71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη…

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 6
Lysebotn (NO) – Preikestolen – Roldal (NO)
258 km


Ολο το βραδυ εξω ειχε πιασει να ριχνει ενα ψιλοβροχο αλλα εγω χωμενος μεσα στον υπνοσακο μου εκανα τον πιο απολαυστικο υπνο. Το ξημερωμα η βροχη ειχε πλεον σταματησει αλλα η θερμοκρασια ειχε πεσει αισθητα.

Βγηκα εξω και κοιταξα περα προς τα θεορατα βουνα που υψωνονταν επιβλητικα στο βαθος.
Η ομιχλη ενωνοταν με το γκριζο του ουρανου και κατεβαινε προς τα κατω φτιαχνοντας ενα θεαμα που με εκανε να ανατριχιασω σκεπτομενος το ποσο τελικα ασημαντοι ειμαστε οι ανθρωποι μπροστα στη τεραστια δυναμη της Φυσης. Εδω πανω ησουν στο ελεος της. Τοσο απλα.

Το ρολοι εδειχνε 6 παρα αλλα επρεπε να σηκωθω γιατι στις 7 εφευγε το πρωτο φερυ για την αλλη ακρη του φιορδ και απο εκει ηταν αλλα 40 λεπτα μεχρι τον ορεινο ξενωνα που θα ημουν κανονικα απο χθες το βραδυ. Γιατι; Μα για να επισκεπτομουν το Preikestolen -ενα απο τα πιο διασημα αξιοθεατα της Νορβηγιας. Τι ηταν ομως αυτο πια που τοσος λογος γινοταν;

Το Preikestolen στα Νορβηγικα σημαινει «αμβωνας» και προκειται για ενα αληθινο θαυμα της φυσης -ενας θηριωδης βραχος που υψωνεται στα 604 ολοκληρα μετρα πανω απο το Lysefjord! Εντελως καθετα.

Για να δωσω ενα μετρο συγκρισης για τα μεγεθη που μιλαμε σκεφτειτε οτι η καλδερα της Σαντορινης -που γνωριζουμε το ποσο μεγαλη ειναι- εχει 300 μετρα υψος. Φανταστειτε λοιπον οτι το Preikestolen ειναι κατι παραπανω απο 2 φορες το υψος της καλδερας η αλλιως 2 πυργοι του Αιφελ ο ενας πανω στον αλλον!

Στη κορυφη του βραχου αυτου υπαρχει ενα εντελως επιπεδο πλατωμα με διαστασεις περιπου 25×25 μετρα και καθε χρονο το επισκεπτονται περιπου 150 με 200 χιλιαδες τουριστες.
Στην ακρη του πλατωματος αυτου ο βραχος απλα τελειωνει και απο κατω ανοιγεται το ...χαος! 604 μετρα πτωσης! Αν φυγει καποιος απο εκει θα πεφτει για 11 ολοκληρα δευτερολεπτα προτου χτυπησει στη θαλασσα.

Λογικα θα σκεφτοταν καποιος οτι στην ακρη ο απιστευτος βραχος αυτος θα ειχε κιγκλιδωματα και μαλιστα βαρεων βαρων! Αμ δε. Οι Νορβηγοι δεν εχουν βαλει απολυτως τιποτα για να μη χαλασει την ομορφια του φυσικου τοπιου. Παρα την επικινδυνοτητα του βραχου μεχρι σημερα δεν εχει σημειωθει ουτε ενα ατυχημα εκει, ομως καποιοι εχουν αυτοκτονησει πηδωντας στο κενο. Το 2000 μια Αυστριακη γυναικα και ενας Νορβηγος που ειχαν γνωριστει στο διαδυκτιο εφτιαξαν ενα «συμφωνητικο αυτοκτονιας» πηδηξαν απο εκει ενω το 2004 ενα ζευγαρι Γερμανων ειχαν αποφασισει να κανουν το ιδιο αλλα εμποδιστηκαν εγκαιρως απο τις αρχες καθως ανεβαιναν.

Ο βραχος αυτος δημιουργηθηκε κατα την εποχη των παγετωνων της Γης πριν απο 10.000 χρονια. Το νερο απο το παγετωνα παγωσε μεσα στις χαραδρες του βουνου ωσπου εν τελει εκοψε μεγαλα γωνιακα κομματια που στη συνεχεια παρασυρθηκαν απο τον παγετωνα.
Κατα μηκος του πλατωματος μεγαλα και μικρα σπασιματα πανω στο βραχο δειχνουν οτι το πλατωμα καποια στιγμη θα ξεκολλησει, αλλα οι γεωλογοι αποφανθηκαν οτι αυτο δεν θα συμβει στο προσεχες μελλον οποτε για την ωρα ειναι ασφαλες.

Για να φτασει κανεις εκει πανω χρειαζεται να κανει 3,8 χιλιομετρα αναβασης στο βουνο με τα ποδια που παιρνει 2 με 3 ωρες ανα κατευθυνση αναλογα με τη φυσικη κατασταση του επισκεπτη.
Οι οδηγοι ανεφεραν οτι η αναβαση ειναι πολυ αποτομη και ιδιαιτερα δυσκολη σε καποια σημεια αλλα δεν εδωσα σημασια θεωροντας οτι υπερβαλλουν, κατι που θα μετανοιωνα πολυ στη συνεχεια...

Οπως και να ειχε ομως μια πεζοπορια στο βουνο 4 ωρων συνολικα σε ενδεχομενως δυσκολες συνθηκε μπορει να εμοιαζε με μεγαλη ταλαιπωρια αλλα εχοντας δει μερικες εικονες στο παρελθον ημουν σιγουρος οτι αξιζε και με το παραπανω, και δεν υπηρχε περιπτωση να μην δοκιμασω να φτασω εκει. Εξαλλου αυτο το ταξιδι ηταν απο την αρχη μεχρι το τελος το σπασιμο των οριων μου.

Απο εκει και περα το αρχικο προγραμμα μου ελεγε οτι μετα το Preikestolen θα ανεβαινα περιπου 300 χιλιομετρα βορεια μεχρι το Aurland και το ομωνυμο πανεμορφο φιορδ εκει οπου θα διανυκτερευα με σκοπο να δω το φιορδ την επομενη μερα.
Αυτο προτου πατησω το ποδι μου σε αυτη τη μαγικη χωρα.
Γιατι εδω ειχα ηδη αρχισει να καταλαβαινω οτι τα οσα ειχα αρχικα σχεδιασει με τα οσα πλεον συνεβαιναν στην πραγματικοτητα δεν ειχαν και πολυ επαφη μεταξυ τους και ετσι ειχα αρχισει να αφηνομαι στην μαγεια της στιγμης και οπου με βγαλει η μερα!



Ο Christian και η Åsa ηθελαν και αυτοι να επισκεφτουν το ιδιο μερος, οποτε με χαρα κανονισαμε να συνταξιδεψουμε. Ηταν μεγαλη τυχη και χαρα να βρω συνοδοιπορους στο ταξιδι μου και μαλιστα τοσο ευγενικους, καλοβολους και προσιτους. Μαζεψα το τσαντιρι και συναντησα τα παιδια που με περιμεναν χαμογελαστοι στο λιμανακι λιγο πριν ερθει το φερυ.



Το Lysefjord με το πρωινο φως ηταν απλα απεριγραπτο...
Ο καταγαλανος ουρανος καθρεφτιζοταν στο εντελως ησυχο νερο και οι τεραστιοι βραχοι -αλλου καταπρασινοι και αλλοι γυμνοι- που χανονταν μεχρι εκει που εβλεπε το ματι εφτιαχναν ενα θεαμα που δεν θα ξεχασω ποτε οσο ζω!



Σε λιγο το φερυ ειχε ερθει και με συνοπτικες διαδικασιες μπηκαμε μεσα και δεσαμε τις μηχανες με τους ιμαντες που μας εδωσαν -μια οχι και τοσο ευκολη διαδικασια με τη τσιμπλα στο ματι και χωρις σταγονα καφε- ομως η υποδειγματικη τους οργανωση εκανε τη διαδικασια εντελως ανωδυνη.



Αν το μυαλο ομως λειτουργουσε θα ειχε απορησει με μια αλλη λεπτομερεια. Ιμαντες και τακοι για μια απλη διαδρομη μεχρι την αλλη ακρη του φιορδ; Την απαντηση μου την πηρα πολυ συντομα: αυτο εδω το πραγμα ΔΕΝ ηταν ενα ταπεινο καραβακι. Δεν ξερω τι σοι μηχανες ειχε επανω αλλα πηγαινε σαν MotoGP! Το GPS εγραφε 70+ χαω σταθερα και τα απονερα πισω σχηματιζαν μια τεραστια ουρα που χανοταν στο βαθος!

Σταθηκα στη πρυμνη και χαζεψα την ακτη που αφηναμε πισω. Απο εδω μπορουσα να δω ξεκαθαρα το σχημα V που ειχε φτιαξει ο τεραστιος παγετωνας πανω στα βραχια οταν πριν χιλιαδες χρονια εσκαψε το βουνο και βγηκε στη θαλασσα.



Επικο τοπιο που σε αφηνε αναυδο...





Η διαδρομη του φερυ ειχε διαφορες στασεις οπως τα λεωφορεια και μεσα στο σαλονι μια οθονη εδειχνε το στιγμα και σε ποση ωρα θα φτασουμε στην επομενη σταση.
Μεσα στο σαλονι ομως κατι αλλο μου εκανε μεγαλυτερη εντυπωση που εδειχνε την ιδιοσυγκρασια των Νορβηγων σαν λαο. Σε μια ακρη υπηρχε ενα μικρο ψυγειακι με αναψυκτικα διαθεσιμα για τους επιβατες.
Δεν ηταν ομως σαν τα ψυγεια με το κερματοδεκτη που ξερουμε. Αυτο ηταν απλα ...ανοιχτο. Και οταν λεμε ανοιχτο εννοουμε ανοιχτο. Οποιοσδηποτε μπορουσε (και αυτο ηταν και το νοημα) να βαλει το χερι μεσα και να παρει οτι ηθελε.



Διπλα απο το ψυγειο ομως υπηρχε ενα μικρο μπλε κουτακι στο οποιο ο πελατης εβαζε μονος του το σωστο αντιτιμο για το/τα αναψυκτικα που επαιρνε! Δεν υπηρχε απολυτως κανενας να επιβλεπει η να επιβαλλει αυτη τη διαδικασια παρα μονο ενα χαρτι που εγραφε «αν δεν πληρωσετε σας εχουμε στο βιντεο».
Πανευκολα θα μπορουσε καποιος να επαιρνε οτι ηθελε χωρις κανεις να του πει απολυτως τιποτα και να μην εδινε φραγκο! Τι λεω; Θα μπορουσε να επαιρνε και το ιδιο το κουτακι με τις εισπραξεις αν ηθελε!

Και ομως... Κανενας δεν διανοουνταν καν να μην βαλει το σωστο αντιτιμο για τα αναψυκτικα που επαιρνε, ποσο μαλλον να μην πληρωσει καν, και αυτο που εβλεπα με το ψυγειακι ηταν κατι που θα το συναντουσα στη συνεχεια και σ' ενα σωρο αλλα πραγματα...

Οταν αγοραζες ενα καφε απλα πληρωνες στο ταμειο και σου εδιναν ενα αδειο φλιτζανι. Στη συνεχεια πηγαινες διπλα στο μηχανημα που διαλεγες το ροφημα σου και το επαιρνες. Κανεις δεν σε εμποδιζε να πατησεις δυο η τρεις φορες το κουμπι και να βαλεις τριδιπλο καπουτσινο πχ ομως κανενας δεν το εκανε.

Στην ακρη του δρομου πολλες φορες συναντουσα κιοσκια που πουλουσαν φρουτα -σαν τα δικα μας στην Ελληνικη επαρχια- με μια μικρη ομως διαφορα: συνηθως δεν υπηρχε κανεις εκει.
Απλα σταματουσες, αφηνες τα λεφτα στο κουτι, επαιρνες μια σακουλα με φρουτα και εφευγες.
Δεν σε υποχρεωνε κανεις να πληρωσεις και τα περισσοτερα κιοσκια ηταν μεσα στην ερημια, ομως ολοι πληρωναν σαν να ηταν το πιο φυσικο πραγμα του κοσμου.

Ποσο ανεπτυγμενη αισθηση ευθυνης και ευαισθησια πρεπει να εχει ενας λαος για να λειτουργει ετσι; Να μην χρειαζεται απολυτως καμια αστυνομευση μιας που το να εισαι εντιμος και σωστος θεωρειται απολυτως αυτονοητο και απλο;
Οσο εξωπραγματικη ηταν η φυσικη ομορφια, ακομα πιο εξωγηινη μου εμοιαζε η νοοτροπια και η κουλτουρα αυτων των ανθρωπων εδω. Ο Christian ηρθε και με εβγαλε απο τις σκεψεις μου: «Φτασαμε. Παμε να λυσουμε τις μηχανες.»
Βγηκαμε στο μικρο πλατωμα του δρομου και ανηφορισαμε το λοφο.



Θα ανεβαιναμε πανω απο το χειλος του φιορδ και θα βγαιναμε απο την πισω πλευρα του για να βρεθουμε τελικα στο ορεινο καταφυγιο-βαση για την αναβαση στο Preikestolen.
Η διαδρομη ηταν ονειρικη...





Καναμε μια σταση για να ξεμουδιασουμε και να χαζεψουμε το φιορδ απο ψηλα.



Δεν μπορουσα να μη χαμογελω στη σκεψη οτι η ωρα ηταν 9 το πρωι, μιας συνηθισμενης καθημερινης μερας που ο κοσμος κανονικα δουλευε, κι εγω βρισκομουν εδω, ανεβαινοντας τη πλαγια ενος πανεμορφου φιορδ παρεα με 2 Σουηδους εχοντας μπροστα μου τα πιο συγκλονιστικα τοπια που θα μπορουσα να φανταστω, στη πορεια για το τελευταιο ακρο της Ευρωπης.

Η Åsa συμμεριζοταν τον ενθουσιασμο μου και χαμογελουσε και εκεινη συμφωνοντας οτι το μερος ηταν πραγματικα το κατι αλλο -ποσο μαλλον οταν ξερεις οτι υπο αλλες συνθηκες θα βρισκοσουν σε ενα μικρο γραφειο με μια αθλια λαμπα φθοριου πανω απ’ το κεφαλι σου χωμενος μεσα σε spreadsheets, παρουσιασεις και στατιστικα. Συνεχισαμε τη διαδρομη πανω απο το βουνο και ο δρομος οπως και χθες ηταν απολαυστικος...



Ουτε ιχνος κινησης, εστριβε και ανεβοκατεβαινε πανω απο λοφακια, λιμνες και δαση σε ενα ατελειωτο παιχνιδι μεχρι εκει που εβλεπε το ματι...



Τα τοπια συνεχιζαν να με αφηνουν αφωνο και δεν ηξερα που να πρωτοκοιταξω!



Αυτη η χωρα ηταν απλα απεριγραπτη! Οποια διαδρομη και να επαιρνε κανεις θα συναντουσε απιστευτα πραγματα... Και οταν λεμε απιστευτα εννοουμε απιστευτα....!



Συντομα βγηκαμε απο το δασος και αρχισαμε να κατεβαινουμε απο την αλλη πλευρα προς τον οικισμο Tau ενω στο βαθος τα κατακερματισμενα νησακια και οι κορυφες εκρυβαν πισω τους το Stavanger, τη 4η μεγαλυτερη πολη της Νορβηγιας και αμεσως μετα ...ο ωκεανος!



Στο Tau καναμε μια σταση για ανεφοδιασμο, ανασυγκροτηση και καφεδακι.
Τα παιδια δεν βιαζονταν και ετσι αποφασισαν να κατσουν εκει λγο παραπανω, ενω εγω ηθελα να ξεκινησω την αναβαση νωρις γνωριζοντας οτι θα παρει χρονο... Μεχρι εδω ηταν μαλλον.
Χαιρετηθηκαμε, ανταλλαξαμε emails και δωσαμε εκ νεου ραντεβου στη κορυφη του βουνου. Μπορει να τα λεγαμε εκει. Τo Preikestolen με περιμενε.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Ανηφορισα το βουνο και εφτασα στο παρκινγκ του ορεινου καταφυγιου που αποτελουσε τη βαση για οσους ηθελαν να επισκεφτουν το βραχο. Τριγυρω υπηρχαν ενα σωρο μηχανες και ολοι οι μηχανοβιοι καναμε το ιδιο πραγμα: ...ξεβρακωμα απο στολες και δερματινα πλαι στις μηχανες μας για να βαλουμε ανετα ρουχα και παπουτσια για τη δυσκολη πορεια μπροστα, με μια μικρη διαφορα: ολοι αφηναν τον εξοπλισμο τους χυμα πανω στις μηχανες.

Ποιος να τα πειραξει; Νορβηγια αφου.



Δεν παιρνουμε τα πραγματα ενος μηχανοβιου που ταξιδευει. Κακο καρμα ρε δικε μου!



Πριν ξεκινησω για το βουνο εριξα μια ματια στο ξενωνα που αξιζε να σχολιαστει καθως το μερος ηταν ακρως εντυπωσιακο. Ηταν ενα τεραστιο κτηριο εξ ολοκληρου φτιαγμενο απο ξυλο και γυαλι, με μια avant garde αρχιτεκτονικη που δεν θυμιζε πραγματικα τιποτε αλλο.



Το συγκεκριμενο καταφυγιο φτιαχτηκε το 2004 οταν ο τοπικος ορειβατικος συλλογος θελησε να προσφερει κατι παραπανω στους χιλιαδες επισκεπτες απο απλους κοιτωνες και κοινα μπανια.

Το νεο κτηριο σχεδιαστηκε ωστε να αντιπροσωπευει το αναγλυφο του εδαφους και των κορυφων τριγυρω. Τα υψη και οι κλισης των οροφων προσαρμοστηκαν στις αποκρημνες βουνοπλαγιες στα βορειοανατολικα και τις πιο ομαλες κορυφες στα δυτικα.
Το κυριο κτηριο αποτελειται απο 15 διπλες δοκους μασιφ ξυλου -τη ραχοκοκκαλια του κτηριου- που φτιαχνει χωρισματα αναμεσα στα δωματια καθως και πολλα μικρα καθιστικα κατα μηκος ολης της γυαλινης προσοψης του κτηριου και του εστιατοριου.



Τα υπνοδωματια φτιαχτηκαν κρεμωντας μονοκομματα πατωματα αναμεσα στα ξυλινα δοκαρια του κτηριου σε υψος μερικων μετρων. Οι υγροσκοπικες ιδιοτητες του μασιφ ξυλου καθιστουν αχρειαστη τη μονωση υγρασιας στους τοιχους, ενω η ηχομονωση και αδιαβροχοποιηση γινεται με φυλλα ξυλλου περασμενα με κερι.

Η οροφη εχει διπλο υποστρωμα με ανοιγματα για εξαερισμο και κυκλοφορια του αερα σε ολο της το μηκος. Το κτηριο εξωτερικα ειναι ενισχυμενο με ξυλο πευκου και ολα τα υλικα ειναι πληρως οικολογικα.
Η θερμανση παρεχεται σε ολο το κτηριο με κυκλοφορια νερου που περναει κατω απο το πατωμα με τη βοηθεια μιας αντλιας που παιρνει το νερο απο τη κοντινη λιμνη.



Ομως οι πρωτοτυπιες του κτηριου δεν σταματουσαν εκει αλλα συνεχιζαν στο εσωτερικο του κτηριου. Οι τοπικες παραδοσεις σε τεχνες και εθιμα χρησιμοποιηθηκαν ευρεως για τον εσωτερικο σχεδιασμο: ξυλινα πλεκτα χωρισματα στο εστιατοριο, τοιχοποιια με αχυρο ως επιπλεον ηχομονωση, καρεκλες και παγκοι κατασκευασμενοι απο εναν ντοπιο κατασκευαστη σκι -παρακαλω- και λευκα καλυματα επιπλων απο ενα τοπικο υφαντη.

Εδω δεν εκαναν μισες δουλειες: η ιδια λογικη επεκτεινοταν και στα παρακειμενα μικροτερα κτηρια.



Το ολο προγραμμα εδωσε μεγαλη εμφαση στην οικολογια και τις ανανεωσιμες πηγες, με την απαιτηση να τηρηθουν τα υψηλοτερα κριτηρια σχετικα με την καινοτομο χρηση ξυλου, τη χαμηλη καταναλωση ενεργειας, και το σεβασμο στο φυσικο περιβαλλον.



Και αν ολα αυτα νομιζετε οτι ηταν εντυπωσιακα που να δειτε τη συνεχεια...
Ξεκινησα να ανεβαινω προς το Preikestolen με χαρα. Στο ξεκινημα της διαδρομης η πινακιδα προειδοποιουσε για το τι θα επακολουθουσε. Εννοειται οτι την αγνοησα πληρως.

«Να θυμαστε. Φορεστε καταλληλα παπουτσια πεζοποριας (γιατι αν κανετε το λαθος να φορεσετε 12ποντο/σαγιοναρα τοτε δεν αξιζετε να αναπαραχθειτε ως ειδος), ζεστα ρουχα (γιατι οσο να το κανεις μια ψυχρουλα θα την εχει οσο θα περιμενετε το ελικοπτερο να σας μαζεψει) και να εχετε μαζι σας τροφη και νερο (γιατι οι διασωστες χρειαζονται χρονο μεχρι να βρουν τα κομματια σας στα κατσαβραχα). Καλη αναβαση.» Και η Παναγια μαζι σας.
Μια κυματιστη γραμμη εδειχνε το αναγλυφο του εδαφους απο το σημειο που βρισκομουν τωρα μεχρι το πλατωμα. Τα μικρα λοφακια δεν με ανησυχουσαν.
Η σχεδον καθετη γκουμουτσα με ανησυχουσε.
Δεν μπορει! Ειτε κανουνε πλακα, ειτε θα εχουν βαλει σε αυτο το σημειο καποιο ασανσερ. Αυτο που εδειχνε ηταν σχεδον καθετο. Περιμεναν ο κοσμος να το ανεβει αυτο το πραγμα;



Στο στενο μονοπατι στριμωχνονταν καθε λογης επισκεπτες: μπαμπαδες με την οικογενεια, πιτσιρικαδες με σακιδια, μεσηλικες με καπελακια και μπατον, νεαροι με τα σκυλακια τους, ακομα και γιαγιαδες που μονο το Π τους ελλειπε!
Δεν εδειχνε να ειναι τοσο δυσκολη η αναβαση πια. Αντε καμια ριζα και κανενας πεσμενος κορμος δεντρου στο τσακιρ κεφι.

«Τι 3 ωρες και κουραφεξαλα; Ολο υπερβολες αυτοι οι ξενοι. Το ‘χω!» σκεφτηκα.
Ναι. Καλα. Οι μελανιες στα χερια και τα ποδια αρχισαν να υποχωρουν καπως απο τις 30 μερες και μετα...



Συντομα το μονοπατι αρχισε να ανηφοριζει και να θυμιζει video game με τους Mario Brothers.

Ανεβα αυτες τις πετρουλες εδω περα....



...και αμα τα καταφερεις περνα αυτο το μονοπατακι με τη λασπουλα...
Α, ξεχασα να σου πω, οι πετρουλες κουνιονται λιγακι και ψιλογλυστραει...



...αν δεν πεσεις και τσακιστεις τοτε μπορεις να χαλαρωσεις περνωντας αυτο το ωραιο ξυλινο κομματι, αλλα μην πατησεις εξω. Μην το βλεπεις ετσι ωραιο. Εχει ενα ψιλο-βουρκο και δεν θα βρουνε ουτε ταυτοτητα...



Οι ανηφορες ερχονταν η μια μετα την αλλη και το πραγμα αρχισε να γινεται πολυ σοβαρο. Η διαδρομη μας εβγαλε σε κατι τεραστιες κατολισθησεις βραχων ουσιαστικα τις οποιες επρεπε απλα να σκαρφαλωσουμε. Δεν υπηρχε αλλη επιλογη. Ο κοσμος ανεβαινε και κατεβαινε απο οπου εβρισκε, ενω πολλες πετρες γλυστρουσαν η κουνιοντουσαν οταν πατουσες επανω. Τουμπα #1.



Τετοια σημεια αρχισαν να γινονται ολο και πιο συχνα σε σημειο που αν εβρισκα μερικες δεκαδες μετρα ευθειας ενοιωθα τεραστια ανακουφιση.
Η κουραση ειχε αρχισει να κανει εντονη την παρουσια της και δεν βοηθουσε καθολου. Ενας καπνιστης εδω πανω μαλλον θα τα εβρισκε ακομα πιο δυσκολα...



Αν ομως δεν εφταναν τετοια κομματια με βραχους, μετα επρεπε να περασουμε πηδωντας αριστερα και δεξια απο μερη με παχια λασπη που στην καλυτερη των περιπτωσεων γινοσουν χαλια μεχρι τα γονατα ενω στη χειροτερη σε μαζευαν οι περαστικοι απο εκει που ειχες φυγει σπινιαροντας.



Τουλαχιστον η θεα απο εκει ψηλα αποζημιωνε... Στο βαθος τωρα φαινοταν το Stavanger και πισω του η Βορεια θαλασσα....



...ενω το μονοπατι μας περνουσε απο σημεια πανεμορφα με λιμνουλες και απεραντο πρασινο παντου...



Και μετα απο ολα αυτα ηρθε το μεγαλο πανηγυρι!
Θυμαστε εκεινο το καθετο ...κομματακι που βλεπαμε στο χαρτη και λεγαμε οτι μας κανουν πλακα; Ε, δεν κανανε.



Τωρα καταλαβα οτι οι προηγουμενες κατολισθησεις ηταν απλα η προθερμανση. Ετσι απλα για να σε βαλουν στο κλιμα ρε αδερφε.
Ισα ισα για να μην παθεις εγκεφαλικο/εμφραγμα στη θεα αυτου του πραγματος! Τεραστιοι βραχοι ειχαν πεσει στη πλαγια του βουνου και ειχαν φτιαξει ενα υποτυπωδη δρομο για να σκαρφαλωσεις μεχρι τη κορυφη. Η κλιση στη φωτογραφια δεν φαινεται καλα. Πιστεψτε με ηταν μεγαλυτερη.

Η αναβαση αυτη ηταν οτι πιο δυσκολο σε ολη τη διαδρομη μεχρι τη κορυφη. Ο κοσμος σταματουσε καθε μερικα μετρα για να μαζεψει οτι του ειχε φυγει στη προηγουμενη τουμπα. Και ομως ολοι μας το παλευαμε, μαλλον γιατι δεν υπηρχε αλλη επιλογη. Η επιστροφη τωρα μετα απο τοση πορεια θα ηταν ακομα χειροτερη απο μια (ακομα) μελανια σε χερια η ποδια. Τουμπα #2.



Βγηκα επανω με χιλια ζορια. Πονουσα ασχημα απο τις τουμπες και δυσκολευομουν να βρω την αναπνοη μου εχοντας καταβαλλει μεγαλη προσπαθεια για να βγω μεχρι εκει. Ελπιζα οτι το πλατωμα ηταν κοντα. Δυστυχως δεν ηταν. Ο δρομος συνεχισε για αρκετα ακομα... Για πολυ ακομα....



Και εκει που ημουν ετοιμος να τα παρατησω..... ημουν εκει. Ειχα φτασει στο περιφημο Preikestolen. Ο κοσμος ηταν αρκετος αλλα οι περισσοτεροι καθονταν μακρυα απο την ακρη. Ο αερας φυσουσε δυνατα αλλα εγω πλησιασα την ακρη του χαους και...



...και εκει στην ακρη αποκαλυφθηκε το Μεγαλειο και το Δεος...
Μιλαμε για ΕΞΑΚΟΣΙΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ολοκληρα μετρα χαους...



Σταθηκα αμιλητος προσπαθωντας ματαια να συλλαβω αυτο που εβλεπα τωρα μπροστα μου.
Το θεαμα ηταν κατι παραπανω απο συγκλονιστικο. Ηταν.... εεεε... δεν ξερω.
Βρειτε εσεις λεξη για αυτο:
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



Αυτη ηταν η Νορβηγια που ειχα ερθει να δω!
Και ναι, εννοειται οτι τα ποδια ειναι κρεμασμενα στο κενο....



Δεν υπαρχει περιπτωση οι φωτογραφιες να μπορουσαν να δωσουν το μεγεθος του Δ Ε Ο Υ Σ που επιανε οποιον ηταν στην ακρη του γκρεμου... Βιντεο λοιπον απο επισκεπτη στο Βραχο.
Δειτε... Τιποτα αλλο.



Εννοειται ομως οτι αυτο ακριβως ηταν το και καλυτερο σημειο για να κατσω να απολαυσω ενα μικρο σνακ που ειχα φερει μαζι μου, μπροστα σε μια θεα που εκοβε την ανασσα.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Καπου αναμεσα στους επισκεπτες που καθονταν στην μεσα πλευρα του βραχου ειδα ενα ζευγαρι συμπαθεστατων Γαλλων που ειχα γνωρισει στο φερυ το πρωι καθως ειχαν δει τις πινακιδες της μηχανης και μου ειχαν πιασει κουβεντα για το ταξιδι μου.
Με χαιρετησαν και με καλεσαν στην παρεα τους για να φαμε κατι ...προχειρο αλα Γαλλικα: Φουαγκρα, διαφορων ειδων τυρια, ζεστες μπαγκετες και χυμο πορτοκαλι. Ποσο γουσταρω αυτες τις τυχαιες συναντησεις! Στο πιο εντυπωσιακο μερος που ειχα δει ποτε καθομουν και ετρωγα σαν βασιλιας παρεα με δυο συμπαθεστατους Γαλλους που απλα ειχα συναντησει στο δρομο πριν λιγες ωρες. Οταν ταξιδευεις πρεπει να εμπιστευτεις την τυχη σου και ολα θα πανε καλα τελικα... Απλα πρεπει να αφεθεις και να αγκαλιασεις οτι ερθει στο δρομο σου.

Και λεγοντας για τυχαιες συναντησεις, να και ο Christian με την Åsa! Ειχαν φτασει και αυτοι επανω καταιδρωμενοι αλλα με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια που τα ειχαν καταφερει!
Αφου χαζεψαν και αυτοι την μοναδικη θεα πηραμε το δρομο της επιστροφης -δεν ηξερα αν λυπομουν γιατι αφηνα πισω ενα τετοιο υπερθεαμα η γιατι επρεπε να κανω παλι ολη αυτη τη κακοτραχαλη διαδρομη. Τουλαχιστον τωρα θα ηταν κατηφορα. Τουμπα #3.



Τελικα σε κατι λιγοτερο απο 2 ωρες ειχαμε βγει στον ξενωνα. Πληρωσα για το αδειο μου φλυτζανι και πηρα μονος μου το καφε, ζαχαρη και κατι παρακειμενα κουλουρακια (οκ, ισως δεν ηταν οοοοολα μεσα στη τιμη αλλα -εγκω-τουριστας-ντεν-γκσερει) και εκατσα με τα παιδια να τα πουμε με θεα τη λιμνη.



Τελικα οπως εδειχναν τα πραγματα πλεον το γενικο προγραμμα που ακολουθουσαμε ηταν το ιδιο.
Τα παιδια δεν ειχαν να κανουν καποια συγκεκριμενη διαδρομη, ετσι αποφασισαμε να συνεχισουμε απο εδω και περα παρεα ακολουθωντας τις διαδρομες που ειχα επιλεξει για οσο αποφασισει οτι αντεχει/θελει η Åsa.
Δεν θα ερχονταν μαζι μου μεχρι το Ακρωτηρι αλλα ακομα και ετσι το να ταξιδευεις με φιλους ειναι ανεκτιμητο, ακομα και αν ειναι για λιγο.

Η Åsa ειχε διπλωμα μηχανης εδω και πολλα χρονια αλλα δεν το ειχε χρησιμοποιησει μιας που δεν ειχε μηχανη ποτε.
Ο Christian απο την αλλη ειχε αγαπη για τις μηχανες αλλα δεν ειχε διπλωμα.
Ετσι οταν πριν 2 χρονια αποφασισε να βγαλει διπλωμα μηχανης χρειαστηκε τη βοηθεια της γυναικας του.
Βλεπετε στη Σουηδια το να περασεις τις εξετασεις οδγησης δεν αρκει -εκει ο νομος υποχρεωνει το νεο οδηγο να κανει 4-5 χιλιαδες χιλιομετρα σε κανονικες συνθηκες δρομου μαζι με καποιον που εχει διπλωμα ηδη για χρονια.
Ετσι ο Christian αφου πηρε το GS αγορασε στη γυναικα του το Kawasaki για να γραψουν μαζι τα προβλεπομενα χιλιομετρα -με την Åsa σε ρολο ...εκπαιδευτη και τον Christian σε ρολο μαθητη. Και για να ευχαριστησει τη γυναικα του για τη βοηθεια αυτη, της υποσχεθηκε ενα ταξιδι παρεα το καλοκαιρι με τις μηχανες -οποτε νατοι! Απιστευτο ε;

Κατεβηκαμε στο κεντρικο δρομο και η χαρα του δρομου και της παρεας δεν κρυβοταν!



Ποσο μαλλον οταν ανοιγεται μπροστα σου κατι τετοιo: o πανεμορφος επαρχιακος Rv13.



Η ωρα ηταν 4 το απογευμα: αρκετα νωρις για να μεινουμε στη περιοχη αλλα και αρκετα αργα για να φταναμε και στο Aurland κιολας καθως 380 χιλιομετρα σε μικρους επαρχιακους δεν θα εβγαιναν σε λιγοτερο απο 6 ωρες.
Ετσι αποφασισαμε να βαλουμε ροτα προς το βορρα και να διανυκτερευσουμε εκει που θα μας εβρισκε το βραδυ.



Ηξερα ηδη απο αλλα ταξιδιωτικα οτι αυτη η διαδρομη θα ειναι εντυπωσιακη καθως ο δρομος περνουσε παραλληλα με την κατακερματισμενη ακτογραμμη αλλα δεν περιμενα αυτο που εβλεπα τωρα εδω. Καθε στροφη και μια αποκαλυψη.



Γραφικες διαδρομες σε ανοιχτους δρομους χωρις καθολου κινηση...



...καταγαλανος ουρανος μεσα σε τοπια ζωγραφικης...



..τουνελ στο βουνο και απο πανω καταρρακτες να πεφτουν...



...κρεμαστες γεφυρες πανω απο τη θαλασσα... Μαγεια!



Να και το φερυ που θα μας περνουσε απεναντι για να συνεχισουμε...
Σαν και αυτο υπηρχαν δεκαδες -αν οχι εκατονταδες- μικρα καραβακια που ενωνουν τα απειρα μικρα θρυμματισμενα κομματια γης που αποτελουν την Νορβηγια. Ειχαν τακτικα δρομολογια ολη τη μερα και ουσιαστικα ηταν μερος του οδικου δικτυου.
Εφτανες στο λιμανακι, περιμενες να ερθει το πλοιο και σε περνουσε στην αλλη πλευρα του καναλιου η του φιορδ.



Η ωρα περασε απολαυστικα και εμεις συνεχιζαμε να ταξιδευουμε παραλληλα με τα fjord που μας χαριζανε απιστευτες εικονες...



Καπου εδω ομως απλα αφησα τα παιδια να φυγουν μπροστα, εκανα στην ακρη και εσβησα τη μηχανη. Εβγαλα το κρανος και στα ακουστικα ξεκινησε να παιζει αυτο: Sivert Hoyem – Into The Sea
Ακομα μια μοναδικη Στιγμη.



Η ωρα ομως πλεον περνουσε και ηταν καιρος να αρχισουμε να ψαχνουμε για καταλυμμα.



Ο Christian ηξερε ενα πολυ καλο camping στο χωριο Roldal πανω στο δρομο μας.
Αφησαμε πισω το fjord για αλλη μια φορα και ανηφορισαμε προς το βουνο.



Τα παιδια εφυγαν μπροστα καθως εγω ειχα κοψει για να βγαλω φωτογραφιες γιατι για αλλη μια φορα οι εικονες ηταν απλα απεριγραπτες...
Πως θα μπορουσα να μεινω απαθης μπροστα σε ενα τετοιο θεαμα; Δρομοι βγαλμενοι απο τα πιο τρελα μου ταξιδιωτικα ονειρα!






Καπου εδω ομως ηταν που ο Μερφυ αποφασισε οτι αρκετα με ειχε αφησει σε ησυχια και χτυπησε. Ξανα. Εκανα μια σταση για να φωτογραφισω την Αυρα με φοντο μια θεορατη βουνοπλαγια και το χιονι στην ακρη του δρομου, ομως καθως πηγα να βγαλω τη Canon απο το tankbag, το λουρακι της πιαστηκε στο γαντι μου, τραβηχτηκε αποτομα και η φωτογραφικη εκσφενδονιστηκε στον αερα και εσκασε στην ασφαλτο με δυναμη μερικα μετρα παρακατω!
Αλλου η μπαταρια, αλλου η καρτα μνημης, αλλου η καμερα...


Την σηκωσα προετοιμασμενος για τα χειροτερα. Η οθονη και ο φακος εδειχναν αθικτα! Ειχε πεσει με τη γωνια της και το μονο που ειχε παθει ηταν να φυγει το χρωμα στην ακρη της. Εβαλα τη μπαταρια, πατησα On και ....τιποτα.
Η μηχανη φαινοταν να λειτουργει αλλα η οθονη δεν εδειχνε τιποτα! Σβησιμο, ξανα on, παλι τιποτα. Οχι ρε γ@μωτο. Η οθονη μαλλον ειχε σπασει εσωτερικα.
Ειχα στεναχωρηθει πολυ γιατι η καμερα ηταν και ακριβη και καινουργια αλλα περισσοτερο στεναχωριομουν γιατι δεν θα ειχα τροπο να φωτογραφιζω καθ' οδον τωρα! Αυτο ηταν ενα πολυ σοβαρο προβλημα διοτι κανονικα ειχα τη φωτογραφικη μηχανη μεσα στο tank bag και οταν ηθελα να φωτογραφισω κατι απλα την επιανα με το αριστερο χερι και εκανα κλικ. Χωρις τη compact, η μονη επιλογη θα ηταν η DSLR αλλα να πρεπει να την χρησιμοποιω εν κινησει με ενα χερι και με τοσα χιλιομετρα ακομα μπροστα μου...

Τωρα ομως δεν υπηρχε επιλογη. Η θα επαιρνα αλλη φωτογραφικη μηχανη η θα χρησιμοποιουσα τη μικρη ετσι στα τυφλα ελπιζοντας οτι βγαζει φωτογραφιες.



Συνεχισα τη διαδρομη κατεβαινοντας το βουνο και με μια τετοια εικονα μπροστα μου το μονο που παρακαλουσα ηταν η καμερα να την εχει αποτυπωσει.



Συντομα ημουν στο Roldal και το μικρο Seim camping που ειχε προτεινει ο Christian. Τα παιδια ειχαν κανονισει με την ιδιοκτητρια να εχουμε στη διαθεση μας ενα ολοκληρο ...σπιτι.



Ξεχασα και τη σπασμενη φωτογραφικη και τα παντα.
Ενα καταπληκτικο κουκλιστικο διωροφο ξυλινο σπιτι με 2 υπνοδωματια-σοφιτες επανω και αλλο ενα κατω, σαλονι και μεγαλη τραπεζαρια στο ισογειο, πληρως εξοπλισμενη κουζινα...






Φτιαξαμε καφεδακι και κατσαμε στο ομορφο σαλονι. Σκεφτομουν την ταλαιπωρη τη φωτογραφικη μηχανη και αρχισα να ψαχνω λυση -desperate times call for desperate measures ειπα στα παιδια και με τη βοηθεια κατι μικρων κατσαβιδιων τελικα κατεληξα να την ...ξεκοιλιασω! Τι ειχα να χασω; Ετσι και αλλιως χαλασμενη ηταν ηδη! Οταν εισαι στο δρομο πρεπει να βρισκεις λυσεις οπως μπορεις. Ο Christian βλεποντας τη καμερα σ' αυτη τη κατασταση γυρισε και ειπε: Καλα! Aν αυτο το πραγμα τωρα δουλεψει, τρυπα μου τη μυτη.

Και ομως! Ανελπιστα, βγαζοντας το πισω καπακι για να δω τι ειχε συμβει ανακαλυψα οτι το καλωδιο της οθονης ειχε απλα φυγει απο τη θεση του, οντας απλα κουμπωτο. Το εβαλα στη θεση του, πατησα το OΝ και.... ουτε γατα ουτε ζημια. Ο Christian γελουσε και δεν ηξερε τι να πει: «Εισαι απιστευτος ρε φιλε!»

Το βραδυ εξω ειχε επιτελους αποφασισει να πεσει, ο καφες εδωσε τη θεση του σε ενα καλο ποτακι και το Sail away των Madrugada εφτιαχνε την ιδανικη ατμοσφαιρα καθως η μερα εκλεινε οπως ειχε ξεκινησει: τρελα, ανελπιστα, απροσδοκητα αλλα τελικα και με τον πιο ομορφο τροπο...
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 7
Roldal (NO) – Aurland – Geiranger (NO)
589 km


Το πρωι με βρηκε να χαζευω το φως που εμπαινε απο το παραθυρο. Ακομα μια μερα με τελειο καιρο. Μπορει να ημουν τοσο τυχερος τελικα μεχρι το Ακρωτηρι;
Αλλου επρεπε να ειμαι και αλλου ξημερωνομουν τωρα – καθε προγραμμα και σχεδιο που ειχα φτιαξει ηταν στα σκουπιδια αλλα δεν με ενοιαζε καθολου! Ειχα βρει μια υπεροχη παρεα να συνταξιδευω εντελως απο το πουθενα και ξεκινουσα τη μερα μου σε ενα πανεμορφο σπιτι εχοντας μπροστα μου να δω ακομα τοσα πραγματα.



Κατεβηκα και εφτιαξα καφεδακι και συντομα ηρθαν τα παιδια για να σχεδιασουμε επι τοπου τη μερα. Παροτι δεν ειχα πλεον προγραμμα στο ταξιδι, συνεχιζα να θελω να δω καποια πραγματα που ηξερα οτι αξιζαν τον κοπο.
Σημερα το λογο ειχε ο δρομος και τα χιλιομετρα. Θα συνεχιζαμε βορεια στον επαρχιακο Rv13 προς το Aurland, ενα απο τα πιο ομορφα φιορδ της Νορβηγιας, θα περνουσαμε απο το ομωνυμο πασο που θεωρειται το καλυτερο στη χωρα, με τελικο προορισμο για τη μερα το διασημοτερο και προστατευομενο απο την UNESCO φιορδ του Geiranger.
Συνολο; 480 χιλιομετρα.



Γιατι ομως τοσο πολλα σε μια μερα, ειδικα οταν οι δρομοι ηταν μικροι και στενοι και οι αποστασεις επαιρναν πολυ περισσοτερο χρονο απο οτι σε μια συνηθισμενη εθνικη οδο; Η απαντηση ηταν απλη -και εδω ...εφταιγε ο καλος μου φιλος Κωστας!
Βλεπετε στο ταξιδιωτικο του ειχε περασει απο το Geiranger και ειχε μεινει σε κατι καταπληκτικα ξυλινα σπιτακια σκαρφαλωμενα στην πλαγια του βουνου, με θεα ολο το φιορδ! Απο την ωρα που το ειδα εχασα τον υπνο μου! Ηθελα οπωσδηποτε να μεινω εστω και μια μερα σε ενα τετοιο σπιτακι. Ετσι απο τα πρωτα πραγματα που εκανα ξεκινωντας ηταν να κλεισω ενα απο αυτα τα σπιτακια για ενα βραδυ. Μαντεψτε ποιο ηταν αυτο.

Ισως θα μπορουσα να αλλαξω τη κρατηση αλλα ειχα πολλα χιλιομετρα μπροστα μου και παροτι ενοιωθα τελεια χωρις να εχω συγκεκριμενο προγραμμα επρεπε να μαζεψω τις αποστασεις, γιατι δυστυχως οι μερες που ειχα στη διαθεση μου ισα που θα εφταναν για αυτο το επικο ταξιδι. Αποψε θα βρισκομουν στο διασημο φιορδ. Πως θα μπορουσα ομως να ξερω οτι αυτο που θα επακολουθουσε σημερα θα με εσπρωχνε περα απο καθε οριο αντοχης...
Τα παιδια ηδη ετοιμαζονταν, η μερα μολις ξεκινουσε, ενω εξω η φυση οργιαζε και μας προετοιμαζε για αυτα που μας περιμεναν με τον καλυτερο τροπο.



Σταση για καυσιμα και πρωινο καφεδακι στο ποδι. Τα αλογα μας σε πρωτο πλανο και παραδιπλα ντοπιοι μηχανοβιοι που ηρθαν να μας κανουν παρεα.



Εδω οι αποστασεις μεγαλωναν και οι πολεις μικραιναν, οποτε επρεπε να ξεχασουμε τα ωραια γραφικα καφε του Νοτου. Εδω το λογο ειχε ο Δρομος τωρα.



Και τι δρομος! Καβαλησα τη μηχανη, γυρισα το κλειδι στη μιζα και ενοιωθα σαν να ειχα το κλειδι του παραδεισου! Στα αυτια μου οι Starsailor αρχισαν να παιζουν το Tell me it’s not over και εγω ακολουθουσα τον Christian και την Åsa, μεσα σε ενα απιθανο τοπιο λουσμενο στο φως!
Αλλη μια Τελεια Στιγμη.







Η περιοχη ηταν γεματη αποκρημνες βουνοπλαγιες, καταπρασινα δαση, ποταμια και τρεχουμενα νερα. Τι τοπια!

Μαλιστα ο Κωστας μου ειχε πει οτι πανω στη διαδρομη θα βρισκαμε τον πολυ ομορφο καταρρακτη Latefoss που αξιζε τη σταση αλλα για να πω την αληθεια οδηγωντας τοση ωρα μαγεμενος το ειχα ξεχασει. Ωσπου....



Και να μην θελαμε να σταματησουμε η θεα ηταν απλα καθηλωτικη! Τα γαλαζοπρασινα νερα κυλουσαν ορμητικα στη κοιτη του ποταμου, αναμεσα στο πυκνο καταπρασινο δασος και η εικονα εμοιαζε βγαλμενη απο καποια νουβελα του Τολκιεν.
Ισως ομως να παρατηρησατε κατι λευκους καπνους στα αριστερα της εικονας. Αυτο δεν ηταν καπνος, ουτε ομιχλη... Ηταν αυτο.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Ο επιβλητικος καταρρακτης Latefoss! (Foss στα Νορβηγικα σημαινει καταρρακτης)



Τα νερα επεφταν με τεραστια ορμη απο τη κορυφη του βραχου και εξατμιζονταν, τυλιγοντας την ατμοσφαιρα σε μια λευκη παχνη που παιχνιδιζε στο φως του ηλιου ποτε ιριδιζοντας σε ολα τα χρωματα του ουρανιου τοξου και ποτε σαν καταλευκο σεντονι...



Mαλιστα δεν ηταν ενας καταρρακτης στη πραγματικοτηα, αλλα δυο!



To θεαμα ολου αυτου του τεραστιου ογκου νερου να πεφτει με δυναμη αληθινα με ειχε μαγεψει...
Τι αλλο να μπορουσα να πω για αυτο το θεαμα πια...!



Οσο ωρα καθομασταν εκει χαζευοντας το θεαμα δεν μιλουσαμε. Δεν χρειαζοταν. Τα πλατια χαμογελα στα προσωπα των παιδιων μου ελεγαν οσα ηθελα να ξερω. Η μερα ειχε ξεκινησει ιδανικα.

Η πορεια στον πανεμορφο Rv13 ηταν ολο εκπληξεις τελικα! Και η φυση γυρω πραγματικα οργιαζε... Συνεχισαμε το δρομο προς το Aurland και η θαλασσα, οι καταρρακτες, τα δαση και ο ηλιος εφτιαχναν τελειες εικονες που διαδεχονταν η μια την αλλη.
Ειχα αρχισει να νοιωθω σαν σπασμενος δισκος που επαναλαμβανεται!



Μοναδικη φυσικη ομορφια...



...μια Φυση μεγαλειωδης που με ειχε κανει να τα χασω τελειως... Τοσο απλα.



Η εικονα γι’ αλλη μια φορα πασχιζε να αποδωσει την ομορφια αυτο του τοπου.


Η διαδρομη θα συνεχιζε το ιδιο υπεροχα αν δεν ειχα τη πρωτη αναποδια της μερας.
Μιας μερας που εμελλε να μεινει χαραγμενη στο μυαλο μου σαν μια τρελη περιπετεια...
Ο ηλιος ελαμπε αλλα στο βαθος το μαυρο συννεφο κ η κουρτινα της βροχης που εβλεπα δεν προμυνυαν κατι καλο.
Αρχισε να ριχνει κατι χοντρες σταλες και σκεπτομενος οτι θα πιασει γερη βροχη εκανα σημα στα παιδια να συνεχισουν και σταματησα να βαλω το ολοσωμο αδιαβροχο. Αφου παιδευτηκα μεχρι να βρω το τροπο να το φοραω σωστα συνεχισα το δρομο για να βρω τα παιδια, οπου βεβαια -κλασσικα- η βροχη σταματησε μεσα σε μερικα λεπτα!
Το πιο ωραιο ομως της υποθεσης δεν ηταν αυτο. Μολις 4 χιλιομετρα παρακατω ανακαλυψα οτι ο δρομος τελειωνε σε ενα ακομα λιμανακι και επρεπε να παρω το φερυ. Ποιο; Αυτο που εβλεπα να εχει μολις φυγει;; Φτου -το ειχα χασει κυριολεκτικα για λιγα λεπτα.
Το κερασακι στη τουρτα; Οι αλλοι ηταν μεσα και εγω επρεπε να περιμενω το επομενο που ηταν σε μιση ωρα. Ωραια.

Τελικα το επομενο φερυ ηρθε και περασα απεναντι.
Τα παιδια ειχαν κατσει στο κοντινο ταβερνακι για να τσιμπησουν κατι. Μπηκα μεσα σκασμενος! Βαλε βγαλε αδιαβροχα, και αποτελεσμα ειχε να χασω τσαμπα χρονο και να σκαω τωρα στη ζεστη! Οι αλλοι ηταν χαλαροι και χαμογελαστοι με τις κορντουρες τους και εγω παιδευομουν με τα αδιαβροχα. Αγαπαω τα δερματινα αλλα τωρα ομολογω οτι τους ζηλευα!
Ηταν καιρος να αλλαξω σχεδιο. Τα δερματινα μου ειχαν αδιαβροχοποιηση και δεν υπηρχε λογος να βαζω το αδιαβροχο στην πρωτη βροχη. Θα τα χρησιμοποιουσα μονο αν τα πραγματα σοβαρευαν.

Ο ηλιος ομως τωρα ελαμπε στον ουρανο και η συνεχεια προβλεποταν συναρπαστικη!



Ο δρομος μας οδηγησε σε ενα πολυ γραφικο χωριουδακι και τα παιδια σταματησαν για να συζητησουμε τι θα κανουμε.





Μεχρι τωρα οι Σουηδοι φιλοι ακολουθουσαν τη πορεια που ειχα βγαλει εγω με το σκεπτικο να δουν τα μερη και οπου κουραστουν να παρουν το δρομο της επιστροφης. Τους ειπα για το σχεδιο μου. Ειχα κλεισει ενα πολυ ομορφο ξυλινο σπιτακι με θεα το καταπληκτικο Geiranger και θα πηγαινα εκει ετσι και αλλιως.
Αν θελανε μπορουσαν να ερθουν μαζι -το σπιτι ηταν για 4 ατομα και θα μοιραζομασταν και το κοστος! Συμφωνησαν με χαμογελο και πηραμε το δρομο που θα μας εβγαζε στο Aurland.
Στα δεξια ενα ακομα φιορδ ξεδιπλωνε την ομορφια του...
Κλικ.



Η διαδρομη στους επαρχιακους δρομους της Νορβηγιας πραγματικα εκπλησσει. Εκει που νομιζεις οτι τα εχεις δει ολα, εκει που λες οκ αποκλειεται να δω κατι ακομα πιο ομορφο, η επομενη στροφη ανοιγει και σε φερνει αντιμετωπο με εικονες απολυτα ονειρικες, η ονειρωξη του καθε μηχανοβιου...



Sivert Hoyem – Moon landing λοιπον στο τερμα και παμε....!











Συνταξιδευτες πανω σε δυο ροδες... Οι φιλοι μου!





Ο δρομος απο το Roldal μεχρι το Aurland ηταν πολυ απλα οτι πιο εντυπωσιακο ειχα δει ποτε!
Απο την μια πλευρα η θαλασσα και τα δαιδαλωδη φιορδ...



...και απ’ την αλλη αυτο!



Απο τις τεραστιες βουνοπλαγιες που ορθωνονταν διπλα στο δρομο, δεκαδες καταρρακτες ετρεχαν απο παντου...



Συντομα φτασαμε στο μικρο χωριο του Aurland και καταληξαμε στη προκυμαια για ενα καφεδακι στη λιακαδα με θεα το γαλαζιο του ουρανου και της θαλασσας και το πανεμορφο fjord.



Τι ωραια που ηταν εδω με αυτο το καιρο, παρεα τα φιλαρακια και τις μηχανες μας αραγμενες παραδιπλα!



Ενοιωθα τη ζεστασια του ηλιου στο προσωπο σε αυτο το πολυ ομορφο ανοιχτο καφε και απολαμβανα τη θεα του φιορδ που ξεκινουσε μπροστα μου και τη θαλασσα που γυαλιζε στο φως της ημερας. Χαμογελασα και προσπαθησα να αιχμαλωτισω νοερα αυτη την υπεροχη στιγμη. Αν υπαρχουν καποια πραγματα που μας μενουν οταν ταξιδευουμε, τελικα ειναι αυτες οι μικρες τελειες στιγμες μεσα στο χωρο και το χρονο -εκει που τα παντα μοιαζουν ιδανικα...



Και πως να μην ηταν μεσα σε ενα τετοιο σκηνικο!



Ηπιαμε το καφε μας και ετοιμαστηκαμε. Το Aurlandsfjord και το φοβερο πασο του μας περιμεναν! Ο πολυ στενος αλλα ομορφος δρομος περνουσε πισω απο το μικρο χωριο ανηφοριζοντας το βουνο και η θεα στα αριστερα προς τη θαλασσα ηταν καταπληκτικη, δινοντας μια γευση του τι θα επακολουθουσε.

Ειχαμε ανεβει πλεον αρκετα ψηλα στο βουνο και ο δρομος ανοιξε. Και εκει το φιορδ αποκαλυφθηκε σε ολο του το μεγαλειο! Σταματησα στο πρωτο πλατωμα του δρομου και δεν πιστευα στα ματια μου... Το φως επεφτε πανω στο νερο κανοντας παιχνιδι με τα συννεφα και η θεα ηταν εξωπραγματικη!

Κυριες και κυριοι...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Tο Aurland fjord!
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
To Aurlandsfjord εχει μηκος 29 χιλιομετρα και στη συνεχεια ενωνεται με το Naeroyfjord και συνεχιζει για αλλα 11 χιλιομετρα. Αν ομως νομιζετε οτι αυτο το φιορδ ειναι εντυπωσιακο τοτε απλα διαβαστε παρακατω: Το συγκεκριμενο φιορδ(ακι) ειναι απλα ενα ...παρακλαδι του Sognefjord, του μεγαλυτερου στη Νορβηγια και του δευτερου μεγαλυτερου στο κοσμο, με μηκος ...κρατηθειτε: διακοσια πεντε ολοκληρα χιλιομετρα!!! Μιλαμε για ενα ρηγμα γης που αν ξεκινουσε απο την Αθηνα θα εφτανε μεχρι τη Λαμια. Τα μεγεθη σε αυτη τη χωρα ηταν ασυλληπτα.


Η Αυρα ως αληθινη ντιβα που ειναι δεν μπορουσε να μην ποζαρει μπροστα στο διασημο fjord.



Καθως χαζευα τη θεα δυο μηχανοβιοι γυρω στα 50 ηρθαν και αραξαν διπλα μας.
Κατεβηκαν απο τις μηχανες τους και ετρεξαν προς το μερος μου μεσα στη χαρα!
– Καλημερα φιλε! Ειδαμε τη πινακιδα σου αλλα δεν αναγνωριζουμε τη χωρα! Απο που εισαι;
– Απο Ελλαδα,.
Στο ακουσμα της χωρας ξετρελλαθηκαν.
– Ωωωω! Αγαπαμε την Ελλαδα! Φοβερο ταξιδι! Και εκανες ολο το δρομο απο εκει μεχρι εδω; Long way from home huh?
– Οντως αλλα το ταξιδι ειναι ευτυχια. Εσεις απο που ειστε;
– Απο εδω ειμαστε και ειπαμε να βγουμε μια βολτιτσα να απολαυσουμε το καιρο.
Τα χαμογελα δεν ελεγαν να σβησουν στα προσωπα τους. Με χτυπουσαν φιλικα στη πλατη, κοιτουσαν τους χαρτες μου με ενδιαφερον, μου εδιναν συμβουλες για τη συνεχεια...

Ομολογω οτι δεν το περιμενα.
Μεγαλωνοντας μας εμαθαν να πιστευουμε καποια πραγματα για καθε λαο. Οι Αγγλοι γκει, οι Γαλλοι βρωμικοι, οι Γερμανοι ξενερωτοι, οι Τουρκοι κακοι... Στερεοτυπες μαλακιες βασισμενες σε καποια σαπια φρουτα που καποια στιγμη εκαναν ενα περασμα απο τα μερη του καθενος και στη καμπουρα τους χρεωσαν ενα ολοκληρο λαο.
Στο μυαλο μου οι Νορβηγοι οπως ολοι οι Σκανδιναβοι ηταν απομακροι και ψυχροι -τα στερεοτυπα που λεμε.
Η πραγματικοτητα ομως μου εδειχνε οτι οι ανθρωποι εδω ηταν το εντελως αντιθετο! Χαμογελαστοι, ανοιχτοι, φιλικοτατοι και παντα προθυμοι να βοηθησουν -ειδικα αμα μαθαιναν οτι εισαι Ελληνας.
Οι Νορβηγοι μας αγαπουν. Πολυ. Kαι εμεις. Kαι ακομα περισσοτερο τις γυναικες τους.
Γεια σας αδερφια!



Οι εκπληξεις ομως δεν σταματουσαν εδω.
Λιγο πιο πανω στο δρομο υπηρχε ενα απιθανο κατασκευασμα: Μια μεγαλη εξεδρα φτιαγμενη απο κουρμπαριστο ξυλο που εκτεινοταν στο κενο και γυριζε προς τα κατω στο κενο, σαν αναποδη γιγαντια τσουλιθρα!
(Οι λεπτομερειες που κανουν τη διαφορα: αυτοκολλητο πουλι πανω στο γυαλι για τα πετουμενα, καθαριοτητα και πληρης απουσια οποιουδηποτε γκραφιτι η βανδαλισμου στην εξεδρα.)



Πηγα στο ακρο οπου το μονο που εμποδιζε τους επισκεπτες να πεσουν στο χαος ηταν ενα χοντρο κομματι γυαλι και απολαυσα τη μοναδικη θεα στο fjord...



Το να πετυχεις αυτα τα μερη με ηλιο ηταν κατι σπανιο σε μια χωρα που ο καιρος αλλαζε καθε πεντε λεπτα, αλλα οταν αυτο συνεβαινε η εμπειρια ηταν απλα απεριγραπτη.



Κοιτουσα την θεα απο εκει ψηλα και στο μυαλο μου ηρθαν τα λογια του μεγαλου Αμερικανου συγγραφεα Jack Kerouac:
«Οι μισοδιελυμενες βαλιτσες μας ηταν στο πεζοδρομιο ξανα.
Ειχαμε ακομα μακρυτερους δρομους μπροστα μας.
Αλλα δεν ειχε σημασια. Ο δρομος ειναι ζωη.»
Life of a biker...
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Συνεχισαμε να ανεβαινουμε το βουνο στο πασο που πολλοι ανεφεραν ως ισως το καλυτερο της χωρας -με οσα εβλεπα μεχρι στιγμης δεν μπορουσα παρα να συμφωνησω απολυτα.



Το σκηνικο τωρα ειχε γινει τελειως αρκτικο. Τεραστιες βουνοπλαγιες και πολυ χιονι παντου τριγυρω.







Οι φωτογραφιες δεν μπορουν να αποδωσουν τα μεγεθη των βουνων που με περιεβαλλαν.
Δειτε ποσο μικροι φαινονται οι πυλωνες της υπερυψηλης πανω στη πλαγια...



Αν εκρινα απο τα χαμογελα τους, o Christian και η Åsa -το οποιο προφερεται «Οσα» παρεπιπτωντος- μαλλον ειχαν ενθουσιαστει οσο και εγω απο το μερος.




Οι φωτογραφιες εδιναν και επαιρναν και οχι αδικα.





Λιγο παρακατω συναντησαμε και ενα τεραστιο καταρρακτη και καναμε σταση να απολαυσουμε το θεαμα...



Το θεαμα τοσου νερου να κυλαει αναμεσα σε δαση ηταν κατι που δεν ειχα συνηθισει να βλεπω και μου προκαλουσε εκπληξη και ενα αισθημα σεβασμου. Εδω, χιλιαδες χιλιομετρα απο τα τσιμεντα που ειχα μαθει να ζω, εβλεπα τον πλανητη μας να παλλεται απο ζωη και δυναμη...



Ειχα αρχισει να αγχωνομαι για την ωρα που θα φταναμε στο καμπινγκ στο Geiranger. Στο email οταν ειχαν κλεισει τη καμπινα μου ειχαν ζητησει να καλεσω την ιδια μερα που θα εφτανα για να βεβαιωσω τη κρατηση μου αλλιως η κρατηση θα ακυρωνοταν και θα εδιναν το σπιτι αλλου. Ηταν και η μεση της τουριστικης σεζον εξαλλου. Ειχα καλεσει ηδη αλλα δεν εβρισκα καποιον.
Η ωρα ηταν 6.30 το απογευμα και το GPS ελεγε οτι θα φταναμε περιπου 12 το βραδυ εκει. Ηξερα απο εμπειρια οτι οι ωρες που ελεγε η συσκευη ηταν απολυτα ακριβεις.
Γυρισα στον Christian και του ειπα οτι θα επρεπε να προχωρησουμε συντομα. «Ok φιλε, κανενα προβλημα!»



Κατηφορισαμε την αλλη πλευρα του Aurlandfjord για να παρουμε το καραβακι που θα μας περνουσε στην απεναντι οχθη.



Η πυξιδα εδειχνε σταθερα προς τον Βορρα τωρα για το Geirangerfjord, και εμεις ταξιδευαμε για τον τελικο προορισμο της μερας εχοντας για συντροφο τον πιο λαμπρο ηλιο ψηλα στον ουρανο.
Paul Weller – You do something to me







Η ροτα μας πηγαινε απο τη πισω πλευρα του Jostedalsbreen, ενος παγετωνα που βρισκεται αναμεσα στο Geiranger και το Aurland και καταλαμβανει μια περιοχη 487 τετραγωνικων χιλιομετρων!
Το υψος του φτανει τα δυο χιλιαδες μετρα, εχει παχος εξακοσια μετρα και προκειται για το μεγαλυτερο παγετωνα σε ολη την Ευρωπη. Μιλαμε για ενα κτηνος κολλοσιαιων διαστασεων που, αν ειχε πλατος ενος χιλιομετρου σε ολο του το μηκος, θα εκτεινοταν απο την Αθηνα μεχρι τη Θεσσαλονικη.

Δυστυχως δεν θα μπορουσα να τον επισκευτω αφ’ ενος γιατι η προσβαση γινοταν απο την αλλη πλευρα του, αφ’ εταιρου γιατι το μεγεθος του ειναι τετοιο που ο επισκεπτης χρειαζεται να αφιερωσει μια μερα σε αυτο. Ομως αφου ο δρομος θα με πηγαινε απο την πισω πλευρα του ελπιζα να δω εστω και καποιο κομματι του.

Καθως η μηχανη διεσχιζε τους ερημους δρομους αναμεσα στο δασος, ξαφνικα στην οθονη του θερμομετρου αναψε η ενδειξη για παγο και η θερμοκρασια αρχισε να πεφτει κατακορυφα. Ηταν σαν να ειχα μπει μεσα σε ενα αορατο ψυγειο. Κοιταξα γυρω. Δαση, ερημοι δρομοι, και βουνοπλαγιες -ολα εμοιαζαν φυσιολογικα. Μα τι στο καλο;
Δεν κοιτουσα στη σωστη κατευθυνση.
Επρεπε να κοιταξω πανω.
Και εκει το ειδα.



Στην οψη αυτου του απεραντου ογκου παγου ενοιωσα ενα εντελως πρωτογονο συναισθημα φοβου και σεβασμου να με πλημμυριζει.
Το Θηριο. Ο Καταστροφεας και ο Δημιουργος.



Εσβησα τη μηχανη και τα παντα ησυχασαν. Δεν μιλουσε κανεις μας.
Ο αερας ηταν ακινητος και εντελως παγωμενος απο την τιτανια παρουσια αυτου που απλωνοταν στην αλλη πλευρα αυτης της βουνοπλαγιας. Δεν θυμαμαι αλλη φορα στη ζωη μου να εχω νοιωσει τοσο μικρος και ασημαντος οσο ενοιωθα σε αυτη τη χωρα.
Η φυση για εμενα ηταν κατι ηπιο, καλοκαγαθο, που ακομα και στα χειροτερα του ηταν προβλεψιμο και ηξερες τι να περιμενεις.

Εδω ομως εβλεπα μια Δυναμη θεμελιωδη, αρχεγονη, χωρις αρχη και χωρις τελος. Σαν να εβλεπα με τα ματια μου τα ιδια τα στοιχεια της Δημιουργιας του Κοσμου, σαν να κοιτουσα τις φλεβες που πεταγονταν πανω στα ξεγυμνωμενα μουσκουλα του πλανητη. Μια βιαια υπενθυμιση του ποσο μικρος ειναι ο Ανθρωπος μπροστα στη Φυση.
Αναπτυξαμε τεχνολογια και γιναμε αλαζονες, νομιζουμε οτι μπορουμε να κανουμε τα παντα. Αυτοι εδω ομως οι Τιτανες καθε 10.000 χρονια σκεπαζουν τον πλανητη και θα το ξανακανουν και μαντεψε φιλε μου -δεν υπαρχει τιποτα που μπορει να κανει καποιος για να τους εμποδισει... Στη φυσικη ροη των πραγματων και του χρονου ο ανθρωπος δεν ειναι παρα η υποσημειωση στη σελιδα.
 
Τελευταία επεξεργασία:

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Η θερμοκρασια ειχε πεσει πολυ πλεον και οι ωρες πανω στη σελα μας ειχαν κουρασει. Ηταν καιρος για μια σταση να φαμε κατι, να ζεσταθουμε και να ξεμουδιασουμε. Χωθηκαμε στο πρωτο μαγαζι που βρηκαμε. Εξω πολλες μηχανες περνουσαν στην αντιθετη κατευθυνση με εμας -στην πλειοψηφια τσοπερ. Πολυ ταξιδιαρηδες ειναι τελικα δαυτοι! Ολοι φορουσαν αδιαβροχα, σε ρολο περισσοτερο αντιανεμικου παρα για οτιδηποτε αλλο. Λογικο αν σκεφτει κανεις τους ογκους παγου που βρισκονταν πισω μας.

Με ολα αυτα που ειχαμε δει μας ειχε βρει πλεον το βραδυ. Η ωρα ηταν γυρω στις 9.30 και ειχαμε ακομα περιπου 2 ωρες δρομο. Οσο απομακρυνομασταν απο τον Jostedalsbreen η θερμοκρασια ερχοταν παλι σε πιο φυσιολογικα επιπεδα και συντομα πιασαμε ενα σβελτο ρυθμο καταπινοντας τα χιλιομετρα για το προορισμο μας.
Εκει ηταν που εκανα κατι που εμελλε να αποδειχτει ενα τραγικο λαθος.
Απο το πρωι ειχα ορισει στο GPS ως προορισμο το χωριο του Geiranger. Για καλυτερα λοιπον σκεφτηκα να βαλω το ονομα του camping για να μας βγαλει κατευθειαν εκει και να μην ψαχνουμε μεσα στη νυχτα. Το GPS μου εμφανισε το camping, το επελεξα και συνεχισαμε στη διαδρομη.



Ειχαμε ανεβει ψηλα στο βουνο τωρα.
Ο ηλιος που εδυε επεφτε πανω στις βουνοκορφες και χαριζε ενα απιθανο χρυσο χρωμα.
Η μικρη φωτογραφικη στο μεταξυ ειχε μεινει απο μπαταρια, αλλα εγω ηθελα να κρατησω αυτα τα τοπια και αυτο το φως. Και εκει εκανα το δευτερο τραγικο Λαθος: Εκανα νοημα στα παιδια να συνεχισουν μπροστα και θα τους εβρισκα παρακατω. Που να ηξερα τι με περιμενε...

Εγω αγνοοντας τι θα επακολουθουσε εβγαλα απο τη βαλιτσα την DSLR για να αποθανατισω το υπεροχο φως της δυσης, ενω το ρολοι εδειχνε δεκα και μιση το βραδυ!

(αυτη τη φωτογραφια θα τη πληρωνα πολυ ακριβα τελικα...)

Eιχε τοσο φως που τα φωτα της μηχανης δεν φαινονταν καν οτι ειναι αναμμενα. Εδω πανω πλεον οι εννοιες πρωι και βραδυ ειχαν αρχισει να χανουν το νοημα τους και το σωμα μου ειχε αποσυντονιστει τελειως.
Βλεποντας τοσο φως ενστικτωδως θεωρουσα οτι ειναι ακομα νωρις, ομως κοιτωντας το ρολοι το μυαλο προσπαθουσε να εξηγησει οτι ειναι αργα. Δεν συνειδητοποιεις ποσο στηριζεσαι ασυναισθητα σε πραγματα τετοια που θεωρεις δεδομενα μεχρι να τα χασεις. Τι ωρα νυχτωνε; Τι ωρα ξημερωνε; Ηταν τοσο περιεργο συναισθημα αυτα που εχεις μαθει να παιρνεις ως δεδομενα μια ολοκληρη ζωη ξαφνικα να μην ισχυουν πια.

Συνεχισα να πηγαινω στο δασικο δρομο και τα παντα γυρω ηταν λουσμενα σε ενα απιθανο φως: σαν να ειχαν βαφτει χρυσα απο ενα αορατο χερι...



Και ομως ηταν αυτες οι φωτογραφιες ηταν μεσα στη (κανονικα μαυρη) νυχτα.





Καπου στο βαθος εμφανιστηκε το fjord του Innvik με τα συννεφα απο πανω να το βαφουν πορτοκαλι, ασπρο, μπλε απ’ ακρη σ’ ακρη...



Ο δρομος βγηκε διπλα στο Innvikfjorden...



...και καπου εδω σταματησα στην ακρη του δρομου για να κοιταξω λιγο τη διαδρομη.
Πηγαινα σωστα ομως τα παιδια δεν τα ειχα βρει ακομα. Λογικο αν σκεφτει καποιος το οτι πηγαινα αργα φωτογραφιζοντας. Κοιταξα το απιθανο θεαμα μπροστα μου και χαμογελασα. Μπορουσα εξαλλου να μεινω ασυγκινητος μπροστα σε κατι τετοιο;



Αυτο ηταν το καλυτερο κλεισιμο της μερας, σκεφτηκα και εβαλα μπροστα.
Τωρα το λογο ειχε η καλη μου Αυρα -ηταν καιρος να πιασω τους φιλους μου. Κεφαλι κατω λοιπον και παμε! Ο δρομος αρχισε να ανηφοριζει μεσα απο ενα πυκνο δασος. Ο ρυθμος ηταν πλεον σβελτος σκεπτομενος οτι οπου να ‘ναι θα τους πετυχω μπροστα μου.

Ο δρομος ολο και στενευε και χωνοταν ακομα πιο βαθεια στο δασος με τις στροφες να ερχονται με ρυθμο πολυβολου η μια πανω στην αλλη.
«Μα καλα! Ειναι αυτος δρομος για ενα τοσο τουριστικο μερος οπως το Geiranger; Τυπικοι Νορβηγοι.» σκεφτηκα και ανεβασα ακομα περισσοτερο το ρυθμο.
Το στροφιλικι ηταν ακρως απολαυστικο και η Αυρα εδειχνε τις supersport καταβολες της χαρουμενη που επιτελους ξεμουδιαζε μετα απο τοσες ημερες χαλαρου τουρισμου.

Βεβαια στην ακρη του μυαλου μου ειχα το συνεχη φοβο οτι το να πηγαινω ετσι μεσα στο σκοτεινο πλεον δασος δεν ηταν και η πιο εξυπνη ιδεα. Εδω μπορουσε να πεταχτει οτιδηποτε μπροστα μου ανα πασα στιγμη.
Τι ηθελα και το ειπα; Στα 20 μετρα στην ακρη του δρομου να ο Μπαμπης το ελαφακι να βοσκει αμεριμνο. Ευτυχως δεν κινηθηκε και το ειδα εγκαιρως αλλα ηταν μια καλη υπενθυμιση να προσεχω λιγο παραπανω. Ομως ειχα βαλει σκοπο να βρω τα παιδια -ε του πστη! Ετσι που πηγαινα θα τους εβρισκα απο στιγμη σε στιγμη. Η στιγμη σε στιγμη εγινε λεπτο σε λεπτο και ωρα σε ωρα. Με αυτο το ρυθμο εφτανα πλεον στο προορισμο μου αλλα τα παιδια αφαντα!
Μα τι στο καλο; Τοσο πολυ ειχα αργησει πια με τις φωτογραφιες;

Η ωρα ειχε παει πλεον 12 το βραδυ -τουλαχιστον ειχα φτασει ακριβως στην ωρα που ειχαμε υπολογισει. Θα πηγαινα να τους βρω κατευθειαν στο camping πλεον.
Η σκεψη οτι σε μερικα λεπτα θα ξεκουραζομουν επιτελους μετα απο μια μερα με τοσα πολλα και δυσκολα χιλιομετρα ηταν λυτρωτικη! Το μονο που ηθελα τωρα ηταν ενα ζεστο ντους και ενα ανετο κρεβατι.

Συντομα ειχα φτασει στην εισοδο του μικρου καμπινγκ. Ομως κατι δεν μου πηγαινε καλα... Το μερος δεν ειχε καμια σχεση με αυτα που ειχα δει στις φωτογραφιες του Κωστα. Που ηταν η αποκρημνη βουνοπλαγια με θεα το fjord; Που ηταν τα ωραια ξυλινα σπιτακια;
Τουτο δω ηταν ενα μικρο επιπεδο κομματακι γης, σπαρμενο με σκηνες και τροχοσπιτα διπλα σ' ενα μικρο ποταμο, λιγο παραεξω απ' το λιμανι του χωριου. Ασχετο!

Ελα ομως που το GPS επεμενε: Fossen Camping, Geiranger. Δεν μπορει. Καπου αλλου εδω γυρω ειναι και δεν το βλεπω. Μηπως το καμπινγκ εχει ...παραρτημα πιο πανω στο δρομο; Κοιταξα παραπερα στο μικρο επαρχιακο δρομο, ομως μεσα στο ημιφως της νυχτας δεν εβλεπα καμια βουνοπλαγια στα περιξ. Μονο σχετικα χαμηλα υψωματα και δαση.

Κατεβηκα στον οικισμο. Αδιαφορος και ασχημος. Μερικα σπιτια στη μια μερια και η τσιμεντενια ραμπα για τα φερυ απο την αλλη. Βρηκα μια πιτσαρια που ηταν ακομα ανοιχτη. Μπηκα μεσα και βρηκα ενα εντελως βαριεστημενο και βλοσσυρο πιτσιρικα να καθεται πισω απο το γκισε.
Με τα λιγα αγγλικα που ηξερε τον ρωτησα για το καμπινγκ.
– Ναι, ναι, Fossen camping, θα πας απο εδω 2 χιλιομετρα, δεξια και....
– Απο εκει ερχομαι φιλε. Αυτο ΔΕΝ ειναι το Fossen camping.
– Μα οχι, αυτο ειναι, δεν εχει αλλο.

Επιασα το χαρτη και του εδειξα την ακρη του φιορδ με το δαχτυλο. «Fossen Camping. Geiranger.»
- Geiranger; Μα τι λες; Εδω ΔΕΝ ειναι το Geiranger. Εδω ειναι το Hellesylt!, ηρθε η αποστομωτικη απαντηση, δειχνοντας με τη σειρα του την αλλη ακρη του φιορδ.

Στο ακουσμα αυτων των λεξεων μου κοπηκαν τα ποδια. Ειχα κανει λαθος στα καμπινγκ! Αντι να αφησω το GPS να με οδηγησει στο χωριο του Geiranger το εβαλα να με οδηγησει στο Fossen Camping που ηταν στην ευρυτερη περιοχη του φιορδ του Geiranger και εντελως συμπτωματικα ειχε το ιδιο ονομα με το καμπινγκ που εψαχνα εγω! Τον ηπιαμε. Τωρα;

Βλεποντας το πανικο μου ο τυπος συνεχισε αταραχος στο ιδιο βαριεστημενο μοτιβο.
– Τωρα δεν μπορεις να κανεις τιποτα φιλαρακι. Στησε καπου προχειρα μια σκηνη και περιμενε το πρωι το πρωτο φερυ να σε περασει στην αλλη πλευρα του φιορδ.
– Ναι μα οι φιλοι μου ηταν ΗΔΗ στην αλλη πλευρα και με περιμεναν! Δεν γινοταν να μην παω!

Με ειχε κοψει κρυος ιδρωτας.
– Μα δεν μπορει να μην υπαρχει αλλος δρομος...
– Το μονο αλλο που μπορεις να κανεις ειναι να γυρισεις πισω στο Stryn και να κανεις το γυρο του φιορδ. Αλλα ειναι 160 χιλιομετρα και δυομισι με τρεις ωρες δρομος! Long way. Long way.

Βγηκα εξω με τη ψυχη στα ποδια. Ενοιωθα απαισια. Ημουν ολη μερα πανω στη μηχανη και η ωρα ηταν 12 τα μεσανυχτα. Το να πρεπει να καβαλησω παλι ηταν το τελευταιο που ηθελα. Κρυωνα, πεινουσα και η ψυχολογια μου ηταν στα ταρταρα μετα την τεραστια βλακεια που ειχα κανει.
Η ωρα ηταν 12.20 το πρωι και ειχα καταφερει να χαθω με τους φιλους μου και το σπιτακι που ειχα κλεισει τοσο καιρο τωρα να με περιμενουν στην αλλη μερια ενος τεραστιου φιορδ!
Ομως τι να εκανα; Δεν ειχα επιλογες. Αποψε θα ξεπερνουσα οτι οριο ειχα. Σωματικα και ψυχικα.

Στο κινητο ο Christian μου ειχε στειλει μηνυμα. Ηταν ηδη στο (σωστο) καμπινγκ. Του απαντησα οτι ειχα βγει απο λαθος στην αλλη ακρη του φιορδ. Ας πηγαιναν στη ρεσεψιον να παρουν το σπιτακι και εγω θα ερχομουν το συντομοτερο δυνατον.
Καβαλησα την Αυρα, χαιδεψα το ντεποζιτο και ψυθιρισα: «Παμε μωρο μου.»
Εδω θα ξεχωριζαν οι αντρες απο τα αγορακια.

Το σκισιμο που εφαγε η μηχανη αυτο το βραδυ θα το θυμαται για παντα. 160+ την ωρα μεσα σε ενα θεοστενο δασικο δρομο με στροφες. Δεν με ενοιαζε τιποτα: Στενοι δρομοι, στροφες, δαση, ζωα που θα πεταγονταν, βαλιτσες, φορτιο. Η απολυτη ερημια του μερους βοηθουσε αλλα πηγαινα ταγμενος -οκ, βριστε με αν θελετε αλλα οταν ταξιδευεις καποιες φορες πρεπει να αντεξεις να αναλαβεις και τα οποια ρισκα χρειαστει να παρεις.
Εχετε δει τα στιγμιοτυπα του Isle of Man; Απο τη θεση του οδηγου καπως ετσι ενοιωθα. Αμφιβαλλω σοβαρα αν ειχε περασει ποτε αλλοτε καποιος απο αυτους τους δρομους με τετοιο ρυθμο.

Βγηκα ξανα στο Stryn που ειχα περασει ωρες πριν και τη καταραμενη διασταυρωση οπου ειχα κανει το λαθος. Παιρνοντας το σωστο δρομο αυτη τη φορα, ανηφορισα μια μεγαλη, πλατια και ερημη οδο προς το βουνο. Τωρα μαλιστα -αυτος ηταν ενας ταιριαστος δρομος για ενα τοσο τουριστικο μερος οσο το Geiranger.

Μπορει να ημουν στα μολις χιλια μετρα υψομετρο, ομως σ' αυτα τα γεωγραφικα πλατη το κρυο της νυχτας ΔΕΝ αστειευεται. Το θερμομετρο μετα βιας εγλειφε ενα-δυο βαθμους πανω απ' το μηδεν και μια παχια ομιχλη ειχε τυλιξει τα παντα. Ωραια.
Και αν δεν δεν εφτανε η απεραντη κουραση της οδηγησης για εικοσι ωρες σε θεοστενους επαρχιακους δρομους και η κακη ορατοτητα, συντομα ηρθαν και οι απανωτες φουρκετες του πασου που κατηφοριζε το φιορδ για να δεσει το γλυκο.

Πορεια στα τυφλα λοιπον με μονο σημαδι για το χαος του γκρεμου τα κολωνακια στην ακρη του δρομου. Δεν μπορουσα να δω ουτε στα 5 μετρα. Πανω που πιστευα οτι δεν θα αντεξω πολυ ακομα αυτο το βασανιστηριο, προσεξα ενα αχνο κοκκινο φωτακι να τρεμοπαιζει καπου στο βαθος της πλαγιας. Προς μεγαλη μου ανακουφιση ηταν τα φωτα μιας μηχανης -ο Christian με περιμενε υπομονετικα στην ακρη του πασου μεσα στην ομιχλη και τη παγωνια για να κατεβουμε μαζι στο καμπινγκ! Οσο χαιρομουν που εβλεπα το φιλο μου μεσα στο σκοταδι και την ομιχλη, αλλο τοσο ντρεπομουν για την βλακεια που ειχα κανει και τους ειχα ταλαιπωρησει τοσο πολυ.

Συντομα ειχαμε φτασει στο (σωστο) προορισμο. Η ωρα δυο παρα τα ξημερωματα. Ειχα κανει μια αποσταση που κανονικα ηθελε τρεις ωρες σε 1 ωρα και 20 λεπτα, ομως δεν μπορουσα να πανηγυρισω οταν εβλεπα την Åsa να ειναι καθισμενη στη μηχανη της, χιλιοταλαιπωρημενη και παγωμενη μεχρι το κοκκαλο. Ουτε που θυμαμαι ποσες φορες της ζητησα συγνωμη αυτο το βραδυ!

Ξυπνησαμε την υπευθυνση του camping και πηγαμε στο κουκλιστικο σπιτακι επιτελους. Αναψαμε τη μικρη θερμαστρα και φτιαξαμε κατι ζεστο για να συνελθουμε. Τι απιστευτη μερα. Τα τοπια, οι διαδρομες, τα φιορδ, οι καταρρακτες, τα βουνα, ο παγετωνας, η ομιχλη, τα δαση, οι αναποδιες, οι περιπετειες... Επεσα στο κρεβατι με τα ρουχα σε εναν υπνο λυτρωτικο.
Το κοντερ της μηχανης ειχε γραψει 580 χιλιομετρα. Το κοντερ του μυαλου 10.000.
 
Τελευταία επεξεργασία:

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 8
Geiranger (NO) – Trollstigen – Atlantic Road – Trondheim (NO)
415 km


Σηκωθηκα με δυσκολια.
Το σωμα μου δεν ηθελε να υπακουσει και τα ποδια μου εμοιαζαν να ζυγιζουν δεκα τοννους.
Μετα τα χθεσινα το μονο που ηθελα τωρα ηταν να κοιμηθω για 2-3 εικοσιτετραωρα σερι, ηξερα ομως οτι αυτο δεν ηταν εφικτο.
Ο δρομος δινει πολλα αλλα ζηταει αλλα τοσα επισης.
Ηταν νωρις και τα παιδια κοιμοντουσαν ακομα. Θα ειχα την ευκαιρια να απολαυσω με την ησυχια μου το κουκλιστικο αυτο σπιτακι που ηθελα τοσο να επισκεφτω και που ειχα περασει μια τοσο μεγαλη περιπετεια για να βρισκομαι εδω τωρα. Η ησυχια ηταν απολαυστικη. Καποιες φορες χρειαζεται να εισαι λιγο μονος.



Εξω ειχε πολυ συννεφια και διαπεραστικο κρυο. Αναψα τη θερμαστρα, ετοιμασα καφεδακι και βγηκα στο μικρο ξυλινο μπαλκονακι να απολαυσω μια θεα που μεχρι χθες ειχα δει μονο σε φωτογραφιες.
Το Geiranger, το διασημοτερο fjord της Νορβηγιας ανοιγοταν μπροστα μου. Εβαλα το Echoes των Ρink Floyd να παιζει ντυνοντας με τον καλυτερο τροπο αυτο το μεγαλειωδες σκηνικο, και αφησα το βλεμμα μου να περιπλανηθει στο βαθος του θολου τοπιου, χαμενος σε απειρες σκεψεις για ολα αυτα που ηταν και δεν ειναι πια, και οσα θα ειναι αλλα δεν ειναι ακομα.
Τελικα το τωρα ειναι το μονο που εχουμε πραγματικα...



Συντομα ενα μεγαλο κρουαζιεροπλοιο εμφανιστηκε στο λιμανι και η μπασα κορνα του αντηχησε σε ολο το fjord σπαζοντας βιαια τη σιωπη του πρωινου.



Εκατσα αρκετη ωρα εκει εξω απολαμβανοντας το πρωινο. Ποσες φορες ειχα ονειρευτει να βρισκομαι ακριβως εδω καποιο πρωι -και να που ημουν εδω τωρα λοιπον. Τα ονειρα μας φιλε παιρνουν σαρκα και οστα ετσι απλα, σε μια στιγμη.
Η στιγμη αυτη που τραβαει μια γραμμη και χωριζει το πριν και το μετα. Πριν το ονειρο, μετα η εκπληρωση του.
Πιστευουμε οτι οταν κατακτησουμε το ονειρο θα αλλαξουν τα παντα, θα αποκτησουμε οσα θελαμε και με ενα τροπο μαγικο η ζωη μας θα γινει κατι αλλο. Ομως κοιτας γυρω και εισαι ακομα εσυ, ο ιδιος ανθρωπος, οι ιδιες συνηθειες, τα ιδια καλα η ασχημα τριγυρω σου.
Και ετσι απο το ενα ονειρο παμε στο επομενο, ανολοκληρωτα οντα που περναμε τις ζωες μας κατακτοντας στοχους, πιστευοντας οτι ετσι θα γεμισουμε τα κενα μας, μεχρι να καταλαβουμε οτι το κενο δεν γεμιζει με κατακτησεις εκει εξω αλλα με το να κοιταξουμε μεσα μας και να συμφιλιωθουμε αληθινα με τη παρτη μας.

Ακουσα τα παιδια που σηκωθηκαν και λιγο αργοτερα ηρθαν εξω να πιουμε το καφεδακι μας. Το κρυο και η υγρασια του πρωινου τρυπουσε κοκκαλα αλλα με μια τετοια θεα απο το μπαλκονακι δεν υπηρχε περιπτωση να καθομασταν μεσα.



Σημερα ηταν η μερα που δυστυχως θα επρεπε να χωρισουν οι δρομοι με τους Σουηδους φιλους μου. Ο προορισμος μου ηταν το Trondheim, μια μεγαλη πολη στα βορειοδυτικα της χωρας, περιπου 400 χιλιομετρα απο το Geiranger ενω τα παιδια θα ανεβαιναν μαζι μου μεχρι ενα σημειο και μετα θα επαιρναν το δρομο της επιστροφης.
Πριν απο αυτο ομως ειχαμε πολλα να κανουμε.



Θα ανεβαιναμε στην αλλη πλευρα του Geiranger για να δουμε τη θεα και απο εκει θα περνουσαμε το Μονοπατι των Troll περισσοτερο γνωστο ως Trollstigen. Αυτο ειναι το μεγαλυτερο πασο της Νορβηγιας, ενας πολυ στενος δρομος με κλιση 9% και υψομετρικη διαφορα 850 μετρων απο πανω μεχρι κατω, ενω στη καρδια του πασου υπαρχει ο τεραστιος καταρρακτης Stigfossen που πεφτει απο υψος 320 μετρων και περναει κατω απο το δρομο και συνεχιζει!

Ομως αυτο δεν θα ηταν η μονη εκπληξη της ημερας γιατι λιγο παραπανω με περιμενε ο επαρχιακος Rv64, περισσοτερο γνωστος ως Atlantic Road, ενα απο τα πιο γνωστα κομματια δρομου στη Νορβηγια που εχει ανακυρηχθει κομματι της πολιτιστικης κληρονομιας της χωρας. Οδηγει στο δυτικοτερο ακρο της Νορβηγιας περνωντας απο την ακτη Hustadvika, ενα ακαλυπτο κομματι του Ατλαντικου ωκεανου που θεωρειται ενα απο τα πιο επικινδυνα κομματια της Νορβηγικης ακτογραμμης καθως εκει συχνα επικρατουν θυελλωδεις ανεμοι και πολλα πλοια εχουν ναυαγησει στο παρελθον πανω στους υφαλους της περιοχης. Μαλιστα κατα τη κατασκευη του δρομου τα εργα χτυπηθηκαν απο 12 ανεμοστροβιλους μεσα σε 5 χρονια! Ομως εγω δεν πηγαινα τοσο για αυτο εκει οσο για τη διασημη και εντελως παλαβη γεφυρα Storseisundet, μια αρθρωτη γεφυρα κατασκευασμενη με τη μεθοδο των ισορροπουντων προβολων.
Και αν αυτο το ονομα δεν σας λεει κατι τοτε αυτο ισως σας πει...


Μαζεψαμε το τσαντιρι και φορτωσαμε τις μηχανες. Κατσαμε λιγο ακομα στο ομορφο σπιτακι προσπαθωντας να καθυστερησουμε την αναχωρηση μερικες ακομα πολυτιμες στιγμες... Παμε γιατι αν δεν φυγουμε τωρα δεν θα φυγουμε ποτε απο αυτο το ονειρεμενο μερος!

Γυρισα τη μηχανη και την αφησα στο σταντ να ζεσταινεται. Και εδω ηταν που ο Μερφυ με ξαναθυμηθηκε.



Το εδαφος δεν ηταν τελειως ισιο και ο μπροστινος τροχος ειχε πατησει ακριβως στην ακρη μιας μικρης πετρας κρυμμενης στο χορταρι. Οι κραδασμοι του μοτερ ηταν ακριβως αυτο που χρειαζοταν για να κανει η μηχανη ενα κλικ μπροστα. Ενα κλικ. Δεν ηθελε τιποτα παραπανω.
Το σταντ εκλεισε κανοντας μοχλο και εσπρωξε τη μηχανη στη δεξια πλευρα της με εμενα ακριβως διπλα! Προσπαθησα να πιασω το θηριο αλλα το μονο που καταφερα ηταν να την αφησω να πεσει οσο πιο ομαλα μπορουσα. Και ενω πιστεψα οτι τη γλυτωσαμε ακουσα το κρακ απο το λεβιε του μπροστινου φρενου που εσπαγε...

Τωρα τι καναμε; Ειχα ακομα σχεδον ολη τη Νορβηγια μπροστα μου και ενα σωρο χωρες μεχρι την επιστροφη και δεν θα ειχα φρενα! Σηκωσαμε τη μηχανη και επιθεωρησαμε τη ζημια. Η μηχανη δεν ειχε παθει γρατζουνια και το μονο που την ειχε πληρωσει ηταν ο λεβιες που ειχε κοπει σχεδον ολοκληρος! Επιασα το λεβιε και προσπαθησα με ταινια και πατεντες να τον κρατησω. Ματαια. Ο Christian ομως ειχε καλυτερη ιδεα.

Εβγαλε απο την εργαλειοθηκη του μια πενσα-γκριπ (τη γνωστη «σκυλα») και την εβαλε να πιασει σφιχτα το εναπομειναν κομματι του λεβιε. Κοιτα να δεις! Η πατεντα επιασε. Αλλος ενας φιλος που ως απο μηχανης θεος ειχε σωσει τη παρτιδα. Απο εδω και στο εξης μια πενσα ενος Σουηδου θα βρισκοταν στη θεση του λεβιε φρενου στα κλιπον της Αυρας μεχρι την επιστροφη μου στην Αθηνα...

Αφου βεβαιωσαμε οτι μπορω, εστω και ετσι, να λειτουργω το φρενο της μηχανης, κατεβηκαμε στο χωριουδακι για ανεφοδιασμο και να τσιμπησουμε κατι. Μετα απο τετοια -παρολιγο- λαχταρα, το μονο που θελαμε ηταν να ηρεμησουμε και να ξαναβρουμε τους ρυθμους μας.



Το χωριουδακι ηταν περιποιημενο και αρκετα γραφικο...



...αλλα μαλλον υπερβολικα τουριστικο και πανακριβο! Ενα σαντουιτς εδω κοστιζε 8-10 ευρω.



Κανενα προβλημα ομως. Βρηκαμε το τοπικο supermarket, πηραμε μπαγκετες και χυμους και κατσαμε κατω στην προβλητα για να φαμε με αυτη τη μοναδικη θεα!



Χαζεψαμε τα τεραστια κρουαζιεροπλοια και τις ορδες των τουριστων που πηγαινοερχονταν σαν αλαφιασμενα προβατακια και κουβεντιαζαμε χαμογελαστοι για το συμβαν που ειχα πριν απο λιγο με την Αυρα.
Σε αλλες εποχες αυτο το πραγμα θα ηταν ικανο να μου χαλασει καθε διαθεση και ισως και να με εκανε να γυρισω πισω αδοξα αλλα οχι τωρα πια. Τωρα πια ενοιωθα να ειμαι αληθινα ενας ταξιδιωτης στο δρομο. Δεν υπηρχε τιποτα που θα μπορουσε να με κανει να χαλασω τη διαθεση μου. Ολα μεσα στο προγραμμα ηταν -και τα καλα και τα αναποδα.

Ηταν ωρα να ξεκινησουμε τη μερα μας γιατι ειχαμε τοσα να δουμε.
Βγηκαμε απο το χωριο και ανεβηκαμε το δρομο που σκαρφαλωνε στο πλαι του fjord κανοντας μια σταση στο ψηλοτερο σημειο του δρομου για να απολαυσουμε την απιστευτη θεα.



Θεωρατοι καθετοι βραχοι πλαισιωναν την μακροστενη λωριδα νερου που εφτανε φιδωτη μεχρι την ακρη του οριζοντα και συνεχιζε για δεκαδες ακομα χιλιομετρα μεχρι τη θαλασσα.
Παρα το οτι ο καιρος ηταν ασχημος με πολλα συννεφα, το Geirangerfjord απλωνοταν μπροστα μας απλα συγκλονιστικο!



Καταρρακτες επεφταν απο τις αποκρημνες πλαγιες αριστερα και δεξια και ο καιρος εμοιαζε να αλλαζει συνεχως.
Ολα εδω πανω ηταν τοσο απροβλεπτα και ευμεταβλητα. Ενοιωθα σαν να βρισκομουν σε αλλο πλανητη!



Τα ματια μου ρουφουσαν αχορταγα την εικονα αυτου του τοπιου για ωρα. Σε τετοια μερη παντα εχανα την αισθηση του χρονου αλλα δεν ειχε καμια σημασια. Εδω πανω η μια στιγμη αξιζε οσο δεκα μερες πισω στην καθημερινοτητα της Αθηνας...

Καβαλησα τη μηχανη και εβαλα ροτα για το Trollstigen.
Το κρυο εδω πανω ηταν αβασταχτο. Η βροχη τωρα ειχε πιασει να πεφτει δυνατα και ο καιρος εδειχνε τα δοντια του.
«Μεχρι εδω ηταν ο ηλιος Νικο» σκεφτηκα, ομως δεν ηξερα οτι η επομενη φορα που θα εβλεπα τον ηλιο θα ηταν 2.500 χιλιομετρα αργοτερα στη Φινλανδια. Η μηπως οχι;
Καθως στα ακουστικα ξεκινησε να παιζει το ατμοσφαιρικο Sirens των Madrugada θρυλοι με Trolls, μαγους και μεσαιωνικους ιπποτες αρχισαν να μπλεκονται με την ομιχλη που ειχε σκεπασει το γυμνο βραχωδες τοπιο.

Κατεβαινοντας την αλλη πλευρα του fjord για το καραβακι γνωρισαμε ενα ακομα ζευγαρι με τις μηχανες τους! Βρετανοι που ειχαν ξεκινησει πριν απο μια βδομαδα και κατευθυνονταν για το Trollstigen και τα περιξ προτου επιστρεψουν στην πατριδα τους. Μου εκανε μεγαλη εντυπωση οτι δεν φορουσαν αδιαβροχα παρα μονο δερματινες στολες.
«Δεν βρεχεστε;» ρωτησα την κοπελα. «Μα δεν εχει ριξει ακομα καμια σοβαρη βροχη για να βαλουμε αδιαβροχα!» μου απαντησε χαμογελαστα εκεινη και μου υπενθυμισε οτι τα δερματινα αντεχουν αρκετα στη βροχη και δεν υπηρχε λογος να κανω στασεις καθε τρεις και λιγο για τα αδιαβροχα.

Βεβαια εδω τωρα και να μην εβρεχε θα τα φορουσα μονο και μονο λογω ψυχους. Ο δρομος αρχισε να ανηφοριζει παλι το βουνο και η βροχη ολοενα και δυναμωνε. Εδω δεν ηταν ωρα για φωτογραφιες -ουτως η αλλως δεν θα φαινοταν και τιποτα μεσα στην ομιχλη που μας συνοδευε.
Ουτε που καταλαβα πως φτασαμε στην κορυφη. Το θερμομετρο φλερταριζε με το μηδεν, η βροχη τωρα ειχε γινει χιονονερο και δυνατοι ανεμοι σαρωναν τα παντα. Κουλουριαστηκα στα fairings και εσφιξα τα δοντια -σε λιγο φταναμε.

Το φουτουριστικο τουριστικο περιπτερο του Trollstigen ηταν το πιο ομορφο θεαμα για εναν παγωμενο μηχανοβιο...



Παρκαραμε τις μηχανες και εκανα να μπω μεσα. Τα παιδια με σταματησαν: «Παμε να δουμε πρωτα το περιφημο Μονοπατι των trolls. Αν παμε τωρα μεσα και ζεσταθουμε μετα δεν θα θελουμε να βγουμε εξω για να δουμε το μερος.»
Ειχαν απολυτο δικιο.

Το τοπιο ηταν απολυτα επιβλητικο, ειδικα με αυτο το καιρο τωρα και αξιζε τον κοπο να το δει καποιος. Στερφοι βραχοι, πληρης ελλειψη βλαστησης, χιονι και διαπεραστικο κρυο.
Το μικρο μονοπατι στη πλαγια οδηγουσε σε διαφορες μικρες εξεδρες πανω απο μικρα ποταμακια που ενωνονταν σε μεγαλυτερα και ολα μαζι κυλουσαν προς τον καταρρακτη.
Oι λιγοστοι γενναιοι τουριστες που περπατουσαν τριγυρω ηταν φασκιωμενοι για να παλεψουν το κρυο ομως ακομα και αυτοι κοιτουσαν με εκπληξη τους τρεις μηχανοβιους που χαζευαν τα αξιοθεατα με ...πληρη εξαρτηση.
Τα κρανη στη φωτογραφια δεν ηταν τυχαια...



Το μονοπατι συνεχιζε και τελικα κατεληγε σε μια μεγαλη μεταλλικη εξεδρα που κρεμοταν πανω απο το ...πουθενα! Και οταν λενε πουθενα σε αυτη τη χωρα το εννοουνε! Ειναι τρελοι αυτοι εδω πανω!



Ακομα και αν καποιος ειχε υψοφοβια αυτη θα αξιζε να ηταν η μια και μοναδικη φορα να κανει μια εξαιρεση και να φτασει μεχρι την ακρη. Γιατι απο εδω το θεαμα ηταν απεριγραπτο...
Δεν μπορουσα να πιστεψω την απεραντοσυνη της εικονας μπροστα μου...

Το βουνο ειχε σκιστει στα δυο μεχρι εκει που εβλεπε το ματι και απο παντου -αριστερα, δεξια, μπροστα- τεραστιοι καταρρακτες επεφταν με ορμη και ενωνονταν στην κοιλαδα, μπροστα μου απλωνονταν οι φουρκετες του πασου και ακριβως απο κατω μου εβλεπα τα νερα του περιφημου Stigfossen να πεφτουν στο χαος προς το δρομο!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Trollstigen, the Troll’s Way, Norway 2012



Γυρισαμε στο τουριστικο περιπτερο/καταφυγιο και κατσαμε να ξεπαγωσουμε. Εξω το χιονονερο συνεχιζε να πεφτει και ο αερας ειχε δυναμωσει πολυ. Σκληρη και αγρια φυση. Διαβασα τον οδηγο: «Το Trollstigen παραμενει κλειστο το φθινοπωρο και το χειμωνα. Η περιοδος επισκεψης εκτεινεται απο τα μεσα Μαιου μεχρι Οκτωβριο αλλα αυτο εξαρταται παντα απο τις καιρικες συνθηκες.»
Οταν εισαι μια ανασσα απο τον Αρκτικο κυκλο η ζωη κυλαει αλλιως...

Ο ζεστος καφες ηταν βαλσαμο. Χαμογελουσαμε αλλα και οι τρεις μας ημασταν στεναχωρημενοι. Αφου κατεβαιναμε το βουνο θα χωριζαν οι δρομοι μας και εγω πλεον θα ξεκινουσα το μεγαλο δρομο για το Βορειο Ακρωτηρι. Στα ταξιδια μου παντα προτιμουσα να ειμαι μονος στο δρομο αλλα η παρεα φιλων αυτες τις μερες με ειχε κανει να νοιωθω πολυ ομορφα. Ναι οκ, δυσκολο να ταιριαξουν τα χνωτα σου με καποιον συνταξιδευτη, αλλα οταν αυτο συμβαινει ετσι αβιαστα και απο το πουθενα οπως τωρα ειναι κατι το μαγικο. Ο δρομος ομως σου δινει και ο δρομος σου παιρνει και οφειλεις αυτο να το σεβαστεις φιλε.
Εξαλλου η ουσια του ταξιδιου ειναι ακριβως στο οτι τιποτα δεν παραμενει στασιμο. Ταξιδιωτες ολοι γυρω, τωρα καθομασταν στο ομορφο καταφυγιο στη μεση της ερημιας του βουνου και σε λιγο θα ειχαμε φυγει χωρις τιποτα να θυμιζει οτι περασαμε απο εδω.
Ομως εμεις θα θυμομαστε. Εμεις ειμαστε που παιρνουμε μαζι φευγοντας τα τοπια, τα μερη, τους ανθρωπους που συνανταμε και εμεις ειμαστε που τα βαζουμε σε μια κολλα χαρτι φτιαχνοντας τα ολα απο την αρχη, δινοντας τους πνοη για να τα κανουμε ξανα απτα, αληθινα...



Ο καφες τελειωσε, ντυθηκαμε και καβαλησαμε. Το πασο και ο Stigfossen μας περιμεναν.
Ο δρομος ηταν πολυ στενος με συνεχεις φουρκετες και πολυ κινηση. Στο παρελθον τα τουριστικα λεωφορεια δεν χωρουσαν να στριψουν δημιουργωντας κυκλοφοριακη συμφορηση και ετσι το 2011 η τοπικη κοινοτητα εκανε εργα διαπλατυνσης μερικων στροφων αλλα ακομα και ετσι η κινηση ηταν πολυ δυσκολη.
Η βροχη συνεχιζε να πεφτει δυνατα, η Αυρα επιανε ολη τη λωριδα του δρομου και το να σταματησω για φωτογραφιες ηταν πολυ δυσκολο ειδικα με τοσα αυτοκινητα πισω μου.
Ομως καθως ο δρομος κατεβαινε και πλησιαζε κοντα στο καταρρακτη δεν μπορουσα να χασω την ευκαιρια να αποθανατισω την εικονα αυτη...



Ομως καθως εφτασα στο σημειο που επεφτε ο τεραστιος καταρρακτης Stigfossen τα εχασα.
Τεραστιοι ογκοι νερου επεφταν εκκωφαντικα απο 320 μετρα υψος με τρομακτικη δυναμη και κυλουσαν κατω απο ενα πετρινο γεφυρι ενω ο δρομος περνουσε σε αποσταση αναπνοης απο το θηριο.
Δεν ειχα ξαναδει κατι τετοιο!

(φωτο απο το Adv riders)


Βγηκαμε στο κεντρικο δρομο και σταματησαμε. Μεχρι εδω ηταν.
Τα χαμογελα μεγαλα αλλα τα ματια πισω απο τις ζελατινες προδιδαν την θλιψη. Χαιρετηθηκαμε εγκαρδια, ειπαμε καλη ανταμωση και καβαλησαμε. Οι δρομοι χωριζαν οπως ενωθηκαν -ετσι, απλα.
Δεν μπορω τους αποχωρισμους. Συγκεντρωθηκα μπροστα προσπαθωντας να μην κοιταω στους καφθρεφτες τον Christian και την Åsa που χανονταν στην ακρη του δρομου.



Συνεχισα μεσα στη βροχη μονος πλεον. Η θλιψη παρεμενε αλλα ομολογω οτι μου ειχε λειψει να ειμαι μονος στο δρομο με τους δικους μου ρυθμους.
Ο δρομος με εβγαλε σε ενα ακομα μικρο λιμανακι και σταματησα στη μικρη γκριζα προβλητα να περιμενω το επομενο φερυ.
Η αδεια αποβαθρα που περιμενε ματαια τους τουριστες αυτο το βροχερο και ασπρομαυρο καλοκαιρι ηταν σαν να εφτιαχνε με εικονες τις σκεψεις που τωρα στριμωχνονταν κατω απο το κρανος μου...
«Πρεπει να καλοπιανεις τη μοναξια για να τα χεις καλα μαζι της φιλε...»



Μπηκα στο φερυ και κοιταζα τα αυτοκινητα γυρω. Η μαλλον αυτοι κοιτουσαν εμενα. Ενα τρελο μηχανοβιο πανω στη μηχανη, να καθεται μουσκεμα μεσα στο κρυο αδιαφορωντας για τη βροχη που συνεχιζε να πεφτει δυνατα.
Εβλεπα τις σταγονες της βροχης να πεφτουν απο το γεισο της ανοιχτης ζελατινας και αρχισα να σκεφτομαι.
Δεν υπηρχε αλλη μηχανη εδω. Μονος.
Ενοιωθα ενα εκατομμυριο ετη φωτος μακρυα απο το σπιτι μου και ακομα περισσοτερα απο καθε λογης λεσχες, φορουμ, φιλους και γνωστους. Θυμηθηκα κουβεντες που ακουγα κατα καιρους και πραγματα που διαβαζα: δεν υπαρχουν λεφτα για βολτες / ο καιρος δεν ειναι καλος / οι βενζινες ακριβες / θελω λαστιχα, σερβις / που να πηγαινω τωρα μονος....
Εδω εξω ομως η αληθεια του δρομου σε κοιτουσε καταματα λες και η βροχη την ξεπλενε απο ολες αυτες τις δικαιολογιες: αν θες μπορεις. Αν θες πραγματικα μπορεις. Αλλιως κατσε πισω απο ενα πληκτρολογιο και μια οθονη και κλαιγε τη μοιρα σου φιλε.

Εμεις που καβαλαμε δυο ροδες ζουμε ζωες που δεν ειναι δεδομενες. Oι παλιοτεροι το εχουμε νοιωσει στο πετσι μας αυτο. Φιλοι που ηπιαμε μαζι ενα ποτηρι κρασι μεσα σε μια στιγμη δεν ηταν πια εδω.
Εγω λοιπον ημουν εδω εξω, να κοιταξω τη ζωη καταματα, να παψω να κρυβομαι στις δικαιολογιες μου, να ζησω τωρα που εχω εστω και την απειροελαχιστη ευκαιρια, γιατι αυριο μπορει να μην εχω ουτε αυτο.

Ακριβο το τιμημα ομως. Πανακριβο. Γιατι οταν εισαι εξω στο δρομο παντα φευγεις. Παντα.
Γνωριζεις υπεροχους ανθρωπους, σε καλωσοριζουν με χαρα στις ζωες τους, ζεις πολυτιμες στιγμες αλλα παντα με ημερομηνια ληξης. Γιατι πρεπει να πας μπροστα, δεν μπορεις να μεινεις. Το ξερεις.
Το να φευγεις. Ευχη και Καταρα του ταξιδιωτη μαζι.

Mου ηρθαν στο μυαλο τα λογια του Kerouac: «Tι ειναι αυτο το συναισθημα οταν απομακρυνεσαι οδηγοντας απο τους ανθρωπους και αυτοι μικραινουν στον οριζοντα μεχρι να χαθουν; Ειναι ο υπερβολικα μεγαλος κοσμος που μας περιβαλλει και ειναι αντιο. Αλλα σκυβουμε μπροστα, στην επομενη τρελη περιπετεια κατω απο τους ουρανους.»

Εβλεπα τις σταγονες της βροχης να πεφτουν απο το γεισο της ανοιχτης ζελατινας και δεν μπορουσα παρα να συμφωνησω.



Πιασαμε στερια και συνεχισα βορεια μεσα στο απεραντο ερημο τοπιο.
Εδω ηταν το ταξιδι.



Πλησιαζα την κατακερματισμενη ακτογραμμη της Νορβηγιας και ο Δρομος του Ατλαντικου με τα τεραστια υποθαλασσια τουνελ και τις γεφυρες ανοιγοταν πλεον μπροστα μου.



Αφησα τις σκεψεις μου στην ακρη και επικεντρωθηκα στο τωρα -ο καλυτερος τροπος για να την παλεψεις οταν ταξιδευεις.
Θα ανοιγε καθολου ο ουρανος; Απο το πρωι που ειχα ξεκινησει απο το Geiranger δεν ειχε σταματησει να βρεχει.
Θα εβλεπα τον Ατλαντικο με λιγο καθαρο ουρανο;
Η πινακιδα του δρομου και το μπλε αναμεσα στα συννεφα ηρθαν ως απαντηση: Atlanterhavsvegen δεξια.



Οσο συνεχιζα δυτικα ο ουρανος ολο και καθαριζε. Ο θεος του δρομου θα μου εκανε ενα μεγαλο δωρο σημερα!
Μικρα γραφικα σπιτακια, δαση, οικισμοι και ξαφνικα ειχα φτασει.
Ο Ατλαντικος ωκεανος απλωνοταν απεραντος μπροστα μου!



Αλλο ενα μεγαλο ονειρο ειχε μολις γινει πραξη. Πρωτη φορα που η Αυρα και εγω αντικρυζαμε τον Ατλαντικο ωκεανο και τα συναισθηματα ηταν ενα κουβαρι τωρα...



Η μεγαλη ακτη ηταν εκτεθειμενη απο παντου και ο ανεμος φυσουσε δυνατα σαρωνοντας το νερο ενω ο ηλιος παλευε με τα συννεφα στον ουρανο για να επικρατησει... Στην ακρη της ακτης ξεχωριζε ενα λοφακι με ενα μικρο πυργακι απο πετρες και εναν μεγαλο λευκο σταυρο επανω.
Παλιος ναυτικος δεικτης για τα πλοια που ξακριζαν την ακτη ισως, η φορος τιμης σε οσους ειχαν χασει τη ζωη τους σε αυτα τα αγρια νερα καποτε; Ποιος ξερει.



Ανεβηκα επανω, εκατσα με τη πλατη στο τοιχακι και κοιταξα εξω προς τη θαλασσα.
Η ματια χανοταν στον οριζοντα, το αληθινο συνορο της Γης και εγω σκεφτομουν τι ηταν στην αλλη ακρη...
Το ταξιδι ποτε δεν σταματαει οσο ειμαστε σε αυτο το κοσμο και υπαρχουμε.
Kατι η απεραντοσυνη της θαλασσας, κατι η αγρια ερημια μιας αγνωστης γης, αρχισα να σιγομουρμουριζω το παλιο αγαπημενο τραγουδι του Ζερβουδακη. Αλλη μια υπεροχη, μοναδικη στιγμη...
«Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα Kάμελ να καπνίζετε,

κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ...»



Ομως εδω δεν ειχα ερθει μονο για την υπεροχη θεα του Ατλαντικου.
Γυρισα στη μηχανη και αντικρυσα μπροστα μου αυτο που ειχα ερθει να δω με τα ιδια μου τα ματια: την παλαβη γεφυρα Storseisundet.
Απο μακρυα εμοιαζε να αιωρειται στον αερα -ηταν οντως οσο εντυπωσιακη και στις φωτογραφιες!



Βεβαια καθως πλησιαζα το «αποτομο» σχημα της γινοταν πιο ομαλο και συνηθισμενο -τα βιντεο και οι διαφημισεις παντα υπερβαλλουν, αλλα ακομα και ετσι σιγουρα παρεμενε ενα αξιοθεατο που εγω τουλαχιστον δεν θα το ελεγα απογοητευτικο οπως φιλοι που ειχαν ερθει εδω παλιοτερα...
Ειμαι σιγουρος ομως οτι εβλεπαν τη γεφυρα σε καταιγιδα μαλλον θα αλλαζαν γνωμη...



Ο περιφημος Δρομος του Ατλαντικου τωρα συνεχιζοταν απο νησιδα σε νησιδα και με τον ωκεανο στο πλαι συντροφια...



...πανω απο μεγαλοπρεπεις γεφυρες...



...και αναμεσα σε πυκνα δαση με τον ωκεανο να αχνοφαινεται στον οριζοντα....



Καπου εκει, πανω απο τις τελευταιες γεφυρες ειχα και την μεγαλη τρομαρα της ημερας. Κανοντας μια σταση για λιγο ξεμουδιασμα και για μια ματια στους χαρτες, συνειδητοποιησα οτι προτου φτασω στο Trondheim μου εμενε ενα τελευταιο φερυ στο δρομο μου σε περιπου 50 χιλιομετρα!
Γνωριζα οτι τα φερυ γενικα σταματανε δρομολογια κατα τις 9-10 το βραδυ και η ωρα ηταν ηδη σχεδον 9!
Αν δεν το προλαβαινα δεν υπηρχε κανενας (λογικος) δρομος για να κανω παρακαμψη, εκτος και αν ηθελα να προσθεσω 400 ακομα χιλιομετρα στη μερα μου! Ωωχχχ. Με τοσα τουνελ και γεφυρες τοσες ωρες ειχα ξεχασει εντελως αυτη τη λεπτομερεια.

Ξεκινησα να ανεβαζω ρυθμο με το φοβο των (μπλε) Ιουδαιων, ομως φτανοντας στο πρωτο λιμανακι καταλαβα οτι τσαμπα ειχα αγχωθει: το τελευταιο δρομολογιο ηταν στις 11 το βραδυ. Μετα και απο αυτο ηρεμησα. Εβαλα ροτα για το Trondheim ενω το ρολοι πλεον εδειχνε 10.20 το βραδυ.


«Βραδυ»... Λεμε τωρα.



Πανω απο τη θαλασσα το παιχνιδι του ηλιου που επεφτε με τα συννεφα χαριζαν στα βουνα πανω απο τα fjord μια συνεχως μεταβαλλομενη εμφανιση, αλλοτε αλλοτε επιβλητικη και σοβαρη και αλλοτε γραφικη και ρομαντικη...





Το κρυο ειχε κοψει εδω και ωρα και δεν εβρεχε πλεον οι δρομοι ηταν μουσκεμα και ετσι η πορεια γινοταν προσεκτικα και αρκετα αργα. Μετα απο μια ολοκληρη μερα στη σελα ηθελα επειγοντως να βρω ενα κομματι εθνικης οδου για να ανοιξω και να φαω τα τελευταια χιλιομετρα που ειχαν μεινει. Ανεφοδιασμος, ξεμουδιασμα και ελεγχος του χαρτη.
Απο εδω ξεκινουσε η Εθνικη οδος E39 και τα τελευταια 165 χιλιομετρα συντομα ηταν παρελθον.

Εφτασα στη πολη και κατευθυνθηκα για τον ξενωνα Singsaker Sommerhotell στη κορυφη ενος καταπρασινου λοφου. Το κτηριο εμοιαζε περισσοτερο για φοιτητικη εστια πανεπιστημιου παρα για οτιδηποτε αλλο. Ημουν στο σωστο μερος; Σιγουρα; Θα το ανακαλυπτα συντομα.
Παρκαρα την καλη μου στο στενο πισω απο τον ξενωνα και κατευθυνθηκα για την εισοδο.



Κατω απο το λοφο τα λιγοστα φωτα της πολης τρεμοπαιζαν μεσα στη νυχτα.
12.10 πμ και φως ακομα.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 9
Trondheim

Επεσα για υπνο σχεδον με τα ρουχα. Ο κοιτωνας ηταν στο υπογειο ενος τεραστιου παλιου ξυλινου κτηριου οπου βρισκονταν δεκα μεταλλικες κουκετες οπως ειχαμε στο στρατο. Αγορακια και κοριτσακια χωριστα βεβαια. Με τη νυστα που ειχα θα κοιμομουν και στο διαδρομο τωρα.

Ολη νυχτα δεν σταματησε να βρεχει. Το πρωι το προγραμμα ειχε αναχωρηση απο τη πολη για το βορρα με προορισμο... αγνωστο. Βλεπετε η Νορβηγια με μολις 5 εκατομμυρια πληθυσμο και το μεγαλυτερο μερος του να μενει στο νοτιο τμημα της χωρας, σημαινε οτι οσο πιο βορεια ανεβαινε καποιος τοσο λιγοτερο πολιτισμο εβλεπε. Το Trondheim ηταν η τελευταια μεγαλη πολη της χωρας. Απο εδω και πανω οι αποστασεις μεγαλωναν και ο κοσμος λιγοστευε.

Ο πραγματικος μου προορισμος ηταν το μικρο λιμανακι του Bodo οπου θα επαιρνα το καραβι για τα ξακουστα νησια Λοφοτεν, ομως απο εδω ηταν 700 χιλιομετρα. Ετσι σκεφτηκα να σπασω τα χιλιομετρα σε δυο μερες και να διανυκτερευσω καπου στα μισα της διαδρομης. Ομως εδω ειχαμε ενα μικρο θεματακι: απο εδω μεχρι το Bodo δεν υπηρχε ουσιαστικα ...τιποτα. Ουτε πολεις ουτε χωρια, ποσο μαλλον ξενωνες σαν αυτον που ημουν τωρα. Μονο ατελειωτα δαση και βουνα.
Κανενα προβλημα. Εδω μπορουσα να στησω σκηνη οπουδηποτε και με το νομο, οποτε θα διαλεγα ενα ωραιο μερος και θα διανυκτερευα. «Μονο να κοψει η βροχη μεχρι να σηκωθω το πρωι....»

Δεν εκοψε.
Το πρωι με ξυπνησε ο ηχος της δυνατος βροχης που ερχοταν απο το μισανοιχτο παραθυρο. Προβλημα. Με τετοιο καιρο θα ηταν πολυ δυσκολο να ταξιδεψω ποσο μαλλον να εστηνα σκηνη μεσα στο δασος. Ανεβηκα στη μεγαλη κουζινα για πρωινο και να σκεφτω τι θα εκανα.

Με το δισκο γεματο απο ενα σωρο εδεσματα και τη βροχη να πεφτει εξω απο το το παραθυρο απλωσα στο τραπεζι χαρτες, σημειωσεις και GPS -δεν υπαρχει καλυτερος τροπος για εμενα για να ξεκινησω μια μερα. Το αρχικο πλανο ηταν να σπασω τα 700 χιλιομετρα μεχρι το Bodo σε 2 μερες, κανοντας σημερα περιπου 300-400 χιλιομετρα στον πολυ γραφικο επαρχιακο δρομο Rv17 και να διανυκτερευα σε ενα σπιτακι του DNT μεσα στο δασος.

Το DNT σημαινει Den norske turistforening και ειναι ο Νορβηγικος Συλλογος Πεζοποριας, ο οποιος διαθετει πανω απο 400 ξυλινα σπιτακια και καταφυγια διασπαρτα στα βουνα και τα δαση της χωρας καθως και εκατονταδες σηματοδοτημενα μονοπατια πεζοποριας για τον κοσμο που θελει να τα επισκεφτει. Ιδρυθηκε το 1868 με σκοπο την αναπτυξη του τουρισμου και σημερα σκοπευει στο να προσφερει δραστηριοτητες στη φυση στο ευρυ κοινο. Εδω οι ανθρωποι παιρνουν στα σοβαρα τετοιες προσπαθειες -γενικος γραμματεας του συλλογου ηταν ο πρωην υπουργος εθνικης αμυνης.

Τα σπιτακια χωριζονται σε 3 βασικες κατηγοριες:
Staffed lodges, κατι σαν τα δικα μας ορεινα καταφυγια -μεγαλα κτισματα με μονιμο προσωπικο, με φαγητο, πρωινο, ηλεκτρικο, ντουζιερες κλπ



Self-service cabins, μικροτερα σπιτακια χωρις προσωπικο αλλα πληρως εξοπλισμενα απο το Συλλογο με ηλιακα πανελ για ρευμα (.), κουβερτες, σεντονια, τραπεζομαντιλα και πολλες προμηθειες σε φαγητο (κονσερβες, ξηρα τροφη, σουπες κλπ)

No-service cabin, σπιτακια διαφορων μεγεθων που εχουν τον ιδιο εξοπλισμο οπως και η 2η κατηγορια αλλα χωρις να εχουν προμηθειες σε φαγητο.
Νομιζετε οτι ολα αυτα τα self-service σπιτακια θα ηταν τιποτα μικρες παλιες τρωγλες στη μεση του πουθενα ε; Καλα...









Η επισκεψη στα σπιτακια αυτα ηταν ελευθερη απο οποιονδηποτε -ντοπιο η ξενο- χωρις να χρειαζεται να κλεισεις δωματιο η να κανονισεις απο πριν κατι. Ο βασικος κανονας ηταν οτι «αν ερθεις και θες να διανυκτερευσεις θα σε βολεψουμε».

Το πιο εντυπωσιακο ομως -και χαρακτηριστικο αυτου του υπεροχου λαου- ηταν ο τροπος πληρωμης στα σπιτακια αυτα. Στα καταφυγια με προσωπικο τα πραγματα ηταν απλα: καρτα η μετρητα στο ταμειο.
Στα σπιτακια ομως που δεν ειχαν προσωπικο; Εκει λοιπον πληρωνες με πιστωτικη αλλα το πως ηταν το θεμα: αφου εμενες στο σπιτακι για οσο ηθελες ειχε διαθεσιμες καποιες φορμες που συμπληρωνες μονος σου με τα στοιχεια της πιστωτικης σου και το ποσο που επρεπε να πληρωσεις και μετα την εριχνες σε ενα κουτακι διπλα στην εξοδο και εφευγες. Το αφηναν απολυτως πανω σου να δηλωσεις τα σωστα σου στοιχεια και τα ποσα πληρωμης. Τωρα τι να πω... Μαθηματα πολιτισμου, καλλιεργειας και κουλτουρας απο αλλο πλανητη.

Το DNT εχει μια εξαιρετικη ιστοσελιδα που διαθετει χαρτες ολης της χωρας με τα σπιτακια του Συλλογου καθως και τιμες, περιοδους λειτουργιας και το πως θα φτασει καποιος εκει -τοσο το χειμωνα οσο και το καλοκαιρι.

Εχοντας λοιπον ως επιλογη την ελευθερη (και οικονομικη.) διαμονη σε τετοια σπιτακια η σκεψη ηταν να πηγαινα σημερα προς το βορρα και οπου νυχτωνα θα σταματουσα. Εδω ομως υπηρχε εξ’αρχης ενα μικρο προβλημα: ανεβαινοντας βορεια η χωρα γινοταν ολοενα και πιο ερημη ενω και οι αποστασεις αναμεσα στις πολεις μεγαλωναν. Ετσι ακομα και τα σπιτακια αυτα που στα νοτια της χωρας βρισκονταν παντου, στα μερη που θα με εβγαζε ο δρομος ηταν ελαχιστα και διασπαρτα μεσα στα δαση.

Αν ο καιρος ηταν με το μερος μου δεν θα υπηρχε προβλημα. Στην τελικη θα μπορουσα απλα να στησω τη σκηνη μου και ολα καλα. Ομως με τον καιρο εξω να ειναι τοσο αθλιος και χωρις σημαδια βελτιωσης το να ψαχνω να βρω το μικρο ξυλινο σπιτακι μεσα στο δασος, μουσκεμα και πανω σε μια μηχανη 350 κιλων ηταν μια περιπετεια που θα προτιμουσα να αποφυγω.
«Και γιατι να μην κατσω εδω στον ομορφο ξενωνα;» σκεφτηκα. Ευκαιρια να ξεκουραστω. Ημουν ηδη 9 μερες στο δρομο με καθε ειδους καιρο και τα χιλιομετρα ειχαν αρχισει να με βαραινουν. Στην τελικη το πλανο να δω τον επαρχιακο δρομο Rv17 πηγαινε στραφι με αυτη την κακοκαιρια.

Πηρα καφεδακι και αραξα στη μεγαλη ξυλινη σαλα με το παλιο τραπεζι του μπιλιαρδου και τις δερματινες πολυθρονες διπλα στα παραθυρα. Εξω η βροχη συνεχιζε. «Ριξε οτι θες τωρα. Εγω ειμαι μεσα στα ζεστα.» Ανασυγκροτηση σημερα λοιπον.



Η κουραση αρχισε να κυλαει απο πανω μου σιγα και να χανεται ενω ημουν χωμενος στη μεγαλη πολυθρονα χαζευοντας στο internet. Ελεγχος emails, προγνωστικα καιρου για τις επομενες μερες, εναλλακτικες διαδρομες και κουβεντουλα με τους φιλους πισω στην πατριδα. Το ειχα αναγκη αυτο.

Μπηκα λιγο στο GS forum και εριξα μια ματια στο θεμα που ειχαν ανεβασει δυο παιδια απο τη βορεια Ελλαδα για το ταξιδι τους στο Βορειο Ακρωτηρι. Ειχαν ξεκινησει μια βδομαδα νωριτερα απο εμενα και ακολουθουσαμε την ιδια ακριβως διαδρομη. Βλεποντας να αναφερουν για το ποσο ωραια περνουσαν, τον τελειο καιρο που τους συνοδευε στο ταξιδι κλπ ενοιωσα οτι ταξιδευα σε εντελως αλλη χωρα. Ο κατουρημενος λεμε. Πως γινοταν τα αλλα παιδια να ειχαν βρει αιθριο καιρο οταν τα δελτια εδιναν κακοκαιρια ολες αυτες τις μερες εδω πανω; Ημουν τοσο γκαντεμης πια;

Στο μυαλο μου ηρθαν ολα αυτα που ειχα περασει μεχρι εδω και οσα αγνωστα με περιμεναν...
Εβλεπα το χαρτη και τα χιλιομετρα που ειχα ακομα και με επιανε κρυος ιδρωτας. Ειχα αλλες 14 μερες μπροστα μου, γεματες ατελειωτα χιλιομετρα, σκληρες συνθηκες και ...ποσες χωρες; 6; 7; Ειχα παψει να μετραω. Αυτο το ταξιδι με ειχε κανει να αφησω πισω μου καθε παλια συνηθεια και προγραμματισμο. Ζουσα για τη στιγμη, και σκεφτομουν οτι καπως ετσι πρεπει να νοιωθουν και εκεινοι που ταξιδευουν μηνες και χρονια ανα το κοσμο... Χωρις παρελθον, χωρις μελλον. Χωρις πισω ουτε μπροστα. Μονο το Τωρα.

Δυσκολο αυτο το ταξιδι, πολυ δυσκολο, ποσο μαλλον οταν το κανεις μονος σου. Βλεποντας το ποσο δρομο ειχα ακομα μου ηρθε στιγμιαια να μετανοιωσω για αυτη την Οδυσσεια. Αλλα οχι. Δεν το εκανα. Δεν επρεπε να το κανω.
Αυτο ηταν ενα απο αυτα τα Ταξιδια που μας καθοριζουν για ολη μας τη ζωη και δεν θα λιγοψυχουσα.
Αφου θα εμενα εδω στον ομορφο ξενωνα ολη τη μερα ηταν καιρος να δω και μερικα πραγματα τριγυρω. Πηγα στην εισοδο και επιασα κουβεντουλα με το φιλικοτατο νεαρο στη reception. Ο ξενωνας ηταν τεραστιος, με ενα τεραστιο καθιστικο στον πανω οροφο και μικρες γωνιες με καναπεδες στο ισογειο, με την πετρα/τουβλα να λαμπουν δια της απουσιας τους. Ολα εδω ηταν φτιαγμενα απο ξυλο.



Το μερος μου θυμιζε εντονα τα φοιτητικα μου χρονια και τελικα αποδειχτηκε οχι αδικα.
Ο ξενωνας στη πραγματικοτητα ηταν φοιτητικη εστια του πανεπιστημου για οσους σπουδαζαν μηχανολογοι. Απλα τη περιοδο του καλοκαιριου που οι φοιτητες δεν ηταν εκει, κλειδωναν τα ιδιωτικα δωματια, κρεμουσαν μια πινακιδα απ’ εξω «Ξενοδοχειο» και μετετρεπαν το υπολοιπο κτηριο σε ξενωνα για τουριστες και περιηγητες.
Αψογοι.

Το κτηριο αυτο κατασκευαστηκε το 1942 απο τις κατοχικες δυναμεις ως καζινο για τους αξιωματικους.
Για χρονια μετα τον πολεμο συνεχισε να χρησιμοποιειται για στρατιωτικους σκοπους ομως απο το 1953 και περα μονο φοιτητες και τουριστες εμειναν εδω. Το Singsaker Sommerhotell ειναι φτιαγμενο εξ’ ολοκληρου απο ξυλο και θεωρειται το μεγαλυτερο εν χρηση ξυλοσπιτο με εμβαδο 1280 τετραγωνικα σε 3 οροφους. Μαλιστα αναφερεται οτι αν υπηρχε ποτε ταυτοχρονα φωτια στο καθεδρικο ναο της πολης και το Singsaker, ο ξενωνας θα ειχε την υψηλοτερη προτεραιοτητα.



Καιρος ομως να αφηναμε τον ομορφο ξενωνα για μια βολτα στην πολη...
Πηρα το δρομο που ανηφοριζε το λοφο της πολης και βγηκα στο μικρο καστρακι Kristiansten.



Μπηκα στο προαυλιο του χωρου και περπατησα γυρω.



Το μικρο αυτο φρουριο φτιαχτηκε το 1685 για να προστατεψει τη πολη απο επιθεσεις εξ ανατολων κατι που εκπληρωσε οταν απεκρουσε τις Σουηδικες δυναμεις το 1718 που προσπαθησαν να καταλαβουν την πολη και απο τοτε δεν ξαναχρησιμοποιηθηκε ευρεως παρα μονο εννιοτε ποτε ως τοπος εκτελεσης απο κατοχικες δυναμεις και ποτε ως σημειο εορτασμου εθνικων επετειων και εορτων της βασιλικης οικογενειας.



Το ισογειο του κτηριου τωρα λειτουργουσε ως εστιατοριο. Με εναν ωραιο ηλιο και τα καρεκλακια που τωρα ηταν στιβαγμενα στην ακρη απλωμενα στο γκαζον το μερος θα ηταν πολυ ωραιο αλλα με τη βροχη να συνεχιζει να πεφτει ηταν ενα μαλλον θλιμμενο θεαμα. Τουλαχιστον ομως η θεα προς την πολη αποζημιωνε τον επισκεπτη...



Κατεβηκα απο το φρουριο και κατευθυνθηκα προς το κεντρο της πολης, περπατοντας αναμεσα σε αυλες γεματες πολυχρωμα λουλουδια, που θυμιζαν σε πεισμα του καιρου οτι ηταν κατακαλοκαιρο...



Το Trondheim με 177.000 κατοικους ειναι η τεταρτη μεγαλυτερη πολη της χωρας και βρισκεται στη νοτια οχθη του Trondheimsfjord, στις εκβολες του ποταμου Nidelva. Βρισκεται στην επαρχια Sor-Trondelag, περιπου στο μεσο της χωρας και ειναι μια πολυχρωμη και ζωντανη πανεπιστημιουπολη καθως εδω βρισκεται το Νορβηγικο πανεπιστημιο επιστημης και τεχνολογιας, καθως και πολλα ερευνητικα κεντρα.
Στην εαρινη ισημερια ο ηλιος ανατελει στις 3 το πρωι και δυει στις 11.40 το βραδυ αλλα παραμενει λιγο κατω απο τον οριζοντα, οποτε και δεν υπαρχει ουσιαστικα σκοταδι και αναγκη για τεχνητο φωτισμο.



Παρα το γεγονος οτι προκειται για μια απο τις πιο μεγαλες πολεις της χωρας, εδω μπορει κανεις να δει και αγρια ζωα ελευθερα στις γυρω περιοχες. Αλεπουδες, καστορες, ταρανδοι και ελαφια ειναι συχνο φαινομενο στους γυρω λοφους αλλα και μεσα στη πολη εννοιοτε, ειδικα προς τα τελη του χειμωνα που η τροφη στους λοφους ειναι περιορισμενη.
Ο ποταμος Nidelva περναει απο το κεντρο της πολης και τις οχθες του κοσμουν πολλες παλιες εμπορευματικες αποθηκες χτισμενες πανω σε κορμους ξυλων, που τωρα λειτουργουν ειτε ως κατοικιες ειτε ως μαγαζια και συνθετουν μια πολυχρωμη, ομορφη εικονα.





Εδω συναντησα και την πιο διασημη ιστορικη γεφυρα της πολης, την Gamle Bybro, η αλλιως η γεφυρα της Παλιας Πολης. Κατασκευαστηκε το 1681 και αρχικα ηταν ολοκληρη φτιαγμενη απο ξυλο που στηριζοταν σε τρεις πετρινους πυλωνες. Στο κεντρο της γεφυρας υπηρχε μια διπλη μεταλλικη πυλη ενω στα ακρα της υπηρχαν φυλακια και φρουρουμενες διοδοι.
Η μια απο τις πυλες μαλιστα σωζεται μεχρι και σημερα και αποτελει ισως το πιο χαρακτηριστικο οροσημο της πολης.





Mεσα απο ενα καταπρασινο παρκο συνεχισα τη βολτα μου προς το αλλο μεγαλο αξιοθεατο της πολης, τον Καθεδρικο ναο Nidaros. Φτιαχτηκε το 1070 και αποτελει το πιο σημαντικο Γοτθικο μνημειο σε ολη τη Νορβηγια και κατα το μεσαιωνα ηταν το πιο σημαντικο χριστιανικο προσκυνημα για τη Βορεια Ευρωπη. Σημερα ειναι ο βορειοτερος μεσαιωνικος καθεδρικος ναος στο κοσμο και ο δευτερος μεγαλυτερος σε ολη τη Σκανδιναβια.



Μαλιστα ιστορικα εδω γινονταν ολες οι στεψεις των Νορβηγων βασιλεων, με τελευταια αυτη του βασιλια Haakon τον 7ο το 1906. Εκτοτε η τελετη στεψης αντικατασταθηκε με την χειροτονια με πιο προσφατη αυτη του βασιλια Harald του 5ου και της βασιλισσας Sonja το 1991.

Αξιζει να σημειωθει οτι υπαρχει μια διαδρομη προσκυνηματος για τους πιστους που ξεκιναει απο το Oslo, περναει διπλα απο ποταμους, μεσα απο κοιλαδες και βουνα και καταληγει στο ναο αυτο μετα απο ενα ταξιδι 640 ολοκληρων χιλιομετρων.

Ακομα και χωρις αυτες τις πληροφοριες ο επισκεπτης καταλαβαινε οτι βρισκοταν μπροστα σε ενα πολυ σημαντικο ναο για τους Νορβηγους. Η λεπτομερεια και το μεγεθος πραγματικα εντυπωσιαζαν.



Eδω βρισκοταν και η προτομη του ευεργετη της πολης Thomas Angell, που απο εμπορος, μεγαλοτσιφλικας και ιδιοκτητης ορυχειων κατεληξε να δωρισει ολη του τη περιουσια στη πολη, την οποια διαχειριζεται το ομωνυμο ιδρυμα μεχρι και σημερα.



Βεβαια η πολη ηταν αρκετα παραπανω απο μερικα ομορφα μνημεια. Τα καταπρασινα παρκα εντυπωσιαζαν με το μεγεθος και τη καθαριοτητα τους. Παντου εβρισκα υπεροχες μικρες λεπτομερειες που δεν χορταινα να φωτογραφιζω παρα τη βροχη που συνεχιζε να πεφτει αδιακοπα.

Λουλουδια, γλαστρακια, φροντισμενα δεντρα και προτομες...





...ομορφοι παιδοτοποι μπροστα σε εντυπωσιακα κτηρια αναγεννησιακου ρυθμου...



...αλλα και μικρα γραφικα ξυλοσπιτα με το χαρακτηριστικο κοκκινο χρωμα των Σκανδιναβων...



Κινηθηκα παραλληλα με τον ποταμο χαζευοντας τη πολη που απλωνοταν αμφιθεατρικα στην αλλη οχθη...



...και συνεχισα το περιπατο μεσα σε πλακοστρωτα ερημα σοκκακια. Δεν ηξερα αν ηταν η βροχη που ειχε κρατησει τους παντες μεσα, ομως τωρα δεν κυκλοφορουσε σχεδον κανεις τριγυρω. Παροτι η πολη ηταν στο μεγεθος της Λαρισας ενοιωθα σαν να βρισκομουν σε καποιο μικρο ερημο χωριο.



Βεβαια τα μικρα στενακια εκρυβαν και καποια ομορφα αλογα που δεν θα εβλεπες σε ενα χωριουδακι...



Ο δρομος με εβγαλε απο τη παλια πολη στην πιο συγχρονη. Εδω το μοντερνο συνυπηρχε με τη παραδοση με εναν τροπο αβιαστο και απεριττο, χωρις φαμφαρες και υπερβολες...



Το πιο ενδιαφερον ομως εδω ηταν η αρχιτεκτονικη τους. Με εντονες Bauhaus επιρροες εφτιαχναν κτισματα που συνδιαζαν την κλασσικη Σκανδιναβικη αυστηροτητα στις γραμμες με τις ιδιαιτερα προχωρημενες σχεδιαστικα φορμες, καταφερνοντας ομως παραλληλα να μην δειχνουν εκτος τοπου αναμεσα στα παλια υπεροχα κτισματα της αναγεννησης.









Καπου εκει ειδα και αυτο το κτηριο -ισως οχι τοσο εντυπωσιακο μεχρι να ανακαλυψει καποιος οτι προκειται για σχολειο.



Στη θεα του με επιασε μελαγχολια... Σκεφτηκα τα δικα μας αχουρια, ακομψα κτηρια απο γυμνο μπετο και περικυκλωμενα απο καγκελα που θα ηταν απολυτα ταιριαστα σε μια φυλακη και εκανα αθελα μου τη συγκριση.
Αδικα βεβαια... Εδω πανω η παιδεια ηταν το Α και το Ω. Ολοι ανεξαιρετως μιλουσαν απταιστα τουλαχιστον μια ξενη γλωσσα και το μορφωτικο επιπεδο θεωρειται ισως το καλυτερο στο κοσμο. Γιατι ομως να μην μπορουμε και εμεις; Γιατι να μην στοχευουμε προς το καλυτερο; Ποσο μαλλον απο μια χωρα που καποτε γεννησε τον πολιτισμο που τωρα αυτοι εδω οι λαοι ειχαν εξελιξει σε απιστευτο βαθμο...



Με ολα αυτα ειχα βγει στη κεντρικη πλατεια της πολης και τον πεζοδρομο με τις ερημες τωρα καφετεριες.
Ηταν ωρα να γυρισω πισω. Ηθελα καφε και παρεα.



Στη reception τωρα ηταν μια γλυκεια κοπελιτσα. Της ζητησα καφε και εκεινη εβγαλε ενα μεγαλο θερμος με καφε και μου γεμισε την κουπα. «1 ευρω, αλλα αν ειναι κρυος ο καφες δεν πληρωνεις τιποτα.» ειπε και χαμογελασε.


Ηπια μια γουλια -ηταν χλιαρος αλλα τωρα κατεβαινε σαν βαλσαμο κατω. Το επομενο φλυτζανι παντως ηταν κερασμενο.



Οι Νορβηγοι ειχαν αποδειχτει μια ευχαριστη εκπληξη. Χαμογελαστοι, φιλικοτατοι, προθυμοι να βοηθησουν, σχεδον διαχυτικοι. Επιασα ξανα την αγαπημενη μου θεση στη μεγαλη δερματινη πολυθρονα, ανοιξα τον υπολογιστη και εβαλα Dire Straits – Brothers In Arms να παιζει ενω η βροχη εξω ειχε αρχισει παλι να δυναμωνει. Το ημερολογιο εδειχνε οτι αυριο περνουσα τον Αρκτικο Κυκλο...
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 10
Trondheim (N) – Arctic Circle – Bodo (N)
710 km


Ενα ακομα πρωινο ξημερωσε στο Trondheim. Ηλιος, συννεφα, ψιλοβροχο και ξανα ηλιος. Αστατος καιρος αλλα σιγουρα καλυτερος απο το χθεσινο χαλι. Ωραια γιατι σημερα θα χρειαζομουν ολη την καλη τυχη που θα μπορουσα να εχω.

Με περιμενε μια πολυ μεγαλη μερα. Σημερα θα επρεπε να καλυψω την αποσταση που δεν εκανα χθες, συν αλλα τοσα για να βρεθω στο λιμανακι του Bodo το βραδυ -πανω απο 700 χιλιομετρα μεσα σε αγνωστους δρομους. Θα εβγαιναν αραγε;



Ομως η σημερινη μερα ηταν μεγαλη και για ενα ακομα λογο που δεν ειχε να κανει με αποστασεις.
Σημερα θα πραγματοποιουσα το μεγαλυτερο μου ονειρο μετα το Nordkapp: θα διεσχιζα τον Αρκτικο Κυκλο!
Στη σκεψη και μονο ενοιωθα απιστευτα -το στομαχι μου δενοταν κομπος και το χαμογελο δεν ελεγε να φυγει απο τα μουτρα μου. Oνειρο Ζωης ηταν αυτο ρε δικε μου, τα αστεια τελος πια.... Τωρα, σημερα, εδω!

Eφαγα το μισο μπουφε του ξενωνα και φορτωσα τη μηχανη. Ενοιωθα πολυ ωραια να ειμαι ξανα στο δρομο μετα τη χθεσινη ξεκουραση. H πολη λες και ηθελε να με αποζημιωσει για τη χθεσινη βροχη τωρα με αποχαιρετουσε με τις πιο ομορφες εικονες της...



Βγαινοντας απο το κεντρο εκανα μια υστατη προσπαθεια να βρω μια μανετα φρενου για να αντικαταστησω τη σπασμενη. Το Trondheim ηταν η τελευταια μεγαλη πολη και αν θα εβρισκα καπου ανταλλακτικο θα ηταν εδω. Ρωτωντας τριγυρω με εστειλαν σε ενα συνεργειο αυτοκινητων οπου ενας συμπαθεστατος Νορβηγος προθυμοποιηθηκε να με οδηγησει στην αντιπροσωπεια της Honda στη περιοχη. Μπροστα αυτος με το αμαξι και ξωπισω εγω με τη μηχανη, μου θυμισε ξανα το ποσο μας συμπαθουν εδω πανω αυτοι οι ανθρωποι..

Δυστυχως ομως καποια πραγματα δεν αλλαζουν και παραμενουν παγκοσμιως ιδια -η βαρυτητα, ο ουρανος και η μονιμη ελλειψη των αντιπροσωπων Honda ακομα και στα πιο απλα ανταλλακτικα...
Ας ηταν. Η πενσα εκανε μια χαρα τη δουλεια της. Η 700αρα με περιμενε μπροστα, αλλα ειχα συμμαχο την κυρια Εθνικη Οδο που διεσχιζε τη χωρα, την Ε6.
Συντομα επιασε μια ψιλη βροχη. «Δε γ@μιεται. Αστο να ριχνει. Δεν θα σταματω καθε φορα που θα ριχνει λιγο νερο», μουρμουρισα. Αυτο το μερος ειχε αλλαξει το τι θεωρω βροχη. Ειχε αλλαξει πολλα πραγματα τωρα που το σκεφτομαι...



Περιεργος δρομος ο Ε6. European Road 6 -το ονομα εντυπωσιαζε. Στο μυαλο μου ερχονταν αυτοματα εικονες με πολλαπλες λωριδες κυκλοφοριας ανα κατευθυνση, διαχωριστικα στη μεση και απεραντες ευθειες με τελειο οδοστρωμα.
Ναι. Καλα.

Απο εκει που ηταν μια μεγαλη εθνικη οδος οπως τις ξεραμε στην Ευρωπη, ξαφνικα στενευε και χωνοταν ανηφοριζοντας μεσα στο δασος, κατεβαινε στο πλαι ενος fjord με τη θαλασσα απο τη μια και το δασος απο την αλλη και στο τελος αφηνε τα fjords για να διασχισει κωμοπολεις και χωρια και να χαθει ξανα στα πιο πυκνα δαση...



Τελικα εδω ο Κωστης ειχε αδικο -δεν ηταν και τοσο χαλια αυτος ο δρομος. Καθε αλλο!
Γραφικοτατος, με απλωμενες στροφες και τελειο οδοστρωμα που σου επετρεπαν να κρατας υψηλες μουαγιεν...
Τα χιλιομετρα εφευγαν σαν νερο με την οδηγικη απολαυση να εχει το πρωτο λογο τωρα σε μια διαδρομη που ειχε τα παντα. Απεραντη φυσικη ομορφια....



...και υπεροχα ζεστα καφε καταμεσης του δασους για να προσφερουν ξεκουραση και θαλπωρη στους ταξιδιωτες. Με το ψιλοβροχο εξω και τον παγωμενο αερα ηταν οτι καλυτερο θα μπορουσα να ζητησω!



Η διαδρομη συνεχισε και λιγο εξω στο Mosjoen βρηκα και την διασημη πινακιδα σημα κατατεθεν του Νορβηγικου Βορρα.
Nord – Norge: Το συνορο στο Ονειρο.



Αφησα τη μηχανη στην ακρη του δρομου και εκανα βολτα στο μικρο τουριστικο κιοσκι για φωτογραφιες και ξεμουδιασμα.
Απο τον δρομο περνουσαν πολλες μηχανες και ολοι χαιρετουσαν με χαρα τον συνταξιδιωτη που ξαποσταινε στην ακρη του δρομου. Τοσες μερες εδω πανω ειχα δει ελαχιστες μηχανες και σημερα δεν προλαβαινα να τις μετραω. Οι μηχανοβιοι προτιμουσαν τον Ε6 τελικα...



Το ψιλοβροχο που ειχε σταματησει εδω και λιγη ωρα τωρα αρχισε να πεφτει ξανα. «Ποιος παιζει με τη βρυση εκει πανω #@$@$ μου;»
Δεν ειχα προλαβει να κανω δεκα χιλιομετρα και η βροχη αρχισε να δυναμωνει. Οι σταγονες εσκαγαν επανω μου σαν στραγαλια ομως μου ηταν αδιαφορο πλεον. Ειχα φαει τοσο νερο αυτες τις μερες που τωρα μου φαινοταν απολυτα φυσικο.
«Ριξε ρε πστη. Εχω τα αδιαβροχα απο ωρα» σκεφτηκα και κατεβασα ενα κλικ ακομα τη ζελατινα του κρανους.
Καπου στο βαθος ξεχωρισα μια παλια μηχανη με sidecar φορτωμενο καθε λογης πραγματα, με το συνεπιβατη στο πλαι τυλιγμενο με ναυλον που ανεμιζαν μεσα στη βροχη και να πηγαινουν ακαθεκτοι... απιθανη εικονα!

Περασα εξω απο τη Mo i Rana μια μεγαλη αλλα μαλλον αδιαφορη πολη στην ακρη ενος μικρου fjord και εβαλα πλωρη για το βουνο με τη φυση γυρω να με αφηνει αναυδο για αλλη μια φορα με την απιστευτη, αγρια ομορφια της...



Οσο ανεβαινα στο βουνο τοσο γη και ουρανος γινονταν ενα... Τα δαση εμοιαζαν να εχουν παρει φωτια!



Καθισα να κοιταω αυτη την εικονα μαγεμενος αλλα ενοιωθα οτι η ομορφια του τοπιου μπροστα μου ηταν απλα το πρελουδιο για αυτο που θα ακολουθουσε...



Συνεχισα να ανεβαινω το μικρο δρομο και ο καιρος αρχισε να αγριευει λες και ηθελε να μου δειξει οτι ημουν σε αποσταση αναπνοης απο τον Αρκτικο Κυκλο.
Το θερμομετρο εδειχνε τωρα 4 βαθμους και ο ουρανος κρεμοταν απο πανω μου απειλητικος και μαυρος.
Distance to go: 5 km. Πλησιαζα.

Γυρω μου μεχρι αυτη την ωρα ηταν πυκνα καταπρασινα δαση, ομως τιποτα δεν θα μπορουσε να με προετοιμασει για αυτο που θα εβλεπα...



Εντελως ξαφνικα, ολα τελος!!! Το απολυτο τιποτα!
Ηταν κατι που δεν το χωρουσε ο νους μου. Το τοπιο εμοιαζε σαν μετα απο μια πυρηνικη εκρηξη που ειχε εξαφανισει τα παντα, σαν να σταματουσε η ιδια η Φυση αλαφιασμενη πανω σε καποιο αορατο συνορο. Συγκλονιστικο!



Μπορει να ημουν τωρα κοντα στη κορυφη του βουνου αλλα και παλι, τοσο αποτομη αλλαγη δεν ειχα ξαναδει. Φτανοντας στον παραλληλο του Αρκτικου Κυκλου ενοιωθα σαν να εμπαινα σε μια αλλη διασταση.
Το θεαμα ηταν απιστευτα επιβλητικο.
Τα συννεφα ειχαν κατσει βαρια και απειλητικα σχεδον πανω στους χαμηλους λοφους σκεπαζοντας τα παντα σαν ενας απεραντος γκριζος τοιχος που τωρα με κυκλωνε απο παντου, σαν ενα αδιαπεραστο οριο που περα απο αυτο εχασκε το χαος...



Ο αερας επιασε να φυσαει λυσσασμενα και η παγωμενη βροχη επεφτε επανω μου με τοση μανια που ενοιωθα τις σταλες σαν χιλιαδες μικρες καρφιτσες παρολο τον βαρυ εξοπλισμο που φορουσα. Τριγυρω δεν υπηρχε απολυτως τιποτα. Οπου και αν γυρνουσε το ματι εβλεπε μονο απογυμνωμενους βραχους και μονο ο στενος ερημος δρομος που ανοιγοταν στην ευθεια σηματοδοτουσε οτι απο εδω ειχε περασει ο πολιτισμος.



Εσκυψα μεσα στα φαιρινγκ και ανοιξα το γκαζι αναζητοντας τη προστασια στο Polarsirkelensenteret -το εντυπωσιακο τουριστικο περιπτερο/καταφυγιο επανω στον Αρκτικο Κυκλο.

Και επιτελους ειχα φτασει. Αρκτικος Κυκλος. Ο 66ος παραλληλος!
Αν καποιος θα μου ελεγε πριν χρονια οτι μια μερα θα ημουν εδω με τη μηχανη μου θα τον περνουσα για τρελο. Αυτα ηταν μερη αγνωστα, μακρυνα, σχεδον μυθικα, απο αυτα που ακους αλλα ουτε καν φανταζεσαι πως ειναι, ποσο μαλλον να ερθεις μια μερα εσυ ο ιδιος... Αλλα να τωρα που ημουν εδω.
Απο εδω και πανω πλεον θα ταξιδευα στα πιο βορεια πλατη του πλανητη μας....

Arctic Circle, Norway 2012



Εψαξα στο μεγαλο προαυλιο για τη μικρη πετρινη στηλη που σηματοδοτουσε το ακριβες σημειο των συντεταγμενων του Αρκτικου κυκλου: Polarcirkelen 1937.
Την ειχαν τοποθετησει εδω οι Ναζι που ειχαν προελασει απο τη περιοχη στο 1ο ΠΠ σε μια προσπαθεια ισως εντυπωσιασμου των αντιπαλων -οι εσοχες στη πετρα κατω απο την επιγραφη μαρτυρουσαν την υπαρξη των ναζιστικων συμβολων που εκτοτε ειχαν αφαιρεθει.



Εβαλα τη μηχανη οσο πιο κοντα στο τοιχο διπλα στην εισοδο για να προφυλαχθει απο τον μανιασμενο αερα και χωθηκα γρηγορα μεσα στο ακρως εντυπωσιακο -σχεδον διαστημικο- καταφυγιο ψαχνοντας να ζεσταθω και να στεγνωσω.



H ζεστασια του χωρου με τυλιξε με ανακουφιση. Το μερος εσωτερικα ηταν εξισου ομορφο και μοντερνο με το εξωτερικο αλλα εμοιαζε καπως παραταιρο σε αυτο που περιμενα να βρω σε ενα τετοιο μερος. Στη μια πλευρα υπηρχε ενα μικρο μαγαζακι με σουβενιρ και στην αλλη υπηρχε το εστιατοριο που ηταν... fastfood;! Δεν το περιμενα αυτο. Τουλαχιστον ειχε ομορφες, ζεστες γωνιτσες με μεγαλα ξυλινα τραπεζια οπου μπορουσες να κατσεις και να χαζευεις τον καιρο εξω.



Κοιταξα εξω απο το βρεγμενο τζαμι την Αυρα που καθοταν προφυλαγμενη στη γωνια της και χαμογελασα.
Το γνωριμο σχημα της εμοιαζε να ειναι μια μεγαλη παρηγορια σε αυτο το αποκοσμο τοπιο, σαν κατι δικο μου, το νημα που με εδενε σε οσα ειχα αφησει πισω -φιλους, οικογενεια, δουλεια, καθημερινοτητα- και που τωρα εμοιαζαν ενα εκατομμυριο ετη φωτος μακρυα...



Δεν ειναι ευκολο να περιγραψει κανεις με λογια τετοιες στιγμες...
Το τοπιο εξω ηταν απεριγραπτο. Ασυναισθητα ενοιωσα μεγαλη ανακουφιση που ημουν μεσα στο καταφυγιο τωρα, προστατευμενος απο το χαμο που γινοταν εξω. Η Δυναμη της Φυσης εδω πανω με ειχε κανει να νοιωθω ενα βαθυ πρωτογνωρο φοβο, ενα συναισθημα που οσοι ζουμε σε μεγαλες πολεις δεν γνωριζουμε οντας προφυλαγμενοι στα κουτακια μας και σε πολυ πιο ηπια κλιματα.
Ομως εδω ημουν εξω, εκτεθειμενος στο ελεος μιας δυναμης χωρις τελος και αρχη που απαιτουσε σεβασμο και προσοχη...

Απλωσα τη πραματια μου στο τραπεζι για να στεγνωσει και κοιταξα γυρω. Το μερος ηταν σχεδον ερημο. Ημουν μονος. Κατι λιγοι τουριστες χαζευαν διπλα στα σουβενιρ και δυο νεαρα παιδια καθονταν και κουβεντιαζαν πισω απο το παγκο της κουζινας.

Πηρα ενα ζεστο καφε και πηγα στο ταμειο να πληρωσω κρατωντας ακομα τα μουσκεμενα μου γαντια. «Υπαρχει καποιος τροπος να τα στεγνωσω λιγο; Στο μπανιο δεν εχει στεγνωτηρα και...»
Το παιδι στο ταμειο χαμογελασε ευγενικα. «Μπορουμε να τα βαλουμε πανω στη κουζινα να στεγνωσουν!»

Δεν χρειαζοταν να το πει δευτερη φορα. Με τα γαντια να ...σιγοψηνονται πανω στην εστια για τις βαφλες πιασαμε κουβεντα.
– Κακος καιρος ε;
– Συνηθισμενα πραγματα εδω πανω. Ετσι ειναι το περισσοτερο χρονο.
– Δεν εχετε και πολυ κοσμο σημερα.
– Ναι ειναι καπως ησυχα, αν και εξω ειναι αρκετοι επισκεπτες που εχουν ξεκινησει να στηνουν σκηνες για το βραδυ.

Σκηνακια σε τετοιο χαλασμο κοσμου! Τελικα δεν ημουν ο μονος παλαβος εδω γυρω!
Το παιδι διαβασε τη σκεψη μου και ειπε: «Παντως απο μηχανοβιους εχουμε αρκετους. Εισαστε λιγο τρελοκομεια ε;»
Σηκωσα τους ωμους αμηχανα.
– Απο Ελλαδα ειχατε καθολου επισκεπτες;
– Χμμμ... Ηταν ενα ζευγαρι πριν κανα μηνα που ειχε ερθει νομιζω... Πολυ σπανια βλεπουμε εδω Ελληνες. Μαλλον θα προτιμουν να ειναι σε καποιο νησακι στον ηλιο και τη ζεστη τωρα!

Εξω ο καιρος αλλαζε συνεχως. Πανω που η βροχη κοπαζε λιγο, επιανε να φυσαει με μανια κανοντας τα χοντρα παραθυρα του καταφυγιου να σφυριζουν και λιγο αργοτερα η ομιχλη σκεπαζε ξανα τα παντα με ενα πυκνο ασπρο πεπλο που χορευε πανω στα βραχια.

– Φανταζομαι οτι ακομα και για εναν Νορβηγο το να δουλευει εδω πανω πρεπει να ειναι δυσκολο.
– Ξερεις, δεν ειμαστε Νορβηγοι αλλα Σουηδοι -βασικα ολοι οσοι δουλευουν εδω παντα ειναι απο εκει.
– Σουηδοι; Δεν το περιμενα αυτο! Πως και ετσι;
– Οι Νορβηγοι γενικα δεν θελουν να δουλεψουν εδω πανω και μιας που οι μισθοι στη Νορβηγια ειναι πολυ καλυτεροι απο τη χωρα μας, οσοι ειμαστε απο πολεις κοντα στα συνορα επιλεγουμε να ερθουμε εδω για τη καλοκαιρινη περιοδο και μετα γυριζουμε πισω.
Και η κοπελα στα σουβενιρ απο τα μερη μας ειναι. Μαλιστα μεχρι πριν μερικες μερες δουλευε αλλο ενα παιδι εδω αλλα δεν αντεξε τις συνθηκες και εφυγε για πισω.

Σκεφτηκα αυτο που ειπε ο συμπαθεστατος Σουηδος. Συνορα... Ηξερα οτι βρισκομουν στο πιο στενο κομματι της χωρας και οτι το καταφυγιο ηταν μολις 10 χιλιομετρα σε ευθεια γραμμη απο τα συνορα των δυο χωρων. Ακομα και ετσι ομως το μερος αυτο ηταν πραγματικη φυλακη -εδω που βρισκομουν τωρα δεν υπηρχε κανενας απευθειας δρομος για τα συνορα. Μονο μια απεραντη παγωμενη τουνδρα.

– Μενετε εδω στο καταφυγιο;
– Οχι, ο ανθρωπος που το εκμεταλλευεται εχει φτιαξει ενα μεγαλο σπιτι λιγα χιλιομετρα πιο περα πλαι στη γραμμη του τρενου, που ειναι για να μενουν οσοι εργαζονται εδω. Πηγαινουμε εκει το βραδυ και ερχομαστε το αλλο πρωι για οσο διαρκει η σεζον.
– Και το χειμωνα; Δεν λειτουργει η εγκατασταση;

Με κοιταξε και χαμογελασε με κατανοηση. Εδειξε τα μικρα παραθυρα του πανω οροφου και ειπε: «Το χειμωνα το χιονι φτανει εκει. Εμεις περιμενουμε την ανοιξη που το ξεθαβουν για να ξεκινησουμε τη λειτουργια του...»

«Please don’t touch me» – Τωρα ειναι μαλλον αργα φιλαρακι...



Η ωρα περνουσε και συντομα το καταφυγιο θα εκλεινε για το βραδυ.
Κατι πολυ βαρυ, επιβλητικο πλανιοταν σχεδον απειλητικα στην ατμοσφαιρα και με εκανε να θελω να χωθω σε μια γωνια και να μην βγω εκει εξω με τιποτα.

Ο τοπος εδω ειχε κατι που δεν μπορουσα να εντοπισω... Υπηρχε μια φοβερη ενεργεια που δεν περιγραφεται αν δεν την νοιωσεις απο κοντα και που δεν οφειλοταν μονο στις καιρικες συνθηκες.
Το μερος αυτο ηταν πολυ περισσοτερο απο ενα εστιατοριο και ενα μαγαζι με σουβενιρ.

Βλεπετε εδω ακριβως που σημερα βρισκοταν αυτο το ομορφο τουριστικο μαγαζι πριν πολλα χρονια ηταν ενα απο ταχειροτερα στρατοπεδα συγκεντρωσης των Ναζι!
Φρικιαστικο μερος για φυλακη! Χωρις διεξοδο απο πουθενα, ενα απεραντο παγωμενο χαος χωρις τελος και αρχη, στο ελεος της φυσης. Εδω απλα ερχοσουν να πεθανεις...

Χιλιαδες ανθρωποι ειχαν αφησει την τελευταια τους πνοη εδω, οι περισσοτεροι απο τη Ρωσια.
Μαλιστα στο προαυλιο υπηρχε ενα μεγαλο μνημειο που ειχαν στησει οι Σοβιετικοι στη μνημη των θυματων που πεθαναν φτιαχνοντας τη γραμμη του τρενου που λειτουργουσε ακομα και σημερα και περνουσε παραλληλα με το δρομο εξω και που καποιος ανεγκεφαλος ειχε προσφατα σπασει χωρις λογο και αιτια...



Το μυαλο μου αρχισε να παιζει περιεργα παιχνιδια. Η ενεργεια των ψυχων που ειχαν χαθει εδω πανω και που θαρρεις πλανιοντουσαν ακομα στην ομιχλη και τον παγωμενο αερα ψαχνοντας δικαιωση...
Ηθελα να φυγω. Τωρα.
Καβαλησα στα γρηγορα, γυρισα το κλειδι στη μιζα και το μπασο γουργουρητο της μηχανης ηρθε με ανακουφιση στα αυτια μου καθως κουμπωσα τη 1η στο κιβωτιο και πηρα το δρομο για το Bodo.



Με δυσκολια κρατιομουν να μην κλειδωσω το γκαζι στο στοπ για να φυγω οσο το δυνατον πιο γρηγορα απο εδω.
Ο μικρος δρομος που ανοιγοταν εμπρος μου μεχρι εκει που εβλεπε το ματι εμοιαζε σαν την εξοδο κινδυνου απο ενα τοπιο εντελως αλλοκοτο και ξενο...



Τα χιλιομετρα περασαν και οσο ξαφνικα ειχα μπει σε αυτη την αλλη διασταση ετσι βγηκα στην αλλη πλευρα. Το τοπιο εγινε γνωριμο ξανα, γεμιζονταν με χρωμα και φως χωρις τιποτα να θυμιζει το εφιαλτικο τοπιο που ειχα αφησει πισω.



Στη θεα του μικρου λιμανιου στο Bodo πηρα μια βαθεια ανασσα με ανακουφιση. 710 χιλιομετρα υπο βροχη σε στενους, γεματους στροφες δρομους και η διασχιση του Αρκτικου Κυκλου -ολα μεσα σε μια ημερα. Απιστευτο αλλα τα ειχα καταφερει!
Παρκαρα τη μηχανη αναμεσα στα αυτοκινητα που περιμεναν το πλοιο ενω ο παγωμενος αερας σαρωνε με μανια τα παντα.



Πονουσα παντου και ενοιωθα πτωμα -ομως στο τελος αυτης της μερας δεν με περιμενε ενα μαλακο κρεβατι. Η ωρα ηταν 12.30 το πρωι και το πλοιο εφευγε για τα νησια Lofoten στις 6.
Δεν ειχε κανενα νοημα λοιπον να παω στο καμπινγκ του οικισμου για να διανυκτερευσω -σε λιγες ωρες θα επρεπε να σηκωθω ουτως η αλλως και τετοια ωρα δεν θα εβρισκα κανεναν εκει για να με περιμενει. Για ξενοδοχειο ουτε λογος -η χαμηλοτερη τιμη ηταν βαθεια στα τριψηφια νουμερα.

Ετσι σκεφτηκα να βρω μια γωνια στο μικρο χωρο αναμονης επιβατων για να την πεσω λιγες ωρες μεχρι να ερθει το πλοιο -στο κατω κατω θα ξεκουραζομουν στις πολυθρονες του σκαφους ενω αυτο θα ταξιδευε αρκετες ωρες για τα θρυλικα νησια.

Που να ηξερα ομως καθως ξαπλωνα πανω στις αβολες ξυλινες καρεκλες οτι η μερα που ξημερωνε θα με αναγκαζε να σπρωξω τον εαυτο μου περα απο καθε οριο σωματικης και ψυχικης αντοχης που ειχα...
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 10
Bodo (N) – Tromso (N)
553 km


Το ξημερωμα με βρηκε σε αθλια κατασταση. Ολο το βραδυ προσπαθησα ματαια να κοιμηθω αναμεσα στις φωνες καποιων Αμερικανων που χαλουσαν τον κοσμο παιζοντας χαρτια και τις αυτοματες πορτες που ανοιγοκλειναν συνεχως απο τον κοσμο που πηγαινοερχοταν.
Οι μικρες ξυλινες καρεκλες ηταν πραγματικα αθλιο μερος για να κοιμηθει κανεις ενω ο κρυος αερας που εμπαινε απ’ εξω και οι δυνατες λαμπες φθοριου στα ματια μου εκαναν το μικρο χωρο αναμονης να μοιαζει με ψυγειο.

Σηκωθηκα πιασμενος, παγωμενος και ζαλισμενος. Το σωμα μου ηταν στα ορια της διαλυσης. Σκεφτηκα τις αναπαυτικες πολυθρονες του καραβιου και χαμογελασα -ευτυχως θα αναπληρωνα τις δυναμεις μου στο ταξιδι για τα νησια. Πλησιασα σερνοντας το βημα μου προς την εισοδο του χωρου αναμονης και εριξα μια ματια εξω για τη μηχανη. Αυτο που αντικρυσα ηταν το πιο αποτομο ξυπνημα που θα μπορουσα να φανταστω!
Η μηχανη εστεκε εντελως μονη στις γραμμες αναμονης για το πλοιο! Δεν ηταν δυνατον! Χθες το βραδυ ηταν ενα σωρο αυτοκινητα και τροχοσπιτα εκει και τωρα ειχαν ολοι φυγει. Που ειχαν παει ολοι;;; Ετρεξα εξω και κοιταξα γυρω πανικοβλητος. Στην ακρη της μικρης προβλητας ολα τα αμαξια ειχαν στριμωχτει μεσα σε ενα πλοιο που ειχε αναψει τις μηχανες του για να φυγει και ετοιμαζοταν να κλεισει τη μπουκαπορτα! «Οχι ρε γ@μωτο!», φωναξα, ενω πασχιζα να καταλαβω τι συνεβαινε. «Φευγουν ΗΔΗ; Μα πως; Αφου το πλοιο ηταν να φυγει στις 6 ακριβως ενω τωρα ειναι 5 παρα κατι! Δεν το πιστευω αυτο που γινεται!!!!»

Ειχα κανει λαθος στις ωρες; Ετρεξα μεσα σαν τρελος να μαζεψω τα πραγματα μου οσο πιο γρηγορα μπορουσα. Στο αμεσως επομενο δευτερολεπτο ημουν επανω στη μηχανη τρεχοντας και κορναροντας προς το πλοιο που εφευγε για να περιμενει λιγο. Ομως ηταν αργα. Ο ναυτης πισω απ’ τη πορτα που εκλεινε με κοιταξε συγκαταβατικα και κουνησε τους ωμους σαν να ελεγε «συγνωμη φιλε, ας προσεχες»...



Σταθηκα στην ακρη της προβλητας κοιτωντας σαν χαμενος το πλοιο που ξεμακραινε απο το λιμανι. Ειχα χασει το πλοιο; Δεν μπορουσα να το πιστεψω. Αυτο το δρομολογιο ηταν το μονο μεσα στη μερα για τα νησια Lofoten και -ακομα χειροτερα- ειχα ηδη προπληρωσει το εισιτηριο εδω και ενα μηνα μιας που ο προορισμος ηταν πολυ τουριστικος και οι θεσεις εκλειναν γρηγορα. Γυρισα στο χωρο αναμονης με κομμενα ποδια και κοιταξα τους πινακες με τα δρομολογια απ’ εξω: Bodo – Lofoten, 6 ΑΜ.
Ελα ομως που το μεγαλο ρολοι στην αιθουσα συνεχιζε να διαφωνει: 5.17 πμ. Τι διαολο;

Εξω ειχαν αρχισει να μαζευονται παλι αυτοκινητα και στο γκισε των πληροφοριων ενας ξανθος πιτσιρικας ανοιγε τωρα τα ρολα.
– Συγνωμη, το πλοιο που μολις εφυγε ηταν αυτο για τα νησια Lofoten; Μηπως ηταν αλλο δρομολογιο; Εδω λεει 6 ακριβ...
– Lofoten; Α οχι οχι! Αυτο το πλοιο πηγαινει σε ενα κοντινο νησι μονο. Το δρομολογιο για τα Lofoten σημερα ακυρωθηκε.
– ΤI;;!;;
– Ναι ακυρωθηκε λογω μεγαλης θαλασσοταραχης στα ανοιχτα. Υπαρχει ενα μεγαλο μετωπο θυελλης μεσοπελαγα και οι αρχες φοβουνται για την ακεραιοτητα του πλοιου και των επιβατων, οποτε απαγορευσαν τον αποπλου. Δυστυχως δεν υπαρχει εναλλακτικη για να πατε εκει σημερα.

Στο ακουσμα αυτης της ειδησης παγωσα. Θυελλα; Απαγορευτικο; Δεν ηξερα τι να κανω. Να χαρω που τελικα δεν ειχα χασει το πλοιο μου η να κλαψω που ημουν τοσο ατυχος να βρισκομαι εδω τη μια και μονη μερα που τα πλοια δεν μπορουσαν να πανε στα διασημα ψαρονησια;
Και δεν μιλουσαμε για τιποτα παντοφλακια στυλ Περαμα – Παλουκια. Τα πλοια εδω ηταν κατι θηρια που μπορουσαν να πλευσουν ακομα και με οκταρι καιρο -αν δεν μπορουσαν να πανε σημαινει οτι τωρα στα ανοιχτα γινοταν της ανωμαλιας.

Βγηκα εξω απ’ το κτηριο και εκατσα να σκεφτω λιγο πιο ψυχραιμα τη κατασταση.
Δεν υπηρχε αλλος πρακτικος τροπος να παω εκει. Τα μακροστενα αυτα νησια συνδεονταν με την στερια περιπου 300 χιλιομετρα πιο πανω, ομως το να παω μεχρι εκει και να κατεβω παλι μεχρι το νοτιο ακρο θα με εφερνε απεναντι απο το Bodo, οποτε μετα θα επρεπε να ξανακανω τον ιδιο δρομο για τα βορεια. Δεν ειχε κανενα νοημα.

Εξαλλου με τοσο μεγαλη κακοκαιρια τι θα μπορουσα να δω στην τελικη; Εδω περα φυσουσε και εβρεχε απο χθες ενω ο ουρανος ηταν ενα απεραντο γκριζο. Τα νησια φημιζονταν για τη φυσικη ομορφια τους και τα γραφικα ψαροχωρια τους. Ακομα και αν εβρισκα τροπο να φτασω εκει τι θα εβλεπα μεσα στη βροχη και τη καταχνια;

Ενα ακομα ωραιο μου σχεδιο ειχε μολις παει απατο. Αρχικα σχεδιαζα να παω στα νησια Lofoten και μετα να συνεχιζα βορεια προς τον Ε6 που θα με πηγαινε στο Tromso, τη τελευταια μεγαλη κατοικημενη περιοχη πανω απο τον Αρκτικο κυκλο οπου θα με φιλοξενουσε ενας ακομα φιλος απο το Couchsurfing, ο Ole.
Η ιδεα ωραια ηταν. Ο ξενοδοχος διαφωνουσε. Με τα νησια τωρα εκτος προγραμματος θα επρεπε να παρω αναγκαστικα τον Ε6 σερι για να βγω στην προορισμο της ημερας μου. Τουλαχιστον ετσι οπως ειχαν ερθει τα πραγματα θα ημουν εκει αρκετα νωριτερα απο οτι υπολογιζα.



Η ωρα 6 το πρωι στο γκριζο και βροχερο λιμανι και εγω κοιτουσα την Αυρα που εστεκε ως μονη πινελια χρωματος στο μουντο σκηνικο. Με την αναποδια που ειχε συμβει θα χρειαζοταν να πιεσω τον εαυτο μου κανοντας κατι δεν ειχα ξανακανει ποτε πριν: μετα απο 710 χιλιομετρα σε πολυ δυσκολες συνθηκες τη προηγουμενη μερα, τωρα θα χρειαζοταν να κανω αλλα 550 χιλιομετρα μεσα στη βροχη και το κρυο και ολα αυτα ουσιαστικα χωρις καθολου υπνο.

Το ψιλοβροχο και το τσουχτερο κρυο συνεχιζαν να σαρωνουν το αδειο προαυλιο. Αδιαβροχα, Madrugada – Black Mambo στο τερμα και παμε...
Καβαλησα με μεγαλη δυσκολια, πονωντας παντου. Ηταν το τελευταιο πραγμα που ηθελα να κανω τωρα. Ομως τι εναλλακτικη ειχα; Να εμενα στο μικρο και καταθλιπτικο λιμανακι; Εξαλλου αν κοιμομουν τωρα θα σηκωνομουν αργα το απογευμα εχοντας ουσιαστικα χασει αλλη μια μερα καθως και την συναντηση με το Νορβηγο φιλο που με περιμενε. Το Ακρωτηρι ζητουσε θυσιες. Τι νομιζες ρε μεγαλε; Ετσι ευκολα θα σου χαριζοταν;

Νυσταζα απιστευτα. Ηθελα επειγοντως ενα καζανι καφε και ενα καλο πρωινο.
Τα λιγοστα μαγαζια στη πολη ηταν τωρα κλειστα και ετσι εβαλα το GPS να με οδηγησει στο κοντινοτερο μερος που θα μπορουσα να κανω ανασυγκροτηση. Επομενο βενζιναδικο: 103 χιλιομετρα. Ομορφα.
Πηρα μια βαθεια ανασα, κατεβασα το κεφαλι και ανοιξα το γκαζι. «A man’s gotta do what a man’s gotta do».

Αυτα τα 100 χιλιομετρα ηταν ισως τα δυσκολοτερα που εκανα ποτε. Παλευα να κρατηθω ξυπνιος ενω το σωμα μου ηθελε οσο τιποτα να κατεβασει ολους τους διακοπτες εδω και τωρα.
Η βροχη και το κρυο ολοενα και δυναμωναν σε ενταση και συντομα ενοιωθα σαν να περναω μεσα απο μια απεραντη υδατινη εκταση. Οπου και να γυριζα εβλεπα απλα νερο, ομιχλη και περισσοτερο νερο. Τα γαντια, οι μποτες, το κρανος ηταν ολα μουσκεμα και εγω ειχα ποτισει νερο μεχρι το κοκκαλο.
Τα θερμαινομενα γκριπς εκαναν οτι μπορουσαν για να βοηθησουν την κατασταση αλλα ηθελα απεγνωσμενα να στεγνωσω. Ειχα να ειμαι στεγνος και ζεστος απο προχθες στο Trondheim!

Τα χιλιομετρα στο display εφυγαν αργα και βασανιστικα ωσπου τελικα ηρθε η λυτρωση. Το μικρο βενζιναδικο στο χωριουδακι στην ερημια δεν ηξερε τι το περιμενε...



Μπηκα μεσα και πηγα σταζοντας κατευθειαν στη μικρη τουαλετα του καταστηματος ψαχνοντας να βρω τροπο να στεγνωσω τα ρουχα μου. Στην ακρη υπηρχε ενα μικρο αεροθερμο. Το εβαλα στο τερμα και απλωσα επανω του ολο τον εξοπλισμο: Μποτες, γαντια, μπουφαν, καλτσες, παντελονι! Εμεινα με το ολοσωμο ισοθερμικο που ευτυχως εμοιαζε με φορμα γυμναστικης και βγηκα κυριος στο μαγαζι να παρω καφε!
Δεν ξερω αν εφταιγε το αταραχο σκανδιναβικο ταπεραμεντο η το οτι απλα δεν προσεξαν πως ημουν ξυπολητος, ομως κανεις δεν εδειξε να ξαφνιαζεται απο την εμφανιση μου ετσι μεσα στο καταστημα.

Με τα πραγματα να σιγοβραζουν στο φουρνακι που μεχρι πριν δεκα λεπτα περνουσε τη ζωη του κανοντας την τουαλετα, εκατσα σε μια γωνια πινοντας τον καφε μου και χαζεψα την πρωινη ζωη του μικρου χωριου.
Η ωρα ηταν 9 το πρωι μιας απλης εργασιμης μερας -ανθρωποι εμπαιναν στο μαγαζι, χαιρετουσαν, επαιρναν καφε και εφημεριδα και εφευγαν για τις δουλειες τους -εικονες μιας καθημερινοτητας που επαναλαμβανεται ιδια και απαραλλαχτη σε ολο το πλανητη τελικα.
Ενοιωθα μια βαθεια ικανοποιηση να ξερω οτι τωρα εγω ημουν εξω απο ολο αυτο. Δεν ημουν μερος καμιας καθημερινοτητας, δεν πηγαινα σε καποια δουλεια, δεν ειχα υποχρεωση σε καποιον, δεν με περιμενε κανεις. Για μια απειροελαχιστη στιγμη της ζωης μου ημουν αληθινα ελευθερος, ανεξαρτητος, ενας πραγματικος ταξιδιωτης του κοσμου. Αλλα ολη αυτη η ελευθερια ερχοταν και με ενα γνωριμο πλεον τιμημα: τη μοναξια...

Ο υπευθυνος του μαγαζιου ακομα δεν ειχε δει τι ειχα κανει στη ταλαιπωρη τουαλετα του μαγαζιου και μεχρι να ερθει να μου την πει τα πραγματα ειχαν πλεον ψιλοστεγνωσει - ωρα να του δινω. Ενοιωθα πολυ καλυτερα. Αρκετα στεγνος, ζεστος και με τη βροχη να εχει πλεον σταματησει πηρα το δρομο για το Tromso με μονο 400 χιλιομετρα να απομενουν. Θα ημουν εκει νωρις το απογευμα.



Ομως τελικα η διαδρομη αποδειχτηκε τραγικα δυσκολη. Ο καφες ελαχιστα πραγματα καταφερε να κανει μπροστα στην απιστευτη κουραση που ειχα και συντομα αρχισα να νυσταζω παλι απιστευτα.
Σε τετοιες περιπτωσεις απλα κανεις οτι μπορεις για να ανταπεξελθεις. Ανοιγα τη ζελατινα να με χτυπαει ο κρυος αερας, τραγουδουσα απο Nick Cave μεχρι Εφη Θωδη για να απασχολω τον εαυτο μου, αλλα ματαια. Η νυστα ερχοταν ξανα και ξανα αμειλικτη και η μονη λυση ηταν οι στασεις. Οι πολλες στασεις.
Tα περασματα με τα μικρα φερυ εδω ηταν θεοσταλτο δωρο, σπαζοντας την μονοτονια του βρεγμενου, ερημου τοπιου...



Ακομα και ετσι ομως το κακο παραμονευε. Οδηγουσα μηχανικα, πραγματικα στον αυτοματο πιλοτο και το μυαλο απλα δεν λειτουργουσε καθολου πλεον. Κατεβαλα τοσο μεγαλη προσπαθεια μονο και μονο για να προσεχω το δρομο, που μπαινοντας στην πολη Narvik -ενα μαλλον αδιαφορο λιμανι με διαφορες βιομηχανιες παραταγμενες στη σειρα- δεν σκεφτηκα καν να σταματησω για βενζινη παροτι ο δεικτης πλησιαζε την κοκκινη γραμμη...



Το επομενο πραγμα που θυμαμαι ηταν να εχω περασει τη πολη, ο δεικτης της βενζινης να ειναι κατω και απ’ τη γραμμη της ρεζερβας και το κοκκινο λαμπακι να εχει αναψει προ πολλου! Ολη μου η προσοχη ηταν τοσο στραμμενη στο να οδηγω που δεν ειχα καταλαβει τιποτα!
Η μηχανη ηταν ετοιμη να μεινει στη μεση του στενου αλλα γεματου κινηση δρομου! Τωρα;
Εβαλα το GPS να με οδηγησει στο πλησιεστερο βενζιναδικο. 30 χιλιομετρα! Τον ηπιαμε. Η ρεζερβα υπο κανονικες συνθηκες εβγαζε 40-60 χιλιομετρα αλλα εγω την ειχα ηδη χρησιμοποιησει! Θα τα καταφερνα; Εκοψα οσο μπορουσα και αφησα τη μηχανη να ρολαρει με χαμηλες στροφες. Η ροπη του V4 ηταν υπεραρκετη για να κινει την βαρια μοτοσυκλετα και τον ηλιθιο και τρομοκρατημενο αναβατη της.
Περιττο να πω οτι τωρα δεν νυσταζα.
Οι Θεοι του ταξιδιου μαλλον με λυπηθηκαν για αλλη μια φορα και με βοηθησαν να φτασω στο βενζιναδικο. Χαιδεψα το ντεποζιτο της Αυρας και ψιθυρισα «τα καταφεραμε καλη μου.» Αν επρεπε να κανω και 2 χιλιομετρα παραπανω θα ειχα μεινει.

Ανεφοδιασμος, καφες, σαντουιτς και ανασυγκροτηση. Τωρα ενοιωθα πολυ καλυτερα πλεον και απο εδω και περα η διαδρομη αφηνε επιτελους πισω τη βαρετη ακτογραμμη για να ανηφορισει στις καταπρασινες βουνοπλαγιες που χανονταν μεσα στην ομιχλη και τη βροχη.



Τα συννεφα αργοκυλουσαν πανω στα τεραστια βραχια και τυλιγαν τα παντα σε ενα ασπρο σεντονι. Τα στοιχεια της φυσης δημιουργουσαν μοναδικες εικονες!



Πετρα και νερο πανταχου παροντα...



...αλλα και τα εργα των ανθρωπων εδω εμοιαζαν να θελουν να συναγωνιστουν σε μεγαλοπρεπεια αυτο τον απιστευτο τοπο που γεννησε θρυλους σκληρων, αγερωχων θεων...



Ειχα αρχισει να κατεβαινω στην ραχη του βουνου οταν στην ακρη του δρομου ειδα ενα αξιοπεριεργο θεαμα: Διαφορα πολυχρωμα τουριστικα σημαιακια και πινακιδες και δυο μεγαλες κατασκευες που εμοιαζαν με θεορατες ινδιανικες σκηνες.
Ημουν στην περιοχη των Sami, περισσοτερο γνωστων σε μας ως Λαπωνες.



Ο «καταυλισμος» -αν και απλα τουριστικος- μου εδωσε την ευκαιρια να κανω μια σταση και να ριξω μια καλη ματια τριγυρω. Ηθελα να μαθω περισσοτερα για αυτο τον τοσο ενδιαφερον λαο που ζουσε σ' αυτα τα αφιλοξενα αλλα τοσο μαγικα μερη.

«Οι Sami ειναι αυτoχθονες, αρχαιος λαος που ζει στην Αρκτικη σε μια εκταση 388.000 τετραγωνικων χιλιομετρων γνωστη ως Sapmi που περιλαμβανει τα πιο βορεια τμηματα της Σουηδιας, Νορβηγιας, Φινλανδιας και της χερσονησου Kola της Ρωσσιας.

Eιναι γνωστοι σε πολλες αλλες χωρες με το εξωνυμιο «Λαπωνες», κατι που πολλοι εδω θεωρουν ως υποτιμητικο τιτλο (κατι αναλογο του Ελληνας/Greek). H προελευση και σημασια της λεξης Lapp ειναι αγνωστη, αν και στις Σκανδιναβικες χωρες σημαινει «κομματι υφασματος για μπαλωμα» που θα μπορουσε να περιγραψει το gatki, την παραδοσιακη φορεσια των ιθαγενων. Μια αλλη ενδιαφερουσα εξηγηση για τη λεξη προερχεται απο τη Φινλανδικη λεξη lape που εδω σημαινει «περιφερεια», και αρχικα χρησιμοποιουταν για οποιονδηποτε ζουσε στην ερημια και οχι μονο το λαο αυτο. Οι ιδιοι αναφερονται στους εαυτους τους ως Samit (οι Sami) η Sapmelas (εκ συγγενων Sami).

Η φυλη αυτη ειναι παναρχαια και κατοικει σε αυτα τα μερη εδω και τουλαχιστον 5.000 χρονια, οντας απευθειας απογονοι της προιστορικης φυλης των Komsa που ηρθαν εδω ακολουθωντας τους παγετωνες που υποχωρουσαν στο τελος της πιο προσφατης παγετωνιας περιοδου (μεταξυ 11.000 – 8.000 π.Χ.)

Αποτελουν τη μονη ιθαγενη φυλη της Σκανδιναβιας και εχουν ως βασικη απασχοληση την εκτροφη και νομαδικη βοσκη ταρανδων.
Οι μεγαλες παραδοσιακες σκηνες γνωστες ως Lavvu αποτελουσαν τις κατοικιες των Sami οταν μετακινουνταν απο περιοχη σε περιοχη με τα κοπαδια τους και η πολυ απλη κατασκευη τους απο δερματα (παλιοτερα) και υφασμα (σημερα) πανω σε μεγαλους ξυλινους κορμους δεν ειναι τυχαια. Οντας νομαδικη φυλη, αυτες οι σκηνες μπορουν να στηθουν και να μαζευτουν σε πολυ συντομο χρονικο διαστημα, μεταφερονται ευκολα και παρεχουν εξαιρετικη προστασια απο τα καιρικα φαινομενα που μπορει να συναντησει καποιος εξω στην υπαιθρο.

Η παραδοσιακη γλωσσα των Sami ειναι εντελως διαφορετικη απο τις γλωσσες των σημερινων Σκανδιναβων, οντας αρχαιο παρακλαδι της Ουραλικης ομαδας γλωσσων (Φινλανδικα/Ουγγρικα). Περιπλεκοντας ακομα χειροτερα τα πραγματα, η γλωσσα αυτη δεν ειναι μια αλλα δεκα εντελως ξεχωριστες γλωσσες, με κοινη ιστορια αλλα χωρις οι μεν να καταλαβαινουν τους δε!»

Μπηκα μεσα στο Lavvu και μια βαρια μυρωδια καμμενου ξυλου και φαγητου με υποδεχτηκε. Η σκηνη ηταν πανυψηλη. Στο κεντρο εκαιγε μια φωτια πανω σε μεγαλες πετρες και ο καπνος εφευγε στροβιλιζοντας απο το ανοιγμα της σκηνης στην οροφη.
Γυρω απο τη φωτια ειχε μικρους κορμους ξυλου για καθισματα και ακομα πιο πισω καποιοι ξυλινοι παγκοι φιλοξενουσαν διαφορα παραδοσιακα ειδη και εδεσματα των Sami.

Δεν ξερω αν καποιοι θα θεωρουσαν το ολο σκηνικο μια απλη τουριστικη κιτσαρια, παντως εγω το βρηκα ακρως γραφικο και εντυπωσιακο.



Στο κεντρο σιγοβραζαν ενα μεγαλο τσουκαλι με σουπα ταρανδου και δυο μικροτερα με καφε.
Επιασα το μικρο καπνισμενο τσουκαλι του καφε και γεμισα την κουπα με ενα καταμαυρο πυκνο ζουμι με μαυρα κομματακια που δεν ηθελα να ξερω τι ειναι. Εχω δει να στρωνουν δρομους με λιγοτερο πειστικα υλικα. Θυμηθηκα τα λογια του φιλου και συνταξιδευτη Ηλια που ειχε πιει καφε σε τουτη εδω τη σκηνη πριν λιγα χρονια: «Ποτισαν και οι παρανυχιδες μου καφεινη.» Ετσι ακριβως!



Γυρω απ’ τη φωτια καθοταν ενας ηλικιωμενος που φορουσε ενα παλιο κουστουμι που εμοιαζε να μην ταιριαζει στο χωρο. To σκαμμενο γεματο ρυτιδες προσωπο του μαρτυρουσε οτι ειχε δει πολλα στη ζωη του. Με χαιρετησε χαμογελωντας και η ζωντανη του φωνη ερχοταν σε τελεια αντιθεση με το παρουσιαστικο του.
Ηταν ενας παλιος Νορβηγος ναυτικος που αφου ειχε ταξιδεψει στα περατα της γης τωρα πλεον ειχε γυρισει στο τοπο του εδω για να ζησει τα υπολοιπα χρονια του στα μερη που αγαπουσε.
Σε αψεγαδιαστα Αγγλικα αρχισε να μου λεει για τα ταξιδια του, τη ζωη των Sami, τα πραγματα στη χωρα του σημερα.

«Οι Sami οπως τοσοι αλλοι ιθαγενεις πληθυσμοι ιστορικα κυνηγηθηκαν πολυ για τα πιστευω τους και τη θρησκεια τους που βασιζοταν στο πολυθειστικο παγανισμο.
Το 19o αιωνα η γλωσσα τους απαγορευοταν να διδασκεται στα σχολεια της Σουηδιας και Φινλανδιας, ενω η Νορβηγια μεχρι το 1940 ξοδεψε σημαντικα χρηματικα ποσα σε μια προσπαθεια να εξαλειψει την κουλτουρα των ιθαγενων. Πιο συγκεκριμενα, οποιος ηθελε να αγορασει η εκμισθωσει αγροτεμαχια στα βορεια της χωρας επρεπε να αποδειξει τις γνωσεις του στη Νορβηγικη κουλτουρα και να καταχωρηθει με Νορβηγικο ονοματεπωνυμο. Το 1913 η κυβερνηση περασε ενα νομοσχεδιο που εδινε τα καλυτερα κομματια γης εδω πανω στους Νορβηγους εποικους (οι οποιοι παρεπιπτοντως ειχαν σοβαρα οικονομικα κινητρα απο το κρατος για να μετοικησουν σε αυτα τα μερη). Τετοιες καθως και παρομοιες πραξεις που εγιναν στις γειτονικες χωρες, οπως η στειρωση των γυναικων Sami απο τους Σουηδους, σημερα θεωρουνται ως εθνικη εκκαθαριση και ισως και γενοκτονια.

Μετα το 1980 τα πραγματα αλλαξαν σημαντικα για αυτο τον κυνηγημενο λαο. Οι κυβερνησεις των Σκανδιναβικων χωρων σε μια απο κοινου προσπαθεια μεταμελειας για οσα ειχαν κανει τους περασμενους αιωνες εθεσαν νομους που προστατευουν την εθνικη κληρονομια των Λαπωνων και δημιουργησαν ινστιτουτα παραδοσιακης κουλτουρας καθως και σχολεια εκμαθησης της γλωσσας των Sami. Το 1986 απεκτησαν δικη τους σημαια και εθνικο υμνο, το 1989 δημιουργησαν ανεξαρτητο κοινοβουλιο και το 2005 ψηφιστηκε ο Νομος Finnmark με τον οποιο οι Λαπωνες εχουν το δικαιωμα της απο κοινου διαχειρησης των εδαφων της Λαπωνιας που μεχρι τοτε θεωρουνταν κρατικη ιδιοκτησια. Σημερα αυτες οι περιοχες που παραδοσιακα κατοικουνταν απο τους Sami ανηκουν σε αυτους τους ανθρωπους και οχι στη Νορβηγικη κυβερνηση...»

Ακουγα με ενδιαφερον τα οσα μου ελεγε ο γεροναυτικος και δεν μπορουσα να μην νοιωσω μια βαθεια θλιψη για τα οσα ειχαν περασει αυτοι οι ανθρωποι. Λεμε για πολιτισμους και κουραφεξαλα αλλα τελικα κατα βαθος ολοι οι ανθρωποι τα ιδια χαλια ειμαστε. Παντα καποιος θα περνιεται για καλυτερος απο τους αλλους και θα προσπαθει με το ετσι θελω να επιβαλει τα δικα του πιστευω στους αλλους γυρω που δεν του εφταιξαν σε τιποτα...
Απλα και μονο με το δικαιο του δυνατοτερου.

Ο γερος σαν να μαντεψε τη σκεψη μου. «Ξερεις, οι Νορβηγοι δεν ηταν παντα ο πλουσιος λαος που ειναι σημερα. Πριν το 1970 ηταν απο τους πιο φτωχους λαους στην Ευρωπη. Ολα αλλαξαν το 1973, οπου ανακαλυψαν τα τεραστια κοιτασματα πετρελαιου στη βορεια θαλασσα και εκτοτε το βιωτικο επιπεδο ανεβηκε κατακορυφα.
Το Narvik που περασες πιο πισω πριν 30 χρονια ηταν ενα μικρο ψαροχωρι -σε 5 μολις χρονια μετα το ’73 ειχε γινει μια μεγαλη πολη και σημαντικο εμπορικο λιμανι.
Ομως αυτο που δεν καταλαβαινουν οι ανθρωποι ειναι οτι καποια στιγμη τα αποθεματα πετρελαιου θα στερεψουν. Οι Σουηδοι δεν εχουν την οικονομικη μας δυναμη αλλα η οικονομια τους στηριζεται σε πιο γερα θεμελια. Εχουν αυτοκινητοβιομηχανια, κατασκευαζουν αεροσκαφη, τεχνολογια... Εμεις βασισαμε ολη την οικονομια μας επανω σε ενα αγαθο με ημερομηνια ληξης. Οταν αυτο τελειωσει τοτε τι θα εχουμε να δειξουμε;»

Χαμογελασα συγκαταβατικα. Για εναν ανθρωπο απο τις χωρες του Νοτου που παλευει με το τερας της οικονομικης κρισης τετοια αγχη φαινονταν καπως αστεια. Εξαλλου ηταν γνωστο οτι οι Νορβηγοι ανεκαθεν θεωρουνταν κορυφαιοι ναυτικοι και η βιομηχανια αλιειας τους ηταν μια απο τις καλυτερες στο κοσμο.
Οσο και να μου ελεγε οτι δεν εχουν γερα θεμελια στην οικονομια τους, εγω εβλεπα μια χωρα που μεχρι και σημερα στεκοταν αγερωχα εξω απο την οικονομικη λαιλαπα που θεριζε σχεδον ολη την υπολοιπη Ευρωπη με τον εναν η τον αλλο τροπο. Δεν το εκοβα να πεινουσαν συντομα...

Καπου εκει ακουσα εξω απ’ τη σκηνη το γνωριμο ηχο δικυλινδρου μοτερ. Η πορτα ανοιξε και εμφανιστηκε ενας συναδελφος μηχανοβιος με τις κορντουρες του.
– Δικη σου η Honda εξω;
– Ναι.
– Κουκλα ειναι! Περνουσα απο τη περιοχη και σκεφτηκα οτι αφου εδω εχει μηχανοβιους θα ειναι ενα καλο σημειο να ξαποστασω λιγο.
– Ηρθες στο σωστο μερος φιλε. Παρε καφε και κατσε στη παρεα μας.

Ο Mike ηταν Ιρλανδος και γυριζε στη πατριδα του μετα απο 2 βδομαδες εχοντας κανει το αναποδο δρομολογιο απο εμενα. Ειχε ανεβει απο τη Φινλανδια στο Βορειο Ακρωτηρι και τωρα κατεβαινε τα fjord για τα νοτια απ’ οπου θα επαιρνε το πλοιο για τη Μεγαλη Βρετανια.
Μετα απο μερες χωρις παρεα χαιρομουν πολυ να εχω καποιους ανθρωπους να κουβεντιασω, εστω και αν ηταν ανθρωποι που ισως δεν θα ξαναβλεπα ποτε. Αυτη τη στιγμη ομως, γυρω απο τη φωτια, με τον αχνιστο καφε στα χερια θα μπορουσαμε να ειμαστε παλιοι γνωριμοι που τα λενε μετα απο καιρο...

– Πως ηταν ο καιρος «επανω»;
– Α πολυ καλος! Εκανα μια διανυκτερευση 200 χιλιομετρα απο το Ακρωτηρι γιατι με επιασε βροχη αλλα το επομενο πρωινο ηταν τελειος! Λιακαδα και ζεστη! Ανεβηκα πανω και εκατσα μεχρι το μεσημερι και ηταν χαρα θεου.
Χωρια που δεν πληρωσα εισοδο...
Αυτο μου εκανε μεγαλη εντυπωση. Ηξερα οτι στην εισοδο των εγκαταστασεων στο Ακρωτηρι ειχαν εδω και χρονια βαλει ...διοδια. Για να κανεις τα τελευταια 100 μετρα επρεπε να πληρωσεις ενα τσουχτερο αντιτιμο. «Δεν πληρωσες; Πως και ετσι;»
– Δεν ξερω τι να σου πω. Ειχα κατσει στην ουρα για να πληρωσω και απο δεξια περασαν κατι αλλες μηχανες χωρις να σταματησουν. Τους ακολουθησα και μπηκα μαζι τους χωρις να μου ζητησουν χρηματα. Ισως για τους μηχανοβιους ειναι ελευθερη η εισοδος.

Ωραιο νεο! Ακομα και με διοδια δεν υπηρχε περιπτωση να μην παω στο βραχο, αλλα αν μπορουσα να γλυτωσω τα κερατιατικα ακομα καλυτερα.

Ο Νορβηγος ναυτικος σηκωθηκε, χαμογελασε και μας χαιρετησε με αψογο στυλ: «Well gentlemen, I think it’s time to go. It’s been a pleasure meeting you!»
Οντως ηταν ωρα να πηγαινουμε. Ημουν ηδη στη δευτερη κουπα του μαγικου ζωμου του Πανοραμιξ και αν επινα και αλλο θα εκανα κανα τριμηνο να ξανακλεισω βλεφαρο.
Εξω η βροχη ειχε πλεον σταματησει και το μπλε του ουρανου που παλευε να νικησει τα συννεφα εδινε την καλυτερη υποσχεση για το υπολοιπο της διαδρομης...



O δρομος συνεχισε μεσα απο μια μεγαλη κοιλαδα που καποτε ειχε δημιουργησει ενας ακομα θηριωδης παγετωνας καθως αυτος κατεβηκε προς τη θαλασσα, εκει που τωρα βρισκοταν το Tromso.



Συντομα ειχα φτασει και η ομορφη πολη ξεδιπλωθηκε μπροστα μου με τα δυο πιο χαρακτηριστικα αξιοθεατα της σε πρωτη διαταξη: Την εντυπωσιακη γεφυρα που ενωνε την κυριως πολη (το Tromso ειναι ουσιαστικα χτισμενο πανω σε ενα μικρο νησακι) και τον Αρκτικο Καθεδρικο Ναο στο δεξι μερος της γεφυρας.



Και αν δεν μπορειτε να καταλαβετε που ειναι ο ναος μην ανησυχειτε. Χτισμενος το 1965 απο τον Νορβηγο αρχιτεκτονα Jan Inge Hovig, ο Αρκτικος Καθεδρικος του Tromso δεν μοιαζει με καμια αλλη εκκλησια στον κοσμο...





(φωτο απο wikipedia)


Βεβαια η πολη οντας και μια πολυ ζωντανη φοιτητουπολη ειχε να επιδειξει πολλα ακομα αρχιτεκτονικα κοσμηματα, οπως η Βιβλιοθηκη....



..ξυλινα αγαλματα σαν στη πλωρη πλοιου ...



...αλλα και «απλες» κατοικιες με καποιες να θυμιζουν γεφυρα πλοιου και αλλες να γερνουν σε απιθανες κλισεις!
Η αρχιτεκτονικη της πολης ηταν οτι πιο εντυπωσιακο ειχα δει και ηταν εντονα επηρρεασμενη απο τη ενδοξη ναυτικη παραδοση των Νορβηγων.



Παρκαρα τη μηχανη μπροστα στο σπιτι του Ole και εριξα μια ματια τριγυρω.
Η μοντερνα αισθητικη στα κτηρια συνεχιζε αλλα εδω ηταν καπως υπερβολικα αυστηρη για τα γουστα μου...



Το μεγαλο ομως κλου ηταν η βεραντα του κτηριου που θυμιζε καταστρωμα πλοιου καθως και τα ...παρκαρισμενα οχηματα μπροστα απο τη πολυκατοικια. Εμεις στην Ελλαδα μπροστα στα σπιτια αραζουμε αυτοκινητα και μηχανες ενω αυτοι γκαζαδικα! Φανταζεσαι να βγαινεις στο μπαλκονι και να βλεπεις ενα τετοιο θηριο διπλα σου;



Απιθανη λεπτομερεια: οι πολυκατοικιες εδω ειχαν και σωσιβια με το ονομα του σπιτιου επανω!



Ομως το καλυτερο εδω ηταν η θεα προς ολο το fjord και την πολη... Μπορει να ημουν ουσιαστικα σε ενα λιμανι αλλα η φυση εκλεβε οπως παντα την παρασταση...



Ο συμπαθεστατος Νορβηγος ηρθε πανω στην ωρα. Ο εντελως αχρωμος κεντρικος διαδρομος με τις πολλες μικρες πορτες αριστερα-δεξια, που θυμιζε πολυ περισσοτερο φροντισμενη εστια πανεπιστημιου παρα εισοδους διαμερισματων, μας οδηγησε στο διαμερισμα του Ole. Εδω αν εχεις πιει εστω και λιγο παραπανω θα μπορουσες χαλαρα να μπεις σε αλλο διαμερισμα απο το δικο σου -οι πορτες ηταν ολες πανομοιοτυπες.

Το διαμερισμα ομως ηταν μικρο μεν αλλα πολυ ομορφο. Ενα ζεστο σαλονακι με μια μικρη κουζινα, ενα υπνοδωματιο, αποθηκη και μπανιο. Δεν πρεπει να ηταν παραπανω απο 50 τετραγωνικα. Απο περιεργεια ρωτησα τον Ole το ποσο κοστιζε ενα τετοιο διαμερισμα σε αυτη την τοσο ακριβη χωρα. Η τιμη ηταν τσουχτερη: κατι παραπανω απο 150.000 ευρω.

Ομως για αλλη μια φορα εδω το κρατος λειτουργουσε υποδειγματικα και προς οφελος των πολιτων του. Οι Νορβηγοι αγοραζαν τα σπιτια τους οχι με δανεια απο τραπεζες αλλα μεσω του κρατους. Εδινες ενα μικρο ποσοστο των χρηματων ως «μπροστατζα» και το υπολοιπο επιδοτουνταν. Ουσιαστικα το κρατος αγοραζε το σπιτι σου και εσυ κατοπιν τους το ξεπληρωνες με μικρες μηνιαιες δοσεις απευθειας απο το μισθο σου (στο αντιστοιχο της εφοριας τους) με οριζοντα αποπληρωμης τα 20 με 25 χρονια! Εξυπνο.

Μετα απο μια μαλλον συμπαθητικη προσπαθεια δημιουργιας ...Ελληνονορβηγικου δειπνου με σουτζουκακια ΖΑΝΑΕ και τοπικα εδεσματα (ο Μαμαλακης θα δακρυζε υπερηφανος!) αραξαμε στον αναπαυτικο καναπε για να δουμε ενα εργο απο την τεραστια συλλογη ταινιων του Ole -χειριστης προτζεκτορα στο σινεμα της πολης γαρ.

Καθως βουλιαζα στα μεγαλα μαξιλαρια ενοιωθα τεραστια ικανοποιηση που ειχα καταφερει να βγαλω ασφαλης 1300 χιλιομετρα και δυο μερες αγρυπνιας στο δρομο.
Ομως μεσα μου μια αγρια χαρα εκαιγε τωρα καθε σκεψη και εκανε το στομαχι μου να δενεται κομπους... Βλεπετε αυριο ο προορισμος θα εγραφε τα μαγικα νουμερα.

71°10’21″N...
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 12
Tromso (N) – Honningsvag (N)
516 km


Το λιγοστο πρωινο φως εκανε ματαιες προσπαθειες να μπει απο τις βαριες κουρτινες στο δωματιο. Κοιταξα εξω. Ο ουρανος ειχε αυτο το γκριζο/μπλε χρωμα ενος ουρανου που ειχε ξεχασει προ πολλου τι θα πει ηλιος.
Οι προγνωσεις που εβλεπα ολες αυτες τις μερες ειχαν δυστυχως πεσει μεσα. Εξω φυσουσε ενας τρελος αερας και η βροχη επεφτε με τα κανταρια. Κωλοκαιρος.
Πηρα μια βαθεια ανασσα και ανασηκωθηκα στον καναπε. Ελπιζα σημερα να ημουν τυχερος και ο καιρος επιτελους να εφτιαχνε, ομως το θεαμα εξω ηταν αποκαρδιωτικο. Δεν πειραζε. Αφου θα ηταν ετσι τα πραγματα δεν υπηρχε λογος να βιαζομαι τωρα.

Ο φιλος Ole ειχε μολις ξυπνησει και σηκωθηκα να φτιαξω ενα καφεδακι και να δω με ηρεμια το προγραμμα. Σημερα ο προορισμος ηταν Ο Προορισμος. Μετα απο τοσες μερες στο δρομο, τοσα χιλιομετρα, τοσες περιπετειες, αναποδιες και αλλαγες.... σημερα θα εφτανα στο θρυλικο προορισμο: Nordkapp. Το Βορειο Ακρωτηρι.



«Κατσε ρε μεγαλε. Ενας βραχος ειναι, μια πετρα, ενα ακομα σημαδι στην ακρη του χαρτη» -ηταν σαν να ακουγα τα λογια των πολλων. Αλλα οσοι διαβαζετε αυτες τις αραδες ξερετε.
Ειναι το ιδιο το Προσκυνημα του καθε μηχανοβιου, ενα απο αυτα τα μερη που καθε ενας μας πρεπει να επισκεφτει εστω και μια φορα στη ζωη του, ενα απο τα Μεγαλα Ονειρα που μας κρατανε ζωντανους και μας ξεχωριζουν απο τις ηλιθιες μαζες που το μεγαλυτερο ονειρο τους αρχιζει και τελειωνει στα μπουζουκια και τις τρεντυ διακοπες...
Θελει τρελα, παθος και φωτια φιλε μου ενα τετοιο ταξιδι και οσοι επιλεγουμε να καβαλαμε δυο ροδες ξερουμε καλα απο αυτα...

Το σπιτι μεσα ηταν πολυ ζεστο και ομορφο, η απολυτη αντιθεση με το εχθρικο παγωμενο και βροχερο τοπιο που απλωνοταν εκει εξω. Δεν ηθελα να φυγω μεσα στη κακοκαιρια. Ομως επρεπε.
Ημουν εδω για ενα σκοπο. Και δεν υπηρχε θεος η διαμονας να με κρατησει απο το να φτασω εκει.



Κατεβηκα στο ερημο παρκινγκ.
Η Αυρα με περιμενε ησυχα εκει, βρωμικη ομως μαχιμη, μπαρουτοκαπνισμενη θαρρεις απο τη συνεχη μαχη με το δρομο με τις αποστασεις με τα χιλιομετρα και τους καιρους.
Ηταν μια εικονα που οσες φορες και να την εβλεπα θα μου εκοβε ξανα την ανασσα.



Φορεσα ολο τον εξοπλισμο που ειχα και δεν ειχα. Διπλα ισοθερμικα, επενδυσεις, μπουφαν, αδιαβροχο, διπλα γαντια, μποτες, γκετες, μπαλακλαβα... Ελπιζα οτι δεν θα χρειαζοταν να το κανω αυτο αλλα εδω πανω ημουν τωρα στο ελεος μιας Φυσης που δεν χαριζεται...
Εξοδος. Ενας τελευταιος αποχαιρετισμος με το νεο μου φιλο Ole και μια ακομα υποσχεση για να συναντηθουμε ξανα μια μερα καπου σε αυτο το μεγαλο μπλε πλανητη που λεμε σπιτι.


Το βλεμμα γυρισε μπροστα, στη βροχη που τωρα επεφτε δυνατα. Η πολη χανοταν μεσα σε ενα ατελειωτο συννεφο και ολα ηταν σε τονους του γκριζου. Για να ταξιδεψεις σε ενα τετοιο σκηνικο χρειαζεται να εχεις γερα αποθεματα ηλιθιοτητας και αποφασιστικοτητας και εγω ειχα πολυ και απ’ τα δυο.

1η στο κιβωτιο. ΚΛΑΚ.
Ζελατινα κατω.
Ριξε ρε π@στη.

Στο MP3 οι Archive με το Lights εφτιαχναν το τελειο soundtrack για αυτο που απλωνοταν μπροστα μου.



Το κεντρο του Tromso ειναι σε ενα μικρο νησακι και η εξοδος ειναι εξισου εντυπωσιακη με την μεγαλη γεφυρα στην αλλη πλευρα. Κατω απο τη θαλασσα εδω υπαρχει ενα μεγαλο συμπλεγμα τουνελ που ενωνονται με διασταυρωσεις.
Πρωτη φορα στη ζωη μου εβλεπα ...κυκλικο κομβο σε υπογειο τουνελ!



Στην εξοδο ο εντυπωσιακος καθεδρικος ναος ξεχωριζε ακομα και μεσα σε αυτο το μουντο σκηνικο.



Ξεκινημα με πολυ βροχη. Τωρα πια αδιαφορουσα για τις καιρικες συνθηκες.
Ας εκανε οτι ηθελε. Σημερα θα εφτανα στο τελος της γραμμης.



Τα χιλιομετρα τωρα εφευγαν γρηγορα πανω στην Ε6 και σαν καποιος εκει πανω να ακουγε τις σκεψεις μου, το σκηνικο αρχισε να αλλαζει. Η βροχη εκοψε και αποκαλυψε για αλλη μια φορα την απιστευτη ομορφια αυτης της χωρας.



Καταρρακτες επεφταν απο ψηλα μεσα σε μια καταφυτη γιγαντια πλαγια του βουνου και καπου στη βαση σαν ενα λαγουμι το τουνελ. Μεγαλειωδη μεγεθη που ντροπιαζαν των ανθρωπων τα εργα...



Η πολη συντομα αρχισε να ξεμακραινει στους καθρεφτες μου και η πυξιδα εδειχνε σταθερα ροτα στο βορρα. Ασυναισθητα αρχισα να σκεφτομαι το τελος του δρομου. Τι καιρο θα εβρισκα επανω; Θα ημουν τυχερος;



Το τελος -εκει που δεν εχει αλλο μετα.
Το κλεισιμο μιας πορειας, του κεφαλαιου, ενος κυκλου στη ζωη του καθενα που θα καταφερνε να φτασει εκει. Δεν ηταν τα χιλιομετρα ο αντιπαλος, ουτε η κουραση ουτε ο καιρος. Ο ιδιος σου ο εαυτος ηταν, τα φαντασματα που επιμελως ειχες κρυψει μεσα σε μικρα κουτακια στο πισω μερος του μυαλου σου.

Τελικα αυτο το ταξιδι σε εστηνε απεναντι και σου εδειχνε τι ψαχνεις να βρεις στη ζωη σου ακομα και αν νομιζες οτι τα εχεις ολα. Εγω την απαντηση μου την ειχα παρει τωρα -και αν ειχα τα κοτσια ας την παραδεχομουν.



Με τη βροχη να εχει κοψει τωρα ο καιρος επιασε να ζεσταινει και το fjord της Alta απλωνοταν μαγευτικο κατω απο εναν αγριο ουρανο.



Τα ψαροχωρια διπλα στη θαλασσα συμπληρωναν μια εικονα τοσο τελεια που θα μπορουσε να ειναι απλα ενας ιδανικος πινακας ζωγραφικης...



Στο προορισμο μου σημερα θα εφτανα βραδυ ουτως η αλλως, αλλα αφου το σκοταδι εδω πανω δεν υπηρχε ποτε πλεον δεν ειχα και λογο να βιαζομαι. Εδω πανω ειχα ξεχασει πλεον οσα θεωρουσα δεδομενα μια ολοκληρη ζωη.
Αναθεωρηση προτεραιοτητων. Η ουσια αυτου του τοπου.



Φτανοντας εξω απο την Alta, την τελευταια πολη του βορρα, το fjord εφτιαχνε δεκαδες μικρα λιμανακια που καθρεφτιζαν τα καταπρασινα λοφακια πανω στο ηρεμο νερο... Η διαδρομη τωρα αποκτουσε ενδιαφερον!



Αφησα πισω το τελευταιο fjord που θα εβλεπα και ανηφορισα το βουνο προς στις αχανεις εκτασεις της Finnmark, της μεγαλυτερης και πιο αραιοκατοικημενης περιοχης της Νορβηγιας.



Συντομα το τοπιο αλλαξε για αλλη μια φορα δραματικα.
Καθε ειδους βλαστηση εξαφανιστηκε και τη θεση του πηρε ενα απεραντο τιποτα.
Το αποκαλυπτικο σκηνικο εμοιαζε σαν μετα απο ενα πυρηνικο ολεθρο που ειχε σαρωσει τα παντα... Ηταν μια εικονα που οσες φορες και να την εβλεπα δεν μπορουσα να την συνηθισω με τιποτα.



Σταματησα στην ακρη του δρομου και αφησα την απεραντοσυνη της στεπας να με τυλιξει.
Χρειαζομουν το καταλληλο soundtrack για αυτο το μερος: Sivert Hoyem – Under Administration



Ο Κωστας στη Γερμανια μου ειχε μιλησει για μια απεραντη ευθεια εδω. Μια τεραστια ισια γραμμη που απλωνοταν στη μεση του πουθενα για τριαντα ολοκληρα χιλιομετρα. Αλλο ομως να στο λενε και αλλο να το βλεπεις με τα ιδια σου τα ματια...

«I can’t remember your face anymore,
Τhat too is lost...
Your cold ashes scattered on the wind,

Αcross the permafrost...»


Το μερος ηταν πολυ υποβλητικο.
Καθως διεσχιζα την απεραντοσυνη στη καρδια της Finnmark ενοιωθα να ταξιδευω στην ακρη του κοσμου...
Εδω που το καλοκαιρι ο ηλιος δεν εδυε ποτε και το χειμωνα δεν εμφανιζοταν επι μηνες.
Εδω που το Αρκτικο κλιμα εκανε τους χειμωνες να φτανουν και τους -54 βαθμους κελσιου και το καλοκαιρι δεν ανεβαινε σχεδον ποτε πανω απο τους +10.
Στη καρδια του Ηλιου του Μεσονυχτιου και του Βορειου Σελας.

(φωτο απο wikipedia)


Δεν υπηρχε τιποτα γνωριμο εδω πανω. Στην ακρη του δρομου εκει που το ματι καποτε θα περιμενε να δει προβατα να βοσκουν εδω εβλεπε κατι αλλο.... Ταρανδοι!







Και οι εκπληξεις δεν τελειωναν εδω.
Περνωντας την Alta ειχα δει κατι που με ειχε παραξενεψει τοσο που πιστεψα οτι ηταν λαθος αλλα βλεποντας το και εδω πανω στο μικρο αγροκτημα στην ακρη του δρομου δεν μπορουσα παρα να σταθω και να κοιταζω σαν χαμενος.
Τα δορυφορικα πιατα στα μπαλκονια δεν εβλεπαν πανω προς τον ουρανο, αλλα ...κατω προς τη γη!
Απιστευτο! Ημουν τοσο ψηλα στο πλανητη πλεον που οι δορυφοροι για να τους βρεις επρεπε να σημαδεψεις χαμηλα προς τον οριζοντα! Τι ηταν αυτο το μερος...
Η τεραστια ευθεια καποια στιγμη τελειωσε και μαζι και αυτο το αποκοσμο τοπιο. Ημουν παλι στα πεδινα. Περνωντας χαμενος στις σκεψεις μου απο τον μικρο οικισμο του Skaidi και μαγεμενος απο οσα εβλεπα δεν εδωσα σημασια στο GPS που ανεφερε οτι απο εδω μεχρι το Nordkapp υπηρχαν μολις δυο βενζιναδικα -και οτι το ενα μολις το ειχα περασει.
Δεν πειραζει, σκεφτηκα. Θα βαλω στο επομενο που ειναι λιγα χιλιομετρα πιο περα. Καταλαβαινετε φανταζομαι το ποσο θα το μετανοιωνα αυτο στη συνεχεια...

Φτανοντας στο βενζιναδικο μια πολυ δυσαρεστη εκπληξη με περιμενε: το μαγαζι ειχε κλεισει για το βραδυ! Δεν το ειχα υπολογισει αυτο. Τωρα;
Για το Nordkapp εμεναν ακομα 140 χιλιομετρα και ο δεικτης ηταν στο 1/4. Θα εφτανε; Σκεφτηκα το να γυριζα στο Skaidi αλλα τωρα ηταν 50 χιλιομετρα πιο πισω και κανενας δεν μου υπεγραφε οτι δεν θα ειχε κλεισει και αυτο στο μεταξυ. Αλλη μια δυσκολη επιλογη μπροστα μου. Αποφασισα να ρισκαρω. Θα συνεχιζα.

Για αλλη μια φορα εκοψα ρυθμο και αφησα τη μηχανη να ρολαρει στον μικρο επαρχιακο δρομο.
Και εκει την ειδα. Μια μεγαλη κιτρινη πινακιδα με τις μαγικες λεξεις που περιμενα να δω: Nordkapp 137.



Εκανα σαν μικρο παιδι! Τα γραμματα αυτα εδιναν σαρκα και οστα σε ενα ονειρο χρονων. Ημουν επιτελους εδω. Και η συνεχεια αποδειχτηκε ακομα καλυτερη. O E69, η βορειοτερη κεντρικη οδικη αρτηρια στο κοσμο ηταν μπροστα μου. Το τελος αυτου του δρομου ηταν η ακρη του βραχου του Nordkapp.



Οπως ο δρομος του Ατλαντικου στην αλλη πλευρα της χωρας, ετσι και εδω η διαδρομη αρχισε να ακολουθει στην ακτογραμμη της Βορειας θαλασσας, μια στενη γκριζα κορδελα που αγκαλιαζε την ακτη, με το βραχο στη μια πλευρα και τη θαλασσα στην αλλη. Εβαλα να παιζει ενα κομματι που κρατουσα καιρο φυλαγμενο και αφησα το βλεμμα μου να χαθει στον οριζοντα.
«When I go, I go alone
There ain’t no one
Ever looking out for me.


Home, it’s far beyond
Long lost horizons
Home I’ll never see...»









Για καποιο λογο ενοιωσα αυτο το τοπιο να με υποβαλλει.
Η απολυτη ερημια του μερους... Χιλιομετρα επι χιλιομετρων χωρις ψυχη ζωσα...
Η πληρης ελλειψη καθε ζωης... Μονο πετρα και βρυα σε ενα παγωμενο, σκληρο αφιλοξενο τοπιο...
Ο τεραστιος βραχος της στεριας που κοβοταν αποτομα σαν με μαχαιρι πανω στη θαλασσα...
Η απεραντοσυνη του ωκεανου και η αισθηση οτι τωρα ακροβατουσα στην ακρη μιας ολοκληρης ηπειρου...





Kατι ηλεκτρικο πλανιοταν στην ατμοσφαιρα...



Τα τοπια χανονταν μεσα σε μια ομιχλη που εκανε το μερος να μοιαζει ακομα πιο ονειρικο.
Ομως εγω περιμενα να βρω εδω κατι που χρονια ετρωγε το μυαλο μου -το περιφημο τουνελ του Nordkapp.



Βλεπετε το Βορειο Ακρωτηρι δεν ειναι στην στερια. Βρισκεται στο βορειοτερο ακρο ενος μικρου νησιου ονοματι Mageroya, το οποιο ενωνεται με την στερια με ενα απο τα πιο εντυπωσιακα υποθαλασσια τουνελ της χωρας μηκους 6.875 μετρων και βαθους 212 μετρων κατω απ’ τη θαλασσα. Στις εισοδους ειχε κατι θηριωδεις μεταλλικες πορτες που εκλειναν το χειμωνα για να εμποδιζουν το νερο που εσταζε μεσα στο τουνελ απο το να γινει παγος. Αυτες οι πορτες ομως δεν εμεναν κλειστες. Ανοιγαν αυτοματα οταν πλησιαζε καποιο οχημα (!) ενω το καλοκαιρι εμεναν μονιμα ανοιχτες μιας που η κινηση του δρομου ηταν μεγαλυτερη.

Εδω βρισκονταν ομως και τα διαβοητα διοδια που ειχαν κανει απειρους ταξιδιωτες να στεναξουν: 20 ευρω για το οχημα και 6 ευρω ανα επιβατη (!!) και αυτο και στις 2 πλευρες του τουνελ! Εφτασα στην εισοδο προετοιμασμενος για την αφαιμαξη που θα ακολουθουσε αλλα με περιμενε μια ευχαριστη εκπληξη: Απο τις 29 Ιουνιου 2012 η διελευση ηταν πλεον δωρεαν και εγω ειχα τυχει να βρισκομαι εδω μολις λιγες μερες μετα.

Η εισοδος του τουνελ εχασκε τωρα μπροστα μου τυλιγμενη στην ομιχλη και τα κιτρινα φωτα την εκαναν να μοιαζει σαν να εχει παρει φωτια ενω μια σειρηνα ηχουσε δυνατα καθε λιγα δευτερολεπτα, μεσα σε ενα απολυτα ερημο σκηνικο που θα μπορουσε να ειναι βγαλμενο απο ταινια τρομου...

Αν υπηρχε δρομος για την κολαση αυτη θα μπορουσε καλλιστα να ειναι η εισοδος...



Μπηκα μεσα, αναμεσα στις θεορατες μεταλλικες πορτες και το δυνατο σφυριγμα της σειρηνας αντηχουσε στα τοιχωματα και τα αυτια μου. Η ομιχλη στροβιλιζοταν στα φωτα της οροφης σε ενα θεαμα αποκοσμο και ο δρομος αρχισε να κατηφοριζει αποτομα προς τα κατω στα εγκατα της γης σε μια διαδρομη που εμοιαζε να μην εχει τελος, σε μια καθοδο σαν για την εισοδο στη κολαση...

Τιναξα την ανατριχιλα που κατεβαινε τη πλατη μου και στο μυαλο μου ηρθαν οι στιχοι του Chris Rea...
«Οn your journey cross the wilderness
From the desert to the well
You have strayed upon the motorway to hell...»

Δυναμωστε...


Το φως στην αλλη πλευρα του τουνελ ηρθε σαν σανιδα σωτηριας. Πισω απο αυτο το μικρο βραχο κρυβοταν το Honningsvag, το μικρο χωριουδακι στην ακρη του νησιου.



Ειχα φτασει! Εβαλα στα γρηγορα βενζινη στο μοναδικο πρατηριο του νησιου και πηγα να αφησω τα πραγματα στο ξενωνα που θα εμενα το βραδυ. Απο τα δυτικα ερχοταν ομιχλη και στον ουρανο τα βαρια μαυρα συννεφα δεν εδειχναν καλες διαθεσεις. Κοντοσταθηκα να σκεφτω τις επιλογες μου.

Το GPS εδειχνε την αποσταση που με χωριζε απο το Ακρωτηρι και τα νουμερα στην οθονη ηταν σαν να με προκαλουσαν περιπεκτικα. «Παμε ρε. Αφου το ξερεις οτι το θελεις. Κοιτα ποσο εμεινε.» Καβαλησα και εβαλα μπροστα χωρις σκεψη. Μονο δεκαεννια χιλιομετρα ειχαν μεινει. Δεν θα μπορουσα να ξερω καθως γυριζα το κλειδι οτι αυτα τα δεκαεννια χιλιομετρα εμελλαν να ειναι τα πιο επικινδυνα της ζωης μου...



Το νησακι απ’ ακρη σ’ ακρη ειναι 30 χιλιομετρα -ενα βουνο ουσιαστικα που καποτε οι παγετωνες εκοψαν απο την στερια και εκαναν νησι. Οδηγουσα στο μικρο δρομο του νησιου με τη ψυχη στο στομα και τη καρδια να χτυπαει στα κοκκινα, οχι απο φοβο αλλα απο τη προσμονη της εκπληρωσης ενος παλιου ονειρου. Ημουν εδω και οι ροδες της μηχανης μου πατουσαν στο θρυλικο δρομο του Nordkapp.



Και το τοπιο μεσα στην ομιχλη και τη καταχνια ηταν τελειως εξωπραγματικο, σαν να ημουν σε ενα αλλο πλανητη.



Κοιταζα το κοντερ και με καθε ενα χιλιομετρο που εφευγε, η καρδια ανεβαζε αλλη μια δεκαδα σφυγμους. 13, 12, 11, 10, 9. Μια ανασσα με χωριζε τωρα απο το τερμα -θα τα καταφερνα.

Αμ δε.
Καθως ο δρομος ανηφορισε τη πλαγια του βουνου και βγηκε στο μεγαλο πλατωμα ξεσπασε η Κολαση του Δαντη. Η βροχη δυναμωσε αποτομα και ο πιο δυνατος αερας που αντιμετωπισα ποτε αρχισε να με πλαγιοκοπει με τρομακτικη δυναμη προσπαθωντας να ριξει τη μηχανη στα γκρεμια που εχασκαν στην ακρη του στενου δρομου.
Κατεβασα ταχυτητες, ανεβασα ψηλα τις στοφες και κρεμαστηκα ολος στην αριστερη πλευρα της μηχανης σε μια απελπισμενη προσπαθεια να κρατησω τη μηχανη στο δρομο. Σφαλιαριζα με ολη μου τη δυναμη κλιπον και ντεποζιτο προσπαθωντας να τραβαω τη μηχανη προς το κεντρο ενω ο ανεμος ξανα και ξανα την πετουσε σαν παιχνιδακι προς τα χαντακια!



Η ορατοτητα μπροστα μου τωρα ηταν το απολυτο μηδεν. Η ομιχλη ειχε καλυψει τα παντα στο ερημο μικρο δρομο που εμοιαζε να πηγαινει στο χαος... Το Ακρωτηρι εδειχνε τα δοντια του.



Εφτασα τρεμοντας απο την υπερενταση σε μια εσοχη του δρομου που ο ανεμος εκοβε και κοιταξα το κοντερ. Τεσσερα χιλιομετρα. Τεσσερα! Τοσο κοντα αλλα και τοσο μακρυα! Ακομα και αν καταφερνα να φτασω στο τερμα του δρομου δεν θα εβλεπα τιποτα. Γυρισα με προσοχη τη μηχανη πισω και κατεβηκα παραδομενος τη πλαγια προς τον ξενωνα.

Αποψε το Ακρωτηρι ειχε νικησει.
Εγω ομως δεν ειχα πει την τελευταια μου λεξη ακομα.
 
Τελευταία επεξεργασία:

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 13
71° 10′ 21″

Το πρωι ηρθε γκριζο και μουντο στον ομορφο ξενωνα του Honningsvag.
Κατεβηκα στη μεγαλη κουζινα και βεβαια η πρωτη κινηση καθε χαρμανη Ελληνα που σεβεται τον εαυτο του ηταν να ψαξω για καφε (αφου τσιγαρα δεν καπνιζω). Συντομα με μια ζεστη κουπα μαγικου ζωμου στα χερια εκατσα στο ησυχο σαλονι διπλα στο μεγαλο παραθυρο για να σκεφτω τι θα εκανα τελικα σημερα. Ηταν νωρις ακομα και ημουν μονος. Ωραια. Τη χρειαζομουν την ησυχια τωρα. Απλωσα χαρτες και προγραμματα στο τραπεζι και καθισα να τα χαζευω.

Κανονικα θα πηγαινα απο χθες το βραδυ στο ακρωτηρι ωστε σημερα το πρωι να ξεκινουσα για την καθοδο πλεον προς την επομενη μεγαλη αγνωστη χωρα που απλωνοταν μπροστα μου μαγευτικη και μυστηρια: τη Φινλανδια. Ομως για αλλη μια φορα το αρχικο σχεδιο ειχε παει απατο. Τι εκπληξη.

Θελοντας και μη θα επρεπε να κατσω εδω αυτο το πρωινο μεχρι να φτιαξει ο καιρος λιγο ωστε να ανεβω πανω. Βεβαια αυτο ηταν ρωσικη ρουλετα -οι συνθηκες τωρα μπορει να εμοιαζαν κακες ομως ηξερα οτι θα μπορουσαν να χειροτερευσουν πολυ περισσοτερο απο τη μια στιγμη στην αλλη. Μηπως να πηγαινα ετσι και οτι εβλεπα;
Οι πολυ ακριβεις προγνωσεις της μετεωρολογικης υπηρεσιας προεβλεπαν κακοκαιρια για σημερα, αυριο και ολο το Σαββατοκυριακο. Θυμηθηκα το φιλο Πανο που ειχε ερθει στο Ακρωτηρι πριν χρονια και δεν ειχε καταφερει να δει απολυτως τιποτα απο την ομιχλη. Μεχρι χθες το βραδυ θα ελεγα οτι ηταν υπερβολικος, ομως τωρα ηξερα καλυτερα.
Το να βρεις το Ακρωτηρι με καλο καιρο ηταν λαχειο που σου κληρωνε αμα γουσταρε αλλιως...

Να πηγαινα τωρα το πρωι η να καθομουν αλλη μια μερα εδω περιμενοντας να ανοιξει λιγο ο καιρος; Το μονο σιγουρο ηταν οτι δεν υπηρχε περιπτωση να εφευγα ετσι. Δεν ειχα ερθει μεχρι εδω για να αφησω μερικα συννεφα να με εμποδισουν να δω αυτο που περιμενα τοσα χρονια! Στα ταξιδια μου αν ειχα μαθει κατι με τοσες περιπετειες ηταν οτι τα πραγματα εχουν τον τροπο τους να φτιαχνουν στο τελος.

Οσο ομως προσπαθουσα να δειχνω αισιοδοξος τοσο ο καιρος εξω εκανε οτι μπορουσε για να με διαψευσει. Η βροχη τωρα ειχε δυναμωσει και χτυπουσε τα παραθυρα με μανια και απο την παρακειμενη πλαγια το συννεφο κατεβαινε ερποντας προς το μερος μου. Επανω τωρα δεν ηθελα να σκεφτομαι καν πως θα ηταν τα πραγματα. Η web camera που υπαρχει στη ταρατσα του κτηριου στο Βορειο Ακρωτηρι και που παρακολουθουσα απο το πρωι εδειχνε μια τρομακτικη εικονα με τα παντα τυλιγμενα σε ενα καταλευκο πεπλο νεφους και βροχης. Το μερος ηταν απλησιαστο. Ουτε για αστειο να πηγαινα τωρα! «Κοιτα που διεσχισα ολη την Ευρωπη και μια ανασα πριν το τελος το ατιμο ακομα μου αντιστεκεται!» μουρμουρισα.

Καπου εκει τις σκεψεις μου διεκοψε μια φιγουρα που εμφανιστηκε στις σκαλες. Ηταν ο συγκατοικος μου στο δωματιο, ενας συμπαθεστατος μεσηλικας Γερμανος ποδηλατης. Ειχε ξεκινησει απο το Ελσινκι και ειχε κανει 1800 χιλιομετρα μεχρι εδω, πανω σε ενα ποδηλατο που εσερνε και τρειλερ! Να! Πανω που νομιζεις οτι κανεις κατι αξιο λογου ερχεται κατι τετοιο και σου γ@μ@ει τη φαντασιωση! Τι να λεμε τωρα...

Εφερε το πρωινο του χαμογελαστος στο τραπεζι και κατσαμε παρεουλα να κουβεντιαζουμε. Ηθελε να ανεβει και αυτος στο Ακρωτηρι αλλα ο καιρος τον ειχε καθηλωσει εδω. Βεβαια δεν βιαζοταν. Μεχρι το Σαββατο που θα επαιρνε το λεωφορειο που θα τον γυριζε στο Ελσινκι ειχε μερες για να καταφερει να δει το Ακρωτηρι με καλο καιρο.
Του μιλησα για οσα κουβαλουσα στους ωμους, για οσα με εκαναν τελικα να παρω τους δρομους στη ζωη μου, για αυτα που με εσπρωξαν να κανω τη τρελα πραγματικοτητα, για ολα αυτα που ηθελα να αφησω πισω και ολα εκεινα που εψαχνα να βρω μπροστα.
Μιλησαμε για χιλια δυο πραγματα: για τις διτροχες συντροφους μας, για ταξιδια, για δουλειες, για την οικονομικη κριση, για ονειρα και στοχους ζωης, για αγαπες και μνημες παλιες, για τη ζωη την ιδια τελικα.

Καθομουν εκει και τον εβλεπα να μου μιλαει καθως μοιραζομασταν τη μαρμελαδα και το ζεστο ψωμι που ειχε φερει και για αλλη μια φορα θυμηθηκα ποσο ιδιοι ειμαστε ολοι οι ανθρωποι σε αυτο το κοσμο τελικα.
Τι θα ελεγε οτι ηταν Γερμανος; Δεν ηταν εχθρος μου, δεν ειχα να χωρισω απολυτως τιποτα. Ισα ισα που που στα ματια μου αυτος ο καλοσυνατος χαμογελαστος ξανθος κυριουλης δεν ηταν ο απομακρος «ξενος» του ελληνικου τουρισμου αλλα καποιος με τον οποιο με ενωναν πολυ περισσοτερα απο αυτα που μας χωριζαν. Ακομα και αν δεν θα βρισκομασταν ποτε ξανα ειχαμε μοιραστει ενα πολυ ομορφο πρωινο παρεα και αυτο δεν θα ξεχνιοταν. Απο τετοια υλικα ειναι φτιαγμενη η αληθινη ζωη φιλε και οχι απο πολυχρωμα κουμπακια σε οθονες με 3000 «φιλους»...



Ειχε παρει να μεσημεριαζει και αρχισα να αγχωνομαι που ημουν ακομα εδω δυο βηματα απο το τελος χωρις να εχω καταφερει ακομα να φτασω εκει και η ωρα περνουσε. Δυστυχως οταν ο χρονος που εχεις να ταξιδεψεις ειναι περιορισμενος οσο και να μην το θες καποιες στιγμες νοιωθεις την πιεση του προγραμματος, των αποστασεων, των χιλιομετρων που εχεις ακομα μπροστα. Αυτο που ηξερα ηταν οτι τωρα ηταν Τεταρτη και την Παρασκευη θα επρεπε να βρισκομαι στο Oulu της Φινλανδιας οπου με περιμενε η καλη μου φιλη η Oili να με φιλοξενησει στο πατρικο της. Περα απο αυτο δεν ειχα καποιο αλλο συγκεκριμενο προορισμο παρα μονο το οτι θα ηθελα να περνουσα και απο το περιφημο χωριο του Αι Βασιλη στο Rovaniemi.

Απο εδω και κατω δεν ειχα σκεφτει καθολου τη διανυκτερευση και τη διαδρομη μου. Ελεγα να εβαζα ροτα για τα συνορα με τη Φινλανδια για οπου βγω και να κατεληγα να κανω ελευθερο καμπινγκ στη τεραστια λιμνη Inari στη Βορεια Φινλανδια.
Με τετοιο καιρο να στηνω το τσαντηρι ομως; Θα εκοβε; Τι θα εβρισκα μπροστα μου; Μηπως να εψαχνα λιγο το τι να δω και που να παω; Αυτες οι σκεψεις τριγυριζαν στο μυαλο μου τωρα, χωρις να γνωριζω οτι οι θεοι του ταξιδιου ειχαν ηδη τα δικα τους σχεδια για μενα...

Ο Γερμανος με σκουντηξε και εδειξε την εικονα στη web camera του ακρωτηριου. «Ρε συ, σαν να το βλεπω πολυ καθαρο το τοπιο τωρα. Ανοιξε ο καιρος η ειναι η ιδεα μου;»
Δεν ηταν. Οντως το πυκνο συννεφο και η καταχνια που υπηρχε απο χθες το βραδυ στο Βραχο ειχε φυγει οσο ξαφνικα οσο ειχε ερθει και τωρα το απεραντο μπλε του μοναδικου τοπιου απλωνοταν στην μικρη οθονη του υπολογιστη απ’ ακρη σ’ ακρη!
Σηκωσε τα ματια απο την οθονη, με κοιταξε με σοβαρο βλεμμα και ειπε: «Ανεβα. Τωρα.»

Πριν ολοκληρωσει τη κουβεντα του εγω ημουν ηδη επανω και ετοιμαζομουν.
Εβαλα τα δερματινα και τις μποτες με το πασο μου θελοντας να απολαυσω αυτη την παλια ιεροτελεστια του μηχανοβιου. Διοτι αυτη τη φορα δεν ντυνομουν για μια ακομα βολτα στα περιξ, αλλα για ενα προορισμο που κυνηγουσα μια ολοκληρη ζωη.
Κατεβηκα κατω, χαιρετησα το Γερμανο φιλο και βγηκα εξω. Ο καιρος ειχε ανοιξει μεχρι εδω στο χωριο και αυτο σημαινε οτι τωρα ηταν η μεγαλη μου ευκαιρια.
«Αυτο ηταν. Σου ‘ρχομαι.» ψυθιρισα και γυρισα το κλειδι στη μιζα.



Τα τριαντα χιλιομετρα που χθες το βραδυ εκανα με τη ψυχη στο στομα σημερα εφυγαν σε χρονο μηδεν. Η Αυρα καταπινε σβελτα το στενο στροφιλικι του βουνου, ομως εγω ειχα κλειδωσει πανω σε αυτο το μικρο κομματι μπλε ουρανου που φαινοταν τωρα δειλα πισω απο τα συννεφα.
Π α μ ε ! ! !

Καθως εκανα τα τελευταια χιλιομετρα πριν το Βορειο Ακρωτηρι ηταν σαν να ταξιδευω στο απολυτο τιποτα. Μου θυμισε εκεινα τα φιλμακια πανω στις παλιες μηχανες προβολης, οπου η μπομπινα εφτανε στην ακρη της και ξετυλιγοταν για να δειχνει απλα το κενο φως του προβολεα. Ετσι και τωρα, φτανοντας στην ακρη του κοσμου το τοπιο θαρρεις ξετυλιγοταν και τελειωνε και αυτο μαζι με τη διαδρομη...

Πως νοιωθεις που φτανεις στο τελος του Δρομου;



Πλησιασα στη πυλη, πληρωσα το ακριβο αντιτιμο στο νεαρο Νορβηγο και παρκαρα τη μηχανη στην αλανα μπροστα στο μακροστενο, χαμηλο πετρινο κτηριο με το λευκο θολο που εμοιαζε κατι αναμεσα σε παλιο τουριστικο ξενοδοχειο του ΕΟΤ και φουτουριστικο σπιτι του μελλοντος.



Η καρδια αρχισε να χτυπαει με μανια το στηθος λες και ηθελε να βγει εξω.
Σαν σε ονειρο περπατησα προς την εισοδο του κτηριου με τα ποδια κομμενα. Ημουν επιτελους εδω.

71° 10′ 21″.
Καλωσορισατε στο Βορειο Ακρωτηρι.




Περασα στο πλαι του κτηριου και προχωρησα για την ακρη. Ενας παγωμενος ανεμος φυσουσε δυνατα και σαρωνε τα παντα.

Το μυαλο μηδενισε.
Η φωνη σωπασε.
Τα ματια μουσκεψαν.
Οι λεξεις εχασαν το νοημα τους...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Nordkapp 2012



Το Βορειο Ακρωτηρι ανοιγοταν τωρα μπροστα μου σε ολο του το μεγαλειο! Τα συννεφα εφταναν μεχρι το τελος του οριζοντα πανω σε εναν ουρανο που θαρρεις και μπορουσα να αγγιξω. Ημουν στην ακρη του κοσμου! Πιο πανω απο εδω υπηρχε μονο η Αρκτικη και ο Βορειος Πολος της γης!

Σταθηκα σαν χαμενος στην ακρη του αποτομου βραχου απλα να κοιταζω αυτο το απεριγραπτο θεαμα, μια εικονα που σημαινε τοσα πολλα για μενα.
Το ονειρο που εγινε πραγματικοτητα. Οι κοποι που στο τελος του δρομου ανταμειβονται. Μα πανω απο ολα η γνωση του οτι ολα ειναι δυνατα αρκει να το θελησουμε αληθινα και να παλεψουμε για αυτο!
Εδω πανω ενοιωθα μια απεραντη ελευθερια να με γεμιζει -απο εδω θα μπορουσα να παω οπουδηποτε στο κοσμο πλεον.
Τα ονειρα μας ειναι τωρα το μονο οριο.
«It’s my time to be waiting,
All locked down, chained in the hole,
But when my waiting is done
I’m gonna give it a whirl...»


Sivert Hoyem – Give It A Whirl



Μπροστα στη θεα αυτη δεν αντεξα αλλο. Ακουμπησα στα κιγκλιδωματα και αρχισα να κλαιω σαν μωρο παιδι...
Παναγιωτη, Μανο, ειμαστε ΕΔΩ ρε παιδια!! Τα καταφεραμε! Τα καταφεραμε ρε...


Ενοιωσα επιτελους ενα μεγαλο φορτιο να φευγει απο τη πλατη μου. Τα ειχα καταφερει, οχι μονο για παρτη μου αλλα και για ολους οσους δεν μπορουσαν να ειναι εδω μαζι μου τωρα... Ενταξει, εκεινοι θα ειχαν σκαρφαλωνει εδω πανω κοβοντας τα πασα καθετα και ισιωνοντας με τερμα γκαζι καθε χωματοδρομο που θα βρισκοταν στο διαβα τους, αλλα εστω και ετσι ο προορισμος τους ανηκε.

Πηρα βαθεια ανασσα και προχωρησα προς το μερος του πασιγνωστου μνημειου και σταθηκα κατω απο την μεγαλη μεταλλικη υδρογειο. Τοσα χρονια εβλεπα αυτη την εικονα σε φωτογραφιες αλλων ταξιδιωτων και ακομα δεν μπορουσα να το πιστεψω οτι τωρα ημουν εγω εδω στη θεση τους!



Ο κοσμος ηταν λιγοστος αυτο το παγωμενο απογευμα. Κανεις δεν μιλουσε εδω. Οι επισκεπτες τριγυριζαν εδω και κει σαν φαντασματα, ολοι χαμενοι στις σκεψεις τους.
Το Βορειο Ακρωτηρι ειχε αυτη την επιδραση επανω στον επισκεπτη. Ερχοσουν εδω και ενοιωθες να πλημμυριζεις συναισθηματα που πασχιζουν να βγουν εξω το ενα πανω στο αλλο με το μυαλο ενα κουβαρι.

Ισως ηταν η σκεψη του οτι τωρα στεκομασταν κυριολεκτικα σε μια απο τις ακρες του κοσμου που ξεραμε, η ισως η γνωση οτι ολα εχουν ενα τελος και τιποτα δεν ειναι απεραντο αληθινα. Οι τοποι, οι ανθρωποι, ο χρονος...
Αρχη και Τελος.

Αρχισα να περιπλανιεμαι στο χωρο θελοντας να συγκρατησω καθε μικρη λεπτομερεια αυτου του μερους. Σε μια ακρη υπηρχε ενα παραξενο συμπλεγμα απο επτα πετρινους κυκλους που εμοιαζαν με τεραστια νομισματα. Ηταν ενα γλυπτο που λεγοταν Barn av Jorden -τα παιδια της Γης.



«Τον Ιουνιο του 1988, επτα παιδια απο καθε γωνια του κοσμου ηρθαν εδω στο Βορειο Ακρωτηρι και εμειναν μια βδομαδα δημιουργωντας μαζι το μνημειο αυτο, ως συμβολο συνεργασιας, φιλιας ελπιδας και χαρας.»



Στο κεντρο των κυκλων στεκοταν η Μητερα Γη αγκαλια με ενα παιδι που εδειχνε προς το Βορρα.



Λιγο πιο περα βρισκοταν η πινακιδα του Mindattsolvegen.
Ο Δρομος του Ηλιου του Μεσονυχτιου.



Περιφερομενος βρηκα ενα ακομα σημαντικο μνημειο: μια μεγαλη πετρινη στηλη που ειχε στηθει απο το βασιλια Oscar ΙΙ της Νορβηγιας και Σουηδιας το 1873 και σηματοδοτουσε την ακρη του βασιλειου του...



...ομως αν το μνημειο ηταν αξιολογο, αυτο που βρισκοταν απο πισω του ηταν ακομα πιο αξιοσημειωτο. Αν και αγνωστο στους πολλους, ο καβος Knivskjellodden στο βαθος ηταν το πραγματικο Βορειο Ακρωτηρι και τελικο ακρο της Ευρωπης. Βεβαια για εμενα τα εκατο επιπλεον μετρα δεν ειχαν σημασια. Στοχος ηταν ο ατιμος αυτος βραχος που πατουσα τωρα, η δικη μου Χιμαιρα.



Καθως συνεχιζα τη βολτα μου στο αδειο προαυλιο ειδα ενα συναδελφο μηχανοβιο με τις κορντουρες και το κρανος στο χερι και κοντοσταθηκα. Αναγνωριζοντας απο τα δερματινα μου οτι και εγω ημουν πανω σε δυο ροδες, χαμογελασε και ειπε απλα: «Καλωσηρθες. Τα καταφερες.»
Δυο λεξεις απλες αλλα μου ακουστηκαν σαν το πιο ομορφο πραγμα που θα μπορουσε να μου πει καποιος. Χαμογελασα και το μονο που σκεφτηκα να πω ηταν «Ευχαριστω φιλε. Παρομοιως.»

Πιασαμε την κουβεντα, ετσι απλα σαν δυο φιλοι που συναντιουνται μετα απο καιρο και γνωριστηκαμε. Ηταν ο Marko, ενας τρελο παλικαρακι απο τη Φινλανδια που ειχε ταξιδεψει απο το Ελσινκι μεχρι εδω πανω σε ενα ακρως χαρχαλεμενο παλιο Honda Shadow που ειχε κανει φτιαξει μονος του, χωρις σχεδιο, χωρις χαρτη, χωρις τιποτα.
Ακομα και τις κορντουρες που φορουσε τωρα τις ειχε αγορασει καθ’ οδον μιας που οταν ξεκινησε ο μονος εξοπλισμος που φορουσε ηταν ενα ανοιχτο κρανος, ενα τζιν παντελονι και ενα μακο μπλουζακι! Καπου στο βαθος θα ορκιζομουν οτι ακουγα τους αντβεντσουραδες του Κολωνακιου να αυτοπυρπολουνται πανω στα ξεχειλιζοντα εξοπλισμο περιπετειας υπερτουμπανα μπροστα στο Da Capo...



Ειχε φτασει εδω μολις σημερα και εψαχνε να μεινει καπου πριν παρει αυριο το δρομο της επιστροφης για το Ελσινκι. Τον ιδιο δρομο που θα ακολουθουσα και εγω διασχιζοντας τη Φινλανδια. Οι θεοι του ταξιδιου μολις μου ειχαν κανει ενα ακομα δωρο!
Σε χρονο μηδεν ειχαμε αποφασισει να μεινει το βραδυ στον οικονομικοτατο ξενωνα που ημουν και εγω και να ταξιδεψουμε μαζι απο εκει και περα μεσα στη νεα χωρα.
Απο το πουθενα ειχα βρει παλι συνταξιδιωτη και μαζι και εναν νεο φιλο. Αυτο το ταξιδι ηταν τελικα ευλογημενο! Σε καθε γωνια εβρισκα ανθρωπους να μοιραστω το Δρομο και τις χαρες του, να συνταξιδεψω, να γνωρισω τις ζωες τους, να μου χαρισουν τη φιλια τους.

Παρεα λοιπον συνεχισαμε την βολτα μας αυτη τη φορα στο εντυπωσιακο κτηριακο συγκροτημα του Nordkapp. Αναμμενα κερια στις δυο πλευρες της εισοδου φωτιζαν χαμηλα τη πετρα φτιαχνοντας μια πολυ ατμοσφαιρικη εικονα.



Η εισοδος μου θυμιζε εντονα πολυτελες ξενοδοχειο και οχι αδικα, καθως ενα τμημα του κτηριου στο ισογειο ηταν οντως ξενοδοχειο, η υπαρξη του οποιου ομως ηταν απολυτα διακριτικη χωρις να εμποδιζει τους επισκεπτες απο το να εχουν προσβαση σε οποιο μερος του κτηριου επιθυμουσαν. Τα κερια εδω ειχαν την τιμητικη τους, δενοντας με τον πλεον υπεροχο τροπο με το πετρινο κτισμα.



Kαι αν καποιοι αναρωτηθηκατε γιατι μιλησα για ισογειο, ο λογος ηταν απλος: το χαμηλο πετρινο κτισμα ηταν απλα η κορυφη του παγοβουνου.
Βλεπετε ενα μεγαλο μερος του βραχου εδω ηταν σκαμμενο και φιλοξενουσε δυο ακομα επιπεδα με οτι μπορει να φανταστει κανεις: πολυτελη μπαρ, εστιατορια, ενα μεγαλο πανοραμικο ψηφιακο κινηματογραφο, ταχυδρομειο, μαγαζια με σουβενιρ, εκθεσεις εργων τεχνης και ακομα και εκκλησια. Ολο το εσωτερικο ηταν καταπληκτικα σχεδιασμενο, με καθε σπιθαμη του χωρου λειτουργικη και αξιοποιημενη.



Το φουτουριστικο κωνικο τμημα του κτηριου με τη χαρακτηριστικη λευκη σφαιρα απο πανω ηταν ενα πανοραμικο εστιατοριο, ενω απο πανω υπηρχε ενα δευτερο επιπεδο με την καλυτερη σουιτα του ξενοδοχειου. Η ιδια η λευκη σφαιρα δε ηταν μετεωρολογικος σταθμος.

Το μεγαλυτερο μερος του ισογειου ηταν μια μεγαλη σαλα με τεραστιες γυαλινες προσοψεις, οπου οι επισκεπτες μπορουσαν να κατσουν και να πιουν το ποτο τους σε ενα απο τα μπαρ του κτηριου και να χαζευουν εξω την απιστευτη θεα του Ακρωτηριου.

Εμεις ειχαμε ηδη περασει αρκετη ωρα στη ισογειο και ηταν καιρος να εξερευνησουμε και το υπολοιπο μερος. Κατεβηκαμε τις σκαλες προς τα αλλα επιπεδα και βγηκαμε σε ενα μακρυ τσιμεντενιο διαδρομο που στους τοιχους ειχε γυαλινες προθηκες με καταπληκτικα πολυχρωμα ναυτικα διοραματα που εξηγουσαν την ιστορια της εξερευνησης του Nordkapp.



(Φοβερη λεπτομερεια το Βορειο Σελας!)






Καπου εδω σε αυτο το τσιμεντενιο υπογειο διαδρομο βρηκα και το πιο αλλοκοτο ξωκλησι του κοσμου. Εχω επισκεφθει πολλους ναους στα ταξιδια μου αλλα τετοιο πραγμα δεν ειχα ξαναδει ποτε. Η εισοδος δεν θυμιζε σε τιποτα εκκλησια και ισα που προιδεαζε τον επισκεπτη για τη συνεχεια στο εσωτερικο.



Μπαινοντας μεσα τα εχασα! Δεν ειχα ξαναδει τετοιο πραγμα. Ο μικρος χωρος εμοιαζε με κατι αναμεσα σε προιστορικη σπηλια και τη γεφυρα του διαστημοπλοιου Enterprise, αλλα σε τιποτα δεν θυμιζε μια εκκλησια οπως τις ξερουμε.



Γυρω απο το δωματιο βρισκονταν δυο σειρες καθισματων σε κυκλικη διαταξη και σε καθε εσοχη της σκαμμενης πετρας υπηρχαν αναμμενα κερια, ενω μια απαλη τζαζ μελωδια γεμιζε το χωρο με μουσικη. Η ακρως εντυπωσιακη οροφη ηταν καλυμμενη απο μεγαλα φωτεινα μπλε πανελ καθως και απο πολλους μικρους διαφανεις κρυσταλλους που φωτιζονταν απο LED θυμιζοντας αστερια στον ουρανο.

Το ιερο ηταν εξισου ...εξωγηινο: ηταν απλα μια λευκη ημικυκλικη αψιδα που εμοιαζε με καρινα σκαφους και στο κεντρο ειχε ενα μικρο τραπεζι με κερια και απο πανω μια φιγουρα του Εσταυρωμενου εμοιαζε να αιωρειται μεσα στο φως.



Μου εκανε πολυ μεγαλη εντυπωση ολο αυτο. Ειχα δει πολλες φουτουριστικες εκκλησιες ανα τα χρονια, αλλα δεν θα μπορουσα ποτε να φανταστω οτι θα υπηρχε μια τετοια εκκλησια καπου στο κοσμο.

Η επιγραφη στην εισοδο εξηγουσε σχετικα: «Το ξωκλησι του St. Johannes εκτος του οτι ειναι το βορειοτερο ξωκλησι στο κοσμο ειναι και μια οικουμενικη εκκλησια. Αυτο σημαινει οτι δεν εκπροσωπει καποια συγκεκριμενη θρησκεια -εδω μπορει οποιοσδηποτε να βρει ενα ησυχο μερος για να διαλογιστει ανεξαρτητα απο τη πιστη του.
Το ξωκλησι εχει μονο τρια συμβολα: το Χριστο, το σταυρο και το περιστερι -τα μονα συμβολα στα οποια ολες οι χριστιανικες αιρεσεις συμφωνουν. Η μουσικη που παιζει εχει γραφτει και αφιερωθει στο ξωκλησι απο τον Jan Garbarek, εναν απο τους καλυτερους Νορβηγους μουσικους της τζαζ. Το εκκλησακι του Αγιου Ιωαννη (απο τον Ιωαννη το Βαπτιστη) καθιαγαστηκε την Midsummer Day του 1990 και συχνα χρησιμοποιειται για βαπτισεις και γαμους.»

Ο μακρυς διαδρομος μας οδηγησε σε ενα πολυτελες διωροφο μπαρ/εστιατοριο χτισμενο αμφιθεατρικα που κατεληγε σε ενα μικρο μπαλκονι.



Ποσο μου αρεσε που υπηρχαν παντου κερια αναμμενα! Εκαναν την ηδη καταπληκτικη εικονα ακομα πιο ατμοσφαιρικη.





Βγηκαμε εξω και η πινακιδα εγραφε «The King’s view». Οντως. 300 μετρα πανω απο τη θαλασσα και το θεαμα προς τον Ατλαντικο ωκεανο που απλωνοταν μπροστα εκοβε την ανασσα.
Εδω ηταν το δικο μου ξωκλησι για διαλογισμο...



Γυρισα και ακουμπησα στο βραχο αφηνοντας το βλεμμα να ταξιδεψει στον οριζοντα.
Η ωρα τωρα ειχε παει αισιως 10 το βραδυ, ομως εδω πανω ο ηλιος δεν εδυε πραγματικα ποτε: απλα ακουμπουσε στον οριζοντα γυρω στα μεσανυχτα για να ανηφορισει λιγο μετα ξανα στον ουρανο.

Τα συννεφα που τοσες μερες με κυνηγουσαν τωρα εμοιαζαν να υποχωρουν λιγο παιχνιδιζοντας και αφηνοντας τη λαμψη του περιφημου ηλιου του μεσονυκτιου να αχνοφαινεται και να ριχνει στηλες χρυσου φωτος πανω στη θαλασσα. Ηταν μια μοναδικη στιγμη.



Ο Marko σαν να διαβασε τη σκεψη μου και εβγαλε ενα πουρο απο τη τσεπη του μπουφαν του και μου το προτεινε χαμογελαστα: «Το φυλουσα για αυτη τη στιγμη αδερφε.»

“Live, travel, adventure, bless, and don’t be sorry.”



Το να πετυχεις εδω πανω τον ηλιο ισοδυναμουσε με τριπλο τζακποτ και λοττο μαζι.
Δεν θα αφηνα την ευκαιρια να παει χαμενη. Ανεβηκα στα γρηγορα επανω στο προαυλιο για να πιασω την καλυτερη φωτογραφια που θα μπορουσα να ελπιζω. Ο Ηλιος του Μεσονυκτιου εσκιζε τα βαρια συννεφα πισω απο το Nordkapp φτιαχνοντας μια ολοχρυση κουρτινα φωτος πανω στη θαλασσα...



Οι φωτογραφιες με αυτο το φως ηταν μια αληθινη ευλογια...





Δεν ειχαμε τελειωσει ομως ακομα. Μεσα στη σαλα με περιμενε ο Marko με μια ωραια ιδεα: να παμε σινεμα. Στη τιμη της εισοδου περιλαμβανοταν και ενα πανεμορφο ντοκυμαντερ μιας ωρας για τις τεσσερις εποχες στο Ακρωτηρι. Καταπληκτικη μουσικη, φωτογραφια, σκηνοθεσια και το να βλεπει ολο αυτο κανεις σε ενα πανοραμικο κινηματογραφο με τρεις (!) τεραστιες περιμετρικες οθονες ηταν μια αληθινα αξεχαστη εμπειρια. Αν τυχον βρεθειτε εδω, αφιερωστε μια ωρα απο τη ζωη σας. Πραγματικα αξιζει το κοπο.


Βγηκαμε εξω μαγεμενοι εχοντας χασει την αισθηση του χωρου και του χρονου.
Ανεβηκαμε επανω στο ισογειο οπου ομως μας περιμενε μια δυσαρεστη εκπληξη: η εισοδος ειχε κατακλυστει απο κοσμο. Εξω στο παρκινγκ βρισκονταν δεκατεσσερα (!) ολοκληρα πουλμαν που ειχαν μολις ξερασει μια τεραστια στρατια τουριστων καθε ηλικιας, οι οποιοι περιφερονταν στο προαυλιο και σε καθε χωρο του μεχρι πριν λιγο ησυχου και ατμοσφαιρικου κτισματος.

Καθισα σε μια γωνια και τους χαζευα με τα νουμερακια στις μπλουζες και στις πανομοιοτυπες κομπακτ φωτογραφικες μηχανες τους, και ηθελα τοσο πολυ να τους φωναξω οτι το Nordkapp δεν ειναι μια απλη τουριστικη ατραξιον που βλεπεις για μιση ωρα και φευγεις. Ειναι κατι αλλο! Ειναι στιγμα που κουβαλας μια ζωη, ειναι προσκυνημα, ειναι προορισμος ζωης και ειναι δυσκολος γ@μωτο. Πρεπει να ειναι.

Αυτοι ετσι οπως «ταξιδευαν» τι καταλαβαιναν τωρα; Απο το πολυτελες κρουαζιεροπλοιο που τους ειχε φερει στην εσχατια της γης, εμπαιναν απευθειας στο κλιματιζομενο λεωφορειο τους, ανεβαιναν εδω, τραβουσαν και δεκα φωτογραφιες για το ονορε και Αριβεντερτσι Ρομα. Πως να τους εξηγουσα τι σημαινε για καποιους απο μας αυτο το μερος; Προβατα με νουμερακια στο πετο, περιπετεια προκατ, ζωη κονσερβα...

Εξω ο καιρος ειχε αρχισει να χαλαει αποτομα. Το Ακρωτηρι λες και ειχε θυμωσει με τους επιπολαιους τουριστες. Φευγουμε καλο μου. Ο φορος αποταθηκε.



Tα προβατα ειχαν πανικοβληθει και ειχαν μαντρωθει στο προθαλαμο του κτηριου θελοντας να φυγουν οπως οπως. Βαλαμε αδιαβροχα και περασαμε αναμεσα τους και μας κοιτουσαν με γουρλωμενα ματια σαν να ημασταν τρελοι που θα βγαιναμε εξω σε αυτη τη κακοκαιρια πανω σε δυο ροδες. Δεν ηξεραν και δεν θα τους εξηγουσα.



Γυρισαμε στο χωριο γυρω στα μεσανυχτα και αν νομιζετε οτι εδω τελειωσαμε με τη μερα μας ειστε γελασμενοι... Αφησαμε τα πραγματα του Marko στον ξενωνα αλλα με το φως εξω να κανει το βραδυ σαν απογευμα και την ενταση που ειχαμε απο το Ακρωτηρι δεν ειχαμε καμια διαθεση για υπνο.
– Παμε για ποτακι;
– Sure thing buddy!



Ξεκινησαμε να περπαταμε στο κεντρικο δρομο του Honningsvag. Το χωριουδακι ηταν τελειως καταθλιπτικο. Μενεις εδω και γινεσαι ψυχακιας σε δεκα μερες.



Πολλα απο τα μικρα ξυλινα σπιτια εστεκαν ερειπωμενα και βρωμικα...



Μαγαζια που καποτε φιλοξενουσαν διαφορα μικρες επιχειρησεις τωρα παρεμεναν κλειστα...
Εγκαταλειψη...





Το μερος εδειχνε να υπαρχει κατα κυριο λογο ως λιμανι ανεφοδιασμου για τα μεγαλα πλοια που εδεναν εδω προτου συνεχισουν για πιο νοτιες ροτες.



Το κεντρο του χωριου ηταν πιο ομορφο αλλα και παλι με τα παντα κλειστα τωρα θυμιζε πολη φαντασμα. Βεβαια η παντελης ελλειψη κοσμου ηταν κατι το λογικο αν σκεφτει κανεις οτι ηταν σχεδον 1 το πρωι, αλλα με αυτο το φως εχανες καθε αισθηση του χρονου!



Σκεφτηκα οτι το χειμωνα εδω τα πραγματα θα ηταν πολυ ζορικα.
Τουλαχιστον ειχαν τα καταλληλα οχηματα για να διασκεδαζουν οταν οι δρομοι θα εκλειναν απο το χιονι και το παγο.





Πανω που πιστεψαμε οτι τετοια ωρα θα ηταν ολα κλειστα ακουσαμε το γνωριμο ηχο μουσικης και βαβουρας που ερχοταν απο ενα στενακι.
Ηταν η παμπ του χωριου. Η εισοδος ηταν στο πλαι ενος μικρου διωροφου σπιτιου με μια παλια ξυλινη κουπαστη βαμμενη κοκκινη, βαριες κλειστες κουρτινες στα μικρα παραθυρα και χαμηλος φωτισμος. Στα μερη μου σε μαγαζια που εμοιαζαν ετσι δεν εμπαινες μεσα...

O Marko ομως επεμενε και τελικα μπηκαμε. Στο μυαλο μου επαιζε ηδη η σκηνη οπου οι ηλιθιοι ηρωες μπαινουν μεσα στο πιο κακοφημο μπαρ της συνοικιας και η μουσικη σταματαει αποτομα ενω ολοι κοιταζουν με δολοφονικο βλεμμα τους παρεισακτους.
Τελικα ομως η πραγματικοτητα δεν θα μπορουσε να ηταν πιο διαφορετικη απο αυτο που περιμενα. Το μερος ηταν ενα πολυ ζεστο μπαρακι με oμορφο νεαροκοσμο και ζωντανη μουσικη.



Πηραμε μπυριτσα οπως ολοι οι ντοπιοι με τη ...πιστωτικη καρτα (εδω ειχαν καταργησει ουσιαστικα τα χρηματα) και κατσαμε σε ενα τραπεζι για να απολαυσουμε τη μουσικη.



Στην ακρη της μπαρας υπηρχε ενα χαρακτηριστικο δειγμα της τοπικης πανιδας της περιοχης...
Τι τις ταιζουν ρε πστη μου εδω πανω και βγαινουν ετσι;



Συντομα ενα παλικαρακι με τη κιθαρα του αρχισε να παιζει γνωστα ροκεντρολ κομματακια και εγινε το ελα να δεις! Οι περισσοτεροι θαμωνες σηκωθηκαν πανω και αρχισαν να χοροπηδανε σαν τρελοι, χορευοντας και τραγουδωντας ολα τα κομματια με τη ψυχη τους.
Ο Marko τα ειχε παιξει. «Δεν ειχα ιδεα οτι οι Νορβηγοι ειναι τοσο εξωστρεφεις! Εμεις στη Φινλανδια δεν θα γλεντουσαμε ποτε τοσο εκδηλωτικα.»

Για καποιον προερχομενο απ’ τη Μεσογειο που θεωρουσε εντελως φυσιολογικους τετοιους τροπους διασκεδασης αυτη η αντιδραση ειχε πολυ πλακα! Ακομα περισσοτερη ομως πλακα ειχε το να βλεπω τους Νορβηγους, ενα λαο που μεχρι τωρα θεωρουσα κρυο και απομακρο, να γλεντανε τοσο εντονα και εγω να βρισκομαι εδω και να το ζω απο κοντα!

Παρτυ στον 71ο Παραλληλο -μεχρι και τραγουδακι για το Honningsvag ειχανε!


Βγηκαμε εξω και.... ηλιος;!! Μα η ωρα ειναι μολις 2 το πρωι! Δεν μπορει! Ποση ωρα μειναμε εκει μεσα;;;
Δεν μπορουσα να το πιστεψω με τιποτα. Το μυαλο αδυνατουσε να δεχτει απο που του ελεγαν τα ματια. Ηταν κατι που οσες φορες και να βιωνα δεν θα μπορουσα να συνηθισω ποτε τελικα...
Στην εισοδο της παμπ οι παρεες γελουσαν, επιναν τις τελευταιες μπυρες και κουβεντιαζαν. Γυρω μου Νορβηγοι, Φινλανδοι και Ισλανδοι. Δεν υπηρχε κανενας απο τις χωρες που θα θεωρουσα πιο οικειες. Ιταλια, Γαλλια, Αγγλια, ποσο μαλλον Ελλαδα. Ξαφνικα ενοιωθα να βρισκομαι ενα εκατομμυριο χιλιομετρα απ' το σπιτι μου, ενω ο Marko χαλαρος ρουφουσε ενα τσιγαρακι επανω στη κουπαστη.



Πηραμε το δρομο της επιστροφης για το ξενωνα και στον ουρανο ο ηλιος ανετειλε πλεον πανω σε ενα γαλανο ουρανο.
2.30πμ. Ανατολη ηλιου.



Αντε να κοιμηθει κανεις τωρα με τετοιες εικονες στα ματια του...
 
Τελευταία επεξεργασία:

theo_ts

Advexperience.gr
Περιοχή
Στη Γενέτειρα του Ευριπίδη
Όνομα
Θοδωρής
Μοτό
Suzuki Gs 500
New Force NF 500
Μαγεία....... :ok:
 

Desmorider

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
Multistrada 1000 DS 2006
Μαγικό ταξίδι σε μέρη μαγικά ,ευχαριστούμε που το μοιράζεσαι απλόχερα ,ακόμα και αν ποτέ δεν πάμε θα λέμε ξέρω ένα παλικάρι που με ταξίδεψε με χίλιες εικόνες και λόγια γλαφυρά.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Day 14
Honningsvag (N) – Inari (FI)
370 km


Δεν ειχαν περασει πολλες ωρες που ειχα πεσει για υπνο και τωρα τα ματια μου ηταν ηδη ανοιχτα να κοιταζουν το φως που περνουσε μεσα απο τις βαριες κουρτινες του μικρου δωματιου.

Βρισκομουν στο Βορειο Ακρωτηρι, ο ηλιος εξω ελαμπε απο ωρα και μπροστα μου ξεκινουσε μια αλλη μια μερα στο δρομο, αλλα αυτη τη φορα παρεα με ενα νεο φιλο και συνταξιδιωτη που θα μου εδειχνε τη χωρα του! Μπορουσα να ζητησω κατι περισσοτερο απο αυτα που ειχα τωρα;
«Η τυχη ευνοει τους τολμηρους» σκεφτηκα. Και τους τρελους.

Κατεβηκα στη κουζινα αλλο ενα πρωινο νωρις και εφτιαξα το απαραιτητο πρωινο καφεδακι αργα και χαλαρα -η πρωινη ιεροτελεστια μου. Ποτε δεν βιαζομουν στο πρωινο, αντιποινο για τα χρονια που οι δικου μου με ξυπνουσαν αξημερωτα Πασχα και καλοκαιρια για να ταξιδεψουμε και «να προλαβουμε τη κινηση» για να πεσουμε -κλασσικα- πανω σε αλλους 100.000 που ειχαν την ιδια φαεινη ιδεα με μας...

Ανοιξα τους χαρτες και αυτη τη φορα δεν ειχα καποιο ζητημα για το αν θα επρεπε να μεινω η οχι -ο Βραχος μου ειχε κανει τη χαρη χθες, το χρεος ειχε εκπληρωθει και πλεον ημουν ελευθερος να βαλω ροτα για οπου ηθελα. Απο εδω ολοι οι δρομοι με προσμεναν ανοιχτοι και ξενοι -υπαρχει αραγε μεγαλυτερη χαρα απο την ελευθερια να κανεις οτι θες; Ποσο μαλλον οταν εχεις μαζι και καλη παρεα!

Κατα φωνη... Ο Marko κατεβηκε τις σκαλες και πιασαμε τη κουβεντα για να οργανωσουμε τη μερα μας. Αρχικα ειχε σκεφτει να κατεβει για Φινλανδια μεσω ενος επαρχιακου δρομου στη βορεια Σουηδια, ομως ειχα ηδη μαθει οτι ο συγκεκριμενος δρομος δεν ειχε ιδιαιτερο ενδιαφερον -εκτος και αν σου αρεσε να οδηγας 300 κιλα μηχανης δρομου πανω σε ενα ατελειωτο χωματοδρομο.

Εγω δεν ειχα προτιμηση για τη διαδρομη, ομως θα ηθελα να περασω απο την πολη Karasjok, την πρωτευουσα των Λαπωνων λιγο πριν τα συνορα της χωρας με τη Φινλανδια με τελικο προορισμο για τη μερα καποιο camping γυρω απ’ τη τεραστια λιμνη Inari.



Ο Marko κοιταξε για λιγο το χαρτη με ενδιαφερον, σηκωσε το βλεμμα και μου ειπε με ενα μεγαλο χαμογελο: «Ολα καλα! Το καλυτερο σχεδιο ειναι απλα να μην εχεις! Let’s ride buddy!»
Ενοιωθα τεραστια ευγνωμοσυνη στους ανθρωπους που ειχα βρει στο δρομο μου και ειχαν προθυμοποιηθει τοσο ευγενικα να μου δειξουν δρομους, να με φιλοξενησουν, να περασουν χρονο μαζι μου, να συνταξιδεψουμε ακομα... Αυτο ειναι ο αληθινος πλουτος αυτης της ζωης τελικα: η αγαπη οσων ερχονται στη ζωη σου και μπλεκουν τα χνωτα τους με τα δικα σου εστω και για λιγο πριν χαθουν ξανα...

Χαιρετησαμε το ευγενεστατο Γερμανο ποδηλατη, ευχηθηκαμε καλη επιστροφη και βγηκαμε εξω στο φως.
Τα συννεφα στον ουρανο αρκετα αλλα απο πισω καραδοκουσε το βαθυ μπλε ενος ηλιολουστου ουρανου και εδινε υποσχεση για την υπεροχη μερα που ξεκινουσε!

Βαλαμε τις μηχανες να ζεσταινονται και κοιταχτηκαμε. Δεν χρειαζονταν κουβεντες -τα πλατια χαμογελα πισω απο τις ζελατινες τα ελεγαν ολα.



Ηταν μια σημαντικη στιγμη αυτη: Για πρωτη φορα μετα απο καιρο η πυξιδα εδειχνε παλι πορεια προς το Νοτο.
Νεες αγνωστες χωρες, καινουργιες περιπετειες, νεοι φιλοι... Με το Northwind απο τον Sivert Hoyem να παιζει δυνατα στο MP3, κουμπωσα την 1η στο κιβωτιο και αφησα την εικονα του βορρα να χαθει στους καθρεφτες μου.
Ηταν η ωρα της επιστροφης.



Ο στενος δρομος που ακολουθουσε την ακτογραμμη της Βορειας θαλασσας εμοιαζε τοσο διαφορετικος στο φως του ηλιου. Τα τοπια εκοβαν την ανασσα με την απιστευτη ομορφια τους...



Δρομοι αδειοι, ανοιχτοι και απεραντοι, μια φυση μοναδικη, εικονες που χαρασσονται για παντα στο μυαλο και τη ψυχη...





Αφησα το Marko να πηγαινει μπροστα και εγω εκατσα πισω απολαμβανοντας καθε λεπτο αυτης της υπεροχης διαδρομης! Νερο, πετρα και φως...



Τα συννεφα συνοδευαν την πορεια μας πειραχτικα -αλλου βαρια και σκουρα σαν τεραστια τσαλακωμενα σεντονια στον ουρανο και αλλου ανοιχτα σαν παραθυρα που αφηναν το φως του ηλιου να πεφτει πανω στη θαλασσα.
Δεν θα εβρεχε σημερα -ειχαμε βγει κερδισμενοι στην αναμετρηση με το καιρο και με καποιο παραξενο τροπο το νοιωθαμε και οι δυο. Ο Marko σταματησε να μαζεψει λουλουδια και εγω βρηκα την ευκαιρια να μαζεψω μερικες ακομα εικονες απο αυτο το μοναδικο τοπο.





Στο δρομο εδω οι ταρανδοι ηταν ενα συχνο φαινομενο αλλα ηταν κατι που οσο και να το εβλεπα δεν θα μπορουσα να το συνηθισω ποτε! Μεχρι αυτο το ταξιδι τετοια ζωα τα εβλεπα μονο πισω απο φραχτες σε ζωολογικους κηπους ως κατι αξιοπεριεργο αλλα εδω ηταν διπλα μου, μπορουσα να τα αγγιξω καθως περπατουσαν αταραχα διπλα μας.



Βεβαια οσο ομορφα και επιβλητικα ζωα ηταν αλλο τοσο προσοχη χρειαζονταν καθως το να τα βρισκεις ξαπλωμενα στη μεση του δρομου -εκει που ηταν πιο ζεστα- και να σου κοβουν τη πορεια ηταν ενα πολυ συνηθισμενο φαινομενο. «Αν δεν θες να φας μπιφτεκια ταρανδου για μεσημεριανο καλο θα ειναι να εχεις το νου σου στα φρενα Νικο...» σκεφτηκα και απλωσα δυο δαχτυλα στη μανετα ασυνειδητα.

Παντα αγαπουσα το μοναχικο ταξιδι αλλα το να μοιραζεσαι τετοιες στιγμες με φιλους που καταλαβαινουν ηταν πραγματικα ανεκτιμητο.
Η φιγουρα του νεου μου φιλου στο βαθος του δρομου ηταν η πιο ομορφη εικονα που θα μπορουσα να ζητησω...



Απο το Βορειο Ακρωτηρι μεχρι τα συνορα της Φινλανδιας ειναι ενα τσιγαρο δρομος.
Πορεια σταθερα τωρα προς το νοτο και το Karasjok, την πρωτευουσα της Λαπωνιας.

«I thought I would have this figured out by the time I was 22
But just when you know just where it’s at
It’s always something new
Oh it’s like this
It just takes some getting used to..»




Λιγο εξω απ’ το Karasjok σταματησαμε για λιγο σε ενα ομορφο καφε. Αλογα και αναβατες ζητουσαν να ξεδιψασουν.



Χαζευα το Shadow που αραζε απεξω. Ταξιδι πανω σε τσοπερ με 11αρι ντεποζιτο και τα πραγματα ατακτως δεμενα μεσα σε σακουλες... Ειπες τιποτα δικε μου; Ολα ειναι δρομος. Κρατα τη φωτια να σιγοκαιει μια μερα θα βρεις το τροπο.



Ride on and the sun always shines in the end...



Ημασταν τωρα μια ανασσα απ’ τα συνορα της χωρας -στη καρδια της απεραντης Finnmark, μιας περιοχης που γνωριζα καλυτερα με την ονομασια Λαπωνια.

Εδω στο Karasjok βρισκοταν το κοινοβουλιο των ιθαγενων Sami καθως και διαφορα πολιτιστικα κεντρα που σκοπο ειχαν να ενημερωνουν και να διαφυλλασουν τη σπανια κληρονομια μιας γλωσσας και ενος πολιτισμου που μεσα στην παγκοσμιοποιημενη σουπα ξεχωριζε ως κατι μοναδικο, αγνωστο, πολυτιμο.

Σταση λοιπον στο μεγαλυτερο πολιτιστικο παρκο της περιοχης το Sapmi Park για να μαθω λιγο καλυτερα αυτο τον αγνωστο και υπεροχο πολιτισμο των Λαπωνων.



Αφησαμε τις μηχανες στην εισοδο και περιπλανηθηκαμε τριγυρω. Το μερος ηταν τελειως ερημο!
Που ηταν ολοι; Εμοιαζε να ειναι κλειστο, ομως απο τις 5 το απογευμα;
Στη ρεσεψιον η παλια BMW ενος συνταξιδιωτη που ειχαμε βρει στο δρομο προς τα εδω εδειχνε οτι το μερος λειτουργουσε κανονικα. Απλα οντας μια καθημερινη και οχι Σαββατοκυριακο το ειχαμε βρει εντελως ησυχο.
Τουλαχιστον θα το ειχαμε ολο για παρτη μας...



Το παρκο πολιτιστικης κληρονομιας ηταν πραγματικα εντυπωσιακο.
Τα παντα εδω ηταν αυθεντικα και ειχαν ως μοναδικο σκοπο οχι την τουριστικη εκμεταλλευση αλλα την διαδοση και διασωση αυτου του πολιτισμου.



Τριγυριζα αναμεσα στις ξυλινες καλυβες και τις παραδοσιακες φορεσιες και δεν μπορουσα να μην κανω συγκρισεις στο μυαλο μου με τα δικα μας χαλια πισω στη πατριδα. Τι καναμε εμεις για να διατηρησουμε ζωντανες τις παραδοσεις πολιτισμων που χανονταν τωρα πια, περα απο αρπαχτες, τσολιαδακια και τουριστοπαγιδες στα διαφορα μνημεια;
Εδω οι ανθρωποι σεβονταν και αγαπουσαν τη διαφορετικοτητα...



Το καλοκαιρι υπηρχαν πολλες δραστηριοτητες για τους επισκεπτες. Ξεναγηση στο παρκο αναμεσα στα διαφορα κτισματα των Sami, εκτελεση παραδοσιακων τραγουδιων joik απο ντοπιους, παρουσιαση ενος φιλμ 30 λεπτων για την ζωη αυτου του λαου και το καλυτερο: βολτα και επιδειξη στην φαρμα με τα χασκυ, οπου εξηγουσαν την μοναδικη και παναρχαια σχεση των Sami με αυτα τα πανεμορφα σκυλια.

(φωτο απο τη σελιδα του Sapmi Park)


Το χειμωνα το παρκο ομως δεν εκλεινε. Καθε αλλο. Παρεμενε ανοιχτο και προσεφερε πολλες δραστηριοτητες στους επισκεπτες, οπως διανυκτερευση σε μια παραδοσιακη σκηνη Lavvo των Sami, η «σαφαρι αναζητησης του Aurora Borealis» με ελκηθρα και σκυλια χασκυ, με διαρκεια που μπορουσε να φτασει και τις δεκα μερες!



Διαβαζοντας ολες αυτες τις πληροφοριες δεν μπορουσα παρα να μεινω αναυδος απο την αντοχη αυτων των ανθρωπων εδω: «Οι εκδρομες θα ακυρωνονται σε περιπτωση που η θερμοκρασια ειναι κατω απο τους -30 βαθμους C. Οταν οι θερμοκρασιες ειναι μεταξυ -25 και -30 βαθμων οι εκδρομες θα μικραινουν σε διαρκεια η θα ακυρωνονται αναλογα με τις καιρικες συνθηκες.» Υπηρχαν τουριστες που επιζουσαν μετα απο τετοιες ...εκδρομες αραγε;

Ομως οσο σκληροτραχηλοι ανθρωποι ηταν εξωτερικα αλλο τοσο ευγενικοι μαθαιναν να ειναι και να σεβονται τη μητερα Φυση.
«Συμφωνα με τις δοξασιες, οι προγονοι μας ζουνε στο Βορειο Σελας. Οταν αυτο φωτιζει στον βραδυνο ουρανο δεν επιτρεπεται να σφυριζεις, να τραγουδας η να κανεις οποιοδηποτε θορυβο. Το Βορειο Σελας ζηταει σεβασμο.» Υπεροχος λαος!

Η ωρα περνουσε και επρεπε να φυγουμε. Τα συνορα ηταν εδω και σε λιγο θα φταναμε στο προορισμο για τη μερα, την τεραστια λιμνη Inari της Βορειας Φινλανδιας.
Εγω ηθελα να μεινω αποψε σε καποιο ξυλινο σπιτακι στην ακρη της λιμνης, ομως ο Marko μου ειπε οτι θα προτιμουσε να μεινει σε ενα ξενωνα νεοτητας που γνωριζε στη περιοχη απο παλιοτερα.
Στο ακουσμα περι ξενωνα νεοτητας το μυαλο μου πηγε στα στριμωγμενα τσιμεντενια κουτια στα στενα των κεντρων της πολης, οποτε προτιμησα να απεχω. Θα πηγαινα μια βολτα μεχρι τα κοντινα καμπινγκ να βρω κατι και με το Marko θα τα λεγαμε το επομενο πρωι.

Το φαεινο μου σχεδιο θα αποδεικνυοταν τελειως λαθος. Ευτυχως.
Το ουρανιο τοξο εμφανιστηκε ξαφνικα στο βαθος του δρομου, σαν ενα πανεμορφο σημαδι θαρρεις για τη νεα χωρα που με περιμενε μπροστα για να τη γνωρισω...
Ισως να ηταν το μυαλο που επαιζε παλι τα παιχνιδια του αλλα καποιες φορες η φυση πραγματικα εφτιαχνε τις πιο ομορφες εικονες στη πιο καταλληλη στιγμη!



Και εκει, στη βαση του ουρανιου τοξου με περιμενε ενα ακομα συνορο. Αυρα μου... Που με εχεις παει πια!
Tervetuloa Suomeen!



Καπου εδω καταφερα να χαθω με το Marko. Μου ειχε πει οτι ακριβως μετα τα συνορα θα σταματουσε σε ενα βενζιναδικο που ηξερε για να γεμισει καυσιμο ομως εδω, στη μεση της ερημιας, το μονο που εβλεπα ηταν πρασινο και τιποτε αλλο!

Αποφασισα να συνεχισω στο δρομο, πιστος στο σχεδιο μου να ψαξω να βρω διανυκτερευση σε καποιο κοντινο καμπινγκ γυρω απο τη λιμνη. Ουτως η αλλως ειχαμε επικοινωνια με το τηλεφωνο οποτε δεν υπηρχε νοημα να περιμενω εδω. Απο εδω και περα το τοπιο ειχε αλλαξει δραματικα.
Μου ηρθαν στο νου τα λογια του συμπαθεστατου Γερμανου ποδηλατη που ειχε ανεβει στο Ακρωτηρι διασχιζοντας τη Φινλανδια: «Η χωρα αυτη ειναι η πιο βαρετη χωρα που μπορει να φανταστει καποιος απο φυσικη ομορφια. Ειναι σαν εκεινα τα καρτουν που τρεχουν συνεχεια και πισω επαναλαμβανεται το ιδιο σκηνικο. Περα του οτι ειναι επιπεδη σαν τηγανιτα υπαρχουν τριων ειδων τοπια και τιποτα αλλο: δασος – δασος, λιμνη – λιμνη, δασος – λιμνη.»

Οταν τον ειχα ακουσει νομιζα οτι ολα αυτα ηταν υπερβολες.
Δεν ηταν.



Βεβαια ακομα και ετσι εβρισκα συνεχως μπροστα μου εικονες να με ενθουσιασουν.
Οπως τους ταρανδους που εβοσκαν αμεριμνοι στην ακρη του δρομου....



...η τις πανεμορφες λιμνες που εμφανιζονταν ξαφνικα πισω απο μια συσταδα δεντρων και καθρεφτιζαν με τον πιο ωραιο τροπο τα χρωματα του ουρανου που σουρουπωνε.



Ημασταν στη χωρα των χιλιων λιμνων εξαλλου!



Μονος πλεον χωθηκα σε ενα ερημικο δασικο δρομο ακολουθωντας το GPS προς το κοντινοτερο camping στην αναζητηση μου για διανυκτερευση.
Φτανοντας εκει βρηκα ενα ακρως γραφικο σκηνικο στην ακρη μιας μικρης λιμνης. Ηταν οτι ειχα στο νου μου!





Αν διανυκτερευα μεσα σε ενα τετοιο σκηνικο δεν θα ειχα κανενα παραπονο. Ποιος θα ειχε αλλωστε;
Ομως καποιες φορες χωρις να το γνωριζεις βρισκεσαι σε ενα σταυροδρομι και εκει συμβαινουν καποια τελειως ανεξηγητα πραγματα που σε σπρωχνουν στον αλλο δρομο απο αυτο που υπολογιζες.
Θυμωνεις, απογοητευεσαι αλλα προχωρας και φτανεις στο τελος για να διαπιστωσεις οτι αυτος ο δρομος που πηρες αθελα σου ηταν τελικα απειρως καλυτερος απο αυτο που σχεδιαζες να παρεις!

Ετσι πηγαινοντας στη ρεσεψιον του ομορφου μικρου camping με απογοητευση διαπιστωσα οτι δεν υπηρχε κανενα διαθεσιμο καταλυμα για τη βραδια και το επομενο camping βρισκοταν σε αποσταση 40+ χιλιομετρων. Ελευθερη κατασκηνωση τοτε!
Η ωρα ηταν 9.30 το βραδυ πλεον και ειχα ηδη αργησει για να στησω σκηνη. Βγηκα στο κεντρικο δρομο και σταματησα στην ακρη του δρομου για να στειλω ενα μηνυμα στο Marko και να χαζεψω το φως του ηλιου που εδυε και γεμιζε χρωματα τα παντα...



Δεν ειχαν προλαβει να περασουν 2 λεπτα οταν ο Marko εμφανιστηκε χαμογελωντας και χαιρετωντας στο βαθος του δρομου. Ουτε συμφωνημενοι να ημασταν. Δεν ειχε δει το μηνυμα μου ακομα αλλα απο συμπτωση βρισκομουν στη διαδρομη που πηγαινε προς το ξενωνα νεοτητας που ειχε κλεισει για να μεινει. «Νικο, εγω εχω ηδη κλεισει εκει και κανονισα αν θες και για σενα δωματιο. Ειναι οικονομικα και ειμαστε πολυ κοντα απο δω. Τι λες;»

Το σκεφτηκα λιγο. Να τον αφηνα να φυγει μονος του και να πηγαινα να στησω τη σκηνη μου μονος ενω ειχα παρεα; Θα πηγαινα στον ξενωνα. «Φυγαμε φιλε!» Το σταυροδρομι που λεγαμε.

Ο Marko μπηκε μπροστα και συνεχισαμε πορεια για μερικα χιλιομετρα πανω στο κεντρικο δρομο. Εκει που νομιζα οτι ο προορισμος μας ηταν η πολη Inari, ξαφνικα στριψαμε δεξια μεσα στο δασος και αρχισαμε να προχωραμε σε μια ατελειωτη χωματινη ευθεια.

Και εκει ηταν που ο καιρος μου χαρισε μια ανεπαναληπτη στιγμη που δεν χωραει σε καμια φωτογραφια και περιγραφη. Με τον ηλιο να πεφτει στο βαθος του δρομου, επιασε να πεφτει μια απαλη καλοκαιρινη βροχη και ηταν σαν να διασχιζουμε μια χρυση θαλασσα. Η μαυρη σιλουετα της μηχανης του Marko μπροστα μεσα στη χρυση βροχη και με τον ηλιο κοντρα ηταν μια εικονα που θα μου μεινει αξεχαστη για παντα.

Συντομα βρεθηκαμε στην εισοδο ενος τεραστιου συμπλεγματος κατοικιων, κατι αναμεσα σε αγροκτημα και συγκροτημα πολυτελων ξυλινων εξοχικων σπιτιων, ολα χτισμενα αμφιθεατρικα γυρω απο τη λιμνη Inari!
Ο Marko πηγε στο μεγαλο κτηριο της ρεσεψιον και πηρε τα κλειδια του σπιτιου που θα μεναμε αποψε.
Αραξαμε τις μηχανες διπλα στο σπιτι και η θεα απο εκει ηταν απλα μοναδικη.



Οχι ομως οτι το εσωτερικο πηγαινε πισω! Εμεινα να κοιταζω σαν χαζος. Αυτο ηταν ο ...ξενωνας που ειχα ενδιασμους να παω;!;;;



Ενα τεραστιο σαλονι που ηταν οσο ολο το σπιτι μου φιλοξενουσε ενα εξισου μεγαλο καναπε, μια 40αρα LCD και μια τραπεζαρια δεκα ατομων, ενω απ’ ακρη σ’ ακρη μεγαλα παραθυρα φροντιζαν για τη καλυτερη θεα που θα μπορουσα να φανταστω!



Στη πληρως εξοπλισμενη κουζινα υπηρχε μεχρι και φαγητο στα ντουλαπια, διαθεσιμα για τους επισκεπτες εδω.



Δεν ηξερα τι να πω! Ουτε στο καλυτερο ονειρο μου δεν θα μπορουσα να ειχα φανταστει ενα τετοιο σεναριο!
Φτιαξαμε ...Φινλανδικα burgers και κατσαμε στο τραπεζι να φαμε χαζευοντας τη θεα και ρωτοντας τον νεο φιλο μου για το πως ειναι η ζωη σε αυτη τη τοσο ομορφη τελικα χωρα.



Ο Marko μου ειπε οτι οι Φινλανδοι ειναι μια ζωη σε καταθλιψη. Δεν μπορουσα να το διανοηθω αυτο -πως γινεται να εισαι χαλια σε μια τοσο ομορφη, πολιτισμενη και τακτικη χωρα; Μου εξηγησε οτι εφταιγε το κλιμα και το οτι σαν χαρακτηρες ειναι κλειστοι ανθρωποι, ομως και παλι δυσκολευομουν να το καταλαβω. Ισως οταν εχεις μαθει να ζεις σε μια χωρα που τα παντα δυστυχως εχουν ρημαξει και καθε μερα που περναει ειναι χειροτερη απο τη προηγουμενη, τοτε μαθαινεις και να εκτιμας πραγματα που αλλοι θεωρουν δεδομενα. Οπως ισονομια, δικαιοσυνη, ελευθερια λογου, σοβαροτητα, αποτελεσματικοτητα, ευκαιριες εργασιας, οικονομικη ανεση...
Ο Marko σηκωθηκε επανω και με εβγαλε αποτομα απ’ τις σκεψεις μου: «Εχω φυλαξει το καλυτερο για τελευταιο φιλε.»

Πηγε μεσα στη κουζινα και γυρισε πισω με μερικες μπυρες.
– Τι ειναι αυτο ρε φιλε;
– Ειναι για μια ειδικη περισταση. Πηγαινε βαλε απωθητικο για τα κουνουπια και ακολουθησε με εξω.

Σηκωθηκα και ψεκαστηκα ολοκληρος απο τη κορφη ως τα νυχια με το εντομοαπωθητικο που ειχα φερει -εδω στη Λαπωνια τα κουνουπια ηταν κυριολεκτικα εκατομμυρια και επεφταν επανω σου σε σμηνη με το που εβγαινες απο το σπιτι. Γιατι να πηγαιναμε εξω τωρα;

Και τοτε καταλαβα. Το φως του ηλιου που εδυε αγγιζοντας τωρα τον οριζοντα επεφτε στο μεγαλο ρολοι στο σαλονι. Η ωρα ηταν 12 παρα τεταρτο. Αυτο σημαινε ενα και μονο πραγμα...

Βγηκα εξω και κατεβηκα στην ακρη της λιμνης με τη καρδια στα κοκκινα οπως και προηγουμενως στο Ακρωτηρι...



Κανεις μας δεν μιλουσε.
Ενας κομπος ανεβηκε στο λαιμο και οι λεξεις δεν εβγαιναν...



Απολαυσαμε αυτο το μεγαλειωδες σκηνικο με το Φινλανδικο τροπο πινοντας τις μπυρες μας σιωπηλοι, χαμενοι στις σκεψεις του ο καθενας, δωσμενοι στη μαγεια μιας ανεπαναληπτης στιγμης, καθως ο περιφημος Ηλιος του Μεσονυχτιου ξεπροβαλλε στον οριζοντα.

Ενα ακομα μεγαλο ονειρο ειχε μολις γινει πραγματικοτητα.
Fade away,
The night is calling my name...
You will stay,

I’ll sail away...
The Rasmus – Sail Away
 

dan

lone wolf
Περιοχή
Ιωάννινα
Όνομα
Θανάσης
Μοτό
F 800 GS
Z 50 J
Καπου στο βαθος θα ορκιζομουν οτι ακουγα τους αντβεντσουραδες του Κολωνακιου να αυτοπυρπολουνται πανω στα ξεχειλιζοντα εξοπλισμο περιπετειας υπερτουμπανα μπροστα στο Da Capo...
:ok:
 

Ziggy

Μέλος
Περιοχή
ΠΑΙΑΝΙΑ
Όνομα
Αλέξανδρος
Μοτό
BMW R1150GS
Suzuki DRZ400S
Yamaha T7
Δεν θέλω να τελειώσει !
Απίστευτη περιγραφή και σε συνδυασμό με τα μουσικά χαλιά, το ταξίδι γίνεται τόσο αληθινό, τόσο επιθυμητό.
Θα το κάνω σε τρία χρόνια με τους γιούς μου και δύο μηχανές.
Το περιμένω πως και πως.
Μπράβο "Ταξιδευτή" !
 

stefos

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Στέφανος
Μοτό
T7
Δεν θέλω να τελειώσει !
Απίστευτη περιγραφή και σε συνδυασμό με τα μουσικά χαλιά, το ταξίδι γίνεται τόσο αληθινό, τόσο επιθυμητό.
Θα το κάνω σε τρία χρόνια με τους γιούς μου και δύο μηχανές.
Το περιμένω πως και πως.
Μπράβο "Ταξιδευτή" !
Σου το εύχομαι Αλέξανδρε, θα είναι μοναδική εμπειρία!

Sent from my SM-G965F using Tapatalk
 
Top Bottom