Ταξιδευτής
Αμετανόητα ονειροπόλος
Day 6
Lysebotn (NO) – Preikestolen – Roldal (NO)
258 km
Ολο το βραδυ εξω ειχε πιασει να ριχνει ενα ψιλοβροχο αλλα εγω χωμενος μεσα στον υπνοσακο μου εκανα τον πιο απολαυστικο υπνο. Το ξημερωμα η βροχη ειχε πλεον σταματησει αλλα η θερμοκρασια ειχε πεσει αισθητα.
Βγηκα εξω και κοιταξα περα προς τα θεορατα βουνα που υψωνονταν επιβλητικα στο βαθος.
Η ομιχλη ενωνοταν με το γκριζο του ουρανου και κατεβαινε προς τα κατω φτιαχνοντας ενα θεαμα που με εκανε να ανατριχιασω σκεπτομενος το ποσο τελικα ασημαντοι ειμαστε οι ανθρωποι μπροστα στη τεραστια δυναμη της Φυσης. Εδω πανω ησουν στο ελεος της. Τοσο απλα.
Το ρολοι εδειχνε 6 παρα αλλα επρεπε να σηκωθω γιατι στις 7 εφευγε το πρωτο φερυ για την αλλη ακρη του φιορδ και απο εκει ηταν αλλα 40 λεπτα μεχρι τον ορεινο ξενωνα που θα ημουν κανονικα απο χθες το βραδυ. Γιατι; Μα για να επισκεπτομουν το Preikestolen -ενα απο τα πιο διασημα αξιοθεατα της Νορβηγιας. Τι ηταν ομως αυτο πια που τοσος λογος γινοταν;
Το Preikestolen στα Νορβηγικα σημαινει «αμβωνας» και προκειται για ενα αληθινο θαυμα της φυσης -ενας θηριωδης βραχος που υψωνεται στα 604 ολοκληρα μετρα πανω απο το Lysefjord! Εντελως καθετα.
Για να δωσω ενα μετρο συγκρισης για τα μεγεθη που μιλαμε σκεφτειτε οτι η καλδερα της Σαντορινης -που γνωριζουμε το ποσο μεγαλη ειναι- εχει 300 μετρα υψος. Φανταστειτε λοιπον οτι το Preikestolen ειναι κατι παραπανω απο 2 φορες το υψος της καλδερας η αλλιως 2 πυργοι του Αιφελ ο ενας πανω στον αλλον!
Στη κορυφη του βραχου αυτου υπαρχει ενα εντελως επιπεδο πλατωμα με διαστασεις περιπου 25×25 μετρα και καθε χρονο το επισκεπτονται περιπου 150 με 200 χιλιαδες τουριστες.
Στην ακρη του πλατωματος αυτου ο βραχος απλα τελειωνει και απο κατω ανοιγεται το ...χαος! 604 μετρα πτωσης! Αν φυγει καποιος απο εκει θα πεφτει για 11 ολοκληρα δευτερολεπτα προτου χτυπησει στη θαλασσα.
Λογικα θα σκεφτοταν καποιος οτι στην ακρη ο απιστευτος βραχος αυτος θα ειχε κιγκλιδωματα και μαλιστα βαρεων βαρων! Αμ δε. Οι Νορβηγοι δεν εχουν βαλει απολυτως τιποτα για να μη χαλασει την ομορφια του φυσικου τοπιου. Παρα την επικινδυνοτητα του βραχου μεχρι σημερα δεν εχει σημειωθει ουτε ενα ατυχημα εκει, ομως καποιοι εχουν αυτοκτονησει πηδωντας στο κενο. Το 2000 μια Αυστριακη γυναικα και ενας Νορβηγος που ειχαν γνωριστει στο διαδυκτιο εφτιαξαν ενα «συμφωνητικο αυτοκτονιας» πηδηξαν απο εκει ενω το 2004 ενα ζευγαρι Γερμανων ειχαν αποφασισει να κανουν το ιδιο αλλα εμποδιστηκαν εγκαιρως απο τις αρχες καθως ανεβαιναν.
Ο βραχος αυτος δημιουργηθηκε κατα την εποχη των παγετωνων της Γης πριν απο 10.000 χρονια. Το νερο απο το παγετωνα παγωσε μεσα στις χαραδρες του βουνου ωσπου εν τελει εκοψε μεγαλα γωνιακα κομματια που στη συνεχεια παρασυρθηκαν απο τον παγετωνα.
Κατα μηκος του πλατωματος μεγαλα και μικρα σπασιματα πανω στο βραχο δειχνουν οτι το πλατωμα καποια στιγμη θα ξεκολλησει, αλλα οι γεωλογοι αποφανθηκαν οτι αυτο δεν θα συμβει στο προσεχες μελλον οποτε για την ωρα ειναι ασφαλες.
Για να φτασει κανεις εκει πανω χρειαζεται να κανει 3,8 χιλιομετρα αναβασης στο βουνο με τα ποδια που παιρνει 2 με 3 ωρες ανα κατευθυνση αναλογα με τη φυσικη κατασταση του επισκεπτη.
Οι οδηγοι ανεφεραν οτι η αναβαση ειναι πολυ αποτομη και ιδιαιτερα δυσκολη σε καποια σημεια αλλα δεν εδωσα σημασια θεωροντας οτι υπερβαλλουν, κατι που θα μετανοιωνα πολυ στη συνεχεια...
Οπως και να ειχε ομως μια πεζοπορια στο βουνο 4 ωρων συνολικα σε ενδεχομενως δυσκολες συνθηκε μπορει να εμοιαζε με μεγαλη ταλαιπωρια αλλα εχοντας δει μερικες εικονες στο παρελθον ημουν σιγουρος οτι αξιζε και με το παραπανω, και δεν υπηρχε περιπτωση να μην δοκιμασω να φτασω εκει. Εξαλλου αυτο το ταξιδι ηταν απο την αρχη μεχρι το τελος το σπασιμο των οριων μου.
Απο εκει και περα το αρχικο προγραμμα μου ελεγε οτι μετα το Preikestolen θα ανεβαινα περιπου 300 χιλιομετρα βορεια μεχρι το Aurland και το ομωνυμο πανεμορφο φιορδ εκει οπου θα διανυκτερευα με σκοπο να δω το φιορδ την επομενη μερα.
Αυτο προτου πατησω το ποδι μου σε αυτη τη μαγικη χωρα.
Γιατι εδω ειχα ηδη αρχισει να καταλαβαινω οτι τα οσα ειχα αρχικα σχεδιασει με τα οσα πλεον συνεβαιναν στην πραγματικοτητα δεν ειχαν και πολυ επαφη μεταξυ τους και ετσι ειχα αρχισει να αφηνομαι στην μαγεια της στιγμης και οπου με βγαλει η μερα!
Ο Christian και η Åsa ηθελαν και αυτοι να επισκεφτουν το ιδιο μερος, οποτε με χαρα κανονισαμε να συνταξιδεψουμε. Ηταν μεγαλη τυχη και χαρα να βρω συνοδοιπορους στο ταξιδι μου και μαλιστα τοσο ευγενικους, καλοβολους και προσιτους. Μαζεψα το τσαντιρι και συναντησα τα παιδια που με περιμεναν χαμογελαστοι στο λιμανακι λιγο πριν ερθει το φερυ.
Το Lysefjord με το πρωινο φως ηταν απλα απεριγραπτο...
Ο καταγαλανος ουρανος καθρεφτιζοταν στο εντελως ησυχο νερο και οι τεραστιοι βραχοι -αλλου καταπρασινοι και αλλοι γυμνοι- που χανονταν μεχρι εκει που εβλεπε το ματι εφτιαχναν ενα θεαμα που δεν θα ξεχασω ποτε οσο ζω!
Σε λιγο το φερυ ειχε ερθει και με συνοπτικες διαδικασιες μπηκαμε μεσα και δεσαμε τις μηχανες με τους ιμαντες που μας εδωσαν -μια οχι και τοσο ευκολη διαδικασια με τη τσιμπλα στο ματι και χωρις σταγονα καφε- ομως η υποδειγματικη τους οργανωση εκανε τη διαδικασια εντελως ανωδυνη.
Αν το μυαλο ομως λειτουργουσε θα ειχε απορησει με μια αλλη λεπτομερεια. Ιμαντες και τακοι για μια απλη διαδρομη μεχρι την αλλη ακρη του φιορδ; Την απαντηση μου την πηρα πολυ συντομα: αυτο εδω το πραγμα ΔΕΝ ηταν ενα ταπεινο καραβακι. Δεν ξερω τι σοι μηχανες ειχε επανω αλλα πηγαινε σαν MotoGP! Το GPS εγραφε 70+ χαω σταθερα και τα απονερα πισω σχηματιζαν μια τεραστια ουρα που χανοταν στο βαθος!
Σταθηκα στη πρυμνη και χαζεψα την ακτη που αφηναμε πισω. Απο εδω μπορουσα να δω ξεκαθαρα το σχημα V που ειχε φτιαξει ο τεραστιος παγετωνας πανω στα βραχια οταν πριν χιλιαδες χρονια εσκαψε το βουνο και βγηκε στη θαλασσα.
Επικο τοπιο που σε αφηνε αναυδο...
Η διαδρομη του φερυ ειχε διαφορες στασεις οπως τα λεωφορεια και μεσα στο σαλονι μια οθονη εδειχνε το στιγμα και σε ποση ωρα θα φτασουμε στην επομενη σταση.
Μεσα στο σαλονι ομως κατι αλλο μου εκανε μεγαλυτερη εντυπωση που εδειχνε την ιδιοσυγκρασια των Νορβηγων σαν λαο. Σε μια ακρη υπηρχε ενα μικρο ψυγειακι με αναψυκτικα διαθεσιμα για τους επιβατες.
Δεν ηταν ομως σαν τα ψυγεια με το κερματοδεκτη που ξερουμε. Αυτο ηταν απλα ...ανοιχτο. Και οταν λεμε ανοιχτο εννοουμε ανοιχτο. Οποιοσδηποτε μπορουσε (και αυτο ηταν και το νοημα) να βαλει το χερι μεσα και να παρει οτι ηθελε.
Διπλα απο το ψυγειο ομως υπηρχε ενα μικρο μπλε κουτακι στο οποιο ο πελατης εβαζε μονος του το σωστο αντιτιμο για το/τα αναψυκτικα που επαιρνε! Δεν υπηρχε απολυτως κανενας να επιβλεπει η να επιβαλλει αυτη τη διαδικασια παρα μονο ενα χαρτι που εγραφε «αν δεν πληρωσετε σας εχουμε στο βιντεο».
Πανευκολα θα μπορουσε καποιος να επαιρνε οτι ηθελε χωρις κανεις να του πει απολυτως τιποτα και να μην εδινε φραγκο! Τι λεω; Θα μπορουσε να επαιρνε και το ιδιο το κουτακι με τις εισπραξεις αν ηθελε!
Και ομως... Κανενας δεν διανοουνταν καν να μην βαλει το σωστο αντιτιμο για τα αναψυκτικα που επαιρνε, ποσο μαλλον να μην πληρωσει καν, και αυτο που εβλεπα με το ψυγειακι ηταν κατι που θα το συναντουσα στη συνεχεια και σ' ενα σωρο αλλα πραγματα...
Οταν αγοραζες ενα καφε απλα πληρωνες στο ταμειο και σου εδιναν ενα αδειο φλιτζανι. Στη συνεχεια πηγαινες διπλα στο μηχανημα που διαλεγες το ροφημα σου και το επαιρνες. Κανεις δεν σε εμποδιζε να πατησεις δυο η τρεις φορες το κουμπι και να βαλεις τριδιπλο καπουτσινο πχ ομως κανενας δεν το εκανε.
Στην ακρη του δρομου πολλες φορες συναντουσα κιοσκια που πουλουσαν φρουτα -σαν τα δικα μας στην Ελληνικη επαρχια- με μια μικρη ομως διαφορα: συνηθως δεν υπηρχε κανεις εκει.
Απλα σταματουσες, αφηνες τα λεφτα στο κουτι, επαιρνες μια σακουλα με φρουτα και εφευγες.
Δεν σε υποχρεωνε κανεις να πληρωσεις και τα περισσοτερα κιοσκια ηταν μεσα στην ερημια, ομως ολοι πληρωναν σαν να ηταν το πιο φυσικο πραγμα του κοσμου.
Ποσο ανεπτυγμενη αισθηση ευθυνης και ευαισθησια πρεπει να εχει ενας λαος για να λειτουργει ετσι; Να μην χρειαζεται απολυτως καμια αστυνομευση μιας που το να εισαι εντιμος και σωστος θεωρειται απολυτως αυτονοητο και απλο;
Οσο εξωπραγματικη ηταν η φυσικη ομορφια, ακομα πιο εξωγηινη μου εμοιαζε η νοοτροπια και η κουλτουρα αυτων των ανθρωπων εδω. Ο Christian ηρθε και με εβγαλε απο τις σκεψεις μου: «Φτασαμε. Παμε να λυσουμε τις μηχανες.»
Βγηκαμε στο μικρο πλατωμα του δρομου και ανηφορισαμε το λοφο.
Θα ανεβαιναμε πανω απο το χειλος του φιορδ και θα βγαιναμε απο την πισω πλευρα του για να βρεθουμε τελικα στο ορεινο καταφυγιο-βαση για την αναβαση στο Preikestolen.
Η διαδρομη ηταν ονειρικη...
Καναμε μια σταση για να ξεμουδιασουμε και να χαζεψουμε το φιορδ απο ψηλα.
Δεν μπορουσα να μη χαμογελω στη σκεψη οτι η ωρα ηταν 9 το πρωι, μιας συνηθισμενης καθημερινης μερας που ο κοσμος κανονικα δουλευε, κι εγω βρισκομουν εδω, ανεβαινοντας τη πλαγια ενος πανεμορφου φιορδ παρεα με 2 Σουηδους εχοντας μπροστα μου τα πιο συγκλονιστικα τοπια που θα μπορουσα να φανταστω, στη πορεια για το τελευταιο ακρο της Ευρωπης.
Η Åsa συμμεριζοταν τον ενθουσιασμο μου και χαμογελουσε και εκεινη συμφωνοντας οτι το μερος ηταν πραγματικα το κατι αλλο -ποσο μαλλον οταν ξερεις οτι υπο αλλες συνθηκες θα βρισκοσουν σε ενα μικρο γραφειο με μια αθλια λαμπα φθοριου πανω απ’ το κεφαλι σου χωμενος μεσα σε spreadsheets, παρουσιασεις και στατιστικα. Συνεχισαμε τη διαδρομη πανω απο το βουνο και ο δρομος οπως και χθες ηταν απολαυστικος...
Ουτε ιχνος κινησης, εστριβε και ανεβοκατεβαινε πανω απο λοφακια, λιμνες και δαση σε ενα ατελειωτο παιχνιδι μεχρι εκει που εβλεπε το ματι...
Τα τοπια συνεχιζαν να με αφηνουν αφωνο και δεν ηξερα που να πρωτοκοιταξω!
Αυτη η χωρα ηταν απλα απεριγραπτη! Οποια διαδρομη και να επαιρνε κανεις θα συναντουσε απιστευτα πραγματα... Και οταν λεμε απιστευτα εννοουμε απιστευτα....!
Συντομα βγηκαμε απο το δασος και αρχισαμε να κατεβαινουμε απο την αλλη πλευρα προς τον οικισμο Tau ενω στο βαθος τα κατακερματισμενα νησακια και οι κορυφες εκρυβαν πισω τους το Stavanger, τη 4η μεγαλυτερη πολη της Νορβηγιας και αμεσως μετα ...ο ωκεανος!
Στο Tau καναμε μια σταση για ανεφοδιασμο, ανασυγκροτηση και καφεδακι.
Τα παιδια δεν βιαζονταν και ετσι αποφασισαν να κατσουν εκει λγο παραπανω, ενω εγω ηθελα να ξεκινησω την αναβαση νωρις γνωριζοντας οτι θα παρει χρονο... Μεχρι εδω ηταν μαλλον.
Χαιρετηθηκαμε, ανταλλαξαμε emails και δωσαμε εκ νεου ραντεβου στη κορυφη του βουνου. Μπορει να τα λεγαμε εκει. Τo Preikestolen με περιμενε.
Lysebotn (NO) – Preikestolen – Roldal (NO)
258 km
Ολο το βραδυ εξω ειχε πιασει να ριχνει ενα ψιλοβροχο αλλα εγω χωμενος μεσα στον υπνοσακο μου εκανα τον πιο απολαυστικο υπνο. Το ξημερωμα η βροχη ειχε πλεον σταματησει αλλα η θερμοκρασια ειχε πεσει αισθητα.
Βγηκα εξω και κοιταξα περα προς τα θεορατα βουνα που υψωνονταν επιβλητικα στο βαθος.
Η ομιχλη ενωνοταν με το γκριζο του ουρανου και κατεβαινε προς τα κατω φτιαχνοντας ενα θεαμα που με εκανε να ανατριχιασω σκεπτομενος το ποσο τελικα ασημαντοι ειμαστε οι ανθρωποι μπροστα στη τεραστια δυναμη της Φυσης. Εδω πανω ησουν στο ελεος της. Τοσο απλα.
Το ρολοι εδειχνε 6 παρα αλλα επρεπε να σηκωθω γιατι στις 7 εφευγε το πρωτο φερυ για την αλλη ακρη του φιορδ και απο εκει ηταν αλλα 40 λεπτα μεχρι τον ορεινο ξενωνα που θα ημουν κανονικα απο χθες το βραδυ. Γιατι; Μα για να επισκεπτομουν το Preikestolen -ενα απο τα πιο διασημα αξιοθεατα της Νορβηγιας. Τι ηταν ομως αυτο πια που τοσος λογος γινοταν;
Το Preikestolen στα Νορβηγικα σημαινει «αμβωνας» και προκειται για ενα αληθινο θαυμα της φυσης -ενας θηριωδης βραχος που υψωνεται στα 604 ολοκληρα μετρα πανω απο το Lysefjord! Εντελως καθετα.
Για να δωσω ενα μετρο συγκρισης για τα μεγεθη που μιλαμε σκεφτειτε οτι η καλδερα της Σαντορινης -που γνωριζουμε το ποσο μεγαλη ειναι- εχει 300 μετρα υψος. Φανταστειτε λοιπον οτι το Preikestolen ειναι κατι παραπανω απο 2 φορες το υψος της καλδερας η αλλιως 2 πυργοι του Αιφελ ο ενας πανω στον αλλον!
Στη κορυφη του βραχου αυτου υπαρχει ενα εντελως επιπεδο πλατωμα με διαστασεις περιπου 25×25 μετρα και καθε χρονο το επισκεπτονται περιπου 150 με 200 χιλιαδες τουριστες.
Στην ακρη του πλατωματος αυτου ο βραχος απλα τελειωνει και απο κατω ανοιγεται το ...χαος! 604 μετρα πτωσης! Αν φυγει καποιος απο εκει θα πεφτει για 11 ολοκληρα δευτερολεπτα προτου χτυπησει στη θαλασσα.
Λογικα θα σκεφτοταν καποιος οτι στην ακρη ο απιστευτος βραχος αυτος θα ειχε κιγκλιδωματα και μαλιστα βαρεων βαρων! Αμ δε. Οι Νορβηγοι δεν εχουν βαλει απολυτως τιποτα για να μη χαλασει την ομορφια του φυσικου τοπιου. Παρα την επικινδυνοτητα του βραχου μεχρι σημερα δεν εχει σημειωθει ουτε ενα ατυχημα εκει, ομως καποιοι εχουν αυτοκτονησει πηδωντας στο κενο. Το 2000 μια Αυστριακη γυναικα και ενας Νορβηγος που ειχαν γνωριστει στο διαδυκτιο εφτιαξαν ενα «συμφωνητικο αυτοκτονιας» πηδηξαν απο εκει ενω το 2004 ενα ζευγαρι Γερμανων ειχαν αποφασισει να κανουν το ιδιο αλλα εμποδιστηκαν εγκαιρως απο τις αρχες καθως ανεβαιναν.
Ο βραχος αυτος δημιουργηθηκε κατα την εποχη των παγετωνων της Γης πριν απο 10.000 χρονια. Το νερο απο το παγετωνα παγωσε μεσα στις χαραδρες του βουνου ωσπου εν τελει εκοψε μεγαλα γωνιακα κομματια που στη συνεχεια παρασυρθηκαν απο τον παγετωνα.
Κατα μηκος του πλατωματος μεγαλα και μικρα σπασιματα πανω στο βραχο δειχνουν οτι το πλατωμα καποια στιγμη θα ξεκολλησει, αλλα οι γεωλογοι αποφανθηκαν οτι αυτο δεν θα συμβει στο προσεχες μελλον οποτε για την ωρα ειναι ασφαλες.
Για να φτασει κανεις εκει πανω χρειαζεται να κανει 3,8 χιλιομετρα αναβασης στο βουνο με τα ποδια που παιρνει 2 με 3 ωρες ανα κατευθυνση αναλογα με τη φυσικη κατασταση του επισκεπτη.
Οι οδηγοι ανεφεραν οτι η αναβαση ειναι πολυ αποτομη και ιδιαιτερα δυσκολη σε καποια σημεια αλλα δεν εδωσα σημασια θεωροντας οτι υπερβαλλουν, κατι που θα μετανοιωνα πολυ στη συνεχεια...
Οπως και να ειχε ομως μια πεζοπορια στο βουνο 4 ωρων συνολικα σε ενδεχομενως δυσκολες συνθηκε μπορει να εμοιαζε με μεγαλη ταλαιπωρια αλλα εχοντας δει μερικες εικονες στο παρελθον ημουν σιγουρος οτι αξιζε και με το παραπανω, και δεν υπηρχε περιπτωση να μην δοκιμασω να φτασω εκει. Εξαλλου αυτο το ταξιδι ηταν απο την αρχη μεχρι το τελος το σπασιμο των οριων μου.
Απο εκει και περα το αρχικο προγραμμα μου ελεγε οτι μετα το Preikestolen θα ανεβαινα περιπου 300 χιλιομετρα βορεια μεχρι το Aurland και το ομωνυμο πανεμορφο φιορδ εκει οπου θα διανυκτερευα με σκοπο να δω το φιορδ την επομενη μερα.
Αυτο προτου πατησω το ποδι μου σε αυτη τη μαγικη χωρα.
Γιατι εδω ειχα ηδη αρχισει να καταλαβαινω οτι τα οσα ειχα αρχικα σχεδιασει με τα οσα πλεον συνεβαιναν στην πραγματικοτητα δεν ειχαν και πολυ επαφη μεταξυ τους και ετσι ειχα αρχισει να αφηνομαι στην μαγεια της στιγμης και οπου με βγαλει η μερα!
Ο Christian και η Åsa ηθελαν και αυτοι να επισκεφτουν το ιδιο μερος, οποτε με χαρα κανονισαμε να συνταξιδεψουμε. Ηταν μεγαλη τυχη και χαρα να βρω συνοδοιπορους στο ταξιδι μου και μαλιστα τοσο ευγενικους, καλοβολους και προσιτους. Μαζεψα το τσαντιρι και συναντησα τα παιδια που με περιμεναν χαμογελαστοι στο λιμανακι λιγο πριν ερθει το φερυ.
Το Lysefjord με το πρωινο φως ηταν απλα απεριγραπτο...
Ο καταγαλανος ουρανος καθρεφτιζοταν στο εντελως ησυχο νερο και οι τεραστιοι βραχοι -αλλου καταπρασινοι και αλλοι γυμνοι- που χανονταν μεχρι εκει που εβλεπε το ματι εφτιαχναν ενα θεαμα που δεν θα ξεχασω ποτε οσο ζω!
Σε λιγο το φερυ ειχε ερθει και με συνοπτικες διαδικασιες μπηκαμε μεσα και δεσαμε τις μηχανες με τους ιμαντες που μας εδωσαν -μια οχι και τοσο ευκολη διαδικασια με τη τσιμπλα στο ματι και χωρις σταγονα καφε- ομως η υποδειγματικη τους οργανωση εκανε τη διαδικασια εντελως ανωδυνη.
Αν το μυαλο ομως λειτουργουσε θα ειχε απορησει με μια αλλη λεπτομερεια. Ιμαντες και τακοι για μια απλη διαδρομη μεχρι την αλλη ακρη του φιορδ; Την απαντηση μου την πηρα πολυ συντομα: αυτο εδω το πραγμα ΔΕΝ ηταν ενα ταπεινο καραβακι. Δεν ξερω τι σοι μηχανες ειχε επανω αλλα πηγαινε σαν MotoGP! Το GPS εγραφε 70+ χαω σταθερα και τα απονερα πισω σχηματιζαν μια τεραστια ουρα που χανοταν στο βαθος!
Σταθηκα στη πρυμνη και χαζεψα την ακτη που αφηναμε πισω. Απο εδω μπορουσα να δω ξεκαθαρα το σχημα V που ειχε φτιαξει ο τεραστιος παγετωνας πανω στα βραχια οταν πριν χιλιαδες χρονια εσκαψε το βουνο και βγηκε στη θαλασσα.
Επικο τοπιο που σε αφηνε αναυδο...
Η διαδρομη του φερυ ειχε διαφορες στασεις οπως τα λεωφορεια και μεσα στο σαλονι μια οθονη εδειχνε το στιγμα και σε ποση ωρα θα φτασουμε στην επομενη σταση.
Μεσα στο σαλονι ομως κατι αλλο μου εκανε μεγαλυτερη εντυπωση που εδειχνε την ιδιοσυγκρασια των Νορβηγων σαν λαο. Σε μια ακρη υπηρχε ενα μικρο ψυγειακι με αναψυκτικα διαθεσιμα για τους επιβατες.
Δεν ηταν ομως σαν τα ψυγεια με το κερματοδεκτη που ξερουμε. Αυτο ηταν απλα ...ανοιχτο. Και οταν λεμε ανοιχτο εννοουμε ανοιχτο. Οποιοσδηποτε μπορουσε (και αυτο ηταν και το νοημα) να βαλει το χερι μεσα και να παρει οτι ηθελε.
Διπλα απο το ψυγειο ομως υπηρχε ενα μικρο μπλε κουτακι στο οποιο ο πελατης εβαζε μονος του το σωστο αντιτιμο για το/τα αναψυκτικα που επαιρνε! Δεν υπηρχε απολυτως κανενας να επιβλεπει η να επιβαλλει αυτη τη διαδικασια παρα μονο ενα χαρτι που εγραφε «αν δεν πληρωσετε σας εχουμε στο βιντεο».
Πανευκολα θα μπορουσε καποιος να επαιρνε οτι ηθελε χωρις κανεις να του πει απολυτως τιποτα και να μην εδινε φραγκο! Τι λεω; Θα μπορουσε να επαιρνε και το ιδιο το κουτακι με τις εισπραξεις αν ηθελε!
Και ομως... Κανενας δεν διανοουνταν καν να μην βαλει το σωστο αντιτιμο για τα αναψυκτικα που επαιρνε, ποσο μαλλον να μην πληρωσει καν, και αυτο που εβλεπα με το ψυγειακι ηταν κατι που θα το συναντουσα στη συνεχεια και σ' ενα σωρο αλλα πραγματα...
Οταν αγοραζες ενα καφε απλα πληρωνες στο ταμειο και σου εδιναν ενα αδειο φλιτζανι. Στη συνεχεια πηγαινες διπλα στο μηχανημα που διαλεγες το ροφημα σου και το επαιρνες. Κανεις δεν σε εμποδιζε να πατησεις δυο η τρεις φορες το κουμπι και να βαλεις τριδιπλο καπουτσινο πχ ομως κανενας δεν το εκανε.
Στην ακρη του δρομου πολλες φορες συναντουσα κιοσκια που πουλουσαν φρουτα -σαν τα δικα μας στην Ελληνικη επαρχια- με μια μικρη ομως διαφορα: συνηθως δεν υπηρχε κανεις εκει.
Απλα σταματουσες, αφηνες τα λεφτα στο κουτι, επαιρνες μια σακουλα με φρουτα και εφευγες.
Δεν σε υποχρεωνε κανεις να πληρωσεις και τα περισσοτερα κιοσκια ηταν μεσα στην ερημια, ομως ολοι πληρωναν σαν να ηταν το πιο φυσικο πραγμα του κοσμου.
Ποσο ανεπτυγμενη αισθηση ευθυνης και ευαισθησια πρεπει να εχει ενας λαος για να λειτουργει ετσι; Να μην χρειαζεται απολυτως καμια αστυνομευση μιας που το να εισαι εντιμος και σωστος θεωρειται απολυτως αυτονοητο και απλο;
Οσο εξωπραγματικη ηταν η φυσικη ομορφια, ακομα πιο εξωγηινη μου εμοιαζε η νοοτροπια και η κουλτουρα αυτων των ανθρωπων εδω. Ο Christian ηρθε και με εβγαλε απο τις σκεψεις μου: «Φτασαμε. Παμε να λυσουμε τις μηχανες.»
Βγηκαμε στο μικρο πλατωμα του δρομου και ανηφορισαμε το λοφο.
Θα ανεβαιναμε πανω απο το χειλος του φιορδ και θα βγαιναμε απο την πισω πλευρα του για να βρεθουμε τελικα στο ορεινο καταφυγιο-βαση για την αναβαση στο Preikestolen.
Η διαδρομη ηταν ονειρικη...
Καναμε μια σταση για να ξεμουδιασουμε και να χαζεψουμε το φιορδ απο ψηλα.
Δεν μπορουσα να μη χαμογελω στη σκεψη οτι η ωρα ηταν 9 το πρωι, μιας συνηθισμενης καθημερινης μερας που ο κοσμος κανονικα δουλευε, κι εγω βρισκομουν εδω, ανεβαινοντας τη πλαγια ενος πανεμορφου φιορδ παρεα με 2 Σουηδους εχοντας μπροστα μου τα πιο συγκλονιστικα τοπια που θα μπορουσα να φανταστω, στη πορεια για το τελευταιο ακρο της Ευρωπης.
Η Åsa συμμεριζοταν τον ενθουσιασμο μου και χαμογελουσε και εκεινη συμφωνοντας οτι το μερος ηταν πραγματικα το κατι αλλο -ποσο μαλλον οταν ξερεις οτι υπο αλλες συνθηκες θα βρισκοσουν σε ενα μικρο γραφειο με μια αθλια λαμπα φθοριου πανω απ’ το κεφαλι σου χωμενος μεσα σε spreadsheets, παρουσιασεις και στατιστικα. Συνεχισαμε τη διαδρομη πανω απο το βουνο και ο δρομος οπως και χθες ηταν απολαυστικος...
Ουτε ιχνος κινησης, εστριβε και ανεβοκατεβαινε πανω απο λοφακια, λιμνες και δαση σε ενα ατελειωτο παιχνιδι μεχρι εκει που εβλεπε το ματι...
Τα τοπια συνεχιζαν να με αφηνουν αφωνο και δεν ηξερα που να πρωτοκοιταξω!
Αυτη η χωρα ηταν απλα απεριγραπτη! Οποια διαδρομη και να επαιρνε κανεις θα συναντουσε απιστευτα πραγματα... Και οταν λεμε απιστευτα εννοουμε απιστευτα....!
Συντομα βγηκαμε απο το δασος και αρχισαμε να κατεβαινουμε απο την αλλη πλευρα προς τον οικισμο Tau ενω στο βαθος τα κατακερματισμενα νησακια και οι κορυφες εκρυβαν πισω τους το Stavanger, τη 4η μεγαλυτερη πολη της Νορβηγιας και αμεσως μετα ...ο ωκεανος!
Στο Tau καναμε μια σταση για ανεφοδιασμο, ανασυγκροτηση και καφεδακι.
Τα παιδια δεν βιαζονταν και ετσι αποφασισαν να κατσουν εκει λγο παραπανω, ενω εγω ηθελα να ξεκινησω την αναβαση νωρις γνωριζοντας οτι θα παρει χρονο... Μεχρι εδω ηταν μαλλον.
Χαιρετηθηκαμε, ανταλλαξαμε emails και δωσαμε εκ νεου ραντεβου στη κορυφη του βουνου. Μπορει να τα λεγαμε εκει. Τo Preikestolen με περιμενε.