο της Bothnia. Το 1822 μια μεγαλη πυρκαια κατεστρεψε το μεγαλυτερο μερος της πολης, αλλα ξαναφτιαχτηκε με τη βοηθεια ενος διασημου αρχιτεκτονα σε νεοκλασσικο στυλ, και πανω σε αυτο βασιστηκε το χτισιμο του κεντρου μεχρι και σημερα.


Στα χρονια το Oulu εξελιχθηκε σε ενα σημαντικο κεντρο υψηλης τεχνολογιας, ιδιαιτερα στο IT και την ευεξια.
Το πανεπιστημιο ειναι ονομαστο για την αρχιτεκτονικη του σχολη που παντρευει την προχωρημενη αισθητικη με εντονα τοπικα στοιχεια της περιοχης.






Κατεβηκαμε στη προκυμαια, διπλα στο ποταμι οπου ο κοσμος καθοταν και απολαμβανε τον καφε του σε ενα απο τα πολλα μικρα εστιατορια και μπαρ της περιοχης.



Αυτα τα κοκκινα ξυλινα σπιτακια ηταν ενα απο τα χαρακτηριστικα αξιοθεατα της πολης. Ειχαν φτιαχτει πριν εκατονταδες χρονια απο ως αποθηκες εμπορευματων κυριως στη περιοχη του λιμανιου.
Το εντονο κοκκινο χρωμα τους, γνωστο και ως punamulta, το χρωστανε στη παραδοσιακη Σκανδιναβικη βαφη με ρινισματα χαλκου που προσεφερε εξαιρετικη προστασια στο ξυλο απο τα καιρικα φαινομενα.
Στις αρχες του 20ου αιωνα οι αποθηκες αυτες ειχαν εγκαταλειφθει ομως αφου αναπαλαιωθηκαν και μεταφερθηκαν εδω απο τις αρχικες τους θεσεις στο λιμανι, σημερα λειτουργουσαν ως καταστηματα και εστιατορια οντας ενα θαυμασιο δειγμα της παλιας Φινλανδικης κουλτουρας και αρχιτεκτονικης.






Στο κεντρο του πεζοδρομου ηταν και η υπαιθρια αγορα του Oulu.
Φρεσκα φρουτα, λαχανικα, χειροποιητα σπιτικα γλυκα αλλα και πολλες μικρες λιχουδιες που μου ηταν παντελως αγνωστες.
Η θεα ομως των ερυθρολευκων παγκων και των πωλητων με τις κοκκινες ποδιες τους ηταν μια σκετη πανδαισια χρωματων...



Εδω βρισκοταν και αλλο ενα αξιοθεατο της πολης: το αστειο μπρουτζινο αγαλμα Toripolliisi, που σημαινει «ο αστυφυλακας της αγορας». Φτιαχτηκε το 1987 απο τον γλυπτη Kaarlo Mikkonen προς τιμη των αστυφυλακων που περιπολουσαν καποτε την αγορα.
Μαλιστα η κατασκευη του πληρωθηκε εξ’ ολοκληρου απο δωρεες του κοσμου καθως και απο την πωληση μικρων πηλινων αγαλματιδιων και των περιφημων αρωματικων κουλουριων ενος γνωστου αρτοποιειου της περιοχης.
Η κινηση αυτη εμενα μου ελεγε πολλα για αυτο το λαο. Οταν οι ανθρωποι εχουν φτασει στο σημειο να εχουν λυσει βασικα ζητηματα οπως ισονομια, επιπεδο εκπαιδευσης, περιθαλψης και εργασιας, τοτε μπορουν να ασχοληθουν με το να ομορφαινουν την πολη τους απο κοινου...



Η περιοχη της προκυμαιας με τα ξυλινα σπιτακια να καθρεφτιζονται στο νερο ηταν πολυ ομορφη...



Νεαροκοσμος καθοταν στα ξυλινα decks κανοντας ηλιοθεραπεια ενω οικογενειες εκαναν περιπατους στα μικρα δρομακια και το ομορφο παρκο μπροστα στο νερο -τα παγκακια εδω ειχαν πολυ πλακα καθως ηταν φτιαγμενα απο κορμους δεντρων και ηταν σκαλισμενα να μοιαζουν με μικρα γουρουνακια!






Μια μικρη μαρινα με τα σκαφακια της ξεχωριζε σε μια ακρη...



...ενω παρακατω πολυτελη διαμερισματα ηταν χτισμενα ακριβως πανω στο νερο και ενωνονταν με την οχθη μεσω μικρων γεφυρων -δεν θα ηθελα καν να ρωτησω το κοστος ενος τετοιου σπιτιου...



Μεχρι και κανονικη παραλια ειχαν φτιαξει εδω!



Ολη η περιοχη ηταν γεματη μικρες καταπρασινες νησιδες γης που ενωνονταν μεταξυ τους με γεφυρακια και ηταν γεματες απο μονοπατια, παρκα αναψυχης και σπιτια -ηταν μια απο τις πιο εντυπωσιακες περιοχες της πολης.
Τα μεγαλα νεοκλασσικα που ξεπροβαλλαν αναμεσα στα δεντρα μαρτυρουσαν οτι αυτες οι νησιδες χρησιμευαν απο παλια ως τοποι διαμονης για τους πιο ευπορους κατοικους...



Κατευθυνθηκαμε σε μια απο τις πιο κοντινες νησιδες, την Pikisaari για να τη δουμε καλυτερα.
Περασαμε τη μικρη ξυλινη γεφυρα και μας καλοσωρισε μια αστεια πινακιδα που αναφεροταν στο τουριστικο τρενακι που εκανε το γυρο του νησιου καθε μια ωρα.
Ενα θεματακι με τα κουνουπια το ειχαν παντως...



Περιποιημενοι κηποι, λουλουδια, πετροχτιστα σπιτια με πεντακαθαρες αυλες και μικρα μονοπατια...



Εδω η μοντερνα αρχιτεκτονικη-σημα κατατεθεν της πολης εδινε μαθηματα υψηλης αισθητικης με αποτελεσματα που σε αφηναν με το στομα ανοιχτο.
Ψηλες ξυλινες κατασκευες με τεραστιες γυαλινες προσοψεις, απιστευτα ψηλα ταβανια που χωρουσαν ανετα αλλον εναν οροφο απο πανω, καθιστικα/decks ηλιοθεραπειας με απλετη θεα τριγυρω και υπεροχοι κηποι. Δεν ειχα ξαναδει κατι παρομοιο...






Δεν ηταν ομως μονο η μοντερνα αρχιτεκτονικη που εντυπωσιαζε εδω.
Τα παλια σπιτια ηταν βαμμενα σε διαφορα χρωματα, κοκκινα, κιτρινα, πρασινα και ηταν γεματα απιθανες λεπτομερειες που μπορουσα να τις χαζευω με τις ωρες. Πρωτη φορα εβλεπα σπιτι με σοφιτα ...φαρο!



Ακομα και εκεινα τα σπιτια με εντονη τη φθορα του χρονου επανω τους ηταν φροντισμενα, με λεπτομερειες απο την παλια ζωη των ανθρωπων εδω: παλιοι σταυλοι, τροχοι απο αμαξες, παλιες κεραμοσκεπες...
Στα ματια μου ηταν εξισου ομορφα με ολα τα μοντερνα ακριβα σπιτια.



Μεγαλοι αψεγαδιαστοι δρομοι χωρις ιχνος αυτοκινητων και σκουπιδιων, αλλα με πολλα ποδηλατα να βολταρουν...



Τα γερανια στα γλαστρακια στο κεφαλοσκαλο, τα αδεια μπουκαλια του γαλακτος που περιμεναν τον γαλατα και η σκουπα μπροστα στη παλια πορτα του σπιτιου.
Καλαισθησια και φροντιδα...



...εκει που το παλιο και κλασσικο εστεκε διπλα στο καινουργιο και μοντερνο σε μια αρμονικη συμβιωση και ισορροπια...



Περπατουσαμε πολυ ωρα ηδη.
Ο δρομος μας εβγαλε στο παλιοτερο εστιατοριο/καφε του μικροσκοπικου νησιου που οπως και τα αλλα παλια ξυλινα σπιτακια καποτε ηταν αποθηκη εμπορευματων και σταυλοι -ευκαιρια να απολαυσουμε ενα ζεστο καφεδακι λοιπον στο πιο ομορφο σκηνικο.






Ολο το εσωτερικο ηταν φτιαγμενο αποκλειστικα απο ξυλο -παλια κεντηματα στους τοιχους, σκαλιστες καρεκλες και στη μεση μια μεγαλη σομπα με μπρουτζινες τσαγιερες επανω της... Καπως ετσι ηταν τα καφενεια του παλιου καιρου εδω πανω!



Εβλεπα τον κοσμο τριγυρω να βουιζει χαρουμενος και ενοιωθα απολυτα ευτυχισμενος να βρισκομαι εδω τωρα. Ειναι καποιες φορες που ξαφνικα αποκτας επιγνωση του που ακριβως εισαι και τι κανεις και ειναι σαν να ξυπνας απο υπνο βαθυ. Συνηθως ζουμε ολοι βουτηγμενοι μεσα σε μια μουντη καθημερινοτητα, μια απεραντη βαρεμαρα που η επομενη μερα θα ειναι οπως η σημερινη και ολες οι προηγουμενες, υπερβολικα απασχολημενοι να κυνηγαμε τις υποχρεωσεις μας που δεν ειχαμε το χρονο να σταματησουμε λιγο και να σηκωσουμε το κεφαλι και να δουμε το κοσμο με αλλα ματια.
Ομως το ταξιδι σου χαριζει αυτη τη δυνατοτητα. Αφηνοντας πισω καθε τι γνωστο μαθαινεις να καλοδεχεσαι το αγνωστο και ανοιγεις τα ματια στον κοσμο εκει εξω... Δεν θα βαρεθω ποτε να το λεω: η ζωη ειναι πολυ μικρη για να την σπαταλαμε μεσα στη βαρεμαρα και την επαναληψη. Καθε ταξιδι το μονο που ζηταει ειναι θεληση και τρελα -ολα τα αλλα βρισκονται καθ’ οδον.

Αφου καθισαμε αρκετη ωρα στο ομορφο μαγαζι χαζευοντας το κοσμο να περναει ξεκινησαμε για το νεοτερο κομματι του κεντρου για να δουμε και την υπολοιπη πολη.
Η αρχιτεκτονικη θυμιζε αρκετα τις βορειοδυτικες πολεις της Ευρωπης με μεγαλους πλακωστρωτους δρομους, πολυχρωμα νεοκλασσικα σε αριστη κατασταση και φαρδια πεζοδρομια. Οσο για τη καθαριοτητα και την ταξη αφηστε καλυτερα...





O περιπατος μας εβγαλε στο δημαρχειο της πολης, ενα εντυπωσιακο μεγαλο νεοκλασσικο κτηριο βαμμενο σε ενα ανοιχτο καφε χρωμα, μεσα μια ενα μικρο παρκο γεματο περιποιημενα λουλουδια μπροστα του.



Αν αυτη η υπεροχη εικονα δεν ηταν αρκετη, στο μικρο τοιχακι μπροστα στο δημαρχειο ειχαν φτιαξει κατι απιθανο: μια σειρα απο μικρα γλυπτα μπρουτζινα ανθρωπακια που απεικονιζαν την ζωη στη πολη οπως ηταν πριν πολλα χρονια. Ο μαραγκος, ο ταχυδρομος, η φουρναρισσα, ο στρατιωτης, η γυναικα με το παιδι στην αγκαλια, η ηλικιωμενη γριουλα, ο πλουσιος τραπεζιτης, οι εργατες...



Η προσοχη στη λεπτομερεια ηταν το κατι αλλο. Το πιτσιρικι που καθοταν μπροστα στο πεζουλι φορουσε ενα πλεκτο μικρο κασκολ -δωρακι απο καποια κατοικο της πολης.



Η Oili διασκεδαζε πολυ με τις αντιδρασεις μου. Για καποιον ντοπιο ολα αυτα που εγω εβρισκα εντυπωσιακα, η οργανωση η καθαριοτητα η καλαισθησια, ηταν πραγματα αυτονοητα. Δεν μπορουσα να της εξηγησω ομως το πως ειναι να εχεις μαθει να ζεις θελοντας και μη σε ενα τοπο που ολα ειναι χυμα, κανεις δεν σεβεται τον συνανθρωπο του, οπου τα σκουπιδια κανουν βουνα στους δρομους επειδη ο δημος αφησε ξανα απληρωτους τους καθαριστες, οπου καθε οπαδος με IQ αμοιβαδας θεωρει μαγκια να γεμισει πινακιδες με αυτοκολλητα και τοιχους με συνθηματα, οπου σε καθε σοου για τα βοθροκαναλα των οκτω τα γνωστα καλοπαιδα ξηλωνουν μαρμαρα απο πλατειες για να πεταξουν στα εταιρα καλοπαιδα που προασπιζουν το καλο μας με χημικα καθε ειδους, οπου η καταναλωτικη μανια μας εκανε να αγορασουμε ολοι αυτοκινητα και ας μην εχουμε καν χωρο να τα παρκαρουμε ποσο μαλλον να τα κινησουμε στους φρακαρισμενους και βομβαρδισμενους δρομους μας.
Σιγουρα και εδω οι ανθρωποι ειχαν προβληματα ομως τα οσα εβλεπα με εκαναν ειλικρινα να αναρωτιεμαι για πιο λογο ανεχομαστε να ζουμε στις συνθηκες που βιωνουμε τοσα χρονια...

Ηταν ωρα να παρουμε το δρομο της επιστροφης για το σπιτι, ομως πριν απο αυτο ηθελα να κανουμε μια σταση για να δοκιμασω μια φημισμενη λιχουδια της Φινλανδιας: τις Karelian pies, κατι μικρες παραδοσιακες πιτες απο την περιοχη Karelia της ανατολικης Φινλανδιας που σημερα ηταν διαδεδομενες σε ολη τη χωρα.



Εμοιαζαν λιγο με τα δικα μας πεινιρλι -μια μικρη ζυμαρενια ανοιχτη πιτα με γεμιση στη μεση.
Παραδοσιακα η γεμιση ηταν αλεσμενο κριθαρι με αλευρι, αλλα αργοτερα προστεθηκαν νεες εκδοχες με πατατα, σικαλη η ρυζι. Σημερα η πιο διαδεδομενη συνταγη ηταν μια λεπτη ζυμη με γεμιση ρυζιου, συχνα με τη προσθηκη αυγοβουτυρου (βουτυρο ανεμειγμενο με κομματακια βραστου αυγου ) πανω στη ζεστη πιτα.



Και οι γαστρονομικες απολαυσεις δεν ειχαν τελειωσει εδω. Στο σπιτι μας περιμενε ενα λαχταριστο δειπνο απο τα χερακια της τρελογιαγιας.



Εξαιρετικη παρεα, ομορφα μερη, απιθανο φαγητο, γελιο... Υπηρχε τροπος να γινει ακομα καλυτερη η μερα μου; Υπηρχε. Αφου αποδεκατισαμε και το τελευταιο ιχνος φαγητου απο τα κουζινικα σκευη κατσαμε εξω στο κηπο με ενα καφεδακι για να χαρουμε την απογευματινη λιακαδα και πιασαμε τη κουβεντα περι παραδοσεων των Φινλανδων. Μια απο τις πιο γνωστες ηταν -τι αλλο;- η σαουνα.
Οταν η Oili εμαθε οτι δεν ειχα κανει ποτε πριν σαουνα αρχισε να επιμενει να το δοκιμασω. Η σκεψη του να καθομαι να ιδρωνω μεσα σε ενα αποπνικτικα ζεστο κουτι δεν ηταν το καλυτερο μου αλλα ποτε θα ξαναειχα την ευκαιρια να κανω μια αυθεντικη σαουνα αν οχι εδω;

Στη μια πλευρα του μικρου ξυλινου δωματιου υπηρχε ενας μεγαλος παγκος για να καθεσαι, ενα δοχειο γεματο νερο και ακριβως απεναντι μια ηλεκτρικη σομπα με ενα μεταλλικο δισκο γεματο μεγαλες γκριζες πετρες απο βασαλτη στο πανω μερος. Με μια μεγαλη κουταλα εριχνες νερο πανω στις καυτες πετρες και οι υδρατμοι απο το νερο που εξατμιζοταν ανεβαζαν τη θερμοκρασια κατα το δοκουν.
Οι Φινλανδοι γενικα προτιμουν θερμοκρασιες απο εβδομηντα με ογδοντα βαθμους και μετα καθονται επι μιση ωρα τουλαχιστον μες τη καλη χαρα πινοντας μπυρες. Μαλιστα, σε μια χωρα με πανω απο δυομισι εκατομμυρια σαουνες, το να ψηνεσαι στο θερμοθαλαμο θεωρειται οικογενειακη υποθεση, οποτε ειναι πολυ συνηθισμενο να βλεπεις διχρονα μωρακια μαζι με μαμα και μπαμπα και να τιτιβιζουν ολοι μαζι χαρουμενοι.

Η πορτα εκλεισε και το θερμομετρο αρχισε να ανεβαινει. Εβδομηντα βαθμοι; Ρε παιδια, να το συζητησουμε! Πως θα τη παλευα; Εδω 40 βαθμοι το καλοκαιρι και παθαινα κλακαζ.

Τελικα ομως δεν υπηρχε λογος να ανησυχω: η εμπειρια αποδειχθηκε απολαυστικη. Καθως η θερμοκρασια ανεβαινε ο ιδρωτας αρχισε να τρεχει σαν ποταμι και καθε κουταλια νερου πανω στις πετρες εφερνε ενα νεο κυμα ζεστης που με χτυπουσε καθως οι υδρατμοι κυκλωναν το δωματιο. Παροτι καθομουν ακινητος, οι σφυγμοι της καρδιας αρχισαν να αυξανονται, τα ματια μου εκαιγαν και η μυτη δυσκολευοταν να αναπνευσει τον καυτο αερα. Απο ενα σημειο και μετα το σωμα και νους ειχαν χαλαρωσει εντελως. Το μονο που μπορουσα να κανω ειναι απλα να καθομαι εκει και να προσπαθω να αντεξω την εντονη ζεστη που ερχοταν σε κυματα.

Μετα απο σαραντα ολοκληρα λεπτα εκει μεσα το κρυο ντουζακι ηταν παραδεισος. Αν και πιστευα οτι θα με ενοχλουσε, ημουν τοσο ζεστος που ακομα και παγωμενο να ηταν το νερο δεν θα το ειχα καταλαβει καθολου -ετσι εξηγουνταν που τους εβλεπα σε φωτογραφιες να βγαινουν απο τη σαουνα και να πηδανε στις παγωμενες λιμνες το χειμωνα.

Ενοιωθα σαν καινουργιος ανθρωπος -εδω ταιριαζε απολυτα η εκφραση «του κουτιου»! Βγηκα στο κηπο ξυπολητος οπου με περιμενε η φιλη μου και το χαμογελο μου τα ελεγε ολα. Ειχα μολις κανει μια απιθανη σαουνα, και τωρα αραζα στο κηπο πινοντας παγωμενες μπυρες. Το μονο που μου ελειπε τωρα ηταν να κοβω ξυλα με ενα μεγαλο τσεκουρι φωναζοντας «perkele»* μεσα στο δασος και να παιζω ροκιες the Finnish way...
(* πολυ συνηθισμενη εκφραση των Φινλανδων που σημαινει «διαολε» και χρησιμοποιειται συχνα στη καθομιλουμενη περιπου οπως εμεις εχουμε το γ@μωτο)

 
Τελευταία επεξεργασία:

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 17
Oulu (FI) – Turku (FI)
650 km


Σημερα ηταν η μερα που επρεπε να ξεκινησω το μεγαλο ταξιδι της επιστροφης, πισω σε μια καθημερινοτητα που εδω και καιρο ειχα ξεχασει. Αν ελεγα οτι χαιρομουν θα ημουν ψευτης. Τουλαχιστον παρηγορια μου ειχα τη περιπετεια του δρομου, το αγνωστο στις νεες χωρες που θα περνουσα, οι νεοι φιλοι που θα εκανα στη διαδρομη. «Ολα ειναι δρομος» σκεφτηκα και σηκωθηκα μουδιασμενος.

Οι αποστασεις απο εδω και περα αναγκαστικα μεγαλωναν καθως οι μερες που ειχα για να επιστρεψω ολοενα και λιγοστευαν. Σημερα με περιμεναν 650 χιλιομετρα διαδρομης, ουσιαστικα διασχιζοντας ολη τη Φινλανδια απο βορρα προς νοτο για να παρω το καραβι που θα περνουσε στη κεντρικη Ευρωπη και το τελικο κομματι του ταξιδιου μου. Αρχικα το σχεδιο δεν ηταν να εκανα τοσα χιλιομετρα σημερα -η Oili κανονικα εμενε στο Tampere, τη δευτερη μεγαλυτερη πολη στα νοτια της χωρας, καπου εκατο χιλιομετρα απο το Ελσινκι και σημερα θα βρισκομουν εκει.

Η αλλαγη στα σχεδια της φιλης μου σημαινε οτι και εγω ειχα βρεθει αρκετα πιο βορεια απο οτι υπολογιζα, ομως ουδεν κακο αμιγες καλου: ειχα γνωρισει συμπαθεστατους ανθρωπους, μια πανεμορφη πολη και ειχα τη σπανια ευκαιρια να γευτω τη Φινλανδικη φιλοξενια σε ενα πολυ ομορφο σπιτακι μετα απο μερες ταξιδιου και κακοκαιριας.
Το μονο μειονεκτημα σε ολο αυτο ηταν η σημερινη αποσταση που επρεπε να καλυψω μεχρι το λιμανι του Turku αλλα δεν με πειραζε -ετσι και αλλιως οι διαδρομες στη κεντρικη Φινλανδια δεν ηταν και το πιο συναρπαστικο πραγμα του κοσμου.



Γιατι ομως να εφευγα απο το Turku και οχι απο Ελσινκι;
Η κλασσικοτερη διαδρομη οσων ταξιδευαν στο Ακρωτηρι ηταν να περασουν απο το Ελσινκι στις χωρες της Βαλτικης και απο εκει να κατεβουν νοτια μεσω Πολωνιας, Αυστριας και Ιταλιας. Εγω ομως ειχα κανει αυτη τη διαδρομη και μαλιστα σχετικα προσφατα εχοντας γνωρισει καλα ολες αυτες τις χωρες και δεν ηθελα να ξαναπερασω απο τις ιδιες διαδρομες. Το νοημα του ταξιδιωτη ειναι να βλεπει νεα πραγματα, να ανακαλυπτει νεα κρυμμενα μυστικα που εχει να μοιραστει ο κοσμος μας και αν εχανα αυτη την ευκαιρια για νεες περιπλανησεις θα ηταν κριμα. Ποσο συχνα εχουμε την ευκαιρια για ταξιδια πλεον;

Η σκεψη να κατεβαινα μεσω Ρωσιας αποκλειστηκε νωρις καθως ειχα ηδη δει πολλα σε αυτο το ταξιδι και δεν ηθελα να στριμωξω σε μερικες μερες μια τοσο ιδιαιτερη χωρα οπως ηταν αυτη. Περαν της ακριβης βιζας, δεν εκανα ιδιαιτερο κεφι να γραψω καμια χιλιαρα χιλιομετρα σε χωματοδρομους με την Αυρα -δεν ηταν αυτο το φυσικο της περιβαλλον οποτε γιατι να την ταλαιπωρουσα; Η Ρωσια θα επρεπε να περιμενει για καποια επομενη φορα. Τι να εκανα ομως; Απο που να πηγαινα; Η μονη αλλη επιλογη ηταν μεσω Σουηδιας ομως μετα θα κατεβαινα νοτια μεσω Δανιας και Γερμανιας οπως ειχα ανεβει -αλλη μια κλασσικη διαδρομη πολλων που ειχαν κανει αυτο το ταξιδι, αλλα εγω ηθελα να κανω κατι διαφορετικο. Oμως τι;

Το ερωτημα αυτο με βασανισε επι μερες οταν σχεδιαζα πριν καιρο το ταξιδι μου.
Ωσπου μια μερα μια αχνη γραμμουλα που ενωνε το κατω μερος της Σουηδικης πρωτευουσας με το Gdansk, το μεγαλο λιμανι της Πολωνιας, εδωσε τη λυση. Υπηρχε ακτοπλοικο δρομολογιο εκει!
Ξαφνικα ολα εβγαζαν νοημα.
Θα περνουσα στη Στοκχολμη απο το Turku και απο εκει θα επαιρνα το καραβι που θα με εβγαζε στη βορεια Πολωνια. Μπορει την χωρα να τη γνωριζα καλα εχοντας παει εκει πολλες φορες στο παρελθον ομως το Gdansk και τις γυρω περιοχες δεν ειχε τυχει να τις γνωρισω.
Και το κερασακι στη τουρτα ηρθε μεσω μιας Πολωνης φιλης και μηχανοβιας που ενα γνωρισει πριν καιρο στο couchsurfing και εμενε στη Βαρσοβια που επισης δεν ειχα επισκευτει ποτε, και ηταν μολις 300 χιλιομετρα απο το Gdansk. Το σχεδιο ηταν ετοιμο.

Τελειωσαμε το πρωινο μας και αρχισα να μαζευω τα πραγματα με το γνωστο κομπο στο λαιμο και το σφιξιμο στο στομαχι. Ολα τα καλα πραγματα καποια στιγμη τελειωνουν, ομως δεν θα το αφηνα αυτο να με παρει απο κατω. Δεν γινοταν.

Ανανεωσαμε το ραντεβου μας με τη καλη μου φιλη στην Αθηνα καποια στιγμη, ετοιμασα την Αυρα για το μεγαλο ταξιδι του γυρισμου και καθαρισα το κρανος απο την εκατομβη μερικων εκατομμυριων κουνουπιων που ειχα προκαλεσει τις προηγουμενες μερες.



Τελευταια φωτογραφια πριν την αναχωρηση με τη καρδια στις φτερνες. Χαμογελο βεβιασμενο.
Καποιες φορες η ζελατινα ενος κρανους κρυβει πολλα περισσοτερα απο ενα ζευγαρι ματια...



Οσο και να προσπαθουσα να απασχολω το μυαλο με τις περιπετειες που με περιμεναν μπροστα βγηκα απο τη πολη νοιωθοντας σαν ζεματισμενο κοτοπουλο. Και αυτες οι ατελειωτες ευθειες με τα ηλιθια ορια ταχυτητας δεν βοηθουσαν καθολου...



Ο καιρος εμοιαζε και αυτος κακοκεφος, αναποφασιστος. Μια ηλιο, μια βροχη. Η μηχανη ρολαριζε κοιμισμενα με 100 χαω και παροτι εκανα οτι μπορουσα για να διωξω τη βαρεμαρα και τις βαριες σκεψεις, το μονο που ηθελα πραγματικα τωρα ηταν να χωθω πισω απο τα fairings και να κλειδωσω το γκαζι στο στοπ. Ηξερα ομως οτι αυτο θα ηταν κακη ιδεα. Εδω πανω δεν αστειευονταν με τα ορια ταχυτητας τους. Οι καμερες οσο κατεβαινα προς το νοτο ερχονταν η μια μετα την αλλη -μεχρι να φτασω στο Turku πρεπει να μετρησα πανω απο πενηντα.

Βεβαια η παρουσια των καμερων δεν με απασχολουσε ιδιαιτερα καθως φωτογραφιζαν τα οχηματα απο μπροστα οποτε σε μια μηχανη αυτο ηταν απλα ανουσιο, ομως οπου υπηρχαν τοσες καμερες καπου τριγυρω θα εβρισκα και αυτους που τις τοποθετησαν. Ειχα το νου μου, ομως η οδηγηση με 80 η ακομα και 60 πανω στις απεραντες και ερημες ευθειες ηταν εξαντλητικη. Ετσι, οπου εβρισκα την ευκαιρια και ο δρομος φαρδαινε, ανοιγα λιγο το γκαζι για να ξεμουδιασω η να προσπερασω καποιο αυτοκινουμενο, φτανοντας το πολυ μεχρι τα 120-140 στιγμιαια. Πιστευα οτι δεν υπηρχε περιπτωση να εχω καποιο προβλημα. Εκανα λαθος.

Πλησιαζοντας ενα ακομα μπλοκο ημουν ετοιμος να το προσπερασω σκεπτομενος οτι ολα ειναι καλα, μεχρι που ειδα μπροστα μου εναν αστυνομικο με αυστηρο υφος να με δειχνει και αμεσως μετα με το ιδιο χερι να δειχνει δεξια, σηματοδοτωντας μου να σταματησω. Οχι ρε γμτ! Σε μερικες ωρες επρεπε να ειμαι στο λιμανι. Στο μυαλο μου αρχισαν να περνανε εικονες με τη μηχανη φορτωμενη σε γερανο και εγω να τραβιεμαι στα τοπικα τμηματα ενω το καραβι μου κουνουσε το μαντιλι φευγοντας μακρυα.

Σταματησα λιγο πιο κατω και κατεβηκα απο τη μηχανη προσπαθωντας να δειχνω πιο ψυχραιμος απο οσο ημουν.
– Καλημερα σας.
– Καλημερα σας. Εγινε κατι;
– Ναι. Θα πρεπει να σας γραψουμε για υπερβολικη ταχυτητα.
– Υπερβολικη ταχυτητα; Μα ακολουθω τα ορια εδω και ωρες. Που ετρεξα;
– Σας μετρησε ενα διερχομενο οχημα μας απο το αντιθετο ρευμα στα 140 χαω με οριο τα 100.


Στιγμιαια κολλησα. Τι διερχομενο οχημα; Μηπως εννοουσαν μπλοκο στο αλλο ρευμα που δεν ειχα δει; Και τοτε θυμηθηκα. Ενα λευκο βανακι της αστυνομιας με φιμε τζαμια που ειχα συναντησει να περναει στο αντιθετο ρευμα ησυχα, χωρις φαρους η κατι αλλο και που δεν ειχα δωσει καποια ιδιαιτερη σημασια.

Ο αστυνομικος μου εδειξε το βαν και ειπε με τροπο που δεν δεχοταν παρερμηνια να περασω μεσα. Υπακουσα και μεσα με υποδεχθηκε ενας ευγενεστατος νεαρος αστυνομικος μπροστα απο ενα laptop. Αφου μου συστηθηκε, μου εξηγησε οτι το βαν που ειχα δει ειχε μεσα ενα συναδελφο τους που μετρουσε τα διερχομενα οχηματα με φορτητο ρανταρ. Επειδη η μετρηση ηταν εν κινησει θα μου αφαιρουσαν απο τη ταχυτητα μου 30 χιλιομετρα και θα με εγραφαν για 110.

Μου ειπε οτι αν ημουν Φινλανδος τα πραγματα θα ηταν πολυ απλα: Θα εβαζε τα στοιχεια μου στον υπολογιστη ο οποιος ηταν συνδεδεμενος με το υπουργειο οικονομικων και το προστιμο θα υπολογιζοταν βαση της μισθοδοσιας μου -οσο μεγαλυτερο το εισοδημα τοσο μεγαλυτερο το προστιμο. Αφου υπολογιζοταν το ποσο, το συστημα απλα θα το τραβουσε αυτοματως απο την επομενη μισθοδοσια και τελος.

Στη περιπτωση μου ομως τα πραγματα ηταν λιγο διαφορετικα. Μιας που δεν υπηρχε τροπος να δει τα οικονομικα μου στοιχεια με ρωτησε για το ετησιο εισοδημα μου. Χα! Εδω ημασταν... Ποιος να το ελεγε οτι η οικονομικη κριση θα ειχε και κατι χρησιμο!
Περασε στον υπολογιστη τα στοιχεια και αφου μου εξηγησε ευγενεστατα το τροπο που θα εβγαζαν το τελικο ποσο μου ειπε το μπουγιουρντι: 96 ευρω, ομως επειδη ηταν κατω απο το ελαχιστο οριο θα στογγυλευε στα 100 ευρω. Φτηνα την ειχα γλυτωσει. «Να σας πληρωσω με μετρητα η μηπως δεχεστε και καρτες;»

Με κοιταξε σχεδον σοκαρισμενος. «Οχι, οχι! Δεν πληρωνετε τωρα κυριε! Οταν επιστρεψετε πισω με το καλο μπορειτε να βαλετε το ποσο σε εναν απο τους παρακατω τραπεζικους λογαριασμους. Οριστε η αναλυση του ποσου και η λιστα των τραπεζων. Να ειστε καλα και καλο δρομο να εχετε.» Ο συναδελφος του γυρισε και χαμογελασε με νοημα. «Αν πηγαινετε μεχρι 120 στο κοντερ δεν θα εχετε κανενα προβλημα στη συνεχεια! Καλη σας μερα!»

Βγηκα εξω με αναμεικτα συναισθηματα. Απ’ τη μια το κερατιατικο προστιμο απο το πουθενα και απ’ την αλλη η γνωση οτι τα πραγματα θα μπορουσαν να ηταν πολυ χειροτερα. Αποφασισα να το δω ως μια ακομα μικρη περιπετεια του ταξιδιου μου και εφυγα. Η συνεχεια εγινε χωρις αλλα απροοπτα και ο καιρος σαν να ηθελε να με κανει να νοιωσω καλυτερα εδιωξε τα συννεφα για να αποκαλυψει ενα λαμπερο καλοκαιρινο ηλιο. Τα τοπια μεταμορφωθηκαν και εγω ειχα πλεον ξεχασει τελειως τη μικρη περιπετεια που ειχα αφησει πισω...



Keep your eyes on the road your hands upon the wheel..



Με καλη μουσικη στα αυτια και τετοιες ομορφες εικονες δεν χρειαστηκε πολυ προσπαθεια για να φτασω στο μικρο λιμανι του Turku. Ηταν ακομα αρκετα νωρις. Ειχα κανει πανω απο 600 χιλιομετρα αλλα δεν ενοιωθα κουρασμενος, αλλα σιγουρα πεινουσα.
Οντας ολη τη μερα πανω στη σελα, με στασεις μονο για ανεφοδιασμους δεν ειχα φαει ουτε σαντουιτς -ηταν ευκαιρια να φτιαξω κατι στο μαγικο Σουηδικο κουζινακι της Trangia που ειχα μαζι μου και περιμενα να περασει η ωρα.



Καποια στιγμη τελικα το θηριωδες πλοιο που θα με περνουσε απεναντι εφτασε. Το σκαφος ηταν τυπικα τεραστιο, συγχρονο και καθαρο, στα προτυπα των αλλων πλοιων των Σκανδιναβων. Οι θαλασσες εδω δεν αστειευονταν και για να τις ταξιδεψεις χρειαζοσουν πλοια με @@δια και οχι @@δια πλοια...



Για αποψε ειχα κλεισει καμπινα -υποχρεωτικα μιας που δεν υπηρχε δυνατοτητα χυμα παραμονης στο καταστρωμα- αλλα με τη κουραση του δρομου δεν με χαλαγε καθολου τωρα. Οπως κανω παντα, βγηκα στο καταστρωμα για να κρατησω τις τελευταιες εικονες πριν φυγω. Ο ηλιος εδυε βαφοντας τα καταπρασινα δαση που εφταναν μεχρι την ακρη του νερου με χρυσα χρωματα και εγω παλευα να συλλαβω λιγη απ’ τη μαγεια της στιγμης.





Η Φινλανδια ειχε βαλει τα καλα της και με αποχαιρετουσε με τις πιο ομορφες εικονες. Θα τα ξαναπουμε...







Το πλοιο εβαλε ροτα για τη Σουηδια, το κρυο αρχισε να γινεται εντονο και εγω κατεβηκα στο μπαρ του πλοιου για μια μπυρα χαζευοντας κατι ...ξεχασμενα ροκαμπιλι που επαιζαν παλιο αμερικανικο ροκ εντ ρολ.



Αυριο με περιμενε μια ακομα χαλαρη μερα πανω σε πλοιο καθως ταξιδευα πλεον για το νοτο. Αναγκαιο κακο τα πλοια αλλα εχοντας να διασχισω ολη την ηπειρωτικη Ευρωπη σε 4 μερες ηξερα οτι θα χρειαζομουν ολες τις δυναμεις που θα μπορουσα να μαζεψω. Πηγα να πεσω για υπνο ενω εξω ο ηλιος εκανε φιλοτιμες προσπαθειες να δυσει.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 18
Stockholm (S) – Nynashamn (S) – Gdansk (PL)

Η βραχνη ανακοινωση απο τα μεγαφωνα του πλοιου οτι συντομα θα φταναμε στη πρωτευουσα της Σουηδιας δεν ηταν απαραιτητη για να με σηκωσει απ’ το κρεβατι. Ημουν απο ωρα ξυπνιος πανω στο ντεκ να κοιταζω τα γνωριμα νησακια του Σουηδικου αρχιπελαγους καθως το σκαφος εμπαινε στο τελικο σταδιο του ταξιδιου του...



Οι σκεψεις ενα κουβαρι ως συνηθως. Πριν μολις δυο χρονια ημουν ξανα εδω, στο ιδιο καραβι βλεποντας για πρωτη φορα αυτες τις εικονες, ομως τωρα μου φαινοταν σαν σε αλλη ζωη. Ολα εμοιαζαν τοσο ιδια αλλα και τοσο διαφορετικα. Ποσα ειχαν γινει απο τοτε, ποσα πραγματα ειχαν αλλαξει, ανθρωποι που δεν ηταν πλεον διπλα μου. Ομως μεσα απο ολα οσα ειχα περασει βγηκα πιο δυνατος, πιο ζωντανος και η αποδειξη ηταν εδω σ’ αυτο το ταξιδι να στεκομαι τωρα γερα στα ποδια μου και να απολαμβανω το χαραμα σε αυτη τη μακρυνη πολη του μακρυνου Βορρα.



Τι κανει καποιος στην αγουροξυπνημενη Στοκχολμη ενα ησυχο πρωινο μιας καθημερινης μερας οπως αυτη; Βγηκα απο το λιμανι και κοντοσταθηκα λιγο. Το μονο που ειχα να κανω σημερα ηταν να παρω το πλοιο που εφευγε στις 7 το απογευμα απο το Nynashamn, ενα μικρο λιμανι μολις 50 χιλιομετρα απο εδω. Η ωρα ηταν μολις 8 το πρωι και ειχα ολη τη μερα ελευθερη -κατι επρεπε να κανω. Ομως τι; Τη πολη την ειχα ηδη γνωρισει καλα και το τελευταιο που ηθελα ηταν να μπλεξω στο καθημερινο μποτιλιαρισμα μιας μεγαλης πρωτευουσας πανω σε μια φορτωμενη μηχανη 400 κιλων.

Βγηκα απ’ τη πολη, εβαλα ροτα για το λιμανακι και αφησα το GPS να με οδηγησει οπου αυτο ηθελε ακολουθωντας τους μικρους συνοικιακους δρομους μακρυα απ’ την βαρετη εθνικη οδο. Ειχε ξημερωσει ενα υπεροχο πρωινο.



Ο δρομος συντομα με εβγαλε στη γραφικη και εκνευριστικα αψεγαδιαστη Σουηδικη υπαιθρο -ακομα και στις μικροτερες οδους οπως αυτη οι λακουβες ελαμπαν δια της απουσιας τους ενω πανταχου παροντες οι μικροι κοκκινοι ποδηλατοδρομοι εκατερωθεν του κυριως δρομου. Μια εικονα χιλιες λεξεις για τον πολιτισμο μιας χωρας.



Λενε οτι καποιες φορες τα πιο ομορφα πραγματα μας αποκαλυπτονται εκει που δεν το περιμενουμε. Καθως οδηγουσα εσκεμμενα αργα παρατηρωντας τα τοπια γυρω μου και εχοντας το νου μου για καποιο αξιοθεατο που θα αξιζε μια επισκεψη προσεξα μια μικρη καφε πινακιδα που εδειχνε αριστερα μεσα στο δασος: Haringe slott. Δεν ειχα την παραμικρη ιδεα τι ηταν αυτο αλλα ηξερα οτι τετοιες πινακιδες συνηθως υποδηλωναν καποιο τουριστικο αξιοθεατο.
Χωρις δευτερη σκεψη εστριψα στο δρομο και προχωρησα μεσα στο δασος. Τι ειχα να χασω;

Δεν ειχα κανει διακοσια μετρα οταν το δρομακι με εβγαλε μπροστα σε μια ομορφη παλια σιδεροφρακτη πυλη με δυο μεγαλες κολωνες κλασσικου ρυθμου με μικρα αγαλματα στη κορυφη τους και ενα μεγαλο θυρεο στο κεντρο. Με το μικρο σπιτακι του επιστατη ακριβως διπλα η εισοδος θυμιζε εντονα τη πυλη καποιας βασιλικης -εξοχικης;- κατοικιας.



Μπηκα μεσα και αφησα τη μηχανη σε ενα μεγαλο ανοιγμα του δρομου που χρησιμευε ως παρκινγκ.
Χαμογελουσα μεχρι τα αυτια γιατι μπορει τα Σουηδικα μου να ηταν σχεδον ανυπαρκτα αλλα απο τη μεγαλη πινακιδα μπροστα μου ειχα αρχισει να καταλαβαινω τι ηταν αυτο το μερος που βρισκομουν: Naturreservat. Εθνικος Δρυμος.
Καλωσηρθατε στο Haringe.



H πινακιδα εξηγουσε τα σχετικα. Το Haringe – Hammersta ηταν ενας απο τους πιο ομορφους και σημαντικους εθνικους δρυμους του Αρχιπελαγους της Στοκχολμης, που εκτεινοταν πανω σε δυο μεγαλες νησιδες γης, το Haringenas και το Hammersta. Εδω εβρισκαν καταφυγιο χιλιαδες ειδη χλωριδας και πανιδας, κωνοφορα δεντρα, τεραστιοι δρυς καθως και το ιστορικο καστρο του Haringe που ειχε αναπαλαιωθει και πλεον λειτουργουσε ως ξενοδοχειο.

Η επιγραφη παρακινουσε τον επισκεπτη να περιπλανηθει στα πολλα μονοπατια του δρυμου μεσα στα δαση η διπλα στο γραφικο κολπο του αρχιπελαγους. Τριγυρω επικρατουσε μια υπεροχη ησυχια. Χωρις ψυχη τριγυρω, με το πρωινο φως να περναει αναμεσα στις πυκνες φυλλωσιες των δεντρων, και ενα μεγαλο μονοπατι να ανοιγεται εμπρος μου ηταν λες και ειχα βρει ενα μαγικο τοπο ολο δικο μου για να τον εξερευνησω.



Ξεκινησα να περπαταω και παντου εβρισκα τελειες εικονες. Ανοιχτα καταπρασινα ξεφωτα, πυκνα δαση, λουλουδια και παντου μονοπατια.



Ενοιωθα σαν να ειχα μπει σε εναν αλλο παραμυθενιο κοσμο, σαν να ημουν ξαφνικα μεσα στις σελιδες ενος μεσαιωνικου μυθιστορηματος με καστρα, βασιλικους κηπους και αυλικους. Αν εβλεπα ξαφνικα μπροστα μου πριγκηπισσες μεσα σε αμαξα και μπροστα ιπποτες πανω στα αλογα τους δεν θα μου εκανε καμια εντυπωση.

Μικρα κοκκινα ξυλινα σπιτακια, ομορφοι κηποι, ξυλινα γεφυρια, φαναρακια, σκαλιστες γλαστρες με πολυχρωμα λουλουδια...



...αγαλματα και θυρεοι διασπαρτα στους περιποιημενους κηπους...



...μικρες λιμνες με παπιες να παιζουν στο νερο και διπλα ξυλινα μπαλκονια με καλλιτεχνικα σκαλισμενα λευκα παγκακια για τους επισκεπτες...





...δεντρα στη σειρα στις δυο πλευρες ακρες του μικρου δρομου που οδηγουσε σε ενα πολυ ομορφο μεγαλο κτισμα και πρασινο... πρασινο παντου.



Σταθηκα μπροστα μεγαλο λευκο κτισμα και κοιταξα το χαρτη. Αυτο ηταν το καστρο Haringe slott αν και μαλλον ηταν περισσοτερο μια μεγαλοπρεπης επαυλη παρα καστρο με την εννοια που το ηξερα -αν και ειχα ακομα πολλα να δω.



Εμοιαζα να βρισκομαι σε ενα λαβυρινθο γεματο μικρους δρομους που διασταυρωνονταν και εφευγαν προς ολες τις κατευθυνσεις. Αποφασισα να παρω αυτον που πηγαινε στο πλαι του κτηριου και να τον ακολουθησω εξερευνοντας το εντυπωσιακο αυτο μερος.



Κατεβηκα ενα μικρο χωματινο δρομακι στο πλαι της επαυλης ωσπου βρεθηκα στην αλλη πλευρα του μεγαλου κηπου, μπροστα σε μια ομορφη αψιδωτη εισοδο γεματη αναρριχομενα φυτα που κρεμονταν σαν κουρτινες στα παραθυρα, κρυβοντας αυτο που βρισκοταν στην αλλη πλευρα.



Πηρα το θαρος και μπηκα μεσα και αυτο που αντικρυσα δεν θα μπορουσα να το φανταστω ποτε. Ενοιωθα σαν να βλεπω μπροστα μου μια τελεια μπροσουρα καποιας μεγαλοπρεπους επαυλης της δεκαετιας του ’60.



Τι ηταν αυτο το απιστευτο μερος;; Ισως ηταν η απουσια ανθρωπων μεχρι στιγμης που εκανε αυτο το εντυπωσιακο μερος να μοιαζει τελειως ονειρικο -καταπρασινα λιβαδια, δαση, λιμνες, συντριβανια, λουλουδια, αψογοι κηποι και πισινες. Δυσκολευομουν να πιστεψω οτι ενα τετοιο μερος υπαρχει αληθινα.



Προχωρησα στο τελειο κηπο διπλα στην πισινα νοιωθοντας πολυ αβολα -σαν το μπιχλιασμενο βαρβαρο που τσαλαπαταει με τις μποτες μεσα στο καστρο της ομορφης πριγκηπισσας του παραμυθιου.





Συνεχισα τη βολτα μου στον κηπο εστιαζοντας στις απειρες μικρες λεπτομερειες που με περιεβαλλαν, ελπιζοντας να μη βγει καποιος και να διωξει κακην κακως τον κακοβαλμενο παρεισακτο.



Σε καθε γωνια περιμενε και μια νεα εικονα...





Ηταν καιρος να δω τα ενδοτερα αυτης της υπεροχης επαυλης. Πιεσα τον εαυτο μου να ξεπερασει τον αρχικο ενδιασμο του να εισβαλω χυμα μεσα σε ενα τοσο χλιδατο μερος και περασα το κατωφλι της εισοδου. Αφου ειχα φτασει μεχρι εδω, μιση ντροπη δικη μου, μιση δικη τους.



Το εσωτερικο ηταν ακρως εντυπωσιακο και θα μπορουσε καλλιστα να ειναι μια βασιλικη κατοικια. Στενοι διαδρομοι, αναμμενα κερια, παλια χειροποιητα χαλια, αψιδες σε καθε γωνια που ενωνονταν πανω σε ενα πανεμορφο ταβανι, χοντρες βελουδινες κουρτινες στα μεγαλα παραθυρα και μπολικη πετρα παντου...





Ο τουριστικος οδηγος που κρατουσα στα χερια μου ελεγε οτι το καστρο τωρα λειτουργουσε ως ξενοδοχειο αλλα δεν θυμιζε κατι τετοιο. Οι ανθρωποι ειχαν κρατησει ανεπαφο τον αρχικο χαρακτηρα του αρχοντικου και ειχαν αναπαλαιωσει με πολυ μερακι ολες τις ομορφες μικρες λεπτομερειες που εκαναν τη διαφορα.





Και παροτι προσωπικο και ενοικοι ειχαν πλεον αρχισει να ξυπνανε και να κατεβαινουν στην ομορφη αυλη για πρωινο, κανενας δεν εδειχνε να ενοχλειται απο την παρουσια ενος δερματοφορεμενου ξενου που τριγυριζε στο χωρο βγαζοντας φωτογραφιες και θαυμαζοντας τις χλιδατες λεπτομερειες...



Βγηκα εξω απ’ την ομορφη επαυλη και συνεχισα προς το δασος. Με τοσο πλουσια φυση και απειρα δασικα μονοπατια για τους επισκεπτες ηταν ωρα να εξερευνησω το υπολοιπο απο αυτο το μαγικο μερος.



Στους μεγαλους αυτους χωματοδρομους τα καλοκαιρινα Σαββατοκυριακα πληθος κοσμου ερχοταν να απολαυσει τη βολτα του η να κανει ιππασια, ομως αυτο το ησυχο πρωινο Τριτης ημουν μονος εδω απολαμβανοντας τους ηχους της φυσης...





Προχωρουσα ολοενα και περισσοτερο μεσα στο δασος ακολουθοντας το μικρο χαρτη στον οδηγο με σκοπο να βγω την αλλη πλευρα της νησιδας για να δω τη θαλασσα. Τα χρωματα μεσα στο δασος ηταν μια σκετη οαση για τα ματια μου...





Ποση ωρα περπατουσα; Μιση ωρα; Μια; Παραπανω; Δεν ειχα ρολοι, δεν με απασχολουσε ο χρονος.
Ο ηλιος ηταν ψηλα στον ουρανο και αυτο ηταν το μονο που χρειαζοταν να ξερω.
Συνεχισα να περπαταω προς τη κατευθυνση που εδειχνε ο οδηγος ελπιζοντας οτι το αποτελεσμα θα ανταμειψει το κοπο μου. Η εικονα που αντικρυσα βγαινοντας απο το δασος ομως ξεπερασε ολες μου τις προσδοκιες: Ενα ολοχρυσο λιβαδι σταχυα κατω απο εναν καταγαλανο ουρανο και στο βαθος εκει που γη και ουρανος ακουμπουσαν, η θαλασσα...



Συνεχισα μαγεμενος μεχρι τη θαλασσα και εκατσα σε μια μικρη αποβαθρα να αγναντευω τον ομορφο κολπισκο του Landfjarden.



Απο αυτη την αποβαθρα εφευγε ενας μικρος δρομος που οδηγουσε πισω στο καστρο. Φανταζομαι οτι εδω εδεναν καποτε οι ευγενεις τα σκαφη τους και πηγαιναν μεχρι την επαυλη με αμαξες. Οι αμαξες πλεον δεν υπηρχαν ομως τα αλογα παρεμεναν, περιμενοντας υπομονετικα τους επισκεπτες του Σαββατοκυριακου για να τους κανουν βολτα στα ομορφα δαση της περιοχης...



Οπως περιμενε και το δικο μου αλογο τοση ωρα για να με ταξιδεψει σε νεες περιπετειες.
Αποχαιρετησα το παραμυθενιο αυτο μερος με μια τελευταια φωτογραφια και κατευθυνθηκα προς το παρκινγκ. Ηταν καιρος να πηγαινω.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Το μικρο λιμανι του Nynashamn ηταν πολυ κοντα τωρα και πολυ συντομα περνουσα διπλα απο την πολυχρωμη προκυμαια. Λογω της ετησιας εκθεσης σκαφων αναψυχης που γινοταν στη πολη, στο παρκινγκ της μαρινας δεν επεφτε καρφιτσα, οποτε ακολουθησα το παραδειγμα των ντοπιων μηχανοβιων και αφησα τη μηχανη στο δρομο διπλα σε μια απο τις πολλες καφετεριες για να κανω μια βολτα στη πολη.





Η αντιθεση με το τελειως ερημο και ησυχο δασος του Haringe ηταν τεραστια: ο ηλιος ελαμπε και ολοι οι Σουηδοι ειχαν βγει στη παραλια για να βολταρουν, να χαζεψουν τα σκαφη στη μαρινα η να απολαυσουν μια μπυρα σε καποιο απο τα παρακειμενα εστιατορια.









Κοσμος, πολυς κοσμος, στις καφετεριες, στα παρκα, στις αγορες... Ηταν μια πολυ ζωντανη και ομορφη πολη -επιτελους θυμομουν τι θα πει καλοκαιρι ξανα!





Στην αλλη πλευρα της προκυμαιας υπηρχε ενας μικρος λοφος, οπου δεσποζε μια επιβλητικη κοκκινη εκκλησια και πισω της απλωνοταν η πολη.



Εβαλα σημαδι τη κορυφη και ανηφορισα τον γραφικο δρομο προς το λοφο παρεα με τους τουριστες για να περιπλανηθω στα ενδοτερα.



Εφτασα στην εισοδο της εντυπωσιακης εκκλησιας και μπηκα μεσα.



Με υποδεχτηκε μια χαμογελαστη σαρανταρα Σουηδεζα που μου προσεφερε τσαι και κουλουρακια. Η λειτουργια ειχε μολις τελειωσει και τωρα μοιραζαν ζεστα ροφηματα και γλυκα στους επισκεπτες. Παρατηρησε διακριτικα τη στολη και με ρωτησε αν ταξιδευα. Η εκπληξη της ηταν μεγαλη οταν εμαθε που ειχα φτασει και απο που ειχα ξεκινησει.
Αν και ηταν ευγενεστατη και δεν θα ειχα προβλημα να κατσω παραπανω εκει, εξω η μερα ηταν υπεροχη και εγω δεν ηθελα να μεινω μεσα σε τεσσερις τοιχους. Η φιλοξενη οικοδεσποινα μου ευχηθηκε να εχω καλη συνεχεια στο ταξιδι μου και την αποχαιρετησα βγαινοντας στο μικρο προαυλιο με την φοβερη θεα πανω απο την μαρινα.



Το Nynashamn ηταν μια μοντερνα και πεντακαθαρη μικρη πολη που δεν ειχε τιποτα να ζηλεψει απο πολλες μεγαλυτερες πολεις που ειχα δει μεχρι τωρα. Μεγαλες πλακοστρωτες πλατειες, γραφικες κατοικιες, συγχρονα ψηλα κτηριακα συγκροτηματα, μπολικο πρασινο και χρωμα...







Το χρωμα σε αυτες τις χωρες πραγματικα ηταν κατι που εβρισκα πολυ συναρπαστικο. Ακολουθοντας την Σκανδιναβικη παραδοση ακομα και τα πιο συγχρονα σπιτια ηταν βαμμενα σε εντονα χρωματα και στολισμενα με λουλουδια -το αποτελεσμα ηταν αληθινα υπεροχο.



Οσο υπεροχο ομως ηταν να βλεπω τοσο καθαρες και περιποιημενες γειτονιες, αλλο τοσο υπεροχο ηταν και το να παρακολουθω την τοπικη πανιδα στο φυσικο της περιβαλλον...



Με το στομαχι γεματο απο τα σαντουιτς και τα ματια γεματα απο το οφθαλμολουτρο κατεβηκα ξανα στη παραλια για ενα απολαυστικο καφεδακι στη προκυμαια.



Στο βαθος η Αυρα μου λιαζοταν και αυτη περιμενοντας να παμε στο λιμανι για να παρουμε το σκαφος που θα μας εβγαζε στην ηπειρωτικη Ευρωπη και το τελευταιο κομματι του ταξιδιου. Η Σκανδιναβικη περιπετεια καπου εδω τελειωνε -μεχρι την επομενη φορα...



Στο λιμανι το μεγαλο σκαφος ειχε μολις δεσει και εγω μπηκα μεσα για τη κλασσικη διαδικασια. Αυτο ηταν και το τελευταιο πλοιο που θα επαιρνα σε αυτο το ταξιδι, κατι που με χαροποιουσε ιδιαιτερα. Απο εδω και περα και μεχρι την επιστροφη μου στην Αθηνα θα ειχα μονο δρομους μπροστα μου -με τοσα αμετρητα φερυ μικρα και μεγαλα ειχα χορτασει θαλασσα.



Το πλοιο της Polferries ηταν μεγαλο αλλα πολυ παλιοτερο και εμφανως πιο ταλαιπωρημενο απο τα απαστραπτοντα σκαρια των Σκανδιναβων.



Κομβικο σημειο για ενα πλοιο γεματο Πολωνους ηταν -τι αλλο;- το καταστρωμα με το ανοιχτο μπαρ, οπου βεβαια υπηρχαν οι κλασσικοι ξυλινοι παγκοι και οι διαφημιστικες ομπρελες κατω απ’ τις οποιες οι Πολωνοι ρουφουσαν τις μπυρες σαν νεροφιδες.



Θυμιζε εντονα δεκαετια του ’80 και οσο για τις καμπινες... ας πουμε οτι δεν θα ηταν πολυ καλη ιδεα να κοιμηθει κανεις στα σεντονια που μοιραζαν οι ναυκληροι. Με το sleeping bag υπο μαλης κατευθυνθηκα στη καμπινα κατω απο τα decks των οχηματων και ευχηθηκα οι συγκατοικοι μου να ηταν ησυχοι.

Τι ηθελα να το πω; Δεν ειχε περασει μιση ωρα που ειχα αραξει στη καμπινα και ξεκουραζομουν οταν μπηκε μεσα ενας τραχυς πενηνταρης Πολωνος με ενα παχυ μουστακι ο οποιος με το που εμαθε οτι ημουν Ελληνας ξετρελλαθηκε και αρχισε να φωναζει με μπασα φωνη στη διαπασων «Aaaaa! Grecki kolega!» Ωραια! Ζαχαρη θα περνουσα το βραδυ μου αποψε...

Ο τρελαρας Πολωνος δεν ηξερε γρι Αγγλικων και τα Πολωνικα μου ισα που εφταναν για να καταλαβαινω στο περιπου τι μου ελεγε, ομως αυτο δεν τον πτοουσε καθολου. Αρχισε να μου λεει οτι δουλευε χρονια στη Σουηδια στις οικοδομες και οτι αφου τελειωνε τη δουλεια της εβδομαδας επαιρνε το πλοιο αυτο για να παει στην οικογενεια του που βρισκοταν στη Πολωνια. Ειχε δει οτι ταξιδευα με μηχανη, κατι που μαλλον εβρισκε να ειναι μεγαλη υποθεση. Δεν ηξερα αν το θεωρουσε κατορθωμα η τεραστια ηλιθιοτητα η και τα δυο μαζι, ομως δεν ημουν σε θεση να του φερω αντιρρηση οτι και αν πιστευε.

Η ωρα ειχε περασει, το πλοιο ειχε βαλει πλωρη για το Gdansk προ πολλου και εγω το μονο που ηθελα ηταν να ηρεμησει λιγο ο συγκατοικος ωστε να κοιμηθουμε. Αμ δε! Πανω που πιστεψα οτι ειχε χασει το ενδιαφερον του και οτι θα ηρεμουσαμε ηρθε ο αλλος συγκατοικος να ολοκληρωσει το ...καρε της ευτυχιας.

Ενας πανυψηλος νεαρος Πολωνος γυρω στα τριαντα μπουκαρισε στη καμπινα κρατωντας ενα μισοαδειο ποτηρι μπυρας και τραγουδωντας. Αυτο ηταν! Ο αλλος με το που τον ειδε ξεχασε τελειως τη κουβεντα με τον Ελληνα και ξεκινησε το γλεντι.

Πιασανε την κουβεντα με μεγαλη χαρα και σε χρονο μηδεν ειχαν γινει κολλητοι. Ο πενηνταρης τρελαρας ανοιξε το σακιδιο του και απο μεσα εβγαλε ενα ....διλιτρο μπουκαλι βοτκας καθως και ενα ταπερ με ντοματες, σαλαμι και τυρι. Απλωσε τα μεζεδακια σε ενα μαντιλι, γεμισε 3 μικρα νεροποτηρα μεχρι πανω και μας τα μοιρασε.

Οποιος νομιζει οτι ειναι μεγαλος ποτης πρεπει να γνωρισει καποιο Πολωνο στο τσακιρ κεφι: αυτοι οι ανθρωποι εχουν βιονικα συκωτια! Ηξερα οτι μπροστα τους δεν επιανα μια. Αυτο το πραγμα -ο Θεος να το κανει βοτκα- ημουν σιγουρος οτι αν το εβαζα στο ντεποζιτο της μηχανης ειτε θα επαιρνα καμια κατοσταρα αλογα ειτε θα τα εσπαγα ολα. Εκανα να αρνηθω ευγενικα αλλα δεν υπηρχε περιπτωση να τη γλυτωνα.

Αντε και na zdrowie, και αντε και ασπρο πατο και ξανα απ’ την αρχη. Οι δυο Πολωνοι ειτε επιναν βοτκα ειτε γκαζοζα ηταν ενα και το αυτο. Εγω δεν ξερω πολλα, παρα μονο οτι μετα το τριτο, ισως τεταρτο νεροποτηρο πρεπει να επεσα σε κωμα γιατι το επομενο πραγμα που θυμαμαι ειναι να προσπαθω να μαζεψω τα κομματια μου καπου στα ξημερωματα ενω τα τρελοκομεια ροχαλιζαν μακαριως πανω απ’ το κεφαλι μου...
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 19
Gdansk (PL) – Warsaw (PL)
420 km


Η νυχτα περασε δυσκολα. Ο υπνος λιγος και βαρυς, η καμπινα αποπνικτικη και κρυα, με το μονοτονο αγκομαχητο των μηχανων του πλοιου στα αυτια μου και τους τεζαρισμενους συγκατοικους ειτε να ροχαλιζουν ειτε να πηγαινοερχονται στη τουαλετα αναβοντας συνεχως τα φωτα -η ησυχια δεν ηταν κατι που θα εβρισκα αποψε.

Το τελικο χτυπημα ηρθε καπου στα ξημερωματα: ανοιξα τα ματια με δυσκολια στο φως της καμπινας για να δω τους Πολωνους ατσαλακωτους να εχουν ηδη σηκωθει και να γονατιζουν την υπολοιπη βοτκα καλαμπουριζοντας σαν να μην τρεχει τιποτα. Βοτκα απο τις 6 το πρωι... Οι ανθρωποι ηταν σε τελειως αλλο πλανητη.
– Τζιν ντομπρε Γκρεκο!
– Ναι, καλημερα και σε σας ρε μουρλοκομεια.

Σηκωθηκα, μαζεψα τα πραγματα μου και ανεβηκα στο σαλονι του πλοιου. Μπορει αυτο να ηταν η ιδεα του πρωινου για αυτους τους τυπους, ομως εγω προτιμουσα να πιω ενα καφεδακι σαν ανθρωπος και με την ησυχια μου. Καθισα σε μια ζεστη γωνια κοντα στο παραθυρο και με το ζεστο καφε στο χερι χαζευα εξω απ’ το παραθυρο τη θαλασσα καθως το πλοιο συνεχιζε τη πορεια του προς το λιμανι του Gdansk.

Λιγες ωρες αργοτερα η παλια πολη του θρυλικου κινηματος «Solidarnosc» και του Λεχ Βαλεσα μας καλωσοριζε. Ο ηλιος ελαμπε και ολος ο κοσμος ηταν στις τοπικες παραλιες, σκηνες απο ενα καλοκαιρι απο τα παλια. Το ολο σκηνικο ηταν ενα παραξενο συνοθυλευμα τρεντυ παραλιας τυπου Κοπα Καμπανα και αισθητικης σοβιετικου τυπου, τυλιγμενα ολα μαζι σε ενα πυκνο πρασινο δασος.



Το πλοιο εδεσε στο λιμανι διπλα στον ιστορικο φαρο του Gdansk και εγω ετοιμαστηκα για να αναχωρησω. Μετα απο δυο ολοκληρες μερες σε πλοια δεν εβλεπα την ωρα να ταξιδεψω πανω στην καλη μου προς νεους προορισμους.



Ομορφη, πολυχρωμη πολη...





Πολωνια για αλλη μια φορα. Ολα τοσο γνωριμα, ομως τιποτα δεν ηταν πια το ιδιο.
Σαν μια παλια αγαπη που καποτε ηξερες καλα αλλα τωρα πια δεν σε αναγνωριζε καν...
Εβαλα στο MP3 το λατρεμενο Again των Archive, κατεβασα τη ζελατινα και εσφιξα το γκαζι.
You’re tearing me apart / crushing me inside.
You used to lift me up / now you get me down.

Βλεμμα μπροστα στο δρομο που μακραινει, ματια σταθερα στον οριζοντα, βαθεια ανασα και παμε. Αγαπω τις μηχανες γιατι δεν κανουν πισω αλλα πανε μονο μπροστα.



Στο θεαμα του λαμπερου ηλιου και της μεγαλης εθνικης που απλωνοταν μπροστα μου ολες οι σκοτεινες σκεψεις χαθηκαν και επιασα τον εαυτο μου να χαμογελαει ξανα σαν μικρο παιδι.
Το ταξιδι τελικα ειναι το μεγαλυτερο γιατρικο σε οτι μας βαραινει. Λες γι’ αυτο εμεις οι μηχανοβιοι να παραμενουμε παντα παιδια στη ζωη;



H διαδρομη σημερα ηταν μικρη: προορισμος μου ηταν η Βαρσοβια, οπου θα συναντουσα τη φιλη και μηχανοβια Alex. Ειχαμε γνωριστει πριν καιρο μεσω του Couchsurfing και οντας και αυτη μηχανοβια και φανατικη των ταξιδιων ειχαμε πολλα να πουμε. Αυτο το καιρο ηταν φιλοξενουμενη στη Βαρσοβια και αφου ο δρομος θα με εβγαζε απο τα μερη της, ηταν μια ωραια ευκαιρια να βρεθουμε και να πιουμε ενα ποτακι.



Συντομα αφησα πισω την βαρετη εθνικη οδο και επιασα τους επαρχιακους για να περιπλανηθω λιγο στην επαρχια της κεντρικης Πολωνιας -εξαλλου ειχα ολη τη μερα μπροστα μου να χαζεψω και να βολταρω με την ησυχια μου. Λιγο εξω απο ενα ακομα μικρο χωριουδακι και ενω ο δρομος με πηγαινε διπλα σε μια ομορφη λιμνη η οθονη του κινητου φωτιστηκε. Ηταν η Alex.
«Θα αργησω λιγο να σχολασω σημερα, οποτε μπορουμε να βρεθουμε κατα τις οκτω στο κεντρο;»
Μια χαρα! Ευκαιρια να κανω μια σταση για να τσιμπησω κατι και να ξεμουδιασω.

Σα να το ειχα κανονισμενο εμφανιστηκε μπροστα μου το καλυτερο μερος που θα μπορουσα να εχω ζητησει: ενα μικρο ταβερνακι χωμενο μεσα σε ενα πολυ ομορφο αλσος, στην ακρη της λιμνης.



Ο κοσμος ερχοταν εδω τα Σαββατοκυριακα για πικνικ διπλα στη λιμνη, για περπατημα, για ποδηλασια η ακομα και για μπανιο.





Κατεβηκα διπλα στη λιμνη και περπατησα μεχρι το νερο. Ενα τσουρμο ντοπια πιτσιρικια επαιζαν στη μικρη παραλια παιρνοντας φορα και πηδωντας στο νερο απο την ξυλινη αποβαθρα. Η λιμνη μπορει ηταν πολυ γραφικη καθως καθρεφτιζε τα συννεφα του ουρανου αλλα σιγουρα δεν εδειχνε και οτι καλυτερο για να κολυμπησει κανεις.





Εκατσα αρκετα εκει στο μικρο ταβερνακι, πινοντας το καφε μου και χαζευοντας τους χαμογελαστους ντοπιους και τις οικογενειες που περνουσαν, χαμενος στην ηρεμια της στιγμης. Χωρις να με απασχολει η ωρα η μερα ο καιρος, χωρις πριν και μετα, μονο με εκεινο το πολυτιμο παρον οσων ταξιδευουν χωρις λογο και αιτια. Γυριζοντας πλεον απο μια απ’ τις ακρες του κοσμου, εχοντας κατακτησει το ονειρο που χρονια με εκαιγε, τωρα ενοιωθα τη γαληνη και την ηρεμια του να τριγυριζεις χωρις σχεδιο και προγραμμα.



Επαιρνε πλεον το απογευμα και εγω εκλεισα το GPS και απλα αφησα το δρομο να με οδηγησει οπου ηθελε αυτος.



Με τις σκιες να μακραινουν στον απογευματινο ηλιο το μονο που ηθελα ηταν απλα να χαθω σε μικρα γραφικα χωριουδακια που δεν τα ηξερε κανεις...



...πλαι σε μικρα αγροτοσπιτα με λουλουδια, ομορφες αυλες και φυση...



Λιγο εξω απο τη Βαρσοβια εκανα μια σταση να ξεδιψασω την Αυρα μου και να τσεκαρω το κινητο. Η Alex μου ειχε ηδη στειλει μηνυμα να βρεθουμε εξω απο ενα μπαρακι, σε μια απο τις πιο κεντρικες πλατειες της πολης. Αν ηξερα ομως τι με περιμενε εκει, μαζι με το σαντουιτς που ετρωγα τωρα θα καταπινα και ενα βαπορι υπογλωσσια...

Στο βαθος του οριζοντα η μεγαλη πρωτευουσα της χωρας με καλωσοριζε με τον πιο ομορφο τροπο.



Παντου καταπρασινα παρκα, σιντριβανια και κοσμος πολυς να καθεται και να απολαμβανει το ζεστο καλοκαιρινο βραδακι...



...και μεγαλες καθαροι λεωφοροι γεματες κτηρια με εκεινη τη χαρακτηριστικη Βορειοευρωπαικη αρχιτεκτονικη που αγαπαω τοσο...



Συντομα ειχα φτασει στο μερος του ραντεβου: την πλατεια του Ουρανιου Τοξου, γνωστο σημειο συναντησης της πολης που ειχε παρει το ονομα του απο μια μεγαλη αψιδα στα χρωματα του ουρανιου τοξου φτιαγμενη απο λουλουδια.



Ακριβως διπλα εστεκε φωτισμενη μια απο τις δεκαδες πανεμορφες καθολικες εκκλησιες που βρισκονταν διασπαρτες στη πολη, κανοντας με να κοιταζω το θεαμα μαγεμενος...



Ναι.
Καλα.
Ηταν γιατι δεν ειχα ακομα γυρισει να δω πισω μου...

Στην αλλη πλευρα, μπροστα απο ενα παλιο νεοκλασσικο κτηριο που θυμιζε εντονα τα κτηρια της Πλατειας Αριστοτελους βρισκονταν μερικα απο τα πιο δημοφιλη στεκια της πολης -κατι που απο μονο του δεν λεει πολλα.

Θα μπορουσε να ηταν γεματα καγκουρες...
Θα μπορουσε να ηταν σαν ΚΨΜ σε ωρα απογευματινης χαλαρωσης...
Θα μπορουσε να ηταν τιγκα σε ΚΑΠΗ στο τσακιρ κεφι...

Δεν ηταν τιποτα απο τα παραπανω.
Καθως ξεκινησα να περπαταω αναμεσα στα τραπεζακια και το κοσμο συνειδητοποιησα κατι: οτι ξαφνικα βρισκομουν αναμεσα σε μια θαλασσα απο διμετρες εξωγηινες απο το πλανητη Amantamatakiamou, με τους αντρες ειδος υπο εξαφανιση.



Δυο (2) αντρες στο προσκηνιο και απο πισω του νινιου το πανηγυρι.



Εδω πανω οταν μιλαμε για εξωγηινες εννοουμε τετοια πραγματα...



...και οσο για την αναλογια γυναικων-αντρων δειτε μονοι σας. Στις εκατο κουκλες μια μοσχαροκεφαλη δωρο.



Το θεαμα ηταν απεριγραπτο! Ρε μπας και τα ειχα τιναξει και ειχα παει στο παραδεισο;
Αφου μαζεψα τα ταλαιπωρα ματια μου απο το πεζοδρομιο πηγα στην γωνια του δρομου που θα συναντουσα την Alex. (Τωρα να ελεγα τιποτα για τη τυχη μου μεσα που απ’ ολα τα μερη του κοσμου θα βρισκομουν με γυναικα εδω περα;;)
Δεν περασε πολυ ωρα και η φιλη μου εμφανιστηκε χαμογελωντας.

– Γεια σου Νικο! Καλωσηρθες! Ειδα τη κατακοκκινη κουκλα και σκεφτηκα οτι πρεπει να ειναι η δικια σου.
– Ε; Χμμμ; Πως; Αααα για τη μηχανη λες! Ε, ενταξει μωρε, καλη ειναι δεν λεω...
– Παμε να σε κερασω ενα ποτακι. Εχεις πολλα να μου πεις για το ταξιδι σου.

Η σερβιτορα (αφηστε...) με ρωτησε χαρουμενη τι θα παρω. Τη κοιταξα με το βλεμμα του ναυαγου που βλεπει το πλοιο μετα απο εικοσι χρονια πανω στη βραχονησιδα. «Whiskey. Just bring the bottle.»

Η Alex ηταν φοβερο ατομο. Εκανε διδακτωρικο στις θετικες επιστημες στη Σουηδια και τα καλοκαιρια ταξιδευε με ενα Yamaha XT 660, αλωνιζοντας την κεντρικη και νοτια Ευρωπη, ακομα και μονη της παρακαλω. Αυτες τις μερες βρισκοταν για καλοκαιρινες διακοπες στη πατριδα της προτου επιστρεψει στη Στοκχολμη. Με ρωτησε για το ταξιδι μου και ακουγε τις ιστοριες μου με μεγαλο ενδιαφερον.

Καθως επεσε το βραδυ το μερος γεμισε ακομα περισσοτερο κοσμο και συντομα στη παρεα μας προστεθηκαν και τα αλλα φιλαρακια της Alex. Εξαιρετικα παιδια ολοι τους, ανηκουν σε μια νεα γενια Πολωνων που ειναι πολυ μορφωμενοι, ανοιχτομυαλοι, γνωριζουν να μιλανε απταιστα ξενες γλωσσες και ειναι εξαιρετικα ευγενικοι και προσχαροι. Αν οι νεοι ειναι το μελλον μιας χωρας τοτε η Πολωνια τα επομενα χρονια θα ανεβει πολυ ψηλα...
Η Alex -δευτερη απο δεξια- και η παρεα της... Na zdrowie!
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 20
Warsaw (PL) – Zakopane (PL)
456 km


Το ηλιολουστο πρωινο με βρηκε να ειμαι φιλοξενουμενος στο σπιτι του συμπαθεστατου Marek ενος απο τους φιλους της Alex να χαζευω τον οριζοντα της πολης. Μιας που και η Alex ηταν φιλοξενουμενη δεν μπορουσε να μου προσφερει μερος για να κοιμηθω, ομως η λυση βρεθηκε και μαζι με αυτη εγινε ακομα μια ωραια φιλια.



Ο Marek δουλευε ως αρθρογραφος σε μεγαλα οικονομικα περιοδικα και εκανε μεταπτυχιακα στο πανεπιστημιο της πολης με θεμα την οικονομικη κριση στην Ελλαδα! Κοιτα που γιναμε διασημοι για ολους τους λαθος λογους ρε μαγκα μου.

Κανονικα σημερα το πρωι οντας καθημερινη θα επρεπε να παει στη δουλεια οποτε και εγω θα εφευγα, ομως οι θεοι του ταξιδιου ηταν για αλλη μια φορα με το μερος μου.
– Μολις με πηραν απο το γραφειο. Δεν χρειαζεται να περασω σημερα απο εκει, οποτε εχουμε ελευθερη τη μερα!
– Παμε να πιουμε ενα πρωινο καφεδακι και να κανουμε μια βολτα να δω τη πολη; Δεν εχω ξαναρθει στη Βαρσοβια και θελω να περιπλανηθω λιγο.
– Φυγαμε!

Κατεβηκαμε στο δρομο και περπατησαμε μεχρι το πανεπιστημιο ακολουθοντας τη παγκοσμια σταθερα του οτι τα καλυτερα (και οικονομικοτερα) στεκια ξεφυτρωνουν παντα γυρω απο τις σχολες των πανεπιστημιων.
Κατσαμε σε ενα μερος που ηταν κατι αναμεσα σε αρτοποιειο και πολυ ωραια διακοσμημενη καφετερια.
Στη μια μερια του μεγαλου χωρου βρισκοταν ενας μαυροπινακας με τα εδεσματα του μαγαζιου και μπροστα ενας μακροστενος παγκος οπου μπορουσε κανεις να διαλεξει οτι ηθελε για πρωινο απο μεγαλα ψαθινα πανερια για να συνοδεψει το καφεδακι του.
Ηταν το ιδανικο μερος για να ξεκινησουμε τη μερα μας.



Απολαυσαμε το πρωινο μας με ησυχια στο μικρο μαγαζακι, εχοντας εκεινη την ηρεμη χαρα των ανθρωπων που γνωριζουν οτι τους περιμενει μια ομορφη μερα χωρις υποχρεωσεις, προθεσμιες, ωραρια και εκκρεμοτητες. Μηπως τελικα φταιμε και εμεις που μπλεκουμε τις ζωες μας και τις κανουμε ακομα πιο δυσκολες απο οσο ειναι; Μηπως θα επρεπε να κανουμε μερικα βηματα πισω στη καθημερινοτητα μας για να δουμε τη ζωη μας λιγο πιο απλα, με αλλα ματια;

Εξω ο ηλιος ελαμπε και μας καλουσε να ξεκινησουμε τη βολτα μας. Ηταν ωρα να παρω μια γευση απ’ τη Βαρσοβια. Διασχισαμε ενα απο τα πολυ ομορφα παρκα που βρισκονταν διασπαρτα στη πολη και προχωρησαμε προς το κεντρο. Kαθαριοτητα, χρωματα, φροντιδα, μερακι, αγαπη προς το περιβαλλον και τα κοινα... Καθε φορα που εβλεπα τετοιες εικονες μου ερχοταν με θλιψη στο μυαλο η παραφραση της γνωστης ρησης: «Ο πολιτισμος γεννηθηκε στην Ελλαδα αλλα οταν μεγαλωσε εφυγε να σπουδασει στο εξωτερικο»...



Εχοντας στο μυαλο μου την εικονα μιας πρωτευουσας χωρας σιγουρα δεν περιμενα να αντικρυσω μια τοσο ομορφη και γραφικη πολη. Πεντακαθαρη, με μεγαλες λεωφορους, παρκα, λουλουδια, υπεροχα νεοκλασσικα κτηρια σε αψογη κατασταση, και απειρες καθολικες εκκλησιες αιωνιο συμβολο της αγαπης του Πολωνικου λαου στη θρησκεια.



Οι Πολωνοι εχουν βαθυτατη κουλτουρα και καλλιτεχνικη παιδεια, κατι που ηταν διαχυτο τριγυρω σε αγαλματα, προτομες και αφιερωσεις σε μεγαλους ποιητες και μουσικους της χωρας.



Ο δρομος μας εβγαλε στο λοφο της πολης οπου δεσποζε μεταξυ αλλων και η πανεμορφη πανεπιστημιουπολη, με τα επιβλητικα νεοκλασσικα της κτηρια, ωδη στον αρχαιο πολιτισμο που τοσο λατρευουν στο εξωτερικο.
Ολοι οι γυρω δρομοι απο το Campus ηταν πλακοστρωτοι πεζοδρομοι και κλειστοι στην κινηση των οχηματων επιτρεποντας την ελευθερη κινηση των φοιτητων σε κτηρια, παρκα και αμφιθεατρα χωρις την περιττη οχληση απο την κυκλοφορια των οχηματων.

Και ομως -αυτο το εντυπωσιακο κτισμα που θυμιζε εκκλησια ηταν η εισοδος καποιας σχολης του Πανεπιστημιου της πολης. Τα σχολια νομιζω ειναι περιττα.



Βεβαια το εξαισιο πανεπιστημιο δεν ηταν το μονο αξιοθεατο της πολης. Λιγο πιο κατω το Προεδρικο Μεγαρο, ενα ομορφο μεγαλο λευκο κτηριο με τους αψεγαδιαστους κηπους του, στεκοταν απεριττο αλλα με αισθητικη καθαροτητα που ξεχωριζε. Εδω χτυπουσε η καρδια της πολιτικης σκηνης μιας ολοκληρης χωρας.



Ο δρομος συνεχισε να ανηφοριζει και συντομα μας εβγαλε στη κορυφη του λοφου και το αλλο μεγαλο αξιοθεατο της πολης: το κατακοκκινο Βασιλικο καστρο με τη μεγαλη αυλη και τους μικρους δρομους πιο πισω που οδηγουσαν στη καρδια της Παλιας Πολης. Το καστρο εμοιαζε απλα σαν ψευτικο! Δεν φαινοταν απλα καλοδιατηρημενο, ηταν λες και ειχε χτιστει μολις πριν απο μερικα χρονια.



Αρκετοι τουριστες εκαναν τη βολτα τους στην τεραστια κεντρικη αυλη του καστρου, μπροστα απο μικρα καφε και ολα εκεινα τα παλια σπιτια με τη χαρακτηριστικη βορειοευρωπαικη αρχιτεκτονικη και τους εντονους χρωματισμους που τοσο αγαπουν οι Πολωνοι και που βρισκει κανεις παντου στις μεγαλες πλατειες των πολεων τους.



Απο εδω ξεκινουσε το πιο ομορφο κομματι της πολης, η Stare Miasto. Ηταν ενα καταπλητικο και ακρως χρωματιστο συνοθυλευμα μικρων δρομων γεματο υπεροχες λεπτομερειες που ξεχειλιζαν μερακι.



Σε κτηρια, δρομους και διακοσμησεις μαγαζιων...



Φως, χρωματα και τοσα λουλουδια παντου...! Αυτοι οι ανθρωποι εχουν την καλαισθησια στη φυση τους τελικα...





Συνεχισαμε τη βολτα στα μικρα στενα και τελικα βγηκαμε στο πιο παλιο τμημα της παλιας πολης: το Rynek, η αλλιως την Αγορα, μια πλατεια που περικλειοταν και απο τις τεσσερις πλευρες απο πολυχρωμα κτηρια.



Τετοιες υπαιθριες αγορες ηταν πολυ δημοφιλεις στην χωρα. Ολες οι μεγαλες Πολωνικες πολεις ειχαν μια τετοια, αποτελοντας απο το Μεσαιωνα ακομα τη καρδια της εμπορικης και πολιτισμικης δραστηριοτητας καθε κοινωνιας.

Καθως στεκομουν εδω και κοιταζα αυτη την ομορφη μικρη πλατεια και εχοντας δει ολα αυτα τα ομορφα μνημεια μεχρι τωρα κατι δεν μου πηγαινε καλα. Ηταν ολα τελεια. Υπερβολικα τελεια.
Ομως με τιποτα δεν μπορουσα να φανταστω οτι αυτο το μερος ειχε αποτελεσει κομβικο σημειο μιας απο τις σκοτεινοτερες σελιδες της νεοτερης ιστοριας της Ευρωπης.

Βλεπετε η Βαρσοβια πισω απο τα υπεροχα κλασσικα κτηρια και τους πεντακαθαρους δρομους και παρκα εκρυβε ενα τραγικο παρελθον. Κατα τη διαρκεια του 2ου Παγκοσμιου Πολεμου ολοκληρη η πολη ισοπεδωθηκε πληρως απο τους Γερμανους ναζι -και μιλαμε για ολοκαυτωμα: πανω απο το 85% ολων των κτηριων της πολης καταστραφηκαν ολοσχερως συμπεριλαμβανομενων ολων των ιστορικων μνημειων οπως η Παλια Πολη (Stare miasto) και το Βασιλικο Καστρο!

Οταν ξεκινησε ο πολεμος και οι ναζι κατεκτησαν την κεντρικη Πολωνια και μαζι της και τη Βαρσοβια, το πρωτο που εκαναν ηταν να κλεισουν ολα τα ανωτερα ινστιτουτα της πολης και να συγκεντρωσουν ολο τον Εβραικο πληθυσμο δια της βιας σε ενα μικρο τμημα που ονομαστηκε το γκετο της Βαρσοβιας.
Οταν ο Χιτλερ τον Απριλιο του 1943 εδωσε εντολη στα στρατευματα του να αφανισουν τη πολη ως μερος του σχεδιου «Τελικη Λυση» οι Εβραιοι μαχητες και λοιποι αντιστασιακοι εξεγερθησαν και ξεκινησαν ανταρτοπολεμο στο κεντρο της πολης.
Παροτι οι Γερμανοι υπερτερουσαν κατα πολυ σε οπλα και αριθμο ανδρων, το γκετο αντισταθηκε γενναια σχεδον για ενα μηνα. Το τελος της μαχης ομως βρηκε τους αντιστασιακους να μετρανε χιλιαδες απωλειες ενω ολοι οσοι επεζησαν σφαγιαστηκαν.

Δυστυχως τα βασανα της πολης μολις ειχαν αρχισει –σαν να μην εφταναν οι Γερμανοι, συντομα θα εμφανιζονταν και οι Ρωσσοι στο προσκηνιο. Ηδη απο τον Ιουλιο του 1944 ο Κοκκινος Στρατος των Σοβιετικων προελαμβανε βαθεια μεσα στη Πολωνικη επικρατεια απωθωντας τους Γερμανους δυτικα προς τη Βαρσοβια. Γνωριζοντας οτι ο Σταλιν ηταν αρνητικος στην ιδεα μιας ανεξαρτητης Πολωνιας, η εξοριστη πολωνικη κυβερνηση εδωσε εντολες στον Αντιστασιακο Στρατο να προσπαθησουν να επανακαταλαβουν τη πολη απο τους Γερμανους προτου φτασουν οι Σοβιετικοι.

Ετσι την 1η Αυγουστου του 1944 και καθως ο Κοκκινος Στρατος πλησιαζε τη πολη ξεκινησε η μαχη που εμεινε γνωστη ως η Εξεγερση της Βαρσοβιας. Ηταν μια απιστευτα σφοδρη μαχη και για τις δυο πλευρες -αυτο που ολοι περιμεναν να διαρκεσει μολις 48 ωρες κρατησε 63 ολοκληρες μερες!
Ο Σταλιν εδωσε εντολες στα δικα του στρατευματα να περιμενουν εξω απ’ τη πολη ενω οι Ναζι μαχονταν το πολωνικο πληθυσμο. Τελικα οι ανταρτες αναγκαστηκαν σε παραδοση και μεταφερθηκαν σε στρατοπεδα συγκεντρωσης στη Γερμανια, ενω ολος ο αμαχος πληθυσμος που ειχε επιζησει εκδιωχθηκε εκ νεου απο τα σπιτια τους -συνολικα περιπου 150,000 με 200,000 ανθρωποι εχασαν τη ζωη τους σε αυτη τη μαχη...


Ηδη μεχρι τοτε η πολη μετρουσε μεγαλες πληγες απο τις μαχες χρονων ομως εκει ηταν που η μοιρα της πολης σφραγιστηκε οριστικα. Ο Χιτλερ εξοργισμενος με την εξεγερση των κατοικων και αγνοωντας τη συμφωνια της παραδοσης διεταξε τα στρατευματα του να ισοπεδωσουν πληρως τη πολη, ενω οτιδηποτε πολυτιμο υπηρχε σε βιβλιοθηκες και μουσεια διεταξε ειτε να μεταφερθει στη Γερμανια ειτε να καει.
Σε αυτη τη μαζικη εξολοθρευση εκατονταδες ιστορικα μνημεια και κυβερνητικα κτηρια ανατιναχθηκαν απο τις ειδικες Γερμανικες μοναδες καταστροφων γνωστες ως Verbrennungs und Vernichtungs kommando.

Το αποτελεσμα ηταν αυτο... Ο απολυτος Ολεθρος.



Η πολη ειχε μετατραπει σε μια απεραντη σωρο μπαζων και ερειπιων. Η απολυτη φρικη του πολεμου, η τρελα των ανθρωπων και τα τραγικα αποτελεσματα. Η πολυχρωμη Αγορα οπου μολις πριν λιγο βρισκομουν στη φωτογραφια ηταν αυτο το ξεμπαζωμενο χωματινο τετραγωνο στο κεντρο.

Η ιστορια μαλιστα αναφερει οτι οι ζημιες ηταν τοσο εκτεταμενες που μετα το περας του πολεμου οι κυβερνητικοι παραγοντες σκεφτηκαν σοβαρα να μεταφερουν τη πρωτευουσα της χωρας σε καποια αλλη πολη καθως η Βαρσοβια ηταν σε τοσο τραγικη κατασταση που θεωρουσαν σχεδον αδυνατον να την ξαναχτισουν.

Ομως ακριβως για αυτο το λογο ηταν που τελικα παρθηκε η γενναια αποφαση να παραμεινει η πρωτευουσα της χωρας και να ξαναχτιστει πληρως απο τα θεμελια. Για να γινει ενα διαχρονικο συμβολο της δυναμης της θελησης του Πολωνικου λαου και της ικανοτητας να αναγεννηθουν απο τις σταχτες τους!

Τα ιστορικα μνημεια ξαναφτιαχτηκαν οπως ακριβως ηταν πριν τον πολεμο και το ιδιο και η υπεροχη Παλια Πολη. Ετσι λοιπον η Βαρσοβια απεκτησε την αμφιλεγομενη ...τιμη να ειναι η μονη πολη της χωρας με αψογα διατηρημενα ιστορικα κτηρια αλλα χωρις κανενα απο αυτα να ειναι αληθινα παλιο.

Ακομα και ετσι ομως τωρα πια χαρη στην αγαπη αυτων των ανθρωπων ηταν μια κουκλα, ενα στολιδι για το οποιο ολοι οι κατοικοι μπορουσαν να ειναι περηφανοι!







Ομως αν ολα αυτα δεν ηταν αρκετα τοτε αυτο που συναντησα στη συνεχεια θα με εκανε στα σιγουρα να θαυμασω αυτους τους ανθρωπους.
Αφησαμε το λοφο πισω και κατηφορισαμε προς το ποταμι και σε μια απο τις κεντρικοτερες λεωφορους της πολης ξαφνικα ειδα ενα αναπαντεχο αλλα υπεροχο θεαμα: Δεκαδες μεγαλες πινακιδες με φωτογραφιες ...μηχανοβιων;!;

Με τιτλο «Ja motocyklista» (Ειμαι μοτοσυκλετιστης) αυτο ηταν μια καμπανια της πολης ενημερωσης του κοινου εναντια στα στερεοτυπα σε σχεση με τους μοτοσυκλετιστες! Δεκαδες διασημες προσωπικοτητες της χωρας αλλα και απλοι ανθρωποι εμφανιζονταν σε διπλη ταυτοτητα: Ως ...κανονικοι ανθρωποι με τα πολιτικα τους ρουχα και ως μηχανοβιοι με πληρη εξοπλισμο παρακαλω!

Ολυμπιονικες, αθλητες, μουσικοι, τραγουδιστες, σκηνοθετες, ηθοποιοι, επιχειρηματιες, κορυφαιοι νευροχειρουργοι, top models, νοικοκυρες, πιτσιρικια... μεχρι και πολιτικοι απο ολα τα κομματα της χωρας. Ολοι φορωντας την εξαρτηση της μηχανης γινονταν το ιδιο πραγμα χωρις καμια διακριση: Μοτοσυκλετιστες.



Πλησιασα και διαβασα τη πινακιδα: «Μοτοσυκλετιστες. Καθε μερα συναντατε εναν στη κινηση, παρκαρετε διπλα του στο μαγαζι η το γραφειο, τον συναντατε στα ταξιδια τους στη χωρα αλλα και εκτος συνορων.
Ποιοι ειναι; Ποιος κρυβεται πισω απο το διαφανο προστατευτικο του κρανους;


Ο James κανει θαυματα καθε μερα -σωζει ζωες ανθρωπων. Ως χειρουργος ειναι δυσκολο να μετρησει ποσες οικογενειες νοιωθουν ευγνωμοσυνη για τη ζωη που εσωσε καποιου δικου τους ανθρωπου. Ομως ο James οταν κοιταει το καθρεφτη δεν μπορει να δει το γιατρο. Βλεπει ενα μοτοσυκλετιστη.

Ο Αndrew ειναι ενας καταξιωμενος ηθοποιος. Δυσκολα θα βρισκοταν καποιος που δεν θα αναγνωριζε το προσωπο του και δεν θα τον συμπαθουσε. Ομως οταν κοιταει το καθρεφτη βλεπει απλα ενα μοτοσυκλετιστη.

Η Εβελινα ειναι μια νηπιαγωγος και δεκαδες γονεις της εμπιστευονται τα παιδια τους με χαρα. Τι βλεπει οταν κοιταζει τον εαυτο της; Ενα μοτοσυκλετιστη.

Θελουμε να σπασουμε τα στερεοτυπα οτι καθε μοτοσυκλετιστης ειναι δωρητης οργανων. Ο καθενας μας θα μπορουσε να ειναι ενας αναβατης. Και γιατι οχι; Ειναι απλοι ανθρωποι -χαρουμενοι, φιλικοι, ευαισθητοι, ισως και γκρινιαρηδες καμια φορα.

Θελουμε να γυρισουμε αναποδα αυτη την εικονα και να κανουμε τους αλλους ανθρωπους εκει εξω να δουν τους μοτοσυκλετιστες ως γιατρους, ηθοποιους, νηπιαγωγους, καθηγητες πανεπιστημιου -οχι ως ανωνυμες φιγουρες αλλα ως ανθρωπους σαν και τους υπολοιπους.»
Oferta sprzedaży domeny jamotocyklista.pl



Tι να σχολιασει κανεις εδω... Ειχα μεινει αναυδος να κοιταω ισως την πιο ομορφη διαφημιστικη καμπανια για τους μοτοσυκλιστες που ειχα δει ποτε. Συνεχισαμε τη βολτα μας προς τον ποταμο Vistula, το μεγαλυτερο ποταμι της χωρας το οποιο διατρεχει ολη τη πρωτευουσα απ’ ακρη σ’ ακρη.
Μπορει το νερο του ποταμου να μην ηταν και οτι καλυτερο για κολυμπι, αυτο ομως δεν εμποδιζε τους ντοπιους να συνωστιζονται εδω τα Σαββατοκυριακα του καλοκαιριου για λιγη δροσια. Εδω στις οχθες του ποταμου οι Πολωνοι ειχαν φτιαξει μεγαλες και ομορφες πλαζ -αφου η πλησιεστερη αληθινη ακτη βρισκοταν στη βορεια θαλασσα καπου 300 χιλιομετρα μακρυα και το να παει καποιος εκει δεν ηταν πρακτικη επιλογη, τετοιες παραλιες ηταν η επομενη λογικη κινηση επιλογη.



Τωρα το μερος ηταν σχετικα ερημο αλλα ακομα και ετσι συναντουσες κοσμο που ερχοταν εδω για να κατσει και να διαβασει, να γραψει η απλα να ηρεμησει απο την φασαρια της καθημερινοτητας στη μεγαλουπολη.



Αν και βεβαια το να ηρεμησει κανεις εδω αναμεσα σε τετοια δειγματα της τοπικης πανιδας θα επρεπε ειτε να ειναι ο Βουδας ειτε ο Stevie Wonder...
Τι πινουν εδω πανω και βγαινουν ετσι παναγια μου;!;
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Ειχε παρει να μεσημεριαζει. Ηταν ωρα να φευγω. Ειχα αρκετο δρομο μπροστα μου και πολλα ακομα να δω. Γυρισαμε με το Marek στο σπιτι για να μαζεψω τα πραγματα μου και να αποχαιρετηθουμε. Τον ευχαριστησα για τη φιλοξενια και την καλη παρεα και κατεβηκα στο δρομο.

Ηταν ενα ζεστο και ησυχο μεσημερακι, απο αυτα που σε κανουν να μην θες να πας πουθενα.
Το γνωριμο σφιξιμο στο στομαχι του να αφηνεις πισω ενα πολυ ομορφο σκηνικο για νεα αγνωστα μερη ηταν παλι εδω, ομως η γνωριμη εικονα της καλης μου που περιμενε να φυγουμε ηταν μια μεγαλη παρηγορια. «Το ξερεις οτι πρεπει να πηγαινεις Νικο. Δεν ανηκεις εδω...»

Για σημερα το μονο που ειχα σχεδιασει αρχικα ηταν να διανυκτερευσω καπου στα μεσα της Σλοβακιας προτου συνεχισω για το Βελιγραδι της Σερβιας. Ψαχνοντας το χαρτη προ καιρου ειχα ξεχωρισει τη μικρη πολη Banja Bystrica χωρις καποιο ιδιαιτερο λογο -απλα μου αρεσε το ονομα και τυχαινε να ειναι σχεδον στη μεση της χωρας, οποτε θα ηταν ενα καλο σημειο διαμονης.

Φευγοντας ομως τωρα απο τη πολη και ξαναβλεποντας τους χαρτες της Σλοβακιας ενα αλλο ονομα μου τραβηξε τη προσοχη: Kosice. Καπου ειχα ξανακουσει για αυτη τη πολη στο παρελθον. Δεν μπορουσα να θυμηθω πως και γιατι αλλα καποιος μου ειχε πει καποτε οτι αξιζει μια επισκεψη αν βρισκομουν στη περιοχη.

Εξαλλου σε σχεση με την αρχικη μου επιλογη υπηρχε και ενα ακομα πλεονεκτημα. Ο δρομος για το Kosice θα με περνουσε πανω και απο τα περιφημα ορη Tatra, μια τεραστια οροσειρα εκπληκτικης ομορφιας που οριζε το φυσικο οριο αναμεσα στη Πολωνια και τη Σλοβακια και αποτελουσε το νουμερο ενα χειμερινο προορισμο και των δυο χωρων. Ηταν μια περιοχη που ηθελα εδω και χρονια να επισκεφτω!

Χαμογελασα ικανοποιημενος με το νεο μου σχεδιο προσπαθωντας να αγνοησω τη μικρη λεπτομερεια στην οθονη του GPS που χαλαγε τη συνταγη: χρονος αφιξης 00.30. Θα εβρισκα αραγε διαμονη σε μια αγνωστη πολη τετοια ωρα;
Παμε και βλεπουμε.



Η μεγαλη εθνικη οδος προς τα συνορα μου ηταν γνωστη απο το παρελθον αλλα αυτη τη φορα την εβλεπα με ιδανικες συνθηκες. Η καλοδεχουμενη δροσια εσπαγε τη ζεστη του καλοκαιριου, λιγη κινηση και τριγυρω ομορφα δαση στο φως του απογευματινου ηλιου...



Χρειαζομουν ενα καταλληλο soundtrack τωρα και τι καλυτερο απο αυτο... Sivert Hoyem – Blown Away
«Somewhere in a dream life that never comes true
If we can’t dream it up again then what do we do?«






Καθως το βραδυ αρχισε να πεφτει ενα αχνο πεπλο ομιχλης σκεπαζε σιγα σιγα τα μικρα σπιτακια στα ομορφα χωρια στο βαθος και εφτιαχνε με τα πιο απλα υλικα εικονες πολυτιμες και αλησμονητες...





Καπου εδω η εθνικη οδος τελειωσε και ακριβως μπροστα μου ενα μοναχικο συννεφο που ελαμπε κατακιτρινο απο το φως του ηλιου ηταν σαν το συννεφο μιας τεραστιας εκρηξης καπου πισω απο το λοφο.
Η φυση δημιουργει τα πιο απιθανα πραγματα.



Ξεκινησα να ανηφοριζω μια υπεροχη ορεινη διαδρομη με απολαυστικες στροφες αναμεσα σε ενα πυκνο ελατοδασος και στο αντιθετο ρευμα αρχισα να βλεπω πολλες μηχανες που προφανως γυριζαν απο μια μονοημερη κοντινη βολτα. Ηταν η επιβεβαιωση οτι βρισκομουν στο πιο καταλληλο μερος. A biker knows best!

Αποψε ειχε πανσεληνο και οι ομορφες εικονες που συναντουσα στο δρομο μου γινονταν ακομα πιο μαγικες...



Ο δρομος σκαρφαλωνε ολοενα και ψηλοτερα προς τα ορη Tatra. Με το σκοταδι να καλυπτει τωρα τα πανεμορφα δαση τριγυρω αρχισα να σκεφτομαι οτι το σχεδιο μου ισως χρειαζοταν μια μικρη αλλαγη για αποψε. Ειχα ακομα 200 χιλιομετρα μεχρι το Kosice και το GPS ανεφερε οτι θα εφτανα αρκετα μετα τα μεσανυχτα -ειχε νοημα αυτο;
Γιατι να μην διανυκτερευα καπου εδω αποψε; Η διαδρομη μεσα στα Tatra ηταν μοναδικης ομορφιας και αξιζε να την απολαυσω στο φως της ημερας. Αν τη διεσχιζα αποψε βιαστικα τι θα καταφερνα να δω;
Ολα συνηγορουσαν στο να εμενα εδω αυτο το βραδυ.

Κοιταξα το χαρτη και τοτε ηρθε και το τελευταιο κομματακι του παζλ να συμπληρωσει την ιδανικη εικονα: Zakopane. Ειχα ακουσει πολλα για αυτο το μερος. Ηταν ενα πολυ γραφικο κεφαλοχωρι πανω στα συνορα της Πολωνιας με τη Σλοβακια και επροκειτο για το διασημοτερο χειμερινο θερετρο της χωρας.
Και το καλυτερο; Βρισκοταν σε αποσταση λιγων μολις χιλιομετρων απο εδω που ημουν!
Οι ταξιδιωτικοι θεοι μου χαμογελουσαν ξανα.

Ανηφορισα το δρομο προς το Zakopane αναμεσα σε ομορφα ξυλινα σαλε και εκει αρχισαν να βλεπω το πιο παραξενο θεαμα: μεσα στη νυχτα και την ερημια νεαροι αντρες και γυναικες καθονταν στην ακρη του δρομου πανω σε καρεκλακια κρατωντας φωσφοριζε πινακιδες που εγραφαν «Δωματια»! Ηταν υπαλληλοι των πανδοχειων που εκτελουσαν χρεη «κραχτη» αλλα οπως και να το εκανες δεν ηταν κατι που θα περιμενα να δω στη μεση ενος πυκνου σκοτεινου δασους...

Συντομα ημουν στο προορισμο μου για αποψε. Το χωριο ηταν κατι παραπανω απο εντυπωσιακο -η λεξη «χωριο» το αδικουσε. Ηταν μια πληρως οργανωμενη κωμοπολη με μεγαλους φωτισμενους δρομους, πεζοδρομους, ενα μεγαλο παρκο με λουνα παρκ, εστιατορια, μικρες ομορφες εξοχικες κατοικιες με μεγαλες αυλες και αμετρητα εντυπωσιακα ξυλινα σαλε.





Σταματησα εξω απο το πιο ομορφο απο τα σαλε που ειχα δει μεχρι τωρα.
Ηταν ενας μεγαλος παραδοσιακος ξενωνας απο πετρα και ξυλο, με ενα μεγαλο φροντισμενο κηπο γεματο λουλουδια και φωτισμενο με ενα σωρο πολυχρωμα φωτακια.

Εμοιαζε να ειναι ακριβο μερος αλλα χαλαλι του -αφου ειχα βρεθει εδω πανω αποψε, ας το εριχνα λιγο εξω και ας εμενα και καπου με στυλ.



Μπηκα στη ρεσεψιον και ζητησα ενα δωματιο για τη βραδια. Ο ευγενικος υπαλληλος εγραψε τα στοιχεια μου και μου εδωσε ενα μεγαλο κλειδι λεγοντας με σπαστα αγγλικα: «Ρουμ 307, σεκοντ φλορ, σεβεντυ του πλιζ.»
Στο ακουσμα αυτο παγωσα. Ωπα φιλαρακι. Τι εβδομηντα δυο; Ευρω;;

Πανω που στο μυαλο μου ειχε αρχισει να παιζει την κασετα «οκ-ακριβο-ειναι-αλλα-αξιζει-ρε-Νικο/μια-ζωη-την-εχουμε» ο ρεσεψιονιστ με διεκοψε γραφοντας ξανα το νουμερο στο χαρτι και ειπε τη μαγικη λεξουλα που εκανε τη διαφορα: «Seventy two. Zloty».

– Zloty; Δεν μπορει! Αυτο σημαινε....... Δεκαοκτω ευρω!!!
Στο επομενο δευτερολεπτο ειχα αφησει τα λεφτα, ειχα αρπαξει το κλειδι και ειχα εξαφανιστει πριν αλλαξει γνωμη αφηνοντας πισω ενα συννεφακι στο περιγραμμα ενος ταλαιπωρημενου μηχανοβιου με ενα σωρο συμπραγκαλα υπο μαλης.

Το δωματιο ηταν στη σοφιτα, με δικο του μπανιο και ολες τις ανεσεις! Η ιδεα να μεινω εδω αποψε τελικα ηταν τελεια! Ενας τοσο διασημος προορισμος με τοσο οικονομικη διαμονη; Ειχα μεινει ακομα και σε campings που ηταν ακριβοτερα.



Η νυχτα ομως δεν τελειωνε εδω. Ηταν ωρα να δουμε το Zakopane by night!



Ο μεγαλος κεντρικος πεζοδρομος του χωριου εσφυζε απο ζωη. Εκατονταδες τουριστες, ντοπιοι και ζευγαρακια εκαναν νωχελικες βολτες πανω κατω, αναμεσα σε δεκαδες μαγαζια ολων των ειδων. Καφετεριες, γραφικα ταβερνακια, παραδοσιακες μπυραριες, night clubs, ξενωνες, εμπορικα καταστηματα, bistro... Χαμος!





Τα παραδοσιακα ταβερνακια χωριατικου στυλ που ειναι πολυ διαδεδομενα στους ορεινους προορισμους της Πολωνιας δεν θα μπορουσαν να λειπουν απο εδω... Με ομορφο διακοσμο απο ξυλο και πετρα και χαμηλο φωτισμο με κερια, εφτιαχναν το ιδανικο σκηνικο για ζευγαρακια που ηθελαν να εχουν ενα ρομαντικο δειπνο.





Εγω παλι προτιμουσα κατι λιγοτερο ρομαντικο αλλα περισσοτερο ουσιαστικο τωρα. Οντας ολη μερα στο δρομο το στομαχι μου δεν ηταν ιδιαιτερα χαρουμενο και ετσι κατευθυνθηκα σε μια απο τις πολλες χαρακτηριστικες μπυραριες του χωριου οπου το φαγητο ειχε μια μικρη ...ιδιαιτεροτητα.


Εδω δεν υπηρχαν σερβιτοροι, ουτε παραγγελνες μια απλη μεριδα... Εδω το φαγητο το επαιρνες με το κιλο. Χρησιμοποιοντας μια μεγαλη σπατουλα εβαζες μονος σου οτι και οσο φαγητο ηθελες/αντεχες μεσα σε κατι μεγαλα πλαστικα πιατα και στη συνεχεια πηγαινες στο ταμειο οπου τα ζυγιζαν και πληρωνες αναλογα με το βαρος. Οσο για τις τιμες η μεγαλη πινακιδα απο πανω τα ελεγε ολα: 6 ευρω το κιλο απο οτιδηποτε. Παρε κοσμε.



Με μια ντανα φαγητου που θα εκανε ακομα και τον Οβελιξ να δακρυσει εκατσα μπροστα στο μαγαζι διπλα ενα μικρο ποταμακι που περνουσε στην ακρη του πεζοδρομου και χαζευα δυο κοπελιτσες που εκαναν εντυπωσιακα ακροβατικα με φωτιες υπο τους ηχους κλασσικης μουσικης...





Μερικα κιλα αμνοεριφιων και κανα δυο λιτρα μπυρας αργοτερα ημουν ετοιμος να συνεχισω τη βολτα μου στον ομορφο πεζοδρομο. Δεν ξερω αν εφταιγε ο αερας εδω πανω, αλλα ειχα αρχισει απο ωρα να παρατηρω μια ταση στις κοπελες να μπερδευουν τις ζωνες τους για φουστες με αποτελεσματα οπως αυτα της φωτογραφιας... Ναι ναι, χαλια. Το ξερω.



Καθως περνουσα εξω απο ενα εντυπωσιακα φωτισμενο αναπαλαιωμενο πυργο που λειτουργουσε ως μπαρ πλεον ειδα δυο ζευγαρια ατελειωτα ποδια να με πλησιαζουν. Οταν μετα απο πολυ προσπαθεια καταφερα να σηκωσω τα ματια ψηλα ειδα οτι τα ποδια ανηκαν σε δυο απιστευτα εντυπωσιακες μελαχρινες κοπελες (ξερετε, απο αυτες τις ταλαιπωρες που ειχαν μπερδεψει τα ρουχα τους) και μου χαμογελουσαν γλυκα.
– Γεια σου!

Ενστικτωδως γυρισα πισω μου και αφου ειδα οτι δεν υπηρχε κανεις αλλος γυρισα και ψελλισα κατι φωνηεντα που ειχαν απομεινει απο μια παντελως αποτυχημενη προσπαθεια να το παιξω ανετος και χαλαρος:
– Εεερρρρμμμπλλ.. Σεμεναμιλαςκοπελια;
– Ναι! Δεν εισαι απο τα μερη μας ε;
– Εεεε οχι, περαστικος ειμαι και ειπα να δω τη περιοχη...

Αφου συστηθηκαμε μου ειπαν οτι ηταν φοιτητριες που τα καλοκαιρια ερχονταν εδω πανω για να δουλεψουν σε μπαρακια και καφετεριες και φετος δουλευαν «κραχτες» σε αυτο τον πυργο. Χμμμ.. Οποτε δεν τις εντυπωσιασαν οι ξανθες μου μπουκλες και το θεληματικο πηγουνι. Στο μεταξυ οι κοπελες περασαν στο παρασυνθημα και με καλουσαν μεσα για ενα ποτακι. «Πες στο παιδι στο μπαρ οτι τα σφηνακια ειναι κερασμενα απο εμας!»
Κραχτες, ξεκραχτες, δεν ειχα να παω καπου συγκεκριμενα, οποτε γιατι οχι εδω;

Ανεβηκα μαζι τους τα σκαλια του μαγαζιου και η πρωτη εικονα που αντικρυσα μπαινοντας στην μισοσκοτεινη μεγαλη αιθουσα ηταν μια ψηλη ξανθια κοπελα που εκτος απο τη φουστα της ειχε ξεχασει και πολλα αλλα και που στεκοταν στημενη στο τοιχο ενω μια αλλη κοπελα με αντιστοιχη ..ενδυμασια την αγκαλιαζε απο πισω και λικνιζονταν αργα και αισθησιακα στους ρυθμους της μουσικης.

Ποια σφηνακια τωρα... Κατεβασα το πρωτο ουισκι ενω οι κοπελιες του μαγαζιου μου χαμογελουσαν απο τη πιστα και με καλουσαν να χορεψουμε. Αυτη θα ηταν μια μεγαλη νυχτα δικε μου...
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 21
Zakopane (PL) – Beograd (SRB)
800 km


Ενα ακομα πρωινο στο δρομο. Ποσα περασαν και ποσα ακομα θα ερθουν;
Γλυκοπικρα συναισθηματα σημερα. Ημουν τοσο καιρο στο ταξιδι, που ειχα ξεχασει πως ειναι να γυριζεις πισω... Και ομως, κοιταζοντας το ημερολογιο σε μολις δυο μερες θα ημουν πλεον πισω στην Ελλαδα, προσγειωση στην καθημερινοτητα και σε ολα οσα ειχα αφησει πισω μερικα ετη φωτος πριν.

Εξω απο το παραθυρο ολα ιδανικα: ενας πανεμορφος ηλιος να λαμπει, το εντονο πρασινο του δασους, το ξυπνημα σε ενα κουκλιστικο ξενωνα απο εκεινους που βλεπει κανεις σε ονειρα και ξυπναει με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια.



Μπορει να επεστρεφα ομως επιστροφη δεν σημαινε και τελος. Ενα ταξιδι τελειωνει ενα αλλο ξεκιναει... Ο κυκλος της ζωης.

Μια γεματη μερα με περιμενε. Και τι μερα! Σημερα ο δρομος μου θα με εβγαζε στο Βελιγραδι της Σερβιας -αλλα για να φτασω εκει ειχα να διασχισω κανα δυο χωρες πρωτα... Και μεσα σ’ αυτα δεν θα μπορουσαν να ξεχασω να κανω και μια βολτα απο το Kosice που ειχα απο χθες στο προγραμμα αλλα και να δω και τα μαγευτικα ορη Tatra καθ’ οδον. Oχι ασχημα ε;

Εβαλα στο GPS τη διαδρομη και στη οθονη εδειξε οκτακοσια ολοστρογγυλα χιλιομετρα, ομως εγω δεν ειχα κανενα λογο να αγχωθω. Ηταν ωρα να παω μια πρωινη χαλαρη βολτα στο ομορφο χωριουδακι για ενα απολαυστικο καφε. Χα! Σιγα μην εφευγα σαν κυνηγημενος. Μπορει να εκανα πολλα η λιγα χιλιομετρα σε μια μερα, ομως ποτε δεν θα αγχωνομουν για αυτο. Το ταξιδι ειναι χαρα και απολαυση. Τη μερα που θα μου γινοταν αγγαρια και αγχος θα ηταν η μερα που θα επεστρεφα για τα καλα σπιτι μου πια...



Ο ξενωνας στο φως της μερας ηταν ακομα πιο ομορφος και γραφικος και φευγαλεα εκανα την σημειωση στο πισω μερος του μυαλου μου καποια φορα να ξαναβρεθω εδω για περισσοτερες ομως μερες...





Κατεβηκα στον ιδιο πεζοδρομο που ειχα βρεθει το προηγουμενο βραδυ. Ολα ηταν τοσο διαφορετικα σε σχεση με αυτο που ειχα δει τη νυχτα. Οικογενειες εκαναν την βολτα τους χαρουμενοι, αγουροξυπνημενοι τουριστες σκουντουφλουσαν ψαχνοντας για πρωινο, παιδια επαιζαν χαρουμενα, ντοπιοι εργαζομενοι ετρεχαν πανω κατω χαμενοι μεσα στη δικη τους καθημερινοτητα.



Γραμμη για τη πρωτη cukiernia που θα εβρισκα μπροστα μου -το ζαχαροπλαστειο στα Πολωνικα. Αυτο τουλαχιστον το ειχα μαθει τα χρονια που ειχα περασει σ’ αυτη την ομορφη χωρα. Ενας περιποιημενος διπλος καπουτσινο και ενα λαχταριστο τοπικο γλυκο με σαντιγυ και berries = δυο ευρω!



Απολαυστικο το καφεδακι στη λιακαδα.. Χαζολογημα του κοσμου που περνουσε γυρω με τους χαρτες και το μικρο σκισμενο σημειωματαριο μπροστα μου. Ασημαντες αλλα πολυτιμες στιγμες -η δικη μου μικρη ιεροτελεστια, η σπονδη στους θεους του ταξιδιου για να εχουμε ουριους ανεμους και καλες πλοες...



Το πρωινο τελειωσε -ηταν καιρος να ξεκινησει η μερα. Η Αυρα συγκεντρωνε τα βλεμματα ολου του κοσμου καθως κυλουσε νωχελικα στα στενακια του γραφικου χωριου και εγω ενοιωθα πολυ παραξενα. Δεν ειχα συνηθισει να ειναι το κεντρο του ενδιαφεροντος και με εκανε να νοιωθω αβολα, ομως σκεφτηκα οτι μια κατακοκκινη σπορ μηχανη να ταξιδευει φορτωμενη μπαγκαζια αναμεσα σε μια θαλασσα απο γκριζα γυαλιστερα κουτακια ηταν ενα θεαμα που μαλλον ξεχωριζε.
Ενας ταξιδευτης σαν και εκεινους που ειχαμε ονειρευτει να ειμαστε απο παλια...



Στο κεντρικο δρομο μια κοπελα με ενα κιτρινο φωσφοριζε γιλεκο καθοταν πανω σε ενα κολωνακι κρατοντας μια μικρη πινακιδα με το σημα Parking επανω. Ηταν ομορφη σαν ψεμμα. Δεν ηθελα να κανω τη γενικευση αλλα δεν μπορουσα να μην σκεφτω οτι αν ηταν Ελληνιδα με τετοια εμφανιση θα ειχε ενα τουπε που θα εκανε πριγκηπισσες να μοιαζουν φιλιππινεζοι λοστρωμοι σε γκαζαδικα και αν μη τι αλλο σε καμια περιπτωση δεν θα την εβλεπες στην ακρη του δρομου να δουλευει κρατωντας ενα κωλοσημαιακι Parking και να ξεροψηνεται μεσα στον ηλιο...
Αλλα ξεχασα... Εμεις ειμαστε πολυ καλοι για τετοιες δουλειες ετσι δεν ειναι; Αυτα ειναι για τα κοροιδα τους ξενους που δεν καταδεχονται να ζητανε λεφτα απο τους σπονσορες (aka γονεις) καθε τρεις και λιγο για να πανε να τα χωσουν στο τελευταιο iphone η στις ξαπλωστρες της Παρου και τις μπαρες των τρεντυ νησιων...

Στην εικονα αυτου του κοριτσιου ομως εγω εβλεπα το μελλον μιας ολοκληρης χωρας που δεν ντρεπεται να δουλεψει οπου και οσο χρειαστει για ενα καλυτερο αυριο με αξιοπρεπεια και σεβασμο σε βασικες αξιες...
Χαμογελασα και κατεβασα τη ζελατινα. Τα Tatra με περιμεναν.



Τι να ελεγα για αυτη τη διαδρομη τωρα. Αφησα πισω το Zakopane και αρχισα να ανηφοριζω προς το βουνο μεσα σε ενα πυκνο ελατοδασος εν μεσω ελαχιστης κινησης.



Τα κουκλιστικα ξυλινα πανδοχεια/ταβερνες στολισμενα με τα λουλουδια τους που βρισκονταν στην ακρη του δρομου ηταν χαρμα οφθαλμων.



Το οδοστρωμα ηταν πραγματικα τελειο και οι απανωτες στροφες εστηναν την τελεια μοτοδιαδρομη, μια αποψη που συμμεριζονταν πολλοι μηχανοβιοι αν εκρινα απο το πληθος των μηχανων που συναντουσα στο δρομο τωρα. Καθως ο δρομος εφτανε πλεον προς την κορυφογραμμη τα επιβλητικα ορη Tatra εμφανιστηκαν στο βαθος σε ολο τους το μεγαλειο...





Λιγο πριν τα συνορα ο δρομος βγηκε σε ενα μεγαλο πλατωμα του βουνου και χωθηκε μεσα στο δασος σε μια ατελειωτη ευθεια με πρασινο μεχρι μεχρι εκει που εβλεπε το ματι. Το φως του ηλιου περνουσε μεσα απο τα φυλλωματα και η πρωινη παχνη εκανε την εικονα μοναδικη...



Ομως το καλυτερο κρυβοταν πισω απο την επομενη στροφη.
Τραβερσαρισα μια μικρη ανηφορα κα ο βρεγμενος απο καποια βραδυνη μπορα δρομος που στεγνωνε στο εντονο φως του ηλιου αχνιζε σαν να ειχε πιασει ολος φωτια. Οι ακτινες του ηλιου περνουσαν μεσα απο τους ατμους του νερου που αχνιζε στην ατμοσφαιρα φτιαχνοντας ενα θεαμα μοναδικο, μια εικονα σπανια αλλα και τοσο φευγαλεα που δεν μπορουσε να αποτυπωθει με καμια φωτογραφικη του κοσμου ομως θα εμενε ανεξιτηλη στο νου και τη ψυχη. Καυσιμη υλη για τα ονειρα μας...

Τα ορη Tatra δικαιωναν με το παραπανω τη φημη τους και σιγουρα αξιζαν μια καλυτερη επισκεψη καποια αλλη φορα για να τα εξερευνουσα. Δεν ειχαν περασει πολλα χιλιομετρα οταν εφτασα σε ενα μικρο γεφυρακι που οριζε τα συνορα της χωρας με τη Σλοβακια.



Παλιες πινακιδες συνορων, checkpoints, ελεγχοι, φυλακες... Εδω, πανω απο αυτο το μικρο ποταμακι, καποτε βρισκονταν τα ηλιθια συνορα που βαζουν οι ανθρωποι για να χωριζουν τα δικα «μας» απο τα δικα «τους», εδω που ταλαιπωροι ανθρωποι στεκονταν μεσα στο χιονι και τη βροχη για να περασουν στην αλλη πλευρα κυνηγοντας το ονειρο για ενα καλυτερο μελλον.

Τωρα εμενε απλα το ιδιο ποταμι που κυλουσε αδιαφορο για τις βουλες των ανθρωπων και οι πινακιδες που οριζαν οτι εδω ξεκινουσε μια αλλη χωρα. Σλοβακια. Αλλο ενα συνορο πισω μου.



Η διαδρομη συνεχισε ιδια και απαραλλακτη μεσα στη μαγευτικη φυση του βουνου και υπεροχα εξοχικα καποιων μαλλον ευκαταστατων Σλοβακων...



Η φυση εδω πανω ηταν ο μεγαλος πρωταγωνιστης και δεν αφηνε κανεναν ασυγκινητο: Γιγαντιες οροσειρες, πρασινα λειβαδια και πυκνα δαση. Ασυναισθητα σκεφτηκα οτι για να ειναι ολα αυτα τοσο πρασινα χρειαζονταν ενα βασικο συστατικο. Νερο. Πολυ νερο.
Τι ηθελα να το μελετησω; Πισω απο τις κορυφες στεκοταν τωρα απειλητικο ενα τεραστιο μαυρο και βαρυ συννεφο με μια γκριζα κουρτινα μπροστα του, σημαδι οτι καπου μπροστα κατεβαζε τεραστιες ποσοτητες νερου στη γη -και εγω κατευθυνομουν ακριβως προς το μερος του. Δεν χρειαστηκε καν να αναρωτηθω αν θα το γλυτωνα. Οι χοντρες σταλες που ξεκινησαν να πεφτουν ηταν η ενδειξη οτι συντομα θα γινοταν χαλασμος κοσμου.



Χωθηκα σε ενα μικρο βενζιναδικο που βρηκα μπροστα μου ακριβως τη στιγμη που η βροχη αρχισε να δυναμωνει και να χτυπα με απιστευτη μανια το εδαφος. Οποιος ηταν εξω τωρα τον επινε με το μπουρι της σομπας...



Εβγαλα το κρανος εν μεσω ενος εκκωφαντικου θορυβου που σκεπασε τα παντα και κοιταξα στο εδαφος με εκπληξη -η βροχη ειχε μετατραπει σε χοντρο χαλαζι.



Ενας ντοπιος ηλικιωμενος με κοιταξε με απορια καθως εβαλα τη μηχανη στην ακρη για να τη προφυλαξω απ’ τη μπορα και μπηκα στο μικρο μινι μαρκετ τιναζοντας τα νερα και τη παγωνια απ’ το μπουφαν μου. Σε μια γωνια κατι νεαρα παιδια συζητουσαν γελωντας περιμενοντας και αυτοι τη μπορα να περασει.

Πηγα στο μηχανημα του καφε και πηρα ενα ζεστο ροφημα να διωξω την παγωνια του δρομου. Ενα απο τα αγορια της παρεας γυρισε προς το μερος μου χαμογελωντας και μου επιασε κουβεντα.

– Ωραιος καιρος ε; Καλωσορισες στη Σλοβακια! Σε ειδαμε με τη μηχανη πριν στο δρομο και σε θαυμαζαμε που μπορεις και ταξιδευεις με τετοια καιρικα φαινομενα.
– Ε ενταξει, δεν ειναι και τοσο ασχημα τα πραγματα. Μια μπορα ειναι και θα περασει. Εξαλλου εχω δει και χειροτερα. Μια βδομαδα πριν αν εβρισκα εστω και δυο ωρες να μην εβρεχε ημουν χαρουμενος.
– Γιατι; Που ησουν;
– Ειχα παει στη Νορβηγια και τωρα επιστρεφω στην Ελλαδα.
– Νορβηγια! Και απο τοσο μακρυα...! Και μονος σου ολα αυτα;; Δεν φοβηθηκες; Δεν βαρεθηκες;

Πως να του εξηγουσα τωρα οτι καποια ταξιδια δεν τα διαλεγεις αλλα σε διαλεγουν...
Κοιταξε με θαυμασμο τη μηχανη που στεκοταν στο προαυλιο και μουρμουρισε με ενα βλεμμα απλανες: «Πρεπει να ειναι υπεροχο να γνωριζεις τον κοσμο καβαλα σε μια μηχανη... Θα ηθελα πολυ μια μερα να το κανω και εγω αυτο.»

Μου συστησε τα αλλα παιδια της παρεας του, δυο κοριτσια και ενα αγορι. Ηταν δυο ευγενεστατα ζευγαρια Σλοβακων που μολις ειχαν ξεκινησει για διακοπες στις Δαλματικες ακτες της Ανδριατικης με ενα σαραβαλιασμενο μεγαλο Μπεμβε. Σλοβενια, Κροατια και επιστροφη.

Ενω μιλουσαμε παρατηρησα τη παρεα των παιδιων. Η μια απ’ τις δυο νεαρες Σλοβακες ειχε μια εξωτικη ομορφια που σε καθηλωνε. Δυο μεγαλα γατισια φωτεινα πρασινα ματια, η τυπικη βορειοευρωπαικη ομορφια και το τελειως λευκο δερμα που εκανε μεγαλη αντιθεση με τα ολομαυρα μακρυα μαλλια της εδιναν σχεδον την οψη μιας νεραιδας. Ομως παρα του εντυπωσιακου της παρουσιας της ηταν εξαιρετικα ευγενικη, συνεσταλμενη και λιγομιλητη, χαρακτηριστικα που ετειναν να εκλειψουν σε μια κοινωνια που εκθειαζε το φαινεσθε και το δηθεν.

Εξω η βροχη ειχε κοψει. Ηταν καιρος να πηγαινουμε. Κουμπωσα τα δερματινα και εβαλα μπροστα τη μηχανη ενω η παρεα τακτοποιουσε τα πραγματα της στο αυτοκινητο. Με αποχαιρετησαν λεγοντας ξανα ποσο ζηλευαν που δεν μπορουσαν και αυτοι να ταξιδευουν με μηχανες και εφυγαν για τις διακοπες τους μεσα σε μια χαρουμενη βαβουρα μουσικης και γελιων.

Εγω γυρισα το βλεμμα μπροστα στο γκριζο και βρεγμενο δρομο εκλεισα καλα το μπουφαν και εσκυψα να πιασω τα κλιπον. Τι να τους ελεγα; Αυτοι ζηλευαν εμενα για την ελευθερια ενος ταξιδιου με τη μηχανη, ενω εγω τωρα ζηλευα εκεινους για την υπεροχη παρεα που ειχαν και την ανεση του ταξιδιου με ολα τα κομφορ χωρις τη αεναη μαχη με τα καιρικα φαινομενα... Road wary το λενε αυτο και οποιος πει οτι δεν ζηλεψε ποτε του ειναι ειτε ο μεγαλυτερος ψευτης του κοσμου ειτε θεος και εγω δεν ημουν τιποτα απ’ τα δυο.



Κατηφορισα απο την αλλη πλευρα της οροσειρας και η εντυπωσιακη φυσικη ομορφια του τοπιου ηταν το καλυτερο φαρμακο για τις σκεψεις μου. Το μυαλο καθαρισε και με αφησε να απολαμβανω την πανεμορφη Σλοβακικη φυση με θαυμασμο.



Το τοπιο αλλαζε ξανα. Ατελειωτα μικρα λοφακια που εσβηναν σε μεγαλες καταπρασινες πεδιαδες, εκπληκτικης ομορφιας χωριουδακια με εκεινες τις χαρακτηριστικες κοκκινες οροφες των κεντροευρωπαικων χωρων, πανεμορφες εκκλησιες και ενας λαμπρος ουρανος...





Η Σλοβακια ηταν μια πανεμορφη χωρα και το εδειχνε σε καθε ευκαιρια!





Εβαλα ροτα το Kosice και ανοιξα το γκαζι.
 
Τελευταία επεξεργασία:

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Kosice
Τα χιλιομετρα πανω στους μεγαλους εθνικους δρομους της Σλοβακιας εφυγαν γρηγορα και συντομα ειχα φτασει στην πολη για την οποια –ανεξηγητο πως- ειχα ακουσει τοσα. Θα αξιζε οντως; Ημουν εδω για να το ανακαλυψω.





Μεγαλοι δρομοι, μπολικο πρασινο, ομορφη βλαστηση, φροντισμενα παρτερια με λουλουδια και καθαριοτητα. Τα βασικα συστατικα ηταν εδω.



Οι πρωτες εντυπωσεις ηταν εξαιρετικες... Η αρχιτεκτονικη των πανεμορφων νεοκλασσικων κτηριων διατηρουσε το χρωμα της παλιας αριστοκρατιας, και το απογευματινο φως που ελουζε τα μικρα στενα εκανε τα παντα να μοιαζουν ακομα πιο ομορφα. Παραδεισος.





Αφησα τη μηχανη κοντα στο κεντρο και ξεκινησα τη βολτα μου χωρις χαρτη και οδηγους με σκοπο να χαθω απλα μεσα στη πολη. Πως θα βρεις αν δεν χασεις πρωτα;



Απο τους ξεφτυσμενους σοβαδες στις γωνιες καποιων κτηριων γινοταν σαφες οτι η χωρα εδω ηταν σε πιο φτωχη μοιρα απο τους γειτονες της στο βορρα αλλα αυτο δεν εμποδιζε τους κατοικους της να φροντιζουν οσο περισσοτερο μπορουν τις γειτονιες τους... Πολλα λουλουδια στα παραθυρα, γραφικες καθολικες εκκλησιες, χρωματα... Οπου υπαρχει θεληση υπαρχει και τροπος!



Περιπλανωμενος στα μικρα δρομακια συντομα βρεθηκα στη Hlavna ulica, την καρδια της πολης. Ηταν ενας μεγαλος πεζοδρομος απιστευτης ομορφιας, γεματος πλατειες, συντριβανια, υπεροχα αγαλματα, μικρα καφε, αλλα και τα μεγαλυτερα αξιοθεατα της πολης, οπως ο γοτθικου ρυθμου ναος της Αγιας Ελισαβετ, το Κρατικο Θεατρο καθως και οι κατακομβες με τμηματα της μεσαιωνικης πολης.



Επρεπε να μαθω περισσοτερα. Ανοιξα τον ταξιδιωτικο οδηγο και διαβασα...
«Το Kosice (Κόσιτσε) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σλοβακίας μετά την πρωτεύουσα Μπρατισλάβα. Είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Χόρναντ στο ανατολικό τμήμα της χώρας σε υψόμετρο 208μ.


Είναι μια από τις παλαιότερες πόλεις της Σλοβακίας και έχει πλούσιο και σημαντικό παρελθόν. Η πρώτη γραπτή αναφορά της ύπαρξης ενός οικισμού στη θέση της σημερινής πόλης ανάγεται στο 1230. Η ίδια η πόλη, θεμελιώθηκε μετά το 1243 από Γερμανούς αποίκους από την Κάτω Σαξωνία μαζί με τοπικούς σλαβικούς πληθυσμούς οι οποίοι ήταν ήδη εγκατεστημένοι στην περιοχή. Αναπτύχθηκε γρήγορα και μέσω μιας σειράς εμπορικών και άλλων προνομίων έγινε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του βασιλείου της Ουγγαρίας. Μάλιστα, το Κόσιτσε θεωρείται η πρώτη πόλη στην Ευρώπη η οποία απέκτησε δικό της θυρεό που χορηγήθηκε το 1369 από τον βασιλιά Λουδοβίκο Α’ τον Μέγα της Ουγγαρίας.



Μετά από μια περίοδο οικονομικής άνθησης και ευημερίας κατά τον 14ο και 15ο αιώνα, η πόλη αντιμετωπίζει τις πρώτες επιθέσεις των Οθωμανών στα μέσα του 16ου αιώνα ενώ ο 17ος χαρακτηρίζεται από τις θρησκευτικές διαμάχες της Μεταρρύθμισης και Αντιμεταρρύθμισης. Την περίοδο αυτή, γίνεται de facto η πρωτεύουσα της Άνω Ουγγαρίας (που περιελάμβανε την σημερινή ανατολική Σλοβακία και τμήμα της ΒΑ Ουγγαρίας).
Τέλη του 17ου και αρχές του 18ου αιώνα γίνεται κέντρο της εξέγερσης εναντίον των Αψβούργων υπό την ηγεσία του Φραγκίσκου Ράκοζι. Τους επόμενους δύο αιώνες (18ο και 19ο) η πόλη γνωρίζει ιδιαίτερη πνευματική άνθιση καθώς πολλά μέλη της αριστοκρατίας εγκαθίστανται σ’ αυτή, δίνοντας έτσι ώθηση στις τέχνες, το θέατρο και την πολιτιστική κίνηση. Ταυτόχρονα, χτίζονται νέα κτίρια επηρεασμένα από το Μπαρόκ και το Νεοκλασσικισμό.

Το 1918, μετά τη διάλυση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, το Κόσιτσε πέρασε υπό την εδαφική κυριαρχία της τότε νεοδημιουργηθείσας Τσεχοσλοβακίας. Το 1938 ξαναπέρασε στην ουγγρική κυριαρχία για να επιστρέψει εκ νέου το 1945 στην Τσεχοσλοβακία. Από από το 1993 μετά τη διάσπαση της Τσεχοσλοβακίας ανήκει πλέον στη Σλοβακική Δημοκρατία.»




Περπατουσα τριγυρω με ενα ηλιθιο τεραστιο χαμογελο ζωγραφισμενο στο προσωπο μου. Η πολη ηταν το κατι αλλο!
Ισως να ηταν απλη τυχη που ειχα βρεθει εδω αλλα πραγματικα ακομα και να μου ζητουσαν να βρω ενα τοσο ομορφο μερος δεν νομιζω να τα καταφερνα...



Τα καταπρασινα και γεματα χρωμα παρκα σε συνδιασμο με τα δεκαδες μικρα συντριβανια δημιουργουσαν τα καλυτερα φωτογραφικα ενσταντανε και με εκαναν να θελω να κατσω εδω για καμια βδομαδα για να απολαυσω το μερος οπως του αξιζε.





Το επιβλητικο νεο-μπαροκ κτηριο του Κρατικου Θεατρου δεσποζε στο κεντρο του πεζοδρομου.
Παντα ημουν λατρης αυτης της αρχιτεκτονικης σχολης και εδω ειχα την ευκαιρια να θαυμασω ενα εξαιρετικο δειγμα σε ολη του τη μεγαλοπρεπεια... Κτισμενο το 1879 με 1899 ηταν ενα θαυμα αρχιτεκτονικης τοτε και ενα απο τα πιο ομορφα κτηρια στη χωρα. Το εσωτερικο του θεατρου ειναι διακοσμημενο με γυψινα στολιδια ενω το ταβανι κοσμουν σκηνες απο τις τραγωδιες του William Shakespeare’s οπως ο Οθελλος, ο Ρομεος και Ιουλιετα, ο Βασιλιας Ληρ και βεβαια το Ονειρο Θερινης Νυκτος.



Ακριβως πισω απο το θεατρο υπηρχε ενα ακομα αξιοθεατο της πολης για το οποιο γνωριζα και ανυπομονουσα να το δω απο κοντα. Και οχι δεν ηταν ενα ακομα κτηριο αλλα κατι εντελως απροσδοκητο.

Hταν το singing fountain, ενα μοναδικο στο ειδος του συντριβανι σε ολη την Ευρωπη. Οταν ειχα διαβασει πρωτη φορα για αυτο νομιζα οτι ειχα δει λαθος. Και ομως. Επροκειτο για ενα μακροστενο παραλληλογραμμο συντριβανι το οποιο διπλα του ειχε μια απιθανη μεταλλικη στηλη γεματη μικρες καμπανες σε διαφορα μεγεθη, οι οποιες οταν το συντριβανι πετουσε νερο αυτες χτυπουσαν τυχαια φτιαχνοντας τραγουδια.



Το αποτελεσμα ηταν φανταστικο. Οταν εφτασα εκει το συντριβανι τραγουδουσε χαρουμενο -δεν μπορουσα να μην χαμογελασω με το τι ειχαν φτιαξει τουτοι οι ανθρωποι. Λιγο αργοτερα το σοου ειχε τελειωσει, ομως αυτο δεν σημαινε οτι ο χωρος εμενε χωρις μουσικη επενδυση. Μεσα στο παρκο ο δημος ειχε εγκαταστησει παντου ηχεια τα οποια, οταν το συντριβανι δεν τραγουδουσε, επαιζαν τζαζ μουσικη.

Οταν ξεκινησαν να παιζουν οι πρωτες νοτες απ’ το My Way του Frank Sinatra δεν μπορουσα να πιστεψω στ’ αυτια μου. Τριγυρισα το λουσμενο στο φως παρκο, αναμεσα σε πιτσιρικια που επαιζαν και ζευγαρακια που εκαναν βολτες και γελουσα μονος μου χαμενος στη μοναδικοτητα αυτης της απιστευτης στιγμης, ενω η υπεροχη φωνη του ol’ blue eyes μου πλημμυριζε τα αυτια.
Τραγουδουσα χωρις να με νοιαζει αν θα με περασουν για τρελο τους μοναδικους στιχους που ηταν λες και εκλειναν το ταξιδι μου μεσα σε πεντε γραμμες και ηθελα να κανω αυτη τη στιγμη να κρατησει για παντα...
«And now, the end is here
And so I face the final curtain
My friend, I’ll say it clear
I’ll state my case, of which I’m certain
I’ve lived a life that’s full
I traveled each and every highway
And more, much more than this, I did it my way«




Με τη διαθεση πλεον στα υψη συνεχισα τη βολτα στη πολη με μονη σκεψη να συγκρατησω οση περισσοτερη ομορφια μπορουσα απο αυτη τη θαυμασια πολη.





Ο συνδιασμος των νεοκλασσικων κτηριων με τα επιβλητικα μεσαιωνικα μνημεια γοτθικου ρυθμου και τις παλιες εκκλησιες ηταν κατι καταπληκτικο.





Ομως κανενα κτηριο δεν ηταν πιο εντυπωσιακο απο το καθεδρικο ναο της Αγιας Ελισαβετ, του μεγαλυτερου ναου ολοκληρης της χωρας, που υψωνοταν ακριβως μπροστα μου...

(φωτο απο Wikipedia)


Ο ναος αυτος ειχε χτιστει τμηματικα κατα το Μεσαιωνα, μεταξυ του 1378 και 1508 στη μνημη της Αγιας Ελισαβετ της Ουγγαριας, την προστατιδα της Πορτογαλιας και των μισθοφορων πολεμιστων. Ο καθεδρικος χτυπηθηκε αρκετες φορες απο φυσικες καταστροφες και επισκευαστηκε αλλες τοσες, κατι που συμβολιζοταν πολυ χαρακτηριστικα απο τη σπασμενη μεγαλη καμπανα του ναου που βρισκοταν πλεον σε περιοπτη θεση διπλα στο κτηριο.



Ομως το Kosice ειχε πολλα ακομα να μου δειξει. Διπλα στο ναο και μπροστα στον ιστορικο θυρεο της πολης υπηρχε η εισοδος στις αρχαιες κατακομβες εκει που καποτε βρισκοταν η μεσαιωνικη πολη και που τμηματα της σωζονταν μεχρι και σημερα.





Ηταν ενα κλειστοφοβικο μερος. Παντου υπηρχαν στενοι διαδρομοι και αψιδωτες εισοδοι που οδηγουσαν σε χωρους σαν μεγαλα δωματια. Χαμηλα κατω απο το εδαφος υπηρχαν ακομα και υδροροες ισως απο καποιο αποχετευτικο συστημα της παλιας πολης.





Ομολογω οτι το μερος δεν ηταν οσο εντυπωσιακο οσο το περιμενα. Τα τμηματα που ειχαν ανασκαφει ηταν σχετικα περιορισμενα και οι χωροι στους οποιους εκθετονταν παλια ευρηματα, κιονες και αγαλματα ηταν ως επι το πλειστον αδειοι. Ακομα και ετσι ομως η αξιοποιηση αυτου του χωρου ηταν μια υπενθυμιση οτι λαοι με πολυ πιο φτωχη ιστορια απο τη δικη μας φροντιζαν να την αναδειξουν οσο μπορουσαν. Εμεις;





Η συνεχεια της βολτας με οδηγησε -που αλλου;- στα παρκα της πολης. Ηταν αδυνατον να μην τα παρατηρησει καποιος περπατωντας εδω. Η φυσικη ομορφια τους συναγωνιζοταν ανετα την ομορφια των ιστορικων μνημειων. Για καποιον που ειχε μεγαλωσει μεσα στα τσιμεντα μιας ασχημης, χοντροκομμενης πολης τετοιες εικονες ηταν λογος να νοιωθω ζηλια, θλιψη και θαυμασμο. Με τι παιδεια και κουλτουρα θα μεγαλωνε αραγε καποιος μεσα σε τετοια αισθητικη;





Οι εικονες πλεον δεν περιγραφονταν με λογια... Ειχα δει τοσες ομορφες πολεις στο παρελθον και καθε μια ειχε κατι το μοναδικο, ομως το Kosice εμπαινε πλεον επαξια κοντα στη κορυφη της λιστας...





Ομως αν νομιζατε οτι τα ειχατε δει ολα μεχρι τωρα ειστε γελασμενοι. Βλεπετε ειχα κρατησει το καλυτερο για το τελος και αυτο δεν ηταν αλλο απο τις γυναικες της χωρας! Οταν ο ιδιος ο ταξιδιωτικος οδηγος αναφερει ως ενα απο τα μεγαλυτερα αξιοθεατα ενος τοπου τις γυναικες του, τοτε πιστεψτε με μιλαμε για περιπτωσεις πολλαπλων εγκεφαλικων, καρδιοπαθειων, τυφλωσης η και ολα αυτα μαζι!

—- ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παρακαλουνται οι αρρενες αναγνωστες μιας καποιας ηλικιας να παρουν τα υπογλωσσια τους πριν συνεχισουν την αναγνωση. Δεν ευθυνομεθα δια τυχον μονιμες βλαβες που μπορει να προκληθουν απο τα παρακατω αξιοθεατα. —-

Σε ολη τη διαρκεια του περιπατου μου στη πολη λοιπον αν υπηρχε κατι που ηταν εντελως μα ΕΝΤΕΛΩΣ αδυνατον να μην προσεξω ηταν οι γυναικες που κυκλοφορουσαν. Η καλοκαιρινη ζεστη, τα μικροσκοπικα ρουχα και οι ατελειωτες αναλογιες των διαστημικων Σλοβακων δημιουργουσαν εναν εκρηκτικο συνδυασμο...





Ποια γη της Επαγγελιας και μλκιες λεμε... Εδω ηταν ο Παραδεισος!





Hταν κατι το απιστευτο. Δεν ειμαι ανθρωπος που θα κατσει να βγαζει φωτογραφιες γυναικων ντε και καλα, ομως αν δεν αποθανατιζα το θεαμα αυτο δεν θα με πιστευε κανενας οτι μπορει να υπαρχει. Ολη τη πολη ηταν γεματη απιστευτες θυλικες παρουσιες. Και το καλυτερο; Αν τους επιανες κουβεντα ηταν φιλικοτατες!!

Καθως επεστρεφα απο το μεγαλο παρκο στην ακρη του πεζοδρομου δυο πανεμορφα πλασματα με πλησιασαν κρατωντας δυο μικρους δισκους με μικρα χαρτινα κυπελακια. Ηταν φοιτητριες στο πανεπιστημιο της πολης και τωρα το καλοκαιρι δουλευαν σε ενα κοντινο καφε και ηταν ολη μερα στεκονταν εξω απο το μαγαζι με ενα δισκο στο χερι πουλωντας στους περαστικους παγωμενη λεμοναδα, τσαι και αναψυκτικα!

Μου χαμογελασαν γλυκα με μια ομορφια που εκανε τυφλους να βρισκουν το φως τους και σε απταιστα αγγλικα μου προσεφεραν να παρω ενα δροσιστικο ροφημα. Μονο 1 ευρω!
Πηγα να αρνηθω ευγενικα μιας που επανω μου ειχα μονο πενηνταευρο αλλα η Lenka με προλαβε λεγοντας γλυκα οτι δεν υπηρχε κανενα προβλημα. Μου εδωσε να διαλεξω ροφημα και πηρε το χαρτονομισμα και ετρεξε χαρουμενη μεσα στο μαγαζι για να μου φερει σαρανταεννια ευρω ρεστα.

Γυρισε με τα ρεστα ενω ειχα ηδη πιασει κουβεντουλα με τη φιλη της. Ηταν δυο γλυκυτατα πλασματα. Αυτο και αν δεν θα πιστευε κανεις μετα! Τι λεω; Εδω δεν το πιστευα εγω τωρα που το ζουσα κιολας.

Κανοντας τεραστιες προσπαθειες να καταπολεμησω το παρκινσον που ειχε πιασει τα χερια μου εβγαλα τη φωτογραφικη μηχανη και τους ζητησα διστακτικα να τις φωτογραφησω.

Στην αρχη με κοιταξαν με απορια. «Φωτογραφια; Μα γιατι; Δεν ειμαστε κατι το ιδιαιτερο...»
Εκει που ημουν στα προθυρα εγκεφαλικου με αυτο που ειχα μολις ακουσει γυριζουν και μου λενε γελωντας «Αντε, καλα!» και τσαααακ στηθηκαν με χαρη μπροστα στο φακο.

Το γονιδιο του μοντελου ρε πστη μου....! Κυριες και κυριοι, επιτρεψτε μου να σας γνωρισω λοιπον τις δυο νεες μου φιλες: την Lenka...



...και τη φιλη της Maria!



Εμμμ μαλλον να πηγαινουμε καλυτερα. Ουτως η αλλως μετα και απο αυτα και να ηθελα να δω κατι αλλο ηταν αδυνατον. Ειχα στραβωθει πληρως.

Βεβαια περα απ’ τη πλακα θα ηθελα να μεινω για λιγο ακομα (μερικα χρονακια ας πουμε) σε αυτο το πανεμορφο μερος αλλα δεν γινοταν. Ο ηλιος επεφτε και αναμεσα σε μενα και το Βελιγραδι ειχα 600 ακομα χιλιομετρα και μια ακομα χωρα. Λεπτομερειες. Παμε καλη μου...



Ηταν ωρα να φαω χιλιομετρα ξανα. Αν ηθελα να βρισκομαι αυριο βραδυ στην Ελλαδα το αποψινο ηταν κατι που επρεπε να κανω. Αφησα την ομορφη πολη πισω και βγηκα στην μεγαλη εθνικη οδο με κατευθυνση τα συνορα.
Η μικρη ταμπελα στην ακρη του δρομου λες και σηματοδοτουσε το τελος του ονειρου... Kosice τελος



Απο εδω τα συνορα ηταν υποθεση μιας ωριτσας.



Κλασσικη ποζα στη πινακιδα των συνορων, για μια χωρα που ηξερα καλα. Καπου καπως καποτε, σε μια αλλη ζωη, πριν ενα εκατομμυριο φεγγαρια η Βουδαπεστη ηταν αυτο που αποκαλουσα Σπιτι μου... Ποσο αλλαξαμε απο τοτε...
Ολα ειναι ιδια μα τα παντα ειναι αλλιως τωρα... Μονο το Ταξιδι παρεμεινε το ιδιο.



Tαξιδι στη χωρα-τηγανιτα. Ανοιξα το γκαζι και στο MP3 εβαλα στο τερμα ενα κομματι που κρατουσα φυλαγμενο χρονια...
«Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω.
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω

με μια ελπίδα να ‘ναι σαν κι εμένα...»
Νατασσα Μποφιλιου – Εν λευκω



Καπου στο βαθος μια καταιγιδα ειχε παρει να σκιαζει τον απογευματινο ουρανο χτυπωντας τη γη οπως οι σκεψεις τωρα το μυαλο μου...



Οι Ουγγρικοι αυτοκινητοδρομοι ηταν δρομαρες με ολη την εννοια της λεξης: αψογα χαραγμενοι, μεγαλες λωριδες, απεραντες ευθειες χωρις ιχνος λακουβας. Επιπεδο autobahn και βαλε και αν εκρινα και απο τους οδηγους που περνουσαν στην αριστερη λωριδα με το γκαζι στο πατωμα, μαλλον στο ιδιο στυλ ηταν και τα ορια ταχυτητας τους.
Η νυχτα ερχοταν πλεον και με την ελευθερια της ελλειψης (πρακτικων) οριων ταχυτητας τα χιλιομετρα εφευγαν πολυ ευκολα.



Καθ’ οδον αρχισα να παρατηρω ολοενα και περισσοτερα αυτοκινητα με γερμανικες η αυστριακες πινακιδες που ηταν φορτωμενα μεχρι τα μπουνια με πραγματα και ανθρωπους. Ηταν ενα παραξενο θεαμα. Τοσοι πολλοι Γερμανοι ηθελαν ξαφνικα να μεταναστευσουν στη Σερβια; Γιατι με τοσα πραγματα μεσα δεν τους εκοβα να πηγαιναν για τουρισμο.

Οσο πλησιαζα τα συνορα η κινηση ολοενα και πυκνωνε τωρα. Εγω δεν εδωσα ιδιαιτερη σημασια σ’ αυτο και συνεχισα το δρομο μου χαλαρος οπως εκανα καθε φορα που περνουσα τα συνορα μιας χωρας.
Εδω ομως ηταν διαφορετικα. Φτανοντας στα συνορα θυμηθηκα κατι που μου εκοψε τα ποδια: εδω τα συνορα των δυο χωρων ΔΕΝ ηταν ελευθερα! Η Σερβια δεν ηταν στην Ευρωπαικη ενωση και κατα συνεπεια θα επρεπε να περασουμε ελεγχο διαβατηριων ενας ενας! Και με ολη αυτη τη κινηση που εβλεπα εδω και ωρα να κατευθυνεται προς τα εκει αν ο ελεγχος γινοταν με το ρυθμο αλλων Βαλκανικων χωρων που ειχα περασει στο παρελθον θα εμπαινα στη Σερβια καλα ξημερωματα.

Εκανα μια τελευταια απελπισμενη ευχη ο ελεγχος να ειναι απλα μια τυπικοτητα και να περνουσαμε ολοι γρηγορα.
Ναι.
Καλα.



Εσβησα τη μηχανη και σταματησα πισω απο την ουρα χιλιομετρων που ειχαν σχηματισει τα προπορευομενα οχηματα. Καραβανια εκατονταδων οχηματων καθε λογης, φορτωμενα μεχρι τις μπουκαπορτες, τα περισσοτερα με μεταναστες που επεστρεφαν στη πατριδα με δοξες και τιμες. Γερμανικες πινακιδες, μουστακες, μαντιλες, τσεμπερια και απειρα συμπραγκαλα. Τον ειχα πιει. Τι να εκανα; Στιγμιαια σκεφτηκα να περνουσα προσεκτικα αναμεσα στα αυτοκινητα αλλα κατι μου ελεγε οτι οι αλλοι οδηγοι δεν θα το εκτιμουσαν ιδιαιτερα αυτο. Ηδη πολλοι με κοιτουσαν με μισο ματι και δεν ηθελα να πιεσω τη τυχη μου.

Η ουρα προχωρουσε με βασανιστικους ρυθμους. Μιας που η πορεια γινοταν κυριολεκτικα μετρο μετρο, οι περισσοτεροι οδηγοι δεν εβαζαν καν μπροστα, παρα εσπρωχναν τα αυτοκινητα λιγα μετρα μπροστα και τραβουσαν χειροφρενο. Ακολουθησα το παραδειγμα τους ομως συντομα αποδειχτηκε μεγαλο μαρτυριο. Οπως και να το κανει καποιος δεν ηταν και το πιο ευκολο πραγμα του κοσμου να πρεπει καθε λιγα λεπτα να πηγαινεις στα χερια ενα θεοβαρο φορτωμενο θηριο που σε καθε μικροανωμαλια του δρομου τραβουσε αριστερα δεξια και απειλουσε να ξαπλωθει φαρδυ πλατυ στο οδοστρωμα. Ειχα διασχισει ολη την Ευρωπη χωρις ζημιες και θα την παθαινα τωρα με μηδεν χιλιομετρα σπρωχνοντας; Ημουν κουρασμενος, κρυωνα και ειχα μπροστα μου ενας θεος ξερει ποσες ωρες ακομα του μαρτυριου της σταγονας. Η μερα μου ειχε ξεκινησει με τον πιο υπεροχο τροπο στα βουνα της Πολωνιας και τωρα θα εκλεινε με το χειροτερο.

Δεν ειχε περασει πολυ ωρα ομως και τις σκεψεις μου διεκοψε ο χαρακτηριστικος ηχος ενος μεγαλου μονοκυλινδρου. Γυρισα και ειδα ενα απιθανο θεαμα. Ενας μηχανοβιος τρελακιας με το μαλι να ανεμιζει και με βλεμμα που γυαλιζε περνουσε απο τη βοηθητικη λωριδα ορθιος πανω σε ενα βαρυφορτωμενο παλιο Yamaha Tenere 600. Το ηξερα αυτο το βλεμμα. Μονο οσοι εχουν ταξιδεψει υπερβολικα πολυ και υπερβολικα μακρυα το εχουν στα ματια τους.

Καθως εφυγε μπροστα μου εγνεψε να τον ακολουθησω. Καβαλησα τη μηχανη εν μεσω βλοσυρων ματιων απο τους οδηγους των αυτοκινητων, κουμπωσα πρωτη στο κιβωτιο και μη τον ειδατε τον Παναη. Συντομα τον εφτασα και εκοψα. Ειχε σταματησει ακριβως κατω απο μια μεγαλη πινακιδα που ελεγε «Δημοκρατια της Σερβιας. Καλωσηρθατε»



Με πλησιασε με ενα μεγαλο χαμογελο μεχρι τ' αυτια. «Αδερφε μου!»
Τον ελεγαν Dragan και ηταν Σερβος που γυριζε πισω στο σπιτι του απο μακρυνο ταξιδι. Εριξε μια ματια στη μηχανη και ειπε:
– Γυριζεις απο μακρυα;
– Απο το Βορειο Ακρωτηρι.
– Ωωωω ρε φιλε! Δικος μου εισαι και συ! Και εγω τωρα γυριζω απο τη Ρωσια. Ειχα παει μεχρι το Ιρκουτσκ και τωρα επιστροφη στα πατρια εδαφη. Ποσα χιλιομετρα εκανες;
– Ε, μεχρι εδω εχω κανει περιπου 12.000.
– Ωραιος! Και εγω περιπου τοσα εκανα μονο που τα περισσοτερα ηταν σε χωμα...

Τρελαρας. Αλλα ωραιος τρελαρας, δικος μου. Δεσαμε κατευθειαν.
Με ρωτησε που πηγαινα τωρα. Του ειπα οτι ειχα προορισμο το Βελιγραδι αλλα δεν ειχα καποιο αλλο σχεδιο. Δεν ειχα κλεισει διανυκτερευση και απλα σκεφτομουν να εβρισκα καποιο φτηνο ξενωνα για το βραδυ.

Με διεκοψε και μου ειπε με τροπο που δεν χωρουσε αμφισβητηση. «Α, δεν υπαρχει περιπτωση, ξεχνα το! Θα ερθεις στο σπιτι μου να σε φιλοξενησω!»

Ειχα σταθει απιστευτα τυχερος για αλλη μια φορα. Τελικα οταν εισαι στο δρομο τα παντα μπορουν να συμβουν. Πηραμε πρωτη γραμμη στον ελεγχο διαβατηριων καθως ο Dragan ηταν φιλος με τον υπευθυνο αξιωματικο της αστυνομιας και συντομα το βασανο των συνορων ηταν παρελθον! Τι σου ειναι οι γνωριμιες τελικα.

Μπηκαμε στην ταλαιπωρημενη εθνικη οδο της Σερβιας και βαλαμε ροτα για το Βελιγραδι. Μπροστα πηγαινε ο Dragan πανω στο μηχανακι/υπερπαραγωγη με ενα τεραστιο ογκο χυμα πραγματων -ελαστικα, μπιτονια βενζινης, βαλιτσες, σακουλες- να γερνουν στο πλαι ενα κλικ απο το να σκορπισουν στο δρομο, ενω αδιαβροχα σκηνη και ρουχα ανεμιζαν στο βραδυνο αερακι.

Εγω ακολουθουσα ξωπισω στο σκοτεινο δρομο χαζευοντας το θεαμα ενω απο πανω ενα μεγαλο καλοκαιρινο φεγγαρι μου θυμιζε οτι ο Αυγουστος πλεον ηταν εδω...



Νυχτερινες διαδρομες στη Σερβια παρεα με εναν ακομα μηχανοβιο που ειχα γνωρισει στο δρομο και που ειχε εμφανιστει τη καταλληλη στιγμη για να σωσει κυριολεκτικα τη παρτιδα. Μια ακομα μοναδικη στιγμη σε ενα μοναδικο ταξιδι.

Ημασταν στο Βελιγραδι δυομιση ωρες αργοτερα. Η ωρα ηταν 1 το πρωι και δεν κυκλοφορουσε ψυχη. Ακολουθησα το Dragan στα στενα της πολης, σε φτωχικες γειτονιες αναμεσα σε παλια μικρα σπιτακια με ταλαιπωμενους κηπους και μεγαλα εργατικα μπλοκ κατοικιων χωρις στιγμη να μου περασει απ’ το μυαλο οτι μπορει να κινδυνευω.
Οταν εισαι στο δρομο μαθαινεις να εμπιστευεσαι τους ανθρωπους, και αυτοι ανταποδιδουν τελικα με τον καλυτερο τροπο.

Στο ομορφο σπιτι του Σερβου φιλου η γυναικα του μας περιμενε ηδη εχοντας στρωσει τραπεζι για να τσιμπησουμε κατι πριν πεσουμε για υπνο. Τον καλοσωρισε γλυκα, του εβγαλε το σκονισμενο εξοπλισμο της μηχανης, του εφερε καθαρα ρουχα και πετσετα για να κανει μπανιο και περιμενε υπομονετικα για να μαθει για το ταξιδι του. Ο Dragan ελειπε και εκεινος πανω απο ενα μηνα και ειχε πολλα να πει.

Τελικα ειχα κανει λαθος. Η μερα ειχε ξεκινησει ομορφα και ειχε τελειωσει Τ Ε Λ Ε Ι Α.
Το ταλαιπωρημενο μου σωμα υποδεχτηκε με ανακουφιση το μαλακο κρεβατι. Αποψε θα εκανα εναν απ’ τους πιο απολαυστικους υπνους της ζωης μου.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 22
Beograd (SRB) – FYROM – Κατερίνη (GR)
676 km


Ξυπνησα απο εναν υπνο βαθυ, απολαυστικο, εξαγνιστικο. Ανοιξα τα ματια και κοιταξα γυρω το μικρο λευκο δωματιο. Ενοιωθα καπως μουδιασμενος, σαν να ξυπνουσα απο ενα απιθανο ονειρο και να γυριζα πισω στη πεζη μου ζωη, την μιζερη και γκριζα καθημερινοτητα. Αποψε το βραδυ θα βρισκομουν ξανα στην Ελλαδα. Ηταν κατι που δυσκολευομουν να πιστεψω. Απ’ τη μια το ηθελα να γυρισω πισω μετα απο τοσο καιρο στο δρομο, αλλα απ’ την αλλη ηξερα οτι αυτο θα σηματοδοτουσε και επισημα το τελος αυτης της υπεροχης περιπετειας.



Ας ηταν. Ειχα δρομο ακομα να κανω και πραγματα να δω. Δεν θα τα εβαφα δα και μαυρα.
Εκανα ενα απολαυστικο ντουζ να διωξω απο πανω μου τη συσσωρευμενη κουραση και βρωμα του δρομου και σειρα πηρε το πρωινο καφεδακι. Ο Dragan ηταν ο προεδρος του T-rex riders club, τη μεγαλυτερη μοτοσυκλετιστικη λεσχη περιπετειας και off road στη Σερβια, κατι αναλογο με το αμερικανικο Adv riders, και το ταξιδι που ειχε μολις ολοκληρωσει σκοπευε να ειναι το πρωτο απο μια σειρα εξορμησεων στην αχανη Ρωσια. Μου μιλησε για το ταξιδι του και του ειπα για το δικο μου και δωσαμε υποσχεση να ξαναβρεθουμε καποια στιγμη και να συνταξιδεψουμε ξανα για νεους προορισμους. Το μονο σιγουρο ηταν οτι μου εβαλε πονηρες σκεψεις για επομενα ταξιδια στο μελλον.

Αν και θα ηθελα να κατσω παραπανω και να δω λιγο και το Βελιγραδι αυτο δεν γινοταν. Εξαλλου ηθελα να το φυλαξω αυτο το μερος για μια αλλη φορα που θα ερχομουν για να το δω με την ησυχια μου. Αυτη τη φορα επερνα απλα μια ελαχιστη γευση ετσι για να ανοιξει η ορεξη. Φορτωσα την Αυρα και τη βγαλαμε απο τη μικρη αποθηκη που ειχε περασει το βραδυ παρεα με την εταιρη ταξιδιαρα του φιλου μου. Αν ειχαν στομα σιγουρα θα ειχαν πολλα να πουνε για τους απαλευτους αναβατες που ειχαν ανεχτει για τοσα χιλιαδες χιλιομετρα πανω στις σελλες τους.



Μια τελευταια αναμνηστικη φωτογραφια με το νεο μου Σερβο φιλο και αναχωρηση.
Vidimo se kasnije Dragan!



Τακτοποιησα το χαρτη στο tankbag και εβαλα τη σχετικη διαδρομη στο GPS. 670 χιλιομετρα δρομος.
Αν ολα πηγαιναν καλα καπου γυρω στις 9 το βραδυ θα βρισκομουν στην Κατερινη οπου με περιμεναν ο Πετρος και γλυκυτατη συζυγος του Θαλεια, μαζι με καποια αλλα φιλαρακια απο τα διαδικτυακα μοτοστεκια που συχναζαμε. Eλλαδα αποψε. Μου φαινοταν σαν ψεμα.



Η Σερβια μου θυμιζε εντονα την Ελλαδα πριν απο μερικα χρονια. Οι γειτονιες με τα μικρα σπιτακια με τις αυλες και τα στενα περασματα ηταν εικονες που γνωριζα απο παιδι στις αλανες χωριων και παλιων προαστιων της Αθηνας.



Βγαινοντας στους κεντρικους δρομους ομως αυτο αλλαξε. Η εικονα θυμιζε πλεον εντονα Βαλκανια με τους μεγαλους δρομους, τα εργατικα μπλοκ κατοικιων, τις ταλαιπωρημενες γραμμες του τραμ.



Αφησα το Βελιγραδι πισω με αλλη μια υποσχεση να γυρισω ξανα. Βλεποντας στους καθρεφτες την εικονα της πολης που χανοταν στον οριζοντα ημουν σιγουρος οτι αυτη θα ηταν μια υποσχεση που θα κρατουσα.



Δεν ειχα κατι να δω, δεν ειχα κατι να κανω, παρα μονο να ταξιδεψω. Η ομορφια του τοπιου εμπαινε μεσα μου σαν ευλογια και εγω αφεθηκα στο δρομο χωρις να σκεφτομαι τιποτα.



Ομορφη, αγαπημενη χωρα, λατρεμενη φυση και υπεροχοι ανθρωποι...





Ημουν στο δρομο πολλες ωρες χαζευοντας ετσι χωρις λογο και αιτια. Ειναι πολυτελεια που σπανιζει να μπορεις ακομα να παγωνεις το χρονο και απλα να υπαρχεις εκει μεσα στη στιγμη. Ειχα κανει πολλα χιλιομετρα πανω στις ομορφες εθνικες οδους της χωρας ωσπου τελικα εφτασα στο Πρεσεβο, την τελευταια πολη της Σερβιας πριν τα συνορα με τα Σκοπια.

Σταση για ανεφοδιασμο και εναν ελεγχο στους χαρτες. Δεν ηξερα τι θα συναντουσα στη συνεχεια και με οσα ειχα ακουσει κατα καιρους το τελευταιο που ηθελα να συμβει ηταν να εχω μεινει στη μεση του πουθενα σε καποιο Σκοπιανο χωριο με τους ντοπιους να ετοιμαζουν τις τσουγκρανες και τα δικανα...



Περασα εσκεμμενα μεσα απο τη μικρo χωριο χαζευοντας την καθημερινοτητα των ντοπιων. Τα μικρα σπιτια με τις κοκκινες στεγες θυμιζαν εντονα χωρια της βορειας Ελλαδας και συνεθεταν μια ομορφη εικονα. Η φτωχια εδω ηταν εμφανης αλλα η εμφυτη διαθεση των Βαλκανιων να μην το βαζουν κατω στις αντιξοοτητες εδινε πνοη στο τοπο.



Περασα τα συνορα αγχωμενος για το τι θα συναντουσα. Τελικα οι φοβοι μου διαψευστηκαν πληρως.
Αν μη τι αλλο η κεντρικη εθνικη οδος των Σκοπιων ηταν σε αριστη κατασταση, στα επιπεδα των καλυτερων δικων μας δρομων. Αν ηταν ετσι μεχρι την Ελλαδα το υπολοιπο ταξιδι θα ηταν παιχνιδακι.



Η φυση γυρω ηταν εξαιρετικα ομορφη. Ειχα εκπλαγει απο τη γειτονα χωρα. Καλες υποδομες, ευγενικοι ανθρωποι (τουλαχιστον οσους συναντησα στα διοδια καθ’ οδων), τακτοποιημενες εκτασεις με καλλιεργειες, ποταμια, δαση και ομορφα χωριουδακια...





Η χωρα απ’ ακρη σ’ ακρη ηταν μικροσκοπικη: μολις 200 χιλιομετρα απ’ ακρη σ’ ακρη. Και ομως μεσα σε αυτα τα λιγα χιλιομετρα ειχε καταφερει να μου δειξει ενα προσωπο πολυ διαφορετικο απο αυτο που περιμενα. Οταν μεγαλωνεις μεσα σε κουβεντες που εχουν σκοπιμοτητες καποιες φορες τελικα πρεπει να κλεινεις τα αυτια και να ανοιγεις τα ματια.

Ο δρομος ανηφορισε μια ορεινη περιοχη προς τα νοτια της χωρας και η διαδρομη συντομα εγινε πολυ ενδιαφερουσα. Ποτε δεν συμπαθησα τις εθνικες οδους ετσι και αλλιως. Ωραια χαραξη, πολυ καλο οδοστρωμα, ησυχοι οδηγοι και ενας υπεροχος ηλιος να δυει πισω μου σχηματιζοντας τη γνωριμη σκια ενος αναβατη μονου που ταξιδευε...
«We all face the same way, still it takes all day,
I take a look to my left, pick out the worst and the best,
Is anyone going anywhere? Everyone gotta be somewhere.»

Stereophonics – Traffic



Τα συνορα πλεον ηταν κοντα. Στο βαθος του οριζοντα τα βουνα της Ελλαδας αχνοφαινονταν ενω το τελευταιο φως της μερας που χανοταν γεμιζε τον ουρανο χρωματα.

Προσπαθησα να κρατησω αυτες τις στιγμες στο μυαλο μου αποχαιρετοντας ετσι εναν ηλιο που με συντροφευσε παντου σε αυτο το απιστευτο ταξιδι, εναν ηλιο που κυνηγησα μεχρι το τελευταιο ακρο της Ευρωπης εκει που δεν εδυε ποτε, σε ενα μερος που τωρα εμοιαζε τοσο μακρυνο και αποκοσμο...


Και καπου εκει... το τελευταιο συνορο. Αυτο που ειχα αφησει πισω πριν τοσο καιρο και αυτο που εβρισκα παλι μπροστα μου. Μια μικρη λεξουλα, πεντε γραμματακια τοσο γνωριμα, οικεια, ζεστα τελικα.
Ελλας. To oνειρο ειχε τελειωσει. We were back in real time...



Λιγο αργοτερα, στη Κατερινη ο Πετρος και οι αλλοι φιλοι με καλωσοριζαν σαν παλιοι φιλοι που ανταμωναν απλα για ενα καφεδακι στην ακρη μιας ομορφης παραλιας μετα απο καιρο. Τους κοιτουσα και ηθελα να τους πω οτι τα ζεστα τους χαμογελα ηταν οτι πιο ομορφο ειχα δει σε ολο αυτο το ταξιδι αλλα δεν το εκανα.
Ημουν σιγουρος οτι το ηξεραν ηδη.



Επίλογος

Το επομενο βραδυ με βρηκε να ταξιδευω για την Αθηνα σε μια διαδρομη που ηξερα απο παλια.
Οι ροδες της μηχανης κυλουσαν παλι σε γνωριμα εδαφη, εχοντας ολοκληρωσει ενα κυκλο. Ενας κυκλος στο χαρτη, ενας κυκλος στη ζωη. Το μεγαλο μαθημα ειναι να καταλαβεις οτι ακριβως επειδη ολα ειναι κυκλος τιποτα ποτε δεν τελειωνει, απλα γυριζει εκει απ’ οπου ξεκινησε για να κινησει ξανα με νεες δυναμεις για νεα πραγματα που θα σε φερουν κοντα σε νεα μερη, ανθρωπους, αγαπες, εμπειριες.

Ειχα δει τοσα απιθανα πραγματα, ειχα παρει τοση αγαπη απο ολους αυτους τους υπεροχους ανθρωπους που ειχα συναντησει εκει εξω, με ειχαν δεχτει στις ζωες τους για αλλη μια φορα με τοση καλοσυνη, ειχαμε ταξιδεψει μαζι, ειχαμε μοιραστει χαρες και λυπες, οι ιδιες στεγες ειχαν σκεπασει τα ονειρα μας...
Το αληθινο μεγαλειο του κοσμου δεν ειναι τα φιορδ, δεν ειναι τα δαση τα βουνα η οι θαλασσες, παρα μονο τα χνωτα των ανθρωπων που μπλεκουν απλα και ομορφα χωρις λογο και αιτια, ειναι οι πολυτιμες στιγμες οπου παραλληλες πορειες τεμνονται και συνεχιζουν μαζι ακομα και για λιγο.

Το ταξιδι ποτε δεν τελειωνει οσο μπορουμε ακομα να στεκομαστε στα ποδια μας. Παντα θα υπαρχει ενας δρομος που δεν πηραμε. Παντα θα υπαρχει μια πανεμορφη μικρη λεπτομερεια που δεν προσεξαμε, το γελιο που δεν ακουσαμε, το χαμογελο δυο υπεροχων ματιων που δεν ειδαμε. Και ειναι ολα αυτα που θα μας σπρωχνουν παντα διψασμενους παντα τρελους να θελουμε κι αλλο... Ενα ακομα ταξιδι, ενα ακομα ονειρο, μια ακομα γνωριμια, μια ακομα πορεια πανω στους χιλιοσκισμενους χαρτες.

Στην ακρη του δρομου ο Αυγουστιατικο φεγγαρι ανετειλε πανω απ’ τη θαλασσα κατακοκκινο, σαν την κατακοκκινη Αυρα μου, σαν τη κατακοκκινη φωτια που καιει τις νυχτες τα ονειρα μας και μας κραταει ζωντανους.

Και οταν τις σκοτεινες και κρυες νυχτες του χειμωνα θα κλεινω τα ματια, θα ζωντανευω μια προς μια τις εικονες που ειδα, τους ανθρωπους που γνωρισα, τα χαμογελα που εκλεψα, το φως ενος ηλιου που δεν εσβηνε ποτε, τον ανεμο που με χτυπουσε στο προσωπο κατω απο τη ζελατινα και τον απεραντο οριζοντα που ολο ηθελα να πιασω και ολο ξεμακραινε.

Αυτο φιλε μου τελικα ειναι η απαντηση που εψαχνες να βρεις. Ο καλυτερος δρομος δεν ειναι αυτος που θα σε παει στα μερη τα μακρυνα, αλλα αυτος που θα σε φερει κοντα στους δρομους αλλων ανθρωπων, εκει που οι διαδρομες τεμνονται και σμιγουν, συνταξιδευουν μαζι για λιγο και χανονται αλλα παντα μενουν χαρακιες πολυτιμες στο μυαλο και τη ψυχη. Και καπως ετσι η μοναξια του αναβατη για λιγο χανεται και εσυ θες το ταξιδι να μην τελειωσει ποτε...

«Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα
φύλλα πεταμένα στη φωτιά.

Με τα μαύρα ρούχα, αμίλητοι καπνίζουν, οι φίλοι
κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά.»

 

barbadinos

Μέλος
Περιοχή
Αγ.Ανάργυροι
Όνομα
Κώστας
Μοτό
Vstrom χίλια
Αφού τέλειωσε θα το ξαναπάω πάλι από την αρχή...

:hlb::prft:

:friendship::friendship:
 

theo_ts

Advexperience.gr
Περιοχή
Στη Γενέτειρα του Ευριπίδη
Όνομα
Θοδωρής
Μοτό
Suzuki Gs 500
New Force NF 500
Εξαιρετικοφανταστικο-υπεροχο οδοιπορικό :hlb: Ευχαριστούμε που το μοιράστηκε μαζί μας

Να είσαι καλα να ταξιδεύεις και να μας ταξιδεύεις :ok:
Εύχομαι το Σεπτέμβριο του 22 να κάνω και εγώ αυτό το ταξίδι. Σιγά σιγά το οργανώνω.
 

Ziggy

Μέλος
Περιοχή
ΠΑΙΑΝΙΑ
Όνομα
Αλέξανδρος
Μοτό
BMW R1150GS
Suzuki DRZ400S
Yamaha T7
Day 22
Beograd (SRB) – FYROM – Κατερίνη (GR)
676 km


Ξυπνησα απο εναν υπνο βαθυ, απολαυστικο, εξαγνιστικο. Ανοιξα τα ματια και κοιταξα γυρω το μικρο λευκο δωματιο. Ενοιωθα καπως μουδιασμενος, σαν να ξυπνουσα απο ενα απιθανο ονειρο και να γυριζα πισω στη πεζη μου ζωη, την μιζερη και γκριζα καθημερινοτητα. Αποψε το βραδυ θα βρισκομουν ξανα στην Ελλαδα. Ηταν κατι που δυσκολευομουν να πιστεψω. Απ’ τη μια το ηθελα να γυρισω πισω μετα απο τοσο καιρο στο δρομο, αλλα απ’ την αλλη ηξερα οτι αυτο θα σηματοδοτουσε και επισημα το τελος αυτης της υπεροχης περιπετειας.



Ας ηταν. Ειχα δρομο ακομα να κανω και πραγματα να δω. Δεν θα τα εβαφα δα και μαυρα.
Εκανα ενα απολαυστικο ντουζ να διωξω απο πανω μου τη συσσωρευμενη κουραση και βρωμα του δρομου και σειρα πηρε το πρωινο καφεδακι. Ο Dragan ηταν ο προεδρος του T-rex riders club, τη μεγαλυτερη μοτοσυκλετιστικη λεσχη περιπετειας και off road στη Σερβια, κατι αναλογο με το αμερικανικο Adv riders, και το ταξιδι που ειχε μολις ολοκληρωσει σκοπευε να ειναι το πρωτο απο μια σειρα εξορμησεων στην αχανη Ρωσια. Μου μιλησε για το ταξιδι του και του ειπα για το δικο μου και δωσαμε υποσχεση να ξαναβρεθουμε καποια στιγμη και να συνταξιδεψουμε ξανα για νεους προορισμους. Το μονο σιγουρο ηταν οτι μου εβαλε πονηρες σκεψεις για επομενα ταξιδια στο μελλον.

Αν και θα ηθελα να κατσω παραπανω και να δω λιγο και το Βελιγραδι αυτο δεν γινοταν. Εξαλλου ηθελα να το φυλαξω αυτο το μερος για μια αλλη φορα που θα ερχομουν για να το δω με την ησυχια μου. Αυτη τη φορα επερνα απλα μια ελαχιστη γευση ετσι για να ανοιξει η ορεξη. Φορτωσα την Αυρα και τη βγαλαμε απο τη μικρη αποθηκη που ειχε περασει το βραδυ παρεα με την εταιρη ταξιδιαρα του φιλου μου. Αν ειχαν στομα σιγουρα θα ειχαν πολλα να πουνε για τους απαλευτους αναβατες που ειχαν ανεχτει για τοσα χιλιαδες χιλιομετρα πανω στις σελλες τους.



Μια τελευταια αναμνηστικη φωτογραφια με το νεο μου Σερβο φιλο και αναχωρηση.
Vidimo se kasnije Dragan!



Τακτοποιησα το χαρτη στο tankbag και εβαλα τη σχετικη διαδρομη στο GPS. 670 χιλιομετρα δρομος.
Αν ολα πηγαιναν καλα καπου γυρω στις 9 το βραδυ θα βρισκομουν στην Κατερινη οπου με περιμεναν ο Πετρος και γλυκυτατη συζυγος του Θαλεια, μαζι με καποια αλλα φιλαρακια απο τα διαδικτυακα μοτοστεκια που συχναζαμε. Eλλαδα αποψε. Μου φαινοταν σαν ψεμα.



Η Σερβια μου θυμιζε εντονα την Ελλαδα πριν απο μερικα χρονια. Οι γειτονιες με τα μικρα σπιτακια με τις αυλες και τα στενα περασματα ηταν εικονες που γνωριζα απο παιδι στις αλανες χωριων και παλιων προαστιων της Αθηνας.



Βγαινοντας στους κεντρικους δρομους ομως αυτο αλλαξε. Η εικονα θυμιζε πλεον εντονα Βαλκανια με τους μεγαλους δρομους, τα εργατικα μπλοκ κατοικιων, τις ταλαιπωρημενες γραμμες του τραμ.



Αφησα το Βελιγραδι πισω με αλλη μια υποσχεση να γυρισω ξανα. Βλεποντας στους καθρεφτες την εικονα της πολης που χανοταν στον οριζοντα ημουν σιγουρος οτι αυτη θα ηταν μια υποσχεση που θα κρατουσα.



Δεν ειχα κατι να δω, δεν ειχα κατι να κανω, παρα μονο να ταξιδεψω. Η ομορφια του τοπιου εμπαινε μεσα μου σαν ευλογια και εγω αφεθηκα στο δρομο χωρις να σκεφτομαι τιποτα.



Ομορφη, αγαπημενη χωρα, λατρεμενη φυση και υπεροχοι ανθρωποι...





Ημουν στο δρομο πολλες ωρες χαζευοντας ετσι χωρις λογο και αιτια. Ειναι πολυτελεια που σπανιζει να μπορεις ακομα να παγωνεις το χρονο και απλα να υπαρχεις εκει μεσα στη στιγμη. Ειχα κανει πολλα χιλιομετρα πανω στις ομορφες εθνικες οδους της χωρας ωσπου τελικα εφτασα στο Πρεσεβο, την τελευταια πολη της Σερβιας πριν τα συνορα με τα Σκοπια.

Σταση για ανεφοδιασμο και εναν ελεγχο στους χαρτες. Δεν ηξερα τι θα συναντουσα στη συνεχεια και με οσα ειχα ακουσει κατα καιρους το τελευταιο που ηθελα να συμβει ηταν να εχω μεινει στη μεση του πουθενα σε καποιο Σκοπιανο χωριο με τους ντοπιους να ετοιμαζουν τις τσουγκρανες και τα δικανα...



Περασα εσκεμμενα μεσα απο τη μικρo χωριο χαζευοντας την καθημερινοτητα των ντοπιων. Τα μικρα σπιτια με τις κοκκινες στεγες θυμιζαν εντονα χωρια της βορειας Ελλαδας και συνεθεταν μια ομορφη εικονα. Η φτωχια εδω ηταν εμφανης αλλα η εμφυτη διαθεση των Βαλκανιων να μην το βαζουν κατω στις αντιξοοτητες εδινε πνοη στο τοπο.



Περασα τα συνορα αγχωμενος για το τι θα συναντουσα. Τελικα οι φοβοι μου διαψευστηκαν πληρως.
Αν μη τι αλλο η κεντρικη εθνικη οδος των Σκοπιων ηταν σε αριστη κατασταση, στα επιπεδα των καλυτερων δικων μας δρομων. Αν ηταν ετσι μεχρι την Ελλαδα το υπολοιπο ταξιδι θα ηταν παιχνιδακι.



Η φυση γυρω ηταν εξαιρετικα ομορφη. Ειχα εκπλαγει απο τη γειτονα χωρα. Καλες υποδομες, ευγενικοι ανθρωποι (τουλαχιστον οσους συναντησα στα διοδια καθ’ οδων), τακτοποιημενες εκτασεις με καλλιεργειες, ποταμια, δαση και ομορφα χωριουδακια...





Η χωρα απ’ ακρη σ’ ακρη ηταν μικροσκοπικη: μολις 200 χιλιομετρα απ’ ακρη σ’ ακρη. Και ομως μεσα σε αυτα τα λιγα χιλιομετρα ειχε καταφερει να μου δειξει ενα προσωπο πολυ διαφορετικο απο αυτο που περιμενα. Οταν μεγαλωνεις μεσα σε κουβεντες που εχουν σκοπιμοτητες καποιες φορες τελικα πρεπει να κλεινεις τα αυτια και να ανοιγεις τα ματια.

Ο δρομος ανηφορισε μια ορεινη περιοχη προς τα νοτια της χωρας και η διαδρομη συντομα εγινε πολυ ενδιαφερουσα. Ποτε δεν συμπαθησα τις εθνικες οδους ετσι και αλλιως. Ωραια χαραξη, πολυ καλο οδοστρωμα, ησυχοι οδηγοι και ενας υπεροχος ηλιος να δυει πισω μου σχηματιζοντας τη γνωριμη σκια ενος αναβατη μονου που ταξιδευε...
«We all face the same way, still it takes all day,
I take a look to my left, pick out the worst and the best,
Is anyone going anywhere? Everyone gotta be somewhere.»

Stereophonics – Traffic



Τα συνορα πλεον ηταν κοντα. Στο βαθος του οριζοντα τα βουνα της Ελλαδας αχνοφαινονταν ενω το τελευταιο φως της μερας που χανοταν γεμιζε τον ουρανο χρωματα.

Προσπαθησα να κρατησω αυτες τις στιγμες στο μυαλο μου αποχαιρετοντας ετσι εναν ηλιο που με συντροφευσε παντου σε αυτο το απιστευτο ταξιδι, εναν ηλιο που κυνηγησα μεχρι το τελευταιο ακρο της Ευρωπης εκει που δεν εδυε ποτε, σε ενα μερος που τωρα εμοιαζε τοσο μακρυνο και αποκοσμο...


Και καπου εκει... το τελευταιο συνορο. Αυτο που ειχα αφησει πισω πριν τοσο καιρο και αυτο που εβρισκα παλι μπροστα μου. Μια μικρη λεξουλα, πεντε γραμματακια τοσο γνωριμα, οικεια, ζεστα τελικα.
Ελλας. To oνειρο ειχε τελειωσει. We were back in real time...



Λιγο αργοτερα, στη Κατερινη ο Πετρος και οι αλλοι φιλοι με καλωσοριζαν σαν παλιοι φιλοι που ανταμωναν απλα για ενα καφεδακι στην ακρη μιας ομορφης παραλιας μετα απο καιρο. Τους κοιτουσα και ηθελα να τους πω οτι τα ζεστα τους χαμογελα ηταν οτι πιο ομορφο ειχα δει σε ολο αυτο το ταξιδι αλλα δεν το εκανα.
Ημουν σιγουρος οτι το ηξεραν ηδη.



Επίλογος

Το επομενο βραδυ με βρηκε να ταξιδευω για την Αθηνα σε μια διαδρομη που ηξερα απο παλια.
Οι ροδες της μηχανης κυλουσαν παλι σε γνωριμα εδαφη, εχοντας ολοκληρωσει ενα κυκλο. Ενας κυκλος στο χαρτη, ενας κυκλος στη ζωη. Το μεγαλο μαθημα ειναι να καταλαβεις οτι ακριβως επειδη ολα ειναι κυκλος τιποτα ποτε δεν τελειωνει, απλα γυριζει εκει απ’ οπου ξεκινησε για να κινησει ξανα με νεες δυναμεις για νεα πραγματα που θα σε φερουν κοντα σε νεα μερη, ανθρωπους, αγαπες, εμπειριες.

Ειχα δει τοσα απιθανα πραγματα, ειχα παρει τοση αγαπη απο ολους αυτους τους υπεροχους ανθρωπους που ειχα συναντησει εκει εξω, με ειχαν δεχτει στις ζωες τους για αλλη μια φορα με τοση καλοσυνη, ειχαμε ταξιδεψει μαζι, ειχαμε μοιραστει χαρες και λυπες, οι ιδιες στεγες ειχαν σκεπασει τα ονειρα μας...
Το αληθινο μεγαλειο του κοσμου δεν ειναι τα φιορδ, δεν ειναι τα δαση τα βουνα η οι θαλασσες, παρα μονο τα χνωτα των ανθρωπων που μπλεκουν απλα και ομορφα χωρις λογο και αιτια, ειναι οι πολυτιμες στιγμες οπου παραλληλες πορειες τεμνονται και συνεχιζουν μαζι ακομα και για λιγο.

Το ταξιδι ποτε δεν τελειωνει οσο μπορουμε ακομα να στεκομαστε στα ποδια μας. Παντα θα υπαρχει ενας δρομος που δεν πηραμε. Παντα θα υπαρχει μια πανεμορφη μικρη λεπτομερεια που δεν προσεξαμε, το γελιο που δεν ακουσαμε, το χαμογελο δυο υπεροχων ματιων που δεν ειδαμε. Και ειναι ολα αυτα που θα μας σπρωχνουν παντα διψασμενους παντα τρελους να θελουμε κι αλλο... Ενα ακομα ταξιδι, ενα ακομα ονειρο, μια ακομα γνωριμια, μια ακομα πορεια πανω στους χιλιοσκισμενους χαρτες.

Στην ακρη του δρομου ο Αυγουστιατικο φεγγαρι ανετειλε πανω απ’ τη θαλασσα κατακοκκινο, σαν την κατακοκκινη Αυρα μου, σαν τη κατακοκκινη φωτια που καιει τις νυχτες τα ονειρα μας και μας κραταει ζωντανους.

Και οταν τις σκοτεινες και κρυες νυχτες του χειμωνα θα κλεινω τα ματια, θα ζωντανευω μια προς μια τις εικονες που ειδα, τους ανθρωπους που γνωρισα, τα χαμογελα που εκλεψα, το φως ενος ηλιου που δεν εσβηνε ποτε, τον ανεμο που με χτυπουσε στο προσωπο κατω απο τη ζελατινα και τον απεραντο οριζοντα που ολο ηθελα να πιασω και ολο ξεμακραινε.

Αυτο φιλε μου τελικα ειναι η απαντηση που εψαχνες να βρεις. Ο καλυτερος δρομος δεν ειναι αυτος που θα σε παει στα μερη τα μακρυνα, αλλα αυτος που θα σε φερει κοντα στους δρομους αλλων ανθρωπων, εκει που οι διαδρομες τεμνονται και σμιγουν, συνταξιδευουν μαζι για λιγο και χανονται αλλα παντα μενουν χαρακιες πολυτιμες στο μυαλο και τη ψυχη. Και καπως ετσι η μοναξια του αναβατη για λιγο χανεται και εσυ θες το ταξιδι να μην τελειωσει ποτε...

«Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα
φύλλα πεταμένα στη φωτιά.

Με τα μαύρα ρούχα, αμίλητοι καπνίζουν, οι φίλοι
κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά.»

Μπράβο ρε φίλε κ ευχαριστώ γι αυτά που μοιράστηκες, να σαι καλά κ να γεμίζεις με νέες εικόνες, με νέους ήχους, με νέες γεύσεις κ πολλές γνωριμίες.
 

MEG@

Μέλος
Όνομα
Τελης
Μοτό
KTM 390 ADV
Day 22
Beograd (SRB) – FYROM – Κατερίνη (GR)
676 km


Ξυπνησα απο εναν υπνο βαθυ, απολαυστικο, εξαγνιστικο. Ανοιξα τα ματια και κοιταξα γυρω το μικρο λευκο δωματιο. Ενοιωθα καπως μουδιασμενος, σαν να ξυπνουσα απο ενα απιθανο ονειρο και να γυριζα πισω στη πεζη μου ζωη, την μιζερη και γκριζα καθημερινοτητα. Αποψε το βραδυ θα βρισκομουν ξανα στην Ελλαδα. Ηταν κατι που δυσκολευομουν να πιστεψω. Απ’ τη μια το ηθελα να γυρισω πισω μετα απο τοσο καιρο στο δρομο, αλλα απ’ την αλλη ηξερα οτι αυτο θα σηματοδοτουσε και επισημα το τελος αυτης της υπεροχης περιπετειας.



Ας ηταν. Ειχα δρομο ακομα να κανω και πραγματα να δω. Δεν θα τα εβαφα δα και μαυρα.
Εκανα ενα απολαυστικο ντουζ να διωξω απο πανω μου τη συσσωρευμενη κουραση και βρωμα του δρομου και σειρα πηρε το πρωινο καφεδακι. Ο Dragan ηταν ο προεδρος του T-rex riders club, τη μεγαλυτερη μοτοσυκλετιστικη λεσχη περιπετειας και off road στη Σερβια, κατι αναλογο με το αμερικανικο Adv riders, και το ταξιδι που ειχε μολις ολοκληρωσει σκοπευε να ειναι το πρωτο απο μια σειρα εξορμησεων στην αχανη Ρωσια. Μου μιλησε για το ταξιδι του και του ειπα για το δικο μου και δωσαμε υποσχεση να ξαναβρεθουμε καποια στιγμη και να συνταξιδεψουμε ξανα για νεους προορισμους. Το μονο σιγουρο ηταν οτι μου εβαλε πονηρες σκεψεις για επομενα ταξιδια στο μελλον.

Αν και θα ηθελα να κατσω παραπανω και να δω λιγο και το Βελιγραδι αυτο δεν γινοταν. Εξαλλου ηθελα να το φυλαξω αυτο το μερος για μια αλλη φορα που θα ερχομουν για να το δω με την ησυχια μου. Αυτη τη φορα επερνα απλα μια ελαχιστη γευση ετσι για να ανοιξει η ορεξη. Φορτωσα την Αυρα και τη βγαλαμε απο τη μικρη αποθηκη που ειχε περασει το βραδυ παρεα με την εταιρη ταξιδιαρα του φιλου μου. Αν ειχαν στομα σιγουρα θα ειχαν πολλα να πουνε για τους απαλευτους αναβατες που ειχαν ανεχτει για τοσα χιλιαδες χιλιομετρα πανω στις σελλες τους.



Μια τελευταια αναμνηστικη φωτογραφια με το νεο μου Σερβο φιλο και αναχωρηση.
Vidimo se kasnije Dragan!



Τακτοποιησα το χαρτη στο tankbag και εβαλα τη σχετικη διαδρομη στο GPS. 670 χιλιομετρα δρομος.
Αν ολα πηγαιναν καλα καπου γυρω στις 9 το βραδυ θα βρισκομουν στην Κατερινη οπου με περιμεναν ο Πετρος και γλυκυτατη συζυγος του Θαλεια, μαζι με καποια αλλα φιλαρακια απο τα διαδικτυακα μοτοστεκια που συχναζαμε. Eλλαδα αποψε. Μου φαινοταν σαν ψεμα.



Η Σερβια μου θυμιζε εντονα την Ελλαδα πριν απο μερικα χρονια. Οι γειτονιες με τα μικρα σπιτακια με τις αυλες και τα στενα περασματα ηταν εικονες που γνωριζα απο παιδι στις αλανες χωριων και παλιων προαστιων της Αθηνας.



Βγαινοντας στους κεντρικους δρομους ομως αυτο αλλαξε. Η εικονα θυμιζε πλεον εντονα Βαλκανια με τους μεγαλους δρομους, τα εργατικα μπλοκ κατοικιων, τις ταλαιπωρημενες γραμμες του τραμ.



Αφησα το Βελιγραδι πισω με αλλη μια υποσχεση να γυρισω ξανα. Βλεποντας στους καθρεφτες την εικονα της πολης που χανοταν στον οριζοντα ημουν σιγουρος οτι αυτη θα ηταν μια υποσχεση που θα κρατουσα.



Δεν ειχα κατι να δω, δεν ειχα κατι να κανω, παρα μονο να ταξιδεψω. Η ομορφια του τοπιου εμπαινε μεσα μου σαν ευλογια και εγω αφεθηκα στο δρομο χωρις να σκεφτομαι τιποτα.



Ομορφη, αγαπημενη χωρα, λατρεμενη φυση και υπεροχοι ανθρωποι...





Ημουν στο δρομο πολλες ωρες χαζευοντας ετσι χωρις λογο και αιτια. Ειναι πολυτελεια που σπανιζει να μπορεις ακομα να παγωνεις το χρονο και απλα να υπαρχεις εκει μεσα στη στιγμη. Ειχα κανει πολλα χιλιομετρα πανω στις ομορφες εθνικες οδους της χωρας ωσπου τελικα εφτασα στο Πρεσεβο, την τελευταια πολη της Σερβιας πριν τα συνορα με τα Σκοπια.

Σταση για ανεφοδιασμο και εναν ελεγχο στους χαρτες. Δεν ηξερα τι θα συναντουσα στη συνεχεια και με οσα ειχα ακουσει κατα καιρους το τελευταιο που ηθελα να συμβει ηταν να εχω μεινει στη μεση του πουθενα σε καποιο Σκοπιανο χωριο με τους ντοπιους να ετοιμαζουν τις τσουγκρανες και τα δικανα...



Περασα εσκεμμενα μεσα απο τη μικρo χωριο χαζευοντας την καθημερινοτητα των ντοπιων. Τα μικρα σπιτια με τις κοκκινες στεγες θυμιζαν εντονα χωρια της βορειας Ελλαδας και συνεθεταν μια ομορφη εικονα. Η φτωχια εδω ηταν εμφανης αλλα η εμφυτη διαθεση των Βαλκανιων να μην το βαζουν κατω στις αντιξοοτητες εδινε πνοη στο τοπο.



Περασα τα συνορα αγχωμενος για το τι θα συναντουσα. Τελικα οι φοβοι μου διαψευστηκαν πληρως.
Αν μη τι αλλο η κεντρικη εθνικη οδος των Σκοπιων ηταν σε αριστη κατασταση, στα επιπεδα των καλυτερων δικων μας δρομων. Αν ηταν ετσι μεχρι την Ελλαδα το υπολοιπο ταξιδι θα ηταν παιχνιδακι.



Η φυση γυρω ηταν εξαιρετικα ομορφη. Ειχα εκπλαγει απο τη γειτονα χωρα. Καλες υποδομες, ευγενικοι ανθρωποι (τουλαχιστον οσους συναντησα στα διοδια καθ’ οδων), τακτοποιημενες εκτασεις με καλλιεργειες, ποταμια, δαση και ομορφα χωριουδακια...





Η χωρα απ’ ακρη σ’ ακρη ηταν μικροσκοπικη: μολις 200 χιλιομετρα απ’ ακρη σ’ ακρη. Και ομως μεσα σε αυτα τα λιγα χιλιομετρα ειχε καταφερει να μου δειξει ενα προσωπο πολυ διαφορετικο απο αυτο που περιμενα. Οταν μεγαλωνεις μεσα σε κουβεντες που εχουν σκοπιμοτητες καποιες φορες τελικα πρεπει να κλεινεις τα αυτια και να ανοιγεις τα ματια.

Ο δρομος ανηφορισε μια ορεινη περιοχη προς τα νοτια της χωρας και η διαδρομη συντομα εγινε πολυ ενδιαφερουσα. Ποτε δεν συμπαθησα τις εθνικες οδους ετσι και αλλιως. Ωραια χαραξη, πολυ καλο οδοστρωμα, ησυχοι οδηγοι και ενας υπεροχος ηλιος να δυει πισω μου σχηματιζοντας τη γνωριμη σκια ενος αναβατη μονου που ταξιδευε...
«We all face the same way, still it takes all day,
I take a look to my left, pick out the worst and the best,
Is anyone going anywhere? Everyone gotta be somewhere.»

Stereophonics – Traffic



Τα συνορα πλεον ηταν κοντα. Στο βαθος του οριζοντα τα βουνα της Ελλαδας αχνοφαινονταν ενω το τελευταιο φως της μερας που χανοταν γεμιζε τον ουρανο χρωματα.

Προσπαθησα να κρατησω αυτες τις στιγμες στο μυαλο μου αποχαιρετοντας ετσι εναν ηλιο που με συντροφευσε παντου σε αυτο το απιστευτο ταξιδι, εναν ηλιο που κυνηγησα μεχρι το τελευταιο ακρο της Ευρωπης εκει που δεν εδυε ποτε, σε ενα μερος που τωρα εμοιαζε τοσο μακρυνο και αποκοσμο...


Και καπου εκει... το τελευταιο συνορο. Αυτο που ειχα αφησει πισω πριν τοσο καιρο και αυτο που εβρισκα παλι μπροστα μου. Μια μικρη λεξουλα, πεντε γραμματακια τοσο γνωριμα, οικεια, ζεστα τελικα.
Ελλας. To oνειρο ειχε τελειωσει. We were back in real time...



Λιγο αργοτερα, στη Κατερινη ο Πετρος και οι αλλοι φιλοι με καλωσοριζαν σαν παλιοι φιλοι που ανταμωναν απλα για ενα καφεδακι στην ακρη μιας ομορφης παραλιας μετα απο καιρο. Τους κοιτουσα και ηθελα να τους πω οτι τα ζεστα τους χαμογελα ηταν οτι πιο ομορφο ειχα δει σε ολο αυτο το ταξιδι αλλα δεν το εκανα.
Ημουν σιγουρος οτι το ηξεραν ηδη.



Επίλογος

Το επομενο βραδυ με βρηκε να ταξιδευω για την Αθηνα σε μια διαδρομη που ηξερα απο παλια.
Οι ροδες της μηχανης κυλουσαν παλι σε γνωριμα εδαφη, εχοντας ολοκληρωσει ενα κυκλο. Ενας κυκλος στο χαρτη, ενας κυκλος στη ζωη. Το μεγαλο μαθημα ειναι να καταλαβεις οτι ακριβως επειδη ολα ειναι κυκλος τιποτα ποτε δεν τελειωνει, απλα γυριζει εκει απ’ οπου ξεκινησε για να κινησει ξανα με νεες δυναμεις για νεα πραγματα που θα σε φερουν κοντα σε νεα μερη, ανθρωπους, αγαπες, εμπειριες.

Ειχα δει τοσα απιθανα πραγματα, ειχα παρει τοση αγαπη απο ολους αυτους τους υπεροχους ανθρωπους που ειχα συναντησει εκει εξω, με ειχαν δεχτει στις ζωες τους για αλλη μια φορα με τοση καλοσυνη, ειχαμε ταξιδεψει μαζι, ειχαμε μοιραστει χαρες και λυπες, οι ιδιες στεγες ειχαν σκεπασει τα ονειρα μας...
Το αληθινο μεγαλειο του κοσμου δεν ειναι τα φιορδ, δεν ειναι τα δαση τα βουνα η οι θαλασσες, παρα μονο τα χνωτα των ανθρωπων που μπλεκουν απλα και ομορφα χωρις λογο και αιτια, ειναι οι πολυτιμες στιγμες οπου παραλληλες πορειες τεμνονται και συνεχιζουν μαζι ακομα και για λιγο.

Το ταξιδι ποτε δεν τελειωνει οσο μπορουμε ακομα να στεκομαστε στα ποδια μας. Παντα θα υπαρχει ενας δρομος που δεν πηραμε. Παντα θα υπαρχει μια πανεμορφη μικρη λεπτομερεια που δεν προσεξαμε, το γελιο που δεν ακουσαμε, το χαμογελο δυο υπεροχων ματιων που δεν ειδαμε. Και ειναι ολα αυτα που θα μας σπρωχνουν παντα διψασμενους παντα τρελους να θελουμε κι αλλο... Ενα ακομα ταξιδι, ενα ακομα ονειρο, μια ακομα γνωριμια, μια ακομα πορεια πανω στους χιλιοσκισμενους χαρτες.

Στην ακρη του δρομου ο Αυγουστιατικο φεγγαρι ανετειλε πανω απ’ τη θαλασσα κατακοκκινο, σαν την κατακοκκινη Αυρα μου, σαν τη κατακοκκινη φωτια που καιει τις νυχτες τα ονειρα μας και μας κραταει ζωντανους.

Και οταν τις σκοτεινες και κρυες νυχτες του χειμωνα θα κλεινω τα ματια, θα ζωντανευω μια προς μια τις εικονες που ειδα, τους ανθρωπους που γνωρισα, τα χαμογελα που εκλεψα, το φως ενος ηλιου που δεν εσβηνε ποτε, τον ανεμο που με χτυπουσε στο προσωπο κατω απο τη ζελατινα και τον απεραντο οριζοντα που ολο ηθελα να πιασω και ολο ξεμακραινε.

Αυτο φιλε μου τελικα ειναι η απαντηση που εψαχνες να βρεις. Ο καλυτερος δρομος δεν ειναι αυτος που θα σε παει στα μερη τα μακρυνα, αλλα αυτος που θα σε φερει κοντα στους δρομους αλλων ανθρωπων, εκει που οι διαδρομες τεμνονται και σμιγουν, συνταξιδευουν μαζι για λιγο και χανονται αλλα παντα μενουν χαρακιες πολυτιμες στο μυαλο και τη ψυχη. Και καπως ετσι η μοναξια του αναβατη για λιγο χανεται και εσυ θες το ταξιδι να μην τελειωσει ποτε...

«Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα
φύλλα πεταμένα στη φωτιά.

Με τα μαύρα ρούχα, αμίλητοι καπνίζουν, οι φίλοι
κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά.»

Απλά.. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
 

thenos

"Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά"
ADVRIDE Team
Περιοχή
Ελάτη
Όνομα
Θανασης
Μοτό
KTM 950 ADV & KTM EXC450
Ήρθε η ώρα για διάβασμα...


" Άμα περισσεύουν βίδες ξαναλύσε το μοτέρ σου..."
 

KORAX

Γερολυκος
Περιοχή
Μεσσηνια
Όνομα
Δημητρης
Μοτό
Κουλουρι 650 ,2004
KTM exc300 '06
Ελαφινα 700 '23
Υπεροχο ολο το ταξιδιωτικο....η τελευταια φωτο ολα τα λεφτα,την κοιταξα και ολα αυτα που διαβαζα τοσες μερες ξαναπερασαν με τη μια μπροστα απ τα ματια μου
 
Top Bottom